Dom krwiożerczych pierogów

[3.14-roman]

Zainspirowane przygodami świątecznymi. Stwórzmy horror o grupce młodych Polaków, którzy spędzają święta w tajemniczym hotelu, w którym grasują mordercze pierogi.

[3.14-roman]

23.12. Początek. Młode małżeństwo, Alina i Piotr, jadą na wesele znajomych, które ma odbyć się w Wigilię. Ze sobą zabierają swojego dwuletniego synka, Gniewomira, a także siostrę Aliny, Basię, jej chłopaka, Maćka oraz ich pieska, Nerazzurro.

Jadą sobie, jadą, słuchają muzyki z radia, dziecko się drze, pies szczeka, dorośli rozmawiają, przekrzykując się wzajemnie. A za oknem pada śnieg.

[3.14-roman]

Śnieg pada coraz bardziej a bohaterowie zastanawiają się, czy przypadkiem się nie zgubili. A: Gdzie my jesteśmy?

P: Cholerny GPS! Nawalił!

M: No, ja pi.rdolę, po co kupować taką brykę, jak nie działa! Wy to zawsze musicie coś sknocić!

[ewa9717]

- A w ogóle, Baśka, chyba cie pogięło, zeby psu dowalić takim imieniem, którego normalny człowiek na trzeźwo nie wymówi. Własciwie to mam cię dość, wysiadaj!

[3.14-roman]

B: A mam Ci jeszcze raz przypomnieć, że to imię było w metryce psa? I mam Ci jeszcze przypomnieć, że to ty dałeś mi tego psa w prezencie, bez konsultacji ze mną!

M: A co ty z nim zrobiłaś? Próbowałaś opylić go w sieci!

B: Proszę, nie wyjeżdżaj mi tutaj z taką grypserą.

N: Hau!

[3.14-roman]

Bohaterowie jadą dalej, w pewnym momencie wjeżdżają na leśną dróżkę, jadą, jadą. I nagle na drodze pojawia się przeszkoda, w postaci wielkiej kłody.

M: Znowu jakieś problemy! A mogłem jechać sam, swoim autem.

B: Ale szkoda Ci było samochodu.

P. wychodzi z auta, aby odsunąć zawalidrogę. Wraca do srodka i niespodzianka - nie chce zapalić.

M: No, cholera jasna!

B. wychodzi z auta, żeby zadzwonić po pomoc, już wyciąga telefon z torebki, kiedy jej wzrok przyciąga szyld z reklamą hotelu.

B: Hej, tutaj jest jakiś hotel!

[iwu]

P: Jasna cholera. Nie dość, że te pacany ubrdały sobie weselę w Wigilię, nie dość, że zabieramy psa chorego na chorobę lokomocyjną, nie dość, że zarzygał całe siedzenie z tyłu, nie dość, że muszę go wołać po włosku, jakby nie można było po prostu Czarnoniebieski, to jeszcze w ogóle tam nie dotrzemy, tylko trzeba będzie wyprztykać się z kasy za nocleg na jakimś zadupiu, szlag by was wszystkich...!

[3.14-roman]

Bohaterowie kłócą się przez następny kwadrans, pies szczeka, dziecko się drze.

A: No i co zrobiliscie? Gniewuś mi płacze!

[3.14-roman]

Bohaterowie w końcu decydują się pójść do hotelu.

M: Ale wy pokrywacie koszty, to przez waszego gruchota tu trafiliśmy.

B: Może byś pomógł mi nieść pieska?

M: To twój pies!

A: Ale czy zdążymy?

B: Spóźnimy się na wesele!

M: To chyba zaje.biście dla ciebie, nie? Będziesz miała mocne wejście!

[3.14-roman]

Bohaterowie wchodzą do hotelu- jest to mały, przytulny hotelik w babcinym stylu. Wszędzie pachnie piernikiem i świeżym chlebem.

Wita ich starsza kobieta, o ciepłej twarzy. To Eleonora, właścicielka tego przybytku. Bohaterowie meldują się, płacą za noc, Maciej mimo początkowego oporu też płaci pod naporem błagalnych spojrzeń Basi.

W hotelu jest jeszcze jedna para, która podobnie jak nasi bohaterowie, zagubiła się na drodze.

[vifxen]

Zagubiła? Hmm, tacy ludzie, jak oni, nie gubią się bez przyczyny. To Julian i jego narzeczona Laura, oboje obezwładniająco piękni, oboje szalenie inteligentni, oboje błyszczą w słonecznych promieniach... To znaczy, na pewno błyszczeliby, gdyby nie ta przeklęta pogoda. Pokój na poddaszu zawalony jest ich rzeczami, po przedpokoju biega perski kot, pupilek pary.

[3.14-roman]

O, tak! Kot, pies i dwulatek chowany bezstresowo to idealny materiał na horror!

[iwu]

P: Dobra, bo zaraz się zeźlę. Jazda, brać mi te bambetle i wio do tego tam, hotelu. Trudno, jak już mam wysłuchiwać waszych wrzasków, to chociaż pod dachem. No już, brać toboły!

Całą ekipa, pokwękując, wlecze się przez zaspy w kierunku świateł w hotelowych oknach.

[3.14-roman]

Bohaterowie lokują się w swoich pokojach. Wszystkim się podoba, wszystkim, czyli, wyłączając Maćka.

M: Ale ten pokój jest mały!

B: Czego się spodziewasz za tak niską cenę? Mnie się podoba.

M: Bo ty nie płaciłaś, tylko ja!

Wkurzona Basia postanawia porozmawiać z Aliną. Obie kobiety postanawiają się przejść po hoteliku. Ku ich zdziwieniu korytarz okazuje się strasznie długi i kręty.

A: Hej, zobacz tam!

Ze schodów widać położony na niższym piętrze przytulny salonik. Z widokiem na ośnieżony las, w kominku trzaskają drwa, przytulna kanapa zachęca do skorzystania zeń. Kobiety udają się tam, ku swojemu zdziwieniu na jednym z foteli zauważają kobietę z pary, która również gości w hotelu.

[3.14-roman]

Laura wita się uprzejmie z kobietami, ale widać, że coś jest z nią nie tak. Siedzi zamyślona, glaszcząc tylko kota po grzbiecie, ma smutną minę.

Basia próbuje nawiązać dialog.

B: Jakie szczęście, że tu stał ten hotel.

A: Przynajmniej mamy gdzie spać.

L: Czy ja wiem, czy to szczęście. Ten hotel...

B: Tak?

A: Czy coś jest nie tak?

L: Wiecie, to dziwne, ale tutaj czuję się nieswojo. Może to przez tą pogodę?

[3.14-roman]

A: TĘ pogodę!

B: Cicho!

L: Dzisiaj o mały włos nie rozjechalibyśmy na drodze starszej kobiety. Dziwna sprawa, ona stanęła na drodze, tak jakby chciała, żebyśmy ją potrącili. Zatrzymaliśmy się, ona zniknęła, a nasze auto w tym momencie wysiadło.

[3.14-roman]

W tym momencie w domu gaśnie światło. Alina krzyczy. Basia zachowuje powagę. Z góry słychać głos gospodyni.

E: To korki, zaraz to naprawię.

Po minucie światło znów świeci.

A: Gdzie jest Laura?

B: Może gdzieś poszła.

A: Ale tu są panele na podłodze, a ona miała szpilki, nie słyszałam, żeby ktoś szedł.

B: I kota zabrała!

[miau_weglowy]

B. nie slyszalas, bo sie darlas. zreszta moze odjechala na kocie. one maja takie miekkie lapki...

[iwu]

A: Jak na kocie?! Jak na kocie, skoro kocie futro leży TU!!!! Puste, bez zawartości!

[3.14-roman]

Jakie kocie futro, jak to jest dywanik?

Bohaterki wracają do pokojów. Tam czekają na nie nadąsany Maciek i wkurzony Piotr.

M: Wasz bachor maltretuje nam psa!

P: On się tylko chciał pobawić.

B: Gniewusiu, jak mogłeś? Przecież to jest piesek, istota
czująca. Jesteś niegrzeczny.

A: Gniewuś też czuje, a ty go tak z buta traktujesz.
B: Ja?

A: Ty, jak mogłaś mu powiedzieć, że jest niegrzeczny? Chcesz, żeby miał traumę na całe życie? Chcesz, żeby czuł się odrzucony przez swoją rodzinę?! Dla takiego dziecka poczucie bezpieczeństwa jest ważne, a byle słowem można je naruszyć!

B: Ale ja tylko mu powiedziałam, że jest niegrzeczny!
A: Nie bagatelizuj tego!

M: O, ja pier...

P: Nie wyrażaj się przy dziecku!

[3.14-roman]

G: O, ja pieldoję!

A: Ja nie mogę, jak wy mozecie się tak zachowywać?

P: A potem będzie płacz, że na starość nikt wam szklanki wody nie poda!

A: Nie smuć się Gniewusiu, ciocia była niedobla, ale w tim hoteliku jest kotek. Pobawiś się z kotećkiem!

[3.14-roman]

Obrażeni bohaterowie się rozchodzą.

Paręnaście minut później jest kolacja. Mała sala jadalna, wszędzie roznosi się zapach kawy i ciasta.

B: Pyszne te jedzonko!

M: Ale strasznie małe te porcje!

A: Co, Gniewusiu,
bułeczka ci się podoba!

Gniewomir wkłada bułkę do ust, a potem odkłada ją na talerz.

M: No, super! Aż miło zjeść taką obślinioną bułeczkę!

P: No teraz to już przesadziłeś, cwelu!

E: Czy coś się stało?

Właścicielka hotelu podchodzi z uśmiechem do stolika.

E: Zaśliniłeś bułeczkę, skarbie? Nie szkodzi, odłożę ją, a może chcesz ciasteczko?

E i A rozpoczynają gruchanie nad Gniewusiem.

B: Ale miła jest nasza gospodyni!

[miau_weglowy]

gospodyni zabiera bulke i idzie zbadac DNA (nauczyla sie ogladajac CSI)

[3.14-roman]

Bohaterowie jednak nic nie podejrzewają w stosunku do gospodyni.

rzucmy okiem na ekran super zaawansowanego

[miau_weglowy]

komputera gospodyni oczekujacej na rezultaty badan...

www.youtube.com/watch?v=y5Q39OpoD-w

[athroposs]

odpisałam @ :)

[miau_weglowy]

uzywalas komputera gospodyni? to dlatego zwolnilo sie tempo przetwarzania danych z DNA! jak moglas ;P

[3.14-roman]

Myślę, że do tego pasowałaby też melodyjka z CSI.

[miau_weglowy]

ktora? ;P
bo tam czasami cos sie da posluchac niezlego w trakcie.

a baby fantomas pasuje mi do rozmyslan gospodyni ;) ...

...ktora to, znudzona oczekiwaniem i glodna, udala sie do kuchni, gdzie nerwowo zagniata ciasto na pierogi...

[3.14-roman]

Któraś z tych, które zazwyczaj lecą, kiedy ktoś pracuje w laboratorium. Nazw tych motywów nie znam, niestety.

[3.14-roman]

Na przykład ta:
www.youtube.com/watch?v=jT-pnZRKqco&playnext=1&list=PL8363A536C9D3C24D&index=44

[3.14-roman]

Nagle do jadalni wpada zdyszany Julian. Rozgląda się po sali, rozpaczliwie kogoś wypatrując.

J: Przepraszam, czy ktoś widział moją narzeczoną?

M: Pewnie wypadła przez okno, chłe, chłe!
B: Cicho!

A: A kiedy pan ją widział po raz ostatni?

J: Godzinę temu, wyszła sobie na spacerek po hotelu i nie wróciła. Wzięła kota i zniknęła, może coś się stało?

[3.14-roman]

B: A my ją widzieliśmy, była w tym saloniku na dole, razem z kotkiem.

J: A gdzie poszła?

A: No właśnie, nie wiemy. Eee... wtedy kiedy zgasło światło, siedziałyśmy w tym salonie, a wtedy ona gdzieś poszła...

[3.14-roman]

A, B i J idą do saloniku.

B: O, tutaj siedziałam, tutaj moja siostra, a tam Laura...

A: Światło zgasło na krótko, nie wiem, gdzie ona mogła pójść.

Basia podchodzi do drzwi, które oddzielają salon od reszty budynku.

B: Tu są tylko dwie możliwe drogi wyjścia, schody w górę albo te drzwi... są zamknięte... dziwne!

A: Salon ma bardzo duże okna!

B: Pewnie się przestraszyła ciemności, ale po co zaraz wychodzić przez okno?

[3.14-roman]

Julian pada na kanapę.

J: To jest dziwne, to jest takie dziwne, czemu ja jej nie posłuchałem, kiedy mówiła, żebyśmy zostali w domu?

B: Kiedy Laura z nami rozmawiała, czymś się martwiła... tak jakby czegoś nieokreślonego się bała. Mówiła coś o starszej kobiecie... traktowała to jako omen.

J: O, matko... a mi się dzisiaj w nocy śniło, że jestem zamknięty w trumnie. To jest nienormalne.

[3.14-roman]

Już noc, bohaterowie sobie śpią. Tylko Basia nie może zasnąć, budzi Maćka.

B: Kochanie, obudź się, słyszysz ten hałas?

M: Daj mi spać, ciemno, spać, przeszkadzaaaasz, spać!

Basia nie umie zasnąć, czuje się nieswojo. Siedzi sobie na łóżku i dla rozproszenia myśli, zastanawia się nad jutrzejszym ślubem. Zostało im jakieś sto kilometrów, a ślub jest po południu, zdążą. Zresztą, gdyby auto nadal nie chciało odpalić, zawsze pozostaje pociąg.

Zaczyna świtać, Basia, aby się orzeźwić, otwiera okno.

Nagle za oknem słyszy czyjś głos:
Baaaaasiuuuu!

B: Halo, kto tam jest?

Głos milczy.

M: Jest szósta rano, po cholerę się tak drzesz?

B: Słyszałeś? Ktoś mnie wołał!
M: Niczego nie słyszałem, daj mi spokój, znów coś ci się przywidziało!

didaskalia

[miau_weglowy]

halas:
www.youtube.com/watch?v=Csp8_U6--xo

[3.14-roman]

Ulala, dobry pomysł, oprawa muzyczna to podstawa :-)

[3.14-roman]

Pora na śniadanie. Bohaterowie schodzą do jadalni.

B: Gdzie jest Julian?

Właścicielka hotelu uśmiecha się.

E: Pan Julian z panią Laurą wyjechali dzisiaj rano.

A: Ooo... pani Laura się znalazła?

E: Tak, przestraszyła się ciemności i przez przypadek trafiła do piwnicy, drzwi się zatrzasnęły i nie mogła wyjść.

B: Ale czemu...

E: Piwnica jest wyciszona, a drzwi bardzo solidne.

Basia nadal nie wygląda na przekonaną. Pochyla się do swojej siostry.

B: Te drzwi były ZAMKNIĘTE, kiedy siedzieliśmy razem w salonie. Ona nie mogła ich po prostu otworzyć.

[3.14-roman]

Pani Eleonora przynosi gościom śniadanie- jajecznicę, rogaliki. I przepyszne pierogi, własnej roboty. Nawet Maciek nie narzeka.

M: Pyszne!

P: Co to za mięso, smakuje jak kurczak?

E: Nasze polskie mięso, mieszanka.

G: Mama, doble papu.

[3.14-roman]

Tylko Basia czuje się nieswojo.

A: No to co, jeszcze dwie godzinki i jedziemy?

P: Auto działa jak należy, spokojnie zdążymy.

A: To ja się jeszcze pobawię z Gniewusiem.

B: A ja się przejdę!

M: Odbiło Ci?

[3.14-roman]

Basia chce jeszcze raz przyjrzeć się salonikowi, jednak nogi same ją prowadzą do hallu. Już ma zawracać, kiedy przypadkiem zahacza o ladę recepcji i zeszyt gości spada na podłogę. Basia podnosi go i ...

zeszyt, choć prowadzony przez cały rok, jest pusty. Tylko, na ostatnich kartach widać ich podpisy. Nawet podpisów Laury i Juliana brak.

[3.14-roman]

Basia dzieli się wiadomościami z Aliną.

B: Przecież sama widziałaś, jak oni się tam wpisywali!

A: Ale może pani Eleonora po prostu starła, nie wiem?

B: To nie zostało starte, tych napisów w ogóle nie ma. Tak jakby oni nie istnieli.

Scenę przerywa wejście Piotra.

P: Gdzie jest Gniewuś?

A: Przecież zostawiłam go z Tobą w pokoju.

[3.14-roman]

Bohaterowie dzielą się na dwie grupy- Basia z Maćkiem i psem idą przeszukać las, Anna i Piotr przeszukują dom.

M: Cholera, zrobili sobie dzieciaka, to mogliby go pilnować.

B: Cicho!

M: Jak tu zimno!

Nagle Nerazzurro zaczyna węszyć i szczekać. Ku przerażeniu Basi, pies wyrywa się.

M: Jak go trzymałaś, głupia?

Tymczasem A i P przeszukali już cały dom.

A: Została nam tylko piwnica.

Bohaterowie chcą prosić właścicielkę o klucz, ale nie mogą jej znaleźć. Decydują się więc na zabranie klucza z recepcji.

[3.14-roman]

Po pogoni za psem B i M docierają na polankę w lesie.

M: Tu jest ten futrzak pop...dolony!

B: Nie mów tak o moim piesku! O, Boże!

Nerazzurro stoi przy pniu drzewa, na gałęziach którego siedzi przerażony kot.

B: To kot Laury!

M: Pewnie im obrzydł i go zostawili. Sam chętnie pozbyłbym się tego kundla.

B: Oni nie wyjechaliby bez kota! Jezu!

W tej samej chwili A i P wchodzą do piwnicy.

A: Gniewusiu!

P: Synku!

A: Bąbelku! Misiu- patysiu! Niuniusiu! Słodziusiaczku!

P: Jeszcze go przestraszysz!

A: Nie podoba mi się tu!

[3.14-roman]

Alina i Piotr penetrują piwnicę. Jest ona ciemna, nieprzyjemna...

A: Nie podoba mi się to miejsce.
P: Myślę, że jego tu nie ma. Wracajmy.

Nagle drzwi wyjściowe się zamykają. Bohaterowie próbują je otworzyć.

P: O, k...a, zatrzasnęły się!

[3.14-roman]

Alina zaczyna walić pięścią w drzwi, krzyczy.

A: Pomocy, ratunku!

P: Nikt Cię tu nie usłyszy!

A: Pani Eleonoro!

P: Opanuj się, kobieto. Babka zobaczy, że nie ma klucza, to pewnie się domyśli, o co chodzi. Zresztą, Baśka nas zaraz uwolni.

[3.14-roman]

Alina dostaje histerii.

P: <facepalm>

A: Ta kobieta... Laura... ona też się tak zatrzasnęła!

Alina zaczyna szlochać.

P: <wtf>
P: I parę godzin później pojechała do domu.

A: Obawiam się... że to nieprawda!

[3.14-roman]

Alina objaśnia mężowi całą sprawę.

P: Czym ty się przejmujesz, głupia, Baśką? Przecież to histeryczka! Ubzdurała sobie coś!

A: Nie mów tak o mojej siostrze!!!

P: Tja... twoja kochana siostrzyczka i jej cudowny chłoptaś z łapanki. Nie próbuj jej bronić.

Alina próbuje zmienić temat:
A: Pani Eleonora... boję się jej!

[3.14-roman]

W tym samym czasie Basia panikuje w lesie.

B: Boże, musimy ich ostrzec!!!

M: <wnerw>

B: O, Boże!

M: A podobno jesteś ateistką!

B: O, Boże, SPÓJRZ TAM!!!

[3.14-roman]

I naszym oczom ukazuje się

buuu...

[miau_weglowy]

oto dowod, do czego jest zdolny. tu chwilowo rozkoszuje sie sloncem (uprzednio pochlanawszy zalogi okolicznych lodzi), czerpiac zen energie potrzebna na uzyskanie odpowiedniego stopnia kruchosci zawartosci swego brzuchaaaaa...

o zesz kurcze, zapomnialam o linku :D

[miau_weglowy]

to ze strachu
www.cornishlight.co.uk/cornish-pasty.htm

[3.14-roman]

Aaaa... ten pieróg naprawdę wygląda morderczo!

[3.14-roman]

Basia: Tam coś jest!

Maciek: O, k...a

Pieróg: Nie wyrażaj się!

Basia: Aaaa!

Pieróg: Kto mnie wołał, czego chciał?

[3.14-roman]

B: Ale my nikogo nie wołaliśmy!

P: Ktoś tu krzyczał!!!

M: Czym... eee... kim jesteś?

P: Na pewno chcecie wiedzieć?

[3.14-roman]

Pieróg pokazuje się nam w całej okazałości. To duży pieróg mięsny, około metra średnicy.

Nerazzurro zaczyna szczekać i próbuje ugryźć Pieroga.

P: To wasz pies?

[3.14-roman]

W tym samym czasie w piwnicy.
A: Ktoś idzie!

P: O, cholera!

Do pomieszczenia wchodzi pani Eleonora.

P: O, k...a

A: Nie wyrażaj się!

P: Spójrz, ona nie ma cienia

[3.14-roman]

A: O, matko! Dlaczego pani nie ma cienia? Czy pani... czy pani jest człowiekiem?

Eleonora: Nie!

A: A kim jesteś?

[3.14-roman]

Tymczasem wracając do drugiej pary.

M: To jej pies!

B: Jak to? Przecież to nasz pies? Sam mi go podarowałeś!

M: (do Pieroga): Ja nie mam z tym nic wspólnego, przysięgam! Nawet parą długo nie jesteśmy, znalazłem się tu przypadkowo, zresztą, zaraz sobie pójdę..

P: Tak... na tamten świat.

Z Pieroga wyłania się pierwotna forma odnóża chwytnego i łapie bohaterów.

B: Aaaa... ja mam grypę, nie jedz mnie, bo się zarazisz!

P: Jestem odporny!

[3.14-roman]

Tymczasem w piwnicy.

A: Co się stało z Julianem i Laurą?

E: Nie żyją! Zdziwieni?

A: Boże, jak tak można? Przecież to niesmaczne!

E: Jak niesmaczne, jak smakowało? Śniadanie jedliście, aż się uszy trzęsły!

[3.14-roman]

Piotr rzuca się na ziemię i zaczyna wymiotować.

E: Tak nie przywrócisz im życia.

A: Co ty zamierzasz z nami zrobić?

E: Wolałam formę: 'pani'. A najlepiej: 'Matko Pierogow'

[3.14-roman]

A: Niezwykły pseudonim, skąd się wziął?

E: Gdybym była na Waszym miejsu, też próbowałabym zyskać na czasie...

Przenosimy się do wspomnień Eleonory. Małe miasteczko. Jedyna restauracja. W kuchni młoda kobieta uwija się przy pierogach.

- Świetna, robota, Eleonoro!- szef kuchni zachwyca się pierogami.- Jakie miękkie i pachnące.

Widok zmienia się, widzimy auto sunące ulicą z ogromną prędkością. Kierowca traci panowanie nad pojazdem i wjeżdża w budynek, prosto do kuchni. Krzyk. Kamera zachlapana czymś czerwonym. W tym momencie na pasku na dole ekranu pojawia się reklama ketchupu.

[3.14-roman]

Przenosimy się do piwnicy, gdzie możemy podziwiać widowiskową śmierć bohaterów. Po wszystkim Eleonora udaje się na dwór/pole, gdzie spotyka Pieroga.

E: Najadłeś się?

P: Tak, smaczne było. Trochę w przełyk łaskotało.

E: Nadzienie ci się trochę wybrzuszyło po prawej stronie, poczekaj zaraz to uklepię.

[3.14-roman]

Eleonora macierzyńskim gestem poprawia boczek Pierogowi.

P(z nadzieją): Matko Pierogow, tutaj jest pies i kot.

E: Nie wolno jeść zwierzątek! Jemy tylko ludzi!

P: A ta panna, co ją zjadłem, miała grypę. Chyba się rozchorowałem.

E: Poleżysz sobie cały wieczór w ciepłym piekarniku i będzie dobrze.

[3.14-roman]

Parę godzin później.

Karol wraz z żona Marią i córką Moniką, jadą samochodem. Jest ciemno. Pada śnieg. Nagle auto staje.

K: Cholera!

M: O, tam jest jakaś kobieta, może spytaj ją, gdzie jest jakaś stacja albo warsztat.

E: Dzień dobry, czy coś się stało? Na spacer z pieskiem wyszłam...

Nerazzurro: Hau!

K: Czy wie pani, gdzie jest jakiś warsztat?

E: Ojej, najbliższy warsztat jest daleko... ale wie pan co? Ja prowadzę mały pensjonat, 100 metrów stąd, może spędzą państwo u mnie noc, a jutro kogoś ściągniemy?

M: To świetny pomysł, jedziemy już tak długo...

E: Zapraszam! A dzisiaj na kolację będą pyszne pierożki!

the end