Dodaj do ulubionych

BED - zespól kompulsywnego objadania się

08.06.10, 18:29
Już dawno obok bulimii i anoreksji do zaburzeń jedzenia dołączono
BED (ang, binge eating disorder), czyli zaspół kompulsywnego
objadania się.

Sama cierpię na to zaburzenie. Polega ono na niekontrolowanym
pochłanianiu ogromnych ilości pokarmu. Od bulimii różni je to, że
chora osoba nie zwraca pokarmu. Efektem jest najczęciej otyłość
olbrzymia, tak jak w moim wypadku - ważę już 160 kg.

Za rok czeka mnie mankietowa redukcja żołądka - jest to wycięcie 4/5
żołądka. Jego celem jest zmniejszenie łaknienia. Obawiam się jednak,
że w wypadku kompulsywnych żarłoków ta metoda jest nieskuteczna - bo
ja jem nieodczuwająć łaknienia (głodu), jem bo nie potrafię się
powstrzymać od jedzenia mimo permanentnego uczucia sytości.
Czytałam, że najskuteczniejszą metodą leczenia tego zaburzenia jest
psychoterapia grupowa.Dlatego przez najbliższy rok zamierzam
uczęszczać do Anonimowych Żarłowków.

Oczywiście przechodziłam wiele diet, również pod kontrolą lekarzy -
bariatry oraz doktor z Instytutu żywienia w Warszawie. Każda z
moich diet, to efekt jojo, czyli + 10, 15 kg. Ostatnio byłam na
diecie 2 lata temu. Ze 150 kg schudłam do 134 kg. Przy tej wadze
trafiłam do szpitala psychiatrycznego z kolejnym w moim życiu
nawrotem depresji (od 18 roku życia choruję na zespól maniakalno-
depresyjny, nawroty mam co 3-4 lata). Aktualnie przyjmuję leki
przeciwdepresyjne zaordynowane mi przez moją psychiatrę.

Z ważnych chorób - jestem po operacji tarczycy - wycięciu jej
fragmentu, na którym znajdowały się niezłośliwe guzki.

Depresja i niedoczynność tarczycy bardzo zmniejszają szybkość
przemiany materii. Ponadto od dziecka byłam gruba - odziedziczyłam
otyłość po ojcu.

Wiem, że takich osób jak ja jest dużo więcej, więc myślę, że
najwyższy czas dopisać do tytułu tego forum BED. Za co zgóry
dziękuję moderatorkom - astarte i żabie_pelagii.





Obserwuj wątek
    • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 08.06.10, 21:37
      swithart1973 napisała:

      > Wiem, że takich osób jak ja jest dużo więcej, więc myślę, że
      > najwyższy czas dopisać do tytułu tego forum BED. Za co zgóry
      > dziękuję moderatorkom - astarte i żabie_pelagii.
      forum już jest
      jeśli chcesz, to je rozkręć

      forum.gazeta.pl/forum/f,12051,Kompulsywne_Forum.html
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 08.06.10, 22:01
        Jest ono w kiepskim miejscu, ciężko jest je znależć, byłabym jednak
        za dopisaniem BED do tego forum - zdziwisz się jak szybko wtedy samo
        się "rozkręci"
        • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 08.06.10, 22:28
          swithart1973 napisała:

          > Jest ono w kiepskim miejscu, ciężko jest je znależć,

          jest ono w dobrym miejscu
          takim jak wszystkie inne

          a że Tobie było ciężko? trudno
          link Ci podałam

          jeśli chcesz, to reklamuj dalej


          byłabym jednak
          > za dopisaniem BED do tego forum - zdziwisz się jak szybko wtedy samo
          > się "rozkręci"

          jak tu dopiszesz BED, to tamto forum się rozkręci?

          spoko
          niech będzie, że mam problemy z logicznym myśleniem
          • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 09.06.10, 00:02
            Jak będzie w nagłowku Anoreksja, bulimia i BED - zaraz po wejściu na
            głowną stronę zdrowia. Bo jak ktoś ma problemy z jedzeniem, to
            szuka, go zaraz obok A i B.
            Tak łopatologicznie... I żeby być konsekwetną, dla mnie to ostatnia
            odpowiedź na Twoje czepiarskie, nic nie wnoszące, nadające się tylko
            do spuszeczenia (już wiesz gdzie) posty.
            • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 09.06.10, 00:58
              anoreksja i bulimia są podobnymi chorobami

              BED jednak odstaje


              choć to wszystko podpada pod nerwicę


              jeśli chcesz nawoływać do dopisywania tych trzech literek, to o wiele bardziej
              logicznie będzie zrobić to np. tutaj
              forum.gazeta.pl/forum/f,23112,nerwica_natrectw_.html
              • ankaaa Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 09.06.10, 14:32
                O zdziwiłąbyś się bardzo ... Kompulsywne jedzenie jak najbardziej
                NIE ODSTAJE od tych "popularnych" ...


                Co do autorki wątku
                - zdecydowanie odradzam robienie sobie operacji ! Po pierwsze po
                takiej operacji możesz spokojnie utyć znów do takich samych
                rozmiarów ... żołądek przecież można rozciągać, nawet jego
                mikroskopijną część.
                A poza tym, znam ludzi - którzy przeszli tego typu operacje i ... są
                nadal otyli.
                - przede wszystkim polecam psychoterapię ! AŻ w twoim przypadku nie
                do końca może być dobrym pomysłem
                - tu sobie znajdź terapeutę www.glodne.pl - są to osoby polecane
                przez obecnych/byłych pacjentów. Zresztą stronę też sobie poczytaj ;)
                Jak ci się nie uda, to mogę ci polecić fajną osobę z Wawy.
                - co ile sprawdzasz hormony tarczycy i czy masz suplementację ?
                • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 09.06.10, 21:12
                  ankaaa napisała:

                  > O zdziwiłąbyś się bardzo ...
                  to zadziw mnie


                  Kompulsywne jedzenie jak najbardziej
                  > NIE ODSTAJE od tych "popularnych" ...
                  na takiej zasadzie jak każdy inny rodzaj nerwicy
              • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 13.06.10, 15:58
                Miałam już z Tobą nie dyskutować, ale skoro tak dobrze znasz podłoże
                BED - i odsyłasz mnie do osób cierpiących na nerwicę, to może
                również obiło Ci się o uszy, że bulimia i anoreksja t6o nazwy
                popularne. Pełna nazwa to: Anoreksja nervosa i bulimia nervosa.
                Wszystkie trzy choroby, czyli BED również, zaliczają się do zaburzeń
                odżywiania.
                Jesli ktoś ma BED, to pierwsze kroki skieruje tutaj, raczej nie
                dokopie się do prywatnego forum poświęconego osobom kompulsywnym.
                Umieszczenie BED w nerwicach a nie tutaj jest równie sztuczne.
                Podejrzewam, że jesteś bulimiczką, jesli myślisz, że tak wiele różni
                Cię ode mnie – kompulsywnego żarłoka, to oszukuj się dalej jeśli
                chcesz. Tylko takie oszukiwanie na pewno nie pomaga w leczeniu. A to
                forum ma być właśnie narzędziem w leczeniu. Przynajmniej dla mnie.
    • loiseau Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 11.06.10, 17:51
      Oczywiście, że jest sporo osób cierpiących na BED, kompulsywne objadanie się,
      EDNOS czy jakkolwiek to nazwiesz, a nie jest to anoreksja ani bulimia.

      Ja mam za sobą również wiele lat objadania się, tycia i diet, w zeszłym roku
      podczas terapii indywidualnej sporo pisałam na tym forum.

      Szczerze odradzam Ci interwencje chirurgiczne - wczytałam się swego czasu w
      forum osób rozważających i mających za sobą takie operacje (pewnie znasz to
      forum) i nie rozwiązuje to problemu BED wcale! Poczytaj sobie jak te osoby
      nauczyły się objadać na nowo. Do tego ilość problemów zdrowotnych i powikłań
      jest zatrważająca.

      Zespół maniakalno-depresyjny, czyli CHAD, tak? Po różnych antydepresantach
      ludzie dodatkowo tyją, kompulsy też jak czytałam często towarzyszą manii czy
      depresji. Czy próbowałaś terapii indywidualnej? Psychiatra przepisuje Ci leki i
      to wszystko?

      Myślę, że przed tak drastycznym zabiegiem jak redukcja żołądka warto spróbować
      jeszcze tej indywidualnej psychoterapii. Możesz spokojnie chodzić sobie na grupę
      AŻ (chociaż to bardziej są mityngi jak we wspólnocie AA aniżeli grupowa
      psychoterapia, tak mi się wydaje) i do tego indywidualnie do jakiegoś
      specjalisty, do tego przyjmować leki pod kontrolą lekarza, jeśli jest taka
      potrzeba. Na forum glodne.pl masz istotnie polecanych psychoterapeutów, ja tam
      swojego znalazłam i mogę Ci na priv. polecić.
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 13.06.10, 16:03
        Własnie taki mam plan – poświęcić najbliższy rok na psychoterapię.
        Czytałam, że najskuteczniejszą terapią w wypadku BED jest
        psychoterapia grupowa. Jestem włąsnie na etapie szukania takiej
        grupy w Warszawie, bo mitingi AŻ mogą być pomocne, ale nie zastąpią
        psychoterapii grupowej, czyli jednak pomocy psychoterapeuty.
        Oczywiście z chęcią skorzystam z Twojej propozycji, za którą bardzo
        dziękuję – zaraz na piszę maila.
    • annarchia hmmm... 11.06.10, 22:17
      Strasznie mnie to poruszyło, ponieważ ogromne łaknienie i objadanie się kojarzę
      z gigantycznym głodem uczuć, ciepła, miłości, czułości, empatii, ogromnej
      potrzeby dobrej relacji z drugim człowiekiem. Pokarm to takie "zastępstwo" tego
      wszystkiego, przykrywka...

      Jak napisałaś o tych 160 kg i powiększonym żołądku to tak sobie pomyślałam i
      poczułam, jak bardzo musisz być tego wszystkiego spragniona i jak bardzo
      niekochana tak głęboko w sercu...

      Lepiej myśleć o jedzeniu, to mimo wszystko mniej boli. Nawet, gdy czasem się
      objada do granic wytrzymałości. Wiem coś o tym...
      • swithart1973 Re: hmmm... 13.06.10, 16:08
        Objadanie się to nie tylko zajadanie głodu miłości. Mieszkam w
        wielopokoleniowym domu – z ciocio-babcią, mamą i mężem oraz dwoma
        przecudnymi jamnikami. Wszyscy bardzo mnie kochają, więc mój problem
        leży gdzie indziej. Jak każdy mam stersy, myślę, że nawet mniejsze
        niż sosoby zdrowe i one są źródłem moich chorób. Dlatego właśnie
        bardzo potrzebuję terapii grupowej – może ktoś słyszał o takiej
        terapii prowadzonej w Warszawie?
        • annarchia Re: hmmm... 13.06.10, 20:01
          swithart1973 napisała:

          > Objadanie się to nie tylko zajadanie głodu miłości. Mieszkam w
          > wielopokoleniowym domu – z ciocio-babcią, mamą i mężem oraz dwoma
          > przecudnymi jamnikami. Wszyscy bardzo mnie kochają, więc mój problem
          > leży gdzie indziej. Jak każdy mam stersy.

          Przed rozpoczęciem psychoterapii miałam dokładnie takie samo zdanie: byłam i
          jestem kochana, dostawałam i dostaję ogrom miłości. I bardzo trudno je
          przełamać, u niektórych się to nie udaje wcale... A przecież tak poważne
          zaburzenia nie biorą się z powietrza, u ich podstaw leżą problemy i deficyty
          emocjonalne. Przed rozpoczęciem terapii moje problemy wiązałam z:
          "nadwrażliwością", z tym, że za bardzo się stresuję, z zaburzeniem
          neuroprzekaźników, ze zbytnim przejmowaniem się itd. A wizja mojego dzieciństwa
          i rodziny była taka, że byłam rozpieszczana jak mało kto, dostałam ogrom
          miłości, byłam w centrum uwagi, mama mnie ogromnie kocha, moja rodzina jest
          normalna, mocne więzi między nami - nie tak, jak w tzw. patologicznych
          rodzinach. Pozornie rodzina normalna. Pozornie chodziło o stres i nadwrażliwość.
          Uważałam więc, że w terapii wystarczy jak odreaguję stresy, zrelaksuję,
          popłaczę, pogadam z innymi, napięcie spadnie i nie będę się już "denerwować".
          To się ZDZIWIŁAM... :O
          I dziwię nadal...

          Problemy z odżywianiem się (i inne zaburzenia psychiczne) nieodłącznie wiążą się
          z relacjami z rodzicami, z samą sobą, z innymi ludźmi, z emocjami, lękami.
          Pierwszą rzeczą, które łączy matkę z dzieckiem jest... karmienie. Osoby naprawdę
          szczęśliwe, spełnione, zadowolone, niesamotne, nielękowe, czujące swoją wartość,
          dobrze się czujące z sobą oraz w relacjach z ludźmi - nie mają problemów z
          jedzeniem, nie objadają się do bólu. Czas i pieniądze poświęcane na spożywanie
          olbrzymich ilości pokarmu spędzają inaczej.
          • swithart1973 Re: hmmm... 13.06.10, 21:10
            W jakim mieście korzystasz z psychoterapii? (może w warszawie?)
            • annarchia Re: hmmm... 14.06.10, 09:10
              Tak.
              Tyle że ja nie poszłam na psychoterapię z problemem
              anoreksji/bulimii/bed. Różne problemy związane z odżywianiem są u
              mnie wtórne wobec podstawowego zaburzenia (osobowości), epizodyczne
              i najczęściej atypowe.

              Kiedyś byłam w Klinice Nerwic IPIN i choć przy moim zaburzeniu ta
              terapia była stratą czasu i generalnei dla takich jak ja tego
              miejsca nie polecam (bo to nie jest dobre miejsce na leczenie osób z
              BPD!) to uważam, że w Twoim przypadku mógłby to być dobry pomysł.
              Jest osobna grupa kobiet z zaburzeniami odżywiania. Terapia trwa 10
              tygodni, plan dnia jest wypełniony od rana do nocy - nie ma za dużo
              czasu na jedzenie (choć jak ktoś chce.. to wiadomo), jest dieta,
              codziennie rózne terapie grupowe, wyjścia do kina/teatru, zajęcia
              relaksacyjne i oddechowe. Nie sądzę, aby to załatwiło Twoje problemy
              (10 tyg to ZA MAŁO), ale na dobry początek jako baza kolejnych
              terapii to mogłoby być dobre - może trochę schudłabyś, spędziłabyć
              czas z fajnymi ludźmi (ludzi wspominam baaardzo miło), nauczyłabyś
              się rozmawiać o swoich emocjach i wyrażać je. A potem na
              indywidualną.
    • annarchia a apropos tematu 11.06.10, 22:26
      Można to wszystko ując jako zaburzenia odżywiania się.
      Niezależnie od tego, czy problem polega na powstrzymywaniu się od jedzenia, czy
      na jego zwracaniu, czy objadaniu się - wszystko kręci się wokół odżywiania i
      jedzenia.
      • swithart1973 Re: a apropos tematu 13.06.10, 16:10
        Dlatego jeszcze raz zwracam się z prośbą do moderatorek tego forum o
        dopisanie BED do tematu tego forum.
        • mauamee Re: a apropos tematu 14.06.10, 13:20
          swithart1973 napisała:

          > Dlatego jeszcze raz zwracam się z prośbą do moderatorek tego forum o
          > dopisanie BED do tematu tego forum.
          ...łącznie z alkoholizmem, narkomanią i uzależnieniem od gier komputerowych

          to też nałogi, które wypełniają pustkę w sferze uczuć
          • anty_pro_ana Re: a apropos tematu 14.06.10, 16:03
            Bądź uprzejma i skończ z tą ironią, bo to co piszesz absolutnie nic do dyskusji
            nie wnosi.

            Gdyby zab. odżywiania podpadały pod nerwicę, to nie istniałyby w klasyfikacjach
            medycznych jako oddzielna kategoria. Dlatego jest oddzielna kategoria zab.
            odżywiania, że mają wspólny element związanym z jedzeniem. To prawda, że można w
            nich znaleźć znamiona uzależnienia, nerwicy, obsesji, a niektórzy twierdzą, że
            nawet urojeń. A jednak funkcjonują jako oddzielna kategoriach problemów.
            Wszystkie typy ED mają ze sobą więcej wspólnego niż np. BED i narkomania.

            Uważam, że to bardzo dobry pomysł, aby to forum było o wszystkich zaburzeniach
            odżywiania.
            • mauamee Re: a apropos tematu 22.06.10, 03:26
              anty_pro_ana napisała:

              > Gdyby zab. odżywiania podpadały pod nerwicę, to nie istniałyby w klasyfikacjach
              > medycznych jako oddzielna kategoria.

              bądź uprzejma i nie pisz takich bzdur
              w tym wątku jest ich już wystarczająco dużo
      • annarchia anoreksja, bulimia i bed to ta sama kategoria 15.06.10, 13:28
        ICD-10
        Zaburzenia odżywiania

        F50.0 Jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa)
        F50.1 Jadłowstręt psychiczny atypowy
        F50.2 Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa)
        F50.3 Atypowa żarłoczność psychiczna
        F50.4 Przejadanie się związane z innymi czynnikami psychologicznymi
        F50.5 Wymioty związane z innymi czynnikami psychologicznymi
        F50.8 Inne zaburzenia odżywiania się
        F50.9 Zaburzenia odżywiania się, nie określone

        Anoreksja na pierwszym miejscu, bulimia na trzecim, a BED to 50.4
        lub wg niekórych 50.9. Wszystko to, co powyżej ma związek z
        JEDZENIEM, proste.
    • anty_pro_ana Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 14.06.10, 17:20
      Pozwoliłam
      sobie
      zasugerować ten pomysł na forum o forum. Myślę, że moderatorki nie
      mają uprawnień, aby zmienić nazwę tego forum, lepiej zwrócić się do administracji.
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 14.06.10, 23:43
        Bardzo dziękuję za interwencję - gdzie można znaleźć to forum o
        forum, to chętnie się tam również wpiszę :-)
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 14.06.10, 23:49
        Nie zauważyłam linka do forum technicznego, też już się tam wpisałam.
    • annarchia pytanko 15.06.10, 13:43
      swithart1973 napisała:

      > Wiem, że takich osób jak ja jest dużo więcej, więc myślę, że
      > najwyższy czas dopisać do tytułu tego forum BED.

      A tak nota bene, swithart, taka Twoja prośba może być nieświadomą
      potrzebą, abys mogła się utożsamiać z jakąś grupą osób, mieć swoje
      miejsce w jakiejś społeczności, odzuwac przynależność (większość
      osób zaburzonych z tego właśnie powodu tak mocno przywiązuje się do
      diagnoz). Z tego też właśnie względu, nieświadomego, niektóre
      dziewczyny moga być niechętne, aby "jakaś obca diagnoza" pojawiła
      się w tytule forum...

      Jedzenie może to właśnie dawać - odnalezienie się w jakiejś grupie
      osób, temat do wspólnej rozmowy, poczucie przynależności,
      podobieństwo, określenie siebie jakoś. Tak jest i w bed i w
      anoreksji, bulimii (wspólne rozmowy o jedzeniu, dietach, leczeniu),
      nerwicy (wspólne rozmowy o lękach, natręctwach, lekach),
      zaburzeniach osobowości (wspólne rozmowy o trudnościach w relacjach
      z ludźmi).

      Gdybyś tu i teraz NAGLE zyskała normalną wagę, straciła diagnozę bed
      i przestałabyś tyle jeść to CO zrobiłabyś KONKRETNIE? Czym
      zapełniłabyś teraz ten czas jaki do tej pory spędzałaś na kupowaniu
      jedzenia i objadaniu się? I z jaką grupą osób identyfikowałabyś się?
      • swithart1973 Re: pytanko 20.06.10, 18:27
        Dla mnie z pewnością jedzenie nie jest spowodowane chęcią
        przynależenia do grona grubasów, ani jakiejkolwiek grupy społecznej.
        Jestem osobą skrajnie introwertyczną - nie znosdzę grup,
        społeczności, itp.
        Czytałam że grupa wsparcia jest nieodzowna do zdrowienia w wypadku
        osób z BED. Forum kompulsywne jest totalnie martwe na gazecie - moim
        zdaniem dlatego, że trudno się do niego dokopać. To i tylko to
        spowodowało, że prosiłam tutejsze modki o umieszczenie go tutaj -
        wśród zaburzeń dotyczących jedzenia.
        Jak schudnę to -
        • annarchia Re: pytanko 20.06.10, 22:57
          swithart1973 napisała:

          > Jestem osobą skrajnie introwertyczną - nie znosdzę grup,
          > społeczności, itp.

          Nie byłoby Cię tutaj na forum zaburzeń odżywiania (czy na
          kompulsywnym, gdyby był tam ruch), gdybyś nie chciała przynależeć do
          takiej grupy, gdybyś nie miała chęci rozmawiania o jedzeniu i
          terapii z innymi. A już na pewno nie zależałoby Ci na tym, aby
          dopisać Twoje zaburzenie do tytułu forum - po co, jeśli nie
          chciałabyś do niego przynależeć? Byłoby Ci to obojętne.


          > zdaniem dlatego, że trudno się do niego dokopać. To i tylko to
          > spowodowało, że prosiłam tutejsze modki o umieszczenie go tutaj

          Wierzę, że to Twoja świadoma motywacja. Ale ja nie mówię o Twoich
          świadomych powodach, tylko o tych głębszych, nieuświadomionych (a
          widać je jak na dłoni). Zresztą sama w czasie terapii pewnie
          odkryjesz potęgę nieświadomości i "ukrytego"...


          > Jak schudnę to -
          • swithart1973 Re: pytanko 23.06.10, 16:07
            Naprawdę przynalzeżność do grupy jest dla mnie wyrzeczeniem,
            rezygnacją z roli outsidera, która bardzo lubię.
            Do poszukiwania grupy wsparcia zmusił mnie artkuł w Twojm Stylu,
            gdzie wyczytałamn, iż osoby z BED powinny uczęszczać na zajęcia
            psychoterapii grupowej.
            Jeśli BED będzie dopisane do tego forum, to więcej osób otyłych
            będzie z niego korzystać i łatwiej będzie mi namierzyć terapię
            najwłąściwszą dla mnie.
            • annarchia Re: pytanko 24.06.10, 12:28
              swithart1973 napisała:

              > Naprawdę przynalzeżność do grupy jest dla mnie wyrzeczeniem,
              > rezygnacją z roli outsidera, która bardzo lubię.
              > Do poszukiwania grupy wsparcia zmusił mnie artkuł w Twojm Stylu

              Nikt Cię nie zmusił. Jesteś wolną osobą. Gdybyś nie miała
              najmniejszej chęci to żaden artykuł nie wpłynąłby tak na Ciebie,
              olałabyś sprawę i wszelkie grupy. Jak widać potwornie boisz się
              zależności, utraty "samowystarczalności", przynależności,
              potrzebowania ludzi, uczuć, ale te potrzeby w Tobie SĄ (bo jesteś
              człowiekiem) - ukryte, trudne do zaakceptowania.

              > Jeśli BED będzie dopisane do tego forum, to więcej osób otyłych

              A myślisz, że będzie, jesli przy dziewczynach z anoreksją piszesz o
              tym, że chcesz, aby to forum kojarzyło się z otyłością? Rusz głową.
        • loiseau odnośnie zmiany nazwy forum 21.06.10, 09:32
          Pewnie najlepiej byłoby, jakby forum nazywało się "Zaburzenia odżywiania" i już.

          A tak na marginesie, to po tych kilku postach mnie też zaczęło zastanawiać Twoje
          podejście, Swithart:) Być może chcesz mieć wejście z hukiem tutaj na forum:D
          Fanfary w postaci umieszczenia BED w nazwie tego miejsca.

          Mnie jakoś brak tego dopisku nie przeszkadzał w pisaniu tu w zeszłym roku,
          chociaż objadałam się, nie głodziłam się ani nie rzygałam.
          • mauamee Re: odnośnie zmiany nazwy forum 21.06.10, 10:02
            loiseau napisała:

            > Mnie jakoś brak tego dopisku nie przeszkadzał w pisaniu tu w zeszłym roku,
            > chociaż objadałam się, nie głodziłam się ani nie rzygałam.

            bo zdrowsza jesteś
            ciesz się
          • annarchia ale 22.06.10, 09:24
            loiseau napisała:

            > A tak na marginesie, to po tych kilku postach mnie też zaczęło
            zastanawiać Twoj
            > e
            > podejście, Swithart:) Być może chcesz mieć wejście z hukiem tutaj
            na forum:D
            > Fanfary w postaci umieszczenia BED w nazwie tego miejsca.

            Ale z drugiej strony wg mnie na identycznej zasadzie działa to, że
            niektóre dziewczyny są bardzo niechętne na ten dopisek BED. To to
            samo, choć powierzchownie w obu przypadkach chodzi tylko o kwestie
            formalne.. ;) W takiej postawie też chodzi o coś swojego, odrębnego,
            przynależność, mogą ze złością reagować na próby wtargnięcia na
            swoje "anoreksja i bulimia" terytorium, a zarazem z dumą bronić go,
            powiedzieć "stop!".
          • swithart1973 Re: odnośnie zmiany nazwy forum 23.06.10, 16:10
            Nie zależy mi na wejściu z wielkim hukiem, a jedynie na ty, aby
            osoby z moim problemem mogły bez trudu odnaleźć forum poświęcone
            otyłości - wśród innych zaburzeń jedzenia, a nie wstydliwie ukryte
            wśród forów prywatnych.
            • loiseau to nie jest forum poświęcone otyłości! 23.06.10, 16:37
              Ale to nie jest forum poświęcone otyłości. Nie wszyscy otyli mają zaburzenia
              odżywiania. To konkretne forum jest poświęcone anoreksji i bulimii, ale piszą tu
              różne osoby z różnymi problemami wokół jedzenia. Dlatego, jak już napisałam,
              warto zmienić nazwę na "Zaburzenia Odżywiania".
            • annarchia Re: odnośnie zmiany nazwy forum 24.06.10, 12:21
              swithart1973 napisała:

              > Nie zależy mi na wejściu z wielkim hukiem, a jedynie na ty, aby
              > osoby z moim problemem mogły bez trudu odnaleźć forum poświęcone
              > otyłości

              Oj, swithart, teraz to sobie naważyłaś piwa ;) i chyba całkiem
              przekreśliłaś swoje szanse na dopisek...

              Nie pomyślałaś wcześniej, jak dziewczyny z anoreksją i bulimią
              (czyli przerażone tyciem, ze wstrętem do otyłości) mogą zareagować
              na takie słowa? Myślisz, że chciałyby, aby ich forum kojarzyło się z
              otyłością??
              Kiepski krok...

              "Zaburzenia odżywiania się" to była dobra opcja, moim zdaniem
              całkiem na miejscu, bo wszystko kręci się wokół
              jedzenia, "Anoreksja, bulimia, bed" - tak samo, ale sugestia, że to
              forum m.in. dla osób otyłych to samobój...
      • swithart1973 Re: pytanko 23.06.10, 16:12
        obawam się, że te dziewczyny będą musiały pogodzić się ze zmianą
        nazwy forum, bo nawet jeśli moja aktualna batalia nic nie wskóra, to
        ktoś kometenty w końcu pójdzie po rozum do głowy i zmieni jednak
        nazwę na Yaburyenia odzwniania, bo A i B to tzlko wierychoek grz
        lodowej.
        Dla mnie forum powinno b
    • nessie-jp Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 15.06.10, 19:41
      Chciałabym coś nieśmiało napisać w temacie
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 20.06.10, 18:43
        nessie, bardzo dziękuję za Twojego posta.
        Ja niestety jestem otyła od dzieciństwa 9czyli na długo zanim
        zachorowałam na depresję). Na pewno masz rację - leki
        przeciwdeprtesyjne powodują, że masz totalny luz praktycznie we
        wszystkich dziedzinach życia. Przez słowo luz rozumiem, że nie ma
        takiej sfery, która by powodowała, że potrafisz się spiąć w sobie,
        aby coś tam zrobić, osiągnąć. Po prostu jesteś takim planktonem,
        który unosi się w otaczającej go rzeczywistości, bez jakiegoś
        większego celu, nie przejmując się niczym - czyli m.in tyciem. Jem
        sobie, bo tak jest przyjemnie, kojarzy mi się to z dzieciństwem,
        nagrodami, czyli jasną stroną życia. Leki
        przeciwdepresyjną "odstersowują" mnie , blokując na minusy
        łapczywego jedzenia - niemożność rucvhu, kalectwo, choroby.

        Jednak największą szkodą dla mojego organizmu jest spowolnienie
        przemiany materii spowodowane tymiż lekami (jeden z licznych skutków
        ubocznych wymienionych w ulotce). Czyli na zdrowy rozsądek
        przyjmując przeciwdepresanty powinnam znacznie obniżyć zpożywanie
        pokarmów, aby nie tyć. I tu się włącza czerwona lampka - nie wolno
        mi jeść, a ja tak bardzo to kocham, że nie dam sobie tego odebrać,
        więc pochłaniam tego jedzenia więcej i więcej.

        Tyle tylko, ze mam już dość = nie chodzi mi tu o wygląd - on jest
        dla mnie na samym końcu listy argumantów "za schudnięciem".


        Chciałabym pójść do galerii - ale tam trzeba dużo chodzić a ja nie
        dam rady.
        Chciałabym pójść do teatru ale istenieje duże ryzyko, że nie
        zmieszczę się w fotelu. W kinie ledwo się mieszczę i jest mi
        totalnie niewygodnie.
        Chciałabym polecieć na Kretę, ale muszę prosić stewardese o
        pprzedłużacz do pasa bezpieczeństwa robiąc niemałe zamieszanie
        odbierane czasem jako akcją "ratunku, biją mnie niemcy"
        Komus może się wydawać, że to są duperele,. ale dla mnie to powolna
        rezygnacja z życia.
        Czuję, że jeśli tym razem nie uda mi się bezpowrotnie zrzucić kg, to
        będzie ostatnia dieta w moim życiu z wagą po niej oscylująca w
        granicach 200 kg. I ta perspektywa skutecznie zniechęca mnie do
        działania (diety) bez wsparcia ze strony psychoterapeuty i grupy
        osób leczących się na BED.
        Myślałam, że to forum pomoże mi do nich dotzerć. Ale skoro
        bulimiczki i anorektyczki nieżyczą sobie moejej tutaj obecności, to
        nic na siłe. Powiem Wam tylko, że otwieranie się na innych i chęć
        pomocy to najlepsza terapia.
        • annarchia Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 22.06.10, 10:11
          swithart1973 napisała:

          > większego celu, nie przejmując się niczym - czyli m.in tyciem. Jem
          > sobie, bo tak jest przyjemnie, kojarzy mi się to z dzieciństwem,
          > nagrodami, czyli jasną stroną życia.

          I dopóki w innych sferach niż odżywianie się nie zaczniesz odczuwać
          satysfakcji i przyjemności to nadal będziesz miała BED. Odsuńmy na
          chwilę Twoją jasną stronę życia, czyli sferę objadania się; załóżmy,
          że nagle lądujesz na wyspie, gdzie jedzenia jest tak w sam raz,
          objadanie się odpada, a obok Ciebie są różni ludzie (jeden się do
          Ciebie zaleca, inny chce Twojej pomocy w budowaniu szałasu, ktoś
          chce pogadać o filmach, jakieś dziecko chce Ci usiąść na kolanach i
          mówi do Ciebie 'mama', jakaś dziewczyna opowiada o swoim pełnym CV,
          ktoś pyta, jakie masz pasje i zainteresowania, ktoś chce z Tobą
          razem popływać itd.): jak reagujesz? Jak się wśród nich czujesz? Na
          czym polega ta "ciemna strona życia"?

          > pokarmów, aby nie tyć. I tu się włącza czerwona lampka - nie wolno
          > mi jeść, a ja tak bardzo to kocham, że nie dam sobie tego odebrać,

          Skoro nie dasz tego sobie odebrać, to znaczy, że w innych sferach
          życia musisz sie czuć z jakichś powodów bardzo niedokochana. I jeśli
          to się nie zmieni to będziesz jeść dalej, taka logika. Wycięcie
          żołądka nic nie da, bo ty "musisz" jeść, aby się nagradzać i czuć w
          miarę dobrze (w porównaniu do tego, jakbyś nie mogła absolutnie
          niczym się nagradzać).


          > Tyle tylko, ze mam już dość = nie chodzi mi tu o wygląd - on jest
          > dla mnie na samym końcu listy argumantów "za schudnięciem".

          To też mi się z czymś kojarzy... W takim razie ten wygląd też musi
          coś "załatwiać", paradoksalnie (skoro aż tak nie przeszkadza). Np.
          można sobie nim usprawiedliwiać nieuczęszczanie do galerii, kin,
          muzeów, pubów, na wycieczki - łatwiej wyglądem tłumaczyć
          niespotykanie się z ludźmi, niż przyznać przed sobą, że się wśród
          ludzi nie odnajduje, źle się czuje (bo coś tam), ma się trudności w
          relacjach. Albo np.(!) można usprawiedliwiać się przed mężem za brak
          seksu "bo ja siły nie mam, męczę się, jak schudnę, to.." - zamiast
          pobadać, dlaczego seks nie satysfakcjonuje, albo unikać trudnej
          refleksji (i jej konsekwencji), że ten człowiek przestał fascynować
          jako facet. Itp...

          > Czuję, że jeśli tym razem nie uda mi się bezpowrotnie zrzucić kg

          Może być trudno (lub niemożliwe) je zrzucić, gdy (sama piszesz, że)
          nie dasz sobie tego oderać. Jakbyś to sobie odebrała to czy
          odczujesz taką samą lub większą przyjemność w kontakcie z drugim
          człowiekiem? Dlaczego?
          • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 23.06.10, 16:17
            Właśnie odpowiedzi na te pytania są dla mnie zagadką. Czuję się
            osobą szcześliwą, spełnioną - więc nie wiem co jest grane. Mam
            nadzieję, że pomoże mi to wyjaśnić psychoterapia.
            • annarchia Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 24.06.10, 12:48
              swithart1973 napisała:

              > Właśnie odpowiedzi na te pytania są dla mnie zagadką. (...) Mam
              > nadzieję, że pomoże mi to wyjaśnić psychoterapia.

              Ale to nie jakaś psychoterapia, ani nie terapeuta odpowie Ci na te
              pytania. Tylko TY sama możesz sobie zacząć na nie konkretnie
              odpowiadać. Nikt za Ciebie tego nie zrobi. Terapeuta ma za zadanie
              m.in. zadać Ci takie pytania, których sama być sobie pewnie nie
              zadała i towarzyszyć Ci przy odpowiadaniu, komentować.


              > Czuję się
              > osobą szcześliwą, spełnioną - więc nie wiem co jest grane.

              No bo jesz, a jedzenie to dla Ciebie jasna strona życia, przypomina
              Ci dizeciństwo, kochasz jeść, nagradzasz się tym. W ZYM CZUJESZ SIĘ
              SPEŁNIONA OPRÓCZ OBJADANIA? W seksie czujesz się wspaniale? Praca i
              rozwój zawodowy daje Ci satysfakcję? Miło spędzasz czas z ludźmi w
              galeriach i kinach? Jakie masz pasje?
              • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 25.06.10, 11:44
                annarchia napisała:

                > swithart1973 napisała:
                >
                > > Właśnie odpowiedzi na te pytania są dla mnie zagadką. (...) Mam
                > > nadzieję, że pomoże mi to wyjaśnić psychoterapia.
                >
                > Ale to nie jakaś psychoterapia, ani nie terapeuta odpowie Ci na te
                > pytania. Tylko TY sama możesz sobie zacząć na nie konkretnie
                > odpowiadać. Nikt za Ciebie tego nie zrobi. Terapeuta ma za zadanie
                > m.in. zadać Ci takie pytania, których sama być sobie pewnie nie
                > zadała i towarzyszyć Ci przy odpowiadaniu, komentować.
                >

                już nie czepiajmy się tak słówek....
                jasne że odpowiada się samemu, ale jakby nie patrzeć terapeuta zadaje zawsze
                takie pytania, na które wydaje mu się, że sam wcześniej znalazł odpowiedź w
                trakcie kontaktu z pacjentem


                to tak jakby widział, że po karku spływa ci krew i zapytał: nic panią nie boli?
                nie uderzyła się pani gdzieś ostatnio? czy czasem nie wydaje się pani, że ma
                pani ranę z tyłu głowy?

                • annarchia Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 25.06.10, 15:08
                  mauamee napisała:

                  > jasne że odpowiada się samemu, ale jakby nie patrzeć terapeuta
                  zadaje zawsze
                  > takie pytania, na które wydaje mu się, że sam wcześniej znalazł
                  odpowiedź w
                  > trakcie kontaktu z pacjentem

                  Niekoniecznie. On wcale nie musi znać konkretnej odpowiedzi.

                  > to tak jakby widział, że po karku spływa ci krew i zapytał: nic
                  panią nie boli?
                  > nie uderzyła się pani gdzieś ostatnio?

                  Różnica jest taka, że w zaburzeniach psychicznym rany są
                  niewidzialne na zewnątrz, są ukryte w psychice i ich powody także są
                  w dużej mierze ukryte - w tym (głównie?) dla samego chorego. Nawet,
                  jeśli ich wyrazem jest widoczna autoagresja, otyłość. I bardziej
                  skomplikowane niż siniak na nodze.

                  Np. wiele bulimiczek przed podjęciem terapii/pracy nad
                  samoświadomością, myśli, że wymiotuje po prostu dlatego, bo boi się
                  przytyć, bo ma niemiłe wzdęcia, bo chce stracić kalorie, bo ma
                  poczucie winy, że za dużo zjadła, itd.. A głębsze powody są ukryte
                  dla nich samych. Natomiast terapeuta dobrze wie, że jedzenie jest
                  przykrywką i zada takie pytania/tak poprowadzi rozmowę, aby
                  dziewczyna mogła sama dojść do tego, dlaczego i po co się objada i
                  wymiotuje. O to mi chodziło.
                  • mauamee Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 25.06.10, 19:34
                    annarchia napisała:

                    > mauamee napisała:
                    >
                    > > jasne że odpowiada się samemu, ale jakby nie patrzeć terapeuta
                    > zadaje zawsze
                    > > takie pytania, na które wydaje mu się, że sam wcześniej znalazł
                    > odpowiedź w
                    > > trakcie kontaktu z pacjentem
                    >
                    > Niekoniecznie. On wcale nie musi znać konkretnej odpowiedzi.

                    konkretnej często nie
                    ale przeczucie ma
                    albo przynajmniej wie, w które miejsca można celować


                    >
                    > > to tak jakby widział, że po karku spływa ci krew i zapytał: nic
                    > panią nie boli?
                    > > nie uderzyła się pani gdzieś ostatnio?
                    >
                    > Różnica jest taka, że w zaburzeniach psychicznym rany są
                    > niewidzialne na zewnątrz, są ukryte w psychice i ich powody także są
                    > w dużej mierze ukryte - w tym (głównie?) dla samego chorego.
                    (itd. itd....)

                    no i co z tego, że rany są niewidzialne?
          • loiseau Annarchia, świetny post! 23.06.10, 16:43
            Bardzo dobrze napisane:)
    • wielki_szuwarek Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 20.06.10, 21:50
      dziwna przypadlosc
      • flying_pietruszka do Swithart1973 22.06.10, 00:50
        Swithart1973 w Twojej wypowiedzi znalazłam dwa fragmenty które zwróciły moją uwagę:
        "Jem sobie, bo tak jest przyjemnie, kojarzy mi się to z dzieciństwem, nagrodami, czyli jasną stroną życia." - czy to znaczy że teraz Twoje dorosłe życie bez jedzenia nie byłoby jasne i przyjemne?

        "I tu się włącza czerwona lampka - nie wolno mi jeść, a ja tak bardzo to kocham, że nie dam sobie tego odebrać, więc pochłaniam tego jedzenia więcej i więcej." -Co strasznego stałoby się gdybyś spróbowała odmówić sobie jedzenia, czego się boisz?

        Mówię tak bo sama miałam podobne myśli i udało mi się je rozszyfrować (w bólach, po dwóch latach terapii, ale lepiej późno niż wcale). I paradoksalnie z tą wiedzą jest mi lżej.
        Myślę że gdzieś w głębi jest coś co nie pozwala Ci przestać i to jest jakieś bolesne uczucie które wypierasz. Tak jak już wcześniej ktoś wspominał - na początku myślisz że masz wszystkiego aż nadto, miłości, szczęścia rodzinnego itd. Możesz myśleć że wiesz już wszystko o swoich uczuciach, ale tak nie jest dopóki problem nie jest rozwiązany.

        Bez odpowiedzi zostały pytania annarchii które dały mi do myślenia: "Gdybyś tu i teraz NAGLE zyskała normalną wagę, straciła diagnozę bed i przestałabyś tyle jeść to CO zrobiłabyś KONKRETNIE? Czym zapełniłabyś teraz ten czas jaki do tej pory spędzałaś na kupowaniu jedzenia i objadaniu się? I z jaką grupą osób identyfikowałabyś się?"

        Myślę że każda z nas powina sobie odpowiedzieć na podobne pytania...
        • swithart1973 Re: do Swithart1973 23.06.10, 16:19
          Ja myślę, że bez psychoterapii cięzko jest odpowiedzieć szczerze na
          tekie pytania.
          Dlatego właśnie celem mojej tutejszej obecności jest znalezienie
          odpowiedniej psychoterapii grupowej - będę wdzięczna za każdy namiar.
          • loiseau Re: do Swithart1973 23.06.10, 16:35
            Wiesz, z całym szacunkiem, ale Twój Styl nie jest wyrocznią:) Np. na tej stronie
            (pierwszej z brzegu): helpguide.org/mental/binge_eating_disorder.htm
            polecają trzy różne rodzaje terapii indywidualnej, dwie formy oddziaływania
            grupowego i trzy grupy leków stosowane w leczeniu BED. Także warto rozejrzeć się
            za bardziej wiarygodnymi źródłami informacji, niż kolorowy magazyn dla pań.
            • swithart1973 Re: do Swithart1973 24.06.10, 14:21
              Leki u mnie odpadają - w wyniku odchudzania farmakologicznego
              zachorowałam na zespól schizoafektywny. To dla mnnie tak zimny
              prysznic, że już nie chcę żadnej chemii. Choćby nie wiem jak
              skutecznej i popartej nie wiem jakimi wynikami.
              Mazindol miał być bardzo bezpiecznym lekiem, po latach dowiedziałam
              się, że miał w składzie amfetaminę, która wywołała u mnie chorobę
              psychiczną.
              Jesli chodzi o terapie indywidualne, to mnie to nie przekonuje. Dla
              mnie sam terapeuta nie jest postacią wiarygodną - nigdy nie próbował
              zrzucić "dzieciątek" kg tłuszczu, więc dysponuje wiedzą czysto
              teoretyczną.
              Jedynie grupa terapoeutyczna (osoby biarące udział w terapii z
              podobnym do mojego problemu + terapeuta) mogą mi pomóc. Ja
              przynajmniej w to wierzę, a to chyba więcej niż ślepa ufność w
              teksty z prasy kobiecej.
              • ankaaa Re: do Swithart1973 24.06.10, 15:43
                A onkolog musi zachorować na raka, żeby wiedzieć jak leczyć ?


                Powiem ci tak - z takim myśleniem, nastawieniem ... ba przyjmowaniem
                pomocy od osób z forum ... jeszcze sobie długo będziesz gruba.
                • swithart1973 Re: do Swithart1973 24.06.10, 23:46
                  Wg Ciebie nie przyjmuję pomocy, bo nie potrafię odpowiedzieć na
                  pytania dotyczące mojej podświadomości?
                  • ankaaa Re: do Swithart1973 25.06.10, 08:31
                    NIE.

                    Już to ci pisałam - TERAPIA INDYWIDUALNA !!!
                    A nie żadne spotkania typu AŻ.

                    Podałam ci też stronę.
                    Zaoferowałam też - podanie namiaru na sensownego specjalistę, jak
                    sama nie znajdziesz.

                    A Inni też wiele mądrego tu napisali.
                    A ty tego NIE WIDZISZ, NIE ROZUMIESZ i NIE PRZYJMUJESZ.

                    NO, i wcale zresztą nie musisz ;)

                    Twoje życie, twoje wybory.
              • loiseau Re: do Swithart1973 24.06.10, 20:40
                To ja w takim razie mówię pas.

                Powodzenia w szukaniu grupy terapeutycznej dla otyłych/żarłoków/BEDowców (tylko
                czy ten terapeuta też ma być otyły, może już odchudzony, czy to w tym wypadku
                nie ma znaczenia?). Tu Ci na marginesie przyznam rację, jeśli w coś nie wierzysz
                (terapia indywidualna, leki), to pewnie nie ma się co za to zabierać, bo
                wszystkie pozytywne efekty płynące z dobroczynnego działania efektu placebo by
                Cię ominęły.

                Wiesz, tylko jednego nie mogę zrozumieć. Tłumaczysz nam tutaj we wstępie do tego
                wątku, co to jest BED (nawet nam z angielska skrót rozwijasz), pięknie różnymi
                fachowymi nazwami szafujesz (np. "zespół schizoafektywny"), oświecasz nas, a
                masz w sumie tak mało racjonalne podejście. No i te inspiracje z kobiecej prasy:(

                Dziwię się, że z tak poważnymymi problemami jakie Cię dotykają prezentujesz tak
                nonszalanckie podejście do tematu.

                • swithart1973 Re: do Swithart1973 24.06.10, 23:48
                  Nie bardzo rozumiem dlaczego inspiracje z kobiecej prasy są gorsze
                  niż te z prasy fachowej? Przecież teksty w magazynach popularnych
                  powołują się własnie na te źródłowe, tylko są ciekawiej napisane.

                  szafuję nazwą, którą ordynator 9 odzdziału psychiatrycznego na
                  sobieskiego określił moją chorobę - czy wg ciebie to jakiś popis
                  erudycji?
                  • mauamee Re: do Swithart1973 25.06.10, 11:40
                    swithart1973 napisała:

                    > szafuję nazwą, którą ordynator 9 odzdziału psychiatrycznego na
                    > sobieskiego określił moją chorobę - czy wg ciebie to jakiś popis
                    > erudycji?

                    jak na zakres problemów psychicznych, które cie gnębią, wiedzę na ich temat masz
                    dramatycznie małą

                    nie dziw się
                    to może szokować

                    "Swithart, nie bierz tego za atak, naprawdę dobrze Ci życzę. "
                • mauamee Re: do Swithart1973 25.06.10, 11:38
                  loiseau napisała:

                  > Dziwię się, że z tak poważnymymi problemami jakie Cię dotykają prezentujesz tak
                  > nonszalanckie podejście do tematu.

                  jakie poważne problemy? przecież jest spełnioną, szczęśliwą kobietą, ze
                  wspaniałą rodziną

                  tylko do standardowego krzesełka nie może się zmieścić


                  nie wymagajmy zbyt wiele

                  jasno tu widać, że jako problem uznawany jest rozmiar pacjentki, a nie jej psychika

                  trzeba jeszcze poczekać kilka(naście lat)

                  tak jak z większością osób, które przychodzą na to forum
                  nic nadzwyczajnego się w tym wątku nie dzieje
                  poza większym zapędem do dostosowywania świata do swoich potrzeb (zmiana
                  tematyki forum)

                  ale jeśli na co dzień walczy się o większe rozmiary ubrań, odpowiednie krzesełka
                  i brak przykrych spojrzeń ludzi na każdym kroku
                  czyli o brak wykluczenia społecznego

                  to z rozpędu można wpaść na forum i także tutaj z miejsca domagać się
                  traktowania jako "swojego" i oficjalnego przyjęcia do "grupy"

                  to w gruncie rzeczy całkowicie zrozumiałe


                  "Swithart, nie bierz tego za atak, naprawdę dobrze Ci życzę. "
              • mauamee placebo to świetny lek 24.06.10, 20:43
                żadnych skutków ubocznych
                nawet amfetaminy nie posiada

                swithart1973 napisała:

                > Jedynie grupa terapoeutyczna (osoby biarące udział w terapii z
                > podobnym do mojego problemu + terapeuta) mogą mi pomóc. Ja
                > przynajmniej w to wierzę, a to chyba więcej niż ślepa ufność w
                > teksty z prasy kobiecej.

                czyli z powodu ewidentnych braków z zakresu wiedzy, w trakcie tonięcia złapałaś
                się kolejnej brzytwy i będziesz się jej trzymać przez kolejne kilka miesięcy

                fajnie

                zajmie ci czas
                da poczucie, że coś ze sobą robisz



                zdrowia życzę
                • swithart1973 Re: a wrodzona wredota... 24.06.10, 23:50
                  ... na pewno nie umili Ci Twojego marnego i krótkiego życvia
                  • flying_pietruszka Re: a wrodzona wredota... 25.06.10, 07:19
                    Myślę że swithart1973 nie jest jeszcze gotowa na stawienie czoła swojemu
                    zaburzeniu, i dlatego szuka jak najmniej skutecznego sposobu (oczywiście
                    upraszczam).
                    Jednak jest trochę prawdy w stwierdzeniu że prośba o pomoc to już pierwszy krok
                    do wyjścia z choroby (ale taka prosto z serca, a nie z rozsądku żeby 'móc
                    zmieścić się w fotelu').

                    Swithart, nie bierz tego za atak, naprawdę dobrze Ci życzę.
                    • mauamee Re: a wrodzona wredota... 25.06.10, 11:19
                      "Swithart, nie bierz tego za atak, naprawdę dobrze Ci życzę."

                      jeśli będę to wstawiać na końcu każdego postu to też będę uznana za grzeczną?
                    • annarchia Re: a wrodzona wredota... 25.06.10, 15:47
                      flying_pietruszka napisała:

                      > Myślę że swithart1973 nie jest jeszcze gotowa na stawienie czoła
                      swojemu
                      > zaburzeniu

                      Ja myślę, że ma ogromny opór i lęk. I niską samoświadomość. I może
                      za dużą przyjemność mimo wszystko. I niewiedzę. A na tę wiedzę i
                      wskazówki trzeba być otwartym, aby coś się dziać zaczęło...

                      Ja tam to rozumiem doskonale, bo jeszcze parę lat temu żałośnie mało
                      o sobie wiedziałam, uważałam, że moim jedynym problemem jest
                      depresja i lęk, i to z ich powodu tak źle się czuję ze sobą, wśród
                      ludzi, w życiu. A jest dokładnie odwrotnie... Ale ta świadomośc
                      przychodzi z czasem. I mimo, że świadomie staram się stawić czoła
                      mojemu zaburzeniu, jestem zdeterminowana mimo upadków, to nadal
                      widzę, jak ogromna część mnie się przed tym opiera, w dalszym ciągu :
                      ( Tak, jakby część psychiki działała na własną niekorzyść,
                      oszukiwała siebie samą... z lęku przed utratą znanego, z lęku przed
                      bólem, wstydem, większym dyskomfortem, zmierzeniem się z
                      niewygodnymi prawdami i trudniejszym cierpieniem niż objawowe...
                      Ciężka sprawa
              • annarchia Re: do Swithart1973 25.06.10, 15:27
                swithart1973 napisała:

                > Jesli chodzi o terapie indywidualne, to mnie to nie przekonuje.
                Dla
                > mnie sam terapeuta nie jest postacią wiarygodną - nigdy nie
                próbował
                > zrzucić "dzieciątek" kg tłuszczu, więc dysponuje wiedzą czysto
                > teoretyczną.

                Nie tylko teoretyczną. Może mieć doświadczenie w pracy z takimi
                pacjentkami. On nie musi być sam chory na BED, aby nie wiedzieć,
                jakie mechanizmy/motywy/opory/lęki za tym mogą stać i jak Ci pomóc.
                Tj. ktoś Ci napisał - nie trzeba mieć raka, aby być skutecznym w
                leczeniu nowotworów. Z kolei inna osoba z BED może Cię bardzo
                rozumieć, bo zna problem z autopsji, ale niekoniecznie Ci pomóc w
                wyzdrowieniu.

                > Jedynie grupa terapoeutyczna (osoby biarące udział w terapii z
                > podobnym do mojego problemu + terapeuta) mogą mi pomóc.

                Same osoby chore, z podobnym problemem, biorące udział w terapii
                mogą Cię zrozumieć (bo mają to samo), wesprzeć. Ale jakby potrafiły
                Ci pomóc, wyleczyć Cię, to same dawno byłyby zdrowe. Nie? Dlatego w
                takich grupach (tj. na indywidualnej) jest terapeuta (który nie musi
                mieć tego problemu, wystarczy empatia i kompetencje).

                Często osoby z podobnymi problemami, pozostawione samym sobie,
                nakrecają się wspólnie - dziewczyny z ED dzielą się radami, jak
                wymiotować, jak spalać kalorie, nakręcają się gadaniem o jedzeniu,
                pognębiają się, że nie da się wyjść z tego. Jak byłam na grupowej to
                tak było, głównie w czasie między sesjami. W mojej grupie
                monotematycznie gadało się o lękach, jakie kto ma, kiedy ma, co robi
                jak je ma, braku stabilności, bezsensie życia, samobójstwie (kto
                czytał i słyszał o jakich sposobach). Ja akurat wolę indywidualną,
                mając kontakt z kimś bardziej zdrowym niż takim jak ja.
          • annarchia Re: do Swithart1973 25.06.10, 15:59
            swithart1973 napisała:

            > Ja myślę, że bez psychoterapii cięzko jest odpowiedzieć szczerze
            na
            > tekie pytania.

            Z tą szczerością się zgadzam. Bo osoba zaburzona bywa mistrzem
            samooszukiwania. Nawet mimowolnie. Znam to... strasznie podstępny
            mechanizm. Człowiek się z lęku okłamuje. Czasem ten lęk jest tak
            duży, że opinii innych się nie słucha...
            • swithart1973 Re: do Swithart1973 25.06.10, 17:56
              annarchia - dziękuję za Twoje posty.
              Uwierz, że nie ma we mnie złej woli w przyjmowaniu rad, a jedynie
              odrzucaniu tych, które testowałam na własnej skórze.
              Nie wierze w bezpieczne leki na odchudzanie - nie mam żadnej
              gwarancji, że dostanę placebo, a nie amfetaminę, tudzież inny
              specyfik, który w tej chwili jest dopuszczony do leczenia, a za
              jakiś czas okaże się, że byłam królikiem, na którym go testowano i
              jednak został wysofany.

              Dla mnie zespól schizoafektywny, to nie mądrze brzmiąca nazwa. To
              silne lęki - w których piekło jest taką samą rzeczywistością jak
              ziemia po której codziennie chodzę. Piekło to nie jest przenośnia,
              moje lęki były oparte o tematykę religijną, czy raczej
              satanistyczną, przy którym klimat" dziexcka Rosemary" jawi się jako
              otulająca Cię bezpecznie kołysanka na dobranoc.

              Po takim doświadczeniu awersja do leczenia otyłości farmakologicznie
              jest u mnie tak silna, że jestem na etapie czekania na wycięcie
              żołądka, żeby tylko nie przyjmować żadnej "odchudzającej" chemii.

              Terpaię indywidualną miałam dwa razy - dobrych kilka lat temu
              chodziłam przez kilka miesięcy do psychiatry z rospoznaniem zespołu
              maniakalno- depresyjnego. ja coś tam mówiłam, pan doktor
              przytakiwał "mhm" z pod jego przymknietych powiek ziało nudą i
              sennością.

              Druga terapię przechodziłąm w ośrodku na czerniakowskiej (poradnia
              szpitala z sobieskiego) z rozpoznaniem pochwicy. Chodziłam kilka
              miesięcy, w trakcie której trafiłam do super delikatnej ginekolog z
              tego ośrodka. W trakcie badania powiedziała, że mam leciutki objaw
              pochwiczy przy wejściu do pochwy, dalej jest lużniutko. Po tym
              badaniu przezyłam pierwszy w życiu normalny stosunek seksualny z
              obecnym mężem.
              Terapeuta napadł na mnie, że on jeszcze nie zastowsował technik
              relaksacyjnych (po kilku długich dla mnie tygodniach – on wciąż
              czekjał na przeprowadzenie relaksacji), a mi przeszła
              pochwica.Naprawdę nawydzierał się na mnie, za to że wysdrowiłam bez
              jego pomocy.

              Zdaję sobie sprawę, że terapeuci bywają różni, ja akurat bie miałam
              szczęścia. Boję się, że nie będę miała go nadal i będę się błąkać od
              annasza do kajafsza, a mój problem w wyniku tej tułaczki tylko się
              nasili.

              Nie próbowałam tylko psychoterapii grupowej, a jest ona naprawdę
              skuteczniejsza w wypadku żarłoków niż anorektyczek czy bulimiczek,
              które moga tworzyć własne sesje w trakcie przerw – z poradami o
              doskonalszych metodach wywoływania wymiotów, czy lepszego markowania
              jedzenia przed otoczeniem (anorektyczki.).

              Kompulsywni żarłocy nie ukrywają swojego problemu, bo nie mogą.
              Każdy kto na mnie spojrzy widzi, że jem jak świnia. Czego mogę się
              dowiedzieć z negatywnych rzexczy od osób z podobnym do mojego
              problemem? Ze zjadł na raz dwa kurczaki i czuł się po tym jak po
              narkotyku? Sama wiem, cvo mi daje, a przede wszytskim co mi odbiera
              jedzenie. I nawet jeśli nie „tworzę imagu” osobu zmotywowanej do
              działania. To nią jestem. Nie wierzę, że osoba, która nie jest
              przekonana do zmiany stylu życia decyduje się na wycięcie 4/5
              żołądka. Tylko sama nie dam rady zmienić stylu odżywiania. To już
              też wiem z autopsji.
              • kasiaczek1887 Re: do Swithart1973 25.06.10, 22:11
                a czy takie coś: objadanie się na zmianę z głodzeniem to też jest to BED czy
                co to jest ? nie mam nadwagi...
                • mauamee Re: do Swithart1973 25.06.10, 23:22
                  kasiaczek1887 napisała:

                  > a czy takie coś: objadanie się na zmianę z głodzeniem to też jest to BED czy
                  > co to jest ? nie mam nadwagi...


                  to jest coś niezdrowego i niepokojącego

                  czy naprawdę na tym forum wszystko musi mieć konkretną nazwę?
                  • swithart1973 Re: do Swithart1973 26.06.10, 16:35
                    czy ty musisz na wszystkich napadać? Tak cięzko jest zrozumieć, że
                    jeśli ktoś jest chory, to chciałby wiedzie na co? Czy w Twoim
                    egoistycznym móżdżku zupełnie nie ma miejsca na myśli typu - ktoś tu
                    przychodzi po pomoc - MOZE POMOGĘ zamiast ciągle dowalać?
                    • mauamee Re: do Swithart1973 26.06.10, 18:18
                      swithart1973 napisała:

                      > czy ty musisz na wszystkich napadać?

                      to nie był napad
                      zrelaksuj się, bo jeśli w realu tak na kogoś naskoczysz, to trzeba będzie to
                      potem odkręcać
                      a po co?

                      Tak cięzko jest zrozumieć, że
                      > jeśli ktoś jest chory, to chciałby wiedzie na co? Czy w Twoim
                      > egoistycznym móżdżku zupełnie nie ma miejsca na myśli typu - ktoś tu
                      > przychodzi po pomoc - MOZE POMOGĘ zamiast ciągle dowalać?

                      użalanie się nad innymi to nie jest pomaganie

                      ale ty masz zamiar udać się do aż i szukać terapeuty, który sam kiedyś ważył 160
                      kilo, więc już wiemy, że masz inne poglądy na ten temat
                • swithart1973 Re: do Swithart1973 26.06.10, 16:33
                  kasiaczku - niestety nie wiem co to jest - jest to jakaś mieszanka
                  BED i anoreksji, na pewno warto zasięgnąć porady lekarza.
              • annarchia Re: do Swithart1973 26.06.10, 11:30
                swithart1973 napisała:

                > Dla mnie zespól schizoafektywny, to nie mądrze brzmiąca nazwa. To
                > silne lęki - w których piekło jest taką samą rzeczywistością jak
                > ziemia po której codziennie chodzę. Piekło to nie jest przenośnia,
                > moje lęki były oparte o tematykę religijną

                Znam to dobrze z autopsji.
                Tragedia.
                Współczuję bardzo.
                Ale dodam, że...

                > czy raczej
                > satanistyczną, przy którym klimat" dziexcka Rosemary" jawi się
                jako
                > otulająca Cię bezpecznie kołysanka na dobranoc.

                ...w tych słowach, oprócz rozpaczy, pobrzmiewa Twoje pragnienie
                wyjątkowości i podziwu (pewnie nieświadomie). Nie mówię, że to coś
                nagannego, stwierdzam moje wrażenie. Wiem, to może brzmieć
                oburzająco, ale... Jak jesteś zainteresowana (?) to polecam świetną
                książkę "Psychopatologia i religia" D. Janusa.

                > Druga terapię przechodziłąm

                Przechodziłaś - tak się nie zdrowieje.
                A coś w sobie zmieniłaś dzięki tej terapii?

                > Kompulsywni żarłocy nie ukrywają swojego problemu, bo nie mogą.
                > Każdy kto na mnie spojrzy widzi, że jem jak świnia.

                Nie zrozumiałyśmy się. Prawdziwym (tym źródłowym) problemem żarłoków
                nie jest ani tusza ani nadmierne jedzenie. Te problemy -
                osobowościowe, emocjonalne - są w psychice, często nieświadome dla
                samych żarłoków. Te problemy są świetnie ukrywane (przed innymi i
                samym sobą) przez objadanie się i kilogramy tłuszczu.

                > jedzenie. I nawet jeśli nie „tworzę imagu” osobu zmotywowanej do
                > działania. To nią jestem.

                Świadomie - wierzę Ci. Ja też jestem zmotywowana i zdeterminowana
                świadomie, ale terapia idzie opornie. Bo są też kwestie nieświadome,
                które mogą być zupełnie przecwistawne, a ich siła jest ogromna.
                Czytałaś coś o oporze/lęku przed zmianą?

                > Nie wierzę, że osoba, która nie jest
                > przekonana do zmiany stylu życia decyduje się na wycięcie 4/5
                > żołądka.

                To uwierz. Powodem Twojego stylu życia nie są rozmiary Twojego
                żołądka. Trzeba się zająć inną częścią ciała - mózgiem. To w umyśle
                tkwią przyczyny Twojego objadania się i stylu życia, tak więc jak
                chcesz zmiany to pracuj nad dotarciem do swoich zajedzonych emocji,
                nad poszerzaniem samoświadomości, zmianą myślenia, z pomocą dobrego
                terapeuty. Człowiek zmotywowany do zmiany nad tym pracuje. Bez
                takiej zmiany sama operacja prawdopodobnie pójdzie na marnację.
                • mauamee Re: do Swithart1973 26.06.10, 12:10
                  annarchia napisała:

                  > ...w tych słowach, oprócz rozpaczy, pobrzmiewa Twoje pragnienie
                  > wyjątkowości i podziwu (pewnie nieświadomie).


                  na takim poziomie abstrakcji i "nieświadomości", który prezentujesz na forum
                  Annarchio, równie dobrze można za każdym razem odpisać, że projektujesz
                  • annarchia Re: do Swithart1973 27.06.10, 21:21
                    mauamee napisała:

                    > na takim poziomie abstrakcji i "nieświadomości", który prezentujesz
                    > Annarchio, równie dobrze można za każdym razem odpisać, że
                    > projektujesz

                    To raczej odwrotnie - bo tendencja do projektowania jest tym
                    silniejsza i bardziej prawdopodobna im samoświadomość niższa, a nie
                    głębsza :) Ja coraz lepiej sobie uświadamiam, kiedy i co na innych
                    projektuję, ale dziekuję za uwagę, przemyślę.

                    A pomijając już moje własne doświadczenia, odczucia, ewent.
                    projekcje - nie zauważyłaś, że w tamtym poście podałam (jako zapewne
                    wiarygodniejsze źródło dla Swithart niż moje wypowiedzi) tytuł
                    książki, w której można wyczytać takie postulaty? "Psychopatologia a
                    religia", bardzo polecam.
                • swithart1973 Re: do Swithart1973 26.06.10, 17:31
                  annarchia napisała:


                  > Znam to dobrze z autopsji.
                  > Tragedia.
                  > Współczuję bardzo.

                  > Ale dodam, że...

                  > ...w tych słowach, oprócz rozpaczy, pobrzmiewa Twoje pragnienie
                  > wyjątkowości i podziwu (pewnie nieświadomie). Nie mówię, że to coś
                  > nagannego, stwierdzam moje wrażenie. Wiem, to może brzmieć
                  > oburzająco, ale... Jak jesteś zainteresowana (?) to polecam
                  świetną
                  > książkę "Psychopatologia i religia" D. Janusa.

                  Przez te słowa chciałam przyblizyć mój problem. Piekło kojarzy się z
                  diabłem, smoła i takie tam bzdety. powołując się na film Polańskiego
                  chciałam przekazać, że nie tyle same obrazy są straszne, co klimat
                  tych wyobrażeń. Akurat miałaś podobny problem, więc wiesz o czym
                  mówię. Jesli dla kogoś to kompletna abstrakcja, to łatwiej mu będzie
                  zrozumieć, o czym piszę. Dzięki za podusnięcie lektury – teraz już
                  jestem gotowa aby sięgnąć po ksiązki, może dlatego, że moje lęki
                  minęły.

                  7 lat temu byłam na sobieskiego. Zgłosiłąm się w dobrej formie – nie
                  maiłam jakiejś szczególnie głebokiej depresji, po prostu chciałam
                  zmienić stare leki na te nowej generacji – a to lekarz (ordynator) u
                  którego byłam prywatnie mógł zmienić jedynie w szpitalu –
                  przynajmniej tak mi wyjaśnił.
                  Miałam być tam 2 tygodnie, byłam 6. Miałam zrobione pranie mózgu –
                  leki zmieniały się jak w kalejdoskopie, a ja czulam się coraz
                  gorzej. W najgorszej chiwli straciłam kontakt z rzeczywistością –
                  wyglądfałam jakbym była nieprzytomna, chociaż słyszałam wszystko w
                  okól, to tak jakby mnie nie było w ciele. Mama była przerażona.
                  Pielęgniarka podpowiedziała, że czasem pacjentom w takim stanie
                  pomaga kąpiel w wawnnie – w tarkcie zanurzenia następuje ocknięcie z
                  polekowego letargu. Mi też pomogła.
                  Długie miesiące zastanawiałam się dlaczego tak wyglądało moje
                  leczenie. Az doszła do mnie informacja, że ten lekarz czekał na
                  wynagrodzenie, bo przecież mimo, że w szpitalu leczył mnie
                  prywatnie. Dla mnie i mojej rodziny nie było to takie oczywiste, a
                  on się niczego nie dopominał.

                  Już tak mam, że z klażdego doświadzcenia w życiu staram się
                  wyciągnąc jakieś pozytywne strony. Tym razem było mi łatwo. Po
                  praniu mózgu lęki bezpowrotnie minęły, za co jestem Bogu bardzo
                  wdzięczna (lekarzowi trochę mniej ;-)) W trakcie pobytu w szpitalu
                  lekarz prowadzący, gdy jeszcze jakoś kontaktowałam – syknął do mnie
                  z nienawiścią – następnym razem wyląduje pani na oddziale newric.
                  Nie wiedziałam o czym mówi. Całę zycie byłam powolnym żółwikiem –
                  nie znałam uczucia nerwów. Zamykałam się w swojej skorupce, czasem
                  coś mnie wkurzyło – ale teraz już wiem, że do prawdziwego
                  zdenerwowania było mi daleko.
                  W tej chwili są dnie (nie tak rzadkie), kiedy wkurza mnie dosłownie
                  wszystko, że ktoś zażartuje na temat dla mnie drażliwy (jest ich
                  coraz więcej – tych tematów), ktoś się spóżni – codziennie duperele
                  wywzwalają we mnie wulkan wściekłości.

                  Radzę sobie z tym w ten sposób – że znów wracam do swojej skorupki –
                  zamykam się w swoim pokoju i proszę, zeby nikt tam nie zaglądał.

                  Co do tematu głownego – nigdy nie jadłam mało,zawsze byłam grupa z
                  przerwami na diety i zrzucanie po 20, 30 czy 40 kg, Każda dieta
                  kończyła się efektem jojo. ze szpitaloa na spobieskiego wyszłam z
                  wagą 120 kg – przez kilka lat trzymałam tego bastionu jedynym znanym
                  mi sposobem – żadnych diet. Ale zbiegło się to moje wyjście z
                  poznaniem obecnego męża – zaczęłam biegać na siłownię – zrzuciłam
                  ok. 15 kg. A mój luby powiedział, że wuglądam jak szwraceneger, więc
                  rzuciłam tą siłownię i zaczęłam jeść. Więcej i więcej. Nikgdy jednak
                  tak żarłocznie jak teraz. Tzn zdarzały mi się takie napady – ale w
                  wtej chwili mam je praktycznie codzioennie przed snem.



                  > > Druga terapię przechodziłąm
                  >
                  > Przechodziłaś - tak się nie zdrowieje.
                  > A coś w sobie zmieniłaś dzięki tej terapii?

                  Opisałąm jak wyglądały te „terapie” – naprawdę myślisz, że miałam
                  szansę dzięki nim coś zmienić. Bo ta druga terapia to zostałą
                  włąsciwie rozgrzebana i brutalnie zerwana przez teraputę.


                  > > Kompulsywni żarłocy nie ukrywają swojego problemu, bo nie mogą.
                  > > Każdy kto na mnie spojrzy widzi, że jem jak świnia.

                  > Nie zrozumiałyśmy się. Prawdziwym (tym źródłowym) problemem
                  żarłoków
                  > nie jest ani tusza ani nadmierne jedzenie. Te problemy -
                  > osobowościowe, emocjonalne - są w psychice, często nieświadome dla
                  > samych żarłoków. Te problemy są świetnie ukrywane (przed innymi i
                  > samym sobą) przez objadanie się i kilogramy tłuszczu.

                  Ależ ja to doskonale rozumiem – dlatego bardzo liczę, że w tym wątku
                  pojawi się krtoś z warszawy i poda mi namiary na swojego terapęutę z
                  prawdziwego zdarzenia. Nawet jeśli mam za to zebrać dalsze tutaj
                  gromy – to bardzo zależąłoby mi jednak przede wszystkim na terapii
                  grupowej.



                  > > jedzenie. I nawet jeśli nie „tworzę imagu” osobu zmotywowanej
                  > do
                  > > działania. To nią jestem.
                  >
                  > Świadomie - wierzę Ci. Ja też jestem zmotywowana i zdeterminowana
                  > świadomie, ale terapia idzie opornie. Bo są też kwestie
                  nieświadome,
                  > które mogą być zupełnie przecwistawne, a ich siła jest ogromna.
                  > Czytałaś coś o oporze/lęku przed zmianą?

                  Ja doskonale sobie zdaję sprawę, że taki lęk istenieje. \tego czego
                  boję się racjonalnie odnośnie podjęcia terapii – to to, że trafię do
                  konowała, który jeszcze bardziej namiesza mi w moim chorym mózgu. Do
                  sceptycznych: mimo, ze już mam baaaardzo namieszane, to na pewno
                  MOŻNA namieszać jeszcze bardziej ;-))


                  >
                  > > Nie wierzę, że osoba, która nie jest
                  > > przekonana do zmiany stylu życia decyduje się na wycięcie 4/5
                  > > żołądka.
                  >
                  > To uwierz. Powodem Twojego stylu życia nie są rozmiary Twojego
                  > żołądka. Trzeba się zająć inną częścią ciała - mózgiem. To w
                  umyśle
                  > tkwią przyczyny Twojego objadania się i stylu życia, tak więc jak
                  > chcesz zmiany to pracuj nad dotarciem do swoich zajedzonych
                  emocji,
                  > nad poszerzaniem samoświadomości, zmianą myślenia, z pomocą
                  dobrego
                  > terapeuty. Człowiek zmotywowany do zmiany nad tym pracuje. Bez
                  > takiej zmiany sama operacja prawdopodobnie pójdzie na marnację.

                  Nawet na pewno pójdzie na marne. Jednak prawdą jest, że to że
                  zaczęłąm szukać terapii i chcę zawalczyć jeszcze raz o siebie – jest
                  właśnie czekająca mnie operacja. Nie wiem, czy bez niej miałabym
                  odwagę podjąc jakiekolwiek nowe próby diety (wiedząc jak się u mnie
                  kończą).

                  Tak sobie myślę – chirurdzy skupiają się tylko na operacji.
                  Terapeuci tylko na mózgu. Jak ktoś waży 160 kg, to powinien być
                  leczony kompleksowo.

                  A dla uspokojenia tu obecnych – jeszcze nie wiem, czy z tej operacji
                  nie zrezygnuję – ale tylko chodząć na dobrą terapię, a nie wiem czy
                  taką znajdę). Jednak łątwiej znależź jest chirurga ;-))
                  • mauamee Re: do Swithart1973 26.06.10, 18:23
                    swithart1973 napisała:

                    > W trakcie pobytu w szpitalu
                    > lekarz prowadzący, gdy jeszcze jakoś kontaktowałam – syknął do mnie
                    > z nienawiścią – następnym razem wyląduje pani na oddziale newric.
                    > Nie wiedziałam o czym mówi. Całę zycie byłam powolnym żółwikiem –
                    > nie znałam uczucia nerwów. Zamykałam się w swojej skorupce, czasem
                    > coś mnie wkurzyło – ale teraz już wiem, że do prawdziwego
                    > zdenerwowania było mi daleko.
                    > W tej chwili są dnie (nie tak rzadkie), kiedy wkurza mnie dosłownie
                    > wszystko, że ktoś zażartuje na temat dla mnie drażliwy (jest ich
                    > coraz więcej – tych tematów), ktoś się spóżni – codziennie duperele
                    >
                    > wywzwalają we mnie wulkan wściekłości.
                    naprawdę... i to po tylu latach "leczenia się"

                    twoja ignorancja jest powalajaca
                    • mauamee Re: do Swithart1973 26.06.10, 18:24
                      ale spoko, nie martw się

                      mamy na forum Siostrę Annarchię, która charytatywnie będzie cię edukowała
                      • annarchia Re: do Swithart1973 27.06.10, 21:42
                        mauamee napisała:

                        > mamy na forum Siostrę Annarchię, która charytatywnie będzie cię
                        edukowała

                        Dzielę się tym, co sama czytam albo odkrywam u siebie, moją wiedzą
                        (książki psych.) i refleksjami (subiektywne). A co ktoś z tym zrobi
                        to zależy od niego. Poza tym ja przynajmniej staram się nie podawać
                        nieprawdziwych informacji, odmiennie od Ciebie:

                        "Autor: mauamee 27.06.10, 00:15

                        > czy dziecko będzie zdrowe?
                        niestety, nerwica jest zazwyczaj chorobą dziedziczną"

                        Gdzie to wyczytałaś?
                        Nerwica jest zaburzeniem nabywanym, a nie dziedziczonym.

              • mauamee Re: do Swithart1973 26.06.10, 12:13
                swithart1973 napisała:

                > I nawet jeśli nie „tworzę imagu” osobu zmotywowanej do
                > działania. To nią jestem.

                zmotywowana do działania na pewno jesteś
                pytanie pozostaje, w którym kierunku: rozwiązywania problemu czy chowania go pod
                dywan

                a właściwie odpowiedź już znamy

                powinnaś zajmować się psychiką, a uderzasz w żołądek

                czyli: jesteś cholernie zmotywowana do chowania problemu w szafie lub właśnie
                pod dywanem

                "<tu powinien być ten cytat, którego nie chce mi się teraz odszukać i kopiować>"
    • ankaaa Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 26.06.10, 19:02
      www.glodne.pl/terapia/

      forum.glodne.pl/terapeuci-adresy-vt780.html
      • swithart1973 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 26.06.10, 19:49
        ankoo - dziękuję :-)
    • nikotynka66 Re: BED - zespól kompulsywnego objadania się 21.10.19, 10:21
      szalency.com.pl/2019/10/20/pamietnik-glodomora-zaburzenia-kompulsywnego-objadania-sie-cz-1/

      www.facebook.com/Szale%C5%84cy-124938702239201/?modal=admin_todo_tour

      Dużo mi dał artykuł tego bloga. W sumie nawet można dołączyć do strony na facebooku, dobrze czyta się kogoś, kto już to przeszedł i wie jak z tego wyjść ...

Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się

Nie pamiętasz hasła lub ?

Nakarm Pajacyka