Zadania domowe- psychoterapia

[marilla26]

Chcialam zapytac, jakie zadania domowe dostajecie/ dostawaliscie od swoch terapeutow (oczywiscie pytam osoby korzystające z psychoterapii, nie z konsultacji psychiatrycznych)?
Tak mnie natchnąl wątek Edytuni, wiec pytam odzielnie, moze wiecej osob sie wypowie.Ja jestem dopiero po dwoch spotkaniach i zauwazylam ze to chyba nieodlaczna czesc pracy. Od razu napisze, ze ja mialam na razie zrobic taki wykres- zaznaczyc od poczatku zycia momenty i okresy lepszego i gorszego samopoczucia, w skali 0- 10, i wydarzenia- tzn. co sie wtedy dzialo w zyciu.
I jeszcze- narysowac na kartce, tak jak chce, wszystkie uczucia, ktore mnie przepelniają.

[lucyna_n]

ulepić lęk z plasteliny (podziękowalam za wizytę bo czulam się zdecydowanie
normalniejsza od pani prowadzącej)
przyjechać następnym razem (przez cale miasto) samodzielnei na terapię (w
agorafobii gdyby się mogło to zrobić to nie potrzeboiwaloby się terapii)
a na psychodynamicznej to wcale nie dostawałam zadan domowych, tylko polecenia
żeby nie myśleć za dużo, coś jakby mask.

[nienill]

lucyna_n napisała:

> a na psychodynamicznej to wcale nie dostawałam zadan domowych,
tylko polecenia
> żeby nie myśleć za dużo, coś jakby mask.
to co to byla za dynamiczna bez myslenia?

[lucyna_n]

nie wiem, pan twierdził że pracuje metodą psychodynamiczną
chyba chodziło o to żeby nie wybiegać za bardzo myślami, i trzymać wyobraźnię
na wodzy, ale tak do końca to nie wiem o co mu chodziło, bo cięgiem chciał
przerabiać stres przedegzaminacyjny, i na tym niestety utknęła ta terapia, bo ja
nie miałam stresu przedegzaminacyjnego a on się upierał że z pewnością tak i tak
tak nie tak nie tak nie i po kilku sesjach dalam se spokój zresztą na tyle się
źle wtedy czułam że w krotkim czasie nie bylam już w stanie wychodzić z domu
Mialam nadzieję że terapia powstrzyma choć trochę zbliżającą się depresję, ale
niestety nie.

[nienill]

pani Lucyno,
pani zdaje sobie sprawe, ze terapeucie nie wolno sie w ten sposob
zachowywac? i ze ten pan najwidoczniej terapeutą nie byl, bez
wzgledu na o co o sobie mowil?
ja w dalszym ciagu bede upierdliwa/naiwna i bede sie trzymala
wersji, ze pani na zadnej terapii jeszcze w swoim zyciu nie byla

[lucyna_n]

był terapeutą ze wszelkimi uprawnieniami, sprawdzałam, w dodatku nie był to
terapeuta prywatny, tylko w państwowej poradni zdrowia psychicznego.
Trudno mi się chyba dziwić że po takich doświadczeniach zrazilam się do
terapeutów, jakkolwiek nadal jestem przekonana że właściwie prowadzona terapia
może być bardzo pomocna.
Dlaczego wciąż uważasz że kłamię? po co miałabym takie bzdury zmyślać?
Powtarzam ci kolejny raz że podejmowalam próbę terapii kilkakrotnie, może moim
błędem było naiwne przekonanie że w państwowych przychodniach nie siedzą sami
kretyni, może rzeczywiście trzeba wywalić kasę żeby był efekt, ale tak się
składa że ja po prostu nie dysponuję takimi pieniędzmi.

[nienill]

lucyna_n napisała:

> był terapeutą ze wszelkimi uprawnieniami, sprawdzałam, w dodatku
nie był to
> terapeuta prywatny, tylko w państwowej poradni zdrowia
psychicznego.
> Trudno mi się chyba dziwić że po takich doświadczeniach zrazilam
się do
> terapeutów,
i ja sie nie dziwie,
ale tak jak napisalam - naiwna jestem, wiec pytam: naprawde nie ma
kogos w Twoim otoczeniu, kto bylby godny polecenia i nie chcilalabys
sprobowac jeszcze raz?


> Dlaczego wciąż uważasz że kłamię? po co miałabym takie bzdury
zmyślać?
nie twierdze, ze nie mial uprawnien i nie twierdze, ze klamiesz.
jesli tak to zrozumialas, to przepraszam.
twierdze, ze jak terapeuta sie nie zachowywal, wiec pisanie o nim w
ten sposob, jest bezpodstwane. to osoba posiadajaca w swoim zbiorze
papierki, ktore nijak nie przekladaja sie na to co robi.
ktos moze miec prawo jazdy, a nie jezdzic od lat, wiec trudno go
nazwac kierowca :/


> Powtarzam ci kolejny raz że podejmowalam próbę terapii
kilkakrotnie, może moim
> błędem było naiwne przekonanie że w państwowych przychodniach nie
siedzą sami
> kretyni,
kontrr leczyla sie panstwowo przez rok, a potem prywatnie u tej
samej kobiety.
ja sie lecze panstwo i jeszcze nie ucieklam. (to znaczy nie ucieklam
teraz, wczesniej raz mi sie zdarzylo) pare razy chcialam, ale nie
wiem-moze to bylo przeniesienie jakies. z reszta, pewnie niedlugo
sami mnie wywalą, bo juz za dlugo tam laze.

[lucyna_n]

rzeczywiście zrozumialam że nie uwierzyłaś że wogóle próbowalam psychoterapii
nie wiem sama, może bym i próbowala dalej gdyby rzecz nie dotyczyla
samodzielnego przemieszczania się bo to jest jednak trudność w tej chwili dla
mnie nie do pokonania. MIeszkam poza miastem, tutaj psychoterapeutów niet, bo tu
wszyscy zdrowi:)

[lucyna_n]

dodam że twoje podejrzenia po raz kolejny uparcie mi wpisywane strasznie mnie
zabolały,

[nienill]

lucyna_n napisała:

> dodam że twoje podejrzenia po raz kolejny uparcie mi wpisywane
strasznie mnie
> zabolały,
ja tylko sie upieram ja wariatka, ze fakt, ze nic Ci nie pomoglo
wynika tylko z tego, ze na gowniane osoby trafilas

[nienill]

*jak wariatka

[zyrafa46]

Ja tam zanim coś osobiście opiszę i zaopiniuję to lubię sprawdzić.
To dotyczy rzeczy materialnych i niematerialnych.
Np: potrawy, maszynki do mięsa, ciucha (zwłaszcza PO wypraniu), nauczyciela, książki, lekarza, psychologa*, itd

Żyra

[nienill]

co to za rodzaj terapii?

[marilla26]

To bylo do mnie pytanie? Nie wiem- acz nawiązując do Waszej dyskusji, to trzecia terapeutka, do ktorej trafilam i pierwsza do ktorej mam ochote dalej chodzic (lecze sie w pzp, niby prywatnej, ale mają kontrakty, wiec bezplatnie).

A tak w ogole, to zainteresowaly mnie po prostu zadania domowe. Moze o tym cos napiszesz/ napiszecie?

[nienill]

> A tak w ogole, to zainteresowaly mnie po prostu zadania domowe.
Moze o tym cos
> napiszesz/ napiszecie?
zadania domowe dostawalam od osoby, ktora mi moim zdaniem dobrych
kilka miesiecy zycia zmarnowala, wiec wypowiadac sie nie bede

[marilla26]

dzieki w kazdym razie za szybką odpowiedź. No ja teraz jestem nastawiona bardzo pozytywnie(choć poprzednie panie nie wzbudzily mojego zaufania), zadania tez wydają mi sie sensowne, wiec... moze... cos z tego bedzie...

[nienill]

zadania tez w
> ydają mi sie sensowne, wiec... moze... cos z tego bedzie...
takie wykresy, rysowanki, lepianki i inne glupotki sa sensowne, ale
uwazam, ze w zadnym wypadku nie moga byc podstawa terapii

nienill

[marilla26]

A co, Twoim zdaniem, powinno byc podstawa terapii? Powaznie powaznie pytam.
Generalnie tez sądze ze zadania to przeciez nie wszystko, no ale dzieki temu przynajmniej i w domu kieruje mysli na terapie

[ych]

> A tak w ogole, to zainteresowaly mnie po prostu zadania domowe.
Moze o tym cos
> napiszesz/ napiszecie?

Ja uważam, że poprzez takie "zadania domowe" tworzy się między
terapeutą a pacjentem relacja pewnego typu: nauczyciel-uczeń. Wielu
osobom, które udają się na terapię taka relacja odpowiada, ale dla
mnie jest w tym coś paternalistycznego. Dorosła najczęściej osoba
(pacjent) sprowadzany jest do roli "Dziecka", które ma wykonywać
pewne polecenia pod okiem terapeuty ("Dorosłego").
Myślę, że wiele osób może na tym skorzystać. Są też tacy, których
taki sposób pracy terapeutycznej może irytować.

[nienill]

dlatego sie pytam co to za terapioa, ale odpowiedzi nie dostalam

[ych]

> dlatego sie pytam co to za terapioa, ale odpowiedzi nie dostalam

To zresztą ciekawe, że wiele osób nie wie, w jakiej terapii
uczestniczy.

[lucyna_n]

wiele osób nie wie że są wogóle różne metody , psychoterapia to psychoterapia, a
i sami terapeuci nie zapytani jakoś o tym nie wspominają, no przynajmniej ci u
ktorych bylam, zawsze sama musialam dopytywać.

nienill

[marilla26]

Kurcze, no nie wiem, co ci odpowiedziec! Nie mialo dla mnie znaczenia, jak sie nazywa ta terapia, tylko czy moze mi pomoc (tego nie wiem jeszcze)! Skierowala mnie do tej terapeutki moja psychiatra, powiedziala, ze szkolila sie ona glownie w instytucie ericksonowskim (u nas to chyba najlepszy osrodek teraputyczny, tylko dla mnie za drogi), ale nie tylko, i ze pracowala juz z osobami z nerwicą, depresją, wiec uznalam, ze doswiadczenie ma.

[kontrr]

ych napisała:

> Ja uważam, że poprzez takie "zadania domowe" tworzy się między
> terapeutą a pacjentem relacja pewnego typu: nauczyciel-uczeń.

Właśnie chciałam to samo napisać. Mnie by to irytowało. Do terapii
najbardziej przekonało mnie własnie to, że terapeutka mnie nie
poucza, nie radzi, rozmawia ze mną jak równy z równym. Dlatego mnie
by praca domowa irytowała. Chocby ze wzgledu na nazwę, kojarzącą się
ze szkołą. No i pytanie: co jak się nie odrobi?

[marilla26]

hm, czy ja jestem jedyną osobą, ktorej zadania nie irytują, tylko widze w tym sens- ze to dalszy ciąg pracy nad sobą- tak mi zresztą wytlumaczyla ta psycholog, ze to po to, zeby terapia nie konczyla sie na spotkaniach w tym gabinecie, bo prawdziwe zycie jest poza gabinetem. I ze to zawsze moja decycja, czy zrobie zadanie, bo to moja decyzja, czy pracuje nad sobą, ona moze pomoc, ale za mnie pracy nie zrobi.
Czuje sie dorosla i nie sprowadza mnie to do roli ucznia, pasuje mi to. Od razu na pierwszym spotkaniu to mi powiedziala- gdy tlumaczyla, jak wygląda terapia (swoją drogą, ona pierwsza, poprzednie panie nie zadaly sobie trudu, a moze to ja nie dalam im szansy, bo po 1-2 spotkaniach rezygnowalam)

[ych]

marilla26,
najważniejsze, żeby to Tobie terapia i terapeutka odpowiadała.
Zapytałaś, co myślimy o zadaniach domowych a akurat tak się trafiło, że większości osób, które Ci odpowiedziały, niespecjalnie coś takiego "leży"... Mamy po prostu specyficzny sposób patrzenia na terapię, specyficzne rozumienie różnych spraw z nią związanych (np. rozumienie relacji pacjent-terapeuta, skuteczności, celów, technik terapii itp.).
Jest na pewno dużo osób, które akceptują i korzystają z takiej formy psychoterapii - pewnie i one podzielą się z Tobą swoimi doświadczeniami...

[ych]

Aha - i zapewniam Cię, że "pracę" pomiędzy sesjami można wykonywać i bez zadań domowych :) Mogą to być również różne myśli, aktywności, fantazje, sny - nawet niekoniecznie związane bezpośrednio z "tematem" sesji, za pomocą których psychika przetwarza materiał z terapii. Potem można przynieść te treści na następną sesję - to też jest "praca" :)

[marilla26]

Tak, pewnie masz racje. Ale mam nadzieje, ze ja tez troche mam. a moja niepewnosc wynika pewnie z tego, ze to dopiero początek drogi- tzn. to juz moj drugi nawrot, za pierwszym razem tylko leki, teraz dotarlo do mnie,ze jak poprzestane na lekach, to bedzie wracac. I mocno chce wierzyc, ze to sensowne, co robie. I chyba mam podstawy- zresztą wcale nie tak latwo mnie od razu zadowolic- wiesz, np. w pierwszej psycholozce, do ktorej trafilam nie spodobalo mi sie to, ze rozmawiala ze mną pijąc kawe! Umowilam sie na drugi raz, glupio mi bylo inaczej, ale nie poszlam

[ych]

marilla26 napisała:

> Tak, pewnie masz racje. Ale mam nadzieje, ze ja tez troche mam. a moja niepewno
> sc wynika pewnie z tego, ze to dopiero początek drogi- tzn. to juz moj drugi na
> wrot, za pierwszym razem tylko leki, teraz dotarlo do mnie,ze jak poprzestane n
> a lekach, to bedzie wracac. I mocno chce wierzyc, ze to sensowne, co robie.

Widać, że potrafisz ufać swoim odczuciom i ich bronić, to bardzo ważne.

> w pierwszej psycholozce, do ktorej trafilam nie spodobalo mi sie to, ze rozm
> awiala ze mną pijąc kawe!

Ba! Też by mi się nie spodobało :)

[cartagena]

napisać na następne spotkanie
recenzję ostatnio przeczytanej książki
i się do tego przyłożyć

po tym jak powiedziałam panu psi
że nie potrafię się na niczym skupić
czuję, że mi się wszystko rozpada
a o czytaniu, to już w ogóle nie ma jak
(od tego zaczęłam wizytę)

a potem zaczął mi polecać książki i filmy
i się więcej nie zobaczyliśmy

[ursz-ulka]

Nie zadania a raczej zachęty do:
- zrobienia codziennie trzech rzeczy tylko dla siebie;
- wyeliminowania słów: muszę, powinnam
- stawiania granic;
- ujawaniania swoich emocji, np. tańcem.

[maijkell]

Zadania domowe od terapeuty tylko uzależnią cie od niego. Moj
terapeuta mówi że nie może mi nic kazać. Sam musze podejmować
decyzje. Chyba ma racje. Robi z ciebie jednostke zależną i
uzależnioną od swojej pomocy żebyś mogła być jego klientkom jak
najdłużej.

[snajper55]

maijkell napisał:

> Zadania domowe od terapeuty tylko uzależnią cie od niego. Moj
> terapeuta mówi że nie może mi nic kazać. Sam musze podejmować
> decyzje. Chyba ma racje. Robi z ciebie jednostke zależną i
> uzależnioną od swojej pomocy żebyś mogła być jego klientkom jak
> najdłużej.

Zadania domowe o których słyszałem nie były obowiązkowe. To nie był obowiązek
tylko propozycja. Tak samo jak o zadaniach można powiedzieć zresztą o każdej
terapii - że uzależnia od terapeuty.

S.

[lucyna_n]

to ciekawe, kontynuuj

[dididia]

Z racji tego iż ja nie bardzo odpowiadałam na jego pytania na terapii. Też
spytał sie mnie czy mogłabym coś zrobić w domu coś jakby zadanie domowe.
Powiedziałam że tak ale będzie to trudne. On mówił, że wie o tym, że to trudne i
dlatego sie mnie pyta. Wiec na pierwsze zadanie miałam mu napisać jakie były
moje marzenia te dawne i jakie te obecne. Zdziwiło mnie to absolutnie pytałam po
co po prostu chciała bym to napisała i stwierdził bo może kiedyś do nich wróci a
mnie będzie może łatwiej rozmawiać. Kolejne to było abym napisała co ja
pozytywnego usłyszałam od innych i komu ja coś takiego powiedziałam oraz o czymś
negatywnym komu ja i kto mnie. Tego sie bardzo bałam i narysowałam mu
minki.Odpowiadające moim słowom. Forma była dowolna.A kolejne to był by pomyśleć
z czego jestem dumna. I tu dziura po wczorajszym spotkaniu, nie było nic
takiego. Teraz mam kolejne na wtorek i też nie wiem co z tego będzie. Ma
pomyśleć kiedy byłam odważna. Nie wiem w jakim celu są te zadania i czemu mają
służyć. Ja już sie boje że kolejna rozmowa będzie właśnie na ten temat.Boje sie
nie wiem czy dobrze robie!

[aurelia_aurita]

> Tak samo jak o zadaniach można powiedzieć zresztą o każdej
> terapii - że uzależnia od terapeuty.

byłeś kiedyś na terapii?
dobrze przeprowadzona terapia jest takim pomostem pomiędzy stanem wyjściowym
(czyli tym co nam doskwiera i chcielibyśmy zmienić) a świadomym kształtowaniem
własnego życia. terapeuta ma tylko pomóc w uświadomieniu sobie, czego naprawdę
chcemy w życiu (MY sami, nie terapeuta) i co nas blokuje oraz jak temu zaradzić.
ja chodzę na terapię. i jestem zadowolona, bo wybrałam osobę naprawdę
kompetentną. a rezultat jest taki, że coraz bardziej ufam WłASNYM osądom, nie
wstydzę się swoich WłASNYCH słabości oraz powoli zaczynam wierzyć, że jednak
mogę zrealizować WłASNE marzenia.
gdzie tu uzależnienie od terapeuty?
snajper, proszę, nie wypowiadaj się w tematach o których nie masz pojęcia, bo to
już chyba podchodzi pod trollowanie.

[only_isabelle]

uzależnienie???
ja bym powiedziała, że nawiązuje się relacja, a jeśli ma charakter taki jak
opisujesz, to może świadczyć o tym, że klient tak reaguje, nieprofesjonalną
terapię wykluczam, chyba, że Snajper masz taką na myśli, może generalizujesz...?

Terapia poznawczo-behawioralna.

[bigda]

Zadania domowe to technika charakterystyczna dla terapii poznawczo -
behawioralnej. Stosowana też w eklektycznych formach terapii jako jeden z elementów.
Nie ma w tym niczego głupiego, śmiesznego, dziwnego. Nie ma mowy o uzależnianiu
od terapeuty (choć wszelka psychoterapia może tak działać, w niektórych nurtach
jest to wręcz pożądane do pewnego stopnia).
Istotą terapii poznawczo - behawioralnej jest zmiana w zakresie zachowania i
procesów poznawczych, która pociąga zmianę emocji. Ponieważ jednak coś, co
kształtowało się w psychice latami nie może być zmienione w 5 min., konieczna
jest systematyczność. Dlatego właśnie niezbędna jest również praca samodzielna w
domu - taka samodzielna kontynuacja sesji kontynuacja. Cele takiej pracy i jej
forma bywają bardzo różne. Fakt, że terapeuta, który stosował taki element pracy
komuś nie pomógł, nie wpływa na ocenę techniki.
Osiągnięcie zmiany w wielu zaburzeniach nie jest łatwe. Psychoterapia to praca
pacjenta, czasami ciężka. Jeśli ktoś wychodzi z założenia, że raz czy dwa razy w
tygodniu przejdzie się na sesję a reszta zrobi się sama, nie będzie mieć
efektów. Inną sprawą jest, że na ogół praca powinna być uzgodniona z pacjentem,
a nawet przez niego wymyślona. Ale na ogół nie znaczy, że absolutnie zawsze.

[marilla26]

Mądrze to brzmi. Znasz sie na tym chyba, mowisz jak psycholog:)

[bigda]

marilla26 napisała:

> Mądrze to brzmi. Znasz sie na tym chyba, mowisz jak psycholog:)

Ano znam się nieco, bo jestem psychologiem. W Polsce w z psychoterapią, jak z
wieloma innymi dziedzinami, jesteśmy jednak sporo do tyłu - pewnie głównie
dlatego, że NFZ niewiele chce finansować, a wielu ludzi nie stać na opłacenie
terapii. A na świeci terapia poznawczo - behawioralna w coraz większej liczbie
zaburzeń staje się standardem. Nie wygląda co prawda tak, jak amerykańskich
filmach (kozetka, opowiadanie o dzieciństwie itp.), ale ma inną zaletę - jest
skuteczna i w przeciwieństwie do większości innych nurtów oparta na badaniach
(być może dlatego skuteczna).

[tlenoterapia]

Eklektyczni psycholodzy ,dostosowujacy techniki terapeutyczne do
sytuacji jaka stwarza pacjent,sa rzadkoscia.

Zadania jak zadania ale czasem w cos psycholog potrafi sie
wstrzelic waznego ,ze pamieta sie o tym latami.

Utkwilo mi w pamieci takie zadanie jak informowanie innych o
tym "jak sie czuje"(a tego kiedys nigdy nie robilam wiec bylo to
tematem dociekan dla czego ,jak i bolesnym przezwyciezaniem traum)
Bardzo mi to pomoglo,wiele mi to uswiadomilo.:/:/:/

[ych]

> Eklektyczni psycholodzy ,dostosowujacy techniki terapeutyczne do
> sytuacji jaka stwarza pacjent,sa rzadkoscia.

Ja bym powiedziała - "dobrzy eklektyczni psycholodzy" są rzadkością.
Tacy, którzy mają dużą wiedzę i umiejętności w każdym z podejść, z
których czerpią w praktyce klinicznej. Bo takich, co to na jakimś
eklektycznym szkoleniu o wszystkim trochę słyszeli, ale o niczym
dokładnie, to akurat w Polsce mnóstwo (zwłaszcza oba PTP się w
tym "specjalizują").

UWAGA, DŁUGO - o różnicach

[bigda]

ych napisała:
> Ja bym powiedziała - "dobrzy eklektyczni psycholodzy" są rzadkością.
> Tacy, którzy mają dużą wiedzę i umiejętności w każdym z podejść, z
> których czerpią w praktyce klinicznej. Bo takich, co to na jakimś
> eklektycznym szkoleniu o wszystkim trochę słyszeli, ale o niczym
> dokładnie, to akurat w Polsce mnóstwo (zwłaszcza oba PTP się w
> tym "specjalizują").


To prawda. Wszelkie szkolenia tzw. całościowe w psychoterapii to de facto
szkolenia w terapii psychodynamicznej, ewentualnie z blokiem poświęconym terapii
humanistycznej. Inne podejścia są tam obecne w ciągu kilku lat prze kilka - góra
kilkanaście godzin.
Co zaś do różnic pomiędzy nurtami... Różnice w znacznej mierze dotyczą pacjenta
- z jednym łatwiej jest pracować nawiązując relację właściwą jednemu nurtowi, z
innym lepiej zastosować inne podejście.
W Polsce najważniejszych jest kilka nurtów psychoterapii.

Psychodynamiczna - wyewoluowała od Freudowskiej psychoanalizy, choć teraz
wygląda inaczej niż przed wojną. W gruncie rzeczy nadaje się do pracy z każdym
zaburzeniem, tyle że z założenia jest dość długotrwała i nie we wszystkich
przypadkach daje dobre efekty.
Należy ją bardzo cenić za to, jak dużą wagę przykłada do relacji pacjent -
terapeuta, za efektywność w terapii zaburzeń osobowości (choć w tych
zaburzeniach wyleczalność w ogóle jest znikoma). Można mieć do niej wątpliwości
ze względu na to, że jest oparta wyłącznie na założeniach Freuda nie popartych
żadnymi poważnymi badaniami - teoria jest skonstruowana w taki sposób, że
badaniami empirycznymi w ogóle nie sposób jej ugryźć (w każdym razie całościowo
- nieliczne wykonane badania nad poszczególnymi elementami teorii zdają się jej
przeczyć zamiast potwierdzać, ale nie zmienia to faktu, że psychoterapeuci
wychowani na Freudzie potrafią być rewelacyjni).
Wychodzi z założenia, że przeszkody do poprawnego (zdrowego) funkcjonowania
powstały w dzieciństwie, do którego należy wrócić, aby je usunąć.


Poznawczo - behawiorlana. Opiera się na dwóch wielkich nurtach w psychologii -
behawioryzmie (m.in. Pawłow, Skinner) oraz psychologii poznawczej. Jej
podstawowe założenia sformułował Beck.
Warto ją cenić za bardzo wysoką skuteczność w zaburzeniach nerwicowych,
powstałych pod wpływem stresu, afektywnych (pomocniczo, oczywiście w depresji
przede wszystkim farmakoterapia), emocjonalnych, zaburzeniach zachowania, snu,
odżywiania i innych. Jeszcze do niedawna sądzono, że średnio nadaje się do
zaburzeń osobowości. Nieprawda nadaje się. Choć nie zawsze tak było - ciągle się
rozwija. Choć wyleczalność zaburzeń osobowości jest znikoma - kilka procent bez
względu na użyte metody leczenia.
Można ja cenić za wysoką skuteczność, krótki czas, w jakim pojawiają się efekty
(w porównaniu z psychodynamiczną) oraz to, że jest bardzo mocno osadzona w
badaniach, które ciągle ją weryfikują i pozwalają jej rozwijać się. Od
psychodynamicznej różni się przede wszystkim tym, że choć także wymaga czasem
sięgania w przeszłość, to skupia się nie na przeszkodach w poprawnym
funkcjonowaniu, ale na nauce poprawnego funkcjonowania. Można by powiedzieć: co
z tego, że zrozumiemy swoje przeszkody (jak w psychodynamicznej), skoro psychika
nie wie, jak funkcjonuje się poprawnie (zdrowo, bez niepożądanych objawów). Ta
terapia skupia się na nauczeniu jej tego - choć stara się także usunąć przeszkody.
Wady? Niektórzy pacjenci odbierają ją jako zbyt "techniczną", nie dającą im
takiej relacji z terapeutą, jakiej by oczekiwali. Rzeczywiście przez wiele osób
jest tak stosowana, ale nie jest to jej istotą - raczej wariantem.

Terapia Ericksonowska. Hipnoza, metafora, bajkoterapia itp. Godna polecenia choć
w Polsce raczej rzadziej spotykana (silny ośrodek w Łodzi). Jest w niej wiele
elementów dających się wyrazić językiem psychologii poznawczej, choć wywodzi się
z nurtów psychodynamicznych.
Zalety - skuteczność, wady - jak w psychodynamicznej przede wszystkim nie
wszystko da się ugryźć badaniami, co powoduje, że nie zawsze do końca wiadomo
skąd biorą się efekty.

Terapia krótkoterminowa - co najmniej jedną nogą tkwi w psychologii poznawczej i
behawioralnej. Jest mocno ustrukturalizowana. Dobre efekty w zaburzeniach, jak w
poznawczo - behawioralnej. Tak jak ona skoncentrowana na problemie i jego
rozwiązaniu. Mocny ośrodek w Krakowie. Warto.

To najważniejsze nurty terapii indywidualnej.
Najważniejsze z nich są dwa: psychodynamiczna i poznawczo behawioralna. Siłą
pierwszej jest tradycja (pierwsza terapia jaka w ogóle istniała), wiele lat
doświadczeń (od Freuda), które przekładają się na efekty. Siłą drugiej jest
(brzydkie słowo) "naukowość" - jest oparta na badaniach, dzięki czemu może się
szybko rozwijać i dawać pewność co do stosowanych metod. Daje też szybkie efekty
- ważne dla ludzi, którzy nie mają ochoty, czasu, pieniędzy, żeby do cna (znów
brzydkie słowo) "przepracować" swoje dzieciństwo, natomiast chcą szybko wrócić
do normalnego funkcjonowania w świecie - prawdopodobnie dzięki tej ostatniej
cesze poznawczo - behawioralna zaczyna dominować na świecie.

post napisany przez pana, ...

[nienill]

...ktorego reklame znajdziecie w jego sygnaturce



mozesz zejsc z tej pozycji psychologa i rozmawiac z ludzmi
normalnie, a nie jakbys prezentacje na jakims sympozjum robił?
chcesz napisac o roznicach to napisz o roznicach, a nie o badaniach,
teorii, osrodkach, historii, nurtach i cholera wie o czym jeszcze.
jesli ktos naprawde chce wybrac terapie odpowiednią dla siebie, to
po co mu takie informacje?

[dolor]

A mnie się ten sposób pisania podoba, jakaś odmiana po postach typu: lekarz
dobierze ci odpowiednie leki to wyzdrowiejesz, czy: mycie zębów jest bardzo
ważne. Przynajmniej nie pisane jak do opóźnionego umysłowo dziecka. Przy czym
najlepsze jak zwykle, między wierszami:
"W gruncie rzeczy nadaje się do pracy z każdym
zaburzeniem,(...)nie we wszystkich przypadkach daje dobre efekty."
czyli nadaje się do pracy, tylko ta praca nie przynosi rezultatów, ładne.
"Należy ją bardzo cenić (...)za efektywność w terapii zaburzeń osobowości (choć
w tych zaburzeniach wyleczalność w ogóle jest znikoma)."
czyli j.w.
"nadaje się.(...) Choć wyleczalność zaburzeń osobowości jest znikoma - kilka
procent bez względu na użyte metody leczenia."

A jaki jest procent wyleczenia pozostałych zaburzeń? Są jakieś badania
porównawcze między różnymi terapiami? Czy tylko na "warto ją cenić" trzeba się
opierać?

[nienill]

dolor napisał:

> A mnie się ten sposób pisania podoba,
moze dlatego, ze pan się na żadną sesję nie wybiera?

jakaś odmiana po postach typu: lekarz
> dobierze ci odpowiednie leki to wyzdrowiejesz, czy: mycie zębów
jest bardzo
> ważne.
oczywiscie, zmiany same w sobie sa dobre
mogą rozruszac skostnialy organizm
zadnych innych korzysci tu nie widze.

Przynajmniej nie pisane jak do opóźnionego umysłowo dziecka. Przy
czym
> najlepsze jak zwykle, między wierszami:
> "W gruncie rzeczy nadaje się do pracy z każdym
> zaburzeniem,(...)nie we wszystkich przypadkach daje dobre efekty."
> czyli nadaje się do pracy, tylko ta praca nie przynosi rezultatów,
ładne.
> "Należy ją bardzo cenić (...)za efektywność w terapii zaburzeń
osobowości (choć
> w tych zaburzeniach wyleczalność w ogóle jest znikoma)."
> czyli j.w.
> "nadaje się.(...) Choć wyleczalność zaburzeń osobowości jest
znikoma - kilka
> procent bez względu na użyte metody leczenia."
:)



> A jaki jest procent wyleczenia pozostałych zaburzeń? Są jakieś
badania
> porównawcze między różnymi terapiami? Czy tylko na "warto ją
cenić" trzeba się
> opierać?
...i na tym, ze tym razem pisze to Szanowny Pan Psycholog

[dolor]

nienill napisała:

> dolor napisał:
>
> > A mnie się ten sposób pisania podoba,
> moze dlatego, ze pan się na żadną sesję nie wybiera?

Bo mnie nikt nie przekonał. A nie jestem z tych, których nic nie przekonuje. Tu
jednak znajduję wiele argumentów przeciw, więc faktycznie, komuś, kto się
wybiera, może się nie podobać.

> oczywiscie, zmiany same w sobie sa dobre
> mogą rozruszac skostnialy organizm
> zadnych innych korzysci tu nie widze.

Lubię być traktowany z szacunkiem, a pisanie jak do upośledzonego dziecka mnie
obraża. Stąd dla mnie zmiana korzystna.

[nienill]

dolor napisał:

> > > A mnie się ten sposób pisania podoba,
> > moze dlatego, ze pan się na żadną sesję nie wybiera?
>
> Bo mnie nikt nie przekonał. A nie jestem z tych, których nic nie
przekonuje. Tu
> jednak znajduję wiele argumentów przeciw, więc faktycznie, komuś,
kto się
> wybiera, może się nie podobać.
tu nie o to chodzi, ze mi sie cos nie podoba.
chodzi tylko o to, ze jesli ktos naprawde chce sobie wybrac terapię,
to taka wiedza do niczego mu sie nie przyda.
Isabelle juz na innym forum zapytala tego pana jak to by
wygladalo: "przychodzę do pana, bo boje się wychodzić do pracy. i
jak dalej ta sesja bedzie wygladac?"
odpowiedź na to pytanie bardzo chetnie przeczytam.


> Lubię być traktowany z szacunkiem, a pisanie jak do upośledzonego
dziecka mnie
> obraża. Stąd dla mnie zmiana korzystna.
ja znowu piszę z pozycji osoby, ktora zdecydowala sie na
terapię "jakąś", ale nie wie na jaką, a Ty z pozycji osoby, która
sie zastanawia czy jest sens w ogole gdziekolwiek sie wybierać

[dolor]

nienill napisała:

> tu nie o to chodzi, ze mi sie cos nie podoba.
> chodzi tylko o to, ze jesli ktos naprawde chce sobie wybrac terapię,
> to taka wiedza do niczego mu sie nie przyda.

Do czegoś przydać się może, np. do tego, żeby nie wybrać żadnej. Albo tę, która
trwa najkrócej.

> ja znowu piszę z pozycji osoby, ktora zdecydowala sie na
> terapię "jakąś", ale nie wie na jaką, a Ty z pozycji osoby, która
> sie zastanawia czy jest sens w ogole gdziekolwiek sie wybierać

A czy zanim ktoś się nie zacznie zastanawiać, jaką wybrać terapię, najpierw nie
powinien się zdecydować, czy w ogóle jakąś wybierać?

Inna sprawa to link w sygnaturce, ponoć " Sygnaturka nie powinna być komercyjna,
nie zamieszczaj w niej reklam."
Ale może to w tej sprawie do autora posta mailował nasz czujny aes.

[nienill]

dolor napisał:

> Do czegoś przydać się może, np. do tego, żeby nie wybrać żadnej.
Albo tę, która
> trwa najkrócej.
ja się boję tych najkrótszych
najkrótsza jest taka, że otworzę sobie torebkę, wyjmę xanax i będę
szcześliwa

ale to moje banie sie moze byc rownie dobrze zdrowym rozsadkiem, jak
i masochizmem

> A czy zanim ktoś się nie zacznie zastanawiać, jaką wybrać terapię,
najpierw nie
> powinien się zdecydować, czy w ogóle jakąś wybierać?
powinien


> Inna sprawa to link w sygnaturce, ponoć " Sygnaturka nie powinna
być komercyjna
> ,
> nie zamieszczaj w niej reklam."
> Ale może to w tej sprawie do autora posta mailował nasz czujny aes.
:D
pan to jednak w ludzi wierzy :)

[snajper55]

Proszę zajrzeć do swojej gazetowej poczty.

S.

[uri_ja]

rzeczywiscie dluga przemowa. coz tresc do znalezienia w wielu
ksiazkach a dla tych co nie siegaja w internecie...
a teraz do glownego watku...mnie jedna z Pan terapeutek przyprawila
o czkawke. poprosila zebym narysowala swoja rodzine, obecna. to sie
jej odwdzieczylam i wylozylam sama po interpretacje. rysunek i tak
nie byl prawdziwy bo sie pilnowalam :) podswiadomie.

[lucyna_n]

Uri! kope lat! zapraszam w imieniu forumowiczow okrzykniętych trollami na
alternatywną depresję bez snajpunia
forum.gazeta.pl/forum/71,1.html?f=69731

[little_emma]

Chodzę na terapię psychodynamiczną i w ogóle nie mam zadań domowych.
To chyba jest tak jak pisze bigda, że są rodzaje terapii, na których
to jest bardziej stosowane (np behawioralno poznawcza) a na innych
mniej albo w ogóle. Opinii na temat sensowności tego typu działań
nie mam. Jeśli to jest coś co skłania do przemysleń, w czymś pomaga
to dlaczego nie. Taka pomoc w uporządkowaniu naszych myśli,
motywacja do aktywności myślowej. Fajna i pożyteczna sprawa:) Ale
pewnie zdarzą sie i bardziej bzdurne odmiany tego zadania domowego.
Na pewno nie powinno to być czymś co teraputa bedzie traktował jako
obowiązek "tak dla zasady". Owszem warto je odrabiać ale dla siebie,
dla własnego progresu w terapii a nie dlatego że teraputa ma taką
ochotę i kaprys. Zresztą, jeśli to będa mądre i wartościowe zadania,
to myślę, że pacjenci będą je odrabiać właśnie dlatego że im
pomagają.

[dididia]

Tak zgadzam się z tym. Odrabiam jak na razie te zadanie domowe choć nie ukrywam
iż są dla mnie bardzo ale bardzo trudne.Tylko, że jak mam wracać do przeszłości
to zaczynam sobie uświadamiać, że tak naprawdę jej nie mam albo nie chcę
mieć.Nie potrafię nic w swej pamięci znaleźć i to mnie przeraża.

[abasia471]

Mam doświadczenie z zadaniami domowymi. Przyznam, że na początku
byłam zła, gdy terapeutka kazała mi na kartce zrobić bilans: co mi
się w życiu udło a co mi nie wyszło. Poszłam do domu z kwaśną miną,
ale dwa dni przed kolejną sesją, jednak siadłam do kartki, bo ja z
tych obowiązkowych jestem. Zaczęłam pisać i tak mnie to psychicznie
rozbiło, że się poryczałam i nie mogłam w nocy usnąć. Na spotkanie
poszłam z kartką zpisaną bezładnie kilkoma zdaniami i z wrednym
nastawieniem. Gdy na poczatku spotkania wróciłam do tematu tej
pracy domowej okazało się, że terapeutka wcale nie prosi o ten
bilans, tylko pyta o moje uczucia i przemyślenia. Potem poszło już
lepiej, bo wiedziałam, że to nie egzamin z tego, jak sobie radzę,
nie sposób kontroli, tylko narzędzie, którym mogę się posłużyć,
żeby uporządkować sprawy, uczucia. Potem pisałam listy, robiłam
rysunki, ćwiczenia, ale była to wyłącznie moja praca nad sobą.
Jeżeli miałam ochotę to omawiałyśmy tę pracę a jeżeli nie to
zostawałam ze swoimi przemyśleniami. Raz tylko terapeutka zapytała
mnie czy zechciałabym jej pokazać rysunek mojego lęku. Zgodziłam
się i przez całą sesję analizowałyśmy ten rysunek. Miałam
szczęście, bo trafiłam na świetną dziewczynę i prawdziwego
fachowca. Wiele jej zawdzięczam, bo chociaż była wymagająca, to
pomogła mi jak nikt dotąd. Pomogła mi nauczyć się żyć z
ograniczeniami fizycznymi i depresją. Na terapię chodziłam przez 18
miesięcy, dwa a jak się udało, to trzy razy w miesiącu i chociaż
czasami miałam serdecznie dosyć, to jednak nie odpuszczałam.
Dlatego każdego będę namawiać na terapię, bo to szansa, żeby
nauczyć się lepiej żyć, żeby nauczyć się opiekować sobą. Kiedyś
uważałam, że człowieka nie da się specjalnie zmienić i jeżeli ktoś
urodził się pesymistą, to jak amen w pacieżu pesymistą umrze i na
nic zdadzą się różne zabiegi, żeby to zmienić. Teraz wiem, że to
nieprawda, bo mój optymizm, chociaż ciężko wypracowany, to jednak
przebił się do mojego życia. Czasami warto, nawet jeżeli jakieś
działania uważamy za głupie, spróbować poeksperymentować, nie
nastawiać się od razu na nie. Autorce wątku życzę wytrwałości i
pożytku z odrabiania zadan domowych.

[mskaiq]

Nigdy nie odrabialm zadan domowych ale zawsze analizowalem moje
porazki, staralem sie zrozumiec co zrobilem zle, jaki popelnilem
blady aby moc uniknac ich w przyszlosci.
Analizowalem rowniez moja negatywnosc, zlosc, strach. Staralem sie
zrozumiec dlaczego sie boje, jak tego mozna uniknac, jak opanowac
zlosc, jak zachowac radosc, pozytywnosc.
Serdeczne pozdrowienia.

[edytunia86]

Ja raczej należę do osób, które przynajmniewjpróbują odrabiać
zadania domowe i muszą mnie chyba naprawdę przerosnąć i muszą one
być już chyba dla mnie zbyt trudne, żebym ich nie odrobiła, ale
jeżeli już misię zdaży nie odbrobić swojego zadania domowego to to
jest to źadko. Chyba , że już się zdaży zapomnieć to raczej, ale to
zama już chyba muszę mieć bardzo dużo na głowie , żebym zapomniała
odrobic zadania domowego. jeżeli chodzi o moje ostatnie zadanie
domowe to nawet w tej częśći tego zadania domowego, która wydawała
mi się dla mnie najtrudniejsza coś napisałam , ale nie czy o to
chodziło w tym zadaniu domowym i może zbytnio się nie rozpisałam na
razie , ale przynajmniej wiem , że próbuje je odrobić. Za każdym
razem kiedy sobie coś przypominam zapisuje sobie na razie to co mi
się przypomni w swoim zeszycie na rzie na brudno , a potem jak już
będe pewna, że nic się nie zmieni to potem to przepiszę .

[dididia]

dziś dostałam kolejne zadanie domowe. Nie wiem co o tym sądzić. Bo to akurat
dotyczy relacji z moimi bliskimi osobami.Nie wiem czy zdołam je odrobić.

[abasia471]

Chociaż spróbuj. Przyjrzyj się swoim uczuciom, bo to da ci ważne
informacje. Powodzenia.

[dididia]

Tylko, że uczucia to co mi brakuje najbardziej. ale raczej tych pozytywnych mi brak!

[dididia]

Wykonałam to swoje zadanie domowe. Ciekawe tylko czy będzie o nim mowa!!!

[little_emma]

To chyba jest tak jak było pisane wyżej. Będzie Ci zależało to sama
o tym powiesz i będziecie o tym rozmawiać. A jak nie to albo
terapeuta zapyta albo w ogóle pominie ten fakt. To jeszcze zależy od
wazności tego zadania. Jeśli Ty nie będzie o tym mówić, terapeuta
też może tego nie zrobić. Bo zadanie przede wszystkim jest dla
Ciebie, w czymś miało Ci pomóc, cos zmienić, ruszyć. A nie żeby
teraputa sprawdził czy odrobiłaś.

[dididia]

To rozumiem że dla mnie. I ruszyło mnie bardzo. ale boje sie efektów tego zadania!

[edytunia86]

Ja też się boję Chcoiaż sama odrobiłam swoje zadanie domowe .
Chcoiaż boję także tego, że mogę zbyt dużo od siebie oczekiwać , ale
to się okaże.

[dididia]

Czyli mamy obie ten sam problem. Ja też sama zrobiłam to zadanie domowe i co
najważniejsze schowałam je tak by nikt go nie znalazł za nim nie pójdę na
spotkanie z psychologiem

[edytunia86]

Ja także schowałam swoje zadanie domowe. Nawet nikomu niemówiąc nic
gdzie je schowałam.

[edytunia86]

i puki co ja tylko wiem gdzie schowałam swoje zadanie zdomwe i nawet
nie zamierzam z nimi przed wizytą o tym rozmawiać, a już napewno nie
o tym co napisałam.

[dididia]

No i moje zadanie domowe to porażka. Nie mogłam nie mal odpowiedzieć na żadne z
zadanych mi pytań. To było najtrudniejsze zadanie jaki otrzymałam dotychczas.Nie
rozumiem takiego postępowania, w jakim celu zmierzają takie zadania
domowe.Zrobiłam je było to ciężko, potem je głęboko schowałam tak by nikt
przypadkiem sie na nie nie natknął.A po dzisiejszej wizycie dostałam kolejne i
co one tak będą w kółko trwały.Kiedy usłyszę od niego jakieś rady czy coś w tym
stylu?

[edytunia86]

Z mojego doświadczenia wynika , że terapeuci raczej nie udzielają
rad . Mnie się to jeszcze przynajmniej nie zadażyło, żeby terapeuta
mi coś doradził.
Wiem, że terapia może nie być ani łatwa ani przyjemna i, że nawet
bywa bolesna , ale myślę , że dobrzeby było, żebys próbowała się
otworzyć przed psychologiem jeżeli masz do niego zaufanie.
Ja mam wizyte za 10 dni drugą wizyte u psychologa i na razie jakoś
udaje mi się otworzyć , pomimo, że też się boję. Najbardziej boję
się jak tego jak zareaguje ta pani psycholog jak zacznę sie
otwierać, ale na pierwszej wizycie nawet nawet dosyc się przed nią
otworzyło. Z tego co wiem juz ta pani psycholog chyba ma ta taki
obraz dziecka płaczącego. Pomimo, że od dzisiaj jestem juz 22 -
letnia kobietą. Boję co pomyśli w trakcie następnych wizyt. Tym
bardziej , że nie chce bym jak takei popłakujące dziecko jak cos
jest tylko nie po mojej myśli.

[little_emma]

Bardzo fajnie, że się powoli przed tym psychologiem otwierasz i że
zdążyłaś to osiągnąć już na etapie 2 wizyty. Bo to chyba jest tak,
że im bardziej będziemy otwarci, tym bardziej on nam pomoże. Ja
nadal mam z tym problem i również cały czas się boję.

[little_emma]

Edyta ma rację, terapeuci nie udzielają rad, niestety:( bo też bym
tak chciała. Kilka rad i po problemach. A to niestety nie ma tak
łatwo. Terapia ma Ci pomóc w znalezieniu przyczyn penych zachowań,
zobaczeniu pewnych rzeczy, przeżyciu ich i znalezieniu rozwiązań,
ale to Ty masz to zrobić. Oczywiście z pomocą i pod przewodnictwem
terapeuty.
Piszesz, że Twoje zadania domowe są trudne. Ale to chyba dobrze - bo
to znaczy, że zmuszają Cię do pewnego wysiłku, przemyśleń,
skonfrontowania się z trudnymi wspomnieniami. A poniekąd o to chodzi
w terapii. Gdyby były dla Ciebie łatwe, prawdopodobnie nie
posuwałyby Cię ani krok naprzód, nic by nie zmieniały.

[dididia]

To jest mi na prawdę źle, myślałam że dostanę choć parę wskazówek. Co jak
dlaczego tak a nie inaczej, spróbuj, zobacz przekonaj sie sama itd. a tu nic
takiego!Terapia widzę przerosła moje oczekiwania, nie mogę jej do końca stawić
czoła, jak się przed nim otworzyć? Rozwiązania wysiłek przy zadaniach domowych
przemyślenia przychodzą bardzo trudno. ale czy coś już nie powinno drgnąć w tym
kierunku?To była moja 6 wizyta, w czwartek idę na kolejną!

[little_emma]

Dididia, musisz być cierpliwa. Ja na terapię chodze dłużej niz Ty,
ale ciagle mam problemy z otworzeniem się i z bliskim kontaktem.
Terapeutka żartuje, że musi mnie oswajać:)
W terapii nic nie dzieje się od razu. Ja również bardzo bym chciała
już widzieć efekty i wierzyć, że to co robię ma sens. Ale uczę się,
że to wymaga czasu. Właśnie dlatego nie jest to po prostu rozmową, w
której dostajesz zestaw wskazówek, jak żyć. Psychoterapia porusza w
Tobie różne rzeczy, czasem bardzo głęboko tkwiące, pozwala Ci obalić
rzeczy, w które dotychczas wierzyłaś. A to nie dzieje się od razu,
zwłaszcza, że pewne błędne przekonania i zachowania mamy zakodowane
w sobie od wielu wielu lat. Na ich zmianę potrzeba czasu.
Wiem, że się niecierpliwisz. Ja mam tak samo:) Musisz uzbroić się w
cierpliwość i dać terapii szansę. Mam nadzieję, że jesteś zadwolona
z wyboru terapety i w miarę ufasz tej osobie. Na początek to jest
najważniejsze.
Pozdrawiam:)
Emma

[edytunia86]

Muszę się z tym niestety zgodzić
Ja także chciałabym widzieć efekty , ale niestety bywa róóżnie i
niestety na na zmianę potrzeba czasu.

[dididia]

Tego czasu chyba potrzeba dość sporo!!!Aż trudno mi to wszystko ogarnąć ogarnąć
swoim ramieniem, ciałem...

[edytunia86]

Niestety chyba potrzeba duzo czasu.

[dididia]

Stwierdzam, że potrzeba sporo czasu ,,dużo" to za mało. Kolejne zadanie i
kolejne trudności i ta ciągła niemoc...

[dididia]

kolejne zadanie mnie chyba wyprowadzi daleko w przeszłość! Nie chce nie umiem
jak to zrobić?ryczeć mi sie chcę!!!

[little_emma]

To w pewnym sensie naturalne, że boisz się wracać myślami do
przeszłości. W końcu często to właśnie w przeszłości są różne
przykre wydarzenia, relacje itp. Wydaje mi się, że to zadanie ma Cię
przygotować do rozmowy o tym wszystkim. Na pewno nie będzie to
przyjemne, ale taka jest poniekąd istota psychoterapii, rozmowa o
tym co sie wydarzyło, co czułaś, jak to wyglądało, jakie są
przyczyny Twojego obecnego stanu.
Powodzenia:)

[edytunia86]

W poniedziałek mam wizyte u psychologa i już zaczynało być
znośnie, aż tu nagle znowu dół, znowu się rozkleiłam wieczorem.

[edytunia86]

i kolejne zadanie domowe

[dididia]

hej! edytunia86 to tak jak ja to było 12 spotkanie a mnie tak zakleiło, że nie
wydusiłam z siebie nic. Podobnie jak na pierwszym spotkaniu. Nawet poprzednie
zadanie domowe nie było ruszone bo nie było jak ja nic kompletnie nie umiałam
odpowiedzieć. dostałam kolejne ale boje się iż jak napiszę tak jak powinno to
wyglądać normalnie u zdrowych osób to będe wypytywana czy u mnie takie stany
rzeczy nie miały miejsca?Dlatego sie boje kolejnych pytań i nie wiem jak mam
zrobić to zadanie domowe. Czy tak jak było faktycznie czy tak jak powinno być?

[edytunia86]

Jeżeli chodzi o mnie tak je odrabiam jak potrafię i piszę wszystko.
Wógle złapałąm okropnego doła i nawet niespecjalnie che mi się
odrobić swoje zadanie i wógle nie che mi się iść jutro na tą trzecią
wizyte.

[dididia]

to nieźle idziesz 3 raz a ja już tyle razy i nic!!! Co to dalej bedzie, martwi
mnie to

[edytunia86]

acha

[little_emma]

Dididia uważam że zdecydowanie powinnaś napisać jak było a nie jak powinno było być. Oszukiwanie terapeuty w takiej sytuacji nie ma sensu. Żeby Twoje problemy mogły byc przepracowane, terapeuta musi o nich wiedzieć. Jeżeli je ukryjesz nie pisząc wszystkiego, niejako szkodzisz sama sobie. Ja to widzę w ten sposób. Wiem, że te zadania mogą być trudne ale ja juz chyba wolałabym nic nie napisać i powiedziec o tym terapucie niż pisać nieprawdę.

[edytunia86]

little_emma napisała:

> Dididia uważam że zdecydowanie powinnaś napisać jak było a nie jak
powinno było
> być. Oszukiwanie terapeuty w takiej sytuacji nie ma sensu. Żeby
Twoje problemy
> mogły byc przepracowane, terapeuta musi o nich wiedzieć. Jeżeli
je ukryjesz ni
> e pisząc wszystkiego, niejako szkodzisz sama sobie. Ja to widzę w
ten sposób. W
> iem, że te zadania mogą być trudne ale ja juz chyba wolałabym nic
nie napisać i
> powiedziec o tym terapucie niż pisać nieprawdę.

[edytunia86]

Przepraszam. Byłam u psychologa. Nie była to dla mnei łatwa wizyta ,
bo wymagałą ode mnei przypomnienia sobie tego wszystkiego co się
wydarzyło po drugiej wizycie i przed tą dzisiejszą wizytą, ale
przezyłam ją jakoś i umuwówiłam się na następną wizytę.

[dididia]

Nie oszukuję terapeuty! Mam tylko dylemat jak faktycznie pisać b oto jest
trudne. I moje obawy to takie czy zostanę dobrze zrozumiana, nie wyśmiana itp.
Tak taka głupia jestem chodzę odrabiam zadania a nadal nie potrafię mu
odpowiedzieć wszystkiego. Podczas całej tej wizyty nawet przez pięć minut na
niego nie popatrzałam a on obserwuje mnie przez cale spotkanie.Tak jak i u
Ciebie edytunia86 wypytuje mnie co działo się po wizycie aż do kolejnego
spotkania. Cholerka nie umiem boję się i nie wiem jak długo to potrwa by było
już lepiej.

[edytunia86]

Mnie się chyba pierwszy ra o to wypytała dokładniej.

[little_emma]

Dididia nic od razu. Ja chodzę na terapię dłużej niz Ty a nadal mam problem z tym, żeby terapeutce do końca zaufać. o wielu rzeczach nie potrafię jej powiedzieć i też mnie to męczy. A bardzo ją cenię, szanuję więc nie ma problemu z tym, że jej nie lubię czy coś w tym rodzaju. Z tym, że ja jestem osobą w ogóle raczej skrytą i zamknietą i wiedziałam, że takie problemy się pojawią i że będzie mi trudno.
Z każdym spotkaniem powinno Ci być coraz łatwiej, ale powinnaś pamiętać że minie trochę czasu zanim się wspólnie dotrzecie i jakoś porozumiecie. Jak w każdej relacji międzyludzkiej nic nie dzieje sie od razu a ta przecież jest bardzo szczególna i wymaga bardzo dużego zaufania.

[little_emma]

Brawo i tylko tak dalej:)

[little_emma]

To oczywiście było skierowane do Ciebie Edytko. Cieszę się że zapisałaś się na kolejną wizytę:)

[edytunia86]

Nie wiem czy powinnam się cieszyć z tego czy nie, ale mam dzisja
znowu okropnego doła , zrobiłam sie płaczliwa, nieczuje ogólnie
najlepie i zaczynam już chyba nienawidziec siebie i wógle nie
potrfięz tym wszystkim żyć tak spokojnie , bez głupich mysli i
wógle mam okropnie ponapinane mięśnie , że cos orkpnego i , że to że
boli.

[mskaiq]

Mysle ze jestes bardzo emocjonalna Edytunku, sprobuj zrobic spacer,
zajmnij Swoja uwage bo wtedy pozbywasz sie mysli ktore doluja.
Serdeczne pozdrowienia.

[edytunia86]

Dzisiaj byłam nałuższym spacerze, ale przedewszystkim jestem bardzo
wrażliwa, aż nawet nadwrażliwa.

[mskaiq]

Ta wielka wrazliwosc, nadwrazliwosc berze sie z bardzo wysokiej
emocjonalnosci. Spacer, zmiejsza ta emocjonalnosc, latwiej sobie
radzisz wtedy ze Swoja nadwrazliwoscia.
Serdeczne pozdrowienia.

[edytunia86]

i nie daje sobie już z tym rady.

[dididia]

a ja niestety mam odwołane moje spotkanie z psychologiem z powodu jakieś
konferencji. No tak pójdę w przyszłym tygodniu. Będę miała nieco więcej czasu by
uzupełnić moje zadanie domowe.Ale przyznam szczerze że poczułam coś w rodzaju
braku tego spotkania tak jakbym na nie czekała. A i zapewne i tak jak przyjdzie
co do czego to nic nie powiem!

[edytunia86]

acha

[dididia]

poszło makabrycznie!

[little_emma]

Niestety sesje czasami przepadają. Ja też w tym tygodniu nie byłam bo tak się wszystko ułożyło. Nic dziwnego, że poczułaś jakby zawód brakiem sesji. Jednak terapia staje się dla nas czymś ważnym, czymś na co pomimo lęku jakoś tam się jednak czeka. Więc gdy tego nie ma jest jakiś zawód. U jednych pewnie większy u innych mniejszy.
Dididia ten Twój ostatnio post jest mi bliski. To co napisałaś sama w dużej mierze odczuwam.
Pozdrawiam:)

[foruminum]

marilla26 napisała:

> Chcialam zapytac, jakie zadania domowe dostajecie/ dostawaliscie od swoch terap
> eutow (oczywiscie pytam osoby korzystające z psychoterapii, nie z konsultacji p
> sychiatrycznych)?
> Tak mnie natchnąl wątek Edytuni, wiec pytam odzielnie, moze wiecej osob sie wyp
> owie.Ja jestem dopiero po dwoch spotkaniach i zauwazylam ze to chyba nieodlaczn
> a czesc pracy. Od razu napisze, ze ja mialam na razie zrobic taki wykres- zazna
> czyc od poczatku zycia momenty i okresy lepszego i gorszego samopoczucia, w ska
> li 0- 10, i wydarzenia- tzn. co sie wtedy dzialo w zyciu.
> I jeszcze- narysowac na kartce, tak jak chce, wszystkie uczucia, ktore mnie prz
> epelniają.


Moja psycholożka poleciła mi ... przemalować ściany na kolor ... zielony. Tak
mnie osłabiła, że więcej nie poszłam do niej. Lekarz kazał kupić sobie psa i
dużo chodzić na spacery. Nie zamykać się w domu pod żadnym pozorem.

[little_emma]

Z tymi spacerami to na pewno użytkownik "Mask" przyzna Ci rację. Coś w tym jest, ale tak trudno się zmobilizować że mnie jeszcze się nie udało:( A teraz jest jeszcze tak zimno brrrrrrrrr.
Na pewno nie warto zamykać się w domu. To też jest trudne ale na pewno warto podjąć wysiłek wyjścia z domu, spotkania ze znajomymi. Człowiek ma się ochotę zamknąć w czterech ścianach, ale to nie pomaga.

[dididia]

Jutro w końcu po 2 tygodniowej przerwie idę ze swoim zadaniem odrobionym. Po
radach tu napisałam faktycznie tak jak to czułam. Ciekawi mnie czy on poruszy
ten temat.Hm przyznam, że brakowało mi tego w zeszłym tygodniu. Czy ja się
uzależniłam do niego>?

[little_emma]

Z daty wynika że już jesteś po tej wizycie. Jak poszło?
Fajnie, że w zadaniu jednak napisałaś jak faktycznie było i jak to czułaś bez "owijania w bawełnę" i tego typu mechanizmów:)
Z tego co napisałaś zastanowiło mnie, że to chyba głównie od Ciebie zależy czy poruszycie temat zadania domowego. Jeśli jest to dla Ciebie ważne, sama zaczniesz o tym mówić. Myślę że terapeuta w większości przypadków jednak pyta o zadanie ale Ty też kierujesz w jakis sposób przebiegiem sesji i masz prawo mówić o rzeaczach dla siebie ważnych. chcesz o tym porozmawiać (o tym zadaniu zy czymkolwiek innym) to po prostu o tym powiedz. Zwłaszcza że większośc terapuetów to pacjentowi pozostawia wybór w tej sprawie. W końcu to pacjent wie co jest dla niego ważne i o czym chciałby porozmawiać a terapeuta mu w tym "towarzyszy". Mnie się oczywiście łatwo Ci doradza a sama zapewne nie miałabym na to odwagi ale może Ty będziesz bardziej przebojowa:)

[dididia]

tak jestem po. Było fatalnie. Zmiana miejsca wizyty raczej pokoju. Ten co zwykle
była zajęty. Zajmowany przez nas mnie przeraził bo był z lustrem weneckim.
Miałam wrażenie, że mnie ktoś obserwuje.Ale nie trwało to długo. Wróciliśmy do
zajmowanego uprzednio. Tak zadanie domowe okazało sie trudne. Ale trudniejsze
były późniejsze treści z niego wyciągnięte.Poruszył moje babcie, i całe mnóstwo
pytań z przeszłości. Szok. kolejne zadanie na następny czwartek. Odpisałam mu że
raczej chodzi o mnie a nie o moją rodzinę ale nic mi nie odpowiedział. A i
zaproponował, że mogę mu zasugerować o czym chcę rozmawiać z nim.A zadania
domowe ma dla mnie ustalone wie czego chce sie dowiedzieć i nie wymyśla ich w
trakcie rozmów. To mnie ciekawi czy faktycznie tak jest?

[little_emma]

Mnie też zmiana miejsca trochę by rozstroiła. Niby nie ma to znaczenia ale jednak cenię sobie stałe miejsce. I to lustro weneckie....... też bym się zastanawiała czy ktoś za nim nie stoi.
Chyba dobrze, że to zadanie wywołało dużo emocji. Bo to daje materiał do dalszej pracy nad danymi zagadnieniami.
Oczywiście, że chodzi o Ciebie, ale ważne są również Twoje relacje z innymi, zwłaszcza z rodziną jako osobami dla Ciebie bardzo ważnymi. Czasami w tych relacjach tkwi przyczyna jakiegoś problemu, budzą one dużo emocji i są po prostu ważne. Także nie zrażaj się tym.
Co do zadań domowych całkiem mozliwe, że jest przygotowany "zestaw". Ale myślę, że jest on w jakimś stopniu dopasowywany i modyfikowany w odniesieniu do konkretnych pacjentów, np u jednego dany temat będzie mniej ważny a inny za to kluczowy. Ale to tylko moje przypuszczenia. Życzę wytrwałości w dalszej terapii i cierpliwości w oczekiwaniu na efekty. Będzie dobrze:)

[dididia]

kiedy zauważę swoje pierwsze efekty wizyt u psychologa? Chodże do niego już od
połowy sierpnia i nic? Zadania odrabiam tak jak mnie o nie poprosi. Dlaczego
nadal nic sie nie zmienia we mnie i w moim życiu?

[little_emma]

Napiszę to co pisałam już nie raz. Pamiętaj, że to musi potrwać. Jesteś, podobnie jak dużo osób tutaj i jak ja sama bardzo niecierpliwa. Wszyscy chcielibyśmy zobaczyć efekty od razu ale nie ma tak prosto. Musimy nad sobą popracować, dokopać się do pewnych rzeczy, przeanalizować, a efekty przyjdą z czasem.

[mskaiq]

Mysle ze to zalezy od Twojej pracy nad Soba. Od tego czy zmienisz to
co wiesz ze jest zle. masz cala liste problemow, sprobuj pozbywac
sie tych problemow.
Serdeczne pozdrowienia.

[depresja_gangstera]

Zadnych zadań domowych nie dostaję. Po prostu dużo myślę po
spotkaniu, analizuję, wsłuchuję się w swoje uczucia. I to wystarcza.
Chodze już pół roku. Są efekty.

[dididia]

Teraz moje zadania zmieniły formę. Ich rola to taka abym myślała w przerwie na
kolejną wizytę lub zastanowiła się nad czymś. Teraz dostałam zadanie abym
próbowała coś czynić codziennie. Jak zwykle mi to nie wychodzi tym bardziej, że
nie ma ku temu, żadnych bodźców zewnętrznych by wykonać prosbę psychologa. Ale
mamy już po półrocznym chodzeniu ustaloną drogę co dalej. szok ciekawe czy mnie
się uda?

[little_emma]

Tak z ciekawości - masz robić jakieś konkretne czynności czy ma to być cokolwiek?
Ciekawe zadanie.......

[dididia]

tak!!!! mam się uśmiechać do wszystkich by zniknął smutny wyraz mej twarzy. Ale
ja nie mam powodów i jest mi cieżko to robić!!!

[ych]

dididia napisała:

> tak!!!! mam się uśmiechać do wszystkich by zniknął smutny wyraz mej twarzy.


idiotyczne

[mskaiq]

Usmiechaj sie to bardzo pomaga, nawet jesli nie umiesz sie usmiechac
albo nie masz powodu. usmiecnij sie do czlowieka ktorego mijasz,
psa, kota, drzew.
Jesli chcesz sie podobac mezczyzna trzeba sie nauczyc smiac, smiech
to milosc, to cos co podbija serce.
Serdeczne pozdrowienia.