Dla Poraja55 i inksych tyz

[tojajurek]

Kto poznaje?

[poraj55]

Poraj na Zamoyskiego. Byłem tam ze trzy razy. Niby tak samo, ale to już nie to
co stary Poraj. Nie te rydze, nie to winko, nie to miejsce.

[dunajec1]

Fces powiedziec ze ta izba to goralsko??????? Te skole(kamien)i
cegla??
Nie uwierzym.

[poraj55]

Raczej cepersko-zakopiańska, ale przecież prawdziwy Poraj też góralski nie
jest.

[morfeusz_1]

Nie będę się wogóle wypowiadał w tym wątku,inksy to mozes być
ty,znalazł sie...
Pochwalony jesce nie powiedzioł a juz w gumofilcach sie tu nam
pakuje i bratać sie kce z syćkimi,eh..kutlury za grosz ni ma winc ni
ma o cym gadać

[tojajurek]

morfeusz_1 napisał:

>
> Nie będę się wogóle wypowiadał w tym wątku,inksy to mozes być
> ty,znalazł sie...
> Pochwalony jesce nie powiedzioł a juz w gumofilcach sie tu nam
> pakuje i bratać sie kce z syćkimi,eh..kutlury za grosz ni ma winc
ni
> ma o cym gadać

Krucafuks, cosik mi sie widzi, Morfuś, co w kufe fces?
A łogólnie, to Pokfalony syćkim.
:D

[poraj55]

No dobra Panowie, pogadaliście sobie o gumofilcach i kufach, a teraz ja poproszę
o nagrodę za rozwiązanie fotozagadki. Chyba żeś Jurek z gołymi rękami tu nie
przyszedł, co?

[tojajurek]

Oczywiście, że - jak rozpoznaliście - zdjęcie jest zrobione w
Poraju, niestety nowym przy Zamojskiego, ale dobrze i tak, że jest i
podtrzymuje tradycję. Niewiele już jej zostało, bo od dawna Zakopane
jest zalewane tandetą i obrzydliwym bylejakim budownictwem.
Do Poraja na Krupówkach chadzałem przed laty dość często i miałem
przyjemność poznać pana Olbrychta. Ale nie będę nikogo zamęczał
wspominkami starych Polaków (ze schroniskiem Polaka włącznie), bo
czasy, w których mieszkałem w Zakopanem znane są już wyłącznie
specjalistom od wykopalisk.
Nawet ostatnio dla innych odbiorców spisałem zabawne wspomnienia ze
starych Kalatówek. Jakby się ktoś uparł to mogę je tu wkleić.
A na razie - jak mówią - Ponie Boze prowodź, a diable popychoj.

[morfeusz_1]

ale flaski nie ostawił...

[billy.the.kid]

porajku-jest nagroda. za to że rozwiązałóeś ja se naleją piwo
którego w zasadzie nie pijam-wzmocnione w połowie nalewką wiśniową.

spróbowałem- łokrutnie mi zasmakowało.

[poraj55]

No to Billecku, jak to gadają, w ręce nasze i w gardło wasze;))
Jurek, wklejaj (jakeś nie polał) co tam masz o starych Krupówkach, chętnie
poczytamy (skoro nie popijemy)!

[tojajurek]

Hej! Krupówki mi się śnią z czasów, gdy z Kuźnic aż pod Gubałowkę
można było jednym ślizgiem na nartach zjechać.
Ale że mam pod ręką świeżo spisane wspomnienie (z morałem) o starych
czasach na Kalatówkach - to proszę.

W dawnych czasach wyjeżdżaliśmy z Kiciusiem co roku w marcu na
Kalatówki, poużywać na wiosennych śniegach i opalić tatrzańskim
słońcem blade pyski. Zamawialiśmy zawsze niebieski pokój.
Niewtajemniczonym wyjaśniam, że zbudowane przed wojną schronisko na
Kalatówkach miało status hotelu górskiego i miało pokoiki
dwuosobowe, co było luksusem w owych czasach. Pokoje utrzymane były
w dwóch kolorach – różowym i niebieskim. W tych pastelowych barwach
były zarówno drzwi, jak też meble i elementy wyposażenia. W tamtych
latach nie było też jeszcze zimą w górach takiego tłoku jak później,
gdy zmuszeni zostaliśmy do przesuwania naszych wyjazdów co roku na
odleglejszy termin, aż do końca kwietnia włącznie.
Pewnej zimy wybraliśmy się na Kalatówki z moim przyjacielem i kolegą
szkolnym Krzysiem, który wrócił do Polski po dłuższym pobycie w
Paryżu, przywożąc świeżo poślubioną francuską żonę Jacqueline oraz –
luksus w owych czasach – nowiutkiego Fiata 124. Pojechaliśmy więc
wspólnie jego samochodem z nartami, żonami i całym wytwornym
wyposażeniem narciarskim. W tamtych latach można było wjechać na
Kalatówki samochodem, pod warunkiem oczywiście, że ktoś potrafił
tego dokonać na stromej miejscami i ośnieżonej drodze. Krzyś tego
naturalnie spróbował i już po chwili utknęliśmy w najstromszym
miejscu. Mokry śnieg był nie tylko maksymalnie wyślizgany, ale co
gorsza niewiarygodnie usiany końskim łajnem z całej zimy, które pod
wpływem słońca radośnie wypłynęło na wierzch. Jacqueline zasiadła za
kierownicą, a reszta pchała z pomocą przechodniów, aż wyjechaliśmy
na równiejszy teren. Tylko Krzyś był niezbyt szczęśliwy, gdyż – jako
człowiek chętnie bujający w obłokach – pchał samochód z tyłu, nie
myśląc o tym co się dzieje za pojazdem, którego koła buksują w
zwałach końskiego łajna.
Po zainstalowaniu się w schronisku odkryliśmy, że w sąsiednim pokoju
mieszka nasz wspólny znajomy i starszy kolega szkolny Jacek,
ożeniony – żeby było zabawniej – z koleżanką szkolną mojego
Kiciusia. Nie można tu pominąć istotnego faktu, że Jacek był synem
jednego z najbardziej znanych i najbogatszych cukierników
warszawskich. Łatwo to było jednak dostrzec, gdyż w pobliżu zajmował
kolejny pokój trzyletni syn Jacka wraz ze specjalną osobistą
opiekunką, a stojący przed budynkiem samochód budził respekt nie
tylko marką, ale też stale wyjącym autoalarmem, co było wtedy
jeszcze rzadkością.
Wieczory spędzaliśmy wspólnie na pogwarkach w barze oraz na grze w
bilard, aż pewnego dnia Jacek zaproponował dla rozrywki partyjkę
pokera. Krzyś nigdy w życiu w pokera nie grał, co było jedną jego
licznych osobliwości, ale zaradziliśmy temu tłumacząc zasady i
spisując mu na kartce kolejność karcianych układów. Oczywiście
istotą gry w pokera jest granie na pieniądze, więc ustaliliśmy dla
porządku jakieś groszowe stawki, przyjmując dla ułatwienia – z braku
żetonów - ich równowartość w zapałkach. Panie nie grały, a my
zabawialiśmy się kartami do późnego wieczora. Skończyło się to
zgodnie ze znaną reguła – nowicjusz Krzyś wygrał ze wszystkimi.
Kwoty były raczej symboliczne – ja przegrałem około 15 złotych, a
Jacek około 35 – razem nic wielkiego. Ja uiściłem wniebowziętemu
Krzysiowi swój dług natychmiast, a Jacek wymamrotał, że odda
później, bo żona z portmonetką poszła właśnie na górę. I na tym się
tego wieczoru rozstaliśmy.
Przez następne dwa dni Jacek był absolutnie nieuchwytny, ale na
trzeci dzień przypadkiem spotkaliśmy się we trzech na schodach, a ja
z delikatną ironia zapytałem jak się mają długi honorowe. Jacek z
lekka zsiniał jakby, a potem spytał z wysiłkiem ile tego było? No to
wyjaśniłem, że 35 złotych, a on bez słowa wyjął portfel i zapłacił,
choć wyraźnie bez entuzjazmu. Gdy następnego dnia spotkaliśmy się
przy bilardzie, zapytałem czy może powtórzymy pokerka? Jacek się
otrząsnął i oświadczył że dziękuje, ale to dosyć głupia i nudna gra.
Pomyślałem wtedy, że zamożni ludzie mają cechy, bez których by się
nie wzbogacili, ale niekoniecznie ich za to akurat szanujemy.