To bylo u Gombrowicza....

[krystek.fabuloso]

A ja takoż z dobrowieczornymi rozchmurkami do was zachodzę ...
17.11.2008 22:19
~Krystek fabuloso
A ja takoż z dobrowieczornymi rozchmurkami do was zachodzę i dlatego powiadam.......

Rozchmurz tarczę oblicza
w skoku zmrożonym do przodu
bij się w pierś rozkwiloną
bij
płacz
szczęśliwość pierzasta nadchodzi

[krystek.fabuloso]

Ejże, a jakże, takoż się pojawiam i swoje jeno ...
18.11.2008 19:06
~Krystek fabuloso
Ejże, a jakże, takoż się pojawiam i swoje jeno oznajmiam...i wcale nie sercoskrętnie...

Nie będziemy kuśtykać po wykrotach
niedokończonych słów
serca rumakami pogonić
w stajenkę przeznaczenia.....

[krystek.fabuloso]

Ochotne i czołobitne, niskoposadzkowe pokłony biję w ...
19.11.2008 22:43
~Krystek fabuloso
Ochotne i czołobitne, niskoposadzkowe pokłony biję w podziwieniu słowami Braciszka mojego Krzysia ex fabula....

Zęby w gniewie pochmurnym
brzęczą w blaszance gardzieli
nieludzko
ponadsłowonie
gdzie się podziałaś muzo wieści zapiekłych
..........cha, cha, cha...niepotrzebnaś.....

[krystek.fabuloso]

Przepraszam i zaprzepraszam. Za jutra, być może mętlikiem ...
20.11.2008 20:55
~Krystek fabuloso
Przepraszam i zaprzepraszam. Za jutra, być może mętlikiem rozcząstkowane,
takoże....i jako broń boże, abym krzywdzenia jakowegoś szukał....ja raczej
badmannersowo i nietupiąco...acz kastanietowo.

Szczękotają wrota podziemnych cierpień
w czarnych cieniach zamierzchłości
przynijdź
wynijdź
zasiądź na stolcu wszędobylczym
nie krzycz
trwaj zasłuchańczo

[krystek.fabuloso]

Gdzieżbym zdania całe z wypowiedzi Krzysiowych przeklejać ...
21.11.2008 17:51
~Krystek fabuloso
Gdzieżbym zdania całe z wypowiedzi Krzysiowych przeklejać zechciał ? Ni
cząstki.... Gdzieżbym, jakobym....praca takowa nie dla Krystka-lenia.
Niedoczekaniowo....

Rozpłożyć po świecie
myśl girlandami przybraną, laurem a wstęgami plecioną
zadławić zła upiorne wycie
miękkim kędziorem dziecięcego włosia
z grymasów obetrzeć oblicze

.....a jako głowy przotaknięcie...ZWAŻAM Krzysiu

[krystek.fabuloso]

Jużci słowem rozrzucić, myślą zamknąć usty zawczasu....a ...
23.11.2008 19:49
~Krystek fabuloso
Jużci słowem rozrzucić, myślą zamknąć usty zawczasu....a pora cicha.....
....jakże cicha....rozważań mrokliwych pełna.

Cisza srebrzystością oddycha
biały niedźwiedź czochra ziemię
wyjąc pustką granatu nieba
i nawałnica czarnego kruka
równoleżnikową szarpie struną
.........zmrożoną

[krystek.fabuloso]

No tak, tak, tak...i co rzec kiedy rzeka ...
24.11.2008 20:41
~Krystek fabuloso
No tak, tak, tak...i co rzec kiedy rzeka płynie...............???

Cudzołóztwem spojrzenia
rozpruć księgi świętych mądrości
zadeptać buciorem
ćwiekami nabitym
raz, dwa i jeszcze raz trzeci
butwieje w ziemi litera prawa
i dzieje toczy bakteria
epidemią wsteczności
......................aż zabłyśnie gwiazda na horyzoncie

[krystek.fabuloso]

Ojże Krzysiu...Niechby z woda za Pan Brat, co unosi....i ...
25.11.2008 18:42
~Krystek fabuloso
Ojże Krzysiu...Niechby z woda za Pan Brat, co unosi....i tratwę stabilną
zbudować potrzeba.

Rzeka.....rzeka kamieniami zamknięta
w wirach samozagubiona.......................
i odnaleziona
w piaskowym zamku
zabajkowionym
wszechbędąco a nie wszechstecznie

[krystek.fabuloso]

Rozkrzewiło się myśli wiele na Misogino, a tu smutne ...
26.11.2008 19:50
~Krystek fabuloso
Rozkrzewiło się myśli wiele na Misogino, a tu smutne wieści, a tu gorzkie, a tu
bezsmakowe....jako ta ricotta jest; italiańska, lecz niezdatna polskie
podniebienie wzruszyć, zadziwić....czysta obczyzna na języku...

Ser, serowo..............białoricottowo
maślankowo
bez bazylii oddechu
przaśne
nie dla mnie, nie dla Ciebie
może to ricotta salata
no, ta też mi lata
nie chcę, nie mogę, wyjątkowo wyrzucę
i nad twarogiem rodzimym pieśń dziękczynna zamruczę

.......i tako to z kolacyjnymi pozdrowieniami dobrosmakowymi Krystek wam się kłania

[krystek.fabuloso]

"Bóg, chcąc ukarać ludzi... spełniałby ich modlitwy. ...
27.11.2008 21:44
~Krystek fabuloso
"Bóg, chcąc ukarać ludzi... spełniałby ich modlitwy. Każde." Brawo Krzysiu
postokroćtysięcznie....a gdyby Wszechświat był nieskończony, noc byłaby
jasna....a gdyby drzewa potrafiły mówić, podręczniki historii wyglądałyby
inaczej ( albo drzewa zostałyby wycięte )....a gdyby każdy człowiek był
geniuszem...kto byłby geniuszem ?

Oczy wznosić w przestworza
przed figura w prochu się potarzać
w rytmie pokłonów piersiobitnych
brzęku dodać skarbonce
banknotem otrzeć winę z twarzy
załatwione
.......i znowu można o niebie marzyć

.....albo po prostu spać snem sprawiedliwego

[krystek.fabuloso]

Ejże, ojże, że też dzieje się tyle, gdy Krystek weekend ...
30.11.2008 18:49
~Krystek fabuloso
Ejże, ojże, że też dzieje się tyle, gdy Krystek weekend przespać postanawia...A
obudziwszy się oczy przeciera od podumienia wielgachnego, ile to obrażalstwa na
padole naszym mimo pieścidełek-duszokołysanek Braciszka mego Krzysia fabulego...
Dlaczego "Dlaczego" kija-samobija
nie
zawezwiesz
z ciemnego wieńca aorty
z
meaculpową sygnaturą
śnieżna
koronką ozdobią
.........zniszczone, wypalone
źródło prawego tętnienia

wykolejony cień istnienia

......a i cienie w sinej dali poczasowao zanikają....albo się rozświetlają

[krystek.fabuloso]

Ajajaj, ja powitaniowo i dobrowieczorno, pięta przy ...
01.12.2008 19:46
~Krystek fabuloso
Ajajaj, ja powitaniowo i dobrowieczorno, pięta przy pięcie, z pochyloną
głową....nie z niewoli, a po dobrowoli....i właśnie w czoło się packam bom
nigdy, nawet przy dziewiczym zjawieniu moim, słów nadobnie pozdrawiających nie
czynił....przebaczcie, przebaczajcie, zapomnijcie.... Na tłumaczenie moje jedno
znajduję, jako to fascynację bezdennobrzeżną Braciszkiem moim. Piątka
Krzysiu!...albo i czwórka Piącha...albo i nadgarstek...wedle życzenia.


A jako wiatry zimowe
ogon
bociani z oczu straciły
i wachlarzem
seledynu mamiąc

zorza ku nam się czołga
czas,
czas na grzańca
i czas pierwsza świeczkę
zapalić

...........a ja gdzieś indziej idę się wyżalić

[krystek.fabuloso]

Nonuże Mirusieńko, na to wychodzi, że w Krzysiowej sprawie ...
02.12.2008 18:52
~Krystek fabuloso
Nonuże Mirusieńko, na to wychodzi, że w Krzysiowej sprawie zauważasz, jakobym
nastawienia był typu; " Gdzie ty Kaj, tam ja, Kaja ". Samcim w sobie i przed
sobą, za mną nie wiem....kto się zgłosi - to wolę do Ciebie rzec...gdzie Ty
Nimfo, tam ja, Nimfeusz....bez pałatki i grochu, z kijkiem jeno na bębenku
tamtamującym...pieśń zawodzącotęskliwiczną

eeeeeeeeeeeeeech, eeeeeeeeeeeeeeech
i tak dalej
czarę łez mi nalej
nalej, nalej
ni kropli nie ulej

cennoszczęsnego nektaru
gdyż takiego daru
sercoszczerowo wyczekuję

A innym, w szczególności tym ośmiokrotnie i bezustankowo roztupanym,
krzysiastomiodnego wieczoru życzę.

[krystek.fabuloso]

Noc całą, ciemnościami rozpościerzoną, przemyślenie jedno ...
04.12.2008 09:58
~Krystek fabuloso
Noc całą, ciemnościami rozpościerzoną, przemyślenie jedno za drugim w głowie mi
bieżało; muszęże, niemuszęże..... mamże, niemamże na Misogino się jawić.
Braciszek Krzyś tęskliwość sugeruje....a jednak, głębinowo wrodzona niepewność
rozmytomgliście mnie nastraja...i żałośnie, jako że po szynobocznicy tu
kroczę...i czyżbymże bezcelowo pobłądził ? Potwierdzenie...prezentem
mikołajkowym życzenie miałbym.
I w tymże momencie słowa własne wspominam do chłopaczka maleńkiego niegdyś
skierowane.
-Chłopaczku rozełkany krawężnikowosiedzący czegóż tak rozbeczeniem twoim uwagę
moją zaczepiasz ?
-Bo chcę być kochany !
....i tak to odpowiedź ona w uszach mi brzęczy, sennościowo w odwrotną stronę
nakręca....a pytania zadać nie śmiem.

[krystek.fabuloso]

W ...
05.12.2008 16:39
~Krystek fabuloso
W warsztacie mózgu
młotem bezprzytomnościowo wali i łomocze
bo zakamarkam szukał
mysiej dziury chociażby
zacieśnione przestrzenie

światłonieprzenikliwe
ziąbem łazienkowej glazury
nagłością zimnego prysznicu
przeginają
w mrok zwątpienia

.............i to tyle natenczas smętaczy
.............nadziejkowo...adieu nie mówię

[krystek.fabuloso]

Dniem pomikołajczym pokłony składam, także i moje ...
07.12.2008 11:27
~Krystek fabuloso
Dniem pomikołajczym pokłony składam, także i moje dzieciństwo
zlatsześćdziesiatych z nagła przypominając.....byłoże ono takie szczęśliwe i
pośpiechowonierozbiegane jak Mirusi się jawi???....kiedy wspomnienia przez sito
czasu zachmurzonego przesiane, kalejdoskopem rozsypanej tęczy przykurzone....
Takie wspominajkowoniezapominajkowe myślenie strzępkowe jest....acz piękne, gdy
nalatuje.

Dziecięciem byłem niesfornym
i światem przeogromnie rozwlekłym
klockami fantazji bezszczeliniasto
zabudowanym.
Nieskończoność nieskończona była
niczym pewnik
klejącym palcem na piasku wypisany
...........i niesmiertelnoscia

[krystek.fabuloso]

Rozporankowaniem świergotliwym dzień cały przeleciał, ...
10.12.2008 18:29
~Krystek fabuloso
Rozporankowaniem świergotliwym dzień cały przeleciał, teraz w zapachy
przedbożonarodzeniowe ochotnie wstępuje....Krzysiu, racja i prawda to
niebotyczna....róża pachniałaby tak samo, nawet gdyby ją kapustą zwano....

Cynamonem dzień rozpachniony
wanilia z kardamonem się kłoci

laskowy orzech

dymem naprażony
śliwkę
suszoną
i gruszkę
smakiem świątecznym
bałamuci
czas już
nie tylko z piernika serce
pokazać.

[krystek.fabuloso]

Jakżeż wypowiedzieć i odpowiedzieć wydechem, zduszonego ...
12.12.2008 19:23
~Krystek fabuloso
Jakżeż wypowiedzieć i odpowiedzieć wydechem, zduszonego łzą piołunową,
gardła....kiedy i myśli jeno zgłoskami jękliwymi poza czołem się burzą.
Drogi rozstajne co krok się trafiają i słowa, rzeczywistość drące, co
sekundę...w zwielokrotnieniu światowym, bezróżnicowo...w nedzy i szczodrze
zasypanym dniu.
.....i zbiegają się w centrum oboksiebieprzejścia na mgnienia i trwania.
A skowyt i wycie przypomina skamienialym....szelest skrzydeł anioła.

[krystek.fabuloso]

Któraż to moc wiatrów, dojrzały dmuchawiec zimy na wsze ...
18.12.2008 17:15
~Krystek fabuloso
Któraż to moc wiatrów, dojrzały dmuchawiec zimy na wsze strony rozdmucha i
szarotę codzienności diamentową bielą przypudruje, dzwoneczkiem ruszy i echem
jego dźwięku pomiędzy przyjaciela, kochankę i wroga się wsączy...?
I gdzie płoza sani szlak, światłem pochodni rozkolebany, zaniepokoi...?
A siano talerz otuli i opłatka okruchy w sobie zagubi....?
Kiedy powietrze rozdźwięczy i rozkolorowi się ogniem podniebnych iskier....?

Gdzieżby słowa nawet mgnienie
chwilą pobłądzenia
wsparte
zaistnieć zaprawdę zechciało......

[krystek.fabuloso]

A ja do Was z dzwoneczków krysztalnych ...
24.12.2008 15:03
~Krystek fabuloso
A ja do Was z dzwoneczków krysztalnych potrząśnieniem....niechże zadźwiękają
szczeroprzyjaźnie w czystej wieści rozsyłaniu...
Dni świątecznych....żywicznie rozpachnionych, ciepłorozpromiennych i tęczowością
wzajemnoprzyjaźni zasnutych...
z serca całego życzę.

A Krzysiowi, dodajno....rozperłowionych świetliście jutrzenek......

[krystek.fabuloso]

A ja jeszcze i już posuwiściewalcowo na tenżeajakże wątek ...
31.12.2008 08:22
~Krystek fabuloso
A ja jeszcze i już posuwiściewalcowo na tenżeajakże wątek wskakuję
w pożegnalnym roztkliwieniu starorocznym i życzeniach Nowodobrego....

Zgrzebną szatę
staromiesięcznego rozchełstania
na ziem rzucam
wystarczy rozpamiętywania
krokiem już jednym
poprzez zgrozę sztucznego ognia przestępuję
i prawie wstępuję
w czas nowości nienakreślonych
..... na zdrowie

[krystek.fabuloso]

Siejstwo dobrego słowa wdeptane okutym butem w głąb ...
07.01.2009 17:35
~Krystek fabuloso
Siejstwo dobrego słowa wdeptane okutym butem
w głąb czarnoziemu, w krzemożwiry....
tak się dzieje dnia każdego
ze wszystkim we wszystkim
aż do momentu
podskoku kiełka szczęściatego
bladym zwycięstwem na świat przychodzącego
z sensem bez sensu
kto wie i powie
kiedy i jak
ja rzeknę....tak

[krystek.fabuloso]

Za pługiem czasu różnorodność przejawów ...
09.01.2009 21:46
~Krystek fabuloso
Za pługiem czasu
różnorodność przejawów
zmrożoną oziminą
w wieloznaczności strwożonej
skamieniała.
I oniemiała
w bezdennym osłabieniu
wyjątkowości nowopowstania
.......ku jutrzence się chyląc....

.......pozdrowienia dla Krzysia, Braciszka w nowopowstaniu niemowlęcego słowa

[krystek.fabuloso]

.......a w herkulesowym stąpaniu wstrząsy ...
11.01.2009 15:42
~Krystek fabuloso
.......a w herkulesowym stąpaniu
wstrząsy przeszłości
pylą
niebosiężnym kurzem zamierzchłości,
kwiat jabłoni chyli głowę
podłamana lilia klęka.
Drży napięty łuk płatka,
słabnie, cięciwa wiotczeje
gdy wstęga Olimpu
czoło przepasać zapragnie
a w duszy Krystka
Krystkówną powieje

[krystek.fabuloso]

.....Pestki kamieniem gniecione bazaltem, ...
13.01.2009 20:39
~Krystek fabuloso
.....Pestki kamieniem gniecione
bazaltem, granitem i skałą
w proch starta łupina
sokiem skrwawiona, rozwiana
wszędobylczo
dymnomgliście
hamująco
i wszechpokrywająco.
A ziarno speczniale
zalążkowonadziejnie
w oczekiwaniu na łzę jutra
przycichło...........
pod dotykiem wskazującego palca

[krystek.fabuloso]

....a sen środkowonocny straszny miałem. Przestrzeń ...
15.01.2009 21:28
~Krystek fabuloso
....a sen środkowonocny straszny miałem. Przestrzeń bezludna i bezbrzeżna,
śniegiem, plamami antracytu zbrukanym, pokryta.
Po niej sczezłocienie rozwałęsane...najpierw rozciągnięte w ohydzie brudnej
igraszki, potem zastygłe w spiżowym półskoku i w wyczekiwaniu na coś, co tylko
dalekim tchnieniem bolesności, przybycie zwiastowało.....

.....i wiesz, Krzysiu - o pestkach pomyślałem......i zaraz tez lawinę ich
ujrzałem, niczym ręka olbrzyma sypniętą....

......I jakże tak w półcieniu stać
w kurzu dnia znojnego
gdy przecie
ćwierćkrok ku słońcu
śmiech w kielichu tulipana
i gdy zapomnienie
spojrzeniem dziecka
uniewinnione
posady wywraca
i odwiecznie w kiełku powraca...

[krystek.fabuloso]

Nic to......nic to mógłbym powiedzieć i ...
21.01.2009 19:09
~Krystek fabuloso
Nic to......nic to
mógłbym powiedzieć
i słowa żadnego nigdy już nie rzec,
a przecie kręcą się one
w zawrotnym wirze
podpora świata i współistnienia
tu, stamtąd, donikąd, wszędy,
klękam, powtarzam pełen zdumienia.....
......................wyszlochane nie
wypłakane nigdy
wykrzyczane nie będę
wyszeptane być może
.......może, może, może.....
wyjęczana nadzieja......
tak

[krystek.fabuloso]

A jako Krzysiowe jutrzenki dziwnomoc nieoczekiwaną mają ...
24.01.2009 19:42
~Krystek fabuloso
A jako Krzysiowe jutrzenki dziwnomoc nieoczekiwaną mają i depresji ciemności,
niczym piórkiem wiośnianego ptaka, błękitem zamalować są w stanie, przeto mgły
ponure przede mną przecieram i brzasku na widnokręgu wyglądam.....

Na szczyty wspinać się próbuje
piętna swoje wśród gwiezdnych szlaków
rozsypać
rozwachlować chcę ,
pola jałowe użyźnić
pyłem motylego skrzydła
i świętym zastępów
garścią pełnokwietną
z koszyka rzucić
na wiatr słowem dźwiękliwy
i pieśń zanucić
nie z tego świata
w ulotnym punkcie przesmyku

[krystek.fabuloso]

Czyżby wraz z dniami coraz dłuższymi myślolodowce ...
27.01.2009 19:24
~Krystek fabuloso
Czyżby wraz z dniami coraz dłuższymi myślolodowce topniały, słońcem bladym nizane i nadzieją w grzechoczącej pestce się weselącą.....?
Czy śpiewa ona muzykę wszechświata i tamtamując rytmem ech odwiecznych, w powielaniu się doskonali....?
.....bo przecie każdy nowy element zdobyczą jest i odmianą całości...
.....bo przecie -

Ogień czy słowo prapoczątkiem wszystkiego,
matrix pytania o jajokurę.
Niskopokłon w bistrony
a w gromniczną
spojrzenie
i zastanowienie,
ile głębi tylko w płomieniu
ile nieskończoności
zamkniętej
w tak nikłej możliwości...

[krystek.fabuloso]

NIE MA MNIE...a może? Nie ma mnie....a przecie już ...
06.02.2009 17:56
~Krystek fabuloso
NIE MA MNIE...a może?
Nie ma mnie....a przecie już niczym dziecię oczy zasłoniłem, a by lepiej
zrozumieć....i wytrzymać nieobecność tu moją. Niezauważalność.
A przecie.....
...od roku próbuje, różnopostaciowo, przez barierę samorzepkoskrobania,
samozasiedzenia, do klubu się przedostać, żółwika otrzymać, albo nakaz w
pajacyka klikanie odebrać.
Czyż aktem rąk opuszczenia nie było w Krzysiowym italopowinowactwie się
prezentować?
A jakże....było!
.....i co się wydarzyło?
Odgięty skrawek lodowej pustyni i parę pestek rozgrzechotanych.
I grosiki odliczone w dwa trzosiki.
Gdzie mój trzosik, gdzie ptak....tylko lot jego nietoperzy został....i do
przezimowania pieczara szarym echem tętniąca.
A co świetlistego było, z echem onym się zlało.
Adieu???...eee, tam...

[krystek.fabuloso]

DO SORELLINY A bientot, powiedziała, a ...
12.02.2009 18:26
~Krystek fabuloso
DO SORELLINY

A bientot, powiedziała,
a potem jeszcze,
ciągle w uśmiechach,
lecz zadumana
ręką pomachała...
I kreśląc złotą smugę
w roześmianym powietrzu,
rześkim i słodkim
w pieszczocie Jej Dłoni,
zaistniała
w rozszlochanej skrytości....

Także i Krzysiowa ziemia obiecana wielce mnie zajmuje...
.....bez mapy, gęsim piórem, niezręcznie zaostrzonym, zapisanej
....i bezdroża, w perłowo lśniących znakach, bezmanowcowo gładkie
do źródła wiodące
wszędobylskiej harfy od-do
...i w obejmującym wszystko oddechu zaspanego olbrzyma
wieczności

[krystek.fabuloso]

..........Gdybym zechciał rozpalić ognisko wziąłbym ...
14.02.2009 01:42
~Krystek fabuloso
..........Gdybym zechciał rozpalić ognisko
wziąłbym stos bierwion pociętych żywiczną tętnicą,
listowie, niewolące gorzką woń jesieni
i szarugę zbutwiałego czasu.
Spoglądałbym na kurczące się kształty
żarem swoich sił wykrzywiane,
romantycznopokraczne,
smętnomagiczne,
cieniowyzwalające,
i w popiołach ułudnoulotnych się zatracające,
w westchnieniu zagubione.
....Gdybym zechciał wieczny ogień rozniecić
rozdmuchałbym tylko pierwszą iskrę zwykłej miłości....

............A podmuchać tę iskrę w każdy dzień można.... niekoniecznie walentynkowy
chociaż dzisiaj może łatwiej
ją dostrzec,
czego wszystkim Wasz Krystek życzy

[krystek.fabuloso]

Jakże specjalnowybraki ciepłosłownych wpisów co ...
20.02.2009 17:03
~Krystek fabuloso
Jakże specjalnowybraki ciepłosłownych wpisów co poniektórych za serce szarpie,
jakby w słońcu, co tu grzeje, paru promieni zabrakło.
Chciałoby się rzec...wielkieś mi uczyniła pustki tym zniknieniem swoim....a
przecie dwutygodniówka synogarliczej Sorelliny jakośtakoś do wytrzymania jest,
jako że horyzont powrotu, z każdym dniem, przybliża się tęczowym rozblaskiem.
O Druhu moim, imiennie i słownie jednoznacznobliskim, słuch zaginał w głębokości
dni piętnastu....policzone!
Potrząsam przeto pestkową zawartością grzechotki i nie huk to przeogromny, i nie
wezwanie bezgarbnego dzwonnika....szmerozachęt jeno rozkwilony...tako więc
przybywaj, zatrzepocz kwiatem białej lilii...

....a gdzieś tam,
w odwiecznych zamętach
szmaragdowej toni,
perłopław toczy swe dzieło
z nadzieją
świetlistej pieszczoty
Jej szyi

[krystek.fabuloso]

Zachwyty zimą widzę...tą białopuchową, szarość kryjącą i ...
22.02.2009 16:33
~Krystek fabuloso
Zachwyty zimą widzę...tą białopuchową, szarość kryjącą i jeszcze
niedzielnotrwającą, chociaż cieplejsze podmuchy wojnę jej wypowiedziały.
Nadziejny ten wiatr; zapowiedź nowego niesie i trwałość kołowrotu czasu...

...niczym kola drabiniastego wozu
po wybojach terkocze,
deszczowo, śniegowo, maziowo,
i zamiera nabożnie
w modlitewnym milczeniu
i podziwieniu
przed bariera nieśmiałozieloności...

Już wiosna się skrada, drodzy Misoginianie....i wiatrom pierwsze pocałunki
odciska...

[krystek.fabuloso]

Zacytowałaś wczoraj, Sorellino, przedwojenne słowa ...
24.02.2009 17:55
~Krystek fabuloso
Zacytowałaś wczoraj, Sorellino, przedwojenne słowa kochanie każdemu dozwalające.
Można, wolno, komu, trzeba....a jeżeli, to jak i kiedy? Ja powiem; zawsze, wszędzie i ponadczasowo.
Czyż trzeba miłość rozdrabniać, dzielić niejako na podgatunki...do matki, ojczyzny, dziecka, ukochanej? Po cóż to - miłość jest jedna, niczym bezgłębny ocean, bezwyczerpalny i w cieniach swych tak zróżnicowany, że każdy z nich jawi się w wyjątkowości swojej jako niepowtarzalny.

.....i w kwietnym święcie uczucia
bezkrańcowych słów
w pokłonie szczęścia złamanych,
cichutko, bez tchu niemal
wspominam
rozrzucone na poduszce jasne włosy,
spogladam
na ciepły odcisk Twojej dłoni
w faldach prześcieradła zawieruszony,
i nic to,
że to tylko senne marzenie...

[krystek.fabuloso]

Kapryśny jesteś, Czytusiu.... ...chcesz brać, dać nie ...
24.02.2009 18:38
~Krystek fabuloso
Kapryśny jesteś, Czytusiu....

...chcesz brać,
dać nie chcesz,
usta w podkówkę wykrzywiasz,
dąsy odprawiasz
a tu, gdzie bywasz
......nie wypada

Ze śmiechem to mówię i z oka przymrużeniem, chruścika doradzam i lepszego humoru.

[krystek.fabuloso]

Łzy kochać, Sorellino....nie, to nie jest śmieszne. ...
24.02.2009 19:23
~Krystek fabuloso
Łzy kochać, Sorellino....nie, to nie jest śmieszne. Wychwytuję uczucia, które
powodują, że je kochasz...a wszystkie kojarzą się....w pewnych słowach miękko
się objawiają; tkliwość, tęsknota, rzewliwość, spojrzenie pełne tajemnic i
zrozumienia, szczęście, wzniosła duma, zasłuchanie, słodkie roztrzepotanie
serca, dreszcz wniebowzięcia....
...piękne takie łzy, słyszę ich szmer...prawdoludzki

[krystek.fabuloso]

.......a gdy ziemia odezwała się jednoznacznie w ...
25.02.2009 19:31
~Krystek fabuloso
.......a gdy ziemia odezwała się
jednoznacznie
w ciężkomłotnej pra-sile
życiodajnego żywiołu
powtarzalności,
w rytmie ku nieskończoności,
a w ciepłych objęciach
południowego tchnienia
kaskady z gór spłynęły,
.....wiosna dziać się poczęła

Tak więc powiadam, że dzień dłużej już jaśnieje i porannym wariactwem ptasiego
śpiewania się ogłasza (przedwczesna pobudka), ziemia pachnieć zaczyna
rozpulchnieniem brzemiennym....i na wybuch czeka,
....czekanie?.....karabiny na bok, moje panie...jakiekolwiek by nie były

[krystek.fabuloso]

Gdzieś tam, kiedyś, a może wcale ...
26.02.2009 18:07
~Krystek fabuloso
Gdzieś tam, kiedyś, a może wcale niedawno, żył, w pewnej
maleńkiej wiosce, Chłystek. Żył z dnia na dzień, normalnie i po ludzku, ciężko
pracując, a w chwilach wolnych zbierał pył motylich skrzydeł. O zachodzie słońca
posypywał nim leniwe powietrze i oczarowany migotliwym wirem drobinek otwierał
się na tajemnice świata i, niczym w runicznych znakach, odczytywał jego
odwieczne prawdy. Chciał się nimi dzielić, postanowił uczynić to w mieście za
Górami Słów. Nie było to łatwe, gdyż mieszkańcy zdawali się nie zwracać uwagi na
to, co mówił. Jakże miał tu żyć.... jak żebrak? I Chłystek, chcąc nie chcąc,
zaczął rozmawiać językiem Mędrca. Nareszcie wszyscy go rozumieli, nawet
uśmiechali się do niego. Mędrzec jednakże wybrał się na krótki urlop, nie
zauważył więc, że Chłystek zaczął się w tym czasie zmieniać. Inaczej widział
bogactwo miasta. Złoto i diamenty ornamentów przestały błyszczeć sztywnym
światłem, nabrały raczej miękkości aksamitu i ciepła motylowego pyłu, a ten był
dla niego jak najbardziej znajomy. Poczuł się jak w gnieździe i wiedział, że
dopiero teraz może być znowu sobą. Oczywiście, Mędrzec powrócił któregoś dnia z
urlopu. Spotkali się na samym środku, zalanej słońcem, ulicy.
- Chłystku, - odezwał się Mędrzec, a głos jego, jak na Mędrca przystało, pełen
był dostojeństwa i wszechwiedzy - ty jesteś nie ty !
Radość odjęła Chłystkowi mowę, bo gdyby nie odjęła ogłosiłby całemu światu:
Jestem sobą, jestem kimś, jestem zauważalny....bo jeżeli aż Mędrzec zastanawiał
się nad moją tożsamością. Mógłbym powiedzieć, pozory mylą, Mistrzu, ale w
gruncie rzeczy, czy ma to jakieś znaczenie ?
I schylił Chłystek głowę, w potakiwaniu "niechżeCibędzie", i poszedł pić miód i
wino na weselnej uczcie swojej duszy.

[krystek.fabuloso]

Sorellino....gdyby litery potrafiły się kłaniać, leżałyby ...
26.02.2009 21:59
~Krystek fabuloso
Sorellino....gdyby litery potrafiły się kłaniać, leżałyby w tej chwili przed
Tobą pokotem....

[krystek.fabuloso]

A gdy podniebne stężenie błękitu ...
28.02.2009 17:43
~Krystek fabuloso
A gdy podniebne
stężenie błękitu
szarowiolin
w gęgającym zwiastowaniu przecina,
a pień brzozy
podziemną silą wzbierze
i sokiem zatętni,
.....fala w strumieniu
zaprzysiężeniem wiosennym szepocze

A Chłystek siedzi na ławeczce, w cieniu kwitnącej akacji, w mieście Za Górami
Słów i w bezgranicznym błogolenistwie miodami wykwintnymi się raczy...bo smakosz
z niego, a jakże...

Sorellino, bywaj bezgrypowo

[krystek.fabuloso]

Jakże dni, przechodzące z jednej pory w drugą, niepewność ...
02.03.2009 22:37
~Krystek fabuloso
Jakże dni, przechodzące z jednej pory w drugą, niepewność i wahanie w człowieku
wzmagają, oczekiwanie niecierpliwe....oby jak najprędzej

Pod arkadami
omszałych konarów
przechodziłem nieobecnie
ścigając ciszę
i zapach wilgoci,
z myślami sam na sam...

Chorym zdrowia jak najwięcej, a naprawionym? komputerom błyskawicznego przelotu

[krystek.fabuloso]

Kłaniam się witajnie...a czas płynie i miejmy nadzieję, że ...
04.03.2009 20:24
~Krystek fabuloso
Kłaniam się witajnie...a czas płynie i miejmy nadzieję, że niedogodności, takoż
zdrowotne jak i ze złośliwości materii wynikające, łagodzi i wygładza

.....a z życiem to jest, (Krzysiu)
gdy wprzęgnięty
wrzecionem czasu
w bytoniebyty,
wysmagany przeciwnościami,
wtulony w bezpieczeństwo
przytakiwania,
klękania,
ręki całowania,
głowę podnosisz,
otrząsasz potwora,
a zmora
rozbija się w akwamaryn...

A gdy Chłystek siedział tak sobie na swojej ławeczce, miodem przednim i
wszędobylskim zapachem akacjowego kwiecia zaczadzony , dojrzał na krańcach
oceanu ławicę białych żagli rozłopotanych przeraźliwą bielą....i żaden z nich
nie był samotny
.....a słoneczny kamień czasu, pomrukiem ducha, we wszelakości dźwięczy

[krystek.fabuloso]

Nie wgłębiam się ja w powody nieporozumień... Zwykle są to ...
06.03.2009 00:01
~Krystek fabuloso
Nie wgłębiam się ja w powody nieporozumień...
Zwykle są to zniekształcone emocjami drobiazgi,
....a w obliczu przewalającej się przez świat lawiny nieszczęść, drobiazgi owe
zabarwiają się bzdetośmiesznie...przepraszam, więcej nie będę, a w zamian
gałązką palmową powieję, albo i oliwną, chociażem nie gołąb...

.....bo i tenże
wznosząc się ponad,
bezcelowo powietrze przebija,
skrzydłym kropidłem
oliwną wieścią
dzieli,
namaszcza,
i w niewinnej bieli
wieńczy
uśmiech dziecka ...

A Chłystek uśmiech ten zobaczył.... i własne dzieciństwo, i już nie wiedział,
czy to zapach akacji, czy też błogość wspomnienia w sen szczęśliwości go
wkołysała....

Dobrej nocy Misogino

[krystek.fabuloso]

A gdy Chłystek oczy otworzył i resztki snu z powiek ...
07.03.2009 18:50
~Krystek fabuloso
A gdy Chłystek oczy otworzył i resztki snu z powiek swoich strącił, ujrzał
gromadkę dzieci, zgodnie, zamek z piasku budujące...
Śpiewały do taktu łopatek. Piasek skrzył się w słońcu, osypywał z obronnych
murów, lecz pracowite ręce podpychały go do góry...aż do momentu, gdy przez
przypadek, nieuwagę, niechcący, ot tak sobie, nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo
kto łokciem o strażnicę zawadził.
I stanął świat na głowie, pieśń refren straciła, śmiech zamilkł na
przedostatniej nucie...
Chłystek uśmiechnął się i, miast refren podpowiedzieć, pomyślał tylko:
"Co ma być, to będzie, muru kawałek runęło, przydadzą się cegiełki na budowę
nowego teatru"
......i tęgi łyk miodu pociągnął

....jako że po burzy
kiedyśtam słonce zaświeci
i okruch czasu rozgrzeje,
soplem lodu
w cieplej fali zamiesza,
zakręci
w chęci...wspólnej drogi

I do nikogo nie powiem - przyjdź, odejdź, nie chcę, znikaj....powiem
tylko...witaj

[krystek.fabuloso]

Kobiety są jak kwiaty...i jakie szczęście, że jest ich ...
08.03.2009 11:17
~Krystek fabuloso
Kobiety są jak kwiaty...i jakie szczęście, że jest ich tyle odmian - każda z
nich, tylko na swój niepowtarzalny sposób urok własny rozsiewać może.
I, miłe panie, tego uroku na Misogino jest wiele...dzięki Wam!
Rozkwitajcie każdego dnia na nowo, jak to do tej pory czynicie
Kochajcie i bądźcie szczęśliwe
Bądźcie sobą

I zapomniał się Chłystek w sennych marzeniach, i nawet miodu już nie
pociągał....po co...marzenia i tak pełne były słodyczy
...przynajmniej tego dnia

[krystek.fabuloso]

Dla Basi- dni baśniowych i pęk nadziejnych przebiśniegów ...
10.03.2009 19:18
~Krystek fabuloso
Dla Basi- dni baśniowych i pęk nadziejnych przebiśniegów

Wstąpiłem, a jakże....serdeczność i różnorodność przyciąga, a przecież ciężko na
tę tu podłogę się dostać, pomimo że wypolerowana onaż bardzo...a jeszcze
trudniej ślad swój zostawić

.....a gdy szkło rozbite
kaleczy
i ranę nieznośną
w serce wtapia,
skrzydłem nadziei
wzbić się należy
w świt
przezawsze jasny

...A gdy, razu pewnego, zapytał Mędrzec Chłystka dlaczego płacze, odpowiedział
mu tenże:
"Tymi łzami uświęcam mój smutek"

WU...nad pięknym słowem, do kogokolwiek, zawsze głowę skłonię.
Te (Profesor Religa ), piękne były przejmująco.

Szacunek i Cześć Jego Pamięci.

[krystek.fabuloso]

A Mędrzec opuścił ręce, gdyż od dłuższego już czasu to, co ...
13.03.2009 15:24
~Krystek fabuloso
A Mędrzec opuścił ręce, gdyż od dłuższego już czasu to, co zamierzył, nie
wychodziło tak jak niegdyś.
Nie rezygnował jednak i z lamentowym westchnieniem powracał do dzieła.
A Chłystek obserwował to, myśli kłębiły mu się w głowie, ale jak zwykle
powstrzymywał się w słowie.
Któregoś dnia nie wytrzymał.
- Mistrzu - zapytał - czy nie lepiej zacząć dzieło od początku, gdy z różnych
przyczyn, praca tylko nieznacznie posuwa się do przodu?
- Raczej nie, albowiem w dziele tym pielęgnuję ideę - odpowiedział Mędrzec, a w
głosie jego pobrzmiewała nieomylność twórcy - ona jest najważniejsza i nie może
zaginąć.
Chłystek zastanowił się głęboko, po czym odezwał się w te słowa:
- Tak, Mistrzu, zgadzam się, ale czy nie uważasz, że w ten sposób stajesz się
niewolnikiem formy i tym samym podcinasz skrzydła idei?

Alutko52, ponad głowami rzucam ku Tobie porozumiewawcze spojrzenie...jesteś
niczym owoc zdrowej jabłoni

...bo gdy wypuszczasz z objęć
złoto gwiazdy
na niebie,
zdarzyć się może,
iż pod twoją stopą
rozsypie się
diamentowy trzos...

[krystek.fabuloso]

)))) A tak, prawdę mówiąc, w uśmiechach się zaplatałem, ...
14.03.2009 15:32
~Krystek fabuloso
)))) A tak, prawdę mówiąc, w uśmiechach się zaplatałem, po raz kolejny post
Twój, Sorellino, odczytując, gdyż domysłów on, urokliwokobiecych, pełen i brwi
pięknych zmarszczenie zastanawiające w nim wyczuwam.....Ku_felek, Krystek -
znany, nieznany, niewidziany, czytany....a może?
Nick jest tylko nickiem, a co za nim się kryje, jakie zamiary, dusza
jaka...wyczuć szybko można,
Ciepło w słowie wychwycić,
Dziecięce zaciekawienie zauważyć,
Grę słów prześledzić,
Dobrej woli światło dostrzec
....i uśmiech spoza ekranu
Wiem, wiem, na pięknych brwi zmarszczenie odpowiedzią to nie jest..ale niechby
odtrutką tylko
...i być może, że jako inny czytany byłem - nie wiem, gdzie poza Misogino bywasz

.....a perłopław
nadal miękkie światło,
w ciszy swego świata,
splata
w niewiedzy olśnienia,
co będzie

I uradował się Chłystek, bo dojrzał to, co sobie wyobraził.....a wiedział, że
było to dobre.
Pociągnął więc znowu miodnego napitku, rozsmakował się jak nastolatkowy
niedźwiedź w barci....a dużo jego było, wystarczająco na dni pare .... i na
sny małpoludomonolitowe w kosmicznych akordach roztańczone

[krystek.fabuloso]

Chłystek przespał dzień cały ...a była to ...
16.03.2009 19:26
~Krystek fabuloso
Chłystek przespał dzień cały
...a była to niedziela...
nie słyszał, nie wiedział,
bo gdyby wiedział
przyniósłby Hrabinie już wczoraj
ten oto pęk
paprotnego ziela

A przecież czas, miejsce, sztywne od-do intencji, nie przyozdabia jej bardziej,
aniżeli ona siebie samą kolorem swej szczerości.

...lecz postanowił Chłystek mniej w miodnych napitkach smakować, oczy szerzej
otwierać
- jako, że widok, czy to zdrowej jabłoni, czy żmudnej pracy perłopława ma
to już do siebie, że frapujący jest wielce i ciężko czymś innym zastąpiony być może

[krystek.fabuloso]

We Włoszech byłem parę razy, niekiedy tylko przejazdem, ...
18.03.2009 19:04
~Krystek fabuloso

We Włoszech byłem parę razy, niekiedy tylko przejazdem, ale zawsze fascynował
mnie ten kraj w sposób szczególny. Pamiętam mój pierwszy pobyt w
Rzymie....(eeech, ćwierć wieku minęło) i chwilę dziwną, gdy wędrówką zmęczony i
prawie już przy końcu Via Appia Antica, na resztkach ruiny starożytnego grobowca
zasiadłem. Pomimo późnej jesieni mocno prażyło słonce i błękit nieba oślepiał
intensywnym nasyceniem koloru - niczym ten neapolitański, głośno w literaturze i
filmach opiewany. Południe zaistniało szeroko, ze swoim spokojem i ciszą
przeogromną, bez najmniejszego nawet akordu cykady, nawet bez wyobrażeń
zamierzchłego chrzęstu oręża przechodzących tędy niegdyś legionów. Ale w pewnym
momencie stało się. Niczym w kalejdoskopie ujrzałem mozaikę obrazów, strzępy
filmów; od Spartakusa począwszy, poprzez Ben Hura, Quo Vadis, nawet głos pani S.
Loren, echem, lekko chrapliwym, pośród uliczek Neapolu pobrzmiewający...i
niezapomniana muzykę z Amarcordu. Są miejsca, w których duch czasu specyficznie
jest obecny, wyobraźnię pobudza, okno otwiera i tunel miedzy wymiarami. Jak
można opisać stan taki; trwania na uwięzi obrazu prawie wszystko
obejmującego?...i przypomniałem sobie "Aleph" Jorge Borgesa. Tak, siedziałem na
tym grobowcu niczym na krawędzi, niczym na granicy dwóch światów, niezdolny
wykonać chociaż ruch najmniejszy, brutalny, gdyż kaleczący mydlaną bańkę. Ruch
ten zrobił ktoś inny. Turysta tak jak i ja, też zmęczony i też w pogoni za tym,
co w rzeczywistości dawno już przebrzmiało. Przyspieszył na mój widok kroku, on
również chciał być sam, tylko z duchem czasu.
Podobne odczucia miałem w Pompei, gdy spoglądając na wyjeżdżone rydwanami,
głębokie koleiny uliczek, ugiąłem się pod jarzmem ciągle tu obecnego jęku
tamtego świata, jeszcze z czasów, zanim na wieki okryły go popioły Wezuwiusza.
Od tamtej, pierwszej podróży, zawsze gnało mnie coś w tamte strony, przyciągał
niepowtarzalny, śródziemnomorski flair. Dlatego bardzo chętnie i z
zainteresowaniem śledzę wpisy włoskich Misoginian - podtrzymują, ciągle od nowa,
stabilność mojej mydlanej bańki.

.....Oczami wyobraźni, dojrzał Chłystek struny czasu w warkocz zaplecione, niby
osobno, a razem, zacieśnione w przyjściach, odejściach, przemijaniu i powrotach,
z jednej głowy wychodzące i grzebieniem zdarzeń czesane. A wiedział Chłystek, że
włosy, już od zawsze, symbolem sił i żywotności były. Westchnął więc z
zadowoleniem, gdyż taki obraz wielki był w swoim znaczeniu.

[krystek.fabuloso]

....Przez dzień cały, wiatr podwiędłe kwiaty akacji ...
20.03.2009 22:33
~Krystek fabuloso
....Przez dzień cały, wiatr podwiędłe kwiaty akacji rozwiewał - niczym płatki
śniegu ulice zasypywały. Spoglądał Chłystek na to widowisko, słodkie powietrze
wciągał...i w tym momencie nic mu do szczęścia nie brakowało.

A właśnie rankiem wczesnym pisała alicia o nowej modzie zapachowej. I znowu
powtarza się historia - szybki zarobek na czymś dla normalnego człowieka
niewyobrażalnym...do następnego pomysłu, nieważne jakiego.
Dzisiejszy świat przepełniony jest bodźcami. Każdego dnia zalewa nas lawina
dźwięków, obrazów, wijemy się w studniach emocji bez dna. Próg wrażliwości
zawyżony jest do absurdalnego poziomu. W takim świecie łatwo jest o wypaczenie,
o przekroczenie granicy chociażby dobrego smaku..gdyż zatracają się wartości i
coraz więcej ludzi żyje chwilą. Jakże pięknie, w obliczu takiej rzeczywistości,
maluje nam się własne dzieciństwo ( zakładam, że większość z nas jest nieco
starsza). Mamy jeszcze w pamięci zapach świeżo zaoranej ziemi i pierwszego,
prawdziwie wiosennego deszczu, i maciejki o zmroku. Wiemy jak smakował pomidor
prosto z krzaka, papierówka z drzewa sąsiada i słodycz koniczyny. Potrafimy
rozpoznać głos kukułki, klekot bociana, a szczebiot ptaków witających poranek
jest miły dla naszych uszu....Coś się zatraciło w naszym świecie. My jesteśmy
tego świadomi, ale ci, którzy nigdy tego nie zaznali nie mają porównania,
szukają, rzeźbią swoją rzeczywistość tak od naszej różną, nieswojską. Mają do
tego prawo tak, ja i my mieliśmy....Tylko szkoda, że niekiedy taki nieładny ma
ona zapach.

[krystek.fabuloso]

....A gdy Chłystek oczy nareszcie otworzył, resztki ...
22.03.2009 22:12
~Krystek fabuloso
....A gdy Chłystek oczy nareszcie otworzył, resztki szczęśliwości z siebie
otrząsając i z rozmarzenia głębokiego ku rzeczywistości powracając, rozglądać
się począł z niedowierzaniem, gdyż świat wydał mu się inny. Niektóre szyldy,
nazwy ulic oznajmiające, puste były, pustymi plamami ku niemu błyskały, w
zdumienie i pomieszanie coraz większe wprawiając. Podniósł się Chłystek,
niepewny, bo jak bez drogowskazu drogę właściwą znaleźć....
I dojrzał rozedrgane ślady jasnych słów, nieuchwytne dla niewtajemniczonych i
zaledwie ciężarem marzeń kierunek znaczące...i szedł pewnym krokiem coraz dalej,
powracając do blasków tęczy.

Nie wiem, co zdarzyło się piątkowej nocy, jedynie po reakcjach Waszych domyślać
się mogę...i domysły moje są straszne. Puste, białe plamy można barwnie
zapisać....starajmy się o to wszyscy

[krystek.fabuloso]

Zanurzał się w ciemność nocy przemykając pod ...
23.03.2009 21:20
~Krystek fabuloso
Zanurzał się w ciemność nocy
przemykając pod arkadami,
pod ciężkimi butami
rozsypywały się szorstko
płaty opadłego tynku,
ścigały go cienie
własnej postaci
drgające w dymie
haustu papierosa,
i nocne zmory,
w echo kroków
wtopione,
splątały szarym węzłem
zagubione
w myśli obrazy...

I nie tylko noc ciemna i obca, piętnem wyobraźni, osłabić może.
Poprzez białe, złu wydarte, plamy, zawsze już szarość ponura przeświecać będzie.

Ale dzień już dłuższy się dzieje i pestka grzechotać przestała - napęczniała,
kawałek słońca w niewolę wziąć gotowa ...a krokusów już zatrzęsienie na łąkach.

[krystek.fabuloso]

Ze stoków dalekich gór spływała ku dolinie jasność ...
25.03.2009 22:06
~Krystek fabuloso
Ze stoków dalekich gór spływała ku dolinie jasność poczętego dnia. Leniwa,
przeróżowiona poblaskiem młodego słońca, majestatyczna i pieszczotliwa. Budziła
świat odwiecznym rytmem powrotów i witana odgłosami różnorodności życia sunęła
bezszelestnie ku swojemu początkowi...
....i tak jest, że koniec często jest początkiem
....że jedno z drugim się przeplata
przenika
w jednoczesnych marzeniach o tym co ma być

[krystek.fabuloso]

Ranka, prawie każdego, zapewnia Alicia o swojej radości, ...
26.03.2009 21:10
~Krystek fabuloso
Ranka, prawie każdego, zapewnia Alicia o swojej radości, że Misogino jest, że
może postawić krok swój świeży, na cichej jeszcze podłodze tego miejsca, czasami
tylko skrzypliwej, zaspanej jeszcze, ale już zapraszającej.
Czuję zawsze swojski zapach tej podłogi, szczególną emulsją zaufania
polerowanej...i stąpam po niej ostrożnie, po śladach tych, którzy przede mną
przeszli, niektórzy bezpowrotnie, ale piętno swoje na zawsze odcisnęli.

I Jadzia dzieląca swoją szumną radość z koleżankami....tak więc pozdrowienia dla
Nich także
....beztroskie akcenty ku_felka humoru...niczym bryza figlarnego wiatru

....I zastanowił się Chłystek głęboko, myślał o ogromnych zapasach miodnego
napitku i spoglądając nań wiedział, że dopóki Źródło nie wyschnie, zawsze
pocieszyć się nim mógł będzie i nie tylko on, ale każdy kto pić z niego potrafi.
I wiedział, że Źródło wieczne było, bo moc w nim przetrwania była i właściwość
wiecznego się przejawiania...
A Mędrzec spojrzał ku Chłystkowi, kosturkiem w ziemię cicho puknął i głowę
lekkim ruchem skłoniwszy odszedł powolnym krokiem we wspólny świat krewniaczy.

A gdy motyl
miód z brzegu szklanki
spija
i w tęczy skrzydeł umieszcza,
sieje
pył wieczności
w źródle człowieczej
wszystkomożebności...

[krystek.fabuloso]

Zarzuca się Chłystkowi, że w alkoholizm łacno popaść ...
28.03.2009 17:12
~Krystek fabuloso
Zarzuca się Chłystkowi, że w alkoholizm łacno popaść może, jeżeli nadal
miodnym napitkiem, z dotychczasową częstotliwością, delektować się będzie.
Hmm...może to już rzeczywiście uzależnienie...ale jakże przyjemne i w tym
wypadku zupełnie szkodliwości pozbawione.
A co do cienkusza WU? Mocny on. I bezustannie, a miedzy innymi, do uzależnienia
miodnego się przyczyniający
....co w rzeczy samej nic innego nie oznacza, jeno pokłon niski łącznie z
zamiataniem podłogi czapkowym trzęsieniem.

Dlatego też pozostał Chłystek na swojej ławeczce, w cieniu sypiącej kwiatem
akacji....i zapachem słodkim kołysany, zapadł w popołudniową, sobotnią drzemkę.
Miłego weekendu.

[krystek.fabuloso]

Przeglądając wpisy misoginiańskie z dnia wczorajszego nad ...
30.03.2009 17:31
~Krystek fabuloso
Przeglądając wpisy misoginiańskie z dnia wczorajszego nad postem Mirki dłużej
się zasiedziałem.
Wzór na szczęście, szczęśliwość nasza w sztywne ramy wciśnięta!!! Cóż, to już
prawie jak nieszczęście!
Jakże inaczej słyszy się słowa: "szczęściara jestem"...bo telefon zadzwonił,
strzęp ulubionej muzyki spokoju dzień cały nie daje, sąsiad się do mnie
uśmiechnął, a ja do niego, katar lżejszy dzisiaj
Na pierwszy rzut oka drobiazgi, a jednak, niczym paciorki na sznurku, w ciąg
jeden się układają. I nieważne, długi on, czy krótki....ważne, że jest, że sobie
to w ogóle uświadamiamy.

....A Chłystek spoglądał w mizerny płomyk kaganka. Ciemniało. Dźwięczność życia
topniała w obejmującym go granacie nadchodzącej nocy. Pomiędzy konarami akacji
smętolił swoją pieśń samotny komar. Cień, zwabionej światłem ćmy, pomykał wśród
deszczu bezszelestnie opadającego kwiecia. Spokój był, głęboki, gwiazdami
rozmigotany.
Być może gdzieś daleko zaszczekał pies, może był to tylko zgrzyt kół spóźnionej
furmanki, być może trzaśniecie drzwiami, albo odgłos dawno przebrzmiałego śmiechu.
A gdy uronione przez liście krople wilgoci, ledwo widoczny już płomyk
musnęły...zgasł i oddech swój dymny, ostatni, z wiatrem pomieszał...drgnął
Chłystek, oczy przetarł.
I jak myślicie, czy był szczęśliwy?

I nie żal rozerwanego
sznura korali
nawet na kolanach
z pochyleniem czoła
nizać go

[krystek.fabuloso]

Przeglądając wpisy misoginiańskie z dnia wczorajszego nad ...
30.03.2009 17:31
~Krystek fabuloso
Przeglądając wpisy misoginiańskie z dnia wczorajszego nad postem Mirki dłużej
się zasiedziałem.
Wzór na szczęście, szczęśliwość nasza w sztywne ramy wciśnięta!!! Cóż, to już
prawie jak nieszczęście!
Jakże inaczej słyszy się słowa: "szczęściara jestem"...bo telefon zadzwonił,
strzęp ulubionej muzyki spokoju dzień cały nie daje, sąsiad się do mnie
uśmiechnął, a ja do niego, katar lżejszy dzisiaj
Na pierwszy rzut oka drobiazgi, a jednak, niczym paciorki na sznurku, w ciąg
jeden się układają. I nieważne, długi on, czy krótki....ważne, że jest, że sobie
to w ogóle uświadamiamy.

....A Chłystek spoglądał w mizerny płomyk kaganka. Ciemniało. Dźwięczność życia
topniała w obejmującym go granacie nadchodzącej nocy. Pomiędzy konarami akacji
smętolił swoją pieśń samotny komar. Cień, zwabionej światłem ćmy, pomykał wśród
deszczu bezszelestnie opadającego kwiecia. Spokój był, głęboki, gwiazdami
rozmigotany.
Być może gdzieś daleko zaszczekał pies, może był to tylko zgrzyt kół spóźnionej
furmanki, być może trzaśniecie drzwiami, albo odgłos dawno przebrzmiałego śmiechu.
A gdy uronione przez liście krople wilgoci, ledwo widoczny już płomyk
musnęły...zgasł i oddech swój dymny, ostatni, z wiatrem pomieszał...drgnął
Chłystek, oczy przetarł.
I jak myślicie, czy był szczęśliwy?

I nie żal rozerwanego
sznura korali
nawet na kolanach
z pochyleniem czoła
nizać go
ciągle od nowa...

[krystek.fabuloso]

Odsunąłem talerz z niedojedzonym spaghetti. Na rdzawych ...
31.03.2009 18:04
~Krystek fabuloso
Odsunąłem talerz z niedojedzonym spaghetti. Na rdzawych resztkach pomidorowego
sosu połyskiwały żółtawo oka tłuszczu. Na pewno wołowego, w tym lokalu
oszczędzali na oliwie. To chyba przez ten tłuszcz straciłem apetyt...a może
przez nieciekawe dźwięki płynące od strony kuchni. Przypominały odgłos wyżymania
brudnych ścierek, woda pluskała ciężko i jakby lepko. Nikt tego nie słyszał
oprócz mnie. I tak o tej porze przesiadywało tu niewielu klientów. Robotnik w
poplamionym kombinezonie, w skupieniu i szybko, pałaszujący frytki, podczas gdy
w stojącej obok szklance piwa, powoli, kurczyła się piana. Jakaś, zapatrzona w
siebie, parka tuż obok drzwi. Ona z bałwochwalczym wyrazem uwielbienia w oczach,
on z pewnym siebie uśmiechem podmiejskiego podrywacza. Pod ścianą, znany mi już,
student konserwatorium muzycznego przerzucał pomięte kartki pełne bazgrołów nut
i co chwilę zerkał w, sieczone gęstym śniegiem, okno. Już trzeci tydzień
przychodził tu czekać, zawsze o tej samej porze, zawsze w tej samej,
wyświechtanej kurtce i słuchawce w jednym uchu. Pewnie słuchał coś rytmicznego,
gdyż chwilami poklepywał szybko kolano i cmoktał raptownie powietrze, aby zaraz
potem powrócić do swoich nut i tęsknego wypatrywania. Obok prowadzących donikąd
schodków, na nieprzyzwoicie wysiedzianym fotelu rozparła się teściowa
właściciela. Kołysała się w półśnie pochrząkując gwałtownie, potężny biust
falował chaotycznie. Jej syn, także okazałej postury, powolnym i znudzonym
ruchem wycierał szklanki. Wszystko przenikał duszący zapach dymu z papierosów,
od strony toalety powiewało chlorem.
To był mój wieczór, jeden z wielu przed i jeden z tych, co miały jeszcze nastać.
Robotnik zje swoje frytki, student nie doczeka się na dziewczynę, ani teraz, ani
za miesiąc. Zakochana parka zakończy ten dzień dzikim seksem, pojutrze nie będą
już nic o sobie wiedzieć. Będzie dobrze, jeżeli teściowa pójdzie wcześniej spać
i nie zrobi, jak zwykle, awantury...
Wstając od stołu szurałem mocno krzesłem. Chyba chciałem inaczej zaakcentować
codzienność. Nic się nie stało, właściciel nadal nudził się przy szklankach.
Odszedłem w swoją samotność zabierając ze sobą obraz porzuconej na obrusie,
złamanej wykałaczki...

...A Chłystek pokiwał tylko głową...tylko na taki gest mógł się zdobyć

[krystek.fabuloso]

Ale wnet uniósł Chłystek głowę, uszy ciekawie nastawił. Z ...
02.04.2009 12:28
~Krystek fabuloso
Ale wnet uniósł Chłystek głowę, uszy ciekawie nastawił.
Z daleka odgłosy radosne dochodziły. Słyszał warkot bębenków i przeciągłe
kwilenie piszczałek, rytmiczny brzęk tamburynu i wesołe przytupywanie.
I wnet potem, gdy muzyka głośniejszą się stała, wysypał się na ulicę korowód
odświętnie przybranych mieszkańców.
Nie spieszyli się, mieli czas. I radość mieli w obliczach, a w stopach ochotę
wielką do plasów wszelakich. Stukały w głośnych toastach, miodnym napitkiem
napełnione puchary. Wiatr tarmosił lekkie i oślepiająco białe, lniane togi i
zwiewał płatki róż z przystrojonych, kwietnymi wieńcami, głów.
Weselisko to było...a może rocznica, świętowanie ważnego wydarzenia?
I wiedział Chłystek. Ile istnień na ziemi tyle świętowań...każdy ma swój dzień.

Ciężki wybór dawania;
słowa, zapach kwiatu,
dotyk pąka jabłoni
czy klejnoty,
porannej rosy kryształy,
co w sobie tęczę
wiosny rozsypały...

Alicjo, wszystko, albo co chcesz ...z najlepszymi życzeniami

[krystek.fabuloso]

No tak, no tak...no tak. Stali całą gromadą niczym, ...
04.04.2009 15:14
~Krystek fabuloso
No tak, no tak...no tak.
Stali całą gromadą niczym, ciasno zbite ze sobą, stadko owiec. I stali tak od
dłuższego już czasu, popatrując na siebie bezradnie, z poszarzałymi twarzami,
niezdolni do wykonania najmniejszego, celowego ruchu. W powietrzu unosił się
gryzący swąd spalonych przewodów i było zimno. Tego chłodu nie odczuwali. Nie
był ważny, nie miał znaczenia w obliczu nieopisanego. Nie czuli bezlitosnego
wiatru kąsającego skórę sinymi śladami, ani ostrych, zmrożonych grud ziemi pod
stopami i powtarzając bezustannie te same słowa nie rozpoznawali swoich
twarzy.Spoglądali na dziki obraz przed sobą, spoglądali z uporem, w wytężonym
skupieniu i bez zrozumienia. Całą grupką, jednocześnie, jakby pchnięci
niewidzialną ręką, odsunęli się na bezpieczna odległość od wijącego się w
szaleńczych podrygach, skrzącego kabla..aż do momentu, gdy plując fioletowym
światłem zanurzył się z głośnym sykiem w na pół zamarzniętej kałuży. Najmłodszy
chłopiec ożywił się nieco. Kierowany, mętnym zapewne, wspomnieniem położył palec
na wydętych do dmuchania wargach, lecz zdobył się tylko na jękliwe, starcze
westchnienie.
Stali coraz bardziej skurczeni w sobie, mała grupka w obliczu przerastającej ją
grozy zgliszcz i zaprzepaszczonego na zawsze szczęścia....
Gwałtownie wykrzyczany lament, spazmatyczny i rozpaczliwy, rozbębnił spopielałą
pustkę.

W tym samym czasie, nawet mgnieniu oka, wszędzie, tysiące ludzi opłakiwało swoje
tragedie.

.....Spoglądał Chłystek na swój czysty świat. I wiedział, że nie tylko
nieszczęście panem jest wszechrzeczy.
W tam samym czasie, nawet mgnieniu oka, wszędzie, tysiące ludzi świętowało swoją
radość.

[krystek.fabuloso]

Spoglądał Chłystek ponad głowami szczęśliwców, hen do ...
07.04.2009 19:26
~Krystek fabuloso
Spoglądał Chłystek ponad głowami szczęśliwców, hen do krainy nieszczęścia.
Zawodzenia słyszał, wzajemne oskarżenia, lamenty i okrzyki rozpaczy.
Słyszał, głową kiwał, łza w oku ostrą solą piekła...współczucia był pełen i
dlaczego pytań. A przecież wiedział, że ogromu cierpienia, żaden człowiek pojąć
w pełni nie potrafi, dopóki nieszczęście jego samego nie dotknie, dopóki własne
ciało rany głębokiej nie dozna, a ręka nie dotknie łez najbliższych.
I na nic prawda, że gdzieś ktoś w radości tańczy, że dziecię się rodzi, że dwoje
młodych miłość sobie wiekuistą przysięga, lekarz-cudotwórca, w karkołomnej
operacji, gasnący płomyk nowym życiem rozdmuchuje, a gdzieś daleko biegacz pobił
nowy rekord świata.
Z radością i szczęściem nie trzeba się godzić...z nieszczęściem tak....może kiedyś
....w ciszy.

[krystek.fabuloso]

Czas nadszedł, abym i ja lament przed białą ścianą ...
12.04.2009 15:47
~Krystek fabuloso
Czas nadszedł, abym i ja lament przed białą ścianą uskutecznił.
Nie jest to Ściana Płaczu - gdzieżbym śmiał porównywać, ale przecie palce bolą
od rzucania nań grochu.
A czas skąpo u mnie wymierzony i niecierpliwość tym większa, gdy grochu kosz
cały, a ściana dalej stoi niewzruszona...bezlitosna.
Szczęściem wielkim, w dniu tak ważnym szczelinkę małą udostępniła - nadzieję mam
wielką, że przedwcześnie ktoś jej nie zamuruje

I smucić się nie trzeba
kaprysami rzeczy,
a podać w koszyku
świętości dnia tego,
ręka machnąć
i w rozturlanym śmiechu
skrzatopodgrzybnych
bajek poszukać....

Wesołych Świąt

[krystek.fabuloso]

Z rosnącym zainteresowaniem przyglądali się poczynaniom ...
14.04.2009 16:56
~Krystek fabuloso
Z rosnącym zainteresowaniem przyglądali się poczynaniom Kucharza. Uchodził za
najlepszego w swoim fachu. Oczywiście wizyta w jego miniaturowej restauracji
kosztowała niebywale pieniądze, a termin godzinnego pobytu trzeba było
rezerwować ponad rok wcześniej. Już od miesiąca spoglądali z utęsknieniem na,
zakreśloną czerwonym mazakiem, datę w kalendarzu. Spoglądali na nią z uroczystym
rozrzewnieniem, nabożeństwem prawie, gdyż to ona zapoczątkować miała przełom w
ich szarym życiu.
Siedzieli wiec wygodnie na wysokich stołkach z miękkimi oparciami, każde z nich
w uroczystej pelerynie z ledwo widocznymi wycięciami na ręce...zupełnie jak para
po przeciwnej stronie, a jednak z małą różnicą. Tamci mieli srebrne przepaski na
głowach - pewnie zamówili droższe menu. Wiadomo, Najwyższa Sfera. Pomimo
bojaźliwego szacunku dla pozycji, On skłonił w Ich kierunku głowę i wstrzymując
oddech marzył, że mu odpowiedzą. Odpowiedzieli. Ostatkiem sił zapanował nad
potokiem czołobitnych słów i tylko, z najwyższą godnością, przymknął potakująco
powieki. Kolana mu dygotały pod długą peleryną, u swojego boku poczuł, buchające
nagłym, przepoconym ciepłem, ramię. Ona także ledwo nad sobą panowała, ale
miesiące treningu, przygotowań do stosownych reakcji na każdą, najbardziej
niewiarygodną nawet sytuacje, robiły swoje. Nadal siedzieli spokojnie, z
wyniosłą obojętnością, a przecież za szeroką, pancerną szybą zbierało się coraz
więcej widzów. Do rozpoczęcia, do gongu brakowało zaledwie parę minut, a tutaj
rozstrzygała się ich przyszłość.
Nareszcie Kucharz zakończył Ceremonię Wstępną, okadzanie i mantry, po czym
pokropił ich pokornie schylone głowy wodą z Biotopu Sugesty - to też miało swoją
cenę, jako że był to jedyny wyświecony biotop w Kraju. Kobieta po
przeciwnej stronie kichnęła znienacka.
On nie zareagował najlżejszym nawet drgnięciem, pomimo że zachowanie jej, w tym
otoczeniu, oznaczało punkty karne na Liście Grzechów Higienicznych i poważne
konsekwencje...gdyby tylko nacisnął przycisk meldunkowy. Minutę potem, pierścień
Mężczyzny błysnął Światłem Wdzięczności, a On wiedział już z całą pewnością, że
oto otworzyła się przed nimi brama do Najwyższych Sfer i tym samym do
przywilejów, tytułów funkcyjnych, sypiącego się bogactwa i inhalacji powietrzem
z okresu prekambru...dwa razy do roku!
Był tak zachwycony i, dzięki Bogu, tym zachwytem tak sparaliżowany, że bez
zdziwienia przyjął z rąk Kucharza, wyśpiewaną przeraźliwym altem, potrawę...
......Rybie udka.

[krystek.fabuloso]

Najważniejszą właściwością lotu, np. ptaka, jest to, że ...
15.04.2009 18:12
~Krystek fabuloso

Najważniejszą właściwością lotu, np. ptaka, jest to, że odbywa się w powietrzu,
ponad naszymi głowami.
I nie ma znaczenia na jakich wysokościach się odbywa, pozostaje lotem - nigdy
ruchem naziemno pełzającym. Ileż marzeń człowieczych z lataniem się wiąże i
jakże często słów pochodnych do wyrażania wzniosłości, niezwykłości używamy:
lotny umysł, lotna myśl, wzlatywać na wysokości. Wszystko wiec, co ponad
przeciętne, umiejscawiamy ponad naszymi głowami. Wszystko, co ponad przeciętne
układamy na ołtarzu wysokości, aby w należnym uznaniu wznosić ku temuż oczy,
przykładem się budować, a może też do niego wnosić...cegiełkę dokładać w budowie
człowieczego wizerunku.
I nie raz mur, w posadach mocno stojący, w Ścianę Płaczu się zamieni, nie raz
szara patyna, uporczywa, przebić się nie dozwala, zniechęca, bojaźnią
napawa....Aby w chwili, która już dawno zaistnieć miała, ale dopiero teraz i
właśnie teraz w szerokiej świadomości się objawiła, buchnąć światłem odkrywczym
i w poświecenia odważnym.
....bo w każdym locie nie tylko bezgraniczność, ale i nadzieja odwieczna się kryje

A Chłystek aż po kolanach z uciechy się poklepał, a widząc w trawach wilgotny
ślad ślimaka pomyślał, że jednak i w pełzaniu różnorodność się przejawia i jakże
lotne myśli określić bez porównania z tymi, które się ślimaczą

[krystek.fabuloso]

Poruszam się z wolna w pianie ...
17.04.2009 22:04
~Krystek fabuloso
Poruszam się z wolna
w pianie
zbitego na kwaśne jabłko
dnia,
w skundlonych chwilach
padania na twarz,
marionetkowej grze
w dwa ognie.
.....poruszam się z wolna
gotowy do skoku
nibydrapieżnika,
jakże śmiesznie rozpaczliwego,
bezpazurzastego
i w ślepo...

Nie każdy jednak dzień beznadzieją oddycha i po zachmurzonym jasny przychodzi. I
gdyby Chłystek za Scarlett powtarzać lubił, powiedziałby jej słowa....

[krystek.fabuloso]

Tej nocy niespokojnie wyły psy. Rozpoczął stary, obolały ...
20.04.2009 19:10
~Krystek fabuloso
Tej nocy niespokojnie wyły psy. Rozpoczął stary, obolały od reumatyzmu, owczarek
niemiecki, lecz jego krótkie szczekniecie zabrzmiało raczej jak ostrzeżenie.
Natychmiast odpowiedziało mu parę skowytów wykończonych gwałtownym ujadaniem i
trwało to, z małymi przerwami, aż do brzasku. Cisza zapadła raptownie, tak
głęboka, że po paru minutach stała się wręcz przykra. Zdawało się, że nawet
wiatr ustal, aby po pewnym czasie poruszyć niezdecydowanie gałązkami akacji.
Sypnęły się skąpym deszczem resztki przywiędłych kwiatów, ale po raz pierwszy
nie wplatały się we włosy Chłystka. Nie siedział tego ranka na swojej ławeczce.
Pozostał dłużej w domu, ciągle w półśnie, gdyż większość nocy niespokojnie
wsłuchiwał się w ciemność i prorocze wizje nie pozwalały zamknąć mu oczu. Nawet
miodny napitek nie podziałał jak zwykle. I stało się, że kilka minut po
wschodzie słońca rozległ się w miasteczku dźwięk Wroga. Był to odgłos złośliwie
chaotyczny, ociekający szarością, napastliwy. Uniósł Chłystek głowę i wiedział,
że także inni czoła śmiało odkryte w tym samym kierunku zwrócili. I cóż z tego,
że odgłos Wroga tornadem szaleńczym skrzyżowania głównych ulic nękał, plewy
jałowego ziarna nawiewał...mury stały i pękać nie zamierzały.
Nie raz jeszcze ostry kamień weń uderzy i odbity bezradnie się potoczy, nie raz
jeszcze rysa, tępym gwoździem nakłuta, sprzeciw wzbudzi....

W porze sjesty zamilkło psie skomlenie.

[krystek.fabuloso]

Myślę o Tobie niezaprzestannie, ...
24.04.2009 11:00
~Krystek fabuloso
Myślę o Tobie niezaprzestannie,
porywczo.
Rozpatruję wielostronnie
każdą chwilę
wydobytą z otchłani
przemijania,
gdzieś między nami,
pomiędzy czasami
pasm możliwości
splątanych w uścisku
przeznaczenia,
okrutnego,
bez duszy
i bez przyszłości.
Myślę jednak,
wybieram klejnoty
z echa dawnych głosów
i ciągle wspominam
ten wyjątkowy zapach
kobiecych włosów...

Rozrzewnił się Chłystek w tych wspomnieniach i odnalazł w nich płomień
niezniszczalności.

[krystek.fabuloso]

Z samego początku, aby nieporozumień nie było - można mnie ...
26.04.2009 20:08
~Krystek fabuloso
Z samego początku, aby nieporozumień nie było - można mnie uszczypnąć - ale się
nie dam i szybko uszczypliwej dłoni klapsa przyłożyć mogę
Docętowe chmurki wysoko ponad głowami i dlatego nurzanie się w nich utrudnione
wielce, chyba że deszczem opaść by zechciały, a ja parasol mam mocny, masywny i
z tego gatunku, co to już w wielu wypadkach służył jako laska do odganiania
kąśliwych kostkodoskakiwaczy...co nie znaczy żem listonosz...chociaż listy nosić
wszystkim misoginiańskim paniom zaszczyt byłby dla mnie niebywały

A jako, że jabłoń
do kwietnego skoku się szykuje
i wiosna
żółtym pyłem
zakamarki wypełnia,
głaszczę nieodmiennie
przędzę jedwabiu
w lotnej myśli,
i rozjaśniam
pomrok samotności...

...innej już niż niegdyś bywało - z czego wniosek, że kawałek podłogi wielce
znaczącym miejscem być może.

[krystek.fabuloso]

Gdyby wzięła pod uwagę pozornie senny wiatr, który już od ...
28.04.2009 13:26
~Krystek fabuloso
Gdyby wzięła pod uwagę pozornie senny wiatr, który już od samego rana czołgał
się po okolicy, ciepły i duszący niczym czad, przygotowana by była na to, co
nastąpiło potem. Tuz po śniadaniu pobiegła do ogrodu podlewać kwiaty. Jeszcze
żyły, pomimo że spękana ziemia łapczywie wchłaniała każdą kroplę wilgoci i nadal
pozostawała sucha jak pieprz. Stała wiec nieruchomo, z wężem w dłoni, i
bezmyślnie spoglądała na srebrzysty strumień wody, potem posuwała się
automatycznie krok dalej, następny krok...do płotu, z powrotem. Powietrze
zaczęło pachnieć wilgotną ziemią, ale tylko na moment, gdyż parę chwil później
potężny upał zadusił i tę odrobinę świeżości. Zegar na dalekiej wieży zaczął
powolnie wybijać godziny. Liczyła machinalnie. Dziewiąta. W trakcie zwijania
węża myślała, że musi pojechać do miasteczka. Należało uzupełnić zapasy w
lodówce i Eryk napomknął wieczorem, że ma gdzieś obiad i kolację, a na to konto
chce lody, wyłącznie lody. Malinowe. Innych nie uznawał. Zastanawiała się
właśnie czy płacić kartą, w portmonetce miała trochę drobniaków i jakiś mały
banknot, a ze względu na upały, sklepikarz bezczelnie żądał wygórowanych cen za
niemal wszystko...układała w głowie plan podlewania warzywniaka i kolejność
zakupów, i treść maila, z którym już od tygodni zwlekała. Doszła też do wniosku,
że nowa torebka jak najbardziej pasuje do wydeptanych już trochę sandałów. Były
wygodne i tylko w nich czuła się bezpiecznie prowadzać samochód.
I w tym samym momencie, jeszcze zanim doszedł jej uszu huk pękającej pinii,
ujrzała kłęby dymu, koszmarnie rozdygotane w drgającym od gorąca powietrzu. Tyle
już razy słyszała porady burmistrza na wypadek pożaru lasu, teraz nie pamiętała
żadnej. Jedyne co czuła, to lodowate stróżki potu obficie płynące po plecach i
dziwne mrowienie w palcach. I wielkie zdziwienie, że jednak się stało, i coraz
większą wściekłość na Eryka, który bełkocząc coś niezrozumiałego, kręcił się
bezsensownie obok taczki, a w pewnej chwili, wywracając oczami, zwymiotował
prosto na jej ulubiony krzak pnących róż. Wstrząsnęło nią z obrzydzenia. Czegoś
takiego mogla się spodziewać, nigdy nie było z niego pożytku. Wstrzymała się,
aby go nie zdzielić wężem po głowie i warcząc jak zły pies kazała mu wsiadać do
samochodu. Wykonując jej rozkaz uśmiechał się z ulgą, szczęśliwy, że ktoś podjął
za niego decyzję.
Rozejrzała się dookoła. Ogień rozprzestrzeniał się błyskawicznie i jedyna droga
musiała, w międzyczasie, być już nieprzejezdna.
Szkoda, że nie wzięła pod uwagę porannych zwiastunów katastrofy, straciłaby
tylko dom.
Teraz trzeba było walczyć o siebie...

[krystek.fabuloso]

A gdy majowe brzaski w słodkim rozpanoszeniu ...
03.05.2009 21:58
~Krystek fabuloso
A gdy majowe brzaski
w słodkim rozpanoszeniu
szmaragdowy półmrok kniei
rozgarnęły,
rozkedzierzawiać paprocie się poczęły.
Alabaster konwaliowych dzwonków,
pocałunkiem słońca muśnięty,
rozperlił woskową duszę
i poranna głuszę zapełnił
darem upojnego pachnidła.
Wierzba,
w wiotkich pląsach roztańczona,
jeziorne fale wygładza
i nie płacze, smutków nie sieje ,
bo gdy z majowym wiatrem
świat się na nowo odradza,
uśmiech sam się pojawia

I śnił to Chłystek, i marzył o tym aż do zmroku, aż do momentu, gdy chłodniejszy
wiaterek przypomniał, głuchym strzykaniem, niezbyt już młode kości. Pomyślał, że
być może okłady z Zajęczej Skórki coś na tę dolegliwość pomóc by zdołały, lecz
zdecydował, że o wiele przyjemniej przytulic się będzie do ciepłego kociaka

[krystek.fabuloso]

Przestał śnić 23 czerwca. Pamiętał dokładnie tę datę, tym ...
10.05.2009 20:00
~Krystek fabuloso
Przestał śnić 23 czerwca. Pamiętał dokładnie tę datę, tym bardziej, że tego
dnia, z głośnym hukiem, zawaliła się stara szopa Macieja. Co prawda
przepowiedział, że stanie się to z jego domem, a przyczyną będzie podwójne
uderzenia pioruna, nie mniej od prawdy dzieliło go tylko banalne 20 metrów i w
związku z tym większość sąsiadów spoglądała na niego z lękliwą czcią. Poczałkowo
odczuwał coś w rodzaju zadowolenia, przyjmował przyjacielskie poklepywania po
plecach i zakrapiane kolacje, zaciekawionych jego przepowiedniami, samotnych
wdów. Żadną nie był zainteresowany, nie potrafił, wolał żyć wspomnieniami o
Magdalenie. I dlatego potrzebował swoich snów.
Odeszła przed laty, tak samo cicho, jak przyszła, aby po paru miesiącach
wypowiedzieć nieśmiałe "tak" i złączyć się z nim na zawsze. Nie dotrzymała
słowa, a raczej los, w swojej bezwzględnej niesprawiedliwości, uderzył w
najmniej spodziewanym momencie, a karetka pogotowia przybyła zbyt późno.
W początkowym otępieniu spędzał całe godziny wpatrując się bezmyślnie w otwartą
szafę z jej garderobą i wdychał, z każdym dniem słabszy, zapach perfum. W
łazience, jej kosmetyki pokrywały sie coraz grubszą warstwą kurzu, nie ruszył
ich jednak nawet o milimetr. Tylko raz, w odruchu desperacji, wyrzucił do kosza
sypiące się z pękniętego opakowania, waciki i długo nie mógł się uspokoić, gdyż
wydawało się jemu, że popełnił czyn haniebny. Parę miesięcy pozostawił na łóżku,
obok swojej, jej poduszkę i w momentach złudzenia starał się wychwycić kołyszący
nią oddech, aby nad ranem budzić się wtulony w chłód mokrej od łez poszewki.
Przeraził się, gdy któregoś dnia zapomniał kształt jej uśmiechu, miękki ton
głosu, gdy wolała go przez okno...kochanie. Zamazały się ślady palców na starym
wazonie z Murano, zapach perfum stal się niewyczuwalny, a jej ulubiona
filiżanka, nieopatrznie strącona ze stołu, rozsypała się w setki ostrych
okruchów. Skaleczył się, ból trochę go otrzeźwił, ale też zabrał ostatnie
wspomnienie dotyku jej dłoni.
I wtedy pojawiły się sny. Wyraziste, piękne, stały się najbardziej realną
częścią jego życia. W nich był naprawdę sobą. przychodził wieczorem do domu,
pospiesznie łykał, przyniesioną w papierowej torebce, kolacje i skracając do
minimum wieczorną toaletę rzucał się z niecierpliwością na łózko...i czekał.
Zwykle przychodziła do niego w aureoli łagodnego światła, zawsze w tej samej,
zwiewnej, pastelowej sukience, spoglądała mu z nieśmiała zalotnością w oczy, po
czym, ruchem pełnym wsparcia, ujmowała jego dłoń i rozpoczynali wędrówkę przed
siebie, całą noc. Otaczało ich nieskazitelne piękno, nie zwracał na nie uwagi.
Widział tylko ją. I upajał się bezustannie jej tanecznym krokiem, cichym,
kojącym głosem, uśmiechem tak łagodnym i świetlistym, że widząc go zapominał ze
wzruszenia oddychać. Był bezgranicznie szczęśliwy i nigdy nie pomyślał, że to
także może się kiedyś skończyć.
Przestał śnic 23 czerwca, Magdalena zniknęła.
Miesiąc po zawaleniu się szopy Macieja zrozumiał, że sny nie powrócą i po raz
pierwszy od dłuższego czasu spojrzał w lustro. Nawet uśmiechnął się lekko do tej
obcej twarzy straszącej obwisłymi powiekami i posiwiałą, na oślep przyciętą,
brodę. Uśmiechnął się jeszcze raz i, wsłuchując się jak urzeczony w krótki
skowyt własnego szlochu, szarpnął klucz apteczki.
Dopiero, gdy był już na skarpie wstrzyknął sobie podwójna dawkę. Tu było ich
ulubione miejsce. To tu, po upojnej, lipcowej nocy, marzyli o przyszłości
wspólnego dziecka, którego jednak nigdy się nie doczekali. Szeptali życzenia
spadającym gwiazdom, spoglądali na odpływające wraz z falami wianki....co rok, w
każdą Noc Świętojańską. Tej nocy siedział na zrębie skarpy sam, nieopisanie
zmęczony. I gdy w złudnym majaku pojawiła się nareszcie postać Magdaleny, po raz
pierwszy nie zwrócił uwagi na jej pomocną dłoń...Odepchnął ją

Chłystek zastanowił się krótko, a chwilę potem pogroził mi żartobliwie palcem
-Ej Krystku, Krystku, jeżeli nadal będziesz pisał takie rzeczy, to jeszcze ktoś
pomyśli, że chandryczysz, albo że lubisz pleść niestworzone rzeczy.

[krystek.fabuloso]

Ja jestem Danek, oooo, największy samochwała i najmilszy ...
14.05.2009 19:26
~Krystek fabuloso
Ja jestem Danek, oooo,
największy samochwała
i najmilszy smok...

....śpiewali rówieśnicy z mojego dzieciństwa.
Oczywiście, nikt z nich Dankiem nie był, a tym bardziej smokiem, ale w tym
momencie, dla zabawy, przybierali to imię tak, jak my tutaj przybraliśmy nicki.
Nie znam nikogo z Was, z żadnym z Was nie zamieniłem prywatnie słowa i od nikogo
nie wymagam ujawnienia prawdziwego imienia.
Cóż to dać może, czegóż więcej się o Was dowiem?
A ja? Mógłbym także zaśpiewać...

Ja jestem Chłystek, oooo,
najmilszy Chłystek
i dziwaczny Krystek
ojojojoj...

Powiem jedno. Na tym wątku pojawiam się od początku i jedynie pod nickiem
Krystek fabuloso, ale gdybym go nawet zmienił, pozostałbym tylko i wyłącznie
sobą

[krystek.fabuloso]

Wolnym krokiem posunął się Czarownik ku środkowi areny. ...
15.05.2009 17:13
~Krystek fabuloso
Wolnym krokiem posunął się Czarownik ku środkowi areny. Poprawił złociście
rozgwieżdżone, granatowe niebo swoich szat, po czym, uroczyście chrząkając,
uniósł ponad głowę czarna różdżkę, pokaźnych rozmiarów.
Widownia wstrzymała oddech. Tylko staruszka w pierwszym rzędzie chichotała
nerwowo i powiewała, nie wiadomo dlaczego, białą chusteczką.
-Abrakadabra - zagrzmiał głos Czarownika - Abrakadabra i Simsalabim, i Raz, dwa,
trzy !!!
I w tym samym momencie zamienił się w goryla. Zamiast różdżką wywijał sporą
gałęzią i wyraźnie celowa bananem w staruszkę.
Na arenę wpadł lew. Rozejrzał się groźnie wietrząc krew, już miał skoczyć w
kierunku wyznaczonym lotem skórki banana, gdy w połowie drogi opadł miękko na
ziemię i przebierając szybko łapkami szerzył zęby w króliczym grymasie.
-Abrakadabra - skandował goryl głosem Czarodzieja..jak gdyby nigdy nic
-Simsalabim - zaryczał królik i aż przysiadł, wystraszony jego lwim tonem.
-Raz, dwa, trzyyyyyyyyyy - kwiczało prosię wzbijając się przy ostatnim słowie w
powietrze i zawodząc śpiewnie do wtóru swych skrzydełek komara.
Widownia wpadła w panikę. Niektórzy spoglądali ze strachem na swoich sąsiadów w
bolesnym oczekiwaniu na...kły, pazury, uśmiech nimfy, zeza, twarz modelki albo
mordercy...w wyczekiwaniu na kogoś innego.
-Abrakadabraaaaaaaaaaaaaaaaa - wrzasnął goryl
......i było tak, jak było

[krystek.fabuloso]

Szyny. Szyny kolejowe. Rytmiczny stukot metalowych kół. ...
16.05.2009 21:15
~Krystek fabuloso
Szyny. Szyny kolejowe. Rytmiczny stukot metalowych kół. Ostry zapach oleju,
ciepłej rdzy, panoszącej się na trasie kocanki i rozkładających się od lat
ludzkich wydzielin. Stukają koła, zgrzytają na zakrętach, niosą i splatają ze
sobą ostatnie jęki losu tego, co położył się na torach. Z własnego wyboru?
Dlaczego? I tego, popchniętego siłą rozbestwienia duszy. I tego, miękko
przyduszonego alkoholową pomroką. Tego, co się potknął, co w nocnym
zobojętnieniu samochodem najechał znaki drogowe pomijając. I tych, niczym snopy
bezwładne, rozrzuconych w grozie katastrofy.
Tylko ten, co spojrzał wie, co się w nim samym dzieje.
Tak Krzysiu powiedział.
Przed laty, początkującym studentem będąc, słuchałem opowieści naocznego
świadka. Lata siedemdziesiąte. Wielka katastrofa. Pociąg, poprzez noc
rozespanych pasażerów niosący. Parę sekund, przechodzącego ludzkie pojęcie,
przerażenia....i rozlewająca się w setkach jęków boleść.
Pomoc przyszła dopiero po dwóch godzinach. Zbyt późno, aby ratować wielu
czepiających się rozpaczliwie krawędzi życia, tamować krew, ratować przed
uduszeniem, odebrać dziecko przedwcześnie rodzone przez kobietę ze zmiażdżonymi
nogami....Tego wszystkiego dokonała moja koleżanka. Potłuczona, zakrwawiona,
czołgała się wśród nieszczęsnych, opatrywała rany podartą na strzępy odzieżą i z
groźnie zmarszczonym czołem stawiała opór śmierci. Parę razy zemdlała z bólu.
Znaleziono ja tak, zaciskającą palcami, buchającą krwią, ranę ostatniego,
uratowanego przez nią człowieka.
Spóźnieni ratownicy otrzymali medale za wzorcową akcję. O niej nikt nie pomyślał.
Pamiętam, zbieraliśmy podpisy prosząc władzę o oficjalne uznanie jej zasług.
Długi czas chodziła ze śladami katastrofy na twarzy, utykała po zdjęciu gipsu.
Za całą, pieniężną nagrodę, którą po miesiącach otrzymała kupiła sobie modne
kozaczki. Nigdy ich nie założyła.

Na zawsze zapamiętałem wyraz jej oczu, gdy opowiadała o tamtej nocy....Krzysiu,
Ty wiesz....

[krystek.fabuloso]

Przerwę w pisaniu zrobiłem, gdyż absorbowały mnie ostatnio ...
20.05.2009 14:24
~Krystek fabuloso
Przerwę w pisaniu zrobiłem, gdyż absorbowały mnie ostatnio pozawątkowe sprawy.
Towarzyszyłem osobie zaprzyjaźnionej w być może ostatnich odwiedzinach.

Miesiące wiosny i lata są czasem szczególnym. Wakacje, urlopy - każdy na to
czeka, i czuje tak naprawdę, że żyje. Wszystko naokoło tętni życiem,
entuzjazmem, radością i tylko to chcemy widzieć.
Jednakże jest jeszcze to obok, to, czego na co dzień nie spostrzegamy, bo do
życia prawie już nie należy, a jest już tylko jego krawędzią. Myślę o ludziach
chorych, bez możliwości powrotu i uwięzionych w swoich wyniszczonych,
cierpiących ciałach. Pieśnie pisała o takich ludziach dr. Elisabeth
Kuebler-Ross, słynna badaczka stanów śmierci klinicznej. Porównywała ludzką
duszę do pięknego motyla uwięzionego w kokonie. W momencie, gdy kokon jest
zniszczony, niezdolny do utrzymania w sobie życia, motyl uwalnia się i odlatuje
ku światłu. Nie zawsze nam służy kokon do późnej starości. Często bardzo krótko,
jak w przypadku umierających dzieci i wtedy odczuwamy to jako wyjątkową
niesprawiedliwość. Jednakże opiekę i troskę należy ofiarować każdemu, bez
względu na wiek i czas jaki pozostał.
Niektórzy mają to szczęście, że ten ostatni etap życia mogą spędzić w domu,
wśród bliskich. Inni, z różnych powodów, nie mogą tego doświadczyć, ale czasami
maja szczęście i stają się mieszkańcami dobrze prowadzonego hospicjum. Z
rozmysłem użyłem słowa mieszkaniec, a nie pacjent. W tym ostatnim kryje się
nadzieja zdrowia - mieszkańcy hospicjum już jej nie mają. Tu jest ich ostatnie
mieszkanie. Tu czekają na tę ostatnią, największą przeprowadzkę...w nieznane
Wszystko, co jest nam nieznane budzi niepokój, lęk, aż do momentu poznania,
przystosowania się.Tego, co następuje po życiu poznać nie można i dlatego
wszyscy lękamy się śmierci. Boimy się tego wyrazu, boimy się wszystkiego, co
jest z nim związane, a przede wszystkim boimy się przyznać przed samym sobą, że
i nas to w końcu czeka. Ciebie i mnie - wszystkich ! Z jedną różnicą. My nie
wiemy kiedy, oni wiedzą, że są już blisko.
To, że nie wiemy kiedy jest błogosławieństwem - pozwala nam skupić się na życiu,
a jednocześnie (i to jest smutne) zapomnieć, że są jeszcze ci inni. Ci, którzy
przechodzą przez wszystkie możliwe etapy strachu, cierpienia i beznadziei,
często opuszczenia. Ci, dla których ta odrobina miłości, przekazana chociażby
skinieniem głowy, uśmiechem, prostym dotykiem ręki, nabiera znaczenia
niewyobrażalnego dla tych, którzy nie wiedzą kiedy.
A przecież każdy z nas może przyczynić się do tego, aby motyl spokojnie
rozprostował skrzydła..do ostatniego lotu...

...Dlaczego to wszystko pisze?
Są ludzie, dla których nic nie jest ważne poza sianiem nienawiści
...i zaślepienie ich nie pozwala im rozwinąć się w człowieka
A przecież, nie wiadomo czy starczy im czasu...gdy się opamiętają.

[krystek.fabuloso]

Już po raz czwarty w tym miesiącu zakwitły akacje i po raz ...
23.05.2009 18:56
~Krystek fabuloso
Już po raz czwarty w tym miesiącu zakwitły akacje i po raz czwarty w tym
miesiącu uświadomił sobie Chłystek, że jego miejsce na ławeczce jest, w swojej
wyjątkowości, jedyne na świecie. Co prawda, Mędrzec, jak to wśród mędrców bywa,
wybrał się w świat na poszukiwanie być może nowego i niekoniecznie niezwykłego,
i czasem nagłe burze szarpały zawzięcie liśćmi akacji, jakby wypłoszyć go
chciały, to jednak starał się, w miarę możliwości, na swojej ławeczce
posiedzieć. Wysiedziane miejsca są wygodne i tylko na nich udaje się snuć marzenia.
...........gdy tymczasem

Obojętny dotyk
z przyzwyczajenia,
rozszemrane myśli
krzykiem kończy,
gdy rozhuśtana kładka
pozaprzestrzennie łączy
zastałe zdarzenia...

Dlatego ponad formę treść, dobrą intencją przepełnioną, przedkładam.

[krystek.fabuloso]

Burknął coś niezrozumiałego i krojąc zawzięcie ...
24.05.2009 19:58
~Krystek fabuloso
Burknął coś niezrozumiałego i krojąc zawzięcie przypalonego schaboszczaka starał
się każdym ruchem pokazać jak bardzo urażony jest wynikiem jej kulinarnych zmagań.
- Wykonywałam parę czynności jednocześnie - rozpoczęła tonem usprawiedliwienia -
właśnie ładowałam pralkę.
Wzruszył ramionami. Pił piwo rozwlekłymi łykami, powoli. Musiał jeszcze poczytać
gazetę i nie zależało mu na rozmowie. Męcząc ostatnie kęsy, przeczekała
cierpliwie te pól godziny, lecz widząc jak podczas składania stron sięga po
pilota, umyślnie upuściła widelec. Spojrzał na nią półprzytomnym wzrokiem i
jednak zdecydował się coś powiedzieć.
- Dzisiaj przyjdę później.
- Acha...?
- Po pracy mamy małe posiedzenie.
- Acha...?
- Konkurencja chce nam dać w tyłek, musimy opracować strategię.
Uśmiechnęła się prawie z litością. Był tak bardzo przewidywalny w swoich małych
i dużych kłamstwach i śmieszny z tym swoim zaufaniem w jej domniemaną
łatwowierność. Nigdy się nie domyślił, że z paroma jego byłymi kochankami miała
świetny kontakt i naśmiewała się wraz z nimi z jego nieudolnych prób
udowadniania własnej męskości. Był tak bardzo zadufany w sobie, przekonany o
własnej atrakcyjności, nieomylności i sprycie, a jednocześnie tak łatwy do
manipulowania. Właśnie dzisiaj nadszedł czas podjęcia decyzji zakupu nowych
mebli. Parę miesięcy wcześniej sprzeciwił się temu.
- Acha, to znaczy, że będziesz bardzo zmęczony. Prawie się z tego cieszę. Sam
wiesz jak bardzo nie lubię tego nowego pawilonu. Przełożymy termin na kiedyś tam.
- Jaki termin? - zapytał szorstko
- No widzisz, masz taki nawał pracy, że zapomniałeś. Uważam, co prawda, że twój
pomysł kupna nowego kompletu wypoczynkowego jest jak najbardziej w porządku, ale
moim zdaniem, niekoniecznie musimy to zrobić już jutro. Nasz stary wytrzyma
jeszcze ze dwa lata.
- Zapamiętaj! - rozkazał jej prawie - Zapamiętaj. Nie mam zamiaru rozmyślać w
nieskończoność o meblach. Kupujemy i będzie z głowy.
- Ty zawsze musisz mieć ostatnie słowo! - odparowała gniewnym tonem, wiedząc, że
w ten sposób czyni decyzję zakupu nieodwołalną

[krystek.fabuloso]

Błądziłem, szukałem Cię w strumieniu ...
28.05.2009 21:46
~Krystek fabuloso
Błądziłem, szukałem Cię

w strumieniu błękitnego powietrza,

wypatrywałem Twojego śladu

w locie białego ptaka

i w sennym rozkołysaniu

nasłuchiwałem tysiąckrotnego rozperlenia

echa Twego głosu.

Nadeszłaś miękkim zjawiskiem,

prawie nierealnym.

Schyliłem głowę....

i byłaś.

Poczułem na Twej skórze

oddech nocy

przesiąkniętej jaśminem.

Poruszył się Chłystek na swojej ławeczce, wąsa podkręcił i młode lata wspomniał.
Tak wtedy, jak i teraz miesiąc majowy uchodził za szczególnie miłości sprzyjający.

[krystek.fabuloso]

Kto to jest Wilhelmina? Znam ja od lat, mówię do niej ...
02.06.2009 15:40
~Krystek fabuloso
Kto to jest Wilhelmina? Znam ja od lat, mówię do niej zdrobniale Wilma, gdyż od
czasu "Jaskiniowców" tylko na taka formę swojego imienia reaguje. Potrząsa wtedy
głową, zezując lekko w bok, ku górze, pokaźny podbródek kolebie się jakby
radośnie, a jej mała postać kurczy się dziwnie, niczym w przygotowaniu do
nagłego wybuchu śmiechu. Zamiast tego okręca się kilka razy na pięcie, krzywi w
niesamowitym grymasie twarz i rzuca w moim kierunku parę, niezrozumiałych dla
niewtajemniczonych, w połowie połkniętych słów. Zastanawiam się co powiedziała,
niekiedy zadaję krótkie pytanie, aby zrozumieć do końca. Chciała tylko oznajmić,
że dostała od znajomej najnowszy katalog jednej z bardziej znanych perfumerii -
Wilma interesuje się kosmetykami, fascynują ją niezwykłe zapachy, wyszukane
kształty buteleczek i niespotykane kombinacje kolorów. Lubi tańczyć. Porusza się
z komicznym, acz urokliwym wdziękiem, obciążonego dużym i nieco obwisłym
brzuszkiem, bączka. Jej wyjątkowo małe stopy zdają się nie dotykać ziemi, a gdy
już zmęczy się półgodzinnym wykręcaniem piruetów, biegnie trochę chwiejnym
krokiem w kierunku stołu, chwyta oburącz wielką szklankę, wypełnioną koniecznie
czerwonym sokiem, i pije długimi łykami, smakuje, oblizuje wargi bezkształtnym,
śliskim, zbyt dużym językiem. Cały czas ma zamknięte oczy, rozpamiętuje każdy
łyk, daje sobie czas na przyjecie koloru, aromatu i zapewne jeszcze czegoś, o
czym nie mam pojęcia.Jeszcze pomlaskując i wypychając wargi otwiera małe,
niebieskoszare oczka, jasne rzęsy drgają dziwnym trzepotem. Wilma jest
zadowolona. Odstawia szklankę ostrożnym, pełnym namaszczenia ruchem i zezuje w
kierunku plastikowego dzbanka. Wiem, że wypiła dosyć, udaje, że nie widzę
łakomstwa w jej spojrzeniu, lecz czekam co powie. Szybki bełkot informuje mnie,
że jedna szklanka to stanowczo za mało. Nalewam drugą, a Wilma pochyla w uznaniu
swój szeroki kark i śmieje się prawie bezgłośnie i w tym momencie czuje się
chyba prawdziwie szczęśliwa. Tak mnie się wydaje. Tak naprawdę nigdy nie wiem do
końca co czuje i myśli, w jaki sposób jej myśli się toczą, jak odbiera i ocenia
słowa i zachowanie innych ludzi. Potrafi być jednak szczęśliwa i często reaguje
płaczem na zbyt gwałtowny ruch, lub brak zainteresowania jej osobą. Zamyka się
wtedy w ciemnym pokoju i tylko przy świetle malutkiej lampki tnie nożyczkami
kolorowe papierki. Jak pamiętam zawsze tak robiła, ale nigdy nie powiedziała
dlaczego. Czasami podchodzi do mnie znienacka od tyłu i przytula się gwałtownie,
przez moment czuję na udach jej ciepły, miękki brzuch. Jeszcze trochę połasi
się, popuka małym palcem po moich plecach i odchodzi pospiesznym, kolebiącym się
krokiem, ale po chwili wraca i z daleka pokazuje mi nowo namalowaną mandalę.
Wilma ma zespół Downa.

[krystek.fabuloso]

I stało się, że światło płonącej świecy po ...
04.06.2009 13:33
~Krystek fabuloso
I stało się,

że światło płonącej świecy

po zakamarki wypełniło

czy aby tylko to pomieszczenie?

I uświadomiło

....kamieniem oślepłemu?

Kto widzi

i tak zobaczy.

Kto tylko siebie widzi

i w niewoli granicie

od cudu twarz odwraca,

nigdy

w nikim nie znajdzie

iskry ludzkiego bycia.

Może trochę to gorzko zabrzmiało, może beznadziejnie....inaczej niż w opowieści
Mirki, ale Chłystek zbyt długo smucić się nie potrafi i szybko na lepsze wersy
wzrok swój kieruje.

Zapytałam dziecko niosące świeczkę:
- Skąd pochodzi to światło?
Chłopczyk natychmiast ją zdmuchnął.
- Powiedz mi, dokąd teraz odeszło - odparł. - Wtedy ja powiem ci, skąd pochodzi.
— Jonathan Carroll

[krystek.fabuloso]

...I powiem Ci, Basiu, że Wilma posiada parę torebek i ...
04.06.2009 14:19
~Krystek fabuloso
...I powiem Ci, Basiu, że Wilma posiada parę torebek i plecaków. Zawsze
dopasowane do ubioru. I zawsze bardzo pękate, gdyż lubi ze sobą nosić wszystkie
swoje skarby. Zwykle nie może nigdzie zdążyć na czas, ponieważ przeładunek trwa
zbyt długo....Ale wiem, że pozwoliłaby Hani obejrzeć wszystko, co posiada

[krystek.fabuloso]

Od wczoraj znowu noszę przy sobie talizman z czasów ...
09.06.2009 23:26
~Krystek fabuloso
Od wczoraj znowu noszę przy sobie talizman z czasów młodości. Zawsze był dla
mnie bardzo ważny, więc nie rozumiem, jak to się stało, że któregoś dnia
zawieruszył się bezpowrotnie. Tak mnie się wydawało. Spóźnione, wiosenne
porządki wyniosły go na światło dzienne, wypadł nie wiadomo skąd i potoczył się
pod moje nogi z dziwnie wesołym dźwiękiem. Stara dwuzłotówka przebita chyba
igłą...sztuki tej dokonał mój dziadek i pamiętam do dziś, jak gromadka mężczyzn,
nie zwracając uwagi na pętającego się pośród nich szkraba, podawała monetę z
ręki do ręki, a okrzyki zdumienia i niedowierzania stawały się coraz
głośniejsze. Tego samego wieczoru spotkało mnie wyjątkowe wyróżnienie. Dziadek
posadził mnie na kolana i owiewając moją głowę ciężkim, od domowego wina,
oddechem, zawiesił na mojej szyi dwuzłotówkę nanizaną na czerwoną nitkę. Duma i
szczęście nie pozwoliły mi powiedzieć; dziękuję. Spoglądałem tylko w mądre
stalowoszare oczy, patrzące, w owym momencie, gdzieś w dal, w jakieś wymiary, do
których tylko nieliczni mieli dostęp. Dziadek był marzycielem. Potrafił
godzinami opowiadać niezwykłe historie i dyskutować ze mną, przedszkolakiem, o
kosmosie, powstaniu świata, ziołach, o krewnych wymordowanych w Katyniu i
najlepszej przynęcie na leszcza. Niekiedy, podczas rozmowy, zatrzymywał się w
pól słowa. Odczekiwałem tradycyjne dziesięć minut i cicho odchodziłem do swoich
spraw, trochę zawiedziony, ale zawsze pewny, że czeka mnie jeszcze niejedna,
interesująca opowieść. Były ich jeszcze setki i wszystkie pamiętam jakbym je
słyszał wczoraj. Pod wpływem tych rozmów podjąłem decyzję, że zostanę księdzem,
bo był nim najlepszy przyjaciel dziadka; kościsty, lekko przygarbiony, o
surowych rysach twarzy, poprzez które często przebijał się uśmiech dziecka. Inni
chłopcy chcieli koniecznie zostać żołnierzami, ale mnie odstraszały opowieści
mojego ojca. Bardzo narzekał na codzienne tarzanie się w błocie, złośliwe pająki
robiące wielkie kupy na dopiero co wymytych łyżkach i na śniadania, gdzie każdy
dostawał suchą kromkę chleba i mały kawałek kiełbasy. Ojciec, aby taką kromkę w
ogóle zjeść, kładł na niej ten kawałek kiełbasy i popychał go nosem i mając
przed sobą tak zachęcający widok, gryzł chleb, aby w końcu wynagrodzić siebie
tym ostatnim, smakowitym kęsem. O nie, coś takiego zupełnie mi nie odpowiadało,
dziadek miał ciekawsze wspomnienia, on i jego przyjaciel proboszcz. Nie tylko
wspomnienia. Któregoś dnia odkryłem, że łączyło ich także zamiłowanie do muzyki.
Pamiętam ten dzień, w którym po raz pierwszy, samodzielnie, otworzyłem ciężkie
drzwi kościoła. Zaskrzypiały przeciągle, a potem huknęły za mną, i znalazłem się
w innym świecie. Pustą salę wypełniał zapach kadzidła, chłodnej wilgoci i
potężny grzmot organów. Stałem zafascynowany, chyba drżałem z wrażenia, a może
były to wibracje muzyki, która poruszyła mną dogłębnie. Moja obecność została
jednak zauważona. Gwałtowne szurniecie krzesłem i nad balustradą pojawiła się
srebrzysta czupryna, szare oczy spoglądały na mnie z miękką czułością. Wiem,
byłem tym ukochanym wnukiem, ale te oczy widziały we mnie coś jeszcze, jakieś
pokrewieństwo, zupełnie niezależne od więzów krwi. Zagrał specjalnie dla mnie
Ave Maria i postarał się nie zauważyć łez spływających po moich policzkach.
Nie zostałem muzykiem.
Jednakże życie moje tak się potoczyło, że ostatni raz miałem okazję rozmawiać z
dziadkiem tuż po studiach....potem już nigdy. Nigdy też nie odczuwałem potrzeby,
aby odwiedzić jego grób, którego nigdy sobie nie życzył. Bryła zimnego marmuru
była mi obca, nie zachęcała do dyskusji nad nieskończonością wszechświata, a te
prowadziłem z nim nadal podczas samotnych, górskich wędrówek i w cichych
momentach tuż przed zaśnięciem.
Ostatnio byłem tam jednak, zapaliłem świeczkę....grób jest zadbany. Kuzyn, który
ma nad nim pieczę twierdzi, że tak trzeba, nie potrafi jednak powiedzieć kim
dziadek był.
Obracam w palcach dwuzłotówkę, jest ciepła....i słyszę gwar tamtego
wieczoru....i Ave Maria.
Uśmiecham się....

[krystek.fabuloso]

- Jestem Czerwony Kapturek i zbieram datki na ...
11.06.2009 14:40
~Krystek fabuloso
- Jestem Czerwony Kapturek i zbieram datki na ochronę innych wilków -
powiedział Czerwony Kapturek spoglądając na mnie wyczekująco sprytnymi oczkami -
Da pan co?
W pierwszej chwili nie wiedziałem co odpowiedzieć. Za nią stał wielki, szary
wilk, kręcił zawzięcie wyleniałym ogonem i rzeczywiście spoglądał na mnie
wilkiem. Zrobiło mi się nieswojo. Jeszcze nigdy nie rozmawiałem z Czerwonym
Kapturkiem, ani też nie stałem twarzą w pysk z wilkiem. Poklepałem się po udzie
chcąc pokazać, że nic nie mam i jestem tylko podrzędnym obywatelem czekającym na
wypłatę, na nieszczęście w kieszeni coś zabrzęczało. Wilk nastawił szybko uszy,
a wilgotny nos przysunął się niebezpiecznie blisko do mojej nogi.
- Dobry piesek - powiedziałem bez przekonania i chyba miałem durnowaty wyraz
twarzy, gdyż Czerwony Kapturek
uśmiechnął się bezczelnie i nachalnym ruchem wyciągnął w moim kierunku skarpetę.
Była pocerowana i nie pierwszej świeżości, ale wyraźnie coś już w niej było.
Udając zainteresowanie dotknąłem ją szybko wskazującym palcem.
- No i jak wam leci, dużo nazbierałaś?
- Eeeeeee, leci, ale bez niego nie poradziłabym sobie. Nad nim wszyscy się litują.
Nie wiem jak to się stało, ale w tym samym momencie wilk wcisnął się miedzy mnie
a drzwi tarasując drogę ewentualnej ucieczki. Mimowolnie zadrżałem widząc jakiś
krwisty strzep zwisający z jego lewego, pokrytego żółtą patyną, kła....ale
Czerwony Kapturek był spostrzegawczy. Potrząsnął niecierpliwie skarpetą.
- Nie potrzebuje pan się bać. Kiedyś był agresywny i zjadał każdą babcię jaką
napotkał...ale moja była ostatnia - dodała groźnie - połamał sobie na niej
zęby....teraz tylko szarpać pazurami potrafi, ale i to nie zawsze.
Zerknąłem na krwawy strzep, na długie, ostre i upaprane błotem pazury, na
wlepiony we mnie, głodny wzrok i jakoś nie byłem przekonany o potulności tego
stworzenia.
- A dlaczego mówisz; inne wilki? - zapytałem z głupia frant
Czerwony Kapturek wyraźnie się zdenerwował.
- No chyba nie myśli pan, że będę zbierała pieniądze na wilki polityczne? One i
tak biorą wszystko na co maja ochotę, a tata mówi, że jak im się nie uda w
najbliższym czasie nałożyć kagańców, to wszystko rozszarpią.
Roześmiałem się gwałtownie, a wilk natychmiast zamienił się w łagodnego psa i
zaczął mi wtórować radosnym skowytem. Śmiałem się wsypując w skarpetę całą
zawartość mojej kieszeni i śmiałem się widząc, jak Czerwony Kapturek, z
porozumiewawczym spojrzeniem, wyciągnął spomiędzy kłów strzępy czerwonej wełny.

To Chłystek opowiedział mi tę historyjkę. Podejrzewam, że jest to jego wkład w
opanowanie rozprzestrzeniającej się gorączki powyborczej))

Do ogólnych życzeń imieninowych Alutki, dodaję od siebie żółtą różę ))

[krystek.fabuloso]

Ha, bajkowy dzisiaj dzień...oby więcej takich
11.06.2009 16:02
~Krystek fabuloso
Ha, bajkowy dzisiaj dzień...oby więcej takich

[krystek.fabuloso]

Ach, te wiewiórki, taaaaaaką tajemnicę zdradziły. Pewnie ...
14.06.2009 09:14
~Krystek fabuloso
Ach, te wiewiórki, taaaaaaką tajemnicę zdradziły. Pewnie ukrytych orzeszków z
poprzedniego sezonu poszukiwały i wykopały coś innego.
Dziękuję Alutko z całego serca.....a jednak jesteś, jak niegdyś napisałem, jako
ten zdrowy kwiat jabłoni

Ale nie zapominajmy, że w dniu tym, przede wszystkim urodziny swe obchodzi Jorge
Louis Borges (obchodziłby) i...Steffi Graf

Spokojnego dnia, Misogino.

[krystek.fabuloso]

Cóż powiedzieć, gdy urok i moc kierowanych do mnie życzeń, ...
14.06.2009 22:17
~Krystek fabuloso
Cóż powiedzieć, gdy urok i moc kierowanych do mnie życzeń, niemowę ze mnie
prawie czyni, albo niepiśmiennego
Ale co mi tam, nie ugnę się pod ciężarem pięknych słów....wszystkie przyjmuje!!!
O !!!
...i z całego serca, z wdzięcznością DZIĘKUJĘ

[krystek.fabuloso]

Czasami wędrował Chłystek po okolicy i zwykle trafiał na ...
15.06.2009 10:57
~Krystek fabuloso
Czasami wędrował Chłystek po okolicy i zwykle trafiał na dziwne miasteczka
zagubione wśród pagórków i lasów, jednakże doskonale widoczne w całej okazałości
i błyszczące świeżą bielą domostw, gdy zbliżał się do nich na odpowiednią
odległość. Mury owych miast zadziwiały zygzakowatą, acz łagodną formą wykończeń,
a potężne, szeroko rozwarte bramy zapraszały każdego wędrowca. Parę razy dał się
i Chłystek zaprosić i zawsze powracał do siebie z przekonaniem, że poznał Nowe.
Tym razem, usłyszawszy potrójny zew długich trąb, wszedł poza mury i wmieszał
się pomiędzy grupki świątecznie przybranych ludzi. Wszyscy zmierzali w kierunku
Placu Wydarzeń, aby przysłuchiwać się, biorącym odział w konkursie, poetom.
Każdy z nich kłaniał się najpierw wytwornie wszem i wobec, a następnie,
podkreślając mimiką twarzy treść utworów, recytował je z wprawą zawodowego
aktora, po czym czekał, z rozłożonymi jak do lotu rękoma, na reakcje publiki.
Jak się Chłystek zorientował, podstawą oceny było natężenie oklasków mierzone
przez niewielkie urządzenie biegające po scenie na krótkich, jakby psich
nóżkach, oraz ilość i jakość pokłonów słuchaczy.. Wraz z ostatnim słowem
wiersza, bijący brawo tłum pochylał się zgodnie; już od dwóch i pól pokłonu
przeciętnej uniżoności zaczynały się oceny dobre, powyżej siedmiu, doskonale.
Przyglądał się Chłystek zjawisku z coraz większym zdziwieniem i śmiał się po
cichu z nadętych min najbardziej oklaskiwanych i smętnych westchnień tych,
zaledwie ćwiercią pokłonu nagrodzonych. Lecz jakież było jego zdumienie, gdy do
następnej, poza konkurencyjnej części występów przystąpiło zaledwie trzech
wykonawców. Ci wygłosili najpiękniejsze poezje świata i zeszli w ciszy ze sceny,
w tej części programu niewskazane były oklaski. Chłystek zatrzymał jednego z
nich, wysokiego młodzieńca o kryształowym spojrzeniu i nawet nie potrzebował
zadawać nurtującego go pytania, gdyż odpowiedź przyszła natychmiast - Nie możemy
wymagać oklasków za to, co robimy z własnej, nieprzymuszonej woli. Dopiero
możliwość dzielenia się tym, co tworzymy, nadaje jemu sens i dlatego jesteśmy
dłużnikami naszych słuchaczy, a nie odwrotnie.
Zastanowił się Chłystek głęboko nad tymi słowami i wydały mu się dobre. Spojrzał
jeszcze raz na młodzieńca i pomyślał, że na świecie sporo jest jednak takich
Którzy Idą Śladem Mędrca.

[krystek.fabuloso]

I Have a Dream - powiedział niegdyś Martin Luther King i ...
20.06.2009 09:54
~Krystek fabuloso
I Have a Dream - powiedział niegdyś Martin Luther King i od tego dnia, słowa te,
milionokrotnie powtarzane, wzbudzały w niejednym i choćby na nikłą chwilę,
poczucie wielkiego. Tyle patosu, tyle siły manifestowało się w tym prostym
oświadczeniu, że nawet najbardziej niepozorny unosił głowę ponad swoje
wewnętrzne stłamszenie i czuł się człowiekiem. Prawdziwym. Zdolnym do czynów
niezwykłych, albo tylko do tego jednego, ale za to wstrząsającego posadami
świata. Jednakże, czy każdy z nas musi tymi posadami potrząsnąć, aby być kimś,
aby zostawić ślad w dziele człowieka? Jeżeli w ogóle dziełem to nazwać można,
albowiem prawdziwe są słowa, iż historia ludzkiej cywilizacji jest właściwie
historią wojny. Lecz obok, znaczonego orężem, biegu czasu, toczy się równolegle
pasmo oczekiwań bycia człowiekiem. Bez niego nie powstałyby hospicja,
organizacje lekarzy bez granic ani ludzka dusza. Nie czarowałby nas do dziś
uśmiech Giocondy, pierwszy pocałunek i poświecenie Małej Syrenki. I nie
bylibyśmy zdolni do wzruszeń...wczoraj widziałem na ulicy plączącą kobietę...ze
szczęścia - bo przypadkowo spotkała od lat niewidziana osobę. Naprawdę
niewidzianą, gdyż kobieta była niewidoma. Zachowałem ten widok, był piękny. I
też mam marzenia. Aby w życiu każdego z nas znalazło się jak najwięcej miejsca
właśnie na wzruszenia.

A gdyby marzenia
roztrzepać
i spuścić deszczem na ziemię
w zalężną glebę tworzenia,
patrz,
tęcza długim szalem
otula
nasze ręce.

[krystek.fabuloso]

Muzyka grała jeszcze bardzo głośno, ale cala impreza ...
24.06.2009 19:41
~Krystek fabuloso
Muzyka grała jeszcze bardzo głośno, ale cala impreza zbliżała się ku końcowi.
Małe grupki ludzi powoli opuszczały już sale, paru zaciekłych palaczy, stojąc w
swoim kącie, dmuchało na siebie kłębami dymu, szurały niezgrabnie odsuwane
krzesła, a czasem brzęk tłuczonego szkła przerywał na moment rytm tańczących
postaci. Niektórzy rzeczywiście tańczyli, z bezmyślnym uśmiechem przylepionym do
twarzy, lecz z tak zadziwiającym wyczuciem muzyki, jakby nic innego nie robili
od najwcześniejszych, dziecięcych lat. Jakich zdolności trzeba, aby balansując z
pełną filiżanką kawy nie uronić z niej ani kropli, albo lawirując płynnie
pomiędzy krzesłami, nie dotknąć żadnego z nich, pomimo chorego biodra i
obciążającego drugą nogę ortopedycznego buta. Zapędziłam moją trzódkę do
płacenia rachunków. Stali, kurczowo ściskając swoje portmonetki, każde z nich,
po kolei, wysypywało niezdarnym ruchem parę monet na wilgotną nieco tacę.
Barmanka głośno odliczała należność unosząc każdy grosz do góry, skreślała imię
z listy...następna portmonetka.
Odwróciłam się gwałtownie czując na plecach delikatne dotkniecie. Z
zapraszającym gestem rozłożonych rąk stał przede mną Piotr; mały, niepozorny
człowieczek. Zawsze siedział gdzieś w kąciku, niezauważalny, gdyż szarością
ubrania i twarzy zlewał się ze ścianą. Poza paroma, dotyczącymi bezpośredniej
codzienności wyrazami, nigdy nie wypowiedział nic więcej, nie uśmiechał się....i
jeszcze nigdy nie zaprosił nikogo do tańca. Dałam się poprowadzić w
pięciominutowym obrocie wyłącznie w prawą stronę, starałam się opanować zawrót
głowy i dziękczynny niemal śmiech, gdyż zdarzenie to miało dla mnie wartość
prawie cudu. Widziałam zaskoczone spojrzenia współpracowników i okrągłe ze
zdziwienia oczy Wilmy dopijającej pospiesznie swoja colę.

idę
ona stoi
jasna
uśmiecha się
nie wiem
tańczę, tańczę
muzyka gra
dobrze, inaczej
nie wiem
tańczę...już idę

Wraz z ostatnim akordem muzyki opuścił ręce, odwrócił się bez słowa, pochylony i
z ciągle kamiennym wyrazem twarzy podążył drobnym krokiem za swoją grupą, ku
wyjściu. Jeszcze zanim odszedł zdołałam spojrzeć mu w oczy i wydaje mnie się, że
gdzieś na ich dnie zauważyłam ślad dawno zapomnianego nibyuśmiechu.

[krystek.fabuloso]

Wędrował właściwie od zawsze. ...
01.07.2009 12:32
~Krystek fabuloso
Wędrował właściwie od zawsze. Najpierw poprzez
beztroskie lata dzieciństwa i młodości, a potem dorosłego życia wypełnionego
ciężka pracą i jeszcze cięższym zadaniem...gromadzenia pieniędzy. Powielał
właściwie spadek po przedwcześnie zmarłym ojcu i nawet nie miał czasu zauważyć
swoich siwiejących włosów, dwóch przelotnych małżeństw i odejścia ostatniej
kochanki. Nie pamiętał już jej imienia, chociaż ciągle jeszcze rozpoznawał
zapach jej perfum na przypadkowych kobietach. Przez pewien czas także sekretarka
ich używała - może to ona właśnie była jego kochanką. Nie dociekał, nie
interesowało go to, nie interesowało go nic, poza notowaniami giełd i
bankructwami firm. Aż do momentu, gdy znalazł kupon lotto. Papierek frunął,
obracany lekkim wiatrem i dosłownie przylepił mu się do buta. W pierwszej chwili
chciał go strzepnac, ale że w jego mniemaniu były to w jakiś sposób ulokowane
pieniądze, podniósł go i sprawdził datę losowania - była aktualna. Nie myślał o
nim przez następne dwa tygodnie i zdziwiony, odkrył go w kieszeni marynarki.
Właśnie siedział przed komputerem, wiec od niechcenia zajrzał na właściwą stronę
i sprawdził liczby. Zesztywniał. Spoglądał osłupiałym wzrokiem w ekran i nie
potrafił zrozumieć do końca, dlaczego ten świstek-przybłęda dawał mu jako
wygraną, najwyższą jak do tej pory kumulację. Suma była dziewięciocyfrowa,
ogromna nawet dla niego, pomimo że posiadał więcej. Dlaczego on?. Dlaczego nie
jakiś biedak, nędzarz w łachmanach, lub samotnie wychowująca matka. Coś tutaj
się nie zgadzało. Siedział nieruchomo i chyba po raz pierwszy w życiu i wbrew
temu, co trzymał w dłoni, nie myślał o pieniądzach. Pod przymkniętymi powiekami
migały mu szybko i uporczywie obrazy z dzieciństwa; kucyk, którego bał się
dosiąść, stół pochlapany znienawidzonym szpinakiem, indiański pióropusz, z
którego wypadło najpiękniejsze, zielone pióro i porcelanowa, ciężka od monet,
świnka. Potłukł ją w swoje ósme urodziny i zdziwił się, że za taki ciężar, tak
niewiele mógł kupić. Przypomniał też sobie matkę, o której pokojówka szeptała,
że wyrwała się ze złotej klatki, ale potem zaginęła wraz z przygodnym
kochankiem, gdzieś w głębinach brazylijskiej dżungli.. Zamiast twarzy ojca
zobaczył beżową plamę, ale tak widział ją zawsze, pomimo prześladujących go na
każdym piętrze, ponad dymensjonalnych portretów założyciela firmy. Przypomnial
sobie jednak, ze z rozkazu tego czlowieka musial plukac dwa zakrwawione
banknoty, ktorymi wytarl, rozbity na krawedzi piaskownicy, nos. Przypomniał
sobie jednak, że z rozkazu tego człowieka musiał płukać dwa zakrwawione
banknoty, którymi wytarł, rozbity na krawędzi piaskownicy, nos. Chyba właśnie
wtedy zrozumiał wartość pieniądza. Nie ważny był ból i ciągle jeszcze kapiąca
krew, liczyła się ilość zer na papierze....a te musiały być dobrze widoczne.
Usiadł na przydrożnym kamieniu i wyprostował zbolałe nogi. Było już późne
popołudnie, a on szedł od samego świtu, mając nadziej się, że tego dnia dojdzie
do celu. Poszperał w plecaku, wyciągnął butelkę wody mineralnej i popijając
małymi łykami, rozejrzał się. Droga była zakurzona i wyboista, rozgrzana
słońcem, w powietrzu unosił się zapach ziół. Spośród kępki suchych badyli
spoglądała na niego ciekawymi oczkami mała jaszczurka, uśmiechnął się do niej.
Widnokrąg rozmazywał się mgliście, jak to zwykle bywa nad morzem, a powiew
wiatru niósł ze sobą smak soli, a więc cel był już niedaleko. Odetchnął głęboko
i pomyślał o kuponie lotto, który tak zmienił jego życie, wskazał nowy kierunek
wędrówki. Nie był naiwnym typu; rozdać ubogim i podążyć za mistrzem i nadal
posiadał ogromny majątek, ale tym razem wiedział, co z nim robić. Tam, nad
morzem powstawał piękny ośrodek wypoczynkowy dla upośledzonych dzieci, szedł aby
dopilnować porządku...i spłukać pył z siwych włosów.

MIRCE...spóźnione wszystkiego najlepszego

PS.Donoszę, że Wilma wyrwała się samodzielnie na spacer i zafundowała sobie trzy
kawałki tortu. Jest łakoma, przy jej brzuszku zupełnie wystarczałyby dwa i pól.

[krystek.fabuloso]

Rozglądam się, szukam śladów ...
03.07.2009 11:25
~Krystek fabuloso
Rozglądam się,
szukam śladów
prawdziwego bycia
i często widzę
pokryte bruzdami
kamienne czoła
ulepione
ze spopielonego życia.
Widzę dumne karki,
wykrzywione twarze
i złością demona
dusze spętane.
Rozglądam się,
słyszę dźwięki
niewidocznej harfy
i uginam kolano
w zachwycie,
gdy widzę,
jak niebo
ziemię całuje.

Życzę wszystkim Misoginianom, aby jak najczęściej te pocałunki dostrzegali.

[krystek.fabuloso]

Jest cisza co krzyczeć może, dzwonem ...
04.07.2009 09:44
~Krystek fabuloso
Jest cisza co krzyczeć może,
dzwonem krysztalnym
szczęścia łkanie roznosi
....i łza się toczy.
Bezbolesnym objęciem
miażdżysz światy,
myślą w galaktyki wzlatujesz,
kochasz
możesz
jesteś
czujesz
po prostu wariujesz...
A cisza krzyczy
i duszę wchłania,
zaprasza w pląsy
wokół źródła poznania.

Czy to tak?

[krystek.fabuloso]

Zawsze śniły się jemu tylko twarze. Przesuwały się przed ...
07.07.2009 17:22
~Krystek fabuloso
Zawsze śniły się jemu tylko twarze. Przesuwały się przed nim długim szeregiem,
całą noc, bez końca. Zapamiętywał każdą z nich, pomimo że niektóre różniły się
zaledwie nikłą zmarszczką obok oka, albo innym ułożeniem kącika ust. To były
jego twarze. Za każdym razem, gdy zamykał wieczorem oczy, odczuwał coś na
podobieństwo dumy....i zaciekawienia, jakie tym razem będą. Te, które otaczały
go w codzienności; na ulicy, na ekranie czy w gazecie, dawno już nie miały dla
niego takiego znaczenia, jak te ze snów. Znał je wszystkie na pamięć, w
najmniejszych szczegółach i nie lubił ich za to, że z każdym dniem tak strasznie
się zmieniały. Widział dokładnie pogłębiające się zwiastuny przyszłych bruzd,
brak jednej rzęsy i pięciu włosów na skroni, w tym dwóch siwych, miejsce na
brodzie, gdzie za tydzień pojawi się wyprysk i ostatni, jedyny pyłek pudru,
który mimo wielokrotnego mycia, ciągle jeszcze tkwił w załamaniu brwi. Nigdy
specjalnie się nie przyglądał, wszystko to widział natychmiast, gdy tylko
przelotnie spojrzał na twarz. Poza tym właściwie na nic nie zwracał uwagi i
poruszał się w swoim świecie praktycznie po omacku. Potykał się nie widząc
przeszkód, obijał o ściany i po wieloletnim treningu ciągle jeszcze miał
trudności z trafieniem do łazienki, chociaż całkowicie zdawał sobie sprawę
dlaczego chce do niej dotrzeć. Beznamiętnie jadł podsuwany tuż pod nos pokarm,
zmuszony odwiecznym odruchem zaczynał żuć w momencie, gdy tylko wyczuwał dotyk
na dolnej wardze. Nie czuł jednak ani zapachu, ani smaku, uświadamiał sobie
tylko, że w miarę przełykania znikało dziwne, nieprzyjemne wrażenie, gdzieś
poniżej twarzy. Gdzie?...dokładnie nie wiedział, wszystko, co nie było twarzą
było niedookreślone. Nie miał pojęcia, że istniało coś takiego jak zimno i
ciepło, nigdy się nie pocił, nie marzł i dlatego zmiana pidżamy na codzienne
ubranie była dla niego czynnością niepojętą i bez sensu. Często snuł się
bezmyślnie po swoim pokoju, tylko w kalesonach, aby po godzinie błądzenia stanąć
w oknie i znieruchomieć w obserwacji twarzy sunących chaotycznie po chodniku po
przeciwnej stronie ulicy. Krzyczały do niego milionami dawno wypowiedzianych,
niezrozumiałych słów, myślami, które dopiero co się rodziły i tymi, które nigdy
nie miały zamiaru się ujawnić. Uśmiechały się do niego wspomnieniem radości od
dzieciństwa do wieku dojrzałego, a także tym jeszcze w łonie matki i
późniejszym, wyuczonym, wyrachowanym i pojawiającym się jak na zawołanie.
Czasami odczuwał lęk widząc na wielu z nich z trudem ukrywany strach przed
śmiercią, ale nie rozumiał dlaczego tak się dzieje. Wolał zapamiętywać,
gromadzić, cieszyć się ilością. Nigdy jednak nie wyróżnił żadnej z nich. Były
twarzami i każda była inna.
W obszernej sali huczała głośna muzyka. Siedział nieruchomo w swoim kącie.
Przypadkowo spojrzał w bok i zobaczył twarz. Takiej nie widział nigdy. Była
jasna, a wszystkie przyszłe myśli i słowa skupiły się na niej w jednym uśmiechu
bez skazy. Zbliżył się do niej pchany niezrozumiałym odruchem by mieć tylko ją
jedną naokoło siebie, ze wszystkich stron.
......a Wilma obserwowała tańczącą parę

[krystek.fabuloso]

Nutello, cieszę się, że nareszcie się zdecydowałaś stanąć ...
08.07.2009 20:40
~Krystek fabuloso
Nutello, cieszę się, że nareszcie się zdecydowałaś stanąć obok mnie na kawałku
misoginianskiej podłogi. Solidna to podłoga z najwyższej jakości dębu
czarodziejskiej Kniei. Miejsca na niej dostatek...dla wszystkich.
Tylko nie kuś mnie, jak wiesz zbytnio słodkościom ulegać jestem skłonny.

Bardzo długo nie wiedziałem co to jest nutella i dopiero w ...
09.07.2009 13:53
~Krystek fabuloso
Bardzo długo nie wiedziałem co to jest nutella i dopiero w dojrzałym wieku byłem
w stanie skojarzeniowo powiązać wydarzenia z dalekiej przeszłości. Chodziłem
wtedy może do trzeciej klasy i dumą napawała mnie wyprawa do oddalonej o parę
kilometrów nadgranicznej wioski, gdzie właśnie z wielką pompą oddano do użytku
międzynarodowy dworzec kolejowy. Jechaliśmy własnym samochodem; przechodzoną,
jasnoniebieską skodą, a było to czwarte, prywatne auto w mieście. Z tego powodu
bylem wyróżniany w grupie kolegów, gdyż każdy z nich liczył, że za moim
wstawiennictwem będzie miał być może okazję nadusić klakson albo nawet usiąść na
parę sekund za kierownica. Machałem ręką do wszystkich mijanych ludzi, lecz w
końcu znieruchomiałem zdumiony widokiem, olbrzymiego w moim mniemaniu, budynku
stacji. Był półmrok, lampy zapalały się jedną za drugą, właśnie zatrzymywał się
z głośnym zgrzytem pociąg trasy Berlin coś tam. Chodziliśmy schodami w górę i w
dół, oglądaliśmy perony, ale ukoronowaniem wszystkiego była herbata w dworcowej
restauracji, po raz pierwszy w życiu zobaczyłem, że wycieka ona z maczanych we
wrzątku woreczków. Przy sąsiednim stoliku usadowiła się belgijska rodzina,
troje, zaledwie trochę starsze ode mnie, dzieci pokrzykiwały coś niezrozumiale.
Pamiętam, że spoglądałem na nie jak na małpki w cyrku. Rodzice jedli serdelki z
musztardą, a one zwykłe bułki, na które pokruszyły nadziewane batoniki. Nie
mogło mi to pomieścić się w głowie. Jak to, bułka z czekoladowym batonikiem? Co
za dziwni ludzie! Ojciec śmiał się z wyższością i oznajmił głośno, gdyż
wiedział, że i tak nie zrozumieją co mówi, że ludzie ze zgniłego zachodu dawno
już powariowali, a poza tym są biedni i skąpią swoim dzieciom dobrego jedzenia,
nie to, co on, on kupi nam także serdelki, a batoniki dostaniemy na deser.
Spoglądałem ze współczuciem na małych Belgów, pewnie nawet bali się powiedzieć,
że chcieliby coś lepszego, nie mieli wystarczająco pieniędzy, nie to co my,
posiadacze niebieskiej skody.
Dopiero na studiach dowiedziałem się o nutelli czegoś bliższego. Koleżanka
spędziła na wakacjach dwa miesiące u krewnych w Paryżu i przez ten cały czas nie
potrafiła sobie odmówić codziennej porcji bagietki suto smarowanej nutellą.
Twierdziła, że nie mogla się od tego grzechu powstrzymać. Grzech był bardzo
widoczny, przytyła dziesięć kilogramów.
Czym wiec właściwie jest nutella? Wszyscy wiemy. Może lepiej zapytać, co ona nam
daje.
Słodycz, zadowolenie, przyjemny smak, złagodzenie stresu, ale także wyrzuty
sumienia...te ostatnie miewam często

jak powiedział buongustaio......mniam, mniam

Słodkiego dnia, Misogino

[krystek.fabuloso]

Masz rację olivierze, spontaniczność jest ważna, tak ...
12.07.2009 11:40
~Krystek fabuloso
Masz rację olivierze, spontaniczność jest ważna, tak więc......


Byłaś tam,
w czterech wiatrach zagubiona,
w poświacie księżyca,
tak jak ja
odurzona
zapachem rozcieplonego siana
i goryczą krwawnika,
zacienionym uśmiechem,
zwiastunem dotyku
na spierzchniętej skórze,
tańcem gwiazd na niebie,
i w bliskości siebie
bez końca szeptanym słowem
wieczności...

[krystek.fabuloso]

Miałem wczoraj okazję wypicia popołudniowej kawy z ...
17.07.2009 10:27
~Krystek fabuloso
Miałem wczoraj okazję wypicia popołudniowej kawy z długoletnią, dobrą znajomą.
Wymieniliśmy nowości z naszych światów. Moja rozmówczyni, z godnością nosząca
wielki, obarczony wielosetletnią tradycją, tytuł rodowy, raczyła mnie dowcipnymi
opowiastkami, które ciężko byłoby znaleźć w zwykłych plotkarskich annałach. Pod
koniec wizyty pokazała mi książkę, którą ze względu na tragiczny przypadek w
rodzinie, czytała właśnie po raz drugi celem pokrzepienia serca. Przejrzałem
przelotnie, "Król Baudouin, tajemnica jego życia" kardynała Suenensa, wydana już
w 1995 roku i wyraźnie po to, aby podkreślić wyjątkowość kandydata na
błogosławionego. Zbiór cytatów, krótkich historyjek z życia króla, tendencyjne,
raczej nudne, ale wzrok mój zatrzymał się na krótkim zdaniu - "Dla niego,
sumienie miało wartość absolutną". Dziwne, ale myślałem o tych słowach cały czas
idąc do domu. Czym jest właściwie sumienie, o którym tak często się mówi.
Sumienie pozwala odróżnić dobro od zła i odróżnia nas od zwierząt, które ponoć
jego nie posiadają.
A co jest z wyrzutami sumienia? Posiadam je często, chociaż po zastanowieniu
dochodzę do wniosku, że niepotrzebnie zajmuję się drobiazgami, niepotrzebnie
nadaję moim emocjom zabarwienie własnej winy.
I może będziecie się śmiać, ale otwierając drzwi mieszkania doszedłem do
dziwacznej konkluzji....wyrzutów sumienia nie posiadają źli ludzie, gdyż nigdy
nie poczuwają się do winy.
Spojrzałem do internetu i wyszukałem przyjemny moim oczom cytat, i mam nadzieje,
wiem, że nie tylko Sonię zaliczyć można do takich osób.
"Osoba z silnym sumieniem nie wiele dba o siebie, ale jest wrażliwa na to co
dotyczy innych ludzi. Taka osoba ma tendencje do współczucia i w postępowaniu
jest ostrożna, żeby nie urazić, albo nie skrzywdzić nikogo".

[krystek.fabuloso]

Właśnie wróciłem z tygodniowego urlopu, nie mojego. Ten ...
26.07.2009 14:01
~Krystek fabuloso
Właśnie wróciłem z tygodniowego urlopu, nie mojego. Ten tydzień należał do Wilmy
i innych. Właściwie nie miałem ochoty na dodatkowe obciążenie, ale jakże ciężko
jest odmówić, gdy miesiącami ścigają kogoś bezradne spojrzenia i pełne zaufania
zapewnienia, że "bez ciebie nic dobrego się nie dzieje". Byłem więc, od rana do
nocy na nogach, prawie na bezdechu, a dzisiaj, po dziesięciogodzinnym odespaniu
intensywnych dnie ciągle jeszcze w nich obecny, gdyż moje urlopowe wrażenia są
tak różne od tych zwyczajnych. Kto może zdać relację z niepowtarzalnego momentu,
gdy poczciwy, misiowaty Gutek, zachęcony wyjątkowo przyjazną atmosferą i
podwójną porcją frytek, z własnej woli i po raz pierwszy w życiu, zaśpiewał
publicznie; Figaro, Figarooooooo. Zaskoczeni bywalcy restauracji osłupieli
początkowo, a potem nagrodzili go gromkimi oklaskami, a przechodzący kelner
butelką fanty. Ileż szczęścia widniało w oczach Tereski, która bez ochronnego
hełmu, ale za to w kamizelce ratunkowej, mogla poruszać się lekko w basenie, w
tym momencie bez strachu, że następny grand mal naznaczy kolejną raną jej
pokrytą bliznami głowę. Jeszcze teraz słyszę niepohamowany płacz Basi, gdy na
godzinę przed powrotem zrozumiała, że za parę godzin zobaczy mamę i będzie mogła
się do niej przytulić. Ze wzruszenia nie mogła powstrzymać łez, obok takich łez
nie sposób przejść obojętnie, ściskają serce swym nieskończonym pięknem.
Oczywiście nie obyło się też bez śmiechu i w takich przypadkach Wilma jest
niedościgniona. A jako że smaczne jedzenie stanowi dla niej wartość najwyższą (
niestety, znowu przytyła ), często toczyła się na ten temat rozmowa, i jak to
często bywa, w połączeniu z innymi, bardziej skomplikowanymi tematami. Tak więc,
zupełnie niezamierzenie, dowiedziałem się co będzie robić moja ulubienica po
śmierci, w innym, pięknym i idealnym świecie. Życie wieczne znaczy dla niej
tyle, co nieustanna uczta, gdzie menu stanowi wyłącznie kurczak z rożna i
lody...bez przerwy i na zawsze. Wyraziłem nadzieję, że po jakichś stu latach na
pewno jej to się znudzi. Spojrzała na mnie z politowaniem i tak ogromnym
rozbawieniem, że nic innego mi nie pozostaje, jak totalna akceptacja tej odmiany
raju. Mam tylko nadzieję, że kiedyś tam, w nieskończoności, uda mi się wywinąć
od zaproszenia do stołu Wilmy...jestem wegetarianinem.

Wesołej niedzieli, Misogino

A dzisiejszym solenizantkom najpiękniejsze bukiety herbacianych róż

[krystek.fabuloso]

Przez wiele miesięcy poszukiwał Chłystek odpowiedniego ...
31.07.2009 12:13
~Krystek fabuloso
Przez wiele miesięcy poszukiwał Chłystek odpowiedniego motywu. Nie było to
poszukiwanie celowe, po prostu wiedział, że kiedy nań trafi, natychmiast go
rozpozna. Dlatego we wszystkich swoich wędrówkach, najwięcej miejsca w jego
plecaku zajmowały wszelakie pędzle z najbardziej delikatnego, naturalnego
włosia, farby, niekiedy godzinami mieszane według niezastąpionych przepisów z
dziada pradziada, a także rulon tajemniczo spreparowanego płótna. Właściwie
szukanie polegało na rozglądaniu się i czekaniu.
Pewnego dnia, schodząc z trasy wiodącej pomiędzy rozsypującymi się szczytami
wapiennych, niskich gór, z trudem utrzymując równowagę na osuwających się,
zwietrzałych kamieniach i węsząc już w powietrzu, szarpane gwałtownymi falami,
algi, dojrzał motyw. Małą wioskę rybacka, niczym jaskółcze gniazdo przylepioną
do nadbrzeżnej skały. Niewielkie domy błyszczały w słońcu oślepiającą bielą
tynków i krzykliwym błękitem framug, gorące powietrze pełne były dźwięków cykad
i zapachu, kołysanych wiatrem, rozkwieconych krzewów, tylko czasami zaszczekał
pies, zaskrzypiała zamykana okiennica. Szmaragdowe, postrzępione białą pianą,
fale, poruszały się w majestatycznym prarytmie bezkresnego oceanu i liżąc
żółtobiały piasek wybrzeża zatracały się gdzieś w mrocznej głębinie.
Chłystek, nie wiedząc kiedy, zaczął malować, niecierpliwie odrzucił sepię i
siennę, nawet nie spojrzał na ciemny ugier, pod jego pędzlem, miękkimi plamami,
rozprzestrzenił się akwamaryn i rozzłocony mieszanina okry i cynkowej bieli,
karmin. Malował jak urzeczony, całą duszą zatopiony w motywie, gdyż nie był to
tylko zwykły wycinek rzeczywistości. Widok opowiadał historię życia, opowiadał o
przygodach rybaka i złotej rybki, o delfinie-sierotce, perłopławie od lat
toczącym w sobie klejnot, o płaczu matki wypatrującej zaginionego syna, wiankach
puszczanych na wodzie i srebrzystym śmiechu, budującej z wilgotnego piasku
zamek, dziewczynce.
Wszystko to zobaczył Chłystek i wyczul w tym nieskończone piękno.
A piękna nie sposób ując w sztywne ramy, ani nasycić go żałobnym kolorem.

Wilma zerknęła na obraz. W jej oczach błyszczało coś na podobieństwa
zachwytu...a może prawdziwy zachwyt? Kto wie? Spogląda podobnie, gdy je lody.

[krystek.fabuloso]

Jak znam Chłystka, Klaro, nie myśli on, czy cokolwiek ...
31.07.2009 14:05
~Krystek fabuloso
> Nie wiedział Chłystek,że ta "oślepiająca biel tynków i
> krzykliwy błękit framug",to dla turystów panie,dla
> turystów.
> Za dziada pradziada inaczej bywało...

Jak znam Chłystka, Klaro, nie myśli on, czy cokolwiek zostało wykonane pod kogoś
( o ile ), a raczej zafascynowało go odbicie oślepiającej bieli tynków w
nieskazitelnym półświetle perły...taką tajemnicę zauważa on natychmiast i tylko
taka jest dla niego wartością )) )) ))

Jasnego dnia ))

[krystek.fabuloso]

Już w wieku lat kilku była wyjątkowo nadwrażliwym ...
03.08.2009 13:22
~Krystek fabuloso
Już w wieku lat kilku była wyjątkowo nadwrażliwym dzieckiem. Podczas gdy
rówieśniczki, głośnym nawoływaniem, zabawą w berka i pełnym zapału stawianiem
babek z piasku regulowały nadmiar dziecięcej energii, ona stała często gdzieś
obok, zapatrzona w wirujący w powietrzu pył motylich skrzydeł lub rozchylające
się ku słońcu płatki nemezji, zasłuchana w szelest traw i niewidoczną, niesioną
przez wiatr aż zza piątej strony świata, tajemnicę. A gdy tak stała, zapatrzona
w niewidzialne, zasłuchana w niedosłyszalne, rozpościerała powoli ręce w
mimowolnym geście powitania, a szeroko rozwarte oczy nabierały coraz to bardziej
blasku bezcennego szmaragdu. Ten gest i to spojrzenie pozostały w niej na
zawsze, może trochę już dziwne u dorastającej dziewczyny, a potem kobiety, ale
niezbędne dla pozostania sobą. Dzięki temu potrafiła określić, skomplikowane
niekiedy, kształty zapachów, wyczuć dotyk myśli na skórze i zobaczyć,
rozszczepione pryzmatem czystego dźwięku, kolory w muzyce. Żyła w niejako dwóch
światach; realnym, pełnym twardych rzeczywistości i nieprzewidywalnych zdarzeń,
i bajkowym, ciepłym, miękkim i przewidywalnym - w obu potrafiła się doskonale
znaleźć. Oczywiście, ten bajkowy, był jej o wiele milszy. Uciekała weń szukając
odpoczynku, wytchnienia od codzienności i zawsze wracała z nową energią do życia
i ładunkiem nowonarodzonych marzeń. Symbol marzeń stanowiły, tylko dla niej
widzialne, mieniące się tęczą łuski Złotej Rybki. Było ich mnóstwo. Niektóre
bladły z czasem i odlatywały w najdalsze zakamarki kolorowych snów, aby po
latach zjawić się niespodziewanie i ze zdwojoną siłą....i łzy roztkliwienia
wywołać, smętny uśmiech, ale i wiarę w czystość dziecięcych myśli, ich moc i
piękno Impresji.
Czy wiele z tych marzeń zrealizowała? Nieważne....gdyż bogactwem jest już same
ich posiadanie.

[krystek.fabuloso]

W ostatnich tygodniach trapiły Chłystka dziwne sny. Budził ...
07.08.2009 11:09
~Krystek fabuloso
W ostatnich tygodniach trapiły Chłystka dziwne sny. Budził się w nocy i
nasłuchiwał w skupieniu, gdyż nie był do końca pewien, czy tajemnicze dźwięki
nie mają swojego źródła w rzeczywistości. Powracały jednak ze zdwojoną siłą, gdy
tylko zamykał oczy. Raz było to ujadanie sfory burych psów, a raczej ich dziwnie
napuszonych cieni. Goniły go uparcie poprzez łąki i ostre, niczym ryżowa
szczotka, ścierniska ogolonych pól. Uciekał zadyszany, ostatkiem sił
przeskakiwał wzburzone potoki i wyraźnie wyczuwał złośliwą chłostę gałęzi na
rozpalonej twarzy. Innym razem, olbrzymie bębny dudniły zawzięcie, przerywane
tylko chwilami pojedynczym jękiem-buczeniem, w jaskrawe wzory malowanych,
deejeriedoo. Najdziwniejszy jednak był sen, w którym widział siebie jako
kobietę, smukłą, opaloną blondynkę w kusych, białych spodenkach i osuwającej się
z ramion bluzce. Dziewczyna jechała na oklep na wypasionej, kołyszącej bokami,
krowie, tuż za nią podążało nie mniej wypasione cielę. Ciche, przezrocze jak
diament powietrze przerywane tylko pełnym szczęścia chrząkaniem i posapywaniem
zwierząt zdawało się zapowiadać coś niezwykłego. I stało się, że w najmniej
oczekiwanym momencie, posypał się z błękitu nieba deszcz czerwonych,
hibiskusowych kwiatów. Dziewczyna wytrzepywała je sennym ruchem z luźno
opadających na plecy, jasnych loków, krowy dreptały spokojnie, zadowolone, a
zapach deszczu wypełnił cały świat. Chłystek wytrzymał wycie psów i groźny
warkot bębnów, ale bycie kobietą zaniepokoiło go ponad miarę. Zawsze czuł się
mężczyzną i nie ulegało wątpliwości, że wszyscy Mieszkańcy Miasta jako takiego
go odbierali. Nie czekając więc na następne, senne niespodzianki wybrał się na
rozmowę do okolicznego pustelnika Półpałka-Zapałka. Tenże, już od lat
pięćdziesięciu i z racji niewielkiego wzrostu, mieszkał w opuszczonej przez sowy
dziupli i w czasach Niedoboru Ognia wsławił się tym, że potrafił z niebywałym
sprytem rozpalić ognisko przy pomocy ostatniej polówki zapałki, czym zapewnił
swoim towarzyszom ciepłą strawę na dni kilka. Chłystek zastał go zawieszonego
lewą nogą na wyrastającej tuż obok dziupli, sękatej gałęzi, i pochrapującego w
takt melodii popołudniowej sjesty. Półpałek-Zapałek wysłuchał uważnie jego
opowiadań, zamyślił się głęboko, po czym ogłosił uroczystym, szeleszczącym głosem
- Nie ma dymu bez ognia.
No tak, użył najbardziej znanych sobie słów, ale odpowiedź Chłystka nie
zadowalała, więc czekał, trochę już niecierpliwie, na ciąg dalszy.
- To są dobre sny - orzekł pustelnik po dłuższej przerwie, a jego maleńkie oczka
błyszczały rozbawieniem - Coś zakłóca spokój twojej duszy i słyszysz to w snach
jako wycie i dudnienie, ale Rozum sam podsunął ci rozwiązanie...spokój. Spokój
jest cenny i piękny, dlatego ta dziewczyna.
Tu nie wytrzymał Półpałek-Zapałek i zaskrzypiał przeciągłym śmiechem
- Radzę tobie jednak, przyjacielu, uważać na te krowy. Niech nie jedzą kwiatów
hibiskusa, w następnym śnie możesz się...pośliznąć.

[krystek.fabuloso]

Wielka przyjemnością jest dla mnie zakończyć dzień miłą ...
11.08.2009 21:09
~Krystek fabuloso
Wielka przyjemnością jest dla mnie zakończyć dzień miłą lekturą
Misogino...niczym schłodzone piwo po upalnym dniu, dobrze gazowana woda po
kilkugodzinnym marszu i wyszukany deser po obiedzie gastronomicznego mistrza.
Dziękuję.
Nutello, opowieści z Wyspy Marzeń skłaniają do ....marzeń

Jeżeli słowo
podniebną fanfarą
chmury rozedrze,
potokiem migotliwym
opadnie,
góry poruszy,
bazalt pokruszy i roztopi sopel
......znak poczyń
i złotą literą
zapisz wielkość chwili

[krystek.fabuloso]

Pewnego dnia odkrył Chłystek tajemnicę, która do tej pory, ...
15.08.2009 19:23
~Krystek fabuloso
Pewnego dnia odkrył Chłystek tajemnicę, która do tej pory, albo nie rzuciła mu
się w oczy, gdyż nie była warta jego uwagi, albo, z powodu jego przyjaznego
usposobienia, nie stanowiła dla niego problemu. Zaczął trochę szperać w
pożółkłych annałach i z coraz większym zdumieniem odkrywał zagubione ślady
przeszłości. Okazało się, że Miasto, w którym swojego czasu odnalazł, jakby
tylko dla niego stworzoną i czekającą nań ławeczkę pod akacją, podzieliło się na
trzy części. Dwie z nich odpłynęły w przeciwne strony i trochę w bok. Powyże i
Nizinne leżały nad brzegiem tej samej rzeczki, ale jak same nazwy wskazywały,
jedna miejscowość wyżej, w połowie pagórka, druga w dolinie. Obie w dalszym
ciągu błyszczały światłem Miasta będącego ich kolebką, lecz uważny Chłystek
dojrzał w nim dziwne zygzaki, a takie powstają tylko poprzez odbicie w Krzywym
Zwierciadle....i swoistą Wieżę Babel budują i hieroglifami przewrotnymi sypią,
przewrotnymi, gdyż zmiennymi niczym kalejdoskop, gdzie różowe w czerń
przechodzi, a szare diamentem niespodziewanie zaiskrzy. I doczytał się Chłystek
w annałach jak to nalewka z piołunu, w ilościach znaczących do rzeczki wlewana i
wodami w dolinę niesiona, cierpką goryczą napitki mieszkańców Nizinnego
zaprawia, a dymy palonych na popiół kości do gry i pod postacią gęstej chmury w
niebo lecące, zmuszały tych z Powyża do uszczelniania okien. Było to
niezrozumiałe i zastanawiające, gdyż zdawało się wynikać z dziecięcej
nieporadności, ale jakież było zdziwienie Chłystka gdy zauważył, że comiesięczna
(wg obowiązującej ustawy doliny) zamiana położenia obu miejscowości nie
przynosiła nic nowego. Mieszkańcy Powyża, tym razem w dolinie, dymili ile
wlezie, a Nizinniacy, zamiast podziwiać okolicę z wysokości pagórka, tracili
czas na zrywanie wyjątkowo dorodnego i soczystego piołunu. Było to śmieszne, a
jednocześnie tak zatrważające, że w pierwszej chwili postanowił Chłystek wybrać
się na poszukiwanie owego Krzywego Zwierciadła, zakopać je głęboko w ciężkiej
ziemi, albo stłuc na drobne kawałeczki, ale że wszelkie działania
niszczycielskie były mu nad wyraz obce...pochylił jeno głowę nad ludzką słabością.

A że mimo wszystko wiarę w człowieka posiadał niezachwianą, wiec postanowił
poczekać...

Bo jako trzmiel
w niecierpliwym warkocie
gwałtem skrzydeł
kwiat trąci,
rozpyli poświatę
niespodziewanej poezji.

[krystek.fabuloso]

Od czasu, gdy wydawca zaproponował mi udział w ...
21.08.2009 12:43
~Krystek fabuloso
Od czasu, gdy wydawca zaproponował mi udział w szczególnego rodzaju pracy
zbiorowej, prawie nie opuszczałem biblioteki, aczkolwiek wczytywanie się w
treści niezwykłych materiałów sprawiało ogromną przyjemność. Dowiedziałem się
między innymi dlaczego, przebiegający drogą, czarny kot jest zwiastunem
nieszczęścia, skąd się wzięło powiedzenie "kruk krukowi oka nie wykole", o kim
mówi się, iż jest silny jak niedźwiedź, chytry jak lis, papuguje, albo funta
kłaków jest nie wart. Gubiłem się już w notatkach, różnorodność opowiastek
oszałamiała, ale mimo wszystko czułem niedosyt, wyraźnie czegoś jeszcze
brakowało. Myśl ta trapiła mnie do momentu, gdy któregoś dnia, jak zwykle
przemierzając moją codzienną trasę, potknąłem się niespodziewanie i próbując
zachować równowagę rzuciłem przypadkowe spojrzenie na witrynę malutkiego
sklepiku. Mógłbym przysiąc, że jeszcze dnia poprzedniego wcale go tutaj nie
było, a jednak oznajmiał się powykręcanym napisem, tak dziwnym, że w pierwszej
chwili poczytałem go za egipskie hieroglify; Antykwariat, dr.Honoriusz i...
Spółka przekreślona była niezdarnym pociągnięciem, łuszczącej się już, czerwonej
farby olejnej. Zszedłem ostrożnie w dół, pięć omszałych schodków chwiało się
podejrzanie pod moimi stopami, drzwi zajęczały, a zawieszony ponad nimi dzwonek
wydał z siebie odgłos do złudzenia przypominający chrząkanie. Wytężyłem wzrok,
gdyż półmrok pomieszczenia, w porównaniu z wiosennym blaskiem ulicy zdawał się
być ciemnością. Dopiero po kilkunastu sekundach przekonałem się, że antykwariat
nie różnił się wielkością od przeciętnej komórki i z taką też się kojarzył. Aż
pod sufit, na uginających się półkach i w chybotliwym nieładzie, piętrzyły się
książki różnej maści i wielkości, niektóre ze smętnie, na paru pożółkłych
nitkach, zwisającymi grzbietami, zakurzone, ze zniekształcającymi tytuły,
zaciekami wilgoci. Dziwna mieszanina zapachu stęchlizny, zimnej, studziennej
wody, starego kleju, odgrzewanej kawy i syropu na kaszel, wywołała w mojej
pamięci zatarte wspomnienia z dzieciństwa, gdy którejś zimy, na strychu domu
moich dziadków, otworzyłem kilka zapomnianych kufrów z przedwojennymi
czasopismami. Postąpiłem krok do przodu po miękkiej, zmurszałej podłodze,
bezgłośnie, wstrzymując oddech, zdziwiony, że nikt nie odpowiedział na moje
wymamrotane powitanie. Coś poruszyło się w kącie między regałem, a rozsypującą
się piramidą książek, pociągnęło nosem, w półmroku dojrzałem właściciela.
Wciśnięta między niekształtne poduszki fotela, skurczona postać wysuszonego
starca w tabaczkowym, aksamitnym, zapewne starszym niż on sam, kubraku. Sękatą
dłonią odgarnął z czoła mgłę siwych włosów, spod krzaczastych brwi, w bezradnym
uśmiechu dziecka, spoglądały na mnie chabrowe oczy. Wyciągnął wielką, kraciastą
chustkę, przetarł okulary i wskazując swoje królestwo zapytał, a raczej
stwierdził zadziwiająco młodym głosem.
-Szukasz czegoś wyjątkowego.
Nie wiem dlaczego, ale zaskoczył mnie tymi słowami. Zacząłem opowiadać coś bez
sensu, chaotycznie, jego lekko kpiący uśmiech onieśmielał mnie coraz bardziej,
czułem się jak niedouczony student na egzaminie. W końcu wyznałem jakich
materiałów poszukuję.Spojrzał na mnie z wielkim ożywieniem.
-Taaak, ciekawe, mnie zawsze najbardziej interesował kozioł ofiarny, czy
zamierzasz i o nim coś napisać?
Nie czekał na moją odpowiedź.
-Chyba wiesz, że kozioł ofiarny musiał być niegdyś stworzeniem bez skazy.
Niektóre ludy nawet teraz zwracają uwagę na idealny kształt rogów, lśniącą
sierść, niedopuszczalne jest aby miał zeza. Niestety, w naszej kulturze, kozioł
ofiarny stał się marną kreaturą, worem bokserskim, wielbłądem dźwigającym obce
grzechy, popychadłem, i pomimo że jest nieszczęśnikiem, większość nim gardzi.
Nastawiłem uszu, gdyż miałem wrażenie, że zapowiada się ciekawy wykład, ale
staruszek, jak gdyby nigdy nic, zmienił ton głosu na płaczliwo-jękliwy.
-Lecz biada, po stokroć biada, gdy kozioł ofiarny stanie się czarną owcą.
Przemyśl to - dorzucił z mocą i momentalnie zapadł w głęboki sen.
Zdumiony, i upewniwszy się, że oddycha, opuściłem antykwariat na palcach.
Następnego dnia, prowokując niezliczoną ilość potknięć, starałem się go
odnaleźć...bezskutecznie.

[krystek.fabuloso]

Nigdy przedtem nie ...
23.08.2009 12:06
~Krystek fabuloso
Nigdy przedtem nie był w stanie wyobrazić sobie, że ciemność może być tak czarna i przerażająca. Bał się jej. Bał się jej bardziej niż czegokolwiek w życiu. Śmieszne....w życiu! O ile jeszcze je miał. Na razie wiedział tylko, że jest. Jak? Gdzie? Dlaczego? Coś huczało dziwnym rytmem, coraz potężniej. Uporczywie. Otaczało go ze wszystkich stron, zdawało się potrząsać całym jego ciałem. Ciało! Rytm rozszalał się nagle drobnym, chaotycznym pukaniem....i nie do wytrzymania w momencie, gdy zrozumiał, że słyszy własne serce. Wstrzymał oddech, chciał się wsłuchać, rozpoznać, umiejscowić.....Niemożliwe! Spokojnie. Uspokój się, idioto, już lepiej, już dobrze. Oczy! Mam chyba otwarte..nie wiem...o Boże....nie wiem. I to dudnienie...to nie we mnie! Niemożliwe! Tak nie wali ludzkie serce, to gdzieś obok. Gdzie!? Żeby chociaż iskierka, choć trochę światła...bach, bach, bach. Bach! Wołanie z daleka. Skąd? Poczuł niezmierne wzruszenie, wręcz paraliżującą wdzięczność, że gdzieś coś jest, jakiś inny dźwięk oprócz tego duszącego dudnienia.....I w tym momencie zobaczył czerwoną plamę. Zbliżała się z przerażającą szybkością, roztrzepotana szaleńczym pulsem. Chciał uciekać, zamknąć oczy....nie wiedział, czy je ma . Plama zmieniła barwę rozszczepiając się nagle w srebrzyście rozedrgane smugi, pomykające w zawrotnym tempie donikąd. Był oszołomiony, opanowały go, niemożliwe do umiejscowienia, mdłości.
Adasiu, Adasiuuuu....dawno zapomniany głos, pełen trwogi i czułości, był tuż, tuż i nie do końca, gdyż w tej samej sekundzie przytłumiła go istna kakofonia nieprawdopodobnych dźwięków; krzyki i szepty, śmiech i kwilenie dziecka, ujadanie psa, niepohamowany, pełen straszliwej rozpaczy szloch, przejmujący jęk cierpienia i idiotyczny bełkot pijackiej kłótni. Chyba oszalał! Boże...spomiędzy zamglonego światła jednej ze smug wyłoniła się, wymachująca laską, skurczona postać starca, twarz wykrzywiona makabrycznym grymasem, strasząca żółtobrązową resztką zębów....gdzieś już ją widział . Gdzie? Kiedy!? Nie mógł sobie przypomnieć zafascynowany nowym obrazem...samego siebie...miał wtedy osiem lat, pierwszy prawdziwy garnitur, Pierwsza Komunia, wielki tort, którym musiał się ze wszystkimi podzielić, pomimo że był to jego dzień....teraz frunął ku niemu na kryształowym talerzu, wspaniały, nienaruszony, niezapomniany różowy krem...a tuż za nim, mrużąc oczy, z tym swoim niepowtarzalnym uśmiechem i stukając obcasami, Anna....nigdy potem nikogo tak nie kochał. Nie odchodź, Anno. Zostań! Nie chcesz!...Widział wszystko na raz i z osobna, był obok i wśród wszystkiego....jednocześnie; jechał na drabiniastym wozie pełnym wonnego siana, deptał, pełen bezsilnej rozpaczy, odznaczenie za ratowanie kolegi...bezskuteczne, czuł pod stopami rozgrzany piasek tunezyjskiej plaży, wyjtąkowy smak pierwszego pocałunku, przypalał schabowego na patelni... a tu - dzwoni telefon...acha, Jacek się urodził....no, gdzie ta koszula, do diabła, spóźnię się do pracy....Nie odchodź, Anno, proszę. Wyciągnął rękę, aby odnaleźć, zatrzymać jej cień, gdzieś pomiędzy ośnieżonymi szczytami gór i przeraźliwie miauczącym, rudym kotem. Bach, bach, bach! Wyciągnął rękę....rzeczywiście ją wyciągnął....czuł ją i był to ból nie do opisania, i wiedział, że dzikie, nieludzkie wycie, które w tym samym momencie usłyszał, to jego własny głos. Boże! Wiem, wiem wszystko, to już koniec, nigdy mnie tu nie znajdą....za głęboko! Muszę!...chociaż trochę światła...nie mogę odejść w ciemność, zawsze się jej bałem!... Miał w kieszeni zapalniczkę. Wydłubał ją z lepkiej, jeszcze pulsującej miazgi swojej własnej nogi, oszalały z bólu, półprzytomny...Szybko, szybko...dłużej nie wytrzymam....metan...co tam...byle szybciej....muszę nacisnąć!
Nawet nie zdążył zobaczyć światła.....

[krystek.fabuloso]

Czy koniecznie trzeba zabierać zdanie w sprawie ...
26.08.2009 13:27
~Krystek fabuloso
Czy koniecznie trzeba zabierać zdanie w sprawie nieporozumień miedzy paroma
osobami?
Nieporozumień, które nie każdemu objawiają się z taką samą siłą?
A może doświadczenie pewnych osób skłania ich raczej, aby popatrzeć na wszystko
z przymrużeniem oka?

Chłystek, siedząc na swojej ławeczce, pociągnął spory łyk miodnego napitku,
ziewnął szeroko i oparłszy się o pień akacji, wsłuchał się w szelest opadającego
kwiecia i kwilenie, śmigających po błękicie nieba, jaskółek.
Spokój był wokół i spokój był w jego duszy.
I dobrze mu w tym było
....tym bardziej, że udało mu się tego dnia dorwać do słoika z przednimi,
kiszonymi ogórkami...a takich nie miał okazji próbować już od lat kilku

Konfidencjuszu - Na pewno doczekasz się następnego postu Nutelli. Znam ja
dobrze, jest to osoba wyjątkowo
pracowita i skłonna dzielić się dobrym ze wszystkimi
Nie wiem natomiast czy pojawi się AL, dlatego pozwolę
sobie wkleić jeden z jej wierszy,
który z niemałym trudem udało mi się wyszperać z czeluści
internetu

Rześki świt mnie woła ,
cykanie zegara,
jeszcze słyszę w sobie
nikły blues kochania,
jeszcze szept rozmyty,
pocałunków ślady
i dotyk na skórze...
ach, ja już się budzę.
Szukam twego ciepła
wszędzie, gdzie być może,
w faldach prześcieradła,
w breloku na stole,
w niedopitej kawie,
wilgoci ręcznika,
rzuconej koszuli....
twoja nieobecność
tak bardzo mnie boli.
I rękę wyciągam
w pogoni cienia,
i błądzę w tęsknocie
twojego imienia.

AL

[krystek.fabuloso]

Trzymasz kurczowo wędrujący piasek ...
30.08.2009 17:37
~Krystek fabuloso

Trzymasz kurczowo
wędrujący piasek wydm
i ułudne cienie
szaroburych słów.
Spójrz,
ogniem nowego
widnokrąg się płoni,
nadzieją naznacza
świtanie,
bezwzględność ciosu,
nieskończoność pocałunku
w litanii słów zaklętego wieczoru,
bezbrzeżność dziecięcego uśmiechu
i zagasłą żałobę
niewolniczej łzy.
Spójrz, rozpoznaj
....i zaistniej wszędzie

Takie to słowa odnalazł Chłystek....na pergaminie spisane, cierniem do drzewa
jego podakacyjnej ławeczki przykute.
Przeczytał je raz i drugi...potem raz jeszcze. I prawdę powiedziawszy, nie
potrafił sobie wyobrazić, że myśli te do niego były kierowane - jako że nosił je
w sobie już od zawsze.

Może były to porady dla przypadkowych przechodniów, aby im uświadomić, że spacer
po tęczy tylko wtedy jest piękny, gdy jeszcze przed pierwszym krokiem zrzuci się
z siebie kamienny garb

[krystek.fabuloso]

Lubie zachodzić do pustych kościołów. Zasiadam gdzieś z ...
31.08.2009 22:01
~Krystek fabuloso
Lubie zachodzić do pustych kościołów. Zasiadam gdzieś z boku, niewidoczny w
półmroku, zamykam oczy i wsłuchuję się...nie tylko w dźwięki. Dzisiaj jednak
było ich sporo. Chór w ukraińskim kościele powtarzał, zda się w nieskończonym
pomruku, gregoriańskie pieśni, wibrowało powietrze, kurz w nim zawarty i
wypolerowane starością ławki.

Hospody pomyłujtie...Hospody pomyyyyyyyyłujtie
huczały glosy

Hospody pomyłujtie...Hospody pomyyyyyyyyłujtie.

Nie wiem dlaczego, ale dźwięk tych słów wręcz przeniósł mnie w inne wymiary. Być
może dlatego właśnie lubię puste kościoły, gdzie szczególne echo pozwala
pozbierać myśli i spojrzeć inaczej na sprawy dziejące się poza ich ciężkimi
drzwiami.
Zasiadłem przed komputerem, przeczytałem, gregoriański pomruk ciągle w uszach
brzmiący...ale już na na inną melodię i w słowie inny...

[krystek.fabuloso]

Sobota była niezwykłym dniem dla Roberta, musiał podjąć ...
07.09.2009 19:09
~Krystek fabuloso
Sobota była niezwykłym dniem dla Roberta, musiał podjąć ważną decyzję, a
podejmowanie decyzji przychodzi mu wyjątkowo opornie. Może wydać to się komuś
śmieszne, ale w mieszkaniu, już od zawsze, znikały łyżeczki. Były czasy, gdy
kupowano ich po dziesięć miesięcznie, a nawet więcej, po najwyżej dwóch
tygodniach przepadały bez śladu. Podczas ciężkiej i niezręcznej dyskusji
postanowiliśmy, że każdy zostanie dumnym właścicielem swojego prywatnego,
osobistego, rozpoznawalnego, pięknego zestawu sztućców. Sprawę czasami tylko
znikających talerzy chwilowo pozostawiliśmy w zawieszeniu. Już samo poszukiwanie
odpowiedniego sklepu było dla Roberta wyprawą w nieznane i wzbudziło gwałtowną
niechęć. "Do takich pomieszczeń, ciasnych, bez przewiewu, po co to i na co, a
tak w ogóle to bez potrzeby, i dlaczego teraz...to on wchodzić nie ma zamiaru".
Parokrotnie chciał wracać, ale że nie posiada zmysłu orientacji, kończyło się to
na parokrotnym okręceniu na pięcie, parokrotnym pociągnięciem nosem i
parokrotnym powtórzeniu ho, ho, ho - po czym szedł dalej człapiąc potulnie
czerwonymi butami. Asortyment paru sklepów nie przypadł mu do gustu, przechodził
obojętnie obok wystawowych okien, aby w pewnym momencie, z natchnionym wyrazem
twarzy, wkroczyć do najdroższego. Całe szczęście, że na promocyjnym stoliku
leżały, kusząco błyszczące polerowanym metalem, pojedyncze egzemplarze.
Przystępna cena, doskonały, nierdzewny materiał, efektowny kształt i wybór
okazał się zupełnie łatwy. Jedynie co do noża mieliśmy odmienne zdanie. Razem z
pozostałymi sztućcami tworzył komplet, lecz Robert uznał, że wcale go nie
potrzebuje, w ogóle nie lubi noży, a w razie czego może pożyczyć od kolegi. Po
półgodzinnym roztrząsaniu problemu zgodził się go nareszcie kupić, ale w tym
samym momencie opuściła go też dotychczasowa "koncentracja", rozejrzał się
dookoła i z miną zdecydowanego na najdroższy i najbardziej szalony zakup,
rozpoczął wędrówkę pomiędzy elegancko podświetlonymi witrynami, tuż za nim
podążała strwożona ekspedientka. Początkowo starała się podpowiedzieć jemu jego
własne życzenia, ale widząc brak reakcji, śledziła tylko z coraz większym
przerażeniem jego niezdarne ręce przesuwające drogie szkła po to tylko, aby
dotknąć jakaś wyjątkowo błyszczącą łyżkę lub ciekawy, acz kruchy bibelot.
Pobrzękiwał przy tym pękiem wielkich kluczy, mamrotał coraz głośniej:
"Interesujące, ciekawe, widziałem takie w katalogu, i te słoiczki, tak,
słoiczki??, szkoda, że nie mają czerwonych nakrętek, szklanki muszą stać równo,
w równym rządku, solniczka trochę z boku, hmm, potrzebuję taką, i cukierniczkę
też, kto by to powiedział, a dzień dosyć chłodny, powietrze świeże, kurze trzeba
przetrzeć, widać pod światło, hmm, hmm, to takie niehigieniczne, nooo trzeba się
zastanowić nad ptakami". Ekspedientka, widząc moje uspokajające spojrzenie,
cofnęła się nieco, lecz jej, jakby przylepiony do twarzy, uśmiech stał się
jeszcze bardziej bezradny. Ta wędrówka miedzy witrynami była nużąca także i dla
mnie, ale Robert zawsze musi zakończyć to, co rozpoczął, wszelkie próby
odwrócenia uwagi są bezskuteczne. A jednak zdarzają się. Odezwała się komórka.
To Wilma domagała się naszego powrotu twierdząc, że jej włosy bardzo już za mną
tęsknią, a poza tym muszę koniecznie zobaczyć, jak zupełnie sama pójdzie do
parku po przeciwnej stronie ulicy. Robert przechylił nieco głowę, złożył wargi
jak do pocałunku i błądząc wzrokiem gdzieś po suficie zaśmiał się swoim; ho, ho,
ho, yhy. Był to znak, że możemy wracać. Szedł obok mnie ściskając w jednej ręce
torebkę ze sztućcami, drugą potrząsał pękiem kluczy, zadowolony, zasłuchany w
człapiący dźwięk swoich czerwonych butów i z uśmiechem dziecka zapatrzony w
swój, niedostępny innym, świat autysty.

[krystek.fabuloso]

Jak przewidywałem, świeżo zakupione sztućce Roberta ...
11.09.2009 12:54
~Krystek fabuloso
Jak przewidywałem, świeżo zakupione sztućce Roberta podzieliły los jego innych
skarbów. Przechowuje je w wysokim słoiczku ustawionym na nocnym stoliku i to w
taki sposób, że pierwsze spojrzenie, tuż po przebudzeniu, pada na ich
wypolerowany metal. Nie wiem jak długo będzie się nimi cieszył. Być może już w
następnym miesiącu znikną w hałdzie jego zbiorów, gdzieś pomiędzy oknem a
jedyną, wąską i w miarę pustą ścieżyną w jego pokoju.....jakoś musi się
przedrzeć do łazienki.
W dalszym ciągu miesza swoja poranną kawę wykrzywionym widelcem i narzeka na
znikające łyżeczki....

[krystek.fabuloso]

Czy ktoś z Was oglądał film "Rocky Horror Picture Show"? ...
14.09.2009 16:24
~Krystek fabuloso
Czy ktoś z Was oglądał film "Rocky Horror Picture Show"? Albo musical, na żywo?
Widziałem jedno i drugie, już bardzo dawno, ale żadne nie wzbudziło we mnie
takich emocji, jak zaledwie cztery fragmenty koronujące wspaniały, sobotni
festyn. Od pierwszego momentu atmosfera była wyjątkowa; dowcipne, krótkie
przemówienia (tylko to, co ma znaczenie, nic ponad to), kolorowy, fantastycznie
zróżnicowany bufet (Wilma pozostała jednak wierna swoim ulubionym potrawom i
dopiero po spożyciu potrójnej porcji kurczaka tudzież dwóch sporych kawałków
pizzy z tuńczykiem, mogła już spokojnie zasiąść nad sześcioma kulkami
czekoladowych, w malinowym sosie pływających,lodów), podgrzewający ducha zabawy,
wyśmienity zespól rockowo-folklorystyczny i bajeczne fajerwerki. Naokoło
słyszałem radosne przytupywania, pełne zachwytu siorbanie coca-coli, fanty i
cappuccino, zawzięte chrupanie różnosmakowych chipsów i pikantnych orzeszków,
czasami zaskrzypiał wózek inwalidzki, ale jakby inaczej...wesoło, chwilami ktoś
wyjątkowo odważny wskakiwał na scenę i wykrzykiwał z dumą parę nierytmicznych,
nieskładnych dźwięków. Robiło się coraz głośniej, powoli zaczynała się "praca w
podgrupach", lecz w tym samym momencie operator przyciemnił światła, jedynie
długi balkon na jednej ze ścian tonął w seledynowo-fosforycznych blaskach. Na
tego rodzaju scenę wyskoczył Dr.Frank N.Furter, wysoki, szczupły, w czarnych
siatkowych pończochach i krótkiej, obszytej cekinami, spódniczce. Na widok jego
"uwodzicielskich" ruchów i przesadnie krwistego makijażu publiczność zawyła z
uciechy. Radość wzrosła jeszcze, gdy minutę potem dołączyły do jego tańca trzy
następne osoby, w tym niezaprzeczalna gwiazda wieczoru - Michał, kolega Wilmy,
mały człowieczek z fryzurą a la Kryszak. Jednakże nie tylko tym się wyróżniał.
Ubrany w obcisłe pantalonki-biodrówki, nad którymi chwiał się
rozłożysto-wypukły, nagi brzuch, minikamizelkę i frak o spływających aż do pięt
połach, ruszał się w takt muzyki tak niezwykle, z tak nieprawdopodobnym
wdziękiem, a jednocześnie tak komicznie, że po twarzach widzów popłynęły łzy. A
on, jakby jeszcze tego było mało, wykonał brawurowy taniec brzucha, po czym
gestem co najmniej Fredy Quina, rzucił w rozwrzeszczany tłum kamizeleczkę i
wyrwany z pępka, pozłocisty kolczyk. Wiwatom nie było końca, i nawet ja sam
zdumiałem się dzikimi dźwiękami, o które nigdy przedtem nie podejrzewałem mojego
gardła. Nie dane nam było ochłonąć. Z cienia wyskoczył zespól bębniarzy. O yeh,
o yeh...widzowie rozkołysali się w jednym, wspólnym, wszystko łączącym
prarytmie. Gdzieś za moimi plecami usłyszałem rozradowane ho, ho, ho, yhy.
Robert śmiał się głośno, jak zwykle częściowo w swoim świecie, jak zwykle
spoglądając na coś powyżej sufitu, powyżej nieba i świata. Był szczęśliwy.
Takich wspaniałości na pewno się nie spodziewał....wszyscy bębniarze ubrani byli
na czerwono.

[krystek.fabuloso]

Bardzo, bardzo dawno temu, gdy sporo niemowląt miało ...
23.09.2009 08:34
~Krystek fabuloso
Bardzo, bardzo dawno temu, gdy sporo niemowląt miało zwyczaj przychodzić na
świat w czepku, a przynajmniej jedno na sto tysięcy ze złotą łyżeczką w buzi,
nikt się nie dziwił, że opuszczone przez sowy dziuple, zajmowane były
natychmiast przez emerytowane wiedźmy, a plemię wodnika podtrzymywało wiekową
tradycję i przeganiając mrozy przeraźliwym dźwiękiem wierzbowych fujarek,
wywoływało wiosenne roztopy. Świat był wtedy jeszcze w powijakach i prosty jak
drut, porządek dnia dyktowało słońce, rozkazy ojców i pianie koguta, i nikt
nawet nie podejrzewał, że mogłoby to kiedykolwiek ulec zmianie. Aż do tego
szczególnego dnia, gdy Sobierad przemoczył nogi podczas wyjątkowo obfitych
roztopów, dostał katar i pomiędzy kolejnymi, potężnymi jak z miecha kichami,
doznał olśnienia."Do diaska" - zawołał sam do siebie - zbuduje to coś!"
Oczywiście nie powiedzial co, ponieważ dla tego czegoś nie istniała jeszcze
nazwa. Dopiero po kilku dniach pracy w pocie czoła, rąbania, przycinania i
walenia młotem, stanął naprzeciw swojego dzieła i opierając się ciężko na
drzewcu topora wykrzyczał uroczyście na bory i lasy: "Ta rzecz ma w sobie coś!"
Po chwili namysłu odrzucił "rzecz" i "w sobie coś" i ogłosił tonem odkrywcy;
"ta-ma, tama!" I stało się, że za przyczyną jego wynalazku, wiosenne roztopy
przesunęły się na pole sąsiada Swarlika, który jak przystało na właściciela
takiego imienia natychmiast rozpoczął swary. Bardzo skuteczne, gdyż poparła go
cała osada, nie mówiąc o plemieniu wodnika, które od tej pory zakłócało noce nie
tylko grą na fujarkach, ale i wyjątkowo nieapetycznymi dźwiękami, ubijanego
drewnianymi kijankami, błota. Sobierad okazał się okropnym uparciuchem, nie
ustępował i pilnował swojej tamy z narażeniem życia, nie ugiął się pod
abrakadabrami emerytowanych wiedźm, ani przed atakiem latających ryb i śmiał się
głośno z mających wyprowadzić go na manowce błędnych ogników. Być może opadłby w
końcu z sił, być może poddałby się wdziękom zalotnych rusałek....gdyby nie
rzepa. Zmarniała na wszystkich okolicznych polach, a widmo głodu nachalnie
zajrzało w oczy sąsiadów. Tylko na jego ziemiach wybujała niebywale, tak wielka,
że nikt ze śmiertelników czegoś takiego nigdy nie widział. Jako pierwszy zaczął
go poklepywać po plecach Swarlik, a wynagrodzony kopczykiem dorodnej rzepy,
poprzysiągł mu braterstwo krwi na wieki i rękę najmłodszej córki, na co Sobierad
jednak nie przystał, gdyż jak wieść niosła mówiła przez sen i z racji zeza
spoglądała nie wiadomo gdzie. Nie potrzebował też już pilnować swojej tamy,
robili to za niego inni, nawet z większym narażeniem życia niż on sam i z
większym zacietrzewieniem.
A po rzepę ustawiała się coraz dłuższa kolejka. Nikt nie chciał zrezygnować z
jej zalet, właściwości dawania zdrowia, siły przetrwania i smaku. I każdy dawał
za to co miał najcenniejszego. Piwnica Sobierada pękała w szwach. Czego tam nie
było; dzidy z najtwardszego drzewa, topory z najprzedniejszego krzemienia, jaja
przepiórek, gliniane dzbany pełne topionego sadła, suszona ryba, pęki rzemieni i
lisich ogonów, zdarzały się nawet suchary z importu z pobliskiej Kniei. Sobierad
stał się sławny i bardzo bogaty, wszyscy byli na jego usługach, wykonywali każdy
rozkaz. W ten to sposób, przy pomocy innych, wykurzył z lasu wiedźmy, które
pozbawione wygodnych dziupli marniały powoli w przytułku dla czarownic, gdzieś
za siódmą górą. Ciężkiego losu doznało także plemię wodnika. Początkowo zdumione
obrotem sprawy, później coraz to bardziej ciche, słabe, odzielenione... aż
pozostał po nich tylko dźwięk w wierzbowych fujarkach.
A w pokoleniu Sobierada zaczęły się rodzić dzieci ze złotą łyżeczką w buzi i tak
trwa po dzień dzisiejszy.
Ponoć Paris Hilton prawie się taką łyżeczką podczas porodu udławiła.

Chłystek natomiast, zakrztusił się ze śmiechu...czasami, ot tak sobie bajdurzył.
I postanowił wybrać się na długi spacer po Lesie, aby być może usłyszeć kojący
szmer Zawijaska

[krystek.fabuloso]

Uwierz, snem nędzarza odliczałem noce, ...
25.09.2009 10:26
~Krystek fabuloso
Uwierz,
snem nędzarza
odliczałem noce,
trwałem w samotności
bliźniaczych godzin
i niewoli złudnych wartości,
bezwolny, zagubiony w sobie,
proch z prochu,
i już bez światłości,
aż do cudu
tej upojnej chwili,
gdy wieczność ujrzałem
w dotyku białej lilii,
i gdy miłość
w nieskończoności pocałunku
się zapomniała
i wygrała
życie.....

Spokojnych dni wrześniowych i najdziejnych myśli....wszystkim

[krystek.fabuloso]

Witaj Nutello...po przerwie, która wiekiem prawie się ...
04.10.2009 08:55
~Krystek fabuloso
Witaj Nutello...po przerwie, która wiekiem prawie się okazała
I nie wiem, czymże bardziej się delektować; słodkością Twego imienia, czy
brawurowo tłumaczonym słowem...

Melasa, miód akacjowy,
nutella,
batonik czekoladowy,
kruche ciasteczko,
orzeszek,
pralinka,
słodka landrynka,
ach....jak ja to lubię.....

.....to tak, aby trochę zabawnie było
Niedzielne pozdrowienia dla wszystkich

[krystek.fabuloso]

Obierał jabłko małym, ostrym nożykiem i z zapartym ...
07.10.2009 11:42
~Krystek fabuloso
Obierał jabłko małym, ostrym nożykiem i z zapartym oddechem śledził coraz
dłuższą, miękkimi splotami układającą się na talerzu, strużynkę. Była wiotka i
tak niewiarygodnie cienka, że w każdym, następnym ułamku sekundy mogła się
zerwać, chociażby pod wpływem własnego, nijakiego ciężaru, nie mówiąc o
najmniejszym, nieopacznym ruchu. Nie pękała jednak, wydłużała się, prawie
niewidoczna, półprzejrzysta i radowała jego oczy swoją subtelnością pajęczej
nici. Musiał jednak przyznać, że tego dnia wyjątkowo dobrze mu się pracowało, a
i jabłka były niezwykłe; nie za duże, nie za małe, przyjemnie leżały w jego
ciepłej, lekko wilgotnej dłoni, żółtorumiane i wypolerowane do błysku - takie
lubił najbardziej. Nieważny był smak i zapach, i tak nie potrafiłby nic na ten
temat powiedzieć, liczyły się tylko właściwości skórki. Musiała być średnio
miękka, elastyczna i nie za gruba, tylko wtedy mógł ją ciąć na wypracowaną od
lat szerokość. Wiedział też w międzyczasie, że wiele zależało od pory roku.
Najlepsza była późna jesień, najgorsza wiosna - wtedy cierpiał; oczy łzawiły z
natężenia, bolał napięty kark i nadgarstek, monstrualnie puchły, nieustannie
nagryzane do krwi, wargi, a gorycz antyseptycznej maści doprowadzała go do
mdłości. Krążył po pokoju niespokojnym truchtem uwięzionego zwierzęcia, kurczowo
ściskał w spoconej dłoni swój mały nożyk i był najzwyczajniej w świecie
wściekły, tak wściekły, że chwilami padał na podłogę i walił w nią z całych sił
nogami, jego ciężkie, ortopedyczne buty huczały w dzikim rytmie na parkiecie.
Podnosił się jednak, skulony i przyczajony doskakiwał do jabłka i docinał
skórkę niezauważalnym dla nikogo ruchem. Tak jednak było wiosną, a teraz jesień
za oknem sypała żółtym liściem, czego zresztą nie zauważał, i jabłka zachęcały
swoimi właściwościami do wydajnej, idealnej pracy. Ogarnął go jakiś bliżej
niedookreślony stan podniecenia, instynktownie wyczuwał, że w tym dniu może się
wyjątkowo wykazać, strużynka nie mieściła się już na talerzu, a przecież na
jabłku pozostało jeszcze sporo do obierania. Zmrużył oczy i prawie na bezdechu
sięgnął po lupę, gdyż w tak wyjątkowym momencie musiał sprawdzić, czy nie
popełnił błędu i czy dalej może pracować we właściwym sobie tempie. Zamarł z
przerażenia. Szkło powiększające nie kłamało. Na skórce, milimetr dalej,
bezlitośnie kpiło z niego maleńkie wklęśniecie, czegoś takiego nie sposób było
ominąć...
Osłupiały, odłożył nożyk na bok, jak uderzenie młotem potrząsnął nim nagły ból,
nie do wytrzymania. Podniósł ręce na wysokość głowy i trzepocząc nimi gwałtownie
zaczął wyć, wrzeszczeć, jęczeć, zatoczył się na ścianę, kopnął ją, potem jeszcze
i jeszcze raz, aż do utraty tchu.
Rzucił się do misek z obranymi jabłkami. Niektóre stały już tak od paru dni,
zbrązowiałe, pokryte pleśnią i warstwą spęczniałych muszek....strącił je na
parkiet i depcząc zawzięcie wył nadal, i pruł nożem rękawy bluzy i nogawki
poplamionych spodni.
Opadł na kolana. Pod krzesłem leżało dorodne jabłko. Błyskało do niego jasnym
rumieńcem, zapraszało. Już z tej odległości rozpoznał, że było wyjątkowe,
doczołgał się do niego poprzez kałużę skisłej, brązowej papki i dusząc łzy na
rozjaśnionej już tkliwym uśmiechem twarzy uniósł je drżącą dłonią pod światło.

Chłystek jeszcze raz zerknął w swój kalejdoskop zdarzeń i zobaczył w nim
powielony w nieskończoność ciąg dni, misy z jabłkami - obranymi i nie - sterty
strużyn, starannie wysuszonych, starych, rozsypujących się w pył pod dotknięciem
ręki. Zobaczył połamane noże, kolejne pary schodzonych ortopedycznych butów,
trzy porcje tabletek i chmary, w słodkawym powietrzu, unoszących się muszek....i
odnalazł sens życia tam, gdzie nikt inny by go nie szukał.

[krystek.fabuloso]

Chłystek obserwował mimikę twarzy siedzącej naprzeciwko ...
17.10.2009 18:44
~Krystek fabuloso
Chłystek obserwował mimikę twarzy siedzącej naprzeciwko kobiety. Nie potrafił
określić jej wieku, kilka zmarszczek i bruzdek dodawały jej powagi, lecz
błyszczące, rozmarzone oczy i tajemnica w jej spojrzeniu zdradzały, że mieszkała
w niej wiecznie młoda dusza. Opowiadała z przejęciem, ciągle jeszcze oszołomiona
przeżytym.
To był niezwykły sen, jeden z tych, co powtarzają się natrętnie każdej nocy i
nakazują zastanowić się i szukać. Jasna, świetlista postać ogłosiła całemu
światu, że zginie on, zapadnie się w czarnej czeluści wszechświata jeżeli nie
znajdzie się chociażby jeden człowiek, który wypowie trzy najwspanialsze słowa.
Nikt, ale to nikt zdawał się ich nie znać...może zostały zapomniane? Gwiazdy po
kolei gasły na niebie, zapadły ciemności, ziemia, uciekając spod stóp, dygotała
w ostatnich konwulsjach, płacz, lament, okrzyki przerażenia. Wszyscy na świecie,
chwytając się za ręce, połączyli się w jedno, i w tym momencie beznadziei, tak,
jakby zmusiło mnie coś do krzyku, pełna jakiegoś nieziemskiego uniesienia
zawołałam; miłość, wiara, nadzieja! I stało się światło! I wszystko było jak
zawsze. Chłystku, wiesz kim jestem, zawsze potrafiłam zrozumieć moje niezwykłe
sny, ale ten nie dawał mi spokoju. Szukałam odpowiedzi i nikt nie był w stanie
mi jej udzielić. Pobiegłam nawet do klasztoru franciszkanów, ale oprócz paru
sloganów nie dowiedziałam się nic godnego uwagi. Czy myślisz, że do czegoś mnie
wybrano, czy jest to wskazówka, że los wyznaczył mi jakaś specjalną misję do
spełnienia?
Chłystek zaśmiał się cicho, lecz w jego spojrzeniu nie było kpiny, wręcz
przeciwnie, spoglądał na kobietę niemal z tkliwością, niemal tak, jak spoglądał
na pastelowy poblask, wirującego w powietrzu, pyłu motylich skrzydełek. Zerknął
w swój kalejdoskop.
Misja? Cóż za wielkie słowo. Każdy z nas jest istotny i nikt nie jest w stanie
powiedzieć kto ważniejsze piętno na życiu odciśnie. Widzę w zdarzeniach tak
wiele. Spójrz, oto Sorellina opowiada o kocie-uzdrowicielu, Alutka, niczym
Alicja z Krainy Czarów wychodzi spoza zwierciadła z naręczem pełnym poezji,
Mirka pochyla się nad główką pierwszoklasisty, Klara wypisuje receptę. Oto
Krzyś, niczym worożycha z fusów, odczytuje głos wieczności z okruchów pękniętego
kryształu, dowcipy sypią się z rękawa Łowcy, a w Lesie pobrzmiewa srebrzysty
śmiech Julenki. Co da ludzkości lewatywa Wściekłego, jakim podarunkiem okaże się
czyjeś jedno, jedyne, łaknącemu ofiarowane, dobre słowo? Czy mój śmiech, zgodnie
z efektem motyla, wywoła taką lawinę zdarzeń, iż na końcu wstrząśnie posadami
świata i być może uratuje miliony istnień? Kto jest ważniejszy; ty, ja, czy może
tancerka z podrzędnego lokalu? Otóż powiem tobie....wszyscy jednako. Misja?
Wszyscy mamy misję...aby żyć prawdziwie.

[krystek.fabuloso]

Mgły jesienne, dymnymi zjawami błądzą po wrzosowiskach i ...
24.10.2009 13:18
~Krystek fabuloso
Mgły jesienne,
dymnymi zjawami
błądzą po wrzosowiskach
i tumanami bieli
w kielichach dolin falują,
wśród drzew
woalem miękkim się snują,
czasami liść
chłodem ruszony
ziemia przygarnie,
by w niej uwięziony
wyzwolił zieleń jutra,
a gdy gęsi puch
rozłopotane powietrze
zaprószy,
czujesz,
wiedzieć musisz,
że to pożegnanie.

Pięknego weekendu...Chłystek na trzytygodniowy urlop się wybiera

[krystek.fabuloso]

Kroczyć śladem przebrzmiałego dźwięku ...
13.11.2009 11:06
~Krystek fabuloso
Kroczyć śladem
przebrzmiałego dźwięku
staromodnego pianina,
wspominać,
przepleść stare i nowe,
stanąć w cieniu
dobrego drzewa
tam, gdzie jemioła
szczęściem posypuje głowę,
zgasić łzę,
co po policzku
ciepłą słodyczą płynie
i oddech wstrzymać rozełkany,
dziecinny,
czysty,
tak jak niegdyś,
niezapomniany,
tęsknotę ukoić,
klęcząc niemal
u źródła ciągle będącego czasu

....bo Chłystek z urlopu powrócił i ciągle jeszcze otrząsnąć się nie może z
cudownych zawirowań w jakie popadła jego dusza

Dobrego dnia Wszystkim

[krystek.fabuloso]

Brzęk kamuszków w manierce, a znojna kropla roztapia się w ...
17.11.2009 10:12
~Krystek fabuloso
Brzęk kamuszków w manierce,
a znojna kropla
roztapia się
w dźwięku ślepego naboju
i domniemaniem
swojego istnienia
wyznacza szlak
rozkwitłej łaski...

....o tym rozmyśla sobie ostatnio Chłystek i nawet nie zdążył zauważyć, że
kwiaty akacji nie pachną już tak słodko.

[krystek.fabuloso]

Zawsze zbierali kamienie, obojętnie jakie; małe i większe, ...
27.11.2009 13:34
~Krystek fabuloso
Zawsze zbierali kamienie, obojętnie jakie; małe i większe, gładkie i chropowate,
przywozili je z miejscowości i krain, które przemierzali trzymając się za ręce,
zawsze razem, zapatrzeni w świat i w siebie. Jeszcze po latach mógł ze
szczegółami opowiedzieć kiedy i dlaczego podniósł właśnie ten, a nie inny kamyk
i jak w tamtej chwili spoglądała na niego Anna. Czekała spokojnie, aż do momentu
gdy, już oczyszczonego z piasku, podsuwał go ku niej na swojej silnej,
spracowanej dłoni, mrużyła oczy i kiwając potakująco głową śmiała się do niego
bezgłośnie, jak uszczęśliwione podarunkiem dziecko. Bywało, że w takich
momentach wstrzymywał oddech i dziwny ból wędrował mu wokół serca; pełen
wzruszenia i trwogi, że ta chwila, tak niezwykła, zaraz się skończy. Jej ciepły
głos przywracał go rzeczywistości, ujmował delikatnie jej palce i zaciskał je na
kamieniu, to ona trzymała ich wspólny los, wszystkie radości życia, bez niej nic
nie miało sensu.
Wyszperał z pudełka postrzępiony kawałek skałki z chorwackiego wybrzeża. Pod
palcami wyczuł, zrośniętą z nią już na zawsze, kremową muszelkę, jeszcze teraz
słoną i wydzielającą nikły zapach rozgrzanych słońcem wodorostów. Zobaczył twarz
Anny, gdy corocznie, właśnie ten kamień wydobywała, aby położyć go obok
prezentów pod choinką. Twierdziła, że jest on dla niej dopełnieniem do
wszystkiego pięknego. Rozumiał to dobrze, w Chorwacji spędzili, spóźniony o
dziesięć lat, miodowy miesiąc .
Jego ręka zadrżała na grudce lawy (a może zwykłego asfaltu) znalezionej gdzieś u
podnóży Wezuwiusza. Anna złamała nogę ześlizgując się w uliczną koleinę
falującej upałem Pompei. Długo potem utykała, gdyż złamanie okazało się
skomplikowane, ale zawsze zaznaczała, iż każdy krok budzi w niej wspomnienie
zapachu fig, zamazaną farbę adresów na ścianach ruin, wzburzone morze i to, że
byli tam razem.
Był też nieregularny pierścień z różowawego piaskowca. Siedząc w bodedze, oparci
o siebie plecami, lali przez otwór czerwone wino i wstrząsani rytmem wściekłego
flamenco, napawali się czarem ciepłej, śródziemnomorskiej nocy.

Zamglonym wzrokiem spojrzał na prostokąt kremowego marmuru. Ten miał tylko na
zdjęciu...i tam...
Potrząsnął gwałtownie pudełkiem, zapalił świecę i pochylając ją nad kamieniami
spoglądał na kapiące, woskowe łzy...

[krystek.fabuloso]

Rozpoznał ja natychmiast, nieomylnie, tylko ona była tym ...
16.12.2009 09:12
~Krystek fabuloso
Rozpoznał ja natychmiast, nieomylnie, tylko ona była tym niepowtarzalnym, jakby
we mgle rozsianym, złocistoseledynowym światłem, wyjątkowo łagodnym, pełnym
ciepła i czułości tak tkliwej, że znieruchomiał i bezgranicznie szczęśliwy
zatracił się w nim zupełnie.
Anna podlewała właśnie kwiaty, nad każdym pochylała się jak nad czymś
wyjątkowym, jedynym, jej światło falowało pomiędzy liśćmi i płatkami
pieszczotliwie i miękko, obejmowało donice, przenikało ziemię, ożywiało wodę w
konewce. Seledynowe cienie opalizowały na meblach, znaczyły ślady jej stóp i
dłoni, aby po dopiero dłuższym czasie rozpływać się w nicość, z wahaniem, jakby
oczekując na następny dotyk jej obecności. Posuwał się za nią mimowolnie,
zafascynowany, tak jak niegdyś. I zobaczył ją jak leży na rozgrzanym piasku
plaży, w tej swojej białej, zwiewnej sukience i zapatrzona w postrzępione
wiatrem fale poprawia mokre włosy...i nuci jedną z tych swoich
nieprawdopodobnych, przejmujących melodii. Była śliczna. Była śliczna tak
bardzo, że patrząc na nią nie mógł ze wzruszenia wypowiedzieć najprostszego
słowa. Spoglądał tylko, rozpamiętywał nieskazitelny owal jej twarzy, zarys brwi
i kształt ust, połysk jej skóry. Zawsze wiedziała co myślał i czuł. W takich
momentach, nie odwracając nawet ku niemu głowy wyciągała rękę i chwytając jego
serdeczny palec potrząsała nim delikatnie, wyprowadzała go z obezwładniającego
zachwytu. Odgarniał z jej czoła wilgotne włosy, serce waliło mu w piersi jak
oszalałe, a on, wdychając subtelny zapach jej perfum, szeptał bezładne,
niekończące się wyznania.
Rozstali się na ponad rok pustego życia. Z tego okresu miał tylko wspomnienie
szarego rytmu dni i tygodni wypełniającego czas miedzy jednym, a drugim jej
telefonem. Poza tym nic nie miało sensu.
A potem były już tylko dwa ostatnie, wspólne dni.
Nigdy nie wyszła za mąż. Czekała. Tego był pewien.
Podlała nareszcie wszystkie kwiaty, wyprostowała się i lekko pochylając głowę
zdawała wsłuchiwać się w coś niespodziewanego. Nie wytrzymał i posunął się
bliżej, przekroczył granice jej światła i bardziej niż kiedykolwiek uświadomił
sobie jej niezwykłe, oszałamiające piękno. Drgnęła gwałtownie, tak, jakby
poczuła jego dotyk, oczy wypełniły się nagle nigdy niewypłakanymi łzami. Chciała
wyszeptać jego imię, poruszyła tylko wargami, po ostatniej operacji przełyku nie
była w stanie wypowiedzieć nawet najkrótszego słowa. Podeszła do lustra,
wyciągnęła z włosów podtrzymujący je grzebyk i ze zdziwieniem spoglądała na
swoja zoraną czasem twarz.
Jej światło zatrzepotało, nabrało mocy.
Teraz on czekał i wiedział, że to już niedługo...