Legendy, baśnie ludowe

[madohora]

Legenda o Janowie

Do najstarszych zabytków Janowa należy dworek myśliwski Mieroszewskich
Z dworkiem myśliwskim w Janowie związana jest następująca legenda. Jeśli macie
ochotę to posłuchajcie...
W czasie Powstania Listopadowego dworek służył nie tylko jako baza dla
myśliwych wyruszających na polowania, ale tam miały też miejsce zebrania
konspiracyjne Polaków walczących o wolność Ojczyzny. Często przybywali do
Janowa spiskowcy z Królestwa Polskiego. Nocą przekraczali oni nielegalnie
bardzo blisko położoną granicę na Brynicy i korzystając z gościnności
właściciela dworku ordynata Aleksandra Mieroszewskiego uczestniczyli w tajnych
naradach.
W tym czasie ordynat miał u siebie dwie osierocone siostrzenice - panny
Ratajskie, których rodzice zmarli w czasie zsyłki na Sybir. Jeden z pruskich
oficerów stacjonujących w Mysłowicach, rotmistrz von Rosenberg zakochał się w
starszej z dziewcząt - pięknej pannie Ratajskiej. A ponieważ rotmistrz cieszył
się zaufaniem ordynata, był wiec częstym gościem w domu Mieroszewskich.
Pewnego razu, gdy nie zastał Ratajskiej w Mysłowicach zaczął snuć podejrzenia,
że przebywa ona w dworku janowskim i tam spotyka się z kimś innym. Postanowił
to sprawdzić i nocą pojechał do Janowa. Mimo straży podszedł do dworku i przez
okno spostrzegł ze odbywa się tam konspiracyjna narada, której przewodniczy
ordynat Mieroszewski. Kiedy starał się podejść bliżej jego guzik z płaszcza
odbił się na świetle księżyca i pruski oficer został zauważony. Padły strzały
- rotmistrz osunął się na ziemię martwy.
Zwłoki Rosenberga pogrzebał daleko w lesie janowskim wierny sługa ordynata
Wratys Ogon, który na prośbę Ratajskiej postawił na mogile drewniany krzyż.
Piękna Ratajska z żalu wstąpiła do klasztoru. Prusacy prowadzili długie
poszukiwania zaginionego rotmistrza. W tym celu przeczesywali dokładnie całą
okolicę, ale poszukiwania nie dały żadnego rezultatu. Dopiero po 17 latach, w
czasie usuwania skutków burzy, w lesie znaleziono zwłoki rotmistrza. Nie znano
jednak nadal okoliczności śmierci. Całą tajemnicę wyjawił dopiero po kolejnych
28 latach leżący na łożu śmierci Wratys. Opowiedział on o okolicznościach
śmierci Rosenberga leśniczemu, którego córka następnie ową historię spisała.

[madohora]

Katarzyna Sydonia, druga żona cieszyńskiego księcia Adama Wacława przepadała za
polowaniem. Całe godziny potrafiła spędzać bez śladu zmęczenia na siodle, miała
bystre oko i pewną rękę, niezmiernie rzadko pudłowała. Trzymała całą sforę
wyśmienitych psów, przedmiotem uzasadnionej dumy księżnej była również jej
stajnia. Przyjście na świat dorodnego źrebaka fetowano niemal jak narodziny
pierworodnego a chorobę a nawet chwilową niedyspozycję ulubionego rumaka płaciła
natomiast stajenna służba garbowaniem skóry. Myśliwski zameczek, skromniejszy od
cieszyńskiej rezydencji, ale urządzony z gustem i wygodnie, mieścił się w
Marklowicach, dzisiejszej dzielnicy Cieszyna. Pewnej jesieni już po śmierci męża
Katarzyna poprosiła tam gości. Przyjechali z Bielska i z Pszczyny, Raciborza a
nawet dalekiego Opola. Przez kilka dni z rzędu niebo zasłaniały ołowiane chmury,
bez przerwy siąpił deszcz a konie z trudem wyciągały kopyta z rozmiękłej ziemi.
O urządzeniu polowania nie mogło być mowy. Ucztowano więc po nocach, w dzień
natomiast zasłaniano okna komnat, goście spali a w kierunku Cieszyna podążały
ciężkie wozy, by uzupełnić jadłem i napitkiem topniejące zapasy. Księżna była
wściekła. Z uprzejmym uśmiechem zapraszała wprawdzie do stołu, nie kładła się
póki ostatni gość nie udał się na spoczynek. Codziennie obmyślała nowe potrawy i
rozrywki, ale ci którzy znali ją bliżej wiedzieli, że się powstrzymuje resztką
sił. Służba spełniała w mig najdrobniejsze życzenia, zgadywała zda się nawet
myśli pani, drżąc aby się czymkolwiek nie narazić. Wszyscy od prostego kuchcika
poczynając, zdawali sobie sprawę, że księżna musi na kimś swój gniew wyładować,
że nie odzyska dobrego humoru póki nie znajdzie dla swego afektu ujścia. W końcu
rozpogodziło się nieco i przed południem zatrąbiono na polowanie. Dosiedli koni
znakomici goście, przodem pocwałowała księżna - jako jedyna w tym gronie
amazonka. Osadziła rumaka na skraju znanej sobie polanki, zgrabnie zeskoczyła z
siodła. Usłyszała pokrzykiwania naganiaczy. Jeszcze chwila i zobaczy dzika. Tak
było umówione. Oparła strzelbę o rozwidlenie gałęzi, złożyła się. Od emocji
zapłonęły jej policzki, nerwowo zadrgały nozdrza. Ale strzał nie padł.
Naganiacz, którego zadaniem było skierowanie dzika na polanę przestraszył się
pędzącego na wprost niego odyńca, upuścił sieć i pomknął w bok. Księżna
zatrzęsła się z oburzenia. W pierwszej chwili wydawało się,że zastrzeli
przestraszonego chłopa, wzięła go nawet na muszkę, ale w ostatniej chwili
zmieniła zamiar. Kazała naganicza oćwiczyć, a następnie popędzić do zamku. Tam
przywiązała nieszczęśnika do buhaja, najdzikszej bestii jaka znajdowała się w
stadzie, przypalono zwierzęciu ogon i puszczono. Oszalały byk pognał z furią w
kierunku lasu, wlokąc za sobą niczym worek bezwładnego chłopa. Jego potwornie
zmasakrowane ciało znaleziono kilka godzin później a nazajutrz pochowano.
Ale księżna choć wyładowała już złość na biedaku, nie zaznała spokoju. Śniło jej
się co noc zmasakrowane ciało biedaka, zrywała się i dygocząc ze strachu
zapalała świecę i chodziła z kąta w kąt, z komnaty do komnaty. Katarzyna
zmieniła się nie do poznania. Nie urządzała więcej zabaw i biesiad, zrezygnowała
z ulubionych polować, ubierała się na czarno od stóp do głów niczym mniszka. A
kiedy zmarła lud nazwał ją Czarną Księżną

[madohora]

Jeśli podczas wieczornego spaceru brzegiem Olzy zobaczysz w pobliżu wody dziwnie
zachowującą się postać masz szczęście ale uważaj...spotkałeś Utopca we własnej
osobie. Kiedyś te dziwne istoty zamieszkiwały tutejsze rzeki, stawy i potoki.
Jedno twierdzą, że Utopce to duchy, które jak świat światem władały wodną
krainą. Inni, że stali się nimi ludzie utopieni lub ci, którzy wybrali
samobójczą śmierć w wodzie. Dawniej wszyscy wiedzieli, że zbliżanie się do wody,
kąpanie się przed Świętym Janem mogło rozzłościć nawet najłagodniejsze Utopce,
które zazwyczaj poprzestawały na płataniu ludziom niemiłych figli. Jednak
wciąganie ludzi i zwierząt domowych w wodne czeluści było po prostu przypisane
ich naturze. Jedne topiły aby przerwać swą pokutę, inne wyjątkowo złośliwe z
zazdrości, że nie mogę być zbawione, wciągały do wody wszystko co się ruszało na
brzegu. Dusze utopionych nieszczęśników przechowywały utopce w obróconych do
góry dnem doniczkach ustawionych rzędem w sekretnej izbie swej podwodnej
siedziby. Stare Utopce przybierały najchętniej ludzką postać człowieczka
niewielkiego wzrostu ociekającego wodą o szpetnej twarzy i zielonych
wytrzeszczonych oczach osadzonych na nieproporcjonalnie dużej głowie. O długich,
zawsze zielonych rękach, który odziany był w zielony kubraczek, czerwone
spodenki i tegoż samego koloru czapkę. Większość Utopców mieszkała na wsi,
bywało jednak że niektóre z nich z własnej woli przenosiły się do miasta.

[madohora]

Zanim sprowadził się do Cieszyna mieszkał wraz z rodziną w rzece Tyrce pod
Jaworowym. Z czasem jednak podgórska siedziba stała się niewygodna i Rokita
zdecydował się na przeprowadzkę. Aby dotrzeć przez Cieszyn do Olzy opłacił setką
reńskich mieszkającego pod Jaworowym gospodarza. O północy zalękniony chłop
podjechał wozem nad brzeg Tyrki. Zanim Utopiec zaczął pakować swój majątek
przykazał przewoźnikowi aby nie ważył się oglądać za siebie. Gazda był jednak
niezmiernie ciekawy co Utopiec zabierze ze sobą pod Cieszyn. Zgiął się wpół i
zerknął z tyłu. Na widok kłębiących się w wodzie ryb, raków, żab przeszły go
ciarki, jednak nie dał nic po sobie poznać. Na żądanie Rokity ruszył w drogę do
Cieszyna, Utopiec wiedział jednak że chłop nie dotrzymał słowa. Przy rozstaniu
nakazał mu aby nikomu o tym nie mówił, gdyż spotka go nieszczęście. Wystraszony
groźbą gazda wrócił do domu z postanowieniem że nie puści pary z ust. Jednak
natrętne pytania żony rozwiązały mu język...
Kilka miesięcy później chłop wybrał się na targ do Cieszyna. Przejeżdżając przez
płytki odcinek Olzy nagle jego konie zaczęły tonąć wraz z gospodarzem. I wówczas
pojawił się Utopiec spod Jaworowego, który grożąc mu palcem oznajmił, że stracił
konia gdyż nie umiał trzymać języka za zębami

[madohora]

[madohora]

Czantoria

Zazwyczaj wchodzę z Polany czerwonym szlakiem
Pionierki ubieram mocne i nie byle jakie
Jak już stoję na Czantorii szczycie
Czeskim Pilznerem podniebienie zachwycę
Bo tam już za granicą najbliższe schronisko
Na szczęście od szczytu góry bardzo blisko
Potem bukowym lasem na Szoszów podążąm
Tam stoi schronisko na herbatkę zdążam
Z Soszowa na Stożek Wielki dalej "pedałuję"
Na Stożku zawsze dobrze się czuję
Mam takie marzenie że z wiosną
Moje wycieczki o nadgraniczne szlaki wzrosną
Tam też jest taki sam szlak czerwony
Z Nydka prowadzi na polską stronę

[madohora]

W grocie pod Czantorią jakiś Rycerz śpi
Ciekawe co też przez wieki mu się śni
Zgodnie z krążącą starą legendą
Obudzi się gdy złe lata nasz kraj dosięgną
Nie wiem kiedy to wszystko się stanie
Od lat na świecie złe duchy mają używanie
Czy jeszcze większa tragedia nas czeka
człowiek będzie wilkiem dla człowieka
Śpiący Rycerz ponownie się zbudzi
i ku lepszemu poprowadzi ludzi

[madohora]

Równica

Pod Równicą jest "Bar pod Czarcim Kopytem"
Tam podają grzane piwo znakomite
Piwo jest z miodem i korzeniami
i przepięknie pachnie goździkami
Legenda (reklama)krąży w tym względzie
Kto tam usiądzie ten szczęśliwy będzie
Po kilku godzinach pieszego łażenia
Szczęśliwy jest człowiek gdy siądzie na kamieniach
i chociaż na chwilę oddech swój złapie
Bierze plecak i dalej gdzieś człapie
Na Równicę też od Polany szlak wybieram
Nawet na takiej górce z przyrodą nie zadzieram
Bo nie uwierzy mi żaden piechur młody
że pod Równicą przeżyłam załamanie pogody
Na górze już na samym szczycie
czasem występy zespołów zobaczycie
W schronisku herbata gorąca smakuje
gdy się jeszcze po szlaku dalej rajzuje
Potem gdy schodzę czasem zapalę świecę
W miejscu gdzie ewangielicy mają kaplicę
Tam gdy ich prześladowano
W lesie, wśród drzew nabożeństwa odprawiano
Tam też jest kamień, w kamieniu tablica
Warto ją sobie czasem przeczytać
Obok potoku Gościeradowiec dalej szlak prowadzi
Nim się do Ustronia Zdroju schodzi

[madohora]

Magurka

Magurka, literę jedną pomylić prosto
Najpiękniejsza jest wczesną wiosną
Tam się piękny widok rozpościera
Na "Kotlinę Żywiecką" się spoziera
A jeszcze przy dodrej pogodzie
Widać jezioro gdzie leży Międzybrodzie
Jak dojść do Magurki, kto mi to zdradzi
Na Magurkę czerwony szlak prowadzi
A że radzę się wybrać na wiosnę
To też podaję szlaki najprostsze
Nie wiem czy to już wszystko?
Acha! Na Magórce jest schronisko
Tam zawsze zimą, wiosną czy latem
Można się napić gorącej herbaty.
Jak komuś znudzi się już łąka
Zielonym szlakiem idzie tam gdzie Straconka
Kaźniami tam się nikt nie kala
To jest dzielnica miasta Bielsko - Biała
A jak ktoś chce pobyć wśród zieleni
Niech na Magurce szlak na niebieski zmieni
i dojdzie wyżej gdzie góra Czupel się nazywa
I teraz rozterka. O ja nieszczęśliwa
Bo taki sam szlak czerwony
Prowadzi w dwie różne strony...
Jednym nad Jezioro Międzybrodzkie się schodzi
Gdy upał, można w wodzie się schłodzić
A w drugą stronę do Łodygowić
A stamtąd pociągiem prosto do Katowic
No i gdzie pójść kto mi to powie
Ja wiem, ktoś inny też pewno się dowie
A chyba to wiecie sami
że chodząc po górach
"Nie wraca się tymi samymi szlakami"

[madohora]

Jest też w Beskidzie poważniejsza góra
No i zwie się po prostu Magura
Cóż, ze zmęczenia jeszcze nie konam
A dojść na nią najlepiej ze Zwardonia
Nie wiem czy ja się w czerwonych szlakach lubuję
że dzisiaj tylko takimi wędruję?
Ale gdybym tak chciała jakiejś odmiany
Po Słowackiej stronie nieieski promowany
Na niebieskim jest góra co zwie się Kikula
A po naszej stronie rozsiadła się właśnie Magura
Czy z jednej czy z drugiej trochę w dól się schodzi
By za chwilę na Przysłop Wielki podchodzić
A potem niewprawny turysta rozpacza
Bo przed nim jeszcze stoi Wielka Racza
Na wielkiej Raczy schronisko, widoki
Ale za chwilę tzreba iść z powrotem
Jak pójdę, gdy mnie ktoś zapyta
Odpowiem. Usiądę gdzie Hala Śrubita
Potem przez Przełęcz Przegibek
zielonym lub czarnym szlakiem się gibnę*
Nie ważne jakim szlakiem prowadzi mnie góra
Bo dojdę do miejscowości Rycerka Górna

[madohora]

Młada Hora (Mlada Hora)

Tutaj już z nazwą może być pomyłka spora
Bo jest w Beskidzie jeszcze Młada Hora
Na nią z Rycerki Dolnej szlak prowadzi
Dzisiaj coś ten czerwony za bardzo mi wadzi
Nie wiem czy nudna będzie ta trasa
Bo ona cały czas schowana gdzieś w lasach
Potem jakaś kapliczka i zabudowania
To Młada Hora Beskidom się kłania
Tutaj dodam tylko w kilku słowach
że zwieńczeniem wycieczki Wielka Rycerzowa*(Rycerka)
Inaczej również zwana Bukowiną
I tak już pozostanie choć lata przeminą
Tutaj patrząc na Słowację można rozważyć
czy czarnym szkakiem do Soblówki "złazić"
A może tak zielony, poczta, restauracja, stoły
Miejscowść na końcu szlaku nazywa się Ujsoły

[madohora]

Barania Góra

Nie wiem czy dobrze na tym wychodzę
Wybrałaś szlak, którym ja wchodzę
On wzdłuż Wisełki w górę prowadzi
Ale czasami może nas zdradzić
Sama pisałaś, że tak się stało
Kiedy gdzieś deszczem z góry polało
Szlak rzeczywiście nie jest zbyt czysty
Bo i miejscami bardzo kamienisty
Lecz i niejeden z zazdrością zerka
Napić się wody, z Wisły źródełka
Szlak może być czarny, może być czerwony
On się miejscami przeplata z zielonym
Na Baraniej Górze Wisła swój poczatek bierze
Najpierw Czarną Wisełką w dół bieży
Jeszcze w Wiśle, Ustroniu powoli się toczy
By coraz dalej swą wodą zauroczyć.
Wracając do góry, Góry Baraniej
Zejść z niej można różnymi szlakami
Niebieskim, dość szybko, mój drogi kolego
Prosto i krótko do Wisły - Czarnego.
Zielono - czerwonym na Magurkę Wiślaną
Tutaj już szlaki się rozstaną
Zielony przez Cyrhlę do Wisły Malinki
schodzą nim chłopcy, schodzą dziewczynki
Czerwonym dość krętym i długim do Węgierskiej Górki
Tam po drodze mijamy aż dwie Magurki.
Można też wyżej na Malinowską Skałę
Tutaj do Szczyrku zejście doskonałe
A gdy czasu nam jeszcze zmrok nie przytnie
Możemy iść dalej aż na górę Skrzyczne
Że Skrzycznego droga wiedzie spora
do Szczyrku, Szczyrku - Salmopola.

[madohora]

Skrzyczne

Na Skrzyczne ze Szczyrku drogi prowadzą
Tą, którą ja chodzę będę wam doradzać
Niebieski jest krótszy, lecz zgubiłam drania
Bo przechodzi przez środek zabudowania
Zielony. Zielonym idzie się przez Skalite
Na Czyrnym zimą warunki narciarskie znakomite
Na górze, na Skrzycznym jest schronisko
Frytki, hamburger - na ten temat wszystko
Tam teraz tak trochę jak na Jarmarku
Ściana z linami i wietrzyk na karku
Lecz, gdy człowiek tylko sięodwróci
Spojrzy w dół, przestaje się smucić
Spojrzy na Żywiec, jezioro w dole
i lasy i zielono - żółte pole
Świat, świat ma jak na dłonie
I gdzieś tam w oddali jak pudełka domy...
A potem już można pójść w strony różne
Wszystkiego dobrego w dalszej podróży!

[madohora]

Szyndzielnia

Na Szyndzielnię czy zimą czy tak przy wiośnie
Kolejką na sam szczyt jest wjechać najprościej
Z góry się patrzy na doliny, lasy...
Idziemy pieszo, bo to nie są wczasy.

Na Szyndzielnię się drapię od strony Dębowca
O, tutaj przed laty na łące stała czarna owca
i wychylała się zza drzewa cienia
A przecież czarna owca ma aż dwa znaczenia
Trasa na Szyndzielnię, miejscami jak droga
Raz prosta, raz kręta i bardzo szeroka...
Jestem już na górze, schronisko już blisko
O rany! Mgła dziś przesłoniła wszystko
A ta mgła taka, że krajać ją nożem
co ja teraz zrobię, ja sama, niebożę
Słyszę głosy, głosy gdzieś w oddali
Ale czy to schronisko dzisiaj mi zarali?
A to schronisko jest piękne, czy wiecie
że to największe w tym Beskidzkim Świecie?
Tutaj tylko się napiję, nigdy się nie najem
Bo ja na Szyndzielni nigdy nie zostaję
Tutaj na świat patrzę z wysoka
Bo idę dalej w stronę Klimczoka.
A Ty wędrowcze, gdy jesteś znużony
Możesz stąd zejść aż w trzy różne strony

[madohora]

Klimczok

Teraz historią was trochę zabawię
i o Klimczoku inaczej rozprawię
Ta nazwa wiąże się ze zbójnikami
Jak nazwa wskazuje braćmi Klimczokami
Wojciech i Mateusz w górach zbójowali
Pewno dziś ich to nie obchodzi, że w górach zostali
W XVII wieku rzecz się miała
Rada na śmierć Klimczoka skazała.
Ja, bo tak mi jest po drodze
na Klimczok z Szyndzielni zachodzę
Droga tu prosta, nie sprawia trudności
A jagód pełno, gdy lato zagości
Na chwilę usiądę pod murem, gdzie schronisko
Lecz w moich wędrówkach to jeszcze nie wszystko
Ja potem w stronę Błatni się udaję
Na Błatni kawę wypiję, no i się najem
Ja temu schronisku naprawdę winszuję
Mnie tam najlepiej jedzenie smakuje
A was, gdyby wędrówka znudziła
Czerwonym szlakiem do Szczyrku bym sprowadziła


www.schroniskoklimczok.com.pl/galeria.php
"Tylko drzewa na Klimczoku szumią czasem opowieść o szlachetnym
zbójniku, który rabując bogaczy a pomagając biedakom, starał się już
w tamtych czasach stworzyć świat sprawiedliwy i lepszy"

[madohora]

A z Nydka na Polską stronę
Znowu prowadzą szlaki czerwone
Można też zacząć gdzie leży Trinec
Jestem zawzięta, widać po minie
Przejść Dolni Listna tam gdzie jest Wróżna
Droga od naszej chyba jest różna
Lżejsze podejściam tak mi się zdaje
Aż na Czantorię wejdę i dalej
Albo szybciutko zejdę, gdzie Nydek
na Dworcu w Bystrice nie czuję już łydek
Mogę też zrobić tak jak przed laty
Dojść aż na Stożek niebieskim szlakiem

[madohora]

Błatnia

Błatnia inaczej Błotnym zwana
Piekna jest i z wieczora i z rana
Z Jasienicy dość długi szlak czerwony prowadzi
O szczyty Łazek i Czupel tam zawadzi
Natomiast prosty niebieski jest z Jaworza
Pod górkę prosta i lekka jest droga
Można powiedzieć, że szlak bardziej spacerowy
Przez Palenicę i Przykrą dojść jesteś gotowy
Na samej Błatni stoi schronisko
Ze szczytu zielonym szlakiem do Brenny jest blisko
Pod samym szczytem Błatni stoi hotel "Jawor"
Dzisiaj nowoczesne SPA, brawo, brawo
Ja go pamiętam gdy tam ceny były jak w schronisku
Nieraz nocowaliśmny bo w góry było blisko
W starym "Jaworze" swoją magisterkę oblewałam
Jak żeśmy tam zajechali na trzy dni zostałam
Już wówczas były baseny, dyskoteki
A mnie się wydaje, że to już minęły wieki

[madohora]

Pilsko

Ta góra niby taka sama jak inne
I na mapie i w naturze wygląda niewinnie
Lecz inaczej jest Diablą Górą zwana
Dlaczego? Opowiem wam tę historię z rana
A mnie to z kolei przewodnik opowiedział
Wyszedł ze schroniska na kamieniu siedział
Nagle mgła zeszła wiatrem zawyło i zawiało
i jemu przez chwilę kierunki pomieszało
Chociaż wiedział skąd wyszedł i gdzie dojść musi
Bardzo mu się ciężko zrobiło na duszy
Dobrze, że człowiek był doświadczony
Przeczekał to wszystko i poszedł w swoją stronę

Na Pilsko można dojść z Sopotni szlakiem zielonym
Albo z Korbielowa tutaj dla odmiany szlak czerwony
Czarny szlak prowadzi z miejscowości Krzyżowa
Przed Pilskiem pierwsza jest Hala Miziowa
Tutaj "Rezerwat Pilsko" i schronisko
I do samego szczytu Pilska jest już bardzo blisko
Jednak jeszcze raz przestrogę powtarzam
Niedoświadczony turysta niech uważa
W gwarze Pilsko to jest Diabla Góra
Która potrafi zaskoczyć i zdradzić jak mało która
Zejść można tutaj również w różne strony
A może na Romankę dojść szlakiem czerwonym
A potem niebieskim gdzie Sopotnia Mała
Lecz jak wrócić do domu nie będę pisała
Można też czerwonym dojść na Babią Górę
Lecz tutaj już naprawdę doświadczenia potrzebujesz
Lub tymi szlakami, które już wcześniej podałam
Ja bym do Krzyżowej dość szybko zleciała

[madohora2]

[madohora]

[madohora]

KRASZANKI

Kiedy żydzi Pana Tezusa wiedli na stracenie szedł sobie chłop jeden do Jerozolimy, wielkiego miasta. Szedł sobie podśpiewując i licząc w myśli ile mu też zapłacą za kobiałkę jaj, którą niósł w ręce. Jajka były białe, duże, świeże. Idzie sobie chłop drogą, patrzy, - a tu wali ludu kupa. Żydostwa w chałatach wrzaskliwa gromada, draby sążniste, wojaki a środkiem Pan Jezus idzie
i dźwiga krzyż ciężki. Idzie wolno, dyszy, gdyż pot uperlił mu czoło, a żydzi go poganiają:
- A nuże, a dalej
Okrutnie się chłopu żal zrobiło Pana Jezusa. Postawił koszyk swój przy drodze, poszedł i rzecze:
- Daj Panie ja wam krzyż dźwigać pomogę.
- Bóg zapłać, chłopie - rzekł mu Pan Jezus.
Chwycił więc chłop za krzyż i począł nieść. Zaszli już na Golgotę. Tam chłop złożył drzewo na ziemi. Zapłakał głośno nad biednym Jezusem i wrócił do swego koszyka.
- A nuż mi go kto ukradł? - pomyślał po drodze
Ale nie - koszyk był. Patrzy chłop a tu zamiast białych jajek czerwone, niebieskie, żółte kraszanki, cudne pisanki. Ukląkł chłop na murawie, Bogu podziękował a potem wesoło poszedł na targ. O! hojnie mu ludzie zapłacili za piękne jajeczka. Odtąd ludzie kraszą jajka wielkanocne.

Skąd się wzięły niewieście kaprysy - podanie ludow

[madohora]

Adam, ojciec rodu ludzkiego, miał siedmiu synów i jedną córkę. Lecz ta córka była wzorem dziewczyny: Łagodna, pobożna, skromna, ustępliwa, uprzejma, jednym słowem był to zbiór wszelkich cnót. Nie dziw też, że gdy bracia dorośli i żenić się chcieli, każdy z nich chciał siostrę wziąć za żonę i o mało byliby się o nią pobili. By zapobiec tym sprzeczkom, Adam zrobił siedem wielkich beczek, i do jednej z nich wsadził swą córkę, a do pozostałych sześciu beczek włożył: gęś, węża, owcę, kota, psa i niedźwiedzia. Po czym beczki zamknął i zawołał synów by każdy z nich jedną beczkę wybrał. Każdy naturalnie chciał dostać beczkę z siostrą, i wszyscy byli ciekawi któremu ona się dostanie. Gdy każdy wybrał swą beczkę, Adam kazał zdjąć pokrywy. Jakie było zdziwienie młodzieńców, gdy z każdej beczki wyskoczyła dziewczyna cudnej urody. Lecz każda z tych pięknych dziewic zachowała swe dawne właściwości: jedna pytlowala niczem gęś, druga była fałszywa jak wąż, trzecia była głupia jak owca, czwarta drapała jak kotka, piąta szczekała jak
pies, szósta mruczała i była powolna jak niedźwiedź. Jedynie siódma była zupełnie dobrą i cnotliwą.

[madohora]

[madohora]