Alkoholizm mojego męża niszczy moją rodzinę!!!

[axmka]

Nie radzę sobie, nie wiem jak poukładać wszystko tak, aby normalnie
funkcjonowało. Mam problemy z mężem, od dwóch dni nie ma go w domu. Jak
wyszedł wczoraj rano, do teraz nie wrócił. Ostatnio dość często sięga po
alkohol. Nie układa nam się od chwili narodzin naszej córeczki, czyli 15
miesięcy.
Ostatnie miesiące to istny koszmar, stale się kłóciliśmy, a jak choć przez
chwilę było dobrze, to on i tak znajdował powód by wszystko popsuć i upić
się. Niestety on nie widzi problemu, twierdzi, że to ja czepiam się biednego
mężusia.
Nie mam pojęcia jak rozwiązać problem, po alkoholu wyzywa mnie, obraża.
Wypisuje smsy, w których pisze, że odbierze sobie życie, że nie będę musiała
dłuzej się z nim męczyć, to chyba nie jest normalne zachowanie. Boję się go.
Nasza córeczka przygląda się temu i przez to stała sie niespokojna.
Jak pokonać ten problem, czy któraś z Was miała lub ma podobne doświadczenia?
Proszę pomóżcie bo nie wiem co dalej robić, czy to czas na rozwód, czy może
jest jeszcze szansa na normalne spokojne życie?

[natasza39]

Powiem Ci tak....
16 lat temu byłam w podobnej sytuacji. Przez następne lata żyłam na huśtawce
wzlotów i upadków małżeństwa. Trzeźwienia i upojenia mojego małzonka.
Prób wyciagnięcia go z nałogu i całkowitej rezygnacji. Patrzyłam przez te
wszystkie lata na moje biedne dziecko i dziś sie za to nienawidzę.

Spróbuj mu pomóc, ale tylko raz! Konsekwentnie postepuj. Jesli nie przestanie
pić, odejdź. Zycie z alkoholikiem to piekło. Piekło dla zony i piekło dla
dziecka.
Nie popełniaj mojego błędu.

[nimi]

Hej, napisz na priva skąd jesteś. Pomogę Ci znaleźć pomoc w Twojej okolicy.
Twój mąż jest chory (alkoholizm jest chorobą, którą można leczyć), a jeśli Ty
potrzebujesz porady i wsparcia poszukaj ośrodków profilaktyki - służę pomocą na
privie.

Trzymaj się ciepło
Asia

[elaw2]

Napiszę Ci o sobie i swoich doświadczeniach. Mój były jest alkoholikiem. Był
nim jeszcze przed ślubem ale jak to zwykle bywa nie miałam zielonego pojęcia
czym to grozi (w moim domu nie było alkoholu). Kiedy kilkanaście dni po ślubie
wyskoczył do mnie z łapami wróciłam do rodziców. Wtedy wszył sobie esperal i
nagle stał się cud. To był zupełnie inny człowiek: dobry, odpowiedzialny,
ciepły i trzeźwy. Jaka byłam szczęśliwa. Niestety cuda nie trwają wiecznie. Po
kilku miesiącach zapił i zaczęło się piekło. Chlanie, awantury, agresja, moje
powroty do rodziców i wstyd, ogromny wstyd co sobie o mnie ludzie pomyślą. Ech,
nie chcę nawet o tym pamiętać. A potem jego ślubowanie, że już więcej ani
kropli i znów raj prawie przez rok. Życie normalne, remont mieszkania, kupno
samochodu, wyjazdy. A potem łup: znów picie. I karuzela piekielna. Po czterech
latach rodzi się Kasia. Prawie cała ciąża u rodziców i strach co będzie dalej,
i ogromna, wszechogarniająca niemoc, że nic zrobić nie mogę. Kaśka się
urodziła. Półtora miesiąca później zostałam pobita, bo ex się upił i miał taki
kaprys. Do dziś nie wiem jak znalazłam w sobie siły. Następnego dnia, kiedy ex
wybył z domu uciekłam z maleńkim dzieckiem do mamy. Byłam tam pięć miesięcy. A
potem raz jeszcze zgodziłam się na powrót. I oczywiście sytuacja wróciła jak
dobrze działający bumerang. Tym razem powiedziałam dość, koniec. On pije, on
bije, on jest chory. Moim problemem jest współuzależnienie i z tym problemem
muszę się zmierzyć. Dla SIEBIE i dziecka. Odeszłam zostawiając wszystko. Od
dwóch lat nie mieszkam z exem. Kilka miesięcy temu dostałam rozwód. Moje
małżeństwo trwało 7 lat i o siedem lat za dużo. Teraz jest spokój a ex cóż; nie
zmieniło się nic. Stracił pracę, nie płaci od dwóch lat za mieszkanie i stoczył
się do poziomu menela. A Kasia? Jest normalną, wesołą, rozgadaną trzylatką.
Napisałam Ci o sobie. Nie podejmę za Ciebie decyzji. Spróbuj z poradnią
przeciwalkoholową, terapią dla kobiet (mnie ona pomogła). Może Tobie uda się
ocalić rodzinę. Życzę Ci tego! Jeśli jednak zobaczysz, że nie dasz rady, wtedy
odejdź. Pozdrawiam i życzę mądrych wyborów. Ela

[monia993]

Boze dziewczyno mam identyczna sytułacje. Ostatnie dwa lata były rajem na
ziemi, ale poprzednie dwa piekłem i teraz zauwazyłam, ze "polka" zaczyna sie
odnowa. Stoje przed ogromnym zyciowym dylematem, naprawde zaczynam coraz
powazniej zastanawiac sie nad rozstaniem. Najgorsze jes to ze miesiac temu
urodzilam wspaniałego chłopaczka. Dlaczego On nie potrafi tego uszanowac? i
dlaczego wszystko psuje? Jestem załamana troche boje sie samodzielnego zycia,
ze nie poradze sobie z wychowaniem syna, ale z drugiej strony wiem, ze On
pijany za duzo to mi nie pomoze. Nie wiem napraede co moge zrobic, wiem tylko,
ze zal mi tych ostatnich dwóch lat to był wymazony maz. poradzcie mi co mam
robic.

[Gość: gosc]

Odejdz jak najszybciej niech dziecko nie cierpi i Ty tez.Bylam z alkoholikiem 14 lat,wstydzilam sie za niego,usprawiedliwialam,co ja nie robilam zeby przestal. Nic nie pomoze,nic.Zawsze znalazl pretekst by pic i jeszcze mnie obwinic za wszystko.Jeszcze mieszkamy razem ale ja juz jestem inna,boi sie mnie,zalatwiam sobie mieszkanie bo juz dawno by mnie nie bylo,zmarnowalam sobie z tym typem tyle lat ale czasu juz nie cofne.

[mysha1]

witaj,napisz na priv gdzie mieszkasz to znajde ci osrodek gdzie mozesz szukac
pomocy.pozdrawiam

[moniq27]

Jeśli alkoholik nie widzi u siebie problemu, nie zaakceptuje choroby, to
niestety nie ma siły na zmianę sytuacji. Alkoholik musi sięgnąć dna, żeby móc
się odbić.
Mój tata jest alkoholikiem, leczy się od roku. Fakt, jest zupełnie innym
człowiekiem. Sam przyznał się do choroby i błagał o pomoc. A teraz w domu
rodzinnym wręcz sielanka.
ALE
Moja mama czekała na tą sielankę 25 lat! Chcesz czekać tyle czasu? Sama
zdecyduj.
Mój M też nadużywa, uważa jednak że moje zarzuty są tylko czymś co sobie wbiłam
do głowy w dzieciństwie. Poza tym znęca się nade mną psychicznie (co często
idzie w parze z problemami alkoholowymi).
Ja juz podjęłam decyzję, chcę być szczęśliwa, chcę spokoju dla siebie i
dziecka. Chodzę do psychologa, co mi ogromnie pomaga. Ja odchodzę!

[nimi]

Udało mi się w końcu odpisać Ci na priva (net mi ostatnio ucieka i mało czasu)

Trzymaj się ciepło i wiosennie

Asia

[alina66]

witajcie
Jestem DDA i byłam 13 lat żoną alkoholika.
Najwazniejsze to zdobyć jak najwięcej informacji na temat choroby alkoholowej,
polecam portal akcji sos (www.akcjasos.com.pl) - jest tam wiele informacji o
samej chorobie, a także od ludzi, którzy sami są chorzy lub zyją/ zyli z
alkoholikami.
Statystyki nie sa niestety zbyt wesołe- 3 z 10 alkoholików utrzymuje trzeźwość.
Moje osobiste doświadczenia są złe - mój eks mimo 4 odwyków pije nadal, moi
rodzice (pili oboje) nie piją co prawda, ale matka jest uzalezniona od leków, a
ojciec nie pije, ale zachowania ma typowo alkoholowe.
Ale może Wam się uda , czego życzę z całego serca

[chrupka23]

Czesc! Przeczytalam twoj watek i az lzy stanely mi w oczach. Moj M takze pije,
zawsze popijal ale ja nie widzialam albo nie chcialam widziec tego co on robi.
kiedy bylismy sami jeszcze to nasze zycie sie toczylo, ale kiedy pojawila sie
moja cora wszystko zaczelo sie walic na maxa. pil nie wracal na czas do domu,
robil awantury i w niczym dokladanie w niczym mi nie pomagal. mialam na glowie
male dziecko caly dom i pijanego meza ktorego trzeba bylo nianczyc, uspokajac
zeby nie wariowal i nie straszyl dziecka. pozniej pojawila sie jeszcze panienka.
nie wytrzymalam i odeszlam. od 7 m-cy mieszkam u rodzicow. nie jest lekko, male
mieszkanie dwojka rodzenstwa i moj maly diabelek. chcialam ratowac nasze
malzenstwo ciagle chce. ale on oprocz dawania obietnic bez pokrycia nie robi
nic. dalej pije tak jak pil, a do jakiegos czasu znowu zaczal nawiazywac
kontakty ze swoja panienka. ciezko jest odejsc i zakonczyc cos co bylo dla mnie
takie wazne. mialam dom, meza pojawilo sie dziecko. mialam swoj maly swiat, ale
on tego nie potrafil docenic. bo przeciez on jest OK to ja mam obsesje na temat
jego picia i spiskowa teorie rzeczywistosci co do jego spotkan z kochanka. po
tym wszystkim prosil bym wrocila bo wiedzial ze bardzo tego chce, nie
wprowadzilam sie od razu, zaczelam jezdzic do niego do naszego damu kazdego
popoludnia spedzialismy ze soba duzo czasu, bylo ok. ale kiedy zobaczyl ze ja
znowu zaangazowalam sie w nasz zwiazek znowu zaczal pic. kilka razy zostalam na
noc, wieczorami przed telewizorem pil 4 do 5 piw, wczoraj tez tam bylam caly
dzien popijal mimo iz byl w pracy pod koniec pracy juz byl wstawiony, po
poludniu znowu 2 lub 3 piwka i wiecej mu juz nic nie trzeba bylo. na dodatek jak
sprzatalam to znalazlam w szafce z butami schowane jedno piwo. wrocilam do domu
do rodzicow i zaczelam tak sobie myslec i doszlam do wniosku ze mimo tego
koszmaru jaki mi zgotowal mimo zdrady awantur i mojego odejscia on nic zupelnie
nic nie zrozumial. i mysle ze problem tkwi we mnie ze to ja nie potrafie
zrozumiec to juz koniec ze on wybral wodke a proszac mnie o powrot nie chce miec
zony w domu tylko gosposie i nianke, chce sobie stworzyc znowu idealne warunki
do picia. jestem rozbita bo wiem jaki jest dobry kiedy jest trzezwy ale tez wiem
jaki potrafi byc kiedy jest pijany. nie umiem sobie poradzic z uczuciami jekimi
mimo tego wszystkiego go daze. dlaczego to wszystko musi byc takie trudne.

[elaw2]

Tak sobie czytam te "alkoholowe" posty i widzę siebie sprzed kilku lat. Jak
miotałam się pomiędzy mężem i jego piwami, wermutami a swoim poczuciem
bezradności, strachu i wstydu. Jak każdego dnia wracając z pracy do domu
modliłam się, żeby dziś wrócił trzeźwy, żebym znów nie musiała uciekać, czasami
tylko w skarpetkach, bo buty wkładałam dopiero na dworze. Bo odejść nie mogłam,
przecież wychowałam się w rodzinie katolickiej i rozwód był czymś nie do
pomyślenia! Uciekałam i wracałam. I tak w kółko. Chwila trzeźwości i za chwilę
morze alkoholu. I oczywiście on nie ma problemu, problem mam ja bo nie chcę
zgodzić się na zachlane życie. Życie z facetem na którego nigdy nie mogę
liczyć, życie od butelki do butelki, które coraz częściej znajdowałam pochowane
w różnych zakamarkach naszego domu. Znam te wszystkie sytuacje o których piszą
dziewczyny, wiem co przeżywa Chrupka. Z autopsji. Odeszłam! Znalazłam w sobie
siły. Odeszłam dla SIEBIE! Dla spokoju Kasi. Pomogła mi mama i bracia. Pomogły
koleżanki. Życie bez mego exa i jego procentów jest takie piękne! Nie mówię że
łatwe ale mówię, że piekne. Pozdrawiam Ela

[adria231]

Odeszłaś, jesteś szczęśliwa. Pamiętaj jednak, że w przyszłości, kiędy męzuś calkiem straci zdrowie przez pijaństwo, ty możesz stać się dla niego jedyną rodziną i tzw pomoc społeczna zobowiąże ciebie,lub twoje dziecko do alimentacji tego trutnia, który nigdy nie był dla was przyjacielem i bliskim, był tylko dawcą nasienia i ciemiężycielem....
Oglądałam wczoraj taki przejmujący program telewizyjny pt "Państwo w państwie"
Tak sobie pomyślałam, że skoro można wydziedziczyć niewdzięczne potomstwo, to może udałoby się niewdzięcznego dawcy nasienia pozbawić ojcostwa i i ewentualnych świadczeń na jego rzecz....