Zabierz mnie Bożę stąd

[inka-26]

Już nie potrafię znieść mojego cierpienia, nie potrafię udzwignąć
swojego życia:( nie chcę tu być, nie chcę:(;(

[gwiazdec_zka]

Droga Inko,
moje życie też sie zawalilo, zupelnie, salkowicie. Nie wyobrazam sobie kolejnych dni. Bol z czasem staje sie tylko coraz wiekszy, nie do zniesienia, a życie nie ma kompletnego sensu. Co dzien mam ochote wyc z rozpaczy... I pytam, jak dlugo jeszcze, jak wiele jeszcze mozna wytrzymac z tym wszystkim... Nawet w slowa tego ubierac nie potrafie...
Od samobójstwa Mojego Ukochanego minelo 8 miesiecy... oh...
A moje zycie... to RESZTA mojego zycia. Czuje sie juz martwa tylko fizycznia cialo jeszcze jakos jest, funkcjonuje na oparach, a to jest bolesne...

Nie znam Twojej historii. Może opowiesz mi o bliskim, bez ktorego tak trudno jest zyc. Moze bedzie Ci choc troszeczke lzej.

Przytulam Cie mocno w tym "naszym" bólu.
I zapalam światelko dla Twojego bliskiego [*]
Ewelina

[ze-la3]

Masz rację Inko, ból jest z każdym dniem większy... Mój
najukochańszy mąż umarł 11.06., wszyscy mi mówią: to minie, to
będzie coraz mniej bolało, ale to nie prawda... Każdy nowy dzień
jest coraz gorszy. Byliśmy razem z mężem 37 pięknych lat i nagle w
ciągu 2-tygodni koniec! Stanęłam jak przed olbrzymią ściana, w którą
mogę walić głową ale jej nie rozbiję i nie zobaczę już mojego
ukochanego. Z początku po pogrzebie wydawało mi się, że gdzieś
wyjechał, że zaraz wróci i znów go zobaczę...Cały czas nie wierzę że
mógłmnie tak zostawić i odejść! To nieprawda, że będzie lepiej, nie
może być, bo po tylu latach wszędzie i na każdym kroku wszystko mi
Go przypomina, bo wszędzie byliśmy razem i wszystko robiliśmy
razem.Jestem jak ptak, któremu oberwano jedno skrzydło i każą latać,
a to się przecież nie da...

[inka-26]

Rozumiem Cię, Twój ból, smutek i żal. Mam tak samo, bardzo cierpię i
nie wiedzę szansy na lepsze życie. Wiesz może to zabrzmi dziwnie ale
chciałabym się z Tobą zamienić...przeżyłaś 37 cudownych lat z tą
jedyną, ukochaną osobą, spotkał Cię wielki dar od Boga, niektórzy
mogą tylko pomarzyć o takim szczęściu i wierzę, że spotkacie się tam
u góry w niebie. Pozdrawiam Cię ciepło

[inka-26]

Droga Ewelino! dziękuję Ci,że napisałaś. Czytając Twoje słowa czuję
jakbym czytała sama o sobie i o swoich uczuciach. Moje życie również
się zawaliło, straciło sens, nie wiem jak żyć dalej. Czuję, że bez
mojego ukochanego moje życie nie ma sensu, owszem toczy się dalej
ale ja jestem gdzieś poza nim, po prostu wegetuję, płaczę i
cierpię...nie wiem jak sobie poradzić z tym bólem i czy on
kiedykolwiek minie, jak narazie mam tak jak i Ty, boli coraz
bardziej:(. Trzymaj się jakoś i pisz jeśli będziesz miała taką
potrzebę. Pozdrawiam

[ollaa86]

Inko,
Nikt Ci tu nie napisze, że będzie łatwo, że będzie lekko. Ja 9 miesięcy temu
straciłam narzeczonego. Nie wiem jak udało mi się przeżyć. Nie wiem po co
codziennie wstaję z łóżka, idę do pracy, udaję, że już jest ok. Ból duszę
głęboko w sercu, by nikt nie widział. A on JEST, ogromny, przytłaczający,
zaciskający i kradnący oddech... Wciąż JEST, nie mija nawet na sekundę... I choć
to dla mnie wciąż niepojęte, ja nadal żyję... Choć to nie jest dobre słowo, bo
to moje życie w ogóle nie przypomina życia sprzed Jego śmierci... Liczę dni,
które mijają, bo mam nadzieję, że przybliżają moje spotkanie z Nim, czekam na
śmierć, wegetuję... Ale jednak żyję.
To podobno z czasem może minąć, może, jeśli będziemy nad tym pracować.
Inko, nie wiem kogo straciłaś, jaki czas upłynął od odejścia Twojego
bliskiego... Wiem, że bardzo cierpisz... Jeśli miałabyś ochotę o tym
porozmawiać, pisz na moją pocztę. Przytulam Cię z całych sił...
Ola

[inka-26]

Droga Olu! Dziękuję za słowa pocieszenia i za troskę o moją osobę.
Nie pisałam o jest mi bardzo ciężko, odsunełam się od ludzi,
znajomych, rodziny, bardzo cierpię i boję się życia a wiem, że będę
musiała żyć dalej bo samobójstwa się boję, choć tak jak i u Ciebie
ja nie żyję tylko wegetuję. Chodzę do pracy bo muszę a potem nie
robię zupełnie nic, nie mam siły, ochoty i pomysłu na dalsze życie
bez mojego ukochanego. Boję się samotności a wiem, że już do końca
życia będę sama pomimo, że mam dopiero (lub aż) 26 lat. Chciałabym
zniknąć, nie czuć. Tak bardzo się boję tego cierpienia. Trzymaj się
ciepło i mam nadzieję, że u Ciebie będzie coraz lepiej! Pozdrawiam

[karolina1958]

Stracilam mojego prawie 16 letniego syna 8miesiecy temu! Zycie moje
to wegetacja,jestem w swojej skorupie cierpienia! Chce zasluzyc na
spotkanie z moim niepelnosprawnym synkiem.Jakbym mogla wydrapalabym
swoj grob swoimi rekoma,byle byc blizej mojego ukochanego syna!Moje
zycie skonczylo sie z chwila odejscia mojego syna,teraz to tylko
wegetacja i czas czekania na spotkanie!Ale musimy na nie
zasluzyc!!!!!!Karolina ;(

[koniczyna7]

hej,
może chcesz porozmawiać, bo czuję się podobnie

Anka

[karolina1958]

Anko czy Ty do mnie skierowalas to pytanie? Karolina

[agawyzga]

Gdyby to było takie proste...gdyby Bóg zabierał nas na naszą prośbę...
Ale nie jest to możliwe...... musimy żyć i tęsknic i tęsknic i próbować żyć dalej,ja w każdej chwili smutku wielkiego jak ocean bez dna kiedy czuję się potwornie osamotniona z moim bólem mówię sobie każdego dnia...choćbym wypłakała morze łez i tak tego nie zmienię i nie jestem w stanie zmienić ...więc...pozostaje mi tylko pogodzenie się z tym ze mojej córeczki Madzi tu nie ma i już nie będzie i na przekór wszystkiemu żyć żyć żyć nie wiem jeszcze jak ale tylko żyć i próbować wstać z tych kolan i złamanego serca do granic ludzkiej wytrzymałości ..
Agnieszka-mama Madzi
magdalenawyzga.pamietajmy.com.pl/index.php?m=Obituaries&a=Detail

[ollaa86]

Inko-26, czy wszystko u Ciebie w porządku??? Odezwij się, proszę, do nas... Martwię się o Ciebie...

[smutna_100]

ja tez stracilam kogoś...i to sie stalo niedawno-nie minal nawet miesiac. ciagle
mysle ze Ona jest na wakacjach i jeszcze wroci do nas, marze o tym i oddalabym
wiele za to...oddalabym wiele za to zeby ja zobaczyc, dotknąć!nic wiecej nie
chce, tylko to...

[inka-26]

Moje życie stało się nie do zniesienia:( okrutnie cierpię aż czasami
nie wiem co ze sobą zrobić, czym się zająć, o czym myśleć aby ból
stał się trochę mniejszy, jak się z nim oswoić, zaprzyjażnić, czy to
w ogóle jest możliwe?. Bardzo za nim tęsknie, moje życie straciło
sens, błagam Boga o pomoc o wsparcie o litość;((

[agawyzga]

Droga Inko...tak bardzo chciałabym Cie pocieszyć i powiedzieć...musisz żyć musisz...nie daj się ponieść rozpaczy, bo ona nie prowadzi do niczego dobrego.... nie daj się...to jedyne co mogę ci powiedzieć...
Ja każdego dnia rano wstaje i mówię sobie muszę żyć bez mojego dziecka i nic nie mogę zrobić by to zmienić..codziennie rano błagam Boga o siłę do życia i wiesz jakoś daje rade już 10 miesięcy...jak odeszła moja 19-letnia córka Madzia.Wiem,że bez Boga nic nie możemy sami zrobić, doświadczyłam cudownej mocy i siły Jezusa i dlatego choć może moje pisanie wyda ci się nawiedzone...wiedz to jedyna droga do radości...wyciągnij ręce do Boga a on pomoże ci na pewno...tak jak mnie...
Jestem z Tobą całym moim złamanym sercem...
Agnieszka-mama Madzi
magdalenawyzga.pamietajmy.com.pl/index.php

[raffaella54]

Kochana Agnieszko,wcale nie jestes nawiedzona,jesteś wspaniała.Wiesz,że tylko
Bóg nas uzdrowi,pomoże i połaczy z dziećmi.
Pozdrawiam gorąco.

[inka-26]

Dziękuję za słowa otuchy. Pokładam dużą nadzieję w Bogu ale jak
narazie nie czuję jego pomocy:( jest mi bardzo ciężko, czuę się
bardzo osamotniona, nie wiem jak żyć dalej:( błagam Boga codziennie
o siłę i naprawdę wierzę, że mi pomoże.

[agawyzga]

Ciesze się,że mnie rozumiecie ...nie wiem z jakiego jesteście miasta jeżeli z Krakowa chciałam się z wami podzielić co mi tak bardzo pomogło że żyje, jem ,śpię i troszkę już nawet uśmiecham się do życia......to...msza uzdrawiająca która odbywa się w każdą pierwszą sobotę miesiąca......oczywiście to kwestia wiary, ale wierzcie mi dziewczyny nigdy nie byłam osobą która spędzała zbyt wiele czasu w kościele, po prostu kiedy dwa miesiące po śmierci Madzi poszłam na taką msze i byłam tak potwornie zrozpaczona że myślałam że umrę i marzyłam o śmierci, wtedy na ołtarzu oddałam cały mój ból, rozpacz nawet żal do Boga ,że nie ma tu mojej córki...i wtedy stało się coś cudownego coś co do dziś zmieniło moje podejście do dalszego życia......poczułam ogromną miłość w sobie do wszystkich, tak wielką że miałam ochotę tańczyć w kościele i wiecie co mi wtedy przyszło do głowy...jedno zdanie...moja Madzia zna już to uczucie...uczucie piękniejsze niż wszystkie uczucia na ziemi....i to był jeden jedyny dzień od śmierci Madzi kiedy wyobraźcie sobie nie TĘSKNIŁAM za nią....
Oczywiście od tej pory leczę się Bogiem, mszą i ufnością w niego i naprawdę jest mi troszkę lżej, a z czasem oswajam już ten ból i te tęsknotę...oswajam...bo powtarzam wciąż: nie zmienię tego wiec muszę zrobić wszystko by tak ogromnie nie tęsknić a jednocześnie nie zapomnieć o Madzi i ofiarowywać jej każdego dnia modlitwę i komunie świętą , bo tylko to możemy my tu dla naszych kochanych co odeszli zrobić...nic więcej..
Cierpliwości inko....musisz zaufać Panu Bogu z całego serca wtedy na pewno poczujesz się lepiej...wierzę w to ...
Ściskam was gorąco.
Agnieszka-mama Madzi

[halas1961]

Agnieszko choc nie do mnie był ten list i słowa otuchy, dziekuję Ci. Bo własnie
dziś były mi bardzo potrzebne
Halina-mama Agatki

[agawyzga]

Halinko!
Bardzo się cieszę,że moje słowa są w stanie ciebie i innych pocieszyć, to wielka radość nieść innym pociechę i nadzieje, choć każdy dzień to ogromna walka ze swoim smutkiem ...ale ja dopiero z biegiem czasu nabieram sił i nadziei na dalsze życie i wierze gorąco,że można wyjść z tej naszej ogromnej rozpaczy ..jeszcze nie znam recepty do końca, ale innej drogi przecież nie ma...
Agnieszka-mama Madzi

[agawyzga]

Halinko!
Bardzo się cieszę,że moje słowa są w stanie ciebie i innych pocieszyć, to
wielka radość nieść innym pociechę i nadzieje, choć każdy dzień to ogromna
walka ze swoim smutkiem ...ale ja dopiero z biegiem czasu nabieram sił i
nadziei na dalsze życie i wierze gorąco,że można wyjść z tej naszej ogromnej
rozpaczy ..jeszcze nie znam recepty do końca, ale innej drogi przecież nie ma...
Agnieszka-mama Madzi

[inka-26]

Nie radzę sobie. Nie wiem gdzie znależć ukojenie dla swojej zbolałej
duszy, serca i ciała. Bardzo cierpię:( całymi dniami siedzę na
kanapie wpatrując się w ekran komputera. Jestem załamana, nie mam
przyjaciół a nawet znajomych, którzy zrozumieliby mój ból i stan.
Jedyną podporą są moi rodzice, gdyby nie oni już dawno zakończyłabym
swoje życie. Zostałam sama, ze swoim bólem i cierpieniem...tak
bardzo potrzebuję wsparcia, tak bardzo chciałabym aby i do mnie Bóg
się uśmiechnął i dał jakiś znak, że będzie jeszcze dobrze. Jak żyć?;
( jak?:(

[tilia7]

Nie wiem,jak,droga Inko.Przeżywam to samo,tylko już o wiele dłużej.Życie polega
na przetrwaniu kolejnej godziny i kolejnego dnia.Nic lepszego na razie nie umiem
doradzić.
Zgłoś się do psychologa,ale też nie licz na cud,bo Twojego problemu nie
rozwiąże,po protu będzie przy Tobie ktoś,kto wysłucha.
Przytulam Cię mocno

[inka-26]

Droga Tilio, dziękuję, że napisałaś i dziękuję za słowa pocieszenia.
Masz rację każda przeżyta godzina jest ważna, choć tak trudno żyć;(.
Byłam u psychologa ale po kilku wizytach czułam się jeszcze gorzej,
teraz korzystam z pomocy psychiatry, biorę leki ale wiadomo one nie
zmienią rzeczywistości i tego co się wydarzyło. Tak bardzo się boję
życia i tych kolejnych długich lat spędzonych w samotności:(.
Przytulam Cię mocno i życzę Ci siły!

[inka-26]

Coraz częściej myśle o samobójstwie, wydaje mi się, że to jedyny
sposób aby zakończyć swoje cierpienie, którego końca nie widać. Z
drugiej strony boję się tego co będzie tam po drugiej stronie-jako
osoba wierząca boję się wiecznego potępienia i skazania na piekło:(

[tilia7]

Inko,ja też myślę często o samobójstwie.Ale też tak się składa,że właśnie
samobójcę tu opłakuję.I wiem,że "zrzucenie" własnego bólu,jest tak naprawdę
przekazaniem tego bólu innym,bliskim nam osobom:(Moja ulga to ból mojej
rodziny.Więc staram się przetrwać,choć jak mi jest trudno,nie umiem opisać.
Dobrze,że bierzesz leki,ale z pomocy psychologicznej radzę nie rezygnować.Czasem
tak jest,że te wizyty wzmagają cierpienie,ale może po prostu poszukaj innego
psychologa,jeśli z tym nie czujesz się dobrze.Przychodzi taki czas,kiedy
zupełnie nie ma z kim porozmawiać o tym,co czujemy,nie ma gdzie wylać tego bólu
z siebie-dobry psycholog bardzo się wtedy przydaje.Bo nikt inny nie chce
słuchać,nie jest w stanie udźwignąć tego,co czujemy.
Też Ci życzę wytrwałości i siły.
Uściski serdeczne dla Ciebie

[inka-26]

Tilio dziękuję za rady i słowa wsparcia. Może jeszcze skuszę się aby
pójść do psychologa choć sama nie wiem czy ma to sens. Uważam, że w
moim życiu nie będzie już lepiej tylko gorzej. Mam tylko rodziców, o
któych bardzo się boję i wiem, że jak odejdą zostanę kompletnie sama
i nie poradzę sobie, jak teraz już sobie nie radzę. Co do
samobójstwa to wiem, że zrobić tego nie mogę bo to zabiłoby moich
rodziców a bardzo ich kocham. Masz rację ludzie nie chcą słuchać
tego co czujemy bo być może jest tak jak piszesz, że nie są w stanie
udzwignąć tego co czujemy a może mają też i swoje problemy i nie
chcą słuchać o cudzych. Trzymaj się! Sciskam

[inka-26]

Czy można dalej normalnie żyć po stracie tak bliskiej osoby?. Sama
się dobie dziwie, że oddycham, jem i zasypiam. Nie wiem, nie
wyobrażam sobie dalszego życia już w innym świecie bo bez niego:(. W
czym można znależć pocieszenie i czy warto jeszcze w sobie wykrzesać
marzenia?;( jak sobie radzicie? proszę napiszcie...

[margolka-and-more]

...miałam ten problem, że o tym, jak strasznie bliska była mi moja K.
wiedziała tylko Ona i maleńkie grono osób. Więc cały mój ból bardzo
starałam się chować przed światem, prawie całym. Trwałam. Tylko tyle.
Wstawałam co ranka z tą tylko nadzieją, że to jeden dzień bliżej do
chwili, gdy Ją odnajdę. Aż pewnego dnia pomyślałam, że może wszystko
można unicestwić - ale nie miłość. Ja nie przestałam Jej kochać, nie
przestałam czuć się kochana - to mi wystarcza za dowód na Jej
istnienie. A jeśli jest - wszystko jest tylko kwestią czasu, który
TAM i tak nie istnieje. Odwagi marzeń nie odzyskałam, ale bez tego da
się żyć...

[inka-26]

Dziękuję za uświadomienie, że bez marzeń można żyć...choć ja jak na
razie nie wyobrażam sobie tej wegetacji i życia z dnia na dzień

[agalt]

Trudne pytania zadajesz. Bo ja np. nie wiem, która odpowiedź jest bliższa mojej
prawdzie: "Nie można żyć normalnie po stracie ukochanej, bliskiej osoby" czy
może "To jest teraz nasze normalne życie". Bo kiedy ktoś mi mówi, że trzeba
wrócić do normalnego życia bez wahania odpowiadam "To jest teraz moje normalne
życie".
Mój Jaś jest najlepszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek dane mi było poznać.
Kiedyś dawno, w czasie wielkiego mojego doła napisał mi, że wszystko, co nas
spotyka jest nam po coś potrzebne i jako takie w szerszym spojrzeniu dla nas
dobre, ponieważ Bóg jest sterylnym Dobrem i Miłością. Więc jeśli tego dobra i
miłości nie dostrzegamy, to świadczy jedynie o kruchości naszego wzroku. Poza
tym, ból i cierpienie tez nas czegoś uczą. Więc trzeba zacisnąć zęby, przyjąć
wsparcie (jeśli ono skądś płynie) i szukać tej lekcji, której mamy się nauczyć.
I ja mu wierzę, bo nigdy mnie nie zawiódł. I wiem, że kiedyś jeszcze go spotkam
i znowu będę szczęśliwa.
Dlatego staram się, mimo bólu i tęsknoty, życ najlepiej jak umiem. Staram się
nauczyć tego, czego on się nauczył i mam nadzieję, że zanim przyjdzie pora, uda
mi się zrobić to wszystko, co potrzebne, bym znowu mogła być z nim. Takie mam
teraz marzenie i ono musi mi wystarczyć za wszystkie inne (zresztą te wszystkie
inne wczesniejsze nie były aż tak ważne)...
Dla mnie samobójstwo byłoby odrzuceniem tej lekcji, a na to w żadnym wypadku nie
mogę ani nie chcę sobie pozwolić.
Przytulam mocno
a/

[inka-26]

Fanie, że wierzysz w to, że znów go zobaczysz i znów z nim będziesz.
Ja niestety nie mam takiej wiary i nadziei a nawet przesłanek, że
może się z nim spotkam, pozdrawiam i dziękuję za rady

[tilia7]

Inko ja Cię nie będę próbowała pocieszyc,bo jak już pisałam sama
jestem niepocieszona i nie umiem nic na to poradzic.Natomiast
poważnie traktuję Twoje myśli samobójcze,bo sama je
mam.Zresztą,kiedy się opłakuje samobójcę,to siłą rzeczy myśli krążą
wokół samobójstwa.Tak jak wszyscy inni próbują szukac
odpowiedzi:czemu choroba,czmu wypadek,tak ja szukam odpowiedzi czemu
samobójstwo.I jest rzeczą niewykonalną,żeby w moim wypadku o
samobójstwie nie myślec-czasem po prostu jako o zjawisku
społecznym,ale częściej w odniesieniu do Jego śmierci i do mojego
własnego życia,systemu wartości,w odniesieniu do mojej osobistej
wolności i mojego prawa dokonywania wyborów.
Wiele osób tu pisze,że nigdy by nie popełniły samobójstwa a jednak
niemal wszyscy mają jedno marzenie:spotkac swoich bliskich,którzy
odeszli.A skoro odeszli i nie żyją,skoro w tym świecie Ich nie ma,to
znaczy,że owo spotkanie może odbyc się tylko TAM.A byc TAM oznacza
nie byc TU-czyli NIE ŻYC.Jednym słowem większośc tu obecnych marzy o
własnej śmierci,choc pewnie mało kto jest tego świadomy i mało kto
lub wręcz nikt,nie zdecydowałby się już natychmiast tego marzenia
wcielic w czyn.Oczywiście od takich mysli daleka jest jeszcze droga
do realnej autodestrukcji.A jednak temat ten sam:chcemy tam,bo tu
nie potrafimy albo jesli potrafimy to na siłę.Różne osoby różnie
sobie z tym tematem radzą.Ja osobiście nie wierzę,żeby
ktokoliweik,kto poniósł tak dotkliwą i bolesną stratę,choc przez
chwilę o samobójstwie nie pomyslał-może tylko nie każdy ma odwagę
się do tych myśli przyznac przed innymi a pewnie i przed samym
sobą.Co mnie zresztą nie dziwi,bo to są straszne myśli.

Zaraz po śmierci mojego mężczyzny szukałam wszystkiego co można na
temat samobójstw.I,choc zjawisko jest niepokojąco powszechne,to
niestety niewiele mądrych tekstów można na ten temat znaleźc.To jest
wciąż temat tabu,kwitowany jednym krótkim:tak nie można.Otóż widac
można,skoro tylu ludzi jednak odbiera sobie życie.Chyba wciąż nas
ten temat przerasta,wciąż jeszcze nie umiemy dostrzec tego,że można
tak strasznie cierpiec,że z tego cierpienia naprawdę nie można już
życ.
Szukając tych informacji trafiłam na takie mądre słowa:

"Samobójstwo nie jest kwestią wyboru, następuje, gdy cierpienie
przekracza siły do walki z nim"

"Kiedy cierpienie przekracza Twoje siły pojawia się myśl o
samobójstwie. Samobójstwo nie jest ani dobre, ani złe, nie jest wadą
charakteru, jest moralnie neutralne. Jest po prostu efektem stanu
nierównowagi pomiędzy cierpieniem, a siłami obrony przed nim."

Autor tego tekstu,porównuje wytrzymałośc psychiczną do wytrzymałości
fizycznej.Jesli staniesz prosto i wyciągniesz na boki ręce a ktoś
zacznie wieszac na Tobie coraz to nowe ciężary,będzie Ci coraz
ciężej ustac,ale do pewnego momentu Twoja siła fizyczna pozwoli Ci
stac.Jednak każdy z nas ma taki swój punkt krytyczny,po
przekroczeniu którego po prostu się przewróci pod tym ciężarem:nie z
wyboru,z braku siły.
Czy mozna cos na to poradzic?Można.Wzmocnic własną siłę,aby jak
najdalej przesunąc ten punkt krytyczny.Można poszukac oparcia dla
rąk.Można też poprosic kogoś,aby pomógł nam ten ciężar nieśc,aby
choc trochę tego ciężaru z nas zdjął.
I to Inko możesz robic od już.Szukac wszystkiego,co doda Ci
wewnętrznej siły.Szukac wszystkiego,co może byc dla Ciebie
jakimkolwiek podparciem,jakąkolwiek pomocą w dźwiganiu Twojego
strasznego bólu.I znaleźc kogoś,kto Ci pomoże -chocby przez
wysłuchanie Ciebie-nieśc ten ciężar.Zresztą to już robisz:jesteś tu
i prosisz nas o pomoc,a my na ile możemy,każdy na swój sposób,
staramy się dodac Ci sił.Namawiam jednak na kontakt z
psychologiem.Samo mówienie o swoim bólu to oddawanie jego części na
zewnątrz czyli uwalnianie się od chociaż odrobiny ciężaru.A tu Inko
naprawdę własnie ta odrobina może przeważyc szalę.

Ja się nie zabiłam ze względu na bliskich,bo mam świadomośc,że moja
ulga byłaby ich dramatem.Ten argument nie wystarcza na długo,wiem,że
jeśli mam przeżyc to muszę w końcu chciec życ dla siebie samej.Dla
siebie jeszcze nie umie,więc wciąż opieram się an tym jednym:żeby
Ich nie skrzywdzic.

Jest taka strona www.przyjaciele.org/-stamtąd pochodzi
tekst,który przytoczyłam.Jest tam na ten temat więcej,możesz
poczytac.
Jest też taka strona dracus.eu/cmspl/item/277
Tam najważniejsze są wypisane na dole strony punkty,dotyczące
przeżywania żałoby.dotyczą one wprawdzie żałoby po samobójcy
własnie,ale to bez znaczenia,bo są równie cenne dla każdej innej
osoby przezywającej ból straty.Warto zajrzec.

[tilia7]

I jeszcze dla dopełnienia:po pierwsze myśli samobójcze są w takim
jak Twój przypadku zupełnie normalne.Po drugie:myśli samobójcze nie
zawsze oznaczają,że naprawdę chcemy nie życ.Często są po prostu
krzykiem rozpaczy i wynikają z tego,że zupełnie nie wiemy,JAK ŻYĆ.I
myślę,że u Ciebie raczej tym w tej chwili są.Spotkała Cię straszna
krzywda,przeżywasz trumę,Twój świat się zawalił,nie ma tego,kto
zawsze był pocieszeniem i oparciem a Ty tkwisz w tym chaosie sama i
nie wiesz,co dalej.Dlatego myślę,że przede wszystkim zadbaj o
to,żeby ktoś przy Tobie był,żeby wysłuchał bez głupich pouczeń i
osądzania.Zadbaj o to,żeby ktoś usłyszał Twój krzyk teraz,zanim
będzie za późno.

[inka-26]

Droga Tilio! Dziękuję Ci bardzo za wszystkie Twoja słowa, wnioski,
porady i podtrzymywanie mnie na duchu. Mam poczucie, że moje
samobójstwo byłoby dla mnie ulgą ale dla moich najbliższych dla tych
którzy mnie kochają (choć jest ich naprawdę niewielu) byłby to
straszny cios i ból-jednym słowem zgotowałabym im piekło tu na
ziemii. Wiem, że tego jak na razie zrobić nie mogę. Jak na razie
żyję sobie z dnia na dzień bez marzeń, celów i pomysłów. Bardzo się
postarzałam a z mojej twarzy bije cierpienie. Poczytam sobie
wszystko na stronach, które mi podałaś bo jeszcze na nie nie
zaglądałam. Niestety z cierpieniem jest mi się strasznie ciężko
pogodzić, zaakceptować, nie wiem jak żyć ale widać, że każdy po
prostu żyje tak ja potrafi. Sciskam Cię mocno, odezwę się znowu.
Pozdrawiam i dziękuję Ci bardzo!

[mala200333]

Tak nie mozna!!!
Prosze uwierzyc ze czas pomoze.
Moze porozmawiac z jakim duszpasterzem?
Serdecznosci.

[karolina1958]

Ja tez szukalam roznej pomocy u osob obcych, bo nikt z najblizszych
nie chcial i nie chce rozmawiac o moim chorym zmarlym synu! Szukalam
pomocy i Wszyscy(prawie wszyscy byli glusi,na moja tragedie)mnie
opuscili,kiedy bylo sielsko anielsko dom tetnil zyciem, a teraz
wszyscy pouciekali jak szczury z tonacego okretu.Tu szukam wsparcia
od obcych ludzi,a zarazem bliskich,bo cierpia tak samo jak i ja!!!!
Szukaj ratunku i nie rob rodzicom tak wielkiej traumy,oni tego by
nie przezyli,wiem cos o tym,bo stracilam ukochanego syna, Do dzis
nie moge przyjsc do siebie,jestem,a zarazem jakby mnie nie
bylo.WALCZ ze soba i podnosc sie powolutku,to nic,ze bedziesz znowu
w punkcie wyjscia,ale trzeba walczyc i isc do przodu malymi
kroczkami,bo zycie jest zbyt cenne.....Karolina

[mala200333]

Karolinka ma racje....

[inka-26]

Podpisuje się pod Twoimi słowamia obiema rękoma. Niestety ludzie
uciekają od cudzych problemów i niestety zostajemy sami z
cierpieniem. Myślę tylko o rodzicach i o tym jakie cierpienie
zadałabym im swoim odejściem. Tak więc żyję tylko dla nich ale nie
wiem czy znajdę w sobie siłę aby przeżyć tych kilkadziesiąt lat
życie:( dziękuję za mądr słowa i życzę siły, pozdrawiam

[tilia7]

Masz rację Karolino,że ludzie uciekają od naszego bólu.Złości mnie
to nieraz i sprawia przykrośc i boli.Najbliższe mi osoby,choc
wspierają jak mogą,to boją się tego mojego bólu,jak ognia.Ale
ostatnio moja psycholog powiedziała mi ważną rzecz: oni to robią z
bezradności.Bo nam Karolino tak naprawdę nie mozna pomóc,można nam
co najwyżej w tym bólu towarzyszyc.To jest nasza droga i musimy ją
przejśc sami a ból nasz jest tak duży,że nie ma się w sumie co
dziwic,że ich przeraża.Nie wiedzą jak pomóc,nie wiedzą co mówic i
boją się,zwyczajnie po ludzku się boja naszego cierpienia.A też
prawda jest taka,że na ich miejscu prawdopodobnie zachowałybyśmy się
tak samo,jeśliby nas nie dotknęły nasze nieszczęścia.Nasz ból nie z
tego jest świata a oni tam próbują życ...normalnie.

[karolina1958]

Tilio i Inko czlowiek musi wiele przejsc w swoim zyciu,nikt nam nie
mowil ,ze bedzie lekko!Niektorym cale zycie pod gorke. Mnie zycie
uczy pokory,bylam osoba bardzo pesymistycznie nastawiona do zycia i
od tego zycia dostawalam bardzo w kosc!Jak urodzil mi sie chore
dziecko juz myslalam,ze nic gorszego spotkac mnie nie moze,.....alez
moze pod wplywem ciaglego stresu moj maz wyladowal w szpitalu
psychiatrycznym,wszystko bralam sobie do glowy,ze to moja wina,ze
urodzilam dziecko roslinke,ze od tego maz mi "zwariowal",chcialam
sie zabic,mialam potwornego dola,juz myslalam co zrobie....ze
piersze bedzie moje dziecko,a ja zaraz po nim,ale poszlam pomodlic
sie do kosciola. W kosciele wylam i powtarzalm za co Boze tak mnie
karzesz(chyba nawet krzyczalam).Wrocilam do domu moj synek zaczal
konac mial 3 latka......Boze czemu mi to robisz,przeciez ja kocham
to dziecko.....wtedy zrozumialam,ze wszystko odemnie nie zalezy i
trzeba zaczac walczyc i zmienic myslenie na pozytywne,bo co nas nie
zabije to nas wzmocni.Pogodzilam sie z moja dola i zycie nabralo
jakis tam barw,zaczela sie walka o lepsze jutro.Jakbym popelnila
samobujstwo skazalabym cala moja rodzine na cierpienie,szczegolnie
rodzicow.Dzis wiem co utracic najukochansza istote na ziemi,wiem co
to bol matki.Karolina mama Piotrka lat 16

[inka-26]

Tak to prawda, nikt nie obiecywał nam, że tu na ziemi będzie nam
łatwo. Ja żyję z dnia na dzień i naprawdę bardzo cierpię i przeraża
mnie myśl tego co mnie czeka tam w przyszłości. Jestem niestetz
pesymistycznie nastawiona do zycia wiec sprawy sobie nie ulatwiam.
Dziekuje za madre slowa i za Twoja godna nasladowania postawe.
Pozdrawiam