nienawidzę macierzyństwa

[esta_blish]

Budzę się rano i modlę, żeby jak najszybciej był wieczór. Zerkam na
zegarek- byle do pierwszej drzemki, byle do spaceru... Notabene
nienawidzę spacerów. Nigdy nie lubiłam, a teraz to łażenie z wózkiem
codziennie po tych samych alejkach mnie wkurza. Dziecko mam
wymagające, trudne, źle przeze mnie poprowadzone (wychowane?).
Płaczem domaga się mojej obecności non stop. A najlepiej noszenia na
rękach. Sprzątam po łebkach, obiad byle jaki, świąteczne pierniczki
nie upieczone. A byłam kiedyś perfekcyjną panią domu. Nigdy nie
myślałam, że moje życie po dziecku się nie zmieni, że będzie jak
dotąd. Ale nie sądziłam też, że zniknę. Bo mnie jako człowieka
właściwie nie ma, jestem tylko matką. Nie mam czasu na ukochany
niegdyś teatr, na kino, książkę. Cały dzień zamknięta w domu z
półrocznym tyranem, nastawiona na czuwanie. Plus nocne pobudki na
karmienie. Kiedy wieczorem położę malca i mogę przestać być matką,
to człowiek, którym jestem ma siłę tylko dowlec się do łóżka i
zasnąć. Może dziś mi się przyśni, że nie mam dziecka choć przez
jeden dzień.

[lee_a]

jesteś chyba w najgorszym momencie życia dziecka, ja u obydwu córek przezywałam
katusze od 4 do 7 miesiąca ich życia. A potem jest już lepiej, dziecko robi się
mobilne, umie usiąść doczołga się do upatrzonej zabawki, zajmie sobą na podłodze.
Przy pierwszej wróciłam do pracy jak miała 6 miesięcy i uważam, że była to
świetna decyzja. Teraz mam w domu dwoje dzieci - starsza ma 2 lata i 4 miesiące,
młodsza 9 miesięcy a ja wiem, że fajnie jest być mamą - dzieciaki zajmą się
sobą, pobawią. Wiadomo, czasem jest ciężko, ale to już nie ten koszmar co w
okolicach 6 miesiąca życia...

[wilma.flintstone]

Zaraz dostaniesz po glowie od matek_polek i innych Pan
Znakomiciezorganizowanychcotosobiezewszytskim radza Napisalas
jednak szczera prawde o wczesnym macierzynstwie (czyli jakies
pierwsze 2 lata zycia dziecka). Nawiasem mowiac przydaloby sie to
zlinkowac do pan od fasolinek i niunieczek na forum CiP

Ja tego o czym piszesz mzoe nie nienawidze, ale mnie to drazni i
meczy. Tez czesto licze godziny, bo dziecko potrafi dac popalic i
tez mam trudne dziecko, ktore ciagle chce zeby sie z nim bawic,
zajmowac...Oprocz tego nie lubie karmienia piersia, te gadki o
spojrzeniu dziecka znad piersi sa zdecydowanie przereklamowane, a
kobieta jest uwiazana, te piersi takie "funkcjonalne", jak dziecko
nagle wrzeszczy ni z tego ni z owego to zaraz sie martwie czy cos
zjadlam , moze wypilam nie tego co trzeba. No i te "sexowne" bluzki
i staniki do karmienia... Chcialabym, zeby juz bylo "piec lat
pozniej"

[ezri]

wilma.flintstone napisała:

>
> Zaraz dostaniesz po glowie od matek_polek i innych Pan
> Znakomiciezorganizowanychcotosobiezewszytskim radza Napisalas
> jednak szczera prawde o wczesnym macierzynstwie (czyli jakies
> pierwsze 2 lata zycia dziecka). Nawiasem mowiac przydaloby sie to
> zlinkowac do pan od fasolinek i niunieczek na forum CiP
>
> Ja tego o czym piszesz mzoe nie nienawidze, ale mnie to drazni i
> meczy. Tez czesto licze godziny, bo dziecko potrafi dac popalic i
> tez mam trudne dziecko, ktore ciagle chce zeby sie z nim bawic,
> zajmowac...Oprocz tego nie lubie karmienia piersia, te gadki o
> spojrzeniu dziecka znad piersi sa zdecydowanie przereklamowane, a
> kobieta jest uwiazana, te piersi takie "funkcjonalne", jak dziecko
> nagle wrzeszczy ni z tego ni z owego to zaraz sie martwie czy cos
> zjadlam , moze wypilam nie tego co trzeba. No i te "sexowne"
bluzki
> i staniki do karmienia... Chcialabym, zeby juz bylo "piec lat
> pozniej"
>

Z tym linkiem to świetny pomysł
Mam akurat dośc grzeczny egzemparz malucha, ale rozumiem o co chodzi
autorce. Człowiek jest po prostu zmęczony codzienną rutyną i
przerywanym snem.

Co do bielizny i bluzek to jak się dobrze poszuka to naprawdę można
znaleźc seksi rzeczy. Swoje staniki i bluzki kupowałam w sieci,
podobnie jak bieliznę ciążową, bo w znanych mi sklepach
stacjonarnych znajdowałam tylko styl babciny made by Cannpol
babies

[misiowa83]

chyba się w tobie zakocham,wreszcie ktoś ze zdrowymi poglądami

[olifra]

ogromnie to przykre, ze masz taki stosunek do bycia matką

Ps. Moze w końcu nadszedł czas, zeby wybrać się do tego ukochanego teatru..., do
kina mozna iść z dzieckiem na specjalny seans.

[bracialwieserce]

To nie przykre a prawdziwe.

[alicja_ala]

o jejku samo zycie, nie kazda mama przepada za nieprzespanymi
nocami, wiszeniem u cyca i roznymi innymi atrakcjami...

[dragica]

olifra napisała:
>
> Ps. Moze w końcu nadszedł czas, zeby wybrać się do tego ukochanego
teatru..., d
> o
> kina mozna iść z dzieckiem na specjalny seans.

Z polroczniakiem do kina???????A moze matka ma prawo wyjsc SAMA do
kina,teatru,kawiarni...?

[bracialwieserce]

Są niby seanse dla Matek z dziećmi ale może któraś po prostu chciałaby być
troszkę ze sobą samą. To męczące jak wszystkie te dzieci zaczynają uderzać w
alarm i wyją bo to eufemizm, że dzieci płaczą! Może się wszystko jeszcze nasilić!

[memphis90]

> Z polroczniakiem do kina???????
Ja chodziłam. Można.

A moze matka ma prawo wyjsc SAMA do
> kina,teatru,kawiarni...?
Ma prawo, ale ma wtedy obowiązek znaleźć opiekunkę.

[dragica]

memphis90 napisała:

> > Z polroczniakiem do kina???????
> Ja chodziłam. Można.

To tylko pozostaje pogratulowac,moja corka w wieku szesciu miesiecy
nie potrafila patrzec z zainteresowaniem w ekran,ba,nie potrafila
wytrzymac w jednym miejscu dluzszy czas.

>
> A moze matka ma prawo wyjsc SAMA do
> > kina,teatru,kawiarni...?
> Ma prawo, ale ma wtedy obowiązek znaleźć opiekunkę.
>
Albo tate dziecka,w koncu dziecko jest wspolne...

[alama-kota1]

Do kina z dzieckiem? Owszem ale tylko w dużym mieście.

[alicja_ala]

a przepraszam,jestes samotna matka??

[magdad5]

Dobrze Cie rozumiem. I nie martw sie komentarzami matek polek
upojonych idea macierzynstwa, spacerkami, ciaglym guganiem do
niemowlaka itp, itd. Ja mam trojke (wszystkie zaplanowane i
chciane). I to co Ci moge powiedziec z perspektywy czasu - bedzie
tylko lepiej - to koszmarny okres w zyciu dziecka. Zaraz mnie ktos
tutaj bedzie krytykowal ale mam to w nosie - okres od mniej wiecej 2
m-cy do 1 roku mojego pierwszego syna to dla mnie koszmar
Obiecywalam sobie ze nigdy wiecej nie bede miec dzieci - a aktywnej,
pracujacej kobiety stalam sie bufetem powtarzajacym codzienna
rutyne, zmeczonym, znudzonym, i wkurzonym na zamkniecie w domu jak w
wiezeniu (to byla pozna jesien i zima wiec wychodzenie bylo raczej
ograniczone). I wiesz co - on wyrosl. Zaczelam sie cieszyc
macierzynstwem kiedy synek skonczyl rok i od tego czasu jestem w nim
permanentnie zakochana (ma 7 lata). Potem pojawil sie jego brat
(dzis 3,5 roku) i siostra (2 mce). I zawsze z nastawieniem ze to
trzeba przetrwac. Bo otwarcie z moim mezem mowimy, ze nie lubimy
niemowlakow. Ale potem nasze dzieci wprost uwielbiamy i dlatego
zdecydowalismy sie na trojke. U nas zadzialalo zatrudnienie Pani
(dzis jest z nami juz 5 rok) ktora przynajmniej na kilka godzin
zostawala z dziecmi a ja staralam sie wrocic do normalnego zycia.
Musisz to przetrwac - zobaczysz potem bedzie cuudownie. Rozpisalam
Cie ale znajac niektore mamy na tym forum to zaraz ktos zacznie na
Ciebie nalatywac. Nie martw sie. Takie uczucia sa normalne tylko
nie wszyscy maja odwage o tym pisac no bo jak tak mozna...

P.S. szkoda ze nie widzialas kilka dni temu Lekcji Stylu na TVN
Style - byly mlode mamy (nie pamietam dokladnie ale chyba Kasia
Kowalska i Patrycka Markowska, i ktos jeszcze) ktore jak jeden maz
powiedzialy, ze zaczely sie cieszyc macierzystwem kiedy ich dzieci
skonczyly rok. Przedtem bylo tylko zmeczenie, niewyspanie i
rutyna.

[wilma.flintstone]

alicja_ala napisała:

> a przepraszam,jestes samotna matka??

A to trzeba byc samotna matka, zeby tak czuc? Wystarczy miec meza
pracujacego na pelnym etacie...

[alicja_ala]

nawet jak maz pracuje na pelnym etacie( ile to godzin?) to chyba
moze pomoc?? co taka zdzwiona? nie moze w sobote zostac z dzieckiem
zeby mama mogla odreagowac?jak ktos pisze,ze nie moze isc do teatru
to chyba jest samotna matka i nie moze liczyc na partnera...

[wilma.flintstone]

alicja_ala napisała:

> nawet jak maz pracuje na pelnym etacie( ile to godzin?) to chyba
> moze pomoc?? co taka zdzwiona?

No, taka zdziwiona. Moj maz, na przyklad, wychodzi do pracy o 7.00 a
wraca okolo 18.30. Dziecko idzie spac 19.00-19.30. Wystarczy, zeby
sie czuc dokladnie tak jak autorka watku. I faktycznie, ta sobota, w
ktora maz moze zostac z dzieckiem to takie wyzwolenie, tak skrzydel
dodaje, ze normalnie zesikac sie mozna z radosci. Nie wposminajac
juz o tym, ze kobiety zewszad sa bombarodowane informacjami, zeby
nie dawac butelki, bo przenajswietszy odruch ssania sie dziecku
popsuje. Uwazasz wiec, ze kobieta ktora to "kupila" i ktora karmi
tylko piersia, moze sobie tak po prostu isc do teatru, kina czy
dokad chce? Zreszta nie badz smieszna. W moich oczach w watku jest
mowa o caloksztalcie zycia kobiety po dziecku, a nie o jakism tam
wolnym popoludniu jednym czy drugim.

[joshima]

wilma.flintstone napisała:

> Uwazasz wiec, ze kobieta ktora to "kupila" i ktora karmi
> tylko piersia, moze sobie tak po prostu isc do teatru, kina czy
> dokad chce?
Jeśli dziecko ma już rozszerzoną dietę to bez problemu.

> W moich oczach w watku jest mowa o caloksztalcie zycia kobiety po dziecku

No bo tak to wlaśnie jest, jak dziewczyny nie biorą do wiadomości
sakramentalnego:zobaczysz jak urodzisz dziecko, jak się wszystko zmieni.

Sama się ze sobą mocowałam przez pierwsze trzy miesiące, bo nie miałam zgody na
to, żeby tak wszystko do podstaw poukładać na nowo. Po dziesięciu latach
małżeństwa ma się pewne nawyki i przyzwyczajenia, a tu wszystko trzeba zmienić.
Tylko najpierw trzeba wyluzować i na przykład trochę mniej ambicjonalnie podejść
do kwestii brudnej podłogi, czy niepozmywanych naczyń.

A jak dochodzą do tego tak silne emocje o jakich pisze autorka wątku, to może
należałoby sprawdzić, czy to nie jest depresja. Bo tu już porady na forum mogą
nie wystarczyć.

[wilma.flintstone]

joshima napisała:

> Jeśli dziecko ma już rozszerzoną dietę to bez problemu.

Ojojoj, nie znasz zalecen WHO, ze dziecko do pol roku ma byc TYLKO
na piersi?


> No bo tak to wlaśnie jest, jak dziewczyny nie biorą do wiadomości
> sakramentalnego:zobaczysz jak urodzisz dziecko, jak się wszystko
>zmieni.
> Sama się ze sobą mocowałam przez pierwsze trzy miesiące, bo nie
>miałam zgody na to, żeby tak wszystko do podstaw poukładać na nowo.
>Po dziesięciu latach małżeństwa ma się pewne nawyki i
>przyzwyczajenia, a tu wszystko trzeba zmienić. Tylko najpierw
>trzeba wyluzować i na przykład trochę mniej ambicjonalnie podejść
> do kwestii brudnej podłogi, czy niepozmywanych naczyń.


Nie wiem o co chodzilo autorce watku, zwlaszcza ze sie nie ozdywa,
ale dla mnie jej wypowiedz nie dotyczy tak naprawde brudnej podlogi
czy tych nie upieczonych piernikow. Ja mam dokladnie te same
odczucia, a od pedantki, kucharki czy idealnej pani domu dziela mnie
lata swietlne. Ale to jest zupelnie co innego, cos o co ona opisuje
jako bycie czlowiekiem czy kobieta. I nie wiem czy dobre
samopoczucie zalezy od zgody na poukladanie wszytskiego na nowo, bo
to "poukladanie" pierwszego okresu zycia dziecka jest czyms
tymczasowym, czyms co mija i po przezyciu czego dalej mozemy sobie
kultywowac stare nawyki. Jednak dotrwanie do tego momentu jest
bardzo trudne, bo wymaga podporzadkowania wlasnych potrzeb i celow
kobiety, zarowno jako kobiety i jako czlowieka, potrzebom
dziecka.

Nie wiem czy autorka watku ma depresje. Moim zdaniem ona jedynie
zaprzecza stereotypowi pokutujacemu w spoleczenstwie, ze
macierzynstwo to tylko i zawsze pozytywne odczucia. Tymczasem
zarowno kobieca podmiotowosc i autonomia zostaja przez macierzynstwo
powaznie podwazone. I to moze budzic silne emocje - mnie, na
przyklad, lata cale zajelo podjecie decyzji o drugim dziecku, bo
mentalny bol jakis sie odczuwa po przetrwaniu okresu niemowlectwa
moze trwac dlugo. Mimo, ze sie dziecko kocha i jest sie w gruncie
rzeczy szczesliwa, jednak jest to szczescie bardzo duzo kobiete
kosztujace. Dlatego wlasnie "nie zrozumialam" Twojego dowcipu
dotyczacego meskiej pomocy, bo moj maz takze sprzata, robi zakupy,
gotuje i kapie dziecko, ale nie zdejmie ze mnie ciezaru
macierzynstwa. I ja, na przyklad, nie widze powodu zeby nie mowic
glosno o tym, ze jest to CIEZAR, fizyczne i psychiczne obciazenie na
wiele miesiecy, a nie tylko kwilenie pachnacej wanilia fasolinki,
ktora nam wyszla z brzusia.

[nikaa818]

wilma.flintstone nie mam nic do dodania. Zgadzam się z Toba w całej
rozciągłości. To też moje drugie dziecko i czasem pytam sama siebie:
czemu ja się,u licha, znów w to wpakowałam?

[joshima]

wilma.flintstone napisała:

> joshima napisała:
>
> > Jeśli dziecko ma już rozszerzoną dietę to bez problemu.
>
> Ojojoj, nie znasz zalecen WHO, ze dziecko do pol roku ma byc TYLKO
> na piersi?
Znam, tylko nie chciało mi się sprawdzać ile ma to konkretne dziecko

Jak się chcesz z kimś pokłócić to szukaj gdzie indziej (może poczekaj aż mąż
wróci), ja mam dziś zbyt dobry humor na to, żeby Ci się udało

> Ja mam dokladnie te same
> odczucia, a od pedantki, kucharki czy idealnej pani domu dziela mnie lata
swietlne.

Autorka wątku wyraźnie ubolewa nad faktem, że kiedyś świetnie prowadziła dom a
teraz nie może. No to chyba o to też jej chodziło.

> I nie wiem czy dobre
> samopoczucie zalezy od zgody na poukladanie wszytskiego na nowo
Ja też nie wiem. U mnie zadziałało, ale nie twierdzę, że to generalna zasada.

> to "poukladanie" pierwszego okresu zycia dziecka jest czyms
> tymczasowym, czyms co mija
Owszem, jednak to się potem zmienia dość powoli i przy pewnej elastyczności daje
się za tym nadążyć. A poród i dziecko w domu to tak z dnia na dzień niemalże

> po przezyciu czego dalej mozemy sobie
> kultywowac stare nawyki.
Nie prawda. Już nigdy nie będzie tak, że będę tylko ja i on. No chyba, że
dziecko dorośnie i wyprowadzi się z domu, ale to i tak nie będzie tak jak przedtem.

> Nie wiem czy autorka watku ma depresje.
Ja też nie wiem, ale warto by było, żeby ona się nad tym szczerze zastanowiła.
To żaden wstyd, to się zdarza. A jeśli można sobie pomóc to dlaczego tego nie
zrobić?

> I ja, na przyklad, nie widze powodu zeby nie mowic
> glosno o tym, ze jest to CIEZAR
Ależ ja się z tym całkowicie zgadzam. Sęk w tym, że jak zauważyłaś wiele
dziewczyn jest na to nieprzygotowanych. Mi było tym trudniej im bardziej z tym
walczyłam.

[wilma.flintstone]

joshima napisała:

> Znam, tylko nie chciało mi się sprawdzać ile ma to konkretne
>dziecko

Sprawdzilam w Wikipedii i juz wiem, ze potrzebowalabys emotikonu
zeby wychwycic ironie w mojej poprzedniej wypowiedzi


> Nie prawda. Już nigdy nie będzie tak, że będę tylko ja i on.

No jesli patrzec na liczbe nakryc przy stole czy kurtek w
przedpokoju, to masz racje. Ale ja mowilam o kultywowaniu dawnych
nawykow czy kontynuowaniu hobby itd. To wszytsko po paru latach
wraca do stanu "sprzed dziecka".


> > Nie wiem czy autorka watku ma depresje.
> Ja też nie wiem, ale warto by było, żeby ona się nad tym szczerze
zastanowiła.

Jesli tak, to 95% uczestniczek tego watku ma depresje...Mnie sie
jednak wydaje, ze na forum Niemowle przekroj charakterologiczny
uczestniczek jest nieco wiekszy niz na forach, gdzie matki sa smutne
jak im sie dwuletnie dziecko od piersi odstawia. To sa kobiety,
ktora albo czerpia autentyczna radosc z poswiecania sie dla dziecka,
albo urodzily sie by cierpiec A w tym watku napisalo wiele
zwyklych kobiet, ktorym milosc macierzynska nie zawsze latwo
przychodzila. Co jest zupelnie naturalne.

> Mi było tym trudniej im bardziej z tym
> walczyłam.

Czyli co, poddac sie biegowi wydarzen, a raczej rutynie, zmeczeniu,
znudzeniu? Mozna i tak, ale tak pasywne podejscie to tez jest
sztuka, wbrew pozorom...

[joshima]

wilma.flintstone napisała:

> No jesli patrzec na liczbe nakryc przy stole czy kurtek w
> przedpokoju, to masz racje. Ale ja mowilam o kultywowaniu dawnych
> nawykow czy kontynuowaniu hobby itd. To wszytsko po paru latach
> wraca do stanu "sprzed dziecka".
Nie wszystko. Zawsze trzeba jednak uwzględnić dziecko i okazuje się, że jednak
brakuje albo czasu albo pieniędzy albo coś jeszcze jest nie tak. Chociaż to
jeszcze zależy jakie się ma hobby i nawyki. Bo co powiesz na przykład na nawyk
chodzenia nago po domu? Skrajny, to prawda, ale pokazuje, że nie można
generalizować.

> Jesli tak, to 95% uczestniczek tego watku ma depresje...
O nie. Dziewczyny piszą, że są zmęczone, znużone itp. Ona napisała coś o
nienawiści. To wygląda na drobiazg, ale może być istotne.

> Czyli co, poddac sie biegowi wydarzen, a raczej rutynie, zmeczeniu,
> znudzeniu? Mozna i tak, ale tak pasywne podejscie to tez jest
> sztuka, wbrew pozorom...
No od popadania ze skrajności w skrajność jeszcze mi na szczęście daleko. Na
początek jak pisałam zrezygnowałam z perfekcyjności. Mieszkanie nie musi
błyszczeć codziennie, ani nawet co sobotę a obiady nie muszą być wymyślne i
perfekcyjne. Paradoksalnie jak lekko odpuściłam to się okazało, że mogę więcej
niż mi się wydawało. Za dużo czasu i energii traciłam na siłowanie się z
macierzyństwem, z dzieckiem i z nową sytuacją. Z resztą z tego co przeczytałam w
tym wątku nie tylko u mnie to tak zadziałało.

[mumi7]

Masz rację, wilma. Mój małżonek pracuje w takiuch godzinach, że w
domu nie ma go od 7 rano do mniej więcej 19.30 (bo ktoś musi
jeszcze wbiegu zrobić zakupy). Sama siedze w synkiem. Ma dopiero 5
tygodni, a dotychczas pomagała mi mama lub teściowa, za chwilę się
to skończy i zostanę całkiem sama. Obawiam się, że też wsiąknę w
zycie dziecka tak, że mojego juz nie będzie, bo jednak bycie matką
to zajęcie nawet nie na cały etat, ale pełnowymiarowe życiowo. I
dodatkowo cholernie wyczerpujące, niech mi nikt nie mowi, że nie.
Weekendy są dobre, bo moge wyrwac się z domu, ale znów - karmienie
piersia przyszło mi z trudem, więc nie chce go stracić. Oznacza to,
że po karmieniu realnie mam dwie godziny na załatwienie
czegokolwiek. Wliczjąc w to korki, nie ma czasu na nic w praktyce.
Kino i teatr odpada, chyba że wprowadza seanse godzinne Pewnie
będzie lepiej, tak cały czas myslę, ale pewnie dużo, duzo poźniej.
Dlatego wcale mnie post autorki nie dziwi. Mozna usiąść czasem i
płakać ze zmęczenia i przytloczenia nową rolą. Pozdrawiam

[justysia240]

masz rację, dzisiaj sebastian ma 2 i pół miesiąca i jest troszkę
lepiej niż jescze miesiąc temu kiedy to miałam ochotę wyjść i nie
wrócić. zastanawiam się tylko jak dawały sobie radę nasze babki,
ugotuj, wypierz, wyjdź z dzieckiem na spacer, jak któraś mieszkała
na wsi to zrób w polu? pierwszy rok dziecka jest naprawdę
przytłaczający i post autorki też mnie nie dziwi, mogę się tylko
przyznać że czułam to samo dopóki sebastian nie uśmiechnął się do
mnie na swój niedojrzały jeszcze sposób.

[memphis90]

> nawet jak maz pracuje na pelnym etacie( ile to godzin?) to chyba
> moze pomoc??
Wiesz, nie każdy pracuje "od-do". Mój mąż, jak ma zlecenie, to siedzi nawet do 3
nad ranem, a zdarzały się też nieprzespane noce.

do alicja

[kitka20061]

alicja_ala napisała:

nie moze w sobote zostac z dzieckiem
> zeby mama mogla odreagowac?jak ktos pisze,ze nie moze isc do teatru
> to chyba jest samotna matka i nie moze liczyc na partnera...

A może ona chciałaby z partnerem a nie jak samotna kobieta iść do tego teatru, kina.....?
Wiem co czuje autorka, bo sama też tak miałam do roku czasu. Myślałam że się wykończę. Niestety nie mam dziadków, którzy zostaliby z dzieckiem. Po roku odstawiłam małą od piersi i jak chciałam gdzieś wyjść to zostawiałam ją z opiekunką, ale do roku byłam jak robot, który nigdy nie jest wyłączany, chociaż baterie były już na wykończeniu.

[musiajadzi]

Jeśli ktoś ma tyle szczęścia, że mąż ma do pracy 5 minut piechotką i
pracuje w urzędzie standardowe 8 godzin, to niech się cieszy. Czasem
trzeba do pracy jednak dojchać, i to kawałek, zostać dłużej, i potem
wraca się do domu późnym wieczorem. W soboty też niektórzy
tatusiowie pracują. A w niedzielę chciałabym pobyć trochę z mężem, a
nie uciekać, zostawiając naszą pociechę w objęciach tatusia.
Pozostaje mi zacisnąć zęby, nadal nadwyrężać wyobraźnię (co tu
robić, żeby dziecko się nie nudziło ze mną, a ja z nim) i cierpliwie
czekać na to, aż nasza mała skończy roczek.
Przy okazji - dziękuję tym mamom, które dały mi wiarę, że początki
macierzyństwa są trudne, ale do przetrwania.

[joshima]

Chyba dopiero trzy etaty pokrywają w pełni dobę

[wilma.flintstone]

joshima napisała:

> Chyba dopiero trzy etaty pokrywają w pełni dobę


Tak, kochane, macie racje, chyle czola. W koncu nasi pracujacy
calymi dniami faceci sa w domu w nocy, jak dziecko spi. Piersia co
prawda nie nakarmia, ale przeciez zawsze moga pampersa zmienic.
Doprawdy, idiotka ze mnie ze nie dostrzegam jak facet mnie strasznie
przy tym dziecku moze odciazyc....

[joshima]

No cóż. To niczyja wina, że Twój nie może, albo, że Tobie to nie wystarcza. No
ale chyba trochę odbiegłyśmy od tematu. A skoro nie pojęłaś że to żart to EOT.
Aha, sprawdź w Wikipedii co to są i do czego służą emotikonki

[wilma.flintstone]

joshima napisała:

> A skoro nie pojęłaś że to żart to EOT.

Nie kazdy zart musi smieszyc adresata.

[aga_wer]

joshima napisała:

> Chyba dopiero trzy etaty pokrywają w pełni dobę
>

mój wychodzi gdzieś ok 6 a wraca prawie codziennie koło 20 plus dodatkowe 6
dyżurów całodobowych- teoretycznie to tylko jeden etat

a gdzie ojciec?

[agulle]

a gdzie ojciec dziecka, czy ma szansę Cię wyręczyć czy w pracy cały dzień?
Bo jak to drugie, to Cię bardzo rozumiem. Ale nie musisz przecież codziennie gotować i mieć super wysprzątane. Wiesz z dzieckiem te czynności muszę od nowa znaleźć się z naszym rozkładzie dnia, powoli, stopniowo, nie wszystko na raz.
Dziecko przewraca życie do góry nogami, trzeba je znów poukładać.
Poza tym jest zima, szybko się robi ciemno to sprzyja znienawidzeniu macierzyństwa.
Ja czasami sobie myślę, ze rozumiem (nie znaczy, ze popieram), tych co kiedyś wyrzucili kilkumiesięczne dziecko przez okno(było głośno w mediach).

[mumi7]

Heh, w czasie długiej, nieprzespanej, męcząco-kolkowej nocy też mi
się to przypominało...

[mumi7]

Znaczy to wyrzucenie oknem

[katka_tk]

Znam to i ja. mi już przeszło. Olewaj spacery, nie chce ci się nie idź, dzieć od
tego nie umrze. Zorganizuj sobie wyjście do teatru a dzecia zostaw z mężem czy
kimkolwiek innym, nic mu nie będzie. Dziecko Połóż na kocu na podłodze a sama
wypij kawę czy co tam chcesz, miej go na oku ale olej histerie. Jak poryczy nic
mu nie bedzie. to dobre na chwile. mi pomogl wstep ksiazki tracy hogg język
niemowlat. Od kiedy go przeczytałam moje podejście do dziecka się zmieniło. na
szczęscie. I odżyłam. Tobie tez tego zycze. Aha pomogło mi też to, że przestałam
karmić piersią.

[magdad5]

Tez sie dolacze bo zapomnialam - pomoglo mi to, ze przestalam karmic
piersia. I wierz mi - moje dzieci mimo tego maja sie swietnie i
naprawde niewiele choruja ...

[dori.28]

Zgadzam się z poprzedniczką - później będzie o wiele łatwiej.
A póki co - musisz coś zmienić w swoim życiu.
Może warto poszukać opiekunki / żłobka i poszukać pracy (chociaż na pół etatu).
Kiedy nie będziesz spędzać z dzieckiem 24 godzin na dobę, będziesz miała więcej
zapału do zabawy z nim.
Poza tym, jeśli nie masz nikogo bliskiego, z kim możesz zostawić dziecka,
przydałaby Ci się opiekunka - może jakaś starsza sąsiadka? - któa mogłaby
regularnie np. raz w tygodniu zostać z dzieckiem na kilka godzin - a Ty zrób w
tym czasie zakupy, idź do fryzjera, na aerobik - cokolwiek, co Cię relaksuje.
Wbrew pozorom takie kilka godzin, ale regularnie daje naprawdę dużo.

Możesz też odwiedzić psychologa, który pomoże Ci odnaleźć się w roli matki.

Dodatkowo, spróbuj trochę urozmaicić czas spędzany z dzieckiem. Na spacerach na
pewno mijasz wiele mam z dziećmi - rozmawiaj z nimi, spotykajcie się. Zapisz się
na basen z dzieckiem, aerobik z dzieckiem, jedź do babykina (teraz wiele kin ma
sale dla mam z dziećmi).

Piszesz, że Twoje dziecko jest źle wychowane - to jeszcze maleńkie dziecko i
dopiero kształtuje się jego zachowanie - jeśli masz wątpliwośi jak z nim
postępować - poczytaj dobre książki - polecam np. książki Tracy Hogg.

Wiesz, macierzyństwo czasami jest trudne, ale nie ma nic piękniejszego niż
chwila, kiedy Twoje dziecko obejmuje Cię rączkami i mówi "kocham Cię, mamusiu".
To wszystko przed Tobą.

Powodzenia

[kasia.46]

Mogą cię linczowac' mówic' żeś wyrodna, a ja przyznam racje, że
czasami mam to samo. Różnica między nami jest taka, że ja prucz pół-
rocznego tyrana ma jeszcze 2letniego Bobiego rozrabiakę Padam na
pysk i modle się.... oby do lata Nie jesteś jedyna kochana lecz
tylko jedyna z wielu

[metodiw]

kasia.46
pl.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%B3cz_ciebie,_nic

[kasia.46]

dzięki, miłe

[minerwamcg]

Samo życie. Ja mam jak zawsze powtarzam dziecko z promocji, z kórym
idzie się dogadać - a i tak zdarza mi się liczyć godziny do siódmej,
kiedy zasypia.

[joshima]

Też mam wymagające dziecko (na szczęście coraz starsze i coraz częściej
zajmujące się sobą samo), które chciało być tylko na rękach, zasypiać tylko ze
mną i ssać pierś godzinami. Też miałam nieposprzątane, niewyprane i
nieugotowane, chyba, że mąż miał chwilę, żeby się tym zająć. Też po położeniu
dziecka nie miałam siły na nic innego. Ale żeby od razu w taką skrajność popadać?

Jak już jestem zmęczona, mimo zaangażowania męża w opiekę nad dzieckiem i
prowadzenie domu, to się pakuję i jadę do mamy na tydzień. Mama bierze dziecko
rano, żebym dłużej pospała, chodzi na spacer, bawi się z Małą jak jest wieczorem
rozkapryszona. A jak bym miała ochotę wyjść do kina lub teatru to też by się dało.

Po takim tygodniu "wczasów" wracam do domu i nowej codzienności w nieco lepszym
humorze. A jeśli Twój stan jest tak poważny jak o tym piszesz, to może dobrze by
było się spotkać z jakimś specjalistą?

[liivia]

Wypisz, wymaluj moje odczucia tyle, że ja nie nienawidzę a jestem tym po prostu
totalnie umęczona i podobnie jak Wilmę drażni mnie to.

Tyle, że ja przerabiam to już drugi raz, bo z pierwszym miałam to samo !! Jak
byłam w tej ciąży to wszyscy wokół trąbili, że drugie zawsze jest inne czyli u
mnie wychodziło, że będzie spokojniej i łatwiej. I ja naiwnie w to uwierzyłam, a
nawet gorzej bo się na to nastawiłam !!
A tu niestety...

A ze spacerami to u mnie w dwie strony idzie: z jednej się cieszę, że wreszcie
wyjdziemy z tego domu i będę miała godzinkę czy dwie ciszy i spokoju a z drugiej
też nienawidzę tego łażenia codziennie tymi samymi ścieżkami, poza tym po takim
dwugodzinnym łażeniu wracam do domu zmęczona i strasznie śpiąca i marzę tylko o
tym żeby zakopać się pod koc i spać, ale wiadomo: mogę sobie o tym tylko
pomarzyć ...

[agul-ex78]

no to i ja sie dopisze, jestes odwazna, ze to piszesz i wierz mi,
nie jestes jedyna, ja czuje chwilami dokladnie to samo, nawet
czesciej niz chwilami, chwilami to ja sie czuje dobrze.
Tez mam 6 miesiecznego tyrana, ktory nie spi dobrze nocami, w dzien
spi 30 min, do tej pory uwielbial byc tylko na rekach, a jeszcze
dochodzily/dochodza jakies akcje zdrowotne, spedzajace mi sen z
oczu. Do tego mam jeszcze 5 latke. Kazdy dzien wyglada tak samo.
Rano przygotowac do przedszkola, zostaje z malym w domu, wiec
karmienie, sprzatanie...same wiecie, ani sie obejrze, trzeba isc po
corke do przedszkola. Nienawidze tego wciskania malego w zimowe
ciuchy, rozbierania go w przedszkolu, ubierania spowrotem, wcale nie
sa przyjemne te spacery w taka pogode. Otuchy dodaja mi weekendy,
kiedy zwykle ktos znajomy nas odwiedzi, odrywams ie troche od tej
szarej codziennosci.
Wiec jak widac, mimo, ze kocham swoje dzieci ponad wszystko, tez
odczuwam takie emocje, mam dosc, jestem zmeczona, przygnebiona, nie
chce mi sie dbac o sieie i mimo, ze maz stara sie pomagac, to
niewiele zmienia, bo matka to matka i tak ma wiecej do roboty przy
cycowym dziecku.
Mysle, ze tu tylko czas pomoze, a nie zaden specjalista, Dziecko
podrosnie, stanie sie bardziej komunikatywne, bardziej zajmie sie
soba, nie bedzie juz wisiec na cyku, mam nadzieje bedzie lepiej
spac....Tak mialam ze starsza corka, teraz wiec mam nadzieje, ze tez
tak bedzie, czego i wam zycze zmeczone mamy

[deela]

zycie
nie piesci
zdziwiona?
dzieci sa rozne, przed kazdym porodem przygotowywalam sie naprawdziwy sajgon,
cos tak jak ty to opisalas
na razie mnie to nie spotkal wiec macierzynstwo zwykle mnie cieszy (oprocz chwil
kiedy oboje maja dzien wyjca i mam je ochote zostawic w domu i uciec)
ja tez nie lubie sacerow - polubilam jak znalazlam sobie kumpele do spacerow - i
to super kumpele - bo ja jestem z deka wybredna w kwestii towarzystwa i
wolalabym lazic sama niz ze znakomita wiekszoscia uczestniczek tego forum

[mama_piotrusia1984]

Kobiety moje kochane!!! Lejecie miód na mą skołataną duszę Jeden z
niewielu razy mogę wreszcie powiedzieć że niecierpię pierwszego
roku. Do tej pory czułam sięz tym jak najgorsza z najgorszych ale
widzę że niepotrzebnie. Nie mogę się doczekać jak Adulcia dociągnie
do roku bo wiem że potm juz jest jakoś tak łatwiej. Teraz
przynajmniej wiem że poprostu muszę na to poczekać, ale jak miałam
pierwsze dziecko to naprawdę myślałam że coś ze mną nie tak i że
jestem w środku jakiegoś koszmaru, który nigdy się nie skończy.

[ma_makangurzyca]

mimo ze mam podobnie "trudne dziecko" ciagle walcze o odrobine siebie
z rzonym skutkiem...

...gdzies ktos kiedys powiedzial ze jesli zapytac kobiete (ktora ma dzieci of
course) kim jest, odpowie ze MATKA, nie zaleznie od tego jaki jest jej zawod
itp. bronie sie rekami i nogami zeby nie musiec nigdy tak powiedziec, zeby sie
nigdy nie okazalo ze jestem juz tylko matka..

[mini_1981]

Byle do osiemnastki A tak serio to nie obwiniaj się o to że tak myślisz, bo
ja też zerkam na zegarek do 1 drzemki, potem do 2 i do wieczora, na spacery nie
wychodzę codziennie bo mi się nie chce, olałam sprzątanie i gotowanie - jedyna
rzecz którą trzeba będzie ścierpieć to to że dziecko chce być non stop przy
Tobie - wszystko mija - tatuńcia włącz do opieki i wyjdź do ludzi na trochę sama
jak masz możliwość. To pomaga.

[duzeq]

Tu wszyscy pisza cos o roku, a z perspektywy 6 miesiecy to
koszamrnie dlugo...
A jak dla mnie, to musisz tylko zaczekac miesiac, moze dwa (to i tak
dlugo dla Ciebie, wiem) - kiedy dzieciak zacznie Ci pelzac. Wtedy
zacznie odkrywac katy, nowe swiaty i bedzie mial w nosie ciagle
wiszenie na Tobie. Oczywiscie, nie to ze wyskoczysz do teatru a on
sie nawet nie zorientuje, ale kawe wypijesz spokojnie . Zawsze to
cos... No i latwiej od tego czasu bedzie (pomijajac zeby, leki
separacyjne i takie tam )).

[black-cat]

Psycholog lub psychiatra (depresja?) i niania do pomocy. Przyajmniej
na 2-3 godziny dziennie, żebyś mogła wyrwać się z domu. W nocy na
karmienie niech wstaje tatuś a jeżeli karmisz piersią i nocne
wstawanie ci przeszkadza, przestaw się na butelkę i daj się wykazać
ojcu dziecka. Teatr czy kino - są weekendy, niech z dzieckiem
zostanie tata, a ty do kina, teatru czy gdzie dusza zamarzy.
Posprzątać, ugotować obiad i upiec pierniczki może mąż (partner).
Jak nie potrafi, niech się nauczy. W końcu całe życie się czegoś
uczymy

włącz sobie serial ;)

[leneczkaz]

Nie jest tak źle.

Ja nienawidziłam karmić piersią, brzydziłam się swego odbicia w lustrze, nie
mogłam otworzyć oka w nocy choćby dziecko jajo zniosło, mama zachorowała na
raka, mieliśmy szybką przeprowadzkę jak syn miał 3 m-ce. No w łeb se strzelać tylko.

A potem.. Olałam cycolenie, odrazu schudłam, w nocy wstawał mąż, dzielnie
pomagałam mamie w czasie chemii, mieszkanie do którego się przeprowadizliśmy
okazało się być cudne.

Teraz. Syn ma 14 m-cy. Jest samodzilny, śpi całe noce. Ja doszłam do wyglądu
sprzedciążowego, poszłam do wymarzonej pracy, chodzę do kina, z koleżankami na
kawę i % .. Obroniłam się w ten piątek!! Mama żyje. Zajmuje się synkiem..

Wszytko wydaje się być takie łatwe........


Trudne chwile przetrwałąm poprzez wyłączenie się i katowanie wszytkich sezonów
Desperatek .. Albo Sex w wielkim mieście jak oglądałaś D.

Łepek do góry

[zadomowienie]

Twój post mogłabym podpisac swoim nickiem.
Mam cudne dziecko. Grzeczne, nie jest kłopotliwe, nie choruje. Ale
nie oszukujmy się - jak każde maleństwo czasem pogrymasi i ma swoje
fochy. Wiem,że dla dziecka - dla jego psychicznego bezpieczeństwa -
wazny jest schemat. Wsanie,jedzenie, zabawa, jedzenie, spacer,
jedzenie, zabawa, kapiel, jedzenie,spanie.
JAK W KIERACIE.
Męża mam cudownego. Jak wraca z pracy o 17:30 to do usypiania sam
zajmuje sie synkiem, ale fakt ja w tym czasie nie mam siły ani
ochoty na nic.
Mieszkam w bloku, na 3 pietrze. Spacer dla mnie to nielada wysiłek
fizyczny(wnoszenie i znoszenie wózka, małego...góra, dół) natomiast
z drugiej strony młody podczas spaceru spi i mam wtedy czas
pomysleć, posłuchać muzyki.
Jeszcze ta diabelna zima i to całe ubieranie w kombinezony...
Mysle i widze po postach ,że duzo jest takich mam jak my. Ja zawsze
mówiłam o tym otwarcie ,że mnie to męczy, po czym stałam sie
dziwadłem wśród mam(które spotykam na spacerze). Chyba uznały ,że
nie kocham swojego dziecka. Kocham i to bardzo. Ale czasem nie mam
siły. Na szczęscie niedługo wracam do parcy.

P.S. W pracy pewnie będę wyła za dzieckiem i za tymi cholernymi
spacerami...

[blue.josi]

dołączam się - synal ma 4 miesiące i jest obiektywnie naprawdę bezproblemowy, ale jak u Was wszystkich przychodzą "te dni" podczas których chce się po prostu sobie pójść w dowolnym kierunku i się nie oglądać... to ogromna ulga przeczytać że Wy też tak macie.
Co mi pomaga: (oprócz męża oczywiście) noszenie w chuście - zadziwiająco dużo można zrobić w domu i poza nim (zakupy, kawka w pobliskiej kafejce itd) nie mówiąc już o niezwykle sympatycznych reakcjach otoczenia po za tym zmykam na aerobic dwa wieczory w tygodniu (karmię cycem ale na noc dajemy butlę i mąż się tym zajmuje) i jakoś leci. Powrót do pracy już mam ustalony na połowę lutego i ostatnio coraz bardziej boję się czy ta rozłąka i wyrzut sumienia że mnie przy nim nie ma bardziej mnie nie uszkodzi niż to bycie non stop z nim.

Ale ale... Drogie Mamy, trzymajmy się - to wszystko przecież mija, z każdym dniem i z każdą kolejną drzemką / spacerem...

[judytka01]

no cóż chyba potrzebujesz cioci- niani. Każda z nas czuje sie tak czasami, ja mam 10 msc dziecko i czasem wydaje mi sie że innego zycia nigdy nie mialam, a co gorsza nie wiem jak miałabym wrócić do normalnosci. Na szkole rodzenia powiedzieli nam że 1 rok życia dziecko to najtrudniejszy okres w życiu kobiety.Japocieszam się ,że bedzie już za pól rok lepiej. Postaraj zrobić coś miłego dla siebie, zostaw ziecko z babcia i zrob to co najbardziej lubisz. Ja zaciskam zęby i czekam do wiosny. Nie daj się zwariować.

[yoan.m]

dopiero niedawno zrozumiałam koleżankę (co dziwne bezdzietną) jak
mówiła, że nie cierpi malutkich dzieci, woli 2-3 letnie z którymi
można już się dogadać. a ja naiwna zawsze myślałam: jakie słodkie
bobasy, jakie fajne, można ponosić, pouśmiechać się i tyle! zawsze
uważałam, że jest mądrą kobietą ale nie wiedziałam że nawet w tej
kwestii... jestem również zmęczona - wiadomo, ale pocieszam się, że
za 5 tyg wracam do pracy, do ludzi! i wtedy dam radę. nie cierpiałam
karmienia piersią, wytrzymałam w sumie 4,5 m-ca a od ponad miesiąca
wreszcie odetchnęłam, mam spokój, niestety nie kręciło mnie to.
rozumiem Cię, ale myślę że czym dalej tym będzie lepiej. ja korzystam
z męża jak mogę, sama jeżdżę na zakupy, czasem na spotkanie z
koleżankami. jak tylko wejdzie do domu z pracy to "oddaję" mu dziecko
i staram się nim nie zajmować. weekendy też mam fajne bo on się
martwi o dziecko a nie ja. może wykorzystaj swojego a będzie lżej!

[kaska3237]

Ja mieszkam na islandii nie mam babc ani cioc z ktorymi moglabym
moja BUBE zostawic, na spacery zawsze chodze sama bo nie mam
kolezanek z dziecmi i tez spacer nie zawsze bo wieje pada i
generalnie pogoda do d....Tez mi jest czasem ciezko i sie smieje ze
ja wystawie za drzwi moze ktos wezmie, ale kiedy patrzy na mnie i
gada mamamamama to ja kocham najbardziej na swiecie, ma juz 7
miesiecy i robi sie kumata,ale nadal nie jest lekko. i dodam ze tez
nienawidzialam karmienia piersia, karmilam tylko 6 tyg i dobrze mi z
tym.nie jestes sama i nie daj sie dziewczyno

[oda100]

zgadzam sie w wiekszosci z autorka watku, tz. podobnie myslalam jak
urodzilam pierwsze dziecko, zimny kubel na glowe....i mysle ze czas
i przyzwyczajenie do innego stylu zycia poprawia humor. W kazdym
razie z 4 latkiem juz jest wiecej czasu, a przy drugim dziecku chyba
juz calkiem niezle sie organizuje, bo bede robic dla tlumu swieta

Zobaczysz, za pare lat zmienisz zdanie

[carinica011]

dziecka też trzba się nauczyć, tak, jak męża/partnera i jego fanaberii. dla mnie
też okres do +/- 7 mca to był koszmar a później już było lato teraz młoda ma
15 mcy i jest fajna, kochana, słodka i najwspanialsza ale nadal kocham ją
najmocniej, kiedy śpi

co do pomocy - ja nie mam prawie żadnej - mój mąz prowadzi firmę in progres,
więc bywa w domu do max 9.00 i właśnie przed chwilą wszedł do domu... i tak jest
non stop, często równiez w soboty i niedziele, a gdy jest w domu też chce
odpocząć, bo w końcu padnie jak szkapa. rodzice tez mi nie pomagają, bo są
aktywni zawodowo, siostry mają swoje życie i dzieciaki, teściowa daleko a jak
wkurzały mnie nie umyte podłogi, to zatrudniłam panią i wszystko było na tip top
w ciągu kilku godzin. da się.

teatrów raczej nie zamkną przez najbliższych kilka lat, kina też raczej będą
stać jak stoją, do muzeum czy galerii można zapakować dzieciaka w chustę i fru.

pogadaj może z kimś, bo to mi pachnie lekką deprechą.

[kiniox]

U mnie pomogło:
- delegowanie obowiązków
- wyluzowanie pośladów
- wdupiemanie
stosowane w różnych konfiguracjach i natężeniu w zależności od okoliczności.

[mika_p]

Zima, zima, zima.
To co najmniej połowa twojego doła. Wyjście na dwór to długotrwałe przygotowania
w porównaniu z latem, ograniczona odległość bo zimno i bo nakarmić na byle ławce
się nie da - a latem można iść w cholerę na pół dnia i kawałek wieczoru,
ogranicza cię tylko zapas pieluch zabranych ze sobą. Dzień krótki, mało światła.

Wiosną będzie lepiej, wiesz?
Zamiast kilku warstw odziezy nałożysz dziecku cienki sweterek, sama zarzucisz
żakiecik i po prostu wyjdziesz z domu.

I zobacz, nawet książkę napisano o trudach przemiany z kobiety bezdzietnej w matkę:
forum.gazeta.pl/forum/w,572,31156185,,Pierwsze_dziecko_zmienia_wszystko_.html?v=2