do Bulimiczek ,ktore naprawde chca byc zdrowe!!!!!

[dorisska85]

Do wszystkich bulimiczek....nalezy sie leczyc i wierzyc w to, ze sie
wyjdzie z choroby,a nie teksty , lekarz nie pomoze, psycholog
psychiatra, terpaia 10 tygodniowa w szpitalu tez nie pomoze....wy
chcecie wyzdrowiec czy sie dolowac?kazdej z was problem polega na
tym, ze chcecie wyzdrowiec, ale w to nie wierzycie,kazda tu
przychodzi i pisze swoje...albo sie wyzala , albo po prostu pyta...a
ja sie pytam dlaczego pytacie, skoro nie wiele z was cos z tym robi?
dlaczego nie wierzycie?wychodzenie z tej choroby jest dlugie i
bolesne, ale nie nalezy sie zniechecac....nie nalezy przestawac
wierzyc,przestancie sie nad soba uzalac-wy, te ktore sie uzalacie,te
ktore naprawde chca wyzdrowiec niech uwierza w to, ze jest to
mozliwe, a nie doluja siebie ze to nie mozliwe, ta droga do niczego
nie prowadzi..."najprosciej jest powiedziec i tak sie nie uda"-skoro
macie takie zdanie na ten temat, to sie dolujcie, ale nie dolujcie
innych dziewczyn ktore maja wiare w siebie.zostawcie swoje
zniechecenie i brak wiary w sobie.
Ja sama jestem chora 7 lat,studjuje,moja psycholog podziwia mnie za
to,z e z tak ciezka choroba radze sobie podczas sesji bo zdalam
dosyc dobrze,ale nadal jestem chora,moze z dnia na dzien nawet coraz
bardziej,dlatego ide do szpitala na 10 tygodni na psychoterpaie
szpitalna...i mam zamiar wyzdrowiec chocbym nie wiem co musiala
zrobic i wyzdrowieje, bo nie mam zamiaru wyladowac w grobie przez ta
chorobe, nie pozwole na to, zeby ta choroba zapedzila mnie do grobu-
WIARA to jest cos czego potrzebuje kazda z was,WIARA to cos co wam
pomoze.martwie sie o was wszystkie,ale wierze w kazda z was
osobna,tylko zacznijcie wierzyc w lepsze jutro.
jesli ktos bedzie potrzebowal porozmawiac to moje gg 8424022
i nie chce slyszec w odpowiedzi: 10 tygodni w szpitalu w stosunku do
7 lat choroby nic nie da to bardzo malo-do wszystkich:WIEM O TYM,
ZDAJE SOBIE Z TEGO SPRAWE, ALE MIMO WSZYSTKO PROBUJE, CHWYTAM SIE
WSZYSTKIEGO BO CHCE BYC ZDROWA,NIE MIESIAC NIE DWA NIE ( bo na tyle
udalo mi sie w pewnym momencie przerwac chorobe-nie wymiotowalam 3
miesiace, ale to wrocilo, bo nie leczylam sie wachowo, a tylko
fachowa pomoc pomoze nam na zawsze, same pomozemy sobie na jakis
cas, ale nie na cale zycie,w pewnym momencie choroba wroci)tylko
cale zycie,dlatego nie zniechece sie, nie wazne co napiszecie, JA
CHCE BYC
ZDROWA,ktora z was tez tego naprawde chce,ktora z was tez naprawde w
to wierzy????niech wezmie sie w garsc i zacznie pozadnie leczyc z
wiara w siebie, a nie bez niej-bo to podstawa zdrowia-wiara w siebie-
w to, ze moze sie udac, i przede wszystkim nie sluchac, nie czytac
listow dziewczyn ktore doluja, ktore mowia, ze wierza, ale tak
naprawde nie wierza,ale nie wierza, bo czytanie ich w niczym
dziewczyna ktora chca byc zdrowe nie pomoze tylko zdoluje jeszce
bardziej -wiem z
doswiadczenia.

[galaaa1]

Trzymam za Ciebie kciuki. Wczesniej czy pozniej uda Ci sie.
Nie zmieniaj nigdy podejscia, nie trac wiary.

[dorisska85]

[galaaa1]

chyba zadna tu z chorujacych nie chce byc NAPRAWDE zdrowa...... ;)

[magdoolka]

ja CHCE byc naprawde zdrowa!!!!!!!!!!
i robie cos, bylam na niejednej terapii, mialam niejednego psychologa
a teraz poprostu mam juz DOSC DOSC DOSC! szkoda mi zycia na zyganie,
szkoda mi nawet zycia na lazenie po psychoterapeutach, wiem na co
musze zwracac uwage i nie sadze zebym mogla sie czegos jeszcze
nowego dowiedziec. Wiem ze nie ma cudownej pigulki na ozdrowienie,
wiem ze wychodzenie z tego bagna jest bolesne czasem bardziej niz
same objawy, ale kurde CHCE BYC DO DIASKA ZDROWA

[magdoolka]

szczegolnie w taki dzien jak dzisiaj, kiedy jestem sama, po klotni z
chlopakiem, z dala od rodziny, bez blizszych przyjaciol.... I kurde
nie bede sie uzalac. I nie bede nikogo obwiniac, a czekolada ktora
zjadlam w pierwszym odruchu nie bedzie wstepem do ataku. Pieprze
ataki! JA CHCE BYC ZDROWA:)))))))

[papaciajka]

:D

ktoregos dnia po wielu miesiacach leczenia, ktore praktycznie nic
nie dawalo, po psychologach, lekarzach, rozmowach z chlopakiem,
przyjaciolmi, zbierania sie i upadania raz po raz, po nocach pelnych
placzu, zwatpienia, obudzilam sie i poczulam w sobie ta niezwykla
zlosc, taka inna, przyjemna, ktora napelnia sila i odwaga by
ZWYCIEZYC, nie tylko walczyc...

To bylo ponad 2 miesiace temu.
Obudzilam sie i powiedzialam sobie: dosc! Bede zyla, bede zdrowa i
bede cudowna zona i matka swoich przyszlych dzieci.
:)

Od tamtej pory nie poddalam sie juz ani razu.
Nie wymiotuje, nie glodze sie, jem normalnie-bez kontrolowania
siebie, sprawdzania co moge a co nie. Jem wszystko na co mam ochote-
nigdy wiecej niz potrzebuje.
mimo atakow, ktore sie co jakis czas pojawiaja, wygrywam.
Pytam wtedy siebie: "naprawde chcesz byc dalej chora?"
I juz moge z przekonaniem powiedziec: NIE CHCE.
:)
zycie nie jest proste, nie jest pozbawione cierpienia, bolu, ale
jest SZCZESLIWE. Jest ZYCIEM. :)

[dorisska85]

Gratuluje:)oby tak dalej;)

[gemma_brogan]

do tego, żeby zacząć coś robić potrzebny jest PRZEŁOM...
a nie tam takie pie*lenie...
ja wiem, że da się nie wymiotować. umiem już się opanować. ale
pamiętam, kiedy nie umiałam. chciałam wyzdrowieć, ale nie wiedziałam
jak. to nie jest takie proste, jak piszesz niestety :/

[papaciajka]

w zyciu nie bede mogla stwierdzic ze to bylo proste.
To najtrudniejsza rzecz jakiej w zyciu dokonalam.
Dojscie do momentu w ktorym teraz jestem trwalo bardzo dlugo.

Ale masz racje, potrzebny jest PRZELOM.
Mi potrzebne bylo nawet kilka...

i niestety, to nie jest proste...

[magdoolka]

przelom, praca , pomoc , no i niestety akceptacja tego ze to sie
moze jeszcze zdarzyc. Jesli ktos sobie mowi " juz nigdy nigdy..."to
w momencie kiedy przychodzi zwatpienie i potkniecie wtedy ltwiej
zdolowac sie i powiedziec sobie ze jest sie beznadziejnym i nigdy
nie da sie rady. Trzeba sobie pozwolic na dwa kroki do przodu jeden
do tylu. Uczyc sie siebie, obserwowac, ale nie karac i nie stawiac
sobie nierealnych celow. Jesli sie mialo bulimie 9 lat to nie sposob
wyjsc z tego bagna w jeden dzien. Tak czy inaczej...trzeba wziasc
dupe w troki, nikt nie pomoze jesli bedziemy sie tyylko uzalac. Ja
oduczam sie uzalania, tez kurde latwo nie jest;)

[papaciajka]

bardzo dobrze piszesz Magdoolka!
calkowicie sie zgadzam. :)

[magdoolka]

dzieki za uznanie papciajka:) poprostu jedziemy na tym samym wozku
ktory wwymknal nam sie troche spod kontroli. Zycze wszystkiego
dobrego i..jeszcze lepszego :)

[dorisska85]

jeszcze jedno....niektore z was pisza do mnie jak mi sie udało
wyzdrowiec?nie rozumiem tego poniewaz w swoim liscie nie napisałam
ani razu , ze juzjestem zdrowa,tylko tyle, ze WIERZE W TO, ZE
WYZDROWIEJE I SIE LECZE....a to nie to samo co zdanie " jestem
zdrowa"

[dorisska85]

nie dołujcie sie nawzajem....to najlepsza rada dla wszystkich

[zoe75]

Chcialam sie leczc i uwierzyc w to,ze wydostanie sie z tego "bagana"
jest mozliwe...i jakos mi nigdy na to sil nie wystarczalo.A teraz
czuje,ze to juz poczatek konca...13 lat koszmaru! zaczynam sie czuc
kompletnym wrakiem czlowieka,zarowno ze strony fizycznej jak i
psychicznej... juz nie potrafie zyc normalnie...pocieszenia zaczynam
szukac w alkoholu,z mysla ze moze mi sie kiedys zapic na smierc
i...przestac sie w koncu brzydzic soba....

[lubie_jesc]

moze i chcemy byc zdrowe i cos z tym robimy! (ja tez!) ale w glebi duszy strach
przed prawdziwym zyciem zostawia nas w chorobie i to ladnych kilka lat!:() jak
ktos chcial porozmawiac na ten temat moze podzielic sie info z wlasnych
doswiadczen to czekam na maile... sama mam ten problem! i wlasnie dzis dopadla
mnie chandra na terapii czy ja aby napewno chce sie leczyc!

[nanu-nana]

Rozumiem cie doskonale lubie_jesc.Czasem mam wrażenie ze ja wiem jak z tego wyjsc,ze sobie poradze, ze umiem.Przezyłam kilka dni bez bulimii. Problem tkwi w tym że do konca nie chce z niej zrezygnowac, a gdy ja chce - to ona nie chce mnie opuscisc. Recepta na wyjscie z choroby jest prosta. Tak prosta a zarazem tak trudna. Wystarczy chciec, ale tak z głebi serca. Moim problem jest to, że rzadko chce. Albo tak sie swidruje wyrzutami ze zjadłam, ze ulegam...

[zlotowlosa01]

Ja również mam wrażenie że wiem jak z tego wyjść.zdaję sobie sprawę że łatwo nie
będzie,ale mówię sobie że dawniej miałam silną wolę i na pewno sobie poradzę
jeśli tylko na prawdę będę tego chciała.I chcę.O niczym innym bardziej nie
marzę.Postanawiam sobie ciągle że więcej nie nawpycham w siebie tyle żarcia,ale
niestety na tych postanowieniach się kończy.Ostatnio straciłam siły do
walki,jestem w tak okropnym nastroju że zupełnie nie mam na nic ochotę.Pociesza
mnie to że na tym forum chociaż trochę mogłam się wygadać.Tłumienie problemu w
sobie jest dla mnie jedną z najgorszych rzeczy,ale nie potrafię powiedzieć
nikomu z rodziny,przyjaciół których z resztą powoli tracę,o moim problemie.nie
mam już sił na to wszystko

[nanu-nana]

ZŁOTOWŁOSA powiedz mialas terapie?Poukładaj siebie sprob,bo silna wola nie ma nic do rzeczy. Ja mówie o "chceniu" z głebi serca nie z rozsadku. Bo "chcenie" z głowy polega na tym ze sie staram,zagladam na forum i unikam okazji albo sie staram. A chcenie z ciebie samej powoduje ze nie liczxysz kalorii,nic cie nie kusi i masz wyobrazenie ze mozesz byc zdrowa. Mi brakuje tego ostatniego,nie umiem sobie wyobrazic siebie zdrowej,bo chwilowe "chcenia" z serca sie zdarzaja,nawet czesto. Trzeba sie poukładac i to sama do tego musisz dojsc,najlepiej z porada psychologa. Ja sie nie chce madrzyc, to tez słowa skierowane do mnie samej. POzdrawiam

[zlotowlosa01]

nanu-nana przemyślałam to co napisałaś i zgadzam się z Tobą.Ja nie chcę być
zdrowa z rozsądku,umiem wyobrazić siebie zdrową.Około miesiąc temu miałam
tydzień w którym ani raz nie dopuściłam do ataku.było bardzo ciężko,ale jakoś
wytrwałam,czułam się wtedy taka silna,nie pamiętam kiedy ostatnio byłam tak
szczęśliwa jak wtedy.Niestety u mnie w domu były organizowane imieniny i jak
zobaczyłam tyle żarcia to nie dałam rady.Ale ten tydzień utwierdził mnie w
przekonaniu że chcę aby tak było na co dzień.nie jestem właściwie chora długo,bo
prawie rok,ale dla mnie to wieczność.Terapii nie miałam ale jeśli sama nie dam
sobie rady to zacznę o niej myśleć

?

[wspanialosci]

to chyba nie bulimia, bo nigdy jeszcze nie zwracałam jedzenia, ale
cierpię na taką dolegliwosć, że miewam napady, kiedy najchętniej
usiadłabym w kuchni i po prostu wpieprzyła wszystko, co tam jest.
Ale już po skończeniu jedzenia, kiedy tak strasznie boli mnie
brzuch, mam tak potworne wyrzuty, że ciężko mi z tym wytrzymać...
Kiedyś miałam anoreksję i udało mi się wyjść z choroby szczęśliwie.
Jestem szczupła, ale boję się, że jak będę się tak obżerac i jesli
będzie się to zdarzało coraz częściej, moze się to zmienić, a cieżko
mi będzie to przeboleć...

[magda5989]

wspanialosci... niestety obawiam się, że to jednak mogą być oznaki
bulimii....

[soba131]

ja mam problem z tym żeby uwierzyć.... bo choć mówie sobie, że chce
z tym skończyć to gdzieś w podświadomości słysze zupełnie co innego.
lecze sie, ale mam wrażenie że to pogarsza sytuacje...co tydzień to
ważenie i spowiedź z każdej porażki, a często zaraz po wyjściu z
terapii ide sie napchać... ;/
jak mam zacząć na prawde chcieć? co zrobić żeby przekonać siebie, że
chcę tego czego nie chce?
nie wiem do czego musi dojśc, żebym sie odwróciła od tego zła....

[galaaa1]

mysle, ze jeszcze sobie nie uswiadomilas, jak wiele tracisz przez ta
chorobe. przyjdzie czas, ze sobie uswiadomisz. uwierz mi. i bedziesz
zalowac, ze tak pozno to zrobilas...

[dorisska85]

WIECEJ WIARY W SIEBIE I PRAWDZIWEJ CHECI WYZDROWIENIA.

[radan_31]

Wiara wiarą, ale przede wszystkim trzeba mieć dużo zajęć, żeby o tym nie myśleć,
żeby nie wisieć nad kiblem, nie jeść Krótko się z tym borykam 2,5 roku. Ale wiem
że muszę z tym skończyć na amen. Bolą mnie kości, kręgosłup siada i powypadało
mi już kilka plomb. Po tak krótkim czasie. nie chcę nawet myślę co może być
potem. Nie wiem jeszcze jak to zrobię , ale rozwiodę się z tym choróbskiem.
Czytałam wcześniej ze dziewczyny narzekały na paznokcie na ..... doszłam do
takiej perfekcji ze wystarczy ze tylko pomyślę o wymiotach a już są i to bardzo
dyskretnie nikt z moich domowników niczego nie podejrzewa a mam 2 dzieci i męża

10 tygodnni!

[bulioza]

wiesz czym jest dla mnie dzień z jedzeniem, ty masz rodzine na
której mozesz polegac, sama podejmuje sie kuracji lecznczej ale to
nie łatwe przed posiłkiem mówie sobie że mało zjem a jem tylko
obiady, a le to nie pomaga jem i jem, pózniej mówie sobie że jesli
wyrzygam to sie zniszcze, ale to jest silniejsze! chowam sie po
katach, moje otoczenie wmawiało mi ze jestem gruba wiec cos musiałam
zrobić!! przeyznaje jestem chora i chcem sie leczyć tylko że nie mam
wsparcia:( ciesza sie tym ze jestem chuda!! potrafie przez tydzien
nie jesć a potem to masakra, nie biore zadnych środków
odchudzajacych, jestem na dodatek uzależniona od marychy, moje życie
to istny banał!!

[dorisska85]

ktora z was ma anoreksobulimie?

[natasha_17]

dorisska85 napisała:

> ktora z was ma anoreksobulimie?

chodzi Ci o to że występują okrey kuiedy prawie nic nie jesz po czym
następuje wielki atak głodu?
Ja tak mam, nie wiem ja to się wachowo nazywa, a zresztą co za
różnica...

[dorisska85]

chodzi mi o kilkumiesiecze ostre odchudzanie sie-glodzenie,a pozniej
kilkumiesieczne objadanie sie i wymiotowanie

[bulioza]

ja to mam, weim i jest ciezko czasem ne moge jesc ale nachodza
mysli i juz wtedy nic nie moze mnie powstrzymac, nie lecze sie bo
moja mama nie wie co mi jest

[dorisska85]

I co z tego, ze twoja mama nic o tym nie wie?ale znalazlas sobie
powod zeby sie nie leczyc....to nie jest zaden powod,ja mam rodzicow
lekarzy ktorzy wiedza co mi jest, a przynajmniej tak mowia, ale maja
to gdzies, moja mama uwaza to za glupote, nie rozumie , ze jej corka
jest chora,ale to nie zmienia faktu, ze sie lecze,i zaczelam miec
gdzies co mysli moja mama.
a poza tym, skoro mama nie wie co ci jest, to jej po prostu moze o
tym powiedz?
zrozum, jesli sama sobie nie pomozesz to nikt ci nie pomoze.

[dorisska85]

a poza tym...nie tylko ty nie masz wsparcia,bardzo duzo dziewczyn
chorujacych na ta chorobe nie ma wsparcia z niczyjej strony,ale to
nie powod zeby sie nie leczyc,nie szukaj sobie banalnych wymówek,nie
usprawiedliwiaj swojego nieleczenia jakimis glupotami-albo chcesz
sie leczyc albo nie,pamietaj,zadnym usprawiedliwieniem nie
sprawiedliwisz braku leczenia,brakiem kazy tez nie-zawsze mozna isc
do psychologa na fundusz-fakt długo sie czeka,zawsze mozna od kogos
pozyczyc na prywatnego,ZAWSZE ale to ZAWSZE jest jakies wyjscie z
sytuacji,tylko trzeba NAPRAWDE TEGO CHCIEC-jak bedziesz chciala
pogadac prywatnie to moje gg jest w liscie poczatkowym-tym długim:)

[mado-2]

Wreszcie dotarło do mnie że chcę być zdrowa- już nie daję rady!
Jestem chora od 4 lat ale teraz to już dosięgłam dna- straciłam
robotę bo nie miałam siły i chęci wstać z łóżka, narzeczonego
oszukuję że nadal pracuję a przeżeram swoje oszczędności , nie mam
na nic ochoty ani siły najchętniej bym się zamkła w pokoju z górą
jedzenia i nigdy stamtąd nie wyszła. Kiedyś miałam atak raz na parę
dni a teraz nawet do 3 razy dziennie - jedynym sukcesem jest
częściowe odstawienie senesu, przytyłam i to mnie dobiło .
Miałam dziś spotkanie w sprawie nowej pracy ale nie poszłam bo
wolałam nażreć się i ...Właśnie dotarło do mnie że gorzej już być
nie może. Mieszkam za granicą , dzwoniłam do polskiego psychologa
ale wizyta kosztuje 55 euro , poprostu mnie nie stać na terapeutę
nie wiem co mam robić jak z tego wyjść??? jestem załamana i zadaję
sobie pytanie dlaczego nie mogę zapanować nad tym cholernym
żarciem??? co robić???

[dorisska85]

przede wszystkim powiedz o wszystkim narzeczonemu....musisz byc z
nim szczera,on musi wiedziec co sie dzieje wokol niego,a poza tym w
tej chorobie i w walce z nia bardzo potrzebne jest
wsparcie,przekonasz sie o tym jesli jeszcze tego nie zrobilas:)
wpsarcie bliskiej osoby,meza, chlopaka, narzeczonego lub bliskich
osob-przyjaciolki, rodziny jest bardzo potrzebne i pomocne.
kiedy mu o wszystkim powiesz, moze razem cos poradzicie w sprawie
psychologa.tylko badz z nim szczera, w koncu to mezczyzna z ktorym
chcesz byc do konca zycia, z ktorym chcesz stworzyc dom,ktoremu
chcesz urodzic dzieci.

[dorisska85]

nie zapominajcie o WIERZE w swoim leczeniu,to najwazniejsze,WIARA w
lepsze jutro:)

[gemma_brogan]

heh no własnie najgorsze jest to, ze tak cięzko ten PIERWSZY KROK
zrobic. ja zrobilam, jestem na psychoterapii, choć w wakacje groził
mi już szpital. odbiłam się, przestałam SAMA(!!!!!!!!!!!)
wymiotować. owszem, czasem jem nadal, ale nie wymiotuję. bo to tylko
od nas zalezy, czy się wsadzi palce do gardła czy nie. ja mam
strasznie słabą wolę, więc jeśli mi się udało, to innym też musi.
nie wiem, czy wierzę w całkowite wyzdrowienie, poniewaz wiem, ze
nawet kiedy jest lepiej bulimia czai się za rogiem. w kazdym razie
jest coraz lepiej i nie zamierzam tego zmieniac :)

a tak w ogole moi rodzice tez wiedzą co mi jest i tez to mają w
dupie :) sama sobie załatwiałam zawsze psychologów, teraz jestem na
czwartej psychoterapi hehehe. ale wierzę, że to będzie ta ostatnia :)

[dorisska85]

UWIERZCIE,ZE MOZECIE BYC ZDROWE!!!!!!!!!!!!!
UWIERZCIE ZE MOZECIE WYGRAC Z CHOROBA!!!!!!
UWIERZCIE-BO TO JEST REALNE!!!!!!!!!!!!!!
UWIERZCIE BO TO JEST MOZLIWE!!!!!!!!!!!
NIE WAZNE JAK DLUGO CHORUJECIE,KAZDA Z WAS MOZE BYC ZDROWA, JESLI
NAPRAWDE TEGO CHCE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
NIE PODDAWAJCIE SIE BEZ WALKI,KTORA MOZE BYC DŁUGA,TRUDNA,CIEZKA I
BOLESNA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

POZDROWIENIA I BUZIAKI-TRZYMAM ZA WAS WSZYSTKIE I ZA KAZDA Z OSOBNA
KCIUKI

[ilka.n]

tylko jak zaczęć?
po tylu latach!
jak już się zapomniało jak to jest jeść normalnie i normalne rzeczy
przy wszystkich:-(

[amela]

jak zaczą? obserwowac innych ludzi, jak jedzą, co w jakich ilosciach
i nasladowac ich. ja staram sie tak robic, uczę się od innych. nie
uwierzycie ile przy tym odkryłam dziwactw - normalni ludzie wcale
nie jedza normalnie, każdy ma swoje schizy jedzeniowe, tylko nie w
takim stopniu jak my, niezagrażające życiu..:))

[dorisska85]

dobra rada Amela:)masz racje:)

[anula4043]

ale od czegoi jak zacząć?, po 3 latach zmagania sie z bulimią nie wiem

[dorisska85]

od czego zacząć...?
pierwszy krok jest najtrudniejszy,wiem, ze to nie bedzie łatwe,ale
trzeba przełamać swój strach i wstyd i zgłosić sie do psychologa
zajmujacego sie zaburzeniami odżywiania,to nie pownien byc psycholog
ogolny tylko wlanie zajmujacy sie zaburzeniami odzywiania,jesli
jestes z malej miejscowosci i moze nie byc takiego psychologa, to
poszukaj go w wiekszej miejscowosci koło siebie,musisz przelamac
swoj strach wstyd lęk,po to sa lekarze,psychologowie,zeby nam
pomagac,a kiedy juz umowisz sie na wizyte,powiedz psychologowi o
wszystkim o soich problemach,od tego jak to sie zaczeło,muisz
powiedziec o wszystkim....3 lata choroby to nie przeszkoda do
leczenia,ja jestem chora dłuzej i sie lecze.
do wszystkich,jesli ktos woli napisac na maila niz na gg to moj mail
[e-mail]

[fluk13]

przepraszam,że piszę tutaj ale potrzebuję porady,nie wiem co mam robic. Jak mogę pomóc,wspierac moją dziewczynę,która ma bulimię? Tak chcę a nie wiem co...

[dorisska85]

powiem ci tak fluk13....jesli naprawde zalezy ci na dobru
dziewczyny,zadzwon do psychologa(najlepiej specjalizujacego sie w
zaburzeniach odzywiania),umow sie z nim na wizyte,idz i powiedz mu
wszystko,a on ci najlepiej doradzi co powinienes robic i jak
postepowac w stosunku do dziewczyny.przynajmniej powinien.

[amela]

zgadzam się z Dorriską..
jesli ci na niej zależy, powinienes postępować delikatnie ale zarazem
stanowczo..nie pozwolic sobą manipulować -a dziewczyny z ED są w tym
perfekcjonistkami, ale też przytulić kiedy naprawdę potrzeba.ale o tym najlepiej
opowie Ci psycholog - specjalista od ED. koniecznie specjalista w tych
zaburzeniach.zazdroszczę twojej dziewczynie a wam obojgu życze dużo siły, bo
droga do wyzdrowienia trudna, ale jej koniec wspaniały:)

[dorisska85]

jak zdrowie po Świętach i Nowym Roku?

WAZNE

[dorisska85]

dzisiaj napisala do mnie dziewczyna ,ze pierwszy raz zwymiotowala,powiedziala
zebym jakos jej pomogla.Wczesniej radzilam jej co tylko moglam,mowilam ze musi
sie leczyc chociaz to ciezkie i trudne,ale jesli naprawde sie tego chce-to
przelamie sie ten wstyd strach lek przed psychologiem,przed leczeniem....ale ona
zlewala kazda moja rade,a usilnie mowiła ze chce zebym jej pomogla(ona
mysli-myslala,ze ja znam jakis zloty srodek-znam jeden-terapia),ale nie dociera
do niej to co mowie...zamiast skorzystac z mojej rady,zaczela jeszcze bardziej
pakowac sie w chorobe,osobiscie powiedzialam jej ze nie bede z nia dluzej
rozmawiac,bo ja jej cos radze ,a ona mnie nie slucha tylko bardziej pakuje sie w
chorobe-widocznie nie dojrzala do leczenia..............komentarz jej zachowania
pozostawiam wam-jesli potraficie je ocenic.

[sylaska]

ja choruje od 8 lat,wcześniej miałam ataki autoagresji.

[sylaska]

trudno jest pisać o sobie,byłam u psychologów i psychiatrów ale niestety tu
gdzie mieszkam trudno jest o fachową pomoc.Leki też testowałam różne:(.Chce
wyzdrowieć ale czasem też brakuje mi sił.I nie chce tym nikogo zdołować.W
czwartek jade do nowego lekarza i zobaczę.Nie ukrywam,że mam nadzieję

[malgorzata1357]

www.youtube.com/watch?v=-HcIjdX0c6Q
Obejrzyj ten film!!Chorowałam na anoreksję z epizodami bulimicznymi prawie 10
lat.Od prawie czterech jestem zdrowa i w miare możliwości pomagam wychodzić z
tego piekła.Jesli jesteś zdecydowana wypowiedzieć wojnę anoreksji i bulimii
napisz do mnie.

[ajjvon]

hej , mm prośbe... czy mozesz sie do mnie odezwac...? gg. 6292424

[azis_she]

Nie chce dołowac zwracam sie z prosba chce aby kazdy kto to przeczyta wiedzial ze jestem w pelni swiadoma choroby i naprawde chce wyzdrowiec tylko jest cos co mnie blokuje nie moge tewgo powstrzymac nie mialam leczenie nie bylam u lekarza pomozcie... za kazdym razem kiedy zjem jest to samo nie moge tego powstrzymac... moze lekarz kontakt cokolwiek

[dorisska85]

a co robisz zeby powstrzyamc swoj napad?
nie wiesz co cie hamuje w pojsciu na terapie i do lekarza?
pewnie strach i wstyd jak kazda chora,zadaj sobie pytanie,co jest
silniejsze wstyd i strach czy chcec wyzdrowienia?
nikomu w tej chorobie nie jest latwo,kazdy przechodzi przez to
samo,ale ci ktorzy naprawde chca byc zdrowi przelamuja swoj strach i
wstyd to duzo kosztuje , ale sie oplaca

[azis_she]

W takim razie ja nie jestem gotowa na wyzdrowienie w mojej głowie jest tylko kaloria , odchudzanie sie i tyle... takze tylko pisanie daje mi ulge... wiem jedno chce tylko schudnac do takiego stanu ktory chce osiagnac nie wiecej!

[dorisska85]

kazda tak mówi na początku,że cche schudnąc tylko do okreslonej wagi.ja też tak mówiłam,a potem stwierdziłam,ze fajnie by było schudnąc jeszcze więcej.
dlaczego myslisz tylko o odchudzaniu?
co doprowadziło do tego,ze zaczełaś robic to co robisz?
stres,nerwy ,smutek czy może jeszcze coś innego?

[intelaa]

witam wszystkich. Jestem z warszawy i mam bulimię . Poszukuję lekarza który by
mi pomógł, ponieważ bardzo chcę zacząć się leczyć, to dla mnie bardzo ważne...
Proszę podajcie mi jakieś namiary .. Czekam na odpowiedź. Intelaa

prosze

[intelaa]

prosze odp..

[zlotowlosa01]

Dołączam się do prośby.Od niedawna mieszkam w warszawie,jeśli ktoś zna
sprawdzone miejsce do którego mogłabym się udać-na NFZ-byłabym wdzięczna.

[azis_she]

dorisska85 :-) :

Codziennie rano patrze na siebie i nie moge ziesc widoku niedoskonałosci poza tym ... tyle przytylam za granica ze jest mi bardzo ciezko teraz utracic to co zjadlam... pierwszy raz wymiotowalam prawie 5 lat temu pozniej byla przerwa pozniej znow... i tak wkółko... nie moge powstrzymac sie od wymiotów. moj maz wrocil teraz do domu i jestem bardzo ograniczona z moimi ruchami chociaz moze i dobrze ... lecz niestety odbija sie to na moich chumorach .. poza tym zdecydowalam ze mu o tym powiem , niestety jest jeszcze gorzej teraz dopiero musze jesc, chodz probuje poznac to co czuje ... Kiedys jadlam ze smakiem wciaz to robie, LECZ SWIADOMOSC TEGO ZE JEST TO WE MNIE ZE POWODUJE WZROST WAGI DOPROWADZA MNIE TYLKO DO LAZIENKI . Nie wiem jak daleko jestem , nie potrafie sie zatrzymac nie potrafie przestac myslec o jedzeniu . Czasem czuje ze moj organizm domaga sie ... tak wlasnie to mam i nie wiem jak to nazwac...

zmiana gg

[dorisska85]

nowy numer gg 2118831