Mój chłopak nie żyje!!!!!!!!!

[wojewoda213]

Mój chłopak zginął w wypadku samochodowym, zasnął za kierownicą.Niewiem co
dalej robić jak żyć tak mocno go kocham...Dwa tygodnie po jego śmierci
mieliśmy rocznice spedzilam ja płacząc na grobie to samo było z walentynkami
potem były moje urodziony.Żyje dalej alke czy to ma sens bez mojego skarba???
Każdy mówi że on opiekuje się mną z góry ale nawet mi się nie śni.Tylko raz
mi się śnił jak mi mówił że bardzo tęskni i że nie wiedział że tak mocno go
kocham.Niewiem czy potrafie żyć bez niego tak bardzo staram sie przypomnie.ć
sobie jak to było w jego ramionach ale powoli zapominam to uczucie...Tak
bardzo chce znów usłyszeć: KOCHAM CIĘ KASIU JAK NIKOGO NA ŚWIECIE....Oddała
bym wszystko żeby mój skarb znów żył żeby znów zobaczyć jego uśmiech..

[isabelchen]

strasznie Ci współczuję
i łączę się w bólu,
ja myślę, że skoro Ci się nie śni,
to jest mu dobrze...
musi boleć, to zrozumiałe,
daj sobie czas na ten ból,
nie walcz z tym,
Całuję i pozdrawiam!

[mrogiewicz]

Inni maja rację i TY masz racje, że tęsknisz, płaczesz.To jest cena za dar
kochania. Tak się stało,że jego nie ma a Ty jesteś. Nie spiesz się, płacz,
tęsknij. Żyj. Planuj na połowę dnia a potem na drugą połowę. On jest opiekuje
się Tobą stawiając różnych ludzi na Twijej drodze. Bierz pomoc tak jak Ty
chcesz. Nie spiesz się.

[aniawdowa]

Rozumiem Cie mój ukochany mąż zginął w marcu 2006 do dzis dnia nie moge sie
pogodzić z tym. Bardzo długi czas nie snił mi sie, byłam nawet zła zazdrosna
kiedy ktos z rodziny opowiadał ze snił im sie Paweł. Myslałam a co zemna
dlaczego mi sie nie śnisz, codziennie wieczorem prosiłam aby mi sie przyslił aby
powiedział co dalej jak mam zyć. Mamy dwójkę dzieci bardzo tesknia za tata.
Teraz sni mi sie czasami ale są to dziwne sny po których jestem smutna cały
dzień. sni mi sie ze jest ze wrócił bo tak naprawde nie było zadnego wypadku
jestem taka szczesliwa, a potem budze sie i wraca rzeczywistosc w której Go juz
nie ma.

Musisz byc silna ja wierzę ze mój Paweł jest gdzies blisko mnie wszystko co
robie, robie z myslą o nim, chcę aby był ze mnie dumny.

[myshkakrk]

Mój chłopak nie żyje od prawie 5 miesięcy... Zmarł w wypadku samochodowym dzień
przed moją maturą z angielskiego...
Treaz uczę się żyć na nowo ... Stawiam pierwsze kroki.. Uczę się śmiać .. Uczę
się wszystkiego... Bardzio z nim tęsknię.. Raz był u mnie.. Nie we śnie... Tylko
naprawde.. Widziałam go... Teraz odwiedza mnie tylko w snach.. Jego odwiedziny
są sporadyczne... Ale takie prawdziwe ze za każdym razem nan nadzieję ze
wreszcie obudzę się z tego koszmaru i Arek będzie koło mnie... Uśmiechnięty jak
zawsze...

[fnoll]

wojewoda213 napisała:

> Każdy mówi że on opiekuje się mną z góry ale nawet mi się nie śni.

w tym układzie ty jesteś silniejsza - możesz zaopiekować się pamięcią o nim, ty
tworzysz swe kolejne dni

on nie może już nic, taka jest śmierć, jest bezbronny

[kacha214]

przez to wszystko nawet zapomniałam hasła do swojeo konta i musiałam je
zmienić...Ja niewiem czy jestem silniejsza każdy mi mówi że mnie podziwia że
jest dumny że jestem taka silna ale ja już nie chce być silna!!!Chce się wtulić
w kogoś i porządnie wypłakać a najlepiej w mojego Piotrka...

[aniawdowa]

Boze ile ja bym oddała za to aby przytulic sie do mojego Pawła, tak bardzo
cierpie kiedy patrze na szczesliwe pary,kiedy wiem ze ja tak nie mogę. Jest mi
ciezko kiedy patrze jak inni tatusiowie przytulaja swoje dzieci, kiedy moje tak
bardzo tesknia za tatą. Niestety prawda jest taka ze tego nie zmienimy bliskie
nam osoby juz nie wrócą, i trzeba ( choc łatwiej powiedziec niz to zrobić) to
zaakceptowac i nauczyć sie z tym zyć. Pawła nie ma rok i miesiąc a ja nie
potrafie żyć bez niego.

Zyczę wszystkim aby trzymali sie silnie.
Trzeba zyc dalej
Codziennie sobie to powtarzam.
Ania

[aniawdowa]

Co do siły to mi tez wszyscy w koło mówia ze jestem silna ze daje sobie rade. To
jest tak na zewnątrz tak naprawde oni nie wiedza co ja czuje jak bardzo tesknię
i jak bardzo musze sie starac aby inni widzieli ze daje rade. To takie trudne.

[perelka278]

jeżeli napiszę ci,że wiem co czujesz i tak nie uwierzysz.mój narzeczony zginął
w wypadku samochodowym 8 miesiecy temu.na ten ból nie ma lekarstwa,nie da sie
tego wylaczyc ani zapomnieć.po pewnym czasie nauczysz sie z tym zyc choc na
tyle by funkcjonowac.to jest koszmar nie życie.czasu nie cofniemy a tylko to by
nam pomogło.tylko miłość nam pozostała.tego nikt nam nie zabierze.,tego co
czułaś do niego a on do ciebie.pamietaj o tym.zawsze

[kacha214]

Uwierze bo wiem że większość ludzi tutaj mnie rozumie.Piotrek zginął 4miesiące
temu myślałam ze jakoś dam rade miałam głupią nadzieję że może wróci i czekałam
ale nie wracał..Ciągle mam w pamięci dzień w którym zginął myślalam że ma
wyłączony telefon bo śpi zmęczony po pracy a on nawet nie zdążył wrócić z pracy
zasnął za kierownicą, zginął na miejscu..Nie wiedziałam co robić mieliśmy tyle
planów właśnie mieliśmy razem zamieszkać.To nie tak miało być....Nie tak!!!!

[kacha214]

Najgorszy był pogrzeb ciągle patrzyłam na mojego Piotrka bo myślałam że za
chwile się obudzi i powie że już się wyspał że był bardzo zmęczony i dlatego
tak długo spał ale on się nie obudził!!!!Gdy położyłam mu róże na serce i dałam
buzi na pożegnanie byłam jak otępiała jego usta były tak zimne nie wiedziałam
co robić czy krzyczeć czy płakać czy od razu iść do niego....Sama niewiem
dlaczego żyje, każdy dzień to męka

[vesper.lynd]

Mój Ukochany odszedł 9 dni temu. Byliśmy razem niecałe 4 lata. Nie widzę sensu
w niczym, jedyne co trzyma mnie przy zyciu to to, że muszę żyć dla Jego
rodziców, muszę życ, żeby był ze mnie dumny. Trudno mi w to uwierzyć. chcę udać
się jak najpredzej do psychologa, w domu mam zero wsparcia.

[aniawdowa]

Bardzo Ci współczuje 9 dni to bardzo mało u mnie mija rok i dwa miesiace i teraz
moge powiedziec ze jest juz dobrze. Dobrze to znaczy zyje nie egzystuję.
Poczatki sa trudne bardzo trudne, jesli nie masz wsparcia w rodzinie to idz do
psychologa sama rozmowa duzo daje ja tez chodziłam sama i razem z moim synem.
Jakos nie potrafiłam przed rodzina powiedziec co czuje bo tak naprawde to nie da
sie tego opisac. Nigdy nie pogodze sie z tym co sie stalo ale staram sie zyć
dalej i tak jak napisałaś ja tez robie wszystko z myslą o tym aby był zemnie
dumny aby widział ze sobie radze ze jestem dobra matka dla naszych dzieci. I
choc czasem jest zle nachodza gorsze chwile to trzeba isc dalej.

Duzo siły abys potrafiła odnalezc sie w tej innej sytuacji.
Pamietaj ze Twój ukochany patrzy gdzies tam na Ciebie i wierzy ze dasz rade.
Pozdrawiam Ania

[kacha214]

bardzo wiele się zmieniło odkąd napisałam tutaj na forum...Długo milczałam,
dawno tu nie zaglądałam, czasen nawet jak zajrzałam to po prostu nie umiałam
nic napisać...Minęło już albo aż pół roku od śmierci Piotrka wiele zrozumiałam,
a napewno dużo się nauczyłam...Myślę że mimo swojego młodegop wieku-mam 21 lat
czuje się napewno na bardziej dorosłą i mniej beztroską niż moi znajomi...Wiele
w życiu przeszłam jak każdy tutaj nie chcę nikogo pocieszać bo po swoim
przykładzie wiem że tak się nie da...Że nawet najpiękniejsze słowa nie pocieszą
po stracie najbliższej osoby...Ja teraz mogę powiedzieć że doszłam do siebie,
zaakceptowałam to że Piotrka nie ma wśród żywych,że teraz mieszka tylko w moim
sercu i wiem że tam jest mu naprawdę dobrze bo on po prostu kochał mnie jak
nikogo na świecie!!!!Tego jestem i zawsze będę pewna!!Mam nowego chłopaka
spotykamy się od 2tyg...Niewiem czy to coś poważnego, czy to będzie miłość i
pewnie nie do końca cieszy m,nie ten związek tak jak wcześniej mnie cieszyły
związki ale wiem że muszę spróbować...Ja czuję że powinnam dać sobie szansę..A
najdziwniejsze jest to że mój nowy chłopak urodził się w dniu pogrzebu
Piotrka..........
życzę wszystkim sił i żebyście jakoś nauczyli się dalej żyć mimo wszystko, bo
chyba WARTO

[kacha214]

też strasznie cierpiałam i cierpie nadal bo PRAWDZIWA MIŁOŚĆ NIGDY NIE UMIERA
a jak nie ma osoby którą się kocha to jest tak ciężko... Ale trzeba żyć i dawać
sobie kolejne szanse dlatego żeby choć znów nawet przez małą chwilkę zobaczyć
uśmiech na swojej buzi i poczuć szczęście w sercu.

[vesper.lynd]

Kasieńko, to piękne co napisałaś... ja też wierzę, że jeszcze kiedyś kogoś
pokocham, ale wiem, że będzie musiał to być ktoś wyjątkowy, kto zaakceptuje
moją miłość do Łukasza. Wierze, że będę szczęśliwa!
Zyczę Ci dużo szczęscia i powodzenia, jestem pewna, że Piotrek pomoże Ci podjąć
dobrą decyzję...Odzywaj się czasami! Potrzebujemy dobrych wiadomości!

[kacha214]

Jak pierwszy raz pisałam na to forum byłam załamana...Jak każdy tak szczerze to
myślałam tylko o jednym aby iśc do Piotrka tylko ciągle wszyscy mi powtarzali
że on by tego nie chciał,że Piotrek chce mojego szczęścia i potem zaczęłam
patrezć na nasze zdjęcia i zrozumiałam że on naprawde chce mojego szczęścia i
że muszę dać sobie z tym radę bo przecież to właśnie Piotrek zawsze powtarzał
mi- bądź silna bo ja zawsze ci pomogę!!To nieważne gdzie będzie, on itak mi
pomoże...To było moją motywacją, każdy z was musi znaleść w sobie taką
motywację i po prostu uwierzyć...A wtedy to już będzie naprawdę o wiele lżej.
Pozdrawiam wszystkich

[nati-b]

Mam 17 lat…mój chłopak też miał tyle. W lutym tego roku zginął w wypadku
samochodowym. Prowadził jego kolega.
I niestety dobrze wiem, co czujesz….wolałabym nie wiedzieć. Moje życie straciło
sens. Nienawidzę tego świata. Wszystko wydaje się teraz absurdalne…Chciałabym
Ci napisać: Trzymaj się! Głowa do góry, będzie dobrze, ale to bez sensu. Bo
dobrze nie będzie raczej….ja często siedzę, płaczę i patrzę w sufit….od prawie
5 miesięcy…Napisze Ci tylko…bądź silna.

[komachi]

czas leczy rany, przynosi ukojenie. tyle tylko, że tego czasu potrzeba bardzo
dużo......

[kacha214]

to nieprawda.... czas nie leczy ran to największa bzdura jaką słyszę od wypadku
Piotrka... Z czasem po prostu uczymy się żyć z bólem, przyzwyczajamy się do
tego że boli i już nie przestanie ale czas nie leczy ran....Bo może minąć
tysiąc lat a będziemy kochać i tęsknić i cierpieć z powodu rozstania tak jak na
samym początku tylko nauczymy sie z tym żyć.....

[gaba2002]

tak to prawda,czas tylko wycisza ból ale napewno nie leczy...mój mąż zmarł
5msc.temu tak niedawno przecież a wydaje się wieki.Zyję bo muszę,mam
córeczkę,którą muszę wychować(bo tak by chciał mój kochany mąż).Sa dni lepsze i
gorsze.Przypływają i odpływają trudne chwile.Ale są daty ważne dla nas,gdzie
napowrót odzywają wspomnienia...a tyle jeszcze planów przed nami
było.trzymajcie się dziewczyny.

[mojsukces1]

Bardzo mi przykro:(

[kacha214]

nadszedł jeden z tych gorszych dni..Po wypadku Piotrka byłam naprawdę silna
dawałam radę gdy pierwszy raz go zobaczyłam w trumnie na różańcu nie wiedziałam
co robić myślałam że nie wytrzymam potem dawałam radę powtarzałam sobie że on
nie lubi jak płacze na pogrzebie płakałam tylko raz gdy wystawiono trumnę gdy
go zobaczyłam takiego poranionego pomyślałam że to nie mój Piotrek...Nie mogłam
wytrzymać włożyłam mu do trumny list tak wiele chciałam mu opowiedzieć nie
zdążyłam wszystko napisałam, oprócz listu włożyłam medalik z Matką Boską zawsze
miał przynosic mi szczęście tym razem chciałam żeby przynosił je Piotrkowi
dałam mu pomadkę ochronną bo zawsze piekły go wargi nie lubił tego i paczkę
chusteczek chigienicznych miał katar przez cały rok.....Na sercu położyłam mu
czerwoną różę znak mojej miłości..Pogrzeb był ciężki ciągle patrzyłam bo
wierzyłam że się obudzi ale tak się nie stało buzi na pożegnanie a gdy zamknęli
trumnę myślałam że za chwile rozlegnie się pukanie żeby ktoś wypuścił mojego
Piotrusia tak się nie stało..Dałam radę wytrzymałam to wszystko potem
wytrzymywałam plotki na mój temat że nie kochałam naprawdę bo za mało płakałam
na pogrzebie..Nie chciałam nikomu udowadniać jak mocno kocham jak mocno mnie to
boli trzymałam się choć serce mi rozrywało z bólu wkońcu mi się przyśnił
Piotrek powiedział że nie m,yślał że tak mocno go kocham że tęsknie zrozumiałam
że on wierzy że mi zależy i chyba się podniosłam...No właśnie chyba znajomi
namówili mnie na imprezy chodziłam na każdej byłam pijana zaczęłam palić trawę
myśleć o brzniu dropsów zaczęłam co impreze być z innym chłopakie jak wypiłam
to naprawdę przez chwilę widziałam w nich Piotrka...Wkońcu poznałam chłopaka
zaczął do mnie przyjeżdżać coraz częściej zaczęło mi zależeć nie dogaduję się z
nim tak dobrze jak z Piotrkiem ale go kocham.....To inna miłość Piotrka kocham
nadal całym sercem ale Damiana też kocham całym sercem...Kocham dwie osoby
naraz...Dzisiaj patrze na zdjęcie Piotrka i chce żeby wrócił chce żeby żył i
tak mocno mi go brakuje ale z drugiej strony cudownie jest mi z
Damianem....Chyba teraz dopiero doszłam do siebie tak naprawdę pomógł mi w tym
Damian...I w nim nie widze Piotrka on jest po prostu moim Damianem....To nic
złego że znów kocham niech inni sobie mówią o mnie co chcą nie zapomnę nigdy o
Piotrku zawsze będe go odwiedzać już chyba nigdy nie wyciągne jego zdjęcia z
portfela ale zrozumiałam że mam prawo do szczęścia....Damian urodził się w dniu
w którym pochowaliśmy Piotrka czasem myślę jak to możliwe czy Pan Bóg zabrał mi
jednego a dał drugiego.................

[slodkamonia]

Dokładnie tydzień temu mój chłopak zginął w wypadku na motorze. Jego pasja
zabrała mu to, co najcenniejsze - życie. Nie mogę dojść do siebie, ciągle
płaczę. Na pogrzebie miałam nadzieję, że to pomyłka, że on wstanie z trumny.
Wszystko mi go przypomina. Było mi z nim tak dobrze. Nie umiem normalnie żyć.
Mam tylko nadzieję, że niedługo ja umrę...Nie mam siły...

[vesper.lynd]

Kochana, łączę się z Tobą w bólu... Przezywalam to samo w
kwietniu... Łukasz też ostatni raz wsiadl wtedy na motocykl. pisz,
płacz, krzycz, wyrzucaj to z siebie. Jest mi tak przykro, myslalam
ze po moja tragedia byla najgorsza i ze nic tak strasznego nie moze
sie juz stac, a jednak sie dzieje... dobrze ze tu trafilas, pisz do
nas. Jestesmy z Toba!

[slodkamonia]

Jak sobie radzisz? Ja już nie mam sił...Kiedy go poznałam, dziękowałam Bogu, za
to, że on jest! Teraz krzyczę do Boga pytając: dlaczego??? Czemu on? Czemu my?
Proszę, powiedz mi, że będzie lepiej. Powiedz, że z czasem ból ucichnie. Bo ja
nie chcę tak żyć!

[vesper.lynd]

Bedzie lepiej, jeszcze nie teraz, nie dzis ani jutro, ale bedzie
lepiej!! obiecuje Ci to! Czas Ci pomoże, zobaczysz. My wszyscy tu
tez jestesmy dla Ciebie i łączymy się w Twoim bólu bo znamy go
doskonale

[slodkamonia]

Najgorsze są wspomnienia...cały czas powracają. A nam razem było tak cudownie.
Wystarczyło, że był...Wszystko inne mogło już nie istnieć. Dziękuję Wam! Łatwiej
jest płakać wiedząc,że ktoś NAPRAWDĘ mnie rozumie, bo przeżył to samo. Proszę,
pisz do mnie! Może będzie mi łatwiej...Proszę...

[aniawdowa]

Bardzo mi przykro z powodu Twojego ukochanego, ja straciłam mojego męża w marcu
2006 wtedy wszystko sie dla mnie zawaliło i choc mam dwójke wspaniałych dzieci
to wszystko wydawało mi sie bez sensu, wszystko co robiłam robiłam mechanicznie
ale tak jak napisała Ania"vesper.lynd" z czasem bedzie lepiej nie za dzien dwa
na to potrzeba wiele czasu, kazdy potrzebuje tego czasu mniej lub wiecej ja po
półtorej roku moge powiedziec ze jest dobrze,dziś smieje sie,znów snuje jakies
plany na przyszłosc i nie mysle ze to wszystko nie ma sensu.
Początki sa najgorsze u Ciebie to poczatek tej drogi bez Niego zycze Tobie jak
najwiecej siły, siły takiej która pomoze Ci przetrwac te najgorsze dni.
Mi bardzo pomogły rozmowy z osobami z forum
forum.gazeta.pl/forum/71,1.html?f=36576 osoby które spotkała ta sama
tragedia rozumieja sie najlepiej.
Sciskam Cie mocno
Ania

[vesper.lynd]

Rana jest wciąz otwarta, ale powoli,powolutku zacznie się goić... to
będzie długi proces i blizna pozostanie na zawsze, ale w koncu ból
zacznie się zmniejszać...
We wtorek mieliśmy iść z Łukaszem do kina a w poniedziałek, 23
kwietnia, stojąc w kolejce do okienka pocztowego odebrałam
telefon... wtedy spadłam w czarną przepaść i spadam w nią cały czas,
ale im dłużej spadam tym częściej zaczynam dostrzegać inne barwy i
zapominać o tym że spadam...
W tamte dni nie istniał czas ani przestrzeń, najmniejszy ruch -
podniesienie kubka z kawą czy zalozenie świeżej pary majtek -
wymagał nielada wysiłku, już nie mowiąc o podejmowaniu jakichś
decyzji...
Mam nadzieję, że masz wokół siebie serdeczne i kochające Cię osoby,
to bardzo pomaga. Nie broń się przed płaczem, krzykiem i innymi
emocjami!
Wysylam wszytskie swoje cieple mysli do Ciebie. Ja jadę jutro na
cmentarz, mija pięć miesięcy odkąd Łukasza nie ma... wciąz nie mogę
uwierzyć w to co piszę... :((((((((((((((((((((((((

[slodkamonia]

Jestem z Zamościa. Pojechałam na miesiąc do rodziny do warszawy, obiecałam pomoc
w opiece nad ich najmłodszym synkiem (oboje pracują i nie miał kto zająć się ich
Łukaszkiem). Przy okazji dorywczo pracowałam, by zarobić kilka groszy na studia.
Strasznie tęskniłam... Krzysio wciąż pytał, kiedy wrócę. Odliczałam dni do
mojego powrotu. W końcu nastał ostatni tydzień mojego pobytu w Warszawie. Miałam
wrócić w środę, ale chciałam kupić jeszcze jakiś ładny prezent dla przyjaciółki,
która obchodziła swoje urodziny. Zamówiłam bilet powrotny na piątek po południu.
Myślałam: przyjadę, wykąpię się i wieczorem spotkam się z Krzysiem. A później
przed nami jeszcze cudowny weekend. Tak bardzo chciałam już wrócić. W środę
miałam dziwny sen. Chodził za mną jakiś straszny dziad, a ja nie mogłam przed
nim uciec. Zapytałam czego chce, a on odpowiedział żebym się nie bała, bo ja za
50 lat jak umrę też będę straszyć ludzi. A potem przyjechał do mnie Krzysio na
swoim ścigaczu, ale z jakąś bardzo ładną dziewczyną. Zapytałam: Kto to jest? On
odpowiedział żebym się nie martwiła, bo to tylko koleżanka, a on przecież
przyjechał do mnie. Tego dziada już nie było...Obudziłam się. Pojechałam po
prezent. Za każdym razem kiedy przejeżdżał jakiś motor czułam dziwne dreszcze.
Dostałam sms-a od koleżanki, że w radio mówili o wypadku motocyklisty z Łabuń
(on ta mieszkał). Zaczęłam dzwonić do Krzysia, jego numer był zajęty, więc
pomyślałam że wszystko jest ok, bo z kimś rozmawia. Dzwoniłam, dzwoniłam. Wciąż
zajęty... Za chwilę telefon. Jego brat. I te słowa...To był już koniec. Chciałam
rzucić się pod pociąg. Pragnęłam umrzeć, by być z nim...Nie widziałam już sensu
życia. To stało się w środę 12 września ok godz21. Teraz wiem, że przyszedł się
ze mną pożegnać we śnie. A kim była ta koleżanka? Aniołem...nadzwyczaj spokojnym
i pięknym. Miałam przyjechać, żeby się z nim spotkać,a przyjechałam na jego
pogrzeb. Wciąż wyglądam przez okno i czekam...czekam na niego. Patrzę w komórkę
i czekam na Jego telefon. Czuję, że się zatracam się w jakimś obłędzie. Mama
mówi, że zamykam się w grobie razem z nim. Właśnie tego bym chciała. Dziś mija
dziesiąty dzień...

[kajcia1]

Witajcie!
Mój narzeczony zginął w wypadku niecałe 5 miesięcy temu... również
najprawdopodobniej zasnął za kierownicą... ból i tęsknota z każdym dniem są
coraz silniejsze, coraz trudniej jest mi odnaleźć sie w rzeczywistości. Na
szczęście mam kilka bardzo bliskich osób, które robią wszystko, żeby mi pomóc...
są także tacy, którzy swoimi słowami czy zachowaniem zadają bardzo bolesne
ciosy... jestem na tym forum juz od pewnego czasu ale do tej pory tylko
czytałam, teraz odważyłam się napisać...Widzę, ile jest osób, które przeżywają
ten sam ból... każdy nowy post wywołuje łzy bo czuję, jakbym czytała swoje myśli...

Do slodkamonia:
Naprawdę dobrze, że trafiłaś na forum... to prawda, że wśród tych osób jest
trochę łatwiej znosić to wszystko... piszesz, że najgorsze są wspomnienia - moim
zdaniem wspomnienia są tym, co mamy teraz najcenniejsze... ja staram sie je
pielęgnować, żeby pamiętać i kiedy tak siedzę i przypominam sobie te wspaniałe
chwile, to mimo, że lecą łzy - to pojawia się też nieśmiały uśmiech...

Ściskam mocno wszystkich i życzę małych radości...

[kacha214]

Tak strasznie mi przykro gdy to wszystko czytam...Po wypadku mojego
chłopaka myślałam że niewiele dziewczyn przeżewa to samo a jednak
się pomyliłam....Od śmierci mojego Piotrka minęło 10 miesięcy i ja
już inaczej na to patrze choć nadal jest trudno ale uporałam się że
już nie ma mojego skarba...Choć nie jest i zawsze będzie bo jest
teraz moim aniołkiem tam w niebie i zawsze będzie nademną
czuwał...Choć to boli wiem ale musicie wierzyć że oni tam są
szczęśliwi że zawsze mimo wszystko zostaną przy nas...Nam nie wolno
popełnić głupiego błędu jakim jest odebranie sobie życia bo oni
chyba tam w niebie nie chcą tego...Chcą tylko naszego
szczęścia.....O tym trzeba myśleć...
Trzymajcie się dziewczyny!!! Slodkamonia wiem jak ci ciężko ale to
się potem uspokoi musisz być silna i dawać radę właśnie dla niego
dla swojego skarba który choć jest daleko od ciebie to KOCHA CIĘ
dokładnie tak samo i zawsze będzie przy tobie pamiętaj o tym!!!!

[smutnykluseczek]

CZas pomaga i choc na poczatku tez nie chciałam w to wierzyc to właśnie z czasem
uczymy sie zycia od nowa, a ten czas jakos tak szybko płynie gdy ogladam sie za
siebie to nie wierze ze to juz tyle, ze dałam rade.
Poczatki sa trudne ale najwazniejsze zeby miec z kim to przechodzic z kim
dzielic sie swoim bolem i tu mozesz to zrobic, wszytskie tu jestesmy po to zeby
sobie nawzajem pomagać i tak jak napisała Ania płacz krzycz nie zamykaj w sobie
emocji nie zamykaj w sobie tego bolu.

[slodkamonia]

Dziś mija 13 dzień...Chyba czuję się odrobinę lepiej. wczoraj koleżanki zabrały
mnie na wycieczkę po Roztoczu. Pomogło mi to...Znów się uśmiechałam. Smutny
kluseczku napisałaś, żebym nie zamykała się w sobie. to dzięki tym słowom
zgodziłam się na spotkanie. Dziękuję...
Wierzę, że Krzysio jest teraz w niebie. I stamtąd będzie się mną opiekował.
Myślę, że teraz tam wysoko śmiga sobie swoim motorkiem, być może razem z Twoim
Łukaszem vesper.lynd:) Kiedy sobie tak myślę jest mi jakoś łatwiej...tak bardzo
tęsknię...ehh...:(

[myshkakrk]

Mój chłopak nie żyje od prawie 5 miesięcy.. Zmarł w wypadku ... Dzień przez moją
matura z angielskiego.. Teraz uczę sie wszystkiego na nowo.. Uczę się uśmiechać
żyć bez niego lecz z wielkim uczuciem i pamięcią w sercu... odwiedza mnie
niestety nie zbyt często ale jeśli jush to robi to czuję sie tak jakbym budziła
się z tego koszmaru jakby wszystko działo się narpawdę otwieram oczy i mam
nadzieję ze Arek jest koło mnie.. Ale niestety nigdy go nie ma... Jest to ból
nie do opisania.. Nie wiem czy będę w stanie pokochać kogoś tak samo jak jego..
Chyba się tego nigdy nie nauczę..

Trzymajcie się cieplutko... Wiem co przeżywacie..

[myshkakrk]

Przeczytałam wszystkie wasze wypowiedzi i cieszę się że tu trafiłam... Szkoda
tylko że tak późno... Myślałam że jestem z tym wszystkim sama.. Ze mało kto
przeżywa to samo...
Mój Arek też kochał motory... Jak do mnie zadzwoniono że nie żyje myślałam że
właśnie miał wypadek na motorze... Ale nie okazało się że samochodem... Wpadł w
poślizg... I udeżył w przystanek... Był przytomny w karetce podał wszystkie
swoje dane... Ale niestety jak się później okazało pękła mu aorta... I nie
uratowali mi go...
Poznaliśmy sie na ślubie mojej koleżanki.. Ja byłam świadkiem i on też.. Byłam
wtedy z innym chłopakiem.. Zdradziłam go z Arkiem.. Potem z nim zerwałam.. Ale
dopiero po kilku miesiącach... To jedyna rzecz której żałuję że tak późno się na
to zdecydowałam.. Bo mogłam wiele wspaniałych chwil przeżyć z Arkiem... Było nam
razem wspaniale.. Wszyscy móiwli do mnie po jego nazwisku tak jakbyśmy byli
małużeństwem.. Mieliśmy wiele wspaniałych planów... Na chrzciny córki tej pary u
której byliśmy świadkami na wakacje.. na całe życie...
Dobshe ze miałam wsparcie roziny mojej i Arka... Do tej pory mam... Martwią się
o mnie zaparaszają ...
Nie wiem czy sie zakocham kiedyś .. Nie wiem czy ktoś zrozumie mnie i moją
miłość do Arka która jest we mnie i zawsze będzie ...
teraz wiem że nie jestem sama... Dziękuje wam za to forum... i za to że jesteście...

[kacha214]

> Nie wiem czy sie zakocham kiedyś .. Nie wiem czy ktoś zrozumie
mnie i moją
> miłość do Arka która jest we mnie i zawsze będzie .
Uwierz mi zakochasz się...Ja mółwiłam tak jak ty teraz poznałam
chłopaka i jestem zakochana...To nie jest taka sama miłość jak do
Piotrka ale przeciez każda miłość jest inna i Piotrek zawsze jest w
moim sercu i zawsze w nim będzie ma tam szczególne miejsce...Jeśli
sie kogos straciło w taki sposób to ciężko jest zapomnieć, znów
zacząć żyć jak dawniej to zmienia człowieka żadna z nas nie będzie
już taka jak wcześniej ale naprawdę może jeszcze nas spotkać coś
dobrego tylko trzeba w to wierzyć...Powiem tak szczerze że strasznie
ciężko mi było po wypadku Piotrka jeśli chodzi o kontakty z innymi
chłopakami nie dopuszczałam tego do siebie a jeśli już to nie
traktowałam tego poważnie zresztą nawet nie chciałam ale potem
poznałam Damiana i coś drgnęło mi w serduchu....Tak już jest życie
przynosi nam zawsze to czego się nigdy nie spodziewamy i czy chcemy
czy nie musimy to zaakceptować.

[myshkakrk]

Mam tak samo jak ty.. Ja narazie nie wyobrażam sobie nikogo innego u mojego boku
oprócz Arka.. Był wspaniałym chłopakiem... Nigdy nikomu nie odmówił pomocy... i
przez to też miał wypadek bo dzwonił do niego kolega czy by po niego nie
przyjechał gdzieś tam bo nie ma czym wrócić do domu... Arek bez chwili namysłu
wsiadł w samochód i pojechał.. A dzień wczesniej snuliśmy plany na wakacje i na
chrzciny.. Miało być tak wspaniale... A na chrzcinach moje serce rozrywał niemy
krzyk rozpaczy ... Do pogrzebu nie wierzyłam w to wszystko nawet na różańcu jak
patrzyłam na niego w trumnie myślałam że zaraz wstanie że będzie się zastanawiał
co sie tu wogóle dzieje... Potem po pogrzebie wmawiałam sobie ze w trumnie
napewno nie leżał Arek że to był ktoś bardzo do niego podobny... A on gdzieś
wyjechał i nie może zadzwonić ani napisać..
szczerze to do tej pory jak jadę do jego roziny myślę ze on też tam będzie że
znów padnę w jego ramiona przytulę się i poczuję sie bezpieczna... Ale niestety
nic takiego sie nie dzieje...
Dzisiaj w nocy mi się śnił było wspaniale... Jak zawsze kiedy się widzieliśmy...
jak się obudziałam myślałam że zaraz odczytam sms-a od niego lub zobaczę że
puszczał mi sygnałka.. Ale niestety nie... Jak narazie nie umiem się z tym
pogodzić i sobie wyobrazić ze mogłabym kogoś pokochac... Pozostały mi po nim
piękne wspomnienia i zdjęcia...

[slodkamonia]

Dziewczyny! Tak strasznie Was podziwiam! Czasami wydaje mi się, że
nie dam rady i coś mi się stanie z tego bólu i żalu. Wszędzie go
widzę, czuję jego zapach, słyszę jego głos. Ale wiecie co mi pomaga?
Wy! Kiedy sobie pomyślę, że są dziewczyny, które przeżyły to samo i
żyją nadal to myślę sobie, że dam sobie radę, że ja też wytrzymam!
Dzięki za to, że jesteście! Wasze słowa znaczą dla mnie więcej niż
rady całej rodziny...bo wiem, że NAPRAWDĘ wiecie, co czuję. Tak
strasznie mi go brakuje...Tak bardzo tęsknię...

[kajcia1]

To prawda-świadomość, że jest więcej takich osób dodaje siły na przeżycie
kolejnego dnia... u mnie dziś mija dokładnie 5 miesięcy... łzy znów nie
przestają płynąć i próbuje znaleźć jakieś ukojenie... ale wiem, że płacz a nawet
krzyk pomaga... więc siedzę przed monitorem i co chwila przecieram oczy, żeby
widzieć cokolwiek... włączyłam naszą muzykę i zapomniałam o całym świecie... tak
bardzo bym się chciała w Ciebie wtulić Kochany... czasami mam wrażenie, że już
nie dam rady... ale chcę - dla Ciebie Skarbie, żebyś się nie smucił jak tak z
góry na mnie patrzysz...

Tęsknota jest i myślę, że będzie coraz większa... kiedyś, kiedyś może nauczymy
się z nią po prostu żyć...

Ale dziś - dziś jest dzień, kiedy nie chcę być silna, nie chcę pokazywać, że
potrafię nie płakać...

Ściskam mocno!

[myshkakrk]

U mnie 5 miesięcy będzie w sobotę... Dzisiaj jestem u rodziny Arka i cały czas
myślę ze za chwilę wejdzie do domu... Wierzę w to uparcie i nie przerwanie...
Jutro jadę do niego.. Mimo iż nie wierzę w to że to on tam jest... I chyba nigdy
nie uwierzę...

[kacha214]

ja mam znów jeden z tych gorszych dni...Wiecie jadę do anglii za
tydzień a najbardziej boli to że nie będę tutaj na Wszystkich
Świętych i na rok pośmierci Piotrka to już niedługo 21listopada
najgorszy dzień w moim życiu godzina 8.15......Boże gdy myślę że
jest ok to znów powraca a najtrudniejsze jest w tym wszystkim to że
jadę do anglii do mojego nowego chłopaka im bliżej rocznicy śmierci
Piotrka tym bardziej się oddalam od Damiana czuję że odsuwam się od
niego psuje wszystko i nie umię dawać sobie rady z tym wszystkim z
moim życiem...Jakie to trudne znów ułożyć sobie życie od nowa jakby
nigdy nic się nie stało naprawdę jestem z Damianem szczęśliwa ale
teraz im bliżej tego że go spotkam tym mniej mi na tym zależy a mimo
t oczuje że go kocham czasem jestem na niego zła że jest inny niż
Piotrek myślałam że to że kocham Damiana wystarczy aby wszystko samo
się ułożyło ale tak nie jest trudno jest zapomnieć poukładać sobie
życie na nowo trudna jest świadomość tego że muszę ciągle być silna
czasem to już nie do wytrzymania!!!!!!

[myshkakrk]

Dzisiaj 5 miesięcy... Wszystko wraca...

[kacha214]

myshkakrk napisał:

> Dzisiaj 5 miesięcy... Wszystko wraca...

Pamietam jak u mnie mijało 5 miesięcy myślę że najgorsze są właśnie
te rocznice...Wiesz jak u mnie minęło 5miesięcy to nie umiałam
jeszcze nic ułożyc na nowo nic zaplanować więc myślę że ty również
musisz sobie pozwolić na cierpienie na ból to jeszcze za wcześnie
potem zdystansujesz się do tego wszystkiego każdy ma inny czas u
jednych trwa to rok u innych więcej po prostu musimy miec dużo
siły....

[mojamalgorzata]

Jeszcze jednym chciałam sie z Wami podzielić - napisał to kolega Bartka po
pogrzebie. Ja też wierzę, że oni wszyscy gdzieś tam są...


"Na błękitnej wstędze niebiańskich autostrad. Przetrzyj nam szlak..."

[mojamalgorzata]

Czesc slodkamoniu, tak, wszystkie siedzimy w domach pokojach i próbujemy zyc
dalej... i tylko my wiemy jaki to ból. I kazda z nas to przeżywa pewnie troche
inaczej.
Mój Bartek zginął w wypadku na motorze, wczoraj minęły 2 miesiące...A ja ciągle
czuję się jakby gdzieś wyjechał. Przeżyłam wizyte w szpitalu i słowa lekarza,
przezyłam wybieranie trumny, pogrzeb, prawie codziennie jestem na grobie...a
mimo to czuje, że on gdzieś wyjechał i kiedyś wróci. I czuję że od dwóch
miesięcy mam jakies ostrze wbite w serce, które bardzo bardzo boli. I nie wiem
czy kiedyś przestanie.
Znajomi mówią, że jestem silna, dzielna, że mnie podziwiają. Ja sama siebie
podziwiam - że nie palnęłam sobie w łeb w dzień po jego śmierci...Ale żyję
dalej. Staram się żyć - dla siebie, dla Niego, dla Jego rodziny. I Ty też sie
staraj. Nasi chłopcy na motorach by tego chcieli.

[myshkakrk]

Aruś też kochał motory.. Towarzyszyły mu nawet w jego ostatniej drodze.. I
wszystkie miały swojego właściciela .. Tylko jego motor stał sam pusty.. Jego
nie było obok... Ja też myślę że Aruś tylko wyjechał.. Mimo ze to jush 5
miesięcy...

[smutnykluseczek]

Moj Skarb kochał samochody, uwielbiał szybką jazde i mam takie jedno
małe pytanie dlaczego zginąl w momecie gdy jechał sobie poprostu do
pracy jak wszyscy inni w tej samej kolumnie, dlaczego tylko On
zjechał pod kocha tej cholerniej cieżarówki, tylko razy dzwonił do
mnie i chwalił sie ze wyciagnął swoja mazda 180 albo wiecej mialąm
wtedy ochote przetrzepac mu tyłek...a On jechał tylko do pracy, Boze
jak mi go brakuje, nie mam juz sił dziewczyny neich ktos mi powie
ile jeszcze, mam ochote wyc krzyczes na los tylko co z tego...jesli
to wszystko juz nie ma sensu...tone...

[myshkakrk]

Krzycz jeśli masz na to ochotę to pomaga... Ja nawet jadąc w tramwaju czy
autobusie nie patrzę na to cio pomyślą ludzie tylko jak mam ochotę płakać to to
robię... Lepiej dać upust emocjom.. U mnie to jush 5 miesięcy jush albo tylko
nie wiem.. Ja się czuję jakby to się stało wczoraj.. Wiadomo ze czasem każdy ma
lepsze i gorsze dni.. wraz z czasem nauczysz się wszystkiego na nowo.. Ja nawet
już czasem się uśmiecham...
Ja tak smao jak TY zadaję sobie pytanie czemu Aruś miał ten cholerny wypadek
wtedy gdy jechał po kolegę... Czemu wtedy musiał wpaść w poślizg i udeżyć w ten
przystanek.. Arek kochal prędkość uwielbiał swój motor i swoje auto... Życie
jest niesprawiedlie.. a najgorsze jest to ze my nie mamy na nie żadnego
wpływu... Nic nie możemy zrobić.. Bo co z tego że będziemy coś planować skoro
wszystko w jednym momnecie szlag trafi...

Musimy się wziąść w garść i pomyśleć o tym czego by chcieli nasi Chłopcy a nie
my teraz... Ja chyba tylko dzięki temu żyję ze wiem ze Aruś by tego chciał..

vinyl.wrzuta.pl/audio/m1AeaNcXYJ/verba_-_mlode_wilki_4

[mojamalgorzata]

Na to pytanie nie ma odpowiedzi... wiem, bo sama sobie zadaję takie samo pytanie
codziennie od 2 miesięcy. Bartek też kochał szybką jazdę, jeździł dużo, do pracy
o 5 rano, czasem w długie trasy, czasem za granicę, czasem w deszczu, często gdy
był bardzo zmęczony. A zginął w słoneczną niedzielę, na przejażdżce motorem, na
pustej drodze...widno, ciepło, żadnego deszczu, żadnych innych samochodów,
żadnych ludzi, żadnych rozlanych olei... stracił panowanie i wjechał w
drzewo.... Dlaczego? Nie wiem. Za co? Nie wiem...
Ja też nie mam już siły, próbuję przeżyć moją żałobę. Czytałam że kiedyś
przyjdzie taki moment, że będę mogła postawić sobie Jego zdjęcie, patrzeć na
Niego bez płaczu i uśmiechnąć się do Niego. Na razie nie mogę sobie tego
wyobrazić, ale mam nadzieję, ze kiedyś taki moment przyjdzie.

[myshkakrk]

Z tym zdjęciem to jest prawda... Ja jak mam lepszy dzień to patrzę mu głęboko w
oczy mówię co się dzieje u mnie mimo ze wiem że on to widzi i uśmiecham się do
niego.. Ale od niedawna.. I tylko w lpsze dni.. Bo jak przyjdzie ten gorszy to
zalewam się łzami...

[kacha214]

mój pokój początkowo przypominał taki ołtarz poświęcony Piotrkowi
wszędzie porozstawiałam pełno jego zdjęć na monitorze komputera, w
telefonie na wyświetlaczu, nosiłam w portfelu zawsze chciałam żeby
był przy mnie..Jak zasypiałam to kładłam piotrka zdjęcie na drugiej
poduszcze i wiedziałam że on śpi ze mną..Jak chodziłam na cmentarz
to godzinami opowiadałam mu wszystko co się dzieje wyobrażałam sobie
żę siedzę teraz z nim a nie jestem na jego grobie....Żyłam tak
trochę w amoku nie dopuszczałam do siebie myśli że ja już go tak
naprawdę nie przytulam że to moja wyobraźnia...Potem jakoś doszłam
do siebie teraz noszę Piotrka zdjęcie w portfelu inne mam w swojej
szafce często patrzę na niego i wiem że on jest i tak zawsze przy
mnie i że jest dumny że pokonałam to wszystko sama...Że jakoś
uporałam się z tym bólem nauczyłam się żyć na nowo dałam sobie nową
szansę kiedyś myślałam że jak zrobię coś co nie wiąże się z okresem
żałoby np wyjdę gdzieś ze znajomymi to tak jakbym zdradziła Piotrka
jakbym o nim zapomniałą teraz już wiem że tak wcale nie jest
pamiętam o nim i zawsze będę bo mój Piotruś ma największe miejsce w
moim sercu... szczególne miejsce....Wiecie Piotrek zginął jak jechał
z pracy wiele razy jechał bardziej zmęczony bardziej niewyspany tym
razem po prostu niewiadomo dlaczego zjechał na drugi pas pod
busa..Wszyscy przypuszczają że po prostu zasnął noga nacisnęła
mimowolnie na gaz auto się rozpędzało...Czasem sobie myślę wystarczy
chwila nieuwagi dosłownie mały moment i można stracic to co
najcenniejsze ŻYCIE....To strasznie niesprawiedliwe ale chyba nie
nam to oceniać..JAk pytałam koleżanki dlaczego Bóg zabrał akurat
Piotrka on miał przecież całe życie przed sobą miał dopiero 20lat..A
ona odpowiedziała "Bóg tam u góry potrzebuje młodych i starych
zdrowych i chorych, on wie co robi" Wiem że Piotrkowi tam jest
lepiej teraz to wiem....Choć ciężko mi było sobie to uświadomić ale
widocznie takie było przeznaczenie i choćbym nieweim co zrobiła to
nie można zmienić przeznaczenia....My mamy jeszcze coś do zrobienia
tu na ziemi a oni to już zrobili i Pan Bóg ich zabrał tak mama mi to
tłumaczyła...To banalne ale chyba to prawda....

[myshkakrk]

Mój pokój teraz przypomina taki mały ołtarzyk gdzie się nie spojrzy tak jest
zdjecie Arka tak jest od 2 miesięcy wcześniej nie byłam gotowa na to by móc
patrzeć na jego zdjęcia na jego twarz i uśmiech który zawsze u niego gościł..
jak każdy mam tesh gorsze dni i wtedy patrząc na te zjędia na stoliku biórku w
ramkach portewlu czy na ścianie wybucham płeczem ale są też dni lepsze gdy
patrzę uśmiecham się i opowiadam wszystko .. Wydaje mi się że każda z nas będzie
miała taki moment gdy będzie gotowa by popatrzec ze spokojem na zdjecie
utraconej miłości...

Czasami zastanawiam się dlaczego Bóg zabiera nam miłość skoro sam ją stworzył..
narazie nie znam odpowiedzi może kiedyś...

Mi tak samo jak tobie wszycy tłumaczyli i tłumaczą że tak musiało być ze Arek
swoją misje u nas jush wykonał.. czasami udaje mi się w to uwierzyć..

wczoraj mi się śnił.. Umawialiśmy się... Było to tak realistyczne ze uwierzyłam
w to ...

Musimy być silne dla siebie i dla innych.. Niestety...

[slodkamonia]

Jutro minie miesiąc...A teraz siedzę i znów ryczę...Również wierzę, że On czeka
na mnie gdzieś tam na górze. Wiem, że tam Mu jest dobrze. Małgosiu, ja także tak
mam. Ciągle mi się wydaję, ze ON za chwile zadzwoni, przyjedzie...Wciąż nie mogę
w to uwierzyć. To takie trudne... Moi znajomi również mówią, że jestem dzielna
bo "sobie radzę". Ale wewnątrz chyba się rozpadam, tego nie widać...A my wiemy
jak to boli. I choć na zewnątrz znów próbuje się uśmiechać, w środku toczy się
walka. Znajomi myślą, że już czuję się dobrze, a ja coraz bardziej tęsknię i
wciąż płaczę...tak jak myshkakrk - w tramwaju, w autobusie, na ulicy. To pomaga.
Przez ten miesiąc cały czas modliłam się, by Krzyś zabrał mnie ze sobą. Ale tak
jak napisała kacha214 chyba każdy z nas ma jakąś misję na tym świecie do
wypełnienia. Widocznie my, skoro zostałyśmy tutaj mamy jeszcze "coś" ważnego do
zrobienia. A nasi Chłopcy czekają...Kiedyś się spotkamy...Musimy w to wierzyć...

[vesper.lynd]

Za 2 tygodnie minie pół roku odkąd Łukasza nie ma.

Kilka dni temu, spokojny pozny wieczor z przyjaciolka z ktora
mieszkam. Nagle mowi, ze dostala wiadomosc i bedziemy miec goscia.
Przez kilka minut droczyła się ze mną i nie chciała powiedzieć kto
nas odwiedzi. I wiecie co? pomyslałam, że pewnie chcą mi zrobić
niespodzianke i tak naprawde wpadnie Łukasz bo to wszystko co się
stało to jakies takie ukartowane było i tak naprawde on się gdzieś
ukrywa i wszyscy o tym wiedza tylko nie ja... oczywiscie to nie On
nas odwiedził, tylko koleżanka.
Pisze o tym, bo samą mnie zaskoczyła swoja reakcja. Nie wiedziałam,
że mogę tak jeszcze o tym myśleć. To, że wydaje mi sie, że zdzwoni
albo wejdzie to normalne, ale żeby aż tak....?

Dziewczyny, naprawdę dajecie sobie radę - wiecie czemu? Bo piszecie
o tramwajach, ulicach, ludziach. To znaczy, że wychodzicie do ludzi
a nie zamykacie się w 4 scianach ze swoją rozpaczą. Sa momenty kiedy
to jest potrzebne, ale bardzo ważny jest kontakt z rzeczywistoscia.
Jakakolwiek by ona nie byla...

Nie jestescie same...

[slodkamonia]

Vesper.lynd wzruszyłam się tym, co napisałaś. To takie smutne. Czas mija, a my
nadal tęsknimy,a my wciąż czekamy. Oddałabym wszystko, co mam, żeby móc na
chwilę spotkać się z Krzysiem...Porozmawiać, przytulić, pocałować...chociaż
przez godzinkę...a później mogę obudzić się jako żebrak na dworcu...Oddam
wszystko, tylko niech ON wróci!
"Bo umrzeć to zbyt mały powód, żeby przestać kochać"

[malenka2803]

Moj Kuba zginął 12 kwietnia. Nie umiem żyć. Mam w sobie żal do całego świata.
Chce krzyczeć i płakać, ale nie potrafię... Codziennie czekam na sms-a od niego,
czekam aż zadzwoni... minęło tak niewiele czasu od jego śmierci... Dziewczyny ja
nie umiem żyć!!!!!!!!!!!!!!!!

[kasik2222]

kochana nauczysz się, nie masz wyjścia. Mój mąż nie żyje już od 17
miesięcy, i ja pomału zaczynam uczyć się żyć. Ból będzie cię
obezwładniał jeszcze długo, ale z czasem osłabnie. Trzymaj sie
przytulam Cię mocno

[justynakm1]

Kochana! moj narzeczony tez mial na imie Kuba.. zmarl 4 marca, na
raka.. rozumiem Twoj bol, ja zyje jak zombie, sama jestem zal na
siebie, bo zyje.. bez Niego... rozumiem Twoj bol, ja jestem teraz
otepiala, maszynka do wykonywania czynnosci zyciowych.
Polecam forum mama wdowa.
jesli chcesz, pisz na priv.
jestem z Toba sercem.

[sisi-ola]

Jesteś młoda osobą a co za tym idzie bardzo silna wiec gnaj do
przodu wspominaj Go cieplo On by tak chcial.Tule Cie.ola

[misia-is-one]

pierwszy raz od dłuższego czasu właczyłam kompa i natrafiłam na to
własnie forum przeczytałam wszystkie wasze historie .. nie
wiedziałam ze z tym bólem zyje aż tyle dziewczyn :(:( wczoraj mineły
dopiero 2 tygodnie od strasznej tragedi która mnie zabiła..bo teraz
to samo piekło a nie życie..nawet nie mam sił wam opowiedziec co sie
stało ..skoro sama w to nie wierze i nawet nie chce wierzyc .. mam
nadzieje ze za pare dni wam napisze tylko ze to był koszmar z
którego sie obudziłam i jest jak dawnej ..tak musi byc :(:( sama sie
oszukuje:(:(:( ehh

[myshkakrk]

Każda z nas przez pewien czas tak samo jak TY oszukiwała się ze to wcale się nie
stało.. Mi np. do tej pory trafiają się dni w których myślę ze to się nie stało
ze Arek żyje tylko gdzieś wyjechał itp. Myślę że każda z nas ma takie dni...
Lepsze i gorsze... Na Ciebie też przyjdzie pora że nauczysz się żyć na nowo.. Na
nowo się uśmiechać inaczej patrzeć na świat...Pamiętaj że nie jesteś z tym bólem
sama.. Ja załuję strasznie ze trafiłam na to forum tak późno bo niecałe 5
miesięcy po wypadku Arusia... W każdym słowie tutaj napisanym jest pewna siła
która zapewne tobie tak samo jak mnie doda sił...
Trzymaj się ciepło i pamiętaj że On napewno by nie chciał zebyś była cieniem
człowieka... Staraj się odnaleść chęć do życia dla niego.. Ja tak zrobiłam.. I
teraz nawet chodzę na studia i poznaję nowych ludzi...

[slodkamonia]

Dziś mija miesiąc. Właśnie wróciłam do domu, byłam na mszy za Krzysia, potem na
cmentarzu i na miejscu wypadku. Boże, jakie to wszystko jest trudne. Nie mogę
zrozumieć dlaczego tak się stało...Nie umiem...Nie potrafię...Chcę, żeby wrócił...

[annaki]

Cześć dziewczyny.....
już dawno miałam napisać na tym forum. Przeżyłam podobną historię do
Waszych...22 lutego 2005 o godz. 11:50 zginął w wypadku samochodowym
mój narzeczony, jechał do pracy. Adam, od zawsze lubił prędkość,
samochody, a ja od zawsze ględziłam mu żeby wolniej jeździł...nigdy
nie powiedziałam mu, że jeżeli jemu by się coś stało to strasznie
bym tęskniła i że nie chcę go stracić bo go STRASZNIE KOCHAM...teraz
już jest po fakcie, mogę tylko poprowadzić sobie płaczliwy monolog
nad grobem...Byliśmy z Adamem 6 lat...był wyjątkowym facetem,
potrafił być kumplem, przyjacielem, ojcem i kochankiem. On nauczył
mnie wrażliwości na świat i ludzi, nauczył mnie tego, że danego
słowa dotrzymuje się za wszelką cenę, nauczył mnie jak żyć...w dniu
kiedy On zginął runął mój cały świat, to On dbał o wszystko, o
wszystko się troszczył. Myślałam o samobójstwie, nie
raz...wiedziałam jednak, że Adam, takie osoby nazywał tchórzami.
Było mi ciężko, bardzo ciężko, codziennie jeździłam na cmentarz,
teraz przyznam, jestem tam raz w tygodniu, a nie jak kiedyś dzień w
dzień. Nie chciałam i tak naprawdę nie chcę wierzyć w Jego śmierć,
do dziś dnia się oszukuję....przynajmniej aż tak nie boli. Ciężko
jest opisać co czułam/czyję, ból, cierpienie, złość do Niego, że
mnie opuścił, złość do siebie, że nie miałam na to żadnego wpływu.
Jedna z Was napisała, że oddała by wszystko.....ja też, żeby tylko
móc cofnąć ten cholerny czas......Jestem teraz w nowym związku,
tylko, że nie potafie kochać tak jak kiedyś, boję się kolejnej
straty, że kogoś pokocham bez końca a ta osoba odejdzie, nadal
bezgranicznie KOCHAM ADAMA i strasznie za nim tęsknię....może kiedyś
znów się spotkamy....może....ja czekam...

[myshkakrk]

Przez ostatnie dni budze się z dziwnym przeczuciem.. Wydaje mi się że wypadek
Arka był wymyślony że się niedługo spotkamy... Zobaczymy i że on mnie przeprosi
za to wszystko... A potem będzie tak jak dawniej... Ta wiara w to daje mi dziwną
siłę.. ..

[annaki]

Ja po wypadku ADAMA miałam taki sen: "budzę się, przy mnie leży Adam
wpatrzony we mnie, zaczełam mu wszystko opowiadać...co mi się śniło,
że on miał wypadek, że ja nie chciałam w to uwierzyć, że później był
pogrzeb, że było mnóstwo ludzi....że ja strasznie to przeżywałam, że
tęskniłam...on tylko otarł płynącą mi jeszcze łzę i powiedział,
że "to był tylko zły sen". Później faktycznie się obudziłam i ten
piękny sen okazał się tylko snem....ból był jeszcze większy....

[myshkakrk]

Własnie u mnie ten że tak powiem stan że to wszystko jest ukartowane nasila się
po tym jak Arek mi się śni... Gdy we śnie jest tak jak zawsze było wspaniale..
Gdy widzę jego śliczny uśmiech i czuję jego usta.. Jak ja bym się chciała nigdy
nie budzić z takich snów.... ... .. Czemu nie da się cofnąć czasu.. Powiedzieć
nie jedź.. Czemu Bóg daje miłość i ją odbiera?? W taki sposób?? Dlaczego my
musimy dalej żyć?? Ja tesh myślałam o samobójstwie ale wiem jak Arek traktował
takie osoby... I dlatego żyje dalej.. Nie żyję egzystuje... .. ..

[myshkakrk]

Jutro minie pół roku... A ja się czuje jakby to było wczoraj... Boli tak samo
jak te 6 miesięcy temu...Boże dlaczego on....????

[samasamotna_pl]

moj chlopak zginął miesiac temu... rowno miesiac... nie potrafie od tamtej pory
radzic sobie z zyciem... wszystko jest takie trudne... wydaje mi sie ze to jakis
zly sen ze zaraz Tomek do mnie zadzowoni, przyjdzie i wszystko bedzie jak
dawniej... znajomi mowia, ze mnie podziwiaja.... nie wiem dalczego ale nie
potrafie wszystkim powiedziec co czuje co mi jest... nie moge przestac o nim
myslec... zginąl w wypadku samochodowym... co piatek budze sie w nocy, bo wtedy
od wlasnie zginal... czasami mysle, ze moglam temu zaradzic bo chcial tego
wieczoru przyjechac do mnie i byl by wtedy u mnie a nie gdzies jechal....
dalczego to wszystko takie trudne...?? chce do niego!!!! i niczego wiecej... czy
to ze jeszcze zyje ma jakis sens jak niego nie ma obok mnie? jak na razie to nie
widze zadnego...

[annaki]

Do samasamotna_pl, napewno nie raz już słyszałaś, że "czas leczy
rany"- i z pewnością teraz, miesiąc po wypadku w to nie wierzysz, ja
też tak miałam....nie wierzyłam , że jeszcze kiedyś będę mogła śmiać
się i próbować cieszyć z życia, pustego życia bo osoby, którą tak
mocno kochałam już nie ma. Teraz dwa lata i prawie dziewięć miesięcy
po wypadku Adama....staram się żyć, to trudne, ale postaraj się po
prostu "ŻYĆ" i nie rozpamiętywać, a już napewno nie brać
odpowiedzialności na siebie. Ściskam Ciebie mocno, to straszne, ale
(niestety) wiem co czujesz, jak tylko o tym myślę łzy same płyną mi
do oczu. Oni tam gdzieś są i patrzą na nas, musimy być silne...

[slodkamonia]

Już minęło dwa i pół miesiąca od śmierci Krzysia...Już? Dopiero?
Sama nie wiem... Myślę sobie, że to już tyle czasu, a zarazem tak
mało... Dni bez Niego tak się dłużą, a jednocześnie trzeba żyć
dalej. To prawda, że to trudne. I tylko my naprawdę wiemy co to
znaczy PO PROSTU ŻYĆ, kiedy się nie da...Funkconuję(bo chyba tak
tylko można to nazwać) z dnia na dzień. Czasami mam nadzieję, że
będę miała jakiś wypadek, coś się stanie złego i odejdę z tego
świata. Później mówię sobie, że muszę wziać się w garść i dać radę.
Ale jak? iKiedy skończy się ten koszmar? Tak bardzo tęsknię! Kiedy
Go znów zobaczę? Kiedy mnie przytuli...pocałuje? Wierzę, że jeszcze
kiedyś to się stanie. Ale nie tutaj. Nie teraz. Będę czekać...Muszę
dać radę...Musimy dać radę! Musimy żyć! Nie wiem jak, ale musimy.
Ostatnio miałam sen: śniło mi się, że dowiedziałam sie, że Krzysio
żyje. Bardzo się ucieszyłam, ale byłam pewna, że byłam na Jego
pogrzebie. Czekałam na telefon, tak bardzo chciałam się z nim
spotkać. Ale jednocześnie wiedziałam, że to niemożliwe. Widziałam
Go - miał zakrwawione nogi, ale ciągle coś mi mówiło, że nie mozemy
sie zobaczyć. Myślę, że Krzysiek chciał mi przez ten sen powiedziec
że ON żyje, ale nie możemy się JESZCZE spotkać. Ściskam Was!
Jesteśmy razem...

[wyplosz6]

dzisiaj mija 8 tygodni od śmierci mojego Tomka myślałam,że z kazdym
kolejnym dniem powinno być lepiej a jest zupełnie inaczej... już nie
mam siły...chcę się juz zbudzic z tego koszmaru ja Go tak kocham to
tak strasznie boli nie wierze nie rozumiem tu jest tak pusto jestem
taka bezradna.... już wszystko rozumiem już możecie mi go oddać.....

[myshkakrk]

Niedługo będzie 7 miesięcy od śmierci Arusia... Są dni lepsze i gorsze... Tylko
dotrwać do naszego spotkania...

[vesper.lynd]

Dziewczyny! Da sie, naprawde sie da. nie mozna spojrzec w kalendarz
i ustalic daty kiedy to nadejdzie.. to przyjdzie powoli,
odnajdziecie to w momentach spokoju po ktorych same bedziecie
zaskoczone ze wlasnie przez ostatnie 5 minut skupilyscie swoja uwage
na czyms innym, na kims innym, na sobie i tym jaka sukienke dzis
zalozyc.
Jestem z Katowic, jesli chcecie sie spotkac gdzies (Bielsko, Krakow,
Slask) to dajcie znac.
Mysle o Was... nie jetsescie same!

[annaki]

vesper.lynd napisałaś, że da się żyć, moim zdaniem bardziej
wegetować, od śmierci mojego Miśka minęły już dwa lata i dziewięc
miesięcy, fakt żyje...ale to już zupełnie inne życie-PUSTE. Nie jest
już coprawda tak, że każda myśl to myśl o Adamie i o tym co by mogło
być jakby przeżył ten cholerny wypadek, co teraz byśmy robili, jak
byśmy żyli....Mam kogoś, ale nie potrafię POKOCHAĆ tak jak kiedyś -
boję się straty i kolejnego cierpienia, dystansuje się do
wszystkiego i wszystkich. Może potrzebuję wiecęj czasu na pogodzenie
się z "TĄ" myślą, z tym co się stało....najgorsze są rocznice,
święta....które zresztą znów NIESTETY się zbliżają...

[slodkamonia]

A ja wierzę, że vesper.lynd ma rację. Chcę w to wierzyć, bo przecież
nie można przez całe życie tak się zadręczać. Staram się jakoś żyć,
znów się uśmiecham. Próbuję ułożyć sobie życie...od początku. Ale
wciąż o NIM myslę...wspominam...płaczę. Krzysio ma szczególne
miejsce w moim sercu. Ta mała świeczuszka, którą kiedyś zapalił
wciąż się pali. I będzie się tlić aż do śmierci. A potem? A potem
wspólnie usiądziemy z Krzysiem i zapalimy ognisko, które będzie
płonąć miłością. Naszą miłością. A póki co, muszę żyć z małym
płomyczkiem, który czasami niestety parzy. I wtedy znów ten ból,
płacz i pytanie: dlaczego? Ale może tak ma być. Warto żyć z
nadzieją, że kiedyś będzie lepiej. A każdy dzień marnej egzystencji
na tym świecie przybliża nas do spotakania z Nimi. Aby do przodu.
Wierzę, że kiedyś to się skończy.
Ja mieszkam w Warszawie, ale gdyby udało się zoorganizowć takie
spotkanie przyjadę i na drugi koniec Polski. Pozdrawiam Was bardzo
mocno i ściskam cieplutko.

[fiambala]

Ja też wierzę. Muszę wierzyć. I staram się sobie pomóc. Organizować
swoje życie na nowo. Staram się przekonać siebie, że przecież nie
zostałam tutaj sama, żeby resztę życia spędzić tylko na wspominaniu
Grześka. Że mam coś jeszcze zrobić, że mam ŻYĆ, a nie tylko
wegetować. I że nikt mi nie pomoże wrócić do życia, jeśli ja sama
nie będę tego chciała.

Grzesiek żył intensywnie, pełnią życia ale jednocześnie spokojnie i
dobrze. Warto pójść w jego ślady. Dlatego wracam, powoli - to
prawda, czasami stoję w miejscu, czasami się cofam, ale idę. I
przeżyję te Święta, tak jak przeżyłam dzień wyjazdu na wspólny
urlop, którego już nie było, i dzień jego urodzin i moich też kilka
dni później. I potem jeszcze sylwestra też przeżyje. Wiem, że nie
będzie łatwo, że będzie bolało, ale dam radę. Będę płakała, będę
wspominała, będę pamiętała i kochała, ale będę żyła. Nie tylko
funkcjonowała jak teraz.

Jeszcze raz nauczę się robić plany na dłużej niż jeden dzień, nauczę
się znowu myśleć, że nawet jeśli życie ma się skończyć jutro, to nie
mogę zrezygnować z siebie, znowu nauczę się podejmować decyzje, bo
teraz nie umiem... Ale wiem, że będą chwile, dni, kiedy będzie mi
się wydawać, że to nie ja napisałam te słowa, bo przecież ja już nie
mogę dalej sama... Wtedy muszę pamiętać, że przecież są też dni,
kiedy jest lepiej i że dla nich warto przeczekać te złe. Smutek jest
jak fala - przychodzi i odchodzi z różną siłą - czasami tylko
zachwieje człowiekiem, czasami powala na kolana i odbiera oddech.
Wtedy trzeba świadomie wstrzymać ten oddech i przeczekać - fala
przecież zawsze się cofa.

[vesper.lynd]

Fiambala, podpisuje sie pod wszystkim co napisalas...

skoro przezylam chwile ostatniego pozegnania i pocalunku na
lodowatym czole mojego Ukochanego to wszystko przetrwam!

Sciskam Was razem i kazdego z osobna!

[pidika]

wczoraj minęły dwa miesiące od śmierci mojego Tomka. dwa
najstraszniejsze miesiące mojego życia. jakie to wszystko dziwne mam
wrazenie, że jeszcze wczoraj całowałam Tomka na dowidzenia( tak jak
wtedy,tego dnia...) ale z drugiej strony te dwa miesiace ciagna sie
tak ze mam wrazenie, że minął rok, ale nie jestem wstanie powiedziec
co wlasciwie działo sie przez ten czas. wszystko zlało sie w jakąs
jedną całośc. czasem mam wrażenie że te dwa to cmentarz i łóżko i
tak w kółko. chociaz jest coś z czego jestem dumna i wiem, że mój
Tomuś też, nie wiem jak to zrobiłam ale 3 tygodnie po Smierci Tomka
zdałam egzamin. obiecałam Mu że zdam i zdałam go dla Niego. teraz
wszystko co robię, robię dla Niego bo chcę żeby był ze mnie dumny,
żeby widział, że jestem silna i nauczę się żyć na nowo bez niego ale
tak na prawde to zawsze z Nim i choć nienamacalnie to tak blisko jak
nigdy.
wczoraj były 60 urodziny Tomka taty, przez te 5 lat jak byłam z
Tomkiem zżyłam się z Jego rodzinką i czuję, że jestem ich częścią i
cieszę się, że nadal jestem z Nimi tak blisko i wiem, że jestem im
teraz bardzo potrzebna.
jak pisałam tu ostatnio byłam w tak kiepskiej formie, że zapomniałam
nawet jakie mam konto. ale dzisiaj jest lepiej. chociaż wiem, że
pewnie przyjdą jeszcze takie dni kiedy znowu je zapomnę.
ciesze się, że mam tak wspaniało rodzinke, która jest przy mnie i w
te lepsze i gorsze dni. i cieszę się, że mam Was może nawet nie
wiecie jak mi pomagacię. dziekuję.
wierze, że sobie poradzimy, że jesteśmy silne. trzymam kciuki i
przesyłam moc buziaków. fajnie by było się spotkać ja jestem z
Gdańska ale przyjadę wszędzie ale zapraszam również do mnie i
gwarantuje nocleg:)
jestem z Wami

[smutnykluseczek]

Witam wszystkich dawno nie pisałam zycie toczy sie swoim rytmem a ja
jaky obok a jednoczesnie w centrum, niby czytam regularnie
wypowiedzi ale wątek ze spotkaniem jakos mi umkną ja wogóle jestem
za tym aby stworzyc swoje forum an tym poratlu właśnie o takim
tytule jak w temacie co wy na to miałybyśmy swoje miejsce na swoje
problemy jest juz jedno mama-wdowa ale to by było nie o wdowach i
nie o mamach tylko o nas jesli myslicie że to dobry pomysł to dajcie
znać.sciskam Was mocno i zycze siły której nie jednokrotnie brakuje
piszcie tu poto jestesmy aby sobie nawzajem pomagać, a i PS jestem
za spotakiem :)

[annaki]

slodkamonia napisała "Ja mieszkam w Warszawie, ale gdyby udało się
zoorganizowć takie spotkanie".....slodomania, ja też jestem z
Warszawy, może zorganizujemy jakieś spotkanie w większym gronie,
byłoby miło....Dobrze jest przebywać w otoczeniu ludzi, którzy
wiedzą co czuję....Podaje maila: [e-mail]

[myshkakrk]

Ja jestem również za spotkaniem.. Tym bardziej że zbliża się 7 miesięcy od
śmierci mojego Słońca a ja dlaej nie umiem z tym żyć... mój meil..
[e-mail]

[pidika]

śnił mi się mój Tomuś, że wrócił, że to wszystko to tylko taki głupi
żart żebym uświadomiła sobie jak bardzo Go kocham. i wszystko było
tak jak kiedyś,tylko Tomek nie miał tego przeklętego samochodu...
byliśmy szczęśliwi i była tak... i wtedy ta okropna pobudka. boże
jakbym chciała nigdy już nie zbudzić się z tego snu....
w poniedziałek minie 10 tygodni... 70 dni... 1680 godzin bez mojego
Tomka:(
dziewczyny jeśli będziecie się spotykać proszę dajcie znać (mój meil
[e-mail])

[fiambala]

Ja też jestem z Warszawy. Tyle tylko, że ja na razie nie czuję się
na siłach uczestniczyć w takim spotkaniu. Bo żeby pomóc innym,
trzeba najpierw pomóc sobie. Trzeba mieć do tego jakąkolwiek siłę. A
u mnie jeszcze z tym zbyt krucho...

[mojamalgorzata]

Ja tez jestem z Warszawy - i chetnie sie spotkam z Wami. To nic ze
wydaje nam sie ze jestesmy slabe i niegotowe - moze wlasnie to nam
pomoze... Przeciez mamy prawo byc teraz slabe, smutne... Ale razem
moze zobaczymy, ze ten smutek nie jest taki straszny, taki ogromny
jak wydaje sie gdy widzimy tylko swoj wlasny... moj
mail:[e-mail]

[annaki]

Dziewczyny....
ponieważ znów zbliżają się święta (kolejne smutne i samotne)...życzę
Wam spokojnych, ciepłych i rodzinnych Świąt Bożego
Narodzenia...Wiem, że w ten szczególny czas częściej myślimy
o "naszych" mężczyznach, którzy "odeszli"...życzę Wam mniej łez a
więcej szczęścia...Trzymajcie się...

[vesper.lynd]

Agusiu i cala reszta!

Dziekuje ze jestescie... spedzam swieta duzo bardziej depresyjnie
niz myslalam - balam sie ich bardzo, ciesze sie ze juz trwaja i bede
je miala juz za soba. Wspomnienia sa takie ciezkie, mysle o tym jak
bylismy razem rok temu w te swieta i Sylwestra.
jest coraz gorzej a mialo byc lepiej.
Sciskam kazda z Was razem i osobno, zycze Wam i sobie sily!!

[slodkamonia]

vesper.lynd napisałaś:
jest coraz gorzej a mialo byc lepiej.
> Sciskam kazda z Was razem i osobno, zycze Wam i sobie sily!!

Kochana! Będzie lepiej! Pamiętasz? Ty pierwsza mi to napisałaś... I dzięki Tobie w to uwierzyłam. Teraz wiem, że miałaś rację. Minęło już 3,5 miesiąca. Nadal tęsknię, nadal płaczę, nadal odczuwam ból i nadal nie rozumiem... Ale potrafię już też się uśmiechać, uczę się powoli z tym żyć. Jest ciężko. Ale dziewczyny to dzięki Wam nie zwariowałam. Bo wiedziałam, ze są osoby, które czują to samo i mnie rozumieją, a najważniejsze - żyją! I jakoś sobie próbują dawać z tym radę. A to dzięki Tobie, vesper uwierzyłam, że może być lepiej. Każda z nas ma lepsze i gorsze dni. Dla mnie święta też były ciężkie, szczególnie sylwester. Ale będzie lepiej. Musi być. A przykład życia Kasi jest najlepszym na to dowodem. Dlatego nie wolno nam się poddawać!
Wierzę, że kiedyś się spotkamy z Krzysiem[*], a On wtedy powie: "Widziałem całe Twoje życie i jestem z Ciebie dumny".

[vesper.lynd]

Kochana Slodkamonia,

bedzie, ja wciąż wierzę, że bedzie - zastanawiam sie tylko skąd ta
wiara... jedynym sensownym wytłumaczeniem jest to że dostaje ją od
Łukasza.
Ale czasami nadchodzą takie czarne momenty kiedy rozpacz chwyci i za
nic nie chce puścić. Wczoraj na Trojce Lista Top Wszechczasow,
audycja kotra co roku sluchalismy z Łukaszem. co chwilę puszczali
piosenki Pink floyd - ukochanego zespołu Łukasza, ich utwory
graliśmy dla Łukasza w kaplicy kiedy widzialam go po raz ostatni.
Było bardzo bardzo ciężko. Pomógł kontakt z ciepłą, potrafiącą
wysłuchać osobą, osobą ktora tak naprawde nie wie co czuję, bo nigdy
nie przezyla takiej tragedii, ale dzięki swojej empatii bardzo
pomaga.

Slodkamonia, tak sie cieszę że u Ciebie lepiej - i u Ciebie i u
reszty z Was. Piszcie co u Was - jak studia, praca, przyjaciele.
Mnie bardzo pomaga i od samego początku bardzo pomogła praca, we
wrześniu nawet dostałam awans i powrocilam do nauki niderlandzkiego,
wiem że Łukasz był bardzo ze mnie dumny że się za to zabrałam :)
Teraz staram się skupiać na pracy, na to żeby wykonywać najlepiej
jak potrafię swoje obowiązki, a oprocz pracy tylko i wyłącznie
muzyka i koncerty, które też często pomagają mi uporać się ze sama
sobą.

Zaczynam tez nieśmialo myslec o innych facetach......
Nieczęsto.
I nieśmiało.
Wszystko w swoim czasie.

[kacha214]

Jejku jak ja dawno tu nie zaglądałam....Założyłam ten wątek ponieważ
był to okres w moim życiu kiedy czułam się okropnie myślałam tylko o
jednym...Chciałam być z Piotrkiem choć to nie było możliwe...Wiecie
teraz mieszkam w anglii i będę miała dzidziusia...Mam innego
chłopaka teraz to już mój narzeczony...Kocham go bardzo mocno....Już
sporo czasu minęło od śmierci Piotrka tak myślę teraz...Strasznie
smutno mi bez niego i tęsknie i jest w moim serduchu ma tam
szczególne miejsce ostatnio nawet mi się snił byłam z moim
narzeczonym nad jego grobem a on się uśmiechał do mnie takim
serdecznym i szczerym uśmiechem wiem że jest szczęśliwy dlatego że
ja też jestem szczęśliwa...Nie mówię że jest idealnie bo mimo że mam
w brzuszku dzidzie i mam nową miłość to zdarza mi się płakać za
Piotrkiem to normalne bo strasznie go kochałam i kochać będę nadal
ale to nie przekreśla tego że dalej mogę być szczęśliwa...Wiem że
Piotrek zawsze jest porzy mnie zawsze mi pomoże jest momentami
ciężko ale staram się bo ja muszę dalej żyć wyszłam z tego ogromnego
dołka i teraz wiem że naprawdę dobrze zrobiłam zrobiłam to dla
Piotrka bo to on nauczył mnie być silną....Dziewczyny wiem co
przechodzicie bo sama to przeszłam ale trzeba dać radę poprostu
trzeba....życzę wam wszystkim dużo siły i nadzieji na porzyszłość bo
macie tam u góry specjalne wtyki ktoś już zawsze będzie nad wami
czuwał.....BUZIAKI
kaśka

[myshkakrk]

Kaśka zazdroszczę Ci tego wszystkiego cio masz... U mnie teraz
nastał okres gdzie nic mi się nie chce nie potrafię się do niczego
zmotywować myślę tylko o Arku i o tym jakby to było gdyby żył ...
Chce być z nim ale wiem że nie mogę bo on by nie chciał żebym
zrobiła coś głupiego.. Nie wiem kiedy mi przejdzie to osłupienie i
brak chęci.. Zbliża się sesja a ja jak tylko o tym myśle to zaraz
przychdodzi muśl i cio z tego nie w tym roku to w następnym.. Wiem
że Aruś chciałby bym zaliczyła ten rok i bym studiowała.. Ale mi
brakuje sił.. Nie wiem cio robić... Nie wiem jak długo jeszcze tak
wytrzymam... ... ... ... ...

[vesper.lynd]

Mysha........ skoro mialas sile przezyc tyle trudnych chwil to
zaliczenie sesji bedzie tylko formalnoscia!!! mysl tylko o tym ze
robisz to dla Niego, wierze ze dasz sobie rade. Wiem ze inne z nas,
te ktore jeszcze studiuja dadza sobie rade-styczen to pora sesji i
dodatkowych stresow. Zobaczycie, bedzie dobrze, i w sumie cieszmy
sie ze mamy studia, prace, obowiazki bo tylko one nie pozwalaja nam
zwiariowac - mnie przynajmniej praca uratowala i ratuje dalej.

Ania

JEGO Rodzice

[vesper.lynd]

Dziewczyny,

mam pytanie odnośnie rodziców Waszych ukochanych.

Ja po odejściu Łukasza bardzo zbliżyłam się do Jego rodziców - z
resztą zbliżylismy się bardzo do siebie w trojkę. Łukasz był
jedynakiem, byli z rodzicami bardzo zżyci, bardziej niz stosunki
rodzicielskie łączyła ich głeboka przyjaźń.
Odejście Łukasza było jest i będzie juz na zawsze dla nich ciosem
nie do wytrzymania.... coraz bardziej zdaję sobie sprawę że to
własnie dla nich był to cios najbardziej bolesny.
Dają sobie radę bardzo dzielnie - wrócili do swojego domu za
granicę, do pracy, kontynuują tą samą rutynę co PRZEDTEM, ale świat
i życie straciły barwy i sens.
Tak bardzo chcialabym jakoś im ulżyć, pomóc. Wspominalam im o forum
ale nie ma tu rodziców ktorych dorosłe dzieci odeszły...
Dlatego pytam Was proszę - jak im pomagać? Jakie macie z nimi
kontakty? co można dla nich zrobić?

bede wdzięczna za Wasze historie.

VL

[fiambala]

Mimo, że byliśmy razem ponad 2 lata, rodzinę Grześka poznałam
dopiero w dniu wypadku. Tak wyszło, że to ja im powiedziałam co się
stało. Przez tydzień szukaliśmy jego ciała - jego rodzina,
przyjaciele i ja. Poznaliśmy się w taki sposób, który byłby
niemożliwy w każdych innych okolicznościach. To z nimi przeżywałam
wszystkie stany uczuć - od absurdalnej wiary, że jeszcze wszystko
będzie dobrze, poprzez nieśmiałą nadzieję, że może jednak stanie się
cud do totalnej rozpaczy, bo to już koniec. Obcy do niedawna ludzie
są teraz moją rodziną. Dzięki nim jakoś to przetrwałam i dalej
usilnie próbuję wrócić dp "normalności".

Wszyscy mieliśmy wrażenie, że ten tydzień podczas którego tak bardzo
się zbliżyliśmy to nie przypadek. Grzesiek był bardzo skryty i
właśnie taki sposób znalazł, żebyśmy wszyscy mogli go jakoś bliżej
poznać, lepiej zrozumieć. Każdy z nas znał tylko "kawałek" Grześka,
powoli poskładaliśmy spójną całość.

vesper.lynd - nie wiem czy i w jaki sposób można pomóc rodzicom. Ja
próbuję pomóc Grześka mamie (jego tato zmarł rok przed Grześkiem) -
dzwonię, odwiedzam, rozmawiam. To czasami trudne wizyty, bo ja
dopiero uczę się radzić ze swoim własnym bólem, żalem, smutkiem...
Ale próbuje. Tylko zupełnie nie wiem jak reagować, jak Grześka mama
mówi, że wierzy, że on jeszcze wróci...

[myshkakrk]

Mnie o śmierci Arka poinformowała żona jego kuzyna moja najlepsza koleżanka nie
wierzyłam jej i zadzwoniłam na jego komórkę odebral jego brat i powiedzial że to
prawda... Na pogrzebie i przed nie bardzo utrzymywałam kontakt z jego rodziną..
Wszyscy i owszem znali mnie i wiedzieli że jesteśmy razem z tego co wiem to
nawet mnie lubili.. A teraz jak tylko mam chwilę to staram się jechać do jego
rodziny.. porozmawiać ... Najgorsze były pierwsze miesiące po pogrzebie gdy jego
mama nie mogła się pogodzić z tym wszystkim i gdy obwiniała samą siebie za jego
wypadek... teraz jak każdy to i ona ma gorsze dni ale ona ma jeszcze swoje
dzieci 3 synów i 2 corki tak więc nie jest samotna.. Ale mimo wszystko jak ją
odwiedzam to się cieszy.. I powtarza mi ze nie mogę być sama że Arek by tego nie
chciał... Tak więc wziełam sobie jej słowa do serca i poznałam kogoś.. Narazie
jest wszystko dobshe.. Akceptuje to że w moim sercu nie jest tylko on jeden.. I
stara się mnie zrozumieć...

A wrcając jeszcze do jego rodziny to mam tesh bardzio dobry kontakt z jego
siostrą i jednym z braci... W sumie to dzięki nim ja tak naprawde się
pozbierałam jakoś...

Co u was dziewczyny??

[smutnykluseczek]

Jak sie trzymacie jak radzicie sobie z codziennoscia?
mam andzieje ze przeczytam pare optymistycznych postów bo u mnie
ostatnio nienajlepiej, pozdrawiam

[annaki]

smutnykluseczek napisała:

> Jak sie trzymacie jak radzicie sobie z codziennoscia?
> mam andzieje ze przeczytam pare optymistycznych postów bo u mnie
> ostatnio nienajlepiej, pozdrawiam


Chciałabym napisać, że po tych trzech latach "rozłąki" - jak ja to
nazywam jest lepiej...ale to nie było by prawdą...ciągle czuję się
samotna. Adam był moim życiowym filarem, bez niego to już nie to
samo. Przyjaciele mówią, że potrzebna jest mi "nowa" miłość, tylko
ja nie wiem czy potrafię kogoś pokochać. Żyję z dnia na dzień, z
tygodnia na tydzień...bez nadzieii...bez celu...

[vesper.lynd]

Mnie znow dopada ciemne widmo rocznic... "A rok temu o tej
porze...", "A dwa lata temu w styczniu..."

Rok temu szykowalam sie na wyjazd do Łukasza do Francji, gdzie przez
kilka ostatnich miesiecy swojego życia byl na szkoleniu. To byl
najpiekniejszy tydzien. Pierwszego dnia jak dotarlam do Niego
okazalo sie ze zapomnialam naladowac aparatu i baterii wystarczylo
tylko na jedno zdjęcie jakiegos glupiego widoczku. Zdajecie sobie
sprawe ile znaczy teraz dla mnie ta fotka????

To byl najpiekniejszy tydzien, od 03 do 10 lutego 2007.

Tak czy siak postaram sie dac Wam cos optymistycznego - Zyjemy, mamy
ten dar, wykorzystajmy go, korzystajmy z niego poki mozemy!! To nie
jest juz takie zycie jak kiedys, niektore z Was nazwa to wegetacją,
ale nie zmarnujmy tego. Przezylysmy to najgorsze, przezyjemy
wszystko. Kazda z nas ma dla kogo zyc, nie zapominajmy o tym!

Mam nadzieje, że zaliczacie sesje pozytywnie, mam nadzieje, ze
chodzicie do kina i ze przynajmniej raz dzisiaj uśmiechnelyscie sie.

[fiambala]

To może ja spróbuję... Zacznę może od tego, że właśnie zbieram się
po ogromnym dole, którym skończyło się tygodniowe zwolnienie
lekarskie...

W ciągu tych 4 miesięcy na żadnym etapie nie przemawiały do mnie
argumenty nie smuć się, nie płacz - Grzesiek by tego nie chciał.
Przemówiło do mnie za to coś, co przeczytałam na innym forum, a co
chyba napisała vesper.lynd - scena, w której przyszedł w końcu i mój
czas, idę w to samo miejsce co Grzesiek, w końcu się spotykamy i on
mnie pyta co ciekawego robiłam przez ten czas na ziemi, kiedy jego
nie było. I jego reakcja, gdyby dowiedział się, że cały czas
spędziłam na jego opłakiwaniu i użalaniu się nad własnym losem...

Dlatego:
- idę do kina i zastanawiam się co opowiedziałabym Grześkowi o tym
filmie,
- myślę o tym, że niedługo przed wypadkiem Grzesiek mówił o
spełnianiu drobnych marzeń i kupuję płytę, o której myślałam od
dłuższego czasu,
- jadę na pierwszy wyjazd na narty bez niego i przełamuję ten
nieodłączny smutek (bo do tej pory to na narty tylko z nim), a na
stoku własny strach i widzę jak mu opowiadam o tym jak szybko
jechałam i że udało mi się bez zatrzmywania na sam dół,
- szukam nowych zajęć - idę na ściankę i wspinam się na samą górę,
mimo że strach, ale uzależnia,
- w końcu wybieram się więcej niż jeden raz na aerobik, bo zawsze
marudził, że powinnam coś dla siebie zrobić po całym dniu za
biurkiem,
- myślę (może jeszcze to nie są plany, ale myślę o przyszłości)
wyjazd w jedno czy drugie miejsce,
I jeszcze inne rzeczy, których kiedyś próbowałam, ale zarzuciłam,
albo nigdy nie spróbowałam. Te które mieliśmy robić razem i te tylko
moje. Nie zawsze jest to łątwe, ale są ludzie którzy pomagają. Więc
będzie dobrze. Jeszcze nie wyobrażam sobie nowego związku, ale
gdzieś tam głęboko pojawia się nieśmiała myśl, że może nie zawsze
będę sama tutaj, że Grzesiek pomyśli i o tym.

Będzie dobrze, choć przede mną pewnie jeszcze niejeden dołek :)

[magonia5]

wlasnie dowiedzialam sie o smierci bardzo waznego dla mnie
czlowieka. mialam nadzieje, ze wrocimy do siebie, ze bedziemy mieli
jeszcze jedna szanse. a teraz to wszystko zostalo przekreslone.
wiem, ze musze zyc dalej, ale nie jest latwo pogodzic sie z tym, co
sie stalo. z tym, ze nigdy go juz nie zobacze, nie uslysze i nie
przytuje sie. ponoc czas leczy rany, ponoc...

[fiambala]

magonia, bardzo mi przykro... Nie potrafie Cie zapewnic, ze czas
leczy rany, bo u mnie to tez jeszcze zbyt swieze. Jedno wiem na
pewno, zanim bedzie dobrze to jeszcze bedzie bardzo zle. I chyba tym
bardziej w takiej "niedokonczonej" sytuacji.

Ale mimo wszystko mam nadzieje i chce wierzyc, ze czas pomaga.
Tylko, ze sam czas nie da rady - trzeba mu pomagac. Dac mu szanse i
sobie samej tez...

[softina1]

Czas nie leczy ran a pozwala przyzwyczaić się do tego, czego już nie można zmienić. Trzy miesiące temu zmarł mój narzeczony. W czerwcu miał odbyć się ślub. Doczekałam się pogrzebu. Za mną została tylko przeszłość, iż nie widzę przyszłości bez niego. Miałam nadzieję, że z czasem będzie lepiej i myliłam się, ponieważ z czasem jest coraz trudniej. Z każdą sekundą jest coraz gorzej. Nie potrafię pogodzić się z jego śmiercią, a nawet nie chce. Wszystkie plany, marzenia zostały pochowane razem z nim. Razem z nim zostało pochowane moje serce. Nie pokocham już nigdy tak jak kochałam Pawła. Nie znajdę miejsca w moim sercu na drugą osobę. Jest mi bardzo ciężko. Za mną masa spotkań z psychologiem. Wpadłam w depresję. Mam zachowanie afektywne. Nie ma dnia bym nie pomyślała o tym by znów go zobaczyć, czyli myślę o mojej śmierci...

Żyj!!!!Powiedziedziała nadzieja!!

[oskaa1989]

W sierpniu było by 10 lat.Prędzej się wszyscy spodziewali dzidziusia albo weseliska. 15 czerwca mój ukochany popełnił samobójstwo.Poprostu się powiesił.Mieliśmy ostatnio troche problemów,ale myslałam ze jakoś damy rade.On niestety się poddał i zostawił mnie ze wszystkim sama.Bardzo mocno go kochałam, badzo za nim tesknie.Tak bardzo chciałabym poczuć go, poczuć jak mnie przytula.Jestem bardzo zła na niego ze to zrobił i myslę ze jestem w stanie zrozumieć to ze ktos umiera w wypadku,albo ciezko choruje a ja po prostu nie mogę sobie wyobrazic jak musiał mocno cierpieć,żeby cos takiego zrobić.Jestem strasznie zła na niego i ciagle zadaje sobie pytanie DLACZEGO????Dlaczego mnie zostawił?

[pidika]

dziewczyny tak strasznie sobie nie radze. rodzice zapisali mnie do psychologa, chyba zatracilam sie w tym wszystkim,aktualnie jestem na odwyku. pogubilam sie tak strasznie, wczoraj minelo 19 tygodni, tyle chcialabym napisac a nie potrafie. boje sie ze ten bol mnie kiedys zabije. a moze tak wlasnie byloby lepiej. teraz jeszcze te pieprzone w3alentynki i urodziny mojego Tomka. nie mam juz sily

[vesper.lynd]

Pidika, 3maj się! Wytrzymalas już tyle - 19 tygodni to tak długo,
wytrzymasz i to! Trzymamy kciuki, da się, zobaczysz.

Pisz jesli Ci to pomoże, jesteśmy z Tobą!

[fiambala]

Pisz, mów - to pomaga, choć na chwilę jest lżej. Ja na początku
opowiadałam wszystko nawet właściwie obcym ludziom. Musiałam. Mimo,
że jestem raczej osobą zamkniętą w sobie. Gdzieś i jakoś musiałam z
siebie trochę tego bólu.

[myshkakrk]

Napewno sobie poradzisz.. Uwierz w siebie i mów o tym dusho to pomaga wiem to po
sobie i inne dziewczyny też o tym pisały ... Nie poddawaj się bo Tomek napewno
by tego nie chciał...

Trzymaj się cieplutko :*
Jesteśmy z Tobą...

[p-pp]

O śmierci Łukasza poinformowało mnie Jego mama. Mam z Nią bardzo dobry kontakt- dzwonimy do siebie, spotykamy się... W Jej towarzystwie czuję, jakby Łukasz było troszkę więcej z nami. Ponoć czas leczy rany, tylko zastanawiam się czasem czy takie też...

[vesper.lynd]

kurczę, jak to przeczytalam to co napisałaś to przez chwilę mialam
wrazenie że to moje słowa... Ja też mam bardzo dobry kontakt z mamą
Łukasza i też tak jak Ty odnajduję w Niej (i Jego tacie) Jego
cząstkę. Oni twierdzą, że w drugą stronę też tak jest - że ja
pomagam im odkryć Go na nowo, jako doroslego czlowieka, ktory mial
już swoje życie i ktory z racji swojego wieku i niezależności nie
dzielił się z nimi pewnymi sprawami.

Za tydzień w czwartek jadę ich odwiedzić (mieszkają za granicą).
Wszyscy w trojke nie możemy się doczekać, będzie płacz ale będzie
też śmiech przez łzy. Jego rodzice to chyba jedyne osoby z którymi
mogę sobie pozwolić na takie szerokie otwarcie ran.

Sciskam Was mocno!

ja tez stracilam przyjaciela

[sany666]

Bylismy ze soba 10 lat, od 3 lat malzenstwem. Byl moim przyjacielem, partnerem,
kolego i kolezanka jednoczesnie. czulam sie taka szczesliwa, gdy mnie objal cala
chowalam sie w jgo ramionach. Czulam sie z nim tak bezpiecznie, zawsze mi
pomagal, zawsze na niego moglam liczyc. Wyjechalismy za granice, bylo bardzo
ciezko, ale mielismy siebie.Kochalismy sie bardzo i wspieralismy, moze dlatego
jakos przeszlismy przez to niekonczace sie pasmo nieszczesc. W pewnym momencie
zastanawialam sie czy jeszcze potrafie plakac, zrobilam sie silna i tarda.
Potrzebowalismy wakacji w pieknym miejscu. Wyjechalismy na dwa tygodnie na
Lanzarote. Pierwszy tydzien zajebisty, slonce, ocean,restauracje. Dlugie
rozmowy, zarty. Wszystko zaczelo sie w poniedzialek drugiego tygodnia bolem
brzucha mojego kochanego meza.Potem szpital, na drugi dzien intensywna terapia,
nastepny szpital, tu terapia 24 godzinna. Moj kochany jak roslina podlaczony do
wszystkich mozliwych aparatow ratujacych mu zycie. Sobota 6 czerwca - moje
SZCZESCIE NIE ZYJE. Wrocilam do domu (Irlandii), Nie wiem skad takie
postanowienie, nie zastanawialam sie co robic, tak po prostu jakbym wiedziala
wczesniej, jakby mi ktos podpowiadal. Staralam sie byc silna i bylam. A teraz
powoli wychodze z szoku, dociera do mnie co sie stalo. I jest strasznie, musze
brac tabletki na sen a w ciagu dnia psychtropowe. Postanowilam wrocic do pracy,
a tam wszyscy pytaja o wszystko. Nie potrafie o tym rozmawiac, cala sie trzese
(nawet teraz, gdy to pisze).W Irlandii jestem sama. Tak bardzo tesknie za moim
Misiem. Tak bardzo go potrzebuje. Nie wiem jak sobie z tym radzic. Nie potrafie
wyrazic mojego bolu. Czuje ze albo cos sobie zrobie albo zwariuje. To sie stalo
tak nagle. Czuje sie pusta, wypalona, wszystko co robie nie ma sensu. Jestem jak
maszyna. Jestem jak zepsuta maszyna. Stracilam milosc mojego zycia. Czuje sie
oszukana.

[justynakm1]

Moja kochana, przytulam Cie mocno! Przesłas wielka tragedie,
rozumiem Cie, moj ukochany narzeczony Kubus nie zyje od 4 miesiecy
(4 czerwca).
Nie ma słow, aby pocieszyc wiec wiedz, ze mysle o Tobie mocno.
Wejdz na formu "mam wdowa" (dla kobiet, ktore stracily mezow,
narzeczonych, chlopakow, z dziecmi lub bez).
usciski

[tissue12]

Witam jestem Majka. Mój chłopak nie zyje od ponad dwóch lat. Mojego
Radka nikt mi nie zwróci ale dostałam coś w zamian od życia... wzór
prawdziwej matki, której w domu nigdy nie miałam. Jego mama jest
teraz dla mnie przyjaciółką, świetną kumpelą i przede wszystkim
drugą mamą i osobą która cieszy się z mojego awansu w pracy, krzyczy
gdy nie chce umówic sie na randkę z jakims kolegą i kupuje owoce gdy
mam się u niej zjawic. Mój chłopak też był jedynakiem. Rodzice byli
w strasznym stanie. I jak powoli zaczeli wraca do normalności,
wrócili do pracy, dostali kolejny cios w plecy. U taty Radka
stwierdzono raka a dwa miesięce póżniej już go nie było. Jego mama
została "sama". W ciągu roku straciła dwie najblizsze osoby a potem
sama przez błąd lekarzy o mały włos nie zeszła z tego świata. Ale
mocno trzymałam kciuki i w środę skończyła 50 lat. Był jakiś prezent
i kartka...to były najszczersze życzenia, zaczynały się mniej więcej
tak: dla mojej nieoficjalnej ale fantastycznej i ukochanej drugiej
mamy.

[annaki]

za miesiąc miną trzy lata od wypadku Adama...sama sobie się dziwię,
że tyle czasu przeżyłam bez NIEGO. Wciąż szukam sensu życia...

[p-pp]

Dziewczyny jak doskonale Was rozumiem. Pół roku temu zginął mój chłopak :( Zupełnie nie potrafię się odnaleźć w tym codziennym życiu. Chociaż bardzo bym chciała... Owszem studiuję, pracuję i nawet zaczynam się znowu spotykać ze znajomymi, ale mi to nie pomaga. Te próby powrotu do normalności przynoszą tylko chwilową ulgę. Na pozór trzymam się dobrze, chyba doszłam już do perfekcji w przyklejaniu sobie uśmiechu i udawaniu, że jest nie najgorzej, a w środku jestem cała w strzępach, brak celów, życie pozbawione sensu. Wiem, że Łukasz się mną opiekuje i że jest ciągle ze mną tylko w innym wymiarze, ale ta wiedza nie zawsze wystarcza. Tak strasznie mi GO brakuje...

[marcinn123]

Witaj!
MAM NA IMIE MAGDA. JESTEM W PODOBNEJ STUACJI. MOJEGO
KOCHANEGO CHLOPAKA ZABILI!!! BYLISMY ZE SOBA PONAD 6 LAT, NIE MOGE
SOBIE Z TYM PORADZIC. CHCIALABYM POROZMAWIAC Z KIMS KTO MNIE
ZROZUMIE. PODAJE SWOJ NUMER GG 3059117.PROSZĘ ODEZWIJ SIE. MAGDA

[annaki]

Magda,
jak mozesz napisz na maila: [e-mail], nie mam niestety gg,
chętnie z Tobą porozmawiam. Od wypadku mojego Adama minęły już
prawie trzy lata, przez ten czas bywało naprawdę różnie, ciągle
zajmuje główne miejsce w moim sercu...nic nie jest już jak dawniej.
pozdr/ Anka

[monique1111]

mój Mąż tez nie żyje. Odebrał sobie życie ponad 2 miesiące temu. Z kazdym dniem jest mi coraz gorzej, coraz bardziej tęsknie, coraz częściej płacze. wierzę że opiekuje sie mną - dodaje mi to sił. Równiez chciałabym usłyszeć: TAK JAKOś NIEWIEM CZEMU ALE NIE CHCE SIę Z TOBą ROZSTAWAć. a jednak rozstał się, zostawił mnie samą. Codziennie modle się aby Wrócił. Kiedyś tam na górze się spotkamy - taką mam nadzieję

[myshkakrk]

Niecały tydzień temu minęło 9 miesięcy od śmierci Arusia.. Myślałam że jush
staję na nogi bo jak jush wam kiedyś pisałam poznałam kogoś wszystko było dobshe
ale jush nie jest.. Znów coraz częściej myślę o tym jakby to było gdyby Arek żył
płaczę no nocach i jush sama nie wiem cio robić.. Niedługo święto zakochanych..
dziwnie będe się czuła w ten dzień potem będą ur. Arka... 23 których nie
dożył..:(:(:( Zobaczę się w tedy z jego rodziną... Wszystko wraca... Nigdy nie
chciałam zapomnieć o Arku i nie chcę tego ale czy to musi tak boleć??

[pidika]

dziękuję:)
Paulina

[elizajadi]

dziewczyny przestańcie sie tak dołować. ja wiem że jest to cieżka
sytuacja ale naprawde dacie rade. każdy dostaje taki krzyz jaki jest
w stanie unieśc. nigdy nie bedzie juz tak jak kiedyś ale trzeba
próbwac. wszystko przemija z czasem i ten ból też przeminie. tak
jest już człowiek zaprogramowany. on bedze wracał przy rocznicach
itp. ale bedzie można z tym żyć. oni tam cierpią przez nasze łzy tu.
Myślicie że chcieli by tego? oni też inaczej chcieli to sobie
ułożyć, na takie sytuacje nie ma nikt wpływu. i oni też nie mieli.
po prostu przyszedł ten dzień i ta godzina. i nie koniec, a dopiero
początek czegoś, do czego i tak wszyscy zmierzamy. dane wam było
zaznać szcześcia choć przez jakiś czas, to próbujcie dać je komuś
teraz. ja spróbowałam i żyje mi lżej a to co było zostało na samym
dnie mego serca i jest tylko moje. nikt mi juz tego nie odbierze.

[annaki]

nie dołować się...powtarzam to sobie kilka razy dziennie, czasami
działa, czasami powoduje jeszcze większego doła. Nieubłaganie zbliża
się data, kiedy to miną trzy lata od wypadku Adama...Boję się tego
dnia, juz od tygodnia mam problem z zasypianiem, ciagle się
wybudzam...wraca tamten okropny dzień...ból wraca jakby ze zdwojoną
siła...Boję się...Czuję jakiś wewnetrzny lęk/ strach. Piątek 22.02
godz. 12.10 - trzy lata temu...dla mnie "coś" się skończyło, dla
Niego może właśnie zaczęło - i tej wersji się trzymam.
ADAM KOCHAM CIĘ...I ZAWSZE BĘDĘ.

[elizajadi]

dokładnie to rozumiem. u mnie ten etap trwał troche krócej ale sama
musisz chciec z tego wyjsc. ja sobie tłumaczyłam to w ten sposób, że
ten ból kiedyś minie a jeśli bedzie to za 20 lat? wtedy przeknasz
sie ze życie przeleciało ci przez palce, zmarnowałaś je po prostu a
i tak nic to nie dało. jego nie ma i nie bedzie tu. a ty tego nie
zmienisz. alw od ciebie zalezy co zrobisz ze swom życiem. ja wiem ze
on tam na mnie czeka i mam anioła stróża ale musze walczyć tu o
każdy dzień by zasłużyć na to by spotkać sie z nim tam.

[vesper.lynd]

Elizajadi! Doskonale rozumiem Twoje podejscie i zgadzam się w 100%!
Ja na poczatku nie wiedzialam czy uda mi sie nastepnego dnia wstac
do pionu, sensu nie mialo picie, jedzenie, patrzenie na swiat - nic.
Z czasem (i to dosyc krotkim) okazalo się, że mogę żyć jak kiedyś a
co więcej - zyję bardziej intensywnie (co nie znaczy ze
niebezpiecznie), nie odmawiam sobie rzeczy, nie odkladam na później.
Robię to wszystko dla Łukasza ale i dla siebie - jak już kiedys tu
pisalam, chcę żeby był ze mnie dumny a jesli kiedyś przyjdzie mi
odejść żebym mogla opowiedzieć mu o wszystkim co tu zrobilam :)

Niestety, nie wszystkie z nas potrafią odnaleźć to w sobie. Myslę,
że dużo zalezy od relacji jakie mieliśmy z osobą ktora odeszla, od
naszego podejscia do życia, od srodowiska. Czesto przeciez jest tak,
że nieprzeżywanie zewnetrzne żaloby (czarne ubrania, lamenty przez
dlugie tygodnie i łykanie prochów) jest źle widziane przez otoczenie
i daje (bledny czestoo) sygnal, że nic nie przeżywamy.

Dlatego dla niektorych z nas trudno może byc tak prędko stanąć na
nogi i mimo że bedziemy je pocieszac, wspierać ten proces będzie
dluzszy.

Kilka dni po pogrzebie, pocieszając mnie, znajomy powiedzial mi o
swojej siostrze, ktora kilka lat wczesniej stracila narzeczonego, że
przez pierwszy rok po jego odejsciu codziennie chodzila na cmentarz,
a po 5 latach zaczęła dostrzegać innych mężczyzn naokolo niej.
Przerazilam się trochę i pomyslalam sobie, że nie chcę zmarnowac aż
pięciu lat! Dostrzegam innych męzczyzn, a jakże i wiem że Łukasz nie
darowalby mi gdybym przez Niego zmarnowala jakakolwiek szansę na
szczesliwe życie.

Jestem z Wami, wspieram Was mocno, ja zawsze powtarzam, ze skoro
przezylysmy moment pochówku naszych Ukochanych to przezyjemy
wszystko. Nie zmarnujcie tej sily jaka w sobie macie:)

[myshkakrk]

Jutro urodziny Arka... 23 ... A jego nie ma... Nie dożył ich... Mam nadzieje ze
ten dzień jakoś przeżyję... Nadal o nim myśle i nigdy nie przestanę mimo że
spotykam się skimś.. Ale to nie to samo.. Bo tylko raz kocha się tak....

[kacha214]

spotykam się skimś.. Ale to nie to samo.. Bo tylko raz kocha się
tak....

no tak moze to nie to samo choc niby wydaje sie ze kocha sie tez
rownie mocno....widzisz ja bede za 3tygodnie miala dzidziusia-moja
mala corunie....i mam teraz nowego faceta i powiem ze bardzo go
kocham ale mimo to to nie jest to samo kazdego czlowieka dazymy inna
miloscia i ta milosc nigdy sie nie powtorzy wobec kogos
innego.czesto mysle o piotrku kiedys slilo misie ze szlam z damianem
na jego grob a piotrek byl bardzo szczesliwy usmiechal sie...wiem ze
on popiera moj zwiazek ze jest zemna...chce dac corce na imie
michelle a dzisiaj szukajac polskiego odpowiednika tego imienia
zobaczylam ze bedzie miala imieniny19czerwca w dniu w ktorym piotrek
sie urodzil...juz wiem ze to dobre imie dla mojej malej...oni ciagle
sa z nami i ciagle beda bo jak napisalas TYLKO RAZ KOCHA SIE TAk....
dziewczyny musicie byc silne bo wierze ze kazda z was ponownie ulozy
sobie zycie ja watpilam bylam zalamana tak jak wy a teraz znow mam
wiare mimo ze przezylam ta tragedie ze myslalam o najgorszym ze
starcilam kogos najwazniejszego...moja wiara znow powrocila...trzeba
odnalesc w sobie duzo sily bo naprawde wartoznow zobaczyc to fajne
swiatelko nadzieji....uwierzcie mi kazda z was je zobaczy tylko
jedni potrzebuja wiecejczasu inni mniej bo kazdy z nas jest innyale
kazda z nas tu obecnych ma swojego prywatnego aniolka i to jest
cudowne.....
buziaki.... kasiula

[pidika]

Tomuś miałby dzisiaj 25 urodzinki... tak szczególna dni jak np. urodziny budzą zawsze najwięcej obaw, a tak w rzeczywistosci sa dla mnie tak wyjatkowe i wbrew pozorom czasem łatwiejsze niz kazdy inny zwykły dzień. jestm wtedy zawsze z tymi ktorzy czuja to co ja a kiedy dzielimy się bólem to zawsze jest mniejszy. i dziekuję Wam dziewczyny bo świadomość, że jest ktoś kto czuje to co ja, kto potrafi sobie z tym porodzić dodaje sił. jestem z Wami i dziekuje za wszystko. dobrej nocki

[tissue12]

Jesteś wielka popłakałam się co prawda ale .. myśle tak jak ty wiec
jest mi trochę łatwiej niż dziewczynom. Oni nie chieliby widziec
naszych łez to pewne.

[vesper.lynd]

jutro mija rok i czuje jakby znowu sto ton ciężaru na mnie spadło.
Rano cmentarz, potem praca a potem kolacja z naszą wspólną (moją i
Łukasza) przyjaciolką.

mialysmy jechać na cmentarz razem, po pracy po poludniu, ale wole
nie jechac tam masowo, z cala pielgrzymką, nie chcę spotkać jego
przyjaciol, rodziny. Wszystkich ich lubię i chce utrzymac kontakty,
ale jutro nie....


3majcie sie kochane!

[annaki]

vesper.lynd trzymaj się, bądź silna. Rocznice są straszne...wszystko
powraca. Nie można cofnąć czasu trzeba iść dalej do przodu.
pozdr/ Anka

[myshkakrk]

Dzisiaj mija rok.......