1920 r. - jeńcy sowieccy/radzieccy w Polsce

[wladca_pierscienii]

JERZY BORDZIŁOWSKI - urodzony w 1900 roku syn Polaka i Ukrainki,
obywatel radziecki, generał radziecki i polski, komunista radziecki
i polski.

Dziadek siedział w carskim więzieniu za sprzyjanie Powstaniu
Styczniowemu,
ojciec był oficerem-lekarzem w carskim wojsku,
on w 1919 roku przerwał studia i na ochotnika zgłosił się do Armii
Czerwonej.

W 1920 roku w czasie walk na Ukrainie dostał się do polskiej
niewoli, skąd po pewnym czasie uciekł (a właściwie odszedł)
korzystając z zamieszania wywołanego przez radziecką ofensywę.

Czystki stalinowskie go ominęły, chyba dlatego że wtedy służył na
radzieckim "Dalekim Wschodzie", gdzie czystek wśród oficerów prawie
nie było.

22 czerwca 1941 jego dywizja była załadowana do pociągów mając się
udać (jak i inne dywizje Kujbyszewskiego Okręgu Wojskowego ) znad
Wołgi ku zachodnim granicom na kilkumiesięczne manewry wojskowe.

Przez część bitwy stalingradzkiej dowodził jednostkami saperskimi
jednej z dwóch armii radzieckich, jakie walczyły w samym
Stalingradzie – do jego obowiązków należało zapewnienie przepraw
przez Wołgę.

W czasie bitwy na łuku kurskim był dowódcą oddziałów saperskich
Frontu Woroneskiego.

W 1944 został skierowany do (Ludowego) Wojska Polskiego.

W latach 60-ych przewodził delegacji polskich oficerów, która udała
się do ZSRR, by omówić sprawę przekazania LWP na początku III Wojny
światowej głowic jądrowych,
które to głowice miało użyć polskie lotnictwo i wojska rakietowe
przeciw celom w państwach NATO, w odpowiedzi na to NATO użyłoby
atomowego odwetu przeciwko Polsce.

W 1967 roku w radzieckiej ambasadzie w Warszawie dostał Order
Czerwonego Sztandaru za udział w Rewolucji Październikowej.

Polskę opuścił w 1968 roku jako ostatni oficer radziecki służący w
Wojsku Polskim.
www.allegro.pl/search.php?string=bordzi%C5%82owski

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej część 01

[wladca_pierscienii]

Kompania nasza była zgranym, zdyscyplinowanym zespołem. Spośród
sześćdziesięciu służących w niej ludzi trzy czwarte stanowili
żołnierze, a jedną czwartą młodzi, ochotnicy tacy jak ja. Prawie
wszyscy byli Rosjanami. Pochodzili z proletariackich środowisk
Moskwy lub Woroneża i całą duszą popierali rewolucję. Dobry nastrój
nie opuszczał nas nawet na Ukrainie, z dala od stron rodzinnych.
Nasze uzbrojenie, oprócz erkaemów w plutonach, stanowiły karabiny
rosyjskie, z których tylko połowa posiadała bagnety. Początkowo
prawie każdy żołnierz miał inny karabin, dopóki dowódca dywizji dla
uproszczenia rozdziału amunicji nie nakazał wymiany broni w
pododdziałach. Później w naszej kompanii tylko kadra dowódcza
zatrzymała swoje zagraniczne karabiny. Pamiętam, jak podczas
wspomnianej szarży kozackiej zwróciłem się do znajdujących się obok
mnie dowódcy i szefa kompanii z prośbą o naboje, ładowałem bowiem
ostatnie. Niestety, dowódca miał karabin japoński, a szef -
austriacki.
Ubrani byliśmy różnie. Ja na przykład nosiłem ojcowski brezentowy
płaszcz wojskowy, a pod nim chłopską kurtkę. Buty miałem również z
domu - dobrze dopasowane, mocne. Zimno nie dokuczało mi, a to
przecież było najważniejsze.
Niektórzy nosili walonki. Początkowo to typowo zimowe obuwie
wzbudzało w nas uczucie zazdrości, lecz potem, kiedy okazało się, że
zima nie była mroźna i roztopy często utrudniały marsze, koleżeńska
zawiść ustępowała miejsca przyjacielskiej ironii. Gdy oddział
zbliżał się do jakiejś kałuży, wesoło pokrzykiwaliśmy: - Walonki, na
czoło! Suszyć drogę!
Z wyżywieniem też było nienadzwyczajnie. Inne kompanie znajdowały
się w lepszej sytuacji - miały własne kuchnie. Nam dawano tak zwany
suchy prowiant - mięso, chleb, ser, sól. Ale co można ugotować w
marszu? Oddawaliśmy te wiktuały ludności, która nas karmiła.
Mimo tych istotnych braków w uzbrojeniu i zaopatrzeniu nasza
kompania wyróżniała się hartem bojowym, pewnością siebie i
opanowaniem w walce. Była zwarta, nie ulegała panice, nawet w
najtrudniejszych sytuacjach

[mosze_zblisko_daleka]

Witam, czy mozesz napisac wiecej kim On byl dla Ciebie?

[wladca_pierscienii]

mosze_zblisko_daleka napisał:

> Witam, czy mozesz napisac wiecej kim On byl dla Ciebie?


dla mnie osobiście nikim

ale chodzi mi o to, że od czasu do czasu propaganda rosyjska ( i
Misza_Kazak też) sugerują, że w wojnie 1920 roku zginęło w polskich
obozach jenieckich tak dużo jeńców sowieckich, bo celowo byli źle
traktowani

wspomnienia Bordziłowskiego są wspaniałym kontrargumentem
bo on był obywatelem radzieckim z włąsnego wyboru
i był w polskiej niewoli
(i NIE przyznał się, że jest Polakiem)

[jopekpl]

wladca_pierscienii napisał:

> mosze_zblisko_daleka napisał:
>
> > Witam, czy mozesz napisac wiecej kim On byl dla Ciebie?
>
>
> dla mnie osobiście nikim
>
> ale chodzi mi o to, że od czasu do czasu propaganda rosyjska ( i
> Misza_Kazak też) sugerują, że w wojnie 1920 roku zginęło w polskich
> obozach jenieckich tak dużo jeńców sowieckich, bo celowo byli źle
> traktowani
>
> wspomnienia Bordziłowskiego są wspaniałym kontrargumentem
> bo on był obywatelem radzieckim z włąsnego wyboru
> i był w polskiej niewoli
> (i NIE przyznał się, że jest Polakiem)

Misza kazak to pikuś jako że to Rosjanin można sie tego po nim spodziewać, ale weź takiego foxbata który twierdzi ze Katyń został urządzony polakom przez Stalina w zemście za te niby celowe ofiary w śród jeńców bolszewickich w polskich obozach całkowicie pomijając ilość zgonów polskich jeńców z tego okresu w obozach Rosjan.
ps
czyżby forum założone jako alternatywa przeciw rządom psychomaszyny????
Pozdrawiam

[wladca_pierscienii]

jopekpl napisał:

> ps
> czyżby forum założone jako alternatywa przeciw rządom
psychomaszyny????
> Pozdrawiam

Dokładnie

na razie na tym forum zakaz pisania mają tylko dwie osoby:
1) tornson
2) axx611
z foxbatem jeszcze się zastanowię...
reszta ma pełną swobodę pisania...

[jopekpl]

wladca_pierscienii napisał:

???
> > Pozdrawiam
>
> Dokładnie
>
> na razie na tym forum zakaz pisania mają tylko dwie osoby:
> 1) tornson
> 2) axx611
> z foxbatem jeszcze się zastanowię...
> reszta ma pełną swobodę pisania...

Myślę że źle by sie stało gdybyś komukolwiek ograniczał dostęp do pisania nawet
torsonowi czy axx bardziej normalne i bolesne dla tych osób było by wycinanie
niemerytorycznych postów zostawiając te które może i nie bardzo tematyczne ale
coś wnoszące do dyskusji a człowiek nawet kulturalny nieraz tez sobie musi po
bluzgać;-)
Pozdrawiam

[mac-card]

Nie znam ani jednego merytorycznego postu tornsona. Niektóre mogą
sprawiać takie wrażenie, ale są tylko propagandowym bełkotem,
sprzecznym z historyczną prawdą, w aczesto i ze zdrowym rozsądkiem.

U axx widziałem ze dwa. :) Nawet billy.the.kid czasem pisze
sensownie, gdy mowa o Powstaniu Warszawskim. Ma w tej dziedzinie
niezłą wiedzę faktograficzną. Różnimy się oczywiście w ocenie tych
faktów, ale nie mogę zaprzeczyć, że Billy je zna.

[mac-card]

jopekpl napisał:

> weź takiego foxbata który twierdzi ze Katyń został urządzony
polakom przez Sta
> lina w zemście za te niby celowe ofiary w śród jeńców
bolszewickich w polskich
> obozach

Jeśli pisze o tym jako o motywach decyzji Stalina to ja nie mam nic
przeciwko temu. Być może Stalin rzeczywiście tym się kierował, taka
hipoteza nie jest całkiem głupia.
Kiedyś z kolei gangut wyraził się, że jeńcy polscy zostali
rozstrzelani za swoje przestępstwa wobec ZSRS. Przestępstwa owe
miały polegać na tym, że przed wojną (sic!) strzelali do żołnierzy
sowieckich. To jest dopiero rewelacja!

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 1

[wladca_pierscienii]

W niewoli

W marszach i potyczkach doszliśmy do Winnicy. Tu na przełomie
stycznia i lutego 1920 roku walczyliśmy z galicyjskimi jednostkami
Petlury. Wkrótce oddziały te przeszły na stronę bolszewicką, a
później znów na polską. W tym czasie gdy petlurowcy byli w
przymierzu z nami, zachorowałem na TYFUS, który od dłuższego czasu
raz po raz wyrywał kogoś z szeregów. Trafiłem do petlurowskiego
szpitala w Winnicy, skąd później przeniesiono mnie do szpitala
radzieckiego, utworzonego w tym samym mieście.
Leżałem od lutego do kwietnia, trawiony gorączką i dreszczami.
Wkrótce miasto zajęły wojska Piłsudskiego. Władze polskie nakazały
wypisać wszystkich rekonwalescentów. U mnie nastąpiło już wprawdzie
przesilenie choroby, ale byłem jeszcze bardzo słaby. W nadgorliwości
jednak wypisywano i takich pacjentów jak ja. Ze szpitala
poprowadzono mnie do więzienia. Ledwie trzymałem się na nogach. W
dodatku przeżywałem wtedy okres pewnego załamania psychicznego,
zwłaszcza gdy przekraczaliśmy most i płynąca pod nim rzeka zdawała
się obiecywać wyzwolenie od wszelkiej udręki.
W więzieniu, które — jak pamiętam — mieściło się obok toru
kolejowego, były na ogół znośne warunki. Nie szykanowano nas ani nie
znęcano się nad nami. Jedynym człowiekiem, który psuł nam krew, był
szef kuchni — podoficer. Uwziął się, żeby strudzoną, zabiedzoną,
schorzałą masę jeniecką nauczyć porządku przy pobieraniu posiłków. W
ręku trzymał coś w rodzaju nahajki. Jeśli ktoś oparł naczynie na
zupę o skraj kotła, chcąc ułatwić pracę kucharzowi, dostawał
batem, gdyż jakoby brud sypał się do środka. Jeśli trzymało
się miskę dalej — też było źle, bo zupa się rozlewała. Nijak nie
można mu było dogodzić. Najwięcej obrywał biedny kucharz — też
jeniec — gdyż rzekomo niejednakowo nalewał do menażek, marudził itd.
W kancelarii więzienia przy spisywaniu personaliów urządzono egzamin
ze znajomości nazwisk dostojników, których portrety wisiały na
ścianie. Zapytano, wskazując jeden z nich:
— Kto to jest?
Wąsata, marsowa twarz była mi dobrze znana, odpowiedziałem więc bez
namysłu:
— Józef Piłsudski.
— A tamten?
Tym razem nie wiedziałem.
— To generał Józef Haller — podpowiedziano mi.
— Dobrze, będę pamiętał.
Moja odpowiedź — choć drugiego portretu nie udało mi się
zidentyfikować — wypadła widać zadowalająco, bo wdano się w rozmowę
ze mną. Pytano o wykształcenie i pochodzenie społeczne, dziwiono
się, że ja, syn lekarza, student, trzymam z czerwonymi. W
świadomości przesłuchujących nas oficerów ukształtował się spaczony
obraz rewolucji. Sądzili, że w jej zwycięstwie mogą być
zainteresowani tylko przedstawiciele najniższych warstw społecznych,
i z tego błędu nie dali się wyprowadzić.

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 3

[wladca_pierscienii]

Z więzienia przesłano nas do obozu jenieckiego w Barze, oddalonego o
około 70 kilometrów. Odległość tę pokonaliśmy w ciągu trzech dni w
krytym wagonie towarowym bez ławek. W tym czasie nie dano nam nic do
jedzenia. Pod koniec podróży zlitowała się nad nami żona kolejarza,
która przyniosła nam garnek kartofli.
Zapach, jaki się rozszedł po wagonie, nie zakłócił panującej
dyscypliny, mimo że wszystkim głód szarpał trzewia. Ziemniaki
policzono i sumiennie rozdzielono: kartofli było pięćdziesiąt
siedem, jeńców — sześćdziesięciu, a więc trzy większe przekrojono na
pół.
W Barze dokładnie nas policzono, zarejestrowano i osadzono za
drutami. Przez pierwsze dwa dni — znów z powodu braku zaopatrzenia —
nic nie jedliśmy. Komendant obozu bezradnie rozkładał ręce. Chcąc
ulżyć naszej niedoli, dał nam trochę śledzi, zastrzegając się, że
nie jest to bynajmniej forma szykan. Daremne obawy! Ilość ta była
tak mała, że nie mogła być ani narzędziem tortur, ani też,
przynajmniej częściowo, zaspokoić głodu: jeden śledź przypadł na 16
ludzi.
Później sytuację żywnościową jako tako uregulowano. Ułożyły się też
stosunki wewnątrz obozu. Komendant, widocznie dlatego, że chciał
uszanować obowiązujące w naszej armii porządki, polecił nam wybrać
dowódców, choć w tym czasie, o czym zapewne nie wiedział, w Armii
Czerwonej obowiązywała już zasada nominacji. Równocześnie z masy
jenieckiej zaczęto wydzielać oficerów, podoficerów i tych
czerwonoarmistów, którzy zajmowali stanowiska dowódcze. Stopnie i
stanowiska ujawniano z oporami, w obawie przed ewentualnymi
represjami. Okazało się jednak, że kadrę dowódczą przeniesiono do
lepszego baraku, lepiej ją traktowano i zwolniono od pracy.
Zachęciło to pozostałych do ujawniania sprawowanych funkcji. Również
i ja przyznałem się, że byłem dowódcą drużyny. Przeniesiono mnie do
pomieszczenia dla podoficerów.
Po kilku dniach dały znać o sobie skutki przebytej choroby: zacząłem
odczuwać bezwład rąk i nóg. Odesłano mnie więc do szpitala i
umieszczono w separatce. Byłem zdziwiony taką troskliwością, lecz
później, gdy przeniesiono mnie do sali ogólnej, dowiedziałem się, że
leżałem w pokoju dla... umierających. Tak określił stan mego zdrowia
lekarz. I rzeczywiście, nie zauważyłem potem, żeby ktoś umieszczony
w separatce powracał na salę ogólną. Po raz pierwszy opinia o moim
zdrowiu, tym razem lekarska, okazała się fałszywa.
Cały personel medyczny składał się z jeńców, z wyjątkiem naczelnego
lekarza, petlurowca, który — szczerze mówiąc, zresztą na nasze
szczęście/— był bardziej lekarzem niż petlurowcem. Tu ponownie
zataiłem swoją funkcję, w rezultacie czego po dwutygodniowej kuracji
powróciłem do ogólnego baraku w obozie. Czerwonoarmiści pochwalili
moją decyzję. Tak oto przypadkowo uniknąłem losu mieszkańców baraków
dla dowódców, których tymczasem wywieziono do obozu w głąb Polski,
do Strzałkowa.

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 4

[wladca_pierscienii]

Wkrótce, po trzytygodniowym pobycie, opuściła barak również
pozostała grupa jeńców. Konwojowani przez żołnierzy do nowego obozu
w Płoskirowie, około 60-kilometrową drogę przemierzyliśmy w trzy
dni. Majowe słońce piekło 'niemiłosiernie. Głębokie koleiny,
utworzone w lessowej glebie przez wiosenne roztopy, teraz wyschły na
kamień i stanowiły dodatkową udrękę. Łatwiej było tym na przedzie -
widzieli drogę, a ponadto kurz wzbijany butami nie osiadał na nich
cienką warstwą i nie tamował oddechu.
Konwój składał się z poznańczyków - frontowych żołnierzy,
zdyscyplinowanych i karnych.
W pamięci utkwiła mi postać dowódcy konwoju, młodego, postawnego
wachmistrza, w pedantycznie czystym mundurze z szykownym wówczas,
białym, celuloidowym kołnierzykiem. Poznańczyk, służbista, rzetelnie
wypełniał swoje obowiązki. Strzegł porządku w marszu, dbał o
właściwe wykorzystanie czasu przeznaczonego na wypoczynek, pilnował
sprawiedliwego dzielenia prowiantu, a jeszcze w Barze znany był z
tego, że nie dopuszczał do okradania jeńców, co zdarzało się często,
gdyż na przykład na dobre buty nigdy nie brakowało amatorów. Nie
pozwalał jednak jeńcom rozmawiać z konwojentami ani oddalać się na
krok.
Wkrótce mieliśmy się przekonać, że w jego postępowaniu uwidaczniała
się nie tylko troska o ścisłe wykonanie otrzymanego rozkazu, lecz
przede wszystkim ludzka postawa.
Zbliżaliśmy się do Płoskirowa, gdy nieoczekiwanie pojawił się na
drodze jakiś oddział hajdamacki * [ Kontrrewolucyjne ukraińskie
oddziały nacjonalistyczne hetmana Skoropadskiego, w których służyło
przede wszystkim bogate chłopstwo (przyp. red.).]. Był to okres,
kiedy petlurowcy ponownie przeszli na stronę Piłsudskiego. Napotkani
stronnicy ukraińskiego atamana spięli ostrogami konie i z
wyciągniętymi szablami ruszyli w kierunku naszej kolumny. Być może
chcieli w ten sposób w oczach naszych konwojentów podreperować
opinię swoich wojsk, nadszarpniętą ciągłym zmienianiem sojuszników,
i dowieść, że są bardziej antybolszewiccy, niż się sądzi. W dodatku
byli pijani. Napotkali jednak nieoczekiwany opór.
Kolumna zatrzymała się. Konwojenci zrobili zwrot w lewo. Padła
komenda: - Na rękę broń! - Hajdamacy nie wierzyli własnym oczom.
- Kogo wy bronicie? - krzyczeli do poznańczyków. - To
bolszewicy, to bandyci! - lecz konwojenci stali jak mur, a my
za nimi w wielkim niepokoju, co będzie dalej.
Na rozkaz wachmistrza konwój otoczył nas ścisłym kordonem i
wymierzył karabiny w stronę petlurowców. Rozpoczął -się ożywiony
dialog, prowadzony przy pomocy precyzyjnie dobieranych,
komunikatywnych określeń żołnierskich.
Hajdamacy nie ustępowali - krążyli wokół nas, szukając słabego
miejsca w otaczającym nas pierścieniu osłony. Wówczas wachmistrz
wydał ostrą komendę i podniósł rękę do góry. Opuszczenie jej miało
oznaczać otwarcie ognia. Nagle nastąpiła cisza. Zrozumiano, że nie
ma żartów. Dowódca konwoju z gniewem rzucił:
- Chcecie jeńców? Szukajcie ich tam! - wskazał ręką na
wschód.
Hajdamacy jak niepyszni zawracali konie i dla pokrzepienia
pokrzykiwali w naszą stronę:
- Macie szczęście, żeście znaleźli takich obrońców! Już byłoby
po was!
W duchu przyznawaliśmy im rację.

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 5

[wladca_pierscienii]

Przed rewolucją stacjonował w Płoskirowie duży garnizon car¬skiej
kawalerii. W koszarach utworzono teraz obóz jeniecki, w którym
znaleźliśmy się wkrótce. Powoli sytuacja zaczęła się stabilizować.
Zatrudniono nas przy przeładunku towarów, głów¬nie żywności, z
pociągów normalnotorowych na szerokotorowe. Płacono nam nawet żołd -
10 marek miesięcznie.
Konwój poznańczyków zastąpili warszawiacy. Byli to prze¬ważnie
młodzi chłopcy, niedawno wcieleni do wojska. Zwracali się do nas
często: „bracie", ale... porządek się skończył. Podczas przemarszu
ulicami miasta pozwalano na obrzucanie nas ziemią i kamieniami, w
koszarach panował ustawiczny bałagan.
Sama praca w praktyce nie była taka zła. Konwojenci poj¬mowali swoją
służbę dość oryginalnie - przez cały czas trosz¬czyli się głównie o
to, by coś uszczknąć z przeładowywanych zapasów. Łatwo się
zrozumieliśmy i ich skryte marzenia dyskret¬nie realizowaliśmy.
Suchary ginęły w kieszeniach, konserwy pod połami płaszczy, a cukier
skrzętnie zsypywano do podwiązanych u dołu nogawek spodni.
Po „uczciwym podzieleniu się" z kon¬wojentami zostawała nam
wprawdzie tylko skromna część zdo¬byczy, ale i to miało dla nas duże
znaczenie.
Pewnego dnia przyjechał na inspekcję obozu dowódca frontu
galicyjsko-wołyńskiego, generał Wacław Iwaszkiewicz. Urządził
inspektorskie posłuchanie. Żadnych pretensji jednak nie mieliś¬my.
Warunki życia w obozie ocenialiśmy jako znośne, a do trud¬ności
aprowizacyjnych, o których komenda obozu nas informo¬wała, gdy tylko
występowały, podchodziliśmy z wyrozumiałością. Generał nie zadowolił
się naszym milczeniem i zapytał wprost: - A jak tam z chlebem?
Przez szeregi jenieckie przeszedł szmer. Ostatnio bowiem chle¬ba nie
dowożono i komendant obozu, kapitan, zapytał, czy w za¬mian zgodzimy
się na zwiększoną porcję grochówki. Zgodziliś¬my się, bo cóż
mieliśmy robić? Teraz byliśmy skłonni trakto¬wać ten fakt jako
honorową umowę.
Generał, widząc nasze ożywienie, zażądał wyjaśnień i wtedy ktoś
wspomniał o naszej zgodzie na zamianę chleba na grochów¬kę.
Komendant tłumaczył się, że chleba w tym czasie nawet jego żołnierze
nie mieli. Usłyszał ostrą odpowiedź:
- To nie jest żadne tłumaczenie! Żołnierz może kombinować, może
kupić, a nawet ukraść chleb, jeniec zaś jest pod strażą.
Po odjeździe dowódcy frontu ku naszemu zdziwieniu nie szy¬kanowano
nas, lecz spytano, czy chcemy otrzymać zaległy chleb w całości, czy
też w formie podwójnych racji dziennych.
Żyliśmy tylko bieżącą chwilą. Nie mieliśmy zamiaru przebywać w
obozie przez dłuższy czas. Wciąż dochodziły nas wieści o zbliżaniu
się Armii Czerwonej. Wzięliśmy więc naszą należność od razu.

*******************************

informacja dla Rosjan (jakby zajrzeli na to forum)
Poznań to były zabór pruski
Warszawa to były zabór rosyjski

podobno do dziś są różnice w charakterach Polaków zamieszkujących
tereny zabórów pruskiego, rosyjskiego i austriackiego
tym większe różnice musiały być tuż po zakończeniu zaborów

Bordziłowski "między wierszami" wskazuje na rożnice między pruską
dyscypliną a rosyjskim "jakoś tam będzie"...

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 6

[wladca_pierscienii]

Przy przeładunku pracowałem niedługo, spadła mi bowiem na nogę
skrzynka z konserwami. Znowu znalazłem się w szpitalu. Ale i tu
miałem trochę szczęścia. Kancelista wpisujący mnie na listę chorych
nie był biegły w sprawach personalnych; ponieważ przyniesiono mnie
razem z dwoma petlurowcami, umieścił mnie w wykazie jako żołnierza
ukraińskiego. To, rzecz jasna, poprawiało moją sytuację. Uniknąłem
różnych szykan, jakich dopuszczali się wobec czerwonoarmistów
niektórzy, opanowani nacjonalistycznym fanatyzmem żołnierze, a nawet
personel medyczny.
Przeżyłem jednak chwile niepokoju. Trafiłem do jednej sali z
Ukraińcami, którzy doskonale wiedzieli, kim jestem. Powoli
nawiązywała się rozmowa. Okazało się, że jeden jest studentem
Politechniki Kijowskiej, drugi zaś Lwowskiej. Nadmieniłem, że jestem
z Politechniki Chersońskiej. Wieczorem kijowianin powiedział:
- My nie zdradzimy, ale czy on będzie milczał? - wskazał
głową na mego sąsiada z drugiej strony.
Był to podoficer, hallerczyk, przywieziony tu razem z nami.
Wszystkiego się czepiał.
- Chcę jeść! - wołał do siostry.
- Za godzinę obiad.
- A ja chcę teraz.
Zaproponowałem mu amerykańskie suchary wiadomego pochodzenia. Może
był naprawdę głodny, może udawał, ale wziął. Za chwilę znów zwrócił
się do siostry:
- Chcę palić!
- Zaraz przyniosę.
Zaczął burczeć. Zaproponowałem mu tytoń.
- Dziękuję - wziął.
Dowiedziałem się później, że podobno coś nabroił, że groził mu nawet
sąd polowy. Zwiał do szpitala ze starą raną. Na szczęście, nie wydał
mnie. Snułem więc plany ucieczki ze szpitala, ale... nastąpiła
ewakuacja i znaleźliśmy się na peronie.

1920 r. -amerykańska fasola w Wojsku Polskim

[wladca_pierscienii]

Parę lat temu oglądałem w telewizji wspomnienia polskiego weterana
Wojny Polsko-Bolszewickiej.

Wspomniał, że na froncie on i jego koledzy całymi tygodniami jedli
amerykańską fasolę.

W trakcie jedzenia kolejnego posiłku z fasolą, jego kolega
zdenerwował się i powiedział: "a żeby tak zatonął ten statek z
fasolą".

Na to on odpowiedział: "co ty gadasz? gdyby nie ta fasola, tobyśmy z
głodu zdechli".

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 7

[wladca_pierscienii]

Traf chciał, że tuż obok zatrzymali się moi przyjaciele z obozu -
wracali z pracy. Znali mnie już trochę i od razu do mnie:
- Jak się masz, jak noga?
Na to sanitariusz:
- Precz od chorego! - a do mnie:
- Skąd ich znasz?
Trudno, trzeba było przyznać się, że jestem jeńcem. Złapał
moja kartę choroby: » .
- Tu napisano, że jesteś Ukraińcem!
- Ja nie wiem, co tam napisano, nie umiem czytać po polsku.
Skończył się pomyślniejszy okres niewoli. Wepchnięto mnie
do gromady chorych jeńców. Znów obóz. Pociąg sanitarny nie odchodził
ze trzy dni. Pilnowano nas słabo i jeszcze słabiej lub wcale nie
karmiono. Rankiem zobaczyłem mego hallerczyka w mundurze; samowolnie
objął służbę, i to nie najgorszą - w kuchni. Kiedy mnie zauważył,
podszedł i zapytał:
- Poznali cię?
- Tak jest.
- Jadłeś?
- Nie.
Zaprowadził mnie do kuchni.
- Dajcie mu więcej - dobry chłopak.
Dziękuję ci, Stachu, karmiłeś mnie, bolszewika, trzy dni. Karmiłeś i
dałeś dobrą radę: „Nasi cofają się, jutro będzie tu kawaleria, mogą
was powystrzelać, lepiej uciekaj".
******************************************************************
Włądca Pierścieni: ale nic takiego się NIE wydarzyło, o tym potem.
******************************************************************

Uciekłem, i to w „bezczelny" sposób, wykorzystując moment, gdy
konwojent bardziej interesował się rabunkiem stojącego obok wagonu
niż nami. Zrzuciłem płaszcz żołnierski (miałem tylko kurtkę z
białego płótna) i najzwyczajniej w świecie poszedłem gdzie oczy
poniosą." Przedtem namówiłem do ucieczki jednego z jeńców - cywila,
właśnie z Płoskirowa.
Poleciłem mu, żeby śmiało szedł za mną i nie oglądał się. Po jakimś
czasie, wykorzystawszy odpowiedni moment i zamieszanie, zacząłem,
jak gdyby nigdy nic, spokojnie oddalać się od obozu. Idąc czekałem
na okrzyk „Stój!", ale takiego wezwania nie usłyszałem. Zrozumiałem
wtedy, że w panującym bałaganie ten nieskomplikowany fortel udał się
całkowicie.

Wraz z kolegą ruszyliśmy w kierunku pola, zachowując niezbędne
środki ostrożności. W oddali widać już było okopy, skąd dochodziły
odgłosy walki. Staraliśmy się niepostrzeżenie zbliżyć do miasta,
gdzie mogliśmy już liczyć na pomoc rodziny mego towarzysza.
Chcąc sobie skrócić drogę, ruszyliśmy przez rozległe bagno.
Niestety, mój współtowarzysz był niski i grzęzawisko sięgało mu już
po szyję. Trzeba się było cofnąć. Wyczerpani do ostatnich granic,
ukryliśmy się w jakimś załamaniu terenu i choć padał ulewny deszcz,
nie wiadomo kiedy zmorzył nas sen.
Po otwarciu oczu stwierdziliśmy, że odgłosy walki oddaliły się.
Kto znajduje się w mieście? W czyich jest rękach? Wokół ani żywej
duszy. Dopiero po jakimś czasie zobaczyliśmy po drugiej stronie
stawu mężczyznę, najspokojniej w świecie łowiącego ryby. Ostrożnie
podeszliśmy pytając, kto jest w mieście. On jednak próbował najpierw
ustalić, kim my jesteśmy. Oczywiście, nie byliśmy skorzy do
wyjaśnień ani do przedstawiania się. Wziąłem go na krzyk. Wędkarz
plątał się, lecz, niestety, nic konkretnego nie potrafił powiedzieć.
- Wczoraj byli jeszcze Polacy, ale sytuacja przecież tak szybko się
zmienia...
Mimo to ruszyliśmy w stronę miasta. Już za pierwszym zakrętem drogi
wzrok nasz padł na uzbrojonego żołnierza - nie było najmniejszej
wątpliwości. Wszystko wyjaśniła wielka czerwona kokarda, przypięta
do jego piersi. Rzuciłem mu się w ramiona. Byliśmy wolni!

Uwaga formalna, o znaczeniu merytorycznym

[bmc3i]

W trakcie wojny polsko-bolszewickiej, nie bylo jeszcze Zwiazku Radzieckiego -
wojna toczyla sie pomiedzy Polską a Rosja bolszewicką. ZSRR powstal pozniej,
stad nie nalezy pisac o wojnie polsko-radzieckiej ad 1920.

1920 r. - Bordziłowski w niewoli polskiej cz. 8

[wladca_pierscienii]

W międzynarodowym batalionie


Komenda garnizonu w Płoskirowie, gdzie natychmiast się zameldowałem,
skierowała mnie do międzynarodowego batalionu, który w tym czasie
stacjonował w Kijowie, na Pieczersku. Drogę do stolicy Ukrainy
odbyłem na własną rękę, z kawałkiem chleba, suszoną wobłą (* Gatunek
ryby z Morza Kaspijskiego (przyp. red.)) i skierowaniem w kieszeni.

Batalion - jeden z wielu międzynarodowych oddziałów istniejących w
czasie rewolucji - wchodził w skład 12 armii. Dowodził nim były
carski oficer. Całą duszą był po stronie rewolucji, zarówno ze
względu na swe pochodzenie - wywodził się bowiem z tak zwanych
kucharskich dzieci - jak i dlatego, że jego brata powiesili biali.

W sztabie armii, któremu bezpośrednio podlegał batalion,
przesłuchano mnie skrupulatnie w sprawie pobytu w obozie jenieckim i
okoliczności ucieczki z niewoli, po czym otrzymałem przydział
służbowy.

Batalion, składający się z trzech kompanii i szwadronu kawalerii,
liczył około 600 ludzi. W pierwszej kompanii służyli Rosjanie i
Chińczycy, w drugiej - Łotysze, w mojej, trzeciej - Polacy, w
szwadronie kawalerii zaś - kubańscy Kozacy i Węgrzy.

Moja kompania liczyła ponad stu starannie dobranych żołnierzy,
REKRUTUJĄCYCH SIĘ GŁÓWNIE Z LUDZI, KTÓRZY ZAZNALI GORZKIEGO SMAKU
NIEWOLI, a przed rewolucją - trudnych warunków życia. Była to
przeważnie biedota polska z Ukrainy. Tylko ja jeden pochodziłem z
rodziny inteligenckiej, ale moją pozycję w kompanii umacniał fakt,
że uciekłem z niewoli, nie czekając biernie na wyzwolenie.

Kompanią dowodził Polak, były podoficer carski, Radzikow-ski,
pochodzący spod Nikołajewa. Jego zastępcą nieoczekiwanie został...
kucharz kompanijny. Okazało się bowiem, że był dawniej oficerem, ale
swój stopień starannie ukrywał przed dowództwem. Fakt ten wyszedł na
jaw dopiero wtedy, gdy pochwalił się jednej z niewiast, o której
względy gorliwie zabiegał.
Rozmowa dowódcy batalionu z kucharzem miała ponoć wyglądać
następująco:
- Stopień i nazwisko?
Milczenie.
- Stopień i nazwisko?
- Porucznik, dowódca kompanii - wykrztusił wreszcie kucharz.
- Dlaczego się ukrywasz?
- Z początku bałem się represji. A później... wstyd było się
przyznać.
- Dobrze, obejmiecie funkcję zastępcy dowódcy trzeciej kompanii. W
tył zwrot, odmaszerować!

Kucharz odszedł i zjawił się u nas nawet z ostrogami. Był dobrym
dowódcą.

Batalion pełnił rolę ODDZIAŁU ZAPOROWEGO, ale jego uzbrojenie nie
różniło się niczym od uzbrojenia innych batalionów. Kompania, w
której służyłem, dysponowała jednym cekaemem i kilkoma erkaemami.

Z umundurowaniem też były kłopoty: w lecie zrzucaliśmy posiadane
łachy, koszule zaś ściągaliśmy pasem jak bluzy i w ten sposób
bielizna zastępowała mundur. Jeśli chodzi o obuwie, to sprawa
wyglądała również kiepsko: przeważnie nosiliśmy łapcie. Prawdziwe
buty pojawiły się w kompanii dopiero po dwóch miesiącach, a ponieważ
bosych było dużo, rozdział butów, nadchodzących małymi partiami,
odbywał się w drodze losowania.

Strawa była skromna i nie dostarczała nam większych „przeżyć
kulinarnych", śniadanie składało się z reguły z cienkiej, wodnistej
zupy i kawałka chleba, a obiad i kolacja niczym się nie różniły od
śniadania. Chyba tym, że na kolację była często tylko herbata.
Jedynym produktem, którego mieliśmy więcej niż ludność cywilna, był
cukier. Toteż nietrudno było go spieniężyć i tą drogą częściowo
wyrównywać luki w codziennym jadłospisie. Zwykle kupowaliśmy chleb,
ziemniaki i... sacharynę, która zastępowała sprzedany cukier.

Początkowo, gdy batalion stacjonował w Kijowie, przestrzegano
porządku dnia określonego regulaminem. Pobudkę wygrywał nam wąsaty
trębacz, który sprawiał wrażenie starego żołnierza, bardziej
przywiązanego do budynku niż do jakiejś określonej jednostki
wojskowej.
Czas między posiłkami wypełniało szkolenie i wypoczynek. Na program
doskonalenia naszych żołnierskich umiejętności składały się
ćwiczenia z bronią, musztra, zajęcia taktyczne, w których zazwyczaj
przeważał atak tyralierą i okopywanie się. Zajęcia polityczne w
dzisiejszym tego słowa znaczeniu odbywały się na ogół rzadko;
edukację polityczną zastępowały wydarzenia, w których
uczestniczyliśmy. Zwykle podczas tych zajęć komisarz batalionu i
oficer oświatowy wygłaszali pogadanki o sytuacji międzynarodowej,
wydarzeniach na froncie rewolucji, podziale ziemi obszarniczej i
innych problemach, którymi wtedy żyliśmy. Czytaliśmy także głośno
gazety, drukowane wtedy na szarym papierze.

Spośród książek, jakie w tym czasie wpadły mi w rękę, największy
wpływ wywarła na mnie mała, popularnie napisana książeczka Abecadło
komunizmu. Zawsze pociągały mnie zasady logicznego rozumowania.
Abecadło komunizmu przemawiało do mnie z niespotykaną siłą, trafną,
konsekwentnie przeprowadzaną argumentacją. Formy agitacji
komunistycznej, z jakimi się przeważnie stykałem, trafiały mi raczej
do serca. Teraz po raz pierwszy zetknąłem się z logicznym, naukowym
sposobem dowodzenia słuszności przemian rewolucyjnych zachodzących w
Rosji.
(...)
Pamiętam, był w kompanii młody żołnierz, KTÓREGO ZNAŁEM Z OKRESU
POBYTU W NIEWOLI. Tam wzbudzał ogólną litość, połączoną z odcieniem
wzgardy. Mały, chudy, mizerny grzebał nawet w śmietniku, byle tylko
zdobyć więcej pożywienia, niż nam przydzielano. Nie wiem, może to
instynkt samozachowawczy kazał mu troskę o wątłe zdrowie fizyczne
przedkładać nad opinię ogółu. Tu, w kompanii, zmienił się
całkowicie, jakby stał się innym człowiekiem. Wesoły, dowcipny,
rozumny, lgnął do kolegów i wszyscy darzyli go sympatią. Spał koło
mnie i bardzo się do mnie przywiązał. Był niejako moim-
„.adiutantem". Podczas wyborów do samorządu w kompanii wysunął moją
kandydaturę, podkreślając, że do tego rodzaju funkcji potrzeba
przede wszystkim „ludzi mocnych w słowie i piśmie".
(...)
Kompania była zgranym zespołem ludzi zawsze gotowych do niełatwych
zadań, jakie wykonywaliśmy. Zgodnie bowiem z charakterem naszego
batalionu stanowiliśmy niejako straż pożarną na odcinku frontu
zajmowanym przez naszą armię. Jeśli gdzieś przedarła się jakaś
nieprzyjacielska grupa, natychmiast w batalionie ogłaszano alarm.
Zasada: wszyscy za jednego - jeden za wszystkich, zawsze nam
przyświecała i ujawniała się w wielu okolicznościach.
(...)
Atmosfera tej frontowej solidarności udzieliła się również i mnie;
gdy pewnego dnia wezwał mnie dowódca, proponując wysłanie do szkoły
oficerskiej, odmówiłem. Nie chciałem opuszczać kolegów, zanim na
naszym odcinku frontu sytuacja całkowicie się nie wyjaśni. Widząc,
że nie dam się namówić, dowódca uścisnął mi rękę i powiedział:
- Dobry z was kolega. Wracajcie do kompanii. Szkoła wam nie ucieknie.
Później jednak, gdy zapanował spokój (batalion rozlokowano w
Kijowie) i dowództwo ponowiło propozycję, uzupełniając ją
argumentem: przecież byliście studentem politechniki, teraz też
pójdziecie do szkoły inżynieryjnej, tylko że wojskowej - wyraziłem
zgodę.

[wladca_pierscienii]

na Wikipedii jest trochę inna wersja jego życiorysu,
bo korzystali z innych książek

ja korzystałem z jego wspomnień
a w kwestii radzieckiej broni jądrowej w Polsce
z artykułu gazetowego na ten temat

[wladca_pierscienii]

pisałem, że nie był represjonowany

niestety nie czytałem całej książki
lecz tylko "po łebkach"

Bordziłowski jednak BYŁ ofiarą stalinowskich czystek

tylko wspomniało tym zaledwie dwoma zdaniami

PRZEDMOWA

Koniec lat trzydziestych był dla mnie ciężki. Różnie wówczas bywało,
ale w moim wypadku prawda wyszła na wierzch. Wróciłem do szeregów
partii i do wojska. Latem 1939 roku zostałem zrehabilitowany, po
czym skierowano mnie do Moskwy, gdzie miałem otrzymać nominację na
nowe stanowisko.




WSPOMNIENIA

Niejednokrotnie kult jednostki utożsamia się z kultem samego
Stalina. Niestety, zjawisko to było bardziej złożone. Wadliwy styl
pracy kierownictwa często naśladowały niższe instancje i ogniwa
władzy partyjnej i administracyjnej. Czasem nie tylko naśladowały,
lecz potęgowały.
(...)
Przykrości nie ominęły i mnie. W lecie 1939 roku zostałem jednak
zrehabilitowany i skierowany do Moskwy, gdzie miałem otrzymać
nominację na nowe stanowisko. (...)
W pociągu l września wysłuchałem komunikatu o napadzie faszystów na
Polskę.

[rusek11]

napisz fachofcu o prikazie pilsudzkiego do wiesnioskow polskich o
dobijanie uczekajacych czerwonoarmijcow.
fakt jest znany i calkiem mozliwy do wykorzystania przez ruskich dla
zalozenia "rodzin tucholskich",hehe

[prokontrik]

rusek11 napisał:

> napisz fachofcu o prikazie pilsudzkiego do wiesnioskow polskich o
> dobijanie uczekajacych czerwonoarmijcow.
> fakt jest znany i calkiem mozliwy do wykorzystania przez ruskich dla
> zalozenia "rodzin tucholskich",hehe

Uciekający żołnierz nadal pozostaje żołnierzem, dopóki się nie podda i nie złoży
broni.
Twoi rodacy zabijali najchętniej tych, którzy już byli w niewoli.

[wladca_pierscienii]

rusek11 napisał:

> napisz fachofcu o prikazie pilsudzkiego do wiesnioskow polskich o
> dobijanie uczekajacych czerwonoarmijcow.
> fakt jest znany i calkiem mozliwy do wykorzystania przez ruskich
dla
> zalozenia "rodzin tucholskich",hehe

w polsce ten "fakt" jest zupełnie nieznany
PODAJ SZCZEGÓŁY

[kazik.k]

w polsce nie jest znanych wiele faktow ukrywanych szczegolnie teraz przed opinia
publiczna np strzelanie do chlopow-wiesz ile bylo ofiar?przypominam ci ze te
tysiace bolszewickich ofiar to bylo znacznie wiecej i znacznie wczesniej jak w
katyniu!!!!kwestionujac te bolszewickie ofiary jako tak jak mowisz "zgineli w
walce-po prostu bredzisz kto by ich wozil w bory tucholskie by ich tam
pochowac?!nie plec glupot!!chodzi mi tylko o to by pokazac ze "tacy swieci " to
nie jestesmy a mordowanie jencow "w imie najswietszej panienki" to nam sie
nieraz zdarzalo!!!pa!!

[kazik.k]

w borach tucholskich pochowano tysiace krasnoarmiejcow!!znacznie wiecej jak w
katyniu ale dyzurni pismacy bardzo pobozni i pryncypialni nie napisza o tym
slowa!!gadanie o tyfusie czy chorobach na ktore ci bojcy umierali jak muchy jest
tylko obludnym wykretem!wystarczy wyglodzic i nie udzielic zadnej pomocy tym
jencom a wymra sami!!endecka hipokryzja smierdzi z daleka!!!pewnie tacy jak
semka czy warzecha zabiora glos w tej sprawie??!!!ciekawe!!!

[golarz-filip]

kazik.k napisał:

> w borach tucholskich pochowano tysiace krasnoarmiejcow!!znacznie wiecej jak w
> katyniu ale dyzurni pismacy bardzo pobozni i pryncypialni nie napisza o tym
> slowa!!

Ciekawe Kazimierzu Kazimierzowiczu jest to, że w latach 1945-1956 Sowieci byli
właścicielami Polski. Mieli wtedy dostęp do wszystkich archiwów i robili z nimi
co chcieli. W latach 1956 - 1989 też nie mieli kłopotów z dotarciem do nich,
tylko musieli już napisać co im potrzebne. I ciekawe, że dopiero na początku XXI
wieku Rosja zdecydowała się zbadać sprawę w sposób obiektywny. Powołano w tym
celu wspólną komisję, o której pracach dobrze pisze wiki:
pl.wikipedia.org/wiki/Je%C5%84cy_sowieccy_w_niewoli_polskiej_%281919-1921%29
Jako jeszcze lepszą ciekawostkę, o której pryncypialni pismacy wyznania
bolszewickiego nigdy nie wspominają, dodam że z niewoli polskiej nie powróciło
ok. 25% jeńców sowieckich. W tym samym czasie z niewoli sowieckiej nie wróciło
ok. 39% żołnierzy polskich. Bo pismacy wiary bolszewickiej nigdy nie pamiętają,
że do niewoli trafiali również Polacy.
Ciekawe co się stało z tymi 39% Polaków? Może też uciekli do Mandżurii?

[kazik.k]

mozemy przerzucac sie liczbami! i co ztego wynika?ja te groby w borach
tucholskich widzialem osbiscie!!chodzi mi tylko o to by zachowac chociaz
odrobine obiektywizmu!!my to bohaterscy "ulani z szabelkami wyglansowani i
sliczni oraz niewatpliwie pachnacy" broniacy oczywiscie krzyza i ojczyzny a oni
to smierdzace kundle bolszewicki ktorych nalezaloby poprostu utopic w dolach
kloacznych co z dobrymi efektami zreszta czyniono!oczywiscie ze to byli chlopi
prosci i pogonieni bagnetami na polske-JENCY! zapominajac!!jezeli chcesz byc
traktowany jak czlowiek sam badz czlowiekiem!!te refleksje snuje ci syn zolnierz
armii krajowej -czlonek rodziny ktora stracila w czasie wojny kilkoro swoich
czlonkow!!nawet moj ojciec z perspektywy czasu nie mial juz w sobie nienawisci
do niemcow/zaliczony stutthof/ ani do ubowcow/odkiblowal za ak wiezienie w
bialymstoku/!ile masz lat ty przyjacielu co wiesz o tych czasach?wspomnienia
ojca mam przez niego napisane-nawet z podaniem nazwisk prokuratorow sb
zadajacych dla niego ks podczas rozprawy!!!ale i w sb byli ludzie i wlasnie
jeden z nich /pulkownik/uratowal ojcu zycie!!!mialem nawet telefon z ipn w tej
sprawie!!powiedzialem p...sie!!!

[wladca_pierscienii]

kazik.k napisał:

> mozemy przerzucac sie liczbami! i co ztego wynika?ja te groby w
borach
> tucholskich widzialem osbiscie!!

1) skąd wiesz, że ci Bolszewicy nie zginęli w walce?

2) jak polscy chłopi z widłami mieliby pozabijać
krasnoarmiejców uzbrojonych w Mosiny ?

--
Paweł Kukiz - 17 września (Polsza nie zagranica)
www.youtube.com/watch?v=8zwxIQ-tD3Q

[kazik.k]

"wladco pierscieni" jedz w te bory i zobaczysz ze to sa zolnierze pochowani jako
jency obozowi!!!o jakiej "walce" mowisz?mozna bredzic o "epidemii" w tych
oobozach i tysiacach ofiar ale przeciez dobrze wiesz ze wystarczy nie dac opieki
medycznej i zywnosci a ofir bedzie tysiace!!znacznie przyjacielu wiecej jak w
katyniu!!smutne to ale tak przeciez jest!!

[golarz-filip]

kazik.k napisał:

> "wladco pierscieni" jedz w te bory i zobaczysz ze to sa zolnierze pochowani jak
> o
> jency obozowi!!!o jakiej "walce" mowisz?mozna bredzic o "epidemii" w tych
> oobozach i tysiacach ofiar ale przeciez dobrze wiesz ze wystarczy nie dac opiek
> i
> medycznej i zywnosci a ofir bedzie tysiace!!znacznie przyjacielu wiecej jak w
> katyniu!!smutne to ale tak przeciez jest!!

Ale cały czas unikasz odpowiedzi na pytanie o los tych 39% polskich jeńców w
niewoli bolszewickiej. W liczbach bezwzględnych to było ok. 20.000 ludzi, a więc
porównywalna ilość do zmarłych jeńców sowieckich, których było 20.000 - 25.000.

Jaki był los tych Polaków i gdzie są ich groby?

Jak to wyjaśnisz, będziemy mogli zacząć rozmawiać o Katyniu.

[przyjaciel_psa]

Widzę, że zwolennik tezy: Katyń, sprawiedliwą zemstą za Tucholę - jakoś nam zamilkł.

[leszek3.live]

To nie był mord-to była eutanazja przez zaniechanie(zakłodzenie,nie leczenie itp.)
Prawda że lepiej to brzmi niż morderstwo?

[wladca_pierscienii]

kazik.k napisał:

> "wladco pierscieni" jedz w te bory i zobaczysz ze to sa zolnierze
> pochowani jako
> jency obozowi!!!o jakiej "walce" mowisz?

o tej "walce" o której pisał rusek11
forum.gazeta.pl/forum/w,56801,80399925,103668744,Re_1920_r_jency_sowieccy_radzieccy_w_Polsce.html
napisz fachofcu o prikazie pilsudzkiego do wiesnioskow polskich o
dobijanie uczekajacych czerwonoarmijcow.
fakt jest znany i calkiem mozliwy do wykorzystania przez ruskich dla
zalozenia "rodzin tucholskich",hehe

znaczy się rusek11 kłamał...

kazik.k napisał:

> "wladco pierscieni" jedz w te bory i zobaczysz ze to sa zolnierze
> pochowani jako
> jency obozowi!!!
> mozna bredzic o "epidemii" w tych
> oobozach i tysiacach ofiar

rok 1812
z 25 tys. żołnierzy Wielkiej Armii napoleńskiej
którzy zaleźli się w szpitalach w Wilnie
22 tys. z nich zmarło na tyfus

rok 1920
rodzi się Karol Wojtyła bardziej znany jako papież Jan Paweł II
przed jego narodzinami zmarł jego straszy brat
był lekarzem

[golarz-filip]

No właśnie w tym problem, że sowieccy żołnierze mają normalne groby, a polscy
byli mordowani w tajemnicy i chowani jak jakieś ścierwo. Gdzie są groby tych 39%
"zaginionych" jeńców polskich? Gdzie są groby kilkuset wywiezionych w czasie
tzw. obławy augustowskiej?

nie bredź synku !

[big_gadu]

Za komuny w wojskowym kwartalniku historycznym pisano o obozach dla jenców sowieckich w 1920 roku !
Jakie były kontrole sanitarne i kto umierał na tyfus.
Wtedy w Polsce był wielki głód, ale co ty o tym wiesz ?
Mnie mój ojciec opowiadał !

[mongolszuudan]

Мельтюхов М.И. Советско-польские войны. Военно-политическое противостояние 1918-1939 гг. — М.: Вече, 2001. Часть первая. Хаос (1917—март 1921 г.)
militera.lib.ru/research/meltyukhov2/01.html, militera.lib.ru/research/meltyukhov2/ rapidshare.com/files/32250859/Meltukhov.rar.html, natahaus.ifolder.ru/2066410 www.infanata.org/2007/05/20/sovetskopolskie_vojjny.html, www.ei1918.ru/foreign_history/print/pol_skoe_gosudarstvo.html www.molgvardia.ru/opinions/2009/09/16/9528


Неудачи польской армии лишь подстегнули ее мстительный вандализм. Как сообщалось в советской ноте от 2 июня, направленной Англии, Франции, Италии, США, после того как во время майского наступления советского Западного фронта польские войска оставили Борисов, они с другого берега Березины подвергли его уничтожающему артиллерийскому обстрелу и превратили в груды дымящихся развалин. В огне погибли сотни людей, а 10 тыс. населения оказались под открытым небом. Не менее варварски вели себя польские части, отступавшие из Киева. В городе были выведены из строя электростанция, городская канализация, пассажирская и товарная станции. Правительства РСФСР и УССР указывали в обращенной к странам Антанты ноте от 11 июня, что «прекрасный собор Святого Владимира, эта не имеющая себе равных жемчужина русского религиозного зодчества и уникальный памятник с бесценными фресками Васнецова, был
уничтожен поляками при отступлении только потому, что они желали выместить свою злобу, хотя бы на неодушевленных предметах...»

Появились претензии и с противоположной стороны.

[mongolszuudan]

. В июне ПОКК направил протест в Международную организацию Красного Креста по поводу того, что при отступлении Красной армии в Бердичеве, Житомире и Киеве были взяты заложники из гражданского населения и вывезены далеко в тыл, что при возвращении в Бердичев «красноармейцы выбрасывали из лазаретов Красного Креста всех больных и раненых, не щадя чести и жизни врачебного персонала». «Большевики пытают пленных, - говорилось в документе, чтобы получить от них военные сведения, поступая против азбучного понимания о правилах ведения войны». Но была ли свободна от подобных эксцессов польская армия, если в составе ее находились такие части, как отряд С. Булак-Балаховича, о котором один из польских офицеров писал в письме к жене: «Это человек без идеологии, бандит и убийца и такие же у него товарищи-подчиненные... Они не знают стыда и похожи на варваров. При мне бросали ему под ноги головы большевиков, отсеченные саблями... Я пил с ним всю нынешнюю ночь, а утром он со своей группой и я с полком пошли на дело. Избиение большевиков было страшное».

[mongolszuudan]

К сожалению, до сих пор не ясны потери сторон в войне 1919-1920 гг. Согласно
польским данным, польская армия только с апреля по октябрь 1920 г. потеряла 184
246 человек, правда, о каких потерях идет речь, не уточняется. Потери Красной
армии неизвестны. Известно лишь, что за время войны польские войска взяли в плен
более 146 тыс. человек, содержание которых в Польше было очень далеко от
каких-либо гуманитарных стандартов. Особым издевательствам подвергались
коммунисты или заподозренные в принадлежности к ним, а пленные
красноармейцы-немцы вообще расстреливались на месте. Но даже и простые пленные
зачастую становились жертвами произвола польских военных властей. Широко было
распространено ограбление пленных, издевательство над пленными женщинами.
Видимо, подобное отношение к советским военнопленным явилось в значительной
степени результатом многолетней пропаганды «вины» России перед Польшей.

[mongolszuudan]

Все это привело к тому, что около 60 тыс. советских военнопленных умерли в польских лагерях. К 21 ноября 1921 г. из Польши вернулись 75 699 бывших военнопленных (932 человека отказались возвращаться), а из Германии - 40 986 интернированных. Польских пленных в Советской России было около 60 тыс. (видимо, это число включает также гражданских пленных, заложников и интернированных лиц) и их содержание не преследовало цели уничтожить или унизить их. Наоборот, подавляющее большинство пленных рассматривалось как «братья по классу» и какие-либо репрессии в отношении них были просто немыслимы. Политическая работа в лагерях военнопленных преследовала цель развить у них «классовое» сознание. Конечно, нельзя отрицать, что в условиях боевых действий имели место отдельные эксцессы в отношении пленных, особенно офицеров, но советское командование стремилось пресекать их и наказывать виновных. На содержании пленных в РСФСР, безусловно, сказывалась общая экономическая разруха. По окончании войны в Польшу вернулось 27 598 бывших военнопленных, а около 2 тыс. осталось в РСФСР.

[mongolszuudan]

Мельтюхов М.И. Советско-польские войны. Военно-политическое противостояние 1918-1939 гг. — М.: Вече, 2001. Часть первая. Хаос (1917—март 1921 г.)
militera.lib.ru/research/meltyukhov2/01.html, militera.lib.ru/research/meltyukhov2/ rapidshare.com/files/32250859/Meltukhov.rar.html, natahaus.ifolder.ru/2066410 www.infanata.org/2007/05/20/sovetskopolskie_vojjny.html, www.ei1918.ru/foreign_history/print/pol_skoe_gosudarstvo.html www.molgvardia.ru/opinions/2009/09/16/9528

Неудачи польской армии лишь подстегнули ее мстительный вандализм. Как сообщалось в советской ноте от 2 июня, направленной Англии, Франции, Италии, США, после того как во время майского наступления советского Западного фронта польские войска оставили Борисов, они с другого берега Березины подвергли его уничтожающему артиллерийскому обстрелу и превратили в груды дымящихся развалин. В огне погибли сотни людей, а 10 тыс. населения оказались под открытым небом. Не менее варварски вели себя польские части, отступавшие из Киева. В городе были выведены из строя электростанция, городская канализация, пассажирская и товарная станции. Правительства РСФСР и УССР указывали в обращенной к странам Антанты ноте от 11 июня, что «прекрасный собор Святого Владимира, эта не имеющая себе равных жемчужина русского религиозного зодчества и уникальный памятник с бесценными фресками Васнецова, был
уничтожен поляками при отступлении только потому, что они желали выместить свою злобу, хотя бы на неодушевленных предметах...»

Появились претензии и с противоположной стороны. &#

[mongolszuudan]

Появились претензии и с противоположной стороны. В июне ПОКК направил протест в
Международную организацию Красного Креста по поводу того, что при отступлении
Красной армии в Бердичеве, Житомире и Киеве были взяты заложники из гражданского
населения и вывезены далеко в тыл, что при возвращении в Бердичев «красноармейцы
выбрасывали из лазаретов Красного Креста всех больных и раненых, не щадя чести и
жизни врачебного персонала». «Большевики пытают пленных, - говорилось в
документе, чтобы получить от них военные сведения, поступая против азбучного
понимания о правилах ведения войны». Но была ли свободна от подобных эксцессов
польская армия, если в составе ее находились такие части, как отряд С.
Булак-Балаховича, о котором один из польских офицеров писал в письме к жене:
«Это человек без идеологии, бандит и убийца и такие же у него
товарищи-подчиненные... Они не знают стыда и похожи на варваров. При мне бросали
ему под ноги головы большевиков, отсеченные саблями... Я пил с ним всю нынешнюю
ночь, а утром он со своей группой и я с полком пошли на дело. Избиение
большевиков было страшное».

[mongolszuudan]

Pochód armii polskiej na wschód, który zaczął się w lutym 1919 r., nie różnił
się niczym od działań innych zbrojnych oddziałów. Okrutne bombardowałi i
ostrzeliwałi z artylerii miasta, gdzie nie było garnizonów. Obiektami obstrzału
często były instytucje medyczne, oznakowane symbolem Czerwonego Krzyża. Po
zajęciu miast i osad żołnierzy bez sądu i śledztwa dokonywały morderstw
miejscowych przedstawicieli radzieckiej władzy, a także żydowskich pogromów, że
wydawało się za akty wykorzeniania bolszewizmu. Tak, po zajęciu Pińska na rozkaz
komendanta polskiego garnizonu na miejscu bez sądu było rozstrzelano blisko 40
Żydów, że przyszły dla modlitwy, których przyjęły za zebranie bolszewików. Był
zaaresztowany personel medyczny szpitala i kilku sanitariuszy były rozstrzelane.
Chociaż te fakty zyskały szeroki rozgłos, wojskowe dowództwo odmówiło
administracji cywilnej prawa dostępu do dokumentów. Przestępstwo było
usprawedliwione nerwowym napięciem oficerów w bojach z bolszewikami, a jego
bezpośredni sprawca został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości
i był awansowan na wyższy stopień wojskowy. Nie patrząc na to, że niektóre
polskie gazety jeszcze w marcu z oburzeniem pisałi o przestępstwach armii na
wschodzie, zabór Wilna stał się znamiennym trwającej kilka tygodni bachanalią
gwałtu nad obrońcami albo prosto sympatykami władzy radzieckiej: aresztami,
wysyłką do kacetów, katuszami i torturami w więzieniach, rozstrzeliwaniami bez
sądu, wśród innych, ludzi niemłodego wieku, kobiet i dzieci, żydowskim pogromem
i masowymi rabunkami. Krajowce okazywały się absolutnie bezbronnymi przed
samowolą i maniackimi działaniami armii kraju, który nazywał siebie bastionem
chrześcijańskiej cywilizacji w walce przeciw bolszewizmowi i w ogóle
„wschodniemu barbarzyństwu. Według zeznań przedstawiciela administracji polskiej
na okupowanych terytoriach — Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich (ZCZW) M.
Kossakowskiego, "komuś do sprutego brzucha zaszyły żywego kota i zakładano się,
kto pierwszy zdechnie, człowiek czy kot?"

Pułkownik Sikorski: "Ekspedycja karna skutku tu nie odniesie, tu trzeba zmienić
system traktowania ludzi, trzeba karać winnych, a nie mordować biednie ubranych
— oto nowy kurs".. Zachowała się ocena sytuacji, tak jak ją widział w w rozmowie
z Kossakowskim: Jeśli na rewii w obecności gen. Listowskiego zastrzelono malca,
bo uśmiechał się rzekomo złośliwie, jeśli Wehr strzelał ludzi dziesiątkami, bo
ubrani biednie wyglądali na bolszewików, jeżeli wygnańców, przybyłych zza frontu
na skutek odezwy gen. Listowskiego, zamordowano kilkunastu, aż im pod głowy
podłożyli chłopi po egzemplarzu odezwy dowódcy w znak protestu, jeżeli się tych
ludzi, grabiło, siekło pętlicami z drutów kolczastych, przypalano żelazem dla
wyciągnięcia sztucznych zeznań, to nie można się dziwić obecnej kampanii
ludności przeciwko pojedyńczym oddziałom wojskowym.

W okrutnych czynach Polaków podczas polski-bolszewickiej wojny nie ma logiki, a
więc siłą rzeczy jest to argument na rzecz sadyzmu. Podobne cechy wykazuje
znamienny cytat ze wspomnień późniejszego ministra Józefa Becka z działań na
zrewoltowanej Ukrainie, który miał się zwierzać swemu ojcu, że „We wsiach
zabijaliśmy wszystkich i wszystko paliliśmy przy najmniejszym podejrzeniu
nieszczerości. Ja sam własnoręcznie dawałem przykład".


- Piotr Bojko: Rewolucja na czas kryzysu - Recenzja w "Trybunie Robotniczej".
Książka Andrzeja Witkowicza "Wokół terroru białego i czerwonego, 1917–1923",
Biblioteka Le Monde Diplomatique, Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, Warszawa
2008, s. 520.
www.lewica.pl/?id=18004
- Dzieje najnowsze, T. 29; № 3–4. Instytut Historii (Polska Akademia Nauk).
Państwowe Wydawn. Naukowe, Oddział w Łodzi, 1997 - s. 223

- Weronika Gostyńska. Tajne rokowania polsko-radzieckie w 1919 r. Polska
Akademia Nauk. Wydział I--Nauk Społecznych. Państwowe Wydawn. Nauk., 1986 - 412
s. (S. 154). ISBN 8301018933, 9788301018931
- Józef Lewandowski. Szkło bolesne, obraz dni: eseje nieprzedawnione. Ex libris,
1991 - 127 s. (S. 48) ISBN 9197165212, 9789197165211
- Józef Lewandowski. Federalizm: Litwa i Białoruś w polityce obozu
belwederskiego, XI. 1918 - IV. 1920. Pánstwowe Wydawn. Naukowe, 1962. - s. 269
(S. 222).
- Ukraine and Poland in documents, 1918-1922, T. 2 // Sources for the history of
Ruś-Ukraine (T. 12). Naukove tovarystvo im. Shevchenka - Shevchenko Scientific
Society, 1983 – S. 292. ISBN 0880541024, 9780880541022

[mongolszuudan]

Мельтюхов М.И. Советско-польские войны. Военно-политическое противостояние 1918-1939 гг. — М.: Вече, 2001. Часть первая. Хаос (1917—март 1921 г.)
militera.lib.ru/research/meltyukhov2/01.html, militera.lib.ru/research/meltyukhov2/ rapidshare.com/files/32250859/Meltukhov.rar.html, natahaus.ifolder.ru/2066410 www.infanata.org/2007/05/20/sovetskopolskie_vojjny.html, www.ei1918.ru/foreign_history/print/pol_skoe_gosudarstvo.html www.molgvardia.ru/opinions/2009/09/16/9528
- Александр ТЮРИН. Миф о "польско-большевистской войне" и реальность советско-польской войны 1919-1921 гг. - www.hrono.ru/statii/2008/pol2tyurin.html
- Владислав Швед. С ними обращались, как с рабами. Гибель красноармейцев в польском плену: 1919-1922 - www.hrono.ru/statii/2008/shwed_pol.html
- Владислав ШВЕД - ТАЙНА КАТЫНИ. Москва, Алгоритм, 2007 -katynbooks.narod.ru/shved/mysteryofkatyn.html
- Анти-Kатынь, или красноармейцы в польском плену
http://ursa-tm.ru/forum/index.php?/topic/122-%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%B3%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D1%8F-%D0%BA%D1%80%D0%B0%D1%81%D0%BD%D0%BE%D0%B0%D1%80%D0%BC%D0%B5%D0%B9%D1%86%D0%B5%D0%B2-%D0%B2-%D0%BF%D0%BE%D0%BB%D1%8C%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BC-%D0%BF%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D1%83/

[mongolszuudan]

Pochód armii polskiej na wschód, który zaczął się w lutym 1919 r., nie różnił się niczym od działań innych zbrojnych oddziałów. Okrutne bombardowałi i ostrzeliwałi z artylerii miasta, gdzie nie było garnizonów. Obiektami obstrzału często były instytucje medyczne, oznakowane symbolem Czerwonego Krzyża. Po zajęciu miast i osad żołnierzy bez sądu i śledztwa dokonywały morderstw miejscowych przedstawicieli radzieckiej władzy, a także żydowskich pogromów, że wydawało się za akty wykorzeniania bolszewizmu. Tak, po zajęciu Pińska na rozkaz komendanta polskiego garnizonu na miejscu bez sądu było rozstrzelano blisko 40 Żydów, że przyszły dla modlitwy, których przyjęły za zebranie bolszewików. Był zaaresztowany personel medyczny szpitala i kilku sanitariuszy były rozstrzelane. Chociaż te fakty zyskały szeroki rozgłos, wojskowe dowództwo odmówiło administracji cywilnej prawa dostępu do dokumentów. Przestępstwo było usprawedliwione nerwowym napięciem oficerów w bojach z bolszewikami, a jego bezpośredni sprawca został przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości i był awansowan na wyższy stopień wojskowy. Nie patrząc na to, że niektóre polskie gazety jeszcze w marcu z oburzeniem pisałi o przestępstwach armii na wschodzie, zabór Wilna stał się znamiennym trwającej kilka tygodni bachanalią gwałtu nad obrońcami albo prosto sympatykami władzy radzieckiej: aresztami, wysyłką do kacetów, katuszami i torturami w więzieniach, rozstrzeliwaniami bez sądu, wśród innych, ludzi niemłodego wieku, kobiet i dzieci, żydowskim pogromem i masowymi rabunkami. Krajowce okazywały się absolutnie bezbronnymi przed samowolą i maniackimi działaniami armii kraju, który nazywał siebie bastionem chrześcijańskiej cywilizacji w walce przeciw bolszewizmowi i w ogóle „wschodniemu barbarzyństwu. Według zeznań przedstawiciela administracji polskiej na okupowanych terytoriach — Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich (ZCZW) M. Kossakowskiego, "komuś do sprutego brzucha zaszyły żywego kota i zakładano się, kto pierwszy zdechnie, człowiek czy kot?"

Pułkownik Sikorski: "Ekspedycja karna skutku tu nie odniesie, tu trzeba zmienić system traktowania ludzi, trzeba karać winnych, a nie mordować biednie ubranych — oto nowy kurs".. Zachowała się ocena sytuacji, tak jak ją widział w w rozmowie z Kossakowskim: Jeśli na rewii w obecności gen. Listowskiego zastrzelono malca, bo uśmiechał się rzekomo złośliwie, jeśli Wehr strzelał ludzi dziesiątkami, bo ubrani biednie wyglądali na bolszewików, jeżeli wygnańców, przybyłych zza frontu na skutek odezwy gen. Listowskiego, zamordowano kilkunastu, aż im pod głowy podłożyli chłopi po egzemplarzu odezwy dowódcy w znak protestu, jeżeli się tych ludzi, grabiło, siekło pętlicami z drutów kolczastych, przypalano żelazem dla wyciągnięcia sztucznych zeznań, to nie można się dziwić obecnej kampanii ludności przeciwko pojedyńczym oddziałom wojskowym.

W okrutnych czynach Polaków podczas polski-bolszewickiej wojny nie ma logiki, a więc siłą rzeczy jest to argument na rzecz sadyzmu. Podobne cechy wykazuje znamienny cytat ze wspomnień późniejszego ministra Józefa Becka z działań na zrewoltowanej Ukrainie, który miał się zwierzać swemu ojcu, że „We wsiach zabijaliśmy wszystkich i wszystko paliliśmy przy najmniejszym podejrzeniu nieszczerości. Ja sam własnoręcznie dawałem przykład".


- Piotr Bojko: Rewolucja na czas kryzysu - Recenzja w "Trybunie Robotniczej". Książka Andrzeja Witkowicza "Wokół terroru białego i czerwonego, 1917–1923", Biblioteka Le Monde Diplomatique, Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, Warszawa 2008, s. 520.
www.lewica.pl/?id=18004
- Dzieje najnowsze, T. 29; № 3–4. Instytut Historii (Polska Akademia Nauk). Państwowe Wydawn. Naukowe, Oddział w Łodzi, 1997 - s. 223

- Weronika Gostyńska. Tajne rokowania polsko-radzieckie w 1919 r. Polska Akademia Nauk. Wydział I--Nauk Społecznych. Państwowe Wydawn. Nauk., 1986 - 412 s. (S. 154). ISBN 8301018933, 9788301018931
- Józef Lewandowski. Szkło bolesne, obraz dni: eseje nieprzedawnione. Ex libris, 1991 - 127 s. (S. 48) ISBN 9197165212, 9789197165211
- Józef Lewandowski. Federalizm: Litwa i Białoruś w polityce obozu belwederskiego, XI. 1918 - IV. 1920. Pánstwowe Wydawn. Naukowe, 1962. - s. 269 (S. 222).
- Ukraine and Poland in documents, 1918-1922, T. 2 // Sources for the history of Ruś-Ukraine (T. 12). Naukove tovarystvo im. Shevchenka - Shevchenko Scientific Society, 1983 – S. 292. ISBN 0880541024, 9780880541022

rosyjskie usprawiedliwianie zbrodni katyńskiej

[wladca_pierscienii]

w ramach zbrodni katyńskiej Stalin podpisał wyrok na 22 tysiące
polskich obywateli

14 tys. z obozów wKozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie

i 8 tys. z więzień

z 14 tys. z obozów tylko 8 tys. było oficerami (jeńcami wojennymi)

pozostałe 6 tys. to policjanci sędziowie itd.
pojęcie "jeniec wojenny" ich nie dotyczy


z 8 tys. zamordowanych z więzień
przeważająca większość NIE była "jeńcami wojennymi"


tak więc szukanie na siłę przez Rosjan fałszywych dowodów
na "polskie zbrodnie" w 1920 r.
i tak nie ma sensu

TYFUS na wolności

[wladca_pierscienii]

program "Było nie minęło" z 13 lutego 2010 r.
www.tvp.pl/historia/magazyny-historyczne/bylo-nie-minelo/wideo/zapomniane-lotnisko-w-zielonce
wrzesień 1939
już po agresji i niemieckiej i radzieckiej
kilkunastu polskich żołnierzy zachorowało na tyfus
i zmarło w polskim szpitalu

[wladca_pierscienii]

PS.

warto obejrzeć program do końca

w drugim temacie pokazują mapkę
z sektorami na jakie były podzielone okolice Warszawy
w ramach naprowadzania przez radio
samolotów z Brygady Pościgowej


w trzecim temacie
podają, że mieszanka octu i sody
to "lżejsza mieszanka do metali kolorowych"
do oczyszczania starych przedmiotów


tydzień czy dwa tygodnie później była informacja,
że są różne mieszanki (nie podali składu)
w zależności od rodzaju oczyszczanego metalu:
złoto, srebro, miedź, cyna

film/powieść "Cichy Don"

[wladca_pierscienii]

o cóż, widzę, że "czerwoni" Rosjanie
mordowali nie tylko polskich jeńców-oficerów w 1920 roku


radziecki film "Cichy Don" z 1957 roku
(rok po zakończeniu "epoki stalinowskiej")
(na podstawie powieści szołochowa nagrodzonej Nagrodą Nobla)


czasy walk "czerwonych" Rosjan z "białymi"

"czerwoni" po wzięciu do niewoli mordowali
"białych" oficerów-Kozaków

a jak zajęli chutory kozackie
to "profilaktycznie" mordowali Kozaków za poglądy
(tzn. tych, którzy zostali we wsi i nie brali udziału w walkach)

1945-1950 r. - jeńcy niemieccy w Warszawie

[krzysiek.wa_wa]

"Życie Warszawy" 23 czerwca 2011
www.zyciewarszawy.pl/artykul/257088,610552_Dobrze-im-tak-.html
(...)
Nieliczni warszawiacy, widząc pracujących wrogów, mówili – dobrze im tak! A paradoksalnie tak samo myśleli Niemcy, bo udało im się uniknąć sowieckiej niewoli. Szacuje się, że powróciło ich ze Wschodu niewiele ponad 10 procent. Więc Warszawa była niemal sanatorium...
(...)
Na początku 1948 roku w tygodniku „Stolica" ukazał się dziwny artykuł – niby-reportaż, opisujący dobre warunki, w jakich przyszło żyć jeńcom na Polu Mokotowskim. Otóż nad bramą widniał czerwonymi literami wystawiony napis – „Obóz pracy dla jeńców niemieckich w Warszawie".

Żyli dobrze, mieli co jeść, a mieszkali w barakach malowanych na ciemnozielony kolor. Byli jednak jacyś osowiali, co kładziono na karb apatii, trapiącej po paru latach wszystkich jeńców wojennych. Ta depresja, zdaniem autora, wynikała z oddalenia od rodzin i braku kontaktów z niemiecką kulturą. Tylko szwajcarski Czerwony Krzyż przysłał im kilkadziesiąt książek w języku niemieckim.

Jeńcy na Śląsku uciekali z obozów na zachód, mogąc liczyć na pomoc mieszkającej tam jeszcze ludności niemieckiej, natomiast z Warszawy nie było gdzie uciekać – na Mazowsze, do Wielkopolski? Stąd i stresy. Zresztą cały ten artykuł robi wrażenie napisanego na zamówienie i nie zdziwiłbym się, gdyby był odpowiedzią na jakąś międzynarodową interwencję w interesie osadzonych. Depresja skutkowała nie tylko samobójstwami, ale i osłabieniem organizmu oraz instynktu samozachowawczego. Zmarłych z wypadków, z przyczyn naturalnych i z powodu zamachów samobójczych chowano na Wojskowym Cmentarzu Powązkowskim. Co ciekawe, zezwolono nawet jeńcom na składanie kwiatów oraz zapalanie zniczy na grobach kolegów.
(...)
Rafał Jabłoński

Stara rosyjska tradycja

[grba]

Żołnierz rosyjski nigdy nie miał łatwo... Przykładem wojna z Napoleonem 1812:

Kutuzow zostawił w Moskwie 20 tysięcy rannych rosyjskich żołnierzy, a Rastopczyn ich spalił... Potem Kutuzow zgromadził armię w słynnym obozie tarutińskim i miesiąc przesiedział, a o odzieży i butach dla swoich żołnierzy nie pomyślał, odziany w bobrowe futro sądził zapewne, że Ruski nie marznie... Nie mówiąc o papu.

Napoleon wycofuje się z Rosji, więcej, jego armia mocno poobijana z niej wychodzi, a powinna w niej szczeznąć wraz z cesarzem, ale Kutuzow geniusz taktyki, szedł za nią marszem "paralelnym", bo dwa razy dostał już lanie pod Austerlitz i Borodino - tutaj wystąpiło zadziwiające zjawisko, bo atakujący z koalicji francuskiej ponieśli mniejsze straty od broniących się Rosjan- więc trzeci raz już nie próbował.

Kutuzow... jego armia dopiero sublimowała, z obozu tarutińskiego wywiódł 130 tysięcy do granicy z Litwą przyprowadził 27 tysięcy... Potem nie dziwne, że we Francji zbiegła 1/3 armii rosyjskiej - 40 tysięcy ludzi rozlazło się po "la belle France" i Aleksander I prosił grubego Ludwika XVIII zwróćcie mi moich żołnierzy, a ów odpowiadał my ich nie trzymamy...

PS. Mój dziadek rocznik 1902 opowiadał mi, że w 1939 r. jednym z pierwszych aresztowanych przez NKWD w jego mieście był Rosjanin były żołnierz AC i jeniec z 1920... Na studiach miałem kolegę noszącego rosyjskie nazwisko - zapytałem go o nie - wyjaśnił mi, że jego dziadek był jeńcem w 1920 r., został w Polsce ożenił się z Polką i umarł na zawał przed wybuchem II wś.