wasza opinia dotycząca ilości dzieci

[ve1ociraptor]

Witam
Jaka jest według Was najlepsza ilość dzieci? Wiadomo, że istotnymi elementami
są pieniądze, wiek, ewentualna pomoc dziadków. Mam na myśli sytuację daleką od
skrajności tj. pieniądze przyzwoite, pierwsze dziecko urodzone przez matkę w
wieku ok. 28 lat, mąż podobny wiekiem, oboje rodziców pracuje.
Pytam raczej o Waszą ocenę tego jaki wpływ rodzeństwo ma na siebie lub jaki
wpływ ma brak ewentualnego rodzeństwa dla pierwszego dziecka.
Sam jestem piątym dzieckiem moich rodziców i muszę przyznać, że zloty
rodzinne, pełna chata etc. to coś pięknego, z drugiej strony znam wielu
fantastycznych jedynaków, wielokrotnie spotykałem się z publikacjami
dotyczącymi tego, że bycie jedynakiem to "statystycznie" lepiej, bo rodzice
przykładają większą uwagę, bardziej się troszczą itd.
Mój synek zaraz skończy 2 lata. Czas od jego urodzenia to niestety był okres
totalnego poświęcenia dla niego, gdyż jest to dziecko wymagające 100 % uwagi.
Czas jednak jest taki, że siłą rzeczy rozmyślamy z żonką nad ewentualnym
rodzeństwem.
Pozdrawiam

[daaar0]

Tyle ile masz siłę, warunki i chęci dobrze wychować.

[kiniak22]

dla mnie 2 to ideal mam dwie rece po jednej dla kazdego dziecka ale to
tak z mala roznica jest przydatne, ja sobie nie wyobrazam nie miec rodzenstwa,
zamierzeniem bylo miec minimum dwojke i tak mam a pewnie jakby warunki
pozwolily i checi byly to moze i byloby jeszcze jedno? ja ogolnie mam mala
rodzine, za to ze strony meza rodzina jest ogromna, takie zloty rodzinne np w
swieta to cos cudnego oczywiscie o ile rodzina sie lubi i szanuje

[egon26]

kiniak22 napisała:
> dla mnie 2 to ideal mam dwie rece po jednej dla kazdego dziecka

Tak dwójka to ideał, idąc za tą myślą można by powiedzieć, mam dwoje oczu do
patrzenia za każdym, dwoje uszu do słuchania obu naraz itd. W praktyce jednak
nie wychodzi to tak łatwo

[wysoki.brunet]

Przynajmniej od czwórki nie ma znaczenia ile, bo rodzice zajmują się głownie
najmłodszym, a najstarsze musi zajmować się resztą.

[demonii.larua]

A skąd taki wniosek?

[anulla_la]

Nie ma takiej reguły. Bywa i tak, że właśnie to najmłodsze cierpi na brak uwagi.

[poplar31]

Racja! Idealnie to ująłeś...

[miacasa]

W praktyce jednak
> nie wychodzi to tak łatwo

bo chłopcy jeszcze mali i to naturalne, nasze córki coraz bardziej samodzielne i
niezależne, powoli robi się wśród nas miejsce na na jeszcze jedno (?)

[babcia47]

byłam jedynaczką i stwierdziłam, że swoim dzieciom tego nie zrobię,
bo dzieci dostają zarówno w nadmiarze to dobre (mozna zagłaskac na
śmierć lub "przedobrzyć" wbrew woli dziecka) jak i to złe, nigdy nie
da się wyeliminować wpływu jakis kłopotów rodzinnych, małżeńskich na
dzieci..gdy jest ich więcej rozkłada się na wiekszą ilość
osób..chcieliśmy mieć więcej dzieci, ale wzgledy medyczne a potem,
chwilowo i finanse sprawiły, ze poprzestalismy na dwójce..jednak to
raczej mało..w stosunkowo młodym wieku zostalismy sami bo potomstwo
rozeszło nam się po świecie..jakoś tak pusto, dobrze, ze chociaż
jest net i telefony. Jako jedynaczce brakuje mi tez wsparcia
rodzeństwa..niby mam sporo kuzynów ale dla nich jestem dalszą
rodziną, mniej wazna niz brat czy siostra, problemy ze starymi
rodzicami lub obowiązki wobec nich, też spadają tylko na mnie..a tu
juz i ja nie taka "młódka", nie jestem w stanie wszystkiemu podołać,
w co trudno uwierzyć rodzicom, że moge być mniej sprawna nawet od
nich po przebytym wypadku..

[ve1ociraptor]

Na dzisiaj dla mnie najistotniejszym argumentem jest to co się dzieje z
rodzicami, gdy jedyne dziecko jedzie na jakaś kolonię, pierwsze wyjście na
dyskotekę, albo jak zdarza się jakiś wypadek. Myślę, że poziom stresu z tym
związany musi być ogromny. W tym kontekście wynalazek taki jak telefony
komórkowe to koszmar, bo nie jeden raz widziałem jak rodzic wydzwania co
kwadrans do dziecka sprawdzając czy wszystko jest ok, a dziecko oczywiście
stosownie do okoliczności reaguje znudzeniem, kłamstwem, oburzeniem,
nieuprzejmością (i wymieniać można dalej). Wydaje mi się, że kolejne nasze
dzieci pozwalają zachować więcej rozsądku.
Pozdrawiam

[echtom]

> Wydaje mi się, że kolejne nasze dzieci pozwalają zachować więcej
rozsądku.

Zgadzam się w 100 %. Już drugie dziecko przywraca równowagę i zdrowy
rozsądek. Jako jedynaczka doświadczyłam nieznośnej koncentracji
rodziców na mojej osobie, jako matka jedynaczki przez 1,5 roku też
przejawiałam takie tendencje

[tomek.sawyer]

wg mojej opinii powinieneś mieć piątkę dzieci, bo masz za dużo czasu na rozmyślania.
Sorry, stary, ale to jest raczej temat do rozmowy w małżeństwie, a nie a forum.
A przynajmniej w MOJEJ OPINII.

;o)

[ve1ociraptor]

A ja się zastanawiam skąd tak myślący człowiek jak ty wytrzasnął tą chwilę czasu
by pisać na forum. BO zgodnie z tym co piszesz nie powinieneś mieć prawa do tej
chwili bo właśnie powinieneś się zajmować swoim 5 tym dzieckiem a jeśli i tak
byś znalazł czas to właśnie powinieneś kręcić kolejne.
Oczywiście jest to temat do rozmowy w małżeństwie i o tym, że tak jest pisałem
już na początku.
Jeżeli kwestionujesz to, że zadaję pytanie, bo chcę poznać możliwie najwięcej
poglądów innych na dany temat, kwestionujesz w ogóle sens istnienia tego forum.
pozdrawiam

[tomek.sawyer]

Może moja odpowiedź zabrzmiała zbyt zaczepnie. Ale generalnie jestem zdania, że
pewne sprawy są do obgadywania między żoną i mężem, inne przy browarku z kolegą,
a jeszcze inne na forum. I moim zdaniem pytanie się o ilość dzieci na forum
należy, moim zdaniem, do kategorii "forumowonieomawialnej".
Jeżeli uraziłem - SORRY!

BTW na pewno nie kwestionuję sensu istnienia tego forum - mój syn się prawie na
nim urodził ;o)
Uważam tylko (odnośnie forum - skoro zaczęty został ten temat), że
niepotrzebnie, a ostatnio aż za często, tutejsze wątki trafiają na "główną".

[ve1ociraptor]

Nie wiem czy to wynika wprost z tego co na początku napisałem, ale ja nie
pytałem ludzi z forum ile oni uważają, że "ja z żoną powinniśmy mieć dzieci" bo
to jest faktycznie nasza sprawa. Pytanie o opinię w tym przedmiocie oraz, jak
się wiele osób domyśliło o argumenty z życia wzięte, to zupełnie inna sprawa.
Kolejne udzielone odpowiedzi to dowód na to właśnie, że zadane pytanie nie jest
pozbawione sensu. Uważam, iż wiele opinii jest naprawdę cennych i na to właśnie
liczyłem, dziękując jednocześnie za ich napisanie autorom.
Pozdrawiam

[robzrad]

Dla mnie ideałem jest czwórka, minimum to trójka. Zawsze zazdrościłem kuzynom
których było dużo. Wg mnie dzieci które mają kilkoro rodzeństwa (czyli
przynajmniej dwójkę) lepiej się wychowują. Uczą się współpracy w grupie,
zdobywania sobie pozycji, bronienia jej, szanowania pozycji innych.
Druga rzecz - gdy będę stary, być może będę potrzebował pomocy dzieci. Ciężar
rozłożony na więcej rodzeństwa jest dla każdego lżejszy.
Wreszcie trzecia najważniejsza: uwielbiam moje córki, i ciągle mi ich mało

W tej chwili mam dwójkę dzieci, jedno ma 2 lata, drugie 2 miesiące.

[super-mikunia]

tyaa znam 4 rodzeństwa (z tego samego małżeństwa), które nie pała
ochotą do opieki nad rodzicem...a jest ich 4 i żaden się nie
garnie...inna sprawa, że rodzic też nigdy nie był słodki w relacjach
i do tej pory potrafi utrudnić życie swoim dzieciom (mimo, że
potrzebuje od nich pomocy) jak tylko to możlliwe...

dziecko jest tylko gościem w domu, małżeństwie...czy to
1,2,3,4...zawsze odchodzą i dobrze, przecież to dopiero by było
smutne dla rodzica gdyby jego dziecko odniosło porażkę w życiu
zawodwym i prywatnym i było skazane na mieszkanie z nim...

[robzrad]

super-mikunia napisała:

> dziecko jest tylko gościem w domu, małżeństwie...czy to
> 1,2,3,4...zawsze odchodzą i dobrze, przecież to dopiero by było
> smutne dla rodzica gdyby jego dziecko odniosło porażkę w życiu
> zawodwym i prywatnym i było skazane na mieszkanie z nim...

Pozwolę sobie nie zgodzić się. Rodzina jest od tego żeby trzymać się razem i
sobie pomagać. Nie mówię o mieszkaniu w jednym domu, bo pomagać można sobie
również z drugiego końca świata. Nie chodzi tylko o pomaganie rodzicom przez
dzieci, ale również odwrotnie, albo rodzeństwo między sobą. Jeśli rodzina się
między sobą żre, no to cóż, pech, ale jak ktoś z góry zakłada że tak będzie to
może rzeczywiście lepiej żeby w ogóle dał sobie spokój z dziećmi, poprawi w ten
sposób jakość populacji.

[super-mikunia]

Nie rozumiem tylko czemu się nie zgadzasz ze mną. To co napisałeś w
żaden sposób, nie neguje teco co ja napisałam. To, że "dziecko jest
gościem w domu" nie napisałm w sensie, ...a później dorośnie i
pokłoci się z rodzicam

[babcia47]

oboje piszecie w zasadzie to samo..dziecko jest jak walizka: co do
niej włożysz, to z niej wyjmiesz..podobnie jak w relacjach z innymi
osobami obowiązuje wzajemność..jeżeli rodzic nie dorósł do swojej
roli trudno oczekiwać poczucia związku uczuciowego do niego ze
strony dziecka..jeżeli był ważną częścią jego życia, przyjacielem,
towarzyszem..to dziecko nie zostawi rodzica bez pomocy w trudnych
chwilach z włąsnej woli

[frizzabella]

Jak najbardziej się zgadzam. Ktoś mądry kiedyś mi powiedział że nawet w
licznej rodzinie trzeba bardzo mocno pielęgnować więzi z partnerem, bo dzieci w
końcu odejdą i nagle - przy całej energii wkładanej w budowanie więzi z dziećmi
- zostaje się w jednym domu z osobą prawie już zupełnie obcą. Nie liczy się
ilość dzieci, liczą się relacje, które się buduje. Nie rozumiem w jaki sposób
model rodziny 2+1 jest gorszy czy też uboższy niż model 2+2,+3,+4 itd...

[axio-mat]

guzik prawda. moja zona ma 3 rodzenstwa. ojciec nie zyje. matka, ani rodzenstwo w ogole nie interesuja sie moja zona, nikt nigdy z jej rodziny u nas nie byl, poniewaz do nas jest drogo i daleko, natomiast rodzinka oczekuje, ze zawsze stawimy sie na swieta i inne imprezy. nikt do nas nie dzwoni, nikt nie pyta czy u nas dobrze. natomiast ja jestem jedynakiem. moja matka przyjezdza do nas 2 razy w roku, rozmawiam z nia kilka razy w miesiacu. rodziny zony nie widzialem od 2 lat, natomiast moja matke miesiac temu.
reguly nie ma.

[jaad33]

Odpowiedź na to pytanie nie istnieje, podobnie jak nie istnieje odpowiedź na pytania typu "jaki jest najlepszy aparat fotograficzny". Wszystko zależy komu, gdzie, do czego, kiedy, za ile, jak długo, ect. , niepotrzebne skreślić w zależności od obiektu, o który pytamy

[adamp-1]

Odpowiedz Ci z perspektywy kogos kto ma brata. Nie wyobrazam sobie
bycia jedynakiem. Mysle, ze warto miec kogos oprocz rodzicow do kogo
mozna sie zwrocic o porade i pomoc.

[fo.xy]

mysle, ze nie ma jednej dobrej odpowiedzi na Twoje pytanie. Jest
zbyt wiele roznych czynnikow, ktore na to wplywaja - dojarzalosc
rodzicow, ich charaktery, sposob wychowania, ich relacje z wlasnym
rodzenstwem, rodzicami, jak rowniez to, jakie jest to pierwsze
dziecko, jaka bylaby roznica wieku, itd., itp.

Wszystko ma jakis wplyw na ostateczne uksztaltowanie dziecka i czy
lepiej bedzie, gdy sie wychowa z rodzenstwem, czy jako jedynak.
Trudno przewidziec, bo nie znamy wszystkich mozliwych skutkow
naszych poczynan.

Tak wiec jeden powie, ze idealnym rozwiazaniem bedzie dwoje, dla
innego troje, inny powie, ze rodzina powinna byc jak najwieksza i
piatka dzieci to jedyne, co moze sobie wyobrazic Tyle, ile
wypowiedzi tutaj, tyle propozycji.

[mrsnice]

Jestem jedynaczką i nigdy nie chciałabym mieć żadnego rodzeństwa.
Dlatego moje dziecko też jest jedno. Nie wyobrażam sobie zrobić
swojemu dziecku krzywdy w postaci jakiś kolejnych dzieci.

[alienka20]

Nie lubię być niemiła, ale przegięłaś. Twoi rodzice zrobili niezłą krzywdę
światu, że Cię urodzili . Wytłumacz mi, jaką krzywdą dla dziecka jest młodszy
brat, młodsza siostra? Jak umiejętnie je wychowasz, to nie dość, że oni będą się
wspierać nawzajem, to jeszcze, będą wspierać fajną mamę we dwie w razie
problemów. Ja mam z młodszą siostrą silną więź, bo zawsze się z nią bawiłam i
zawsze unikałam egoistycznych koleżanek, które nie chciały bawić się z nami
razem. Jeśli mądrze wychowujesz, nie róznicujesz dzieci bez sensu (chłopakowi
wolno wszystko, dziewczyna ma tylko obowiązki), to posiadanie rodzeństwa wcale
nie jest żadną krzywdą. Z tym podejściem pokazujesz, że jesteś skrajną egoistką
i na takiego samego ancymonka chcesz wychować swoje .

[axio-mat]

Taaak, bylem ciekawy kiedy pojawia sie tego typu komentarze... Zenujace.

najlepiej myśleć samodzielnie i nie pytać innych

[rx55]

[frizzabella]

Ja jestem jedynaczką, mój Mąż ma rodzeństwo. Od początku naszych rozmów o
dzieciach byliśmy zgodni, że chcemy mieć tylko jedno dziecko. W tej chwili
jestem w ciąży i póki co plany nam się nie zmieniają. Powody..no cóż.. są i te
racjonalne (np. finansowe) i te "inne" jak chociażby wygoda, jak to określiła
moja Mama. Nie mamy wypracowanej ideologii "dlaczego". Po prostu.. Nie
wykluczamy, że jeszcze nam się zmieni, ale szczerze w to wątpię. Myślę, że
najważniejsze, że zgadzamy się w tej kwestii. Wkurza mnie natomiast "nagonka"
(to duże słowo oczywiście) na pary które chcę mieć jedynaka. Z każdej strony
słyszę, że to krzywda dla dziecka i że na pewno nam się odmieni (w domyśle, bo
jak nam się nie odmieni, to jesteśmy dziwni ). Jestem jedynaczką i nigdy nie
czułam się skrzywdzona, mniej uspołeczniona lub w jakikolwiek sposób upośledzona
Myślę, że idealna ilość dzieci to taka, która odpowiada rodzicom. Rozumiem
rozpacz, gdy para nie może mieć kolejnych dzieci, nawet gdy ma się np. trójkę i
jestem w stanie zrozumieć to, że są pary, które w ogóle nie chcą mieć dzieci.

jedynacy

[jazzkam]

mi się wydaje, z doświadczeń z większością jedynaków, że raczej jest to
szkodliwe. tzn. dla nich wewnętrznie może jest ok, moi znajomi jedynacy czują
się bardzo dobrze ze sobą etc. ale ja osobiście większości z nich nie jestem w
stanie zaakceptować bez żadnego "ale". chodzi głównie (to nie reguła i proszę
nie zbijać mojego argumentu czymś w stylu "znam dużo jedynaków, co tak nie
robią", bo też znam dużo, ale mniejszość) o takie wyczuwalne dopiero przy
bliższym kontakcie sytuacje mikrospołeczne: jak współpracują w grupie, jak
bardzo nastawieni są na siebie, jak bardzo pomocni dla innych, bezinteresowni.
przykładowo na wyjazdach w mniejszych grupach zauważyłem, że jeśli jest coś
wolontaryjnego typu pójście do sklepu, umycie naczyń, pomoc w czymś, pożyczenie
pieniędzy to wprawdzie większość tych moich jedynaków się tego podejmie zapytane
(w końcu kulturalni etc.), ale nie garnie się do tego pierwsza, tylko czeka, bo
a nuż ktoś inny się zgłosi. są też tacy jacyś pamiętliwi (ja coś zrobiłem
ostatnio, więc teraz twoja kolej, bezwzględnie). sam byłem dosyć rozpieszczonym
dzieckiem i sądzę, że jakbym nie miał siostry, to by się to skończyło katastrofą.

a fajnie chyba mieć 3-4 dzieci, duże rodzeństwo to miniwspólnota. większość
nieszczęśliwych ludzi dorosłych jakich znam (nieradzących sobie w relacjach czy
coś w tym stylu) to właśnie jedynacy, albo ludzie z rodzeństwem w którym w jakiś
sposób następowało faworyzowanie jednego. innym wypadkiem podobnym są rodzeństwa
z różnicą powyżej 15 lat, wtedy to jest jakby jedynactwo w wielu wypadkach.

taka moja opinia

[frizzabella]

Mnie się wydaje, że to jest kwestia wychowania a nie tego ile się ma rodzeństwa.
Rodzic jedynaka musi liczyć się z tym, że czeka go walka o to, żeby dziecko nie
wyrosło na egoistę przeświadczonego o tym, że świat kręci się wokół niego. W
każdym razie powinien.. Czym innym jest jedynak a czym innym jest tzw
"rozpieszczony jedynak", którego moim zdaniem można znaleźć nawet w największej
rodzinie. Z drugiej strony w domu jedynaka (przynajmniej z mojego doświadczenia)
większość obowiązków "dziecięcych" spada na głowę tylko jednej osoby. Dlatego
nie rozumiem tych jedynaków, którzy, jak piszesz, nie garną się pierwsi do pracy
czy pomocy. Jak ja sobie sama w domu nie posprzątałam/ugotowałam itd. to nikt
tego za mnie nie zrobił. Chociaż faktycznie pieniądze pożyczam niechętnie..ale
możesz mi uwierzyć, że nie wynika to z tego, że nie mam rodzeństwa

[something_somewhere]

Właśnie... ja też jestem jedynaczką, rodzice dali mi obowiazki jak każdym swoim
dzieciom, żebym myła naczynia, sprzatała mieszkanie, wynosiła śmieci,
gotowała... im starsza tym wiecej obowiazków - wiadomo. Tyle że w rodzinach
gdzie jest wiecej dzieci one sie dzielą, ktos tam wyniesie śmieci, gdy tymczasem
ktos pozmywa naczynia. Albo jednego dnia naczynia myje dziecko A , a drugiego
dnia dziecko B. I tak na zmianę. Ja musiałam robić wszystko sama. I nie ma
zmiłuj. To chyba też podejście rodziców. Mi nawet rodzeństwa brakowało przez
cały czas i nadal żałuje że nie doczekałam się siostrzyczki czy braciszka.
Czasami w domu jest po prostu pusto. Ale nie żebym jakoś narzekała, że jestem
jedynaczką, ma to swoje plusy i minusy - wiadomo. Plusami jest to, że rodziców
było stać na to żebym zwiedziła w każde wakacje jakiś kawałek świata, a gdyby
mieli wiecej dzieci, na taki wydatek już by ich nie było stać. Ale na te wyjazdy
musiałam zapracować, nie było tak, że ot proszę dziecko - jedź...
A co do ogólnych przemyśleń, to chyba wolałabym mieć jakieś rodzeństwo. Pomimo
tego że mam już 20 lat, rodzice dalej traktują mnie jak małe dziecko gdy tylko
musze dalej wyjechać, albo podjąć poważne kroki, nie potrafią zrozumieć, że ja
nie potrzebuje już pomocy, po prostu mają jeszcze dużo miłości rodzicielskiej i
nie mają co z nią zrobić. A poza tym... rodzeństwo to jednak ktoś z kim można
superowo spedzać czas i ktos na kogo można zawsze liczyć.

[axio-mat]

bzdura. wszystko jest kwestia wychowania. jedynak czesto ma wiecej obowiazkow w
domu, nie ma podzialu, ze jedno dziecko robi cos tam, inne cos innego. dzieki
temu jedynacy sa czesto bardziej zaradni i samodzielni.

[amocyklina]

Wydaje mi sie, że ilość dzieci bardzo zależy od posiadanych środków finansowych,
nie ma sie co oszukiwać, że lepiej mieć dwójkę dzieci i zapewnić im podstawowe
potrzeby, edukacje... niż mieć czwórkę i bać się, że pieniędzy nie wystarczy na
podstawowe przyjemności, a wtedy takie dzieciaki patrzą z zazdrością na
zamożniejsze..

Bardzo ważną kwestią jest odległość czasowa między pierwszym dzieckiem, a
kolejnym. Niestety u mnie zdarzyło się tak, że odległość między mną, a moja
siostrą wynosi 12 lat. Nie ma między nami żadnego brata czy siostry, który by
wypełniał tą lukę. Jak mozna przewidziec, ja zawsze byłam ta młodsza, ta mniej
wiedzaca, ta przed ktora robi sie tajemnice. Tak zostało do dzis. Moja siostra
juz ma w miare duze dzieci, a ja jeszcze meza nie posiadam. I co z tego, ze to
moja siostra, jak kazda z nas jest i zawsze była na roznym etapie zycia i
porozumienie znikome... Ja nie zrobie tego swoim dzieciom.

[zonapietraszko]

tak się akurat składa, że i ja i mój mąż jesteśmy jedynakami, więc moge powiedzieć, że znam się na temacieMyślę, że nie można jednoznacznie ocenić, czy lepiej jest mieć jedno lub dla odmiany kilkoro dzieci. Bardzow iele zależy przede wszystkim od rodziców. Ja bardzo żałuję, że nie mam rodzeństwa. Ale myślę, że tak naprawdę ze względu na zachowania moich rodziców, nie miałabym za dobre kontaktu z braćmi, czy siostrami. Moi rodzice wychowywali mnie bardzo surowo. Ponieważ byłam jedynym dzieckiem (zawsze powtarzali, że nie chcieli mieć więcej potomstwa)miałam znacznie więcej możliwości, zwłaszcza w sensie materialnym niz dzieci z wielodzietnych rodzin. Przy okazji jednak stawiano mi bardzo wysokie wymagania. Zawsze musiałam mieć świetne oceny, byc grzeczna, dobrze ułożona, kulturalna. Nie było mowy o ganianiu z dzieciakami po osiedlu. Rodzice nie pozwalali mi także na zbyt czeste kontakty, jak to mówili sami "z byle kim". W konsekswencji praktycznie nie miałam kolegów i koleżanek. Raczej takie wymuszone kontakty z dziećmi ludzi z ich środowiska (rodzice to prawnicy), też często jedynakami. Chodziłam na bardzow wiele dodatkowych zajęć- angielski, niemiecki, basen. Musiałam miec same 5 więc chodziałm tez na korepetycje z przedmiotów, które sprawiały mi trudność (polki, historia). Oczywiście skończyłam dobre liceum, zdałam świetnie maturę, no i dostałam się na prawo. Jednak nie były to studia dla mnie i po roku, nic nie mówiąc o tym rodzicom zdałam na informatykę. Do tej pory rodzice ciągle mi to wypominają. Mówią, że poświęcili tyle dla mnie, a ja ich tak bardzo zawiodłam. Pomimo tego, że w tej chwili mam świetną pracę na wyzszym stanowisku. Rodzice ingerowali tez w moje związki. Moje uczuciowe wybory bardzo często krytykowali, zresztą jak popatrze wstecz to moge powiedzieć, że miało to wpływ na rozpad moich dwóch poważnych związków. Na szczęście mój mąż przypadł im od początku do gustu (stomatolog, jedynak, teściowa też jest stomatologiem, ojciec farmaceutą). Niestety, ze względu na w gruncie rzeczy snobizm, moi rodzice nie mają dobrych kontaktów z własną rodziną. I tata i mama mają rodzeństwo. Brat ojca skończył historię i pracuje w szkole. Jedna z sióstr mamy jest pielegniarką, a brat także prawnik ma problemy z alkoholem. Oni i ich dziecki nigdy nie byli więc odpowiednim dla mnie towarzystwem. Zupełnie inaczej wychowywany był mój mąż. Ma z rodzicami świetny kontakt. Także jest planowanym jedynakiem, ale teściowa mówi, że żałuje swojej decyzji. Bała się, że ze względu na pracę nie starczy jej czasu na więcej dzieci. Zresztą mój mąż powtarza, że nigdy mu nie brakowało rodzeństwa. Miał wiele kolegów i koleżanek, mógł ich zapraszać do domu. Rodzice też nie zmuszali go do studiów medycznych i ciągłej realizacji własnych oczekiwań. Muszę przyznac się, że zazdroszczę mężowi dobrego kontaktu z kuzynostwem i resztą rodziny. W ogóle mąż ma takich przyjaciół i krewnych, na których może zawsze liczyć. Jestem przekonana, że zawdziecza to postawie swoich rodziców. którzy zawsze nakłaniali go do poznawania nowych ludzi i bardzo serdecznie odnosili się do takich znajomości. Teściowie są tez bardzo blisko ze swoimi rodzicami i rodzeństwem. Jak więc widzicie nie tak łatwo ocenić, czy lepiej mieć jedno dziecko, czy tez kilkoo. My mamy dwoje. Więcej nie chcemy mieć, chociaz nas na to stać. Bałabym się jednak mieć tylko jedno dziecko. Obawiam się, że postępowałabym wobec niego tak samo, jak moi rodzice wobec mnie. A tak- z dwojgiem dzieci jest inaczej. Wobec jednego dziecka ma się często zbyt duże wymagania i większą potrzebe chronienia go. No bo jest tylko jedno. Ja doradzałabym rodzicom jedynaków, żeby nie przesadzali i nie pokładali wszystkich swoich nadziei w dziecku, bo mogą je tylko skrzywdzić.

[ak-77]

Niesamowita historia! Wmurowało mnie w ziemię jedno zdanie: ,,Bałabym się mieć
jedno dziecko itd..." U mnie wręcz przeciwnie - mam siostrę z którą mam nie
najlepsze relacje przez błędy wychowawcze moich rodziców. I bałabym się mieć
więcej niż jedno dziecko właśnie dlatego, żeby błędów moich rodziców na swoich
dzieciach nie powielać...

[danziger73]

Jakakolwiek ilosc o ile jest wieksza od 1. Nie rob mu tego...
Sam jestesm jedynakiem i paru znam, mem tez kuzynke, ktora wychowywala sie jako
jedynaczka. Z moich obserwacji wynika, ze z punktu widzenia przystosowania do
zycia w spoleczenstwie, jedynaki maja znacznie trudniej. Znacznie czesciej sa
tez spolecznie zaburzone.
Zycze powodzenia i pozdrawiam.

[something_somewhere]

O tak... Jedynakom ciężko nawiązywać kontakty i nauczyć się żyć w społeczności.
Jest to bardzo trudne. Znam to z autopsji...

[axio-mat]

Tak, ale za to dzieci, majace gromadke rodzenstwa, kiszace sie w malym
mieszkanku, noszace ubrania po rodzenstwie, nie majace mozliwosci rozwijania sie
po szkole, poniewaz nie ma na to pieniedzy, na pewno sa lepiej przystosowane
spolecznie

[odrobina_luksusu]

Mam na myśli sytuację daleką od
> skrajności tj. pieniądze przyzwoite, pierwsze dziecko urodzone przez matkę w
> wieku ok. 28 lat, mąż podobny wiekiem, oboje rodziców pracuje.

Pasuje do twojego opisu, tylko dodaje jeszcze brak dziadkow (odleglosc). W naszym przypadku postawimy na rodzenstwo,o ile pozwola na to inne czynniki (zdrowie). Dalismy rade z jednym lobuziakiem, to i z 2/3 damy

[frisky2]

Moja opinia dot. ilości dzieci: im więcej tym lepiej. Jesli ktoś ma możliwość
mieć pięcioro, to niech ma. Na pewno te dzieciaki nie będą żałować.

[taja11]

Co człowiek to inna historia...
Jestem z rodziny wielodzietnej,wszystko było super do momentu nagłej śmierci
mojego Taty-ja miałam 6,bracia 7,9 i 13lat.No więc wiadomo- coraz bardziej
pogłębiająca się bieda(kto ma synów ten wie o czym mówie).Mama jakoś sobie
poradziła,dorośliśmy.No a po latach-powtórka z rozrywki-nagle umiera mój brat
osieracając dwoje małych dzieci.No i bratowa tak jak moja Mama-sama z niewielką
rentą na dzieci.Dlatego ja mam tylko jedynaka i nikt nie wmówi mi że
skrzywdziłam moje dziecko.

[poplar31]

Najlepiej mieć jedno dziecko i poświęcić mu 100% uwagi. Wychować na
porządnego człowieka, zadbać o bezpieczeństwo, zapewnić przyszłość.
Tylko wszystko rozsądnie, żadnego rozpieszczania, wywyższania,
mądre, zdrowe zasady i konsekwencja. Niewielu to niestety potrafi...
Moim zdaniem duża liczba dzieci to błąd, zwykle nic dobrego z tego
nie wynika. Dzieci są niedopilnowane, bo to po prostu nie jest
możliwe żeby je dopilnować. Stawiać na jakość, nie na ilość - to
najważniejsze

[ewusia13]

ostatnio na urodzinach mojego teścia jego koleżanka powiedziała "jak ja wam
zazdroszczę, że macie z kim powspominać" chodziło jej o to, że na imprezce teść
ze swoimi braćmi wspominał dzieciństwo, przeprowadzki itp. a znajoma jest
jedynaczką i widać było po niej że naprawdę jej brakuje takich spotkań.

ja mam z dwóch starszych braci i nie wyobrażam sobie, żeby ich nie było. Mój mąż
z kolei jest jedynakiem i od samego początku mówiliśmy, że nie chcemy tylko
jednego dziecka.
Nasza córa ma pięć lat a drugie maleństwo będziemy mieli jeszcze w tym roku. Mąż
chce na tym poprzestać ale ja się nie zarzekam, że na tym będzie koniec

od jedynaczki

[katarina21]

tak czytam i tak myślę o sobie...nie mam rodzeństwa i szczerze tego
żałuję,zawsze marzyłam o rodzeństwie starszym , młodszym ?
zazdroszczę znajomym kiedy opowiadają o rodzeństwie, o odwiedzinach.
Myślę ,że jestem trochę skrzywiona w relacjach międzyludzkich, trudno
mi się dzielić , czasem zupełnie nieświadomie wychodzą ze mnie takie
egoistyczne akcje a potem mi głupio. Dla rodziców jestem oczkiem w
głowie co też bywa męczące, boję się że ich zawiodę, czuję presję, że
muszę być zawsze ich dumą co się często ma nijak do rzeczywistości.
Niestety nawet najwspanialsi rodzice siłą rzeczy majć jedno dziecko
skupią całą energię uwagę tylko na nim a to bywa czasem krzywdzące.
Jeśli czujesz się na siłach ( psychicznie , finansowo, fizycznie) do
myślę, że warto pomyslec realnie przynajmniej o 2 dzieci. Ja
osobiście zrobię wszystko, żeby moje dziecko nie było jedynakiem.

[sonic84]

Nie mam rodzeństwa i bardzo sobie to chwalę.Bycie jedynakiem,o ile rodzice nie
są milionerami,ma bardzo dużo plusów.Przede wszystkim można zadbać o porządne
wykształcenie dziecka (wszelkie kursy w tym językowe-kosztują podobnie jak i
podróże).Rodziców/rodzica ma się tylko dla siebie podobnie jak i pokój (wielu
moich znajomych ma kompleks braku własnego kąta,który wiecznie musieli dzielić z
rodzeństwem tudzież braku rodzicielskiego ciepła,bo brat czy siostra jako
pupilki "zagarnęli" je tylko dla siebie).Co do wsparcia rodzinnego..niestety
często bywa tak,że największych wrogów ma się we własnej rodzinie...

[bazylea1]

dla mnie minimum dla "normalnego" człowieka to dwoje. trzeba być
bardzo mądrymi i zrównoważonymi emocjonalnie rodzicami żeby dobrze
wychować jedynaka. w większości przypadków rodzice poświęcają
jedynakom zbyt dużo uwagi i myśli, sprawują nadmiar kontroli itp co
wychodzi dzieciom zdecydowanie na złe.

jeśli chodzi o maksimum to co kto lubi, jeśli tylko ma możliwości
organizacyjne i finansowe. dla mnie jako przeciętnego człowieka
maksimum to też dwoje, więcej to dla osób które znajdują wyjątkowe
spełnienie w rodzicielstwie. choć z pewnością na starość musi być
cudownie mieć taką gromadę odchowanych dzieci z wnukami itp. ale że
chcę oprócz wychowania dzieci coś w życiu osiągnąć zawodowo, pożyc
również dla siebie, to dalsze dzieci nie wchodzą w grę.

[malinaa79]

Mimo, ze mam brata to w zasadzie go tylko mam. Niemal zero kontaktu ze sobą, ciągle pretensje, ze niby jestem tym "lepszym" dzieckiem. Róznica wielku robi swoje - jestem 10 lat młodsza. Czasem zastanawiam sie czy mojemu dziecku potrzebne jest rodzeństwo czy to nie bardziej nasza ochota na posiadanie 2 dziecka. Syn będzie miał rodzeństwo w przyszłości - to pewne i postaram się,z eby jego relacje z bratem/siostra były skrajnie inne niż moje. Mój brat to dziwoląg jakich mało i moze startować w konkursie na najgorszego brata roku. Jakbym umarła to chyba miał by to w dupie. najgorsze jest to, ze mi zalezy na relacjach, ale każda kolejna próba zblizenia się kończy się fatalnie. Szczerze - tylko z jego winy. ale to taki typ człowieka - on ma wszystkich "gzdzieś". Strasznie to przykre. Mam nadzieję, ze nie zrobię mojemu dziecku krzywdy fundując rodzeństwo, ale wiem ze to wszytsko jest w moich rękach.

[meres8]

Jestem jedynaczką, im jestem starsza tym coraz bardziej mi to dokucza i mam o to
żal do rodziców. Mam dwójkę dzieci i cieszę się że nie będą same tak jak ja,
poza tym jak ktoś wcześniej pisał duża różnica wieku między dziećmi nie zawsze
jest dobra, mój mąż tak ma, jest starszy od siostry o 13 lat i mają bardzo słaby
kontakt,on z kolei wolałby pozostać jedynakiem, ja nawet z takiego układu
byłabym zadowolona, relacje mogą się zawsze zmienić a z rodzeństwem łatwiej
dzielić obowiązki np.kiedy rodzice się starzeją i wymagają opieki.

[martina.15]

jedynacy tez moga byc fajnymi ludzmi ale mysle ze wiekszy wysilek w to robienie
z niego fajnego trzeba-jako rodzic- wlozyc.

dla mnie trojka-czworka to marzenie- ja sama z trojki, nascie lat mlodsza od
rodzenstwa i... bylo mi malo. doceniam strasznie ta pelna chate na swieta
(babcia miala troje, z czego moja mama troje wnukow, ciotka- podobnie, wujek sie
nie postaral wiec suma sumarum jest nas 7 kuzynostwa), we wypady pod namiot ze
starsza siostra i dysputy z bratem.

urodzilam corke jako samotna mama i mimo ze na razie "nie mam jak" kombinowac
dla niej rodzenstwa mam nadzieje ze za kilka lat ona bedzie miala rodzenstwo. z
dwojke przynajmniej, tak mniej wiecej w trzyletnim odstepie, o ile wszystko
dobrze pojdzie.

[rachela25]

ja tam wolałabym być jedynaczką. Mam trójke rodzeństwa , między mną
a najstarszym bratem jest 19 lat różnicy.Kiedy ja miałam 2 lata,on
założył już własną rodzine i wyprowadził sie z domu.Więzi między nie
ma żadnej. Siostra jest starsza 16 lat odemnie,kiedy ja się
urodziłam ona musiała się mną opiekować,rodzice pracowali a ona
będąc nastolatką miała już obowiązki ,,przezemnie,,zawsze miałam
wrażenie że ona mnie nie lubi. Teraz właściwie nie rozmawiamy ze
sobą. Nic do siebie nie mamy , ale zero dialogu . Z koleji kolejny
brat to mój wróg nr 1 , szczerze go nienawidze.Tak samo jak i on
mnie. Zatruwa mi życie od najmłodszych lat. Gdyby on sie nie urodził
moje życie było by piękniejsze ..

[lena_madzia]

a co powiecie na to- jestem z bliżniaków, mam młodszego o 9 lat
brata i jestem okropna egoistka.

no kto postawi diagnozę???

szczerze powiedziawszy-nie wspominam swojego dzieciństwa dobrze.
Rodzice ledwo byli w stanie nas utrzymać, nie mieli dla nas czasu....
Z bliżniakiem strasznie rywalizowaliśmy...
Gdy byliśmy nastolatkami, mogliśmy tylko pomarzyć o tym co mieli
rówieśnicy- rowerze, ciuchach, wycieczkach. Ja sie czułam gorsza od
kolezanek chodząc w ciuchach ze szmateksu...Natomiast kiedy wreszcie
mi raz na sto lat coś kupili, miałam wyrzuty sumienia, ze przeze
mnie nie starczy do 1

Jak kogoś stać to niech ma i 5-cioro ale niech pomysli czy będzie w
stanie zapewnić im godny byt.

jestem jedynaczką

[eulalia11]

Mam dwóch synów, ale to za mało, niestety za późno o tym pomyślałam((

[szarrak]

dla mnie - dwójka co najmniej, trójka co najwyżej. ja jestem z 2+2 (mam jeszcze
przyrodniego brata, ale praktycznie rzecz biorąc, taka to moja rodzina jak
dziecko sąsiada), mój facet też z 2+2 i dla mnie jest to układ optymalny. co
więcej, idealna różnica między dziećmi to rok, maksymalnie dwa lata - mam
znajome siostry, między którymi różnica wieku wynosi rok (rocznikowo, w praktyce
jakieś 1,5) - odkąd pamiętam są dla siebie świetnymi przyjaciółkami i nigdy nie
było między nimi przepaści, jak np. między moją siostrą a mną (3 lata różnicy).
podobnie jak u mojego chłopaka i jego brata - 2 lata różnicy, wspólni znajomi,
wspólne wyjazdy itd. dlatego sądzę, że lepiej się "przemęczyć" z dwójką małych
dzieci na początku i zapewnić im fajne życie w przyszłości, niż robić sobie
odpoczynek od pieluch na parę lat i skrzywdzić oboje. dlatego zacznę sobie robić
dziecko, jak mnie już będzie stać na dwójkę.

[tymon99]

ve1ociraptor napisał:

> Jaka jest według Was najlepsza ilość dzieci?

88 kg

[mhr-cs]

ve1ociraptor napisał:

> Witam
> Jaka jest według Was najlepsza ilość dzieci?

nie wiedzialam ze rodzina to fabryka,

[terlecky]

Lecac w ubieglym tygodniu z Warszawy do Nowego Jorku
wzialem do reki Gazete Wyborcza, gdzie natknalem sie na artykul
pt 'Kryzys a chromosomy', wieszczacy koniec ery mezczyzny tzw.
macho, ktorego najostrzej dotknal obecny kryzys gospodarczy
wyborcza.pl/1,76498,6881869,Kryzys_a_chromosomy.html
Mezczyzna-macho, pozbawiony swojego miejsca pracy oraz pozycji w
rodzinie i w spoleczenstwie, stacza sie w nicosc.
Przeciwko niemu stworzono juz wyrafinowana ideologie.
To nie sa bajki. Nastepcy zydowskich teoretykow, ktorzy w XIX
stuleciu stworzyli podstawy idei walki klas,
obecnie pracuja nad rewolucja plci. Ataki na rzekomy meski
szowinizm, promowanie kobiet i rozmaitych mniejszosci seksualnych
idzie w parze z chyba najpotezniejsza bronia, jaka jest przekonanie
kobiet do zabijania nienarodzonych dzieci na masowa skale (wg
niektorych danych, dotychczas zabito juz 1,5 mld nienarodzonych
dzieci), dzieci splodzonych przez tych znienawidzonych mezczyzn,
potencjalnych ojcow.
Autor/ka i chcialby i troche sie boi, bo nie wie do konca jak
zareaguje pozbawiony wszystkiego, sfrustrowany mezczyzna macho.
Czy uda sie zdusic w zarodku jego bunt, czy wykreci jakis numer, jak
w XX wieku.
Wszystko to swietnie przeanalizowal w swoich artykulach Henry
Makow. Nieprzypadkowo swoja strone nazwal www.savethemales.ca Jego
haslem jest 'Ratujcie mezczyzn.'
(Tlumaczenia kilku artykulow Makowa na polski mozna znalezc na
stronie
www.polpatriot.com/html/wojna_k.html )
Autor wina za ten stan rzeczy obarcza spisek zydowskich bankierow.
Pytanie tylko czy ci bankierzy osiagneliby takie wplywy bez zaplecza
w zydowskich masach, mediach, lobby oraz w zydowskiej kulturze i
tradycji?

[camel_3d]

ja bym chcial mie 3.
wiecej to juz przesada