czy to choroba psychiczna?

[ania.b2]

dzien dobry!znam czlowieka ktory ma leki i przy tym choruje od bardzo dawna
na nerwice z okresami depresyjnymi...ten czlowiek(bliska osoba)ma takie
dziwne leki boi sie ze mogla komus w przeszlosci zrobic bardzo duza
krzywde,wrecz wmawia sobie ze jak byla kilkuletnim dzieckiem to mogla kogos
zabic????!ja jestem w szoku bo nie wiem jak tej osobie pomoc?ta osoba mowila
ze mogla na placu zabaw utopic dziecko w smole..na moje pytanie czy aby na
pewno pamieta cos takiego ona odpowiada ze nie..nie widomo tez zeby
jakiekolwiek dziecko bylo w tej okolicy zaginione w tym okresie,ja juz sama
nie wiem co jej doradzic,jestem zszokowana no bo czy mozna dziecko wepchnac
do beczki na smole?ja jej powiedzialam ze to niemozliwe a ona na to ze czuje
w podswiadomosci ze zrobila cos strasznego..ona ma takie glupie mysli jak to
nazwala tylko wtedy kiedy ma te silne leki.podobno wszystko sie zaczelo od
tego ze kiedys ogladala jak miala 13lat film kryminalny o morderstwie i na
koncu po obejzeniu go sama sie zapytala czy moglaby kogos tez zabic,no i od
tego czasu podobno przypominala sobie wszystkie najmniejsze sprawy takie jak
popchniecie,podrapanie kogos...rozwaza i analizuje i sie martwi czy ta osoba
zyje!co to jest ja naprawde sie o nia boje......czy to jest jakas choroba
psychiczna?czy mam o tym powiedziec jej rodzicom?

[cafe_lorafen]

Juz byl ten watek, masz natrectwo, ze wszystko musisz robic dwa razy ?

[cafe_lorafen]

P.S. Przyjemnie by Ci bylo, jakby ktos z twoich znajomych mowil, ze jestes
chora Twoim rodzicom ?
Jezeli ktos ma nerwice, to ma, jak bedzie chcial sam im powie.

[ania.b2]

widzisz jak ktos jest w rozpaczy to sie chwyta wszystkiego,albo jak tobie
bliski zachoruje to zrobisz wszystko aby mu jej pomoc,prawda?

[looserka]

Żaden psychiatra jedynie po przeczytaniu Twojego postu nie wypowie sie w
kwestii, czy jest to choroba psychiczna czy nie. Jeśli ta osoba ma stwierdzoną
nerwicę, to chyba ktoś ją zdiagnozował i leczył(leczy)?

[ania.b2]

tak byla stwierdzona ale niestety terapia zostala przerwana z powodu zamkniecia
placowki,byl lek przeciwdepresyjny i przeciwlekowy...a moze wypowie sie jakis
specjalista!?

[hellio]

Aniu,nie jest dla mnie wyraźne, czy ta osoba ma silne leki czy silne lęki?
Jeśli leki i przy nich takie objawy - to ktoś ją leczy i nie powinna koleżanka
przed lekarzem swoich obaw ukrywać. A jeśli "lęki" na tle, o którym piszesz,
to doradzałabym konsultację u specjalisty. Obawiam się, że sama nie będziesz
mogła jej pomóc. Objawy o których piszesz nie wyglądają na nerwicowe. Jestem
psychologiem i chociaż nie opanowałam sztuki diagnozowania "na odległość" to
tyle mogę zaryzykować.Pozdrawiam, H

[o-ren_ishi]

To jest nerwica natrectw! I wiecie co... wlasnie od tego zaczela sie moja
choroba (ubzduralam sobie, ze w wieku 5 lat moglabym babcie dzgnac nozem).
Takze mialam obawy, ze moge kogos zabic, skrzywdzic. Pamietam jak jako dziecko
wdalam sie w szkole w bojke.. Nawet nie wiecie co ja pozniej przezywalam
myslac, ze zadajac kopa mojemu koledze (zreszta zasluzonego, straszna swinia
byla z niego, napastowal mnie od 1 podstawowki) moglam go zabic... Oczywiscie
odbylam nalezne mi leczenie, lekarz moje objawy zdiagnozowal sprytnie: nerwica.
I powiem Ci jedno droga aniu, mozna z tego wyjsc :) Przede wszystkim wazne, aby
dziewczyna uwierzyla, ze to wszystko brednie wielkie, ze nic takiego nie moglo
jej sie przytrafic. Wazne tez, aby miala wlasnego spowiednika, osobe, ktorej
bedzie mogla opowiadac o swoich irracjonalnych lekach i ktora w jak najbardziej
racjonalny sposob wytlumaczy jej ich bezsazadnosc. To bardzo, bardzo pomaga...
Nie przejmuj sie i nie rob wielkich oczu, z tego co sie orientuje nerwica
natrectw zwiazana jest z nadczynnoscia jakiejs czesci mozgu, juz nie pamietam
jakiej, ale jak sie czlowiek dobrze zakreci to mozna ja nawet wyleczyc
operacyjnie. NArazie w Polsce to brzmi jak science-fiction, ale moze kiedys.
Poki co nie lam sie, wyjsc z tego mozna, trzeba tylko chciec...

[ania.b2]

pani hellio chodzilo mi o lęki..

tylko nie pani, proszę

[hellio]

Bywam na tym forum od dawna (chociaż ostatnio niezbyt często), ale nikt nigdy
nie pisał do mnie "pani"- zrobisz mi przyjemność, jeśli zgodzisz się zostać
przy przyjętych tu formach:)
Przejrzałam wypowiedzi wyżej i niżej i raz jeszcze chciałabym Cię zachęcić do
zaaranżowania spotkania osoby, o której piszesz z lekarzem. W wypadku nerwicy
natręctw, o której ktoś wspominał (nawiasem mówiąc teraz mówi się raczej o
zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych)chory ma więcej krytycyzmu w stosunku do
powracających myśli. Niepokoi się tym, że one uporczywie powracają, ale też -
paradoksalnie- wie, że są one niedorzeczne. Dlatego to z czym zmaga się
opisywana przez Ciebie osoba nazwałabym raczej urojeniem. Stąd wątpliwość - czy
mamy do czynienia z nerwicą? Żadnych wątpliwości nie rozwiejemy jednak
teoretyzując i dyskutując. Jedno, co jest pewne to to, że sytuacja ta jest
bardzo trudna dla Ciebie. Najprawdopodobniej Twoja troska i dobra obecność jest
dla tej osoby cennym wsparciem. Chyba jednak to wszystko co ty, we własnym
zakresie możesz zrobić. Lęki i urojenia koleżanki "czemuś służą", stoi za nimi
jakaś potrzeba, której ona nie może najwyraźniej odsłonić przed Tobą (ani przed
sobą). Czasami ludzie chcą "zagnać" kogoś do lekarza po to, żeby zrzucić z
siebie odpowiedzialność, żeby wyzwolić się od obciążającej relacji, żeby nie
tracić czasu na słuchanie dziwacznych, niepojętych wynurzeń. Myślę, że bardzo
dobrze świadczy o Tobie zaangażowanie w problemy koleżanki i z tego też powodu
bardzo chciałabym napisać coś, co by Ci pomogło uporać się z tą trudna
sytuacją. Ale poza wyrazami uznania i sympatii dla Ciebie nie sposób wymyslić
tu rozwiązania lepszego niż zasięgnięcie fachowej porady u specjalisty, który w
kontakcie bezpośrednim będzie mógł zasugerować najkorzystniejsze postepowanie.
Szczerze Wam obu tego zyczę. Ciepło pozdrawiam, Hania

[o-ren_ishi]

Tak wiec ja sie z nie zgodze :) Byc moze jestem w bledzie (to co pisalam
powyzej wynikalo tylko z mojego wlasnego doswiadczenia wiec najprawdopodobniej
moge sie mylic), lecz chcialabym tylko zaznaczyc, ze nerwica natrectw w jej
najciezszym stadium przynajmniej u mnie objawiala sie zatraceniem poczucia
rzeczywistosci. Przez pewien okres nie mialam pojecia, czy cos co sobie
ubzduralam faktycznie mialo miejsce, czy to tylko kolejny wytwor mojego
znerwicowanego mozgu.. Tak wiec ten caly "stres" wynikal wlasnie z mojej
nieswiadomosci, z tego ciaglego udreczania sie, ze moglo To sie zdarzyc
naprawde... Nie wiem, ale podobne objawy zdiagnozowao u mnie jednoznacznie:
zaburzeniach obsesyjno-kompulsywne. Poddaje sie ocenie hellio.

[hellio]

Droga o-ren-ishi, tu nie ma czego oceniać. Jeżeli piszesz, że nie odróżniałaś w
sposób wyraźny co było Twoim lękiem, a co rzeczywistością - to tak po prostu
było. Ja odwoływalam się do definicji, bo pewne uzgodnienia dotyczące pojęć
ułatwiają komunikację. Byłoby jeszcze łatwiej gdyby ludzie i ich problemy
chciały się jednoznacznie mieścić w formułkach, ramkach i definicjach. Ale
często się nie mieszczą. Nie upierajmy się przy dyskusji o diagnozach - w tym,
co piszesz, ważne wydaje mi się co innego. Przede wszystkim sposób, w jaki
piszesz o drodze wychodzenia z choroby, który budzi we mnie dużo współczucia,
ale też duzo uznania dla Twojej determinacji. W kilku miejscach podkreślasz,
że "można z tego wyjść" i brzmi to tak, jakbyś mówiła o swoim zwycięstwie, z
którego jesteś dumna, ale też którym chcesz się jak gdyby podzielić z koleżanką
Ani, dziewczyną, której żadna z nas nie widziała przecież na oczy. Bardzo mi
się podobały zdania o potrzebie "spowiednika", który będzie słuchał i
racjonalnie wyjaśnial bezzasadność obaw. Inna sprawa, że racjonalne argumenty
niekiedy muszą trafiać w próżnię. Ważniejsza jest chyba obecność, uwaga,
troska. Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i ciepło, Hania

[ania.b2]

ostatnio ta znajoma prosila mniea bym sprawdzila to,czy napewno nikt tam wtedy
nie zostal zabity,bardzo bym chcial jej pomoc ale co i jak mam zrobic?mam
chodzic po domach obcych ludzi i sie pytac czy na ich podworku nikogo nie
zabito?ona powiedziala ze tylko wtedy(chyba)odzyska spokoj!tak nie miala
lekkiego zycia,a z tymi lekami u niej to wyglada takna juz zatracila tak mi
powiedziala granice czy to jest fikcja czy falsz!jak ma te leki to juz sama nic
nie wie mowi tylko w kolko ze czuje sie strasznie i czuje ze zrobila cos
strasznego..a jak czuje sie lepiej to nawed sie usmiecha,i juz o tym tak
tragicznie nie mysli,chociaz wczoraj mi powiedziala ze nie moze czuc szczescia
bo to zrobila?a czy to ma cos wspolnego z jej dziecinstwem?czy moze miec?
a moze byc tak zaluzmy ze ona to zrobila (w co watpie)i wyparla to z pamieci?i
to teraz wraca w postaci tych lekow?nie nie bierze zadnych pigulek ,tylko
waleriane w postaci herbaty pitej na noc,jak sie zdenerwujez tego co wiem od
niej samej jej matka tez przejawia jakies stany depresyjno-lekowe probowala ja
kiedys poprosic o pomoc teraz moja znajoma ma 25 lat a prosila matke o pomoc w
wieku 16lat ta jej odp.podobno:ze tak jak ty to ja sie czuje od dawien dawna i
na tym sie skonczylo..?a jak to nie bedzie leczone to moze byc zle nia?mieszka
ze swoim chlopakiem razem od roku wczesniej mieszkala z rodzicami ktorzy z tego
co pamietam i wiem mieli na nia fatalny wplyw!moja dziewczyna nie ma nawed
matury ze wzgledu na ta chorobe,zaczynala juz 3 razy rozne szkoly policealne
studium i zawsze przerywala z powodu"ja juz nie daje rady z tym"tak mi
mowila..nie ma pracy,szkoly tylko siedzi w domu a ja parcuje na nas ona chce
przerwac to bledne kolo tylko nie wie jak!bardzo szybko cos postanawia ale jej
zapal szybko sie konczy a ona mowi ze jest wypalona!

[cafe_lorafen]

ania to jest proste. Opisujesz tu nerwice, typowa. Jedni sie np. boja, ze
zrobia cos zlego, inni sie boja, ze zrobili. Najlepiej, zeby ta twoja kolezanka
poszla do psychiatry i sie leczyla. W kazdym razie nie jest to straszna choroba
psychiczna. Nerwica to zaburzenie psychiczne a scislej emocjonalne.

[looserka]

cafe_lorafen napisała:

> ania to jest proste. Opisujesz tu nerwice, typowa. Jedni sie np. boja, ze
> zrobia cos zlego, inni sie boja, ze zrobili. Najlepiej, zeby ta twoja
kolezanka
>
> poszla do psychiatry i sie leczyla. W kazdym razie nie jest to straszna
choroba
>
> psychiczna. Nerwica to zaburzenie psychiczne a scislej emocjonalne.


Cafe, na miłośc boską na jakiej podstawie stawiasz diagnozy na odległość na
podstawie relacji osoby trzeciej?
Na podstawie tego opisu to może być WSZYSTKO, a stwierdzić czy to
nerwica,zaburzenia osobowości czy poważniejsza choroba może jedynie psychiatra
po dokładnym badaniu. Koleżanka psychiatrę powinna po prostu odwiedzić jak
najszybciej.

[cafe_lorafen]

looserka na milosc boska przeciez napisalam, zeby poszla do psychiatry.
Diagnozy nie stawiam, sama pisala, ze to nerwica.
Podobno kolezanka ma juz taka diagnoze.
Radze najpierw dobrze sie wczytac.
Poza tym to co opisala jest typowe dla zab. lękowych. To chyba mi wolno
napisac, czy nie ?