Marillion z Fishem czy Hogarthem

[joseph80]

Którego wokalistę Marillion bardziej lubicie Hogartha czy Fisha? Ja muszę
przyznać, że im więcej słucham drugiego wcielenia Marillion (czyli z
Hogarthem) tym bardziej mi się ono podoba. Mało tego, wokal Steve`a polubiłem
do tego stopnia, że już właściwie nie słucham Fisha. Więc ja zdecydowanie
staję po stronie Marillion bezrybnego. Argumenty? Proszę bardzo: Marbles,
Afraid of Sunlight, Brave - płyty wybitne, wyprzedzające o kilka długości te
nagrane z Fishem.
A może lubicie dwu wokalistów i nie potraficie stanąć po stronie tylko jednego.

Pzdr
Jos

[Gość: Jacek]

joseph80 napisał:
> Marbles,
> Afraid of Sunlight, Brave - płyty wybitne, wyprzedzające o kilka długości te
> nagrane z Fishem.<

Witam,
chyba lekko przesadziłeś. Script, Fugazzi czy Misplaced to klasa sama dla
siebie. Posłuchaj np. wykonania Forgotten Sons na Real To Reel - kto może w
ogóle porównywać się do Fisha ?
Pzdr.

[Gość: Jacek]

Oczywiście Fugazi.

[joseph80]

Gość portalu: Jacek napisał(a):


> Witam,
> chyba lekko przesadziłeś. Script, Fugazzi czy Misplaced to klasa sama dla
> siebie. Posłuchaj np. wykonania Forgotten Sons na Real To Reel - kto może w
> ogóle porównywać się do Fisha ?


Akurat Real To Reel nie znam, ale wcześniej wymienione albumy przez Ciebie znam
bardzo dobrze, i w obecnej chwili mniej mi sie podobają niż, już wspomniane
przeze mnie np. Afraid Of Sunlight. Może po prostu Fish mi się przejadł, czy
raczej przesłuchał.

pzdr
Jos

czy Fish to cos nagrywa?

[piotrek_63]

Bo Marillion to wiem ze tak, ale on cos ucichl. Co do wokalistow trudno mi
zdecydowac. I jeden i drugi ma zady i walety Trzeba wybierac?

[joseph80]

piotrek_63 napisał:

> Bo Marillion to wiem ze tak, ale on cos ucichl.

Nie ucichł. Wciąż nagrywa i dosyć regularnie odwiedza nasz kraj. W linku poniżej
recenzja ostatniej płyty Fisha:

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=78&w=10198883&a=10198883
pzdr
Jos

[piotrek_63]

O prosze bardzo jakos nie zauwazylem. Za duzo skladanek powydawal i nie
patrzylem dawno pod F w sklepach.

[piotrek_63]

Pozyczylem od znajomego tego Fisha, ale nudzi mnie troche. Moze ladne nawet te
melodie, tylko sie to jakos ciagnie i ciagnie...

[Gość: Jacek]

joseph80 napisał:

> w obecnej chwili mniej mi sie podobają niż, już wspomniane
> przeze mnie np. Afraid Of Sunlight. Może po prostu Fish mi się przejadł, czy
> raczej przesłuchał.<

Witam,
to rozumiem, ale to nie oznacza, że jak coś się osłucha to od razu jest gorsze.
Warto pamiętać czas i emocje przy słuchaniu jednego i drugiego, a potem na
chłodno porównywać. Klasę obu wokalistów można jeszcze posłuchać i zobaczyć np.
na DVD - Fish : Recital Of The Script czy Live From Loreley, Hogarth : From
Stroke To Ipanema. Dla mnie Marillion z Fishem to obiektywnie lepszy skład.
Pzdr.

[joseph80]

Gość portalu: Jacek napisał(a):


> Dla mnie Marillion z Fishem to obiektywnie lepszy skład.

Rozumiem. Ja też lubię Fisha, ale wolę pana H., Choć przyznam, że na początku
jego wokal mnie nieco irytował.

[karolaola2]

witam - tak sobie czytam i czytam i muszę zareagować - pamiętaj, że DVD From
Stroke to Ipanema to w sumie początki Marillionu z H. - nie każdy byłby w
stanie unieść na swoich barkach ciężar zastąpienia Fisha... obejrzyj lepiej DVD
Marbles - dla mnie bomba (zwłaszcza, że miałam okazję widzieć Marblesów na żywo)
Recital of the Script jest jak dla mnie za bardzo pojechany w happening -
trochę bardziej niż (moim skromnym zdaniem) powinien być koncert...

dla mnie jednak H. rules! za dryland, za invisible man, za wszystko!

[przemas83]

Hehe kolejny wątek: Judasi czy Maideni, Fish czy ten tam... według mnie to w
zasadzie utwory są ważne, a nie wokalista. Przynajmniej w tej kapeli.

[Gość: Jacek]

przemas83 napisał:

> Hehe kolejny wątek: Judasi czy Maideni, Fish czy ten tam...<

Witam,
gdyby dokładnie przejrzeć to forum to IMO wszystko już było, zostało
omówione - ot kolejny powrót do tematu i może jakieś nowe głosy/wypowiedzi -
w innym wypadku forum "umrze".

> według mnie to w
> zasadzie utwory są ważne, a nie wokalista. Przynajmniej w tej kapeli.<

Utwory są ważne, ale IMO właśnie w tej kapeli bardzo ważny jest też wokalista.
Pzdr.

[przemas83]

Dla mnie nie ma różnicy aż tak wielkiej. Bo Fish robił z siebie cyrk,
przebierał i robił z siebie Boga a SH nie? Kogo to teraz obchodzi?

co to kogo interesuje

[aspargina]

Ten Fish to zaden artysta tylko wielka atrapa artysty. Zero glosu, glupi
makijaz (pokazywali jakis koncert z lat 80 w tv) i nic, jedno wielkie nic. Tego
drugiego nie znam i nie mam ochoty poznawac. Z takiej muzyki sie wyrasta chyba.

[Gość: Jacek]

aspargina napisała:
>Z takiej muzyki sie wyrasta chyba.<

Witam,
bez złośliwości, ale najpierw trzeba do niej dorosnąć.
Pzdr.

[kacjaryna]

Dokładnie tak.

[karolaola2]

punkt dla Jacka!

[biesczad1]

A co na to lekarze?...

[Gość: sława]

Trochę jest tak że Marillion z Fishem i Marillion z Hogarthem to dwa inne
zespoły. Rodzaj muzyczny niby podobny ale jednak... Osobiście muszę przyznać że
czasami nie daję rady z Fishem i jego wysokimi tonami. A myślałam że tylko ja
wolę Hogartha Za to w partiach bardziej lirycznych, romantycznych i rzewnych
Fish sprawdzał się znakomicie bo rozklejał się z klasą. Ale "na ucho" bardziej
lubię głos Hogartha.

[w36]

Gość portalu: sława napisał(a):

> Trochę jest tak że Marillion z Fishem i Marillion z Hogarthem to dwa inne
> zespoły. Rodzaj muzyczny niby podobny ale jednak...

Osobiście, może z Fishem wolę, bo to właśnie z jego udziałem powstał ten
specyficzny marillionowy klimat, choć muszę też przyznać że Hogarth też jest
dobry i przyjemnie go posłuchać.
Ale właśnie, mowisz "zespoły" i to jest ważne w tej sprawie. Co innego kapela
gdzie każdy jest prawie tak samo ważny i wkłada coś do wpólnej pracy, a co
innego śpiewak z towarzyszącym akompaniamentem, jak to teraz Fish wykombinował i
co mnie się zbytnio nie podoba (ale chodzę na jego koncerty czasem ). Kiedyś
na koncercie zdaje się w Krakowie, to miał tak znudzonych grajków, jakby ich
przed chwilą oderwał od grania do kotleta w knajpie. Keybordzista to nawet grał
jedną ręką, bo coś ciągle żarł na koncercie ) . Ostatnio w Zabrzu może Fish
trochę dał się pokazać niektórym, ale za to akustyka do kitu.
Szkoda że się rozszedł z Marillionem

[Gość: sława]

Solowego Fisha to ja w ogóle nie trawię bo za miętki dla mnie jest ;] To co
słyszałam nie miało ani klimatu ani jaj i nawet na usypianie by sie nie
nadawało bo nie ma zbytnio na czym ucha zawiesić.

[w36]

Masz rację, mdłe to coraz bardziej. To już raczej tylko odcinanie kuponów od
sukcesów z Marillion. Może trochę image'u na koncertach no i nie wygórowane ceny
biletów, powodują frekwencje na koncertach (ciągle ta sama publika , zresztą),
ale tak mi się wydaje nowych fanów nie ma co już przyciągnąć do Fisha

[Gość: RunDLL32]

"Clutching at Straws" to jak dla mnie ostatnia płyta zespołu Marillion.
Skład z Hogarthem najlepiej swego czasu charakteryzował w niezapomnianych
recenzjach śp. Tomasz Beksiński.

[Gość: Jacek]

Gość portalu: RunDLL32 napisał(a):

> "Clutching at Straws" to jak dla mnie ostatnia płyta zespołu Marillion.<

Witam,
dobrze prawisz

> Skład z Hogarthem najlepiej swego czasu charakteryzował w niezapomnianych
> recenzjach śp. Tomasz Beksiński.<

możesz przypomineć ?
Pzdr.

[Gość: RunDLL32]

> możesz przypomnieć ?

Na przykład (pamiętam bardziej zjadliwe teksty z Tylko Rocka, ale w sieć tego
jakoś nikt nie wklepał):

Marillion Seasons End
EMI
Gdy zabierałem się do słuchania tej płyty, czułem się wyjątkowo niewygodnie.
Rok temu napisałem, że "Marillion bez Fisha to jak akwarium bez ryby" - miałem
wrażenie, że znalazłem się nagle w takim akwarium: żadnej przyjaznej duszy
obok, tylko woda i szkło, a ja przecież nie umiem pływać. Widok okładki zdawał
się potwierdzać ponure obawy: dużo spienionej wody, na tym tle cztery fotki -
liść na tle pustyni, jaszczurka (kameleon?) na tle ognia, kawałek czapki
jestera na tle nieba (a cóż on tutaj robi?) i obrazek z okładki Fugazi utopiony
(!) w mętnej wodzie... Całość spłodził już nie Mark Wilkinson, a Bill Smith
(tak, tak, ten Sam Bill Smith, autor jakże pomysłowych okładek do płyt Genesis -
Abacab, Three Sides Live, Genesis, Invisible Touch). Do tego tytuł Seasons
End, jakże wymowny... Mój dyskomfort pogłębiał fakt, że butelka wódki kosztuje
ponad 10 tysięcy, a wytrawnego czerwonego wina nie uwidzisz nigdzie. Jak więc
zabrać się w tej sytuacji do słuchania płyty firmowanej nazwą tak kiedyś bliską
sercu jak Marillion?

Gdy już muzyka wypełniła pokój od podłogi po sufit, w ciągu 51 minut
doświadczyłem praktycznie wszystkich uczuć: bólu, wzruszenia, rozpaczy,
zadowolenia, obrzydzenia i bezsilnej wściekłości. Nadal nie wiem, czy śmiać się
(dość szyderczo) czy płakać. Oto więc trzy różne podejścia do tej płyty.

Opinia 1 (obiektywna w miarę): doskonała muzyka, niekiedy wręcz rewelacyjna
(Seasons End, Berlin, Easter, The Space). Wysoki - jak zwykle - poziom gry i
produkcji. Przeciętny, raczej tuzinkowy i bardzo "amerykański" głos wokalisty.
Płyta nierówna - obok utworów wybitnych są tu też ewidentne knoty (rekordy bije
przebój Hooks In You, nie najlepsze wrażenie robi też pierwszy utwór The King
Of Sunset Town).

Opinia 2 (subiektywna): jest tu materiał na poziomie najwybitniejszych klasyków
Marillion (słuchając Berlin miałem łzy w oczach: czułem co Fish mógłby z tego
zrobić) i po prostu, za przeproszeniem, szlag mnie trafia, gdy słyszę jak Steve
Hogarth go marnuje. Opuśćmy zasłonę miłosierdzia na teksty. Ten facet pasuje do
muzyki Marillion jak skisła marmolada do wytrawnego wina. Rok temu pp. Rothery
i Kelly zapowiedzieli, że następca Fisha będzie się musiał legitymować
oryginalnym głosem. Jeśli to ma być oryginalność, to nie pozostaje nic innego,
jak z okna swobodnym wzbić się lotem. Kiedyś słuchałem nagrań Styx, Journey
itp., wcale teraz nie pragnę, by coś takiego podpisywał Marillion. Kto wie,
może faktycznie Ian Mosley powinien sięgnąć na próbę po mikrofon... ?

Opinia 3 (od serca): zażenowanie. Czuję wstyd, że niektóre utwory mi się
podobają. Jedno jest pewne: płyta ma wybitnie adekwatny tytuł. Moja przygoda z
Marillionem dobiegła końca. The game is REALLY over.

[golek1]

marillion - tylko z fishem ( zwłaszcza pierwsze dzwie lyty plus cindirella
search i grendel )
z hogartem moge sluchac tylko brave ( piekna plyta )

no i jeszcze recenzja Tomka Beksinskiego z TR, bo chyba ta jest bardziej
ciekawsza
Marillion - Holidays in eden
Podobno Marillion odrodził się na nowo, a „nietuzinkowy" wokalista Steve
Hogarth zna­lazł wspólny język z dawnymi kolegami Fisha. Świadczy o tym wydana
pod koniec ubiegłego ro­ku wideokaseta, okraszona pełnymi entuzjazmu wywiadami i
zapowiedziami nowej super, super-płyty. Zespół popisał się nawet, grając w
studiu jej fragmenty - żeby fanom ślinka pociekła. Obejrzałem tę kasetę,
zamiast cieknącej ślinki po­czułem dziwne skurcze żołądka, a widok Hogar-tha
śpiewającego Kayleigh i Lavender zepsuł mi humor na miesiąc. Z tym większym
niepokojem czekałem na zapowiadany album, gdyż - mimo wszystko - brzmienie
słowa MARILLION nadal wywołuje we mnie dość zagadkowe reakcje.
Reakcja po wysłuchaniu płyty Holidays In Eden była jednak jak najbardziej
zdrowa. Wyle­czyłem się całkowicie. Teraz mogę już nawet słu­chać starych płyt z
Fishem, które odstawiłem kil­ka lat temu na półkę z przyczyn osobistych. Ma­
rillion to już historia. Historia, do której zawsze podchodzić będziemy z
szacunkiem i z łezką sen­tymentu. To coś, co umarło razem z latami
osiemdziesiątymi, kiedy to wielki ambitny rock odzyskał rozmach. Obecnie słowo
Marillion dru­kowane na okładkach wciąż wydawanych płyt (dużych i małych) jest
tylko pustym hasłem. Na szczęście zespół wziął to także pod uwagę i zmie­nił
nawet logo - album Holidays In Eden firmo­wany jest jakże banalnym znakiem
graficznym na tle nijakiej niebieskiej okładki. Podpisał ją Bili Smith -
artysta obdarzony wyobraźnią kosmicz­ną, czego dowodzą wszystkie jego „dzieła"
(np. Ahacab czy Three Sides Live Genesis). Przejdź­my jednak do muzyki. Tak
marnych kompozycji nie słyszałem już dawno. Są one marne nie tylko w skali
Marillion, ale w skali ogólnej. Co naj­mniej połowa płyty robi wrażenie wariacji
na te­mat Hooks In You. Są też dwie łzawe balladki {The Party i Waiting To
Happen), z których ta druga wyróżnia się niczym wiśnia na talerzu gry­siku. Jest
nawet coś w rodzaju suity - cykl trzech utworów zamykających płytę,
połączonych, gdyż w innym razie nikt nie wpadłby na to, że stano­wią całość.
Steve Hogarth udowadnia tym razem ostatecznie, że ma głos równie zniewalający
jak wzrost. Gdyby nie słowo Marillion na okładce, pomyślałbym, że słucham
chorego kuzyna Dona Henleya lub Dana Fogelberga (którzy przy nim są niczym
Clint Eastwood przy poruczniku Borewiczu). Mam wrażenie, że Fish na odchodnym
zostawił byłym kolegom tak wiele wódki, że do dziś nie wytrzeźwieli i nadal nie
słyszą, kogo przyjęli na jego miejsce. W przeciwieństwie do Fisha Wielki Stefek
POTRAFI grać na instrumentach klawiszowych!!. Zabrał się więc też do
komponowania i to przewazylo szale. O ile Seasons End zawieral sporo utworow
starszych, do ktorych Hogarth jedynie dodal zniewalajacy glos, Holidays In Eden
w calosci powstal przy jego wspoludziale. "They're clutching at straws, still
drowning..."
Zal mi Steve'a Rothery'go i Marka Kelly'ego - obydwaj graja wspaniale i to
jedynie tlumaczy fakt, ze albub Holidays in Eden nie jest sprzedawany z
bezplatnym dadatkiem - torebka, jakie wiszą z tyl€ siedzeń w samolotach.
Tu=ytuł - Wakacje w raju - obiecuje sporo, ale jeśli ma tak wyglądać urlop, to
wyjadę do Japonii, gdzie rezygnacja z wypoczynku przynosi zaszczyt. Weekend w
Piekle byłby znacznie ciekawszy, bo Lucyfer to gość z klasą i na pewno nie
torturowałby nikogo taka muzyką.

[Gość: As]

A moim zdaniej recenzje płyt Marillion pióra Beksińskiego świadczą o jego
niedojrzałości emocjonalnej i chyba nie jest rozsądne powoływanie się na nie...

[Gość: Jacek]

As :

> A moim zdaniej recenzje płyt Marillion pióra Beksińskiego świadczą o jego
> niedojrzałości emocjonalnej i chyba nie jest rozsądne powoływanie się na
nie...<

Niedojrzałości emocjonalnej to nigdy bym Beksińskiemu nie zarzucił - niestety
to właśnie raczej nadwrażliwość przyczyniła się do jego tragedii. Z całą
pewnością był również na tyle kompetentny i osłuchany muzycznie, że można
traktować jego oceny jako obiektywne, a tym samym uczynić je punktem
odniesienia.
Pzdr.

do Kopiko44

[Gość: Vapor]

Co rozumiesz przez "archeologia"? Jaka plyte z najnowszych slyszales?

[Gość: Jacek]

>Ten facet pasuje do muzyki Marillion jak skisła marmolada do wytrawnego wina.<

Dzięki za przypomnienie - to chyba najlepsze podsumowanie.
Pzdr.

Hogarth!!!

[Gość: strange]

Rzecz jasna, jak poznałem Marillion to był to czas z Fishem. Potem pojawił się
Hogarth i nie wiedziałem co z tym zrobić. Jednak płyty "Seasons End", "Holidays
In Eden", "Brave"..... pokazały, że gość jest ok. A nawet bardziej niż ok. Fish
w solowej karierze nie pokazał nic (broni się i to słabo tylko "Vigil..."). A
dzisiaj, po "Marbles" uważam, że Hogarth uratował tę kapęlę i kocham ją
straszliwie z Hogarthem. Nie wiem, jakby to wszystko wyglądało z Fishem dzisiaj
i mam to gdzieś. Dla mnie jest ok. to co się teraz dzieje. Pozdrawiam

Oczywiscie z Fishem!

[the-end]

Tam byly emocje niesamowite, teraz to jakies takie nieprawdziwe i mdle..

do The-End

[Gość: kosiak]

Idz na koncert, a potem pogadamy czy nieszczere i mdłe...

[blackfield]

Nie wiem jak było u was, ale ja Marillion ( Kayleigh nie liczę ) poznałem najpierw "od strony" Hogartha. Marbles było pierwszym albumem, który słuchałem. Potem były następne. Gdy włączyłem płyty z Fishem, to przyznam, że mnie bardzo drażnił jego wokal i, szczerze mówiąc, nie rozumiałem tych wszytkich zachwytów.
Pewnie jest tak: kto "wychował" się na Hogartcie, temu trudniej przychodzi polubić Fisha i vice versa. Zresztą nie ma co się nad tym rozwodzić - każdy znajdzie w tej muzyce coś dla siebie. Bez względu na wokalistę.

[Gość: de_boer]

Z bólem patrzę na to, co teraz dzieje się z FISHem i choć chodzę regularnie na
jego koncerty, to często sam nie wiem po co ( jednak naprawdę smutno się
robi, gdy słyszę zniewieściały głos Hogarta firmowany nazwą Marillion - to
powinno się było skończyć na Fishu...

[w36]

Gość portalu: de_boer napisał(a):

> Z bólem patrzę na to, co teraz dzieje się z FISHem i choć chodzę regularnie na
> jego koncerty, to często sam nie wiem po co (

Wiesz przecież.
Głównie to dla tych paru kawałków ze starego Marillion, na które tak
niecierpliwie się wyczekuje. I to chyba tak prawdę mówiąc najbardziej kręci i
zostaje w pamięci, jak to zresztą widać na koncercie ))) Taka jest prawda

[kopiko44]

Ktos jeszcze kojarzy Marillion? Boze, przeciez to archeologia!

[Gość: Jacek]

kopiko44 napisał:

> Ktos jeszcze kojarzy Marillion? Boze, przeciez to archeologia!<

Witam,
a masz coś przeciw archeologii (muzycznej) ? - wolisz te współczesne
plagiaty ?
Pzdr.
P.S. Czy te cyferki "44" w Twoim nicku coś oznaczają ?, pytam bo jeśli to jest
to o czym myślę, to też bym mógł sobie takie dopisać .

[przemas83]

Wydaje mi się że część piszących odrzuciła nagrania z Hogarthem tylko dlatego,
że nie śpiewał w nich Fish. Trochę błędne rozumowanie, bo Marillion to przecież
także kilku innych, wyśmienitych muzyków. Nie rozumiem takiego podejścia.

[w36]

przemas83 napisał:

> Wydaje mi się że część piszących odrzuciła nagrania z Hogarthem tylko dlatego,
> że nie śpiewał w nich Fish. Trochę błędne rozumowanie...

Masz rację, ale w takich sprawach jak powiedzmy upodobania muzyczne, to nie o
rozumowanie chodzi, a po prostu sprawa podoba się czy nie.
Przecież podchodząc rozumowo do tych spraw, dużo kapel, czy muzyków nie miało by
racji bytu, bo tak szczerze mówiąc straszny syf robią (nie będę wymieniał kto
), a jakoś im leci )))

[Gość: killer queen]

Ktoś napisał, że z Marillion się wyrasta. Hmmm... coś w tym jest. Kiedyś
szalałem za "Misplaced Childhood", po czym nagle (dosłownie z dnia na dzień)
płyta powędrowała na półkę i spoczywa tam w ciszy już chyba trzeci rok.
A co do Hogartha... Ludzie! Przecież on jest fatalny. Jest zniewieściały i
pozbawiony jakiejkolwiek charyzmy. Ma bardzo słaby i anemiczny głos. Nie umywa
się do Fisha.

[Gość: As]

Gość portalu: killer queen napisał(a):


> A co do Hogartha... Ludzie! Przecież on jest fatalny. Jest zniewieściały i
> pozbawiony jakiejkolwiek charyzmy. Ma bardzo słaby i anemiczny głos. Nie
umywa
> się do Fisha.



Aczkolwiek muszę przyznać, że nie śpiewa tak płaczliwie i egzaltowanie jak
Fish. Co czasem może być zaletą.

[Gość: killer queen]

Myślę, że przy tej muzyce nie jest. Hogarth śpiewa nijak. Zawsze gdy go słyszę
mam wrażenie, że on się strasznie przy tym mikrofonie męczy.

przyjdzcie na koncert niedowiarki...

[Gość: vapor]

...to zobaczycie jaki ma slaby i anemiczny glos i jak kompletnie jest
pozbawiony charyzmy....albo chociaz obejrzyjcie DVD, a dopiero pozniej
wypisujcie swoje farmazony.

[Gość: w++]

Gość portalu: vapor napisał(a):

> ....albo chociaz obejrzyjcie DVD, a dopiero pozniej
> wypisujcie swoje farmazony.

Fakt, pamiętam kiedyś koncert dawno w telewizji i Hogarth wypadł ok. Tyle że
przyczepiła się do niego etykietka, tego co za Fisha wszedł, i z tego cały
dramat. Prywatnie n.p. wyżej jego wokal stawiam niż n.p. Nicka Baretta z
Pendragon, ale jego się nikt nie czepia, bo był tam zawsze ).

[wojtek_kosynier]

Oczywiście rola Fish jest mitologizowana (vide: Beksiński), ale Marillion z
Hogarthem kompletnie mnie nie interesuje. Przyznaję, jestem subiektywny.

[biddon]

Ja wole Fisha. Koniec kropka.

[teddy4]

Ja to bym chciał usłyszeć Meryljon z Fiszem.
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=78&w=1432836&a=2636854
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=78&w=1432836&a=3593531

[piotrek_63]

Wydaje mi sie ze Marillion z Fishem mozna okreslac w czasie przeszlym.

[pendragon_pl]

Nie rozgraniczam tego.
Marillion z Fishem, Marillion z Hogarthem, sam Fish, nie ma znaczenia.
Bardzo podoba mi się płyta Afraid os Sunlight, Marbles jest rewelacyjny, Fugazi
mnie po prosu powala, a z samego Fisha Vigil jest naprawdę świetna.
Ja mam tak, że dzisiaj słucham Marillion z Hogarthem, bo akurat mam na to
ochotę, najczęściej leci w kółko jakieś parę kawałków (ostatnio The Great
Escape, Afraid Of Sunlight oraz Living Wit The Big Lie) jutro na przykład będę
maglował Script For A Jester's Tear.
I tak to juz jest z tym Marillion u mnie

[Gość: aadams2000]

witam. Dla mnie Marillion TYLKO z Fishem i basta! P.S.Czy ktos cos wie o
planowanych koncertach Fisha w Polsce? dajcie znac . pozdrawiam aadams

Fish solo czy Marillion z Hogarthem?

[piotrek_63]

Oto jest pytanie. Ja wybieram to drugie. Przesluchalem sporo plyt solowych
Fisha, znam tez plyty Marillion po jego odejsciu. Nie wszystko mi sie podoba i
sporo rzeczy mi sie na nich nie podoba, ale cos sie przynajmniej dzieje. A
albumy Ryby sa coraz bardziej monotonne, jakby nagrywal coraz slabsze kopie
jednego kawalka.

z Hogarthem (n/t)

[opelvectra]

[haribo_goldbaren]

sie zgadzam z tym.

[jacek1400]

Do Hogartha w ogóle się nie przekonałem. Dla mnie Marillion skończył się na latach 80. To kwestia upodobań instrumentalnych i maniery śpiewu.

Wycieczki pozaregionalne