"Bociany przylatują zimą" - czytaliście?

[beat.kat]

Bo ja właśnie przeczytałam. O pierwszych dwóch latach po adopcji trojki dzieci
naraz, dzieci w wieku 3-5-7 lat. Napisana z humorem, autoironicznie, dużo
śmiechu ale czasem łzy jak groch, bo szczera bebechologia bez osłonek o tym,
co się dzieje w emocjach rodziców, emocjach dzieci i normalnym życiu domowym
po adopcji. Prawie jak poradnik, bo są konkretne rozwiązania konkretnych
zachowań dzieci, zachowań, które – jak się okazuje – czasem są bardzo typowe.
Dla rodziców adopcyjnych obecnych i przyszłych – koniecznie, dla wszystkich
innych – po prostu świetne czytadło, bo czyta się jak powieść.
Do książki dołączona jest mała książeczka, którą autorka napisała dla swoich
dzieci o tym, jak powstała ich rodzina. Do czytania dzieciom i z rysunkami
dzieci.

[chmurka_257]

a ja polecam "wieza z klockow" rowniez opowiada o rodzinie i jej zyciu po adopcji.

[dlugi-nos]

Wieża z klocków, to trochę przypowiastka filozoficzna. A "bociany" to takie
prawdziwe życiowe mięcho. Fakt, że świetnie doprawione.
Przeczyłam tę książkę,chociaż nie mam adoptowanych dzieci i też nie zamierzałam
adoptować. Dostałam ją w prezencie i he he sama zakupiłam troche egzemplarzy i
rozdałam innym.
Cieszę się, ze taki wątek się tu pojawił, bo zawsze mnie ciekawiło jak ta
książka działa na chcących adoptować, albo rodziców adopcyjnych, no a ja, jak
pisałam, jestem spoza branży.
Chętnie bym o niej pogadała, bo zmieniła trochę moje życie.

[morska_woda]

A mnie ta książka nie pozwoliła zmienić życia. Myśleliśmy z mężem o adopcji,
nawet już się zglosiliśmy do Ośrodka Adopcyjnego, gdy ją przeczytałam. Książka
cudna, ale... Pomyślałam, że nie jesteśmy gotowi na adopcję. Obydwoje, choć ja
bardziej. Mieć dzieci to trochę inaczej, niż sobie podświadomie wyobrazałam:
mała słodka dziewczynka z kręconymi włoskami - "tak, mamusiu", "tak, tatusiu",
albo niemniej slodki wielkooki zabijaka, który oczywiście przyłoży koledze
łopatką w piaskownicy ale łatwo da sobie wytłumaczyć, że to nieładnie i trzeba
przeprosić. A to nie tak. Jestem wdzięczna autorce, że pozwoliła mi zdać sobie z
tego sprawę. Dla mnie za wcześnie, nie jestem gotowa do takiej pracy, jaką ona
włożyla w dzieci. Nawet jeśli to się tak ślicznie kończy. Jeszcze nie jestem.
Może później, nie rezygnuję, ale jeszcze muszę o tym pomyśleć.

[kasiapfk]

Czytaliśmy - zachwyceni.
Brawo Morska_woda za szczerośc, ale jeszcze większe brawa za
dojrzałość

[beat.kat]

Dla mnie trochę za późno się ukazała. Gdybym ja to wszystko, co tam napisane,
wiedziała dziesięć lat temu, gdy adoptowaliśmy naszego wtedy 4-letniego syna, to
oszczędziłabym sobie mnóstwa nerwów i nieprzespanych nocy. Ale to też da się
nadrobić
Morska-woda: to tylko trochę więcej do przemyślenia i... każda decyzja, którą
podejmiesz będzie dobra. Jestem tego dziwnie pewna, gdy czytam Twój post.

[dlugi-nos]

tak, ta ksiązka powinna być obowiązkowo polecana tym, którzy zgłaszają się do
ośrodków adopcyjnych. Nie jako przestroga, jako pewien wariant przyszłości.
W przeciwieństwie do wszystkiego innego co jest na rynku i dotyka tematu
"bociany" nie uciekają ani w bajkową poetykę, ani w salonową dyskrecję. Sa do
bólu szczere, rzeczowe i otwarte. To taka przyjacielska opowieść autorki dla
czytelnika. Czytelnika którego lubi.
Ja sama cenię ją przede wszystkim jednak za mądrość i humor. Jakie to rzadkie,
tak zabawnie pisać o rodzinie (i jeszcze rodzinie w obliczu problemów). No i za
ciepło. Wracam do niej ilekroć potrzebuję siły, by przeżyć następny dzień z
dziećmi, albo żeby może łagodniej spojrzeć na bliskich. No i rozdaję ja na prawo
i lewo w formie prezentów. Świetnie się sprawdza na Boże Narodzenie i rózne
rodzinne urodziny. Ciekawe, że po jej lekturze ludzie stają się jakoś lepsi.
Pisałam, że zmieniła moje życie. No właśnie w ten sposób: stałam sie od niej
lepsza.
Polecam.

[niemina]

książka pomogla mi zyc kiedy wydawało mi sie ze wszystko robie zle. okazalo sie
ze nie wszystko i zupelnie niezle bo inni maja prawie tak samo. przeczytalam
dzieciom (5 i 6 lat) mala ksiazeczke - zapytaly czy to jest o nas. teraz czasem
prosza zeby im opowiedziec o tych dzieciach z domu dziecka. bo one sa jak my.

[verdana]

Przeczytałam - i aż mnie odrzuciło.
Cała książka o wychowaniu, dzieciach i poświęceniu. A dopiero na koncu
marginesowa wzmianka, że dziećmi zajmowały się na zmianę dwie czy trzy niańki,
że mama mogła w kazdej chwili wyjść do swojego pokoju, zamknąć się i kazać
sobie nie przeszkadzać. No i zdanie, które zmroziło mnie doszczętnie - rodzice
zaplanowali, ze o ile adopcja sie nie uda, oni powierza swoje dzieci wynajętym
wychowawczyniom, a sami powrócą do poprzedniego trybu życia - wielomiesiecznych
wyjazdów, tak jakby dzieci nie było.
Książka, która daje fałszywy obraz udanej adopcji- wyobrażam sobie, co działoby
sie w tym domu bez sztabu nianiek.

[leli1]

co by sie działo?, pewnie nic, bo autorka najprawdopodobniej wykazała sie rozsądkiem i od razu założyła, ze bedzie miała pomoc. Co w tym złego?, chyba lepsza taka sytuacja niz zestresowana i sfrustrowana (o co nietrudno w takiej sytuacji) mama męczennica.
Nie do konca to fałszywy obraz udanej adopcji...ta adopcja pewnie jest udana, a ze autorka korzystała ze sztabu fachowców tylko jest dla niej na plus, bo dzięki temu dzieciaki szybko nadrabiają zaległości. Uważam ze naprawde miały szczescie ze trafiły do takiej rodziny - majętnej ale tez mądrej i serdecznej.

[verdana]

Tak, tylko cały opis radzenia sobie z dziećmi pomija sprawę tej pomocy.
Wiekszość osób adoptujących nie ma mozliwości zatrudnienia kilku opiekunek - a
zatem jest bez porównania bardziej zmęczona, ma mniej czasu na rozmowy z
dziećmi, wiecej kłopotów i trosk. Nie mam nic przeciw pomocy przy dzieciach -
przeciwnie, uważam, ze to bardzo dobrze, że jeszcze ktoś pomaga. Ale nalezalo
to napisać we wstępie, a nie sprawiac wrażenia dzielnych rodziców, radzących
sobie ze wszystkim samodzielnie. Bo tak się po prostu nie da...
Po drugie przyjecie zalożenia, ze jak się nie uda, to po prostu dzieci
zostawimy obcym, a sami powrócimy do "bezdzietnego" sposobu życia - to dla mnie
nie do przyjecia.

[beat.kat]

Moim zdaniem była tam jedna opiekunka do dzieci... Co przy decyzji adoptowania
trójki dzieci naraz ("większość osób adoptujących" raczej się na to nie
decyduje), jakoś mnie nie dziwi.
I nie zgadzam się z tym, że to "fałszywy obraz udanej adopcji". To zależy co się
rozumie przez "udaną adopcję". Dla mnie adopcja jest "udana", gdy została
nawiązana ta słynna "więź uczuciowa", o której tyle nam mowiono. Obustronna
miłość, która nie rodzi się od pierwszego wejrzenia i nie polega tylko na tym,
że dzieci mają gdzie mieszkać, są nakarmione, czyste i dobrze ubrane. I książka
jest raczej o tym, jak taka trudna miłość się rodzi, a nie o codziennym praniu,
gotowaniu, sprzątaniu i w ogóle "radzeniu sobie" z dziećmi.
Druga sprawa - zastanawiali się, co będzie, jeśli się nie uda. Jeśli się nie uda
pokochać dziecka albo być przez niego kochanym? I kto z nas tak naprawdę umiał
sobie odpowiedzieć na te lęki, coś poza tym, że "ależ uda się, bo dlaczego ma
się nie udać?". No dobrze, ale jeśli jednak się NIE uda? Bo niektórym się jednak
nie udaje i na przykład na forum ukazuje się dramatyczny post o chęci
rozwiązania adopcji lub po prostu pytanie, czy można dziecko oddać z powrotem do
domu dziecka. Nie powinnam oceniać, bo nie znam całej sytuacji, ale dla mnie
właśnie to jest nie do przyjęcia.

[verdana]

Pod koniec ksiązki, mimochodem, jest mowa o dwóch czy trzech opiekunkach. Fakt,
że wiekszość osób to przeoczyła uwazam własnie za najwieksze naduzycie autorki.
No i rozumiem, że może się nie udać - ale od razu ukladanie planu, jak nie
rujnowac sobie życia, jak zyć w razie klopotow tak, jakby dzieci nie było - to
chyba jednak nie jest w porządku. Gdy sie ma takie wątpliwosci, moze nie nalezy
adoptowac trojga dzieci na raz, zakladajac, że w razie czego po prostu zostawi
sie je platnym opiekunkom i wyjedzie?

[kasiapfk]

Verdano, zauważyłam, że ty często musisz mieć inne zdanie, oburzasz sie i
pouczasz - w tej chwili już traktuję to jako rodzaj folkloru na forum
gazetowym.
Ale ad rem:
Mowa jest o 1 opiekunce + cioci "pomagajacej", wujku pomagajacym, logopedzie i
korepetytorze. To nie jest kilka opiekunek na raz. Sama jako mam miałam 3
opiekunki do dzieci (w tym kiedyś 2 równocześnie). Bo tak się po prostu złożyło.
co do tego czy stać czy nie stać ... hmmmmm zdaje mi się, że na innym forum
kryterium finansowe jest bardzo krytykowane. Więc jednak ludzie adoptujący
muszą posiadać wystarczające dochody, a że niektórzy mają większe? i co z tego.
Zapewniam, że Iwona Topolska nie jest jedyną mamą adopcyjną, która nie zmienia
się w poświętliwą matkę polkę bo ma wystarczające środki fonansowe. Myślę też,
że takie dobrze przemyślane podejście do adopcji trójki dzieci, pozwala
spokojniej przejśc do porządku dziennego nad prlbemami,. któych Iwona miała
niemało. O ile wiem, ty jako mama biologiczna nie miałaś niektórych wcale.

Udana adopcja i "plany alarnmowe". Otóż z zainteresownaiem słucham rodzin z
kilkunastoletnim doświadczeniem adopcyjnym i znakomita większośc z nich
upatruje sukcesu adopcji w "nie fiksowaniu na punkcie sukcesu wychowawczego i
rodzinnego", dopuszczając przy tym możliwość porażki rodzicielskiej.
Paradoksalnie, oni koncentrując się na życiu rodzinnym, a nie na uczynieniu "na-
siłę-udanej-adopcji". Po prostu żyją. A że jednoczesnie brak tego ciśnienia na
sukces skutkuje wspaniałym życiem rodzinnym, to chyba nie przypadek.
pozdrawiam serdecznie

[beat.kat]

Nadużycie - wobec kogo? Bo chyba nie wobec dzieci?
Ty, verdano, nigdy się nie zastanowiłaś co będzie, jeśli ci się nie uda?
(przepraszam, ale nie wiem, czy masz dziecko adoptowane, więc nie wiem, czy
znasz takie lęki). Bo faktycznie, mogli nie adoptować trójki dzieci, jeśli im
takie myśli chodziły po głowie. Te dzieci by spokojnie zostały w domu dziecka, a
oni pewnie mogli by adoptować kogoś innego. Tamtym może by i się trafił ktoś,
kto nie zatrudnia pięciu opiekunek. A może by się i nie trafił.
A w ogóle co to jest udana adopcja, jeśli ta jest fałszywym obrazem?

[verdana]

Nie mam adoptowanego dziecka, ale mam wielu znajomych, którzy dziecko
adoptowali. Moja mama ma adoptowanego brata. Moja najblizsza przyjaciółka jest
psychologiem specjalizujacym sie w adopcjach.
I naprawdę, nie wydaje mi się moralne adoptowanie dzieci majac przygotowany od
razu plan awaryjny, który zakłada, ze jak będą kłopoty to dziećmi po prostu
prestaniemy sie zajmować. Czy Wy adoptując dzieci od razu miałyscie plany, że
jak sie nie uda, to powrocicie do dawnego trybu życia, a dzieci zostaną
powierzone opiekunkom? jakoś mam o Was lepsze mniemanie, słowo...
Myslę, że adopcja może sie nie udać. Ale adoptowanie z założeniem, że jak się
nie uda, to kosztem dzieci, a nie rodziców - szczególnie godne podziwu nie
jest. I jeśli sie ma takie plany, to może lepiej eksperymentować na jednym
dziecku, a nie na trojgu.
Ta adopcja na pewno jest udana - nie przeczę. Ale przez 90% książki czytelnik
podziwia rodziców, ktorzy daja sobie radę z trojgiem adoptowanych dzieci - a
dopiero pod koniec okazuje się, ze pomagał im sztab fachowców, że matka mogła w
każdej chwili iść na dłuższy czas do swego pokoju i zakazać wchodzenia
(ciekawe, ile osób z dziećmi ma taki luksus). Wpływ opiekunek, ich pomoc w
opiece nad dziećmi zostały zupełnie pominięte. I dlatego rodzice adopcyjni, bez
takich możliwości, czytajacy tę książkę, naprawdę nie dostaja prawdziwego
obrazu tego co dzieje sie w domu z trojgiem dzieci.

[beat.kat]

Jednym słowem, verdano, książka osobiście Ci się nie spodobała, ponieważ
bohaterka nie jest bohaterką, jako że opływa w niedostępne Ci luksusy (np. w
postaci zamknięcia się w swoim pokoju)oraz ma dużo pieniędzy których nie waha
się wykorzystać na zatrudnienie sztabu fachowców do pomocy przy dzieciach.
Nie uważasz, że z tym niemoralnym eksperymentowaniem to już nieco przesadziłaś?
Zwłaszcza z tym, że lepiej na jednym dziecku niż na trojgu?

[peilin]

Nie znam Iwony Topolskiej i wczesniej nie wiedzialam, czy jest to osoba
zamozna. Dla mnie to bez znaczenia, w moim mniemaniu odniosla wielki sukces -
udalo jej sie stworzyc rodzine dla 3 dzieci i sprawic, ze te dzieci maja szanse
na normalne zycie. Dobra sytucja finansowa na pewno duzo ulatwia, ale nie tylko
w adopcji, w ogole w zyciu )).
Ksiazke przeczytalam z zapartym tchem tuz przed adopcja mojej coreczki. Dla
mnie od poczatku ksiażki bylo oczywiste, ze rodzina Topolskich to jest rodzina
zamozna. Nie pamietam gdzie w ksiazce jest napisane o opiekunkach, ale od
samego poczatku widac, ze maja ponad przecietne mozliwosci finansowe - dom,
basen, konie nie pamietam co jeszcze. Ksiazka wedlug mnie jest super
poradnikiem dla adoptujacych rodzicow - daje przedsmak tego co ich moze czekac.
I nie uwazam, ze ich doswiadczenie jest nieistotne, bo stac ich na
profesjonalna pomoc dla dzieci.
Pozdrawiam

[kasiapfk]

Verdana napisała:
"że matka mogła w każdej chwili iść na dłuższy czas do swego pokoju i zakazać
wchodzenia (ciekawe, ile osób z dziećmi ma taki luksus)."

Ja mam. I dotyczyło to również mojego biologicznego dziecka, kiedy jeszcze było
jedynakiem. Tak po prostu. Ponieważ w naszym domu szanujemy WZAJEMNIE swoje
samopoczucie. I kiedy oni nie mają ochoty na niczyje towarzystwo, to komunikują
jasno, że chcą świętego spokoju. Kiedy ja mam wszystkiego dosyć to też się
zamykam i nikogo nie wpuszczam. A nawet, o zgrozo, potrafię wyjść na cały
wieczór nie opowiadając gdzie, a dzieci zostawić po opieką taty (nie martwiąc
się, że będą z tego jakieś kłpoty bo nie kwoczę).
Bo mama ma wychodne. Regularnie. Bo mama to też człowiek a nie padająca na pysk
heroina. Bo mama jest normalna i ma uczucia (czasem te nie najładniejsze),
które wymagają higieny, by każdego innego dnia było fantastycznie i byśmy
wszyscy mogli powiedzić, że mamy wspaniałą rodzinę.
Czego wszystkim tu obecnym życzę

do verdany

[mamamonika1]

Verdano, od jakiegoś czasu czytam Twoje wypowiedzi i zauważam, że w ogromnej
większości są bardzo krytyczne i często uszczypliwe. Zdecydowanie wyróżniasz
się tym spośród innych osób z forum.Skąd się to bierze? Czy rzeczywiście jesteś
tak smutną osobą, która wszędzie widzi coś złego? Może dobrze by było spojrzeć
czasem na życie nieco łagodniejszym okiem...

[marijohanna]

Wiekszosc rodzicow adopcyjnych nie adoptuje najczesciej trojki dzieci i to
jeszcze w takim wieku! Najmlodsze dziecko I. Topolskiej mialo w momencie adopcji
juz 3 lata!
A co do „planu awaryjnego“, owszem zastanawiam sie czesto co bedzie gdy chemia
nie bedzie pasowala, gdy bedzie konczyla mi sie cierpliwosc, jak sobie z tym
poradze. To sa w tej chwili moje ciagle mysli i tylko czlowiek zupelnie
nieodpowiedzialny sie nie boi. Akurat ta jej wypowiedz uznalam za bardzo szczera.

[wiosna]

znakomita książka. obowiązkowa lektura dla przyszłych i obecnych rodziców
adopcyjnych, a dla wszystkich świetne czytadło. Polecam!

[chmurka_257]

Ja jestem w trakcie czytania i tez polecam!!

[niemina]

ciekawe czy przetlumacza to na angielski.jest duzo ksiazek o adopcji ale to by
byl napewno hit.ja moim znajomym opowiadam historie i niektore sceny tlumacze
slowo po slowie i tez bardzo sie podoba.

[asia.blue]

Ja akurat wczoraj skończyłam "Bociany.." a przeczytałam tę książkę dosłownie
jednym tchem i muszę przyznać, że ten "sztab opiekunek" też był dla mnie lekkim
zgrzytem.
Może to wynika z zazdrości ? Mamy z mężem tylko 2 pokoje, nie stać nas na takie
luksusy opisane w książce, a co najważniejsze na trójkę dzieci, a to moje
marzenie..
jesteśmy dopiero na etapie szukania OAO
zastanawia mnie najbardziej to, bo tyle się naczytałam, że proces adopcyjny
trwa tak długo, jak to się stało że w ciągu kilku tygodni, dzieci znalazły się
w domu Państwa Topolskich ?
też bym tak chciała...
może ktoś mądrzejszy mi to wyjaśni ??

Polecam jeszcze "Wieżę z klocków" Katarzyny Kotowskiej. Czytając ryczałam jak
bóbr i wracam do tej książki stale i ciągle się wzruszam.

[kasiapfk]

Pani Topolska opisała jak to się stało. Ludzie pomogli. Po prostu. W książce
jest duży fragment o staraniach pani dyrektor oao.
Mój mały po 4,5 godziny od złozenia dokumentów w sądzie mógł być zabrany do
domu. Żadnych znajomości. Po prostu ludzki sąd... Zatem możliwe są i takie
przypadki, że w ciągu kilku tygodni dzieciaki mialy chałupę.
Ale za to sądowe przeprawy Topolskich to jak z horroru. Bogu dziękuję ,że nie
miałam nawet namiastki tego co oni.
Może też trwało to tak długo bo dzieci pojawiły się właśnie tak szybko. Gdyby
np wszystko szło torem zwyczajowym to moze inaczej byłoby w sądzie. Ale
przecież dzieci byłyby przez ten czas w DD...też źle.

[frantik60]

Przeczytalismy razem z zona. Wspaniala. Dziekuje, ze moglem sie o niej od Was
dowiedziec.