3 latek boi się dzieci,nie wiem co robić

[wer-3]

witam,
proszę o pomoc.mój syn ma 3 lata, odkąd się urodził był dzieckiem płaczliwym, lękliwym, jednak maluchy się łatwiej tłumaczy (kolki,zęby itd)Mieszkamy sami, ja nie pracuję, wychowuję synka w domu, mąż pracuje. Mamy dużo znajomych z dziećmi i często się odwiedzamy. Dużo z nim jeździmy w różne miejsca,podróżujemy,spacerujemy,chodzimy do kościoła.Jednak-do problemu-nasz syn nie chce się bawić z dziećmi,pozwala sobie wszystko zabierać, po czym przybiega z płaczem,że mu ktoś wziął. I ten płacz o wszystko. Ostatnio zapisałam go na rytmikę (pół godzinki raz w tyg w domu kultury, w celu adaptacji). Rozpacz jest straszna jak tylko ja próbuję wyjść z sali (wszyscy rodzice wychodzą)grupka jest mała, pani miła.On zostaje tylko ze mną,ale też nawet wtedy robi sceny jak np dostanie żółte hula hop a nie czerwone.Niekoniecznie chce robić to co inne dzieci.Nawet witać się nie chce z nimi.Dodam,że z dorosłymi jest ok.Nie zauważyłam, żeby jakieś dziecko mu kiedyś robiło krzywdę. Staram się go zostawiać z mężem,sąsiadką,babciami jak do nich jedziemy.Wtedy zostaje i jest ok.Sama nie wiem co mam robić.Co będzie w przedszkolu?Wizyty u znajomych z dziećmi wyglądają tak,że on siedzi u mnie na kolanach,bawi się ze mną lub mężem,nie ma mowy o spokojnym spędzeniu dnia.Opowiadałam pediatrze na jednej z wizyt w poradni ale to zagatelizowała mówiąc,że jeszcze ma czas....Sama nie wiem.Jak jesteśmy sami (bez dzieci innych) to jest kochanym dzieckiem,grzecznym,posłusznym,chętnym do zabawy.A może to taki indywidualista?Lubi bawić się sam.Sama nie wiem.Proszę o pomoc.

[forumowiczka.to.ja]

Mam dwie teorie.
1. Jesteś ciut zmęczona dzieckiem, jego płaczem, wrażliwością, więc nieświadomie go oddalasz od siebie: babcie, ciocie, tańce, inne dzieci, byle dał Ci trochę spokoju. On to wyczuwa i.....walczy o Ciebie jeszcze bardziej. Jeśli tak jest, tul go, nie odpychaj, on jest wrażliwcem, więc potrzebuje zrozumienia a nie zniecierpliwienia. Jak płacze, że ktoś mu coś zabrał, to go utul, pomóż. 3 latek to jeszcze emocjonalnie małe dziecko, ma w sobie burzę różnych zachowań. Dzięki Twojemu spokojowi, nie zachęcaniu na siłę do zabaw, może powolutku wejść w ten świat.
2. Za dużo atrakcji mu fundujecie, czego on widocznie nie potrzebuje. MOże on nie chce tej rytmiki? Dlatego się denerwuje. Może on po prostu nie potrzebuje jeszcze zabaw z dziećmi, a z mamą? Może jest na takim etapie, że woli siedzieć z mamą w domu, niż z babcią/sąsiadką/znajomych dziećmi. Nie ponaglaj go, każde dziecko jest inne. Nie martw się na zapas przedszkolem.

Dlaczego tak zależy Ci na jego zabawach z dziećmi?

[rulsanka]

No weź. Raz w tyg pół godziny? Tydzień dla dziecka to wiek cały. Nie będzie się adaptował w ten sposób.
Do przedszkola na kilka godzin

[rulsanka]

na kilka godzin dziennie, co najmniej 3 razy w tygdniu

[wrzesniowamama07]

Mój syn zaczął proces adaptacji jako dwulatek, dwa razy w tygodniu na zajęcia godzinne z nianią chodził - zaadaptował się bardzo szybko. Jako trzylatek poszedł do klubu malucha - 2 x tydzień 4 godziny już sam zostawał oczywiście, teraz we wrześniu pełny etat przedszkolaka wyrabia.

Nie tempo adaptacji jest problemem, tylko typ osobowości dziecka. Są dzieci które nie lubią - ruchu, hałasu, oddalenia od mamy, obcych dzieci. No są takie, mam przykład syna koleżanki, rok starszego od mojego, który do tej pory (5 lat skończone) potrzebuje pół godziny żeby wyjść zza pleców mamy i zacząć się bawić z chłopakami (troje dzieci). Mój jeszcze progu nie przekroczy jak do kogoś przychodzi i pyta gdzie zabawki są, bo on przyszedł się pobawić. Ta koleżanka niczego w socjalizacji nie zaniedbała, wiem. A Staszka o przedszkole zapytać nie można (fajne, prywatne, małe grupy), bo narzeka że go brzuch boli.

[Gość: rulsanka]

Właśnie w przypadku nieśmiałych dzieci liczy się większy czas i regularność przy adaptacji. Mój nieśmiałek w piaskownicy bał się dzieci, a w żłobku szybko przestał

[mskaiq]

Wspieraj go kiedy bawi sie z innymi dziećmi, badź blisko. Kiedy inne dziecko chce
mu zabrac zabawkę delikatnie interweniuj bo on sobie z tym nie da rady. Twoja
obecność dodaje mu odwagi.
Powinien mieć jak najwiecej kontaktów z dziećmi ale badź blisko, to mu pomaga.
Poźniej, kiedy bedzie nabierał odwagi możesz sie wycofywać, dać mu wiecej
niezalezności.
Serdeczne pozdrowienia.