Rozpoczynam walkę o życie :-)

[yesstem]

To ja, wiecie kto. Trzymajcie kciuki, biorę byka za rogi. Nie dopuszczam
myśli o kolejnej porażce. Zachęcam niezdecydowanych: dołączcie! Razem
raźniej, razem łatwiej! Nie marnujmy sobie życia. Nie możemy liczyć na to,
że 'B' sama da nam spokój, my musimy się jej pozbyć, my same musimy ją
wyrzucić z naszego życia! Więc do dzieła! Będzie bardzo ciężko, ale trzeba to
przetrwać. W końcu to walka o nasze życie.

[wodnik73]

Yesstem, fajnie, że jesteś :)

"Masz w tej chwili idealnego partnera - samą siebie. ... spędzisz ze sobą całe
życie. Ciesz się z tego związku. Spraw, by był jak najlepszy i przepełniony
miłością. Bądź dla siebie dobra. Pokochaj swoje ciało. Będzie ono z Toba przez
całe życie. Jeśli jest coś , co chiałabyś zmienic w swojej osobowości, zmień
to. Rób to z miłością i radosnym uśmiechem, mnóstwem usmiechu"
"Zaprzyjaźnij się ze swoim ciałem. Odzyskaj je. Niech stanie się dla Ciebie
miejscem ciepłym i przyjaznym, oazą bezpieczeństwa....ciało to nie opakowanie,
nie środek lokomocji. Twoje ciało to Ty. Stanowicie jednośc, to ono pozwala Ci
życ i kochac"
trzymam kciuki, damy radę !!!

[katarzyna2005]

Trzymam kciuki, pozdrawiam, dobrego weekendu bez b., do poniedzialku.

[30stka]

Ja również trzymam kciuki (fajny nick - taki pozytywny ;-))
Magda

Już 2-gi dzień

[yesstem]

Pierwszy dzień przetrwałam. Nie bez słodyczy - jak chciałam, ale bez ataku.
Było ciężko. Najważniejsze, że się udało.

Dziś dzień 2-gi i próba sił: obiadek rodzinny... Dam radę. Muszę.

[marilka123]

Wkurzały mnie kiedys posty ludzi,którzy dekralowali sie,ze już kończą a i tak
wracają na tą stroną i opowiadają jak nic im znowu nie wyszło,jednak ja jestem
teraz pewna,ze mi się uda,na 100% będę pisac jak mi idzie.Na wesele,które będzie
w kwietniu będzie ze mnie taka laska,ze juz się cieszę

[yesstem]

A chcesz się wyleczyć czy schudnąć? Bo odchudzanie zdecydowanie nie sprzyja
wychodzeniu z choroby. Niedojadanie sprzyja atakom - niestety. Sama tego
doświadczyłam wielokrotnie. Trzeba ustalić prirytety. Ale życzę Ci sukcesu,
jakkolwiek go definiujesz.

[katarzyna2005]

Caluje Cie w oba policzki za to co napisalas. Mysle cieplo, trzymam kciuki za
nowy tydzien.

[30stka]

Yesstem pamiętaj, że tym razem musi się udać!!!
Myśl już o tym, jak masz mnóstwo czasu dla dziecka, jak uczysz go życia i
dzielisz się z nim swoją radością...

Dzień 3-ci - PRZESŁODZONY

[yesstem]

Wiecie co się stało? Zaczęło się w pracy. Zostałam na 1 dzień przeniesiona
na zastępstwo, sytuacja stresująca, bo nie byłam "u siebie". Nerwy. Jakoś sobie
radziłam, ale momentami czułam się jak matoł, który nic nie wie. W wolnej
chwili zaczęłam sobie rozmawiać ze znajomą osobą. Poruszone zostały trudne
tematy dotyczące mojego życia. Zdenerwowanie chwilami po drżenie rąk (bolesne
wspomnienia). Czułam głód, albo raczej potrzebę jedzenia... Standard: 1)stres -
> 2)jedzenie -> 3)atak. Tym razem punkt 3) wyglądał nieco inaczej niż zwykle. W
drodze do domu coś słodkiego. Bardzo mi się chciało. Jeszcze jeden sklep -
jeszcze jedno coś słodkiego. A co tam... Dziecko z przedszkola i prawie galop
do domu, bo tam mam coś dobrego - coś słodkiego... W domu jedno słodkie, drugie
słodkie, trzecie słodkie... Nie mogłam się powstrzymać. W międzyczasie weszłam
na to forum. Przeczytałam m.in. Wasze słowa do mnie i pomyślalam, że to nie
może się skończyć tak jak zwykle. Ataku nie mogłam już zatrzymać, on już trwał.
Postanowiłam jednak, że choćbym nie wiem ile pochłonęła, nie zwymiotuję. Nie
mogłam zrobić tego sobie, nie mogłam zawieść Was. Tak więc napchałam się
słodkim, ale myśl, że nie zwymiotuję, powstrzymała mnie przed szaleńczym
obżarstwem. Jestem zła na siebie, że dopuściłam do ataku, jestem zła, że teraz
cierpię fizycznie (pełny brzuch i przesadna słodycz) i psychicznie (duuużo
kalorii -> tycie), ale jestem dumna, że to przerwałam i nie wymiotuję. Trudno,
to się nazywa ponosić konsekwencje. Następnym razem może do tego nie dopuszczę
mając w pamięci to jak się teraz czuję. Do końca dnia już nie będę jadła. Muszę
to zapić (nie mam na myśli alkoholu rzecz jasna!). Do jutra jakoś przetrawię.

Postanowiłam, że słodycze porzucę na okres Wielkiego postu, jak robi to wiele
osób (jutro jeszcze może sobie pozwolę). Nie wiem, czy przetrwam aż tyle,
próbowałam już kiedyś, ale się nie udawało. Spróbuję. Tymczasem odchodzę od
kompka, idę jakoś przeżyć resztę tego zbyt słodkiego dnia...

[maybe123]

> Postanowiłam jednak, że choćbym nie wiem ile pochłonęła, nie zwymiotuję. Nie
> mogłam zrobić tego sobie, nie mogłam zawieść Was. (...) myśl, że nie
> zwymiotuję, powstrzymała mnie przed szaleńczym obżarstwem.
> (...) jestem dumna, że to przerwałam i nie wymiotuję. Trudno,
> to się nazywa ponosić konsekwencje. Następnym razem może do tego nie
> dopuszczę mając w pamięci to jak się teraz czuję.

bardzo slusznie jestes dumna z siebie!!! ja podobnie zaczelam moje wychodzenie
z B. i teraz mam juz cos ze czterdziesci dni za soba, po 15 latach chorowania.
Jak wiedzialam ze nie zwymiotuje, to ograniczalam to co zjadlam. A jak
przejadlam, to mowilam sobie - no tak, poczuj jak to jest, jakie sa
KONSEKWENCJE takiego wyboru. I zauwazylam ze w wielu sprawach w zyciu niby
podejmuje decyzje, ale unikam konsekwencji - np. umawial sie z kims wiedzac, ze
odwolam, itd. Obawa, a wrecz wstyd by nie zawiesc innych tez mnie
powstzymywaly, i choc to troszke negatywny sposob, to dziala.

trzeci dzien sukcesu, i to z taka bitwa ze slodyczami, to OGROMNE
osiagniecie !!! tak trzymaj! takie dni z pokusa beda wracac, ale miedzy nimi
coraz wiecej spokoju i dobrego samopoczucia.

Co do slodyczy, to dodanie bialka do posilku (powtarzam to do znudzenia w
kazdym liscie, ale to naprawde dziala) pomaga przerwac "chcice". Na przyklad
zrob sobie jajecznice z 2 jajek, a potem jesli nadal Cie ciagnie to cos malego
slodkiego i np. kawe. Sprobuj. warto.

[30stka]

Karolina, nic się takiego tragicznego nie stało. Zastanawiam się tylko jak
Cię "uzbroić" na przyszłość, aby taka rozmowa na Twój temat nie powodowała
paniki i chęci "ucieczki". Może są jeszcze pewne sprawy, z którymi musisz
zrobić niejako porządek - tak jak sprząta się porozrzucane zabawki po dziecku
(ten przykład pewnie jest Ci znajomy :)). Pokaż ludziom nową twarz - osoby
świadomej swoich wyborów i odpowiedzialnej za nie (wiem, to jest chyba w
pewnych sytuacjach najtrudniejsze) i nie bojącej się ponosić konsekwencji (to
już dzisiaj w pewnym sensie pokazałaś!). Pomalutku stąpaj ku wyzdrowieniu,
dawaj sobie jak najwięcej czasu na "przebywanie z sobą" - zaglądaj do swojej
duszy i jeśli widzisz tam smutek, szukaj na niego jakiegoś lekarstwa (tylko nie
słodyczy!!).
Pozdrawiam serdecznie, wciąż trzymam kciuki, Magda

[yesstem]

Ech... Dałam plamę... Jest mi wstyd!!! Ileż razy można powtarzać ten sam błąd,
by w końcu postąpić właściwie???? NIENAWIDZĘ SŁODYCZY!!!

Jutro nowy dzień... BEZ SŁDYCZY!!!

[maybe123]

szkoda... nastepnym razem pisz wczesniej, zanim bedzie za pozno

[30stka]

Ten Twój Anioł Stróż to jakaś straszna gapa... zaspał, czy co?

[niobe5]

Bo te nasze Anioly Stroze czasami odwracaja sie od nas plecami, zeby pokryjomu
przekosic cos slodkiego. Ah.. :)

[30stka]

:)

[katarzyna2005]

Ja tez do znudzenia to samo. Chec na slodycze - wcinasz bulke (grahamke), albo
dwie, 2 jablka (albo bulke, 2 jablka, bulke, bo bulka sie zapychasz). Dobrze
przedtem wode. Najpierw zrob to (gdy juz wiesz, ze bedzie atak), po prostu
zrob, jedz powoli (zmus sie do powolnego jedzenia), mozesz nawet myslec, ze w
to nie wierzysz. Przejdz sie kawalek. I zobaczysz, duza szansa, ze zadziala
(tylko absolutnie nie rzygaj po tych bulkach, o martwieniu sie o linie nie ma
wtedy mowy, wtedy najwazniejsze jest ratowanie Cie przed atakiem). U mnie
ZAWSZE dzialalo. Pozdrawiam.

[yesstem]

Muszę rzucić te cholerne słodycze... M U S Z Ę !!! Tylko jak? Już nie wiem czy
kląć czy płakać, nie wiem już czy to głupota, czy bezsilność, czy wolny
wybór... Nie rozumiem sama, co mną kieruje, nie pojmuję... Czasem mi się
wydaję, że pokonam wszelkie przeciwności, a za chwilę czuję się zupełnie
bezradna. Nie radzę sobie! Ciągle próbuję i ciągle nie wychodzi. Dlaczego???
Dzisiaj wystarczyło, że zostałam poczęstowana jedną małą czekoladką i
oczywiście nie odmówiłam (sobie!), a potem ciąg... Znowu jest BARDZO ŹLE...

I znowu od początku...

[yesstem]

Ostatnio miałam same wpadki, wczoraj to już załamałam się na maxa. Mąż był
świadkiem mojego obżarstwa, a potem rzygania. Kiedy widział, jak wsuwam jedną
rzecz po drugiej, już wiedział jak to się skończy. On już poznał te moje
stany...

Dzisiaj znowu próbuję przeciwstawić się największej zmorze mojego życia. Staram
się jeść NORMALNIE. Zjadłam dwie kromki chleba z wędliną na śniadanie, wypiłam
kawę z mlekiem. Byłam na zakupach ( w pracy wzięłam wolne, żeby sie trochę
zrelaksować), zjadłam moje ulubione ciastko (nie potrafę całkiem się oprzeć
słodyczom, ale to jak na razie jedyna słodka rzecz dzisiaj). Na obiad sałatka
warzywna i wątróbka na wpół surowa (witaminki i żelazo). Potem zobaczymy... Nie
twierdzę, że wygrałam ten dzień, bo sie jeszcze nie skończył, ale idzie mi
nieźle. Nie jestem głodna, to najważniejsze.

Znaczyłam w kalendarzyku kolejne 'czyste' dni na zielono: 1...2...3...itd. Ale
po tamtych szczęśliwych 50-ciu najdalej doliczałam do 3-4, a potem
korektorowałam i zaczynałam kreślić od nowa... To bez sensu. Postanowiłam to
zmienić. Od dziś nie będę bawić się w wyliczankę. Będę pod szczęśliwą datą
rysować piękną zieloną kropę. Bez odliczania. Po prostu będę dążyć do tego, by
tych zielonych kropek było jak najwięcej. Myślę, że w razie porażki lepiej
zniosę widok dnia bez kropki, niż cyferki (i znowu dopiero) '1'.

[iiifa]

yesstem - bądź twarda!! Wytrzymasz! Z tymi zielonymi kropkami - fajny pomysł.
Też spróbuję :*
Walczę od wczoraj. Z okazji postu - walka z b. i niejedzenie słodyczy. Mam
nadzieje ze wytrwam. Będę twarda.

[maybe123]

z tymi kropkami to genialny pomysl
bo tak naprawde kazdy dzien jest pierwszy
kazdy jest do wygrania

Zielono mi... :]

[yesstem]

Dzięki kobitki za ciepłe słowa! Trzymam się, choć im później tym ciężej.
Zjadłam właśnie trzy kruche ciasteczka, ale przecież to niewiele. Kto
powiedział, że mam całkiem rezygnować ze słodkiego? Ważne by kontrolować
ilości. Tak czy inaczej dzisiaj zasłużyłam na pierwszą wielką zieloną kropę w
moim kalendarzyku i chociaż bardzo mi brakuje sesyjki z pysznościami to jestem
z siebie bardzo dumna!

PS: Zielono mi... :]

[yesstem]

Iiifa, wybacz że wspomniałam o tych ciastkach... Mała wtopa :( Trzymaj się i Ty.

[30stka]

Ja też uważam, że nie można sobie odmawiać wszystkiego. Podziwiam
Katarzynę2005, że potrafi żyć bez słodyczy, ale u mnie to po prostu nierealne.
Szczerze mówiąc wogóle się tym nie przejmuję i nie rozmyślam nad każdym
ciasteczkiem, bo to wywołuje obłęd. Chcesz zjeść ciasteczko? - dobra idź i je
zjedz (i odchacz wtedy w głowie, że już je zjadłaś i jest Ci po tym lepiej). A
potem czem prędzej bierz się do jakiejś roboty, żeby nie myśleć o następnym ;-)
Pozdrawiam, M

[niobe5]

Ciasteczka nam sie naleza bo jestesmy fajne kobitki :)

[wodnik73]

Ciasteczka są pysze :)
Dam sie pokroić za sernik mojej mamy ;)
Ale największą słabość mam do czekolady. Zawsze po zjedzeniu jej rozgrzeszam
się tym, że "zawiera w swoim składzie potas, wapń, magnez, żelazo (głównie
gorzka) i witaminy z grupy B. Kakaowe ziarno zawiera też teobrominę, substancję
pobudzającą, która działa podobnie jak kofeina (ta również znajduje się w
czekoladzie!), ale nieco łagodniej. Uważa się, że teobromina uwalnia z mózgu
endorfiny - substancje wpływające na nastrój i pozytywne emocje :)

[katarzyna2005]

Uwaga, to ja, wasz ponury maniak anty-slodyczowy.
Wiec jesli konczy sie na 1 ciasteczku, to ok, ale czy czesto tak sie zdarza?
Nie spotykalybysmy sie tu, gdyby tak bylo, prawda? (oczywiscie nie mowie o
takich szczesciarach, jak 30tka, ktora 'jakos tak nie tyje', i moze te rozne
rzeczy jesc).

Yesstem, a sprobowalas najesc sie dobrymi, nietuczacymi rzeczami? Bo taka mala
salateczka z mala watrobeczka to moze byc za malo, czujesz sie glodna i
dodajesz te ciasteczka. No tylko, zeby potem nie rzygac, gdy sie ma wypelniony
brzuch (mimo, ze dobrymi rzeczami, od ktorych nie przytyje sie), to jest trudne.

Odp. do Katarzyny

[yesstem]

Ja NIE POTRAFIĘ tak jak Ty. Wiem, że tak byłoby najlepiej: słodycze precz! Ale
ze mną jest tak, że im bardziej chcę je odstawić, tym bardziej nie wychodzi i
efekt jest odwroty do zamierzonego: po niedługim czasie rzucam się na nie, bo
już nie mogę wytrzymać i atak murowany. To nie jest wyjście dla mnie.

A co do 'sałateczki' i 'wątróbeczki' to wcale nie były takie znowu małe! Czułam
się po nich pełniutka. Ciasteczka były kilka godzin później i one były
malutkie. I jeszcze tak dodam odp. do postu w Twoim wątku: nie kupuję tych
ciężkich sklepowych sałatek, robię sama i wiem, co jem.

Raz na wozie, raz pod...

[yesstem]

Piątek był czarny... Dwa ataki :(( Pierwszy - można rzec, że zaplanowany.
Kiepskie samopoczucie od rana, w pracy szał, a mnie szło jak po grudzie...
Bulimia zaszeptała mi do uszka, że jest taki sposób na polepszenie nastroju...
Jak tylko wyszłam z pracy, do sklepu (i do przedszkola po dzieciaka) i już w
drodze do domu zaczął się szał pochłaniania. To był 'słodki' atak. Drugi był
jak mąż wrócił z pracy. Zostawił za dużo sałatki, która nie mogła się przecież
zmarnować... Jego obecność już nie jest przeszkodą (jeśli nie dzieje się TO
zbyt często), bo już zauważył, że mnie czasem coś takiego spotyka i jakoś nie
robi to na nim zbyt wielkiego wrażenia :( (pewnie dlatego, że myśli, że to
tylko raz na jakiś czas i nie ma pojęcia, jaką cenę dosłownie za to płaci...)
Tak więc kiedy wypchałam się wielką ilością sałatki, wiedziałam, że coś będę
musiała z nią zrobić. Dopchałam się więc jeszcze wieloma kromkami chleba, a
niedługo później... Po tych aktach wpadłam w rozpacz... Załamałam się. Jak
można aż tak utracić nad soba kontrolę... W tym momenccie glęboko nienawidziłam
bulimię i jedzenie, choć jeszcze kilka godzin wcześniej nie traktowałam tego
jako aż tak wielkie zło. Znów zrodziła się we mnie nieodparta chęć zamordowania
mojej faływej przyjaciółki...

Sobota była bardziej szczęśliwa, ale nie do końca. Obiadek był zamawiany
telefonicznie i baaaaardzo kaloryczny... Czułam go w żołądku do samego
wieczora. Kolacji nie było tylko... trzy czekoladki i kawałeczek placka, który
upiekłam dla gości na niedzielę. Najważniejsze, że bez ataku.

Dzisiaj rano wstałam z dziwnym uczuciem pełności w brzuchu. Widać ten obiadek
był jeszcze bardziej kaloryczny niż mi się zdawało... :(( Weszłam na wagę i
szok: pół kilo w górę! Niby chuda jestem i nie zaszkodzi mi to, ale skoki wagi
własnie w tym kierunku bardzo źle na mnie działają... Humor od razu do d...
Niobe ma rację: wagę należałoby wyrzucić.

[30stka]

Cześć Karolina!
Wogóle nie przejmuj się tą wagą. Przecież nawet jak wypijesz 0,5 litra wody
(ona nie ma przecież kalorii), to waga siłą rzeczy też pójdzie 0,5 kg w górę. A
poza tym u zdrowego człowieka waga może wachac się w granicach nawet jakichś
1,5 - 2 kg w przeciągu nawet kilku dni. Ja nieraz mam 1 kg w górę, nieraz 1 w
dół - to jest NORMALNE!!!
Pozdrawiam, Magda
PS
Dziś jest piękna pogoda - proponuję przejść się na miły spacer z
dzieciaczkiem ;-)

[niobe5]

Ja tez mialam czarne dni... tzw ciag, ktory mam nadzieje przerwac dzisiaj. Moj
problem polega na tym, ze kiedy zdarzy mi sie jakas nieprzyjemna sytuacja (jak
ostatnia z szefem) i nawet jak zapanuje tego nieszczesnego dnia nad atakiem to
stan napiecia i tak utrzymuje sie tak dlugo (nawet pare dni), az nie najem sie
i zwymiotuje. Dopoki tego nie zrobie jestem zdenerwowana, jem duze ilosci
jedzenia, ktore powoduja wyrzyty sumienia, nie potrafie sie skupic i nie moge
walczyc dalej. Zupelnie nie wiem co z tym zrobic :(. Tak bardzo chcialabym z
tego wyjsc, tak bardzo sie staram i jakos mi to nie wychodzi... Kazdy maly
problem doprowadza do ataku i nie potrafie sobie z nim inaczej poradzic.
Zgadzam sie z tym, ze bardzo wazne jest wyciszenie sie, ale niestety nie jest
to w moim przypadku mozliwe - praca, rozne problemy zwiazane z zyciem w obcym
kraju, itd.

Moj chlopak staje sie bardzo nerwowy jak mam atak. Powiedzial mi wczoraj, ze
czuje sie strasznie bezsilny, ze nic nie moze zrobic, ze nie moze mi pomoc.
Czym wiecej jem tym bardziej on jest zdenerwowany. Boje sie, ze jemu tez
zniszcze zycie to moja choroba.. Ach widzicie w jaka depresje wpadlam :(

Pozdrawiam cieplo

PS. U nas w Anglii tez sloneczko swieci - przynajmniej to dobrze :)

[niobe5]

Jeszcze wracajac do tego co napisalam...
Zdalam sobie sprawe, ze po 10 latach chorownia zupelnie nie potrafie radzic
sobie z najmniejszymi nawet problemami jak ... wiecie jak.
Mam sposoby, i sa one skuteczne, na uciekanie od choroby i walke z atakami.
Jednakze zupelnie nie potrafie z nia walczyc kiedy pojawia sie jakis problem.
Wtedy zaden ze znanych mi sposobow nie skutkuje. To jest jak kawalek jedzenia,
ktory wejdzie miedzy zeby i nie mozna normalnie funkcjonowac dopoki sie go nie
wyciagnie. Tak jest wlasnie w przypadku jakiegos problemu. Probuje go
lekcewazyc, mozna powiedziec nawet, ze w rzeczywistosci on znika, ale w mojej
glowie tkwi on nadal, dopoki go po prosty nie zwymiotuje. Jak go zwymiotuje -
zapominam i wtedy moge normalnie funkcjonowac. Jak mam sobie z tym poradzic? Co
robic? Czuje sie taka bezsilna.. :( Czy macie jakies sposoby na radzenie sobie
z tym? Jak nauczyc sie zmagac z problemami w inny sposob niz przejadac je?

Cieplutkie pozdrowienia

[moszi_moszi]

w zadnym razie nie zapijac ;-) a tak powaznie, to trudno problem unicestwic,
jesli najprzyjemniejsza rzecza na swiecie wydaje sie byc jedzenie wlasnie. no
ale, nie mozna sie poddawac, trzeba ciagle szukac rzeczy, czy tez czynnosci,
bardziej przyjemnych. bardziej najprzyjemniejszych :-) samo szukanie tez moze
byc zajmujace niesamowicie.

tak oto ujawniam sie, choc nie do konca, ja.

wczoraj jeszcze probowalam sobie wmowic, albo raczej przekonac siebie sama, ze
wytrzymam bez objadania sie i ze jestem calkiem zdrowa, a to moje objadanie to
wcale nie jest takie nienormalne, niezdrowe i prawie wcale od normy nie
odbiega. niestety, dzis znowu 'peklam'. mialam problem i go zjadlam. nie obylo
sie oczywiscie bez wyrzutow sumienia, placzu, pukania sie w glowe i inych tym
podobnych czynnosci. postanowienie, ze od jutra bedzie juz inaczej, to staly
punkt programu. chce, zeby w koncu sie udalo. chcialabym. za Was wszystkie tez
trzymam kciuki. bardzo mocno.

pozdrawiam serdecznie.

[wodnik73]

..może je rozwiązywać ...???
...bo nie ma sytuacji bez wyjścia, nie ma takiego problemu, którego nie dałoby
się rozwiązać.
Bo to jest właśnie kłamstwo, okłamujemy samych siebie, kiedy mówimy "nie dam
rady, problemy mnie przerastają, życie jest okrutne, rzuca mi kłody pod nogi,
los mi nie sprzyja".
Nasz los leży w naszych rękach. Życie to łódź, a my jesteśmy jej sternikami. Bo
jeśli w czasie burzy nie chwycimy steru mocniej, z całych sił, tylko
uciekniemy pod pokład..to utoniemy.


Nie tońcie dziewczyny tylko mocno trzymjacie za ster, warto przetrwać złą
pogodę, bo po burzy zawsze jest słońce :)

[iiifa]

już to kiedyś pisalam: decydujemy same o sobie i takie traktowanie siebie to
ogromny problem. łatwo jest powiedzieć komuś rzuć palenie --> dla osoby która
nie pali nie byłoby problemu (np. dla mnie). Natomiast bulimia to choroba która
atakuje kiedy dzieje sie w okół nas źle, tj. w chwilach stresu,
zdenerwowania...
Ja zauważyłam ze kiedy sie denerwuje to natychmiast musze coś wsadzić do buzi.
Nie może to być guma do rzucia, czy jakiś napój. Musi to być najlepiej kawałek
chleba!!
Muszę głębiej zajrzeć w tą chorobe. Poszukać prawdziwej przyczyny u siebie.
Jaka ja byłam głupia na początku

[wodnik73]

Nie palę 6-ty rok. A paliłam 10 lat.
Nie wymiotuję od 29 dni. Choruję 10-ty rok.

Jest możliwe rzucenie palenia - przerabiałam to.
Jest możliwe niewymiotowanie - przerabiam to.
Jest możliwe nauczyć się rozwiązywać swoje problemy. Bardzo się staram. Nie
zawsze udaje się zrobić to od razu. Mam jeszcze ich wiele do rozwiązania i
wiem, że tak będzie zawsze. Nie ma życia bez problemów.
Może w tym tkwi sedno sprawy. Żeby sobie to uświadomić.

Życie jest szansą, schwyć ją.
Życie jest pięknem, podziwiaj je.
Życie jest radością, próbuj ją.
Życie jest snem, uczyń je prawdą.
Życie jest wyzwaniem, zmierz się z nim.
Życie jest obowiązkiem, wypełnij go.
Życie jest grą, zagraj w nią.
Życie jest cenne, doceń je.
Życie jest bogactwem, strzeż go.
Życie jest miłością, ciesz się nią.
Życie jest tajemnicą, odkryj ją.
Życie jest obietnicą, spełnij ją.
Życie jest smutkiem, pokonaj go.
Życie jest hymnem, wyśpiewaj go.
Życie jest walką, podejmij ją.
Życie jest tragedią, pojmij ją.
Życie jest przygodą, rzuć się w nią.
Życie jest szczęściem, zasłuż na nie.
Życie jest życiem, obroń je.

Matka Teresa z Kalkuty

[iiifa]

piękne, prawdziwe,
nie mozemy uciekać, nie mozemy sie poddawać, to nasze życie, dane tylko nam i
specjalnie dla nas, powinniśmy wykorzystac i przeżyć je jak najlepiej
potrafimy, z wdzięczności dla Stwórcy i z szacunku dla samych siebie..

[niobe5]

Dziekuje za odpowiedzi. Teraz mysle sobie jednak, ze zle to ujelam mowiac
problem. Oczywiscie problem nalezy rozwiazac i nie ma innego sposobu :).
Chodzi my chyba bardziej o sytuacje, ktora wywolala stres. Sorry, ze ponowenie
przytocze tu przyklad z moim szefem, ale to pierwsze co przychodzi mi do glowy.
Tak wiec moj szef ma humory zmienne jak dojrzewajaca panienka :) - raz
usmiechniety i zadowolony z zycia, chwali nie na kazdym kroku, raz zdenerwowany
i czepiajacy sie sprawia wrazenie jakby mial mnie zaraz zwolnic.
Wlasnie w takich dnich strasznie mnie krytykuje i daje do zrozumienia jaka
jestem beznadziejna. I pomimo, ze nastepnego dnia jest znowu dobrze, jego slowa
siedza w mojej glowie i powoduja straszne napiecie dopoki ich nie zwymiotuje.
To tylko przyklad, ale chyba dobrze ilutruje o co mi chodzi. Cos mi sie nie
uda, skompromituje sie podczas zalatwiania jakichs spraw - no i co z tego? Nie
zalatwie tego dzisiaj, zalatwie jutro. Niestety... Bedzie to siedzialo w mojej
glowie dopoki nie zwymiotuje - i wtedy jest ok i juz jestem spokojna.
Jak radzic sobie z tym? Jak zapomniec, przekonac siebie, ze jedna drobna
porazka nie powoduje, ze jestem kims gorszym, jak nauczyc sie po
prostu "olewac" pewne rzeczy? Wiem, ze jest to jedyna rzecz, ktora nie pozwala
mi wyzdrowiec :(

Pozdrawiam cieplo

[motylek.motylek]

Witaj Niobe!

Jestem z Tobą! Rozumiem Cię.
Mam jednak pewien pomysł, zadaj sobie kilka pytań:

Co daje Ci ta praca, że nadal chcesz w niej tkwić, znosić nastroje szefa,
narażać się na tak skrajne emocje????
Czy plusy te wynagradzają Ci wspomniane, złe sytuacje z szefem????
Czy możesz wyzdrowieć będąc w tej pracy???? A czy może lepiej byłoby warto
zastanowić się nad zmianą pracy????

Pozdrawiam ciepło

[niobe5]

Czesc Motylku!

Pracuje a Anglii, w dosyc dobrej firmie i nie bedzie mi latwo znalezc cos
lepszego (a generalnie praca ktora mam bardzo mi odpowiada). Dodatkowo wydaje
mi sie, ze zmiana pracy to zadne rozwiazanie. Ze to kolejna ucieczka przed
problemami. W kazdej pracy spotykamy sie z roznymi sytuacjami i ludzmi, rownie
dobrze moge trafic z deszczu pod rynne. Oczywiscie najchetniej wogole bym nie
pracowala, tylko poswiecala caly dzien na rzeczy, ktore sprawiaja mi
przyjemnosc. Niestety to niemozliwe i chyba nieefektywne w leczeniu bulimi.
Sukces polega na uczeniu sie normalnego funcjonowania i przezwyciezania
problemow i przeszkod, ktore spotykamy na swojej drodze. Tak robia normalni
ludzie i tak chcialabym i ja :)

Buziaki

[wodnik73]

No tak, to już trochę inna bajka.
Ja też mam "psychicznych" szefów. Dwóch !! Prezesa i vice.
Wmawiam sobie, że oni tacy po prostu są, że mogą mieć gorszy dzień, że w zyciu
prywatnym nie są szczęśliwi
Ja przecież też mam humory, bywam zła i opryskliwa dla innych.
Z vice to jeszcze podyskutuję, ale jak prezes warczy to się robię malutka i nie
mam nic na swoja obronę. Potem sobie myślę "przecież mogłam powiedzieć to i to"
ale jak zwykle stres w takich sytuacjach odbiera mi mowę.

Zaczęłam sobie analizować takie sytuacje. Wiem że szef się "wyżywa" jak ktoś go
wkurzy. Jasne, że nie ma do tego prawa..hmm....ale mi też to się zdarza.
"Przerabiałam" już kilku szefów. Ten typ tak ma.
Statystyki podobno mówią, że ponad 80% pracowników nie jest zadowolonych ze
swoich szefów. Dla mnie to troszkę pocieszające.
A z opowieści wiem, że inni maja jeszcze gorzej. To przykre. Krytyka za wygląd,
wyśmiewanie, wyzywanie czy wsadzanie łap tam gdzie nie trzeba. Gdyby szefowie
byli w porządku nie było by Kodeksu Pracy, Związków Zawodowych, Sądów
Pracy....no to nie jest pocieszające, wręcz przygnebiające i przerażające.

Ale jak mój szef sobie krzyknie to ja mu w myślach odkrzykuję , ale nie napisze
jak bo mnie stąd wyrzucą ;)

[iiifa]

hej, optymistycznie zakończony post, dzięki.
Nie jesteśmy złe, wręcz przeciwnie to co mamy powinnysmy zawdzięczac tylko
sobie (praca, znajomi) i wyłącznie sobie.

Odnośnie tego stresu i porażek --> najlepiej byłoby pamietać te dobre chwile,
sukcesy, ten moment w ktorym byłyśmy dumne z samych siebie.
Wiec jeśli dzieje się coś złego (ktoś nas opieprza) to automatycznie pomyslmy
ze jutro bedzie lepiej. Po to są złe chwile by doceniać i w ogóle zauważyć te
dobre. Więc głowa do góry!!

[wodnik73]

O, dokładnie, dzięki tym złym chwilom, bardziej doceniamy te przyjemne. Tylko
one tak często nie dają sie wyrzucić z naszej pamięci.
Ja mam skłonności żeby roztrząsać nieprzyjemne sytuacje i się potrafię tak
zdołować...przykrą rozmową, nieprzyjemnym zdarzeniem. Ale sobie często myślę,
że to pewnie z mojego punktu widzenia ta sytuacja była taka dołująca. Bo czasem
jak na to z boku spojrzeć, to przecież nic wielkiego się nie stało.
A jak juz się stało....to własnie, pomyślmy o tym, że jutro będzie nowy dzień,
lepszy oczywiście :)

[maybe123]

> Bedzie to siedzialo w mojej
> glowie dopoki nie zwymiotuje - i wtedy jest ok i juz jestem spokojna.
> Jak radzic sobie z tym? Jak zapomniec, przekonac siebie, ze jedna drobna
> porazka nie powoduje, ze jestem kims gorszym, jak nauczyc sie po
> prostu "olewac" pewne rzeczy?

niobe, nie wiem jak olewac takie rzeczy, ale skoro juz musisz 'zwymiotowac' -
mozesz poeksperymentowac z innymi formami wyrzucania z siebie. Na przyklad
wygadac, obgadac, przegadac, nagadac na szefa przyjaciolce. Opisac tu na forum
jaki z niego k***as byl danego dnia.

Dlaczego z powodu ze on Cie zle traktuje, na dodatek Ty musisz siebie zle
traktowac i odchorowywac????

Mam nadzieje ze znajdziesz sposob ktory dziala, inny od wymiotowania. Mi
gadanie pomaga. Nawet czasem tak gadam i gadam za mi glupio potem, calkiem
jakbym zwymiotowala caly temat bez kontroli... no ale coz... jakos trwam bez B.
wiec trzymam sie tego sposobu...

Raczej pod :(((

[yesstem]

Ale dużo postów... Chciałabym się wtrącić, ale jakoś nie mam nastroju.

Ja niestety od wczoraj ciągnę się pod tym wozem :((( Tylko tyle jestem w
stanie dziś napisać...

Jutro będzie nowy dzień...

[30stka]

Hejka Yesstem!
Ja mam tylko dwa pytanka do Ciebie do przemyślenia na serio: 1. Dlaczego Ty się
tego tak kurczowo trzymasz? 2. Czego boisz się stracić? (Czy stało się coś po
tych 50 dniach czystych, że spowrotem w to uciekłaś?)
Odpowiedz przede wszystkim sobie, tylko najszczerzej jak potrafisz.
Pozdrawiam serdecznie, Magda

Spadłam chyba na samo dno, muszę się w końcu odbić

[yesstem]

Dramat. Zupełnie sobie nie radzę. Tak źle nie było już bardzo dawno. Nie mogę
przestać myśleć o jedzeniu, nie mogę przestać jeść. Ciągle coś wsuwam,
wymiotuję 2 razy dziennie prawie każdego dnia. Mój mąż widzi, że robię to
zdecydowanie częściej i denerwuje go to podobno, ale obserwuję, że jakoś
przyjmuje spokojnie moje sesje kuchenno-kiblowe, nawet robi dla mnie zakupy w
cukierniach na moją prośbę choć wie, czym prawdopodobnie się to skończy
(wczoraj mu powiedziałam, żeby te prośby ignorował i nie wspominał nawet o
słodkim, ale sama też mogę te prośby dla siebie spełniać...). Tłumaczyłam mu,
że nie rozumiem, dlaczego to robię, że nie mogę się powstrzymać i że wcale nie
sprawia mi to przyjemności, a wręcz przeciwnie. To wszystko prawda. A on to
przyjmuje do wiadomości. Dziwne. Czemu mnie nie opieprzy, nie nawrzeszcy na
mnie...

30stko, ja nie znajduję odpowiedzi na Twoje pytania... Czegoś się boję, ale
sama nie wiem czego. Jestem obecnie w trudnej sytuacji życiowej: problemy z
mężem, problemy z pracą... Czuję, że utraciłam kontrolę nad całym swoim życiem
i również nad sobą. Czuję się całkiem bezradna i słaba. Chyba wpadam w
depresję. Pozornie jestem uśmiechnięta, rzucam dowcipem itd, ale chwilami nawet
wśród ludzi nie panuję nad uczuciem znużenia, uzewnętrzniam poczucie
rezygnacji, niezadowolenia, rozdrażnienia. A w domu już tylko dóóóóóółłłłłł...

[30stka]

Witaj Karolino!
Martwi mnie to wszystko, co piszesz. Najchętniej to bym powiedziała - bierz
urlop i wpadnij do mnie na parę dni. Jeśli mieszkasz niedaleko Konstancina, to
bez jaj zapraszam! Powinnaś się wyrwać z domu choć na chwilę...

Przytoczę Ci tu jeszcze pewną wypowiedź:
Nie miejcie mi za złe, że piszę o tym, co nie powinno się zdarzyć, ale przecież
nie będę kłamać, że wszystko układa się wspaniale, kiedy tak nie jest. Chcę,
żeby każda osoba, która będzie to czytać, widziała, że można przegrać, ale nie
poddawać się, uparcie dążyć do wyznaczonego celu, nie bacząc na przeciwności
losu i chwilowe niepowodzenia. Raz na wozie, raz pod wozem... Samo życie!

Pozdrawiam serdecznie! Jakby co, to mój mail - wiadomo: [e-mail]

[dlaczegoj]

Boże,aż się popłakałam jak to przeczytałam!!!!! Nie mam pohjęcia jak to bie
pomoc a tak bardzo bym chciała... Jeśli masz możliwosc przeprowadz sie np na
jakis czas do rodziców albo rodzenstwa gdzie nie bedzie osoby ktora bedzie to
bie POMAGAC W SAMOUNICESTWIANIU SIEBIE". Przepraszam za takie słowa ale twoj
maz jest naprawde strasznym skur... skoro ulega twoim prosbom i w dodatku
patrzy na twoje cierpienie!! Spytaj sie go dlaczego to robi!!!!! Zarzadaj
wyjanienia!!!!To nie moze trwac dłuzej bo niedługo wyladujesz w najlepszym
przypadku na intensywnej terapii z powodów...........(nie bede nawet ich pisac
bo zadługo. Trzymam za ciebie kciuki

[yesstem]

Kochane, dziękuję za Wasze odpowiedzi. Każdy odzew sprawia, że czuję się mniej
samotnie w tym wszystkim, a samotność to jest coś, czego ostatnio mam chyba
najwięcej.

Niestety do Konstancina mam kawałek ;) W dodatku zostałam sama z chorym
dzieckiem, bo mój małżonek wyjeżdża na weekend. Muszę więc tu tkwić, ale mam
dziwne wrażenie, że te trzy dni w domu bez niego dobrze mi zrobią. Może uda mi
się odpocząć, zrelaksować. Ostatnio praca jakoś negatywnie wpływa na moją
psychikę (dziś już wolne na szczęście) i osoba mojego zupełnie zobojętniałego
męża. Nie mogę już znieść tego, że albo go nie ma, albo jest i mnie nie zauważa.

Co do jego osoby to on sobie nie zdaje chyba sprawy z tego, co ja przeżywam.
Wie, że ostatnio kiepsko sobie ze wszystkim radzę, ale nie wie, co to jest to
obżeranie i wymiotowanie. On nie wie, jak długo to trwa, jak często, a przede
wszystkim nie ma pojęcia, że to choroba, na jakim tle i jakie niesie
konsekwencje. Nie chcę z nim o tym rozmawiać, bo wiem, że i tak nie jest
skłonny mi pomóc (mam wrażenie, że ostatnio obchodzi go wyłącznie jego własny
tyłek i cierpienie, jakie mu zadałam, czego teraz bardzo żałuję i on o tym wie,
ale to za mało),przekazałam mu tylko minimum informacji w
ramach 'usprawiedliwienia' za pojedyncze akcje.

Nie mam niestety rodzeństwa, kuzynostwo daleko i też nie utrzymuję z nimi
kontaktu. Rodzice niedaleko, ale mama wiecznie pochłonięta pracą, z resztą
nigdy nie byłyśmy sobie bliskie, a były czasy, że jej chyba nienawidziłam,
mieszka z tatą, ale się nie kochają, nawet prawie nie rozmawiają (patologiczne
relacje rodzinne - standard...) Do ubiegłego roku mieszkałam z nimi, ale oboje
z mężem odkąd wzięliśmy ślub kombinowaliśmy, jak stamtąd uciec (zrobiliśmy to
dopiero po 6 latach, zdecydowanie za późno), bo atmosfera tam była nie do
wytrzymania (głównie przez moją matkę-despotkę). Mam 'przyjaciółkę', kiedyś
byłyśmy sobie bardzo bliskie, godzinami gadałyśmy przez telefon, widywałyśmy
się niemal codziennie. Wszystko się zmieniło, kiedy zaszłam w ciążę i odsunęłam
się od życia towarzyskiego, bardzo rzadko umiała znaleźć czas, żeby się ze mną
spotkać, bo ciągle latała gdzieś ze znajomymi. I tak już zostało, że spotykamy
się średnio raz na 3-4 miesiące, czasem piszemy smsy, maile. Mam koleżanki z
pracy, ale jakoś rzadko kontaktujemy się w życiu prywatnym. Czuję jakiś opór
przed takimi spotkaniami. Sama uciekam w samotność, choć tak bardzo źle się z
nią czuję. Nie wiem, co robić... Forum to mój azyl, chyba się już od niego
uzależniłam.

[niobe5]

Yesstem - wiem co czujesz. Tez miewam takie okropne w dni i zalamuje sie wtedy
zupelnie. Ale one przechodza.. Wiem, ze w tym stanie, w ktorym jestes nie
wierzysz w to, ale one naprawde mijaja..
W moim zwiazku tez byly momenty kiedy moj chlopak szedl do sklepu kupic mi
czekolade (wiadomo po co). Nie zdawal sobie jednak wtedy zupelnie sprawy co to
jest bulimia. Myslal, ze zjedzenie calej czekolady, albo dwoch wcale nie musi
skonczyc sie atakiem. Myslal, ze potrafi rozpoznac kiedy mam atak. Wierzyl mi,
kiedy mowilam, ze czuje sie swietni - po prostu mam ochote na cos slodkiego,
jak kazdy normalny czlowiek. Nie dziwil sie kiedy pochlanialam olbrzymie ilosci
jedzenia, bo myslal chyba, ze atak musi wygladac w ten sposob, ze jem lapczywie
i szybko wszystko co wpadnie mi w rece, a nie powoli rozkoszuje sie jedzeniem
jak normalny czlowiek.
Odkad zaczelam rozmawiac z nim, mowic o bulimi, mowic co czuje - zmienil sie
calkowicie. Wytlumaczylam mu jakie jedzenie i w jakich ilosciach prowadzi do
ataku i co zadziwiajace, zdarza mi sie my powiedziec: "nie wytrzymam juz
dzisiaj.., wiem, ze to zrobie". Oczywicie on nigdy nie zrozumie w pelni mojej
choroby. Nikt kto nie byl chory jej nie zruzumie (tym bardziej, ze my same jej
przeciez do konca nie rozumiemy).
Nie wiem czy dobrze robie... Nie mam pojecia czy powinnismy wymagac od naszych
bliskich zeby nam pomagali i wspierali nas. Moze powinnismy trzymac ich od tego
z daleka? Nie angazowac ich w ta walke? Co myslicie?

Ja postepuje troche egoistycznie i mam czasem przez to wyrzuty sumienia. Wiem,
ze pomoc i wsparcie mojego chlopaka pomagaja mi wyjsc z choroby, wiec niejako
wymagam od niego tego wsparcia.. Ale przeciez on tez przez to cierpi. Czuje sie
bezsilny kiedy mi sie nie udaje.. Wymaga tez wiecej od siebie.. Kocham go ponad
zycie i boje sie ze skrzywdze go ta choroba..

Buziaki

[wodnik73]

Dokładnie tak, Yesstem, to mija... te dołki, złe nastroje, i wiesz o tym
przecież. Wszystkie to przerabiałyśmy i przerabiamy.....grunt to nie dać się
zwariować i dzielnie czekać na nowy dzień. Lepszy oczywiście :)

Niobe - odnośnie pomocy myślę, że powinnyśmy robić tak, jak czujemy w głębi
serca. Jeśli naprawdę ta pomoc jest nam potrzebna, to oczywiście szukajmy
wsparcia i domagajmy się go od bliskich.
Tu pojawia się problem niezrozumienia naszej choroby, co powoduje, że nawet
jeśli nasi bliscy chcą to nie wiedzą jak nam pomóc, co powiedzieć, jak
pocieszyć.
Ja jestem akurat taka "Zosia-Samosia" i wystarczy mi to, że mój chłopak i
siostra po prostu wiedzą.
Chociaż moja siostra akurat jest ogromnym wsparciem, rozumie mnie, dzięki niej
jestem znów na terapii. Ale ..ona sama się troszkę otarła o zaburzenia
odżywania....
Pomocy i wsparcia szukam przede wszystkim u fachowców. I u siebie. No i tutaj
też :)

[yesstem]

Jeeezuuu... Mam dość... :((( Znowu to samo, kiedy to się skończy??? Już nie
mogę... Jak to przerwać????????? Próbuję i próbuję, i ciągle to samo...

[30stka]

Wyrwij się z domu!!!
Zacznij leczenie!!!
Tupnij wreszcie nogą (do jasnej cholery!)!!!

[yesstem]

Kurcze, wiem że muszę się leczyć. Widzę, że bez tego nie podołam. Ja już nawet
nie rozumiem, czemu robię coś, co mnie męczy, boli, czego tak nienawidzę. Muszę
w końcu poszukać pomocy, tylko nie bardzo wiem gdzie (w ramach ubezpieczenia,
bo na płatną terapię mnie nie stać). Poszukam. Już nie mam innego wyjścia.

[30stka]

Karolina, naprawdę to zrób, bo widzisz, co to się wyprawia - już nie panujesz
nad tym. Nie może tak być, żeby takie świństwo panowało nad Tobą.
Pozdrawiam bardzo serdecznie, Magda

[yesstem]

No właśnie, nie panuję...

[erna7]

Ustawiam się w szeregu.Jestem gotowa.Nie pozwolę Jej zwyciężyć.Jakim prawem
rządzi moim życiem, poczuciem własnej wartości, dobrym humorem?O nie!Żegnaj
B.Mam nadzieję, że się uda.Wierzę w to.

[katarzyna2005]

Tak jak pisze 'u siebie', bylam przez kilka dni narazona na ogladanie (u mnie w
domu) 'normalnego' jedzenia, i musze przyznac, ze wobec takiej pokusy zadne
dobre rady nie dzialaja. Jesli do tego dojdzie jeszcze alkohol, oslabienie
naszej kontroli, to nie ma mocnych na atak. Wiec mam juz niewiele pewnosci
jesli chodzi o dawanie innym dobrych rad, a wsrod tych osob Ty jestes jedna z
glownych, wiec to takie troche usprawiedliwienie sie, przyznanie do slabosci.
Przekazanie,ze rozumiem, ze na Twoim miejscu wcale nie bylabym taka silna, jaka
wydaje sie sobie. Jedynie najadanie sie dziala, ale to raczej trudno polaczyc z
dbaniem o linie.
Pozdrawiam.

Dlaczego sama sobie robię tą krzywdę?!

[yesstem]

F**K!!! Właśnie się zorientowałam, że mi się psują co najmniej 3 zęby!!! Do tej
pory się jakoś trzymały, ale w końcu pani 'B' wzięła się za nie. No nie,
przecież tak dłużej nie można!

To co Erna - bierzmy się do roboty! Trzeba jakoś pokonać tego potwora we
własnym zdrowym interesie!!!!!!!!

Staram się jak mogę, z całych sił

[yesstem]

Jest mi dzisiaj tak ciężko... Zawsze ten sam schemat: do południa idzie jak po
maśle, jem normalnie, jestem optymistką, wierzę że przetrwam dzień bez ataku, a
ok. 12-13 przychodzi kryzys. Mogę zjeść zwyczajny obiad, a dalej czuję się
strasznie głodna, mam ochotę jeść i jeść... Dzisiaj nie jest inaczej. I tak
jest nieźle, bo normalnie o tej porze byłabym już w trakcie lub po pierwszym
ataku, a ja się trzymam jakoś. Jednak nieustannie mam przed oczami różne
potrawy... Pomaga mi to, że nie mam w domu nic słodkiego, nic do pogryzania w
międzyczasie. Zalewam się płynami między posiłkami. I pomaga mi myślenie o
moich nieszczęsnych zębach. Ile razy w głowie rodzi się myśl, żeby zrobić sobie
sesję, tyle razy myślę właśnie o nich i o tym, co będzie, jak je stracę. No i
staram się pocieszyć, że najtrudniejszy jest ten pierwszy dzień. A nic
dziwnego, że chce mi się jeść, po ostatnich atakach mój żołądek ma ogromną
pojemność, muszę poczekać, aż wróci do normalnych rozmiarów.

Ale jest mi tak strrrraszszszsznie trudno się powstrzymać przed obżarstwem...

[theniebiesky]

trzymaj sie yesstem. Zapijaj sie płynami, żuj gumę. Moje kryzysy przychodza
wieczorami (jesli jestem w pracy) kontroluje sie przez cały dzien a potem
kurcze jadłabym i jadła. A najgorzej kiedy dorwę sie do słonecznika, który
uwielbia moj maz. Ten nałóg wciaga na dobre bo nie da sie go przestac jesc
(przynajnmniej ja nie potrafie)- a kiedys zwyczajnie słonecznika nie lubilam.
Natomiast jak nie ide do pracy to kryzys zaczyna sie wlasnie po obiedzie, bo
cos bym wlasnie dojadła. Oszukuje sie ze za to nie zjem kolacji, ale to sie
raczej dobrze nie konczy. W takich chwilach marze o wymysleniu bezkalorycznego
jedzenia które mozna jesc w nieograniczonych ilosciach przez cały dzień, cos na
kształt słonecznika albo chrupek kukurydzianych - ech,marne szanse zeby cos
takiego wymyslono.

Do yesstem!

[niobe5]

Yesstem! Trzymaj sie! Ja tez mam ciezki dzien i walcze z calych sil!
Juz od sniadania czuje dzisiaj okropne napiecie i wymyslam tysiace rzeczy,
ktore moglyby pomoc je przezwyciezyc.
Na dodatek nie udalo mi sie kilka rzeczy, ktore zaplanowalam na dzisiaj (m.in
nie znalezlismy nowego mmieszkania) co dodatkowo popsulo mi humor.
Caly czas wiec czuje sie zle i najchetniej olalabym ta walke, jednak jak
pomysle o konsekwencjach - zlym samopoczuciu fizycznym, psychinczym, kolejnym
dolku po porazce - to jak najpredzej wyrzucam te glupie mysli z glowy.
Kupilam sobie wiec dzisiaj nowe spodnie (troszke drogie, ale trudno) jako
nagrode za wygrany dzien, ktory dopiero sie zaczal - w ten sposob zobligowalam
sie zeby rzeczywiscie wygrac. Oczywisice rownie dobrze moglyby to byc nowe
skarpetki, rekawiczki i inna drobna rzecz, ale ze akurat mialam pieniazki na te
spodnie to nie wahalam sie ich kupic.
Kupilam tez sobie kilo marchewek, ktore kroje sobie na paseczki i przegryzam
jak paluszki :). Dzieki nim czuje sie najedzona i nie mam wyrzutow sumienia. Do
obiadku zjadlam tez chyba z pol kilo warzyw - kolejny trik zeby oszukac
bulimie.
No i chyba z 2 godziny (choc wogole mi sie nie chcialo) sprzatalismy pokoj
zasypany ziemia, gruzem, kurzem i kamieniami po ostatnim zawaleniu sie sufitu
(pisalam o tym w innym watku).
A teraz zastanawiam sie jak tu wypelnic czas do wieczora. Jest dopiero 17 (tzn.
u mnie w UK) i jeszcze kupe dnia przede mna.
Jestem rozdrazniona, nieznosna dla mojego chlopaka, zdenerwowana. Popijam
ziolka uspokajajace, kombinuje jakby tu sobie zajac czas i modle sie, zeby
wytrwac ten dzien.

Yesstem - napisz jak sie czujesz!

[yesstem]

Czuję się okropnie. Nie powinnam tego pisać, żeby Ciebie nie zniechcęcać, ale
już wiem, że dzisiaj jednak nie wytrzymam :((( Może gdyby ktoś tu ze mną był i
mnie przytrzymał na kanapie, nie pozwolił pójść do kuchni... Jestem drugi dzien
sama z dzieckiem w domu, jutro to samo... To nie do wytrzymania.

[30stka]

Ojejejejejej! Co tu się dzisiaj dzieje? Halo Dziewczyny!! Pobudka!!! Co to, nie
możecie sobie znaleźć ciekawych zajęć?? Macie wolny czas, a nie wiecie jak go
wykorzystać?? Co jest z Wami? Ruszcie trochę tyłki i albo na dwór, albo za
sprzątanie, albo za prasowanie się brać! Nie myśleć o głupotach!!!!!

[niobe5]

Yesstem! Zastanow sie jeszcze! Moze jest cos co moge zrobic? Masz GG?
Chcialabym zeby dalo sie trzymac za rece na odleglosc!

[niobe5]

Moze wez dziecko i idz na spacer. A moze rzeczywiscie - wyciagnij wszystkie
rzeczy z szafy i je przeprasuj! Na pewno jest jeszcze szansa skoro jeszcze nie
zaczelas!

[katarzyna2005]

No wlasnie to jest tak dziwnie z naszym mozgiem. Czasem ta sama iloscia jest
sie najedzonym, a czasami sie je i je i ciagle jest sie glodnym. Ktos radzi
warzywa, ze zjesc te pol kilo, ale to okropnie rozpycha zoladek, no i trudno
sie tym najesc. W czasie diety plyn wystarczyl, i nie czulam glodu, ale to
raczej taka mania, taki upor. A gdy naszedl mnie glod to pilam te kefiry,
wypilam z 8 (duzych), i nadal bylam glodna, dopiero wizyta w sklepie pomogla.
Piszcie czym naprawde sie najadacie. Chyba te bialka, jak mowi maybe, mieso,
troche warzyw, to nie jest zle. Ale siedzenie w chacie w sobotni, czy
niedzielny wieczor jest rzeczywiscie zabojcze. A nie mozesz gdzies pojsc z
dzieckiem?

[yesstem]

Nie pisałam nic, bo szwagierka przyszła w odwiedziny do nas (do swojego
ukochanego bratanka). Dzieciak chory, więc wyjście z nim odpada. A jako że
szwagierka się nim zajęła, to ja do sklepu po zakupy...

Jem...

[30stka]

NO TO ŻYCZĘ SMACZNEGO, bo już mi brak argumentów. Może chociaż ta szwagierka
posiedzi trochę u Ciebie i będzie to jakiś czynnik opamiętujący... jednak.
Pozdrawiam, Magda

[yesstem]

Magda, bez urazy, ale Ty chyba zapomniałaś już jak to jest. Gdyby można było
tak po prostu się zawziąć i przestać, to po co byłyby terapie, psycholodzy,
itd? Czasem się da, czasem nie. Ja aktualnie nie daję rady. Przykro mi, że tego
nie rozumiesz.

[30stka]

Karolina, ja to właśnie rozumiem, choć moje słowa brzmią oschle. Po prostu w
tym momencie myślę, że nic nie jest w stanie Ci pomóc (myślę o dzisiejszym
wieczorze). Nie miej mi za złe, że życzę Ci smacznego - po prostu chcę, żebyś
choć trochę podelektowała się tym żarciem, to tyle :-)
Pozdrawiam

APLEFIT

[yesstem]

No dobra, źle może zrozumiałam.

A tak z innej beczki zahaczyłam o aptekę i kupiłam ten Aplefit. Podobno hamuje
apetyt. Skoro bez wspomagania sobie nie radzę, to może to mi pomoże poskromić
ten ogromny głód? Od jutra zaczynam testować.

[30stka]

Karolina, to ja też z innej beczki - napisz proszę, coś co było w dniu
dzisiejszym jakąś radością dla Ciebie (coś kompletnie nie związanego z
jedzeniem i walką). Wypisz wszystko co przychodzi Ci do głowy. PROSZĘ zrób to
specjalnie dla mnie (choć może w Twoim odczuciu na to nie zasługuję).
Pozdrawiam, M

[yesstem]

NIC!!!!!!!!!! No dobra, dziecko zjadlo talerz mojej zupy (w czasie choroby nie
chce prawie nic jeść) i powiedziało, że była pyszna. Znowu jedzenie w temacie...

[30stka]

ale dziecka, to już coś! :-)
Karolina, a co najbardziej (poza jedzeniem) LUBISZ robić w wolnym czasie?

Co lubię robić???????

[yesstem]

No właśnie - co??? Nie wiem!!!!!! Lubię łazić po sklepach, ale zawsze wtedy mi
żal, że nie mogę kupić sobie wielu fajnych rzeczy, poza tym zawsze skuszę się
na jakieś słodkie jedzonko :( Aaaaa, lubię bilard, ale baaaaardzo rzadko mam
okazję sobie zagrać. Przestałam wszystko lubić z tych rzeczy, które kiedyś mnie
cieszyły, wszystko teraz wydaje się nudne i męczące :(((

[30stka]

Koniec na dzisiaj pytań, ale jeszcze jedna mała prośba - jak będziesz zasypiać -
marz sobie, że dłuuugo chodzisz po sklepach i kupujesz sobie wszystkie te
fajne rzeczy, na które normalnie szkoda (brak) Ci kasy, a potem że wpadasz ze
znajomymi (z mężem?) na partyjkę (nie wiem czy ten termin tu pasuje?) bilarda.
Rozkoszuj się tymi myślami, nie zadręczaj się przed snem, myśl o samych
przyjemnych rzeczach, ale takich które naprawdę lubisz porabiać (może przyjdzie
Ci coś jeszcze do głowy).
Pozdrawiam i życzę kolorowych snów! Magda

[yesstem]

DZIĘKI :))

[niobe5]

Oczywiscie, ze samymi warzywami sie nie najada - musi to byc dodatek do np.
dobrego kurczaczka, albo rybki, wtedy mozna sie tym najesc. Ja przynajmniej nie
czuje glodu przez najblizsze 4 godziny. A ze rozpycha zoladek.. no coz. Pewnie
masz racje, ale to lepsze niz najesc sie np. slodyczmi. Z dwojga zlego - atak i
rozepchany zoladek - juz chyba to drugie lepsze.
Zreszta mysle, ze kazdy musi znalezc swoj sposob. Mi pomagaja warzywa, komus
innemu kajzerki, jablka, plyny... wiele roznych opinii bylo na tym forum.

Pozdrawiam

[beatryczee]

wiem, że łatwiej jest doradzać ale please po ataku badz dla siebie dobra nie
obwiniaj sie. wybacz sobie. pozdrawiam Ciebie i twojego dzieciaka

a tak w ogóle to super było byc dzieckem jedzenie wtedy dla mnie było zupełnie nie
ważne. pa

[yesstem]

Dziekuję :)

Czy to Ty zaczęłaś ten wątek o bulimii w ciąży? Jeśli tak, to napisz, jak się
sprawy potoczyły. Jeśli byś była w ciąży, to proponuje pociągnąć wątek.

[beatryczee]

czesc, słuchaj w końcu nie wiem czy w tej ciąży jestem czy nie. Z testu wynika
że nie, ale pierwszy raz tak długo mi się okres spóźnia. zawsze miałam cykl
25dni a teraz 40sty dziń mija a ja sobie tak czekam i czekam... Boże mam
nadzieje że test nie kłamał i nie jestem. ja chce nadal studiować dziennie!

pozdrawiam cieplutko

[yesstem]

Różne mogą być przyczyny takiego opóźnienia, ale radzę Ci powtórz test dla
pewności (jak zaszłam w II ciążę pierwszy wynik miałam negatywny, za wcześnie
zrobiłam test). Udaj się do ginekologa, najlepiej z dodatkową specjalizacją
endokrynologa, warto zrobić badania.

[katarzyna2005]

Troche pesymistycznie apropo Twojej wczorajszej (?) rozmowy z 30tka. Rady
osoby, ktora jest na dluzej, czy chwilowo poza nalogiem, sa prawie niemozliwe
do zastosowania. Atak rzadzi sie swoimi prawami, to jest tak silne, ze wszystko
inne znika. Mozna jedynie probowac zapobiegac, i to ma sens, ale jak juz jest
sie w transie, to jedynie o tym sie mysli.
Jak dzis idzie? Ja wlocze sie po miescie, bo chce przez tydzien jeszcze byc na
dietce i nowy element to w miare unikanie domu, jesli sie da.
Gdy bede juz probowac zyc bez dietki i bulimii jednoczesnie, to mysle ze bede
musiala przyzwyczaic sie do stalego uczucia nienajedzenia, czyli pewnie tak jak
Ty sie czujesz. Teraz akceptuje to uczucie, bo walcze z kilogramami, ale na
codzien, czy to mozliwe?
Ja czuje sie najedzona dopiero, gdy jestem obzarta, a bede musiala bez tego
zyc, naprawde nie wiem, czy to mozliwe.
Sorry, takie wynurzenia, pewnie egoistyczne, ale chce zebys wiedziala, ze
przejmuje sie Toba, bo mnie czeka to co Ty przezywasz, te meki.

[katarzyna2005]

Dopisek
Znajoma, ktora jest na diecie bierze chrom (mozna kupic w aptece), mowi, ze
hamuje apetyt na slodycze, ze ona nie czuje takiego aptetytu. Moze sprobuj?

Do Katarzyny

[yesstem]

Nie wiem, jak to robisz, że łazisz po mieście i trzymasz dietę. Ile razy ja tak
łażę, szybko robię się głodna i zawsze ląduję w jakimś sklepie (przeważnie
cukierniczym niestety). Może to kwestia samozaparcia? Ja może po prostu nie
umiem sobie odmówić, łatwo ulegam pokusie.

Z tym chromem to na razie poczekam, kupiłam Aplefit, to już wypróbuje, ocenię
efekt, a jak skończę, to zobaczę. Może...

Dzisiaj jakoś sobie radzę. Właśnie idę łyknąć zielone tablety, bo czuję głód,
do obiadu jeszcze chwila.

Ojojojoj!!! Robię się zła!

[yesstem]

To niedobry znak! Czuję wewnętrzne napięcie, wszystko zaczyna mnie drażnić...
Co tu zrobić... Idę po babskie pisemko. Leży nieprzeczytane od niemal tygodnia.
Może się uspokoję...

[niobe5]

Ja dzisiaj mam caly taki dzien. Wiec nie odchodze na krok od komputera. Pisze i
czytam, czytam i pisze.. wyszukuje w Internecie cos co moglabym jeszcze
poczytac. Juz nawet forum-humorum przeczytalam (polecam) :). Trzymaj sie
yesstem! Tyle juz wytrwalas.. Do konca dnia juz niewiele pozostalo..

Trzymaj sie!

[30stka]

Właśnie - "relax and take it easy" czyli, tylko spokojnie.

[yesstem]

Wrócił. Tak na niego czekałam, tak się ucieszyłam! A on - nic... Pomyślałam
o 'pocieszeniu'... Już mi przeszło. Nie wrato przez głupiego męża robić sobie
krzywdę. Nie wie, co traci ;)

Wstretny mąż...

[yesstem]

Tylko że tak mi brakuje tego czułego, kochającego faceta... Tak mi brakuje
kogoś bliskiego... Mężczyzny... W końcu kobietą jestem! A on taki
zobojętniały...

[30stka]

Może udaje? Mój też wczoraj cały dzień mi dokuczał, a dziś twierdził, że go
unikam (?)
Ach ci mężczyźni...

[yesstem]

Nie udaje... Sama do tego doprowadziłam. To ja jestem wstrętna. Czułam się
zaniedbywana przez niego. Poznałam kogoś, pociągał mnie, choć dobrze się nie
znaliśmy. Miałam krótki romans, mąż sie dowiedział... Szybko się skończyło, ale
potrzebowałam kilku miesięcy, by się 'odkochać' (i tak niecałkiem...). Byłam
nieobecna, niedostępna dla niego. W końcu odnalazłam się przy jego boku, ale on
już na mnie nie czekał. Nie ma innej kobiety, ale nie patrzy na mnie już tak
jak kiedyś. Nie potrafi wybaczyć, nie potrafi zaufać, nie potrafi pokochać na
nowo. A ja zostałam całkiem sama, w dodatku nie potrafię zapomnieć o tamtym
(widuję go dość często w pracy :(( ). A najgorsze, że ten były nie był tego
wart!!!

[30stka]

Wiem, wiem, pisałaś już o tym. Rzeczywiście, sytuacja nie do pozazdroszczenia.
Ale on nie może być wobec Ciebie obojętny. Jeśli zdecydował się wybaczyć, to
znaczy, że mu jednak zależy. Czy rozmawiacie wogóle na ten temat? bo myślę, że
tu tylko szczere rozmowy mogą pomóc. Tobie przecież też zależy na odbudowaniu
dawnej więzi i zaufania - włóż w to serce. Nie obwiniaj się, bo tylko
pogorszysz swoje samopoczucie (nawet jeśli wina leży po Twojej stronie) - to
się już stało, nie da się tego cofnąć, niestety. Powiedz mu, że żałujesz, że
drugi raz już byś tak nigdy nie postąpiła, że bardzo teraz cierpisz, bo
czujesz, że on Cię nie kocha, że go bardzo potrzebujesz itd...
Trzymaj się!

[yesstem]

Ech... Staram się jak mogę, rozmawiamy często, szczerze, mówiłam, że żałuję
itp... A on sam nie wie, jak sobie wyobraża nasze małżeństwo w przyszłości. Nie
wie, czy będzie umiał wybaczyć, czy będzie umiał mnie kochać... Pyta tylko czy
po prostu nie mogę zaakceptować takiego życia jak jest teraz, czyli niby razem
ale ... bez zaangażowania uczuciowego z jego strony. Ja tak nie mogę :( A jak
mówię, że cierpię, to tylko wzbudzam u niego wyrzuty sumienia, że mnie rani
swoją postawą. A jak mówię, że potrzebuję jego wsparcia, to on mówi, że jak ma
mi pomóc, skoro sobie nie potrafi... Bez sensu...

[30stka]

Dobrze chociaż, że rozmawiacie o tym. Może czas zaleczy trochę rany. Może Twój
mąż w końcu odnajdzie się w Waszym związku od nowa. Naprawdę zraniona duma
męska to poważna sprawa. I tak podziwiam go, że w pewnym sensie Ci wybaczył -
nie odszedł, czy nie wymagał, abyś Ty odeszła. Aż boję się myśleć, co byłoby w
moim związku, gdybym mężowi wycięła taki numer - chyba to byłby już koniec.
Wiem, że mój stary bardzo poważnie traktuje sprawę wierności i dlatego ja
również mam do niego 100% zaufania pod tym względem, także naprawdę postawa
Twojego męża jednak w moim odczuciu świadczy o jego dobrej woli. A że nie
potrafi sobie poradzić z uczuciami - może powinniście obydwoje pójść do jakiejś
poradni małżeńskiej. Nie można tkwić w takim zawieszeniu bez końca...

Wygrałam...

[yesstem]

... 1 dzień po ponad tygodniu nasilonych obj. bulimii. Ale mi i tak smutno...

Brak zrozumienia...

[yesstem]

To czuję widząc, jak przepadł mój wątek o Aplefit. Przecież się nie odchudzam,
nie chcę sobie szkodzić, tylko próbuję opanować nadmierny głód! Dlaczego więc???

[30stka]

Nie przejmuj się! Admin wyrzucił też moją wypowiedź, gdzie cytowałam inną osobę
podającą namiary na ośrodek zdrowia.
Pozdrawiamy Admina!!

[yesstem]

A swoja drogą czuję ten PSYCHICZNY głód... Na to mi Aplefit nie pomoże :(

[30stka]

A Ty Karolina jesteś dzisiaj w domu?

[yesstem]

Jestem, urlopik, ale jutro już do roboty. Znowu zmęczenie i stres, i ten moment
kiedy wpadam do domu i mam ochotę pochłonąć wszystko... To mnie jutro znów
czeka i już sie zaczynam denerwować...

[30stka]

O rany, to niedobrze. No to masz jeszcze dzisiaj jeden dzień wolności. Naprawdę
porób coś, co Cię w jakiś sposób relaksuje, lub chociaż pozwala zapomnieć o
kłopotach. Nie myśl o tym co będzie jutro. Jak to się mówi "Dosyć ma dzień
swojej biedy". Ja np. już nastawiłam pranko, pobawiłam się z synkiem, a teraz
naprawiam zabawki (taśmą klejącą), te które w czasie zabawy właśnie uległy
destrukcji. Córa jest starsza, więc bawi się sama w drugim pokoju zabawkami
Lego Scala i tylko czasem przychodzi, żeby jej w czymś pomóc. A ja sobie siedzę
teraz przy komputerku i też się relaksuję (oglądam sobie aukcje).
Jutro będziesz miała dość czasu na stresy - dzisiaj czas na umilanie sobie
życia!!

[yesstem]

Ja też mam pranko, idę się nim zająć. Może choć na 10 minut zapomnę o jedzeniu
(czyt. obżarstwie...) i nieprzyjemnościach nadchodzącego dnia... Dziecię ogląda
bajkę, jak skończy, to pewnie ułożymy razem drewniane tory dla kolejki, albo
nowe puzzle...

[30stka]

Ja też idę zaraz wieszać pranko. Ale Karolina, naprawdę staraj się zrelaksować!
Może zrób sobie jakąś kawkę, nawet przegryź coś małego (nawet słodkiego, jak ma
Ci pomóc!) i holender, spróbuj nazwać to co w Tobie siedzi, tylko na spokojnie!
Wydłub to z siebie kawałek po kawałku - wiem to nie jest przyjemne, ale to jest
jak wrzód, który trzeba usunąć (pamiętasz o wątku "wyciskanie" :-)).
Pazdrawliaju...

[luka-6]

Dziewczyny to tak jak ja. Synuś się bawi jest szczególnie dzisiaj gzeczny a ja
siedze i przegladam co u was nowego. Zaraz zabieram sie za prasowanie.
pozdrowienia.

[rebeck]

dołączam do Twojego apelu i trzymam za nas wszystkie kciuki :) oba :) i jeszcze
te których nie mam ;) pozdrowionka

[yesstem]

Brawo! Więc walczmy i wspierajmy się nawzajem! Bo to baaardzo ciężka walka...

Jestem o krok...

[yesstem]

... od ataku! Momentami wydaje mi się, że już mija, a za chwilę znów mam ochotę
to zrobić. Boję się, że nie wytrzymam, staram się z całych sił, ale nie wiem,
czy dam radę... Fizycznie nie jestem głodna, właśnie zjadłam dwie spore kromy,
ale CHCĘ jeszcze, jeszcze... Co się dzieje? Dlaczego???

[harrissa]

3maj się dzielnie i nie daj się!
już tyle wytrzymałaś - nie marnuj tego!
jestem z Toba i trzymam kciuki!
MOŻESZ JEŚLI CHCESZ!!!
pozdrawiam ciepło
:-)

[yesstem]

Jem i ryczę, bo nie rozumiem, dlaczego to robię, czemu nie umiem przestać,
czemu ani ja sama, ani nikt inny nie może mnie powstrzymać...

[30stka]

Karolina, cokolwiek się tam u Ciebie teraz dzieje - jestem z Tobą i trzymam Cię
za rękę.

[motylek.motylek]

Cześć Karolina, ja tez jestem z Tobą i tam płaczę, bo wiem ile Cie to musi
kosztować. Znalazłam właśnie książkę, która kiedyś pozwoliła mi zrozumieć
siebie i obroniła mnie przed wpadnięciem w chorobę.

"...osoby z zaburzeniami odżywiania ... mają trudności w rozumieniu własnych
emocji i często WYRAŻAJĄ UCZUCIA POPRZEZ JEDZENIE"

Karolina c o c h c e s z w y r a z i ć?
P r z e d c z y m s i ę b r o n i s z?
Przed jakimi uczuciami?

Jesli chodzi o ksiązkę, to czasami przypomina mi się, że lezy gdzieś na dnie
szuflady - jest jak pytanie: chcesz byc zdrowa czy popaść w chorobę?
A Ty masz jakieś książki? Chodzisz na terapię? Jak sobie pomagasz w tym by
wydostać się z choroby?

Bądź dzielna.
Trzymaj sie.

[niobe5]

Serce mi sie kraje jak czytam Twoje posty.. Tak chcialabym Ci pomoc i
jednoczesnie tak bardzo czuje sie bezsilna, ze nie moge... Nie moge pomoc nawet
sobie...
Przechodze to samo co Ty. Pare dni spokoju, szczescia, dumy z siebie, a potem
jeden dzien i.. znowu to samo. Wtedy tak jak Ty jem i placze.. Jakim cudem cos
moze miec tak silna kontrole nad nami? Dlaczego nie mozemy sie od tego
wyzwolic? Dlaczego nic nie moze nas powstrzymac?
Jestem z Toba Karolina, wiem co czujesz i jestem pewna, ze wkoncu wyrwiesz sie
z tego p... ciagu.
Aneta

Yesstem!

[niobe5]

Napisz co u Ciebie. Jak sie czujesz?

[yesstem]

Yesstem... Żyję i czuję się koszmarnie, jak to zwykle po...

Dziękuję Tobie Anetko, i Tobie Magda, i Motylkowi, i wszystkim dziewczynom,
które próbują dodać mi otuchy; gdyby nie Wy to zostałabym już całkiem sama w
tym gnoju :((

Ten dzień już przegrałam, kolejny...

[niobe5]

Dobra! Teraz bierzemy sie w garsc! Koniec narzekania! Do roboty! Poprosze o
postanowienia jak bronic sie i walczyc z tym swinstwem! Prosze o krotki plan. I
nie od jutra, ale od teraz. Kropka. :)

Buziaki

[yesstem]

Pomyślę, obiecuję, ale teraz serio mam robotę... Musze posprzątać zanim mój
wróci i przygotować mu obiad :(

[motylek.motylek]

Jesteśmy z Tobą. Ale Niobe ma chyba rację. PLAN. Pomysl o tym. Siła woli nie
starcza, trzeba coś więcej.
Przeglądałam nadal książkę z mysląc o Tobie i innych dziewczynach z tego forum,
ale tam wszedzie piszą o WSPARCIU SPECJALISTÓW. Ale takie wsparcie powinno
przyjść w odpowiedniej chwili, wtedy kiedy będziesz gotowa na zmiany...

Rozdział: "Co mogę zrobić żeby pomóc"
Zdanie kluczowe: "Pierwszym najważniejszym, krokiem jest doprowadzenie do tego,
żeby bliska ci osoba zaczęła się leczyć - i to jak najszybciej"


Yesstem?

Czy masz to w planie ???????

[yesstem]

Yess! W marcu spróbuję się gdzieś zaczepić, o jakiegoś psychologa, a
najchętniej psychiatrę. Postanowiłam to już kilka dni temu, teraz oswajam się z
tą myślą.

Do Yesstem!

[30stka]

Karolina, jesteś o kolejny raz mądrzejsza. Naprawdę przeanalizuj sobie (z nami)
co mogłoby Cię powstrzymać przed tym atakiem? Jakie słowa? Co mam Ci napisać
następnym razem, żeby to powstrzymać? Dlaczego w pewnym momencie tak zaczęły
się w Tobie te negatywne emocje nawarstwiać? Czego się bałaś?

Jeśli potrafisz (bardzo się postaraj), to napisz coś w wątku "Do wszystkich,
którzy mieli dzisiaj gorszy dzień?"
Na razie pozdrawiam

Boję się...

[yesstem]

... przytyć. Za każdym razem kiedy zjem trochę więcej niż troszkę, myślę że na
pewno przytyję i będę brzydka, gruba i każdy będzie patrząc na mnie
myślał: 'taka laska była, a przytyła'. Głupie, nie? I wtedy zaczyna się atak...
Myślę, że musze się tego 'nadmiaru' pozbyć, ale wcześniej chcę sobie dogodzić
różnymi ukochanymi smaczkami, więc dopycham się, a potem lecę zwrócić ile się
tylko da... To tyle przemyśleń na dzisiaj. Dobranoc!

[niobe5]

Ja tez sie boje.. Zastanawiam sie nad kazdym malym owocem, kawalkiem warzywa,
jednym orzeszkiem... Mysle i sprzeczam sie z soba w myslach. "Boze, pewnie po
tym przytyje" - "No co ty po jednej kromeczce chleba?". Znasz to pewnie..
Brzuszek pelen czegokolwiek powoduje we mnie wzrost napiecia i wyzwala tysiace
mysli w glowie. Kazdy posilek to walka z samym soba. Nie wiem tak naprawde co
to znaczy jesc normalnie. Kazda minuta to walka z sama soba.
Panicznie boje sie przytyc. Oszukuje sie, ze nie zalezy mi na tym, ze zalezy mi
tylko na wyzdrowieniu, ale tak naprawde panicznie sie boje..
Dlaczego chce byc taka chuda, drobna istotka? Dlaczego boje sie przytyc? Chce
byc sexi laska czy malutka, bezbronna dziewczynka? Boje sie doroslosci,
odpowiedzialnosci, kobiecosci?
Strach ...
Dobranoc..

[maybe123]

no coz... ja tez sie boje

balam sie i faktycznie przytylam po rezygnacji z bulimii - tak gdzies 3 kg,
pisalam juz o tym. zapisalam sie na silownie. oprocz kondycji jest to dodatkowe
miejsce gdzie moge pojsc ZAMIAST siedziec w chacie i jesc. chodze raptem
miesiac, wciaz raczej za duzo jem - albo przynajmniej tak mi sie wydaje - a w
miedzyczasie poprawila mi sie sylwetka az mi facet powiedzial ze mnie w takiej
formie jeszcze nie widzial.

jakos nie dowierzam.

dalej sie boje. bez szczegolnego zaparcia, i z towarzyszacym strachem ze tyje,
zgubilam 2 kg, wiec najwyrazniej nie tyje. I co z tego, skoro jakos NIE MOGE
UWIERZYC ze to co jem (a jem sporo) nie zamieni sie w tluszcz. Po prostu sie
boje. Fakty przecza moim obawom, a ja nadal sie boje bo nauczylam sie myslec ze
jedzenie w brzuchu nie jest OK.

Powolutku, powolutku sie przekonuje ze mozna jesc i nie tyc. No bo tak sie
dzieje, choc oczom nie wierze. W miedzyczasie sie boje. Echhh.

[30stka]

Takie obawy pewnie że będą. Ja też na począktu jednak przytyłam, ale teraz to
jestem szczuplejsza niż z okresu bulimii o jakieś 4-5kg! Także co Was to
obchodzi (myślę tu głównie o Karolinie) co powiedzą inni, a może właśnie
powiedzą - o teraz wyglądasz wreszcie dobrze, bo byłaś za chuda? Zresztą warto
się poświęcić i dać sobie przytyć te parę kilogramów, jeśli tylko ta droga
wiedzie w ostatecznym rozrachunku do wyzdrowienia. No same to przyznajcie! Ja
wolę dziesięć razy przytyć o 10 kg i później to jakoś zrzucać (zdrowo!) niż
wracać do bulimii, bo to jest takie g..., że do dziś boję się go jak ognia.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie!!

do jesstem

[maybe123]

czesc jesstem, te dwie Twoje wypowiedzi mi utkwily:

>Tylko że tak mi brakuje tego czułego, kochającego faceta... Tak mi brakuje
>kogoś bliskiego... Mężczyzny... W końcu kobietą jestem! A on taki
>zobojętniały...

>... 1 dzień po ponad tygodniu nasilonych obj. bulimii. Ale mi i tak smutno...

i pomyslalam sobie ze to sa wlasnie sygnaly zdrowienia i walki o zycie: nie
postanowienia typu "to juz ostatni raz" czy "od jutra bedzie zupelnie inaczej"
ale ta gotowosc DO PRZEZYWANIA SWOICH UCZUC i zgody na ujrzenie wlasnego zycia
takim, jakim jest, bez uciekania w jedzenie.

do katarzyny

[maybe123]

> Piszcie czym naprawde sie najadacie.

Prawde mowiac waham sie piszac o tym, bo i tak jestesmy tu skupione na jedzeniu
az za bardzo. Ale z drugiej strony RACJONALNE odzywianie jest, moim zdaniem,
BARDZO wazne w wychodzeniu z choroby. Co jesc zeby nie miec napadow glodu - to
jest pytanie fair, wiec odpowiadam.

czytalam niedawno o tzw. czynniku sytosci roznych produktow (fullness factor),
podobny do indeksu glikemicznego

zgodnie z tym co podpowiada rozum, chipsy, batoniki, ciastka, a nawet orzeszki
maja niski czynik sytosci i sprzyjaja przejadaniu sie

za drugim koncu spektrum jest chude mieso, warzywa, jablka, owsianka, itp.

moj max to brukselka - nie przepadam za nia, ale "trzyma" sytosc bardzo dlugo.
obiad u mnie czesto wyglada tak wlasnie: piers kurczaka i brukselka, lub piers
kurczaka i fasolka szparagowa (duuu-u-uuzo), czasem do tego podjem chleb z
tluczonego ziarna

[niobe5]

:)) A ja to wszystko potwierdzam. Sama tak jem i rzeczywiscie czuje sie po tym
dlugo najedzona.

> piers z kurczaka i fasolka szparagowa

Ha, wlasnie dokladnie to jadlam wczoraj na obiadek (+ryz brazowy). To milo :)

[motylek.motylek]

Cieszę się że mówisz YESS dla terapii! Znam osobe, która tak, jak Ty sie przed
tym wzbraniała, ale na szcęście zmieniła zdanie :) Uwierz mi! OPŁACA SIĘ!

YESS!Powtarzaj to sobie codziennie!

Tak, chce wyzdrowieć!
Tak, chce wyzdrowieć!
Tak, chce wyzdrowieć!
Tak, chce wyzdrowieć!
Tak, chce wyzdrowieć!

A to oznacza: po pierwsze, przyznanie sie do tego, że nie jest sie siłaczką,
ideałem, ze potrzebuje się wsparcia, a po drugie rozpoczęcie leczenia, terapii.
Pierwszy krok masz za sobą. Brawo! Maski zostały rzucone. Teraz widzisz swoją
prawdziwą twarz. Musisz tę twarz pokochać, zrozumieć. A nagroda jest wielka!
ZDROWIE! LEPSZE ZYCIE!

DO DZIEŁA!
BĄDŻ DZIELNA!

[katarzyna2005]

Tak, warzywa same to za malo, mieso bardzo zwieksza ten 'indeks sytosci'.
Warzywami mozna sie napchac i nadal byc glodnym. Mieso gotowane i nietluste
oczywiscie najlepiej. Np taka gesta zupka z warzywami na miesie, i zjesc te
warzywa z tym mieskiem.
Kiedys myslalam, ze herbata zwieksza uczucie glodu, ale nie czuje tego tak.
Wiec polecam herbate, jako niegrozna, bo bezkaloryczna 'przekaske'. Od niedawna
pije czerwona i zielona, lisciaste, parzone. Na sitku, bo w tych ekspresowych
nie wiadomo co jest. Pycha, szczegolnie czerwona, na poczatku smak moze wydac
sie dziwny, ale jest bardzo dobra. No i dodaje energii.
Choc oczywiscie nie wiem jak Wy, ale ja czesto koncze jesc, i tak jakby wmawiam
sobie, ze jestem najedzona, choc potem po jakims czasie nie czuje juz glodu.
Ale tak uczciwie, to dopiero po ataku jestem najedzona, no wlasciwie nazarta,
nie najedzona. I to jest najtrudniejsze, tak nie nazerac sie, tylko konczyc na
takim uczuciu lekkiego nienajedzenia sie.

Co czerpię z rytuałów bulimicznych?...

[yesstem]

...poza 'smakowaniem' wszystkiego, na co mam ochotę i rozładowaniem
wewnętrznego napięcia?

-ból gardła
-obrzęk ślinianek, twarzy i powiek (czasem pękanie naczynek w oczach...)czyli
wygląd prosiaka
-uczucie suchości w jamie ustnej i nadmierne pragnienie
-ból głowy
-ból zębów (już się psują!)
-ból brzucha, wzdęcia, zaparcia, niestrawność
-jeszcze większy głód (fizyczny- z powodu rozciągnięcia żołądka i dużych wahań
poz. cukru we krwi, psychiczny- z powodu przyzwyczajenia do spożywania
ogromnych ilości i smacznych rzeczy)
-drżenia rąk, nóg, zaburzenia rytmu serca, duszności
-uczucie znacznego osłabienia, zaburzenia koordynacji i precyzji ruchu
-uczucie rozbicia, rozleniwienia, dezorientacji
-znaczne pogorszenie nastroju, niechęć do siebie, złość
-poczucie porażki, wstydu, bezsilności, beznadziei
-wyrzuty sumienia z powodu marnotrawstwa jedzenia, czasu, pieniędzy
-obawę o swoje zdrowie przez wzgląd na dziecko
-obawę o rozwój psychiczny dziecka jako coraz bardziej świadomego świadka
zdarzeń (w pewnym zakresie) i pokrzywdzonego przez zaniedbanie
-obawę przed ujawnieniem tej wstydliwej tajemnicy przez przyłapanie na gorącym
uczynku lub przez dziecko
-obawę o negatywny wpływ ataków i ich skutków na inne sfery mojego życia
-... (na pewno o czymś zapomniałam)

TYLKO DLACZEGO NIGDY O TYM NIE MYŚLĘ -LUB NIE CHCĘ MYŚLEĆ- ZANIM ZACZNĘ ŻREĆ?!

[niobe5]

No wlasnie.. Dlaczego wcale nie myslimy o tych wszystkich konsekwencjach (i
tysiacach innych, o ktorych jeszcze nie wiemy) podczas ataku? Dlaczego nie
powstrzymuja nas? Wydaje mi sie, ze podczas ataku odsuwamy mysli o negatywnych
skutkach daleko daleko od siebie, myslimy, ze jeden raz wiecej juz nam nie
zaszkodzi, ze te konsekwencje nas nie dotycza, ze jakos to bedzie, ze jestesmy
za slabe i nic na to nie mozemy poradzic, ze ta choroba jest silniejsza od nas.
Wydaje mi sie jednak, ze kazdy atak mozna powstrzymac. Jezeli nie dopuscimy do
siebie tych glupich mysli (patrz powyzej), a zaczniemy myslec naprawde
pozytywnie to napewno sie uda. Wiem, ze wlasnie to jest najtrudniejsze. Ja sama
mam z tym straszne problemy i jezeli 1 chociaz mysl negatywna przewazy nad
pozytywnymi to koniec...
Co z tym robic? Sama nie wiem.. Moze jak czujemy, ze zaczyna sie dziac zle to
powinismy siasc i zapisywac wszystkie te negatywne skutki jakie przyjda nam do
glowy... Albo odwrotnie - moze powinnismy stanac przed lustrem i powtarzac
sobie jakie silne jestesmy, jak kochamy siebie, jak szanujemy swoje cialo itd.
Nie wiem.. Ja probuje wszystkiego naraz. A czyms co pomaga mi najbardziej
jest.. to forum i Bogu dzieki, ze tu jestescie...

[yesstem]

"myslimy, ze jeden raz wiecej juz nam nie
> zaszkodzi, ze te konsekwencje nas nie dotycza, ze jakos to bedzie, ze
jestesmy
> za slabe i nic na to nie mozemy poradzic, ze ta choroba jest silniejsza od
nas."

Dokładnie tak... Jak zaczynam myśleć w ten sposób, jestem na straconej pozycji.
Po prostu się poddaję! Już nie chcę walczyć, nie chcę być silna, przecież
jestem CHORA, MAM PRAWO ulegnąć wobec TAKIEJ SIŁY, NIE WIERZĘ, że mogę z tym
wygrać, powstrzymanie ataku to ZBYT DUŻY WYSIŁEK... Ale przecież w
rzeczywistości chyba mniejszy niż dźwiganie ciężaru tych wszystkich
konsekwencji! O tym to się nie myśi...

Gdyby ataki nie zaczynały się z momentem wyjścia z pracy, zaglądnięcie tutaj i
przeczytanie tego, co chwilę temu napisałam, może mogłoby mnie powstrzymać...
Próbuję szukać innego rozwiązania, nawet tylko na te dwa dni (od 1-go
bezrobocie).

[niobe5]

Yesstem - z jednej strony zazdroszcze Ci tego bezrobocia. O jak chcialabym
sobie w koncu odpoczac.. nie mialam wakacji juz od 2 lat i marze po prostu o
lezeniu i nic nierobieniu. Z drugiej strony wiem, ze cholernie trudno wtedy
zajac sobie czas. Wiec rzeczywiscie musisz obmyslic plan w miare szczegolowy
plan dzialania, postepowania w sytuacjach awaryjnych, walczenia z sama soba..
Moze powinnysmy wytatuowac sobie te konsekwencje na rekach? :))