Spacerując pewną scieżką

[dotera]

leśną, może nie najczęściej uczęszczaną, ale nijak ukrytą miałem taką sama sytuację dwa razy. W zasadzie tam nie spotykam ludzi wiec mogę powiedzieć ze sytuacja nadzwyczaj gęsto się powtórzyła. Jakiś młodzieniec koniecznie chciał mnie pouczyć ze droga jest nie do przejścia. A teraz kolejny ze droga jest bardzo ciężka. Pomijając fakt ze nijak taka nie jest, ale chyba przywykli do chodnika, albo się biedaczkowie pogubili po drodze, podejrzewam ze czuli się jak odkrywcy nowego szlaku i przewodnicy doswiadczeni mimo ze jest regularna sciezka.

Zanim dojdę do konkluzji, przypominam sobie cztery sytuacje konfliktowe na mieście w którym zostałem zaczepiony agresywnie, w dwóch przypadkach bo sobie idioci projektowali na mnie jakieś swoje niedostatki, a dwa razy bo rozdęte ego im tak nakazywało choć nie mieli racji. WIdać było ze są głęboko zakompleksieni.

I to jest właśnie konkluzja. Polacy mają problem z granicami swojej psychiki. Nie odrozniają rzeczywistosci od swojego poczucia bycia pępkiem świata.

[dotera]

To co mnie zawszze zadziwiało i czułem się jak alien w spoleczenstwie. Skąd oni wszyscy wiedzą jak inni mają żyć co mają robić, czemu ciagle się przypierdalają. MI kiedyś na ulicy jak jechałem rowerem jakiś kretyn tez sprawiajacy wrazenie ofiary systemu bo tu kazdy ma swoja martyrologie, zwracał uwagę ze zle na pedale noge trzymam. I gdy grzecznie podziekowałem zamiast powiedzieć zeby się odpierdolil, tez jeszcze sprawdzał czy zmieniłem połozenie.

[dotera]

mysle ze to rezultat tego ze w Polsce ludzi zamiast uczyć się ich tresuje. czytałem dwóch obcokrajowców którzy zauważyli te same cechy u Polaków ktore tu wskazuje.