Wielka Księga Poetów

[kogucik.2972]

Kiedy brak pomysłów w głowie,
kiedy przyda się przysłowie,
Kiedy cytat by pasował -
Uczmy się od mistrzów słowa.

Ignacy Krasicki

[kogucik.2972]

Jagnię i wilcy

Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie.
Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię;
Już go mieli rozerwać; rzekło: "Jakim prawem?"
"Smacznyś, słaby i w lesie!" - Zjedli niezabawem.

Ignacy Krasicki

[kogucik.2972]

PTASZKI W KLATCE


"Czegóż płaczesz? - staremu mówił czyżyk młody -

Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody".

"Tyś w niej zrodzon - rzekł stary - przeto ci wybaczę;

Jam był wolny, dziś w klatce - i dlatego płaczę".


SZCZUR I KOT

"Mnie to kadzą" - rzekł hardzie do swego rodzeństwa

Siedząc szczur na ołtarzu podczas nabożeństwa.

Wtem, gdy się dymem kadzidł zbytecznych zakrztusił,

Wpadł kot z boku na niego, porwał i udusił.


POTOK I RZEKA

Potok, z wierzchołka góry lecący z hałasem,

Śmiał się z rzeki; spokojnie płynęła tymczasem.

Nie stało wód u góry, gdy śniegi stopniały,

Aż z owego potoka strumyk tylko mały.

Co gorsza, ten, co zaczął z hałasem i krzykiem,

Wpadł w rzekę i na koniec przestał być strumykiem.


ORZEŁ I JASTRZĄB

Orzeł, nie chcąc się podłym polowaniem bawić,

Postanowił jastrzębia na wróble wyprawić.

Przynosił jastrząb wróble, jadł je orzeł smacznie;

Zaprawiony na koniec przysmaczkiem nieznacznie,

Kiedy go coraz żywszy apetyt przenika -

Zjadł ptaszka na śniadanie, na obiad ptasznika,


STARY PIES I STARY SŁUGA

Póki gonił zające, póki kaczki znosił,

Kasztan, co chciał, u pana swojego wyprosił.

Zstarzał się. Aż z owego pańskiego pieścidła

Psisko stare, niezdatne oddano do bydła.

Widząc, że pies, nieborak, oblizuje kości,

Żywił go stary szafarz, niegdyś podstarości.


SYN I OJCIEC

Każdy wiek ma goryczy, ma swoje przywary;

Syn się męczył nad książką, stękał ojciec stary.

Ten nie miał odpoczynku, a tamten swobody:

Płakał ojciec, że stary; płakał syn, że młody.


LEW i ZWIERZĘTA

Lew, ażeby dał dowód, jak wielce łaskawy,

Przypuszczał konfidentów do swojej zabawy.

Polowali z nim razem, a na znak miłości

On jadł mięso, kompanom ustępował kości.

Gdy się więc dobroć taka rozgłosiła wszędy,

Chcąc im jawnie pokazać większe jeszcze względy,

Ażeby się na jego łasce nie zawiedli,

Pozwolił, by jednego spośród siebie zjedli.

Po pierwszym poszedł drugi i trzeci, i czwarty.

Widząc, że się podpaśli, lew, choć nieobżarty,

Żeby ująć drapieży, a sobie zakału,

Dla kary, dla przykładu, zjadł wszystkich pomału.


RYBKA MAŁA I SZCZUPAK

Widząc w wodzie robaka rybka jedna mała,

Że go połknąć nie mogła, wielce żałowała.

Nadszedł szczupak, robak się przed nim nie osiedział,

Połknął go, a znim haczyk, o którym nie wiedział.

Gdy rybak na brzeg ciągnął zdobycz okazałą,

Rzekła rybka: "Dobrze to czasem być i małą"


KONIEC

Zmordował się na koniec ten, co bajki prawił,

Żeby więc do ostatka słuchaczów zabawił,

Rzekł: "Powiem jeszcze jedną, o której nie wiecie:

Bajka poszła w wędrówkę. Wędrując po świecie

Zaszła w lasy głębokie; okrutni i dzicy

Napadli ją z hałasem wielkim rozbójnicy,

A widząc, ze ubrana bardzo podle była,

Zdarli suknie - aż z bajki Prawda się odkryła".

[zosiadab-2]

Kto jest autorem "końca" przypowieści?
Żeś Waść taki zdolny?...w głowie się nie mieści!

[kogucik.2972]

Chciałbym, lecz niestety
to również słowa są poety

Adam Asnyk

[kogucik.2972]

Między nami nic nie było

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;



Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;



Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;



Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było!



Zwiędły listek



Nie mogłem tłumić dłużej

Najsłodszych serca snów,

Na listku białej róży

Skreśliłem kilka słów.



Słowa, co w piersiach drżały

Nie wymówione w głos,

Na listku róży białej

Rzuciłem tak na los!



Nadzieję, którąm pieścił,

I smutek, co mnie truł,

I wszystkom to umieścił,

Com marzył i com czuł.



Tę cichą serca spowiedź

Miałem jej posłać już

I prosić o odpowiedź

Na listku białych róż.



Lecz kiedy me wyrazy

Chciałem odczytać znów,

Dojrzałem w listku skazy,

Nie mogłem dostrzec słów.



I pożółkł listek wiotki,

Zatarł się marzeń ślad,

I zniknął wyraz słodki,

Com jej chciał posłać w świat!

[kogucik.2972]

A to Zosiu dowód śmiały,
że gdy Muza daru skąpi,
wierszokletów rodzaj cały,
Muzę wódą wnet zastąpi

Piosnka pijaka



Na trzeźwo nie mogę żyć!

Więc się upijam od rana

I zawsze z pełnego dzbana

Do nocy wciąż muszę pić;

Za każdym kielichem wina

Piękniejszym staje się świat,

I urok młodzieńczych lat

Wstępować w serce zaczyna.



Zaledwie wypróżnię dzban,

Piosenkę znajduję na dnie,

A ona dźwięczy tak ładnie

Wśród moich samotnych ścian!

Rozjaśnia duszę pogodą

I z serca zdejmuje pleśń,

Wesoła, swobodna pieśń

Fantazję wskrzesza mi młodą;



I słyszę kochanki głos,

Pierwsze miłosne zaklęcia,

I chwytam dzban mój w objęcia,

Padając na flaszek stos -

Zdjętemu błogim marzeniem

Zda się, że wracam znów

Do jasnych młodości snów

Ponad srebrzystym strumieniem!



Po kwiatach sączy się zdrój,

A wietrzyk roznosi wonie,

Pierś ogniem szlachetnym płonie,

Chcę wznowić rycerski bój,

W dobranym braci orszaku -

Ochoczo biegnę na szturm

I słyszę w odgłosie surm:

"Zwycięstwo przy białym ptaku!"



Pośpieszam, co zdąży koń,

I u nóg kochanki klęczę,

Ona z obłoków rwie tęczę

I moję ozdabia skroń;

W rodzinne przychodzę strony

I witam rzucony dom,

I matki radosnym łzom

Powierzam zdobyte plony...



W pośrodku ojczystych pól...

Lecz tu się sen mój ucina;

Fantazji gdy braknie wina,

Powraca zgłuszony ból -

Każda odnawia się rana -

Na trzeźwo nie mogę żyć...

A więc pozwólcie mi pić

Z mojego pełnego dzbana.

[zosiadab-2]

Ze złości aż płoną lica!
ADAM ASNYK PIJANICA?ja nie wierzę takim wierszom,
ta wiadość jest mi pierwszą!
Więc zdementuj to kogutku,
bo mam serce pełne smutku!

[kogucik.2972]

Moja Zosiu ukochana
rzecz to wszak ogólnie znana,
że artystów całe hordy
to największe moczymordy !

[zosiadab-2]

Od kogutka wiem już wszystko!
Nie chcę żadną być artystką!

[mimbla.londyn]

Liebert Jerzy "Uczę się ciebie człowieku"


Uczę się ciebie człowieku.
Powoli się uczę, powoli.
Od tego uczenia trudnego
Raduje się serce i boli.

O świcie nadzieją zakwita,
Pod wieczór niczemu nie wierzy,
Czy wątpi, czy ufa - jednako -
Do ciebie, człowieku, należy.

Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem -
Ale twe ranne wesele,
Twą troskę wieczorną rozumiem.

Lesmian

[mimbla.londyn]

Bolesław Leśmian

Dwunastu braci wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.

I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...

Mówili o niej: \\" Łka więc jest!\\" - i nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...

Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?

\\"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą
powlecze\\" -
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.

Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!

Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze
bledną...
I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!

Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
I tylko inny płynie czas i tylko młot inaczej dzwoni...

I dzwoni w przód ! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?

\\" O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą
powlecze!\\" -
Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze .

Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...

Fredro

[mimbla.londyn]

Aleksander Fredro "Bajeczka o osiołku "

Osiołkowi w żłoby dano,
W jeden owies, w drugi, siano.
Uchem strzyże, głową kręci.
I to pachnie, i to nęci.
Od któregoż teraz zacznie,
Aby sobie podjeść smacznie?
Trudny wybór, trudna zgoda -
Chwyci siano, owsa szkoda.
Chwyci owies, żal mu siana.
I tak stoi aż do rana,
A od rana do wieczora;
Aż nareszcie przyszła pora,
Ze oślina pośród jadła -
Z głodu padła.

La Fontaine

[mimbla.londyn]

La Fontaine "Czapla, ryby i rak. "

Czapla stara, jak to bywa,
Trochę ślepa, trochę krzywa,
Gdy już ryb łowić nie mogła,
Na taki się koncept wzmogła.
Rzekła rybom: "Wy nie wiecie,
A tu o was idzie przecie."
Więc wiedzieć chciały,
Czego się obawiać miały.
"Wczora
Z wieczora
Wysłuchałam, jak rybacy
Rozmawiali: " Wiele pracy
Łowić wędką lub więcierzem;
Spuśćmy staw, wszystkie zabierzem.
Nie będą mieć otuchy,
Skoro staw będzie suchy."
Ryby w płacz, a czapla na to:
"Boleję nad waszą stratą:
Lecz można złemu zaradzić
I gdzie indziej was osadzić
Jest tu drugi staw blisko,
Tam obierzcie siedlisko.
Chociaż pierwszy wysuszą,
Z drugiego was nie ruszą."
"Więc nas przenieś" - rzekły ryby.
Wzdrygała się czapla niby;
Dała się na koniec użyć,
Zaczęła służyć.
Brała jedną po drugiej w pysk, niby nieść mając
I tak pomału zjadając;
Zachciało się na koniec skosztować i raki,
Jeden z nich widząc, iż go czapla niesie w krzaki,
Postrzegł zdradę, o zemstę zaraz się pokusił;
Tak dobrze za kark ujął, iż czaplę udusił.
Padła nieżywa:
Tak zdrajcom bywa.

Rilke Rainer Maria

[tropem_misia1]

Samotność.

Samotność jest jak deszcz.

Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;

z równin niezmiernie szerokich, dalekich,

w rozległe niebo nieustannie wrasta.

Dopiero z nieba opada na miasta.



Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,

kiedy ulice biegną witać ranek,

i kiedy ciała nie znalazłszy nic,

od siebie odsuwają się rozczarowane;

i kiedy ludzie, co się nienawidzą,

spać muszą razem - bardziej jeszcze sami:



samotność płynie całymi rzekami.

Czeslaw Milosz (wiersze mniej znane)

[mimbla.londyn]

Przypowieść o maku

Na ziarnku maku stoi mały dom,
Pieski szczekają na księżyc makowy
I nigdy jeszcze tym makowym psom,
Że jest świat większy, nie przyszło do głowy.

Ziemia to ziarnko - naprawdę nie więcej,
A inne ziarnka - planety i gwiazdy.
A choć ich będzie chyba sto tysięcy,
Domek z ogrodem może stać na każdej.

Wszystko w makówce. Mak rośnie w ogrodzie,
Dzieci biegają i mak się kołysze.
A wieczorami, o księżyca wschodzie
Psy gdzieś szczekają, to głośniej, to ciszej.


Przy piwoniach

Piwonie kwitną, białe i różowe,
A w środku każdej, jak w pachnącym dzbanie,
Gromady żuczków prowadzą rozmowę,
Bo kwiat jest dany żuczkom na mieszkanie.

Matka nad klombem z piwoniami staje,
Sięga po jedną i piłatki rozchyla,
I długo patrzy w piwoniowe kraje,
Dla których rokiem bywa jedna chwila.

Potem kwiat puszcza i, co sama myśli,
Głośno i dzieciom, i sobie powtarza.
A wiatr kołysze zielonymi liśćmi
I cętki światła biegają po twarzach.


Wiara

Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są - bo są konieczne.
Choćby się oczy zamknęło, marzyło,
Na świecie będzie tylko to, co było,
A liść uniosą dalej wody rzeczne.

Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie,
I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię:
Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły.


Nadzieja

Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy,
Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie.
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem,
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie.

Wejść tam nie można. Ale jest na pewno.
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli,
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli.

Niektórzy mówią, że nas oko łudzi
I że nic nie ma, tylko się wydaje,
Ale ci właśnie nie mają nadziei.
Myślą, że kiedy człowiek się odwróci,
Cały świat za nim zaraz być przestaje,
Jakby porwały go ręce złodziei.


Miłość

Miłość to znaczy popatrzeć na siebie,
Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy,
Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu.
A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie,
Ze zmartwień różnych swoje serce leczy,
Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu.
Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć,
Żeby stanęły w wypełnienia łunie.
To nic, że czasem nie wie, czemu służyć:
Nie ten najlepiej służy, kto rozumie.

[vel_rym]

A. Bursa

Poeta

Poeta cierpi za miliony
od 10 do 13.20
o 11.10 uwiera go pęcherz
wychodzi
rozpina rozporek
zapina rozporek
Wraca chrząka
i apiat
cierpi za miliony

[kogucik.2972]

A. Bursa

BAR DLA PSÓW W MIEŚCIE BONN

Na zachodzie w mieście Bonn
Dobre serca mają ludzie.
Przy uliczce w mieście Bonn
Mały mieści się lokalik.

Nasi by tam dawno, panie,
Bibliotekę czy świetlicę,
Albo żłobek, by oseskom
Marksizm wpychać w małe główki.

Ale tam, w mieście Bonn,
Zachód, panie, zachód, panie,
Dobre serca mają ludzie,
Tam - maleńki bar dla psów.

Wśród wesołych, lśniących psów
Chodzi kelner Wonny Bóg,
Uśmiechnięty i niebiański
Jak z Asyżu dobry święty.

Chmurny dog, pasiasty drad,
Wcina kotlet po wiedeńsku,
Foksterierek chłepta bulion,
Nóżki w cieście seter żre.

Na kanapie - miękki plusz,
Bokser się wyciągnął tłusty,
Pomarszczony pysk sceptyczny
Na poduszce miękkiej legł.

Biedny Miki, biedny Mix,
Taki słaby masz żołądek,
Ale szynka dziś bez tłuszczu,
Może jednak... Pozwól Mix...

Ulicami zimny wiatr,
ćmi za oknem noc niemiecka.
W drzwiach kuchennych czarna postać:
- Co nowego, pani Schultz?

- Bieda? No cóż, jest tu łyżka.
Dzisiaj zostawili dość.
Pieski jakoś niełakome,
Możesz sobie pani zjeść.

Na zachodzie w mieście Bonn
Luksus, panie, cuda, panie,
Dobre serca mają ludzie,
Tam - maleńki bar dla psów.

Wielka Księga Poetów ;) Miron B.

[mimbla.londyn]

tomik: Mylne wzruszenia Miron Bialoszewski


"NIE WYCHYLAĆ SIĘ, NIE WYCHYLAĆ
nie cochwilać
mieć głowę
w dalszym ciągu
daleko od wierzchu
a ręce przy sobie-wieszczu"

[vel_rym]

Ktoś,

Kto kocha,

Nie jest tym, co

Umrze.

Więc choć skądinąd wie, że śmierć poufnie

Dowiadywała się nawet u księży

I przodowników policji,

Wierzy.



Ktoś,

Kto wierzy,

Nie jest tym, co

Żebrze.

Więc choć go bolą wszystkie rany cięte

Siekierą światła aż do kości rdzenia,

Swoje powietrze łykając

Czeka.



Ktoś,

Kto czeka,

Nie jest tym, co

Kupi.

Więc choć odmienia imię swej zasługi

Przez pory roku i księżyca kwadry,

Gorzka sól klęski siada na

Wargi.

vel-rym

[kogucik.2972]

W wątku tym - jak wszyscy wiemy-
nazwisko autora podajemy.
Tu poetów cytujemy.

[vel_rym]

Wojaczek

[zosiadab-2]

Jan Twardowski
-To moi najlepsi parafianie-mówił ksiądz proboszcz oprowadzając po
cmentarzu-Nie obmawiają mnie,nie piszą na mnie anonimów i przynoszą
najwięcej dochodów.
---
Na cmentarzu w Wołominie na jednym z nagrobków przeczytałem
napis:"Szanuj zdrowie,
bo jak nie,
to cię spotka
to co mnie!"
---
Mówiono mi także o innym nagrobku:"Tu leży mąż,co dręczył mnie
wciąż.A teraz drogi mężu odpoczniemy sobie,ja w domu,a ty w grobie."
---
Opowiadano mi również taką historię:"Jeden z dziedziców postawił
nagrobek,na którym kazał wyryć napis"Dobry z Ciebie był parobek,więc
ci stawiam ten nagrobek" Zdarzyło się,że po pewnym czasie ktoś kredą
dopisał"Kiedyś stawiał ten nagrobek,to już nie był twój
parobek,ani tyś mu nie był panem. Pocałuj go w ...piszczel. Amen.
---
Dziadek żalił się wnuczkowi:
-Mam kłopot. Niedługo umrę,nie chcę obarczać rodziny kłopotami.Taka
droga trumna,jeszcze droższy grób,samo otwarcie grobu drogo
kosztuje.Moje dzieci będą miały zmartwienie.
Wnuczek pomyślał chwilę i wykrzyknął:
-Mam pomysł!Będzie taniej,gdyby tak ktoś dziadka zeżarł!

[1agfa]

Witam Kogucika, miłego sąsiada,
bardzom jest spóźniony,
wierszem słabo gadam
Z Podwórka przychodzę
sąsiada nie nachodzę?
A więc tu poniżej
Mistrza Prawdziwego,
Chaucera, wiersz wpiszę;
czytania miłego

Bardziej niż koral grzebień miał czerwony
I jakby mury kasztelu strzępiony.
Bielszy od lilii kazdy jego pazur,
Łapy i takoz ostrogi jak lazur.
Dziób czarny, lśniący niby gagat szklisty,
A kolor piórek prawdziwie złocisty.
Ów kur szlachetny siedem miał kokoszy
W swoim władaniu dla męskich rozkoszy.
One kochanki i siostry nadobne
Kolorem piórek do niego podobne,
Lecz najpiekniejsza miała szyjkę złotą
Kokoszka zwana panną Pertelotą.

Chaucer, opis koguta (Opowieść Księdza z orszaku Przeoryszy)

Być takim Kogucikiem!!

Wesołych i dobrych wierszy,
kazdy dzień niech bedzie (coraz to) lepszy.
I gify czasem pożyczę,
Jesli protestu nie "zaliczę".

[kogucik.2972]

Przychodź kiedy tylko chcesz,
i co zechcesz - śmiało bierz !
A że pięknie chwalisz drób,
jam przyjaciel Twój po grób !

Tadeusz Różewicz - “List do ludożerców”

[mimbla.londyn]

Kochani ludożercy
nie patrzcie wilkiem
na człowieka
który pyta o wolne miejsce
w przedziale kolejowym

zrozumcie
inni ludzie też mają
dwie nogi i siedzenie

Kochani ludożercy
poczekajcie chwilę
nie depczcie słabszych
nie zgrzytajcie zębami

zrozumcie
ludzi jest dużo będzie jeszcze
więcej wiec posuńcie się trochę
ustąpcie

Kochani ludożercy
nie wykupujcie wszystkich
świec sznurowadeł i makaronu

Nie mówcie odwróceni tyłem:
ja mnie mój moje
mój żołądek mój włos
mój odcisk moje spodnie
moja zona moje dzieci
moje zdanie

Kochani ludożercy
nie zjadajmy się Dobrze
bo nie zmartwychwstaniemy
Naprawdę

Ulica Szarlatanów

[ave.duce]

"Ulica szarlatanów"

Szarlatanów nikt nie kocha.
Zawsze sami.
Dla nich gwiazdy świecą w górze
i na dole.
W tajnych szynkach piją dziwne
alkohole.
I wieczory przerażają
bluźnierstwami.

Wymyślili swe tablice
szmaragdowe.
Krwią dziewicy wypisali
charaktery.
Strachy w liczbach: 18,
3 i 4.
Przeklinamy Jezu - Chrysta
i Jehowę.

Szarlatani piszą księgi
o papieżach.
Zawsze w nocy mówią źle o
Watykanie.
Zawsze w nocy słychać szklane,
szklane łaknie:
płaczą gwiazdy zaplątane
w szkła na wieżach.

Kiedy miesiąc umęczony
wschodzi na nów,
alkohole z przerażenie
drżą słodyczą.
Nie pomogą alkohole:
W nocy krzyczą
łzy fałszywe szmaragdowych
szarlatanów.

Bardzo cicho i boleśnie,
jest nad ranem.
Dzwonią dzwony, świt pochyla
się w pokorze.
Odpuść grzechy szarlatanom,
Panie Boże,
wszak Ty jesteś takim samym
szarlatanem.


KIG

[zosiadab-2]

Z, Rotha
"Gdzie odeszli?
oto jest pytanie!
Wiem,że me myśli
wiążą ze sobą,
Gdzie odeszli?
Za ile mórz,gór i rzek?
Dlaczego nie zliczę ?
Odpowiedź echem pozostanie...
Błagam...odpowiedz Panie!

[invisible_09]

Jacek Kaczmarski
Powrót


Ścichł wrzask szczęk i śpiew
Z ust wypluwam lepki piach
Przez bezludny step
Wieje zimny wiatr
Tu i ówdzie strzęp
Lub stopy ślad
Przysypany


Dokąd teraz pójdę kiedy nie istnieją już narody
Zapomniany przez anioły porzucony w środku drogi
Nie ma w kogo wierzyć nie ma kochać nienawidzić kogo
I nie dbają o mnie światy martwy zmierzch nad moją drogą
Gdzie mój ongiś raj
Chcę wrócić tam
Jak najprościej


- Szukasz raju!
Szukasz raju!
Na rozstajach wypatrując śladu gór?!
Szukasz raju!
Szukasz raju!
Opasuje ziemię tropów twoich sznur...


Sam też mogę żyć
Żyć dopiero mogę sam
Niepokorna myśl
Zyska wolny kształt
Tu i ówdzie błysk
Lub słowa ślad
Odkrywany


Wszystkie drogi teraz moje kiedy wiem jak dojść do zgody
Żadna burza cisza susza nie zakłóci mojej drogi
Nie horyzont coraz nowy nowa wciąż fatamorgana
Ale obraz świata sponad szczytu duszy oglądany
Tam dziś wspiąłem się
Znalazłem raj
Raj bez granic


- Jesteś w raju
Jesteś w raju
Żaden tłum nie dotarł nigdy na twój szczyt
Jesteś w raju
Jesteś w raju
Gdzie spokojny słyszysz krwi i myśli rytm...


- Jestem w raju
Jestem w raju
Żaden tłum nie dotarł nigdy na mój szczyt
Jestem w raju
Jestem w raju
Gdzie spokojny słyszę krwi i myśli rytm...

1980

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

[przeprowadzacz22]

"Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...
Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą,
słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
jak kwiatem, każdym słowem twym się pieszczę
mów do mnie jeszcze... "

Z dedykacja dla D.

Zbigniew Herbert "Piosenka zakochanego"

[mimbla.londyn]

Zapatrzony w Twoje oczy
zaplątany w Twoje rzęsy

które są sztachetą gęstą
zielonego mego świata

owinięty jak pierścionek
wokół serdecznego palca

(puszki palców jak pięć części
różowego mego świata)

chodzę cały dzień strapiony
potrącany wyśmiewany

a wieczorem Twoim oczom
zwierzam cały mój niepokój

gwiazdy się nad nami trzęsą
przytul główkę - będzie lepiej

Zapatrzony aż po rzęsy
zakochany jeszcze głębiej

Julian Tuwim "Spozniony słowik"

[mimbla.londyn]

Płacze pani Słowikowa w gniazdku na akacji,
Bo pan Słowik przed dziewiątą miał być na kolacji,
Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,
A już jest po jedenastej

[mimbla.londyn]

Siedzi przed lustrem

lecz nawet nie wie

jak jej ładnie do twarzy

z wierszami



Siedzi przed lustrem

i nawet nie wie

jak śmiga wokół niej

moje czarne

skrzydlate pióro

Puszkin Aleksander

[llmirka]

O, daremne! o, zwodnicze!
Życie, na co mi cię dano
I zrządzeniem tajemniczem
Na stracenie cię skazano?

Kto złowrogim słowem swoim
Z nieistnienia w byt mnie wtrącił,
Namiętności w duszę wpoił
I zwątpieniem umysł zmącił?

Nie mam celu, nie chcę świata,
Serce puste, umysł płonny
I udręką mnie przygniata
Rozgwar życia monotonny.

Przełożył
Julian Tuwim

[czaro.01]

Śni się lasom - las
Śnią się deszcze.
Jawią się raz w raz
Znikłe maje.

I mijają znów,
I raz jeszcze...
A ja własnych snów
Nie poznaję

Z Dziennika (fragment)


Szumią ptaków loty.
Łąk szeleszczą runa,
W słońcu - pożar złoty,
A na rzece - łuna.

Co za wonność płynie!
Co za cisza w niebie.
Nie płacz - świat nie zginie,
Gdy mu zbraknie ciebie...


Bolesław Leśmian

[czaro.01]

(miałam tylko nieco wiosny w palcach...) - Halina Poświatowska

Miałam tylko nieco wiosny w palcach
wiatru we włosach
uśmiech
rozsypany cienkim dreszczem
po wodzie
byłam biedna

więc Krezus
przyszedł ubrany w fiolet
i sypnął złotem
z przepastnych otchłani nieba

milion gwiazd
zatańczyło
pod brzozowym pniem
wzięłam gwiazdy
do zielonej sukienki
przyszpiliłam żeby świeciły

noc była ciepła i miękka
więc kiedy mnie ujrzałeś
ubraną w noc
stanąłeś
olśniony tym bogactwem
powiedziałeś głucho
kocham cię
powiedziałeś -
kupiłam miłość
za milion gwiazd
nieba...

Nieznanego żołnierza Konfederacji

[llmirka]

Prosiłem Boga o siłę, aby triumfować;
On dał mi słabość, abym nauczył się smaku rzeczy małych.
Prosiłem o zdrowie, aby robić rzeczy duże;
On zesłał mi chorobę, abym robił rzeczy lepsze.
Prosiłem Go o bogactwa, aby być szczęśliwym;
On dał mi ubóstwo, abym był wrażliwym i mądrym.
Prosiłem o władzę, aby ludzie liczyli na mnie;
Dał mi słabość, żebym potrzebował tylko Boga.
Prosiłem Go o towarzysza, aby nie żyć samemu;
On dał mi serce, zdolne kochać wszystkich braci.
Prosiłem o wszystko, aby cieszyć się życiem;
On dał mi życie po to, abym mógł cieszyć się wszystkim.
Nie dostałem niczego, o co prosiłem;
Ale mam wszystko, czego mogłem oczekiwać
Chociaż mówiłem coś przeciwnego, Bóg mnie wysłuchał
I jestem najszczęśliwszym z ludzi.

[sumitra]

Stanisław Korab-Brzozowski - Kiedy wiosna...

Kiedy wiosna w liść ustroi drzewa
I otuli je miłości tchnieniem,
Wtenczas bóle, które wiatr im śpiewa,
One czują liści swoich drżeniem.

Lecz gdy jesień liście im pozwiewa,
I otuli smutnym śmierci cieniem,
Choć wicher jęczy i płacze ulewa,
One zimnym darzą je milczeniem.

Tak i serce w rannej życia dobie
Jękiem wtórzy serc długich żałobie
I serdecznym współczuciem je darzy.

Ale kiedy młodość legnie w grobie,
A zapały szron starości zwarzy,
Serce milczy - choć się ludzkość skarży.

Julek - o bzach ...

[sumitra]

Julian Tuwim - Erotyk o bzach

Bzy gęsto sterczą sztorcem,
Gruboziarniste i mokre,
Stokrotne, gotowym wierszem, radośnie rozrosłe bzy.
O szóstej rano wstałaś,
Dziewczyno z prężnym sercem,
I łamiesz, z miłości dla mnie, promieniejące bzy.

Tak wcześnie i już tak gorąco,
A cóż dopiero w południe,
Gdy jeszcze mocniej w nozdrza uderzą zerwane bzy !
Dziewczyno na palcach wspięta,
Której ręce tak czule,
Z taką nadzieją chwytają coraz pełniejsze gałęzie !
Dziewczyno bardzo szczęśliwa,
Z listem wycałowanym,
Z listem okrutnie krótkim,
Cóż na nie miłość poradzę ?

Trzęsę się twoim szczęściem
I drżę jak targane bzy.

Nie wiem kto napisał, nie znam tytułu

[kitani]

kiedyś przesłano mi go

"Siła przyjaźni
czymże jest przyjaźń niespotykana
słodkim balsamem na troski duszy
a może zna się tylko na ranach
które z miłością uleczyć musi

ona przychodzi wiernym odbiciem
poznanej kiedyś w smutku twarzy
wciąż taka sama przez całe życie
szepce ci szczerych ust wyrazy

nieczuła na złych spojrzeń błyski
prawdy docieka w małych sprawach
czerpiąc nadzieję z mądrych myśli
dodaje sił gdy w znoju padasz

nieraz się spóźnia w życia natłoku
długo jej nie ma w nagłej potrzebie
lecz gdy nadchodzi przynosi spokój
swym zrozumieniem tuląc do siebie

więc ją pielęgnuj jak wątłe kwiaty
które wód pragną w gorączce suszy
podlewaj wiarą tak jak potrafisz
nim w nową podróż życia wyruszy"

21.03. Światowy Dzień Poezji

[sumitra]

Wszystkim poetom, rozmawiającym rymem
życzę powodzenia w rymowaniu.


Wiesław Musiałowski - Za zrozumienie

A jeszcze gdyby nazbierać tęsknoty
i zabrać z sobą, w te nieznane Światy
stąd: gdzie się ranek budzi w kręgu złotym
wróbel spod strzechy pobielanej chaty

ogłasza swoje racje wszem i wobec
chabry do armii powołane w szyku
wiatr wszędobylski donikąd wędrowiec
z echem nad łąką w pastuszym okrzyku
a hej, a heja!

znad mgieł porannych skowronkowe trele
psa ujadanie gospodarza - cichaj!
szaty marzanny robotnic wesele
zająca kiedy na randkę pomyka

za przyzwoleniem kumpla Hubertusa
bo się naganka szczęśliwie spóźniła,
a mnie - nie skrucha najbardziej porusza
lecz to - i tyle spośród wspomnień Miła:

wóz drabiniasty pełen dobrobytu
warsztat stolarza od mebli sosnowych
pod warstwą kiedyś pamiętnik na strychu
z parą lakierek w kufrze pogrzebowym.

Morska Róża, Fiolet, Lilia i Maki

[sumitra]

Hilda Doolittle - Morska Róża

Różo, szorstka różo,
zaślubiona morzu w skąpości płatków,
delikatny, rachityczny kwiecie
z liściem jak włócznia,

cenniejszy
niż mokra róża, co
triumfalnie wieńczy łodygę -
jesteś pochwycona w ruchu.

Okazała ,z drobnym listkiem,
jesteś gwałtownie rzucona na piaski
i wznosisz się pośród ich kruchych ziaren,
którymi uparcie targa wiatr.

Powiedz mi:
Czy twoje korzenie
ociekają tym cierpkim zapachem,
który hartuje się w twoich liściach?


Hilda Doolittle - Morski fiolet

Biały fiolet
i jego pachnąca szypułka,
morski fiolet
jest kruchy i delikatny jak agat,
i stawia czoła wszystkim wiatrom
pośród potrzaskanych muszli
na piaszczystym brzegu.

Jeszcze potężniejszy fiolet
trzepocze się pośród wzgórz,
ale kto mógłby odmienić się dla tego,
kto mógłby odmienić się dla tego
korzenia jasnej barwy?

Fiolet.
Na krawędzi piaskowego wzgórza
twój uścisk jest kruchy.
Ale ty chwytasz światło w ruchu -
ciało kłuje mróz i gwiazdy toczą się pośród swoich ogni.





Hilda Doolittle - Morska lilia

Trzcino
pokiereszowana wiatrem, pędzona
wichrem,
ale podwójnie bogata -
twoja wonna główka dryfuje nad
progiem świątyni,
gdy popędliwy wiatr
szatkuje cię na kawałki.

Delikatna kora mirtu
cętkuje twoje liście
i łupiną roztrzaskaną przez
twardą łodygę
piasek kroi twoje płatki,
żłobiąc je twardą, jasną bruzdą,
jak krzemieniem pocieranym
o świetlisty kamień.

I chociaż popędliwy wiatr
ogałaca cię z kory,
ty jednak wznosisz się dumnie
ponad niego
i zduszonym szeptem
szumisz swój sprzeciw
wzburzonej, morskiej pianie.





Hilda Doolittle - Morskie maki

Bursztynowa łupina,
którą wyśpiewał flet ze złota,
owoc na piasku,
kryjący w sobie cenną pestkę,

błyskotka
rozlewająca się u stóp jałowca,
aby zabarwić lekką farbką skały;

poród mokrych kamieni
twoje korzenie karmią łodygę,
która dryfuje miotana przez morze,
ucierające miękką łupinę
i rozłupujące na dwoje muszlę.

Piękny, rozpostarty jak
ogień drżący nad liściem;
jaka łąka zrodziła liść pachnący
tak cudownie jak pachnie
twój świetlany liść?

( tłumaczenia : Michał Popławski )

[sumitra]

Niezadowolone twoje serce
wyrzuca złość, smutek, nienawiść ...
ten własny obraz widzisz wszędzie ...
szukasz zaczepek, wyzwalasz napięcia ...
stwarzasz sztuczną troskę ....
a może to tylko zazdrość ??

Patrzą na ciebie w świetle dnia ...
i cóż mogę ci powiedzieć ??

.... a może zadam ci pytania:
- dlaczego zamknąłeś drzwi do krainy
Najczystszej Miłości ??
Tam, gdzie świecą wieczne gwiazdy ...
tam, gdzie aniołowie rozdają Boskie dary ....
do krainy wiecznych cudów ...
tam, gdzie ludzkie serca otoczone są boskim blaskiem ?

Dlaczego nie chcesz się skryć w szatach Światła,
uczynić z nich dla własnej duszy żagiel,
dosłyszeć doskonały rytm Diamentowego Serca,
dlaczego nie chcesz poczuć jaki ma smak
najszlachetniejszy owoc Boga ??

Chodź ze mną...
przeprowadzę cię przez filary ciemności
... ale bądź pełen Prawdy ...
ubierz swoje serce w płaszcz pokory.

Obłuda, fałsz są sprzeczne
z przykazaniami światła,
nie wprowadzi cię ono w swoje świetliste pałace,
jeśli nie oczyścisz swojego serca.

Atakujesz drugiego człowieka
i oczekujesz wielkiego miłosierdzia
.... Boskie miłosierdzie zaczyna się tam,
gdzie rodzi się twoja pokora.

Mądrość jest moim owocem
zerwanym w samym Boskim ogrodzie,
lśni promieniującym słońcem
wspaniały podarunek, który i ty możesz dostać !!


Żyj w tej świadomości
i dostrój wibrację twojej duszy
do jedwabistych tonów
kryształowej prawdziwej rozkoszy.

Vancouver
5 Sep. 2008
WIESŁAWA

PS.Fałsz.Judaszem naszych czasów....

Jaka jesteś Śmierci ?

[sumitra]

Jaka jesteś Śmierci ?
Wielką ciszą,
czarnym, matowym mrokiem,
chłodnym, miękkim bezmiarem,
błogosławioną niepamięcią...
Więc czemu się ciebie boją ?
Rozumiem, młodzi - przed nimi przyszłość, radość, szczęście,
a przynajmniej nadzieja...
Ale starcy? Czego się boją ci, którzy już
Nawet nadziei mieć nie mogą ?
Boją się twej ciszy,
Chociaż od dawna są głusi,
Boją się twego mroku,
Chociaż od dawna są ślepi,
Boją się twego bezkresu,
Choć od dawna stracili pojęcie wymiaru,
Boją się niepamięci,
Choć pamięci nie mają od dawna.
A przecież... trzymają się, kurczowo, rozpaczliwie,
Wykrzywionymi palcami, bezzębnymi szczękami -
Żałosnych strzępów egzystencji.
Są jak śmierdzące liszaje na pięknej twarzy świata.
Zabierz ich, Śmierci ! Zabij !
Daj to, co jedynie dać im możesz:
Ciszę, mrok, nicość i zapomnienie -
Skoro młodości wrócić im nie jesteś w stanie,
Błogosławiona Śmierci.

- zamieszczone w książce Marcina Wolskiego "Pies w studni"



------------------------------------------------------



Muszę, nim umrę,
znaleźć jakiś sposób
wypowiedzenia tego co we mnie najistotniejsze,
czego nigdy dotąd nie powiedziałem,
a co nie jest ani miłością, ani nienawiścią,
ani litością, ani pogardą,
ale prawdziwym tchnieniem życia,
nieokiełznanym i pochodzącym gdzieś z głębi,
a wnoszącym w ludzkie życie
bezkresną przestrzeń
i przeraźliwą, beznamiętną siłę
będącą czymś ponadludzkim.

Colin Wilson


-------------------------------------------------------
Jestem, jaka jestem...

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez...

[sumitra]

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.
Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Jestem tysiącem wiatrów dmiących.
Jestem diamentowym błyskiem na śniegu lśniącym.
Jestem na skoszonym zbożu światłem promiennym.
Jestem przyjemnym deszczem jesiennym.

Kiedy tyś w porannej ciszy zbudzony
Jestem ruchem - szybkim, wznoszonym,
Ptaków cichych w locie krążących
Jestem łagodnym gwiazd blaskiem nocnym.

Nie stój nad mym grobem i nie roń łeż.
Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.
Nie stój nad mym grobem i nie płacz na darmo.
Nie ma mnie tam. Ja nie umarłem.

Mary Frye

Z. HERBERT GUZIKI

[kogucik.2972]

Tylko guziki nieugięte
przetrwały śmierć świadkowie zbrodni
z głębin wychodzą na powierzchnię
jedyny pomnik na ich grobie

są aby świadczyć Bóg policzy
i ulituje się nad nimi
lecz jak zmartwychstać mają ciałem
kiedy są lepką cząstką ziemi

przeleciał ptak przepływa obłok
upada liść kiełkuje ślaz
i cisza jest na wysokościach
i dymi mgłą katyński las

tylko guziki nieugięte
potężny głos zamilkłych chórów
tylko guziki nieugięte
guziki z płaszczy i mundurów

Wybrzeże pełne ciszy...

[sumitra]

Karol Wojtyła - Wybrzeże pełne ciszy...

Dalekie wybrzeża ciszy zaczynają się tuż za progiem
Nie przefruniesz tamtędy jak ptak.
Musisz stanąć i patrzeć coraz głębiej i głębiej,
aż nie zdołasz już odchylić duszy od dna.

Tam już spojrzeń żadna zieleń nie nasyci,
nie powrócą oczy uwięzione.
Myślałeś, że cię życie ukryje przed tamtym Życiem
w głębiny przechylonym.

Z nurtu tego - to wiedz - że nie ma powrotu.
Objęty tajemniczym pięknem wieczności !
Trwać i trwać. Nie przerywać odlotów
cieniom, tylko trwać
coraz jaśniej i prościej.

Tymczasem wciąż ustępujesz przed Kimś, co stamtąd nadchodzi
zamykając za sobą cicho drzwi izdebki maleńkiej -
a idąc krok łagodzi
- i ta ciszą trafia najgłębiej.

* * * Trudne życie z pamięcią...

[sumitra]

Wiersz Wisławy Szymborskiej z nowego tomiku " Tutaj "- Trudne życie z pamięcią...

Jestem złą publicznością dla swojej pamięci.
Chce, żebym bezustannie słuchała jej głosu,
a ja się wiercę, chrząkam,
słucham i nie słucham,
wychodzę, wracam i znowu wychodzę.
Chce mi bez reszty zająć uwagę i czas.
Kiedy śpię, przychodzi jej to łatwo.
W dzień bywa różnie, i ma o to żal.

Podsuwa mi gorliwie dawne listy, zdjęcia,
porusza wydarzenia ważne i nieważne,
przywraca wzrok na prześlepione widoki,
zaludnia je moimi umarłymi.

W jej opowieściach jestem zawsze młodsza.
To miłe, tylko po co bez przerwy ten wątek.
Każde lustro ma dla mnie inne wiadomości.
Gniewa się, kiedy wzruszam ramionami.

Mściwie wtedy wywleka wszystkie moje błędy,
ciężkie, a potem lekko zapomniane.
Patrzy mi w oczy, czeka, co ja na to.
W końcu pociesza, że mogło być gorzej.

Chce, żebym żyła już tylko dla niej i z nią.
Najlepiej w ciemnym, zamkniętym pokoju,
a u mnie ciągle w planach słońce teraźniejsze,
obłoki aktualne, drogi na bieżąco.

Czasami mam jej towarzystwa dosyć.
Proponuję rozstanie. Od dzisiaj na zawsze.
Wówczas uśmiecha się z politowaniem,
bo wie, że byłby to wyrok i na mnie.

Z dawnej przeszłości... i Z notatek

[sumitra]

Kazimierz Przerwa - Tetmajer - Z dawnej przeszłości

Dlaczegóż teraz nie mogę gdzieś z tobą,
w zaciszu siedząc, wieść cichej rozmowy?
Czemuż nie mogę ująć twych dłoni,
na mym ramieniu uczuć twojej głowy?

Czemuż nie mogę podzielić się z tobą
każdym oddechem, każdym kęsem chleba,
każdą radością i każdą boleścią -
i tylko tak mi wiecznie tęsknić trzeba?...


* * * * * * *


Kazimierz Przerwa - Tetmajer - Z notatek

Serce moje znużone przynoszę w tę stronę - -
łąki już od krokusów stoją ukwiecone,
kieliszki fijoletu mienią się do słońca
cudownie - jakby trawa lśni fijoletowa - -
gęstwa młodej choiny, drozdami dzwoniąca
tysiąca srebrnych dźwięczeń gędźbę w sobie chowa.

Zda się, w każdy kieliszek dźwięk ptaszęcy wpada
i każdy kwiat, głos ptaka pochwytując w siebie,
kołysa go na listkach, w swym wnętrzu kolebie,
i z gór na rówień spływa ta śpiewu kaskada,
że stopy ludzkie błędne w kwiatach, w śpiewie brodzą
i-nie wiedzieć, czy ptaki pośród gęstwin lasu
na pagórkach, czy kwiaty na łące zawodzą.

Lecz myśl moja ucieka od tego hałasu
cudownego, co, jakby rozsiane w przestrzeni
krople rosy ze skrzydeł aniołów jeziornych,
dzwoni tu w ludzkim słuchu i w oczach się mieni
pod obłokami nieba i w skrach przedwieczornych.

Myśl moja tam ucieka, gdzie jednym zamachem
trzy drzewa w jeden wykrot i jeden konarów
wał podłużny spiętrzone na równi moczarów
leżą, jeszcze wichrowym oszumiałe strachem,
jeszcze strasznego wichru pełne w sobie wycia,
trzy drzewa, jak trzech ludzi potężnych bez życia.

Zda mi się, bohaterów widzę tu pobicie,
jakieś ptaki olbrzymie, pokryte w błękicie,
przybiegły i skrzydłami pobiły te smreki,
że runęły jak trupy... Lub jakiś daleki
meteor rozpędzony czy gwiazda szalona
zwaliła je złotego pomiotem ogona.

Tu się me oczy więżą, w tej martwej nawató:
konarów i gałęzi; tu me uszy toną
w głębię ciszy tej plątwy igłowej zieloną
i w tej się podłej mocy myśl topili i chwale.

Życie - - oto są ptaki, oto kwiaty wiosny - -
życie - - oto jest podmuch z południa miłosny - -
życie - - oto pulsuje już krew ziemi, woda,
wyzwolona spod lodu - - oto wstaje młoda,
wiekuiście odrodna jaśń, świt czasu jary -
ale mi więżą oczy zwalone konary,
owe, owe trzy drzewa, powalone społem - -
i pod tym jestem, który mnie począł, aniołem,
a wcale mi radości nie był widmem złotem,
lecz przez duch dziecka smutku przetoczył się grzmotem
i żałoby, co harfą nie będąc eolską,
pieśń z siebie urodziła, jak mgławicę polską
i smętnię polskich niw...