jakie to beda swieta?

[gregia]

od mamy smierci minie niedlugo 5 m-cy, a ja mysle jak przezyc te swieta. mam
tate dla ktorego musze byc caly czas silna bo inaczej on sam sie posypie, mam
1,5 roczna coreczke dla ktorej wstaje i probuje zyc bo mąż jets juz dla mnie
obojetny.najchetniej bym wyjechala gdzies daleko daleko na swieta, bo wogole
nie czuje atmosfery swiatecznej. Jednak chce by dla coreczki swieta zawsze
byly cudowne, pelne milosci i prezentow pod choinka tak jak zawsze byly dla
mnie swieta dzieki mamusi.
Nie wiem czy wypada isc na sylwestra gdziekolwiek? nie chce zeby ludzie
mysleli ze nie pamietam juz o mamie, ze jak moge isc na sylwestra, ale czuje
ze nie wytrzymam dluzej siedzac w domu. Jednak cos mnie caly czas hamuje,
broni usmiechac sie i radowac,zapomniec o czarnych rzeczach....

[nestor81]

Własnie o tym pisałam przed chwilą - pierp..one konwenanse (nie da się tego ująć
bardziej delikatnie, jak myślę "konwenans" to od razu przychodzi do mnei to
drugie słowo), stereotypy - wpychają nas w sztucznosć, hamują i blokują. A osoby
w żałobie potrzebują wyzwolenia. Masz robić to co czujesz w środku, ze jest
zgodne z Tobą. Jeżeli czujesz że chcesz isć to idź na Sylwestra. Ja pójdę, o
ile znajdę coś anonimowego. Sisotry chciały dla mnie pożyczyć partnera, ale to
we mnei budzi wieelki opór. Nie znaczy, że nie zwracam uwagi na meżczyzn.
Kochałam mojego meża szaleńczo, ale jestem kobietą. Nie czuję się jednak na
siłach na coś co podejdzie pod termin "randka". Hmm, chyba póki co mężcyźni to
jedynie obiekty:)
Słuchaj, czemu mąż jest Ci obojętny? Nie musisz mi tu odpowidać, tylko hmm,
zastanów się czy nie wywołuje takiego stanu jakaś depresja po stracie, żałoba,
bo jeżeli tak, to nie jest dobrze. Nie warto skazywac na straty miłości.
Widzisz, Twój ból jest wielki, cierpieć będziesz, ale żyjesz. Żyjesz Ty, żyją
Twoje dzieci i mąż. Może powinnaś pogadać z nimi nad jakąś inną formą Świat. My
kobiety czesto myślimy, że facet nie zrozumie, a tymczasem on nie rozumie
naszych półsłówek, a jak powiedzieć prosto z mostu to nagle nas zaskakuje swoim
podejściem.
Dbaj o tych co Są. Ci co odeszli nie wrócą. Straciłaś wiele, nie trać więcej.
n.

[mag461]

No właśnie też się zastanawiam ...
Jak to będzie w Wigilie....
Jest wiele możliwości na spęzenie sylwestra...
Jeśli Cię stac zabierz tatę,córkę i męża i wyjedź np w góry....
Możesz iśc do znajomych,przecież nie musisz tańczyc.
Nie musisz odcinac się od wszystkiego i tak nikt na 100% nie wie co
czujesz.
Każdy po śmierci bliskiej osoby potrzebuje czegoś innego ,bo każdy
jest inny.
Za każdym razem po śmierci bliskiej osoby jest inaczej
Choc od śmierci taty mineły nie całe 2 miesiące chodzę do
znajomych ,kawiarni uśmiecham się.Ubieram się w ciemne kolory,
ganiam na cmentarz codziennie.To jak czuje jest nawet dla domowników
wielką niewiadomą....a jest ciężko...
Trzymaj się cieplutko

[198-3mk]

Witam...

Napewno Nie bedą to dla Was łatwe świeta...
Mój syn odszedł 4 lata temu... Miesiąc przed Bozym Narodzeniem...
Chyba nie muszę nic więcej mówić...

Ale tak jak pisze jedna z Was, pozwólcie sobie wyrazić to, co
czujecie... Nie skrywajcie swoich uczuć przed bliskimi, bo z czasem
okazuje się ze to był błąd... Pozwolcie płynąć łzom...

Pozdrawiam Beata-mama Marcina.

[elsebet]

Z mojego punktu widzenia nie ma czegoś takiego jak wypada- nie
wypada. Kieruj się tym czego TY potrzebujesz. Jeśli chcesz iść na
imprezę sylwestrową, idź, jeśli chcesz być smutna po prostu taka
bądź. Straciłaś mamę i masz prawo przeżywać to tak, jak podpowiada
Ci serce.
Nie jest istotne to, co ludzie myślą. Ty jesteś odpowiedzialna za
to, jak się czujesz i co robisz, a oni mogą komentować Twoje
zachowanie ale to nie powinno wpływać na Twoje decyzje. To nie oni
zmagają się z pożegnaniem z mamą tylko Ty.
Zastanawia mnie dlaczego mąż jest dla Ciebie obojętny. Wiele
małżeństw przeżywa kryzys ponieważ małżonek w żałobie oczekuje od
drugiego więcej zrozumienia i wsparcia niż oni mogą dać. Być może
Twój mąż cię kocha tylko nie umie być przy Tobie tak , jak ty tego
potrzebujesz. Piszę „być może” bo nie wiem nic o Twoim małżeństwie,
ale takie skojarzenia przychodzą mi do głowy.
Pozdrawiam,

[gregia]

Dziekuje za Wasze odpowiedzi, zrobilo mi sie troche razniej i lepiej.Dlaczego
maz mi jest obojetny? Dlatego nie ze potrafie mu wybaczyc iz nie byl dla mnie
takim wsparciem podczas choroby mamy jakbym chciala, po smierci mamy mna sie
interesowal przez 2 tyg a potem juz nawet nie zapytal sie jak sie czuje czy
chcoiaz zeby powiedzial bedzie dobrze obiecuje Tobie to.Bynajmiej ja bym tak
powiedziala czy zrobiła. Wiem po sobie ze mu tego nigdy nie wybacze ze mnie tak
naparwde sama sobie pozostawil.
Chcialabym te swieta sedzic z mamy siostrami, ktore sa cudowne i wiem ze na
pewno nie raz wspomna mama co mi jest bardzo potrzebne. U meza rodziny nikt o
mamie nie wspomni, nie powie jak wspaniale gotowała, jak kochala swieta, jak sie
zawsze starala zeby wigilia byla cudowna, bo tego nie wiedza.Nie czuje sie na
siłach by z nimi wigilie spedzac, a maz na pewno bedzie chciał spedzic te swieta
ze swoja rodzina niz z moimi ciociami.
Tak czytam co napisalam i widze jak smutnym czlowiekiem sie stalam, ile we mnie
zalu a kiedys byla tak radosna osoba.

[198-3mk]

GREGIO...

Ja osobiście, zawsze byłam zdania, że żałobę nosi się w sercu, a
nie na pokaz dla ludzi... Tak jak pisałam, mój syn odszedł 26
listopada, miesiąc przed świętami... Znajomi zrobili w domu
przyjecie sylwestrowe, i my z mężem zdecydowaliśmy się ne nie iść...
Nie tańczyliśmy... Często byłam zamyślona... Ale nie żałuję tej
decyzji, bo w domu byłoby nam o wiele trudniej...
Każde nasze zachowanie, musi zależeć od nas samych, a nie od tego
co narzucają nam inni... Bo to co czujemy... Myslimy...
Przeżywamy... Jest jednorazowe... Może być podobne do reakcji
innych osób, ale nigdy nie bedzie takie same... To są nasze
uczucia, a nie ludzi którzy żyją obok nas...

Rozumiem Cię też Gregio, co do różnicy przeżywania Twojego smutku
a reakcji Twojego męża...
My, straciliśmy wspólne dzecko... Nasze dziecko... A kazde z nas
reagowało inaczej... Też mam żal do męża... Całą chorobę syna,
uciekał w pracę, a ja zostałam z tym sama... Nikt mnie nie pytał
czy dam radę... Czy podołam... Dałam z siebie wszystko... Dziś
wiem, że nigdy nie postapiłabym inaczej... Jestem spokojna, bo
wiem że zrobiłam wszystko co mogłam zrobić, dla naszego dziecka...
Wiem że mąż też cierpiał... Ale to Go nie tłumaczy, że w tak
czasie, nie wspierał mnie...
15-dni i nocy, spędziłam w szpitalu... Mąż nie wzioł urlopu...
Ja wiem, że On się bał... Że Jego to przerosło... Ale jednak jest
mi przykro, choć mineły już cztery lata...
Ale... Jesteśmy małżeństwem z 26-letnim stażem, więc wybaczyłam...
Lecz nadal pamietam...

Pozdrawiam Cię Gregio Cieplutko. Beata-mama Marcina.

P.S A może zorganizuj tak święta, aby choć jeden dzień spędzić z
siostrami mamy. Będziecie wtedy mogły wspominać Ją do woli...

[annubis74]

Gregio, myślę że niesprawiedliwie oceniasz męża
mój mąż był dla mnie wielkim wsparciem, pomocą, pewnie w dużej
mierze dzięki niemu w ogóle jakoś trwam
ale on też nie pyta "jak się czuję" - bo doskonale widzi ze robię
dobrą minę do złej gry, dzięki niemu, mimo, ze nawet on do końca nie
wie co czuję, pozbierałam sie nieco. Nie mówi że będzie dobrze - bo,
wybacz takie stwierdzenie to banał, frazes, który mnie irytuje kiedy
muszę słuchać go od obcych. Jeśli czegoś potrzebujesz, albo
chciałabyś od Twego męża wsparcia w jakiejś formie to mu to powiedz
(tego mnie nauczył mój mąż - skąd pomysł że facci mają odczytywać
nasze myśli) Kiedy chcę żeby mój mąż odpowiedzał na jakieś moje
pytanie to go pytam, jak chcę by mnie przytulił, to mówię, jak chcę
się wypłakać to to robię.
Nie musisz czekać aż ktoś zacznie wspominać o Twojej Mamie, ja
zaczynam o niej mówić (na początku było mi trudno, jedno słowo
wywoływało potok łez), paradokslanie łatwiej mi wspominać Mamę z
obcymi lub z dalszą rodziną niż z moim Tatą lub bratem
Też stałam się smutnym człowiekiem, zgaszonym bez radości życia,
odizolowanym od innych, choć świta we mne nadzieja ze kiedyś będzie
inaczej. Przecież to co stalo się w naszym życiu jest straszne,
smutne, przygnębiające, trudno żebyśmy miały się śmiać i cieszyć
jakby nigdy nic

[elsebet]

Z mężami to często trudna sprawa jest. Duża część polskiego
społeczeństwa unika żałoby, udaje że jej nie ma i nie rozumie tego,
że są ludzie którzy żałobę odczuwają i jej potrzebuję. Być może
obojętność Twojego męża nie wynika ze złej woli tylko z tego, że on
po prostu został nauczony przez swoją rodzinę innego postępowania w
trudnych sytuacjach i nie rozumie czego Ty od niego potrzebujesz.
Piszę Ci o tym bo myślę że być może Tobie będzie łatwiej kiedy
zrozumiesz że brak wsparcia z jego strony to nie musi być
powiedzenie Tobie ”nie zależy mi”, to może być wynik tego, że on nie
może zrozumieć co się z Tobą dzieje. Nie wiesz z kim mąż będzie
chciał spędzić święta dopóki z nim nie porozmawiasz.
Masz prawo być smutna. Masz prawo oczekiwać wsparcia.

[gregia]

Kochana 198-3mk dziekuje Tobie za tego posta, bardzo byly potrzebne mnie Twoje
słowa.Mam nadzieje ze jeszcze nie raz do mnie napiszesz. Chyba jest juz tak
utarte ze to my kobiety zawsze musimy byc silne, najsilniejsze i ze mamy sobie
radzic. Tylko ze nam tez jest ciezko. Zdecydowalam ze pojde gdzies na sylwestra
chcoby tylko po to by caly czs nie myslec, by sie choc na minutke oderwac i
zrobie tak by dla mojej coreczki swieta byly cudowne i niezapomniane. Wiem ze
moja mama by sobie tego zyczyła, wiem ze nie pozwoliłaby mi sie smucic i płakac.
Ale to takie trudne!!!

[198-3mk]

No, tak to się już utarło, że to my, kobiety, mamy być
silniejsze... Ale nie znaczy to, że musimy się z tym zgadzać...
Wszystko zależy od problemu... Sytuacji... I naszej wytrzymałości
psychicznej... Jeśli mogę doradzać, to poprę swoją poprzedniczkę,
porozmawiaj z mężem... Ci nasi mężczyźni, są jak małe dzieci,
wszystko trzeba im wyoślić -) Wyłożyć kawe na ławe, bo sami nie
dojdą do tego, o co nam chodzi. I zazwyczaj nie widzą problemu, tam
gdzie dla nas, on istnieje...
Myślę, że jeśli pójdziesz na sylwestra, to mamusi napewno tym nie
zaszkodzisz... Sobie możesz pomóc... A ludzkie gadanie...? Ludzie
zawsze znajdą powód aby poplotkować, i nauczać... Tym przejmowałabym
się najmniej...
Moja mama, zawsze mówiła; " Baw sie dziecko... Korzystaj z życia
póki tylko mozesz. Bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie kolejny dzień"


Więc moim zdaniem, Gregio... Postepuj tak, jak podpowiada Ci
serce...

Pozdrawiam. Beata-mama Marcina.

[mag461]

I tak trzymaj Gregio!!!!
Od faceta nie wymagaj zbyt wiele czasami myślę,że oni mają klapki na
oczach. Spójrz co się dzieje z facetem kiedy dotyka go
nieszczęście???
Pierwsze co robi to idzie ryja zachlac by odsunąc problem .
Co z tego ,że następnego dnia wszystko wraca dodatkowo wraz z bólem
głowy.
Kobieta w takiej sytuacji cierpi ale zazwyczaj pozbiera się bo ma
dziecko,męża...
Nie pozwól by zaistniała sytuacja Was poróżniła.
Jestem przekonana ,że gdyby to była Jego matka też wszystko spadło
by na Ciebie.
My kobiety jesteśmy twarde!!!

[halas1961]

Jesli chodzi o mężczyzn i ich reakcje...Moj mąż podczas choroby
Agatki był niby z nami ale tez obok. Pracował poza krajem, dzwonił
jednak codziennie, ale wszystkie wizyty w szpitalu, kontrole,
badania to tylko ja z córka. Tylko my we dwie razem. Moja córka nie
chciała aby nam towarzyszył, bo wtedy czula sie jeszcze bardziej
wystraszona, niespokojna, poniewaz tata był przerazony i nie udawało
mu się tego ukryc. A druga spraw, ze on nie proponował ,żę pojedzie
z nami. Wolała gdy byłyśmy tylko we dwie, bo ja ją uspokajałam,
bylam...starałm się byc spokojna, nie panikować... i przez ostatni
miesiąc jej odchodzenia tez byłysmy tylko we dwie. Mąż co prawda co
dzień pytał czy ma przyjechać, ale Agatka nie pozwalała.
A co do brania udziału w imprezach, spotkaniach. W lipcu sama takie
spotkanie (klasowe)zorganizowałam(było to w 14 miesięcy od odejscia
mojej córki) i na początku jako gospodyni uprzedziłam wszystkich że
moze nie będę bawić sie tak jak oczekuja, ze w ubiegłym roku odeszła
moja córka, że chcę aby się bawili wszyscy swietnie, że nie muszą
sie bac jesli chcieliby ze mną o tym rozmawiac, ze taka rozmowa nie
będzie mnie ranić i że byc moze nie będę dobrym towarzyszem, ale sie
postaram. Mówiłam dość długo i to było bardzo potrzebne, bo potem
wszystko było jakies takie naturalne.... słowa o mojej córce, wyrazy
współczucia , rozmowy o chorobie, śmiech, wspomnienia, taniec...
wszystko było jak najbardziej naturalne, nikt się nie męczył ze
strachem że może mnie urazi, zrani itd. A potem to ja pierwsza
zaczęłam tańczyć i bawiłam sie do 4.30 rano i było to jedno z
najmilszych spotkań. A poza tem wszyscy tak sie cieszyli, mówili mi
o tym, że ja sie z nimi bawie, że sie zaczeełam usmiechac, że jestem
z nimi. No i czułam, ze moja córeczka jest wciaz ze mną i smieje sie
razem ze mną. Tak wiec jesli czujesz potrzebe, idź miedzy ludzi.
Pozdrawiam cieplo
Halina-mama Agatki

[miseczka.0]

A ja może będę brutalna ale myślę, że nie odcięłaś jeszcze
pępowiny.Wychodząc za mąż tworzysz nowy dom.Rodzice schodzą na drugi
plan a najważniejsze staje się szczęście twojego dziecka i męża.Nie
dziwię się zatem twojemu mężowi, że przestał rozstrząsać śmierć
swojej teściowej, z którą nie był tak emocjonalnie związany jak ty.
Brakuje Ci mamy głównie dlatego, że z nią czułaś się nadal
dzieckiem.Ciężar np. przygotowania świąt spoczywał na jej barkach
(pewnie pomogała i wyręczała w różnych sytuacjach).A teraz zostałaś
sama i to Cię przeraża.Niestety, między innymi na tym polega
dorosłość, że chowamy swoich rodziców i zostajemy dojrzałymi
sierotami.Pozdrawiam ciepło.

[198-3mk]

Ja uważam, że odcięcie pępowiny,ma się tutaj jak pięść do oka...
Mozna byc wspaniałą, kochającą żoną... A równocześnie, kochającą
córką, którą wiążą z matką, bliskie relacje... Jedno nie wyklucza
drugiego...

Śmierć mojego syna, nauczyła mnie ważnej rzeczy... Nigdy, nie
mówię nigdy... Bo nie wiem, jak zachowam się w danej sytuacji,
dopóki ona nie dotknie mnie bezpośrednio...
Nie wiedzieliśmy jeszcze, że syn zapadnie na chorobe nowotworową...
Kolezanka opowiadała mi o tym, jak 6-letni synuś, jej koleżanki z
pracy, umiera na nioperacyjnego guza mózgu -(
Pamiętam, jak powiedziałam wtedy; nigdy nie poradziłabym sobie z
taką sytuacją... Nie przeżyłabym tego...
Długo nie musiałam czekać, na sprawdzian mojej dojrzałości
emocjonalnej... Psychicznej... Nie obarczałam moich rodziców, bo oni
byli schorowanymi ludźmi... bałam się o nich, więc nie zwierzałam
się im z tego, co dzieje się ze mną...
Synuś nie żyje cztery lata... Ja i moi rodzice, żyjemy nadal...

NIGDY NIE MÓW NIGDY...

Bo nie wiemy co przyniesie nam nowy dzień... I do końca nie
znamy swoich możliwości...

Halinko... Twoja Agatka, tak jak mój Marcin... Tylko mama...
Wszędzie... Nawet Jego ostatnie słowa, jakie wypowiedział, brzmiały
" Tato, jedź już do domu... Ja chce mame... Tylko mame... Niech
przyjedzie mama"...
Do dzisiaj wyrzucam sobie że pojechałam wtedy do domu... Ale byłam
w szpitalu 15 godz. -( Pojechałam wziąć przysznic, i przebrać się w
świerze rzeczy... Ja po jego słowach, w ciągu pół godziny, byłam na
nowo w szpitalu, ale On nie powiedział już ani słowa... Był
przytomny do końca... Nie mógł tylko mówić...

Ubolewam nad tym bardzo... Wciąż myślę co by mi powiedział...
Staram się sobie wmawiać, ze tak miało być... Ważne, że byłam przy
Marcinie do końca... Tak jak Ty Halinko, przy Agatce...

Żałuję bardzo tych rodziców, którym nie dane było porzegnanie...-(

Beata-mama Marcina.

[halas1961]

Droga Beatko
uważam tak samo, że odciecie pepowiny akurat w tym przypadku nie ma
nic do rzeczy...
I nie wyrzucaj sobie, że pojechałaś do domu, że Marcinek nie mógł
juz Ci nic powiedziec kiedy wróciłaś. Ty dobrze wiesz,że to co mial
Ci powiedziec powiedział. Byłaś z nim, przy nim... gdy przechodził
przez Bramę i pewnie tego Twój syn tak jak i moja córka chciał.
Nigdy Bogu nie przestane byc wdzieczna ze pozwolił mi byc przy moim
dziecku w tej chwili. Nie zrobiłam moze tego czy tamtego , ale
to ...te ostatnie chwile mojego dziecka byłam z nia. Jest to dla
mnie najwazniejsza w życiu jak dotąd rzecz i swoja dłonią domknełam
jej powieki. Nikt nam nie przeszkadzał. Miała spokój kiedy
odchodziła, nikt na siłę jej nie zatrzymywał... Oby Bóg pozwolił mi
kiedys z takim spokojem odejść... Oby...
Twój syn jest bardzo podobny do chłopca z którym chodziła moja
Agatka...
Halina-mama Agatki

[elsebet]

Z mojego punku widzenia, problem nie polega na tym, że nasi mężowie
nie chcą /nie chcieli roztrząsać śmierci teściowej. Problem polega
na tym, że oni źle znoszą naszą żałobę. Nie chciałam, żeby mój mąż
płakał razem ze mną. Chciałam, żeby był przy mnie. A to zasadnicza
różnica.
Pomimo tego, że stworzyłam nowy, niezależny dom (m. in. sama
przygotowywałam święta) śmierć mojej mamy spowodowała czarną
rozpacz. Brakowało mi mamy nie dlatego, że coś od niej dostawałam.
Płakałam i czułam taki dziwny ból, jakby bolało mnie to, że ona już
nic pięknego w tym życiu nie zobaczy.

[annubis74]

ja też nie żałuję że nie mogę już "brać" od mojej Mamy, ale tego że
nie mogę już nic Jej dać... Że nie mogę już dzielić z nią radości,
kiedy ten czas w moim życiu jest radosny - że nie mogę zadzwonić
opwoiedzieć o małych sukcesach mojej córeczki, o moich sukcesach
mam wrażenie ze już każda radość w moim życiu będzie naznaczona tym
smutkiem

[gregia]

Chciałam podziekowac za taki odzew na watku, za tyle ciepłych, ale i osobistych
słow. Dziekuje ze probujecie słowami pocieszyc, ale i ze rowniez zwierzacie sie
co na sercu Wam lezy. Grazynko kochana nie musisz przepraszac ze zamaist pisac o
swietach napisalas o nieprzerwanej tesknocie za córka Patrycja, kazdy z nas
potzrebuje wygadania sie. Pamietam jak mamusia zmarła to wlansie ktos mi potem
powiedział, zobacz jakiejest twoje cierpienie i tesknota za mama, a co maja
powiedziec dzieci ktorzy starcili swoje dziecko. Przyznalam racje myslac o mojej
malenkiej coreczce.Dziekuje Bogu ze pozwolil ammie doczekania sie wnuczki, ktora
tak bardzo chciala miec, ze zobaczyla jak sie smieje, jak zaczyna chodzic, ze
zdazyla jej pospiewac i poczytac bajeczki. Jednak tak ciezko pogodzic sie z
mysla ze nie uslyszy jak mala powie Kocham Cie Babciu, jak pojdzie do
przedszkola czy do komunii. Nie powie mojej mamie wierszyka na Dzien Babci i
mozna tak wymieniac i wymieniac.
Chce sie jeszcze odniesc do postu miseczki. Od pępowiny juz dawno sie odcielam,
swoj wlasny dom i rodzine mam od paru lat. Uwierz mi ze nie wiesz co mowisz
piszac ze bede zwlaszcza za nia tesknic w swieta bo nie ma kto mnie wyreczac
podczas robienia swiat.Mnie Mamy brakuje w kazdej minucie i sekundzie, gdyz mama
była dla mnie całym swiatem, uwielbialam cos dla niej robic, kupic drobny
prezent czy zabrac na wycieczke. Napisalam rowniez ze bedzie mnie ciezko
zwalszca w swieta gdyz BOze Narodzenie to akie szczegolne swieta, takie
rodzinne. Co bym oddala z aminute rozmowy z nia i mozliwosc podzielenia sie
opłatkiem, powiedzenia ze tak tesknie i ze bez niej tak pusto.
A od mojego meża nie wymagałam by chodził jak ja na czarno i plakał ukradkiem.
Chcialam po prostu zeby był, by przytulil, powiedzial jestem przy Tobie,
zobaczysz bedzie dobrze.
Pozdrawiam ciepło- Justyna

[agnes3131]

Gregia czuję to co Ty odnośnie swojego synka 3 letniego i męża. Moja
Mamunia jak się dowiedziała o chorobie, to po 1 zasmuciła się, że
już nie będzie chodzić na spacery z Krystiankiem i tak bardzo bolał
ją widok spacerujących z wnuczkami babć. Mój synek poszedł teraz do
przedszkola, koło domu mojej Mamuni, ona miała go odbierać...
niestety nie odbiera.. nie przyjdzie też na dzień babci. I te
święta.. w zeszłym roku były 1 bez niej- wyjechaliśmy, teraz
niestety nie wyjeżdżamy i robi się bardzo ciężka sytuacja. Siostra
taty robi wigilię i on chce tam iść, brat Mamuni też chciał robić,
ale w domu mojego taty, bo on mieszka z dziadkiem, na co się nie
zgodził... a zawsze były tutaj. Był mikołaj, było tak wesoło.. Tak
bardzo bym chciała, zeby synek wciąż miał takie święta, a z 2 strony
najlepiej jakby ich nie było. Chciałabym, żeby jak najmniej się
zmieniało, ale okazuje się to nie możliwe... Z mężem też mam poważny
problem, też pyta kiedy przestanę chodzić na czarno... a ja mimo, że
minęło 13 m-cy nie mam ochoty na kolory... Przestajemy się dogadywać
i podobnie jak Ty, mam do niego żal. Jest ciężko. Dobrze, ze mam
siostrę bo bez niej nie wiem jakbym dała radę.

[annubis74]

okrutne to co napisalaś
myślisz że tak łatwo wytłumaczyć ból po stracie tak ważnej osoby
jaką jest matka
to, ze tworzymy nową rodzinę nie znaczy że zapominamy o rodzicach,
rodzeństwie. Dla mojej "nowej" rodziny musiałam się pozbierać ale
tęsknota za Mamą jest i pewnie pozostanie jeszcze długo intensywna
i nie chodzi o dźwiganie trudu codzienności bez Jej pomocy - z tym
akurat najprościej sobie było poradzić

[kama0011]

Miseczko, Być może u ciebie jest tak, że Rodzice schodza na drugi
plan po założeniu własnej rodziny. W mojej rodzinie nigdy tak nie
było, i nie jest. Wszyscy sa tak samo ważni, mąż, dziecko rodzicie
czy teściowe.
Bardzo spłyciłaś problem z jakim zmagamy się w tym wątku. Tu nie
chodzi o "logistycza" sferę w zyciu codziennym, pomoc, czy
wyręczanie nasz przez Mamę czy Tatę. Chodzi o autentyczny brak osoby
ważnej i kochanej. O tęsknotę za wspólnymi chwilami, obecnościa,
bliskością.
Moi Rodzice dla mnie byli najwazniejsi w zyciu. Kochałam i nadal ich
kocham miłością bezwarunkową. Rociców masz jednych, nie wybierasz
ich sobie.
Oczywiście kocham tez mojego męża ale jest to miłośc zupełnie inna...

[mag461]

Widzę jak od czasu do czasu mój mąż uroni łezkę,bo akurat wziął coś
co zrobili razem z moim tatą.Wiem,że często sam zagląda na cmentarz
żeby zapalic swieczkę. Nie mam do niego pretensji o to że nie chodzi
w żałobie ,że nie płacze razem ze mną.
Ja ze swojej strony też staram się poflikac jak nikt nie widzi.
Po co mam wszystkich tym obciążac.Ile rozpamiętywac.To życia tacie
nie wróci.
I tak uważam że największy koszmar przechodzą rodzice którzy patrzą
jak odchodzi dziecko. Wydaje mi się że nie ma nic gorszego a żadna
strata z tą jest nieporównywalna.

[edzia764]

Myślę, ze te świeta bedą "niezwykłe", bo pierwsze bez męża. Zawsze
spędzalismy je we dwoje w ciszy, spokoju. Teraz chcę również spędzić
je we własnym domu, tym pustym .... ale nie sama. Myśle zaprosic
moja siostrę (również osobę samotna). Wiem iż moja rodzinka ma inne
plany, ale nie jestem gotowa psychicznie na wieksze spotkania ....
moje serce nadal chce ciszy i spokoju nie chcę więc innym psuć
nastroju świątecznego ... dam sobie radę (powtarzam to zawsze, aby
uwierzyć,ze tak bedzie)....

[kama0011]

Będa smutne...samotne...
Każde święta od smierci mojej Mamy spędzałam zawsze z Tatą. Najpierw
z dalszą rodzina, potem Tata przyjeżdżał do nas, byli teściowe,
bracia mojego Taty.
A to beda pierwsze święta bez Niego :(
I tez wiem, że nikt przy stole nie wspomni o moim Tacie, tylko ja
będę myśleć o Nim. Patrząc na dodatkowe wolne nakrycie będę czekać
na Niego.

[olaopolanka]

Boje sie tych swiat, to beda bardzo smutne swieta, bez Mamy, ktora byla dusza
tych Swiat.Bedzie nas duzo ale nie bedzie Niej,bedziemy plakac i bedziemy
rozmawiac o Niej...Juz nigdy nie bedzie tak samo,iuz nigdy nie bedzie tego ciepla...

[grazyna1965]

To będą drugie święta Bożego Narodzenia bez mojej Patryni. Będą
takie same jak w ubiegłym roku, a ściślej nie będzie ich. Po prostu.
Nigdy nie będzie już świąt w naszym domu bez Patry. Wyjeżdżam jak
najdalej stąd choć już wiem, że nie da się tak naprawdę uciec od
bólu, od cierpienia. Ale nie zniosę siedzenia przy wigilijnym stole,
przy którym nie siedzi Patra. Jesteśmy z mężem sami, pogrążeni w
bólu, ogromnie tęskniąc za naszym dzieckiem. Ale pozwalamy sobie na
wyrażanie tego co czujemy.Nie muszę ukrywac moich łez, nie muszę
tłumaczyć, że chcę być codziennie na cmentarzu albo dlaczego
świeczka musi być codziennie zapalona w oknie..albo dlaczego chodze
na czarno. Mąż to wszystko rozumie. I co najważniejsze, jesteśmy
wciąż razem, choć wydawało mi się, że nie ma dla nas szans.
Statystyka jest porażająca, większość małżeństw nie wytrzymuje tego
i rozchodzi się.Byłam przekonana, że nie przezyję ani jedneego dnia
bez Patry..a jednak żyję, byle jak ale żyję. Byłam też pewna, że
rozstaniemy się z mężeem bo tak naprawdę mąż stracił nie tylko
corkę, ale i żonę. W dniu kiedy Patrynia zginęła umarłam w jakimś
sensie i ja. Przecież Patra to część mnie, ogromna część. Może dla
niektórych zabrzmi to dziwnie ale dla mnie to Patra była i jest
najważniejsza..ważniejsza od wszystkich których kocham. Ważniejsza
od męża..nigdy tego nie ukrywałam. Ale jednak trwamy w tym bólu
razem, wspierając się. Czasami mysle sobie, że mąż jest podwójnie
nieszczęśliwy..stracił jedyne dziecko i skazany jest na życie z
kobietą, która już nigdy nie będzie szczęśliwa. Bo nie może być. Ale
coś sprawia, że wciąż jesteśmy razem. Może to Patra sprawia? A może
nasza miłość jest tak silna, że nie pozwala nam na ciepienie osobno?
Nie wiem..a może czas pokaże, że nie damy jednak rady.W końcu ta
nieszczęsna statystyka... Miałam pisać o świętach a pozwoliłam sobie
na taki osobisty wątek. Przepraszam. Tak jakoś mnie naszło.
Grażyna,mama Patryni

[mag461]

Grażynko
Dziękuję Ci za to co napisałaś.
Właśnie takie posty sprawiają,że wstydzę się mojej rozpaczy po
śmierci taty.
Cóż to za stata w porówniu ze startą dziecka?
Takie posty sprawiają,że nie zadaję pytania dlaczego Tata,ale pytam
dlaczego tak młody człowiek?
Łączę się z Tobą w bólu.
Magda

[olaopolanka]

A ja nie wstydze sie swojej rozpaczy po smierci Mamy.Dlaczego? Bo kazda strata
boli.Nie widze sensu w porownywaniu bolu.

[grazyna1965]

Madziu, kochanie. Nie pisałam tego żeby pokazać, że moja strata czy
moja żałoba jest silniejsza. Napisałam to co czuję, po prostu. O
świętach, których już nie mam i nigdy mieć nie będę, o mojej miłości
do Patry, o tej cholernej pustce w moim życiu. Ty Madziu masz prawo
rozpaczać po swojej stracie bo dla Ciebie ona jest największa,
najbolesniejsza. To oczywiste. I nigdy ale przenigdy nie możesz się
wstydzić tego, że tak boli Cię śmierć Taty. Ja to rozumiem. Gdyby
moja Patra żyła a umarłaby mi Mama albo Tata pewnie rozpaczałabym
straszliwie. Wiesz Madziu? Ja jeszcze nie tak dawno(21 miesięcy
temu) myślałam sobie jak Los jest dla mnie łaskawy, że oszczędził mi
tego bólu..że żyją moi rodzice, żyje nawet moja babcia, która ma
prawie 100 lat. Nie wyobrażałam sobie śmierci osoby bliskiej..a już
na pewno nie mojej Patryni. Dostałam cios tak silny, że podnieść się
nijak nie można. Nie chcę żeby to co napisałam było traktowane w
kategoriach czyj ból jest silniejsza, albo która strata większa. Nie
ma czegos takiego. Jeszcze raz podkreślam, że napisałam to co czuję.
Ty Magdo pochyliłas sie nade mną, dziękuję Ci za to. Ja też bardzo
Ci współczuję straty Twojego Taty. Życzę Ci Madziu żebyś mimo
wszystko potrafiła odnaleźć szczęście w swoim życiu, żebyś miała
marzenia, plany. Pamiętaj, że Twoj Tata chciałby tego, tak jak każdy
kochający rodzic chce dla swojego dziecka jak najlepiej. Ja chciałam
tego dla mojej Patryni, oddałabym za Nią życie.Bo to Ona powinna
żyć, miała tylko 23 lata. Całe życie było przed Nią.Miała plany i
marzenia, kończyła studia, założyła swoją firmę eventową, która była
Jej ,,dzieckiem". Była taka szczęśliwa. Zginęła w najlepszym
momencie swojego życia, wracając z egzaminu, uśmiechnięta, w
towarzystwie młodych ludzi, których zarażała swoją pasją. Na
szczęście nic się im nie stało, wyszli z wypadku praktycznie bez
obrażeń. Poza oczywiście psychicznymi..patrzyli na śmierć mojego
dziecka. Na pewno odcisnęło to piętno na ich życiu. Może nie
powinnam tego pisać ale jak zobaczyłam Patrę w tym cholernym worku
to pierwsze co rzuciło mi sie w oczy to jej spokój, lekki uśmiech.
Tak jakby spała i sniło Jej się coś miłego. Pocieszam się tym, że
nie cierpiała. I tak jak żyła, brawurowo, z impetem, dynamicznie,
głośno..tak też umarła. Zawsze robiła wokół siebie zamieszanie,
takie pozytywne..głośny ,zaraźliwy śmiech, pełna ekspresja,
gestykulacja. Jak pojechałam na miejsce wypadku to zobaczyłam
światła, przewróconego tira, droga zablokowana na wiele godzin. Taka
była moja Patra. Wszystko co robiła w życiu było nietuzinkowe, w
ostatnim momencie życia też. Przepraszam, że znów nie na temat, ale
tak to jest ze mną. Jak zaczynam o Niej pisać to końca nie ma.
Mogłąbym mówić i mówić o Patrze. Zawsze tak było, teraz też. Tylko
teraz nie mam słuchaczy, wszyscy spuszczają głowę, milkną. A ja chcę
o Niej mówić, o tym jaka była wspaniała, cudowna i kochana.Powinnam
w innym wątku, wiem. Ale znow tak jakoś..
Pozdrawiam Ciebie Madziu i pozostałych forumowiczów
Grażyna,mama Patryni

[annubis74]

gregio, jestem w bardzo podobnej sytuacji
dokłądnie w wigilię minie 6 miesiecy od smierci Mamy
w tym roku najchętniej wykreśliłabym tę datę z kalendarza -
poszłabym do pracy (niestety nie mam takiej możliwości) albo
przespałabym całe te swięta
nie wiem jak mam się zmierzyć z tą pustką, bólem, z pustym miejscem
przy stole - miejscem mojej Mamy. Wiem że będę musiała ale nic mnie
nie cieszy i nie chce mi się nawet myśleć o tych swietach

[karnivora]

długie..okrutne .. nachalne

[annmaria]

U mnie trzecie bez... I wcale nie lepiej nie lzej. Nie ciesza jak
kiedys. Chetnie bym sie gdzies w liscie zagrzebala i przespala. Beda
z pustym talerzem na Jego miejscu beda bez grzybowej kutii ktora tak
lubil.Beda z prezentami dla Niego znicze choinka kwiaty bo tylko
takie prezenty kupuje teraz. Za to wiele lez bedzie wiele goryczy i
pytanie kolaczace sie w glowie Czy jest ktos kto moze te swieta
odwolac?

Dni za dniami mijają przyspieszając wciaz biegu...aż się urwą...Za
marzeniem nadąrzyć nie mogą...A pytanie odwieczne CO na tamtym jest
brzegu? Pali usta i ludziom i Bogom...

świąt nie będzie...

[annubis74]

Mój Tata powiedział że nie chce ich obchodzić
rozumiem, my też nie chcemy chociaż chcieliśmy się poświęcić dla
niego. Zaplanowął nam święta u teściów i stwierdził ze on zostanie
sam w domu, w pustym domu pełnym wspomnień
my tez nie mamy ochoty obchodzić tych świąt... dla moich teściów to
świeta jak każde inne, ja boję się że pęknę, nie wytrzymam składania
życzeń, dzielenia się opłatkiem
zaproponowaliśmy tacie żeby po prostu spotkać sie tego dnia, iść
wspólnie na cmentarz, później zjeść kolację bez świetowania ale tata
nie chce

[tilia7]

Annubis,rozumiem Twojego tatę i Ciebie.Ja myślę jak to zrobić,żeby tych świąt
wcale nie było.Żeby się je dało tak jakoś zwinąć w kulkę,zgnieść w harmonijkę,i
wyrzucić daleko,daleko.To są święta,które powinny nieść radość i nadzieję-ale
nie niosą.Niosą ból.Jeszcze więcej bólu niż co dzień.Ból zamiast choinkowych
ozdób,ból zamiast prezentów,ból pustego miejsca przy stole,które już nie jest
miejscem dla kogoś obcego,tylko Miejscem Po Kimś Bliskim.Jedno,czego na pewno mi
nie zabraknie w te święta to zima i mróz.Mam je w swoim sercu.

[dorrita79]

To będę 3 święta bez Nich. Wciąż boli, wciąż smutno z tego powodu i tak
samotnie. Pierwsze święta spędziłam w Kanadzie u znajomych, w zeszłym roku
przyjaciel zabrał mnie nad morze na tydzień - także, przyjaciele o mnie zadbali,
bym nie była sama.
Tym razem jadę z partnerem do Anglii do jego mamy. Dla jego mamy to też będą
pierwsze święta bez męża.
Wcale nie chce tam jechać i to jeszcze na 1,5 tygodnia....sama myśl o tym mnie
dobija. Bo tam żywcem nie ma co robić, taka wiocha...i nawet z netem mogą być
problemy, bo możemy go wogóle nie mieć... czyli będę się czuła dodatkowo odcięta
od świata, bez kontaktu z przyjaciółmi. Takie bezpieczeństwo zabrane, mimo, że
będę z własnym partnerem. Ale bilety już zakupione. Ten wyjazd kompletnie mnie
nie cieszy....myślę tylko ile to wszystko kosztuje nas pieniędzy
(niepotrzebnie), z którymi i tak jest nam teraz wystarczająco ciężko , czasu
itd. Ja wszystko rozumiem, że to dla Jego mamy, i że to będą pierwsze "nasze"
święta. Ale chcę też myśleć o sobie, a gdy tak myślę, to wiem, że do tego
wyjazdu się zmuszam i dla mnie to żadna przyjemność, ale robię to dla Darrena,
bo wiem, że jemu było by bardzo przykro beze mnie. Ale ja jakoś nie potrafię się
cieszyć z tego, że będziemy "razem". Bo mnie nie o "to" razem chodzi. Ja bym
chciała z moją kochaną mamą, z moim rodzeństwem.
Myślę, że święta przez wiele lat będą najtrudniejszym czasem... będę myśleć, co
by było gdyby...
Od jakiegoś czasu czuję się gorzej..... bo właśnie zbliża się czas
przedświąteczny, a co za tym idzie reklamy, piosenki.....a we mnie odzywa się
silniej tęsknota i ból...że ich już nie będzie. Dla mnie póki co święta straciły
na wartości, nie mają większego znaczenia i w sumie to lepiej by było, gdyby ich
nie było....

pozdrawiam
Dora


ps. przepraszam, że Was zaniedbuję od jakiegoś czasu.... ale niedawno
przeprowadziłam się, zaczęłam jakąś pracę...i wieczorami nie mam już sił siadać
do kompa. A poza tym....faktycznie....mój nastrój diametralnie się obniżył.... i
brakuje mi sił i energii do czegokolwiek.
Ale myślę o Was często. ściskam Wszystkich mocno

[halas1961]

W zwiazku ze świetami dzis były łzy pierwsze:( Najpierw w sklepie mężowi bombek
sie zachciało kupowac, nie chciałam mu przykrości robic i pomogłam się
zdecydowac, tzn. wyraziłam opinie, ze te sa ładne. Ale myslałam "po co Ci te
bombki", to co w domu wystarczy, ja bym tam nie kupowała, po co... kto sie
będzie nimi cieszył??? Michał nie za bardzo zwraca uwage na takie rzeczy. Na
tym kursie florystycznym robic mamy wieńce adwentowe i ponoc najmodniejsze białe
dekoracje i gwiazdki z wosku. Kupić gwiazdek nie ma gdzie, takie wziecie maja,
więc sam zaczęłam je robic w foremkach do wyciskania ciastek...anioły i gwiazdki
- "przecudnej urody"(jak mówi jedna znajoma) powychodziły...biedne anioły z
wosku całe od łez słone, bo kto sie nimi cieszyć będzie, kto mnie pochwali:
"mamo Ty to masz jednak fajne pomysły, a zrób cos jeszcze innego...", kto ze mna
bedzie piekł tego orzechowca....Pewnie jak w ubiegłym roku płakac będę od
początku tygodnia....I te dekoracje na mieście, te wyjące na cały regulator
angielskie kolędy...Ja sie do świąt nie szykuje na razie, nie mam posprzatane
extra(jak zwykle bywało), nie mam kartki z zakupami zaplanowanymi, nie kupuje
prezentów, nie planuję... Na ostatnią chwilę cos trzeba... no bo syn jest
jeszcze. Dla niego trzeba, bo dla siebie to świąt raczej nie...
Halina-mama Agatki

[karnivora]

nie warto "s**ć ogniem'
a;e to CO W DOMU - nie wystarczy

[annubis74]

my w tym roku umówiliśmy się że prezenty tylko dla dzieci (choć one
są malutkie i jeszcze niewiele rozumieją), zamówiłam większość w
internecie żeby sobie oszczędzić tych świątecznych klimatów w sklepie
ale ostatnio wpadłam do supermarketu w galerii handlowej (było mi
akurat po drodze) i dobiły mnie te dekoracje, kolędy...
Boli jak cholera... Nie mamy zamiaru przygotowywać jakichś potraw
światecznych (Mama była w tym niedościgniona), nie chcę też spędzać
świąt z rdziną męża - zdaje sobie sprawę że dla nich to mają być
normalne swięta, dla nas to katastrofa...

[mala_1984]

Rozumiem Twojego tatę. Bo mam tak samo. Nie chciałam żadnych świąt, żadnej kolacji. Tylko zatopić się w łóżku i przespać ten czas. Po rozłożeniu tych myśli na czynniki pierwsze doszłam do wniosku, że jeszcze bardziej przeżyjemy te święta jak zostaniemy w domu, w ciszy. KOSZMAR. Zatem na wigilię pójdziemy do mojej cioci. I co do świat doszliśmy do porozumienia, a do prezentów nie. Nie chcę dawać ani otrzymywać. Niestety rodzina tego nie rozumie. Nawet tata uważa, że to że mamy nie ma w niczym nie przeszkadza... No jak to nie!!!! WSZYSTKO, WSZYSTKO SIĘ ZMIENIŁO! I już nigdy nie będzie tak samo. Nie chce mi się już nawet o tym myśleć.

[annubis74]

Ja też rozumiem mojego tatę, mimo, że próbuję go przekonać byśmy
chociaż spotkali się wspólnie z moim bratem, bez opłatka, życzeń,
spiewania kolęd, itd. Najlepiej u nas a nie w domu rodziców gdzie
każdy kąt przywołuje wspomnienia. Póbuję go jednak przekonać bo nie
wyobrażam sobie, ze ja miałabym spędzać wigilię u teściów a tata
miałby siedzieć sam w domu

[annubis74]

Masz rację Tilio, ja też czuję ten mróz w sercu
dlatego nie wiem co robić? czy przekonywać tatę, wbrew jego woli i
wbrew wlasnym myślom? czy odpuścić? ale jak mogłabym zostawić go
samego w wigilię, zazwyczaj jedno z najpiekniejszych, najbardziej
wzruszającym świąt, a w tym roku dzień okrutnie pusty, okrutnie
smutny i bolesny

[tilia7]

Wiesz Annubis,właściwie to nie wiadomo,co robić.Zmuszać taty,jeśli nie chce nie
ma chyba sensu.Zostawić samego-głupio i przykro.Może porozmawiać,powiedzieć,że
wystarczająco ciężko już jest bez Mamy,chcielibyście ten czas spędzić chociaż z
Nim?Nie wiem.Ja sama święta najchętniej bym przespała.Nie dam się wciągnąć w te
paranoiczne przygotowania.Ale będę ze swoimi bliskimi,bo wiem,jak strasznie się
o mnie martwią,wiem jak byłoby im przykro,gdyby mnie przy tym stole
zabrakło.Czytam wypowiedzi w tym wątku i tak sobie myślę,że straciliśmy różne
bliskie osoby:Rodziców,Dzieci,Partnerów ,Mężów,Rodzeństwo - każde z nich było
niezastąpione i pustki po Nich nikt i nic wypełnić nie może - ani Ciebie Mąż nie
jest w stanie pocieszyć po stracie Mamy,ani mnie ukochana Mama po stracie
ukochanego mężczyzny.Straszne jest to,co śmierć z nami robi.Ale może warto na
siłę,z bólem,wbrew sobie pomyśleć też o tych,którzy tu są.Nie mówić im,że nic
już nie ma sensu,że już nic nie warto-choć ja sama tak czuję-i być dla
tych,którzy są.I chyba nie tak ważne jest czy siądziemy do stołu,czy są te
wszystkie potrawy,prezenty.Ważne,żeby była miłość.Okażmy ją nie tylko tym,którzy
odeszli,ale również tym, którym TU okazać ją możemy.Bo przyjdzie kiedyś taki
moment,że i na to już będzie za późno:(

[annubis74]

Masz całkowitą rację Tilio
Ja w pierwszym odruchu negowałam sens wszystkiego co pozostało
ale zrozumiałam już że jest to zły kierunek. Moja Mama wcale by tego
nie chciała, nie chciałaby by żałoba przesłoniła nam całe życie.
To wszystko co się stało już i tak bardzo mocno uderzyło w nasze
życie, w życie mojego Męża, nie mam prawa podporządkowywać
wszystkiego swoim uczuciom. Co prawda bardzo się boję świąt
spędzanych z teściami, bo nasze relacje są raczej oficjalne i
konwencjonalne, ale wiem że muszę się przemóc dla mojego męza. No
włąśnie często tu piszemy że powinniśmy myśleć o sobie, nie kierować
się ty co mówią/myślą inni, ale z drugiej strony jesteśmy uwikłani w
miedzyludzkie zależności.
Bardzo się staram każdego dnia by moja córeczka nie odczuwała całego
smutku jaki mam w sercu, dla niej i do niej się smieję, opowiadam
Jej o BAbci, wiem że właśnie tego moja Mama by pragnęła.
Tak chciałabym jakoś "naprawić" nasze życie ze względu na mojego
męza, córeczkę, tatę, brata, nawet jeśli mam świadomość że już
zawsze będzie to puste miejsce przy stole

annubis

[amberka2]

Dla mnie to beda drugie swieta bez mamy. Za chwilke minie rocznica jej smierci.
Moja mama nie miala okazji spedzic zadnych Swiat ze swoja wnuczka, a ja
odczuwam z tego powodu ogromny smutek.

A jednak staram sie cieszych z nadchodzacych Swiat, jest o niebo lepiej niz
przed rokiem. Wczoraj bylam kupowac prezenty dla meza i jego krewnych, bo ja juz
nie mam rodzicow, a jestem jedynaczka i tak naprawde maz i coreczka to wszystko,
co mi pozostalo.

To bedzie jej pierwsza choinka ( rok temu zaraz po pogrzebie nie mialam ochoty
na choinke, corcia i tak byla zbyt mala zeby cokolwiek zrozumiec) i juz widze
jej wielkie oczka jak zobaczy swiecace lampki:)



Mysle, ze nasze mamy chca abysmy cieszyly sie zyciem i naszymi dziecmi. One daly
nam wszytko, cala milosc i sile, ktora pozwala nam teraz przetrwac. Smierc
rodzicow jest wpisana w naturalny bieg tego ziemskiego zycia i kazdego to czeka.

Ja tez nie chcialabym, aby ktorego dnia, gdy ja odejde, moja coreczka pograzyla
sie w zalobie. Ty tez na pewno nie bedziesz tego chciala.

Zaczynam godzic sie z faktem odejscia mamy. Po miesiacach buntu, smutki i zalu
do calego swiata zaczynam dziekowac Bogu, ze ja mialam. Przeciez moglam miec
wyrodna matke, a tak mialam najukochansza, wspaniala mame, ktorej wszystko
zawdzieczam.
Teraz prosze Boga o zdrowia i jak najdluzszy czas z moim mezem i moja coreczka.

Mam badzieje, ze z biegiem czasu i TY w pewnym stopniu zaczniesz sie godzic z
odejsciem mamy.

[zorzaewki74]

annubis74
u mnie jest bardzo podobnie. Również 24 grudnia minie dokładnie pół roku od
śmierci mamuni...i ten sam dylemat...tata nie chce słyszeć o świętowaniu.
Chciałam zrobić Wigilię u siebie i zaprosić siostrę z mężem i tatę ale on nie
chce. Wyszło tak, że ja będę u teściów a siostra ze swoją rodziną z tatą. To
będą dla nas bardzo bolesne święta i nie wiem jak je przeżyć ;(
Tym bardziej będzie mi smutno, że w rodzinie męża bardzo mocno celebruje się
Wigilie a ja nie mam ochoty się cieszyć, dzielić życzeniami i uśmiechać przy
rozpakowywaniu prezentów..NIe chcę tego! ;(

[emi56]

W moim domu pierwsze swieta po odejsciu mamy ,byly skromne na
zasadzie jedzenie w lodowce i kazdy bierze na co ma ochote.Z potraw
zrobilam nie wiele, nie ma malych dzieci, wiec bylo latwiej. Teraz
beda drugie, i mysle ze czas na bardziej normalne, takie jak byly
kiedy jeszcze mama zyla.Ja wypracowalam sobie swoj wlasny swiat, i
to gdzie ja jestem to ,mama jest czesto ze mna. Na zasadzie dzieci
ktore maja swojego niewidzialnego przyjaciela. Dzieciom nie
przeszkadza to ze go nie widza ,i nie slysza. Ja natomiast jestem
dorosla.Ale wierze w to zycie po smierci i wierze w to ze ubrana
choinke mama widzi i ze kwiat ktory kwitnie w doniczce z malenka
dedykacja "mamus to dla ciebie " tez widzi. Rodzine pytalam czy
nikomu nie bedzie przeszkadzac jak przy mamy zdjeciu na kominku
bede palic swieczke . Powiedzieli mi [ a pal sobie jak tobie to
pomaga} i pale ta swieczke juz poltora roku. I czesto widze ze ktos
z rodziny mnie wyprzedzi i wieczorem ta swieczke zapali.Nieraz
mowie ze pale swieczke kazdego wieczoru bo jak mama przyjdzie to
bedzie wiedziec ze o niej pamietamy.I w tym roku robie takie
zwyczajne swieta , robie to dla meza,syna i rodziny, Robie je tez
dla mamy, bo jak bedzie sie czula jak przyjdzie i bedzie
zimno,pusto i smutno.

[mikus328]

Hej mam podobny problem z ktorym juz sobie nie radze stracilam oboje
rodzicow w tym roku . Mama zmarla w maju wspieralam ojca bylam przy
nim ale to nic nie dalo odebral sobie zycie w pazdzierniku bo bardzo
za nia tesknil tak jak ja teraz tesknie za nimi .Czuje pustke i
ogromny bol nie wyobrazam sobie tych swiat bez moich kochanych
rodzicow.Zycie stracilo dla mnie sens zyje z dnia na dzien i nie
moge sie pozbierac.Dlaczego ci ktorych tak bardzo kochamy tak szybko
odchodza ?

[olaopolanka]

Mikus, bardzo Ci wspolczuje i bardzo mi przykro, ze Twoi Rodzice odeszli,
szczegolnie mi przykro,ze Twoj Tato nie wytrzymal straty Mamy.
Mocno Cie tule i pozdrawiam cieplo i pamietaj nie jestes sama, zawsze mozesz tu
do nas napisac i zawsze mozemy wzajemnie sie wspierac.To tylko tyle ale niekiedy
az tyle...

[halas1961]

Przed świętami w tym roku czuję się znacznie gorzej niz w zeszłym.To drugie
swięta bez Agatki. Duzo znacznie gorzej...Może to się zmieni po tym spotkaniu z
młodzieżą albo jeszcze będzie gorzej Dzis od rana ten dzień z płaczem...wciąż
widze dłonie i stopy Agatki w ostatnim stadium choroby....Gdy była zdrowa
dłonie miala takie piekne, długie smukłe palce, delikatna skóra...Przez te
duszności i brak tlenu , przez ta podła okrutna chorobe dłonie, palce byly sine,
widac było kazda zyłke, paznokcie były sine....A Ona tylko prostowała te dłonie
przed oczyma i ogładała i patrzyła na nie... To było takie nie do zniesienia,
nie potrafie tego nazwac nawet... Jakby mi ktos serce na tysiące kawałków
rozrywał, jakby mi ktos najgorszy ból zadawal gdy Ona tak patrzyła na te
dłonie...Wszystko,wszystko bym wtedy oddała...żeby tylko zmienić to co sie
dzieje...I stopy opuchnieta, nie mieszczace się w kapcie...które godzinami
masowałam z dołu ku górze, bo ponoc limfa miała się przemieszczac... smarowałam
oliwką i masowałam, masowałam...Dzis na nowo na tysiące kawałków serce mi pęka,
na tysiące...
Ktos się dziwi, ze reakcje mam zwolnione, że nagle dziura w głowie mi sie
pojawia, że nie wychodzi mi to czy tamto... mój Boże, mój Boże...nawet szkoda
usta otwierać aby tłumaczyc...
I takie to bedą święta... we łzach chyba
Halina-mama Agatki

okropne bo bez niego

[maretta111]

To już drugie święta będą bez Darka, w minionym roku było koszmarnie, bo
niespełna miesiąc po jego śmierci,a w tym będzie okropnie, źle, puste miejsce,
serce rozrywa się na tysiące kawałków tak mi jego brak, tak bardzo mi jego brak.
Formę normalności muszę na pozór pokazać dzieciom, a resztę mam w nosie.
Zamknęłabym się i przesiedziała z najbliższymi, z dala od męża rodziny, oni już
chcą widzieć radość,a nie patrzeć na smutek. Co ich obchodzi mój ból.
Przepraszam za zbyt osobisty komentarz,ale to prawda, nikomu smutasy nie są
potrzebne. Marta
www.youtube.com/watch?v=McMsyPddKpQ

[mikus328]

Dziekuje Opolanko za slowa pocieszenia to duzo w takich chwilach . Dzisiaj
jest mi jeszcze gorzej zyje z dnia na dzien nie mam nawet z kim pogadac o
tym co czuje.Kiedys gdy mialam mame szlam do niej gdy mialam problem lub
gdy bylo mi zle o wszystkim moglam z nia pogadac byla moja kochana mamusia
najwspanialsza przyjaciolka i przede wszystkim wzorem do
nasladowania.Niedlugo swieta chyba najgorsze w moim zyciu najchetniej bym
je cale przespala.

[tylkoja9]

to beda smutne swieta, wszyscy tak mamy, trzymaj sie

[edzia764]

święta będą smutne ... ale czas jaki do nich pozostał też
jest "wredny". Po przeczytaniu ostatnich wpisów widzę, ze większość
z nas ma załamanie psychiczne, powracają wspomnienia, które wzmagają
cierpienie, osłabiają chęć dalszej walki z bólem, tęsknotą ...
nasuwają się znowu pytania co robić ... jak dalej żyć ....

[misiowanka5]

Mojej mamy nie ma od 3 tyg, wyprowadzilam sie z domu bo nie potrafie przejsc
obojetnie obok jej rzeczy, czy miejsc gdzie siadala ze mna i godiznami potrafila
rozmawiac. poniewaz z ojcem od lat mam fatalne kontakty uwazam ze decyzja o
wyprowadzce jest jak najbardziej sluszna. od dalszej rodziny potoczyly sie
komentarze ze jestem nie powazna, ze po smierci mamy powinnismy trzymac sie
razm. ale jak oni to widza, skoro od chwili kiedy mama odeszla ojciec nawet nie
zapytal czy daje sobie rade z tym ze jej juz nie ma. bylam z mama najbardziej
zzyta z calej rodziny, mialysmy tyle wspolnych planow a teraz jej nie ma.
swieta beda straszne.

[pam_71]

Nie wiem jakie będą to Święta ... ale jednak będą.
Udało mi się namówić wszystkich do na Wigilię u nas. Perspektywa
spalonego karpia na szceście nikogo nie przeraża ... a zmiana klimatu
(domu) może choć trochę złagodzi ból ...

[elsy]

święta będę,choć wolałabym je wyciąć z kalendarza,ale niestety się
nie da....
do końca życia zeszły rok zmienił moje nastawienie do Świąt Bożego
Narodzenia,do tej pory moich najukochańszych i zawsze oczekiwanych
dni w roku
na dzień przed Wigilią,23 grudnia odszedł na zawsze już,po
dwuletniej walce z rakiem mój kochany Tatuś,całe zeszłe święta
przepłakaliśmy,w domu,w kościele,gdy słyszę kolędy od razu płyną mi
łzy,a tu szał przedświąteczny już w sklepach!
a ja nie mogę na to patrzeć,odwracam głowę od choinek i ozdób
świątecznych w sklepach,nie chcę tych świąt ani teraz,gdy będzie
pierwsza rocznica śmierci Taty ani nigdy
Boże Narodzenie stało się dla mnie najsmutniejszym okresem w
roku,obok Dnia Ojca,dnia imienin i urodzin Taty,rocznicy ślubu moich
rodziców...już zawsze kojarzyć mi się będą ze śmiercią Tatusia...a
przecież to są Święta,które łączą rodzinę,a u nas nastąpiła
rozłąka,pożegnanie,ból,smutek i tęsknota...

jak mam to przetrwać,skoro czuję to co opisałam,a jednocześnie nie
chcę popsuć tej pięknej atmosfery mężowi i dzieciom,przecież dla
nich ma to być cudownym wspomnieniem na całe życie,tak jak to było u
mnie i powinno być dla każdego....jak cieszyć się razem z nimi,kiedy
to tak okrutnie boli!!!!

całe moje życie myślałam o tym,jak bardzo Święta Bożego Narodzenia
muszą być smutne dla mojego Tatusia(choć nigdy tego nie pokazywał po
sobie)bo jego tatateż umarł w tym pięknym czasie,tyle że w ! dzień
Swiąt,a dziadek na starość mieszkał z moim Tatą,byli ze sobą bardzo
związani...i tak sobie myślałam,że nigdy,przenigdy bym nie
chciała,żeby nam też się wtedy przytrafiło takie nieszczęście,ale
Bóg chciał inaczej,nie wiem dlaczego? to miały być nasze ostatnie
śięta,bo choroba była już bardzo zaawansowana,ale nie dane nam
było...
Tatusiu tak bardzo za Tobą tęsknię!

re:Mikus

[olaopolanka]

Droga Mikus rozumiem Cie, ja tez nie chce tych swiat i najchetniej tak, jak Ty
ucieklabym w sen.Moja kochana Mama odeszla 2 miesiace temu, nie moge patrzec na
te wszystkie przystrojone juz choinki,migajace swiatelka, sluchac koled -
KOSZMAR.Dla nas swiat sie zatrzymal...

[vipercia]

o złośliwości losu ... popatrzcie jakie długie (przedłużone) będą w
tym roku święta i sylwester ... szkoda że takie do ... niczego

[kamilas24]

jak to czytam to żal mi nas wszystkich razem wziętych. moja mama umarła 4
miesiące temu. W zeszłym roku Wigilia była w szpitalu, bo przyplątała jej się
ogromna infekcja, z która mama chodziła do lekarzy bardzo długo i tylko ją
ignorowali. Przestali ignorować jak przyjechała nieprzytomna w stanie
septycznym...Przez to jej wyleczenie zabrało wtedy aż dwa miesiące. Ale Wigilia
była ...nietypowa. Przyjechałam do mamy z moją chrzestną. Zrobiłysmy łącznie
chyba z 15 potraw. W pokoju ani w ogóle na oddziale nikogo nie było, chyba jeden
pacjent na oddziale obok. Rozstawiłysmy swieczki w calym pokoju. zlaczylysmy te
obskurne szpitalne stoliki z wszystkich 4 lozek i nakrylysmy obrusem i
...spedzilysmy tam chyba 5 godzin. mama czula sie calkiem niezle w porownaniu do
tego co bylo, chociaz przez to ze pozwolono tej infekcji utrzymywac sie tak
dlugo i znalezc mamie w takim stanie, nie mogla w ogole chodzic. potem w
styczniu po wyjsciu ze szpitala przychodzil rehabilitant. Opisze historie mamy w
koncu kiedys, historie ktora byla ciagiem bledow lekarskich i obojetnosci). I
zeby nie bylo - razem z mama wierzylysmy lekarzom i ufalysmy jak Bogu. Nie chce
zeby ktos myslal, ze zwalam na nich smierc mamy. Moja mame zabila choroba, ale z
wielka pomocą lekarzy. Sama nie dalaby rady.
W tamtym roku wiedzialam, bylam pewna, ze te swieta beda lepsze. Pomimo tego ze
duzo sie smialysmy, ze pierwszy raz sama gotowalam zupe grzybowa, ze mama
poplakala zie ze szczescia ze pomimo ze w szpitau to jest tak ladnie, to byly to
swieta w szpitalu. Jak po wigilii spakowalam te wszytskie rzeczy i szlam po
schodach to plakalam. Tak strasznie plakalam. Ze niby w szpitalu zostac nei
mozna a ja nigdy nie umialam mamy tam zostawiac. I wiedzialam ze jak wyszlam to
tez plakala. Naprawde myslalam ze te swieta beda lepsze..

Moi rodzice byli rozwiedzeni od 10 lat ale ojciec ciagle z nami mieszkal bo moja
mama - dobry czlowiek- stwierdzila ze da mu czas zeby sobie czegos tam szukal.
Nie poszukal sobie, a moja mama ktora w miedzyczasie miala duzo przjsc z babcia
ktora ciagle chorowala nei miala sily procesowac sie zeby ojciec sie wyniosl. Od
zawsze jak pamietam ojciec nie pytal co robie w swieta ani czy mnie moze nie
wziac do babci. Swieta to moja mama i babcia, kiedy jeszcze zyla. W tamtym roku
tez nie pytal, byl ze mna moj chlopak, ale na Wigilie poszedl do swojego
domu...normalnego swiatecznego z cala(duza) rodzina w komplecie.

W te swieta nie wiem... Babcia ze strony taty i rodzina tam powiedzieli ze jak
cos to zebym przyjechala. Moj chlopak chcialby isc do swojego domu tylko problem
w tym ze tam...nikt na mnie za bardzo nie czeka. Nikt chyba nie zaprosi bo niby
to oczywiste, chociaz dla mnie oczywiste byloby pytanie w stylu 'jak sie
czujesz' czy cos takiego przez ten caly czas od smierci mamy , a o to ani razu
mnie nie zapytali. Moj chlopak mieszka teraz ze mna i wiem ze im sie to
niepodoba bo chcieliby go w domu (mamy po 24 lata) i nie wiem naprawde nie wiem.
Nie chce isc na Wigilie podczas ktorej nikt nie powie ze nie ma mamy, podczas
ktorej nie bedzie tematu a ja tez nie bede mogla byc smutna, bo przeciez w
Wigilie trzeba sie cieszyc....

Kazdy dzien jest trudny ale Swieta to jakos taki jeszcze gorszy czas. Mama to
byla cala moja rodzina, moj promyk, ktory nawet w trakcie choroby mowil do mnie
'no nie badz taka smutna'. Moj promyk ktory zgasl.Mam 24 lata, a czuje jakbym
przezyla cale zycie. Moi znajomi maja jeden problem - znalezienie pracy, a
Swieta (to ostatnio uslyszalam na kursie) "to tylko cxas wolny, ale niestety
rodzina sie wtedy dopieprza i trzeba z nimi siedziec". Mam 24 lata i brak checi.
Za duzo sie w moim zyciu wydarzylo za wczesnie. A podczas Swiat po prostu bol
jest jeszcze wiekszy.

Kamila

ReKamila

[olaopolanka]

Droga Kamilo, mysle,ze masz racje,ze za duzo tych niedobrych rzeczy Cie w zyciu
dotknelo, masz w koncu dopiero 24 lata i mam wrazenie, ze pomimo tego, ze masz
chlopaka jestes taka samotna...
Kamilo nie zmuszaj sie do niczego, pamietaj, ze wcale nie musisz sie cieszyc jak
Ci jest smuto, przeciez stracilas swoja Kochana Mame,masz prawo do smutku...
Kamilo pieknie zrobilas Mamie Wigilie w szpitalu, piszesz, ze plakalas, ze Mama
na pewno tez plakala, ale to nie byly tylko lzy zalu ale i tez Waszej wzajemnej
Milosci.Pozdrawiam Cie cieplo Kamilo.

[tilia7]

Dokładnie, brońmy naszego prawa do żałoby,mówmy,że jest nam smutno,ciężko,źle.To
jest normalny stan człowieka, który stracił bliską osobę,nie mamy się czego
wstydzić,nie robimy nic złego.Bądźmy czułe i pełne ciepła dla najbliższych ale
nie na siłę,nie na wesoło, bo i na smutno można okazać dobre uczucia i miłość.A
dalszej rodzinie można powiedzieć grzecznie ale wprost,jak się czujemy,jeśli
ktoś sam tego nie widzi.Zresztą często jest tak,że ludzie nie mówią nic, bo boją
się,że nas urażą,my nie mówimy nic bo nie daj boże się rozkleimy i tak rośnie
wielkie społeczne zakłamanie wokół żałoby,którego wszyscy tu obecni jesteśmy
ofiarami.

[mikus328]

Droga opolanko z tego co piszesz widze ze przezywamy to samo .Moja
mamus odeszla 7 miesiecy temu a mi jest z tym coraz gorzej co raz
bardziej za nia tesknie czuje sie taka samotna. Mowia ze czas goi
rany ale nic z tego mnie to boli tak jak wtedy gdy dowiedzialam sie
ze zmarla.Mam 21 lat i nie mam rodzicow boze nie chce mi sie wierzyc
jeszcze rok temu mialam kochajaca sie duza rodzinke a teraz nie mam
nikogo kazdy poszedl w swoja strone i nikt nawet nie zapyta czy daje
sobie z tym wszystkim rade nawet nie zadzwonia ............a mam
dwoch starszych braci

[olaopolanka]

Kochana Mikus, jest mi bardzo ciezko, masz racje tesknota za Mama jest coraz
wieksza, tak strasznie to boli,wrecz ten bol jest namacalny.Rozumiem Twoja
samotnosc, pustke, zal i nawet taka troche bezradnosc,mocno Cie przytulam. Jest
to przykre ale czesto nie dostajemy wsparcia nawet od najblizszych, nie wiem
moze nie potrafia go nam dac, moze sami sa w swoim bolu, a moze nie potrafia sie
z nim skonfrontowac, dlatego nas unikaja...Nie jeste sama Mikus, spij spokojnie.

[misiowanka5]

Mikus jeśli chciałabyś porozmawiać albo się wyżalić to daj znać. Widzę, że
jesteśmy w tym samym wieku i obie zostałyśmy same, bez rodziny i z wielką stratą
w sercu. Mam nadzieje, że się odezwiesz.
Pozdrawiam, trzymaj się ciepło:)

[mikus328]

Misiowianko jestem bardzo chetna do rozmowy z toba .Mysle ze obie na
wzajem mozemy sobie pomoc ta rozmowa tymbardziej ze mamy podobne
sytulacje.Moja mamus miala 54 lata gdy odeszla a moj tatus 52 byli
zbyt mlodzi na smierc i chyba dlatego tak trudno mi sie z tym
pogodzic.pozdrawiam i sciskam cie mocno