chyba mam dość.....i chyba żałuję adopcji....

[mamaadopcyjna]

Mamy dwóch synów w wieku 13-stu i 12-stu lat.Młodszy przysparza sobie i nam
wiele kłopotów.Jest dzieckiem bardzo trudnym.Być może jako rodzice
jesteśmy w jego przypadku nieudolni wychowawczo.Po 10 latach coś się we mnie
wypala.Czasami chciałabym aby ktoś go zabrał.Tak,przy tym właśnie synku każdy
ale to każdy poznaje swoje najmroczniejsze strony.
Nie wiem jak wyjść z tych ciemności. Żałuję. To jednak nie moje geny. Mamy za
swoje. Dziecko ma zdiagnozowane zaburzenia psychiczne. Boimy się o
przyszłość. Może powinniśmy oddać dzicko do DD? Słyszałam że często rodzice
adopcyjni pozbywają się swoich trudnych dzieci. Szczególnie wtedy gdy rodzi
się ukochane biologiczne. Albo gdy sprawiają trudności. W końcu jesteśmy
tylko ludźmi. W końcu mb też oddała. Mam mentlik w głowie. Nie chcę tego
dziecka. Mam dość!!! Poradźcie coś bo oszaleję!!!

[mowawe]

tylko pytania. Spróbuj odpowiedzieć
- czy bilogiczne dziecko sprawiające kłopoty też bys oddała do DD ?
- piszesz o jednym synu, drugi jak mniemam jest w Twoim pojęciu O.K, czy
wiesz, że rodzeństw sie nie rodziela, że sędziowei są temu przeciwni ?
- Cyt : "słyszałam, że CZĘSTO rodzice adopcyjni pozbywają sie dzieci,
szczególnie gdy rodzi się im dziecko biologiczne " - to chyba bajka na
usprawiedliwenie Twoich ciagot, pracuję z adopcjami i nie spotkałam sie z takim
przypadkiem, owszem zakładam, że takie rzeczy się zdarzają, ale po 1 ) nie
generalizowałabym, że albo często, albo rzadko albo nigdy, po 2) w żadnym ,
absolutnie w żadnym calu nie usprawiedliwia to faktu oddania dziecka, nie
powinno być wymówką
- czy chodzicie na terapię, szukacie pomocy ?
- co takiego się zadziało, że nie chcesz tego dziecka ? wybacz ale chyba
kłopoty wychowawcze i zaburzenia psychiczne to kurcze jednak trochę mało, żeby
oddać dziecko ( piszę to o sobie, o własnej opinii )



jeszcze kilka dygresji - wydaje sie, ze decyzja została podjęta a u nas
szukasz tylko usprawiedliwienia Twojej decyzji
ja myślę sobie, że jeśli miałabym kłopoty wychowawcze, dziecko z chorobą
psychiczną to wzięłabym to za swój los, tak jak małżeństwo, Twój mąż również
może zachorować itp - ja nie biorę możliwości rozwodu, podobnie jak z mężem
tak i dzieckiem składałam przysięgę , że bedę z nim na dobre i na złe
i myślę sobie, że jak źle by nie było to moje dziecko tyle już mi dało -
uśmiechu, radości, dumy, że zawsze będę adopcję dobrze wspominać
bo nie uwierzę, że w Waszym życiu nie było dobrych chwil
smutny ten Twój post, smutny

[deser_t]

Pozostaje mi się podpisać pod wszystkimi słowami mowawe...

mamaadopcyjna napisała:
> Nie wiem jak wyjść z tych ciemności. Żałuję. To jednak nie moje geny.

Dzieci biologiczne też sprawiają kłopoty, mało to ma wspólnego z genami. Twoje
dziecko biologiczne nie miałoby wyłącznie Twoich i męża genów, byłoby mieszanką
Waszych rodzin. Przyjrzyj się dobrze krewniakom - wszyscy tacy idealni? Wszyscy
bezproblemowi?

Mamoadopcyjna - w Ośrodkach Adopcyjnych pracują pedagodzy, psycholodzy - macie
prawo się do nich zwrócić o pomoc, opisać im swoją sytuację. To nieważne, że
adoptowaliście dawno temu, oni są po to by pomóc. Istnieją tez Ośrodki Pomocy
Rodzinie, są prawie w każdym mieście, są nawet Telefony Zaufania, tam też
możesz spróbować.

Bardzo prężnie działa strona Bociana, tam są mamy z najróżniejszymi problemami,
tam możesz o tym poczytać, tam możesz zapytać - żaden post nie pozostanie bez
odpowiedzi:
www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=Forums&file=viewforum&f=32

[k.kasia1]

ja jeszcze nie mam dziecka, choć mam nadzieję, ze w ciągu kilku lat pojawi się w
naszym życiu maluch...adoptowany, bo to jedyna droga dla mnie. mam nadzieję, ze
nigdy nie pojawią się we mnie takie emocje!!!
tak jak dziewczyny, zapytałabym w twoim przypadku samą siebie i meża!!,
ostatecznie samam tych dzieci nie wychowujesz (chyba??), czy to nie w nas tkwi
wina, czy na pewno wykorzystaliśmy wszystkie dostępne środki aby naprawić
sytuację - psychoterapia, porady OAO, itp. a poza tym mam pytanie, czy starszy
jest też adoptowany?? jeśli tak, to porażka nie tkwi w adopcji. Jesli to wasze
biologiczne, moze adoptowany odczuwał różnicę w traktowaniu??
Ale sama tego raczej nie rozwiązesz, zwróc się do specjalistów zamiast
rezygnować z rodziny, bo ten łobuziak, to przecież twoja rodzina!!
POzdrawiam i życzę powodzenia w walce o szczęście!

[agao_z]

Nie wiem, skad masz takie wiadomosci, ze rodzice adopcyjni czesto oddaja dzieci
do domu dziecka... To jaks fikcja. Owszem zdarza sie, ale raczej bardzo rzadko.
Poza tym zastanow sie, co takie dziecko bedzie czulo... zostalo juz raz
odrzucone przez bilogiczna matke. na pewno gdzies w srodku bardzo cierpi z tego
powodu i obwinia sie za to...
A teraz ty odrzucisz je drugi raz???? I co ono wtedy o sobie pomysli? Nikt mnie
nie kocha, jestem do niczego...
A ty?

Ja bym ci radzila najpierw wyprobowac inne sposoby rozwiazania problemu, bo
mozesz kogos naprawde mocno skrzywdzic...

Agnieszka

[patapi]

20 lat pracuje w ddz i przypadków oddania do ddz dzieci mielismy 5 ...... pozd

[leli1]

bardzo smutny Twoj post, ale mam nadzieje ze tak naprawde nie myslisz w ten sposób.
Twoj syn jest jaki jest i nalezy jemu a takze i wam pomóc. Zwalasz wine na geny, a na co bys zwaliła gdyby to był Twoj biologiczny?
Jesli ma zdiagnozowane zaburzenia psychiczne, znaczy jest chory. Chorych trzeba leczyc. Jesli tak jest to nie obwiniaj synka za to ze jest trudny, na pewno sam tego nie chciał...to choroba.
Co Ci mozna poradzic?!! - powinniscie znalezc dobrego psychologa, ktory bedzie z wami pracował. Nie mam pojęcia jak sie zachowujecie w stosunku do niego, ale z pewnościa wasze zachowanie ma niebagatelny wpływ na niego, on juz wiele rozumie i jesli czuje ze jest nieakceptowany to zdecydowanie nie ułatwia mu zycia. Juz raz był nieakceptowany, pomyśl ze on musi z ta swiadomoscia zyc, dzien po dniu.

[rebecca]

wielu rodzicow, jak najbardziej biologicznych, 15 razy dziennie mysli gdzie by
tu oddac wlasne dziecko. serio. a jezeli jeszcze to dziecko jest trudne,
sprawia klopoty, ma adhd, zaburzenia pscyh, ciezko choruje - mysla o tym
jeszcze czesciej. dzis rozmawialam z nadludzko dzielna matka 4 dzieci, z
ktorych 3 jest niepelnosprawnych,w tym dwoje ciezko. ta kobieta radzi sobie w
sposob, ktory poraza. a mimo to powiedziala, ze od czasu do czasu mysli, czy by
ze soba nie skonczyc. zmierzam do tego, ze byc moze nieslusznie laczysz swoje
problemy z synem z faktem adopcji. dziewczyny maja racje pytajac, czy
pomyslalabys o oddaniu dziecka do dd, gdybys je sama urodzila. moze i bys
pomyslala, gdyby maly dal ci ostro w kosc - nawet zdrowy 13-latek potrafi to
zrobic - ale nie rozwazalabys tego na serio. a adoptujac dzieci decydujemy, ze
jestesmy ich rodzicami.
ja tez namawiam cie na wizyte na bocianie. tez namawiam cie - o ile jescze
tego nie zrobilas - na wizyte u DOBREGO terapeuty rodzinnego. jesli masz ochote
pogadac, napisz do mnie na [e-mail], przysiegam, ze nie bede cie
oceniac.
trzymam za ciebie kciuki
r.

[koci]

Mamo adopcyjna! Wiem, że musi być Ci potwornie ciężko, jesteś wykończona,
zrezygnowana, bezsilna! Ale alternatywa "pozbycia się problemu" w ten sposób to
najgorsza rzecz jaką możesz zrobić, nie tylko dla twojego syna, ale też dla
ciebie, twojego męża i drugiego dziecka. To będzie rana, która nigdy się może
nie zabliźnić w wszych sercach.
Dlatego powinnaś absolutnie odrzucić możliwość oddania syna (wydaje mi się, że
wpadłaś w pułapkę pt "to tak naprawdę nie moje dziecko"). Wyobraź sobie, że go
urodziłaś, jesteś za niego odpowiedzialna cokolwiek by się nie działo. Musisz
szukać pomocy, proponuję w OAO, poradniach specjalistycznych, gdziekolwiek się
da. Trzymam mocno kciuki, aby udało wam się pokonać trudności. Bedzie dobrze,
zobaczysz!

[amfs]

czemu mam dziwne wrażenie, że to jedna wielka podpucha?
"wiele mam adopcyjnych oddaje swoje dzieci" "te urodzone są bardziej kochane"
itp jakoś mi to wszystko baaardzo dziwnie brzmi, jakoś tak trolowato...
no ale oczywiście mogę się mylić...
jeśli się mylę to wg mnie temu chłopcu być może jest potrzebna terapia - a z
tego co piszesz to i jemu i tobie, i na pewno dużo miłości i cierpliwości
których to najwyraźniej od ciebie nie zaznaje (

[talia_]

Mamaadopcyjna pisała o tym na Bocianie

www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=27302&start=0

[tu_lipa]

Zasmucasz mnie, czy zastanowiłaś się co na to powie Pozostawiony ( ? )
trzynastolatek. Jak on sobie z tym poradzi, myślę, że sobie nie poradzi. Bo
oznacza to po prostu - będiesz chory, to.....
Jeśli okresowo szpital, to szpital, ale nie dom dziecka.

[hanna26]

Mamoadopcyjna,
Wprawdzie sama nie mam doświadczenia związanego z adopcją, mam bowiem dziecko
biologiczne, ale w mojej bliskiej rodzinie był przypadek podobny do twojego.
Moja ciocia, osoba samotna, wiele lat temu adoptowała siedmioletniego chłopca.
Chłopak w wieku nastu lat zaczął sprawiać poważne problemy wychowawcze. Wpadł w
narkotyki, okradał swoją przybraną matkę, bił ją. Chciała rozwiązać adopcję,
ale okazało się to w tym przypadku niemożliwe - powiedzieli jej, że jest za
niego odpowiedzialna do czasu, aż chłopak ukończy 18. rok życia.
Od tego czasu minęło ok. dziesięciu lat. Chłopak skończył studia, założył
rodzinę, wyrósł na pożądnego człowieka. Jest dla swojej przybranej matki
prawdziwą podporą (ona jest w tej chwili niewidoma).
Wyobrażam sobie, jak ci jest ciężko. Ale w rodzinach biologicznych też
zdarzają się przecież dzieci bardzo trudne.
Życzę ci wytrwałości, mam nadzieję, że oboje z mężem dacie sobie radę.

[mamaadopcyjna]

Jednak to co pisałam o rodzinach adopcyjnych jest prawdą. Nie tylko ja oddałam
adoptowane dziecko. Dostałam list od mamy adopcyjnej takiej jak ja.
Przepraszam, że go publikuje bez zgody nadawczyni. Chcę pokazać, że takie
przypadki są i że jedynie to temat tabu. Oddać adoptowane dziecko. My rodzice
adopcyjni jesteśmy ludźmi. Chcemy obdarzyć miłością nie swoje dziecko. Ale
miłość ma swoje granice wytrzymałości. Osobiście denerwują mnie stwierdzenia,
że gdyby to było twoje biologiczne dziecko to też czy byś je oddała. To nie
jest moje biologiczne dziecko i to jest różnica. Takie gdybanie nie ma sensu.
Moje biologiczne dziecko na pewno nie byłoby chore psychicznie bo nie ma takich
przypadków u nas. Adopcja to jedna wielka niewiadoma niestety. I nie zawsze
kończy się powodzeniem.
Przepraszam że pisze prywatnie bez zapytania o zgodę. Ja też jestem
mamą adopcyjną i biologiczną. W grudniu zeszłego roku dostałam
telefon o dwóch siostrach, zgodziłam się na ich adopcję, zabrałam
do domu i czekałam na sprawę. Ale niestety rzeczywistość okazała
się okrutna w żaden sposób nie mogłam sobie z nimi poradzić. Moje
życie zamieniło się w koszmar, problemy mnie przerosły. Z tygodnia
na tydzień było coraz gorzej, doszło do momentu że starałam się
przeczekać dzień, nie mogłam się doczekać momentu kiedy pójdą spać.
Byłam na skraju załamania psychicznego i wtedy podjełam tą straszną
decyzję o rezygnacji z adopcji. Osrodek wtedy wziął nas mocno w
obroty badania dzieci i decyzja ośrodka o rozdzieleniu dziewczynek
amy dostaliśmy możliwość adopcji jednej. Skorzystaliśmy z tego.
Starsza ma nowy dom, wspaniałych rodziców którzy sobie świetnie z
nią radzą a nasza mała po tygodniu od odejścia siostry zaczęła się
zmieniać. Teraz to zupełnie inne dziecko. Moja sytuacja jest trochę
inna od twojej ale chciałam ci pokazać że choć na początku wydaje
ci się że to wyjście jest najgorsze z możliwych może okazac się
najlepszym. Wiesz mimo że mineło wiele miesięcy od momentu zabrania
starszej dziewczynki, mimo że wiem gdzie jest jestem w kontakcie z
jej rodzicami było mi bardzo ciężko. Do dzisiaj nie ma dnia abym
nie myślała co się z nią dzieje. Przed tobą bardzo trudna decyzja,
dobrze się zastanów bo ty bedziesz musiał z nią żyć a mówie ci że
to nie jest łatwe. Jednak mimo moich uczuć wiem że to była jedyna
słuszna decyzja, bardziej skrzywdziłabym nas wszystkich gdybym jej
nie podjeła.

[koci]

"Moje biologiczne dziecko na pewno nie byłoby chore psychicznie bo nie ma
takich
przypadków u nas."

Oby los okrutnie nie zechciał z Ciebie zadrwić i udowodni, że się jednak mylisz
mamo adopcyjna, tu nigdy nie ma "na pewno".

[kasiapfk]

Mamoadopcyjna nie generalizuj, na kilkaset rodzin adopcyjnych, o których
słyszałam - 2 (słownie: dwie) podjęły decyzję o rezygnacji z adopcji. To nie
jest wiele rodzin jak piszesz w swym pierwszym poście. Można tak samo odnieśc
się do rodzin biologicznych, które są niewydolne wychowawczo czy emocjonalnie i
gdy okazuje się, ze dziecko narodzone jest chore - oddają je do adopcji lub
co gorsza do zakładów opieki.
Ja nie odbieram oddania dziecka adopcyjnego jako wybrania mniejszego zła. To co
zrobiłaś odbieram jako "pozbycie się kłopotu".
List jaki zamieszczasz, jest tak bardzo odległy od tego co sama
zaprezentowałaś, że dziwi mnie, iż zamieściłaś go w ogóle. Kobieta, które do
ciebie napisała "zadbała" o to, by dziewczynka miała dom. Jeśli u ciebie
skończyło się to podobnie z równym zaangażowaniem z twojej strony - chylę
czoła. Nie wiem tylko czemu nie mam nawet cienia wątpliwoći, ze tego nie
dokonałaś.

I jeszcze odniesienie do chorób psychicznych: tylko część z nich jest związana
z obciążeniami genetycznymi - wiem, bo zanim zdecydowałam się na adopcję
gruntownie w tym kierunku przepytałąm 2 psychiatrów oraz przeczytałam wiele
publikacji na ten temat. I boję się, że gdyby (nie życzę tego, naprawe) Twój
mąż okazał się za kilkadzieisąt lat zdziecinniałym starszym panem, jego też się
pozbędziesz. Jak kolejnego klopotu, który cię przerasta.
To sa ostre słowa. Zdaję sobie z tego sprawę, ale w tej chwili nie potrafię w
żaden sposób usprawiedliwić twego postepowania - choć staram się. I sądzę,że
osób takich jak ja jest więcej.
Mam tylko nadzieję,że refleksja nad tym, co zrobiliście nie zasłoni Waszemu
drugiemu dziecku radości dzieciństwa. Jeśli już na wstępie tak bardzo
podkreślasz, że nie jesteś matką naturalną - możesz zrobić dziecku krzywdę.
Jako mam biologiczna i adopcyjna po raz kolejny zapewniam, ze jest możliwa
miłość nie rózniąca się mocą do dziecka adopcyjnego i biologicznego.
Powodzenia w życiu zczyę waszemu synowi, który łaskawie póki conie sprawia
kłopotów.
Co będzie jak wejdzie w trudny wiek późnego nastolatka???

[revelacja1]

kasiapfk napisała:

> Mamoadopcyjna nie generalizuj, na kilkaset rodzin adopcyjnych, o których
> słyszałam - 2 (słownie: dwie) podjęły decyzję o rezygnacji z adopcji. To nie
> jest wiele rodzin jak piszesz w swym pierwszym poście. Można tak samo odnieśc
> się do rodzin biologicznych, które są niewydolne wychowawczo czy emocjonalnie
i
>
> gdy okazuje się, ze dziecko narodzone jest chore - oddają je do adopcji lub
> co gorsza do zakładów opieki.
> Ja nie odbieram oddania dziecka adopcyjnego jako wybrania mniejszego zła. To
co
>
> zrobiłaś odbieram jako "pozbycie się kłopotu".
> List jaki zamieszczasz, jest tak bardzo odległy od tego co sama
> zaprezentowałaś, że dziwi mnie, iż zamieściłaś go w ogóle. Kobieta, które do
> ciebie napisała "zadbała" o to, by dziewczynka miała dom. Jeśli u ciebie
> skończyło się to podobnie z równym zaangażowaniem z twojej strony - chylę
> czoła. Nie wiem tylko czemu nie mam nawet cienia wątpliwoći, ze tego nie
> dokonałaś.
>
> I jeszcze odniesienie do chorób psychicznych: tylko część z nich jest
związana
> z obciążeniami genetycznymi - wiem, bo zanim zdecydowałam się na adopcję
> gruntownie w tym kierunku przepytałąm 2 psychiatrów oraz przeczytałam wiele
> publikacji na ten temat. I boję się, że gdyby (nie życzę tego, naprawe) Twój
> mąż okazał się za kilkadzieisąt lat zdziecinniałym starszym panem, jego też
się
>
> pozbędziesz. Jak kolejnego klopotu, który cię przerasta.
> To sa ostre słowa. Zdaję sobie z tego sprawę, ale w tej chwili nie potrafię w
> żaden sposób usprawiedliwić twego postepowania - choć staram się. I sądzę,że
> osób takich jak ja jest więcej.
> Mam tylko nadzieję,że refleksja nad tym, co zrobiliście nie zasłoni Waszemu
> drugiemu dziecku radości dzieciństwa. Jeśli już na wstępie tak bardzo
> podkreślasz, że nie jesteś matką naturalną - możesz zrobić dziecku krzywdę.
> Jako mam biologiczna i adopcyjna po raz kolejny zapewniam, ze jest możliwa
> miłość nie rózniąca się mocą do dziecka adopcyjnego i biologicznego.
> Powodzenia w życiu zczyę waszemu synowi, który łaskawie póki conie sprawia
> kłopotów.
> Co będzie jak wejdzie w trudny wiek późnego nastolatka???



Podam ci przyklad na to ze milosc mamy adopcyjnej jest taka sama jak matki
biologicznej

Swego czasu pracowalam z pewna pania juz starsza. Ona miala adoptowana coreczke
ktora wychowywala od bardzo wczesnego dziecinstwa. W wieku 12 lat ta
dziewczynka bawila sie na podworku w chowanego. Pobiegla sie schowac do piwnicy
w starej czynszowie i tam zabil ja prad od jakichs niezaizolowanych przewodow.
Tragedia byla straszna . Ale minal rok i wydawalo sie, ze moja znajoma
pogodzila sie z lose. Ale niestety. Dokladnie w rocznice smierci dziecka pani
owa poszla w to miejsce w piwnicy i sie otrula. Tak mozna kochac przybrane
dziecko.

[mowawe]

mamaadopcyjna napisała:

> My rodzice
> adopcyjni jesteśmy ludźmi. Chcemy obdarzyć miłością nie swoje dziecko.

Wybacz ale jak ma sie udać adopcja jak Ty zakładasz, że dziecko nie jest
Twoje ? A czyje jest ? Bo moje adopcyjne JEST I BĘDZIE MOJE !
Wierząc, że nie jest ono Twoje podświadomie zrzucasz z siebie
odpowiedzialność !



Ale
> miłość ma swoje granice wytrzymałości.
Ma, dlatego są psycholodzy. A wątku bocianowym jawnie rpzyznajesz, ze
zrezygnowałaś z terpai bo zaburzało to Was zbudźet, plan dnia itp. SOry ale
rodizna jest najważneijsza, ja poszłabym po pomoc na koniec świata. Trzeba
chcieć !



Osobiście denerwują mnie stwierdzenia,
> że gdyby to było twoje biologiczne dziecko to też czy byś je oddała. To nie
> jest moje biologiczne dziecko i to jest różnica.

Prawda jest taka, że biologiczne czy adopcyjne to podział. Ważne to co sie
czuje. Ja czuję, że to MOJE dziecko a czy adoptowane, urodzone czy invitro czy
inseminacja. Dla mnie wszystko jedno. Pokochałam nie po to by dzielić na
kategorie.

Takie gdybanie nie ma sensu.
> Moje biologiczne dziecko na pewno nie byłoby chore psychicznie bo nie ma
takich
>
> przypadków u nas.





Wystarczy tylko chcieć przeczytać, że choroby psychiczne nie są dziedziczne !
Nie udowodniono dziedziczenia żadnej z tych chorób !




Adopcja to jedna wielka niewiadoma niestety. I nie zawsze
> kończy się powodzeniem.

Nie zawsze ale trzeba chcieć i robić wszystko żeby wyszło a Ty juz spasowałaś a
niestety ani na Bocianie ani tutaj nie znajdziesz zrozumienia !

[amfs]

>My rodzice adopcyjni jesteśmy ludźmi. Chcemy obdarzyć miłością nie swoje
dziecko. Ale miłość ma swoje granice wytrzymałości. Osobiście denerwują mnie
stwierdzenia, że gdyby to było twoje biologiczne dziecko to też czy byś je
oddała. To nie jest moje biologiczne dziecko i to jest różnica.

A mnie denerwują takie osoby jak ty. Tak strasznie podkreślasz, że dziecko
adoptowane to nie twoje dziecko! Z takim nastawieniem nigdy w życiu nie
powinnaś adoptować żadnego dziecka bo nigdy nie będzie twoje!
Jesteś żałosna i okrutna. A przyszło ci do głowy, że gdybyś obdarzyła chłopca
miłością i akceptacją, gdyby czuł, że jesteś jego mamą a nie mamą adopcyjną
może zupełnie inaczej by się zachowywał? Może w przeszłości pszeszedł coś
traumatycznego ? Może potrzebował pomocnej dłoni? Miłości bezwarunkowej?
A ty dałaś mu bardzo mocno odczuć, że on nie jest twój! że nie jesteś go w
stanie kochać jak swoje dziecko bo jest tylko podrzutkiem!
Dla mnie jesteś cholerną egiostką, od początku bardzo moco zaznaczałaś, że to
obce dziecko. To nieprawda, że adoptowane dzieci nie są nasze! Są nasze!
Człowiek dorosły to człowiek, który podejmuje decyzje i potrafi wziąść na
siebie odpowiedzialność - ty oznajmiłaś przed sądem, że chcesz przyjąć i
pokochać chłopca a potem jak się okazało, że nie jest różowo, że trzeba
prawdziwej, bezwarunkowej miłości i cierpliwości pozbyłaś się go jak
zawadzającego śmiecia. Nie pasował do twoich wyobrażeń. Po prostu słów brak!
Pewnie i tak już tu nie zaglądasz więc po co się będę produkować.
Mam nadzieję, że zawsze będziesz o nim pamiętać i będziesz miała wyrzuty
sumienia.

[domiab]

Przeczytałam jeszcze raz oba posty mamyadopcyjnej i nie nie chce mi sie
wierzyć, że tacy ludzie jak ona chodzą po świecie! Ale niestety chodzą Nie
wiem czy jej post to nie prowokacja tematu, być może tak jest, ale niestety
sama byłam chcąc, niechcąc świadkeim rozmowy pewnej kobiety z adwokatem
dotyczącej rozwiązania adopcji. To koszmar!!!!!!!! Jeśli ta mamaadopcyjana
oddała chłopca do DD, a pisze, że tak zrobiła to jest jakąś zwyrodniałą osobą,
którą można tylko gardzić. Oby los nie doświadczył jej równie okrótnie jak 12-
letniego chłopca, dla, którego była mamą przez cale 10 lat

[feliz3]

Mamaadopcyjna, pozwolę się z Tobą nie zgodzić. Zacytowałaś list kobiety, która
była w ZUPEŁNIE INNEJ sytuacji. Otóż dobry ośrodek przygotowuje rodziców
rzetelnie i zawsze podkreśla, że w momencie przedstawienia dziecka trzeba się
zastanowić czy to aby na pewno nasze dziecko. Można się wycofać - tak też
zrobiła cytowana kobieta, ale z pomocą OAO udało im się stworzyć cudowne domy
obu dziewczynkom. I w sytuacjach wątpliwych trzeba się wycofać przed podjęciem
decyzji o adopcji!!!!

A Ty mamo adopcyjna, po latach bycia rodziną chcesz oddać SWOJE dziecko. Nie
znajduję żadnego usprawiedliwienia takiego postępowanie. Żadnego.

A na koniec dodam, że mało wiesz o genetyce i chorobach psychicznych.

Do mamyadopcyjnej!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!

[calama]

mamo-adopcyjna
zauważ, że matka, która napisała do Ciebie list zdecydowała się na adopcje
dziewczynek. Wzięła je do domu i zaczął się sajgon. Czwórka małych dzieci. Nie
zadziałało. Groziło rozpadem całej rodziny. Matka ratując rodzinę i dzieci
oddała jedną dziewczynkę, ale PRZED sprawą adopcyjną! Nie oddała dziewczynki po
adopcji, tylko po krótkim pobycie w domu. A to jest różnica.
Ty masz duże już dzieci i jak zaczynają sprawiać problemy chcesz się ich
pozbyć - okrutne. Nie nadaje sie - na złom. Przecież to jest człowiek. I to już
raz skrzywdzony przez matkę biologiczną. I teraz ty mu chcesz zgotować piekło?
Nigdy się nie pozbiera.......
Jakby to był twoj biologiczny syn też byś oddała?????????

pozdrawiam
też mama adopcyjna

[talia_]

Droga "mamoadopcyjna",
dziecko to nie pralka automatyczna, ktorą możesz oddać do DD jeśli ma wady
fabryczne albo nie okazuje się taka, jaką sobie wymarzyłaś. Zresztą nawet w
przypadku pralki nie znajdzie się sklep, który ją przyjmie po 10 latach
od "zakupu". Adopcja jest rozwiązywalna tylko teoretycznie z "ważnych
przyczyn", w praktyce jest to niemożlwe. W szczególności żaden sąd nie rozwiąze
adopcji (bo tylko sąd to może zrobić, wcale nie jest to kwestia twojej decyzji)
z tego powodu, że masz trudności wychowawcze (bo trudności wychowawcze są
udziałem większości rodziców), a już zupelnie nie z tego powodu że dziecko jest
na coś chore. Nawet jeśli ma "zdiagnozowane zaburzenia psychiczne". A propos,
czy to nie jest przypadkiem zwykłe ADHD? Bo na Bocianie pisałaś, że idziecie
diagnozowac w kierunku adhd?
A poza tym sąd bierze pod uwagę wyłacznie dobro dziecka. Nie Twoje. Dziecka.
Więc możesz już przestać się martwić tym, że jest Ci tak bardzo źle. Ty lepiej
zacznij myśleć o tym, co możesz zrobić, żeby Wam wszystkim, całej rodzinie,
bylo możliwie lepiej. Bo tylko to możesz zrobić. Wierz mi, akurat przypadkiem
mam wykształcenie prawnicze i w tej chwili czytam te przepisy.

List, który cytujesz jest od dziewczyny, która była wówczas PRZED adopcją, a
nie kilka lat po niej. Więc nie szukaj w nim usprawiedliwienia dla siebie. I
tak dla niej byla to straszliwa trauma, mimo że wszystko w sumie skończylo się
dobrze. I przed tą traumą ona Cię ostrzega, a nie wspiera Cię w podjęciu
decyzji.

I wiesz co? Ty się ciesz, że to dziecko nie ma Twoich genów. Bo jest większe
prawdopodobieństwo, że za dziesięc lat nie będzie myślało o tym, czy Ciebie nie
oddać do jakiegoś schroniska, gdy nie spełnisz jego oczekiwań o niekłopotliwych
rodzicach, lub gdy nie daj Boże zachorujesz.

[leli1]

mamoadopcyjna, piszesz "nie tylko ja oddałam dziecko" - co to znaczy?, co się stało? Czy faktycznie doszło do tego co piszesz??

Wasza sytuacja jest dla mnie przestrogą!!
Kocham MOJE dziecko bardzo mocno i mam nadzieje ze zadne przeciwnosci losu tego nie zmienią, ale dzięki temu co piszesz bede sie starac jeszcze bardziej aby do tego nie doszlo.

[gagaw]

Nie dość, że tamta sytuacja została rozwiązana przed sądową adopcją, to tamta
dziewczynka wogóle się nie związała z tą rodziną, no i właśnie- ma nowy dom i
rodziców. Historia zupełnie inna.
Myślę, że nie powinnaś jednak publikować tego listu bez zgody autorki, bo wiele
osób wie o kogo chodzi.

Współczuję ci bardzo waszej sytuacji. Musisz być w desperacji pisząc te słowa.
Nie będę cię oceniać i myślę, że nikt nie powinien, ponieważ nikt z nas nie
jest w takiej samej.
Ale poszukanie naprawdę dobrego terapeuty rodzinnego, najlepiej "znającego
się" na rodzinach zastępczych mogłoby być najlepszym rozwiązaniem.

[talia_]

> Nie będę cię oceniać i myślę, że nikt nie powinien, ponieważ nikt z nas nie
> jest w takiej samej.

Gajaw, a ja myślę, że każdy z nas może być w takiej samej sytuacji, jeśli 10
lat (!) po adopcji bedzie myślał o swoim dziecku, że to nie MOJE , to
adoptowane i DLATEGO takie... no, skaranie boskie. I mamaadopcyjna nie lubi,
gdy pyta się ja, co by zrobiła, gdyby dziecko bylo jej dzieckiem biologicznym.
A jednak zapytam: a gdyby jej się urodzilo dziecko z Downem? Też by pytała na
jakimś forum dla rodzicow takich dzieci - co zrobić, by je gdzieś oddać?

[verdana]

Widzę to wyraźny błąd ośrodka adopcyjnego.
Ta mama nigdy nie powinna dostać dziecka - bo dla niej ciągle istnieje
wymarzone, idealne, genetycznie bezbłędne własne dziecko i jego nieudany
zamiennik - dziecko adopcyjne, drugiego gatunku.

[kasiapfk]

hmmm tu się zgodzę z verdaną, tyle,że trzeba przyznać, iż 10 lat temu
przygotowanie adopcji dziecka odbiegało ZNACZNIE od tego, co teraz serwują
prawie wszystkie ośrodki.I do tego nie wiemy na pewno, czy adopcja była za
pośrednitwem oao, czy nie, czy oao był tylko w końcowej fazie bo "znaleziono"
sobie dzieci na własną rękę. Inna sprawa,że i dzisiaj jakość usług oferowanych
przez niektóre oao pozostawia wiele do zyczenia.
pozdrowionka

[baabcia]

kochanie, masz prawo tak myśleć. Masz prawo powiedzieć już nie wiem co zrobić,
żeby nie zwariować. Już napisałaś to i wiesz, że możesz oddać dziecko.
A teraz spokojnie uświadom sobie, dlaczego to wszystko napisałaś? Wydaje mi się,
że dlatego, że jest Ci bardzo ciężko ale nie chcesz się poddać. Jest w Tobie
jeszcze promyczek, że może coś zmieni. Wcale nie jesteś zła ani słaba, zobacz
ile zrobiłaś. Ale masz prawo poddać się. Nie ma różnicy czy to rodzone czy nie
przy oddawaniu, jest trudniej wychowywać dziecko cudze. Chociaż ten jeden minus,
które ma takie dziecko - nie moje geny, nie wiadomo jaka ciąża i nieprzytulany
początek życia - równoważ plus : chciane, wyczekane i miałaś szansę zobaczyć
"przed urodzenie", że ma nogi, ręce, widzi ...no iz grubsza zbadane.
Zacznij szukać pomocy. Dla siebie popierwsze, dla całej rodziny też.
Nie bierz wszystkiego na siebie, powiedz głośno, że nie masz siły, że starałasz
się jak umiałaś, a może ktoś mógłby się postarać bardziej niż do tej pory.
Powiedz, że kochasz ale nie będziesz nikogo zmuszać do bycia z tobą.
Powiem czemu pisze - wychowywałam przybrane dziecko trochę inaczej niż mówią
przyjęte dziś powszechnie zasady. Mój syn musiał CHCIEĆ być z nami. Ja
postawiłam warunki, na co się nie zgodzę i zdarzyło się tak, że zabierał rzeczy
i miał wracać skąd przyszedł / to było gorzej niż do nikąd/. Dobrze wiedział jak
strasznie cierpiałam WYGANIAJĄC go. To nie ma co delikatnie nazywać. Wyłam jak
pies z bezsilności, bezradności i nie tolerancji dla jego pomysłów. Najlepiej
kombinował np przed Wigilią, bo która matka ... no i przeliczył się.
Wygrałam. Jest świetnym ojcem dla swojego synka a to dla mnie najważniejsze.
Paradoksalne jest to, że zaopiekowałam się dużym dzieckiem, dlatego mogłam
stawiać takie warunki i wg mnie to ułatwiło mnie wychowanie.
Jeśli komuś przydadzą się moje rady chętnie dopiszę więcej.

[baabcia]

przeczytałam następne posty ... jeśli rozwiązałaś adopcję to postaraj sie dać
chłopcu do zrozumienia, że przykro Ci. Utrzymuj z nim kontakt, będzie Wam obojgu
łatwiej zrozumieć co się stało. Oboje musicie żyć dalej i szkoda zmarnować lata
które spędziliście razem. Nie umieliście być razem to chociaz zadbaj, żebyście
nie byli wrogami. Tobie potrzebne zrozumienie, żebyś mogła sobie wybaczyć a jemu
wiedza, że bardzo go kochasz ale nie umiałaś już nic więcej zrobić, żeby się z
nim porozumieć. Myślę, że niczego bardziej nie pragniesz jak tego, żeby on był
szcześliwy, żeby znalazł ludzi, którzy podołają trudnościom. Powiedz mu to.

[mika993]

Sama jetem adoptowana ale nikt nie pozbył sie mnie jak zaczeły sie ze mna
problemy.Jak mozna zadoptowac dziecko a potem jak jest problem oddac go jak
jakis przedmiot ,okrutne to jet strasznie !
Przepraszm poniosło mnie ale nie potrafie zrozumieć tego!Bo dac komus nadzieje
a potem ją zabrać !

[acutecompute]

straszne!
mamoadopcyjna, straszne .
zamknij oczy i badz przez sekunde tym niechcianym dzieckiem.

[galmire1]

Dreszcz przebiegł przez moje ciało i umysł. Kobieto nie powierzyłabym Ci opieki
nad żółwiem moich dzieci. Bo jeśli prawdziwym człowiekiem potrafimy być tylko
wtedy gdy wszystko układa się szczęśliwie to ten świat pogrążony jest w
odchłani. Co mają powiedzieć wszystkie te umęczone życiem matki, które urodziły
dzieci niepełnosprawne, bardzo chore i wymagające stałej opieki. Czyżby były
wybrakowane bo w ich genach było coś nie tak?? Nie umiem opisać co czuję po
słowach tej kobiety. Ale niestety tacy ludzie istnieją i właśnie im należy się
NIETOLERANCJA!!!

[ulakkkk]

Twoja historia jesr bardzo ciekawa i lekko przerazajaca. Pracuje w gazecie i
bardzo chetnie opisze twoj problem jezeli tylko sie zgodzisz . Jezeli chcesz to
podaj mi swojego maila ,ja odpisze i sie umowimy.Pozdrawiam

[kasiapfk]

ulakkkk, a nie chcesz opisać szczęsliwej rodziny adopcyjnej? Dlaczego, wy
dziennikarze nie potraficie zrobić ciekawego materiału o szczęsliwych rodzinach
a rzucacie się jak sępy na jakąkolwiek odmienność. Znowu będzie,że dzieci ado
są beeeee.
Bo jak dziennikarzyna opisze, to na pewno dorobi teorię o 100 innych takich
przypadkach.
ech ,szkoda gadać.
Dzięki wam, część dzieci w ogóle nie znajdzie rodzin ,bo się przestraszą
takich "przerażających" historii.
błe mi się robi.

[lubek01]

ulakkkk, nie uważasz ,że kistoria z postu ADOPCJA INACZEJ jest jeszcze
ciekawsza? A może zwyczajnie to mniej "chodliwy" temat...

Smutne.

[ulakkkk]

bardzo chetnie mogę opisać historie szczesliwej rodziny i szczesliwej adopcji
albo nawet kilku.Trafiłam na to forum przypadkiem i to mnie zainteresowało poza
tym uważam że ta historia jest bardzo ciekawa , i może byc ostrzeżeniem i
przestragą żeby nad pewnymi decyzjami się dłużej zastanowić. Jak widać czasami
lepiej nie adoptować dziecka niż zaadoptować a pozniej oddać bo to krzywdzi
dziecko podwójnie .

[kasiapfk]

od tego komu powierzyć dziecko są oao oraz sądy i w dobrze pojętym interesie
przyszłych rodziców powinno być niekombinowanie-ukrywanie różnych info przed
oao.
Lepszym tematem byłoby RZETELNE opisanie ośrodków ao. Są niestety takie, które
należałoby zamknąć natychmiast, żeby nie szkodziły. I wcale nie chodzi mi o te,
w których procedura trwa długo.

[leli1]

Kasia święta racja - tu by sie mógł znalezc niezły temat na reportaż i zdecydowanie mogłoby to przyniesc wiekszy pożytek.

[kasialu]

Zgadzam sie z dziewczynami! O adopcji słychać głównie przy okazji wykrycia
afery, ze dziecko adopctowane zrobiło coś rodzicom itp!
DZIENNIKARZE PISZCIE O CUDOWNYCH ADOPTUSIACH I ICH RODZICACH!
moja córka jest przykładem małego cudu ;o)

[k.kasia1]

no dokładnie!! a jeśli chodzi o pochopne decyzje o adopcji, hmmm to się zdarza
naprawdę sporadycznie!!! nawet jeśli szacuje sie, że 20% adopcji to niewypał,
to...co z 80% ??!! dlaczego nikt o nich nie pisze??

[sofi84]

może to zabrzmi okropnie ale patrzac na Twoje zachowanie juz wiem czemu Bóg nie
obdarzył Cie dziećmi... szkoda ze ludzie to zrobili bo krzywdzisz ciezkie
dziecko jeszcze bardziej! co z Ciebie za matka? Szuka sie pomocy a nie
ucieczki! Nie ma reguły na chore dziecko zdrowe moje adoptowane

[1982m]

wiem co przechodzisz mam właśnie ten sam problem mam siostrzenca meza(10lat)w
rodzinie zastepczej i ogromne problemy wychowawcze z którymi tak jak ty nie
daje sobie rady byłam już wszędzie gdzie było możliwe badania
psychologiczne ,pedagogiczne róznego typu poradnie dla niego i dla nas ale nic
niepomaga to co w domu moglabym jeszcze ukryc ale co w szkole na ulicy,podwórku
nie da sie ukryc i co robić?jest nam bardzo ciezko bo niechcemy najgorszego dla
niego ale coraz częściej o tym myślimy jest bardzo trudnym dzieckie z pełnym
bagażem doświadczeń i może dlatego niechce sie zmienić a może to geny
biologiczna matka nieświeci dobrym przykładem my zaś jesteśmy młodzi i może
dlatego niedajemy sobie też rady z nim najgorsze nas boli to że doszło przez
niego do molestowania naszej 3letniej córki i tu właśnie zrobiliśmy sie jeszcze
bardziej słabsi i coraz bardziej jest nam trudno z nim żyć bo to dla nas jest
niedowybaczenia za tyle dobra dla niego,miłości taka zapłata?dlatego myślimy
coraz częściej aby go oddać do domu dziecka choć ta decyzja też jest trudna ale
lepiej ratować swoje dziecko bo tak zapewne każdy by zrobił niż stracićdwoje!!!