Mazurskie demony i inne stwory

[ralston]

W tym wątku będę się dzielił informacjami na temat mazurskich
wierzeń - tych związanych z niezwykłymi istotami, duchami i
demonami. Siłą sprawczą jest tu oczywiście czytany właśnie "Tragarz
duchów", ale lektura przypomniała też i opowieści zasłyszane od
starszych, bądź rówieśników w dzieciństwie.
Jak kto ma podobne wspomnienia - zapraszam do komentowania. Wnioski
moje ogólne są takie, że pod tym względem Mazury są typowym
pograniczem, gdzie mieszają się różne wpływy - tu akurat germańskie,
czasem z naleciałościami jeszcze z dalszych stron, z mitami
Mazowsza, pewnie też nie bez wpływu pozostało dziedzictwo po
Prusach/Jaćwingach, coś od siebie wnieśli może i Litwini - w każdym
razie bogata się robi plejada różnych stworów raz strasznych, innym
razem pomocnych, czasem śmiesznych.

Wilkołek

[ralston]

Na początek zacznę od wilkołka. Nie, żeby może akurat najbardziej
był dla Mazur charakterystyczny, czy też najczęściej spotykany ale
dlatego, że akurat jeden przypadek odnotowano blisko Ełku, bo w
Makosiejach pod Kalinowem, o ile mnie pamięć w tej chwili nie myli.
Sprawa świeża, bo ktoś tam, kto historię spisywał w latach 30-tych
ubiegłego stulecia nie używał pełnych nazw wiosek, tylko się
literkami posługiwał. Tam chyba wciąż sąsiedzi się go bali.
Wilkołek to w zasadzie to samo, co wilkołak - znaczy się od czasu do
czasu zmieniał sobie postać ludzką na wilczą i hasał wtedy mordując
na ten przykład sąsiadom inwentarz. Wilkołkiem można było zostać
dziedzicznie - z ojca na syna, jeśli tylko ojciec przekazał
odpowiednie zaklęcia (i nie pytajcie skąd znał je ojciec) ale też -
uwaga! - zupełnie niewinnie i przypadkowo w czasie chrztu!
Wystarczyło, żeby któreś z chrzestnych w czasie obrzędu o wilkołkach
sobie myślało...

[ralston]

I co? Taki fajny temat zapodałem i nic? Żadnego zainteresowania?
Spodziewałem się lawiny wpisów. Jak tak, to się obrażam i nie powiem
Wam, że wczoraj dotarła do mnie zamówiona pierwsza część mazurskich
podań ludowych (W cieniu zamkowej góry) i nie powiem, że jest tam
kilka podań z ełckiego powiatu, w tym jedno dotyczące Bunelki.

[luego]

No przeciez przeczytalismy z zainteresowaniem.... :)

[ralston]

Skrytoczytactwo!

Mara

[ralston]

Wychodzi na to, że obrzęd chrztu był na Mazurach niebezpiecznym
momentem, bo analogicznie jak w przypadku wilkołka można było zostać
marą o ile tylko w trkacie chrztu, któreś z rodziców chrzestnych
pomyślało sobie o marze.
Mazurska mara przypominała słowiańską zmorę, z tą różnicą, że
słowiańską marą można było zostać również i po śmierci na skutek
nieszczęśliwej w skutkach pomyłki przy odmawianiu modlitwy przy
zmarłym. Jeśli ktoś się przejęzyczył i zamiast 'zdrowaś Mario'
powiedział 'zmoraś Mario' sprawa była przesądzona.
Czym zajmowała się mara mazurska - a zupełnie jak jej odpowiednik
nordycki, czy słowiański - w nocy dusiła człowieka, siadając mu na
piersiach albo podobnie męczyła zwierzęta gospodarskie. Jeśli rano
gospodarz wchodził do stajni i widział, że koń jest pokryty pianą
jak po jakimś galopie - to był znak, że urzędowała tam w nocy mara.
W mazurskiej wersji, mogła to być dusza kogoś z sąsiedztwa, kto się
nawet nie spodziewał, że jest marą i rano wstawał jak gdyby nigdy
nic do codziennych zajęć. No chyba, że w nocy został poturbowany
przez kogoś znającego się na rzeczy (np. gospodarza, który wiedząc o
tym, że jego zwierzę prześladuje mara mógł się zaczaić i lać batem
obok bydlątka jak się tylko w nocy poruszyło, czy zasapało) - wtedy
rano osoba będąca marą nie wiedzieć czemu czuła się obolała.
Na marę był jeszcze jeden sposób - należało pod progiem położyć
siekierę albo inny kawał żelaza. Wtedy zniechęcona odchodziła.
Jeśli zaś obudziliśmy się w trakcie nocy będąc przez marę duszeni,
należało ją zaprosić na rano na śniadanie. Wtedy odpuszczała...

[ralston]

I niech tylko nikt nie mówi, że w nocy duszności miał, astmy, czy
inne tam bezdechy. To mara go dusiła. W moim przypadku na marę co
prawda lepiej niż siekiera działa Otrivin - ale w końcu nie mieszkam
już przecież na Mazurach...

Lataniec

[ralston]

Widział go chyba każdy, tylko czasem nie zdawał sobie sprawy co
widzi. Lataniec to mazurska ewolucja słowiańkiego Latawca. Tyle, że
wcześniej to był osobny demon z własnym rodowodem a u Mazurów już w
czasach chrześcijańskich uważano go za pewien rodzaj diabła, który
pojawiał się w postaci powietrznych wirów. I co nigdy nie
widzieliście jesienią sterty liści, która nagle zawirowała w
powietrzu? To znak, że lataniec na niej usiadł.
Z latańcami spotkałem się też na Podkarpaciu, tylko że tam był to
demon mokradłowo-bagienny odpowiedzialny za pojawianie się wieczorem
i w nocy światełka na mokradłach, które zwodziło wędrowców, a kiedy
podejmowali ucieczkę leciało za nimi (stąd nazwa) Miejscowi zaś
dobrze wiedzieli, że to jednooki diabeł, któremu to oko się świeci i
że podchodzić nie należy, bo choć skarbu pilnuje, to śmiałkowi,
który by się nie zląkł spojrzeniem oczy wypali.

[ralston]

Tak więc w sumie lataniec też powinien trafić na listę podejrzanych
w sprawie ukrywania tunelu pod jeziorem. W końcu zgadza się i
środowisko występowania i fakt, że pilnował skarbów. A do tego
wredota oczy wypalał!

[luego]

Czekamy na kolejne demonce! :)

[ralston]

Teraz to "czekamy" a przez sześć dni kto wyniosle ignorował wątek?
Skrytoczytacze jedni!

[luego]

Jak ignorowal? Kto ignorowal? :P Nie obijaj sie, dawaj dalej!

[ralston]

Jaktokto? A wpisał się ktoś oprócz mnie od tamtego czasu?
Monologować nie lubiem.

Topnik

[ralston]

No dobra o topniku będzie. Topnik w innych stronach znany był jako
topielec, utopiec, wodnik i temu podobnie. Jak widać Mazowsze do
Mazurskiej kultury wniosło sporo.
Topniki zamieszkiwały zawsze jakieś akweny. Własciwie każda rzeka,
jezioro czy staw miały swojego topnika. Ba! Nawet niektóre studnie!
Sam pamiętam z dzieciństwa jak babcia przed nim ostrzegała, żebym do
studni nie zaglądał.
Jak wyglądał topnik? Bywało z tym bardzo różnie. Często miał górną
część ciała ludzką a dolną płetwiastą, czy wręcz rybią. Ale czasem
można go było z człowiekiem pomylić tak bardzo mógł być doń podobny.
Znana jest historia o rybakach, którzy pracowicie rozstawiali całe
popołudnie sieci na jeziorze, po czym wieczorem wrócili na brzeg i
rozpalili ognisko. Przez cały dzień obserwowali bawiącego się na
brzegu chłopca, który teraz przyłączył się do nich i zaczął sobie
skakać przez ogień. Rozzłościło to jednego z rybaków, który uderzył
rózgą chłopca. Wtedy mały pobiegł w stronę wody i zniknął w toni
jeziora. Rano zamiast ryb rybacy zastali wszystkie sieci dokumentnie
porwane, choć żadnej burzy w nocy nie było. Ewidentnie był to wodnik
i tylko dziw, że ludzie doświadczeni, jak rybacy, nie rozpoznali go
od razu. A poznać można było po wodnistych oczach, zawsze obecnych
śladach wodorostów i szlamu na ubraniu, czy błonach między palcami.
Napotkać Topnika było rzeczą niebezpieczną, bo jeśli ktoś usłyszał
jego trzykrotne klaśnięcie w dłonie, to utonąć musiał. A jak na
kogoś zagiął parol, to go dopadł gdzieś przy wodzie nawet po latach
i o swoje się upomniał.
Topniki z reguły były złośliwe i nawet jak nie udawało im się
napotkać człowieka, to przynajmniej sieci potargały, powywracały
zacumowane łódki, albo po bezdeszczowej nocy rybacy znajdowali je
rano wypełnione wodą.

[luego]

Topnik, tudziez topnica to moja faworytka. Sama jestem Wodnica. :)
Nie mam szlamu na ubraniu, ale bywam zlosliwa i lodki przewracam!
I niech mi nikt nie mowi, ze ten watek jest monologiem...

[ralston]

A Ryby się Ciebie słuchają? Jeśli tak, toś Wodnica bez wątpienia.

[luego]

Oczywiscie. Zwlaszcza te wyfiletowane. :)

[ralston]

Filet to mój ulubiony gatunek ryby.

Rusałka. Brzeginia.

[ralston]

W słowiańskiej mitologii rusałki to boginki zamieszkujące rzeki i
jeziora, podobne do greckich nimf. To znaczy miały na ogół postać
pięknych kobiet. Natomiast rusałka w wersji mazurskiej to
najczęściej coś, co bardziej przypomina syrenę niż nimfę. To znaczy
na wpół przecudnej urody kobieta, na wpół ryba.
Kontakt z rusałką, zwłaszcza dla młodzieńców płci pięknej inaczej
nie należał do bezpiecznych... Chociaż mawiało się, że kto zobaczył
rusałkę trzykrotnie wyskakującą z wody i trzykrotnie klaszczącą w
dłonie, ten miał gwarantowane szczęście do końca swego żywota.
(czyli inaczej niż u topnika, gdzie trzykrotne klaśnięcie oznaczało
pewną śmierć). Na ogół jednak rusałki zwabiały młodzieńców wdziękiem
i śpiewem, tak, że ci bez pamięci podążali za nimi i tonęli w głębi
jeziora, lub w nurcie rzeki.
W innych stronach taki młodzieniec mógł się także zatańczyć na
śmierć. W mazurskich podaniach takiej sytuacji nie znalazłem, ale
skoro mazurskie nóg nie miewały, to i o taniec z młodzieńcem trudno.
Skąd się rusałki brały? Otóż mogła nią zostać dziewczyna, której
serce jeszcze nigdy nie kochało, a która napotkała korowód rusałek
tańczących w świetle księżyca. Od tej chwili nie mogła już wrócić do
rodziny i sama stawała się rusałką. I tylko nie pytajcie skąd się
wobec tego wzięła pierwsza rusałka...
U Słowian w dawnych czasach, pierwszy tydzień maja był poświęcony
rusałkom. W tym czasie nie wolno było pracować a jedynie odpoczywać
i pływać. Był to czas kiedy po raz pierwszy w roku można było pływać
bezpiecznie. Rusałki w tym czasie wychodziły na brzeg i
przesiadywały na gałęziach jaworów. Teraz zamiast tego mamy długi
weekend majowy. Tylko nikt już nie pamięta, że to na cześć rusałek ;)

I tu rzecz najciekawsza, będąca być może kluczem dla wyjaśnienia
nieudanych Maniowych poszukiwań tunelu pod jeziorem. Otóż istniała
odmiana rusałek, zwanych brzeginiami. Co prawda w mazurskich
opowieściach ich śladów nie widać - ale to może być wyłącznie efekt
tego zerwania ciągłości historyczno-kulturowej Mazur po wojnie i
niewielkiej liczby zachowanych i spisanych podań. Na Mazowszu były
dobrze znane a Mazurzy wszak z mazowieckiego osadnictwa się w
głównej mierze brali - nie sposób więc, żeby o brzeginiach nie
słyszeli... Dlaczego akurat brzeginie nas w szczególny sposób będą
interesować? Ano dlatego, że są wzmianki o tym, że bywały
strażniczkami skarbów! Jeśli więc jakiś skarb został był w tunelu
ukryty, na co może wskazywać legenda o biednym chłopie i kulawym
żebraku, którzy jakiś skarb przy moście wykopali, to tego
skarbu/tunelu mogą strzec właśnie brzeginie! I temu tunelu odnaleźć
się nie udaje.

do Mania i innych poszukiwaczy

[ralston]

Wychodzi mi na to, że zamiast wykrywaczy metali, georadarów i temu
podobnych - wystarczyłby jakiś szpraj na rusałki i zwykły szpadel do
odkopania.

[luego]

No ja Ci dam sprej na rusalki!!! (to grozba a nie obietnica)

[ralston]

Ha! Myślisz, że jako kobieta jesteś bezpieczna, bo rusałki tylko
młodzieńców prześladowały? To uważaj i przypomnij sobie, czy nie
zdarzyło Ci się pracować w długi weekend majowy...

[luego]

Nie zdazylo... Ale raz mialam wtedy wypadek, innym razem ewakuowali
pociag z powodu bomby, a jeszcze innym... Myslisz, ze to dlatego?

[ralston]

No trudno mi uwierzyć w to, żebyś nigdy w pierwszy tydzień maja,
czyli Tydzień Rusałek nie pracowała. A mówi się, że kobietom, które
wtedy pracują, rusałki mogą krzywdę czynić.
Nie wiem, czy to może być bomba czy spowodowanie wypadku, ale w
spreja na rusałki warto się zaopatrzyć.

Kobold

[ralston]

Skąd się koboldy wzięły na Mazurach, powiedzieć ciężko. Bo demon ten
znany jest raczej wśród niemieckich górników. W Niemczech zachowały
się nawet nazwiska najbardziej znamienitych koboldów, takich jak
Chimmeken, czy król Goldmar. Należy przypuszczać, że przywieźli go z
sobą mazurscy chłopi, którzy wyjeżdżali za chlebem m.in. w rejon
Zagłębia Ruhry. Prawdopodobnie tam zetknęli się z nimi i tą drogą do
mazurskiego folkloru przeniknęły te stwory.
Wśród braci górniczej powszechna była wiedza, że koboldy to złośliwe
karzełki, które niezwykle sprawnie poruszają się pod ziemią.
Praktycznie z taką łatwością, z jaką człowiek porusza się na jej
powierzchni. Złośliwość koboldów, poza różnymi, drobnymi psikusami
robionymi górnikom polegała na tym, że strzegąc podziemnych skarbów
podmieniały złoto i srebro na bezwartościowe (wówczas!) - nikiel,
wolfram i kobalt (notabene kobalt swą nazwę w oczywisty sposób
bierze od koboldów).
Jak wyglądał kobold? Tu relacje bywają przeróżne. Niektórzy
twierdzą, że jest w ogóle niewidzialny. Ci którzy widzieli koboldy
mówią, że wyglądają jak mały człowieczek nie większy niż
czteroletnie dziecko, tylko z nienaturalnie dużą głową i szerokimi
ustami (stąd powiedzenie - śmiać się jak kobold), inni mówią, że to
raczej szkaradna postać o czarnej skórze a jeszcze inni - że kobold
wygląda zupełnie jak małe dziecko i może mieć blond włosy i
niebieskie oczy. Są i tacy, którzy twierdzą, że kobold może
przybierać postać zwierzącą a także ognistą. Ta ostatnia jest o tyle
ciekawa, że widywana była głównie w locie - jako smuga ognia. Jeśli
kto zręczny takiego kobolda ugodził w locie jakimś żelazem mógł
zdobyć skarb, gdyż wtedy najczęściej przenosiły one kruszce z
jednego ukrycia do drugiego.
Jako, że na Mazurach kopalnię znaleźć jest trudniej niż skarb to i
koboldy musiały się zadomowić bliżej ludzkich siedzib. U Mazurów
częściej był to synonim skrzata, czy krasnoludka. I miast złośliwym,
bywał pomocny gospodarzom o ile tylko był dobrze traktowany.
Zostawał wtedy nawet kimś w rodzaju domownika.

[ralston]

Chyba nie muszę dodawać, że kobold nam urasta do roli głównego
podejrzanego a aferze tunelowej?

[luego]

Nie musisz. :) Notabene, IV RP juz sie skonczyla, wiec nie musisz
wszedzie wietrzyc afer, Rals. :)

[ralston]

Ja nie muszę wietrzyć. Ja po prostu wiem. Był tunel - a znaleźć nie
można. Znaczy ktoś zap... ożyczył. Inaczej Manio by go do tej pory
odnalazł. Znaczy jest afera. Ja tylko buduję wąską listę
podejrzanych...
Tunel jest pod ziemią i kobold jest pod ziemią. Skoro potrafi srebra
na nikiele i kobalty pozamieniać, to co takiemu cały tunel zamienić
na.... eeee... ten... no... no na brak tunelu!

[luego]

Ale ja sie boje, ze ta lista moze nie miec konca. A co gorsza - sa
na niej wylacznie postaci, jakby to rzec, nie do konca wyrazne. :)

[ralston]

Chciałaś powiedzieć, że mętne?

[luego]

No metne jak cholera. Zreszta wiekszosc z nich jest przeciez
wytytlana w blocie.

[ralston]

No tak. Ale nie wszystkie - kłobuki, alfy, podziomki, kautki na ten
przykład - niekoniecznie.

[luego]

No ale przeciez my ich nie znamy, bo jeszcze o nich nie
napisales!!! :(

[ralston]

Cierpliwości. Jeszcze kiedyś będzie i o nich.

[luego]

Wyciagam do gory. No czekamy...

[ralston]

Cierpliwość wielką cnotą jest...

[ralston]

Ale nie zawsze bywa wynagradzana...

[ralston]

W końcu chyba nikt nie oczekuje sprawiedliwości na tym świecie...

[luego]

Bardzo brzydko, Rals. A znasz zasade: nie draznij psa, bo
ugryzie? :))

[ralston]

Tego się właśnie obawiałem. Ledwie się człowiek odezwie a już mu
chcą jesień śrdniowiecza urządzać...

[luego]

Nie jesien, nie jesien, tylko wiosne. Postraszyc zawsze mozna. Kto
wie, moze zadziala? :)

[ralston]

No dobra będzie dziś o kłobuku - ale nie na raz, bom zarobiony jest
okrutnie...

Gajowy Marucha i Witzki...

[marcotills]

Idzie sobie gajowy Marucha przez las i patrzy, a tu pod krzakiem, "w
kucki" Witzki sobie siedzi...
Gajowy grzecznie zapytal:
- Co robicie Witzki ?
- Sram...
- A portki ???
- O Jezusicku !!!
--
Ahoj:-)))

Kłobuk

[ralston]

Kłobuk na Warmii i na Mazurach był początkowo demonem opiekuńczym,
związanym z ogniskiem domowym. Czyli w zasadzie podobnie jak kobold
przypominał słowiańskiego domowika, z tym, że tamten bywał
najczęściej duszą któregoś z przodków a kłobuk był raczej duszą
dziecka, które rodziło się już martwe. Z czasem w miarę rozwoju
protestantyzmu na Mazurach zaczęła wzrastać religijność Mazurów i
kłobuki, podobnie zresztą jak niemal wszystkie dotychczas znane
demony zaczęto utożsamiać z diabłem. Tak więc kłobuk z przełomu XIX
i XX wieku to już postać, którą najłatwiej poznać po wystających
spod spodni kopytach i ukrytych pod kapeluszem rogów.

[luego]

Aaaaaaaaa! Dobrze ze nie czytam tego noca... :)

[ralston]

Nienerwowo - przyjdzie czas i na odcinek wieczorny. O kłobukach dużo
mam...

[ralston]

Tak się zastanawiam, czy kapelusz nie był czasem od zawsze elementem
nieodłącznie z kłobukiem związanym, bo w staropolskim słowo "kłobuk"
oznaczało właśnie nakrycie głowy a do dzisiaj nasi południowi
sąsiedzi mówią na kapelusz "klobouk", a Słoweńcy "klobuk" - o
dolnołużyckim "kłobyk" nawet nie wspomnę. Natomiast w niektórych
mazurskich wioskach, tam gdzie dominował język niemiecki a nie
polski kłobuki były też nazywane alfami. Tak więc alf i kłobuk to
jedno i to samo.

[luego]

A moze klobuk to nawet alfa romeo? :)

[ralston]

Kłobuki w legendach mazurskich można napotkać w różnych rolach.
Czasem będą to diabły bezwzględne - siejące spustoszenie, próbujące
zburzyć za pomocą wielkich polodowcowych głazów burzyć budowane
kościoły. Jak zresztą wytłumaczyć obecność wielkiego głazu w środku
wsi, czy lasu, jak nie tym, że diabeł go porzucił? - kto by tam
podejrzewał jakieś lodowce o taką robotę… Na takich głazach diabły-
kłobuki lubiły pozostawiać odcisk swego kopyta - najczęściej w
gniewie, kiedy zostały oszukane przez sprytnych mazurskich chłopów.
Każde z Was pewnie wskaże na Mazurach taki kamień ze śladem
odciśniętego kopyta. Sam taki oglądałem niedaleko Kruklanek
k/Giżycka. W tej roli kłobuki kusiły ludzi po to, żeby później
porwać ich dusze do piekła. Oczywiście nie za darmo - bo najpierw
musiały sobie na taką duszę nieraz bardzo solidnie i długo
zapracować...

[ralston]

Zjawiały się wtedy, gdy ktoś przeklął w złej doli, albo same szukały
tych, których im się w życiu nie wiedzie i obiecywały tę dolę
odwrócić. Oczywiście - w zamian za duszę. Ale czasami udawało się
Mazurom kłobuka oszwabić. Znana jest opowieść o chłopie Witzkim,
któremu się nie wiodło, inwentarz mu padał, ziemia słabo rodziła.
Kiedyś w rozpaczy, po tym, jak padła mu ostatnia krowina zaklął
szpetnie wzywając diabelskiego imienia. Na to wezwanie natychmiast
zjawił się kłobuk i obiecał wszystkie nieszczęścia odwrócić w zamian
za podpis złożony krwią na pewnym dokumencie i tu podsunął Witzkiemu
pewien pergamin. Ten z ciekawości tylko, czy też z desperacji
wielkiej chciał na pergamin zerknąć, ale kiedy brał go do ręki
kropla krwi sama spadła mu z dłoni na dokument. Od tej pory zaczęło
się Witzkiemu powodzić. Świnie mu się prosiły, krowy cieliły a
kobyły źrebiły na potęgę. Zboże na polu rosło jak nigdy i jak nikomu
w całej okolicy się nie udawało, tak Witzkiemu zawsze. Jak Witzki
obsiewał piachy, to przychodził rok mokry, jak siał na bagniskach,
to przychodziła susza - żeby zbiory i inwentarz pomieścić - zmuszony
był rozbudować szopy i spichlerze - wybrał się więc do lasu po
drewno. Kiedy jednak stanął wozem na porębie - napotkał znajomego
sprzed lat, który niecierpliwie już przebierał kopytami a w ręku
miał zszargany już nieco pergamin...

[ralston]

- No Witzki - pora się rozliczyć z kontraktu, oznajmił przybysz.
Na to Witzki, widząc że to nie przelewki zaczął się wykręcać. Że on
nic nie podpisywał, że ta krew na pergaminie, to nie może być jego,
tylko pewnikiem tej krowy, co to wtedy padła. Rozsierdziło to
kłobuka, ale nie dał po sobie poznać, tylko złożył chłopu
następującą propozycję: Dobrze, mówi - możesz mi teraz kazać wykonać
trzy dowolne zadania. Jeśli je zrobię wszystkie - pójdziesz ze mną
do piekła, jeśli któremuś nie podołam - odejdziesz wolny. Rad nie
rad Witzki musiał wymyśleć coś, czemu bies by nie podołał, ale ze
strachu i myśleć ciężko, kiedy serce do gardła podchodzi. Pierwsze
co mu przyszło do głowy to kazać diabłu załadować cały wóz drewnem,
nim pięć razy zdąży klasnąć w dłonie. Nim jednak zdążył ręce
rozewrzeć po czwartym klaśnięciu wóz stał już cały wyładowany
drewnem. Witzki zaczął się rozpaczliwie rozglądać na boki, szukając
pomysłu na zadanie niemożliwe do wykonania dla kłobuka.

[ralston]

- Widzisz diable ten wielki głaz - tam na skraju polany? Rozetrzyj
mi go w proch nim pięć razy klasnę! Ale co to było dla kłobuka,
który już rozgrzany po pierwszym zadaniu i napędzany wizją rychłego
pozyskania duszy dla piekła tylko się zaśmiał złośliwie. Zanim
zdążył Witzki klasnąć huknęło tylko a po wielkim głazie został tylko
kurz w powietrzu. I tu biednemu chłopu strach tak wielki w oczy
zajrzał, że całkiem mu myśli sparaliżował a co gorsza, nagle poczuł,
że ze strachu musi się na chwilę oddalić bo w przeciwnym razie
portki będą do prania. Przeprosił więc diabła i udał się kucnąć za
pobliski krzaczek...

I w tej niewygodnej pozycji będziemy musieli Witzkiego na chwilę
zostawić. Ciąg dalszy wkrótce.

[luego]

Biedny Witzki... mam nadzieje, ze nie bedzie kucal zbyt dlugo, bo
inaczej nabawi sie hemoroidow. :)

[ralston]

Albo go gajowy Marucha dopadnie. Bez obaw. Witzki to spryciarz.
Powinien sobie poradzić. Zresztą wtedy przychodzą mu do głowy
najlepsze pomysły. co się zresztę w niedługim czasie okaże :)

[luego]

Pan Sulek... Rozmarzylam sie... :)
Notabene, w takiej pozycji, zwykle znajduje sie najpiekniejsze i
najbardziej okazale prawdziwki!

[ralston]

No więc jak się okazało - jak się człowiek skupi (tutaj nawet
dosłownie) to mu najlepsze pomysły do głowy przychodzą. Tak i Witzki
doznał nagłego olśnienia... Wstając zza krzaka rzucił kłobukowi: -
widzisz te smużki smrodu za krzaczkiem? Zwiąż mi je wszystkie w
supełki. Tego diabeł uczynić nie potrafił. Ale mimo wielkiej
wściekłości nic uczynić nie mógł. Kłobuki mazurskie były bardzo
honorowe i danego słowa dotrzymywały. Musiał więc zostawić chłopa w
spokoju - i tym sposobem Witzkiemu udało się diabła przechytrzyć.

[marcotills]

luego napisała:

Pan Sulek... Rozmarzylam sie... :)
Notabene, w takiej pozycji, zwykle znajduje sie najpiekniejsze i
najbardziej okazale prawdziwki!
--
Nie dziwota, ze sie rozmarzylas, bo w takiej pozycji zakonnica
zbierajaca grzybki, dosiadla gajowego Maruche, ktory ukryl sie pod
sciolka lesna wystawiajac do gory jeno prawdziwka :P

[ralston]

Inna historia dotyczy trzech młodzieńców, których kłobuk przy grze w
karty dopadł. Kłobuki zresztą gry karciane uwielbiały, bo wiele się
przy nich przekleństw sypało a to miód był na kłobucze uszy. W
każdym razie coś tam kłobuk młodzieńcom obiecał i swego dotrzymał,
ale jakiś czas później zdybał ich znowu razem we trzech i upomniał
się o ich dusze. A trzeba wiedzieć, że wśród młodzieńców był krawiec
Żyd, ale przechrzta i do tego chyba dość gorliwy chrześcijanin
(pokłosie natężonej pracy ewangelizacyjnej luterańskich pastorów).
Ten majątku otrzymanego od diabła nie przehulał, ale przeznaczył na
budowę kościoła. Z przerażeniem patrzył jak diabeł porywa jego
towarzyszy po tym, jak dali mu zbyt łatwe zadania do wykonania. Sam
jednak oprzytomniał w porę i sięgnął do swej krawieckiej torby...

Kłobuk przybieral czasem postac koguta...

[marcotills]

i zaskakiwal "od tylu" kobiety, ktore o poranku krowy doily...
Czytalem o tym kiedys w ksiazce Zbigniewa Nienackiego: "Raz w roku w
Skirolawkach"

Mazurskie demony i inne stwory np. Maniok Elcki ;

[marcotills]

straszyl tu kiedys ale ostatnio sluch o nim zaginal...
Pewnie odcieli go od netu albo kompa musial do lombardu oddac, bo
czasy niewesole, a zyc z czegos trzeba... ;-)

[andrzejwuzel]

mógł też biedaczek wyemigrować do Danii za chlebem :)))