Nie mam juz siły

[galaksy46]

Ostatnie normalne święta miałam w 2006. W styczniu 2007 zachorował mąż, cały
rok w szpitalach, ciężka operacja na serce, ale wyszedł z tego. Potem w samo
Boże Narodzenie 2007 ja byłam szpitalu. W 2008 zaraz po Wielkanocy zachorowała
na udar moja mama. Chorowała pól roku, potem umarła. Boże Narodzenie 2008 było
pierwszym bez niej. Potem tuż po Wielkanocy 2009 zmarł brat mojego ojca, teraz
miesiąc temu zachorował drugi brat ojca, 2 dni temu zmarł. Kiedy nadchodzą
święta boje się, że znowu coś złego się stanie. NIENAWIDZĘ ŚWIĄT!

[maretta111]

Ja też znienawidziłam ale normalność muszę spróbować zachować dzieciom,
pozdrawiam ciepło. Marta

[mocnakrysia]

Od tej pory też nienawidzę żadnych świąt. Zawsze już będą mi się kojarzyć ze
śmiercią. Zamiast opłatka w wigilię ,miałam pogrzeb mamy.

[galaksy46]

Naprawdę, bardzo współczuję.

[m-i-l-v-a]

Zauwazyłam, ze mnostwo ludzi nie lubi swiat... powodem jest zazwyczaj zderzenie
zbyt duzych oczekiwan, miłych wspomnien z dziecinstwa, z trudna rzeczywistościa.
W swieta znacznie trudniej niz w normalnych dniach znosimy przeciwnosci losu,
samotnosc. Czasami jakies koszmarne swieta lub nie daj Boze wiecej niz jedne
swieta tak bardzo zapadaja nam w pamieci, ze gdy zblizaja sie kolejne wpadamy w
panikę w obawie przed jakąs przewrotną powtarzalnoscia losu....
Ja tez nie lubie swiat, chociaz kiedys kochałam ich urok....od kilku lat uciekam
przed nimi w chorobe,. Przed swietami jestem bardzo aktywna osobą, równiez w
fazie swiatecznych przygotowan ( chociaz tutaj zapał wykrzesywany jest juz chyba
wyłacznie z troski o syna) po czym gdy przychodza swieta zalegam w łozku z
fizycznymi objawiamyi choroby i trawam w jakims dziwnym letargu do ich konca,
modlac się, zeby tym razem mnie nie dobiły. Od jakiegoś czasu widze tylko jedna
dobra rzecz w swietach- to, ze sie wreszcie koncza.

[olaopolanka]

Ja to samo pomyslalam dzisiaj,ze najgorsze dni mam juz za soba...

[m-i-l-v-a]

Zauwazyłas Olu, ze myslimy czesto podobnie?. Wczoraj tez prawie jednoczesnie
napisałysmy prawie to samo na tym forum. Mogłam poczekać chwilke i napisać:
"olu, podpisuje sie pod tym co napisałaś:)"

[olaopolanka]

Tak,M-i-l-v-a pozdrawiam Cie bardzo cieplo. A z tym uciekaniem w chorobe mam
podobnie,ten letarg jak piszesz czy zamrozenie jest nam potrzebne po to,aby tak
nie bolalo.

[m-i-l-v-a]

Wiem.... ja tez cie pozdrawiam bardzo ciepło

[karnivora]

zła wiadomosxc
/ wielkanocny zajączek już rży ostrzegawczo

PS spoko/ żart - falstart

[mag461]

karnivora napisała:

> zła wiadomosxc
> / wielkanocny zajączek już rży ostrzegawczo
>
> PS spoko/ żart - falstart


Masz rację kochana i zaciera łapki....
>
>

[m-i-l-v-a]

Spoko... teraz to mi kroliczek moze naskoczyć ze swoim falstartem...teraz to ja
"gonię go"...

[galaksy46]

Już nie mogę wytrzymać. Teraz okazuje się, że tata ma guz... Kiedy minie to
pasmo nieszczęść? Co ja takiego zrobiłam, że tak muszę cierpieć?

[dorrita79]

Nie wiem co Ci mogę powiedzieć.
Jest mi bliskie to co mówisz, to co przeżywasz.
Ja jak na swój wiek przyżyłam naprawdę wiele niedobrego, los nie szczędził mi
"krzyża" (tak się dzieje od dziecka, od kąd pamiętam). Swoimi doświadczeniami
mogłabym obdzielić spokojnie z 10 osób. Niejedna 70latka ilością tylu
doświadczeń mi "nie dorasta". Nie raz wyłam do Boga zadając pytanie "ile
jeszcze??", "czym sobie na to wszystko zasłużyłam?", przecież jako dziecko
byłam niewinnym stworzeniem, a jednak los traktował mnie okrutnie, zbyt okrutnie.
I w moim mniemaniu czala się przelała niespełna 3 lata temu, kiedy straciłam
cała rodzinę w wypadku. To już było ZA DUŻO. Po raz pierwszy w życiu straciłam
nadzieję. A stracić nadzieję, to tak jak już nie żyć. Piekło na ziemi i myśl, by
umrzeć. Brakowało jednak odwagi by odebrać sobie życie, więc skręcałam się z
bólu miesiącami. Myślałam, że oszeleje, że odejdą mi zmysły.
Dzisiaj mimo tych wszystkich doświadczeń mam nadzieję na lepsze "jutro", mam
plany, cele, kocham i jestem kochana.
Nie wiem czym los mnie jeszcze doświadczy (aż boję się myśleć). Myślę, że chyba
najgorsze teraz dla mnie by było, gdybym nie mogła urodzić zdrowego dzieciątka.
Ale tfu tfu... bez saamopełniających się przepowiedni;-)
W każdym razie cóż, mogę zadawać sobie pytanie "ile jeszcze, co jeszcze złego
mnie spotka, jakie jeszcze krzyże będę musiała dźwigać", ale i tak za życia nikt
mi na to nie odpowie. Mogę poszukiwać odpowiedzi w wierze, ale i tak....prawdę
się dowiem już TAM. To co mogę robić, to starać się iść mimo wszystko do przodu
i mieć nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej.
A co będzie? Tego nie wie nikt.
Życzę Ci siły i nadziei. Nie poddawaj się.
Przytulam
Dora

[galaksy46]

Bardzo ci dziękuję za te słowa. Ale ja już nie mam nadziei. Sama czuje się stara
(do tego jestem niepełnosprawna)i nigdy nie będę mieć dzieci. W swoim życiu już
tylko tracę. Od dawna nie wierzę że czeka mnie jeszcze cokolwiek dobrego. Jestem
tylko coraz bardziej chora, ale nikt tak naprawdę tego nie rozumie. Nie mam
pieniędzy na psychologa, żeby sobie pogadać.

[olaopolanka]

Droga Galaksy ale masz nas, tak samo pokiereszowanych przez zycie tak samo
slabych i cierpiacych, nie jestes sama Galaksy,Twoja slowa sa dla mnie
wazne,Twoje cierpienia rowniez.Mocno Cie tule.
P.S Sa Osrodki Interw.Kryzysowej gdzie mozesz znalezc bezplatna pomoc
psychologa. Daj sie podniesc.

[dorrita79]

Rozumiem, że musi Ci być cholernie ciężko.
A skąd jesteś? Wiesz, czasem żeby pogadać nie jest potrzebny psycholog, a ktoś
kto zechce z Tobą zwyczajnie pobyć, wysłuchać Cię, wesprzeć. Nie masz znajomych,
przyjaciół? To może warto ich poszukać. Internet to takie silne narzędzie.
przytulam
Dora

[agalt]

Galaksy, jestesmy z Tobą.
Ale masz rację, że przydałby Ci się dobry psycholog. Jednak nie
musisz mieć pieniędzy. Tak jak napisała Ola, istnieją ośrodki
interwencji kryzysowej, centra profilaktyki tudziez inne miejsca,
gdzie możesz taką pomoc otrzymać bezpłatnie. Jeśli nie możesz
znaleźć w necie, po prostu zadzwoń na pogotowie lub policję i
zapytaj. Na pewno Cię pokierują.
A poza tym, pisz częściej do nas. Ja nieraz zastanawiam się, co u
Ciebie. Ale nie chciałabym być nachalna. Pisz, proszę:)
Przytulam mocno
a/

[halas1961]

Nie zawsze musi byc psycholog. Ja np. korzystam z pomocy psychiatry.
zwykle dlugo sie czekalo na wizytę, po dlugiej przerwie , a teraz na
początku roku chyba mniej poranionych na duszy, bo tylko tydzień. I
tez w najzwyklejszej przychodni bez pieniedzy.
Agalt pisze prawde, czestomyslimy o tych co dlugo sie nie odzywaja,
ale nie wywolujemy ich bo moze ktos juz sie lepiej czuje, moze nie
chce zeby mu pzeszkadzac. Pozdrawiam cieplo
halina-mama Agatki

[dorrita79]

Oczywiście, jeżeli można poszukać darmowego psychologa, terapeutę, psychiatre,
czy interwencje kryzysową to należy spróbować. Różnie z dostępnością to wygląda
w różnych miejscowościach. Im mniejsze, tym gorzej. Natomiast przestrzegałabym
przed pokładaniu wyłącznie w nich swych nadziei, bo na różnych ludzi można
trafić. Ja każdy piastuje swe obowiązki z powołania, i tacy lekarze, doradcy
potrafią też krzywdę zrobić.
Ja pamiętam jak tuż po tragedii wydzwaniała do mnie psycholog policyjna i
molestowała mnie o spotkanie (z tzw interwencji kryzysowej). W końcu dla
świętego spokoju się zgodziłam, choć nie czułam wtedy takiej potrzeby, miałam
przyjaciół. Na miejscu okazało się, że babka nie miała żadnego pojęcia co to
jest interwencja kryzysowa, jak powinna się zachować (a ja tylko uśmiechałam się
pod nosem).
Zresztą ... temat rzeka.
ściskam
Dora

[tilia7]

to prawda,że mozna trafic na zupełnie nieprzygotowanych
psychologów.Dlatego,jak już kiedyś pisałam,dobrze szukac tych którzy
mają tytuł psychoterapeuty.Zawsze można też wcześniej popytac o
opinię.I mozna skorzystac z takiej pomocy za darmo.Często wystarczy
zapytac psychiatry gdzie się udac.

[dorrita79]

niestety i ten z tytułem terapeuty może mocno skrzywdzić, nie znając tematu
żałoby (to jak się okazuje jest specyficzny temat i specyficzne podejście do
Klienta). Ja niestety swego czasu mocno tego doświadczyłam i mimo, że płaciłam
swemu terapeucie za każdą z wizyt....to spierd.... sprawę że hej (to nie tylko
moja opinia). Przekonywał mnie, że zna temat żałoby, ale życie pokazało co
innego. I po 2 miesiącach musiałam go zmienić (w totalnym rozwaleniu
psychicznym),a kasę którą wydałam na niego przepadła. jakiś czas później
wysłałam do niego maila, mówiąc co myślę o jego "znajomości tematu" i że nie
powinien brać ludzi w żałobie, żeby ich nie krzywdzić tak jak mnie i o dziwo,
podziękował mi za konstruktywną krytykę. Moje szczęście było takie, że sama się
interesowałam tematyką i przeczytałam sporo na temat terapii w żałobie i gdyby
nie to i jakaś intuicja to pewnie dalej pozwoliłabym się krzywdzić i ciągnąć kasę.
Eeeee, chyba powinnam zamilknąć w tym temacie a nie robić złą opinię .....
już siedzę cicho
ściskam
Dora

[agalt]

Nie, Doro. Nie powinnaś zamilknąć. Bo trzeba sobie uświadamiać, że
nie każdy psycholog czy terapeuta jest w stanie nam pomóc. I jeśli
czujemy, że wizyty i rozmowy nam nie pomagają, to najlepiej szybko
je zakończyć i poszukac pomocy gdzie indziej...

[tilia7]

Dorotko,napisz proszę jeśli możesz,co ów teapeuta robił źle.Tak dla
mojej wiedzy,żebym mogła sobie porównac z tym co robi moja
psycholog.Uważam,że jest ok,ale zawsze warto spojrzec z innej
perspektywy.Jak nie chcesz na forum to na gazetowego,tak chociaż w
kilku zdaniach.Będę wdzięczna.
Pozdrawiam ciepło

[dorrita79]

tamtem terapeuta, kiedy byłam w fazie szoku (czyli nie bardzo jeszcze zdawalam
sobie sprawę z tego co się stało) chciał doprowadzić do fazy ostatniej -
akceptacji poprzez nakazanie mi napisania listów do zmarłych. Toczyłam z nim
wojne o to, bo wiedziałam już, że nia ma pojęcia o żałobie. Napisałam wtedy
tylko jeden list pożegnalny - ale swój. Rozwaliło mnie to dokumentnie ....
To chyba najpoważniejszy błąd jaki zrobił w terapii ze mną. Po za tym oceniał,
nie dawał mi prawa do wielu rzeczy jak np różnych uczuć.
I myślę, że tyle wystarczy w tym temacie.
Na szczęście wtedy inny wziął mnie potem pod swoje skrzydła i naprawiał to co
tamtem spierd....
pozdrawiam
Dora

[tilia7]

No niestety,to jest chyba najczęstszy i najpoważniejszy błąd,jaki
psycholodzy robią w pracy z osobą w żałobie.Swoją drogą to jest
wręcz nie do uwierzenia,bo nawet człowiek bez przygotowania
psychologicznego wie,że śmierci nie da się zaakceptowac szybko a już
na pewno od razu.Często się też pojawia motyw,że psycholog w ogóle
nie daje prawa do przeżywania tej żałoby,tylko od razu na siłę każe
wstawac i iśc,najlepiej w radosnych podskokach.I zając się "czym
innym",żeby nie myślec:((Dlatego,choc ja jestem zwolenniczką
korzystania z pomocy psychologicznej,trzeba jednak miec też swój
własny rozum,faktycznie chocby doczytac o etapach żałoby w necie i
nie pozwolic sobie nic narzucac.Ja na szczęście chodze do
mądrej,choc bardzo młodej babki.
Swoją drogą to jest zatrważające,że tak mało jest dobrych
specjalistów,bo przecież żałoba jest zjawiskiem powszechnym i na
pewno wielu ludzi potrzebuje fachowej,ale naprawdę fachowej,pomocy.A
ile mogą zrobic krzywdy ci niedouczeni to szkoda mówic.Dobrze,że
chociaż ten Twój terapeuta przyjął krytykę,jest nadzieja,że już
nikogo nie skrzywdzi.Bo to pewnie wynika nie ze złej woli,tylko z
braku wiedzy i doświadczenia.

[dorrita79]

Tylko jełop powinien się od razu przyznać, że nie miał nic wspólnego z żałobą.
Owszem, może i był expertem w innych tematach i miał bardzo dobre rekomendacje,
ale tutaj dał dupy na całej linii. Pewnie ambicja i "renoma" nie pozwoliła mu
się przyznać do braku znajomości tematu.
Psychologów, terapeutów, którzy znają się naprawdę na temacie żałoby jest
niestety zbyt mało, jak na potrzeby polskiego społeczeństwa:-( Smutne, ale
prawdziwe.


Dzisiaj mam bardzo kiepski dzień:-(((
jest mi źle....
jak na wiecznej huśtawce
przytulcie mnie
buuu:-(((

Dora

[agalt]

Przytulam Cię ciepło

U mnie tez ostatnio cieniutko:((

[tilia7]

Przytulam mocno.Sama ledwo żyję.Siedzę i usiłuję nie chlipac
przynajmniej zanim wrócę do domu:(Czuję się coraz cięższa i cięższa
od tego ciężaru i kompletnie na nic nie mam siły.

[dorrita79]

Dziękuję, potrzebuję...
I Ciebie też tulam, jak Ci źle.

Dzisiaj mam jeden z takich dni, że wszystko mnie wku...., irytuje.
Buzuje we mnie jakaś bomba, ktora nie koniecznie ma przyczynę.
i oby nie wybuchła, bo Darren niczemu winny chłopak;-)
heh
Dora

[halas1961]

A ja na odmiane dzis ciut lepiej sie czuje. I przytulam wszystkich gorzej się
czujących do swej piersi potężnej. Ale jak dobrze Dorotko, ze Ty tak po ludzku
bez tego "ą" i "ę" jełopami i normalną polską łaciną:) rzuciłaś. Ja mimo, ze
staram sie być kulturna:) i nie bluzgać wyznaję zasadę starych Lwowiaków(mój
tata),ze jak sie zdenerwujesz to dla zdrowotności trza ku..ą rzucić:)
Darrena oszczędź
Halina-mama Agatki

[dorrita79]

Wpadli dzisiaj do nas przyjaciele, dzięki czemu i lepiej się poczułam i Darren
został oszczędzony;-)
Dzięki za tulaki Kochane Kobity. No co ja bym bez Was zrobiła, co?;-)

Ja nigdy nie byłam "ę" i "ą". Moja mama zawsze mi powtarzała, że dyplomacji we
mnie za grosz, i że czasem powinnam się zastanowić co mówię a zwłaszcza w pracy.
Ale ja jestem jaka jestem i walę między oczy co myślę, i chyba nic z tym już nie
zrobię. Ale coś ludzie mnie lubią, a w pracy szefowie respektowali/ szanowali
(wiedzieli, że pewne "numery" to nie ze mną) więc chyba nie jest tak źle. Moja
koleżanka w pracy była takim "pokornym cielęciem" zawsze z uśmiechem i zawsze na
"tak" a szefowie tak jej się odpłacili na koniec (a wcześniej ją wykorzystywali
ile wlezie) za serce, które zostawiła firmie, że szkoda słów.
Kiedyś ktoś powiedział, że mnie można lubić lub nienawidzić (czy bać się) i nie
ma nic pośrodku, i chyba coś w tym jest.

A Ty z tą piersią to nie przesadzaj kochana, Ty chyba potężnej piersi nie
widziałaś hehe;-)
Dzięki Twojemu postowi też się uśmiechnęłam. Dziękuje

buuuziaaak
Dora

[olaopolanka]

Ja tez Cie Dorotko przytulam, choc bardzo sie zle czuje dzisiaj

[galaksy46]

Dzięki dziewczyny. Wiem, że tak jak mnie, nie jest wam lekko. Ale nie potrafię
już sobie poradzić sama. U psychiatry byłam. On tylko proponuje leki. Owszem, na
jakiś czas, czemu nie. Ale nie do końca życia. Poza tym z psychiatrą nie da się
pogadać. On uważa, że nie mam depresji, więc nie jest tak źle. A mnie się
wydaje, że nie jest dobrze. Musze być teraz dla ojca wsparciem, ale jak to
zrobić, jeśli nie ma już we mnie żadnej nadziei? Te nieszczęścia trwają już od
początku 2007 roku. Ile lat jeszcze? Ile można wytrzymać? Kto mówi, że co nas
nie zniszczy, to nas wzmocni mówi bzdury. Im więcej za mną przeżyć, tym trudniej
mi dźwigać swój krzyż. Im więcej nieszczęść, tym bardziej jestem rozedrgana,
rozklekotana wewnętrznie. A w pomoc kryzysową nie wierzę. To tylko pomoc
doraźna. A mnie potrzeba czegoś na dłużej. Żadni przyjaciele nie pomagają.
Słuchają, ale nie słyszą. Poklepują po ramieniu, ale nie rozumieją.

[agalt]

Galaksy kochana,
Od czegoś trzeba zacząć. Na początek dobre leki nie są złe. Choc
pewnie, że nie do końca życia.
Ja pomoc kryzysową przetestowałam na sobie. Zanim spotkałam Jasia
miałam za soba nieudane małżeństwo. To ja odeszłam, ale to w niczym
nie zmieniało sytuacji. Odeszłam, bo musiałam. Poczucie porażki, a
właściwie klęski, depresja, myśli samobójcze - to był mój bagaż, z
którym zameldowałam się u psychologa. Pani psycholog była sporo
młodsza ode mnie. W pierwszej chwili pomyslałam "Co ta dziewczyna
może wiedzieć o życiu? Co ja tu robię?" Ale okazało się, że świetnie
trafiłam. Dzięki tej "dziewczynie" stanęłam na nogi. Szkoda, że już
nie pracuje w Centrum, bo teraz czasem bardzo chciałabym móc z nią
porozmawiać...
To nie jest pomoc doraźna. Trwa tyle ile kryzys, czyli akurat. Potem
nie będzie Ci potrzebna. Spróbuj, proszę...
A co do przyjaciół, to może oni słyszą. Ale ciężko zrozumieć coś,
czego się samemu nie przeżyło. Nie wiń ich za to, że nie potrafią
zrozumieć. Mistrz Gałczyński napisał
"Jeśli ogórek nie śpiewa
i to o żadnej porze
To widac z woli nieba
Prawdopodobnie nie może"
Przytulam Cie mocno
a/

[tilia7]

Zgadzam się z Agalt.Spróbuj jednak w ośrodku kryzysowym.Na początek
pomogą,czasem samo wygadanie się przed kimś kto uważnie słucha może bardzo
pomóc.Może coś doradzą.Są przy poradniach psychiatrycznych poradnie zdrowia
psychicznego,gdzie psycholog przyjmuje normalnie na kontrakcie z
NFZ.Spróbuj,może trafisz na kogoś odpowiedniego.Ja już drugi raz w życiu
musiałam skorzystać z pomocy psychologa i drugi raz trafiłam bardzo
dobrze.Naprawdę warto.Właściwie niewiele masz do stracenia,skoro tak źle się
czujesz,a do zyskania mnóstwo.Ale oni do ciebie nie przyjdą,bo o Tobie nie
wiedzą.To Ty musisz wyjść do nich.Trzymam kciuki.

[olaopolanka]

Droga Galaksy, ma racje Agalt,ze od czegos musisz zaczac.Nawet gdybys na
poczatku miala zaczac od lekow, ja takze zaczelam brac leki,biore od 10 dni i
zaczynam juz odczywac delikatna poprawe, nie mozesz wszystkiego negowac bo tak
naprawde potrzebujesz wzmocnienia pod kazdym wzgledem,wiec prosze zacznij chocby
od malych krokow.Pozdrawiam Cie bardzo cieplo.

[galaksy46]

Zapisałam się do psychologa. Zobaczymy, co powie. Ale to dopiero 30 marca.

[agalt]

Super:) To juz niedługo, niecałe 2 tygodnie...
Fajnie, że napisałaś
Przytulam Cie mocno

[tilia7]

Dobrze zrobiłaś.Bardzo dobrze.Trzymam kciuki żeby jakoś pomogło:)

[shope]

Ja tez ostatnie normalne swieta mialam kilka lat temu mimo, ze
jestem jeszcze mloda dziewczyna :( Zachorowal moj tata, ciezka
choroba wiec i swiadomosc najgorszego. Rok temu przed swietami
zachorowala moja kochana babcia, do tej pory choruje lecz nie ma z
nia kontaktum ciezki wylew, to juz poltora roku jak sie meczy a my
bez niej. Miesiac temu zmarla moj tata :( nie mam sily dalej isc:(