Niepokój o rozwój dziecka

[milli-mi]

Hej wszystkim!

Jestem lekko zaniepokojona rozwojem dziecka (9m).
Wiem, że teraz jest plaga dotycząca autyzmu - pierwsze co diagnozuje dr Google to niestety autyzm. Zasiewa to niepokój w głowie i kiełkuje.
Wszystko zaczęło się kiedy maluch nagle stał się nieobecny, przestał się uśmiechać, był zamknięty w sobie, nie reagował na otoczenie.
Teraz jest już totalnie innym dzieckiem, natomiast niepokoje pozostały.

Do rzeczy, co niepokoi:
1. Kontakt wzrokowy - kiedyś gorszy, teraz lepszy,; do ideału jednak brakuje (lub tez mam za wysokie oczekiwania?)
Rzadko patrzy podczas KP

2. Brak lęku separacyjnego - natomiast mały często boi się obcych, czasem reaguje płaczem jednak po chwili oswaja się;

3. Bawi się sam - nie angażuje do zabawy

4. Słaba reakcja na imię - czasem można wołać i wołać i się nie odwróci

5. Ani myśli naśladowć papa itd - ciężko skupić mu się na dłużej na mojej twarzy


Plusy:

1. Uśmiecha się znacznie więcej niż jeszcze miesiąc temu.

2. Gaworzy - może nie jakoś wybitnie, ale wypowiada ma, ba, da; piszczy radośnie;
zdarza się ze zamilknie ale obstawiam ze wtedy skupia się na rozwoju ruchowym lub tez bolesnym ząbkowaniu;

3. Zapytany gdzie piesek, piłeczka, książka (i wiele innych) szuka i trafnie wskazuje wzrokiem a często rączką;

4. Pokazuje rączka, czasem wyodrębnia się paluszek np. na słoiczki na sklepowej półce - czasem przenosi wzrok na mnie i wraca na wskazywany przedmiot;

5. Ostatnio lubi gdy czytamy książeczki (wcześniej służyły tylko do jedzenia) - tutaj tez czasami przenosi wzrok z książeczki na mnie aby kontynuować czytanie;

6. Ruchowo ok - zaczyna wstawać

7. Nie boi się nowych miejsc/sklepu, lubi przebywać w klubiku malucha, obserwuje inne dzieci i dorosłych,

8. Czasem zaczepia dzieci rączka; zdarza się, że dorosłych zaczepi uśmiechem i czymś w stylu „ejjj”
A czasem z kolei mam wrażenie, że ich zlewa i patrzy gdzieś (plus i minus)

9. Nie ma problemu z nowymi smakami - zje wszystko co mu się podstawi


Jak widać jest sporo plusów, ale podstawa kuleje, stąd mój niepokój.
Oczywiście wiem, że nikt nie postawi diagnozy przez internet - szukam mam będących w podobnej sytuacji, u których historia dobrze się skończyła?
A może są mamy które aktualnie przechodzą przez to samo i są tak samo zaniepokojone?

Oczywiście mam dni kiedy jestem przekonana, ze jest ok; a później przychodzi załamanie z którym ciężko sobie poradzić (co pewnie również rzutuje na zachowanie dziecka). Z jednej strony chcę wierzyć, że jest ok - z drugiej wolę się nastawić na gorsze i nie żyć nadzieją?
Później mam wyrzuty sumienia, że nie wierzę we własne dziecko.

Wiem tez, ze maluch jest za mały na diagnozę - tutaj podobno sporo może się jeszcze zmienić.

Z góry dzięki za odzew!

Kamila

[milli-mi]

Nikt nie miał podobnego problemu?