Nie uszlachetnia...

[tilia7]

Ksiądz Tischner,niedługo przed śmiercią powiedzał o cierpieniu:
"Nie uszlachetnia.To miłość zbawia, nie cierpienie. Miłość
zbawia pomimo cierpienia."

Obserwuję siebie samą w tym procesie żałoby i tak jak na samym
początku uważałam,że cierpienie nie uszlachetnia,tak teraz rok i
prawie miesiąc później,nadal twierdzę,że NIE USZLACHETNIA.Wręcz
przeciwnie.Widziłam,co cierpienie uczyniło z moim ukochanym
mężczyzną-doprowadzając Go w końcu do śmierci.Widzę,co robi ze
mną.Nie jestem lepsza.Nie jestem wrażliwsza.Nie jestem bardziej
współczująca.Nic z tego.Skamieniałam,zobojętniałam,zrobiłam się
zimna i oschła.Ból innych o tyle mnie obchodzi,że gdy widzę że inni
też cierpią, czuję się mniej osamotniona we własnej rozpaczy.Stałam
się egocentryczką,choc nigdy nią nie byłam-teraz ja i moja rozpacz
to centrum Wszechświata.Mam czasem potrzebę wszystko wydrwic.Wyśmiac
wszelkie wartości złym,pogardliwym śmiechem.Stałam się
cyniczna.Toksyczna.Spaliłam się na popiół w tym cierpieniu i każdy
kto podejdzie za blisko ubrudzi sobie ręce popiołem.

[agawyzga]

Droga Tilo wyobraź sobie,ze ja po pół roku od śmierci córki czuje się coraz
gorzej i mam bardzo podobne odczucia do Ciebie...myślałam,że czas leczy rany a
to nie prawda...jak czytam twój wpis, to jak bym słyszała moje myśli,żale i
wyrzuty...zrobiłam się zupełnie nie czuła na innych...a mój dramat tak mnie
pogrąża że wciąż chce mi się wyć na ten cały podły świat.No bo gdzie ten
piękny i cudowny świat skoro nie ma w nim mojej młodej pięknej chcącej tak
bardzo żyć 19-letniej Madzi...??? No gdzie mam szukać tego piękna...?
Agnieszka-mama Madzi

[dorrita79]

Dla mnie pół roku czy rok, to wcale nie jest długo okres od śmierci bliskiej
osoby. Ja dopiero po roku od tragedii zaczęłam się tak naprawdę pogrążać w bólu,
cierpieniu, tęsknocie, poczuciu bezsensu życia. Też stałam się egoistką i
egocentryczką zapatrzoną w siebie i swoje cierpienie. Musiałam dosięgnąć dna,
swojego dna, swojej niechęci do życia, bólu istnienia, wewnętrznego krzyku
rozpaczy i braku nadziei by się odbić zacząć się podnosić.Mój proces podnoszenia
rozpoczął się po 2 latach od tragedii. Bardzo powoli, małymi kroczkami.....po to
bym teraz mogła stać twardo na ziemi.
Dlatego rozumiem Was bardzo dobrze. Niestety jest to długi proces. Wielu z nas
brakuje cierpliwości, bo chcielibyśmy by JUŻ było lepiej, a tu nie da się.
Wszystko ma swoje miejsce i czas; i ból, smutek, cierpienie, rozgoryczenie.... i
nadzieja, wiara w lepsze jutro. Nie da się przeskoczyć tego trudnego czasu. Ale
można wyjść na prostą (jestem tego przykładem)....choć ta prosta już nie będzie
taka jak przed śmiercią bliskiej osoby, za to będzie inna (co nie znaczy gorsza).

Absolutnie nie czuję się uszlachetniona, bo wiele wad charakteru ujrzało światło
dzienne po tragedii: egoizm, egocentryzm, zazdrość, zawiść (wcześniej zupełnie
obce mi uczucie), pycha, obojętność na innych zawładnęły mną całkowicie. Teraz
muszę wkładać w to wiele własnej pracy nad sobą, aby wszystko powróciło do
równowagi. Ale wiem, że da się.

Przytulam mocno
Dora
www.pomocpostracie.pl

[agawyzga]

Dorotko wiesz co jest w w tym najtrudniejsze? że w pracy wymagają ode mnie,ze przecież już czas na "normalność" jak ktoś mi powiedział... przecież opadły już emocje....co najmniej jakbym miała katar ,który już powinien się skończyć....teraz wiem jak bardzo dopadła mnie samotność w moim otoczeniu gdzie jestem,ludzie nie tyle że mnie nie rozumieją ale najgorsze ,ze nawet nie próbują a ja nie umiem się już odnaleźć wśród tych co cieszą się z życia i maja problemy z których tylko śmiać mi się chce..
a ten cholerny czas zamiast na lepsze to na gorsze...
Agnieszka-mama Madzi

[mala_1984]

Pani Agnieszko... pół roku to przecież tak niewiele. To tak naprawdę bardzo mało
czasu aby odczuć ulgę po stracie ukochanej osoby. Ja przyjełam strategię nie
myślenia, wmawiania, że jest dobrze. Zapewne jest to zła metoda, bo działa tylko
doraźnie, na chwilę, ale dla mnie innego wyjścia nie ma. Pewnie dlatego czasem
mam takie dni, gdy to do mnie wszystko wraca i czuję się jakbym była chora
psychicznie! Płaczę i użalam się wtedy nad sobą niesamowicie. W tym tygodniu
codziennie śniła mi się mama, CODZIENNIE. Była chora... Mimo, że bolało jak się
budziłam, to jednak chcę aby przychodziła w snach, bo to nasz jedyny kontakt...
Otoczenie niestety nie zrozumie tego bólu. Mówią o normalności z troski, chcą
pomóc nie zdają sobie sprawy, że takie słowa tylko ranią... Każdy z nas ma
większe i mniejsze problemy. Chociaż tak jak Tilia napisała jak widzimy, że inni
cierpią to czujemy się mniej osamotnieni we własnym cierpieniu... Coś w tym
jest. Bo słowa "Rozumiem co czujesz" z ust kogoś kto nie przeżył straty
ukochanej osoby tylko drażnią. Ostatnio koleżanka aby mnie pocieszyć powiedziała
"Jesteś już dużą dziewczynką musisz się otrząsnąć..." Chciała dobrze, a wyszło,
że poczułam się jak najmniejszy człowiek świata i totalnie zagubiona istota.

[tilia7]

Droga Ago,nikt nas tak naprawdę nie zrozumie w tym bólu.Taka kultura dziwna
jakaś,że nie ma w niej miejsca na żałobę i ból.No chyba,że media mogą na tym
krocie zarobić,to wtedy się ogłasza,że wszyscy mamy cierpieć przez
tydzień,obowiązkowo.Ale nawet w czasie tej żałoby narodowej zdarzało się i to
nierzadko,że jakiś dziennikarz ze zdziwieniem mówił,że ktoś płakał mówiąc o
bliskich.A słyszałam w Faktach nawet komentarz,że oficer się "rozkleił".Płacz
jest be,smutek jest be.Mamy być wszyscy szczupli,szczęśliwi i młodzi,na grypę
wziąć grypeks,na stres tabletki ziołowe i udawać,że życie jest piękne.Nie wiem
jak sobie z tym radzić i gdzie znaleźć swoje smutne,ale przyjazne człowiekowi
miejsce,w tym świecie.

[annubis74]

Ago, Tilio, a ja wcale nie wymagam by ktoś zrozumiał mój ból w takim
sensie by doznał podobnej straty. Nie wymagam by mówił
mi : "rozumiem" bo takie słowa zazwyczaj drażnią. Ale chcę by nie
mówił mi że już czas zdjac czerń, ze powinnam zgłosić się do lekarza
i wziąć pigułki na poprawę nastroju. Że powinnam cieszyc się
wiosna... chcę tylko by ktoś uszanował i zrozumiał mój ból. A jeśli
go na to stać dał mi szansę wygadać się na jedyny bliski mi temat i
wypłakać się. Miałam nadzieję ze może ta tragedia pod Smoleńskiem
wstrząsnie ludźmi nie "narodowo" ale właśnie indywidualnie, że
dostrzega fakt, że ktoś obok nich traci mamę, ojca, męża, żone,
brata, siostrę, dziecko lub kogoś innego równie bliskiego
ale tak naprawdę to był wielki narodowy festyn załoby, siedem dni
chlipania do kamery, najbardziej zbrzydziła mnie Monika Olejnik
która roniła łzy dwa dni z rzędu. Licytowanie sie kto jest lepszym
POlakiem, co dobry Polak robić powinien (wg załozenia moich
studentów przez 7 dni żałoby nie powinien pracować ani studiować,
tylko płakać - albo wykorzystać czas na wizytę w Galerii Handlowej -
wiem, to cyniczne, ale mnie też cierpienie nie uszlachetniło. Nie
mogę też już słuchać bełkotu, ze śmierć jest po coś, ma nam
przynieść coś dobrego. W moim przypadku śmierć Mamy zaowocowała
oddalaniem się od siebe (wśród moich najblizszych), moim zapadaniem
sie w sobie a w rezulatacie kiepskim klimatem mojego małżeństwa.
Podobnie jak napisała to Tilia, mam ochotę wszystko wykpić,
wyszydzić, wydrwić. Wykrzyczeć ludziom: G*** wiecie, wy wszyscy z
waszymi malutkimi g**** sprawkami, duperelami, miniproblemikami, wy
którzy macie ten komfort że możecie cieszyć się życiem a nie
rozważać kwestie sensu śmierci, cierpienia na własnej skórze

[mocnakrysia]

Każdy czy wcześniej czy póżniej doświadczy cierpienia na własnej skórze i
zastanowi się nad sensem życia i śmierci. To nie minie nikogo.A że ludzie nas w
żałobie się boją i unikają , osobiście kilka razy tego doświadczyłam. Nawet od
własnych dzieci.Mnie również to cierpienie w żaden sposób nie uszlachetnia.

[tilia7]

Ja szczerze mówiąc nie zaliczam się do osób,które chcą,żeby JUŻ było
lepiej.Wręcz przeciwnie,muszę się zmuszac,żeby robic cokolwiek w tym
kierunku bo najchętniej całkowicie bym się w tej rozpaczy
pogrążyła.Przez rok ból był jedyną treścią mojego życia i nie umiem
go tak po prostu puścic i zając się czymś innym.Czasem mój organizm
nie wytrzymuje tego i nokautuje całkiem,nie czuję wtedy
nic,zupełnie.I źle mi z tym wtedy bo mi tego bólu brakuje.
a jednoczesnie widzę,tak jak napisałam jakie spustoszenie to
cierpienie zrobiło w moim życiu.

Zgadzam się,że do równowagi długa droga przede mną.Ale też pewne
rzeczy są już nie do naprawienia i nie wrócą już na swoje miejsce.To
cierpienie zmieniło mnie i zmienia.I po prostu chciałam napisac,że w
cierpieniu nie ma nic dobrego.NIC.

[agawyzga]

Niestety Tilo ale masz racje, na tym świecie mało jest zrozumienia, mnie czasem się wydaje,ze znajduje się wśród ludzi jak z kosmosu i nie mogę znaleźć już swojego miejsca,błądzę każdego dnia jak we mgle i szukam ukojenia ale ono nie przychodzi,przychodzi za to codziennie świt,który sprawia że chciałabym się już rano nie obudzić, ale budzę się co rano i choć dobrze wiem,że Madzia by nie chciała takich moich myśli i takiego smutku, ale to jest silniejsze ode mnie....Tilo jak bardzo cie rozumiem, jesteśmy chyba na tym samym etapie żałoby...i chyba nam daleko do spokoju...
Pozdrawiam cie gorąco
Agnieszka-mama Madzi

[tilia7]

Tak Ago,do spokoju daleko.Moja psycholog stwierdziła dwa dni temu,że ja dopiero
teraz -za kilka dni będzie rok i miesiąc - wchodzę w "normalne" etapy żałoby.Że
to co przezywałam przez ten rok,to był tak intensywny ból,taki amok,że tak
naprawdę te etapy nie miały jak zaistnieć.I ja się z nią zupełnie zgadzam.
Mam takie samo uczucie jak Ty-codziennie rano budzę się i pierwsza rzecz jaką
czuję to rozczarowanie,że znowu się obudziłam,druga to niechęć,że skoro się
obudziłam to trzeba żyć,trzecia-pełni funkcję pocieszenia - wieczorem znowu
będzie można się położyć.Niezależnie od tego co faktycznie robię,na pytanie :"co
robisz?" mogłabym niezmienni odpowiadać to samo:"zabijam czas".
Również przytulam Cię bardzo mocno

[bie-tka]

Tak bardzo jestem z Wami Tilio, Ago... u mnie mineło 443 dni czyli
rok , 2 miesiace i 20 dni, i ja codziennie budzę sie ze zdziwieniem
ze żyję, że świeci słońce, że ludzie chodza sobie zadowoleni,
szczęsliwi, ech... A muszę być "twarda" bo córka zdaje maturę w
maju. Wspieram ją jak tylko mogę ale jest cięzko , bardzo ciężko.
Powiedzcie jak u Was z pracą, bo ja nie mam siły pracować cały czas
mam pod górkę,żyję w innym świecie praca to dla mnie zło konieczne.
Pozdrawiam i ściskam Was mocno. Ela- mama Adasia.

[annmaria]

Moge napisac ze jestem tu stara. Tu na forum bo trzy lata zaraz. Nie
czuje sie uszlachetniona bol byl i jest i pewnie bedzie. Zawsze i do
konca do dnia kiedy sie spotkamy. Jednego smierc Ojca mnie nauczyla
zeby doceniac kazdy dzien z bliskimi i go glaskac i serce dawac zeby
dostrzegac i byc po prostu byc. Smierc Ojca uswiadomila mi co wazne
a co zbedne i dzieki nej przez nia wiem co prawdziwy bol i rozpacz.
Wiem tez co liczy sie sie w zyciu kolejna lekcja od Taty. Niestety
ostatnia. A

Dni za dniami mijają przyspieszając wciaz biegu...aż się urwą...Za
marzeniem nadąrzyć nie mogą...A pytanie odwieczne CO na tamtym jest
brzegu? Pali usta i ludziom i Bogom...

[tilia7]

A ja to wiedziałam już wcześniej.Wiedziałam co ważne,wiedziałam,że trzeba
okazywać miłość bliskim póki są i póki my jesteśmy.Mnie uszlachetniło i
uwrażliwiło szczęście.Teraz,w bólu,ciężki wkładam wysiłek w to,żeby o tym
wszystkim nie zapomnieć:(

[annmaria]

Tillio!
Ja tez wiedzialam ze milosc trzeba okazywac i wierz mi robilam to. O
czym innym pisze. Jestem mysle dobrym czlowiekiem i kocham calym
sercem moich bliskich. Pisze o tym ze inny swiat mi sie ukazal inne
priorytety kiedy siedzialam dwa dni oko w oko ze smiercia i
odganialam ja reka. I nie odgonilam.



Dni za dniami mijają przyspieszając wciaz biegu...aż się urwą...Za
marzeniem nadąrzyć nie mogą...A pytanie odwieczne CO na tamtym jest
brzegu? Pali usta i ludziom i Bogom...

[tilia7]

Elu,dla mnie obecnie każde działanie jest złem koniecznym.To co czuję,że
chciałabym robić,to stać nad grobem i patrzeć w płonący ogień.Reszta mi tylko
przeszkadza.Z drugiej strony fakt,że odpowiadam za swoją jednoosobową firmę na
pewno jakoś mnie mobilizuje,wbrew mnie samej zresztą.Ale też dzięki temu,że sama
sobie jestem szefem i pracownikiem,nie muszę się chociaż ze swoim bólem szarpać
między ludźmi.Ale nie chce mi się nic i czasem naprawdę nie mam siły nawet wstać
z łóżka.A życie w "innym świecie" to już norma.Inni mnie widzą,ale mnie tu tak
naprawdę nie ma.I wszystkie przyziemne sprawy rozpraszają mnie,denerwują i
okropnie męczą.Wykonuje czynności automatycznie,to co jest codziennie
powtarzalne jakoś mi idzie,ale każdy drobiazg spoza tego rytmu urasta czasem do
rangi problemu nie do ogarnięcia,mimo,że w istocie jest banalny i można go
odhaczyć w 5 minut.
Uściski ciepłe

[margolka-and-more]

A mi teraz żal wszystkich... Patrzę na pochylone łebki w mojej
klasie, te wciąż wierzące, że wszystko jest dla nich osiągalne i te
wykrzykujące, że pieprzą taki świat i myślę sobie, jaki ogrom
cierpienia przed nimi wszystkimi... Cierpienia, które wszystko
wyrówna, wszystko uczyni mniej ważnym... I nie da się przed tym
uciec, jak zechce - dopadnie. Koniec świata mnie dopadł w wakacje,
chciałam, żeby jak najprędzej się skończyły - żeby stanąć choć obok
świata, w którym największym dramatem jest "bo mi się zepsuła
prostownica!". Obok świata naiwnego i prostego, gdzie się jeszcze nie
wie... nic.

[karnivora]

ze gdzie to Tiszner powiedział /KOMU?

[tilia7]

Nie tyle powiedział-co napisał.Nie mógł już mówic,chory na raka
krtani i w ostatnich swoich dniach porozumiewał się z bliskimi
pisząc na karteczkach.W jego biografii przeczytałam,że krótko przed
smiercią podał taką kartkę przyjacielowi-nie wiem komu dokładnie.Na
kartce były tylko dwa słowa:"Nie uszlachetnia".

www3.uj.edu.pl/alma/alma/72/01/11.html a to link do strony
Uniwersytetu Jagiellońskiego,na którym odbyła się dyskusja na ten
temat.To jako potwierdzenie,że cytatu nie wymyśliłam;)

[198-3mk]

Witam Wszystkich...
Przeczytałam wszystkie wpisy w tym wątku. Powstrzymywałam się od
opisania swojego doswiadczenia na temat, czy cierpienie
uszlachetnia...? Pomimo tego, iż zdaję sobie sprawę z tego, że bedę
krytycznie oceniona, to ręka aż mnie świerzbi aby napisać.
Zastanawiam się nad tym, o czym myślicie, mówiąc że was cierpienie
nie uszlachetniło... Bo w tym cały naszym bólu, zagubieniu,
beznadziei, nie chodzi chyba o to, aby nagle nad Naszymi głowami
unosiła się aureola... Nie chodzi o to abysmy unosili się nad
ziemią...
W tym roku, w listopadzie minie pięć lat, od kiedy straciłam swojego
22-letniego syna, po ciężkiej 10-miesięcznej, walce z nowotworem.
To tak dla przypomnienia.
Ja z pełną swiadomością, czystym sumieniem, piszę dzisiaj,cierpienie
mojego syna i moje, zrobiło z nas innych ludzi... Lepszych...
Wrażliwszych... Otwartych... Odważniejszych... POKORNIEJSZYCH...
Proszę nie odebrać tego, że stałam się osobą świetą bo daleko mi do
tego, a i z kościołem jestem teraz na bakier. Z Bogiem nie! Tylko z
kościołem.
Marcin, jak to 22 latek, świat należał do Niego... Leżał u jego
stóp. Wszystko mozna było zaplanować. A przede wszystkim, zawojować
świat... Choroba spadła jak grom z jasnego nieba, i nagle dotarło do
Jego świadomości że nie wszystko jest zależne od nas... Nie wszystko
musi być po naszej myśli. Nie będę opisywać co wtedy czuliśmy, bo
nie to chcę Wam przekazać. Marcin, w ciągu jednego miesiąca, stał
się całkiem innym człowiekiem. Zpoważniał, wyciszył się, nabrał
pokory... Tak. Pokory wobec nieprzewidywalności, jakie niesie
zycie... Stał się bardzo odpowiedzialny. Mnie powiedział tak;"
Mamuś, wiem że jest to rak złośliwy, teraz się leczę , i nie
rozmawiajmy o tym...; To było Jego zyczenie. Cały okres choroby
byłam z nim, ale o takie sprawy jak recepty, zażywanie leków,
terminy wizyt w szpitalu, wszystko wzioł na siebie. Prawie się nie
skarżył... Nigdy mnie nie zapytał dlaczego to On jest chory...
Kiedy choroba mocno postępowała, zaczoł się ze mną modlić. Każdego
dnia odmawialiśmy Koronkę do Bożego Miłosierdzia, kiedy byłam zajęta
w kuchni, a zbliżała się godzina 15-ta, to przypominał mi o
modlitwie. Większość czasu spedzlismy we dwoje, bo Marcin tak
chciał... Ostatnie 14 dni Jego życia, to ja czuwałam przy nim w
szpitalu. Mieliśmy osobna salę, więc bylismy sami... Pierwsze dni,
widziałam ze się boi, zaczeliśmy rozmawiać o smierci... Każdego dnia
przyjmował komunię świętą. Mnie nigdy nie powiedział ze nie chce
umierać... Wręcz prosił już o śmierć... Wiedział że nie wygra z
chorobą... Był zmęczony walką, ale do końca żartował, uśmiechał się.
Odchodził tak bardzo spokojnie... Nie wyraywał się śmierci... Nie
szarpał się... Byliśmy przy nim całą rodziną. Tuliłam Go w
ramionach, i w pewnej chwili powiedziałam; synu odejdź spokojnie,
bardzo Cię Kocham ale pozwalam Ci odejść bo tam też Cię kochaja...
Po tych słowach, po moim gorącym buziaku, mój syn tak pięknie się
uśmiechnął i odszedł... -(-(-(
Jego cierpienie wyzwoliło w Nim takie pokłady wiary i odwagi, które
pozwoliły Mu godnie przejść na drugą stronę... Każdego dnia, proszę
Boga o łaskę takiej śmierci... Oddałabym wszystko aby tylko mieć
syna przy sobie, ale nie boję się też powiedzieć że to doświadczenie
zrobiło z Marcina innego człowieka... Kocham Cię Synku za Wszystko!
A co ze mną i z moim cierpieniem...? CDN... Beata-mama Marcina.

[198-3mk]

Witam ponownie... Jeśli macie dosyć moich wywodów, nie czytajcie-)

Cierpienie i Ja...
W chwili, kiedy dowiedziałam się jaka choroba dopadła mojego syna
Marcina, świat zawalił mi się na głowe... To uczucie zna pewnie
kazda mama z tego forum...
Kiedy minął pierwszy szok, pierwsze przerażenie, zadałam sama sobie
pytanie; chcesz pomóc synowi przejść tą straszną drogę...? czy
schowasz głowę w piasek, i to tobię będą musieli pomagać...
Oczywiście wybrałam tą pierwszą wersję. Nie było mi łatwo. Od 20-
tego roku życia chorowałam na nerwice lękową. Okropnie bałam się
śmierci. Nie chodziłam na pogrzeby, jeśli nie musiałam. Nie poszłam
nawet na pogrzeb naszego wspólnego przyjaciela bojąc się ze coś mi
się stanie. Musiałam przewartościowac, przekierunkować, całe swoje
dotychczasowe życie. Szukałam sposobu, jak to zrobić... Gdzie
znaleść pozytywną energię. Jak pozbyć się lęku... Strachu...
Przerażenia... Paniki... Szukałam i znalazłam... I w tym miejscu nie
napisze nic nadzwyczajnego, po prostu znalazłam Boga... Postanowiłam
zawierzyć Bogu... Napisałam do Niego list. / Kto czytał moją
książkę, wie o jakim liście piszę/. Powiedziałam Mu w tym liście,
Bądź Wola Twoja Panie, a głeboko w serduchu myslałam, ale niech ona
bedzie po mojej myśli...
Przyszły dla mnie trudne czasy. Czasy nie do ogarniecia ale ja, z
kazdym dniem stawałam się inna. Każdy dzien powierzałam Bogu,
prosiłam Go o obecność w moim życiu, prosiłam o opiekę. Przestałam
się bać. Wszystkie moje objawy związane z nerwicą lękową znikneły.
Byłam bardzo obciążona. Mąż nie umiał tego udźwignąć, uciekł w
pracę... Ja nie pracowałam więc wciąż przebywałam z Marcinem. Był to
dla mnie najcennieszy czas w moim życiu. Starałam się Go wykorzystać
jak najlepiej. Nie przegapić ani jednej minutki. Byłam dla syna
opiekunką, pielęgniarką./nawet zstrzyki nauczyłam się bić z morfiny/
psychologiem. Bardzo duzo rozmawialiśmy. Syn wiedział że zawsze może
na mnie liczyć. Ja tak jak syn, byłam bardzo pokorna wobec choroby
Marcina. Nie buntowałam się. Nie obwiniałam innych. Nie traciłam
swojej energi na złość, była mi potrzebna abym mogła wspierać syna...
Nie oznacza to ze byłam zimna jak sopel lodu. Płakałam. Wyłam, kiedy
nikt nie widział ale nadal mówiłam, Bądź Wola Twoja... Kiedy
dopadało mnie zwątpienie, modliłam się i odzyskiwałam spokój.
Znajomi, przyjaciele, dziwili się że tak przez to przechodzę... A ja
robiłam to, z miłości do mojego dziecka. Kiedy syn odchodził, był we
mnie taki sam spokój jak w nim. Nie płakałam. Służyłam Mu do samego
końca.Halinka, i wiele matek z tego forum, których dzieci zmarły na
raka, wiedzą jak jest trudno, kiedy się wie że nasze dziecko
odejdzie...
Mój syn zmarł... Jak się zmieniłam...? Pokora... Na pierwszym
miejscu pokora... Wiem że nic nie jest zależne odemnie. Ja mogę
planować a życie i tak zrobi po swojemu. Zawsze mówię, jak Bóg da,
to zrobi to czy tamto, pojadę tam czy tam...Wtedy wszystko mi się
udaje. Zrobiłam największą rzecz dla mojego syna. Napisałam o nas
książkę. Wydawnictwo ją wydało, więc pamięć o moim synu nigdy nie
zaginie bo jest utrwalona na papierze, i wiem że ludzie chętnie ją
czytają. Udało mi się pokonać samą siebię. Wygrałam ze swoimi
słabościami, ze swoim strachem. Choć choroba jeszcze wraca ale nie
jest już tak silna jak była.
Jednak pomimo tego że straciłam dziecko, wiem że wygrałam los na
loteri, bo ja mogłam się ze swoim synem porzegnać... Mogłam
powiedzieć Mu wszystko co chciałam powiedzieć, i bardzo współczuję
tym rodzicom, których dzeci odeszły nagle... Wiem że On cierpią
bardziej. Zostałe tyle niedomówień... Niewypowiedzianych słów...
Myślę więc, że to cierpienia Nas zmienia, ma wpływ na nasze życie,
wiele zależy od tego, jakie my wyciągniemy wnioski z cierpienia.
Wiem, ze jesli bym się poddała, zwątpiła, dzisiaj byłabym wrakiem
człowieka... Nadal tęsknię za synem. Nadal go opłakuję. Ale umiem
się też śmiać. Cieszyć. Żartować. Bo przecież ja nadal żyję, muszę
więc jak najepiej wykorzystać czas który jest mi dany.
To takie moje przemyslenia. Pełno w nich chaosu bo emocje biorą
góre .kiedy rozdrapuje się rany. Myslę że kiedy człowiek potrafi
znaleść spokój w sobie, to znajdzie go też wokół siebie ale to
wymaga dużo pracy... Pracy nad sobą...
Życzę Wam wszystkim odzyskania spokoju wewnętrznego. Nasze rany
zostaną do końca życia, ale pozwólmy się im zabliźnić. Uśmiechajmy
sie do otaczajacych Nas ludzi, a Oni zaczną uśmiechać się do Nas.
Nie czekajmy na to że to Oni zrobie pierwszy krok. Nie zrobią. Bo
Oni sie Nas boją. Boją sie Naszego cierpienia... Naszej żałoby...
Naszego bólu... A życie z bólem też może być piękne, widzę to w
hospicjum dziecięcym, w którym jestem wolnotariuszką, i tam nadal
ucze się pokory wobec choroby, wobec cierpienia,wobec śmierci...
Mój wniosek-cierpienie dało mi coś dobrego dlatego że nie
pozwoliłam Mu na to, aby mnie zabiło...

Pozdrawiam Cieplutko. Beata-mama Marcina.

[tilia7]

Beato,to bardzo piekne co piszesz,mądre i wzruszające.I bardzo
cenne.Na pewno nikt nie ma dośc Twoich wywodów.Podziwiam Cię,że
potrafiłaś znaleźc w sobie siłę dla syna i dla siebie samej.Ja piszę
oczywiście o moich własnych odczuciach,na pewno jest tak,że każdy
troszeczkę inaczej do tego podchodzi,inaczej przezywa.
Cierpienie na pewno nas zmienia,na pewno kieruje nasze myśli ku
innym sprawom niż te,którymi zajmujemy sie zanim cierpienie nas
dopadnie.To na pewno.Ale cierpienie nie jest dobre.Bywa tylko czasem
tak- i tobie Beato się udało,że mobilizuje nas ono do walki,że
wydobywa z nas cechy,które i tak w nas były,tylko nie miały powodu
wcześniej jakoś w naszym życiu się ujawnic.Przeczytałam bardzo
uwaznie to co napisałaś.I tak sobie myślę Beato,że to Miłośc do Syna
dała Ci siłę,żeby przy nim byc,żeby towarzyszyc,wspierac,żeby mimo
wycia z bólu nie uciec.To Miłośc pokierowała Tobą kiedy pisałaś
książkę i kiedy zaufałaś Bogu.I nadal Miłośc prowadzi Cię tą trudną
drogą.Więc podsumuję cytatem,którym rozpoczęłam ten wątek.Tylko
nacisk tym razem położę na co innego:


"To miłość zbawia, nie cierpienie. Miłość zbawia pomimo
cierpienia."

Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i dziękuję za piękne refleksje.Byc
może po kilku latach,ja też spojrzę na to wszystko inaczej,teraz
jednak czuję tak,jak piszę.Miłośc mnie trzyma przy życiu.Ale
cierpienie mnie nie uszlachetniło.

[198-3mk]

Tilko,zgadzam się z Tobą, to miłość do syna, pozwoliła mi walczyć a
nie uciekać... To strach o syna, moja niemoc, bezsilność, ujawniła
we mnie, niesamowity potencjał wiary... Dziękuję Ci za ciepłe słowa,
które do mnie skierowałaś. Moim skromnym zdaniem Ty też Tilio, już
się zmieniłaś...-)Może tego nie zauważasz ale Twoje wypowiedzi
różnią się od tych z przed paru miesięcy.
Ja często podkreślam że każda śmierć jest inna... Niepowtarzalna...
Tak jak każdy człowiek jest inny i inaczej reaguje na różne
sytuacje. Nie wiem jak zachowałabym się, gdyby mój syn zginął
tragicznie... Nie wiem czy umiałabym się pozbierać...
W mojej sytuacji, mimo wiary w wyzdrowienie Marcina, przygotowywałam
się też na Jego śmierć. Widziałam co robi z Niego choroba...
Ten czas pozwolił mi też na to, aby wszystko poukładać sobie w
sercu, w duszy...Śmierć syna mnie przywaliła do ziemi, ale wiara
pomogła mi znaleść sens tej straty.
Wiesz Tilio, od cierpienia gdy sie je tylko widzi, można odwrócić
oczy, ale gdy się je przeżywa, to nie ma przed nim ucieczki.
Żałobę każdy przeżywa według swojej miary. Nikomu nie wolno w tej
kwesti narzucać reguł, zasad. Jest to indywidualne przeżycie danej
osoby, która musi udźwignąć brzemię swojej żałoby, i tylko od tej
osoby zależy czy ten okres będzie trwał rok,dwa a może pięć lat...
Dla mnie jest to temat nie podlegajacy dyskusji, ale uważam też, że
sami musimy sobie pomóc i na siłe dźwigać się z kolan...

Ja zakończe taką myślą:
Nie pozostaje nam nic innego, jak pokochać to co nas spotkało.

Pozdrawiam Cię Tilio Cieplutko. Beata-mama Marcina.

[grazyna1965]

Beatko, to piękne co napisałaś. Miłość do syna pozwoliła
Ci ,,walczyć a nnie uciekać". Ja myślę sobie, że my tutaj wszyscy
tak naprawdę walczymy o siebie dla naszych najbliższych, który
odeszli. Właściwie to nie wiem czy mogę pisać ,,my" ale będąc na
forum od 26 miesięcy pozwalam sobie na to. Bo w każdym niemal wątku
jest rozpacz, ból, tęsknota ale też, a może przede wszystkim,
ogromna miłość.Zadajemy sobie wciąż pytania, jak zachowaliby sie
nasi najbliżsi, co powiedzieliby widząc nas, upadających, bez wiary,
bez nadziei, zdruzgotanych. I tutaj mogę powiedzieć w swoim
imieniu..ja przepraszam swoje dziecko, że czasami nie walczę o
siebie bo po prostu nie mam sił. Jestem na dnie rozpaczy. Ale potem
znów podnoszę się, nie wiedzieć dlaczego. Skąd nagły przypływ sił?
Myślę, że to przeogromna miłość do mojego dziecka sprawia, że jednak
znajduję siły na kolejny dzień. I tak dzień po dniu, miesiąc po
miesiącu. Miłość..to najpiękniejszy dar jaki może człowiek otrzymać.
Ja otrzymałam. I dziękuję Bogu, że mogłam być matką, że mogłam być
szczęśliwa, przez 23 lata. Ale już nie jestem i mam ogromny w sobie
żal i gniew bo odebrano mi wszystko. Bo Patra to więcej niż moje
życie. Czy mogę być teraz szlachetna, dobra, wrażliwa, lepsza niż
przedtem??? Absolutnie nie. I nawet nie chcę się starać. Chcę po
prostu przetrwać każdy kolejny dany mi dzień. Oczywiście, że nie
chcę aby ktoś przeze mnie płakał, był nieszczęśliwy. Ale to
wszystko. Tylko na tyle mnie stać.
Wiesz Beatko? Moje dziecko zginęło nagle, jadąc do domu. Jeszcze
słyszę Jej głos gdy dzwowni do mnie i mówi, że jest już w Toruniu i
niedługo będzie w domu i wszystko mi opowie. I oczywiście ,,całuję
cię mami"... nie dojechała.Już mnie nie pocałowała, nie
opowiedziała ,,wszystkiego". Może dlatego ja wciąż zachowuję się tak
jakbym czekała na Nią? Nie wiem Beatko. Nieraz próbuję sobie
wyobrazić czy moglabym patrzeć na Jej odchodzenie..wiem, to bez
sensu. Ale zadaję sobie pytanie czy wtedy byłoby mi łatwiej?Nie wiem
i pewnie nigdy nie dowiem się tego. Z resztą, jakie to ma teraz
znaczenie? Żadne..Patry nie ma, nie wróci do mnie. Ale ja wciąż
czekam.I nie potrafię już być szczęśliwa. I nie chcę. Ani
szlachetna, dobra, wrażliwa, pełna empatii. Chcę tylko przetrwać to
cholerne życie. Tylko to. Ale jestem pewna, że Patra widząc moją
codzienną walkę i tak jest ze mnie dumna. Przecież wiedziała, że jak
coś się Jej stanie to ja umrę. A jednak nie umarłam.A pzecież nie
jestem tak silna jak niektórym się wydaje. Żyję dla Patry, żyję po
to żeby Ją kochać, żeby pamiętać o Niej, żeby tęsknić za Nią.
Pozdrawiam cieplutko.

Grażyna,mama Patryni

[tilia7]

Podpisuję się obiema rękami.Też jestem wdzięczna za miłość jaką dostałam od
mojego mężczyzny.A była to miłość naprawdę niezwykła i nauczyła mnie o relacjach
z ludźmi więcej niż całe wcześniejsze życie.Dla Niego się staram żyć,przeżyć.I
dla bliskich,którzy są tu ze mną-im też,z miłości,nie chcę przysparzać
cierpienia.Ale szczęśliwa być już nie umiem i nie chcę.Coś we mnie umarło raz na
zawsze.Może wstanę z kolan,może,bo organizm ma więcej siły niż sami byśmy
chcieli.Ale to już nie jestem ja.To jest posąg z kamienia.Czasem czuję,że nie
jestem niczym innym,jak posągiem nagrobnym:(Pamięć o Nim...tak.To jest
ważne.Bardzo.Pamięć i Miłość.
Pozdrawiam Cię ciepło

[margolka-and-more]

... siedząc już tam, obok Niej gasnącej, w poczuciu dzikiego absurdu,
ignorując własny ból - bo czymże był wobec Jej bólu i lęku - mówiłam,
że pewna jest tylko ta chwila, nie ma przeszłości i przyszłości, więc
teraz, ten moment - jesteśmy, mniej boli akurat, można nawet się śmiać,
za ręce trzymać, reszta nieważne - tak, to jest szczęście. Więc i teraz
miewam takie szczęścia. Tyle że żadnej chwili nie powiem "trwaj". Moje
prawdziwe szczęście tkwi w przeszłości i w przyszłości. Nie odnajduję
sensu cierpienia. Nie tu. Tylko miłość. Tylko miłość. Tylko miłość.

[198-3mk]

Grażynko, wierzę w to, że Patrysia każdego dnia jest dumna ze
swojej mamy... Tak jak pisałam wczoraj, bardzo współczuję Wam,
rodzicom, których dzieci odeszły nagle... Z zaskoczenia... Wiem,
każda smierć przychodzi nie w porę, może kogoś teraż urażę ale nie
mam takiej intencj,wiem tylko że ja osobiście dziekuje za to, że
śmierć mojego syna nie przyszła z nienacka... Mogłam swój rozum,
swoje serce, chociaż próbować przygotować, na zderzenie się z takim
uderzeniem... Wiem też,że my rodzice dzieci terminalnie chorych, już
wcześniej ubolewamy nad ich stratą... Przezywamy ich strate, jeszcze
za ich życia, więc żałoba jest dla nas przedłużona w czasie, a
jednoczesnie można chociaż próbować się z nią oswoić, jeśli to
wogóle jest możliwe... Ja tak właśnie nastawiłam swoje myślenie.
Starałam się powoli akceptować śmierć swojego syna, aby umiec to
później ogarnąć, bo wiedziałam że będę z tym sama...
Wiedziałam już od lekarzy, ze tylko cud moze uratować zycie
Marcinowi. Miał zajęte wszystkie narządy wewnętrzne, oprócz głowy,
więc jakie były szanse...? Przecież byłam logicznie myślącym
człowiekiem. Miałam czas, który musiałam jak najlepiej wykorzystać.
Dlatego naprawdę, chylę czoła przed kazym rodzicem, którego śmierć
brutalnie wyrwała życiu... I nie tylko rodzicem...
Przeżyłam to w swojej rodzinie. Mój siostrzeniec, dwa lata przed
śmiercią mojego syna, odebrał sobie życie. Miał też 22-lata, jak
moje dziecko. Wcześniej już próbował się wieszać. Siostra mu
przeszkodziła. Leczył się. Niby było ok. Siostra pojechał do wnuczki
na komunie. Tak bardzo chciała zabrać go ze sobą. Nie chciał.
Powiesił sie dwie godziny po jej wyjeźdźe. Na wiadukcie kolejowym...
Moja siostra o mało co, nie straciła rozumu.Bardzo obwiniała się o
to, ze pojechała na komunie.... Jest już dobrze. 2-maja minie siedem
lat. Siostra wróciła do życia. Musiała. Ma 29-letniego, niesprawnego
syna, z porażeniem mózgowym. Świat nie szczędzi nam cierpień ale ja
uznaje zasade, że co mnie nie zabie, to mnie wzmocni... To jest
tylko moje zdanie, które wyrobiłam sobie na podstawie swoich
zyciowych przejść.
Dziękuję Ci Grażynko za Dobre Słowa, i tak ak Tili, życzę Ci aby
przyszedł dla Ciebie ten czas, kiedy twoje serce powoli zacznie
otwierać się na świat... Pozdrawiam Cię Cieplutko. Beata-mama Marcina

[tilia7]

Ja Tobie również dziękuję za ciepłe słowa Beato.Tak,zmieniłam się,na pewno.I
jeszcze na pewno się zmieniam.Moje wypowiedzi tu są teraz bardziej
wyważone,mniej napastliwe i agresywne.Kiedy trafiłam na to forum byłam w
całkowitym amoku i sama ze sobą byłam bardzo skłócona.Teraz nadal mam swoje
zdanie na temat Boga,religii,cierpienia-nie zmieniły się one ani odrobinę,ale
nie mam potrzeby już nikogo do niczego na siłę przekonywać.Nie biorę też
wszystkiego tak bardzo do siebie.Tylko...to nie wynika z tego,że jestem lepszym
czy łagodniejszym człowiekiem.To jest najczęściej zmęczenie i
rezygnacja.Przekonanie,że nic nie warto,że wszystko i tak bez sensu.Inna
sprawa,że osoby z forum darzę naprawdę wielką sympatią i czuję,że jesteśmy tu
razem w naszym bólu.Ciepłe słowa nie raz mnie już podniosły na duchu i jestem
wszystkim za nie wdzięczna.
Ja nie twierdzę,że z cierpienia nie może nic dobrego powstać.Może i czasem
powstaje.Ale myślę,że to nie jest tak,że cierpienie nadaje nam jakieś nowe
cechy,tylko w obliczu cierpienia okazuje się jakimi jesteśmy ludźmi.Wtedy
widać,czy jest w nas Siła,Wiara,Nadzieja,Miłość.Wtedy musimy dokonać wyboru czy
będziemy walczyć,czy poddamy się destrukcji.Wyzwala dobre uczucia,kieruje nasza
uwagę na sprawy duchowe,ale wyzwala tez ogromne pokłady
agresji,wściekłości,okrucieństwa,zobojętnienia.Zresztą nie ma co ukrywać-wielu
ludzi wybiera drogę ucieczki przed cierpieniem.Mój mężczyzna jest tu przypadkiem
skrajnym.Ale są przecież ucieczki mniejsze a też dramatyczne-ludzie udają,że nie
cierpią,piją,biorą narkotyki,popełniają przestępstwa,"uciekają" w choroby
psychiczne.Tylko ich nikt nie pyta o to,czy cierpienie ich uszlachetniło,czy
wręcz przeciwnie,upodliło,pozbawiło szacunku do samych siebie,wpędziło w błędne
koło jeszcze większego cierpienia.Więc moim zdaniem nie jest "uszlachetniaczem"
tylko co najwyżej "wyzwalaczem"naszych reakcji i postaw.Historia Chrystusa jest
najlepszym przykładem.Cierpiał i umierał na krzyżu.I Kościół mówi,że tym nas
zbawił.Ale czy faktycznie tym?Bo ja myślę,że nie śmiercią,nie cierpieniem,tylko
Miłością.To Miłość dała Mu gotowość do tego,żeby krzyż cierpienia ponieść i
umrzeć na tym krzyżu-nie w imię bólu,tylko w imię Miłości.Nie w imię
śmierci,tylko w imię życia.Naturalnym stanem człowieka jest szczęście.Do niego w
naturalny sposób dążymy,choć czasem niesłuszną wybieramy drogę.To szczęście
uszlachetnia.Wiem to z doświadczenia.Prawdziwe szczęście,ale takie
prawdziwe-daje poczucie wielkiej miłości do świata,do ludzi,daje poczucie
przynależności,otwiera na cudze potrzeby,powoduje,że jesteśmy lepsi,bo chcemy
się tym szczęściem dzielić.Ja moją wiarę-choć różniącą się jak wiesz od
oficjalnych nauk Kościoła,ale dla mnie ważną i jedynie możliwą-odnalazłam w
szczęściu właśnie.Przyszła do mnie nie z bólem,ale z zachwytem nad światem.I tym
bardziej ją cenię.
Ja na pewno nie pokocham tego,co się stało.Co najwyżej-choć i tego nie jestem
jeszcze pewna-mogę się starać żyć możliwie najlepiej,MIMO tego co się stało.Ale
podziwiam z całego serca Twoją pokorę i wiarę.
Pozdrawiam Cię Beatko również bardzo ciepło

[198-3mk]

Witaj Tilio...

Wiesz, bardzo podoba mi się to co piszesz ale jednocześnie znowu
nachodzi mnie refleksja... Może nie powinam o tym pisać w takim
publicznym miejscu, myslę jednak że często na tym forum łatwiej coś
wyrzucić z siebie niż w realu...
Pięknie piszesz o miłości, że to jak zareagowałam na cierpienie,
wynika z miłości do syna. Tak. To prawda ale w moim życiu, ludzie
którzy towarzyszyli mi od najwcześniejszych lat mojego życia, za
wiele mi jej nie dawali... Jednak potrafię kochać, i szanować
ludzi...Skąd więc się to bierze w człowieku...?
Może po kolei...
Miałam bardzo trudne dzieciństwo. Mój tata był alkocholikiem. Pił,
bił, chodziłam głodna... Mama nie umiejąc się mu przciwstawić, też
zaczeła pić. Z tego powodu skończyłam tylko szkołe średnią. Po
dzieciństwie została mi nerwica. Wcześnie wyszłam za mąż, miałam
zaledwie 20-lat. Mó mąż był po studiach. Przeprowadziłam się do
męża, miejscowość oddalona o 70 km od mojego rodzinnego miasta.
Od pierwszych dni, zaczeło sę dla mnie piekło... teściowa nie
tolerowała mnie ponieważ nie byłam odpowiednią partią dla jej syna.
Starałam się. Bóg mi świadkiem, jak bardzo się starałam pozyskać jej
względy. Była nieugięta. Zabrałam jej syna i nie miałam przed
nazwiskiem mgr. Było mi bardzo źle, smutno, ciężko. Miałam już
Marcinka. Potem na świat przyszedł drugi syn. Było między nimi rok
różnicy. Radziłam sobie doskonale. Nikt mi nie pomagał. Choć często
padałam z nóg. Jednak nadal dla teściowej nic nie znaczyłam. Po
czterech latach urodziłam kolejnego synusia. Mąż piął się po
szczeblach kariery, nie potrafił jednak obronoć mnie przed swoją
matką. I tak trwałam w tym 25-lat. Nie dałam się zgnoić. Miałam
własne zdanie. Nie pozwoliłam się ubezwłasnowolnić, bo o to chyba
chodziło mojej teściowej. Synów już odchowałam i ngle znowu
zapragnełam być matką. Myślę że moje dzieciaki rekompensowały mi
brak miłości. Starałam się o to dziecko rok. Byłam po wielu
operacjach więc było trudno. Udało się urodziłam. Dzisiaj najmłodszy
synuś ma 12 lat. jest całym moim życiem, i z urody całym Marcinkiem.
W chorobie syna nikt mi nie pomagał. Teściowa ze szwagierką na dole
popijały kawki, a ja na górze sama z umierającym dzieckiem. Nigdy
nie padło pytanie, czy potrzebuje pomocy... Moi rodzice od lat już
nie piją ale chorują na serce więc na ich pomoc, nie mogłam liczyć.
Miałam przyjaciół. Pozyskałam ich wielu, bo jestem bardzo otwartym
człowiekiem. Moja teściowa zachorowała try lata temu. Opiekowałam
się nią bez żadnej złośći. Przewijałam. Karmiłam. Zmarła dwa lata
temu... I to ja tuliłam ją kiedy była w agoni... Umierała w domu.
Byłyśmy same bo jej dzieci miałe ważne narady w pracy. Znowu
doświadczyłam obcowania ze śmiercią, ale już nie z tak umiłowaną
osobą jaką był dla mnie mój syn. Wiesz mi, z czystym sumieniem stane
przed Bogiem bo otoczyłam moją teściową największym ciepłem jakie
mogłam jej ofiarować. Była świadoma, tylko już nie mówiła.
Przebaczyłam jej wszystko. Myślę że Bóg miał w tym jakiś cel...
Dalej mam pod górke.Dom w którym mieszkaliśmy 25 lat, i włożyliśmy
mase pieniedzy w jego modernizacje, teściowa przepisała córce.
Wzieliśmy kredyt, kupiliśmy dom... Teraz spłacamy. W małżeństwie też
nie mam wsparcia,śmierć Marcina nas podzieliła... Jest w nas dużo
żalu do siebie... Mam poważny problem z moją mamą. Jest chora na
alzheimera. Jest coraz gorzej. Opiekuje się nią 76 letni tata. Nie
ma już siły, bo sam też choruje na serce, jest po zawale. Od
tygodnia , biore pod uwagę takie wyjście że wezmę rodziców do
siebie. Mimo tego że zgotowali mi tak przykre dzieciństwo, wiem ze
nie postapie inaczej bo tak kieruę mną serce...
Czasem jestem bardzo zmęczona. Też nie chce mi się żyć. Chciałabym
przespać reszte życia ale wiem że tak się nie da, i dalej biore się
z tym zyciem za bary. Upadne lecz potrafie sie podnieść...
Może faktycznie, tą siłę daje mi miłość do moich dzieci, do wnuczki
którą tak bardzo kocham. W czerwcu żeni się kolejny syn. Jest 12
letni Piotr który świata poza mną nie widzi.
Myślę jednak że to życie mnie ukształtowało. Przeciwności którym
musiałam podołać, nie pociągneły mnie w dół , tylko dały siłę aby
się z nimi zmierzyć... Więc chyba nie tylko miłość daje nam siłę...
Jednego w życiu nie żałuje. Tego że zdecydowałam się na czwórke
dzieci. Ja cię kręce! Ale zrobiłam rachunek sumienia!
Tilko, myślę że rozumiesz co chciałam przekazać przez te swoje
wywody...

Pozdawiam Cię ciepło. Życzę Ci, aby Twoje nieszczęście jak
najmniej , okaleczyło Twoje serducho... Pa. Beata-mama Marcina.

[first.marionetka]

Te ostatnie dni uzmysłowiły mi, że nie do końca skamieniałam, nie do
końca umarłam.
Potrafiłam zobaczyć cierpienie, ból w oczkach małych dzieci, tak
bardzo bezbronnych wobec straty najbliższych.
Poczułam, że moje serce reaguje na ból, cierpienie innych.

Gdy odeszło moje dziecko wyłam dlaczego świat się nie skończył,
dlaczego świeci słońce........ teraz po tej tragedii, zadawałam
pytania " jak to teraz też świat " toczy się" dalej???
tak, świat dalej istnieje, a ja potrafię zajrzeć w serca bliskich,
którzy pozostali i poczuć ile bólu przed nimi.
Nie pytam, czy to szlachetne, wiem, że to ludzkie. A już myślałam,
że nie będzie mnie stać na ludzkie odczuwanie otaczającego świata.
Obserwuję jak dużu ludzi dystansuje się do tego co się stało. Chyba
dlatego, że musieliby dotknąć tematu śmierci. A to taki.... głupi
temat. Oni żyją, pomijają przemijanie. A ja wiem, że mój ( WASZ) los
z godziny na godzinę może być losem każdego. Taka jest kolej rzeczy.
I nagle wchodzi się w zawieszenie między życiem a śmiercią.
I nawet choć krzyczymy, buntujemy się na pewnym etapie musimy
opowiedzieć się co zrobić z resztą dni, które pozostały.......na
bunt zwyczajnie brak sił.........

[tilia7]

Wiesz Beatko,ja to czasem myslę,że już nie mam serca.Czuję się nie
tyle pokaleczona co zmasakrowana tą śmiercią.Ale dziękuję za
życzenia.
Dziękuję również za szczery opis Twojej jakże trudnej drogi
życiowej.Na pewno jest tak,że doświadczenia nas kształtują,to
oczywiste.Myślę,że po części jest tak,że z pewnymi cechami
przychodzimy na świat a inne kształtują się pod wpływem
domu,przyjaciół,miłości i wszelkich doświadczeń.Scenariusze życiowe
są często do siebie bardzo podobne a ich efekty jednak zupełnie
inne.Ty znalazłaś w sobie siłę,żeby się nie poddac,walczyc o
siebie,kochac dzieci i byc z Marcinkiem nawet w najtrudniejszych
chwilach,znalazłaś w sobie wybaczenie i wciąż walczysz.Ale ile osób
o takiej samej czy podobnej historii poddaje się cierpieniu i po
prostu w nim tonie?Pisałaś o swoim siostrzeńcu,który odebrał sobie
życie.Mój mężczyzna jak wiesz też poełnił samobójstwo.Ich cierpienie
też wystawiło na próbę i w końcu ich przerosło.I spotyka się na
codzień mnóstwo ludzi,którzy w wyniku cierpienia zamykają się w
sobie i swoim bólu,kurczą się,karłowacieją,żyją nie żyjąc.Nie
potrafię powiedziec,co jest tym czynnikiem decydującym,że jedni
walczą a inni się poddają.Myślę,że tak jak mamy różną odpornośc na
ból fizyczny,tak i na psychiczne cierpienie każdy człowiek ma inną
wytrzymałośc.Walczyc każe nam po prostu instynkt samozachowawczy,ale
walczyc mozna dotąd,dopóki cierpienie nie osiągnie punktu
krytycznego.Oczywiście są rzeczy,które mogą w tej walce
wzmocnic,pomóc - i te rzeczy są na pewno dobre.Ale samo cierpienie
nie jest dobre.NIGDY.Ono nas może i wzmacnia na zasadzie szczepionki-
jak słusznie piszesz "co nas nie zabije to nas wzmocni"-z tym się
zgadzam.Ale tak jest tylko do pewnego momentu,poza tą granicą
cierpienie zabija.I moim zdaniem zawsze odbiera coś bardzo
cennego.Według mnie nie jest dobre.Nie uszlachetnia.Szanuję Twoje
zdanie,zwłaszcza,że to nie są puste słowa,tylko oparte na Twoich
doświadczeniach.Ale też pozostaję przy swoim:"Nie uszlachetnia"

Pozdrawiam ciepło i życzę,żeby układało się lepiej i choc raz było z
wiatrem a nie pod wiatr