Wierzycie w to, że Oni za nami tęsknią?

[felietonista]

Dwa miesiące temu odszedł nagle mój znajomy. Chciałabym powiedzieć
przyjaciel, ale chyba to zbyt wielkie słowo. Może po prostu
chciałabym, żeby nim był, może i on kiedyś tego chciał, może nawet
kiedyś tak było, tylko okoliczności życiowe nie sprzyjały... ale
tego się już pewnie nie dowiem...

Do tej pory nie mogę przestać myśleć o nim, choć nie widywaliśmy się
czesto, ale były momenty, że jeszcze za jego życia czasami mi się
tęskniło.

Dziś mi się przyśnił. Pięknie, jak nawet sobie nie wyobrażałam.
Przyszedł po prostu, podszedł do łóżka, w którym spałam i wtulił we
mnie głowę, zaczął coś szeptać... Nachyliłam się, żeby lepiej
słyszeć a On mówił mi wprost do ucha: "Musiałem to zrobić, musiałem
się jeszcze raz ubrać i Cię zobaczyć..." Czułam jego ciepły oddech,
jego ciepłą dłoń i jego.... tęsknotę.

Myślicie, że to mógł być naprawdę On? Czy to tylko moja
podświadomość, która nie może dać mi o Nim zapomnieć?

[andzias2255]

ja osobiscie wierze,ze umarli moga z nami sie kontaktowac na wiele
roznych sposobow, rowniez we snie, podobno podczas snu nasze usmysly
sa bradziej otwarte i jest im wtedy latwiej nawiazac z nami
kontakt.Przeczytalam "pozdrowienia z niebios" jest to zbior zeznan
2000 ktore mialy kontakt z osobami zmarlymi, dlatego wierze ze moga
sie z nami kontaktowac, natomiast mam nadzieje,ze Oni tam nie
tesknia za nami tak jak my za Nimi bo wowczas jak mogliby byc TAM
szczescliwi?

[tilia7]

Nie wiem, sama się nad tym zastanawiam.I mam takie sprzeczne uczucia.Bo przecież
chcę, żeby był tam szczęśliwy i spokojny.Ale jak mi bardzo źle to chcę, żeby za
mną tęsknił, żeby też żałował tej rozłąki.Wiem, to egoizm, ale co zrobić, kiedy
człowiek tak się czuje w tej rozpaczy:(

[felietonista]

Doszukuję się wszędzie jego bycia przy mnie. Np. szukam czegoś od
kilku dni bezskutecznie, trafiam wreszcie w miejse, które znowu mi
go przypomniało i zatrzymuję się na chwilę mówiąc niby do niego, a
tak naprawdę do siebie: "Wiesz, właśnie zdałam sobie sprawę z tego,
że jestem chyba jedną z najwierniej pamietających o Tobie osób na
tym ziemskim padole. Nie mówię, że jedyną, ale na pewno wierną...".
W tym zamyśleniu podchodzę do stosu przeznaczonych do wywalenia
gazet, podnoszę bezmyślnie kilka z nich i.... znajduję to czego
szukałam. Uśmiecham się z myślą o tym, że gdyby nie ta chwila zadumy
nawet nie podeszłabym do tego stosu. I już przychodzi interpretacja -
może pomógł, może to przypadek.

Któregoś dnia znowu napadła mnie tęsknota i refleksja - "Przecież
kiedy się spotkamy, mam nadzieję, że jednak mimo wszystko nie
wcześniej niż za jakieś 20-30 lat, ja będę od Ciebie o te 30 lat
starsza! Pewnie mnie wtedy nie poznasz, a może nawet już nie
bedziesz o mnie pamiętał..." - i znowu czuję napływający potok łez.
I w tym momencie, zupełnie przypadkiem zapewne, ze ściany podrywa
się siedząca tam od dłuższego czasu ćma i przelatuje mi nad głową
muskając moje włosy. Kiedy spostrzegłam ją kilka minut wcześniej na
tej ścianie wieczorową porą uśmiechnęłam się do siebie z myślą, że
to on przyleciał sobie do mnie w odwiedziny pod postacią tego
biednego stworzenia;) Stąd moja późniejsza refleksja o spotkaniu po
latach po Tamtej Stronie. "Nie rób tego więcej, nie tak. Przyjdź do
mnie inaczej, przyjdź do mnie we śnie, tylko pod warunkiem, że
będzie to dobry sen. Nie chcę Cię znowu widzieć zmarłego, w
trumnie... Daj mi o tym zapomnieć" - prosiłam.
Na drugi dzień ćma towarzyszyła mi przed snem na ścianie przy łóżku,
a dwa dni później podobną, śpiącą bo w ciągu dnia, wytrząsnęłam
spomiędzy segregatorów w biurze:)

I przyszedł. Tak jak go prosiłam, dobrze, pięknie wyglądający,
śniady o olśniącej skórze i ciepłej dłoni. O tej dłoni myślałam
kilka dni temu, wyobrażałam sobie, że nie jest już tak sprężysta i
ciepła jak dłonie innych mężczyzn, jest już.... po prostu zimna. I
jakby w odpowiedzi na te myśli przychodzi we śnie i dotyka mnie
ciepła dłonią i szepcze, że tęskni, jakby chciał odwzajemnić to co
ja czasami czuję.

Tak sobie traz myślę czy nie przybiera to u mnie jakichś
chorobliwych objawów. Takie podejście nie jest chyba zbyt zdrowe ale
chyba po prostu nie chcę o nim zapomnieć. Pielęgnuję w sobie tę
pamięć przez te różne nadinterpretacje, ale chyba jednak tego
potrzebuję. Kiedy zginął nie mogłam pogodzić się z tym, że już nigdy
nie dowiem się, czy była choć chwila, kiedy byłam dla niego
ważniejsza od innych. I nigdy nie dowiem się już co miał na myśli
mówiąc, że ma do mnie słabość... To pewnie przez to tak mnie nie
opuszcza, być może to właśnie nie daje mi spokoju.

[annubis74]

my tęsknimy
i te wszystkie sny i znaki to projekcja naszych tęsknot, bólu,
miłości, tego wszystkiego co niedopowiedziane
nawet jeśli przyjąć ze ONI gdzieś tam są... to czy naprawdę powinni
za nami tęsknić odczuwać ten ból i mękę rozłąki
mnie tęsknota boli fizycznie, wiem że gdyby moja Mama czuła coś
takiego byłaby nieszczęśliwa

[anika98]

Jezeli Oni gdzies tam sa,to nie sadze ze cierpia,bo WIEDZA,ze to
tylko chwilka i znow bedziemy razem,a my... mamy tylko nadzieje.

[xxxkarolinkax]

mój Ł. zawsze powtarzał mi, że nigdy mnie nie opuści...że zawsze będzie mnie
kochał..

kilka dni rozłąki sprawiało, że wariowaliśmy...więc teraz - po prawie 3 msc bez
Niego - wiem, że gdziekolwiek jest teraz..tęskni. brakuje mu jego 'głupolka'.



obiecywał, że nigdy mnie nie opuści... a ja nie czuje Jego obecności.
i taki okrutny ten "nie-misiakowy" świat.

:(((( aż każdy oddech boli..


:((((

[felietonista]

xxxkarolinkax napisała:

> obiecywał, że nigdy mnie nie opuści... a ja nie czuje Jego
obecności.


A ja wierzę, że jak obiecywał, to słowa dotrzymuje. Może tego nie
czujesz dla własnego dobra. Ja przez ostatni tydzień doszłam też do
pewnych refleksji - w poprzedni weekend byłam na jego grobie i w
ogóle spędziłam kilka dni w jego miejscowości. Nie mogłam zapomnieć,
przez cały czas wszystkie moje myśli sprowadzały się do pamięci o
nim. Nie chcę o nim zapomnieć, ale też taka natarczywa pamięć jest
męcząca. A wszystko przez ten sen właśnie. Minęło już dwa miesiące
od tego wypadku i powoli już zaczęłam się z tym godzić, ale ten sen
mnie tylko rozżalił jeszcze bardziej, jakby rozdrapał ranę, która
już przysychała. Za sam sen jestem wdzięczna, ktokolwiek lub
cokolwiek go dla mnie zesłało, nawet przez chwilę nie żałowałam, że
go doznałam, ale rana została rozdrapana. Tak sobie potem
pomyślałam, że jeśli nawet była w tym jakaś jego siła sprawcza, to
gdyby wiedział jak to przezyję, pewnie by tego nie zrobil. Ale ja
nie żałuję i zawsze będę gotowa na jakiś następny raz.

Przez drugą połowę tygodnia wypoczywałam w zupełnym oderwaniu od
codziennego życia i wspominałam go zaledwie może raz dziennie. I
było mi lżej, chociaż trudno się z tym pogodzić, chciałoby się
zawsze jak najżywiej wszystko pamiętać.

Może u Ciebie tak właśnie jest, aby wszystko dążyło do tego, by było
Ci coraz lżej. Nie wątp w to, że Cię nie opuści jak obiecał - wierz,
że zawsze jest z Tobą, bo Ciebie kochał najbardziej i teraz
towarzyszy Ci na każdym kroku. Ja wierzę, że w moim przypadku też
czasem tak bywa, zapewne nie cały czas, bo byli ważniejsi ode mnie w
jego życiu. Ale czasem pewnie do mnie zagląda - śmieję się do
siebie, że zdarza się to wtedy, kiedy np. coś niespodziewanie wyleci
mi z ręki. Wiem, że to akurat bzdura, ale mówię do siebie wtedy w
duchu "Ha, nie da mi się tego napić, kawalarz jeden; i przez niego
teraz muszę się przebierać..." Chyba w ten sposób jakoś łatwiej
znieść mi myśl, że jużgo nie ma.

[ko-fankabeauty]

felietonistka
Jak chcesz znac odpowiedz na swoje pytanie nie pytaj na forum .
Przeczytaj Pismo Swiete. Tam pisze jak wol, ze NIE WOLNO tlumaczyc
snow Ani tlumaczyc snow, ani wrozyc, aniwywolywac duchy. Jakie sa
za to kary Boze - przeczytaj, z mozliwoscia nie dostapienia
Krolestwa Niebieskiego wlacznie.
Nie ma zadnych tesknot po smierci za zyciem ziemskim i DZIEKI BOGU>
Czy pamietasz co sie z toba dzialo i czy.... zanim sie urodzilas?
Gdzie wtedy bylas?
To by bylo straszne dla naszych bliskich gdyby zzaswiatow tesknili
za nami i za Ziemia a przeciez my tez odejdziemy i ja osobiscie
wcale nie chcialabym tesknic bo bylaby to katorga nie mogac nigdy
juz bliskich spotkac.

[zandalli]

A sny z Ks. Rodzaju 41:1-57, Biblia Tysiąclecia ?
przecież są interpretowane, wyjaśniane przez kościół.

[ko-fankabeauty]

zandalli napisała:

> A sny z Ks. Rodzaju 41:1-57, Biblia Tysiąclecia ?
> przecież są interpretowane, wyjaśniane przez kościół.


Biblia Tysiaclecia to jest jakis wytwor do Bibli nie podobny!
Czytaj oryginalna Wlasciwa Biblie a nie jakies dziwne interpretacje.
Ja nie czytalam tego tworu i nie mam zamiaru. Jakbys tak chciala to
zawsze bys sobie cos dopasowala bo kazde wyznanie ma inna biblie
np: swiadkowie Jechowy, ewangelicy, mormoni a do tego rozne sekty.
Tylko jedna Biblia jest ta wlasciwa ta ktora znasz od zawsze i ta
ktora obowiazuje w kosciele katolickim. No chyba, ze nie jestes
katoliczka.

[ko-fankabeauty]

Żałoba, strata, osierocenie Poleć znajomemu Powiadomienie zostało
wysłane
Poleć tę wypowiedź znajomemu

Od: (wpisz swój adres e-mail)
[e-mail] zmień
Do: (adresy e-mail znajomych oddzielaj przecinkiem; maks. 10 adresów)

Treść wiadomości: (maks. 700 znaków)

anuluj
Re: Wierzycie w to, że Oni za nami tęsknią?
Autor: ko-fankabeauty 13.08.09, 10:43 Dodaj do ulubionych Skasujcie
Odpowiedz cytując Odpowiedz

zandalli napisała:

> A sny z Ks. Rodzaju 41:1-57, Biblia Tysiąclecia ?
> przecież są interpretowane, wyjaśniane przez kościół.


Jesli jakis kosciol interpretuje sny to zlikwidujcie ten twor bo
to nie jest katolicki kosciol. W Biblii stoi jak wol. Bog zabronil
interpretowac sny.

[tilia7]

A w Konstytucji RP również jak wół stoi, że jest wolnośc wyznaniowa
w tym kraju, każdy ma prawo wierzyc w co chce a tym bardziej,co chce
czytac.Takie poglądy radykalne jak Twój powodują, że ludzie
odwracają się od kościoła.Droga do Boga jest drogą poszukiwań,nie
drogą dogmatów.Że już nie wspomnę,że owa katolicka Biblia o której
piszesz jest sprytnie okrojoną i średnio dobrze przetłumaczoną
wersją oryginału

[mariola008]

A ja wierzę, wierzę , że sny coś oznaczają i nie są pustą projekcją naszych
mózgów. Anioł stróż nawiedził Józefa we śnie i to jest zapisane w Naszej
Katolickiej BIBLII !!!
Wierzę, że nasi ukochani, którzy odeszli są przy nas w jakimś innym wymiarze.
Często czujemy ich obecność. Może nie zawsze potrafimy odczytać ich znaki. Na
pewno kiedyś się spotkamy. To nie ulega żadnej wątpliwości. Bóg jest miłością i
miłosierdziem. Biedni są Ci co tak nie myślą.

[bezprzerwy]

ko-fankabeauty napisała:

> Ja nie czytalam tego tworu i nie mam zamiaru. Jakbys tak chciala
to
> zawsze bys sobie cos dopasowala bo kazde wyznanie ma inna biblie
> np: swiadkowie Jechowy, ewangelicy, mormoni a do tego rozne sekty.
> Tylko jedna Biblia jest ta wlasciwa ta ktora znasz od zawsze i ta
> ktora obowiazuje w kosciele katolickim. No chyba, ze nie jestes
> katoliczka.

Brak slow......mam nadzieje, ze nie wszyscy katolicy sa
tak "nawiedzeni" jak Ty.

[tilia7]

Cóż, "Bóg jest miłością" jak pisze Mariola-miłością, a więc:tolerancją,
łagodnością, współczuciem, wybaczeniem, miłosierdziem, dobrem.Niestety większość
katolików tego nie rozumie albo rozumie na jakiś swój moherowy sposób i wydaje
im się, że czym głośniej się drą, czym bardziej obrażają innowierców, im kogoś
bardziej nastraszą piekłem,tym bardziej Bóg będzie ich kochał.Smutne to
bardzo.Smutne tym bardziej w tym miejscu, gdzie wszyscy jesteśmy dlatego, że
smutku mamy aż w nadmiarze...

[ko-fankabeauty]

tilia7 napisała:

> Cóż, "Bóg jest miłością" jak pisze Mariola-miłością, a
więc:tolerancją,
> łagodnością, współczuciem, wybaczeniem, miłosierdziem,
dobrem.Niestety większoś
> ć
> katolików tego nie rozumie albo rozumie na jakiś swój moherowy
sposób i wydaje
> im się, że czym głośniej się drą, czym bardziej obrażają
innowierców, im kogoś
> bardziej nastraszą piekłem,tym bardziej Bóg będzie ich
kochał.Smutne to
> bardzo.Smutne tym bardziej w tym miejscu, gdzie wszyscy jesteśmy
dlatego, że
> smutku mamy aż w nadmiarze...


Ja tylko lagodnie wspomnialam, ze zgodnie ze Slowem Bozym ktore
zawieraBiblia w sny nie wolno wierzyc ani we wrozby ani nie
wywolywac duchow.

[ko-fankabeauty]

bezprzerwy napisała:

> ko-fankabeauty napisała:
>
> > Ja nie czytalam tego tworu i nie mam zamiaru. Jakbys tak chciala
> to
> > zawsze bys sobie cos dopasowala bo kazde wyznanie ma inna
biblie
> > np: swiadkowie Jechowy, ewangelicy, mormoni a do tego rozne
sekty.
> > Tylko jedna Biblia jest ta wlasciwa ta ktora znasz od zawsze i
ta
> > ktora obowiazuje w kosciele katolickim. No chyba, ze nie jestes
> > katoliczka.
>
> Brak slow......mam nadzieje, ze nie wszyscy katolicy sa
> tak "nawiedzeni" jak Ty.
>


Nad katolikami mozna tylko zaplakac. Prawie nikt nie czytal Biblii.
Pomylili im sie ksieza z Bogiem i nieomal modla sie do tych pozal
sie Boze "pasterzy". A to wlasnie dlatego, ze nie czytali nigdy
Slowa Bozego.
Daleko mi do "nawiedzenia". Jednak biore sobie do serca to co
napisane w Biblii. A jesli nie wierzysz w Slowo Boze napisane w
Biblii to na czym opierasz swoja wiare jesli wogole wierzysz.
Jesli nie wierzysz w Slowo Boze to skad wiesz, ze istnieje Bog?
Jakies Zaswiaty , Niebo? Moze nie ma NIC?

[annubis74]

ko-fankabeauty, nawet się z Tobą zgodzę co do poziomu znajomości
bibli w narodzie
poza tym też nie wierzę, że sny, znaki itp. są "stamtąd", to
projekcja tego co czujemy, myślimy, w co wierzymy tu na ziemi
ale... weź może pod uwagę że na tym forum spotykaja się ludzie
dotknięci żałoba dla których czepianie się niteczek wątłej wiary lub
tylko nadziei jest warunkiem przeżycia, trwania...
więc może tak spokojniej? ciszej, łagodniej?

[tilia7]

No właśnie, o to ciszej i łagodniej chodzi.
Na czym opieram swoją wiarę?Na obserwacji świata, sensu jaki jest w naturze, na
powtarzalności cyklów przyrody i ludzkiego życia.Na pewno nie na słowie bożym(a
czytałam, tak się składa jako tekst literacki-polonistką jestem z
wykształcenia), bo wierzyć mi się nie chce, że miłosierny Bóg objawił swoją
prawdę jedynie katolikom a mormonów, jechowych, buddystów, muzułmanów, żydów czy
innych wprowadził w błąd, nie dając im szansy na zapoznanie się z jedynym
słusznym tekstem.
Piszesz, że tam może nie ma NIC?No i może nie ma.Nie sprawdzimy tego.Może nie ma
i To TUTAJ to jedyny świat, który możemy uczynić miejscem lepszym albo gorszym
poprzez swoje słowa i czyny

[annubis74]

tilio7, podobnie jak Ty, jesli gdzieś widzę dotyk "boga" w naturze,
jej pięknie, logie cyklów przyrody. W którymś wątku napisałam że
straciłam wiarę, ale chyba tak naprawdę nigdy nie miałam wiary w
boga w katolickim czy nawet chrześcijańskim wydaniu, kiedy moja Mama
zachrowała próbowałam czepiać się wszystkich możliwości, wyciągałam
ręce wierząc że jest siła która jest w stanie ją ocalić. gdzieś tam
zaparłam się swoich pogladów. Podobnie jak Ty jestem filiologiem i
dobrze znam zarówno tekst bibli jak i (niektóre) inne teksty
odnoszące się do innych wierzeń lub wyznań - widzę w nich próby
odpowiedzi na te same pytania, które zawsze nurtowały ludzkość. Z
zaintersowaniem czytałam Twoją dyskusję z ośmioniczką, choć na
udział w niej nie miałam siły, zgadzam się z Tobą, że katolicy nie
są żadnym ludem wybranym, któremu objawiono jedyną słuszną prawdę,
myślę że żadna religia nie może/nie powinna uzurpować sobie takiego
prawa. Czasem zazdroszczę tym którzy maja wiarę pozwalającą im
widzieć znaki od swoich zmarłych bliskich np. w migajacych żarówkach
(nie wyśmiewam tego), myslę że są w stanie doznawać pociechy, której
ja nie mam.
Dla mnie nikłym jej źródłem jest patrzenie na te okruchy pzostałe po
życiu mojej Mamy - na jej z troska pielęgnowany ogród, dom, zdjęcia
(za mało, za mało) te wszystkie wspomnienia, zapach perfum jeszcze
ukryty w jej rzeczach. W tym Ona jest...
Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie

[tilia7]

annubis74 witam koleżankę filologa:)I chyba równolatkę, jeśli 74
jest rokiem urodzenia.
Ja też nigdy nie umiałam przyjąc wizerunku Boga takiego,jakim Go
przedstawia religia.Już jako dziecko, choc wierzyłam, to
widziałam,że coś tam jest nie tak.Oburzało mnie,że pozwala na
okrucieństwo, wojny itp. i kłóciłam się z Nim o to a potem
przestałam wierzyc zupełnie.W każdej religii moim zdaniem jest coś
ważnego i godnego uwagi, a przede wszystkim to o czym piszesz, czyli
ludzka potrzeba znalezienia odpowiedzi na te najważniejsze
pytania.Ale jest też mnóstwo bzdur, bo ja np. nie jestem w stanie
przyjąc tego, że wszechmocny Bóg, który stworzył cały ten świat,
mógłby miec do mnie pretensje o to, że w piątek zjem sobie
schabowego.Trywializuje, wiem,ale podaje jaskrawe przykłady.
Po okresie całkowitego ateizmu zaczęłam powoli, bez żadnych wielkich
objawień dochodzic do tego, że coś tym światem jednak kieruje,że
pewne rzeczy są powtarzalne i celowe i widocznie jakiś sens w tym
jest.Czytam dużo o innych religiach i kulturach, bo dla mnie ta
różnorodnośc jest czymś bardzo ciekawym i cennym.Ale żadna religia
nie jest mi bliska, jeśli już to najstarsze panteistyczne religie
pogańskie i prosta wiara ludowa,gdzie nie buduje się cudacznych
teorii i sztywnych systemów, tylko po prostu się wierzy.Do wiary
skłania mnie przyroda i tylko kontakt z przyrodą daje mi poczucie
religijnego przeżycia.Myślę, że wciąż jeszcze szukam i w tej chwili
nie potrafię nawet określic dokładnie w co wierzę,bo robie to
intuicyjnie i myślę, że tak jest najlepiej.Wierzę, że Coś jest,
jakaś energia, która tym kieruje,ale nie żaden Bóg-
człowiek,absolutnie.To my jesteśmy tak zarozumiali, że stworzyliśmy
sobie Boga na obraz i podobieństwo swoje i według naszych ciasnych
umysłów ograniczonego i małostkowego.Na dodatek jedynie Boga-
mężczyznę, bo niewiasty, chocby tak święte, jak sama Maryja nie są
jednak godne miana boginii.A każdy widzi, że w prawdziwym świecie
jest równowaga tego, co żeńskie i tego,co męskie.
Jeśli chodzi o znaki, to ja sama jestem sceptyczna, ale jednak
czasem czuję, że coś jest znakiem.Wierzę, że po śmierci człowieka
energia,która opuszcza śmiertelne ciało gdzieś nadal jest, trudno
powiedziec czy zachowuje ludzką postac ale może w jakiś sposób na
nas oddziałuje.A może tylko otępiała bólem wymyślam sobie te
uczucia, żeby przetrwac,trudno to ocenic, bo nie ma dowodów ani za
ani przeciw.Dlatego trzymam się tego,co powiedziała mi moja
psycholog, bo to bardzo mądre:nieważne czy to są znaki czy nie,ważne
jest jak my tego doświadczamy i tylko to się tak naprawdę liczy.
A tutaj, cóż, możemy tylko pielęgnowac pamięc o tych najbliższych i
nadal ich otaczac miłością.
Jeśli tam gdzieś są to się z Nimi spotkamy po naszej śmierci.Jeśli
nie, to cóż,nie zdążymy tego sprawdzic bo to będzie oznaczło, że nas
też już wtedy nie będzie.Żeby nie zwariowac z bólu wierzę, że teraz,
kiedy On stąd odszedł, mam tam swojego osobistego Anioła Opiekuna i
zupełnie mnie nie obchodzi, co na ten temat mówi jakakolwiek
religia, bo to jest MÓJ Anioł i MOJA wiara,odporna na wszelkie
argumenty:)
Pozdrawiam serdecznie i gorąco,i życzę wszystkiego dobrego

[annubis74]

a więc jesteśmy równolatkami-filolożakami
podobnie jak Ty interesuję się religioznawstwem, antropologią
kultury, wiele czytałam na temat historii różnych wierzeń. Myślę że
każdego kto co nieco wie na ten temat uderza powtarzalność pewnych
motywów, mitów, wierzeń. Prawda jest taka że katolicyzm
(chrześcijaństwo) wyrasta na gruncie wierzeń pogańskich, mitologii
rzymskiej (choćby data kiedy obchodzimy Boże Narodzenie i inne
świeta). Starotestamentowy Bóg-Ojciec to mocno niesympatyczny
starszy pan, kapryśny, małostkowy, testujacy miłość ludzi do niego.
Oczywiście dlatego że to ludzie stworzyli Boga na swój obraz a nie
odwrotnie. Chrześcijaństwo w swej ogólnej wymowie jest mi bliskie
jako system filozoficzno-moralny choć nie jako religia - niestety
równiez chrześcijańska odpowiedź na temat sensu cierpienia mnie nie
przekonuje.
Podobnie jak Ty zastanawiałam się wiele razy skad w kosciele
katolickim taka niechęć do kobiet (zważywszy że to w wiekszości
kobiety są gorliwymi wyznawczyniami, pełnią liczne role pomocnicze w
kościele, ograniczone jednak do sprzatania, dekorowania,, sypania
kwiatków. Co ciekawe takie traktowanie kobiet rozpoczęło się od
momentu, kiedy katolicyzm stał się "religią panujacych", dajacą
władze i przywileje, co warto było zarezerwować tylko dla wybranych.
Ale to chyba temat na dłuzszą dyskusję.
Pozdrawiam

[tilia7]

Zgadzam się w 100% z tym, co piszesz.Powtarzalności motywów może nie widzieć
tylko ktoś, kto nic na ten temat nie wie albo ktoś, kto bardzo nie chce
wiedzieć.Moim zdaniem jest tak, że ludzie którzy boją się tego szerszego
spojrzenia na różne religie w gruncie rzeczy nie wierzą naprawdę, tylko się
oszukują i boją się, że znajdą coś, co im każe zwątpić.Bo prawdziwa wiara, taka
z głębi duszy i serca, nie boi się tego, że ktoś ma innego boga, myśli inaczej,
inaczej się modli,kiedy indziej obchodzi święta.Motywy zmartwychwstania przecież
są istotą KAŻDEJ religii,jakkolwiek śmiesznie czy nieaktualnie brzmiałyby w
dzisiejszych czasach dawne mitologiczne opowieści.Które nawiasem niewiele się
różnią od tego, co Kościół uważa za oczywiste.Kiedyś np. był bóg lasów, bóg
śmierci, bogini łowów, bogini opiekunka ogniska domowego itp. - dziś jest to
samo, tyle że funkcje tych bóstw zastępują święci.No a Bóg ze starego
testamentu, aż się uśmiechnęłam(choć nie jest mi ogólnie do śmiechu), bo mam na
ten temat dokładnie takie samo zdanie i dziwi mnie, że ktoś może czcić taką
rozkapryszoną postać.Ja też przestrzegam przykazań(no może z wyjątkiem
pierwszego), ale nie z powodu wiary, tylko dlatego, że są dla mnie moralnie
oczywiste.Niewątpliwie religia katolicka miała i ma ogromny wpływ na naszą
kulturę i sztukę i za to ją cenię, bo wiele pięknych dzieł sztuki i tekstów
literackich pod jej wpływem powstało.Ale poza tym to tylko jeden z wielu
systemów religijnych, nic ponadto.A dobrze byłoby, gdyby ludzie w imię tej
miłości bożej znaleźli w sobie tolerancję i wyrozumiałość dla innych, a też i
zachwyt nad tą różnorodnością świata.
Pozdrawiam serdecznie

[annubis74]

Kiedyś przeczytałam takie zdanie na temat wszystkich religii że
wiara jest jak latarenka z różnokolorowymi szybkami. W środku
latarenki jest światło - bóg (czymkolwiek on nam się wydaje) na
zewnątrz różne kolory światła to różne religie i wierzenia.
Przekonuje mnie bo jeśli w ogóle jest bóg - jakaś siła, istota
wyższa to jest on tą samą siłą istniejącą w jakejkolwiek formie poza
czasem i przestrzenią. W różnych okresach ludzie róznie widzieli i
czcili tę istotę, ale przecież światło wewnątrz latarenki jest
ciągle to samo... Tak jak gdzieś napisałaś. Niemożliwe by bóg
objawiał się tylko chrześcijanom (lub zgoła katolikom) a wyprowadzał
na manowce całe rzesze innych wyznawców. Pozdrawiam

[tilia7]

Bardzo to ładne o tej latarence.Tak właśnie jest moim zdaniem.I tylko nie mogę
zrozumieć, czemu ludziom tak trudno to dostrzec?

[annubis74]

może dlatego że łatwiej definiujemy się w opozycji do czegoś
że łatwiej jest dzielić niż łączyć...
smutne że religie (nie mówię o wierze tylko o religiach) zawsze
stanowiły narzedzie opresji, ucisku, pretekst do wojen, szerzenie
nienawiści
jak się zastanowić to konflikty na tle religijnym pochłonęły chyba
więcej ofiar niż jakakolwiek inna wojna, kataklizm

[tilia7]

Zgadza się, pochłonęły i pochłaniają nadal, bo wyciągac wniosków też
nie potrafimy.
Dla mnie wiara i religia to dwie różne rzeczy.Wiara jest czymś
niezwykłym, sama jestem tak powiedzmy "sceptycznie wierząca" albo
jak się dziś mówi "wierząca inaczej", ale prawdziwa wiara(NIE
RELIGIA) jes łaską.A co do religii to myślę, że niestety Marks miał
rację, mówiąc, że "religia jest opium dla ludu".Dodałabym od siebie,
że często przedawkowanym opium.
Czytałam ostatnio książkę o Anglikach,brytyjskiej antropolożki i tam
bardzo spodobał mi się opis Kościoła Anglikańskiego - w tym kościele
można wierzyc w co się chce i jak się chce, można praktykowac albo
niepraktykowac, można w ogóle nie wierzyc albo szukac swojej
drogi.Jest tylko jedna zasada:tolerancja dla innych.Może nie
idealnie, ale blisko ideału:)

[tilia7]

I tak sobie myślę:skoro ta wiara, ten Bóg tak bardzo umacnia
człowieka, tak bardzo go WZBOGACA poprzez te cierpienia i daje taką
niesamowitą nadzieję, mimo, że stało się najgorsze, to czemu tu
kurczę tak tłoczno?Czemu MIMO BOŻEJ POMOCY - niezaprzeczalnej i
oczywistej(dla wybranych naturalnie) jednak WSZYSCY tu obecni
wylewamy swoje żale, swoją rozpacz, ból, bezradnośc?To pomaga w
końcu czy nie pomaga?

[edzia764]

Tilia .... nie trać nadziei. Ja też jestem "wykończona psychicznie"
ale nie poddaję się .... walczmy dalej ... razem ... Pozdrawiam z
rodzinnych stron (jeszcze).... Irena

[tilia7]

edzia764 ja nie tracę nadziei.Ja jej nie mam.Ale cieszę się, że się odezwałaś i
zastanawiam się, gdzie te rodzinne strony?Staram się nie poddawać i
walczyć,czego i Tobie życzę z całego serca

[annubis74]

kilka dni mne tu nie było...
ale znów to forum przyciągnęło mnie jak magnes..
zgadzam się z Tobą tilio, że nawet osoby głęboko wierzące,
przyjmujące np. katolicką wizję Boga, raju, życia i śmierci nie do
końca znajdują w tej wizji pocieszenie. Czytając tu kiedyś wpisy
osoby wierzącej, która pisała o tym jak wierzy w to że jej
ukochany/a zmarły/a jest w pięknym, radosnym miejscu gdzie nie ma
bólu, cieprienia, że jest aniołem u Boga pomyślałam (cynicznie
przyznaję) czy ktokolwiek z wierzących, mając do wyboru fizyczną
obecność swoich bliskich i pewność tego cudownego miejsca w niebie
powiedziałby że woli aby jego bliscy szczęśliwie pozostawali w
zaświatach. Wątpię... Pozdrawiam Cię serdecznie

[tilia7]

Witaj
Ja też w to wątpię.Dlatego wolę wierzyć, że Boga albo nie ma albo jeśli jest to
taki, który w żaden sposób nie ingeruje w to, co się tu dzieje.Bo jeśli jest
jakaś istota, która za to odpowiada, to jest po prostu okrutna, nic więcej...
Pozdrawiam serdecznie

[halas1961]

annubis
Oczywiscie, ze w tej wizji jak piszesz, ja osobiscie do konca nie
znajduje pocieszenia. Moze moja wiara zbyt wątła, zbyt krucha.
Ba, nawet sa dni ze pocieszenie calkiem znika. Ale bez wiary nie
przetrwalabym choroby corki, nie przetrwalabym zadnego z wszytkich
dni po jej odejsciu. Tylko wiara i modlitwa trzymaly mnie na nogach
i dawaly nadzieje w sytuacji przeciez juz beznadziejnej. Moze naiwne
to sie wydawac, ale naprawde tak bylo i jest...A gdybym miala
wybierac, czy chce aby moje dziecko zylo nadal gnebione choroba i
cierpieniem,okaleczone na pewno nie dokonalabym takiego wyboru.
Napewno mimo swojego osobistego bolu i tesknoty wole zeby byla TAM,
zeby nie cierpiala. Wole wierzyc, ze tam jest szczesliwa i jej jest
dobrze.To samo dotyczy tez obecnosci innych moich zmarlych.
Zastanawiam sie tez czasem skad osoby uwazajace, ze smierc to koniec
wszystkiego, ze potem nie ma juz nic biora sile w obliczu tragedii
do dalszego trwania. W pewnym sensie tez je podziwiam, bo ja bym nie
dala rady...Pozdrawiam z calego serca
Halina-mama Agatki

[tilia7]

Halinko ja wierzę, że może coś tam jest tylko inaczej to sobie wyobrażam, a
raczej czuję, że jest inaczej niż to przedstawia Kościół.Ale odpowiedź na to
skąd osoby, które nie wierzą w nic biorą siłę jest w miarę prosta.Pociechę i
siłę biorą często właśnie ze śmierci.Bo dla nich jest ona czymś kończącym
absolutnie wszystko:nic się nie wie, nic się nie czuje, po prostu się nie jest a
więc NA PEWNO się wtedy nie cierpi.Sama czasem marzę, żeby śmierć tym właśnie
była.Ciszą.Spokojem.Ukojeniem.I nikt mi już wtedy nikogo nie będzie mógł odebrać.

Pozdrawiam serdecznie
Tilia

[annubis74]

halas, ja wiem, że są ludzie, którym wiara pomaga
i ja im nawet zazdroszczę
i rozumiem, ze z wiary można czerpać siłę
to co napisałam jest wynikiem moich osobistych przemyśleń
a nie próby oceny innych
a jeśli chodzi o siłę do dalszego trwania
nie wiem czy ją mam
a jeśli mam to bierze się ona z miłości do moich bliskich
szczególnie do mojej córeczki
i chęci by przekazać jej miłość do Babci, której nie zdołała poznać

[halas1961]

droga Annubis
ja wiem, ze nie oceniasz wierzacych, czytam Twoje wypowiedzi:)
pozdrawiam
Halina

[tilia7]

annubis74 polecam książkę Clarissy Pincola Estes "Biegnąca z
wilkami" oto fragment jej opisu:

"W każdej kobiecie drzemie potężna siła, bogactwo dobrych
instynktów, moc twórcza oraz odwieczna, prastara mądrość. To Dzika
Kobieta, symbolizująca instynktowną naturę kobiet. Autorka w swojej
książce - której napisanie zajęło jej dwadzieścia jeden lat -
odkrywa różnorodność międzykulturowych mitów, baśni i legend,
wnikliwie je analizując, co sprawia, że opowieści te stają się pełne
nie znanych dotąd treści i znaczeń. "

Polecam gorąco,czytałam dwa lata temu i często do niej wracam.Ta
książka pomogła mi poukładac choc trochę moją duchowośc i przekonała
mnie, że to, co myślę i czuję jest słuszne.Teraz, w najtrudniejszych
chwilach mojego życia, niektóre rozdziały tej książki przypominają
mi, że mam siłę, żeby przetrwac, nawet, jeśli wydaje mi się, że jest
inaczej.Naprawdę warto ją przeczytac.

[ko-fankabeauty]

annubis74 napisała:

> ko-fankabeauty, nawet się z Tobą zgodzę co do poziomu znajomości
> bibli w narodzie
> poza tym też nie wierzę, że sny, znaki itp. są "stamtąd", to
> projekcja tego co czujemy, myślimy, w co wierzymy tu na ziemi
> ale... weź może pod uwagę że na tym forum spotykaja się ludzie
> dotknięci żałoba dla których czepianie się niteczek wątłej wiary
lub
> tylko nadziei jest warunkiem przeżycia, trwania...
> więc może tak spokojniej? ciszej, łagodniej?



Masz racje chyba to co napisalam jest nie na miejscu. Zatem
przepraszam.

[bezprzerwy]

ko-fankabeauty napisała:

> Daleko mi do "nawiedzenia". Jednak biore sobie do serca to co
> napisane w Biblii. A jesli nie wierzysz w Slowo Boze napisane w
> Biblii to na czym opierasz swoja wiare jesli wogole wierzysz.
> Jesli nie wierzysz w Slowo Boze to skad wiesz, ze istnieje Bog?
> Jakies Zaswiaty , Niebo? Moze nie ma NIC?

Jezeli Twoja wiara opiera sie tylko na tym co przeczytalas, to
dziekuje za tak uboga wiare...

Ponadto ja NIE WIEM czy Bog, zaswiaty lub niebo istnieje, ja tylko
WIERZE, ze istnieje a to chyba zasadnicza roznica, nie sadzisz?