Jak duże znaczenie ma jednomyślnośc rodziców?

[konefka29]

Jestem zdania, ze jesli jeden z rodzicow postanowi cos odnosnie dziecka, ze ma
np. cos posprzatac, to drugi nie powinien podwazac tego. Ewentualnie jesli ma
inne zdanie niz ja, moze ze mna o tym porozmawiac (bez obecnosci dziecka) i
wtedy wspolnie zmieniamy zdanie (np. nie sprzataj, mozesz isc bawic sie na dwor).

Natomiast moj maz uwaza, ze jest zbyt bezwgledne traktowanie dziecka i uwaza,
ze drugi z rodzicow jesli ma inne zdanie to moze zmienic polecenie pierwszego
rodzica (czyli pozwolic dziecku nie sprzatac)lub tez mogą przyjsc do mnie
wspolie z dzieckiem o powiedziec, ze nie zgadzaja sie z moim poleceniem i je
zmienic.

Mnie wydaje sie, ze rodzice powinni byc w ocenie dziecka jednomyslni, a
ewentualne niezgodnosci rozwiazywac tylko i wylacznie w swojej obecnosci. Maz
zas uwaza, ze jest to zbyt bezwgledne, a do tego corka (4 lata) jest juz za
duza na takie traktowanie, wiec ewentualne niezgodnosci mozemy zrozwiazywac
przy niej. Ja negowanie moich postanowien wobec dziecka odczuwam jako
podkopywanie mojego autorytetu.

Jakie postepowanie w takiej sytuacji jest bardziej pozadane.
Bardzo dziekuje za odpowiedz.

[verdana]

Moim zdaniem nie ma tu jednoznacznej odpowiedzi. Zazwyczaj
jednomyslność jest wazna - uzgadnianie zmiany polecenia nie w
obecnosci dziecka, podtrzymywanie zadania drugiego z rodzicow.
Problem jednak zaczyna się wtedy, gdy jedna ze stron uznaje, ze
dziecko jest przez druga traktowane żle lub zdecydowanie za surowo.
Najlepiej byloby po prostu omowic te kwestię i starac sie dojść do
jakiegoś kompromisu. Gorzej, jesli do kompromisu nie dohodzi i jeden
z rodzicow nadal uwaza, ze dziecku narzuca się zbyt dużo obowiązków,
albo za dużo od niego wymaga.
Wtedy mam watpliwości, czy dla dobra dziecka nie nalezy jednak
zmienić decyzji - ale tylko wtedy.

[kachape]

podobnie jak verdana sądzę, że o jednoznaczna odpowiedź tutaj trudno
i trochęna wyczucie trzeba działać - nieco inaczej w stosunku do
dziecka 4 letniego, nieco inaczej do 16 latka
jednomyślność tak, w kwestiach ogolnych - choóćby dla poczucia
bezpieczeństwa dziecka
jednomyślność tak, jeśli jest szczera i obydwoje rodzice maja
faktycznie taki sam ogląd i pogląd na daną sprawę
ale nie uważam, że zawsze trzeba trzymać stronę drugiego rodzica,
jeśli mamy inne zdanie.
i też nie uważam, że trzeba to przed dzieckiem ukrywać
różnice poglądów to sprawa naturalna i warto, by dziecko dostrzegło
to już w domu
różnice zdań nie przekreślają miłości
różnice zdań nie przekreślają szacunku
różnice zdań pokazują jak można poglądy wymieniać, jak można pod
wpływem argumentów drugiej osoby zdanie zmieniać bądź nie,
różnice zdań uczą jak wypracowywać kompromis w kwestiach spornych

i to wszytsko uważam za o wiele bardziej cenne niz jednolity front
rodzicielski za którym kryje sie fałsz i ignorowanie opinii jednego
z rodziców

[Gość: a_może_roczniak]

Nie wiadomo, o jakie dziecko chodzi. Jest różnica między rocznym dzieckiem a
16-latkiem, z którym można dyskutować.

Jednego jestem pewien - bez względu na wiek dziecka - przy braku jednomyślności
rodziców inteligentne dziecko będzie ich rozgrywać jak piłkę futbolową.
Jednocześnie załatwi swoje sprawy tak, jak będzie chciało i uzyska zgodę na
najbardziej absurdalną rzecz.

[verdana]

Tak, o ile niejednomyslność wynika z rywalizacji rodzicow. natomiast
jesli wynika z tego, ze jedno z rodzicow widzi potrzebe obrony
dziecka przed drugim, to akceptacja metod, z ktorymi zgodzic się nie
mozna jest zdecyowanie gorsza niz brak jednomyslnosci.
Przyzwolenie na krzywdzenie dziecka (nie mowię, ze tak jest w tym
wypadku) nie moze być akceptowane w imię niczego.

[jaad33]

> Jak duże znaczenie ma jednomyślnośc rodziców?
Zakładając, że nie mówimy o ... ehm... patologiach, to kapitalne. Zapobiega skutecznie próbom rozgrywania mamy przeciwko tacie i vice versa. Jeżeli rzeczywiście się jakoś dramatycznie nie zgadzają (tzn jeżeli jedno uprze się że mu religa albo cokolwiek nie pozwala na zaakceptowanie zdania drugiego, niech sobie wyjdą gdzieć albo poczekają jak młodzież uśnie i wtedy wygarną i uzgodnią wspólne stanowisko. No chyba, że nie potrafią, ale to już jest problem odmiennej natury...

[konefka29]

Bardzo dziękuję za szczere odpowiedzi. Dodam, że moja 4-letnia córka corka jest
moim zdaniem kompletnie rozpuszczona, nikogo sie nie slucha i wszytsko wymusza
krzykiem i awantura. Ja w kazdym ukladzie nie wymagam rzeczy krzywdzacych i nie
daje upokarzajacych kar. Kara jest np zakaz slodyczy, albo obowiazek
samodzielnego zdjecia butow, ewenentualnie brak zoltego sloneczka na tablicy
(zamienia sie to pozniej na nagrody).
Wydaje mi sie po prostu, ze zachowanie mojej corki wynika po prostu z
rozbieznosci postepowania rodzicow, dlatego chcialam sie upewnic.

[kachape]

konieczność samodzielnego zdjęcia butów jest karą???? przepraszam,
dla mnie dziwne, bo samodzielność nie powinna się moim skromnym
zdaniem kojarzyć dziecku z karą...
____
odnośnie pytania zasadniczego - zauważam po wypowiedziach innych, że
albo wszyscy mają złe doświadczenia w związkach własnych albo złe
obserwacje. Dlaczego od razu zakładać, że odmienne zdanie jest
wycelowane PRZECIWKO drugiemu rodzicowi? Czy zawsze musi to być na
zasadzie rozgrywki, walki?
czy nie można założyć, że po prostu różnimy sie i pewne kwestie
można zostawić jako obszar kompromisu?
jednomyślność za wszelką cenę, zawsze i wszędzie zupełnie mi nie
odpowiada

[verdana]

Bo w poscie pierwszym jest "przeciwko".
Tak w ogóle to jesli rodzice sa calkowicie jednomyslni, to jedno z
nich na 100% robi cos wbrew sobie.