jak mi idzie - raport

[maybe123]

zaczynam egocentrycznie, ale jest tu miejsce dla Was wszystkich i jak Wam
idzie

u mnie bez B. gdzies od konca grudnia, z dwiema (starymi juz) wpadkami.
wczoraj stresujace Walentynki, wlasciwie drugi weekend pod rzad gdy rycze z
powodu zwiazku. wczoraj bylo niebezpiecznie: kupilam 'milemu' jedzenie bo
siedzial dlugo w pracy - minelismy sie, zostalam z zarciem i bolem bycia
samej. nawet odrobiny sportu nie chcialo mi sie uprawiac, a to mnie trzyma w
formie. dzis zaczelam ranek od slodkiego, z mysla: czemu nie moge sobie
pozwolic na choc troszke, TAK BARDZO CHCE DAC COS DOBREGO SOBIE, troszke sie
ukoic.

mruga mi czerwone swiatelko ze balansuje na linie. dzisiaj ide na terapie
grupowa, dzisiaj chyba jakos przebrne ale boje sie ze zbiera mi sie na kryzys.

kilka juz przeszlam bez wpadki. chcialabym i teraz dac rade. boje sie
dziewczyny...!!

[fiona83]

Dasz rade towarzyszko!
Moja anoreksja tak wlasnie sie skonczyla - zapalilo sie niesamowicie czerwone
swiatlo, lina pekla i ja spadlam....Tylko ze mialam siatke zabezpieczajaca w
postaci tej niewielkiej resztki zdrowego rozsadku.....Po przytyciu pierwszych 5
kg myslalam ze umre. Ale nie umarlam, zyje i to zycie nie sklada sie juz tylko z
kolejnych pustych i bezsensownych dni skoncentrowanych na jedzeniu.Bo to
jedzenie jest juz w cieniu wszystkich drobnych szczesc oswietlanych przez slonce
wstajace kazdego dnia.... Owszem sa pochmurne dni. Ale wyz nadchodzi.....uwierz
ze tak jest tez w twoim przypadku.Trzymam kciuki!

[30stka]

Hejka Maybe!
Ja znowu do Ciebie z jakimś cytatem, który w jakiś sposób może Ci pomoże (?):
"Einstein twierdził, że nieprawidłowe dane wejściowe wymagają co najmniej
jedenastokrotnie większej liczby danych poprawnych dla zrównoważenia negatywnej
informacji. Inaczej mówiąc, trzeba wielu pozytywnych myśli, by przezwyciężyć
jednego "umysłowego śmierdziela"".
"Nie dlatego śpiewasz, że jesteś szczęśliwy; jesteś szczęśliwy dlatego, że
śpiewasz." (idea jest taka: "działaj tak, jakbyś był zakochany, a będziesz
zakochany")
"Z całą pewnością słyszeliście, że możemy widzieć u innych tylko to, co jest w
nas. Szukajcie dobra u bliźnich waszych - to najlepszy sposób znalezienia go w
sobie."
"(...) człowiek funkcjonuje podobnie jak rower: gdy nie jedzie do przodu w
określonym kierunku - zgodnie z obranym celem - traci równowagę i przewraca
się."
"idź tak daleko, jak daleko widzisz; kiedy tam dojdziesz, będziesz mógł zawsze
widzieć jeszcze dalej."
"jeśli czegoś bardzo pragniemy, musi się to stać naszym konkretnym celem. Gdy
będziemy dążyć do tego celu, nie dopuszczając myśli o porażce, zdarzy się wiele
rzeczy, które pomogą nam go osiągnąć."

Maybe, trzymam kciuki, a Ty trzymaj się tych "złotych myśli", one mi kiedyś
bardzo pomogły :-)
Pozdrawiam, Magda

[katarzyna2005]

Magda
Bardzo dziekuje za te cytaty, przepisalam wszystkie. Tez jestem w dolku, tak od
niedzieli, bardzo blisko zalamania sie, wiec szukam pomocy takze tu. Bardzo to
madre, pocieszajce, bede o tym myslala.
Pozdrawiam maybe.

[maybe123]

katarzyna - blisko zalamania a jednak sie udalo, dzieki temu jestes dzis
silniejsza i bardziej doswiadczona. pomysl jak okropnie byloby zaczynac od
poczatku, ile z tym sie wiaze rozczarowania i jaki dol.

mnie po wpadce najbardziej wkurzala powracajaca mysl zeby jednak atak brac po
uwage. jakby wracal do mojego repertuaru. pokazdym wiekszym posilku rozwazalam
czy wymiotowac czy nie - walki i rozterki po kazdym posilku. z czasem to
slabnie i teraz rzadko rozwazam opcje ataku/wymiotowania, owszem, pojawiaja sie
takie mysli, ale moze raz-dwa razy w tygodniu, nie codziennie lub kilka razy
dziennie.
co za ulga - nie rozwazac wymiotowania jako mozliwego rozwiazania. otwiera sie
wtedy tyle innych drzwi.

tak naprawde to nie wiem jak Ci pomoc, ale wspolczuje i martwie sie i trzymam
kciuki. pamietaj ze na poczatku wygrywalas taka bitwe kazdego dnia.

[iiifa]

jak raport to ja troszkę o sobie:
zaczęłam walke z okazji postu - czyli dziś 7 dzień, ciężko było w walentynki
(spędziłam je sama w domu) ale wytrzymałam. Jem sporo, dużo:
obiad w pracy, kilka kaw z mlekiem, i potem kanapeczki. Nie jem słodyczy bo to
drugie moje postne postanowienie.
Chciałabym być chudsza jakieś 5 kg. - ale czy to możliwe schudnąć przy walce
(wyjściu) z bulimii?
Trzymam się i mam nadzieję ze każdy aktak przetrwam i wygram walke o własne
życie.

[dziulka86]

Maybe zawsze są wzloty i upadki,a dołek zawsze możne zwalić na pogodę. a mi dzisiaj tak melanocholijnie-błogo i z tego właśnie powdu pozwolę sobie zamieścić wierz, dzięki któremu chce mi się żyć

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć

W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć.
~Jonasz Kofta

...i coś bardziej osobobistego i autorstwa prywatnego:D

jeszcze jeden raz
ten ostatni raz
ułożę się na pachnącej
latem trawie pośród stokrotek tysiąca
popatrzę na lekkiego w swym tańcu
zwinnego motyla
spojrzę na deszcz-
szklane kryształki rozbijają się
o byle kwiat, z tym krzykiem głuchym
jak ja, kiedy walczyłam.
z namiętnością dotknę
bosą stopą fal bijących o brzeg,
a na nim złoty piasek
rozrzucony jak ludzkie marzenia
spłynie na mnie
słoneczny żar.
przebiegnę przez zboże
jeszcze nieukołysane
...jeszcze raz-
ten jeden ostatni
/raz/.

dzieki :-)

[maybe123]

[iiifa]

dzis chyba nie wytrzymam, jakiegoś doła mam i tylko mysle o najedzeniu się,
czuje że zbliża sie atak :((((
Poproszę kg. siły i pozytywnej energii !!

Do Iiifa!!!!!!!!!

[yesstem]

NIE DAJ SIĘ, WYTRZYMAJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! NIE WARTO!!!!!!!!!!!!!!!

[niobe5]

Wlacz sobie spokojna muzyke, poczytaj ksiazke, poogladaj rozne ciekawe stronki,
albo pisz, pisz, pisz na forum i nie przestawaj (o wszystkim i o niczym).
Pomysl jak bedziesz sie potem czula - fizycznie i psychicznie - za chwile
przyjemnosci.. (rzekomej).
Trzymaj sie!

[yesstem]

Ja właśnie sprzątam po akcji i nie mogę sobie darować, że to zrobiłam! Przecież
nie chcesz przeżywać tego co ja??? Skup się, przypomnij wszystkie okropne
doznania związane z atakiem i nie rób sobie krzywdy!

[iiifa]

dziękuje, zaraz wychodze z pracy, jestem zła w środku.. spróbuje wytrzymać. Ale
już teraz wiem że musze zjeść porządną kolacje. Spróbuje najpóźniej do 19 żeby
potem już nic nie jeść. Właśnie łyknęłam pramolan (przeciwdepresyjny)
pomyślałam ze mnie troche uspokoi. Mam jeszcze kilka tabletek dostałam od
koleżanki. Zostawi je na tak samo czarną godzinę jak dziś :(.

Mam ochote na chleb, bułeczki, słodycze sobie daruje - bo to postne
postanowienie :(((.

[yesstem]

Trzymaj się, nie poddawaj. Możesz wygrać! Zjedz kolację, ale najpierw spróbuj
ją sobie zaplanować, żeby nie stracić kontroli. Pomyśl na co najbardziej masz
ochotę (pomijając te słodycze) i to właśnie skonsumuj, bez wyrzutów. A potem
uciekaj byle dalej od kuchni! Trzymam kciuki za Ciebie.

iiifa, co tam u Ciebie? trzymasz sie?

[maybe123]

[iiifa]

no nie jest rewelacyjnie :((
najadłam się max: kanapki, spagetti, kanapki,
nie wymiotowałam, właśnie usiadłam do komputeka aby wreszcie przestać jeść.
Myśli? - mam różne. Raz sobie myśle - "zjedz sobie jeszcze kilka kanapek i
zwymiotuj wszystko - i nie przytyjesz i pojadłaś dobrych rzeczy".
Lub: "nie możesz tego zrobić, walcz, napiszesz dziewczynom na forum ze sie
udało..."
Jestem bardzo najedzona, mam pełny brzuch, ale obiecuje że dziś juz nic więcej
nie zjem, także nie zwymiotuje. Będę twarda. Wypije herbatke. Jutro na wieczór
musze coś zaplanować bo ciężko jest tak wytrzymać nie jeść i siedzieć w domku...
Dziękuję dziewczyny za troskę. Dzięki Wam jest mi lepiej.
Pozdrawiam.

[niobe5]

No wlasnie te mysli... zrobic to.. nie zrobic.., zwymitowac..., nie
zwymiotowac...
Przyznajcie, ze jezeli te negatywne mysli chociza o 1 milionowa przewaza nad
tymi pozytywnymi to trudno pozniej powstrzymac ciag dalszy...

Trzymaj sie Iiifa! Kazdy normalny czlowiek czasem sie najada i nic sie nie
dzieje. Zrelaksuj sie teraz, uspokoj. Zrob sobie goracej harbatki, wez kapiel i
idz do lozeczka.

Buziaki

[30stka]

"nie możesz tego zrobić, walcz, napiszesz dziewczynom na forum ze sie
> udało..."
Właśnie, właśnie, właśnie - to bardzo ważne co piszesz. Myślę, że to jest
naprawdę bardzo budujące, kiedy uda się przetrwać jakieś trudne chwile bez
wymiotowania i później można napisać na forum o swoim zwycięstwie. Właśnie to
jest trochę jak z odpowiedzialnością za innych - nie poddam się, bo ktoś też
może się załamać przeze mnie. Wiem, czasem może się nie udać, w końcu to jest
choroba, ale trzeba dać z siebie wszystko, żeby inni widzieli, że to nie jest
taka prosta sprawa, że to boli, że to jest cholernie poważna sprawa cały ten
proces zdrowienia. Nie poddawaj się w tej walce!
Najadłaś się za bardzo - no trudno, jeszcze jest parę godzin do końca dnia,
jakoś musisz to przeżyć.
A jutro musi być lepiej - już dziś o tym pomyśl.
Pozdrawiam, Magda

[maybe123]

no przejadlas sie, trudno. na szczescie jeszcze nie na maxa. ja sobie w takich
przypadkach mowie: jesli zwymiotuje, to sie nie naucze jest normalnych porcji.
tylko wzmoge swoj brak odpowiedzialnosci i kontroli. a ze sie czuje fatalnie po
obzarciu, to i dobrze, niech mi sie to skutecznie zapamieta to bede miala
motywacje nastepnym razem jesc normalnie.

mysle ze moze takie doswiadczenie potrafi zmienic schemat
najesc sie-anulowac to zachowanie
na
najesc sie->ponosze konsekwencje. Mi osobisice to pomaga. jak wiem ze
wymiotowanie nei wchodzi w gre, to po prostu nie jem az tyle... no, czasem
troceh za duzo, ale na pewno nie tak jak przed atakiem.

[iiifa]

jest rano, pije kawke w pracy i czytam co do mnie napiałyście. Wytrzymałam.
Wczoraj jeszcze wypiłam trochę wina na lepsze trawienie. Dziś od razu po pracy
wychodzę do znajomych więc będzie łatwiej. Cieszę się że wczoraj wytrzymałam.
Nawet nie chce myśleć o kolejnej porażce. O tym że mogłabym tu teraz pisać o
tym ze od jutra czy tam od dziś znów zaczynam walkę. Mogę napisać ze
wytrzymałam i ze to już kolejny dzień mojej walki(dokładnie 14). Wiem że to nie
długo, ale wierze że to początek zdrowego okresu mojego życia. Pozdrawiam
Gwiazdki i dziękuje za pomoc. Dziękuję.

[maybe123]

14 dzien... wow... to juz kupa czasu. czternascie dni oznacza ze juz niejedna
pokuse pokonalas :)))) i niejeden kryzys :)) to nie to samo co wytrzymac
dzien, dwa, bo okolicznosci sprzyjaja.

tak sie ciesze ze Ci sie udaje :)))

ja mam dzin 55 chyba, z tym ze gdzies na poczatku mialam dwie wpadki po ktorych
milosiernie nie zaczelam liczyc od nowa. chyba dlatego ze nawet w ich trakcie
mialam juz w pewiem subtelny sposob inaczej poukladane w glowie. trzymam sie
tego jak moge. i powiem tyle: na kazdym etapie sa nowe wyzwania, zmienia sie
natura "pokus". dalej musze uwazac.

na przyklad na poczatku bylam bardzo dumna z tego ze mi sie udaje, i ta dobra
duma pomagala mi wytrwac. z biegiem czasu niewymiotowanie staje sie normalne,
nie czuje juz takiej dumy, i troche mi smutno. pojawiaja sie mysli, 'skoro nie
mam problemu z bulimia, to nie mam pretekstu do traktowania siebie w szczegolny
sposob'. Na poczatku wychodzenia dlbalam o wolny czas dla siebie, o drobne
przyjemnosci, pod pretekstem 'musze, bo walcze o czystosc od wymiotowania'. A
gdy juz tak bardzo nie walcze, to co? To sie okazuje ze jednak nie daje sobie
prawa do tych wszystkich drobnych luksusow tylko dlatego, ze po prostu jestem.
Jesli nie jestem bardzo chora, to 'powinnam' wziac sie w garsc, wiecej
pracowac, wiecej robic dla innych, brac ich uczucia bardziej po uwage, itp.

Im dalej w las, tym dziwniejsze stwory wylaza, z ktorymi na poczatku nie
wiadomo jak sobie poradzic.

Zreszta dlatego ciagle pisza tu na forum. Czasem mi sie wydaje ze nikt mnie nie
zrozumie, ale nie raz sie przekonalam ze wiele z nas mierzy sie jednak z
podobnymi wyzwaniami.

W kazdym razie serdecznie pozdrawiam i zycze powodzenia w dalszej wedrowce 'w
las'. Mam nadzieje ze moje wynurzenia troszke Ci pomoga, przynajmniej rozne
uczucia nie beda takim zaskoczeniem.

[erna7]

Jak mi idzie?Powoli...Ale zawsze do przodu!Dwa dni bez ataków to dla mnie
sukces.Tylko te obsesyjne myśli o jedzeniu.Póki co trzymam się.
Pozdrawiam wszystkie Walczące.Nie dajmy się!!!

[niobe5]

Dzisiaj mialam maly kryzys.. (po 11 dniach). Wlasciwie przez te ostatnie dni
nie mialam problemu utrzymac "czystosci" gdyz nie mialam "ochoty" na atak, wiec
nie musialam sie nawet jakos zbytnio wysilac.
Dzisiaj jednak walczylan naprawde. Nie moglam przestac jesc. Najadlam sie wiec
wszystkimi owocami jakie mialam w domu ale jedyne o czym marzylam to.. wiadomo.
Bilam sie z myslami i klocilam sama z soba co teraz? Co robic?
Zaczelam ogladac strony z sukniami slubnymi na moj slub w przyszlym roku i..
(jakim cudem???) prawie zapomnialam o ataku.
I o dziwo przed chwila wsunelam jeszcze troche slodyczy nalezacych do mojego
chlopaka i wcale nie czuje sie zle. Przeciez kazdemu moze sie zdarzyc, prawda?
Kazdy normalny czlowiek ma prawo na troche slodyczy od czasu do czasu.
Jednego sie boje. Przewaznie jak juz wpadne w ciag (tzn. mam atak) to trudno mi
z niego wyjsc dopoki nie zwymiotuje. Czyli przez kilka nawet dni mam ataki i
nie potrafie ich zatrzymac dopoki nie zwymiotuje.
Glownym wiec moim dylematem teraz jest to jak nie dopuscic do trwania tego
ciagu. Jak zatrzymac go zanim na serio sie zacznie = jak nie kontynuowac go
jutro i przetrwac nastepne 11 dni w takiej lekkiej i latwej czystosci jaka
mialam wczesniej...
Dobrankoc

[iiifa]

dziś jest mój 15 dzień. Dzięki za słowa otuchy i pocieszenia. Też zauważam u
siebie ciągłe nowe rzeczy, problemiki, uczucia, myśli. Główne myśli, a
właściwie myśl (=jedzenie) pozostaje niezniennie w mojej głowie. Ale są nowe
mniej ważne (przynajmniej takimi chce je uczynić) np. czy już wyzdrowiałam i
nie moge pozwolić sobie na jednorazową akcję w kibelku, czy jest sens z tego
wychodzić itd, czy w ogóle kiedyś z tego wyjde????
Walcze. Walcze i jestem z wami. Pozdrawiam.

Do Niobe

[30stka]

Ja odnośnie tego fragmentu:
> Jednego sie boje. Przewaznie jak juz wpadne w ciag (tzn. mam atak) to trudno
> mi z niego wyjsc dopoki nie zwymiotuje. Czyli przez kilka nawet dni mam ataki
> i nie potrafie ich zatrzymac dopoki nie zwymiotuje.
> Glownym wiec moim dylematem teraz jest to jak nie dopuscic do trwania tego
> ciagu. Jak zatrzymac go zanim na serio sie zacznie = jak nie kontynuowac go
> jutro

Napiszę Ci parę sposobów, które przyszły mi do głowy, a nóż coś sobie z tego
wybierzesz:
1. Jeśli pomogło Ci przeglądanie sukien ślubnych -> pooglądaj jeszcze katalogi
z mebelkami i akcesoriami dla niemowlaków (wiem, że lubisz dzidziusie).
2. Powiedz swojemu chłopu, żeby wziął Cię w ramiona i przez conajmniej minutę
mówił do Ciebie, patrząc Ci prosto w oczy: "BARDZO CIĘ KOCHAM" (na mnie to
zawsze działało).
3. W myślach powyklinaj tego swojego szefuńcia od najgorszych ... (nie wiem,
czy tę metodę poleciłby psycholog, ale może choć trochę sobie ulżysz).
4. Tak samo w myślach przyłuż mu normalnie z piąchy w oko, potem z kopa w
rozporek, łokciem w kark jak się zegnie po tym kopnięciu - i już będzie leżał u
Twych stóp wijąc się w bólu (to moja ulubiona metoda - trenowałam przez krótki
czas Kung-fu i wtedy to biłam się w myślach prawie ze wszystkimi napotkanymi
facetami - to jakaś zagadka dla psychologa).
5. Zacznij działać, tzn. - zacznij rozglądać się za nową pracą! Pomalutku,
pocichutku, a nóż coś Ci się uda znaleźć!

Trzymam kciuki i życzę powodzenia!

[niobe5]

Dzieki Magda :)

> 1. Jeśli pomogło Ci przeglądanie sukien ślubnych -> pooglądaj jeszcze katal
> ogi z mebelkami i akcesoriami dla niemowlaków (wiem, że lubisz dzidziusie).

Oj ogladam ogladam codziennie zdjecia dzieciaczkow i lezki mi sie w oczkach
kreca bo tak bardzo bym chciala swojego. Prawie codziennie sni mi sie, ze
jestem w ciazy. Dobry pomysl z tymi akcesoriami dla niemowlakow. Dzisiaj sie
tym zajme :)

> 2. Powiedz swojemu chłopu, żeby wziął Cię w ramiona i przez conajmniej minutę
> mówił do Ciebie, patrząc Ci prosto w oczy: "BARDZO CIĘ KOCHAM" (na mnie to
> zawsze działało).

Mam to szczescie, ze on mnie tak codziennie przytula, pociesza, dodaje odwagi i
wsparcia. Nawet chyba nie zdaje sobie sprawy jak bardzo pomaga mi w walce :)

> 3. W myślach powyklinaj tego swojego szefuńcia od najgorszych ... (nie wiem,
> czy tę metodę poleciłby psycholog, ale może choć trochę sobie ulżysz).

Oj te przeklenstwa to nie tylko w myslach leca :). Juz gorszych wyrazow jak
padly o moim szefie (do mojego chlopaka, siostry, kolezanki) to juz nie
potrafie wymyslic :). Dobrze mi robi upokarzanie go w myslach - niestety on to
robi w rzeczywistosci.

> 4. Tak samo w myślach przyłuż mu normalnie z piąchy w oko, potem z kopa w
> rozporek, łokciem w kark jak się zegnie po tym kopnięciu - i już będzie leżał
> u Twych stóp wijąc się w bólu

No wlasnie ostatnio siostra poradzila mi abym kupila sobie worek treningowy i
rekawice bokserskie i wyzyla sie na worku wyobrazajac sobie swojego szefa.
Dobry pomysl, prawda?

> 5. Zacznij działać, tzn. - zacznij rozglądać się za nową pracą! Pomalutku,
> pocichutku, a nóż coś Ci się uda znaleźć!

Masz racje. Wszyscy wokolo mi to mowia. Jutro wychodzi moja ulubiona gazeta z
praca, wiec biore sie do dziela!


Dodatkowo jak najszybciej po pracy musze leciec na silownie. Przewaznie po
cwiczeniach czuje sie tak dobrze, ze mysli o ataku odchodza daleko. Wzielam
wiec ze soba obiadek zeby nie marnowac juz czasu na robienie go po pracy (zanim
go zrobie i zjem jest godzina 19 i ochota na silownie calkowicie mi przechodzi
a pojawia sie ochota na cos innego).

Jestem pelna wiary, ze mi sie uda. Dzisiaj 12 dzien - nie chce zmarnowac tego
czasu. Obiecalam sobie, ze przetrwam minimum miesiac, chocby nie wiem co. MUSZE
dotrzymac obietnicy!

Buziaki dla wszystkich i milego dnia zycze :)

[30stka]

Ja również miłego dnia życzę!

PS
Nawet jak będziesz na tej siłowni wyciskać jakieś ciężary, to w najtrudniejszym
momencie wyobraź sobie tego swojego drania, jak mu mina rzednie gdy widzi Cię w
takiej formie!

[niobe5]

:)

Jak mi idzie - raport

[niobe5]

Dzisiaj 14 dzien.. Czym lepiej sie czuje tym bardziej zastanawiam sie dlaczego?
Dlaczego musialam zachorowac? Co sprawia, ze tak trudno wyzdrowiec? Dlaczego
pomimo tylu powaznych konsekwencji tak trudno mi przestac wymiotowac?
Mam 25 lat, jestem chora przez 10.. Prawie polowa mojego zycia uplynela na
objadaniu sie i wymiotowaniu. Przez 10 lat (tzn. troche mniej - odkad zdalam
sobie sprawe ze jestem chora) definiowalam siebie jako bulimiczke. Kim wiec
jestem i kim bede bez tej "mojej" bulimi? Czy bede potrafila radzic sobie sama
z problemami, ktore pojawia sie w moim zyciu? Czy bede potrafila wziac
odpowiedzialnosc za to co robie, za moje "humory", za gorsze dni, za slabosci?
Do tej pory to bylo proste - wszystkiemu winna jest bulimia.. Co bedzie bez
niej?
Ona byla i jest tak ogromna czescia mnie i mojego zycia, ze zdrowiejac czuje
sie jakby umieral mi ktos bliski... To byla jedyna rzecz, ktora byla taka
naprawde moja.. Za jej pomoca mowilam "nie" i wyrazalam bunt przed calym
swiatem.
Kim bede bez niej? Boze, kim jestem? Co lubie? Jakim jestem czlowiekiem? Co
chce robic w zyciu? Nie bede bulimiczka to kim bede?
Mam nadzieje, ze dobrze mnie rozumiecie. To nie jest hymn na czesc bulimii. To
jest (uzasadniony) strach i lek z powodu powolnego tracenia czegos co przez
lata bylo czescia mnie..

[fiona83]

Niobe, rozumiem cie. Z racji tego ze dzis lekkiego dolka mam tez sie
zastanawialam jak to ze mna bylo gdy rozstawalam sie z anoreksja.....Wiesz,
brakowalo mi tego- tego oslabienia, uczucia potwornego glodu, nawet tych
wspolczujacych spojrzen ludzi ktorzy patrzyli na ten moj szkielet......Ale za to
pojawil sie usmiech na twarzy rodzicow, ktory nie pojawial sie od kilku lat, nie
bylo lez. Myslalam ze bede imponowac ludziom jak nie bede jesc. A wiesz czym
najbardziej zaimponowalam i imponuje do dzis? Ze jem - sama jem - bez zmuszania
- sama sie z tego wygrzebalam. Stracilam kawal zycia - nie odzyskam tego. Ale
to co najpiekniejsze to to ze odkrywam swiat i siebie na nowo. I to jest piekne.
Ciesze sie z drobiazgow. Ty tez w tym zasmakujesz - tylko musisz byc silna:-)

[luka-6]

Niobe mam takie same pytania, trafiłaś w dziesiątkę. Jednego jestem pewna, że
każdy rok zycia UCZY naprawdę. Ja mam 28 lat i 3 lata temu napewno bym nie
robiła tego co robię teraz i nie myślała bym tak jak teraz. Czasami myślę, że
jestem takim osłem, ze wciąż się muszę czegoś uczyć, rozumię to czego nie
rozumiałam wcześniej ale ja wiem, że nie każdy potrafi się uczyć całe życie -
to jest zaleta. Potraktujmy tą naszą chorobę jak poważne doświadczenie, napewno
będziemy zdrowe. Dziewczyny przecierz wy pracujecie tzn. jesteście potrzebne.
Pozdrowienia.

[30stka]

Ewo, Ty też pracujesz, tylko w domu, nie zapominaj o tym!!

[30stka]

Przecież przed bulimią też byłaś "kimś", miałaś swoją osobowość, swoje
upodobania, swoje sposoby radzenia sobie w życiu. To wszysko wróci, bądź
cierpliwa! Trzeba w to wkładać jak najwięcej wysiłku, ale możesz na nowo
zbudować siebie - możesz pracować nad takimi cechami charakteru, jakie w Twoim
przekonaniu są najcenniejsze, zresztą to można robić tak naprawdę w każdym
momencie życia, tylko nie każdy jest tego świadomy...

[niobe5]

Wlasnie przed chwila przyszla odwiedzic mnie w pracy kolezanka. Przyniosla 4
wielkie kawalki ciasta Tiramisu! Nie moglam odmowic, bo za kazdym razem cos
przynosi i juz mi glupio bylo. Zjadlam jeden kawalek (doprawiony wyrzutami
sumienia), ona zjadla jeden i sobie poszla. Teraz dwa pachnace kawalki leza na
moim biurku. I co zrobie? Chyba jestem zmuszona wyrzucic je do kibla. Takich
niespodziewanych stuacji wlasnie najbardziej sie boje.

[niobe5]

Albo nie wyrzuce. Wezme do domu dla mojego chlopaka. W ten sposob uzyskam
wieksza przewage nad bulimia. Ha.

[wodnik73]

Nie znoszę takich sytuacji. Nie dlatego, że trzymam dietę, bo przecież nie
trzymam. Ale jak mi ktoś coś dobrego przyniesie kiedy akurat naprawdę nie mam
na to ochoty to w takich sytuacjach zawsze wyrzucam albo oddaję.
A mam niestety koleżankę, z którą siedzę w jednym pokoju. Ona mi ciągle coś na
biurko podrzuca, robi mi kanapki..doprowadza mnie tym do szału !!!!!!!

[wodnik73]

O, ja dla swego chłopaka bardzo często znoszę do domu takie "nieproszone"
słodkości :)

[niobe5]

Oj, ale byl kryzys wczoraj... Drugi podczas tych 2 tygodni. Stracilam
calkowicie kontrole nad jedzeniem... Bylam o minimetr od ataku... Jadlam i
modlilam sie zeby wrocil juz moj chlopak (wracal z pracy o 22). Przywitalam go
placzem i wolaniem o pomoc. Przytulil mnie, powiedzial "Wcale nie stracilas
kontroli, gdybys stracila juz dawno bys zwymiotowala, nie mowilabys mi tego.
Jestem z ciebie bardzo dumny i bardzo cie kocham. Co takiego sie stalo? Kazdy
ma prawo zjesc czasem wiecej. Zapomnij o tym i choc poogladamy jakis filmik".
NIe zwymiotowalam. Nie moglam zasnac bo myslalam o tym przepelnionym brzuchu.
Pomyslalam sobie dokladnie tak jak pisal juz ktos na tym forum "Chcialas sie
najesc? Ponos tego konsekwencje. Cos takiego jak wynmiotowanie nie istnieje.
Bedziesz wiedziala nastepnym razem zeby jesc mniej".
Tak wiec wytrwalam i jestem naprawde, naprawde z siebie dumna i kocham mojego
chlopaka nad zycie!!!
A oto moja mala statystyka (moze to glupie, ale to mnie jakos wzmacnia):
- moja PRAWDZIWA walka zaczela sie 43 dni temu
- w ciagu tych 43 dni bylo 36 dni "czystych"
- obecnie jest moj 15 dzien z rzedu "czysty", podczas ktorego mialam i
przetrwalam 2 powazne kryzysy

Nio i trzymam sie :)
Zycze udanego, usmiechnietego dnia.

[iiifa]

Niobuś - cudownie, aby tak dalej.
Ja także trwam. Wspominałam już o niejedzeniu słodyczy - mam wrażenie ze mi to
pomaga w tej walce. Ciężko jest wytrzymać byłam u mojego chłopaka w weekend,
bardzo wszyscy szanują to ze nie jem słodyczy - jego mama nawet przykrywała
pączki aby mnie nie denerwować. Poszliśmy w odwiedziny do jego siostry a tam
mój ulubiony sernik :((((((. Patrzyłam na mojego chłopaka jak zajada, wewnątrz
byłam strasznie zła, chciało mi się wyć!!!!!! Wypiłam kawkę i kryzys minął...
może to co napisałam nie jest związane z tematem = bulimi, ale chciałam
powiedzieć co u mnie i pochwalić się osiągnięciem: 19 wolnych dni ;)

[wodnik73]

A ja nie mogę sobie odmówić słodyczy. Mogę nie zjeść obiadu ale ciasta czy
czekolady nie mogę sobie odmówić. Wcale to nie prowadzi do ataku (na szcęście)
ale nie mogę żyć bez cukru :(

[moszi_moszi]

cześć dziewczyny,
to mój 5-ty dzień bez objadania sie i przeczyszczania. ciesze sie bardzo, ale
mam prawie potezny kryzys. wszystko wokol mnie wkurza (praca najbardziej).
zjadlam dzis juz troche wiecej niz powinnam, tzn. wiecej niz to sobie
zaplanowalam, bo tak naprawde to juz nie wiem ile powinno sie jesc. po obiedzie
coś mi się przewróciło w głowie i poszłam do sklepu. po jedzenie oczywiscie.
teraz lezy obok mnie (to jedzenie), ale nie mam odwagi go ruszyc. ani, co
gorsza, wyrzucic. zapijam to kawa i pisze tu sobie, moze pomoze. pięć dni
normalnego jedzenia to dla mnie calkiem sporo. szkoda byloby zmarnowac. na
jutro zaplanowalam sobie wizyte u lekarza. mam zamiar odzyskac wszystkie
potrzebne dla zdrowia pierwiastki :) biore sie za siebie, męcząca strasznie ta
bulimia. [o! chyba odzyskuje dobry humor :)]

a tu cos dla poprawienia nastroju: moja babcia przyszla przed chwilą do mnie
przerażona, bo pozmieniały się godziny nadawania jej ulubionych seriali. nie
dość, że będzie musiała wybierać między niektórymi (ulubionymi najbardziej, a
jakże), to na najbardziej ulubiony z ulubionych nie zdąży wrócić z pracy.
widząc jej stan kiepski i obawiając się nagłego pogorszenia zdrowia, obiecałam,
że będę nagrywać wszystkie odcinki tegoż serialu. być może jest to dobry
uczynek ;)

zapomniałam na chwilę o tym, co tu leży niedaleko i co przywlokłam niedawno ze
sklepu. nie popsuję Dnia Piątego! będę dzielna, a niedługo może nawet trochę
zdrowsza :)

pozdrawiam.
moszi.

[iiifa]

to babcia ma nielada problem ;)))
dobrze że tak zrobiłaś, to może jest sposób: odwrócić swoją uwagę, zająć się na
chwilę czymś innym, zrobić coś dla kogoś, mając zajęcie mniej będziemy myśleć o
żarciu...
podziwiam ludzi, którzy zapominają o jedzeniu np. tak się wciągną w jakąś
robótkę ze zapominają jeść przez cały wieczór lub nawet dzień. Mnie sie to
chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło i nie zdarzy. Nie potrafiła bym zapomnieć o
obiedzie, o kolacji. Nawet jeśli wiem ze będe miała zajety dzień to tak sie
zabezpiecze ze nigdy nie będę głodna...
to dlatego ze moja życie kręci sie wokół jedzenia... chce aby to sie
przynajmniej troszkę zmieniło
To mój 20 dzień, dziś zjadłam bardzo dużo, ale nie wymiotowałam, jest mi
ciężko, zaraz ide spać..


miłej nocki życzę
Iiifa

[moszi_moszi]

a jednak popsułam trochę Dzień Piąty. wstyd mi za siebie. ale od dziś już
będzie inaczej, tzn. lepiej. i postaram się nie popsuć żadnego dnia. chciałabym
mieć już za sobą duuużo takich dni, niestety tak się nie da. każdy dzień trwa
tylko jeden dzień. bardzo to odkrywcze :)

[iiifa]

Dasz radę Kochana, ja walcze i ucze się siebie <

[moszi_moszi]

dzięki za wsparcie. z mojego punktu widzenia 21 dni to całkiem sporo, choć
oczywiście dobrze byłoby, gdyby było więcej :) ja też bijąc się o siebie trochę
się nauczyłam. mam nadzieję, że tym razem wygram, bo chcę bardzo. to dopiero
mój pierwszy nowy dobry dzień i chcę takich więcej. a jutro będzie dzień
cudowny. Cudowny Dzień Kolejny. u Ciebie 22. u mnie dopiero 2. obym nie miała
okazji Cię dogonić i miała zawsze o 20 mniej. nie daj się dogonic (nikomu)! :)

pozdrawiam,
moszi.

[iiifa]

postaram się ;)
Goń mnie i nie poddawaj się moszi.
Nie poddawajcie się wszystkie, pokażcie że same decydujecie o sobie, że nic
wami nie żądzi. Życzę miłego dnia ;)
<<22>>

[wodnik73]

Otóż to, nasz los w naszych rękach, nasze życie jest NASZE. Same decydujemy o
sobie, od nas tylko zależy jakie to życie będzie. Więc warto się postarać żeby
było jak najlepsze, najprzyjemniejsze. Przestańmy patrzeć na siebie przez
pryzmat innych: porównujemy sylwetki, wygląd, pracę, towarzystwo, rodzinę..i
pewnie te porównania zawsze wychodzą na naszą niekorzyść. Wsłuchajmy się w
siebie.
Mam ochotę poleżeć. Leżę.
Nie mam ochoty iść na imprezę. Nie idę.
Mam ochotę na krótką grzywkę. Ścinam.
Podoba mi się czarny sweter. Kupuje go.
Guzik mnie obchodzi co inni powiedzą na moją grzywkę, kolejny czarny sweter,
czy to, że znowu olałam kolejną imprezę. Może znajomi pomyślą, że jestem
nietowarzyska? Ich problem.
Jasne, są też obowiązki, które niestety "musimy" wykonywać. Praca, nauka,
sprzątanie. Trzeba w każdej czynności znaleźć pozytyw.
Nauczę się - będę mądrzejsza, zdam egzamin - wynik - będę z siebie dumna.
Pójdę do pracy - jestem potrzebna, robię coś tzn że potrafię, że mam
umiejętności, czyli jestem wartościowa !!!
Posprzątam - poruszam się trochę ;), i jak miło zrobić sobie potem kawkę,
położyć się z książką w czystym mieszkanku. Wg Feng Szui bałagan w naszym
otoczeniu świadczy o bałaganie w naszym życiu. Zróbmy porządek wokół siebie
poczujemy się lepiej, inaczej spojrzymy na świat. Będzie nam przyjemniej
pomyśleć o nas samych....bo zachęcam do egoizmu. Ale zdrowego. Zadbajmy o
siebie, pomyślmy o sobie, naszych potrzebach.

I nie gońcie innych, gońcie siebie....uciekajcie od innych ale nie uciekajcie
od siebie :)

[moszi_moszi]

dzień 2. dziś czuję, że mogłabym zjeść wszystko. ale zjem tylko tyle, ile
trzeba, czyli tyle, ile normalny człowiek zjeść powinien :) a wieczorem
zrelaksuję się na jodze. do wieczora wytrwam. w razie osłabienia silnej woli
przywiążę się do kaloryfera. przynajmniej będzie mi ciepło ;)

miłego dnia życzę wszystkim,
pozdrawiam,
moszi.

[iiifa]

;)))

" przywiążę się do kaloryfera. przynajmniej będzie mi ciepło ;) "

to jest ważne - w każdej czynności, rzeczy znajdź pozytyw ;)
pięknie...
Gwiazdki uśmichu życzę ;)))

[katarzyna2005]

Iffa, az 23 dni, gratuluje, jak sobie radzisz, ze tak dlugo? Zeby sie nie
obzerac?

[iiifa]

ciesze sie i jestem szczerze dumna ze swojego malutkiego sukcesu
Jak to robie:
staram sie jak najmniej mysleć o jedzeniu
mocno trwam w postanowieniu i nie chce zmarnować tych kilku wolnych dni,
chce żyć
chce nie musieć powiedzieć najbliższym o mojej chorobie - obiecałam, że jeśli
tym razem nie dam rady powiem siostrze o mojej chorobie
rano planuje co będe jadła przez cały dzień
jem wiele razy i średnio dużo - nie tak ze moge schudnąć, ale też raczej nie
powinnam przytyć...
no i pisze i czytam tutaj....

Pozdrawiam i życzę zdrówka Gwiazdeczki ;)

do niobe

[maybe123]

sorry ze tak pozno odpisuje, ale przez pare dni nie mialam mozliwosci

boze jaka jestws silna, Niobe! a chlopaka masz cudownego.
wiem jak to okropnie ciezko lezec wieczorem z przepelnionym brzuchem. dla mnie
nie ma nic trudniejszego chyba. masz wszelkie powody zeby byc z siebie dumna.
jestes dla mnie inspiracja :))

to znowu ja

[maybe123]

od prawie tygodnia jestem w odwiedzinach u rodzicow

bez silowni, bez nawet wlasnej szafy, z ciaglym nagabywaniem na jedzenie i
innymi rzeczami ktore dzieja sie w domu

jest CHOLERNIE ciezko. powiem tyle: przez moment dziwilam sie ze zyjac kiedys w
tym 'idealnym' domu chorowalam 'tylko' na bulimie a nie wyladowalam w
wariatkowie. mam duzo uznania dla siebie samej i tego co wytrzymalam. a to
naprawde tzw. dobry dom, wzor dla w szystkich, a w srodku emocjonalna pustynia
i smutek jak w krainie Krolowej Sniegu.... pamietacie te bajke?

zreszta moj Tata, 'taki porzadny czlowiek' zaczal pic - teraz jest po dwoch
latach terapii. najsilniejsza wydaje sie mama, ale teraz jak tata zdrowieje i
ja, to chodzi strasznie zestresowana i nieszczesliwa. nie umie sie
przystowosac. strasznie to przykre dla mnie: albo ona, albo ja. gdy sie
wybronie, np. powiem ze nie zycze by sie domnie odnosila w taki krytyczny
sposob, to czuje sie urazona 'ze matka juz nic nie moze powiedziec'. Wtedy
oczywiscie za gardlo mnie lapie poczucie winy i musze tlumaczyc, bardziej chyba
nawet sobie niz jej, ze nie "nic nie moze powiedziec", tylko ze taki sposob
odnoszenia sie do mnie mi nie odpowiada.

No w kazdym razie przechodze ciezko probe. Jem troche za duzo ale nie
wymiotuje. Czasem wrecz MARZY mi sie zeby to zrobic. Wtedy staram sie spojrzec
na siebie z boku i mowie sobie: boze jak Ty masz ciezko ze perspektywa rzygania
jawi sie jako ulga!!

mam nadzieje, ze wytrwam. Pozdrawiam wszystkich.

[30stka]

Cześć Maybe!
Cieszę się, że się odezwałaś, bo bardzo lubię czytać Twoje wypowiedzi, no i
cieszę się, że nie dajesz się zwłaszcza mamie. Mamy chyba są właśnie pod tym
względem najgorsze, przynjamniej moja była. Dopiero nasze stosunki stały się
poprawne, jak zamieszkałyśmy osobno. Przykre, ale cóż, tak bywa.
Więc nie dawaj się i trwaj, bo my tu wszystkie na Ciebie liczymy.
Buziaki!

[iiifa]

cześć dziewczyny ;)
muszę się pochwalić kolejnym, maleńkim sukcesem ;)
wczoraj miałam super okazję na "samowolkę", na poddanie sie mojej chorobie -
wiecie o co chodzi! Przyjeżdża po mnie siostra do pracy ok. 19 (byłam
wygłodniała...), proponuje pojechanie od razu do kina ze znajomymi...
Pojawiło się pytanie: odwieźć Cie do domu czy jedziesz z nami?
Pomyślałam - pojade do domu, wolna chata.. myśle dalej - i co z tego? Przecież
lubie chodzić do kina, a po co pojechać do domu - przecież i tak nie wymiotuje!!
Odpowiedziałam jasne, że jade i tak nie mam co robić.

Co zyskałam:
spokojny, zdrowy wieczór, obejrzałam ciekawy film (ukulturalniłam się... :;)),
spędziłam miły wieczór i w ogóle czuje się z tym wspaniale...

dziś jest mój (hmm) 24 dzień. Czuje się coraz lepiej!!

[katarzyna2005]

Gratulacje iffa, wybralas lepsza przyjemnosc, i nie niszczaca jak b.

Maybe, pamietaj, ze masz prawo BRONIC SIEBIE, nawet kosztem nieprzestrzegania
zasad dobrego wychowania.
U mnie tez zmienilo sie, gdy wyprowadzilam sie z chaty (jak najdalej jak mozna
bylo), tyle ze dopiero po kilku latach, pepowina byla silna mimo kilometrow.

A co sie dzieje u naszej gospodyni? Karolina, jak tam sprawy?

[katarzyna2005]

Nie, no dzis popelniam same faux pas (sorry), przeciez tu jest gospodynia
maybe. Ale jesli yesstem czyta, to sie odezwij tez, pa

[iiifa]

ja mi idzie?
całkiem nieźle, od południa jestem sama w domu i tak będzie do późnego wieczora.
zajadam właśnie jajecznice, ale wierze ze nie musze sie narzerać czym kolwiek i
skończyć w kibelku - nie chce tego
to na co mam ochote moge zjeść przecież dziś, jutro, za tydzień - nie umieram
przecież, nikt mi nie zabierze jedzenia, moge przecież sobie kupić coś
codziennie - tak to sobie tłumacze
to mój (już licze) 26 dzień ;)

pozdrawiam.

znowu walczę :D

[yesstem]

A to ja! Yesstem na prawdę! Yesstem bo walczę! To drugi dzień dopiero, ale
będzie drugi czysty pod rząd, co mi się nie zdarzyło od kilkudziesięciu dni!
Jak już tyle wytrzymam, to jakos pójdzie, wierzę w to, tym bardziej że sprawa
teraz idzie o zakład i mój honor (szczegóły w moim wątku). Pozdrawiam wszystkie
chorowitki - te zdrowiejące i te załamane. Nasz los w naszych rękach...

Gratulacje Iiifa, tak trzymaj!

[iiifa]

Yesstem, pamiętam ze miałaś jakąś dłuższą "przerwę" w chorobie?
Czy mi sie pomyliło z jakąś inną osóbką na formum?

[yesstem]

Tak, pierwsza przerwa trwała 5 lat (cudowne ozdrowienie bez terapii - terapią
była szczęśliwa miłość :D, myślałam że to już nigdy nie wróci...). Druga (po
blisko roku z B) na przełomie minionego i tego roku: 50 dni czystych. I
nawrót.

[iiifa]

możesz opisać co skłoniło Cie do powrotu? Moze dzieki temu, analizując
zachowania, uczucia odkryjemy tą przeklętą chorobe i jej pazurki???
Pozdrawiam

[yesstem]

Odpowiedź w moim wątku.

trwam

[maybe123]

wyjechalam od rodzcow
nie wrocilam do wymiotowania, ale przez te ponad dzesiec dni jadlam za duzo.
boje sie wejsc na wage. z drugiej strony tyle dni bez rzygania a w obecnosci
stresujacej rodziny wydawalo mi sie niemozliwe. tak bardzo chcialam zrobic
sobie 'przerwe'. nie zwobilam, nawet do konca nie wiem dlaczego, chyba nie
chcialam musiec sie przyznawac do tego i miec poczucia ze ta walka i
przybieranie wagi sa na nic. tak przynajmniej wiem ze to cena za wytrwanie w
trudnych warunkach. napisze wiecej jak dotre do domu.

holender, ciezko bylo a jednak wytrwalam.

[iiifa]

maybe123 - cudownie! gratuluje, trzymaj tak dalej i szybciutko wracaj aby
więcej napisać. czuje ze wspierając się tutaj nawzajem jest nam łatwiej to tak
troche jak rozmowa, opowiadanie o sobie z psychologiem. Łatwo nam sie o tym
pisze i czyta. Próbujemy zrozumieć nasze uczucia i zachowania.
Od zrozumienia poprzez działania i czyny do zwycieństwa. Ja już nie chce za nic
w świecie do tego wracać! Mam nadzieje, ze nigdy nie skuszę się na
mały "urlop" - czyli akt maxymalnego najedzenia i zwymiotowania.

Gwiazdki buźki dla Was.

[katarzyna2005]

Maybe, dolaczam sie do gratulacji, ze wytrzymalas z tym pelnym brzuchem. Jestes
sportowa kobietka, wiec zrzucisz, samo sie zrzuci (plus przyjemnosc roznych
sportow) te pare deczko. A stres byl wiekszy przez to, ze Twoja mama o tym wie,
moze patrzy podejrzanie, itd.
Pozdrawiam

[yesstem]

A ja mam pytanie: po co ma się zrzucać - samo czy z pomocą? Czy musi? Czy to
jest najważniejsze? Ja przytyłam ostatnio 2 kilo, ale jest to efektem w miarę
normalnego jedzenia (od 4 dni wprawdzie, a waga zaczęła iść w górę już
wcześniej, ale teraz się utrzymuje). Jeśli mam być zdrowa, muszę normalnie
jeść, mimo że wydaje mi się (w y d a j e !!!) że jem za dużo. A skoro jem
normalnie, moje ciało też staje się normalne. Utrzymanie zbyt szczupłej figury
uniemożliwia normalne jedzenie, a tym samym wyzdrowienie. Do przemyślenia.

PS: czemu wszystko kręci się wokół talerza i 'za dużego' brzucha? To już staje
się nudne...