ogłoszenia pracy za granicą

[Gość: beerman]

w gazetach jest wiele ogłoszeń ofert pracy za granicą (sezonowe, budowy
itp),podane są tylko numery komórek. Czy to wszystko jest kant? Czy ktoś
korzystał, skorzystał z tych ogłoszeń? Proszę o opinie.
pozdr.

[Gość: Torsten]

W większości przypadków jest to kant, i decydując się na taki wyjazd licz się,
że masz tylko 5% na otrzymanie tej pracy. W zeszłym roku wraz z trójką kolegów
pojechaliśmy do hiszpani, gdzie pracodawca oferował pracę na budowie. W efekcie
na spotkanie (już na miejscu w Maladze) przyjechało dwóch osiłków. Sądząc z ich
gadki byli doskonale przygotowani i zapewnie nie byliśmy ich
pierwszymi "klientami", nie dalismy się wyjebać, ale ostrzegam wszystkich: z
ogłoszenia, na komórkę i zagranicą to można tylko w łeb dostać!!!

[Gość: beerman]

możesz jaśniej, czego chcieli (osiłki)-haraczu? Wróciliście czy zostaliście i
znależliście coś na czarno?


pozdr.

[Gość: Torsten]

chcieli pieniądze dokładnie 1200 euro, niby na wynajęcie mieszkania. bardzo się
zdziwili ze nie chcemy im powierzyć pieniędzy, "co wy myslicie że my was do
lasu nie możemy wywieść?". Dalsza rozmowa nie miała sensu.
Wróciliśmy do kraju po 2 tygodniach, po drodze nic się nie dało załatwić.

[agatamal]

Przczytalam twoj list i mie dokonca sie z toba zgzdzam.Zeby dostac dobra prace
i nie zostac wyrolowanym wyjedz przez firme ktora ma zezwolenie Ministerstwa
pracy taka jaka posiada nasz firma ITC.Jesli szukasz pracy napisz do mnie
podam wszystkie biezace informacje [e-mail]
Pozdrawiam
Agata Malek

[agatamal]

Drogi bermanie to nie kit jezeli firma jest lojalna i ma pozwolenie
MInisterstwa Pracy to nie ma obaw.Ja jeatem przedstawicielka takiej firmy to
ITC.Zalatwiamy kontrakty,prawie w calej Europie,i ludzie z naszych wyjazdow sa
bardzo zadowoleni.Zapraszam do wpolpracy napisz [e-mail]
Podam ci wszystkie informacje
Pozdrawiam
Agata Malek

[Gość: smutna]

lepiej uwazaj na takie ogloszenia:(( dobrze Ci radze naprawde!!sama szukam
poczciwej pracy by tylko sie wyrwac z Polski!!

[Gość: [e-mail]]

Wydaje się, że duch Ojca Pio opuścił okolice Foggii i San Giovanni Rotondo.
Tereny, na których uczył się i pełnił swą posługę najsłynniejszy stygmatyk
świata, są obecnie opanowane przez grupy oszustów z Polski, którzy bezkarnie
żerują na swoich rodakach.
Zaczyna się od niewinnego ogłoszenia w Gazecie Wyborczej: „Włochy, praca przy
zbiorach winogron, mandarynek i oliwek. Bez prowizji. Tel. [phone]” . Dalej
przebiega już wszystko według z góry ustalonego schematu. Potencjalny pracownik
dzwoni i dopytuje się o szczegóły. Pośrednik zapewnia, że praca jest załatwiona
na 100%. Wystarczy tylko zabrać ze sobą 450 złotych na transport oraz 100 euro
na zakwaterowanie.
- Mieszkania są naprawdę porządne, a nie jakieś tam baraki, o jakich się czasem
słyszy – przekonuje. – Dlatego warto za nie zapłacić. Proszę też nie zapomnieć
o śpiworze, bo noce są chłodne – troszczy się nasz dobrodziej.
Nasz pośrednik nie przedstawia się co prawda z imienia i nazwiska, ale jest tak
miły, że radzi co zabrać do jedzenia i dokładnie tłumaczy, jak dojechać na plac
Andrzeja w Katowicach, skąd ma odjechać autokar.
- O nic więcej proszę się nie martwić. Zawieziemy pana na miejsce, a prowizję
pobierzemy sobie od plantatora.
To ostatnie stwierdzenie do końca usypia moją czujność. „Przecież to nie może
być oszust, bo co by z tego miał? – myślę sobie.
Decydujemy się jechać we trójkę: ja, Danka i Sławek. Z Gdańska do Katowic
podrzuca nas samochodem syn Danki. Jest piątek rano, 10 października 2003 roku.
Na miejscu okazuje się, że na wyjazd do Włoch czekają liczne grupy ludzi z
całej Polski. Podjeżdżają po nich busy i autokary. Sławek zaczyna mieć złe
przeczucia. Jednak my z Danką twardo obstajemy przy wyjeździe.
O wpół do dwunastej (półgodzinne spóźnienie) podjeżdża autokar z napisem Pietro
za szybą, ale naszego pośrednika nie widać.
- On wsiądzie w Żorach – uspokaja dysponent (właściciel?) autobusu.
Faktycznie, na stacji benzynowej w Żorach wsiadł jakiś osobnik i zebrał od
kilkunastu osób po 450 zł. Nie był zbyt rozmowny. Na wszelkie pytania
odpowiadał, że we Włoszech będzie czekał na nas łącznik, który wszystko nam
wyjaśni.
Po 27 godzinach jazdy przez Czechy, Austrię i włoskie wybrzeże Adriatyku
dotarliśmy w okolice Foggii. Po drodze wysiadały kilkuosobowe grupki, na które
oczekiwały już busy. Nasza grupa liczyła 14 osób.
Kierowca wysadził nas w szczerym polu i niezwłocznie odjechał. Wtedy ze
stojącego nieopodal samochodu wysiadł młody człowiek ze złotym łańcuchem na
szyi. Patrząc na długie czubki swoich kowbojek, mówił o tym, że będziemy mieć
pracę nawet do stycznia. Winogrona co prawda się skończyły, a oliwki jeszcze
nie dojrzały, ale pracy w rolnictwie nigdy nie brakuje. Kto będzie pracowity,
to na pewno zarobi. Po tym wprowadzeniu przystąpił do sedna sprawy:
- Za chwilę zawieziemy was na kwaterę, ale najpierw musimy się rozliczyć. Mam
nadzieję, że wszyscy mają po 100 euro, tak jak było umówione?
- A nie moglibyśmy najpierw zobaczyć tej kwatery? – zapytał ktoś.
- Nie, to zresztą nie są pieniądze za kwaterę. Za pracę trzeba płacić. Nie
wiecie o tym?
Powoli schodziło nam bielmo z oczu. Jednak nie wszyscy do końca uświadamiali
sobie, w co wdepnęliśmy.
- A nie można by wpłacić teraz zaliczki, a później uregulować resztę z
pierwszej tygodniówki?
- Nic z tego! Ja też muszę się z kimś rozliczyć – długowłosy brunet był już
nieco rozdrażniony. – Załatwiamy wam pracę, a wy tu macie jakieś głupie
obiekcje.
W tym czasie podjechał biały bus z elbląską rejestracją, z którego wysiadło
dwóch niezbyt sympatycznie wyglądających mężczyzn, Jeden z nich mówił po
rosyjsku.
- No, szkoda czasu – ponaglał nas ten ze złotym łańcuchem. – Kto zapłaci, ten
jedzie na kwaterę, a jak ktoś nie chce, to może wracać do domu.
Powoli zaczęliśmy wyjmować pieniądze.
Ściśnięci jak śledzie w beczce podjechaliśmy dwa kilometry dalej. Po wyjściu z
auta zobaczyliśmy stojący na kompletnym odludziu budynek. Wyglądał jak typowy
magazyn: wysokie ściany, betonowa posadzka z kratką ściekową pośrodku. Na
zewnątrz był szlauch podłączony do rury z wodą. Za toaletę służyły okoliczne
pola.
- Może to nie są pałace, ale da się mieszkać – pocieszał nas jeden z
czwórki „opiekunów”. – Prąd macie za półtora euro dziennie, jedzenie będziemy
wam dowozić. Do pracy też was zawieziemy, no, może nie wszystkich od razu…
Raptem wybuchło zamieszanie. Do Sławka, który spisywał na karteczce numer
rejestracyjny busa, doskoczył jeden z pośredników i zaczął go okładać
pięściami, krzycząc: „Ty mendo j…..! Ty chciałbyś sprzedać nas glinom! Ja cię
ukatrupię i zakopię tam, gdzie nikt cię nie znajdzie!”.
Wszyscy stali jak sparaliżowani. Było nas dwunastu mężczyzn, w tym kilku dobrze
zbudowanych. Ktoś tylko nieśmiało (ja?) powiedział : „Zostawcie go!”
- Co, jeszcze komuś się coś nie widzi?! – wrzasnął „Rusek” i ruszył w stronę
samochodu. – Mam wyciągnąć broń?
Nikt się nie odezwał.
- Won, żebym cię tu więcej nie widział. S……..j stąd razem ze swoją panią! –
usłyszał Sławek.
Po odejściu Sławka i Danki nasi „patroni” próbowali nieco załagodzić sytuację.
- Wszyscy pracujemy na czarno i nie możemy tolerować takich mend, które
donoszą. Zresztą, my się z policją dogadamy, ale wy stracicie pracę i was
deportują.
Nadal milczeliśmy.
Po paru minutach nasi bossowie odjechali (wraz z nimi mój nowy
śpiwór) „załatwiać interesy” – jak nam powiedzieli. Obiecali niedługo wrócić.
Teraz wszystkim otworzyły się gęby. Naradzaliśmy się co robić. Ja postanowiłem
bez zwłoki ruszać śladem Sławka i Danki. Inni przez kilka minut jeszcze się
wahali.
Dogoniłem Sławka. Wziąłem część jego bagażu na mój wózek (co za szczęście, że
go zabrałem) i ruszyliśmy powoli w stronę stacji kolejowej w Orta Nova. Sześć
kilometrów w skwarze, objuczeni bagażem ciężkim od prowiantu, pokonywaliśmy
ponad trzy godziny. Po jakimś czasie dogoniła nas reszta grupy. Jakoś nikt nie
śmiał spojrzeć Sławkowi w oczy.
Gdzieś w połowie drogi zobaczyliśmy „naszego” busa. Jechał z kolejną grupą
frajerów (kilka godzin później spotkaliśmy ich na dworcu w Foggii).
Do Foggii pojechaliśmy pociągiem, oczywiście na gapę. Konduktor coś tam
mruczał, ale my tylko bezradnie rozkładaliśmy ręce.
Na dworcu spotkaliśmy sporo Polaków. Wszyscy nam się dziwili, że daliśmy się
tak nabrać: „Nie oglądacie telewizji czy co?”
- Lepiej powiedzcie, co robić dalej – odpowiadaliśmy.
- Jak macie kasę, to wracajcie do domu, a jak nie, to szukajcie pracy, żeby
zarobić na drogę. Za darmo nikt was nie zawiezie.
Noc przekoczowaliśmy w poczekalni dworcowej.
Rano zaczęliśmy rozglądać się za jakimś środkiem transportu. Okazuje się, że
powrót do Polski jest bardzo łatwy. Z Foggii i z Neapolu kursuje mnóstwo
autokarów i busów. Jest tylko jeden warunek: pieniądze! Ceny za przejazd
kształtują się w przedziale 80 – 90 euro od osoby. Nie ma co marzyć o tym, aby
jakiś przewoźnik zlitował się i wziął kogoś za darmo. Na szczęście miałem
rezerwowe 95 euro i 100 PLN. Sławek dołożył 20 euro. To wystarczyło, aby jeden
z właścicieli busa zabrał cała naszą trójkę. Zapowiedział wszakże, że trzeba mu
jeszcze dopłacić 400 PLN. Na „zabezpieczenie” tej kwoty zabrał Sławkowi i Dance
paszporty.
W busie, do którego wsiedliśmy, jechała kolejna grupa „wysadzonych w kosmos”.
Wykiwano ich w Neapolu. Jedyną satysfakcję mieli z tego, że widzieli na własne
oczy, jak ich pośrednika „oklepali” ci, którzy przyjechali przed tygodniem i
też zostali zrobieni w przysłowiowego wała.
Sławkowi strasznie spuchły stopy. Nie może włożyć butów i porusza się z
trudnością. Ma też gorączkę. Nie wiemy, jaka może być tego przyczyna