2 0 0 5 - Strawberry Fields - Forum dyskusyjne

hongkonggarden 2 0 0 5 cd. 21.12.05, 03:04

okladka, murowany kandydat na przeboj roku (I Turn
My Camera On)... Czego trzeba wiecej???

18. Yann Tiersen - Les Retrouvailles

Przede wszystkim w muzyce Tiersena nie ma juz tyle
ciepla. Od momentu, kiedy zaczal nagrywac z Shannon Wright, cos sie w jego
stylu zmienilo, cos pękło. Szkoda.

Przechodzac od ogolu do szczegolu, to oczywiscie swietna plyta. Dwie
piosenki, ktore wyroznia Igor: A Secret Place i Mary, są przepiekne.
Zwlaszcza ten pierwszy zachwyca melodią, refrenem, wykonaniem Staplesa (tak
przebojowy nigdy w Tindersticks nie byl). Z kolei Mary to Liz Frazer w
zyciowej formie - czego trzeba wiecej?

Nie moge do konca przekonac sie do pierwszej polowy plyty, tak do nr 7
(Secret Place). Wlasnie czegos tam brakuje (moze melodii? na pewno ciepla).
Za to w drugiej czesci Tiersen mocno juz wciaga do swojego nowego swiata:
wspomniane dwa rewelacyjne hiciory, nareszcie fortepianowe melodyjne
miniatury, i trzy miazdzace instrumentale, jakich juz dawno u niego nie
slyszalem. Najpierw Boulange, prosty riff gitary elektrycznej i cięte
skrzypce. Cios! Dalej sliczny katarynkowy numer tytulowy.
I w koncu, na final, to, na co czekalem od debiutu Tiersena.Transowy, mocny
motyw z Bauhausowo-Siostrzanego katalogu, na ziejący grozą instrument.
Nastawcie final plyty, La Jetee, na full volume. Minuta i pozamiatane (z
walających się wszędzie szczątków death-metali).

17. Black Rebel Motorcycle Club - Howl

Rewelacyjna plyta. Juz trzecia, a nagle zmiana stylu. Wiecej czadu, choc
instrumentarium ubozsze. Wiecej melodii, wiecej luzu, wiecej muzyki po
prostu. Z kazdym dniem ta plyta jest wyzej w moim rankingu, pewnie za dwa
tygodnie dojdzie do pierwszej dziesiatki...

I nie wierzcie tym wszystkim recenzjom, ze niby zaczeli grac alt.country
itp. To dalej rock'n'roll, tylko z większym feelingiem, z ciosem. Prawdziwe
sex, drugs and rock'n'roll. Plyty rewelacyjnie slucha się krojąc mięso.

16. Kaada & Patton - Romances

Utwor nr 4 kandyduje do miana Utworu Roku...

Czego trzeba do zdobycia miana kandydata?

Na powyzszym przykladzie:
1. Wciagajaca, przepiekna melodia
2. Melancholijny, posępny wstęp
3. Posępne bebny po pol-minucie
4. Jazzujący, fantastyczny rytm w drugiej minucie
5. Romantyczny fortepian
6. Tytul jak trzeba ("L'absent")
7. Dzieje sie w nim wiecej, niz podczas niektorych slawetnych 20-minutowych
suit
8. Niesamowity, romantyczny klimat
9. Czas - 3:04

I pozamiatane.

15. Nine Horses - Snow Born Sorrow

Znow: wlasny, wyczarowany muzyczny swiat, tym razem Davida Sylviana.

Aranzacja oryginalna i pomyslowa, nawet z funkującą gitarą, jazzującym
saksofonem, oh yeah! Jest co odkrywac za kazdym przesluchaniem. I ten numer
tytulowy - miazga...

14. Ry Cooder - Chavez Ravine

Nie od razu chwyta za serce, ale jak juz chwyci... Plyta robi wielkie
wrazenie zarowno jako calosc (aaatmosfera!!!), jak i sluchana na wyrywki
(Muy Fifi, Los Chuocos, Chinito Chinito, 3 Cool Cats, El U.F.O. Cayo... -
klasyk za klasykiem!). W tym przypadku bardzo polecam oryginal - jest
niezwykla ponad 50-stronicowa ksiazeczka, wiekszego formatu niz CD, w
kartonowym pudelku, ze swietnymi zdjeciami, opisem kazdego utworu, cala
historia (nie chce zdradzac, w najwiekszym skrocie wschodnie Los Angeles z
lat 40-tych i 50-tych + UFO) dwiema wersjami jezykowymi tekstu (w tym
przypadku to bardzo wazne, wiekszosc wcale nie jest po angielsku..., a
wokalisci niekiedy zblizaja sie do 80-tki). Plyta zjawiskowa, wypada dodac.
Chinito, chinito, chinito, monito, monito, chinito, chinito, monito, monito,
chinito, chinito!!!

13. Antony & The Johnsons - I Am A Bird Now

Feralne 13. miejsce. To oczywiscie plyta, ktora bez dwoch zdan zasluguje na
1 miejsce. Moge nawet zaryzykowac twierdzenie, ze obiektywnie to faktycznie
najlepsza plyta 2005 roku. Ale subiektywnie...

O pochodzeniu Antony'ego juz bylo na liscie. New York City Underground
Brooklyn Suicide Andy Warhol Nina Simone etcetera. Z Nina Simone to sciema -
nie ma nic wspolnego z Antonym. Te porownania zachodniej prasy sa kompletnie
nietrafione (tak sie sklada, ze cos tam Niny Simone slyszalem...). Natomiast
faktycznie, glos jest troche "zenski" i na pewno dosc "czarny". I drży caly
czas. Do tego jest strasznie manieryczny. I pretensjonalny. Za to
charyzmatyczny.

Co broni te plyte?
Glos, jesli nie odrzuci Was pretensjonalizm (jestem pewien, ze wielu
odrzuci).
Melodie, calkiem ladne, ale tez bez przesady.
Stylowosc (soul pełną gębą, z dekadencką domieszką Brooklynu).
Kompozycje mocne, zwlaszcza pierwszy numer z zaskakujacym fortepianowym
czadem; a takze wspaniale zaaranzowany Fistful Of Love (wyrazny udzial Lou
Reeda, ktory nie tylko wyglasza wstepny zamroczony monolog, ale tez gra tu
na gitarze i ma duzy wplyw na aranzacje sekcji detej, tutaj naprawde
wspanialej!).
Swietny, iskrzący duet z... Boyem George'm (You Are My Sister).
Czas (35 minut).
I jedno arcydzielo.

Co obniza wartosc plyty?
Jedno arcydzielo.

Jest tu numer, ktory wyrasta zdecydowanie ponad przecietnosc (jednak) calego
albumu. I - dla mnie - stal sie juz (!) klasykiem. Nosi tytul "What Can I
Do?" i trwa 1,5 minuty. PORAŻAJĄCY. Nagle (SZOK!!!) rzeczywiscie slysze
"żywą Nine Simone". Glos wzywający tarantule do biegu po plecach sluchacza.
Zniewalajaca melodia. W 42-ej sekundzie zimna dotad fortepianowo-skrzypcowa
aranzacja pęka, glos najpierw emocjonalnie szaleje, a po chwili juz jest tak
bardzo zmeczony i pozbawiony nadziei. Niesamowite.

Dlaczego ten utwor obniza ocene Antony'ego (oprocz oczywiscie efektu sporej
nierownosci materialu)? Okazuje sie bowiem, ze to nie on zaspiewal "What Can
I Do?". A roznica miedzy tym numerem a pozostalymi jest kilku klas. I
slychac, jak duzo jeszcze Antony'emu brakuje.

Jutro biegne do sklepu szukac najnowszej plyty niejakiego Rufusa
Wainwrighta.

12. Rufus Wainwright - Want Two

Ta plyta moze czlowieka wciagnąć jak Ocean Spokojny, ale tylko pod jednym
warunkiem. Przyjecia pewnej konwencji, w dodatku na zasadzie bezwarunkowej
kapitulacji.

Dla mnie jest to rzecz jakby z innego swiata. Plyta nie ma nic wspolnego z
rockiem, jazzem, alternatywą ani innymi podobnymi rejonami. Soul to tez nie
jest. Mowy nie ma o popie, jest tylko jeden potencjalnie "przebojowy"
kawalek ("The One You Love" z refrenem tak rozciagnietym, ze az "nie dla
ludzi"). Inny moglby byc hitem, tylko ze trwa prawie 9 minut. Calosc
pozornie popowa, a tak naprawde popu wredne przeciwienstwo. Moze kiedys
Rufus gral pop, ale chyba za siedmioma morzami i siedmioma gorami. Melodii
mamy bez liku, ale tak przemyslnie uzytych, ze z zadnej nie da sie zrobic
hitu - m.in. ze wzgledu na konwencje (przypominam: wymagana bezwarunkowa
kapitulacja sluchacza).

Rufus. Rufus The Baptist.
Powiekszcie okladke...
www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/B000654ZDC/qid=1114122556/sr=2-1/ref=pd_bbs_b_2_1/002-1151750-6043225

Dlaczego kapitulacja? Co to za konwencja? Patos, to malo powiedziane. To co
sie tutaj dzieje, to juz MECHA-PATOS!!! Na skrzypcach gra czasem i po 12
osob, a to tylko mala czesc zespolu, ktory stanowi wlasciwie mala orkiestra.
Gitara pojawia sie okazyjnie (podobnie jak perkusja). Podstawe stanowi
zwykle posępny fortepian. A-ha, naturalnie są jeszcze chóry.

A to wszystko to tylko mecha-patetyczne tlo dla pato-glosu Rufusa. Bardzo
mocnego, niskiego, przesiaknietego melancholią. I tak jest przez niemal calą
plyte.

Trzeba zaakceptowac jeszcze jedno: dzielo jest wyprane z emocji. Pralka
Rufusa nastawiona zostala na program "0". Rufus wyje i wyje i wyje do
ksiezyca 50 minut, caly czas sekunduje mu w tym orkiestra i fortepian, ale
ani razu nie spada kurtyna, jakby Rufus wyl do ksiezyca, ale z innej
planety,
pozbawionej jakichkolwiek uczuc. Nie wiem, nie sl

hongkonggarden Re: 2 0 0 5 cd. 2 21.12.05, 03:06

Nie wiem, nie slyszalem jego wczesniejszych
plyt (z tego co czytam, sa raczej zwykle popowe), ale tutaj porownanie
nasuwa mi sie oczywiste: Joy Division, Closer. Ta beznamietna konwencja,
doprowadzona do perfekcji (glos Rufusa jest na poziomie klasycznych czarnych
spiewakow soulowych, wlaczajac Nine Simone).

Natomiast jak podpiszemy kapitulacje i zaczniemy sluchac tej plyty, nie
doszukujac sie jakichkolwiek emocji, przebojow, wymyslnych aranzacji,
podpiszemy cyrograf na mecha-patos i wrecz zaządamy go jeszcze jeszcze
jeszcze wiecej i wiecej i wiecej, to klamka zapadla. Od Rufusa nie mozna sie
wtedy bedzie uwolnic, opanowuje czlowieka jak jakas morowa zaraza. Ludzie
przestaja na ulicach poznawac. A plyta zaczyna zachwycac jak zadna inna w
tym roku. Przestaje dziwic, dlaczego Elton John i Scissor Sisters są takimi
wielkimi fanami Rufusa. Raz przyjmiemy te morderczą konwecje, to juz po nas.
Manowar zyskal powazną konkurencje, Monty Python zreszta tez (fenomenalne
chorki w utworze o znamiennym tytule "Gay Messiah", gdzie Rufus od
niechcenia i oczywiscie beznamietnie spiewa "...No it will not be me", a
zenski chor w ekstazie odpowiada: "Rufus the Baptist I be!!!"; albo
miazdzaca opowiesc o "obiedzie z Yoko Ono" w komentarzu do Old Whore's Diet,
koniecznie posluchajcie:
www.rufuswainwright.com/discography/commentary.asp?album=wanttwo).
Wielki mecha-final pod kolejnym znamiennym tytulem "Old Whore's Diet" (Rufus
w slowach nie przebiera, to jeden z lagodniejszych) to 9-minutowy duet z
Antonym (drugim dla mnie muzycznym i wokalnym objawieniem tego roku), ktory
rozpoczyna sie od pojedynczych dzwiekow gitary klasycznej, Rufusa wyjącego
melancholijnie niemal a capella, nastepnie wchodzi straszliwie kiczowaty
poskręcany zenski chor, a dalej... Ale moze wszystkiego nie zdradze, to
plyta (kuchnia) pelna niespodzianek.

Ciekawe, ze Kosiakowi Rufus sie nie spodobal. Ten patos musial go
przerosnac, zatopic (a przeciez Kosiak patosem zyje) - takiego oceanu mozna
faktycznie nie przetrwac, zwlaszcza jak sie na morzach zegluje. Kto mieczem
wojuje...

Wspaniala plyta, wyzwalajaca w czlowieku nieodkryte poklady wspanialego
patosu. Obiektywnie zaden 'trzezwy' recenzent nie powinien przyznac jej
wiecej niz jedną gwiazdke.

11. Gorillaz - Demon Days

Na poczatek, zerknijcie na tak wiele mowiace tytuly utworow :

- Last Living Souls - Kids With Guns - Every Planet We Reach Is Dead - All
Alone- November Has Come - Demon Days...

Kto firmuje takie tytuly...?

...nie, to nie jest nowa placzliwa plyta Placebo, ani kolejny dolujacy
Mogwai, ani tradycyjnie przygnebiajacy Nick Cave, badz inny upozowany,
sztuczny przyklad "szczerych", zatopionych w jesiennej depresji
"alternatywnych" przedstawicieli rockowej sceny "niezaleznej"...

Co tu duzo pisac. W skrocie, nowa plyta Gorillaz to:

Damon Albarn odkrywający w sobie demona / kwintet skrzypcowy / hip-hop /
przepiekne soulowe solo na pianinie samego legendarnego Ike'a Turnera /
old-schoolowe electro / disco z liderem Happy Mondays na szalonym wokalu /
poezja / melancholia / romantyzm / smutek / el manana / Dusiciele / Blur /
Dzieciecy Chor z San Fernandez / londynski chor gospel nagrany w kosciele w
Canonbury, wykonujacy dwa niesamowite, klasycznie gospelowe utwory finalowe
/ MELODIE / HIT ZA HITEM / wiecej hip-hopu / wiecej piwa / punk / sam
rezyser i scenarzysta genialnego filmu Easy Rider, Dennis Hopper, recytuje
historie rodem z Twin Peaks skrzyzowanego z Zywotem Briana / i pozamiatane.

Nie zrazajcie sie okladką, nazwą zespolu, tytulami, komiksem we wkladce,
hip-hopem - to jedna z najpiekniejszych, poetyckich i
melancholijno-romantycznych plyt, jakie ostatnio slyszalem! Damon Albarn w
zyciowej formie, przebija nawet znakomity przeciez Think Tank. Hough!

10. LCD Soundsystem - LCD Soundsystem

___________________________________________________________

I'm losing my edge.

I heard you have a compilation of every good song ever done by anybody.
Every great song by the Beach Boys. All the underground hits. All the Modern
Lovers tracks. I heard you have a vinyl of every Niagra record on German
import. I heard that you have a white label of every seminal Detroit techno
hit - 1985, '86, '87. I heard that you have a CD compilation of every good
'60s cut and another box set from the '70s.
___________________________________________________________

Oj, nielatwe do opisania zjawisko.

Najciekawsze, jakie zdarzylo sie na scenie nowojorskiej wieeeeeelu ostatnich
lat. Zaczelo sie w 2002 roku, kiedy to Murphy (bo LCD to oczywiscie zjawisko
jednoosobowe) zaczal wydawac swoje epokowe single, z Losing My Edge na
czele. Od tego momentu LCD wydawalo sie skazane na sukces, single robily
furore. Laczyly fantastyczne melodie z motoryka rodem z Can i Kraftwerk.
Elektronika naladowana emocjami (czyli blisko do electro-popu), a jednak to
cos calkiem oryginalnego i nowego.

Dla mnie najciekawsze i najbardziej porywajace polaczenie przeszlosci i
terazniejszosci w muzyce, jakie slyszalem od wielu lat.

Patentem Murphy'ego jest miedzy innymi rewelacyjny pomysl na rytm, takie
tworcze uzupelnienie mysli Can i Kraftwerk. Wciagajace elektroniczne beaty
zostaja zdublowane przez normalna perkusje, poteznie brzmiącą. Oczywiscie
bebny czesto graja co innego, niz podklad elektroniczny. Dramaturgia kazdego
numeru (!) budowana zgodnie z koncepcją Hicz-koka. Wszystko to bardzo
porywajace. Ale to tylko (az) jeden element!

Dodaj do tego romantyzm, nostalgie, te calą cholerną wrazliwosc poezji
spiewanej (serio, to bardzo naturalne polaczenie). Plus wielką charyzme
wokalisty, ktorego niektore partie wokalne to majstersztyk (Daft Punk Is
Playing At My House, Losing My Edge, Tribulations). Teksty sa powalajace,
oto przyklad:

www.songmeanings.net/lyric.php?lid=3530822107858495241____________________________________________________________

I was there in 1968.
I was there at the first Can show in Cologne.
I'm losing my edge.

To all the kids in Tokyo and Berlin.
I'm losing my edge to the art-school Brooklynites in little jackets and
borrowed nostalgia for the unremembered eighties.
____________________________________________________________

Plyta jest przebogata, tyle sie na niej dzieje, ze mozna by pisac godzinami.
Killer za killerem. To nie tylko ekspresyjne numery z miazdzacymi motywami.
Jest jeszcze przepiekna ballada o wiele mowiacym tytule Never As Tired As
When I'm Waking Up. Jest tez piekna impresja na zakonczenie, gdzie cudownie
rozbrzmiewa fortepian.
____________________________________________________________

Everybody thought I was crazy.
We all know.
I was there.
I was there.
I've never been wrong.
____________________________________________________________

Az trzy lata trzeba bylo czekac na debiut LCD Soundsystem. Warto bylo. Do
longplay'a dodana jest bonusowa plyta ze wszystkimi dotychczasowymi
singlami, w tym Losing My Edge, Beat Connection i innymi cudami. Rewelacyjny
prezent.

Co bedzie dalej? Czy zacznie sie lawina w muzycznym swiatku?
Z wywiadu z Murphym z Uncut:

"My plan is to make a musical meteor the size of the fucking moon that
radiates atomic heat as it sheds protons, that ploughs into the Pacific
Ocean killing everything in its path except a single butterfly that plays
bass like Jean Jacques Burnel from The Stranglers".

!

9. Whip - Atheist Lovesongs To God

Przepiekna, klimatyczna plyta. Taka "poza czasem". Do odkrywania za kazdym
kolejnym przesluchaniem, pelna smaczkow, melodii, nieoczekiwanych zwrotow
akcji. Najblizej jej do zdegenerowanego folku, 'nowej fali' potraktowanej
okrutnie, bo akustycznie. Chyba zad
- hongkonggarden Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 03:08
  
  Chyba zadna plyta w tym roku tak pieknie nie
  dojrzewała, jak własnie ta.
  
  8. The National - Alligator
  
  O jednym utworze z tej plyty, "Karen":
  
  "Taka piekna ballada, jeszcze piekniejsza melodia, a zarazem w tekscie to
  prawie pornografia. I przesycony jadem glos. Urocze wyznanie."
  
  I taka jest cała plyta. Są tu kawałki, ktore mogłyby stac sie wielkimi
  hitami, na kazdej liscie przebojow, gdyby nie te teksty i wredne dysonanse,
  wprowadzane od czasu do czasu. Melodie tak wciagajace, ze ciezko odroznic
  refren od zwrotki.
  
  Nowofalowy rock z krwi i kości.
  
  7. Kate Bush - Aerial
  
  Plyta jest wrecz genialna.
  
  Jestem zdemolowany.
  
  I podkreslam, ze wcale nie jestem fanem Kasi. Ot, kiedys bardzo podobal mi
  sie jej debiut, kiedy to poznawalem "nową falę". Porazaly Wichrowe Wzgorza,
  to jasne. Jednoczesnie oczywiscie zachwycil mnie Don't Give Up z Gabrielem.
  Ale to wszystko byly jeszcze czasy podstawowki. Pozostale plyty byly juz
  srednie, chociaz Hounds Of Love momentami bylo piekne of korrrrs.
  
  Tymczasem na nowym albumie Kasia demoluje. Podzial na dwie plyty jest - na
  papierze - wrecz szokujacy. Na pierwszej plycie jest muzyka, na drugiej
  wlasciwie nic sie nie dzieje (ani melodii, ani kompozycji, takie pitu-pitu,
  ozywiane czasem przez szybszy rytm - choc pewnie tam tez jest sporo do
  odkrycia).
  
  Na pierwszej plycie zachwyca kazdy numer, to wlasciwie zbior perelek. Kasia
  nagrywala to wszystko 10 lat. I powstalo arcydzielo, nie boje sie uzyc tego
  górnolotnego slowa. Stworzyla wlasny muzyczny swiat, a za cos takiego nalezy
  sie * * * * * i nie ma ze boli. Ta plyta zachwyca jak Amelia. Z
  najprostszych spraw, slow, dzwiekow, melodii, pomyslow pozwala sluchaczowi
  przezyc to "cos". "Sztorm w basenie", ze zacytuje kluczową kwestie z jednego
  z utworow.
  
  Niby Kasia spiewa o sprawach codziennych, zwyklych, a brzmi tak niezwykle -
  to chyba jest najbardziej niesamowite. Chocby seks symbolizowany przez
  pralkę - genialne!!! I jeszcze w utworze rzucajacym na sluchacza urok (Mrs.
  Bartolozzi).
  
  6. Morrissey - Live At Earls Court
  
  Najlepsza plyta Mozza solo. Obecnie nie ma wokalisty tej klasy w swiecie
  muzyki rockowej. Zmiotl konkurencje. Mam wrazenie, ze Mozz jeszcze nigdy nie
  spiewal tak porywajaco i 'z uczuciem', jak wlasnie teraz.
  
  Niezwykly dobor utworow (bardzo szczegolne wyjatki z Kowalskich, prawie cala
  ostatnia plyta studyjna, zaskakujace dwa covery i strony B singli,
  praktycznie zadnych przebojow). I prawie kazdy numer lepszy niz w wersji
  studyjnej... You Know I Couldn't Last bije na glowe wersje z Quarry, Mozz
  wydaje sie bliski mordu... Te wszystkie RRRRRRRRRRRRRRRRR,
  ARRRRRRGHHHHHH..., wypelniające koncert robia niesamowite wrazenie. I
  cudowne wrecz zakonczenie, Last Night I Dreamt.
  
  Moj komentarz do tego genialnego koncertu w dwoch zdaniach:
  
  JA JESTEM BULDOŻER
  W TWOIM SERCU ORZĘ!!!
  
  5. Lao Che - Powstanie Warszawskie
  
  Hmm, chyba juz mam swoj ulubiony polski zespol rockowy...
  
  Wyjatkowy na polskiej scenie, pod kazdym wzgledem.
  
  1. Wokalista, ktoremu glos nie przeszkadza.
  
  2. Niebanalne kompozycje, ktorym nie przeszkadzaja melodie. Cudowne
  melodie!!! Ta, ktora pojawia sie w "Przebiciu do Srodmiescia", to Czerwone
  Gitary i Seweryn Krajewski w zyciowej formie. I o to chodzi!
  
  3. Hip hopowe podejscie do tekstow, na najwyzszym hip hopowym poziomie
  (czytaj: poetyckim!). Teksty na tej plycie robia wielkie wrazenie: autorzy
  skacza od utworow XVI-wiecznych, przez Baczynskiego i sample z Sikorskiego,
  do Siekiery / oh yeah! / i Chlopcow z Placu Broni!!! Do tego rzucaja miesem,
  wtedy, kiedy inaczej sie nie da. I o to chodzi.
  
  4. Myslenie o muzyce - rodowód wprost od The Clash z czasow London
  Calling/Sandinisty. Nareszcie ktos tak gra, jednoczesnie oryginalnie. Bawimy
  sie we wszystkie mozliwe style - od fortepianowego jazzu, przez poezje
  spiewana i stary dobry Black Sabbath z garazowych czasow Paranoid w "Koncu"
  z XVI-wiecznym tekstem... - do ska, rege, punku i metalu. I wszystko gra.
  
  5. Hicior pelna geba. Nie jakas tam ladna melodia ukryta pod ciezkimi lub
  "ambitnymi" dzwiekami, tylko najprawdziwszy 3-minutowy porywajacy, lekki
  hicior! Nareszcie. Dla mnie "Zrzuty" to polska piosenka nie tylko roku, ale
  co najmniej kilku ostatnich lat...
  
  6. Charakter. Wreszcie slucham polskiego zespolu, ktory ma swoj wyrazisty
  styl, nie oglada sie na zadne mody, ma gdzies pseudo-popisy. I nie gra
  pastiszow, tylko 'swoje'.
  
  7. Koncept-album, a bezpretensjonalny! Art-rockowcom pewnie trudno
  uwierzyc... A jednak mozna.
  
  8. I najwazniejsze: emocje, jakie bija od tej plyty. Klimat bardzo
  naturalny, bez silenia sie na 'pseudo-atmosfere powstania' (wala chlopcy po
  oczach, bez upiekszen), 'martyrologie' i t p . . . Pasja i pozamiatane.
  
  Jestem zachwycony. Oczywiscie, plyta jest nierowna. Sa fragmenty
  niedopracowane, nazbyt szorstkie. Czasem niepotrzebnie wydluzone. Death
  metalowe porykiwania na poczatku (fatalnym przez pierwsza minute) robia
  wrazenie wrecz komiczne. Ale w tym przypadku to naprawde nie ma ZADNEGO
  znaczenia. Za chwile wszystko nabiera rozpedu, poezji, niesamowitej
  atmosfery, szalenstwa.
  
  Wspaniala plyta, * * * * * i nie ma, ze boli.
  
  4. Richmond Fontaine - The Fitzgerald
  
  www.rockmetal.pl/recenzje/richmond.fontaine-the.fitzgerald.html
  3. Frank Black - Honeycomb
  
  Po co sluchac calej masy moze i swietnych plyt z
  gatunku alt.country, "klasyków", jak mozna siegnac po tegorocznego Blacka,
  ktory zostawia calą stawke alt.country-ową daleko w tyle. Facet nigdy z
  tym 'stylem' za duzo wspolnego nie mial (moze czasem cos z tego uslyszal),
  przyjechal do Nashville, jego kumpel skrzyknal tamtejszych legendarnych
  muzykow
  sesyjnych, zebrali sie w kilka dni, improwizujac na utworach-brudnopisach
  Blacka, napisanych najczesciej kilka dni wczesniej w pokoju hotelowym...
  Zupelnie obcy w tym towarzystwie i tej stylistyce, usiadl z nimi na moment,
  zagral na gitarze, zaspiewal, oni "uchwycili" ten moment, w powietrzu w
  studiu
  doszlo do malego tworczego HURAGANU i......... pozamiatane, plyta na
  * * * * *.
  
  Oczywiscie, zlozylo sie na to wiele przyczyn. Black akurat bral najwiekszy
  zakręt w swoim dotychczasowym zyciu (rozwód). Wracal tez jednoczesnie
  do "swojego" zespolu (Pixies). Wydawalo mu sie tez, ze wlasnie stracil calą
  wene tworczą. A emocje w nim wrecz kipialy. I z żoną (w trakcie rozwodu...)
  zaspiewal jeden z tych utworow na plycie (technicznie zrobili to tak, ze jak
  go
  nie bylo w studiu, to ona nagrala swoją partie wokalną, a jak on nagrywal
  swoją, to jej nie bylo - nie mogli juz na siebie patrzec, ale utwor
  nagrali "razem", niesamowite!). I tak dalej, opowiesci z tej sesji są
  niezwykłe...
  
  Na pierwszy rzut ucha na tej plycie niemal nie ma emocji, a za drugim
  przesluchaniem juz sie je odkrywa, nie tylko te podskorne, a potem zostaje
  tylko zachwyt i wielki szacun za takie skondensowanie przezyc w formie
  pozornie
  lekkich, genialnych piosenek.
  
  Porywająca płyta.
  
  2. Devendra Banhart - Cripple Crow
  
  Z czym mi sie Devendra dotad kojarzyl? Z jakims tam ciekawszym rockowym
  folkiem, czy alt.country, ktorym juz prawde mowiac bylem mocno znudzony. Na
  szczescie od ostatniej plyty Wilco nurt ten wlasciwie umarl, zespoly
  alt.country'owe zaczely grac albo nową fale (Bonnie Prince Billy na
  koncercie w Warszawie), albo soul (jak Lambchop), albo badziewie (wysoko
  oceniane przez krytykow). Coraz czesciej nie dalo sie tego sluchac
  (gwozdziem do trumny alt.country byla beznadziejna studyjna plyta tegoz
  samego Willa Oldhama-Bonnie Prince Billy'ego, "Master And Everyone") ,
  smutek doglebny mnie ogarnial.
  
  A tu takie zaskoczenie!
  
  Zacznijmy od recenzji "obrazkowej". Bowiem najlepsza recenzja nowej plyty
  Devendry wyglada tak:
  <a href="www.al
  - hongkonggarden Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 03:09
    
    najlepsza recenzja nowej plyty
    Devendry wyglada tak:
    www.allmanbrothersband.com/index.php?module=My_eGallery&do=showpic&pid=2780&orderby=dateD
    
    Devendra Banhart to - oczywiscie - mezczyzna, w dodatku hetero-seksualny
    (chyyyba, w kazdym razie ma dziewczyne...).
    
    Najlepsze plyty rockowe zaczyna sie od... sesji zdjeciowej! Kazdy, kto zna
    zdjecia z wewnetrznych stron okladki "For Your Pleasure" Roxy Music, winien
    przyznac racje (dla przykladu:
    archive.digitalroutes.co.uk/roxy/largeimages/roxymusic1972tent.jpg ,
    choc to nieco pozniejsza fotka). Devendra tez zaszalal na paru najnowszych
    sesjach dla prasy, z ktorych nie da sie zapomniec dlugich rozpuszczonych
    wlosow, koralikow, rozmarzonego romantycznego spojrzenia, pomaranczowych
    skarpetek, gubionych bialych klapkow...
    
    Ta plyta to przede wszystkim samba. Devendra wychowal sie w Wenezueli i to
    slychac natychmiast - nie wszystkie utwory są po angielsku, oj nie... Co
    jeszcze? Samba, samba i jeszcze raz samba. Taka z lekka sycylijska,
    korsykanska, grecka samba... Zorba by sie pewnie zachwycil, bo przeciez
    "Cripple Crow" to taka piekna katastrofa...
    
    Juz pisalem: w jakims sensie to reinkarnacja Marca Bolana. Najlepiej slychac
    to po... chorkach! Rewelacyjnych chorkach!!! Takich chorkow jak na
    najnowszej plycie Devendry nie nagrywano na plytach rockowych od lat 70., a
    scisle od "Slidera" T. Rexa! Chorki są rozbestwione i wredne, czyli takie,
    jakie chorki zawsze powinny byc.
    
    Niestety, w odtwarzaczu znowu: Devendra Banhart - Cripple Crow, Franz dlugo
    nie wytrzymal dlugowlosej konkurencji. I te melodie, psychodelia (czytaj:
    lekka dekonstrukcja pozytywizmu muzycznego, przejawiająca sie w normatywnej
    koncepcji rachunku nieprawdopodobienstwa), monty-pythonowska aranzacja,
    kompozycja wenezuelska, ech...
    
    Jest noc, dochodzi pierwsza. Za chwile zacznie sie numer 13, "Inaniel". Nie
    slyszalem w tym roku piekniejszej ballady. Zaczyna lekko uroczy gitarowy,
    akustyczny motyw. Za chwile dolacza przepieknie, poruszajaco, wiolonczela.
    Po czym spiewa juz Devendra po portugalsku (albo hiszpansku, kto go motyla
    noga wie) tak zarazliwą, cudowną melodię, ze tylko ksiezyca za oknem
    brakuje. I powtarza, cedzi to slowo, imię jak sądzę: "Inaniel", "Inaniel",
    "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", ......
    A to nie koniec, jeszcze zupelnie niesamowita zenska wokaliza,
    wybrzmiewajaca wiolonczela... Ech...!
    
    Dobra, wracamy do sedna. Jak juz pisalem wczesniej, to przeciez zrzyna z
    Bolana. T. Rexem smierdzi na odleglosc. Ale jakie to ma znaczenie??? Plyty
    slucha sie rewelacyjnie, mam nadzieje, ze Marc w zaswiatach tez to slyszy i
    sie cieszy...
    
    Po "Inaniel" nadchodzi "Hey Mama Wolf". I jak tytul zobowiazuje, wyją wilki,
    a w lasach pelno zwierza. Devendra wedruje po puszczy niczym Czerwony
    Kapturek, podspiewuje sobie tę melodię (nie, nie uwolnie sie od niej w tym
    roku), przeskakuje polana, rzuca szyszkami w sęki... Jak wypadne niedlugo na
    wypad do lasu kabackiego, mam juz naczelną piosenke trapersko-kapturkową!
    
    Zwykle tak na koniec roku okazuje sie, ze za najlepszą plyte roku uznaję
    jakies smęty, klimatyczne, zamglone smuty itp. Tymczasem - nareszcie! - w
    tym roku wyszla plyta fantastycznie wpadajaca w ucho, nabita hiciorami, a
    jednoczesnie tak radosna i pelna zycia, ze nie mozna sie jej oprzec! Wielu
    znajomych narzeka ostatnimi czasy na wspolczesna muzyke - nieslusznie!
    Dopoki powstaja takie plyty, po prostu chce sie zyc.
    ____________________________________________________________________
    
    1. Bettye LaVette - I've Got My Own Hell To Raise
    
    Babsko jest czarne jak diabeł. Śpiewa soul, blues i inne style w smole
    kąpane. Jest juz dobrze po szescdziesiątce, slawe ma juz dawno za sobą. I
    doszlo najwyrazniej do wniosku, ze przed smiercią ma cos swiatu do
    powiedzenia. Zebralo elektryczny, energetyczny sklad. Wzielo ten mikrofon do
    reki i wypluło, wyrzucilo z siebie wszystkie emocje nagromadzone przez
    ostatnie 30 lat.
    
    I wygrało.
    
    --
    
    michal
    - pszemcio1 Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 09:10
      
      człowiek mysli ze zna wszystko co najwazniejsze w tym roku a potem jeden z
      drugim se podsumowanie piszą i ...mozna wpaśc w depresję;) oczywiście tez
      umieszczę tu swoja liste ale skoro tak sie rozpisałeś to nie moge sobie ot tak
      wypisać. Sie musze przygotować:)
      - braineater Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 09:36
        
        Chorela, a myślałem, że se dziesiontke wkleje i tyle:)
        Morderco!!!!
        Trzy dni pracy, coby w miarę rozsadne podsumowanie zrobić:)
        
        P:)
        braineater załatwiony na całe śfienta...
        
        ilhan Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 10:28
        
        No nieźle nieźle. Nie znam sporej części płyt. A moja lista za tydzień.
        
        kubasa Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 11:11
        
        ilhan napisał:
        
        > No nieźle nieźle. Nie znam sporej części płyt. A moja lista za tydzień.
        >
        
        O własnie, moja też.
  - cze67 Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 11:16
    
    Z Twojej listy znam tylko jedną płytę: Lao Che. I podzielam Twe zachwyty nad
    nią. Słucham jej od kilku tygodni często. Co ciekawe, i mnie najbardziej
    podobają się z niej właśnie "Zrzuty". Znakomity, energetyczny kawałek. I ten
    tekst: Nie nasza rzecz, nasza rzecz naszą robić rzecz... Na takie zabawy słowne
    pozwalał sobie jedynie mistrz Przybora (no i Janerka).
    - ihopeyouwilllikeme Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 11:22
      
      A ja podzielam zachwyt nad " Aerial ". Faktycznie, Kate Bush zmiata w tym roku
      towarzystwo ( z tym, że ja jestem jej fanem :).
      - grimsrund Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 12:26
        
        Kolega H. poszalał objętościowo, i merytorycznie też. I odsunął również w
        czasie moją listę - do czasu zapoznania się jeszcze z tym oraz owym, za co
        dzięki wielkie.
        
        maff1 Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 14:40
        
        ogłaszanie takiej listy - tj. z baaaaaaaaaardzo obszernym komentarzem to jest
        normalne swiństwo. I jest nieprzyzwoite.
        Teraz juz prawie nikt nie zamiesci swojego zestawienia.
        
        hongkonggarden Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.12.05, 01:53
        
        > Kolega H. poszalał objętościowo, i merytorycznie też. I odsunął również w
        > czasie moją listę - do czasu zapoznania się jeszcze z tym oraz owym, za co
        > dzięki wielkie.
        
        Do usług!
        
        Smutno mi troche, ze moja 'plyta roku' nie pojawia sie w zadnych
        podsumowaniach. Ciagle tylko jakies Sufjany (mila plyta, ale nie te emocje...),
        Franze i inne Paski. A dobry soul trzyma sie mocno. Chocby numer finalowy -
        "Sleep To Dream". Powalajacy. Albo takie piekne "ksiezycowe" ballady,
        jak "Just Say So". Bettye LaVette sciela dla mnie konkurencje, polecam mocno
        kazdemu, kto szuka w muzyce emocji i 'duszy'.
        
        Jeden tylko facet zgadza sie ze mną co do "plyty roku 2005". Elvis Costello.
        
        michal
        
        winoman Re: 2 0 0 5 cd. 3 25.12.05, 20:39
        
        > Smutno mi troche, ze moja 'plyta roku' nie pojawia sie w zadnych
        > podsumowaniach.
        (...)
        > Bettye LaVette sciela dla mnie konkurencje, polecam mocno
        > kazdemu, kto szuka w muzyce emocji i 'duszy'.
        >
        > Jeden tylko facet zgadza sie ze mną co do "plyty roku 2005". Elvis Costello.
        
        Gdybym znał, może i u mnie by się pojawiła, zachęcony Twoją opinią poszukam.
        
        Pozdrawiam!
        
        dziewczyna_mickiewicza Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.04.06, 10:20
        
        znalazlam. posluchalam. spodobala mi sie niesamowicie. gdyby nie twoje
        podsumowanie nie mialabym pojecia - dziekuje bardzo:)
        ps. niestety, u mnie plyta roku 2005 byla juz zajeta (wszyscy zapewne wiedza,
        przez kogo;)), ale ta bettye lavette to kawal dobrej muzyki, naprawde:)
    - obly Re: 2 0 0 5 cd. 3 21.12.05, 14:57
      
      ja tylko chciałbym przypomnieć że ci sami kolesie wplątani byli tylko w bardzo
      dobre płyty:
      
      - Koli Szemrany (wyszedlem do sklepu po mleczko nie było... ;)))
      oraz (warszawa lata 20-30)
      - Gusła już jako Lao Che (nawiązania do ogniem i mieczem)
      
      Mają bardzo przemyslane płyty od środka a muza jakby się potem sprawnie sama
      nanizuje na ideę.. wkąpanie siew tej muzie jest baaardzo przyjemne. i każda
      płyta jest inna.
      Jest to rzadkie ostatnio żeby ktos tak bardzo zastanawiał sie nad tym co robi
      why and co chce osiągnąć ;))) i bez kompromisów osiągał to co założone.
    - hongkonggarden Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.12.05, 01:47
      
      >Lao Che. I podzielam Twe zachwyty nad
      > nią. Słucham jej od kilku tygodni często. Co ciekawe, i mnie najbardziej
      > podobają się z niej właśnie "Zrzuty". Znakomity, energetyczny kawałek. I ten
      > tekst: Nie nasza rzecz, nasza rzecz naszą robić rzecz... Na takie zabawy
      słowne
      >
      > pozwalał sobie jedynie mistrz Przybora (no i Janerka).
      
      I wyobraz sobie, ze na koncertach grali to w ok. poltorej minuty...
      
      michal
  - winoman Re: 2 0 0 5 cd. 3 25.12.05, 20:36
    
    > 7. Kate Bush - Aerial
    >
    >
    > Tymczasem na nowym albumie Kasia demoluje. Podzial na dwie plyty jest - na
    > papierze - wrecz szokujacy. Na pierwszej plycie jest muzyka, na drugiej
    > wlasciwie nic sie nie dzieje (ani melodii, ani kompozycji, takie pitu-pitu,
    > ozywiane czasem przez szybszy rytm - choc pewnie tam tez jest sporo do
    > odkrycia)
    
    Właśnie. Moim zdaniem pierwsza płyta jest tylko łagodnym wstępem do drugiej,
    napięcie wciąż rośnie, a ostatnie trzy utwory drugiej płyty, "Somewhere in
    between", "Nocturn" i "Aerial" to prawdziwe arcydzieła. Dla mnie płyta roku,
    przynajmniej w szeroko rozumianej kategorii rockowo-popowej, o drugie miejsce
    walczą Plant i Cave).
    
    Pozdrawiam!
    - grimsrund Re: 2 0 0 5 cd. 3 25.12.05, 21:59
      
      Cave to rok 2004...
      
      Pozdrawiam i witam serdecznie (chyba?) na forumie :))
      - winoman Re: 2 0 0 5 cd. 3 26.12.05, 02:21
        
        grimsrund napisał:
        
        > Cave to rok 2004...
        
        2004 to "Lira Orfeusza ...", ja mam na myśli "B-sides & rarities" :-))
        
        >
        > Pozdrawiam i witam serdecznie (chyba?) na forumie :))
        
        Chyba? Witam :-)
  - grimsrund Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.04.06, 00:32
    
    > 4. Richmond Fontaine - The Fitzgerald
    
    Się zapoznano wreszcie. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I
    doceniono. Oj, doceniono :)
    - pytajnick Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.04.06, 00:49
      
      grimsrund napisał:
      
      > > 4. Richmond Fontaine - The Fitzgerald
      >
      > Się zapoznano wreszcie. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I
      > doceniono. Oj, doceniono :)
      
      Gdyby cała płyta - rzeczywiście śliczna - była taka jak pierwszy utwór, to byłby
      album roku prawdopodobnie.
      
      Zbieg okoliczności - poszukiwałem dziś tego wątku bo do "poppiosenek roku"
      chciałem dodać "Nine million bicycles" Katie Melua.
      - grimsrund Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.04.06, 01:29
        
        Ja może też bym dodał, bo płytę Meluuówny ostatnio przesłuchałem i się
        spodobała, ale w porę mi powiedziano, że to w radiach jakichś tłuką ponoć bez
        litości :)
        
        A wracając do Fontaine'a - jak teksty piosenek zazwyczaj zlewam ciepłym moczem,
        tak tutaj po prostu nie dały się one zignorować. Z niewieloma innymi artystami
        tak miałem - przede wszystkim Dylan, a z młodszych Jim White, może kilku innych
        jeszcze... Znaczy się - Willy Vlaut pisać umi.
        
        dziewczyna_mickiewicza Re: 2 0 0 5 cd. 3 22.04.06, 10:22
        
        > Ja może też bym dodał, bo płytę Meluuówny ostatnio przesłuchałem i się
        > spodobała,
        
        ech, grim, daj spokoj - zawiodlam sie na tobie;) - nudne to jak diabli
        przeciez, poza tym nic specjalnego golnie muzycznie, wokalnie dziewczynka tez
        nie powala...
        
        hennessy.williams Re: 2 0 0 5 cd. 3 23.04.06, 00:03
        
        Muzycznie to nie jest najgorsze. Niektóre kompozycje są bardzo przyzwoite. Ale
        brzmienia jej głosu jakoś nie jestem w stanie strawić. Sorry, ale brzmi prostacko.
        
        grimsrund Re: 2 0 0 5 cd. 3 23.04.06, 02:09
        
        Prostacko, nie prostacko - ale za to jaka ładna jest ;))
        
        hennessy.williams Re: 2 0 0 5 cd. 3 23.04.06, 10:53
        
        O, widzisz pan.
        I tutaj nie mogę się nie zgodzić :)

janek0 Prośba... 21.12.05, 15:10

do następnych piszących swoje listy. Czy możecie nie wklejać ich z wordów czy
temu podobnych, a jeśli już wkleicie to poprawić w przeglądarce ? Bo się będzie
łamanie rozlatywać, tak jak koledze Ogródkowi się rozleciało, i trudno się to
czyta. Może też (chociaż sam jestem winny takich praktyk <bije się w piersi>)
dałoby się zrobić oddzielnie listę+recenzje i osobno samą listę ? (Może doróbmy
osobny wątek 2005 - listy, tak, żeby było czytelnie ?)

A w ogóle, to dzięki za wyczerpujący głos, chociaż z częścią tego co piszesz (i
czego nie piszesz) się nie zgadzam (np. z wysoką pozycją Alligator, Lao Che,
entuzjazmem dla Spoon i Gorillaz, prze-prze-prze-hajpowanym Anthonym, brakiem
Sufjana, obwieszczeniem końca alt country, i wyciąganiem za uszy Dekoral). Ja
może coś napiszę w styczniu...

jack9 Re: Prośba... 21.12.05, 15:58

janek0 napisał:

> do następnych piszących swoje listy. Czy możecie nie wklejać ich z wordów czy
> temu podobnych, a jeśli już wkleicie to poprawić w przeglądarce ? Bo się
będzie
> łamanie rozlatywać, tak jak koledze Ogródkowi się rozleciało, i trudno się to
> czyta. Może też (chociaż sam jestem winny takich praktyk <bije się w piersi
> >)
> dałoby się zrobić oddzielnie listę+recenzje i osobno samą listę ? (Może
doróbmy
> osobny wątek 2005 - listy, tak, żeby było czytelnie ?)

Popieram
mam wrażenie że ten wątek mógłby juz służyć wyłacznie do dyskusji o liście
michał (bo jest o czym dyskutować) a i tak sie zrobił obszerny i troche trudny
w obsudze.
Popieram równiez to że powinien siepojawić osobny wątek z samymi listami ( bez
kometarzy) taki wątek bedzie potem łatwo zamienić w podsumowanie całego Forum

Swoją listę mam gotową
- pszemcio1 Re: Prośba... 21.12.05, 21:25
  
  jack9 napisał: > Swoją listę mam gotową
  
  dawaj!!!
hongkonggarden Re: Prośba... 22.12.05, 02:07

> dałoby się zrobić oddzielnie listę+recenzje i osobno samą listę ? (Może
doróbmy
> osobny wątek 2005 - listy, tak, żeby było czytelnie ?)

Achtung! Tylko zeby nie bylo tak, ze rzuci sie samą liste, bez komentarza. Bo
tak wtedy moze byc... I wtedy bedą to listy dla ksiegowych...

> A w ogóle, to dzięki za wyczerpujący głos, chociaż z częścią tego co piszesz >
(i
> czego nie piszesz) się nie zgadzam

Tom oczywiscie lista subiektywna. Obiektywna (w miare mozliwosci) na pewno
bylaby inna. Ale po co mam sie trudzic jakimis obiektywnymi osądami, jak moge
po prostu walnąć, co mnie ruszylo najbardziej w tym roku.

>(np. z wysoką pozycją Alligator,

Ostatnio posluchalem znow po pewnym czasie i zabrzmiala jeszcze lepiej niz
kiedys... * * * * *

>prze-prze-prze-hajpowanym Anthonym,

13. miejsce to za wysoko??? Dla TAKIEJ plyty??? Jasne, mnostwo podobnych plyt
soulowych kiedys powstalo - pisalem to wielokrotnie, Antony nie jest w zadnym
razie oryginalny, po prostu nagral dobrą plytę soulową w starym stylu w
czasach, kiedy sie takich plyt nie nagrywa - ale plyta jest naprawde dobra.
Dlatego u mnie na miejscu 13. Serio myslisz, ze powinna byc nizej?

>brakiem
> Sufjana,

Dla mnie przereklamowany, sorry. I wyprany z emocji. Jakos nie moge ich
uslyszec, za dziesiatym przesluchaniem. Argumenty, ze te emocje są "podskorne",
jakos do mnie nie przemawiają. Ale moze ja za duzo soulu slucham, muzyki, gdzie
emocje są najwazniejsze. Isley Brothers ostatnio ze srodkowego,
psychodelicznego, jeszcze nie funkowego okresu chwycilem - rewelacja! I gdzie
tu takiemu Sufjanowi do nich???

>obwieszczeniem końca alt country,

Dwa koncerty w Warszawie: Bonnie Prince Billy i Lambchop. Dwie niekwestionowane
gwiazdy alt.country. Dwa fenomenalne koncerty. I nic wspolnego z alt.country
nie miały. Wniosek nasuwa sie sam: poszli juz duzo dalej, rozwineli sie. I
kropka.

>i wyciąganiem za uszy Dekoral

Obiektywnie zgoda - plyta normalna, jakich moze i calkiem sporo. Subiektywnie -
ZEEEEEEEEEW CTUHLUUUUUUUUUUUUUUU!!!!

michal
PS. Twoja tegoroczna skladanka jest swietna!!!
- janek0 Re: Prośba... 24.12.05, 00:53
  
  hongkonggarden napisał:
  
  > > A w ogóle, to dzięki za wyczerpujący głos, chociaż z częścią tego co pisz
  > esz (i czego nie piszesz) się nie zgadzam
  > Tom oczywiscie lista subiektywna. Obiektywna (w miare mozliwosci) na pewno
  > bylaby inna. Ale po co mam sie trudzic jakimis obiektywnymi osądami, jak moge
  > po prostu walnąć, co mnie ruszylo najbardziej w tym roku.
  Nie ma list innych niż subiektywne. Ale nie zaczynajmy może TEJ dyskusji ;)
  
  > >(np. z wysoką pozycją Alligator,
  > Ostatnio posluchalem znow po pewnym czasie i zabrzmiala jeszcze lepiej niz
  > kiedys... * * * * *
  Tutaj muszę odszczekać. Oczywiście (w typowy sposób dla siebie) pomyliłem
  artystę: miałem na myśli nie The National, tylko Wolf Parade, którego to
  nieszczęścia ty szczęśliwie nie wymieniasz. No, trochę mnie usprawiedliwia to,
  że i jedno i drugie ma coś wspólnego ze zwierzętami :)
  
  > >prze-prze-prze-hajpowanym Anthonym,
  > 13. miejsce to za wysoko??? Dla TAKIEJ plyty??? Jasne, mnostwo podobnych plyt
  > soulowych kiedys powstalo - pisalem to wielokrotnie, Antony nie jest w zadnym
  > razie oryginalny, po prostu nagral dobrą plytę soulową w starym stylu w
  > czasach, kiedy sie takich plyt nie nagrywa - ale plyta jest naprawde dobra.
  > Dlatego u mnie na miejscu 13. Serio myslisz, ze powinna byc nizej?
  Absolutnie uważam, że nie zasługuje na miejsce wśród najlepszych płyt roku.
  Wokal tego pana mi się kojarzy z Michałem Bajorem :D (te straszne wibrata),
  kompozycyjnie jest przeciętnie, a tekstowo raczej słabo (aspekt hmm
  transseksualny tego dzieła jakoś do mnie nie przemawia, zbyt oczywisty jest). I
  z tym soulem też bym polemizował, chociaż np. my lady story kołysze soulowo, i
  owszem.
  
  > >brakiem
  > > Sufjana,
  > Dla mnie przereklamowany, sorry. I wyprany z emocji. Jakos nie moge ich
  > uslyszec, za dziesiatym przesluchaniem. Argumenty, ze te emocje są "podskorne"
  > jakos do mnie nie przemawiają. Ale moze ja za duzo soulu slucham,
  Bo Sufjan jest wyrafinowany, znacznie bardziej niż A&TJ, i śmiem twierdzić, że
  bardziej niż większość soulu <zakłada kask>. Weźmy taki Casmir Pulaski Day,
  kawałek który jest zbudowany na kontraście między tekstem i aranżacją/melodią, i
  właśnie dlatego jest tak porażający. Gdyby z tego zrobić minimalistyczny utworek
  w minorowej tonacji i dać Anthonemu, to by była katastrofa. A neutralna
  interpretacja Sufjana jeszcze tutaj dokłada...
  
  > >obwieszczeniem końca alt country,
  > Dwa koncerty w Warszawie: Bonnie Prince Billy i Lambchop. Dwie niekwestionowan
  > gwiazdy alt.country. Dwa fenomenalne koncerty. I nic wspolnego z alt.country
  > nie miały. Wniosek nasuwa sie sam: poszli juz duzo dalej, rozwineli sie. I
  > kropka.
  To trochę tak, jakby ogłaszać koniec rocka po tym, jak McCartney nagrał oratorium :>
  
  > PS. Twoja tegoroczna skladanka jest swietna!!!
  
  Wszystkie moje składanki są świetne ;^)
  - hongkonggarden Alt.country is dead. Undead! Undead! 24.12.05, 15:33
    
    > > >(np. z wysoką pozycją Alligator,
    > > Ostatnio posluchalem znow po pewnym czasie i zabrzmiala jeszcze lepiej ni
    > z
    > > kiedys... * * * * *
    > Tutaj muszę odszczekać. Oczywiście (w typowy sposób dla siebie) pomyliłem
    > artystę: miałem na myśli nie The National, tylko Wolf Parade, którego to
    > nieszczęścia ty szczęśliwie nie wymieniasz. No, trochę mnie usprawiedliwia to,
    > że i jedno i drugie ma coś wspólnego ze zwierzętami :)
    
    Oj, Wolf Parade i The National to kompletnie inne bajki. A "Alligator" to
    naprawde znakomita plyta, mocno polecam.
    
    >A neutralna
    > interpretacja Sufjana jeszcze tutaj dokłada...
    
    Mimo wszystko nie lubie neutralnych interpretacji. Bezjajeczne takie. A teraz
    wlasnie Święta, to i jaja bezwzglednie konieczne! U Sufjana ich nie ma.
    Moglby zaspiewac swietną piosenke Kur z plyty P.O.L.O.V.I.R.U.S. o zwyczajach w
    Babilonie...
    
    > > >obwieszczeniem końca alt country,
    > > Dwa koncerty w Warszawie: Bonnie Prince Billy i Lambchop. Dwie niekwestio
    > nowan
    > > gwiazdy alt.country. Dwa fenomenalne koncerty. I nic wspolnego z alt.coun
    > try
    > > nie miały. Wniosek nasuwa sie sam: poszli juz duzo dalej, rozwineli sie.
    > I
    > > kropka.
    > To trochę tak, jakby ogłaszać koniec rocka po tym, jak McCartney nagrał
    oratori
    > um :>
    
    A jednak bede sie upieral. No bo to jest tak: Lambchop nagral dwie plyty
    soulowe spod znaku Motownu - bez dwoch zdan (z czego zresztą Wagner jest bardzo
    dumny). Bonnie Prince Billy przyjechal do Warszawy i dal taki czadowy koncert
    elektryczny, ze hej. Banhart gra sambę. Wilco na ostatniej plycie przywalilo
    juz w pierwszym numerze taaaaaaką solówą gitarową, niemal niekonczącą się, co
    nie ma juz kompletnie nic wspolnego z alt.country. I to są przeciez glowni
    dotychczasowi przedstawiciele tego stylu. A inni, jak np. Richmond Fontaine,
    usunęli z instrumentarium (celowo, jak mowią w wywiadach) steel guitar i
    wszystko, co sie z country kojarzy.
    Natomiast klasyczną plyte alt.country nagral... Frank Black.
    Dlatego postawilem taką tezę, jasne, ze ryzykowną, ale pewne podstawy widzę. I
    temat do dyskusji, oczywiscie. Najlepiej przy piwie.
    
    michal
    - kubasa Re: Alt.country is dead. Undead! Undead! 24.12.05, 16:08
      
      hongkonggarden napisał:
      
      > A teraz
      > wlasnie Święta, to i jaja bezwzglednie konieczne! U Sufjana ich nie ma.
      > Moglby zaspiewac swietną piosenke Kur z plyty P.O.L.O.V.I.R.U.S. o zwyczajach
      > w Babilonie...
      
      UHUHUHUHAHAHAHAH ale śmieszne, polaliśmy wszyscy :|
      - grimsrund Re: Alt.country is dead. Undead! Undead! 24.12.05, 22:48
        
        Też bym się pośmiał, ale tylko gdyby to śmieszne było... :)
        
        Swoją drogą percepcja to jednak niesamowicie subiektywna rzecz. Dla mnie tutaj
        właśnie mamy do czynienia z niemożliwym do podważenia potwierdzeniem owej tezy.
        
        hongkonggarden Re: Alt.country is dead. Undead! Undead! 26.12.05, 02:08
        
        > Też bym się pośmiał, ale tylko gdyby to śmieszne było... :)
        
        Serio nie rozumiem, co takiego jest w tym Sufjanie, pomijając zrzynki.
        Ładne melodie, niezle teksty. Zero emocji. Za dwa lata juz o tej plycie nie
        bede pamietal. Jakze inaczej brzmi przy niej tegoroczna plyta koncertowa
        Morrisseya, ktora ma wszystko: melodie, teksty, emocje i porywa w dodatku... Ja
        wiem, ze odbior muzyki to kwestia gustu itd., ale nie widze na razie argumentow
        przemawiajacych przeciwko brakowi emocji na tej plycie. A muzyka "neutralna"
        (zwlaszcza w przypadku głosu) juz zupelnie do mnie nie przemawia, nawet jesli
        teksty są mocne. I tyle.
        
        michal
        
        janek0 Re: Alt.country is dead. Undead! Undead! 28.12.05, 15:10
        
        hongkonggarden napisał:
        
        > Serio nie rozumiem, co takiego jest w tym Sufjanie, pomijając zrzynki.
        Rozumiem, że się zgadzasz ze mną w sprawie zrzynek. To pomóż mi trochę: z czego
        zrzyna Sufjan, poza Reichem ?
- dziewczyna_mickiewicza Re: Prośba... 22.04.06, 12:14
  
  > Dwa koncerty w Warszawie: Bonnie Prince Billy i Lambchop. Dwie
  > gwiazdy alt.country. Dwa fenomenalne koncerty. I nic wspolnego z alt.country
  > nie miały. Wniosek nasuwa sie sam: poszli juz duzo dalej, rozwineli sie. I
  > kropka.
  
  gdyby od czasu 'grievous angel' parsonsa nic sie w alt.country nie zmienilo to
  byloby co najmniej dziwne... na koncercie lambchop bylam - zaiste wspanialy -
  ale nie powiedzialabym, ze jest on jednoczesnie potwierdzeniem smierci nurtu, z
  ktorego wyszli kurt w. i jego ekipa. rozwoj danego gatunku, a takze
  poszukiwania jego przedstawicieli nie powinny byc chyba odczytywane jako
  koniec, a jako punkt wyjscia do czegos nowego. jak dla mnie samo szufladkowanie
  muzykow ciasno w gatunkach jest idiotyzmem - i im mniej sie mieszcza w tych
  szufladkach, tym lepiej dla mnie, jako sluchacza:) a z alt.country zawsze
  (przynajmniej dla mnie) bylo tak, ze to kytykom ten termin ulatwil wlasnie
  szufladkowanie artystow, ktorych nie mogli ot tak wrzucic pod 'country', 'folk'
  czy 'rnr'. co do 'poszukiwan', posluze sie moim ulubionym odnosnikiem, ktory
  akurat tutaj pasuje jak ulal: pomiedzy 'heartbreakerem' a 'cold roses' i 'jcn'
  (bo obie, a juz szczegolnie druga mozna spokojnie pod alt.country podpiac)
  adams nagral sporo 'innych' rzeczy (m.in. folkrockowe 'gold' i
  gitarowy 'rock'n'roll'), co nie przeszkodzilo mu z powrotem wrocic w muzyczne
  rejony debiutu.
  eksperymenty i pozorne 'odchodzenie' od zrodla dziala raczej na korzysc gatunku
  niz na jego szybkie wymarcie, ale moze sie myle;)
  - grimsrund Re: Prośba... 23.04.06, 11:11
    
    I dobrze. Precz z etykietkami! Na przykład ostatnio słuchałem sobie pana Masona
    Jenningsa. Niby nie oryginalny, a płyta krótka, bo jakieś 31 minut, do tego coś
    o polityce bredzi, trochę jak młody Dylan. Ale jak dobrze się słuchało - ani
    przez chwilę nie zastanawiałem się czy to altkantry, czy folk czy inne ****wico.
    
    A tak przy okazji - zapomniałem powitać zmartwychwstałą nam Dziołchę! :)
    - dziewczyna_mickiewicza Re: Prośba... 23.04.06, 11:17
      
      > A tak przy okazji - zapomniałem powitać zmartwychwstałą nam Dziołchę! :)
      
      witam witam. to nie ja zmartwychwstalam a moj komputer (wreszcie!!!).
      
      a tak z innej beczki zapytam: nie masz moze grim jakiejs plyty the wallflowers?
      - grimsrund Re: Prośba... 23.04.06, 11:41
        
        Może mam BREACH i BRINGING DOWN THE HORSE.

o_k_o Re: 2 0 0 5 22.12.05, 11:51

też swoją będę miał dopiero w styczniu
poprzeczka została zawieszona wysoko
więć trzeba się przygotować

pszemcio1 Re: 2 0 0 5 22.12.05, 13:37

Moje podsumowanie 2005. Starałem się streszczać. Nie wiem jak wam, ale mi się
rok całkiem podobał

25. White Stripes – „Get behind me satan” – wyobrażam sobie że niezbyt wielu
forumowiczów ich wymieni. Ja jednak konsekwentnie będę twierdził, że to kapela
godna uwagi. Na szacunek zasługuje fakt że tym albumem nie odcięli kuponu od
Elephanta. Krok do przodu + świetny koncert w Gdyni (co tez rzutuje na moja
ocenę)

24. Bright eyes – „I’m Awake its morning” – daleki jestem od zachwytów, jakie
towarzyszyły premierze tego albumu. Mało tego, według mnie zarówno „Fevers and
mirrors” jak i „Lifted” były albumami kompozycyjnie lepszymi. Ale nie sposób
pominąć tego wydawnictwa w podsumowaniu, bo mimo wszystko to jednak
nadal „trzymanie klasy.” No i jest jeden absolutny killer - „First day of my
life”

23. Art. Brut – „Bang Bang rock and roll” - trudno ukryć uśmiech gdy słucha się
tych prościutkich nagrań. Wokalista, który nie bardzo potrafi śpiewać, świetne
teksty o tym jak „mój młodzy brat odkrył rocka” itd. Najbardziej imprezowa
płyta roku. Produkt raczej jednego sezonu, ale uroczy trzeba przyznać.

22. Elbow – „Leadders of the free world” – byłem chyba jedyną osobą na świecie,
która grymasiła po wysłuchaniu tej płyty. Ale spokojnie, nie jest źle. Po
prostu wymagam więcej bo jako fan Elbow chciałbym, by nagrywali rzeczy wielkie.
A oni po prostu stworzyli kolejną pełną uroku i ciepła płytę. Na zimę jak
znalazł

21. Smog – „A river aint to much to love” - trochę obsesyjnie w tym roku
podchodzę do Callahana. Ciągle mam wrażenie że niezbyt to doceniany u nas
artysta. Kolejny jego album to bardzo oszczędne w dźwięki „smędzenie z klasą”.
Nie wszyscy to lubią, ja uwielbiam.

20. Mercury Rev – „Secret Migration” – kolejna kapela, która według wielu
wydała album będący rozczarowaniem. Bzdura! Posłuchajcie raz
jeszcze „Vermillion” albo „First time mother’s Joy”. W przypadku takich kapel
zawsze jest problem, bo jak się wydaje „All is dream” i „Deserts Songs” to
trudno potem sprostać wymaganiom. Ale wystarczy spróbować odciąć się od
przeszłości, a ten krążek zasmakuje zupełnie inaczej

19. Wilderness – „Wilderness” – Rzecz mroczna i posępna, wciągająca choć
monotonna. Duży wpływ wokalu Johna Lydona z Sex Pistols. Mało takich klimatów
ostatnio

18. Oasis – „Dont believe the truth” – nie tylko w nich nie wierzyłem; ja nawet
nie byłem ich fanem. I stała się rzecz dziwna – od tego albumu jestem. Jak dla
mnie ich najlepsza rzecz, najsurowsza, najbardziej rockowa i zadziorna. I tylko
jedna refleksja – cos takiego mieli wydać po „(Whats the story) morning glory?”

17. Bloc Party – „Silent Alarm” – Gang of Four przeżywa dziś wielki powrót nie
za sprawą nagrywania na nowo starych albumów, a za sprawą inspiracji, jakie z
nich czerpią młodzi. Bloc Party stoją na czele stawki. Gdyby cały album był
taki jak pierwsza połowa, byłaby pierwsza dziesiątka

16. Maximo Park – „Certain Tigger” – musiał wreszcie powstać taki album; tak
bardzo angielski. Jak dla mnie najlepsze melodie od czasów „Parklife”.

15. Doves – „Some cities" – Nie byłem zachwycony „Last broadcast” i pewnie
dlatego przyjąłem „Some cities” z taka ulgą. Nie obchodzi mnie, że się
powtarzają; jak dla mnie tak przejmujące rzeczy jak „Walk on fire” mogą
nagrywać do końca kariery.

14. Clap your hans say yeah – s/t – uwielbiam wokalistów tak wiele
zawdzięczających Talking heads i Modest mouse. Surowy album nowojorczyków po
każdym przesłuchaniu wciąga bardziej i doskonale rokuje na przyszłość. Inna
sprawa, że gdyby nie Pitchfork, pewnie nikt by o nich nie słyszał.

13. Devendra Banhart – „Cripple crow” - płyta za długa, ale to nie zmienia
faktu, że tego neo-hippisa się nie da nie lubić.

12. Antony And The Johnsons – „I am the bird now” – Antony ma swoje 5 minut
(mam nadzieję że nawet więcej). Zrozumiem jeśli ktoś stwierdzi, że ten wokal
jest irytujący; zrozumiem jeśli ktoś powie, że teksty typu „pewnego dnia będę
piękna kobietą” nie wszystkich wprawia w euforię. Dla mnie fakt że Antony jest
transseksualistą dodaje dziełu niezbędnej dozy perwersji (nie wątpię, że dzięki
niej Lou Reed tak bardzo chciał wypromować Antonego). Nie wątpię też, że każdy
z tych utworów to taka soulowa perełka. A wykonany z Boyem Georgem „You are my
sister” to prawdziwy przejaw geniuszu.

11. My morning Jacket – „Z” – Ten album ma kilka oblicz. Tradycyjne, czerpiące
z klasyki rocka (Young się klania) jak i to nowsze (Flaming lips, Mercury rev,
wokalnie – Satchel). Nie ukrywam że My Morning Jacket bardziej pasują mi w tej
drugiej opcji. Dwa pierwsze songi z tej płyty to killery absolutne. Ale też bez
przesady – całość jest niesamowicie równa. Bravo!

10. The boy least likely to – „The best party ever” - gdyby spojrzeć na nich
pod kątem inspiracji, pewnie by się okazało, że to nic wielkiego. Ale ten
zespół ma to coś. Aura, infantylizm, opowieści o nocnych zwidach, potworach i
pająkach, ujęte w ramy beatlesowskich melodii bardzo mi odpowiadają. Tylko
szkoda że nie zaistnieli bardziej. Może po następnej płycie...

9. Sigur Ros – „Takk...” – gdyby odjechali dalej w klimaty „()”, pewnie nawet
bym po to nie sięgnął. Ale „Takk...” to powrót do piosenek (no dobra – pieśni).
Poszerzyli środki wyrazu (momentami to rockowy album – oczywiście w takim
zakresie, w jakim rockowy album może nagrać Sigur) no i potwierdzili że nie są
kapelą jednej płyty.

8. The New Pornographers – „Twin cinema” – nie jest łatwo nagrać zbiór tak
nośnych, gitarowych piosenek bez popadania w banał. Tak naprawdę pod tymi
gitarami kryje się bezwstydny pop najwyższej klasy.

7. Animal Collective – „Feel” – nie mogę już czytać tekstów, w których
nieustannie formułowane są porównania do „Pet Souns”. Ok., trudno o inne
skojarzenia niż Beach Boysi, ale trzeba przyznać że Animal Collective
wykorzystują ich tradycje jedynie jako środek do tworzenia czegoś absolutnie
swojego. I choć to album nierówny, to siła (wręcz geniusz) takich utworów
jak „Grass” czy „Banshee Beat” winduje ich w tym podsumowaniu bardzo wysoko

6. Sufjan stevens – „Illinois” – był czas gdy myślałem: „album roku”. Dziś nie
jestem już tak pełen euforii choć to nadal ścisła czołówka. Fakt – płyty za
długa, zyskałaby gdyby ja skrócono o 3 utwory. Ale z drugiej strony – co
wyrzucić (???!!!), skoro całość tak równa, bogata w brzmienia i tak umiejętnie
poukładana. Wypada się pokłonić i czekać na kolejne odsłony historii Ameryki.

5. Wolf Parade – „Apologies to the Queen Mary” – Wolf parade są cool, Wolf
Parade są kumplami Arcade Fire, Wolf Parade są z Kanady. Dawno nie było
wydawnictwa, które byłoby tak bardzo trendy (nie u nas oczywiście), a
jednocześnie tak dobre. Wyrasta z tego jakaś nowa fala (Arcade Fire, Clap Your
Hands..., Wolf Parade). Nie sadzicie?

4. Andrew Bird – „Mysterius production of eggs” – Andrew, skrzypek z Chicago
zaskoczył wszystkich. Od lat nagrywał świetne albumy, ale żeby aż tak? Gość ma
teraz taki status, że na kolejne krążki będziemy czekać jak na albumy Sufjana.
I bardzo dobrze.

3. Eels

pszemcio1 Re: 2 0 0 5 22.12.05, 13:39

3. Eels – „Blinking lights and other revelations” – Nikt już niczego nie
oczekiwał. Mało kto pamiętał o Marku Everettcie. A tu co? Ano najlepszy krążek
w karierze i do tego podwójny (nie odzwierciedlają tego roczne podsumowania,
ale odzwierciedlają recenzje) Opowieść o życiu ujęta z perspektywy gościa,
który wszystko już stracił („Hey man! Now you really living!”)

2. Broken social scene – „Broken Socvial Scene” – Szczęka opadła gdy to
usłyszałem. Czekanie na ten album to była katorga (Podołają? Uniosą ciężar „You
Forgot...”?) No i jest! Płyta, która jak dla mnie przebija wszystko co
stworzyli do tej pory i sprawia, że Broken Social Scene jawi się jako
najważniejszy zespół ostatnich lat. Wyobrażam sobie ten nastrój w studiu gdzie
jest ponad dwudziestu członków zespołu. Ten klimat gdy jedni jammują, inni piją
piwo, kawę, herbatę, rozmawiają o literaturze, potem ktoś się dołącza do
grających, ktoś odchodzi, przyjacielska luźna atmosfera. Tak brzmi ten krążek,
serio

1. Bonnie Prince Billy & Matt Sweeney – Superwolf – nie miałem wątpliwości
(Bonnie to obecnie najbliższy maj duszy artysta). Dzięki współpracy ze
Sweeneyem powstał jak dla mnie najlepszy album w karierze tego gościa. Coś
zaiskrzyło. Brak słów. Czapki z głów.
roar Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:07

> 7. Animal Collective – „Feel” – nie mogę już czytać tek> stów, w których
> nieustannie formułowane są porównania do „Pet Souns”. Ok., trudno o inne
> skojarzenia niż Beach Boysi

Say, nakieruj mnie na jakiś taki tekst, bo się nie spotkałem...

Swoją drogą, jeśli tak, to rzeczywiście jakieś poronione skojarzenie. Mocno nie na miejscu.

Chociaż, patrząc na to z trzeciej strony, "Pet Sounds" byłby znakomitym tytułem na płytę zespołu nazwanego Zwierzęcym Kolektywem...
- pszemcio1 Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:39
  
  może wymieniłem Pat souns dlatego że kojarze beach boysów z ta plyta (jak
  zreszta większość), ale przecież beach boysi sa przywoływani w ich recenzjach
  stale
  
  www.themilkfactory.co.uk/reviews/ac_feels.htm
  pitchforkmedia.com/record-reviews/a/animal-collective/feels.shtml
  www.przekroj.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=908&Itemid=52
  nie chce mi się wiecej szukać
  - roar Re: 2 0 0 5 22.12.05, 16:51
    
    Ach, widzę, o co chodzi. Trochę niefortunnie to sformułowałeś, to jest raczej próba opisu za pomocą podobieństw do powszechnie znanego kanonu (no i faktycznie można się takowych dopatrzyć, choćby w złożonych harmoniach wokalnych...), niż frontalne przyrównywanie obu tych zespołów do siebie (Na to to się jeden tylko Przekrój się "odważył", he he.), które to by było co najmniej dziwne...
    
    A tak swoją drogą, Beach Boysi albo Beatlesi to są przywoływani w co drugiej recenzji, obawiam się... Przynajmniej w muzyce z kręgu moich zainteresowań. Człowiek po pewnych czasie już po prostu nie zwraca uwagi; tak jak ja nie zwróciłem tutaj. (a Przekrój przecież wcześniej czytałem, Pitchfork zresztą też...)
ihopeyouwilllikeme Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:24

25. White Stripes – „Get behind me satan” – wyobrażam s
> obie że niezbyt wielu
> forumowiczów ich wymieni.

U mnie na pewno będą, i to wysoko. Rewelacyjna, najlepsza płyta w karierze
rewelacyjnego zespołu.
- pszemcio1 Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:46
  
  ihopeyouwilllikeme napisał:
  > U mnie na pewno będą, i to wysoko. Rewelacyjna, najlepsza płyta w karierze
  > rewelacyjnego zespołu
  
  a bo ostatnio obserwuje że po tym jak byli cool, teraz fajnie jest mówic jacy
  sa nie cool. co mnie powiem szczerze nieco drażni
  - ihopeyouwilllikeme Re: 2 0 0 5 22.12.05, 16:59
    
    > a bo ostatnio obserwuje że po tym jak byli cool, teraz fajnie jest mówic jacy
    > sa nie cool. co mnie powiem szczerze nieco drażni
    
    Mnie tak samo. Miałem o tym nawet wspomnieć w wątku o Przekroju. Zresztą w
    ogóle są artyści, z których cool jest się na tym forum naigrywać..
    - ilhan Re: 2 0 0 5 22.12.05, 18:05
      
      ihopeyouwilllikeme napisał:
      
      > Mnie tak samo. Miałem o tym nawet wspomnieć w wątku o Przekroju. Zresztą w
      > ogóle są artyści, z których cool jest się na tym forum naigrywać..
      
      Na każdym są tacy. Luz.
ilhan Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:28

Też nie zauważam aż tak dużego związku "Pet Sounds" z "Feels".

Nie przesadzałbym również z aż takim rockerstwem "Don't Believe The Truth". Znacznie bardziej surowy, wręcz punkowy jest debiut. Zresztą, to chyba nie na tej płaszczyźnie powinny się te płyty ścigać. Nowy Oasis ma po prostu najlepsze piosenki od 1997.
- pszemcio1 Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:47
  
  > Nie przesadzałbym również z aż takim rockerstwem "Don't Believe The Truth".
  Zna
  > cznie bardziej surowy, wręcz punkowy jest debiut. Zresztą, to chyba nie na
  tej
  > płaszczyźnie powinny się te płyty ścigać. Nowy Oasis ma po prostu najlepsze
  pio
  > senki od 1997
  
  rzekłeś:) acz przyznasz że przy be here now i what the story i standing...
  brzmi surowo
  - ilhan Re: 2 0 0 5 22.12.05, 14:55
    
    pszemcio1 napisał:
    
    > rzekłeś:) acz przyznasz że przy be here now i what the story i standing...
    > brzmi surowo
    
    Rzekłem :)
    Przyznaję - "What's The Story" to płyta bliższa latom 60., "Be Here Now" naładowana efektami, "Standing" z inklinacjami w stronę lekkiej psychodelii, klawiszy etc.
    - jack9 Re: 2 0 0 5 23.12.05, 23:07
      
      Rok 2005 był wg mnie rokiem bardzo udanym, wyszło sporo dobrych płyt, kilka
      bardzo dobrych i wiele przyzwoitych, dziwne bo mająć w tym roku wyjątkowo
      mało "wolnego" czasu, zdołałem wysłuchać całą masę płyt.
      A było tak:
      
      1. Piano magic -"Disaffected"
      Płyta która najlepiej w tym roku przetrwała próbę czasu -słucham jej od
      początku roku i ciągle porusza. Słyszę jak niektórzy marudzą że to tylko pop
      ale dla mnie to wystarczy na nr 1
      
      2. Silver mt zion- "Horses In The Sky"
      Silver mt Zion grają ciągle w swoim stylu ale chyba przystępniej niż na
      wcześniejszych płytach. Na Horses pojawia się więcej żydowskiego folkloru i
      jeszcze więcej rozbudowanych wokali .God bless our dead marines to utwór przez
      duże U...;) -jeden z najlepszych jakie słyszałem od lat. Niewiele tej płycie
      zabrakło do nr 1
      
      3. Sigur ros -"Takk"
      Tylko troche słabiej niż na ( ) - dlatego "tylko" nr 3
      
      4. Hood -"Outside Closer"
      Hood jak to Hood - doskonałe połączenie elektroniki i gitarowego, emocjonalnego
      grania
      
      5. Fields of the nephilim- "Mourning Sun"
      Świetny powrót po 15 latach. Płyta bliska legendarnemu Elisium. Na tyle bliska
      że wystarczyło na 5 pozycje
      
      6. Editors- "Back Room"
      Można narzekać że Editors grają podobnie do tych czy owych ale to po prostu
      dobre melodyjne kawałki
      
      7. Depeche Mode - "Playing The Angel"
      Może przez sentyment "aż" 7 miejsce - no ale to najlepsza płyta DM od 10 lat
      
      8. New model army- "Carnival"
      NMA jak zawsze pełni szczerości, energiczni, wojowniczy ale również romantyczni
      
      9. God is an astronaut- "All Is Violent, All Is Bright"
      Moje odkrycie roku 2005. W muzyce God Is An Astronaut jest i Mogwai i Sigur Ros
      i jeszcze trochę dzwieków które bardzo lubię
      
      10. Peter Ulrich- "Enter The Mysterium"
      Perkusista Dead Can Dance próbuje nam przypomieć jak to było gdy grał w zespole
      
      11. Northern chorus- "Bitter Hands Resign"
      12. Lisa Gerrard- "A Thousand Roads"
      13. Nicola Hitchock- "Passive Aggressive"
      14. Yann Tiersen- "Les Retrouvailles"
      15. Stuart Staples- "Lucky Dog Recordings"
      16. Kate Bush- "Aerial"
      17. Anthony and the johnsons- "I Am A Bird Now"
      18. White birch - "Come Up For Air'
      19. Savoy Grand - "People And What They Want"
      20. Malory- "The Third Face"
      
      Płyty w trzeciej dziesiątce to troche taka poczekalnia - mają szanse na awans
      gdy się zdołam lepiej z nimi zapoznać, bo jakoś się tak złożyło że nie chwyciły
      wystarczająco mocno przy pierwszych słuchaniach
      
      21. Arab Strap - "The Last Romance"
      22. Patrick Wolf - "Wind In The Wires"
      23. National - "Alligator"
      24. Mercury Rev -"The Secret Migration"
      25. Logh - "A Sunset Panorama"
      26. Aarctica - "Bleeding Light"
      27. Sufjan Stevens- "Illinoise"
      28. My Morning Jacket - "Z"
      29. Echo And The Bunnymen - "Siberia"
      30. Lacrimosa- "Lichtgestalt"
      - nemrrod Re: 2 0 0 5 25.12.05, 16:04
        
        jack9 napisał:
        
        > 4. Hood -"Outside Closer"
        > Hood jak to Hood - doskonałe połączenie elektroniki i gitarowego,
        > emocjonalnego grania
        
        Doskonałe połączenie elektroniki i gitarowego grania to było na "Cold House", a
        "Outside Closer" nijak zrozumieć nie mogę. Nudzi mnie ta płyta okropnie, tym
        bardziej dziwi mnie fakt, że już kilka osób umieściło ten album na wysokich
        pozycjach... Jest tam tylko jeden ciekawy kawałek - przebojowy, ale w ogóle
        niehoodowy "The Lost You". Spodobało mi się coś tam jeszcze, jak ostatnio
        słuchałem, ale za późno, do rankingu się na pewno nie załapie :P
aimarek Re: 2 0 0 5 25.12.05, 12:09

pszemcio1 napisał:

> 5. Wolf Parade – „Apologies to the Queen Mary” – Wolf parade są cool, Wolf
> Parade są kumplami Arcade Fire, Wolf Parade są z Kanady.

Klasyczna konstrukcja. Pszemcio, aplikuj do "Teraz Rocka".
- pszemcio1 Re: 2 0 0 5 25.12.05, 14:12
  
  aimarek napisał:
  > > 5. Wolf Parade – „Apologies to the Queen Mary” –
  > Wolf parade są cool, Wolf
  > > Parade są kumplami Arcade Fire, Wolf Parade są z Kanady.
  >
  > Klasyczna konstrukcja. Pszemcio, aplikuj do "Teraz Rocka"
  
  jeśli nie wyczuwasz ironii w tym opisie to raczej twój problem
  
  że też niektórzy nawet w świeta nie potrafia odpuścić
  - aimarek Re: 2 0 0 5 25.12.05, 22:42
    
    pszemcio1 napisał:
    
    > jeśli nie wyczuwasz ironii w tym opisie to raczej twój problem
    >
    > że też niektórzy nawet w świeta nie potrafia odpuścić
    
    Oj nie spinaj się tak. Zapomniałem dać ";)" na końcu.
    - pszemcio1 Re: 2 0 0 5 25.12.05, 23:40
      
      aimarek napisał:
      
      > Oj nie spinaj się tak. Zapomniałem dać ";)" na końcu.
      >
      
      aaaa...bo ja taki wybuchowy jestem:) ale wiesz jak się ma wolne i nagle mozna
      poznac 4 płyty w ciągu jednego dnia to się człowiek nerwowy robi

nemrrod [OT] Pytania techniczne 25.12.05, 13:07

1. Czy uwzględniamy soundtracki i płyty z remiksami?
2. Jak traktować "EP" Fiery Furnaces - jako epkę czy album?

ilhan Re: [OT] Pytania techniczne 25.12.05, 14:17

nemrrod napisał:

> 1. Czy uwzględniamy soundtracki i płyty z remiksami?
> 2. Jak traktować "EP" Fiery Furnaces - jako epkę czy album?

1. Czemu nie?
2. A to nie jest składanka bisajdów czy coś w tym stylu?
- nemrrod Re: [OT] Pytania techniczne 25.12.05, 14:36
  
  ilhan napisał:
  
  > 1. Czemu nie?
  > 2. A to nie jest składanka bisajdów czy coś w tym stylu?
  
  1. Ok.
  2. Dokładnie, to jest zbiór bisajdów. Zaliczam do epek :)
  - pszemcio1 Re: [OT] Pytania techniczne 25.12.05, 16:31
    
    nemrrod napisał:
    
    > 2. Dokładnie, to jest zbiór bisajdów. Zaliczam do epek :)
    
    z tego co widziałem to w róznych podsumowaniach ją umieszczają więc wydaje mi
    się że spoko. Poza tem te bisajdy tez nie były tak sobie tu wrzucone tylko
    według jakiejś koncepcji żeby stanowiło całośc.

tomash8 Re: 2 0 0 5 25.12.05, 17:08

Rok wyjątkowo udany, przynajmniej wg. mnie:

25. Riverside - kawał solidnego prog rocka, świetne brzmienie, świetny
wokalista. tylko 25 miejsce, bo ostatnimi czasy prog nie jest moim ulubionym
gatunkiem:)

24. Iommi - Nadspodziewanie udana płyta. Bez udziwniania, ciężaru na siłe. Po
prostu fajne, przyjemne rockowe granie + Glenn Hughes - im starszy tym lepszy.
Nie jest to najoryginalniejsza płyta na świecie, ale wg. mnie to najlepszy
materiał sygnowany przez Tony'ego od czasu "Dehumanizera" Black Sabbath.

23. Deep Purple - Oni też poniżej pewnego poziomu nie schodzą. Początkowo płyta
nie podobała mi się wcale, ale z czasem jednak się do niej przekonałem. Miło że
panowie grają dalej

22. Nevermore - techniczny power/thrash. Zespół który - podobno - się albo kocha
albo nienawidzi. Ja jeszcze się waham:) Duzo mieszania, momentami mozna się
nawet w tym pogubić, ale zaraz po przesłuchaniu ostatniego kawałka ma się ochotę
włączyc "repeat":]

21. QOTSA - Dobry, "zakwaszony", pustynny album. Uwielbiam takie granie.
Wprawdzie jednak nie jest to poziom Kyuss, ale już blisko. Momentami panowie
troszkę przynudzają, ale ogólne wrażenia jak najbardziej pozytywne.

20. BLS - Zakk obecnie powoli zamienia się w Ozziego Osbourna - czasem mozna się
pomylić czy spiewa Zakk czy Ozzy. Najłatwiej rozpoznać po muzyce - ta sygnowana
przez BLS jest obecnie o kilka klas lepsza. Ciężar, brudne brzmienie, gdzie
trzeba dobre solówki, czego chcieć więcej?

19. SOAD - Album na "M" zaskoczył mnie ogromnie. Czego tu nie ma! świetny
przykład że czasem jednak warto pójść w stronę melodii. Sądze że obydwa
tegoroczne albumy Systemu będą bardzo długo pamiętane.

18. KSU - wreszcie KSU zabrzmiało tak jak powinno. Całkiem niezłe piosenki,
odpowiednia porcja czadu, całkiem niegłupie(choć proste) teksty. Jedyna wada to
momentami nieco przesłodzone dodatki typu klawisze.

17. Turbo - nadspodziewanie udany powrót. W sytuacji kiedy zespół nie ma żadnego
wsparcia od wytwórni nagranie takiego materiału to duża sztuka. Szkoda że płyta
przepadła jeszcze bardziej niz poprzedzający ją - też całkiem sympatyczny -
Awatar. "Tożsamość" to dobre, długie, niemal progresywne kawałki i Kupczyk w
świetnej formie. Jedynie produkcje mogłaby być lepsza(znów "ukłony" w stronę
wytwórni)

16. Trauma - Death metal. Zwykły, "amerykański" death. Ale jak zagrany! płyta
powala energią, dobrą produkcją, zmianami tempa... Znów- nie jest to nic
oryginalnego, ale w swojej klasie zostawia konkurenje daleko w tyle.

15. Virgin Snatch - Zespół traktowany początkowo jako kolejny projekt Tytusa z
Acidów pokazał klasę. Brutalny, ciężki thrash/death przeplatany spokojniejszymi,
niemal balladowymi momentami.

14. SOAD po raz 2 - to samo co wcześniejsza płyta, tyle że ciężej, czyli - lepiej:)

13. Exodus - w 2004 panowie nagrali genialny album - Tempo of the Damned. Po
czym... cały skład się rozleciał. Został tylko gitarzysta. I w ciągu tego
jednego roku w całkiem nowym składzie powstał album niemal tak samo dobry.
Więcej tu wrzasku i brudu, ale album jest znacznie bardziej spójny niż wielki
poprzednik. Co oczywiście się chwali.

12. Mech - kompletne zaskoczenie. Widziałem ich na Brudstoku w 2004, ale nie
sądziłem że w studiu aż tak "przyłożą". Podobne granie do BLS, tyle że wg.
mnie.. lepsze:)[w sensie: lepsze kompozycje].

11. SBB - Bardzo przyjemna płyta. Świetne brzmienie. Też niby nic nopwego ale
słucha się wy smienicie.

10. Armia - po dwóch dość średnich albumach, Budzy przypomniał sobie jak się gra
rocka. Bardzo "potęzna" płyta, jest ostro, podniosle, i bardzo "Armijnie". Dodam
tylko że tytułowa suita podchodzi mi najmniej z całej płyty.

9. KAT - Udany powrót, i dowód na to że KAT nie równa się "Kostrzewski". Długie,
ciekawe utwory, dobre brzmienie, wreszcie kawał heavy/thrashu a nie jakieś
pierdoły. Warto dodać że nowy wokalista - Henry Beck, wprowadził do kapeli
odrobinkę doomowego klimatu, co tylko dodaje smaczku tej bardzo udanej płycie.

8. Kreator - kolejna udana płyta niemieckich weteranów. Jeszcze bardziej
melodyjna niż "Violent revolution", ale nie tracąca nic z mocy tamtego wydawnictwa.

7. ULVER - moje odkrycie roku. Połączenie Black metalu z industrialem, prog
rockiem, hard rockiem, popem, jazzem, piosenką kabaretową i Bóg(Szatan?) wie
czym jeszcze. NIE widziałem żadnej recenzji, w której nowy Ulver nie otrzymałby
maksymalnej, lub zblizonej noty, co też o czymś świadczy. Rewelacja. Apeluje:
Jesli mielibyście kupić/ściągnąć jeden album metalowy w życiu, niech to będzie
ta płyta.

6. The Darkness - już sie rozpisywałem o tej płycie gdzie indziej:)

5. Dickinson - nowa solowa płyta pana Bruce'a przewyższa wszystkie dokonania
Iron Maiden od 1984(z wyjątkiem "Brave...") roku o co najmniej wie klasy. I
choćby dlatego nalezy się jej tak wysokie miejsce w moim rankingu:)

4. Judas Priest - Początkowo album wcale nie przypadł mi do gustu. Szybko
zrozumiałem dlaczego: Po prostu otwierający go "Judas Rising" jest tak genialny
że pozostałe utwory muszą wypaść przy nim blado. Kolejna udana płyta Najlepszego
Metalowego Zespołu Wszechaczasów(NMZW)

3. Horrorscope - Polak potrafi! najlepsza thrashowa płyta nagrana kiedykolwiek w
naszym pięknym kraju. Niby duże wpływy Testament czy annihilator, ale kiedy te
zespoły miały tak świetne riffy, takie refreny jak w "mental slave" czy "this
burden". Dodatkowo mocarne brzmienie uzyskane w olkuskim studiu. Fenomenalny album

2. HATE - Myślałem że żadna death metalowa płyta mnie nie zaskoczy. myliłem się.
Przkereśliłem Hate w momencie gdy odszedł od nich perkusista Mitloff(do
Riverside zresztą), ale teraz panowie pokazali na co ich stac. Skomplikowane
konstrukcje, niesamowite solówki, najszybsza perkusja jaką słyszałem w życiu, w
tle solidna praca klawiszy, klimatem przypominająca nieco "The Key" wielkiego
Nocturnusa, i - paradoksalnie - duża ilość chwytliwych momentów.

1. CANDLEMASS - najlepsz apłyta Black Sabbath nie nagrana przez Black Sabbath:)
A poważnie - wspaniałe podsumowanie kariery tych szwedzkich doom metalowych
klasyków. Fajna sprawa - nagrać najlepszą płytę w karierze po 20 latach grania.
Niesamowity ciężar, i ponury klimat uzyskany tylko za pomocą gitary, basu i
perkusji. No i wspaniały wokal Mr. Marcolina. Przy pierwszym przesłuchaniu
wiedziałem że będzie to mój album roku, no i cóż... nie pomyliłem się:)

grimsrund Re: 2 0 0 5 25.12.05, 17:39

> 21. QOTSA - Dobry, "zakwaszony", pustynny album. Uwielbiam takie granie.
> Wprawdzie jednak nie jest to poziom Kyuss, ale już blisko. Momentami panowie
> troszkę przynudzają, ale ogólne wrażenia jak najbardziej pozytywne.

He he, u mnie jeszcze wyżej chyba będzie :))

> 19. SOAD - Album na "M" zaskoczył mnie ogromnie. Czego tu nie ma! świetny
> przykład że czasem jednak warto pójść w stronę melodii. Sądze że obydwa
> tegoroczne albumy Systemu będą bardzo długo pamiętane.

Mam problem, bo oba albumy traktuję jako jeden, i nic na to nie poradzę. A
będzie wysoko, więc chyba trza będzie po pół dać na każdy przy liczeniu :))

> 10. Armia - po dwóch dość średnich albumach, Budzy przypomniał sobie jak się
> gra rocka. Bardzo "potęzna" płyta, jest ostro, podniosle, i bardzo
> "Armijnie". Dodam tylko że tytułowa suita podchodzi mi najmniej z całej
> płyty.

U mnie też balansuje na granicy 20. A w 30 zmieści się bez trudu :))

> 7. ULVER - moje odkrycie roku. Połączenie Black metalu z industrialem, prog
> rockiem, hard rockiem, popem, jazzem, piosenką kabaretową i Bóg(Szatan?) wie
> czym jeszcze. NIE widziałem żadnej recenzji, w której nowy Ulver nie
otrzymałby maksymalnej, lub zblizonej noty, co też o czymś świadczy. Rewelacja.
> Apeluje: Jesli mielibyście kupić/ściągnąć jeden album metalowy w życiu,
> niech to będzie ta płyta.

No nie mogę się przekonać, nie mogę... Podchodziłem do niej z jak najlepszymi
intencjami, ale nie byłem w stanie jej strawić. Dla mnie brzmi jak bardzo
wczesny Depeche Mode, gdyby chłopcy postanowili nagrać coś w stylu bardzo
wczesnego Genesis... Zero w tym metalu słyszę, może to mnie ubodło? Przecie na
półce z metalem leży, jakby nie było... Jeszcze posłucham, ale pewnie znów w
boleściach.

> 1. CANDLEMASS - najlepsz apłyta Black Sabbath nie nagrana przez Black
> Sabbath:) A poważnie - wspaniałe podsumowanie kariery tych szwedzkich doom
> metalowych klasyków. Fajna sprawa - nagrać najlepszą płytę w karierze po 20
> latach grania. Niesamowity ciężar, i ponury klimat uzyskany tylko za pomocą
> gitary, basu i perkusji. No i wspaniały wokal Mr. Marcolina. Przy pierwszym
> przesłuchaniu wiedziałem że będzie to mój album roku, no i cóż... nie
pomyliłem się:)

Zacnie powiedziane... Nie wykluczam nawet pierwszej 10 :))
- tomash8 Ulver 26.12.05, 11:17
  
  Nie wiem, mi się podoba ten album, fajnie "płynie". Akurat to dziwadło mi
  podeszło, w przeciwieństwie na przykład do wychwalanego pod niebiosa Arcturusa.
  A nie jest wyżej tylko dlatego że pare dni po poznaniu tej płyty wpadł w moje
  ręce album grupy Nektar z 73 roku... który brzmi niemal tak samo :)

libertine Re: 2 0 0 5 27.12.05, 20:17

1. oasis - don't believe the truth
wielki powrót mojego ulubionego zespołu. gdzie indziej mógł znaleźć się na tej
liście? tylko na pierwszym miejscu. to najczęściej słuchana przeze mnie płyta w
tym roku i też ta, która dostarczyła mi najwięcej radości.

2. the subways - young for eternity
debiut roku bezapelacyjnie. proste gitarowe kawałki trójki dwudziestolatków. od
pierwszego do ostatniego numeru zabawa na całego. dodatkowe punkty za charlotte
cooper, która nie jest może najpiękniejszą dziewczyną na świecie, ale w krótkiej
spódniczce i z gitarą basową w rękach jest marzeniem każdego rock-and-rollowca.

3. b.r.m.c. - howl
otrząsnęli się po kiepskiej drugiej płycie i zmienili inspiracje. zamiast jesus
and mary chain mamy teraz folkowo-gospelowy (ale w duchu dalej rock & rollowy),
spójny (czego u brmc jeszcze nie było) album praktycznie bez słabszego momentu.

4. devendra banhart - cripple crow
trochę przydługa, to jedyny minus.

5. bonnie 'prince' billy and matt sweeney - superwolf
genialna płyta, choćby takie "lift us up" - moja piosenka grudnia 2005. ale na
tej zasadzie można wyróżnić praktycznie każdy utwór.

6. antony and the johnsons - i'm a bird now
świetne kompozycje, prawdziwy soul. do tego kupa utalentowanych gości i ten
wokal... mistrzostwo. choć przy pierwszym słuchaniu tekstowo zadziwia.

7. supergrass - road to rouen
najbardziej niedoceniana grupa świata znów niedoceniona przez ogół... nawet, gdy
nagrała najbardziej ambitną płytę w karierze. dla samego "st. petersburg" warto.

8. morrissey - live at earls court
najlepsza koncertówa w tym roku. mozzer w formie. świetny dobór utworów (tu
b-side, tam coś smiths, jeszcze cover patti smith) wokalnie po prostu bomba, jak
się słucha tych morrrrisseyowych "rrrr" ;)! w lutym nowa płyta o bardzo
morrisseyowym tytule "ringleader of the tormentors" (aż ciarki przechodzą, co?)

9. sufian stevens - (come on feel the) illinoise!
mimo wszystko niektórzy przesadzają moim zdaniem z zachwytami... ale to bardzo
dobra płyta. bardzo. dodatkowy plus za ambitny plan nagrania płyty o każdym z 50
stanów. pomysł tak groteskowy, że aż genialny.

10. the rolling stones - a bigger bang
trzymają poziom. od openera wiadomo, że to płyta stonesów i że znowu dobra.

11. komety - via ardiente
najlepsza polska płyta w 2005. w porównaniu z debiutem wymieszali więcej
gatunków, ale dalej jesteśmy w ameryce lat 50. i 60.

12. the cardigans - super extra gravity
ładny album szwedów od "love fool". singlowy "i need some fine wine, and you
need to be nicer" najlepszy na płycie, ale i inne kompozycje przyjemnie się słucha.

13. broken social scene - broken social scene
dobra płyta, ale ja nie widzę (na razie przynajmniej) w niej tego czegoś, co
wywindowałoby ją do pierwszej dziesiątki, o podium nie wspominając.

14. beck - guero
beck zawsze sobie rzepkę skrobie, ale zawsze coś z niej uskrobie. tak i na 'guero'

15. the new pornographers - twin cinema
imprezowa, niezobowiązująca plyta. dobrze się słucha.

16. art brut - bang bang rock & roll
tak, jak w tytule... bang, bang, rock & roll. i nic ponadto.

17. franz ferdinand - you could have it so much better with franz ferdinand
słabsze od debiutu. brakuje hitów na miarę "take me out" i "michael", ale daje radę.

18. bloc party - silent alarm
trochę mnie wkurzają, ale to jednak dobry album. tyle.

19. editors - the back room
ameryki nie odkrywają, ale złe to nie jest

20. the cribs - the new fellas
gitarowe, melodyjne piosenki. typowo brytyjskie.

mechanikk Re: 2 0 0 5 27.12.05, 22:31

25. Morrissey – Live At Earls Court
Ten rok to dla mnie renesans The Smiths i właściwie powinienem umieścić „The
Queen Is Dead” na pierwszym miejscu tej listy. Ta płyta tak nisko, bo
to „tylko” koncert, i tak wysoko, bo to bardzo dobry koncert.

24. Franz Ferdinand – You Could Have It So Much Better
Oczekiwałem kompletnej klapy, hehe, a tu miła niespodzianka. Płyta, choć
nierówna, to momentami bardzo wciągająca, zresztą nie będę oryginalny, gdy
powiem, że „Walk Away” to ich prawdopodobnie najlepsza piosenka. Poza tym,
album pozostawia nadzieję na przyszłość, niemal pewne, że jeszcze można się po
nich spodziewać jeszcze jakiś niespodziewanych rzeczy.

23. Elbow – Leaders of The Free World
Jak na Elbow to spora wpadka i słaba płyta. Początek (od 1 do 5) winduje ją tak
wysoko w rankingu. Spuśćmy zasłonę milczenia na nudy zaczynające się od szóstki
i trwające już do samego końca.

22. Hal – Hal
Czasami aż uszy bolą od potwornych starań bycia Beach Boysami, ale i tak jest
tam kilka bardzo miłych piosenek („Worry About The Wind” wśród ulubionych roku
2005). Niestety, „My Eyes Are Sore” trąci trochę sławetnym zespołem New Kids On
The Block.

21. Bright Eyes – Digital Ash In A Digital Urn
W lutym zdawało mi się, że nic lepszego od dwóch płyt Obersta się nie pojawi, a
potem jakoś entuzjazm minął. Ciekawe, dlaczego ta płytę niektórzy nazywają
eksperymentalną, bo tu przeca zwykłe piosenki podlane elektroniką. Czasami
fantastyczne („Easy/Lucky/Free”), ale po drodze spotykamy trochę niewypałów,
których nie zauważyłem na początku, a które umieszczają ten album w trzeciej
dziesiątce.

20. Beck – Guero
A na nim piosenka roku, czyli „Girl”. Najbardziej wyluzowana z tegorocznych
płyt, których posłuchałem. Jak się słucha Becka, od razu ma się wszystko w
dupie.

19. John Frusciante – Curtains
Ulubieniec. A że nadal w formie, to i w tym roku znajdzie się w podsumowaniu.
Szósta płyta z jego morderczej ofensywy i najlepsza po „Shadows...” i „The Will
to Death”. Trochę nisko, ale to jednak nie jego rok, jego był 2004. Teraz
czekamy na redhotów, z nadzieją, że Johnny da dużo od siebie.

18. Sigur Rós – Takk
Potrafi wciągnąć i zahipnotyzować a to wystarczy, żeby postawić ją co najmniej
na równi z „nawiasami” i ciut poniżej „Agaetis”.

17. Eels – Blinking Lights and Other Revelations
Pan E przesadził trochę z objętością i pewnie dlatego nie jest w pierwszej
dziesiątce. Bardzo ładna płyta, przejmująca i czasami ciarki po plecach
biegają, ale ja jednak nie mogę tego w całości przyjąć na raz (strasznie się
czepiam w tym podsumowaniu, a przecież to wszystko sa świetne płyty ;)).

16. Jose Gonzalez – Veener
Miało go nie być w zestawieniu, bo nie wiem już czy to rok 2003 czy 2005, ale
zachęcili mnie panowie z Hood, którzy umieścili ją w swoim podsumowaniu. Z
początku płyta wydaje się nieciekawa i monotonna, ale nie
samym „Heartbeats” „Veener” stoi. Strasznie mnie wzrusza ta gitara, ta
oszczędność, tak jakby pan siedział obok w pokoju i grał na żywo. Aha, reklamy
telewizora nie widziałem ;)

15.Arab Strap – The Last Romance
Niska pozycja AS daje do myślenia. To był bardzo dobry rok. Byliby wyżej, gdyby
wszystkie piosenki były tak zupełnie genialne jak „Don’t Ask Me To Dance” (na
samą myśl spadam z krzesła) i „There’s No Ending”.

14. Gorillaz – Demon Days
Pięknie o tej płycie napisał pan Hongkonggarden. Lepsza od „Think Tank”, ja się
tego Albarna po prostu boję.

13. Mercury Rev – The Secret Migration
Może trochę za wysoko, ale ja sentymentalny jestem. Wcale nie jest to
rozczarowanie, ale o tym już było.

12. Bright Eyes – I’m Wide Awake It’s Morning
Aż do kwietnia 2005 moja płyta roku. „We Are Nowhere And It’s Now” do dzisiaj
zupełnie mną zamiata. Piękna płyta, szczególnie jak się idzie przez syfiaste
miasto.

11. British Sea Power – Open Season
No, nie pokonali debiutu, ale norma wyrobiona. Kilka najlepszych melodii w
ostatnim dziesięcioleciu. Nie rozumiem dlaczego nie są gwiazdami, jak Coldplay
na przykład.

Teraz się zacznie dopiero!

10. Maximo Park – A Certain Trigger
Jezus Maria! Gdy słucha się tej płyty, to myśli człowieka ogarniają, że Franz
mógłby się spokojnie rozwiązać. Nie mogę tego słychać w środkach masowej
komunikacji, bo głupio wyglądam śpiewając.

9. Hood – Outside Closer
Fantastyczna, wciągająca płyta. Tak wieczorem jak posłuchać, to można nie
zasnąć. „The Negatives” to moja piosenka roku 2004 (bo znałem ze składanki
NME). Zupełnie inna od „Cold House”, ale to tylko dobrze świadczy o zespole.
Nawet jeśli nie poszli jakoś do przodu, nie pokazali czegoś nowego, z czego
inni mogliby zrzynać, to jednak kombinują. I super im to wychodzi.

8. Malcolm Middleton – Into The Woods
Powinien wydać to pod szyldem Arab Strap i mielibyśmy najlepszą ich płytę i
jeszcze zupełny zwrot stylistyczny. Same strzały w dzesiatkę, no może czasem
(b.rzadko) w siódemkę, ale „to się wytnie” ;)

7. Devendra Banhart – Cripple Crow
O tym panu już nawet za dużo napisano. Płyta na długie lata.

6.Vashti Bunyan – Lookaftering
Rzutem na taśmę i trochę ryzykownie wysoko. Płyta roku pana Banharta i moja
ulubiona ostatnich dni. Nie mogę przejść obojętnie obok tego głosu, po za tym
każda z tych piosenek mogłaby stawać do zawodów z „Morning Glory” Tima
Buckleya. Może nawet jest to moja płyta roku... Może powinna grzać chociaż
miejsce Antony’ego (o czym później). Na pytanie: czy warto tego choć raz
posłuchać jest tylko jedna dobra odpowiedź: trzeba!

5. 13 & God – 13 & God
Za mało doceniony album. To co najlepsze w „Cold House” Hood połączone z tym co
najlepsze w „Neon Golden” The Notwist. A tą drugą płytę przewyższające o ho ho,
a może i więcej.

----------------------------
----------------------------

No a teraz... Cztery pierwsze miejsca, uszeregowane jednak, według
najprawdopodobniejszej wersji...

4. Sufjan Stevens – Illinois
Już mi się nie chce czytać o Sufjanie (jeszcze trochę zachwytów i go
znienawidzę), więc już nic nie napiszę, słuchać trza. Płyta roku.

3. Antony & The Johnsons – I Am A Bird Now
jw

2. The National – Alligator
13 doskonałych piosenek.

1. Matt Sweeney & Bonnie ‘Prince’ Billy - Superwolf
I już.

ilhan Re: 2 0 0 5 28.12.05, 09:54

mechanikk napisał:

> 22. Hal – Hal
> „My Eyes Are Sore” trąci trochę sławetnym zespołem
> New Kids On
> The Block.

"My Eyes Are Sore" to ewidentnie odnaleziony po latach fragment ścieżki dźwiękowej z filmu Walta Disneya. (Mi się podoba.)
pszemcio1 Re: 2 0 0 5 28.12.05, 17:50

mechanikk napisał: >

23. Elbow – Leaders of The Free World
> Jak na Elbow to spora wpadka i słaba płyta. Początek (od 1 do 5) winduje ją
tak
>
> wysoko w rankingu. Spuśćmy zasłonę milczenia na nudy zaczynające się od
szóstki

o! a jednak nie ja jeden tak mysle! no i bonnie:)...bravo
>
> i trwające już do samego końca.

pagaj_75 Moje wynurzenia 28.12.05, 14:19

Było w tym roku sporo dobrych i bardzo dobrych płyt, ale nie było żadnej, która
by bezapelacyjnie zwalała z nóg. Dlatego też nie będę tutaj układał żadnego
rankingu. Płyty wymieniam w kolejności alfabetycznej, jeśli ktoś nie zauważył ;)

Oczywiście nie słyszałem jeszcze wszystkich płyt z tego roku, które mogłyby mnie
zainteresować, ale nie będę popełniał błędu sprzed roku i nie będę przesłuchiwał
w pośpiechu stosu albumów, żeby coś tu wykroić, a potem i tak stwierdzić, że
dokonałem kiepskiego wyboru. Na bieżącą chwilę sprawa wygląda tak, jak poniżej.
Nie bardzo łapię różnorakie podjarki, jakie szaleją na tym forum (typu Sufjan na
przykład; Antony znudził mi się po miesiącu, a Devendra Banhart, mimo, że było
mu najbliżej do mnie, jakoś też nie znalazł sposobu na zagoszczenie w moich
uszach przez dłuższy czas), ale dzięki temu mam listę zupełnie odmienną od
większości pozostałych. Nie ukrywam, że z zupełnie niezrozumiałego powodu podoba
mi się to :P

No to jedziemy z tym koksem:

Autechre "Untilted" (Warp)

No zawiedli trochę chłopaki. Ale nie na tyle znowu, żeby nie mieli miejsca w
podsumowaniu, bo jednak ciągle są mistrzami laptopowego hałasu. Ale jeżeli pójdą
dalej w tym kierunku, to strach się bać.

The Bad Plus "Suspicious Activity?" (Columbia)

Odkąd urzekli mnie na koncercie w Królikarni nieustannie rozwalają mnie swoimi
nagraniami studyjnymi. A ten album jest nadspodziewanie dobry. Prawie całkowicie
zrezygnowali z grania coverów, a postawili na własne kompozycje, zwłaszcza
basisty Andersona, co bardzo im na zdrowie wyszło. Od absolutnie
rozpierdalającego openera "Prehensile Dream" (rzecz na miarę starszego "Silence
Is the Question"!) ta płyta wprawia mnie w nieustanne osłupienie. Postmodernizm?
Jak najbardziej, ale taki postmodernizm to ja chciałbym dostawać co roku w
końskich dawkach.

Björk "Drawing Restraint 9" (One Little Indian)

Że niby nudne? Dobre sobie. Druga "Medulla" to nie jest, ale i tak Bjorkowa
trzyma fason, a "Storm" to jest chyba jeden z jej najlepszych kawałków ever. A
to dziesięciominutowe zawodzenie Japończyka? Cud, miód i orzeszki jak dla mnie.
Rzekłem.

Broadcast "Tender Buttons" (Warp)

Zredukowali skład do duetu, zmienili trochę brzmienie i... nagrali chyba
najlepszy album w karierze. Połączenie retro melodii śpiewanych słodkim głosem
Trish Keenan z prymitywnymi, jazgoczącymi brzmieniami syntezatorów i więcej mi
nie trzeba.

Kate Bush "Aerial" (EMI)

Wróciła i to chyba jest najfajniejsze w "Aerial". Bo w sumie nic nowego, nic
nadzwyczajnego, nic zadziwiającego.

CocoRosie "Noah's Ark" (Touch and Go)

Siostry Casady raczej normalne nie są. I za to chyba lubię je najbardziej.
Balansują gdzieś między prostotą i prostactwem, między geniuszem i totalnym
obciachem. Bardzo ładna płyta do posłuchania wieczorem, jak ktoś lubi gdy do snu
kołyszą go dwie nieobliczalne wiedźmy.

Four Tet "Everything Ecstatic" (Domino)

Hmmm, mały zjazd jakościowy po poprzednich albumach, ale i tak "Smile Around the
Face" czy choćby "You Were There with Me" rozbrajają swoim bezczelnym urokiem
osobistym ;)

Matthew Herbert "Plat du Jour" (Accidental)

Można marudzić, że płyta przesiąknięta antyglobalistyczną ideologią i polityką.
Ale mało było w tym roku albumów tak ciekawych od strony czysto muzycznej. Dla
mnie to jeden z najbardziej pomysłowych przykładów zastosowania samplingu. W
dodatku podparty niekiepskimi kompozycjami, bo w końcu to Herbert - muzyczny (i
nie tylko) erudyta. Szacunek.

In the Country "This Was the Pace of My Heartbeat" (Rune Grammofon)

Morten Qvenild to koleżka, który ma chyba trochę za dużo pomysłów i nie bardzo
potrafi się zdecydować co chciałby robić. A może chciałby robić wszystko naraz?
Grał w Jaga Jazzist, ale mu się znudziło. Więc w zeszłym roku z wokalistką
Susanną Wallumrød nagrał przepiękną płytę "List of Lights and Buoys" z
pogranicza lekko jazzującego śpiewania i laptopowej elektroniki. A w tym roku
zaserwował dwa kolejne, zupełnie odmienne od siebie projekty. In the Country to
klasyczne jazzowe piano trio. Grają kojącą, choć nie do końca przewidywalną,
muzykę z jakiej Norwegia jeszcze do niedawna słynęła za sprawą wytwórni ECM.
Najlepsza w tym roku płyta z muzyką jesienną.

Isolée "We Are Monster" (Playhouse)

Debiut Rajko Müllera, "Rest", nie zachwycił mnie specjalnie. Nadal nie wiem
dlaczego tamten album cieszy się taką popularnością i sławą pionierskiego
dokonania. No ale ja nigdy do końca nie siedziałem w tych klubowych klimatach.
Ale teraz Isolée wraca i wymiata po całości. To już nie jest house, jak dla
mnie. Za dużo w tym electro, IDM, a nawet zwykłego (synth)popu. Ale to jak
najbardziej zaleta tej chyba najbardziej bujającej i zmuszającej nogę do tupania
płyty tego roku.

Jackson & His Computer Band "Smash" (Warp)

Czarna muzyka lat 80., IDM, Gwiezdne Wojny i stare gry komputerowe w jednym. To
prawda, że Jackson Fourgeaud czasami gubi się w rozmiarach swojego
przedsięwzięcia, że u niektórych ta muzyka może powodować zawrót i ból głowy,
ale mnie się podoba (trza twardym być, nie miętkim ;)) Dla mnie to trochę taka
podróż sentymentalna do lat dzieciństwa, a jednocześnie spojrzenie w przyszłość
muzyki.

Lech Janerka "Plagiaty" (BMG Poland)

W tej chwili mam już chyba strasznie emocjonalny stosunek do tej płyty.
Kapitalne (nawet w skali Janerkowej) teksty i proste (jak na niego) piosenki.
Niech się dąsają ci, którzy chcieli drugiego "Fiu fiu", a może i Klausa, mam to
gdzieś. Fajnie, że facet w jego wieku potrafi jeszcze tak świeżo grać, nawet
jeśli sięga po swoje piosenki sprzed prawie 30 lat.

Jan Jelinek "Kosmischer Pitch" (~scape)

Niemiecka muzyka chyba do dzisiaj nie może się otrząsnąć po krautrocku. I bardzo
dobrze, o ile mają dzięki temu powstawać płyty takie jak ta. Niby pomysł ten sam
co na "loop-finding-jazz-records", ale zrealizowany z jeszcze większym
mistrzostwem. Nie ma w tej chwili chyba większego proroka od Jelinka, jeśli
chodzi o muzykę komputerową. Amen.

Kammerflimmer Kollektief "Absencen" (Staubgold)

I znów Germanie. Cudne, kojące tematy połączone z siejącymi niepokój i zamęt
improwizacjami. Najfajniejsza nocna muzyka jaką można sobie wyobrazić. (I tutaj
podziękowania dla kolegi Aimarka za zwrócenie uwagi na KK)

Lao Che "Powstanie Warszawskie" (Ars Mundi)

Ja tam się nie znam na takiej muzyce. Właściwie to zupełne obrzeża moich
zainteresowań. Ale mnie jednak zapał chłopaków urzekł. I podzielam zachwyty nad
"Zrzutami" - rewelacyjne 3 minuty piosenki militarnej :)

Marc Leclair "Musique pour 3 femmes enceintes" (Mutek)

Ambient house, który skrada się cicho na palcach, by cię omotać i już nie
puścić. Poznałem raptem kilkanaście dni temu, ale już ma miejsce w zestawieniu
rocznym. Piękno w laboratoryjnej postaci.

Pat Metheny Group "The Way Up" (Nonesuch)

Najczęściej słuchana przeze mnie płyta w pierwszym półroczu, ale wtedy jeszcze
nie znałem większości rzeczy, o których tu piszę :) Zrehabilitował się Mistrz po
okropnej płycie z Anną Marią. Pozostaje sobą, nawet jeśli sięga po obce sobie do
tej pory formy muzyczne. Świetnie skonstruowana suita.

Nils Petter Molvaer "Er" (Universal)

Nils gra swoje. I ciągle nie mam dość jego muzyki. Na koncertach zmierza w
stronę mrocznego, pierwotnego rytuału, ale na płytach nie zapomina o melodiach i
produkcji, która tutaj chyba jest najlepsza ze wszystkich jego płyt.

Murcof "Remembranza" (Leaf)

Już nie sampluje Pärta czy Góreckiego. Teraz sam komponuje minimalistyczne
partie, na których opiera swoje misterne układanki. I bynajmniej muzyka Fernando
Corony nie traci na tym. Może jest trochę zbyt zachowawczo, ale nadal pięknie.
Czapki z głów.

Roísín Murphy "Ruby Blue" (Echo)

Znów Herbert, tym razem jako producent. Najsympatyczniejsza popowa płyta roku.
Tytułowy kawałek zmiata wszystkie śpiewające laski, włącznie z Madonną i "Hang
Up", pod dywan. I

pagaj_75 Re: Moje wynurzenia, part 2 28.12.05, 14:20

... bo ucięło.

Roísín Murphy "Ruby Blue" (Echo)

Znów Herbert, tym razem jako producent. Najsympatyczniejsza popowa płyta roku.
Tytułowy kawałek zmiata wszystkie śpiewające laski, włącznie z Madonną i "Hang
Up", pod dywan. I szkoda, że nie wybrałem się na koncert Rodzynki w Warszawie.

Shining "In the Kingdom of Kitsch You Will Be a Monster" (Rune Grammofon)

W moim odbiorze, ten rok jest rokiem Mortena Qvenilda. Dwa miesiące przed płytą
In the Country, z trzema innymi kolegami zdetonował bombę pt. Shining. Nie wiem
czy ten eklektyczny do bólu twór to nie jednorazowy złoty strzał, ale
niezależnie od tego co nastąpi później, przed "In the Kingdom..." schylam czoło
nisko. Jeśli już miałbym z tej 25-tki wyróżnić jeden album, to chyba ten. Tutaj
jest "Goretex weather Report", który obok "Prehensile Dream" The Bad Plus
podwyższył mi ciśnienie najbardziej w tym roku. Najlepszy pastisz muzyki King
Crimson jaki w życiu słyszałem.

Skalpel "Konfusion" (Ninja Tune)

Stworzona w podobny sposób co debiut, ale w zupełnie innym klimacie. Ale co
najważniejsze: równie dobra. Nie ma przebojów, ale jest nastrój i brzmienie
starych jazzowych płyt. Polski album roku.

Supergrass "Road to Rouen" (Parlophone)

Tak od czasu do czasu fajnie jest sobie wylosować jakiś album popowy z kręgów
muzycznych do tej pory ignorowanych przeze mnie. W tym roku padło na Supergrass.
Album ambitny, ale bez nadęcia. No i śliczny "St. Petersburg", o którym tu już
wielu pisało.

David Sylvian "The Good Son vs. The Only Daughter" (Samadhi Sound)

O, a to płyta, która zmieniła o 180 stopni mój stosunek do zjawiska pt. remiksy.
Jeśli chodzi o takie remiksy to jestem jak najbardziej za. A teraz o bardziej
przykrej sprawie: na tej liście od dawna było zarezerwowane miejsce dla albumu
formacji Nine Horses (Sylvian, Jansen i Burnt Friedman), ale "dzięki" Poczcie
Polskiej nie ma go tutaj. Brak mi już wulgaryzmów na oddanie mojej wściekłości.

Vessel "Resist" (Expanding Records)

No dobra, tylko mnie sprawia aż taką przyjemności słuchanie twórczości Gavina
Toomeya. Inni go ignorują, być może nawet słusznie, bo w sumie żadna to
rewolucja, ani w ambiencie, ani w IDM. Niemniej trochę czasu w letnie nocy
spędziłem słuchając Vessela, więc dla upamiętnienia tego faktu, płyta w zestawieniu.

No i to tyle na razie.
- kubasa Re: Moje wynurzenia, part 2 28.12.05, 18:27
  
  > Shining "In the Kingdom of Kitsch You Will Be a Monster" (Rune Grammofon)
  >
  > W moim odbiorze, ten rok jest rokiem Mortena Qvenilda. Dwa miesiące przed
  płytą
  > In the Country, z trzema innymi kolegami zdetonował bombę pt. Shining. Nie
  wiem
  > czy ten eklektyczny do bólu twór to nie jednorazowy złoty strzał, ale
  > niezależnie od tego co nastąpi później, przed "In the Kingdom..." schylam
  czoło
  > nisko. Jeśli już miałbym z tej 25-tki wyróżnić jeden album, to chyba ten.
  Tutaj
  > jest "Goretex weather Report", który obok "Prehensile Dream" The Bad Plus
  > podwyższył mi ciśnienie najbardziej w tym roku. Najlepszy pastisz muzyki King
  > Crimson jaki w życiu słyszałem.
  
  Właśnie, mam problem z oceną tego albumu. Wszystkie fragmenty podobają mi się,
  ale mam wątpliwości czy jest coś w tym oryginalnego. King Crimson to raz, ale
  chyba Ornette Coleman, to dwa.
  - pagaj_75 Re: Moje wynurzenia, part 2 28.12.05, 19:01
    
    kubasa napisał:
    
    > Właśnie, mam problem z oceną tego albumu. Wszystkie fragmenty podobają mi się,
    > ale mam wątpliwości czy jest coś w tym oryginalnego. King Crimson to raz, ale
    > chyba Ornette Coleman, to dwa.
    
    To leży nieco poza moim obszarem zainteresowań, bo po prostu staram się czerpać
    radość z samego istnienia z tej muzyki, nie wnikając w szczegóły. Rozważania nt.
    oryginalności zostawiam innym. Ale masz rację - ciężko mi wskazać w tej muzyce
    coś, co pochodziłoby bezpośrednio do muzyków Shining, ale to też może wynikać z
    owego "rozbiegania" tych dźwięków, z owego potwornego eklektyzmu. Nagromadzenie
    inspiracji stłoczonych w jeden punkt jest tutaj ogromne. I to też jest przyczyną
    moich wątpliwości co do dalszego ciągu "In the Kingdom..." - następny album to
    może być porażka kosmicznych rozmiarów. Ale o tym pogadamy jak już ta płyta
    będzie :)
kkrzysiekk Re: Moje wynurzenia 28.12.05, 16:06

pagaj_75 napisał:

>dzięki temu mam listę zupełnie odmienną od większości pozostałych.

eee tam, Tomash to ma dopiero odmienną listę ;)

> Dlatego też nie będę tutaj układał żadnego rankingu. Płyty wymieniam w
kolejności alfabetycznej, jeśli ktoś nie zauważył

no i jak teraz przyznać punktację do rankingu SF ? ;)
- pagaj_75 Re: Moje wynurzenia 28.12.05, 16:16
  
  kkrzysiekk napisał:
  
  > no i jak teraz przyznać punktację do rankingu SF ? ;)
  
  a uważasz, że punktacja z mojej listy wniesie cokolwiek do klasyfikacji
  generalnej? ;)
  - kkrzysiekk Re: Moje wynurzenia 28.12.05, 16:20
    
    pagaj_75 napisał:
    
    > a uważasz, że punktacja z mojej listy wniesie cokolwiek do klasyfikacji
    > generalnej? ;)
    
    oczywiście, że tak, Kate Bush, CocoRosie i Supergrass pojawią się na pewno na
    kilku listach, a ja sam mam zamiar umieścić na swojej - na pewno Roisin, - być
    może Isolee
    - pagaj_75 Re: Moje wynurzenia 28.12.05, 19:05
      
      kkrzysiekk napisał:
      
      > oczywiście, że tak, Kate Bush, CocoRosie i Supergrass pojawią się na pewno na
      > kilku listach, a ja sam mam zamiar umieścić na swojej - na pewno Roisin, - być
      > może Isolee
      
      a) e tam, wszystko sprowadza się do tego czy wygra Sufjan czy Antony, a obu tych
      płyt nie ma na mojej liście ;)
      
      b) już parę miesięcy temu wypisałem się z jakiegokolwiek "numerkowania" muzyki.
      muzyka to nie olimpiada.
      
      c) o ile jeszcze jestem w stanie podzielić te płyty z grubsza na grupy (np.
      "zajebiste", "naprawdę dobre" i "dobre") o tyle w obrębie poszczególnych grup
      już nie potrafię powiedzieć czy np. Jelinek jest lepszy od Leclaira. sorry.
ihopeyouwilllikeme Re: Moje wynurzenia 28.12.05, 16:30

> Wróciła i to chyba jest najfajniejsze w "Aerial". Bo w sumie nic nowego, nic
> nadzwyczajnego, nic zadziwiającego.

Moja opinia jest wręcz odwrotna. Coś nowego, absolutnie nadzywczajnego i
zadziwiającego :)

mechanikk Re: 2 0 0 5, dodatek: płyty niepasujące 28.12.05, 21:09

Wyżej produkowałem się na temat ulubionych, ale pominałem - celowo - płyty
polskie, ponieważ pod tym względem nie było jakoś rewolucyjnie, poznałem kilka
ciekawych polskich produkcji, ale nijak mi one pasują do reszty i nie
wiedziałem co z nimi zrobić.

To może teraz uzupełnię.

Lech Janerka - Plagiaty
To jedyna polska płyta, która mogłaby znaleźć się w moim zestawie, ale się nie
znalazła, bo nie potrafie określić dla niej mniejsca. Janerka jest po
prostu "ponad wszystkimi", i z tego powodu musiałby zająć miejsce
pierwsze. "Plagiaty" nie sa jednak doskonałe, jeśli szuka "new adventures in hi-
fi". Płyty Janerki zawsze są bardzo osobiste i obok wszelkich trendów, za to
własnie się go szanuje, uwielbia itd. Tym razem nagrał coś, co jest
nawet "obok" wszystkich jego poprzednich dokonań. Piosenki może nawet czasami
słabe ("Ramydada", być może największa pomyłka artysty), ale zawsze tak bardzo
*jego*, że nie warto stawiać go w jakimkolwiek szeregu. Poza tym, jego
twórczość to przede wszystkim teksty, postawa. Muzyka, brzmienie i tym podobne
sprawy z reguły są na niewiele, ale zawsze dalszym planie. Lechu jest wielki i
nie ma sobie równych pośród polskiej "alternatywki".

Świetliki & Linda - Las Putas Melancolicas
Dobra płyta, Boguś też całkiem solidnie sie wpasował w klimat. Wbrew wszystkim
narzekaniom zewsząd, uważam, że udało im się nagrać rzecz bardzo równą,
tworzącą dobry "świetlikowy" nastrój, którego nie było chyba od czasów
debiutanckiej płyty. W pamięci na dłużej pozostaje chyba tylko "Jowejek", ale i
tak mam ochote wracać do tego albumu. Wkurwiłem się tylko ogromnie, że dopiero
w listopadzie wyszła specjalna edycja z dodatkową płytą. Lubię takie
ciekawostki, ale drugi raz kasy na "Las Putas" nie wyłożę.

The Car Is On Fire - s/t
Ja to mówię, ich druga płyta namiesza bardzo dużo. A jeśli tak się nie stanie,
proszę o karę wymierzoną przez sąd koleżeński forum ;)

Starzy Singers - Takie Jest C'est La Vie
(Pojechałem na stację / Odebrać swego groszka / Wychodzę na dworzec / A tu
nosorożec / Triki tiki to ja lubię / Triki tiki to ja lubię)

(Wpadam na parkiet, strzelam z breloczka / Chodzę na rzęsach, sobotnie gorączka)

No.

------------------

Spośród zagranicznych "nieklasyfikowalnych", wypada jeszcze wspomnieć o bardzo
dobrych zestawach Stereolab "Oscillons From The Anti-Sun", Yo La
Tengo "Prisoners of Love" i "The Best Of" The Beta Band. Wszystkich tych, co
najmniej dwupłytowych, składanek słucha się jak świetnych, przemyślanych
albumów.

ilhan Re: 2 0 0 5, dodatek: płyty niepasujące 28.12.05, 21:17

mechanikk napisał:

> The Car Is On Fire - s/t
> Ja to mówię, ich druga płyta namiesza bardzo dużo.

I mi się tak wydaje. Druga płyta powinna być znacznie lepiej wyprodukowana i zagrana. Choć była ta zupełna świeżość pewnym atutem debiutu, na dłuższą metę i na poważnie tak się nie da. A z piosenkami nie będzie problemu - nowe numery grane na koncertach są równie dobre, jeśli nie lepsze od starych - "What Life Is All About" (a personal favourite of mine), "I'm Losing All", "North By Northwest", "Can't Cook", "Love" - to są numery do zapamiętania po dwóch przesłuchaniach. Jeszcze przypomnę tego posta ;-)
- janek0 Re: 2 0 0 5, dodatek: płyty niepasujące 28.12.05, 21:28
  
  ilhan napisał:
  
  > mechanikk napisał:
  >
  > > The Car Is On Fire - s/t
  > > Ja to mówię, ich druga płyta namiesza bardzo dużo.
  > I mi się tak wydaje. Druga płyta powinna być znacznie lepiej wyprodukowana i
  > zagrana.
  Przepraszam że się wtrącam, ale to raczej będzie sofomor.
  - aimarek moja lista 28.12.05, 23:17
    
    Nie wiem, czy którakolwiek z płyt mojego podsumowania zasługuje na miano
    arcydzieła, ale i tak jest to zestaw nadspodziewanie mocny w stosunku do moich
    przewidywań sprzed powiedzmy 2 miesięcy. Po prostu dobrze finiszowałem,
    odkrywając w końcówce roku kilka naprawdę znakomitych albumów, z których
    przynajmniej część pozostanie w mojej pamięci na bardzo długo. Kolejnością nie
    należy się jakoś bardzo sugerować chyba. Jutro mógłbym dać inną.
    
    (Poza topem, lecz godne polecenia: Gang Gang Dance, Jose Gonzalez, David Pajo,
    Andrew Bird, Bloc Party, Black Dice, Matt Elliott)
    
    10. ANIMAL COLLECTIVE – Feels
    W sumie duży szacunek dla tej ekipy, bo wydaje się, że już w 2000 roku odlecieli
    o lata świetlne od całej masy zupełnie nieodróżnialnych, rzeźbiących w gównie
    anglojęzycznych indie-zespolików. „Feels” to raczej nie jest dziejowy album, ale
    pozycja pod wieloma względami ciekawa i zaskakująca. Czy tylko mnie się wydaje,
    że chwilami to jakby bardziej (no, dużo bardziej) odjechane „Funeral”?
    
    oraz ex aequo:
    
    SUFJAN STEVENS – Illinois
    Kolejna próba odnalezienia ducha Ameryki. Remedium na postworldtradecenterową
    traumę i ponowoczesną beznadzieję. Taka trochę wiejska katecheza, ale
    bezpretensjonalność i uniwersalne humanistyczne przesłanie sprawiają, że aż chce
    się zacytować Alberta Rosenfielda z „Twin Peaks”: „Przyznaję się do niejakiego
    cynizmu, ale przemocy mówię NIE i walczę z nią. Godnie przyjmuję razy i z
    przyjemnością przyjmę jeszcze jeden, ponieważ wybrałem życie przy boku Ghandiego
    i Kinga. Moje troski są natury ogólnej. Odrzucam zemstę, agresję i odwet.
    Podwaliną mojego światopoglądu jest miłość. Kocham cię, szeryfie Truman”.
    
    9. MADAGASCAR – Forced March
    Niezwykle barwna, choć chwilami dosyć żałobna, cygańsko lub żydowsko brzmiąca
    muzyka grana przez ziomali z Baltimore. Taki znak opresji, w jakiej znalazła się
    wschodnioeuropejska kultura – nawet jak chcemy posłuchać swojsko brzmiącej
    muzyki, to trzeba sięgnąć po wytwory zza Oceanu :). Ale ten jest naprawdę
    ciekawy. Jeśli to się komuś nie podoba, to znaczy, że nigdy nie kochał swojej
    matki.
    
    8. SAM PREKOP – Who’s Your New Professor?
    Wspaniały kompozycyjnie, jak i wykonawczo soundtrack lata 2005. Chyba wszyscy –
    nawet ci, których Prekop na dłuższą metę usypia – są zgodni co do tego, że jest
    coś bardzo eleganckiego i gustownego w tej słonecznej mieszance popu, bossa novy
    i jazzu. Dodatkowo można tu znaleźć jeden z moich ulubionych kawałków mijającego
    roku – „Dot Eye”.
    
    7. MIMINOKOTO – Orange Garage
    Ponoć jeden z najważniejszych zespołów japońskiej alternatywy. W odróżnieniu od
    popieprzonych improwizatorów w rodzaju Sachiko M, Otomo Yoshihide czy Merzbowa,
    trzej goście z Miminokoto poruszają się w ramach dość tradycyjnie pojmowanej
    muzyki rockowej, nie stroniąc od gitarowych solówek. Z 6 utworów, połowę
    stanowią powolnie rozwijające się, melancholijne kompozycje, a resztę –
    dynamiczne wymiatacze z przebojowym, klasycznie brzmiącym „Tokedasu” na czele.
    Stricte gitarowy, mięsisty album, na jaki czekałem od czasu „Source Tags &
    Codes” (inna stylistyka, ale równie dużo surowej energii). Ja tu słyszę echa
    Slintu, Stooges i Velvet Underground, ale pewnie bardziej biegli w historii
    muzyki rockowej mogliby nieco trafniej wskazać inspiracje i korzenie tego grania.
    De facto jest to album koncertowy, ale – jak wyczytałem w sieci – znajdują się
    tu 3 nowe kompozycje, a 3 pozostałe zapodane są w odmienionych wersjach.
    
    6. KAMMERFLIMMER KOLLEKTIEF – Absencen
    O tej płycie pisałem już kilka razy. Zdecydowanie jeden z moich tegorocznych
    hajlajtów i rzecz, którą poleciłbym gorąco każdemu.
    
    5. COLLEEN – The Golden Morning Breaks
    Album nagrany z wykorzystaniem różnego rodzaju harf, cymbałków, dzwoneczków itp.
    instrumentów, czasami delikatnie wspomaganych elektroniką, to bodaj najpiękniej
    brzmiącej muzyki, jaką słyszałem w tym roku. Francuzka Cecile Schott jest
    najwyraźniej reinkarnowanym XVII-wiecznym japońskim poetą, który odmalowuje
    swoje przyrodnicze mikroobserwacje nie za pomocą słów, lecz dźwięków. Zresztą
    sam rzut oka na tytuły wywołuje uśmiech: „Summer Water”, „The Happy Sea”, “I’ll
    Read You A Story”, „Bubbles Which On The Water Swim”. Utwór o bąbelkach
    pływających na wodzie?? Ten album po prostu musiał trafić na moją listę.
    
    4. SHINING – In The Kingdom Of Kitsch You Will Be A Monster
    Tutaj zadziałała rekomendacja forumowego specjalisty od Rune Grammofon, Pagaja.
    Muzyka zawarta na tej płycie intryguje swoją nieprzewidywalną kinetyką. Nigdy
    nie wiadomo, w którą stronę skręci ten dziwaczny norweski wehikuł, kiedy
    przyspieszy, a kiedy zwolni. Chwilami przypomina jakieś stojące gmaszysko,
    którego szczyt niknie w burzowych chmurach, by po chwili przemienić się w
    jakiegoś szaleńczo galopującego kunia. Miazga po prostu.
    
    3. ELUVIUM – Talk Amongst The Trees
    Budzący skojarzenia z Fenneszem, Flying Saucer Attack czy Shieldsowymi ścianami
    dźwięku projekt Matthew Coopera na papierze czy monitorze może nie wyglądać
    specjalnie odkrywczo. Zmutowane elektronicznie, długaśne gitarowe drony,
    ambientowe krajobrazy, rozległe przestrzenie dźwiękowe – pozornie żadnych
    zaskoczeń, a jednak jest w tym wszystkim jakiś trudny do zdefiniowania czynnik
    ciarkogenny, czego najlepszym przykładem blisko 17-minutowa mgła gęstniejąca
    wokół prostej figury gitarowej, powtarzanej kilkadziesiąt razy w ciągu całego
    utworu „Taken”. Być może osoby siedzące bardziej w awangardowej minimalistyce
    wzruszą ramionami, ale dla mnie ten utwór ociera się o jakąś metafizykę godną
    obrazów Opałki, czy czegoś w tym stylu.
    
    2. JACK ROSE – Kensington Blues
    Inspirowana - zdaje się - dokonaniami Johna Fahey modlitwa na 12-strunową
    gitarę. Czysto instrumentalny, perfekcyjny technicznie album i bezsprzecznie
    jedna z najpiękniejszych, najbardziej uduchowionych płyt mijającego roku. Poza
    tym, przynajmniej dla mnie, jest to rzecz niezwykle świeża, z gatunku tych
    otwierających jakieś klapki w umyśle, kreślących nieznane obszary, które nie za
    bardzo pozwalają się zamknąć w słowach.
    
    1. ANTONY AND THE JOHNSONS – I Am A Bird Now
    O tej płycie powiedziano już zbyt wiele i prawie każdy ją słyszał. U mnie ten
    album zajął pierwsze miejsce głównie za taką totalną bezkompromisowość. Wbrew
    wysuwanym wobec Antoniego zarzutom o koniunkturalnym wykorzystywaniu kwestii
    płciowych oraz przerysowanej teatralności, ja uważam, że takie całkowite
    otwarcie i ekshibicjonizm wymagają wielkich jaj. W epoce zdominowanej przez
    bezbarwne duplikaty, a w najlepszym razie – eskapistyczne zabawy formalne,
    katartyczna muzyka Johnsonów tchnie jak dla mnie szczerością, tak dużą, że –
    parafrazując kultową wypowiedź Tomasza Nałęcza – na czas słuchania tej płyty
    gotów jestem stać się gejem (podobne odczucia wzbudza we mnie tylko Papa Dance).
    - ilhan Re: moja lista 28.12.05, 23:41
      
      aimarek napisał:
      
      > 1. ANTONY AND THE JOHNSONS – I Am A Bird Now
      
      > parafrazując kultową wypowiedź Tomasza Nałęcza – na czas słuchania tej płyty
      > gotów jestem stać się gejem (podobne odczucia wzbudza we mnie tylko Papa Dance)
      
      No właśnie, bo ten post jakiś niedokończony:
      
      0. PAPA DANCE - Milion fanek nie mogło się mylić
      
      <cancel caps>
      - aimarek Re: moja lista 28.12.05, 23:54
        
        ilhan napisał:
        
        > No właśnie, bo ten post jakiś niedokończony:
        >
        > 0. PAPA DANCE - Milion fanek nie mogło się mylić
        >
        > <cancel caps>
        
        taka właśnie miała być puenta mojego podsumowania, ale ją kurde ucięło :/

ton2 Re: 2 0 0 5 29.12.05, 00:04

Dobrze, a wiec sprobujumy... Zaczne chyba od tego, ze rok 2005 byl dla mnie
wspanialym rokiem, w ktorym poznalem mnostwo plyt, ktore poznac powinienem byl
juz dawno i cieszylem sie nowymi albumami jak dziecko. Nie wiem, czy to
byl "dobry rok w muzyce". Dla mnie byl super, za co dziekuje takze (a moze
przede wszystkim) WAM - forumowiczom Strawberry Fields, bo w znacznej mierze
przyczyniliscie sie do tego, ze w moich sluchawkach leci to, co leci. A teraz
do rzeczy...

25. Of Montreal - Sunlandic Twins
Bo poprzednie plyty zupelnie mi nie podchodzily, a ta nieustannie pomagala mi
zapomniec o syfiastej zimie, chlapie, deszczu i zawsze, gdy namawiala mnie
do "bizzare celebration" bylem chetny.

24. Oasis - Don't Believe The Truth
Fajnie, ze w znow da sie ich sluchac. Nie jestem wielkim fanem, bo choc dwie
pierwsze plyty uwielbiam (ku zniesmaczeniu znajomych i przjaciol) pozostalych
nie trawilem. Powrot w wielkim stylu. Oby na dluzej.

23. Hood - Outside Closer
Duzo sluchalem na wiosne. Gdzies wyczytalem, ze to ma byc przyszlosc muzyki
gitarowej. Czy ja wiem.

22. Andrew Bird - Mysterious Production of Eggs
Pewnie Sufjanem nie jest, ale te piosenki sa naprawde urocze, cieple i radosne.
Na mnie dziala.

21. Magic Numbers - s/t
To z kolei muzyka lata. Dlugie leniwe piosenki, ktore nie moga sie znudzic. A
koncowka "Which Way To Happy" z tym "i don't wanna have to be the one that has
to lose you" mnie rozwala.

20. The Rakes - Capture/Release
Tak, ja wiem, ze to nic takiego itd, ale "Open Book", "Work Work Work"
i "Animals" to imprezowe killery, ktore mnie ruszaja.

19. Hard-Fi - Stars of CCTV
Bo takie melodyjne i brytyjskie. I "Stars Of CCTV" i "Hard To Beat" i "Tied Up
Too Tight" mnie urzekaja, a szczegolnie ten ostatni. Ale ja to naiwny jestem.

18. Doves - Some Cities
To moja ulubiona plyta Doves juz. Szybko mnie przekonala.

17. Devendra Banhart - Cripple Crow
Jasne, za dluga, ale jasne bardzo dobra. Raczej mnie nie nudzi, choc przyznam,
ze rzadko przesluchuje w calosci. Utwory po hiszpansku podchodza mi
najbardziej.

16. Bonnie Prince Billy - Superwolf
Nie bylem na koncercie i nigdy sobie tego nie wybacze, a byl to okres, w ktorym
sluchalem Bonniego najwiecej i najbardziej mnie krecil. Glupek ze mnie. Moze w
nastepnym zyciu.

15. The Joggers - With A Cape And A Cane
Poznalem niedawno i zupelnie nie potrafie wytlumaczyc, dlaczego tak mi sie ta
plyta podoba. Moze przez ten rozleniwiony wokal i slodkie refreny? W kazdym
razie ostatnio slucham bez przerwy.

14. Field Music - Field Music
Dlugo nie mogla zażreć, ale jak już zażarła to na całego. Mysle, ze z czasem
bede ja docenial jeszcze bardziej. Dawno nie slyszalem tak inteligentnych
popowych piosenek. No i odszczekuje podobienstwo do Futureheadsow. Juz go nie
widze.

13. The National - Alligator
Swietna jesienna plyta. Melancholijna ale bez przesady, slodka, ale bez
przesady, perwersyjna, ale bez przesady. Wlasciwie bez slabego punktu.

12. CocoRosie - Noah's Arc
Pewnie jestem w mniejszosci, ale podoba mi sie chyba bardziej niz debiut.
Goscie tez wyborni, choc na poczatku mierzil mnie nieco francuski raper. Teraz
nawet i on mi tam pasuje.

11. British Sea Power - Open Season
Mialem wielkie oczekiwania, bo debiut naprawde bardzo lubilem. Ta plyta ma
wspaniale momenty, ale pozostawia we mnie jakis niedosyt. No ale "Please Stand
Up" to faktycznie mistrzostwo swiata.

10. The Boy Least Likely To - The Best Party Ever
Mam chyba slabosc do plyt o dziecinstwie. Ta nie powalila mnie tak
jak "Funeral", ale i tak te niewinne melodie sprawialy mi w tym roku mnostwo
radosci.

9. Maximo Park - A Certain Trigger
Kurcze, no baardzo ich lubie. Zawsze stawiaja mnie na nogi i naladowuja dobra
energia. Meczylem ten album cale wakacje, a jednak sie nie zmeczyl. Dzialaja na
mnie te piosenki. Nawet jesli nie sa wielkimi dzielami sztuki. Co poradzic?

8. Bright Eyes - I Am Wide Awake
Na poczatku nie docenialem, zachwycajac sie Digital Ash, ale teraz tej drugiej
prawie nie slucham, natomiast I Am Wide Awake, coraz czesciej. Bo to ladna
plyta jest. I am glad I didn't die before I heard it.

7. My Morning Jacket - Z
Plyta jesieni. Pierwszy kawalek to automatyczny usmiech na mojej twarzy.
Przyzna, ze poprzednia plyta wcale mi sie nie podobala. Tej najpierw nie moglem
umiejscowic w czasoprzestrzeni muzycznej, ale jak juz sie jej poddalem, to
pochlonela mnie calkowicie.

6. Bloc Party - Silent Alarm
Kurcze, no szkoda. Myslalem, ze to bedzie moja plyta roku, bo Banquet, bo
Modern Love, bo Like Eating Glass, a jednak plyta roku nie jest. Szkoda tej
nierownosci. Moze przy nastepnym albumie nie bedzie watpliwosci.

5. Antony & The Johnsons - I Am A Bird Now
Czegos takiego wczesniej nie slyszalem. I pewnie nie uslysze. I od poczatku
jeden tekst "to jest piekne". Slucham rzadziej, ale wciaz uwazam, ze to cos
naprawde pieknego.

4. Clap Your Hands Say Yeah - s/t
Well. Naprawde nie obchodzi mnie, co jest hypowane, a co nie i czego slucha
David Bowie. Ta plyta mnie przekonuje od poczatku do konca. W swojej radosci,
melodyjnosci i w wokalu, ktory pewnych ludzi irytuje, a mnie rozklada na
lopatki. Bomba.

3. Broken Social Scene - s/t
Poprzednie plyty byly dobre. Sluchalem, ale bez zachwytu. Czulem, ze jest jakis
potencjal, ale go do konca nie widzialem. Przy tej nie mam watpliwosci. Dla
mnie to wielka plyta, ktorej bede sluchal jeszcze dluugo i dlugo bede
odnajdywal w niej kolejne smaczki, bo ona juz taka jest. Dobra na zime, na
wiosne i na lato. Respect BSS.

2. Sufjan Stevens - Illinois
Tu chyba nie ma nic do dodania. Poczucie obcowania z geniuszem mialem od
poczatku, ale z czasem ta plyta stala sie jakkolwiek pretensjonalnie to brzmi
czescia mojego zycia i nie wyobrazam sobie tego roku bez niej. A "John Wayne
Gacy Jr" i "Casimir Pulawski Day" to... coz chyba brak mi slow. Geniusz? Ale to
juz chyba mowilem.

1. Wolf Parade - Apologies To Queen Mary
No tak, pewnie bede sie musial jeszcze dlugo z tego tlumaczyc. Jasne, Sufjan
jest genialny, jasne BSS nagrali swoja najlepsza plyte, ale Wolf Parade
zawladneli mna od pierwszego przesluchania sciagnietych pojedynczych kawalkow.
Jest w tym jakas szczerosc i prawda, ktora trudno mi opisac. Ta plyta mnie
wzrusza, bawi, przeraza i fascynuje. I moze dlatego to moja plyta roku.

Amen

Dzieki za cierpliwosc.
Pozdrawiam

nemrrod Re: 2 0 0 5 29.12.05, 18:13

Nie no, robienie takich rankingów jest strasznie trudne i męczące... Jestem
wykończony (a z efektu średnio zadowolony...). Obszerniejszy komentarz później.

nemrrod Komentarz 31.12.05, 13:58

Ok, zacznę od przytoczenia listy płyt do przesłuchania jeszcze w tym roku, jaką
sporządziłem jakiś czas temu. A właściwie wymienienia tych płyt z tej listy,
których przesłuchać nie zdążyłem. Po rankingach pozostałych forumowiczów widzę,
że ominęło mnie sporo dobrego. I tak zamiast słuchać Xiu Xiu, Sama Prekopa,
Marca Leclaira, Microphones, Eluvium, Out Hud, Four Tet, Murcofa, Matta
Elliotta, Matthew Herberta, Mice Parade, Nine Horses, Kammerflimmer Kollektief,
duetu Alva Noto/Sakamoto, Deadbeat czy In The Country, traciłem czas na
zgłębianie nieciekawych produkcji Hood czy Boards Of Canada...

Do rzeczy:
Pierwsza trójka
To trzy płyty, które dostarczyły mi w tym roku najwięcej emocji (z czego Silver
Mt. Zion to już mój top wszechczasów).

Shining
Ta płyta była na pierwszym miejscu od momentu, kiedy ją usłyszałem
(marzec/kwiecień) do czasu, gdy usłyszałem "Horses In The Sky", a potem gdy
ukazało sie "Illinois". Frapująca mieszanka, ale angażująca bardziej szare
komórki niż emocje, a w muzyce rozum zawsze przegrywa z uczuciami.

Jamie Lidell
Płyta, która dostarczyła mi w tym roku zdecydowanie najwięcej radości i
pozwoliła odpocząć szarym komórkom po sesjach z Shining :)

Björk
Jak pisałem - w świetnej formie, cały czas zaskakująca, poza tym jej rozwój i
ewloucja - brak słów.

Antony And The Johnsons
Nie dlatego, że hajpowano, bo na hajpy jestem odporny ;) Od początku byłem do
tej płyty sceptycznie nastawiony i oponowałem przeciwko mówieniu o niej jako
"nowej jakości". Ale posłuchałem "na spokojnie" kilkanaście dni temu i
stwierdziłem, że to świetne kompozycje jednak, piękne, smutne melodie. (Do
wokalu już dawno się przyzwyczaiłem). Poza tym to odważna płyta, szczera,
wyrazista, zdecydowanie wyróżniająca się na tle innych tegorocznych produkcji.
Ważna.

Isolee i Roisin Murphy
Tu akurat kolejność zmienia się codziennie :) Dwa świetnie wyprodukowane,
melodyjne, taneczne krążki z feelingiem, a przy tym na poziomie dla większości
nieosiągalnym.

Jan Jelinek
Krautrock to chyba najlepsze, co wydarzyło się w niemieckiej muzyce. A pomysł na
"Kosmischer Pitch" chyba inny niż na "Loop-Finding-Jazz-Records" - tam było "do
wewnątrz", tu jest "na zewnątrz".

LCD Soundsystem
Imprezowa, inteligentna, ironiczna, impertynencka, imponująca, intrygująca i ...
[iklektik] ;))

The Russian Futurists
Ta płyta też mi sprawiła dużo radości, ale trochę mniej.

David Sylvian
Z tą płytą miałem problem, bo właściwie nie słuchałem jej jako całości,
najczęściej słuchałem tych remiksów na przemian z oryginałami. Zbiór świetnych
remiksów (ale przecież materiał wyjściowy był świetny), z których remiks
Readymade FC jest remiksem najlepszym, a remiks Sweet Billy Pilgrim remiksem
najładnieszym :)

Keith Fullerton Whitman
Intrygująca i frapująca, konceptualna, eksperymentalna płyta. Momentami jest
"hmm... interesująco", a momentami po prostu ładnie.

The Books
No nie wiem, słucham tej płyty od początku roku jakoś i chyba się już po prostu
przyzwyczaiłem. The Books okiełznali ten swój samploidalny świat i wtłoczyli w
ramy piosenek. Więcej tu ładu i składu niż na poprzednich płytach, kilka ładnych
melodii, kilka fajnych sampli ("I am the angel of death, I am the angel of
death" głosem starszej pani, śmieszne), ale sound wciąż rozpoznawalny.

Autechre
Raczej zniżka formy, ale i tak nikt nie potrafi tak jak oni :P W moim odczuciu
to chyba nie jest żaden kierunek, w którym można pójść. To raczej takie małe
podsumowanie dotychczasowej twórczości - momentami słyszę tu nieśmiałe (a może
nieudolne?) nawiązania do "Confield", momentami brzmienie "LP5".

Animal Collective
Nie jest to dla mnie jakiś wielki czy ważny zespół, ale lubię rzeczy dziwne,
które się wyróżniają. A ta płyta zdecydowanie się w tym roku wyróżniała.

Jeff Parker
Trochę dziwnie się czuję oceniając jazz i wtłaczając go w ramy rankingu, bo się
na jazzie nie znam. Ale brakowało mi jednej płyty do 25. :P

Maria Peszek
Tutaj też czuję się dziwnie. Początkowo miałem tej płyty w ogóle nie
uwzględniać, ale przecież nie powinno się stosować osobnych miar dla polskich
wykonawców... Nie wiem co jest takiego w tej płycie, że mi się podoba... Bo ona
momentami jest trochę... naiwna.

Skalpel
W porządku, ale zbyt często miałem wrażenie pt. "gdzieś już to słyszałem" ;)

Common
Bo "jeśli chce się być cool, trzeba wrzucić jakąś czarną płytę do rankingu" :P

Broadcast
Tak... zredukowali skład do duetu, zmienili trochę brzmienie i... nagrali chyba
najsłabszą płytę w karierze. Ale i tak mają u mnie kredyt zaufania. Poza tym,
rozumiecie - słabość do Trish Keenan ;)

Trzy ostatnie
Pajo w porządku, właściwie dopiero w ostatnich dniach awansowała, natomiast
Jackson i Alog chyba zbyt przekombinowani momentami.

grimsrund Re: Komentarz 31.12.05, 23:46

No, robota skończona na dziś, a i 2005 rok się kończy. Cała młodzież forumowa
szaleje pewnie na zabawach, to zaraz trza będzie założyć wątek "W grudniu
słuchali...". A z listą 2005 nadal jestem w lesie. Ale cóż, jak człowiek
obiecał, że zrobi, to się trza wywiązać. A idzie jak po grudzie, wątpliwości
targają jak sztorm na "Titanicu". Może za dużo gatunków naraz? Zajrzałem prawie
do każdego, a wszędzie pobieżnie, z natury rzeczy. Czy nie lepiej okopać się na
dobre w jakimś niezalu, łomocie, elektropikaniu czy choćby kantry, i stamtąd od
czasu do czasu wypuszczać podjazdy na obce terytoria, dumny jak paw z
wszechstronności zainteresowań? Nie ma lekko.... Na dziś mógłbym jeno dać listę
rzeczy, bez których odsłuchu lista nie powstanie. A do pewnych rzeczy znanych
trza będzie wrócić jeszcze. Co najmniej tydzień to zajmie, jak nie więcej.
Chyba że się zdenerwuję jak Pagaj i pacnę listę na odlew.

No właśnie, zastanawiam się, czy nie ma racji Pagaj, odrzucając formułę
olimpijskiego tempa zapoznawania się z nowościami pod koniec roku. Z drugiej
strony mój skompresowany końcowogrudniowy repertuar ujawnił co najmniej kilku
silnych kandydatów do pierwszej trzydziestki - choćby takie rzeczy jak
Riverside, Archer Prewitt, God Is An Astronaut i You Say Party! We Say Die!
Znów od sasa do lasa, aż łeb boli.

Dobrze że przynajmniej dziś nikt nie wyciąga na krakowski Rynek - rok temu
poszedłem po usilnych namowach znajomych spoza miasta - chcieli "zobaczyć", jak
wygląda zabawa na Rynku. Po tym, jak naszej trójki tłum omal nie stratował na
ulicy Sławkowskiej, ochota najwyraźniej im przeszła - i dobrze :))

Tym razem więc mój rok skończy się kulturalnie, przy ostatnich taktach BEFORE
Riverside (będzie to więc raczej AFTER, ale nie czepiajmy się szczegółów).

ilhan W zasadzie to już rok temu było wszystko wiadomo 01.01.06, 18:15

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=20715&w=19386468&wv.x=1&a=19393664

Aż sobie pozwolę na <palacz>

mechanikk Re: W zasadzie to już rok temu było wszystko wiad 01.01.06, 18:21

ilhan napisał:

> <palacz>

A podobno na zlocie byli sami niepalący ;P
kubasa Re: W zasadzie to już rok temu było wszystko wiad 01.01.06, 18:58

kubasa napisał:

2. Ciezko to przewidziec. Bedzie rokiem Conora Obersta, to na pewno

LOL. W sumie nie byłem tak daleko, tylko że jednak Sufjana, a o Bright Eyes
trochę zapomniano.
jack9 Re: W zasadzie to już rok temu było wszystko wiad 01.01.06, 20:12

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=20715&w=19386468&wv.x=1&a=19398526

Jasnowidz po prostu
tylko z tym porcysem coś pokręcił...;)

grimsrund Tera ja 15.01.06, 18:22

Będzie w kawałkach, jak mi sił starczy.

111 Ladytron WITCHING HOUR
Nigdy wcześniej ich nie słyszałem, ale to całkiem niezłe jest. Słychać, że lata
80. mają nadal dla wielu wielki powab :)

110 Billy Idol DEVIL'S PLAYGROUND
A tutaj prawdziwy relikt tychże lat 80. - i to relikt bardzo żywotny. Płyta z
wykopem, jakiego pozazdrościć wokaliście powinno wielu o połowę młodszych
tfurcuf.

109 The Band Of Endless Noise RIDERS ON THE BIKES
Nasze, swojskie, bo prawie z Krakowa :). Młodzi, zdolni i perspektywiczni mniej
więcej post-rockowcy - tak bym ich określił :)

108 The Mountain Goats THE SUNSET TREE
W minionym roku przekopałem w większych lub mniejszych fragmentach całą
dyskografię pana Darnielle'a, by skonstatować, że niemal wszystkie utwory na
wszystkich płytach brzmią jednakowo. Niemniej duży szacunek dla człowieka,
który uparcie od lat nagrywa swoje brzdąkania w sypialni. Niemal wszystkie
brzdąkania, sądząc po ilości sygnowanego przez TMG materiału :))

107 Isolee WE ARE MONSTER
Ja sie tam na tańcach żadnych nie wyznaję. Ale wszyscy gadają, że to pikne, to
żem se posłuchał. I ładne to jest, ale na tańcach to się nadal nie wyznaję :)

106 Broadcast TENDER BUTTONS
Broadcast to Broadcast, he he. Ale wcześniejsze płyty były chyba lepsze...

105 Nevermore THIS GODLESS ENDEAVOUR
W tym roku zastąpili mi nieobecnych chwilowo Queensryche. I godnie zastąpili. A
Queensryche wyda płytę w 2006 - jest nieźle :))

104 Spoon GIMME FICTION
Szacunek. Ale łba mi nie urwało, jeśli mam mówić szczerze.

103 Opeth GHOST REVERIES
Są tu fragmenty fantastyczne, są i mniej fantastyczne. Ale w sumie kolejna
płyta zespołu, który nie zawodzi. Przynajmniej muzycznie, bo na siarkę nadal
mam niejakie uczulenie (co zresztą wyjaśnia brak w moim zestawieniu zespołów
pokroju Hate czy Vadera).

102 Sigur Ros TAKK...
Ładne. Nadal ładne. Ale zbyt wiele razy usnąłem w czasie odsłuchu - a nie był
to odsłuch dobranocny.

101 Smog A RIVER AIN'T TOO MUCH FOR LOVE
Chyba kolejne punkty "za obecność" w tym zestawie, bo płyta też nie dorównuje
poprzedniczkom. Szkoda, ale i tak miło się słucha.

CDN

grimsrund Re: Tera ja 15.01.06, 19:12

100 Ulver BLOOD INSIDE
Słuchałem kurde, słuchałem, słuchałem... Nie raz i nie dwa. No i nie weszło jak
powinno, nie poradzę. Choć miło się słucha, bez wątpienia, Ziemia się pode mną
nie zatrzęsła. A tak przy okazji, to żaden metal nie jest, czemu to leży na
półce z metalem?

99 Turin Brakes JACKINTHEBOX
Nie chciało im się nagrać takiej płyty jak trzeba, to zamiast nich nagrali ją
Supergrass. Mimo wszystko nie bolało :)

98 Dream Theater OCTAVARIUM
Przez pawia roku p.t. WALK BESIDE YOU macie Panowie tylko pozycję 98. I to
przez pamięć słodką TRAIN OF THOUGHT w dużej części.

97 Depeche Mode PLAYING THE ANGEL
Panowie trzymają formę, acz bez rewolucji. Może być.

96 Wilderness WILDERNESS
Głos Johna Lydona w cudzej paszczy to ciekawostka przyrodnicza, na szczęście
muzyka też się broni.

95 Elbow LEADERS OF FREE WORLD
Ponieważ bardzo ich lubię, pozycja 95 to nie to, o co powinno chodzić. Ale
plamy też nie ma, przyznaję.

94 Radar Bros. THE FALLEN LEAF PAGES
Trochę zapomniani, w ogóle nie oryginalni... Urocza płyta, jak zawsze.

93 Boards of Canada THE CAMPFIRE HEADPHASE
Dobrze się słuchało. Naprawdę. Może dlatego, że na pikaniu się niewiele znam :))

92 Black Label Society MAFIA
Ozzy 2 nadal w formie. Solidna płyta, jak wszystko co wychodzi spod paluchów i
paszczy Zakka Wylde'a.

91 The National ALLIGATOR
Nie weszło w całości. Niemniej ostatnie kawałki bardzo sympatyczne. Ale żeby od
razu rewelacja roku? Panie, daj Pan spokój...

CDN
- ilhan Re: Tera ja 15.01.06, 19:19
  
  110 pozycji z komentarzami? Jesteś Sufjanem Stevensem tego forum :)
  - grimsrund Re: Tera ja 15.01.06, 20:02
    
    Nie 110 tylko 111 plus te niechcący pominięte, jak Bóg da :))
- tomash8 Re: Tera ja 15.01.06, 19:21
  
  grimsrund napisał:
  
  >
  > 92 Black Label Society MAFIA
  > Ozzy 2 nadal w formie. Solidna płyta, jak wszystko co wychodzi spod paluchów i
  > paszczy Zakka Wylde'a.
  >
  
  Wg. mnie Zakk obecnie jest 100 razy ciekawszy niż Ozzy, zarówno pod względem
  kompozycji jak i wokalu.
- grimsrund Re: Tera ja 15.01.06, 20:23
  
  90 Lou Barlow EMOH
  Bardzo dobry początek, i takiż koniec (ballada o kotku, który tak naprawdę był
  kotką). To zaś, co w środku, bardzo spodobało się Dziołsze. Czyli wszystko
  jasne :))
  
  89 M.I.A. ARULAR
  Ja tam jestem podłą prawicową skamieliną, i wszelkie mniejszości etniczne powab
  mają dla mnie niewielki. I na tańcach się nie wyznaję, o czym wyżej było. Ale
  słuchało się tego miło, i patrzyło na panią w telewizorze też :)
  
  88 Cloud Cult ADVICE FROM A HAPPY HIPOPOTAMUS
  Gdyby nie ten wokal, ech... Ale piosenki ładne, nawet bardzo.
  
  87 Animal Collective FEELS
  Panowie bzyczą, pochrząkują, stukają i pukają... I robią to z niejakim
  wdziękiem. To eksperymenty, tak? A niechby i choroba psychiczna, byle dało się
  słuchać :)
  
  86 Of Montreal SUNLANDIC TWINS
  A tu następny po Darnielle'u stachanowiec muzycznej pracy twórczej, żywe srebro
  pod nazwą Kevin Barnes. Na kolana nie padłem, ale i nie ziewałem. To sporo.
  
  85 Ryan Adams COLD ROSES
  Rajan... Byłoby wyżej, gdyby nie paskudny trik z "podwójną" płytą, która trwa
  poniżej 80 minut. Ale muzyka przyzwoita, choć GOLD to jednak nie jest.
  
  84 Broken Social Scene BROKEN SOCIAL SCENE
  Coby się Pszemcio cieszył, to jest w zestawie. Bo jakoś nie weszło, i już. Że
  to jak Lali Puna? Hmm... W każdym razie YOU FORGOT IT IN PEOPLE było ciut
  lepsze.
  
  83 The Decemberists PICARESQUE
  Dodatkowy punkcik za podobieństwo głosowe wokalisty do wokalisty I Am
  Kloot :)). Żartuję. OK, chociaż spodziewałem się czegoś ciut lepszego, także po
  wysłuchaniu ich koncertu w NPR.
  
  82 Clap Your Hands Say Yes CYHSY
  Lurid i Bołi w jednym? Czemu nie. Ale oryginały oczywiście lepsze. Niemniej -
  bez bólu.
  
  81 Colleen THE GOLDEN MORNING BREAKS
  Francuska Zosia-Samosia nagrała bardzo uroczą bzyczącą płytę. I to ponoć
  całkiem sama :)) Relaksująca elektronika bez zadziorów, sympatyczne.
  
  80 Great Lake Swimmers BODIES AND MINDS
  Poważni folko-kantrowcy, płyta nagrywana w kościele. To nie mogło się nie
  udać :))
  
  79 Fields Of The Nephilim MOURNING SUN
  Niespodziewany powrót po latach, trafiło dopiero po kilku podejściach.
  Przynajmniej paszcza Carla McCoy'a nadal jest bramą na drugą stronę. Zawodu
  zatem brak :)
  
  78 Neverending White Lights GOODBYE FRIENDS OF THE HEAVENLY BODIES
  Nazwiska osób zamieszanych nie zwiastowały najlepiej (ludziska z Our Lady
  Peace, Finger Eleven, 311 między innymi). Ale nazwisko Nathana Larsona
  ostatecznie zachęciło... Ech. To był słuszny ruch. Stonowana, szlachetna całość
  nie ma nic wspólnego z pitu-pitu kapel składowych... Jedna z milszych
  niespodzianek roku. I do tego z jaką okładką! :)
  
  77 Tori Amos THE BEEKEEPER
  Tori. Nagrała. Nową. Płytę. Ładną. Jak zawsze. Wystarczy.
  
  76 Akron/Family AKRON/FAMILY
  Ludziki (diabełki?) wykopane na jakimś brooklyńskim kartoflisku przez Michaela
  Girę nagrały bardzo dobry debiutancki materiał. Warto będzie obserwować ich
  dalszą karierę.
  
  75 Akron/Family & Angels of Light AKRON/FAMILY & ANGELS OF LIGHT
  Split stron wymienionych na pozycji 76. Czasem pięknie, czasem transowo, a raz
  można ze strachu nawet wyskoczyć z gaci. Ten Gira to ma szczęśliwą rękę!
  
  74 Adrian Belew SIDE ONE / SIDE TWO
  Czapki z głów! Miszcz nadal w formie. Choć jak się ma takich tuzów na basie i
  za garami, to nie dziwota :)
  
  73 Son Volt OKEMAH AND THE MELODY OF RIOT
  Jay Farrar powrócił pod tą nazwą po kilku latach przerwy, kiedy to nagrywał pod
  własnym nazwiskiem... powrócił z klasą, dodajmy. I polityka nawet tu nie razi -
  mocarz ci on prawdziwy!
  
  72 Craig Wedren LAPLAND
  Ale śliczne piosenki!! I Wedren, i Nathan Larson (jego dawny kolega z Shudder
  To Think) od dawna nie tańczą już kozaka na uszach swoich słuchaczy - lecz
  muzykę obaj nagrywają piękną, jakby wprost do obyczajowych filmów (Larson
  zresztą robi to zawodowo).
  
  71 The Herbalizer TAKE LONDON
  Cóż, SOMETHING WICKED... to to nie jest. Ale nadal słuchalność bardzo wysoka -
  i sample na poziomie, choć ich wymowa niepokojąca chwilami.
  
  CDN
  - grimsrund Re: Tera ja 15.01.06, 23:58
    
    70 Josh Rouse NASHVILLE
    Jeden z moich ulubionych artystów, bez ściemy. Ale ta płyta odrobinę słabsza od
    UNDER COLD BLUE STARS i 1972. Co jednak nadal oznacza, że to bardzo dobra
    płyta :))
    
    69 Simple Minds BLACK AND WHITE 050505
    Noc żywych trupów? Nie, to kontratak najbardziej znienawidzonej przez młodych
    niezalowych Szkotów kapeli (wiedza z autopsji). Niemniej, same DOLPHINS serce
    potrafią rozmiękczyć i słuchacza rozmarzyć. Pierwsza ich płyta od niemal 20
    lat, którą byłem w stanie wysłuchać w całości - to je coś!
    
    68 The Darkness ONE WAY TICKET TO HELL AND BACK
    He, he :))
    
    67 Black Mountain BLACK MOUNTAIN
    No, ci młodzi ludzie odrobili lekcję z psychodelii i okolic lat 60. i 70.
    Dobrze się słucha. W tej Kanadzie to fajnie mają...
    
    66 Fripp / Eno EQUATORIAL STARS
    Dwa miszcze, choć płyta nie sięga poziomu ich legendarnych nagrań z lat 70. Ale
    i tak miło zanurzyć się w te dźwięki.
    
    65 Sleater-Kinney IN THE WOODS
    Ja to w ogóle punkowy nie jestem. Te panie należą do nielicznych wyjątków,
    jeśli chodzi o mój gust. Może to kwestia wokali? W każdym razie płyta owa
    bardzo dobrą jest. Jak każda poprzednia zresztą.
    
    64 Jack Johnson IN BETWEEN DREAMS
    Piszą tu i tam, że to takie nieambitne, że facet pod publiczkę nagrywa i w
    ogóle, że to pop jakiś. Ja tam w żadnym radio tych nagrań nie słyszałem - widać
    jest jeszcze jakaś inna publiczka. Bardzo lubię tę płytę i już.
    
    63 Murcof REMEMBRANZA
    Tu też mówią, że dobre. Ano, dobre. Może tylko żeby coś bardziej urozmaicone,
    bo się dłuży miejscami... Ale ja się tam nie znam wcale.
    
    62 Kent DU OCH JAG DOEDEN
    Ongiś niezalowi idole nie zauważeni w tym roku przez żadnego niezala chyba -
    niezła jazda, nieprawdaż? Własną piersią bronił nie będę, ale dobrze się
    słuchało. A i posłuchanie innego niż angielski języka w muzyce dobrze czasem
    robi :))
    
    61 Oasis DON'T BELIEVE THE TRUTH
    Ech, to się nazywa niespodzianka. Spodobała mi się płyta Oasis! Świat stanął na
    głowie? Może nie, i to po prostu dobra rzecz jest?
    
    CDN
    - roar Re: Tera ja 16.01.06, 02:07
      
      > 62 Kent DU OCH JAG DOEDEN
      > Ongiś niezalowi idole nie zauważeni w tym roku przez żadnego niezala chyba -
      > niezła jazda, nieprawdaż?
      
      Tutaj się przyznaję do małego skandalu z mojej strony. Jak ty zapomniałeś o Ry Cooderze i Robercie Plancie, tak ja o Kencie. Słuchałem tej płyty, podobała mi się, spokojnie miała szansę na trzecią dziesiątkę, może nawet na koniec drugiej - aż tak dobrze nie pamiętam. Niestety, nie mam żadnej kopii, nie miałem płyty "skatalogowanej", no i wyleciało ze łba... Sigh.
      
      PS: Ale nie wiem, czy ja się liczę jako niezal... :(
    - grimsrund Re: Tera ja 16.01.06, 14:17
      
      60 Mercury Rev THE SECRET MIGRATION
      Znakomita płyta, i zyskuje po każdym przesłuchu. O ile pamiętam, tóraś z
      terazrockowych podfruwajek kręciła nosem, że się im gdzieś nie chciało na
      jakimś koncercie... Daj Panie każdemu takie nie chciało :)
      
      59 Anna Nalick WRECK OF THE DAY
      No tak. Ładna pani, bardzo ładna płyta. Czego chcieć więcej?
      
      58 Hood OUTSIDE CLOSER
      A jednak się podobało. Takie tu gromy leciały, że aż przed samym sobą zacząłem
      udawać, że to niefajne jest. Ale jednak nie chcę żyć w kłamstwie - w czym, jak
      mniemam, pomocnym jest mi fakt, iż nie znam jeszcze COLD HOMES :))
      
      57 Audioslave OUT OF EXILE
      Proste, ale szlachetne. I niestety (he he) rozrywkowe, bo to mejnstrim pełną
      gębą... Ale jednak to dobra płyta, solidne rzemiosło. Szacunek.
      
      56 Royksopp THE UNDERSTANDING
      He he, kolejni ubiegłoroczni chłopcy do bicia. Spodobało mi się, i to na długo
      zanim się pojawił "ten teledysk z latającymi domami", więc bugger off! :)
      
      55 Bruce Dickinson TYRANNY OF SOULS
      Bruce, Bruce... Bruce miszcz! Robi od lat to samo i tak samo (choć chwilami
      trochę inaczej), a nawet lepiej. Lubię tego gościa. I jego płytę też :)
      
      54 Emiter / Arszyn EMISZYN
      Nasi! Buczą! I to w duecie! Nie znam się na buczeniu, ale zdecydowanie coś w
      tym jest.
      
      53 Starsailor ON THE OUTSIDE
      Kolejna bardzo miła niespodzianka - chłopaki wreszcie zagrali z wykopem, nie
      zapominając przy tym o świetnych melodiach. Duży plus za odwagę. I drugi za
      JEREMIAH, żeby nie było.
      
      52 Life Of Agony BROKEN VALLEY
      Patrz pozycja 57. A jednak i tutaj to działa! Zacny powrót, to pewne.
      
      51 Editors THE BACK ROOM
      Zero oryginalności (albo jeszcze mniej). Ale jakie ładne piosenki (przynajmniej
      niektóre...)!
      
      50 Świetliki LAS PUTAS MELANCOLICAS
      Potęga. I to nie po kumotersku, bo oni z Krakowa. Świetna rzecz od początku do
      końca.
      
      49 Nedelle FROM THE LION'S MOUTH
      Skromne dziewczątko z Kalifornii śpiewa słabym głosikiem zwiewne bossanovy. Jak
      ja lubię takie piosenki! Żeby je docenić, nie trzeba przed sobą widzieć buforów
      Ive Mendez (a kysz!).
      
      48 Calexico / Iron & Wine IN THE REINS
      Hej, Panowie! Czemu tak krótko? Byłaby pierwsza 30, a tak "tylko" 48. Kara musi
      być.
      
      47 David Gray LIFE IN SLOW MOTION
      Lubię tego gościa, i mam w nosie która to półka. Kolejna bardzo ładna płyta, a
      i merdia chyba się od Greja odczepiły, bo nie słyszałem jego nowych piosenek w
      radyjach tak często jak utworów z WHITE LADDER. Kolejny plus :)
      
      46 This Is A Process Of A Still Life THIS IS A PROCESS OF A STILL LIFE / LIGHT
      Tortoise się stacza, Mogwai wygrywa jakieś dziwne rzeczy (ale i tak znacznie
      lepsze niż Tortoise), więc młodsi muszą przejąć pałeczkę. Dwa debiutanckie (?)
      albumy postrockowców z Montany to coś, co tygrysy lubią najbardziej.
      
      45 Kammerflimmer Kollektief ABSENCEN
      Brat mój lubi jazz, ale zdezerterował już pod koniec pierwszym utworze, gdy
      zaczęło bzyczeć. Znaczy się, nie jest to typowy dżez. Ale jaki ładny za to! :))
      
      44 Daniel Lanois BELLADONNA
      Kolejny Wielki, który przemknął w ubiegłym roku niezauważony. A to taka śliczna
      instrumentalna płyta, nagrana z najlepszymi dżezmenami (Brian Blade, Brad
      Mehldau i inne takie cieniasy).
      
      43 Porcupine Tree DEADWING
      I wysoko, i nisko zarazem. Wysoko, bo 43. Nisko, bo IN ABSENTIA byłaby pewnie w
      pierwszej 10...
      
      42 I AM THE RESURRECTION: A TRIBUTE TO JOHN FAHEY
      Hołd dla zapoznanego geniusza gitary z lat 60., zmarłego w 2001 roku. Kogo tu
      nie ma? Ranaldo, Stevens, Banhart, Ward, Gelb, Calexico... Co jednak ciekawe,
      najlepsze utwory nagrali ci, o których nigdy wcześniej nie słyszałem. Gitarowa
      perła 2005 roku.
      
      41 Beck GUERO
      Dla Becka zawsze jest miejsce na mojej liście. Wysokie miejsce, bo i płyta
      wyborna.
      
      CDN
      - pytajnick Re: Tera ja 16.01.06, 14:54
        
        grimsrund napisał:
        
        > 58 Hood OUTSIDE CLOSER
        > A jednak się podobało. Takie tu gromy leciały, że aż przed samym sobą zacząłem
        > udawać, że to niefajne jest. Ale jednak nie chcę żyć w kłamstwie - w czym, jak
        > mniemam, pomocnym jest mi fakt, iż nie znam jeszcze COLD HOMES :))
        
        Cold House (jeśli znów nie łapię żartu - przepraszam!).
        A płyta zacna. Obie.
        
        grimsrund Re: Tera ja 16.01.06, 15:28
        
        Majmistejk. COLD HOUSE, oczywiście, i zarazem najlepszy dowód że rzeczywiście
        nie miałem tej płyty w ręcach :)
      - grimsrund Re: Tera ja 17.01.06, 02:00
        
        40 Dirty Three CINDER
        Ci Panowie muszą być faktycznie parszywi, bo wszyscy o nich zapomnieli... Hej,
        a jednak nie wszyscy! Kolejna bardzo dobra płyta zespołu, który innych płyt nie
        nagrywa.
        
        39 Vic Chesnutt GHETTO BELLS
        Vic nadal jeździ na wózku, i nadal nagrywa znakomitą muzykę. Tym razem w
        naprawdę zacnym towarzystwie (m.in. Bill Frisell), ale jak zawsze poruszająco.
        Że kantry? Ano kantry :)
        
        38 Arizona Amp And Alternator ARIZONA AMP AND ALTERNATOR
        Howe Gelb, projekt 1001... Fajnie mieć przyjaciół, którzy zawsze przybiegną na
        wezwanie, kiedy przychodzi do nagrania nowej płyty - pomogą w wydawaniu
        dźwięków, albo przynajmniej się pokręcą w okolicy. Tym razem w okolicy
        zawieruszyli się m.in. Grandaddy, a materiał wyszedł jak to u Gelba - pokręcony
        i fascynujący. I jak zawsze chyba nikogo nie zainteresował...
        
        37 Thievery Corporation THE COSMIC GAME
        Czilałt roku? Nie wiem co to czilałt, ale płyta jest fajowska. Gościnne występy
        Flaming Lips, Perry Farrella i Davida Byrne'a - dodatkowo wysoko ocenione :))
        
        36 Mick Harvey ONE MAN'S TREASURE
        Prawy rąk Nicka Cave'a przez ostatnie lata parał się głównie muzyką filmową
        (obok gry w The Bad Seeds rzecz jasna). W końcu jednak znalazł czas na nową
        płytę solową. Czas był po temu najwyższy, bo poprzednio zmobilizował się był
        jeszcze w minionej dekadzie, nagrywając dwa albumy z piosenkami Serge'a
        Gainsbourga. Tym razem odtworzył już całkiem własny materiał... Naprawdę
        szkoda, że i tak nikt tej płyty nie będzie chciał słuchać.
        
        35 The Coral THE INVISIBLE INVASION
        Wysoko - mam już dość obrzucania tej płyty błotem od wielu miesięcy. To dobra
        płyta jest - a co ma do rzeczy to, co było wcześniej?
        
        34 Doves SOME CITIES
        Uch, gdyby jeszcze wszystkie utwory były takie jak THE STORM... Ale i tak to
        pewnie najlepsza niezalowa płyta ubiegłego roku. Doves znów nie zawiedli. Nie,
        żebym się temu specjalnie dziwił :)
        
        33 M. Ward TRANSISTOR RADIO
        Jak ten pan ładnie na gitarze gra! Ale i tak prawie nikt go nie zna. Może i
        lepiej - przynajmniej będzie miał spokój na tej swojej prowincji :)
        
        32 You Say Party! We Say Die! HIT THE FLOOR!
        Kolejna niespodzianka znikąd, nawet Allmusic nic o nich nie pisze. Cóż, nie
        moja wina, bo muzykę robią bardzo przyjemną, w postpunkowych latach 80. mocno
        zanurzoną. Ponieważ mnie wszystko się z Kiurem kojarzy, to i Kiur tam słyszę,
        ale inne rzeczy też. Nie do końca wiem jakie, ale wchodzą bez wysiłku :)
        
        31 Fiona Apple EXTRAORDINARY MACHINE
        Fiona wróciła! I tego się trzymajmy. Bardzo dobra płyta... tylko bardzo dobra,
        a nie genialna, jak jej poprzedniczki. Niedobra, zła Fiona! :))
        
        30 Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra La La B HORSES IN THE SKY
        Po pierwszym odsłuchu niemal posłałem płytę kopem w drugi koniec pokoju, tak
        mnie zirytowała. Potem było już tylko lepiej. Hipnotyzujący - to chyba
        najbardziej trafne określenie tego materiału :)
        
        29 Riverside SECOND LIFE SYNDROME
        To nasi grają?? Ale numer... Stanowczo popieram! :))
        
        28 Piano Magic DISAFFECTED
        Jakość reszty materiału na poziomie THE THEORY OF GHOSTS zapewniłby tej płycie
        pierwszą 10. Ale i tak nie jest źle, co łacno wywnioskować można po ostatecznej
        pozycji :)
        
        27 Archer Prewitt WILDERNESS
        Do protokołu proszę wpisać, że Archer Prewitt powinien wziąć na barana Sama
        Prekopa z jego płytą WHO'S YOUR NEW PROFESSOR, bo obaj okupować powinni tę samą
        pozycję (niestety, dzieło Prekopa dorwałem dopiero dziś). Panowie nie powinni
        się kłócić, wszak znają się dobrze z Sea and Cake, a albumy obaj nagrali
        przednie :)
        
        26 dEUS POCKET REVOUTION
        Kolejny powrót po latach - i kolejny udany. Mówią, że zespół stracił pazur. Czy
        ja wiem? Co wiem, to to, że ta rewolucja, choć zaledwie kieszonkowa,
        zdecydowanie się powiodła :)
        
        25 The Boy Least Likely To THE BEST PARTY EVER
        Rzutem na taśmę - dosłownie. Cieszę się niezmiernie, że poznałem tę płytę. Ktoś
        coś wspominał, że to o dzieciństwie? A można wiedzieć, w jakim to kraju dzieci
        sypiają z rusznicem pod poduszką? :)
        
        24 The Books LOST AND SAFE
        Dużo razy przesłuchałem tę płytę, oj dużo. Powykręcana jest jak faworek (po
        naszemu: chrust), i równie smaczna. Kto by pomyślał, że Hameryka ma takich
        zdolnych kmieci? :)
        
        23 Candlemass CANDLEMASS
        Masta-blasta. Mój metalowy album roku, choć oczywiście niewiele z tej półki
        przesłuchałem, a poza tym się nie znam. Jestem jednak pewien, że ta nowa płyta
        Black Sabbath zaśpiewana przez Bruce'a Dickinsona to był naprawdę dobry
        patent :)
        
        23 Tom McRae ALL MAPS WELCOME
        Nikt (prawie) Toma nie lubi, buu... Nie to nie. Będzie więcej dla mnie :)
        
        22 Armia ULTIMA THULE
        W kategorii "najczęściej odtwarzana płyta roku" przegrała tylko z Sufjanem
        Stevensem. Znaczy się - nie było najgorzej, prawda?
        
        21 The White Stripes GET BEHIND ME SATAN
        Jack White miota się po historii muzyki jak Żyd po pustym sklepie. I nadal
        świetnie mu to wychodzi, choć następny album nagra pewnie tylko na grzebieniu
        albo na listeczku, a Meg bębnić będzie w jakiś garnek kuchenny (sztuk 1).
        Naprawdę mam do nich jakiś sentyment, sam nie wiem dlaczego :)
        
        CDN
        
        grimsrund Re: Tera ja 18.01.06, 00:27
        
        20 Jens Lekman OH YOU'RE SO SILENT JENS
        Pan Jens wyśpiewuje czasem straszne słodko-naiwne głupoty, ale uprawiana przez
        niego staroświecka co nieco muzyka jest po prostu zniewalająca.
        
        19 Antimatter PLANETARY CONFINEMENT
        Ponoć to już ostatnia płyta panów Pattersona i Mossa - szkoda by było. Te
        śliczne, acz posępne piosenki zaatakowały mnie z siłą wodospadu, i wciąż nie
        chcą sobie pójść.
        
        18 The Mars Volta FRANCES THE MUTE
        Za odwagę? Za wirtuozerię? Za lekceważenie radiowych formatów? A może za
        wszystko razem? Cóż, jeśli to kolejna wielka rockandrollowa blaga, to chyba
        jedna z najbardziej przekonujących.
        
        17 Supergrass ROAD TO ROUEN
        A tutaj moje największe zaskoczenie roku, w tej kategorii konkurencja pozostała
        daleko w tyle. Ja naprawdę nie znosiłem wcześniejszych płyt Supergrass, a
        zwłaszcza tych pierwszych, sprawiały na mnie nieodparte wrażenie tworów debilno-
        wesołkowatych. Tym jednak razem, po rodzinnej tragedii, panowie Coombesowie
        przeskoczyli za jednym zamachem kilka poziomów na mojej skali. Szacun nad
        szacuny.
        
        16 Queens Of The Stone Age LULLABIES TO PARALYZE
        Kolega Humbak marudził, że to już nie to. Inny kolega (starszy), że to już nie
        Kyuss. Ludzie już wariują z tymi ciągłymi porównaniami. Na tej płycie są
        chociażby LITTLE SISTER, BURN THE WITCH i SOMEONE'S IN THE WOLF - i jeszcze im
        mało?
        
        15 Gorillaz DEMON DAYS
        Słuchanie niewielu płyt ubiegłego roku sprawiło mi podobną radochę. I co, w
        nagrodę miałaby wylądować gdzieś pod koniec albo poza listą? Nołej.
        
        14 CocoRosie NOAH'S ARK
        Szumy, bity, koty i popaprańcy... Inwentarz od sasa do lasa, ale słucha się z
        zapartym tchem. Przychylam się do zdania niektórych Koleżanek, że ta płyta jest
        nawet lepsza od debiutu.
        
        13 Devendra Banhart CRIPPLE CROW
        Aha, hipiejem też nie jestem, nie tylko pankiem. A jednak ten dziwoludek z San
        Francisco zdołał przykuć moją uwagę. Może i umysł Devendry B. mieszka na innej
        planecie, ale jego muzyka jest zdecydowanie z naszego świata. I jest piękna.
        
        12 Vashti Bunyan LOOKAFTERING
        Sięgnąłem, bo był hajp tej pani potężny, przyznam bez bicia. Po wysłuchaniu
        całości przestałem się jednak dziwić całemu rozgłosowi. Ponadczasowe cudo.
        
        11 God Is An Astronaut ALL IS VIOLENT, ALL IS BRIGHT
        Najlepsza zespołowa muzyka z Irlandii od czasów wczesnego U2 (inna sprawa, że
        wiele tego nie słyszałem). Doskonała ścieżka dźwiękowa mroźnej, majestatycznej
        i bezwzględnej zimy, oglądanej z perspektywy ptaka lecącego nad białą pustynią.
        
        10 Bonnie 'Prince' Billy & Matt Sweeney SUPERWOLF
        Za BLOOD EMBRACE. I YOU GAVE ME. I za inne kawałki, które niewiele ustępują. I
        za głupotę Iwańskiej, rozmawiającej z Oldhamem w telewizorze - wciąż nie mogę
        się nadziwić, jak można być taką zarozumiałą tubą?
        
        09 Martha Wainwright MARTHA WAINWRIGHT
        Pierwsza solowa płyta, i od razu zaliczyłem glebę. Te Wainwrighty to
        rzeczywiście talentem dziedzicznie obciążone, bo i Rufus pięknie się w 2005
        roku spisał. Duże brawa dla tej Pani!
        
        08 Neil Young PRAIRIE WIND
        Wielki idol panny Marty - oczko wyżej od niej. Jeśli taki miałby być testament
        Mistrza, to lepszego Young nie mógłby sobie wymarzyć. Oczywiście chciałbym się
        w tej sprawie mylić :))
        
        07 Andrew Bird AB & THE MYSTERIOUS PRODUCTION OF EGGS
        Ech, ta płyta sobie płynie, i płynie, i płynie, a jak się kończy, to chce się
        ją znów włączyć, żeby dalej płynęła, płynęła, płynęła... Niech więc płynie...
        
        06 My Morning Jacket Z
        I znów duch Neila Younga w ataku! Miejsce w pierwszej 10 Panowie dostaliby już
        za samą solówkę w LAY LOW. Długo szukałem oderwanej głowy po pierwszym odsłuchu
        tego utworu, oj długo :))
        
        05 System Of A Down MESMERIZE / HYPNOTIZE
        SOAD to kudłate, skomercjalizowane do szpiku kości kozie syny, mam ich do tego
        za agentów KGB. Ale nie mogę oprzeć się ich muzyce. Nie ma sprawiedliwości na
        tym świecie...
        
        04 Black Rebel Motorcycle Club HOWL
        Jeszcze jedna jazda bez trzymanki przez historię amerykańskiej muzyki. Słucha
        się z zapartym tchem, choć nie ma tu przebojów na miarę debiutu. Moim zdaniem
        potęga.
        
        03 Eels BLINKING LIGHTS AND OTHER REVELATIONS
        Tytaniczny dwupłytowy wysiłek Marka Everetta zostaje niniejszym wynagrodzony. O
        ile pierwsza płyta godna jest szacunku zas swoje zróżnicowanie, to drugiej
        słucham z rozdziawioną gębą. Tak, E wielkim Artystą jest.
        
        02 Antony & The Johnsons I AM A BIRD NOW
        He had me at hello... Przepraszam. He had me at "Hope There's Someone"... No
        no, tylko bez skojarzeń proszę :)) Druga płyta Antosia rozsmarowała mnie po
        prostu po podłodze, mimo swego nikczemnego czasu trwania. Niewiele albumów
        wzruszyło równie mocno. Ja wiem, "to wszystko zasługa wokalu", a przecież "to
        wszystko śpiewał już Bryan Ferry". Nic mnie nie obchodzą takie zarzuty,
        zwłaszcza wtedy, gdy po raz kolejny słucham I AM A BIRD NOW :)
        
        01 Sufjan Stevens ILLINOIS
        Czy muszę jeszcze coś pisać? To znaczy, poza "przeczytajta se recenzję Kubasy
        na Skrinejdżersach"?
        
        Uff... koniec.
        
        Aha, jeszcze Wielcy Pominięci:
        
        Ry Cooder CHAVEZ RAVINE
        Dzieło miłości, to słychać. Jedna z najsmutniejszych (w wymowie) płyt roku, a
        zarazem opowieść tętniąca życiem, mistrzowski katalog południowoamerykańskich
        stylów i temperamentów. Sombrera z głów, Koleżanki i Koledzy!
        
        Robert Plant THE MIGHTY REARRANGER
        Obok albumu Younga (Bossa nie liczę, bo nie zdążyłem przesłuchać DEVILS &
        DUST) - najlepszy ubiegłoroczny Powrót Smoka. Plant obstawił się młodziakami,
        którzy najwyraźniej dodali mu wigoru. W zamian juniorzy dostali TEN głos -
        podobnego doń możemy nie doczekać się przez dziesięciolecia. Obie strony wyszły
        na tej transakcji jak najlepiej :))
        
        Nu, i to już naprawdę koniec :)
        
        ihopeyouwilllikeme Re: Tera ja 18.01.06, 11:16
        
        > 17 Supergrass ROAD TO ROUEN
        > A tutaj moje największe zaskoczenie roku, w tej kategorii konkurencja
        pozostała
        >
        > daleko w tyle. Ja naprawdę nie znosiłem wcześniejszych płyt Supergrass, a
        > zwłaszcza tych pierwszych, sprawiały na mnie nieodparte wrażenie tworów
        debilno
        > -
        > wesołkowatych.
        
        Ooo, to może ja też spróbuję. Bo również nie znoszę Supergrass :D
        
        ihopeyouwilllikeme Re: Tera ja 18.01.06, 11:17
        
        > najlepszy ubiegłoroczny Powrót Smoka.
        
        " Aerial ", zdecydowanie " Aerial ".
        
        ilhan Re: Tera ja 18.01.06, 15:18
        
        ihopeyouwilllikeme napisał:
        
        > > najlepszy ubiegłoroczny Powrót Smoka.
        >
        > " Aerial ", zdecydowanie " Aerial ".
        
        Kate Bush = smok? Ty chamie!
        
        ihopeyouwilllikeme Re: Tera ja 18.01.06, 15:39
        
        > Kate Bush = smok? Ty chamie!
        
        Potrafi kąsać lepiej, niż wszystkie planty świata ( special thanks to Piotr
        Kaczkowski :)
      - ihopeyouwilllikeme Re: Tera ja 17.01.06, 12:17
        
        > 53 Starsailor ON THE OUTSIDE
        > Kolejna bardzo miła niespodzianka - chłopaki wreszcie zagrali z wykopem, nie
        > zapominając przy tym o świetnych melodiach. Duży plus za odwagę. I drugi za
        > JEREMIAH, żeby nie było.
        
        A to jest w ogóle dziwne, bo mnie ta płyta w ogóle nie zaskoczyła. Chłopaki po
        prostu włączyli se przestery, a generalnie to jest to samo co było, i chyba
        nikt nie dał się nabrać na " zwrot w karierze ". Więc o jakiejkolwiek odwadze
        również, moim zdaniem, nie ma co mówić. Ale to jest fajna płyta, zgoda.
  - pszemcio1 Re: Tera ja 16.01.06, 12:28
    
    > 84 Broken Social Scene BROKEN SOCIAL SCENE
    > Coby się Pszemcio cieszył, to jest w zestawie. Bo jakoś nie weszło, i już. Że
    > to jak Lali Puna? Hmm... W każdym razie YOU FORGOT IT IN PEOPLE było ciut
    > lepsze.
    
    Lali Puna? (ktos pofantazjował:) . Doceniam gest ale wolałbym żeby cie bardziej
    kręciło;)
    - ton2 Re: Tera ja 16.01.06, 12:31
      
      A tym kims bylem ja! Ha ha!
- pytajnick Re: Tera ja 15.01.06, 23:01
  
  grimsrund napisał:
  
  > 91 The National ALLIGATOR
  > Nie weszło w całości. Niemniej ostatnie kawałki bardzo sympatyczne. Ale żeby od
  >
  > razu rewelacja roku? Panie, daj Pan spokój...
  
  Nazwanie nowej płyty Tori płytą "ładną" (do tego z dodaniem "jak zawsze" !),
  absolutnie wyklucza Cię z wydawania jakichkolwiek wiarygodnych sądów. ;-).
  
  Co the The National - jak najbardziej, jedna z rewelacji roku, dla mnie rzecz jasna.
  - grimsrund Re: Tera ja 15.01.06, 23:55
    
    > Nazwanie nowej płyty Tori płytą "ładną" (do tego z dodaniem "jak zawsze" !),
    > absolutnie wyklucza Cię z wydawania jakichkolwiek wiarygodnych sądów. ;-).
    
    Kolega P. nie załapał najwyraźniej przekazu zawartego w średnio typowej
    konstrukcji notki o Tori. Albo nigdy nie miał do czynienia z przedstawicielami
    fandomu w/w Artystki :)
    - pytajnick Re: Tera ja 16.01.06, 12:04
      
      grimsrund napisał:
      
      > > Nazwanie nowej płyty Tori płytą "ładną" (do tego z dodaniem "jak zawsze"
      > !),
      > > absolutnie wyklucza Cię z wydawania jakichkolwiek wiarygodnych sądów. ;-)
      > .
      >
      > Kolega P. nie załapał najwyraźniej przekazu zawartego w średnio typowej
      > konstrukcji notki o Tori. Albo nigdy nie miał do czynienia z przedstawicielami
      > fandomu w/w Artystki :)
      
      No to co ona robi znaczące 20 miejsc nad (średnim po średni, ale jak najbardziej
      wartościowym) Opeth?? :)
      - grimsrund Re: Tera ja 16.01.06, 13:12
        
        Kolega się uspokoi, tutaj Steven Wilson nie pracował :)
        
        A tak serio - nie przywiązywałbym specjalnej wagi do faktu, że coś 20 wyżej
        albo 20 niżej, zwłaszcza w tych niższych rejonach listy. Ja w ogóle nie znoszę
        klasyfikacji, więc nie dam się wciągnąć w żadne szarpaniny o wyższość tego nad
        tamtym :)
- pszemcio1 Re: Tera ja 16.01.06, 12:25
  
  96 Wilderness WILDERNESS
  > Głos Johna Lydona w cudzej paszczy to ciekawostka przyrodnicza, na szczęście
  > muzyka też się broni.
  
  szkoda że tak nisko. dla mnie rewelacja
  
  > 99 Turin Brakes JACKINTHEBOX
  > Nie chciało im się nagrać takiej płyty jak trzeba, to zamiast nich nagrali ją
  > Supergrass. Mimo wszystko nie bolało :)
  
  w sumie ciekawe zjawisko. po dwóch fantastycznych albumach tego nikt nawet
  zauważyc nie raczył

janek0 Re: 2 0 0 5 31.01.06, 14:54

Tym razem postanowiłem podejść do sprawy korzystając ze sprawdzonych wzorów vel
wzorców i przyznawałem "Zero Music Awards 2005" w 24 kategoriach. Za nominację w
dowolnej kategorii przyznawałem 1 punkt, za zwycięstwo - 3 punkty, za
wyróżnienie - 1 punkt. Czyli zwycięzca dostawał 4 pkt, a wyróżniony 2. Po
podliczeniu punktów wyszło mi to co wyżej

Żeby było ciekawiej, o wręczenie nagród poprosiłem różne znane osoby. Nagrody
zostały wręczone w dniu wczorajszym (widzieliście transmisję w dwójce ?)

Nominacje i wyniki:
Zero Music Awards 2005

Wokalista Roku (Nagrodę wręcza Paweł Stasiak)
Zwycięzca: Malcolm Middleton (Arab Strap - The Last Romance)
Nominowani: Malcolm Middleton – Into the Woods, Tim Putnam (The Standard –
Albatross), Glenn Hansard (The Frames – Burn the Maps), Corey Ficken (The Swords
Project – Metropolis)

Teksty roku (Nagrodę wręcza Jacek Skubikowski)
Zwycięzca: The Mountain Goats - The Sunset Tree
Nominowani: Sufjan Stevens – Illinois, Starzy Singers – Takie jest c'est la vie,
Silver Jews – Tanglewood Numbers, Smog – A River Ain't Too Much To Love

Singer/songwriter roku (Nagrodę wręcza Janusz Laskowski)
Zwycięzca: Sufjan Stevens – Illinois
Nominowani: The Mountain Goats - The Sunset Tree, Smog – A River Ain't Too Much
to Love, Iron and Wine/Calexico – In the Reins, Devendra Banhart – Cripple Crow,
Jens Lekman – Oh, You're So Silent Jens

Popowa płyta roku (Nagrodę wręcza Maryla Rodowicz)
Zwycięzca: The Go-Betweens – Oceans Apart
Nominowani: The Clientele – Strange Geometry, Engineers – Engineers, The Magic
Numbers – The Magic Numbers, Sam Prekop – Who's Your New Professor

Najlepsza jednopiętrowa niezal-płyta roku (Nagrodę wręcza Mietall Waluś)
Zwycięzca: Sufjan Stevens - Illinois
Nominowani: The Impossible Shapes – Horus, Stephen Malkmus – Face The Truth,
Spoon – Gimme Fiction, The Wedding Present - Take Fountain, My Morning Jacket –
Z, Dead Meadow – Feathers, Windsor for the Derby - Giving Up The Ghost, Death
Cab For Cutie – Plans, Electrelane – Axes, The Deadly Snakes - Porcella

Najlepsza wielopiętrowa niezal-płyta roku (Nagrodę wręcza Kuba Wandachowicz)
Zwycięzca: ex aequo Broken Social Scene –st / Silver Jews – Tanglewood Numbers
Wyróżnienie: Broadcast – Tender Buttons
Nominowani: Gang Gang Dance – God's Money, Deerhoof – The Runners Four, Animal
Collective – Feels

Najlepsza dance-punkowa (tfu) płyta roku (Nagrodę wręcza Mandaryna)
Zwycięzca: Jury po zastanowieniu postanowiło nie przyznawać nagrody z uwagi na
wątpliwości co do istnienia takiego gatunku.
Nominowani: Supersystem - Always Never Again, The Car Is On Fire – The Car Is
On Fire

Najlepsza niezal płyta roku, która leżała obok elektroniki (Nagrodę wręcza
Sławomir Łosowski)
Zwycięzca: The Juan Maclean – Less Than Human
Nominowani: Ladytron – Witching Hour, Electrelane – Axes, Gang Gang Dance –
God's Money, Supersystem – Always Never Again, American Analog Set – Set Free

Najlepsze aranżacje roku (Nagrodę wręcza Piotr Rubik)
Zwycięzca: Sufjan Stevens – Illinois
Wyróżnienie: Matson Jones - st
Nominowani: Arab Strap – The Last Romance, Malcolm Middleton – Into The Woods,
The Evens – The Evens, The Frames – Burning The Maps, The Earlies – These were
the Earlies, Electrelane – Axes, Animal Collective – Feels, The Deadly Snakes –
Porcella,

Melodie roku (Nagrodę wręcza Romuald Lipko)
Zwycięzca: My Morning Jacket - Z
Nominowani: Sufjan Stevens – Illinois, Spoon – Gimme Fiction, The Go-Betweens –
Oceans Apart, The Deadly Snakes – Porcella, Teenage Fanclub – Man Made, The
National – Alligator, Death Cab Fro Cutie – Plans, Smog – A River Ain't Too Much
To Love

Wariat roku – (Nagrodę wręcza Maciej Maleńczuk)
Zwycięzca: Animal Collective – Feels
Nominowani: Gang Gang Dance – God's Money, Cocorosie – Noah's Ark, The Mountain
Goats - The Sunset Tree, Lightning Bolt – Hypermagic Mountain, Akron/Family –
Akron/Family, Silver Jews – Tanglewood Number, Leningrad/The Tiger Lillies - Chujnia

Najlepszy stosunek przekaz/forma (nagrodę wręcza Marek Torzewski)
Zwycięzca: The Silver Jews – Tanglewood Numbers
Nominowani: Sufjan Stevens – Illinois, The Mountain Goats – The Sunset Tree,
Cocorosie – Noah's Ark, Animal Collective – Feels, Stephen Malkmus – Face the
Truth, Matson Jones – st, Devendra Banhart - Cripple Crow, Sun Kil Moon – Tiny
Cities

Popłuczyny po Interpolu roku: (Nagrodę wręcza Robert Gawliński)
Zwycięzca: Windsor For The Derby – Giving Up The Ghost
Nominowani: The Editors – The Back Room, The Standard – Albatross, Calla -
Collisions

Najgłębszy dół roku (Nagrodę wręcza Anna Wyszkoni)
Zwycięzca ex aequo: The Mountain Goats – The Sunset Tree/Arab Strap – The Last
Romance
Nominowani: The Standard – Albatross, Sun Kil Moon – Tiny Cities

Najlepsza płyta weterana roku (Nagrodę wręcza Grzegorz Skawiński)
Zwycięzca: The Wedding Present – Take Fountain
Nominowani: Silver Jews – Tanglewood Numbers, Stephen Malkmus – Face The Truth,
Teenage Fanclub – Man Made

Najlepsza płyta w kaczolandzie roku (Nagrodę wręcza Dana International)
Zwycięzca: Starzy Singers – Takie jest c'est la vie
Nominowani: The Car Is on Fire – The Car Is on Fire, Lech Janerka - Plagiaty

Najlepsza składanka Yo La Tengo (Nagrodę wręcza Janek0 himself)
Zwycięzca: Yo La Tengo – Prisoners of Love
Nominowani: Yo La Tengo - Outtakes and Rarities

Debiut roku (nagrodę wręcza Borys Dejnarowicz)
Zwycięzca: Jury postanowiło nie przyznawać nagrody. Nie i już.
Nominowani: The Car Is On Fire – The Car Is On Fire

Sampel roku (nagrodę wręcza Peja)
Zwycięzca i jedyny nominowany:
Jens Lekman - Oh You're So Silent Jens

Energetyczna płyta roku (nagrodę wręcza Glaca)
Zwycięzca: Brak
Nominowani: The Bloc Party – Silent Alarm, Lightning Bolt – Hypermagic Mountain,
Starzy Singers – Takie jest c'est la vie

Akustyczna płyta roku (nagrodę wręcza Kasia Kowalska)*
Zwycięzca: Akron/Family – st
Wyróżnienie: Matson Jones – st
Nominowani: Sun Kil Moon – Tiny Cities, The Mountain Goats – The Sunset Tree,
The Evens – The Evens, Devendra Banhart – Cripple Crow, Smog – A River Aint Too
Much To Love

Najbardziej inteligentna płyta roku (Nagrodę wręcza Kuba Wojewódzki)
Zwycięzca: Broken Social Scene – st
Wyróżnienie: ex aequo Sufjan Stevens – Illinois i Silver Jews – Tanglewood Numbers
Nominowani: Broadcast – Tender Buttons, Lech Janerka – Plagiaty, Stephen Malkmus
– Face The Truth, Deerhoof – Runners Four, Animal Collective - Feels

Najbardziej poruszająca płyta roku (Nagrodę wręcza Violetta Villas)
Zwycięzca: The Mountain Goats – The Sunset Tree
Wyróżnienie: Sufjan Stevens – Illinois
Nominowani: Death Cab For Cutie – Plans, Akron/Family – st, Smog – A River Aint
Too Much to Love, Devendra Banhart – Cripple Crow

Najbardziej rozrywkowa płyta roku (Nagrodę wręcza Skiba)
Zwycięzca: The Go-Betweens - Oceans Apart
Nominowani: Starzy Singers – Takie jest c'est la vie, Leningrad/Tiger Lillies –
Chujnia, Animal Collective – Feels, Spoon – Gimme Fiction, Bloc Party – Silent
Party, Lighting Bolt – Hypermagic Mountain

Wytwórnia roku (poza konkursem)
Secretly Canadian

ilhan Re: 2 0 0 5 31.01.06, 15:10

"Oceans Apart" rozrywkowe, hehe, dobre, no ale w kategorii dla weteranów zostali skrzywdzeni!

Fajny pomysł.
pytajnick Re: 2 0 0 5 31.01.06, 15:23

Rewelacyjne podsumowanie, Y0, jesteś nominonowany, wyróżniony i do tego
zwycięzca w kategorii "Podsumowanie roku" (wręczają kolektywnie dziennikarze
Glissando).

Zaciekawiłeś mnie tym The Mountain Goats.