2 tygodnie i ani jednej łzy..

[malutkamimi]

Dzisiaj mija 2 tygodnie od śmierci samobójczej mojego narzeczonego. Czuję się
winna bo wszyscy dookoła którzy go znali, płaczą, a ja nie mam na to siły.
Nie umiem płakać, nic wogóle nic nie czuję.Jakbym była martwa zupełnie w
środku. Określam siebie jako potwora bo przecież jeśli ktoś kogoś kocha tak
naprawdę jak ja kochałam Jego to powinien płakać, a ja nie potrafię... i nie
potrafię nic czuć prócz przeraźliwego zimna w środku... i okropnej
bezradności i bezsilności. Jedyne co czuję to chęć by jutro skończył się
świat. Tylko tyle... może aż tyle... sama nie wiem...

[mona01]

Od śmierci mojego męża minęło ponad 2 miesiące.Przez pierwsze 2 tygodnie też
prawie nie płakałam, zamiast serca czułam kamień, coś co mi ciążyło na
sercu.Jak widziała znajomych , to oni na mój widok płakali a ja nie miałam siły
uronić ani jednej łzy.Stwierdziłam że coś jest ze mną nie tak......... Podobie
jak ty (tylko ja to czuje cały czas)chcę by się skończył ten niesprawiedliwy
świat.Wydaje mi się że skoro tak młodych ludzi umiera choć chcą żyć to podąża
do końca świata..... W tej chwili mam napady płaczu.... chcę by ten wielki
koszmar się skończył.... bym mogła przytulić się do mojego najukochańszego męża

[malutkamimi]

Wiesz czuję dokładnie to samo co Ty - mój kochany miał 35 lat :( Dziękuję że
napisałaś do mnie ... wiem że nie jestem sama a to ważne... Dziękuję jeszcze
raz...
Niby taka strata ukochanej osoby nie jest mi obca (nie będę wyliczała tych
śmierci) ale wiesz teraz nie umiem sobie poradzić. Wiem co powiedzieć innym ale
sama nie potrafię sobie z tym w żaden sposób poradzić ani sobie wytłumaczyć :(

[hania_2006]

Nie jestes sama, jest nas tutaj sporo. Od śmierci mojego męża mija siódmy
miesiąc, cały czas jest źle ale uczę się z tym bólem żyć. U Ciebie emocje są
jeszcze zamrożone, to taka reakcja na nieszczęście, którego właściwie nie
jesteś w stanie znieść. Niestety, to mija i zaczynamy czuć, dociera do nas co
tak naprawdę się stało i dopiero wtedy jest bardzo źle. Ból, rozpacz, tęsknota
nie do wytrzymania, a jednak żyjemy dalej. Niektórzy nawet twierdzą, że z
czasem jest lepiej i życie znowu zacznie cieszyć. Nie wiem, może tak. Ja
przyjęłam taką technikę na przetrwanie, która polegała na tym, aby przeżyć ten
dzień i tylko ten, cieszyłam się, gdy się kończył bo przeżycie go było dla mnie
sukcesem. Dopiero od kilku dni udaje mi się spać, przez ponad sześć miesięcy to
było budzenie się co chwilę lub nieprzespane noce. A to kilka cytatów z mojego
pliku pt. "żałoba", może coś Ci kiedyś pomoże bo teraz to raczej nie. Jak tylko
będziesz mogła płakać to płacz, to pomaga. I nie udawaj, że jesteś silna i
sobie radzisz. Na to nie ma mocnych, naprawdę. Jak potrzebujesz pomocy czy
obecności przyjaciół to im o tym mów, jeżeli miałaś problem z proszeniem o
pomoc to teraz powinnaś się tego nauczyć, to ważne. Aby to przetrwać potrzebni
są inni ludzie. Moim zdaniem inaczej się nie da. Przy tak ogromnym cierpieniu
musimy mieć do kogo się zwrócić w razie potrzeby. No i zawsze możesz napisać do
nas, naprawdę wiemy, co się z Tobą dzieje. Dużo siły, będzie Ci potrzebna. Hanka

[hania_2006]

Zapomnialam o cytatach. Oto one
Kiedy mówisz
Aleksandrze Iwanowskiej

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka -

[malutkamimi]

hania_2006 napisała:

> Nie jestes sama, jest nas tutaj sporo. Od śmierci mojego męża mija siódmy
> miesiąc, cały czas jest źle ale uczę się z tym bólem żyć. U Ciebie emocje są
> jeszcze zamrożone, to taka reakcja na nieszczęście, którego właściwie nie
> jesteś w stanie znieść. Niestety, to mija i zaczynamy czuć, dociera do nas co
> tak naprawdę się stało i dopiero wtedy jest bardzo źle. Ból, rozpacz,
tęsknota
> nie do wytrzymania, a jednak żyjemy dalej. Niektórzy nawet twierdzą, że z
> czasem jest lepiej i życie znowu zacznie cieszyć. Nie wiem, może tak. Ja
> przyjęłam taką technikę na przetrwanie, która polegała na tym, aby przeżyć
ten
> dzień i tylko ten, cieszyłam się, gdy się kończył bo przeżycie go było dla
mnie
>
> sukcesem. Dopiero od kilku dni udaje mi się spać, przez ponad sześć miesięcy
to
>
> było budzenie się co chwilę lub nieprzespane noce. A to kilka cytatów z
mojego
> pliku pt. "żałoba", może coś Ci kiedyś pomoże bo teraz to raczej nie. Jak
tylko
>
> będziesz mogła płakać to płacz, to pomaga. I nie udawaj, że jesteś silna i
> sobie radzisz. Na to nie ma mocnych, naprawdę. Jak potrzebujesz pomocy czy
> obecności przyjaciół to im o tym mów, jeżeli miałaś problem z proszeniem o
> pomoc to teraz powinnaś się tego nauczyć, to ważne. Aby to przetrwać
potrzebni
> są inni ludzie. Moim zdaniem inaczej się nie da. Przy tak ogromnym cierpieniu
> musimy mieć do kogo się zwrócić w razie potrzeby. No i zawsze możesz napisać
do
>
> nas, naprawdę wiemy, co się z Tobą dzieje. Dużo siły, będzie Ci potrzebna.
Hank
> a

dziękuję za ciepłe przyjęcie obecność Wasza bardzo pomaga dziękuję że mówisz co
będzie - wiesz straciłam 12 lat temu tatę tez bardzo go kochałam, ale teraz to
zupełnie inna sytuacja, zupełnie inne uczucie, były plany wspólne marzenia...a
ja ...nie umiem zrozumieć DLACZEGO? wiem co mógł czuć, ale dlaczego wybrał
takie wyjście..dlaczego mnie zostawił samą...dlaczego ;(((

[mona01]

po przeczytaniu twojego listu uspokoiłam się, wiem że nie tylko ja tak
przeżywałam śmierć najukochańszej osoby..... Mój mąż miał prawie 28 lat :(
i kilka dni temu mielibyśmy 1 rocznicę ślubu... Ciężko mi naprawdę, to co
czuję to nawet nie da się opisać :( . To co w tym liście opisałaś jest mi
naprawdę bliskie. Mimo wszystko dziękuję ci że sama zaczęłaś ten wątek.

[monique1111]

coś wiem na ten temat mój mąż zmarł niecałe dwa miesiące temu czasami też
zastanawiam się czy ze mną wszystko jest ok. Staram się normalnie funkcjonować i
chyba mi to wychodzi. Płaczę czasami najczęściej do poduszki by nikt nie widział
bo zaraz zaczyna się pocieszanie które nic nie daje i jest jeszcze gorzej. Świat
jest okropny niesprawiedliwy ale chyba trzeba zacisnąć zęby i iść naprzód

[mala_ta]

Przez pierwszy miesiąc to samo czułam. Teraz mija 5 miesiąc od samobójczej
śmierci brata a ja mam depresję:((

[aniawdowa]

Wiesz pierwsze co mi sie teraz przypomniało kiedy rzeczytałam Twój watek to
chwila kiedy dowiedziałam sie o wypadku męża a dowiedziałam sie pierwsza z
rodziny. Człowiek nie jest wtedy jakby soba zadzwoniłam i powiedziałam o tym
tesciom potem było zamieszanie pamietam ze tuliłam córeczke wszyscy w koło
płakali a ja spokojnie poszłam uczesałam sie i nie potrafiłam płakać, nawet na
policji kiedy słuchałam tych strasznych słów potwierdzajacych ze maż nie zyje
nie potrafiłam płakać było mi dziwnie bo wszyscy w koło płakali a ja najblizsza
mu osoba tak bardzo go kochajaca nie potrafiłam.
Wszystko dotarło do mnie na drugi dzień nie przespana noc tysiace mysli i w
koncu zaczełam płakac do tego stopnia ze trafilam na pogotowie ale mysle ze
kazdemu przychodzi to inaczej.
Potem w dzien pogrzebu płakałam w kaplicy ale kiedy juz zakopywali trumne stałam
zimna jak głaz.Nawet denerwowało mnie to ze wszyscy w koło płaczą.
Dzis mija rok i 4 miesiace od tamtego dnia i jeszcze bywa tak ze kiedy ktos z
rodziny płacze podczas rozmowy o Pawle to ja nie potrafie siedze i patrze.
Ale znów bywaja dni takie ze juz od rana jest mi zle i łzy same cisna sie do oczu.
łzy nie sa po to aby ludzie widzieli nasz ból nasza rozpacz sa dla nas mysle ze
przyjdzie taki dzien kiedy łzy same przyjda wypłacz sie wtedy to napewno Ci pomoze.
Napewno bardzo kochałaś i jest Ci trudno pogodzic sie z jego odejsciem.
Ja nigdy nie pogodze sie z odejsciem męza był i na zawsze pozostanie moja
miłoscia ta najwiekszą.
Przytulam Cie mocno oraz wszystkie osoby które cierpia po stracie
bliskiej/najblizszej osoby.
Ania

[kolec9]

z płaczem to jest tak, ze przychodzi taki moment ze łzy leca same. Bądź silna i wierz ze kolejny dzień mimo wszytsko moze przynieść coś dobrego. To że nie ma łeż nie znaczy że jesteś złym człowiekiem

[malutkamimi]

Kochanie trzymaj się - trudno jest zrozumieć czemu takie wyjście wybierają nasi
najbliżsi mi najtrudniej zrozumieć, że to z miłości... ;( pozdrawiam gorąco

[malutkamimi]

Jeśli chciałabyś ze mną porozmawiać osobiście to moje gg stoi dla Ciebie
otworem : 8799456 nie przejmuj się proszę niedostępnością ja na ogół jestem
zapraszam jeśli tylko będziesz chciała

do mala_ta

[malutkamimi]

KOchanie jakbyś chciała porozmawiać ze mną to zapraszam moje gg stoi otworem
dla Ciebie: 8799456

[fheng1]

Mój tata zamrł taką samą śmiercią- miał 46lat!
Nie płakałam...rzuciłam się w wir zabawy. Impreza totalna! Ale dopadły mnie
niesamowite lęki i bezsenność.Czasem nie umie się płakać...

[hope13]

Fheng - czasami człowiek jest w tak głębokim szoku po śmierci najbliższej
osoby, że popada w odrętwienie i nie potrafi przez jakiś czas płakać,
ale "totalne imprezowanie" jako forma radzenia sobie ze stratą nie mieści mi
się w głowie. Chyba, że masz na myśli upojenie alkoholowe. Założyłaś inny
wątek, w którym prosisz o radę, ponieważ Twój mąż dziwnie radzi sobie z żałobą
po śmierci 5 osób z najbliższej rodziny.
Dla mnie dziwne jest to wszystko co piszesz. Ale może niektórzy tak reagują.

do fheng1

[malutkamimi]

fheng1 napisała:

> Mój tata zamrł taką samą śmiercią- miał 46lat!
> Nie płakałam...rzuciłam się w wir zabawy. Impreza totalna! Ale dopadły mnie
> niesamowite lęki i bezsenność.Czasem nie umie się płakać...

Jak sobie radzisz z pytaniem dlaczego tak się stało? czy je sobie zadajesz? i
czy to złe że nie daje mi to spokoju? jak ja mam teraz dalej żyć...wiem że ON
był tym JEDYNYM nikt nigdy go nie zastąpi nigdy.... za bardzo go kochałam za
mocno...

[elpio35]

malutkamimi,przede wszystkim bardzo Ci współczuję!Wszystkie słowa,które
chciałabym teraz napisac są takie nie na miejscu..To są tylko słowa,one nie
oddają bólu.Nie mogę sobie nawet wyobrazić Twojego bólu,chociaż ja również
24stycznia tego roku straciłam najdroższą osobę na świecie-moją najukochańszą
MAMUSIĘ!Tego dnia myślałam,że dosłownie pęknie mi serce.Te wszystkie dni odkąd
nie ma na tym świecie MAMY są takie niepełne,wybrakowane..Malutkamimi,gdybym
mogła tylko jakoś Ci pomóc?Nie wiem,czy jesteś wierząca.Ja znalazłam ratunek
dla swojej duszy w wierze.Wierzę,że śmierć rozłączyła nas tylko na jakiś
czas.Wierzę,że przyjdzie czas,że znów będę z moją najukochańszą osobą-moją
MAMUSIĄ!Wiara naprawdę czyni cuda..

[aneri59]

Od śmierci męża upływa kolejny dzień, a ja nie potrafię płakać.
Jest we mnie jakaś wewnętrzna blokada.
Czuję ogromny, ból i pustkę. Ratunek znajduję w wierze.
Chodzę codziennie na cmentarz podlewać kwiaty, sprawdzić czy palą się znicze.
Bywają dni kiedy kiedy potrafię nad mogiłą opowiedzieć mężowi co się dzieje w domu, ale bywają też takie zablokowane, kiedy robię wszystko w milczeniu.
Nie jesteś więc odosobniona w tym, że nie ronisz łez.
Pozdrawiam

[sonja12]

Witaj, a czy możesz mi napisać, jak pomaga ci ta wiara, tzn ma na mysli co
czytasz,co robisz ,żeby ci pomogło.Ja juz nie wiem co mam robić ,tak strasznie
tęsknię za mama, która zmarła 20 stycznia, niby minęło juz troche czasu,ale
jest mi tak ciężko.Po mamy smierci powzięłam decyzję ,że będę odmawiać
koronkę,ale odmówiłam może ze 3 dni i na tym koniec,Tak bym chciała,ąby mama mi
sie przysniła i powiedziała jak tam jest.Juz nie wiem w co wierzyć, moze mama
mi sie nie sni, bo nie jestem zbyt religijna, tzn. nie chodze co tydzień do
koscioła.Wszyscy mówią ,że tam jest coś po tamtej stronie , ale ja już sama nie
wiem. Gdyby mama widziała jak cierpie to z pewnościa by mi sie przyśniła.
Tam chyba nic nie ma, tylko my tak sobie tłumaczymy, aby nam było lżej.
A czy twoja mama ci sie sniła????
Sama piszesz,że smierć rozłączyła ciez mamą tylko na jakis czas, ale skąd ty
możesz to wiedzieć???ewa

[elpio35]

Droga Ewo!Chętnie odpowiem Ci.Podaj mi swój adres mailowy.Jesli nie masz
takiego życzenia wtedy napiszę na forum.Ja wolałabym jednak na pocztę.Pozdrawiam

[sonja12]

[e-mail] ( po 905 jest małpa,cos mi szwankuje tem komp.)

[malutkamimi]

Kochanie a możesz do mnie napisać na meila? może tak mi będzie łatwiej
[e-mail]

[malutkamimi]

elpio35 napisała:

> malutkamimi,przede wszystkim bardzo Ci współczuję!Wszystkie słowa,które
> chciałabym teraz napisac są takie nie na miejscu..To są tylko słowa,one nie
> oddają bólu.Nie mogę sobie nawet wyobrazić Twojego bólu,chociaż ja również
> 24stycznia tego roku straciłam najdroższą osobę na świecie-moją najukochańszą
> MAMUSIĘ!Tego dnia myślałam,że dosłownie pęknie mi serce.Te wszystkie dni
odkąd
> nie ma na tym świecie MAMY są takie niepełne,wybrakowane..Malutkamimi,gdybym
> mogła tylko jakoś Ci pomóc?Nie wiem,czy jesteś wierząca.Ja znalazłam ratunek
> dla swojej duszy w wierze.Wierzę,że śmierć rozłączyła nas tylko na jakiś
> czas.Wierzę,że przyjdzie czas,że znów będę z moją najukochańszą osobą-moją
> MAMUSIĄ!Wiara naprawdę czyni cuda..

Kochanie a możesz do mnie napisać na meila? może tak mi będzie łatwiej
[e-mail]

[malutkamimi]

Kochani tak bardzo dziękuję za te wszystkie słowa. Czułam się jak potwór bez
uczuć, bo naprawdę kochałam i kocham Go nadal całym sercem, a łez jak nie było
tak nie ma... Czułam się bardzo osamotniona ale widzę że nie jest to jakaś
chora reakcja, że to "normalne". Już się nie boję dzięki Wam, świadomość Waszej
obecności tak wiele dla mnie znaczy.
Czy jestem osobą wierzącą - sama nie wiem, określam siebie jako poszukującą.
Próbuję "wrócić".Moja Przyjaciółka kiedyś powiedziała, że modlitwa to dla niej
taki kokon, taki baldachim chroniący przed każdym bólem. Kiedyś się modliłam,
teraz nie potrafię, nie mam siły choć czasem probuję coś do Niego powiedzieć.
Nadal do mnie to nie dociera. Czuję jakbym była poza tym, jakby to się wcale
nie wydarzyło. Czuję jakby to nie była moja rzeczywistość. Jeszcze do mnie nie
dociera, choć zadaje sobie pytanie: jak ja teraz mam żyć...co mi
zostało...prócz zdjęć i wspomnień zupełnie nic. Mój Kochany był spoza mego
miasta. Jego rodzina - matka mnie nie tolerowała. Nie powiedziała mi nawet
kiedy był pogrzeb ;(( . Jest mi coraz trudniej pracować, chciałabym wziąść
teraz urlop od życia, uciec.
Jego koledzy, przyjaciele ciągle do mnie piszą, dzwonią...niby to pomaga bo
starają się odciągnąć myśli od tego co się stało, ale do mnie to wszystko nie
dociera. Jakby działo się to poza mną, za lustrem...jakbym nie rozumiała sensu
tego wszystkiego co się dzieje wokół mnie...
Dziękuję że jesteście...

[malutkamimi]

żeby sobie pomóc jakoś bo nie potrafię tego ogarnąć, zrozumieć ani się przebić
przez to w jaki sposób mnie opuścił piszę na blogu wszystko to co czuję i to co
chciałabym poczuć. to nawet zaczęło przynosić ulgę ...

[malutkamimi]

Dlaczego tak trudno znaleść teraz motywację do dalszego życia? Wszystko wydaje
się takie puste i bezsensowne bez Niego. Czuję potworną pustkę, jest coraz
trudniej, coraz gorzej. Udaję przed wszystkimi twardą, bo wiem, że tego w sumie
oczekują ode mnie, bo tak jest łatwiej...
Nie chcę, boję się dalej żyć, a właściwie to jedynie być tutaj ciałem bo duchem
już dawno mnie tutaj nie ma :(

[czarna_bo]

Ja po śmierci Taty nie potrafiłam płakać i było mi wręcz wstyd! czułam tylko
pustkę... a teraz minął rok i dwa miesiące i chce już przestać płakać... zanim
znalazłam ten wątek wrzuciłam swój... ale część mojej historii, znalazłam tutaj.
Tak strasznie Ci współczuję!
Mów o swoich uczuciach! trudno jest znaleść motywacje kiedy odchodzi sens
naszego życia :( ale za jakiś czas, poukładasz sobie wszystko! zobaczysz...
Wszystko teraz jest puste i bezsensowne, bo został czas a nie ma Jego :( Teraz
ważne żebyś wypełniła pustkę! nowi znajomi, może jakiś wyjazd, zmiana
otoczenia.. może jakieś nowe zajęcia... i mów! mow! mow! aż wyrzucisz to
wszystko z siebie. Nam się tylko wydaje że inni oczekują że po takich
nieszczęściach będziemy dzielne... wszyscy zrozumieją jeśli będziesz słaba.. bo
nie da się być twardym kiedy trafia Cię w serce.
Ja też bałam się dalej żyć, nie wiedziałam jak... i nadal walczę ;-/ szukam
sensu...

do czarna_bo

[malutkamimi]

Tak bardzo dziękuję za Twoją odpowiedź. Tak trudno jest być dzielną i silną.
Naprawdę trudno uwierzyć, że inni tego nie wymagają. Wiesz, ja nie umiem o tym
wszystkim mówić :(, nie chcę w to wierzyć. Ja ciągle czekam na Jego powrót. Nie
mogę sobie z tym poradzić. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas. Być tam wtedy gdy
ON był słaby, gdy nie wiedział co robić. Napisał do mnie jego Tato - wie że
jest mi źle, kurcze wszyscy wiedzą, ale jakoś uparcie mi to nie pomaga. Kilku
sąsiadów się dowiedział, a najbardziej mnie denerwuje gdy patrzą i udają, że
jest w porządku, że współczują ale nie wiedzą co powiedzieć, jak się
zachować...Mówisz jak Jego Tato - poukładasz wszystko, zaczniesz żyć...ale mnie
się to nie wydaje realne. Bez mojego Kochanego, nic nie ma już sensu, nic nie
będzie takie samo. Ten świat bez niego tak jak mówisz przeraża mnie. Czasem są
dni że boję się nawet wyjść na ulicę, spojrzeć na ludzi, i ... zacząć żyć...
Bez niego to jest teraz takie trudne...takie bolesne...
Dziękuję Ci za list - za to że coraz bardziej się przekonuję, iż brak łez to
nie jest coś złego, coś nienaturalnego...

[malutkamimi]

Chyba zaczynam po mału wariować... Nie mogę jeść, nie mogę się nad niczym
skupić, jest mi coraz ciężej. Gdy tylko widzę jakąś szczęśliwą parę, to łzy
same napływają mi do oczu... Nie daję rady... Nie chcę, nie potrafię. Kochany
Mój - wróć, powiedz mi że to był tylko zły sen...
Jak oszalała czytam blogi osób, które straciły kogoś ukochanego, szukam tam
pociechy, bezpiecznej ostoi...?? sama nie wiem, ale nie pomaga narazie nic nie
pomaga... Oszaleję z tej pustki. Kochany Mój... proszę Cię...

[kct.kct]

;(Jak sie czujesz?Moglabym z Toba porozmawiac?Bo ja tez nie umiem
sobie poradzic.