szukam pomocy w depresji poporodowej

[haniamaja2]

Witam.Mam 6-tyg synka(wczesniaczka).Jest zdrowy,sliczny,a ja dostałam depresje poporodową.Od miesiąca jestem na lekach i zaczęłam terapie z psychlogiem.Niby się poprawia,ale nadal nie mogę się odnaleźć.Wszystko mnie przerasta,nic mi się nie chce,mam lęki i czarne myśli. Czy któras z was przechodziła depresję? Jeśli tak PROSZĘ napiszcie jak przetrwać ten początkowy okres.Jak sobie radzić. Kiedy zaczną działać leki i kiedy zacznę cieszyć się macierzyństwem? Ile może trwać taka depresja? Dodam że od kilku lat miałam tendencje depresyjno-lękowe. jednak ta depresja przerasta wszystko co do tej pory przechodziłam. Czekam na wasze odpowiedzi.

[zkat]

Nie wiem czy ktos Ci tutaj pomoze, deprasja wsrod mlodych mam to nadal temat tabu, wizja mlodej matki jest taka: szczesliwa zakochana w sowim dziecku mamusia, przepelniona szczesciem z usmiechem tuli malenstwo do piersi, zadna sie nie przyzna oficjalnie, ze ma depresje bo przeciez jak to? Ma dziecko musi byc szczesliwa koniec kropka.

[bea-luz]

Po kolei, krok po kroku i dzień za dniem. Jeśli nie chcesz, nie rozmawiaj o tym z innymi, ale nie masz się czego wstydzić. Ważne, że poszukałaś pomocy zamiast czekać aż znienawidzisz niczemu winne dziecko. Depresja nie jest ani Twoją ani jego winą. Trzymaj się!

[haniamaja2]

Dziękuję za słowa otuchy

[semi-dolce]

Podaje się, że antydepresanty zaczynają w pełni działać po mniej więcej miesiącu regularnego stosowania, ale często dzieje się to wcześniej, po 10-14 dniach. Proś o pomoc we wszystkim, w czym tej pomocy potrzebujesz - mamę, siostrę, babcię, koleżankę by ci pomogły przy dziecku i w domu oraz by dotrzymywały towarzystwa. Jeśli trzeba nie wahaj się zatrudnić pomocy. Jeżeli po miesiącu leki nie działają albo działają zbyt słabo (o czym świadczą lęki i depresyjne myśli) to należy zmienić lek lub dawkę, koniecznie jak najszybciej powiedz o tym lekarzowi.

[haniamaja2]

Dziękuję

[gonia28b]

ja przechodziłam depresję.
To dobrze, że trafiłaś w ręce specjalistów.
Jak widzisz, jest to choroba,która dotyka nas znienacka, wcale przecież tak nie zamierzałyśmy.

Jak to było u mnie? Zupełnie nie radziłam sobie. Nie ogarniałam "obowiązków" domowych czynności, które zawsze robiłam i jakaś część dnia zawsze mi na to schodziła. Ano pojawił się w domu taki mały krzykacz i ja mamunia sama nie wiem czemu... co mu jest, czy coś go boli, czy głodny, a jeśli nie głodny, przewinięty, to co jeszcze???????

U mnie depresja trwała około roku. Ale nie brałam leków, bo w sumie to bardziej mi przeszkadzały (głowa mnie bolała, szyja mi sztywniała), nastroju nie poprawiały. Sama musiałam dojść do pewnych wniosków, coś sobie dać wytłumaczyć.
Najgorsze w tym wszystkim było to, że moja najbliższa rodzina nie była w stanie mnie zrozumieć. Moje zachowanie na codzień musiało być dla nich gehenną.
Optymistyczna wiadomość jest taka, że to przechodzi. Jeśli tylko zdajesz sobie sprawę z tego, że wymagasz pomocy i zrozumienia, to najgorzej też nie będzie...
Ja przetrwałam, choć miewałam różne chwile słabości, musiałam powyć, powrzeszczeć, wylać trochę łez w poduszkę w poczuciu bezsilności.
Nic przyjemnego.

Kubuś ma już 7 lat i od września pójdzie do drugiej klasy do szkoły
Szkoda tylko, że początku swojego macierzyństwa nie wspominam tak cudownie i cukierkowo jak to wynika z forum, czy z lektury tych kolorowych pisemek.

[haniamaja2]

Dziękuję