W Pawliwkch na Wołyniu rozpoczęły się uroczysto...

[Gość: Jacek]

Ale kto z kim i dlaczego się jedna skoro na pomniku nie ma ani
informacji że pochowani tu Polacy, ani kiedy i przez kogo
zostali zamordowani?

[Gość: Kuk]

-----------------------------------------------------------------
---------------
Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
zasadzie chodzi?
i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za Wisle
nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?

[Gość: relem]

Gość portalu: Kuk napisał(a):

>
> ---------------------------------------------------------------
--
> ---------------
> Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
> zasadzie chodzi?
> i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
> wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za
Wisle
> nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
> jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?
> I właśnie o to chodzi. Kompleksy nie są domeną Polaków, a
tych, którzy nimi rządzą. Dlatego nawet z ust Kwaśniewskiego nie
padło słowo JA POLAK, tylko w imieniu Polaków przepraszam. Tak
było w Jedwabnem itd. Gdyby Kwaśnieswki przeprosił w swoim
imieniu to byśmy mieli adekwatne przeprosiny ze strony
ŻYDÓW,którzy mordowali Polaków w esbowskich więzieniach. Ale
tego nie uczynił. UKRAIŃSKI PREZYDENT, wiedział jak to uczynić.
Poprostu nie jest "WYRYWNY". Jest po prostu UKRAIŃCEM. My takich
POLAKÓW nie mamy. Nie możemy się poszczycić, że w Polsce rządzą
PPOLACY.Dlatego raczej nie pytać Polaków o to PO CO ?.

Piękna kultura łemkowska

[Gość: Zbych]

Wiele lat temu, gdy jeszcze byłem studentem dosiadłem się do
ogniska na studenckim polu namiotowym w Ustrzykach Górnych, na
którym zebrała się młodzież łemkowska z całej Polski na swoim
dorocznym zlocie. Przyciągnęły mnie przepiękne piesni ukraińskie
i równie piękne paraski.
W przerwach między kolejnymi piesniami wdałem się w raczej
ekstensywną dyskusję z gospodarzami ogniska.
Przypomnialem sobie nazwisko Tarasa Szewczenki, Michaiła
Kociubinskiego i Lesii Ukrainki ( - Łesia - jak poprawił mnie
siedzący obok Kristofor).
- Nie czytałem ale mam w domu w oryginale i teraz, kiedy was
poznałem, to w wolnej chwili na pewno spróbuję się zmierzyć z tą
lekturą - powiedziałem.
Chwilę trwała jeszcze rozmowa o wieszczach ukraińskich,
zmieniona na dłuższy moment w bardziej żywiołową rzuconym przeze
mnie pytaniem o UPA... Szczęsliwie po dłuższej chwili nastrój
się ponownie wypogodził i powróciły piesni. Christofor
przyglądał mi się spod oka, aby w przerwie rzucić mi na ucho:
- Wiesz, ale gdybym dzis dostał taki rozkaz, to nie zawahałbym
się ani przez chwilę, przyszedłbym z siekierą i zabił i ciebie i
całą twoją rodzinę.
Zmroziło mnie...

[Gość: al]

Gość portalu: Zbych napisał(a):

> Wiele lat temu, gdy jeszcze byłem studentem dosiadłem się do
> ogniska na studenckim polu namiotowym w Ustrzykach Górnych,
na
> którym zebrała się młodzież łemkowska z całej Polski na swoim
> dorocznym zlocie. Przyciągnęły mnie przepiękne piesni
ukraińskie
> i równie piękne paraski.
> W przerwach między kolejnymi piesniami wdałem się w raczej
> ekstensywną dyskusję z gospodarzami ogniska.
> Przypomnialem sobie nazwisko Tarasa Szewczenki, Michaiła
> Kociubinskiego i Lesii Ukrainki ( - Łesia - jak poprawił mnie
> siedzący obok Kristofor).
> - Nie czytałem ale mam w domu w oryginale i teraz, kiedy was
> poznałem, to w wolnej chwili na pewno spróbuję się zmierzyć z
tą
> lekturą - powiedziałem.
> Chwilę trwała jeszcze rozmowa o wieszczach ukraińskich,
> zmieniona na dłuższy moment w bardziej żywiołową rzuconym
przeze
> mnie pytaniem o UPA... Szczęsliwie po dłuższej chwili nastrój
> się ponownie wypogodził i powróciły piesni. Christofor
> przyglądał mi się spod oka, aby w przerwie rzucić mi na ucho:
> - Wiesz, ale gdybym dzis dostał taki rozkaz, to nie
zawahałbym
> się ani przez chwilę, przyszedłbym z siekierą i zabił i
ciebie i
> całą twoją rodzinę.
> Zmroziło mnie...
Facet, pierdolisz, dawno temu mialem w Polsce przyjaciol
Lemkow, jezdzilem na festiwale Lemkowskie i powiem ci jedno,
oni maja o UPA taka sama opinie jak my, ich tez rzneli.
Po zatym rozmowy festiwalowe przy gorzale...
Kiedys spotkalem w Wolosatym Ukrainca, ktory tam sie urodzil
rozmawiaismy sobie uprzejmie przez kilka flaszek, ale kiedy
powiedzial, ze Petlura ukladal sie z bandyta Pilsudzkim, to
chcialem skurwysyna ustrzelic, na szczescie koledzy odebrali
spluwe. Inaczej moglby to byc poczatek nowej wojny.

Jak rozpetalem III wojne swiatowa...

[Gość: fciino]

Gość portalu: al napisał(a):

> Gość portalu: Zbych napisał(a):
>
> > Wiele lat temu, gdy jeszcze byłem studentem dosiadłem się do
> > ogniska na studenckim polu namiotowym w Ustrzykach Górnych,
> na
> > którym zebrała się młodzież łemkowska z całej Polski na swoim
> > dorocznym zlocie. Przyciągnęły mnie przepiękne piesni
> ukraińskie
> > i równie piękne paraski.
> > W przerwach między kolejnymi piesniami wdałem się w raczej
> > ekstensywną dyskusję z gospodarzami ogniska.
> > Przypomnialem sobie nazwisko Tarasa Szewczenki, Michaiła
> > Kociubinskiego i Lesii Ukrainki ( - Łesia - jak poprawił mnie
> > siedzący obok Kristofor).
> > - Nie czytałem ale mam w domu w oryginale i teraz, kiedy was
> > poznałem, to w wolnej chwili na pewno spróbuję się zmierzyć z
> tą
> > lekturą - powiedziałem.
> > Chwilę trwała jeszcze rozmowa o wieszczach ukraińskich,
> > zmieniona na dłuższy moment w bardziej żywiołową rzuconym
> przeze
> > mnie pytaniem o UPA... Szczęsliwie po dłuższej chwili nastrój
> > się ponownie wypogodził i powróciły piesni. Christofor
> > przyglądał mi się spod oka, aby w przerwie rzucić mi na ucho:
> > - Wiesz, ale gdybym dzis dostał taki rozkaz, to nie
> zawahałbym
> > się ani przez chwilę, przyszedłbym z siekierą i zabił i
> ciebie i
> > całą twoją rodzinę.
> > Zmroziło mnie...
> Facet, pierdolisz, dawno temu mialem w Polsce przyjaciol
> Lemkow, jezdzilem na festiwale Lemkowskie i powiem ci jedno,
> oni maja o UPA taka sama opinie jak my, ich tez rzneli.
> Po zatym rozmowy festiwalowe przy gorzale...
> Kiedys spotkalem w Wolosatym Ukrainca, ktory tam sie urodzil
> rozmawiaismy sobie uprzejmie przez kilka flaszek, ale kiedy
> powiedzial, ze Petlura ukladal sie z bandyta Pilsudzkim, to
> chcialem skurwysyna ustrzelic, na szczescie koledzy odebrali
> spluwe. Inaczej moglby to byc poczatek nowej wojny.

[Gość: al]

Naszczescie nie rozpetalem, ale po kilku wodkach mozna,
chcialem rylko powiedziec, ze Lemkowie i Ukraincy to nie to
samo.

Łemkowie nie Ukraińcy

[Gość: Zbych]

Gość portalu: al napisał(a):

> Naszczescie nie rozpetalem, ale po kilku wodkach mozna,
> chcialem rylko powiedziec, ze Lemkowie i Ukraincy to nie to
> samo.


istotnie, wzmianka o Łemkach to jedynie retrospekcja...
w owym czasie nie miałem pojęcia, że takowi w ogóle istnieli...
dla mnie wtedy tam przy ognisku to byli Ukraińcy...
retrospekcja wzięła się stąd, że późniejszymi czasy sporo słyszałem
o festiwalach łemkowskich, a jakos nic o zlotach Ukraińców...

Jasne, bo sa jeszcze Bojkowie i pare innych grup

[gabrielacasey]

tychy polskich...Malorusinow.

LOL

[Gość: ficino]

gabrielacasey napisała:

> tychy polskich...Malorusinow.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> tychy polskich...Malorusinow.

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: Tom]

Przykro to stwierdzić ale łemkowie w zasadzie to Ukraińcy (
Rusini ). Definitywnie to okreslają przedwojenne badania
etnograficzne.

miales chamie zloty rog

[Gość: Zbych]

Gość portalu: fciino napisał(a):

> Gość portalu: al napisał(a):
>
> > Facet, pierdolisz

Lemkowie to szczep indianski z Europy wschodniej.

[Gość: stb]

[Gość: ali]

A Olek Kwach pojechal robic loda

[Gość: Alek]

Masz rację. Mam kolegę ( przyjaciela ) Ukraińca który powiedział
mi kiedyś ,że w razie "zadymy" byłbym pierwszym którego by
zarżnął , za to że jestem Polakiem - szczera prawda.

Korzenie...

[Gość: rysiek]

Gość portalu: relem napisał(a):

) Gość portalu: Kuk napisał(a):
)
) )
) ) -------------------------------------------------------------
--
) --
) ) ---------------
) ) Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
) ) zasadzie chodzi?
) ) i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
) ) wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za
) Wisle
) ) nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
) ) jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?
) ) I właśnie o to chodzi. Kompleksy nie są domeną Polaków, a
) tych, którzy nimi rządzą. Dlatego nawet z ust Kwaśniewskiego
nie
) padło słowo JA POLAK, tylko w imieniu Polaków przepraszam. Tak
) było w Jedwabnem itd. Gdyby Kwaśnieswki przeprosił w swoim
) imieniu to byśmy mieli adekwatne przeprosiny ze strony
) ŻYDÓW,którzy mordowali Polaków w esbowskich więzieniach. Ale
) tego nie uczynił. UKRAIŃSKI PREZYDENT, wiedział jak to
uczynić.
) Poprostu nie jest "WYRYWNY". Jest po prostu UKRAIŃCEM. My
takich
) POLAKÓW nie mamy. Nie możemy się poszczycić, że w Polsce
rządzą
) PPOLACY.Dlatego raczej nie pytać Polaków o to PO CO ?.
Korzenie tragedii wołyńskiej
Gazeta Wyborcza 11.07.2003
Wołyńską tragedię poprzedziły dziesiątki lat konfliktu i liczne
błędy popełniane po obu stronach. A większa odpowiedzialność
spoczywa zawsze na tej stronie, która sprawuje władzę - mówi
prof. Ryszard Torzeckim w rozmowie z Izą Chruślińską

Od redakcji

Dla ludzi, którym leży na sercu przyjaźń ukraińsko-polska,
rzezie wołyńskie rozpoczęte nocą 11 lipca 1943 r. są tematem
najtrudniejszym. Wedle szacunków polskich historyków zginęło
wówczas około 60 tys. Polaków, zaś wedle obliczeń historyków
ukraińskich - 20 tys. Ukraińców. Prof. Ryszard Torzecki jest
polskim przyjacielem Ukrainy. Prof. Jarosław Hrycak jest
ukraińskim przyjacielem Polski. Obaj wielokrotnie wracali do
tragedii wołyńskiej. Obaj byli strażnikami prawdy, pamiętając
jednocześnie, by język opisujący mord wołyński uwzględniał
historyczny kontekst zbrodni i nie ranił pamięci niegdysiejszych
wrogów, a dziś przyjaciół. Wreszcie obaj dawali partnerowi w
debacie prawo do własnego zdania, nie przekonywali na siłę, nie
dowodzili, że w sprawie Wołynia istnieje tylko jedna racja.
Warto zwrócić uwagę na obustronną ostrożność w interpretacjach.
Czy był rozkaz centralnego dowództwa Ukraińskiej Powstańczej
Armii nakazujący mordowanie polskiej ludności? Zdaniem polskiego
historyka - raczej nie. Chyba jednak był - sądzi Ukrainiec. Obaj
narażają się tymi słowami wielu swoim rodakom.

Przez długie dziesięciolecia nad mordami wołyńskimi panowało
milczenie. Polacy nie mogli o tym mówić głośno. Większość
Ukraińców - jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało - nie miała
pojęcia, że na Wołyniu zdarzyło się coś tak potwornego.

Upadek dyktatury otworzył Polakom usta, pozwolił też Ukraińcom
przyjrzeć się własnej historii. Na Ukrainie Wołyń stał się
tematem najpełniejszej i najburzliwszej publicznej debaty
ostatnich 12 lat. Polakom trudno w to uwierzyć, lecz dyskusje na
temat Wołynia bardziej skupiały uwagę niż roztrząsanie
największej tragedii współczesnej Ukrainy - zaplanowanego przez
Stalina Wielkiego Głodu lat 30.

Wołyń jest wielką sprawą dla obu narodów. Po obu stronach
padały - i pewnie będą padać - słowa gniewu i oburzenia. Ale
byli też ludzie wzywający do pojednania, tacy jak Ryszard
Torzecki i Jarosław Hrycak. W tych szczególnych dniach warto
posłuchać ich głosu.

Paweł Smoleński

Iza Chruślińska: Jak Pan, historyk, a więc człowiek patrzący na
wydarzenia z pewnego dystansu, widzi kontekst konfliktu polsko-
ukraińskiego w okresie II wojny światowej?

Prof. Ryszard Torzecki: Uważam, że Polacy, oceniając ten
konflikt, a zwłaszcza wydarzenia na Wołyniu, zbyt łatwo
zapominają o jego przyczynach, o błędach, jakie popełniła strona
polska. Mówią tylko o odpowiedzialności strony ukraińskiej, a
dokładniej - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i
Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Procesy polityczne rzadko kiedy powstają deus ex machina. Nie
sposób patrzeć na wydarzenia na Wołyniu, nie biorąc pod uwagę
konfliktu polsko-ukraińskiego, który od końca XIX w., od momentu
odrzucenia przez Polaków z Galicji ukraińskich postulatów ugody,
narastał aż do punku kulminacyjnego w latach okupacji i zaraz po
niej. Nie należy zapominać, że na początku XX w. stosunki polsko-
ukraińskie zaostrzyły się pod wpływem wzrastających w
społeczeństwie wpływów Narodowej Demokracji. Potem wojna polsko-
ukraińska z lat 1918-19 skłóciła oba narody jeszcze bardziej.

Sprawa skomplikowała się po powstaniu II RP, kiedy około 5 mln
Ukraińców znalazło się w państwie polskim. Próby pozytywnej
wobec nich polityki nie udały się, od samego początku po
polskiej stronie przewagę miały opcje wyrastające z endecji. Na
różne sposoby ograniczano wszelkie ukraińskie ruchy społeczne
lub narodowe, wzniecając tłumione potem siłą niepokoje. Niektóre
z tych działań można wytłumaczyć koniecznością utrzymania
porządku w młodym, wielonarodowościowym kraju. Jednak połączenie
parcelacji wielkiej własności ziemskiej z polską kolonizacją,
przede wszystkim na Wołyniu, było wymierzone bezpośrednio
przeciwko Ukraińcom. Tam przecież panował straszliwy głód ziemi.
Antagonizm polsko-ukraiński zaostrzyły też ustawy o szkolnictwie
i języku urzędowania z 1924 r. Doprowadziły one do
marginalizowania szkolnictwa ukraińskiego powstałego w wyniku
pracy u podstaw kilku pokoleń Ukraińców. Z kategoryczną odmową,
wręcz masowymi protestami, spotykały się próby powołania we
Lwowie uniwersytetu ukraińskiego. Było to kolejne wyzwanie
rzucane Ukraińcom. W 1929 r. powstała Organizacja Ukraińskich
Nacjonalistów. To była w znacznym stopniu reakcja na polską
politykę. OUN odpowiadała na nią akcjami sabotażu i terrorem,
zabijając polskich polityków i ukraińskich ugodowców. W odwecie
rząd polski przeprowadzał pacyfikacje, akcje represyjne z
wieloma ofiarami, apogeum tamtych wydarzeń stanowiło palenie
cerkwi.

Jednak przyczyną krańcowego nasilenia wrogości Ukraińców do
Polaków była polityka narodowościowa polskich rządów po śmierci
Piłsudskiego, polityka niezgodna z linią Marszałka. Główną
odpowiedzialność za tzw. politykę wzmacniania polszczyzny na
Wschodzie ponoszą marszałek Edward Rydz-Śmigły i gen. Tadeusz
Kasprzycki, minister spraw wojskowych.

Co składało się na tę politykę?

- Popierano regionalizmy: Łemków, Bojków, Hucułów. Ze służby
leśnej, łączności, komunikacji, poczty usuwano element niepewny,
czyli Ukraińców. Burzono cerkwie, a nawet przy pomocy żołnierzy
Korpusu Ochrony Pogranicza starano się siłą nawrócić część
Ukraińców na katolicyzm.

W warunkach narastającego zagrożenia była to polityka
samobójcza. Ani działania z lat 20., ani polityka z lat 1935-39
nie przyniosły oczekiwanych przez rząd rezultatów. Wręcz
przeciwnie, przyczyniły się do konsolidacji obozu narodowego
Ukraińców i do spotęgowania nastrojów nacjonalistycznych, które
kryły również zapowiedź odwetu.

Wspomniał Pan o innej wizji polityki wobec Ukraińców -
Piłsudskiego. Co się na nią składało?

- Piłsudski był zwolennikiem polityki asymilacji państwowej, a
nie narodowościowej, ale zabrakło mu konsekwencji w jej
wprowadzaniu pomimo całej sympatii do Ukraińców.

W 1927 i w 1928 r. miały miejsce dwie nominacje, które zostały
uznane za wyzwanie rzucone endecji. Wojewodą lwowskim został
Piotr Dunin-Bąkowski, a Henryk Józewski wojewodą wołyńskim. Ten
ostatni przygotował tzw. tezy wołyńskie, czyli wytyczne dla
polskiej polityki wobec mniejszości ukraińskiej. Chodziło o to,
aby wprowadzić inną politykę na Wołyniu niż w Galicji. Wśród
osób zajmujących się tymi kwestiami istniała świadomość, że na
Wołyniu nie było trudno wzniecić pożar. Dlatego Józewski
zaproponował odtworzenie gran

[Gość: as]

Gość portalu: Kuk napisał(a):

>
> -----------------------------------------------------------------
> ---------------
> Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
> zasadzie chodzi?
> i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
> wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za Wisle
> nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
> jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?
>

jebany śmirdz.acy śmieciu ukraiński obejrzyj stronę
www.naszdziennik.pl/index.php?typ=my&dat=20030711&id=my11.txt

KORZENIE...

[Gość: Rysiek]

Gość portalu: as napisał(a):

) Gość portalu: Kuk napisał(a):
) ) Szanowni Polacy

Korzenie tragedii wołyńskiej
Gazeta Wyborcza 11.07.2003
Wołyńską tragedię poprzedziły dziesiątki lat konfliktu i liczne
błędy popełniane po obu stronach. A większa odpowiedzialność
spoczywa zawsze na tej stronie, która sprawuje władzę - mówi
prof. Ryszard Torzeckim w rozmowie z Izą Chruślińską

Od redakcji

Dla ludzi, którym leży na sercu przyjaźń ukraińsko-polska,
rzezie wołyńskie rozpoczęte nocą 11 lipca 1943 r. są tematem
najtrudniejszym. Wedle szacunków polskich historyków zginęło
wówczas około 60 tys. Polaków, zaś wedle obliczeń historyków
ukraińskich - 20 tys. Ukraińców. Prof. Ryszard Torzecki jest
polskim przyjacielem Ukrainy. Prof. Jarosław Hrycak jest
ukraińskim przyjacielem Polski. Obaj wielokrotnie wracali do
tragedii wołyńskiej. Obaj byli strażnikami prawdy, pamiętając
jednocześnie, by język opisujący mord wołyński uwzględniał
historyczny kontekst zbrodni i nie ranił pamięci niegdysiejszych
wrogów, a dziś przyjaciół. Wreszcie obaj dawali partnerowi w
debacie prawo do własnego zdania, nie przekonywali na siłę, nie
dowodzili, że w sprawie Wołynia istnieje tylko jedna racja.
Warto zwrócić uwagę na obustronną ostrożność w interpretacjach.
Czy był rozkaz centralnego dowództwa Ukraińskiej Powstańczej
Armii nakazujący mordowanie polskiej ludności? Zdaniem polskiego
historyka - raczej nie. Chyba jednak był - sądzi Ukrainiec. Obaj
narażają się tymi słowami wielu swoim rodakom.

Przez długie dziesięciolecia nad mordami wołyńskimi panowało
milczenie. Polacy nie mogli o tym mówić głośno. Większość
Ukraińców - jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało - nie miała
pojęcia, że na Wołyniu zdarzyło się coś tak potwornego.

Upadek dyktatury otworzył Polakom usta, pozwolił też Ukraińcom
przyjrzeć się własnej historii. Na Ukrainie Wołyń stał się
tematem najpełniejszej i najburzliwszej publicznej debaty
ostatnich 12 lat. Polakom trudno w to uwierzyć, lecz dyskusje na
temat Wołynia bardziej skupiały uwagę niż roztrząsanie
największej tragedii współczesnej Ukrainy - zaplanowanego przez
Stalina Wielkiego Głodu lat 30.

Wołyń jest wielką sprawą dla obu narodów. Po obu stronach
padały - i pewnie będą padać - słowa gniewu i oburzenia. Ale
byli też ludzie wzywający do pojednania, tacy jak Ryszard
Torzecki i Jarosław Hrycak. W tych szczególnych dniach warto
posłuchać ich głosu.

Paweł Smoleński

Iza Chruślińska: Jak Pan, historyk, a więc człowiek patrzący na
wydarzenia z pewnego dystansu, widzi kontekst konfliktu polsko-
ukraińskiego w okresie II wojny światowej?

Prof. Ryszard Torzecki: Uważam, że Polacy, oceniając ten
konflikt, a zwłaszcza wydarzenia na Wołyniu, zbyt łatwo
zapominają o jego przyczynach, o błędach, jakie popełniła strona
polska. Mówią tylko o odpowiedzialności strony ukraińskiej, a
dokładniej - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i
Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Procesy polityczne rzadko kiedy powstają deus ex machina. Nie
sposób patrzeć na wydarzenia na Wołyniu, nie biorąc pod uwagę
konfliktu polsko-ukraińskiego, który od końca XIX w., od momentu
odrzucenia przez Polaków z Galicji ukraińskich postulatów ugody,
narastał aż do punku kulminacyjnego w latach okupacji i zaraz po
niej. Nie należy zapominać, że na początku XX w. stosunki polsko-
ukraińskie zaostrzyły się pod wpływem wzrastających w
społeczeństwie wpływów Narodowej Demokracji. Potem wojna polsko-
ukraińska z lat 1918-19 skłóciła oba narody jeszcze bardziej.

Sprawa skomplikowała się po powstaniu II RP, kiedy około 5 mln
Ukraińców znalazło się w państwie polskim. Próby pozytywnej
wobec nich polityki nie udały się, od samego początku po
polskiej stronie przewagę miały opcje wyrastające z endecji. Na
różne sposoby ograniczano wszelkie ukraińskie ruchy społeczne
lub narodowe, wzniecając tłumione potem siłą niepokoje. Niektóre
z tych działań można wytłumaczyć koniecznością utrzymania
porządku w młodym, wielonarodowościowym kraju. Jednak połączenie
parcelacji wielkiej własności ziemskiej z polską kolonizacją,
przede wszystkim na Wołyniu, było wymierzone bezpośrednio
przeciwko Ukraińcom. Tam przecież panował straszliwy głód ziemi.
Antagonizm polsko-ukraiński zaostrzyły też ustawy o szkolnictwie
i języku urzędowania z 1924 r. Doprowadziły one do
marginalizowania szkolnictwa ukraińskiego powstałego w wyniku
pracy u podstaw kilku pokoleń Ukraińców. Z kategoryczną odmową,
wręcz masowymi protestami, spotykały się próby powołania we
Lwowie uniwersytetu ukraińskiego. Było to kolejne wyzwanie
rzucane Ukraińcom. W 1929 r. powstała Organizacja Ukraińskich
Nacjonalistów. To była w znacznym stopniu reakcja na polską
politykę. OUN odpowiadała na nią akcjami sabotażu i terrorem,
zabijając polskich polityków i ukraińskich ugodowców. W odwecie
rząd polski przeprowadzał pacyfikacje, akcje represyjne z
wieloma ofiarami, apogeum tamtych wydarzeń stanowiło palenie
cerkwi.

Jednak przyczyną krańcowego nasilenia wrogości Ukraińców do
Polaków była polityka narodowościowa polskich rządów po śmierci
Piłsudskiego, polityka niezgodna z linią Marszałka. Główną
odpowiedzialność za tzw. politykę wzmacniania polszczyzny na
Wschodzie ponoszą marszałek Edward Rydz-Śmigły i gen. Tadeusz
Kasprzycki, minister spraw wojskowych.

Co składało się na tę politykę?

- Popierano regionalizmy: Łemków, Bojków, Hucułów. Ze służby
leśnej, łączności, komunikacji, poczty usuwano element niepewny,
czyli Ukraińców. Burzono cerkwie, a nawet przy pomocy żołnierzy
Korpusu Ochrony Pogranicza starano się siłą nawrócić część
Ukraińców na katolicyzm.

W warunkach narastającego zagrożenia była to polityka
samobójcza. Ani działania z lat 20., ani polityka z lat 1935-39
nie przyniosły oczekiwanych przez rząd rezultatów. Wręcz
przeciwnie, przyczyniły się do konsolidacji obozu narodowego
Ukraińców i do spotęgowania nastrojów nacjonalistycznych, które
kryły również zapowiedź odwetu.

Wspomniał Pan o innej wizji polityki wobec Ukraińców -
Piłsudskiego. Co się na nią składało?

- Piłsudski był zwolennikiem polityki asymilacji państwowej, a
nie narodowościowej, ale zabrakło mu konsekwencji w jej
wprowadzaniu pomimo całej sympatii do Ukraińców.

W 1927 i w 1928 r. miały miejsce dwie nominacje, które zostały
uznane za wyzwanie rzucone endecji. Wojewodą lwowskim został
Piotr Dunin-Bąkowski, a Henryk Józewski wojewodą wołyńskim. Ten
ostatni przygotował tzw. tezy wołyńskie, czyli wytyczne dla
polskiej polityki wobec mniejszości ukraińskiej. Chodziło o to,
aby wprowadzić inną politykę na Wołyniu niż w Galicji. Wśród
osób zajmujących się tymi kwestiami istniała świadomość, że na
Wołyniu nie było trudno wzniecić pożar. Dlatego Józewski
zaproponował odtworzenie granicy pomiędzy Wołyniem a Galicją
Wschodnią, czyli tzw. kordonu Sokala, tak aby nie przenikały tam
wpływy nacjonalistyczne z Galicji. Wychodził z założenia, że
ludność ukraińską powinno się różnymi metodami pozyskać dla
spraw państwa. Temu celowi miały być podporządkowane zarówno
administracja, jak i szkolnictwo, a także polityka wobec
spółdzielczości i organizacji społecznych. W zamian za lojalność
państwową dopuszczano np. język ukraiński w administracji
publicznej, propagowano potrzebę rozwoju kultury ukraińskiej.

To była jakaś próba wyjścia naprzeciw postulatom Ukraińców, choć
z ukraińskiego punktu widzenia bardzo kontrowersyjna. W praktyce
polityka Józewskiego polegała przede wszystkim na zabieraniu z
ruchu ukraińskiego najbardziej wartościowych ludzi i próbie ich
asymilacji. Wszelkie inicjatywy podlegały kontroli
administracyjnej, odstępstwo od założeń kończyło się zazwyczaj
rozwiązaniem organizacji, a nawet policyjnymi represjami. To nie
była polityka licząca się z interesami Ukraińców, nawet
umiarkowani nie godzili się na złudne często i zal

[Gość: BARABASZ]

Gość portalu: Kuk napisał(a):

>
> ---------------------------------------------------------------
--
> ---------------
> Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
> zasadzie chodzi?
No to chyba najbardziej zakompeksiona osoba w historii byl
Chrystus.
> i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
> wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za
Wisle
> nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
> jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?
>

[Gość: Kuk]

Gość portalu: BARABASZ napisał(a):

Aha - rownacie siebie do Chrystusa, niezle, calkiem w duchu
narodowym polskim. tylko Chrystus wybaczal wszystkim a nie
prosil o wybaczenie. mala taka roznica

> Gość portalu: Kuk napisał(a):
>
> >
> > -------------------------------------------------------------
--
> --
> > ---------------
> > Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie? o co w
> > zasadzie chodzi?
> No to chyba najbardziej zakompeksiona osoba w historii byl
> Chrystus.
> > i ciekawy jestem dla czego to Wy przed wszystkimi sie
> > wybaczacie? przed Zydami za Jedwabne, przed Ukraincami za
> Wisle
> > nawet przed Niemcami (!!!) nie wiadomo za co. a przed Wami
> > jeszcze nikt. moze macie jakies kompleksy z tego powodu?
> >

'Chrystus ukrainski' byl mlodszym,przyrodnim bratem

[Gość: stb]

Mahomeda Wielkiego.

[Gość: UKRAHINA]

jezdzilem wiele razy na ukraine i wszedzie tam b. lubia polske i
polakow. historycznie rzecz biorac, polacy zdradzili sprawe
ukrainska i zachowali sie jak swinie (pilsudski). a wy juz nie
macie innych problemow, niz sie klocic o to kto kogo bardziej
mordowal ? to byly inne czasy, inne obyczaje. obstawanie przy
starych wasniach dowodzi mentalnej zasciankowosci. madrzejszy i
silniejszy wyciaga reke do zgody, bo go na to stac, a nie kloci
sie o szczegoly, zostawmy to historykom. ale takie polityczne
nieuki jak wy nigdy tego nie zrozumieja.

Ja tam przeciwko Ukraincom nic nie mam. Chodzi

[gabrielacasey]

TYLKO o postawienie przed sadem tych paru zbrodniarzy z Wolynia (i nie tylko) -
tych paru dziadow, co jeszcze zyja. Poki zyja...

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> TYLKO

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

PAPIEŻ - POLAK

[Gość: rysiek]

Gość portalu: Kuk napisał(a):

>
> ---------------------------------------------------------------
--
> ---------------
> Szanowni Polacy - a po co wam wogole to wybaczenie?

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[moszek]

Kuk,
i o to wlasnie chodzi, w czym rzecz? Komu mam wybaczac?Ze zydzi zostali
zagozowani w obozach? A ilu zginelo polakow? Ilu narodowosci zostalo
pomordowanych przez niemcow?Ale najwazniesi sa zydzi-wiec niech pezepraszaja ci
co rzadza teraz! A nasz biedny narod niech zdycha z glodu!

[Gość: Syn Lwowiaka]

Czy Ukraina oda nam zagrabiona nasza ziemie. Moja rodzina nie
tylko stracila wlasna ziemie, ale czlonkowie mojej rodziny
stracili zycie tylko dla tego ze byli Polakami...

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):

> Czy Ukraina oda nam zagrabiona nasza ziemie. Moja rodzina nie
> tylko stracila wlasna ziemie, ale czlonkowie mojej rodziny
> stracili zycie tylko dla tego ze byli Polakami...

Witaj do grona!
Dom mojego ojca w Lucku jeszcze stoi. Mieszkaja w nim cztery
ukrainskie rodziny. Mojego dziadka i cala jego rodzine
wymordowali w 1941 tylko dlatego ze byli Zydami.
No tak, ale to jest normalne - nawet w Polsce haslo "bij zydow"
kest popularne, chociaz zadnych zydow juz nie zostalo...

Do pana "Zydka" (bez obrazy)

[Gość: Marky]

Gość portalu: zydek parchaty napisał(a):

> Witaj do grona!
> Dom mojego ojca w Lucku jeszcze stoi. Mieszkaja w nim cztery
> ukrainskie rodziny. Mojego dziadka i cala jego rodzine
> wymordowali w 1941 tylko dlatego ze byli Zydami.
> No tak, ale to jest normalne - nawet w Polsce haslo "bij
zydow"
> kest popularne, chociaz zadnych zydow juz nie zostalo...

Eh tam, przesadza pan ze dla nas niezydowskich Polakow
jest "normalne" ze Ukraincy mordowali rowniez Zydow. My mamy
wiecej serca niz by to wynikalo z propagandy ktora syjonisci
piora mozgi Zydow od prawie stu lat. A rowniez przesadza pan ze
w Polsce nie ma Zydow. Ja mysle ze my niezydowscy Polacy bysmy o
wiele przychylniej patrzyli na Zydow gdyby Zydzi tez przeprosili
za zbrodnie na Polakach dokonane przez Zydow, np. w czasach
stalinowskich. Ode mnie - czesc pamieci panskiego dziadka i jego
rodziny. Nigdy nie zapominajmy, i latwo nie wybaczmy.

[Gość: AKA]

Gość portalu: zydek parchaty napisał(a):

oj wy gluptaski, a pokazac wam, ilu jeszcze niemcow zyje, ktorych domy i ogrody
stoja teraz w polsce? moze oni tez zaczna wracac ? najgorsze, ze tacy jak wy sa
moimi rodakami


> Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):
>
> > Czy Ukraina oda nam zagrabiona nasza ziemie. Moja rodzina nie
> > tylko stracila wlasna ziemie, ale czlonkowie mojej rodziny
> > stracili zycie tylko dla tego ze byli Polakami...
>
> Witaj do grona!
> Dom mojego ojca w Lucku jeszcze stoi. Mieszkaja w nim cztery
> ukrainskie rodziny. Mojego dziadka i cala jego rodzine
> wymordowali w 1941 tylko dlatego ze byli Zydami.
> No tak, ale to jest normalne - nawet w Polsce haslo "bij zydow"
> kest popularne, chociaz zadnych zydow juz nie zostalo...

KORZENIE...

[Gość: Rysiek]

Gość portalu: AKA napisał(a):

) Gość portalu: zydek parchaty napisał(a):
)
) oj wy gluptaski, a pokazac wam, ilu jeszcze niemcow zyje,
ktorych domy i ogrody

Korzenie tragedii wołyńskiej
Gazeta Wyborcza 11.07.2003
Wołyńską tragedię poprzedziły dziesiątki lat konfliktu i liczne
błędy popełniane po obu stronach. A większa odpowiedzialność
spoczywa zawsze na tej stronie, która sprawuje władzę - mówi
prof. Ryszard Torzeckim w rozmowie z Izą Chruślińską

Od redakcji

Dla ludzi, którym leży na sercu przyjaźń ukraińsko-polska,
rzezie wołyńskie rozpoczęte nocą 11 lipca 1943 r. są tematem
najtrudniejszym. Wedle szacunków polskich historyków zginęło
wówczas około 60 tys. Polaków, zaś wedle obliczeń historyków
ukraińskich - 20 tys. Ukraińców. Prof. Ryszard Torzecki jest
polskim przyjacielem Ukrainy. Prof. Jarosław Hrycak jest
ukraińskim przyjacielem Polski. Obaj wielokrotnie wracali do
tragedii wołyńskiej. Obaj byli strażnikami prawdy, pamiętając
jednocześnie, by język opisujący mord wołyński uwzględniał
historyczny kontekst zbrodni i nie ranił pamięci niegdysiejszych
wrogów, a dziś przyjaciół. Wreszcie obaj dawali partnerowi w
debacie prawo do własnego zdania, nie przekonywali na siłę, nie
dowodzili, że w sprawie Wołynia istnieje tylko jedna racja.
Warto zwrócić uwagę na obustronną ostrożność w interpretacjach.
Czy był rozkaz centralnego dowództwa Ukraińskiej Powstańczej
Armii nakazujący mordowanie polskiej ludności? Zdaniem polskiego
historyka - raczej nie. Chyba jednak był - sądzi Ukrainiec. Obaj
narażają się tymi słowami wielu swoim rodakom.

Przez długie dziesięciolecia nad mordami wołyńskimi panowało
milczenie. Polacy nie mogli o tym mówić głośno. Większość
Ukraińców - jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało - nie miała
pojęcia, że na Wołyniu zdarzyło się coś tak potwornego.

Upadek dyktatury otworzył Polakom usta, pozwolił też Ukraińcom
przyjrzeć się własnej historii. Na Ukrainie Wołyń stał się
tematem najpełniejszej i najburzliwszej publicznej debaty
ostatnich 12 lat. Polakom trudno w to uwierzyć, lecz dyskusje na
temat Wołynia bardziej skupiały uwagę niż roztrząsanie
największej tragedii współczesnej Ukrainy - zaplanowanego przez
Stalina Wielkiego Głodu lat 30.

Wołyń jest wielką sprawą dla obu narodów. Po obu stronach
padały - i pewnie będą padać - słowa gniewu i oburzenia. Ale
byli też ludzie wzywający do pojednania, tacy jak Ryszard
Torzecki i Jarosław Hrycak. W tych szczególnych dniach warto
posłuchać ich głosu.

Paweł Smoleński

Iza Chruślińska: Jak Pan, historyk, a więc człowiek patrzący na
wydarzenia z pewnego dystansu, widzi kontekst konfliktu polsko-
ukraińskiego w okresie II wojny światowej?

Prof. Ryszard Torzecki: Uważam, że Polacy, oceniając ten
konflikt, a zwłaszcza wydarzenia na Wołyniu, zbyt łatwo
zapominają o jego przyczynach, o błędach, jakie popełniła strona
polska. Mówią tylko o odpowiedzialności strony ukraińskiej, a
dokładniej - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i
Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Procesy polityczne rzadko kiedy powstają deus ex machina. Nie
sposób patrzeć na wydarzenia na Wołyniu, nie biorąc pod uwagę
konfliktu polsko-ukraińskiego, który od końca XIX w., od momentu
odrzucenia przez Polaków z Galicji ukraińskich postulatów ugody,
narastał aż do punku kulminacyjnego w latach okupacji i zaraz po
niej. Nie należy zapominać, że na początku XX w. stosunki polsko-
ukraińskie zaostrzyły się pod wpływem wzrastających w
społeczeństwie wpływów Narodowej Demokracji. Potem wojna polsko-
ukraińska z lat 1918-19 skłóciła oba narody jeszcze bardziej.

Sprawa skomplikowała się po powstaniu II RP, kiedy około 5 mln
Ukraińców znalazło się w państwie polskim. Próby pozytywnej
wobec nich polityki nie udały się, od samego początku po
polskiej stronie przewagę miały opcje wyrastające z endecji. Na
różne sposoby ograniczano wszelkie ukraińskie ruchy społeczne
lub narodowe, wzniecając tłumione potem siłą niepokoje. Niektóre
z tych działań można wytłumaczyć koniecznością utrzymania
porządku w młodym, wielonarodowościowym kraju. Jednak połączenie
parcelacji wielkiej własności ziemskiej z polską kolonizacją,
przede wszystkim na Wołyniu, było wymierzone bezpośrednio
przeciwko Ukraińcom. Tam przecież panował straszliwy głód ziemi.
Antagonizm polsko-ukraiński zaostrzyły też ustawy o szkolnictwie
i języku urzędowania z 1924 r. Doprowadziły one do
marginalizowania szkolnictwa ukraińskiego powstałego w wyniku
pracy u podstaw kilku pokoleń Ukraińców. Z kategoryczną odmową,
wręcz masowymi protestami, spotykały się próby powołania we
Lwowie uniwersytetu ukraińskiego. Było to kolejne wyzwanie
rzucane Ukraińcom. W 1929 r. powstała Organizacja Ukraińskich
Nacjonalistów. To była w znacznym stopniu reakcja na polską
politykę. OUN odpowiadała na nią akcjami sabotażu i terrorem,
zabijając polskich polityków i ukraińskich ugodowców. W odwecie
rząd polski przeprowadzał pacyfikacje, akcje represyjne z
wieloma ofiarami, apogeum tamtych wydarzeń stanowiło palenie
cerkwi.

Jednak przyczyną krańcowego nasilenia wrogości Ukraińców do
Polaków była polityka narodowościowa polskich rządów po śmierci
Piłsudskiego, polityka niezgodna z linią Marszałka. Główną
odpowiedzialność za tzw. politykę wzmacniania polszczyzny na
Wschodzie ponoszą marszałek Edward Rydz-Śmigły i gen. Tadeusz
Kasprzycki, minister spraw wojskowych.

Co składało się na tę politykę?

- Popierano regionalizmy: Łemków, Bojków, Hucułów. Ze służby
leśnej, łączności, komunikacji, poczty usuwano element niepewny,
czyli Ukraińców. Burzono cerkwie, a nawet przy pomocy żołnierzy
Korpusu Ochrony Pogranicza starano się siłą nawrócić część
Ukraińców na katolicyzm.

W warunkach narastającego zagrożenia była to polityka
samobójcza. Ani działania z lat 20., ani polityka z lat 1935-39
nie przyniosły oczekiwanych przez rząd rezultatów. Wręcz
przeciwnie, przyczyniły się do konsolidacji obozu narodowego
Ukraińców i do spotęgowania nastrojów nacjonalistycznych, które
kryły również zapowiedź odwetu.

Wspomniał Pan o innej wizji polityki wobec Ukraińców -
Piłsudskiego. Co się na nią składało?

- Piłsudski był zwolennikiem polityki asymilacji państwowej, a
nie narodowościowej, ale zabrakło mu konsekwencji w jej
wprowadzaniu pomimo całej sympatii do Ukraińców.

W 1927 i w 1928 r. miały miejsce dwie nominacje, które zostały
uznane za wyzwanie rzucone endecji. Wojewodą lwowskim został
Piotr Dunin-Bąkowski, a Henryk Józewski wojewodą wołyńskim. Ten
ostatni przygotował tzw. tezy wołyńskie, czyli wytyczne dla
polskiej polityki wobec mniejszości ukraińskiej. Chodziło o to,
aby wprowadzić inną politykę na Wołyniu niż w Galicji. Wśród
osób zajmujących się tymi kwestiami istniała świadomość, że na
Wołyniu nie było trudno wzniecić pożar. Dlatego Józewski
zaproponował odtworzenie granicy pomiędzy Wołyniem a Galicją
Wschodnią, czyli tzw. kordonu Sokala, tak aby nie przenikały tam
wpływy nacjonalistyczne z Galicji. Wychodził z założenia, że
ludność ukraińską powinno się różnymi metodami pozyskać dla
spraw państwa. Temu celowi miały być podporządkowane zarówno
administracja, jak i szkolnictwo, a także polityka wobec
spółdzielczości i organizacji społecznych. W zamian za lojalność
państwową dopuszczano np. język ukraiński w administracji
publicznej, propagowano potrzebę rozwoju kultury ukraińskiej.

To była jakaś próba wyjścia naprzeciw postulatom Ukraińców, choć
z ukraińskiego punktu widzenia bardzo kontrowersyjna. W praktyce
polityka Józewskiego polegała przede wszystkim na zabieraniu z
ruchu ukraińskiego najbardziej wartościowych ludzi i próbie ich
asymilacji. Wszelkie inicjatywy podlegały kontroli
administracyjnej, odstępstwo od założeń kończyło się zazwyczaj
rozwiązaniem organizacji, a nawet policyjnymi represjami. To nie
była polityka licząca się z

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Gość portalu: zydek parchaty napisał(a):

> Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):
>
> > Czy Ukraina nam zagrabiła nasza ziemie. nie

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: y]

Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):

> Czy Ukraina oda nam zagrabiona nasza ziemie. Moja rodzina nie
> tylko stracila wlasna ziemie, ale czlonkowie mojej rodziny
> stracili zycie tylko dla tego ze byli Polakami...ty to masz
dobrze napierdolone pod sufitem

[Gość: RQ]

Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):

> Czy Ukraina oda nam zagrabiona nasza ziemie. Moja rodzina nie
> tylko stracila wlasna ziemie, ale czlonkowie mojej rodziny
> stracili zycie tylko dla tego ze byli Polakami...

Mysle ze odda po tym, jak Polska odda Prusy nam.
A moze i nie odda, bo po co :)? Przeciez Lwow jest zalozony
przez Ukraincow i to ich miasto.

Lwów - polskie misto !??

[Gość: Tom]

Bardzo mi przykro - ale w zasadzie Lwów nie jest polskim
miastem . Rozwinął się szczególnie przed I WŚ !!!! Wtedy Polska
nie istniała. Zasługa leży po stronie Wiednia. Dlatego Kraków ,
Lwów - to mista zbudowane w Czasie Monarchii Austro -
Wegierskiej. Rozwój tych miast w niemałym stopniu był zasługa
mieszczaństwa żydowskiego. Dla odmiany spójrzcie na Kielce i
Białystok.

No, no

[Gość: ANka]

Babcia mojego meza miala kamieniczke i knajpe we Lwowie.
Oficerska..
Oczywiscie nie ma juz babci i nie ma knajpy...

[Gość: Maciek]

Jaki jest sens tego pojednania, skoro nie wpuszczono na Ukrainę
autokaru z naszymi kombatantami. Kto i zkim ma się godzić ???
Kwaśniewski z Kuczmą ??? Znów sobie popiją i tyle.

[Gość: Ukrainiec]

Gość portalu: Maciek napisał(a):

> Jaki jest sens tego pojednania, skoro nie wpuszczono na
Ukrainę
> autokaru z naszymi kombatantami. Kto i zkim ma się godzić ???
> Kwaśniewski z Kuczmą ??? Znów sobie popiją i tyle.

Taka jest polityka i politycy: ludzie sie nie licza - tylko jako
wyborcy. jest to niepotrzebne ani Ukraincom ani Polakom.
NIESZCZERE!!!

[Gość: ficino]

Gość portalu: Maciek napisał(a):

> Jaki jest sens tego pojednania, skoro nie wpuszczono na Ukrainę
> autokaru z naszymi kombatantami. Kto i zkim ma się godzić ???
> Kwaśniewski z Kuczmą ??? Znów sobie popiją i tyle.
a pozniej beda zataczac sie po pijaku nad grobami pomordowanych Polakow...

SAMI SOBIE ZGOTOWALI TEN LOS

[Gość: JAVIR]

Gość portalu: Maciek napisał(a):

> Jaki jest sens tego pojednania, skoro nie wpuszczono na Ukrainę
> autokaru z naszymi kombatantami. Kto i zkim ma się godzić ???
> Kwaśniewski z Kuczmą ??? Znów sobie popiją i tyle.

KOMBATANTOW NIE WPUŚCILI, BO JECHALI W MUNDURKACH (I W BERETACH), A USTALENIE
MIĘDZY STRONAMI BYŁO TAKIE, ŻE KOMBATANCI POLSCY I UKRAIŃSCY WYSTĘPUJĄ
JEDENASTEGO BEZ MUNDURKÓW. ZWIĄZKI KOMBATANCKIE ZOSTAŁY O TYM POWIADOMIONE
JEDNAK W PRZECIWIEŃSTWIE DO STRONY UKRAIŃSKIEJ NIE PODPORZĄDKOWAŁY SIĘ
USTALENIOM. WIĘC PO CO TEN CAŁY JAZGOT, GLĘDZENIE O PONIŻANIU, UPOKARZANIU ETC.
PRÓCZ TEGO KOMBATANCI POŻYCZYLI OD WOJSKA NIEPOSPRZĄTANY AUTOBUS, KTÓRYM
WCZEŚNIEJ PRZEWOŻONO JAKIEŚ DZIENE RZECZY... REASUMUJĄC. SAMI SOBIE ZGOTOWALI
TEN LOS. A TĘPE POLSKIE MEDIA POWTARZAJĄ TE BZDURY ZA KOMBATANTAMI WPROWADZAJĄC
OPINIE PUBLICZNĄ W BŁĄD I OBRAŻĄJĄC UKRAIŃCÓW!

Bo w tych mundurkach ala hitlerewskich banderowcy

[gabrielacasey]

i wlasowcy raczej glupio by wygladali, nieprawdaz?

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> nieprawdaz?

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: al]

Gość portalu: JAVIR napisał(a):

> Gość portalu: Maciek napisał(a):
>
> > Jaki jest sens tego pojednania, skoro nie wpuszczono na
Ukrainę
> > autokaru z naszymi kombatantami. Kto i zkim ma się
godzić ???
> > Kwaśniewski z Kuczmą ??? Znów sobie popiją i tyle.
>
> KOMBATANTOW NIE WPUŚCILI, BO JECHALI W MUNDURKACH (I W
BERETACH), A USTALENIE
> MIĘDZY STRONAMI BYŁO TAKIE, ŻE KOMBATANCI POLSCY I UKRAIŃSCY
WYSTĘPUJĄ
> JEDENASTEGO BEZ MUNDURKÓW. ZWIĄZKI KOMBATANCKIE ZOSTAŁY O TYM
POWIADOMIONE
> JEDNAK W PRZECIWIEŃSTWIE DO STRONY UKRAIŃSKIEJ NIE
PODPORZĄDKOWAŁY SIĘ
> USTALENIOM. WIĘC PO CO TEN CAŁY JAZGOT, GLĘDZENIE O
PONIŻANIU, UPOKARZANIU ETC.
>
> PRÓCZ TEGO KOMBATANCI POŻYCZYLI OD WOJSKA NIEPOSPRZĄTANY
AUTOBUS, KTÓRYM
> WCZEŚNIEJ PRZEWOŻONO JAKIEŚ DZIENE RZECZY... REASUMUJĄC. SAMI
SOBIE ZGOTOWALI
> TEN LOS. A TĘPE POLSKIE MEDIA POWTARZAJĄ TE BZDURY ZA
KOMBATANTAMI WPROWADZAJĄC
>
> OPINIE PUBLICZNĄ W BŁĄD I OBRAŻĄJĄC UKRAIŃCÓW!
A tak ogolnie to ch... w d... p... ukraincom.

[Gość: Katarena]

Wyrezac tych brakujących do wyrównania strat 58 tys . chachłów
a potem mozemy sobie wybaczać i przepraszać.

[Gość: RQ]

Pewnie do nas tez nie chcieliby wpuscic wojskowy autokar z
kombatantami UPA, wiec niema co sie dziwic. AK=UPA=WIN.

[Gość: swojak]

Eh, panie: rzygac sie chce od tego jebnania i to nie tylko po wodce.

Mundury hillerowskie byly bardzo twarzowe,nie rozumiem

[Gość: stb]

tych Ukraincow,przeciez nosic taki mundur to dla nich zaszczyt.

Mialo byc: Mundury hitlerowskie byly bardzo twarzowe..

[Gość: stb]

Przepraszam.Co ,ja tez przepraszam? ...Ja nikogo nie przepraszam.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Gość portalu: swojak napisał(a):

> Eh, panie: rzygac sie chce od tego jebnania

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: bronek]

Najkrwawsza niedziela
w dziejach polskiego narodu

11 lipca 1943

Jak doniosły ostatnio media prezydent Kwaśniewski zapowiedział,
że w dniu 10 lipca 2001,w czasie uroczystości upamiętniającej 60
lecie mordu w Jedwabnem , przeprosi Żydów za tę zbrodnie, jak
zwykle zresztą "w imieniu narodu polskiego". Podkreślając
całkowitą bezzasadność takich "przeprosin" można dodatkowo
stwierdzić, że od razu znalazły się spore środki finansowe na
projekt i budowę nowego pomnika, przeprowadzenie licznych
ekspertyz, nagłośnienie całej sprawy w środkach masowego
przekazu i zorganizowanie odpowiednich urczystości. Warto
wspomnieć, że akurat następnego dnia, bo 11 lipca, mija inna
tragiczna rocznica, o której od wielu już lat panuje głuche
milczenie we wszelkich oficjalnych mediach i podręcznikach.
Rocznica ta jest związana z ludobójstwem jakiego dopuściłi się
nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA na ludności polskiej. Tylko na
Wołyniu w 1943 r. wymordowali oni ponad 60 000 osób, głównie
dzieci , kobiet i starców. W 1944 masowe rzezie objęły następne
województwa: tarnopolskie, stanisławowskie i lwowskie oraz
wschodnie powiaty województw : lubelskiego i rzeszowskiego.
Wedle szacunków całkowite straty ludności polskiej poniesione na
Kresach Wschodnich na skutek ludobójczej działalności
nacjonalistów ukraińskich wyniosły 500 000 osób. Apogeum tych
zbrodni przypadło właśnie na dzień 11 lipca 1943.

Jak pisze F.Budzisz - "w latach 1943-1944 trudno jest znaleźć
dzień w którym by nie dokonano mordów na ludności polskiej , a
były to dni w których zabito tysiące np. 10, 11, 12 lipca i 30
sierpnia 1943 r. Na 11 lipca 1943 przypada apogeum zbrodni
ludobójstwa. Była to NAJKRWAWSZA NIEDZIELA w historii polskiego
narodu. Pod względem zasięgu terytorialnego , ilości ofiar i
barbarzyństwa oprawców - zbrodnie dokonane w tę niedzielę
przewyższają wszystkie inne, dokonane kiedykolwiek na ludności
polskiej w ciągu jednego dnia. W blisko 100 miejscowościach
Wołynia, wsiach i osadach, w tę niedzielę najbardziej
bestialskimi metodami wymordowano ponad 10 000 osób ." W siedmiu
wołyńskich kościołach nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zabili
ponad 1000 wiernych, nie oszczędzając dzieci przystępujących do
Pierwszej Komunii św. ani księży. Rozległość obszaru na którym
dokonano tych zbrodni i wybór momentu ich dokonania (niedziela)
świadczy o tym, że była to starannie zaplanowana i
skoodrynowana, przez kierownictwo OUN, akcja.

A oto jedynie kilka przykładów:

11 lipca 1943 r. W okolicach RADZIWIŁŁÓW, pow. dubieński,
spalono kilkanaście osiedli polskich oraz wymordowano ich
mieszkańców.

11 lipca 1943 r. JEZIORANY SZLACHECKIE, pow. dubieński,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali 43 osoby narodowości
polskiej .

11 lipca. 1943 r. LINIÓW, wieś, gm. Świniuchy, pow. horochowski
nacjonaliści ukraińscy wymordowali całą wieś...

11 lipca 1943 r. KISIELIN, siedziba gminy, pow. horochowski.
Duża liczebnie banda nacjonalistów ukraińskich otoczyła
zgromadzoną w tamtejszym kościele ludność polską... Cześć ludzi
wyszła z kościoła, wówczas zamordowane zostały 62 osoby.
Pozostali — około 200 osób — przeszli na plebanię... podjęli na
piętrze desperacką obronę... Po północy napastnicy wycofali
się... Pomocy rannym udzielili miejscowi Ukraińcy, przeciwnicy
UPA.

11 lipca 1943 r. RUDNIA, wieś, gm. Kisielin, pow. horochowski,
ludność polska napadnięta przez ukraińskich nacjonalistów...
cała wieś została doszczętnie spalona. Zginęło około 100 osób.

11 lipca 1943 r. ZAMLICZE, wieś, folwark, gm. Chórów, pow.
horochowski... Ukraińcy wymordowali 118 osób narodowości
polskiej.

11 lipca 1943 r. GUCIN, kolonia polska, gm. Grzybowica, pow.
włodzimierski, kilkusetosobowa grupa nacjonalistów ukraińskich
dokonała o świcie napadu na kolonię. Wszystkich mieszkańców
około 140 osób (35 rodzin) oprawcy spędzili do starej, nie
używanej kuźni, którą zaryglowano, oblano obficie benzyną i
podpalono. Pośród dantejskich scen w palącej się kuźni, kilku
mężczyzn zdołało zrobić wyłom w ścianie i część ludzi uciekła...
Większość jednak zginęła w płomieniach. Troje dzieci Jana
Krzysztonia uratowała stara Ukrainka. Następnego dnia dzieci
zostały siłą zabrane i żywcem utopione w studni...

11 lipca 1943 r. KALUSÓW, kolonia polska, gm. Grzybowica, pow.
włodzimierski. Grupa upowców spędziła do stodoły gospodarza
Grabowskiego wszystkie kobiety, mężczyzn zaś do stodoły
Urbaniaka, gdzie wszyscy zostali wymordowani. Ogółem wymordowano
107 osób... Podczas rzezi... kilku oprawców wpadło do domu
Józefa Fili, gdzie zamordowali jego żonę lat 23, paromiesięczne
dziecko rozerwali za nóżki, a szczątki położyli na stole.

11 lipca 1943 r. MIKULICZE, siedziba gminy, pow. włodzimierski,
przyjechał tam na ponad 80 furmankach oddział UPA (około 600
ludzi)... Kolejno mordowali ludzi w poszczególnych domach, bądź
wyprowadzali całe rodziny do lasu i tam je zabijali. W ten
sposób wymordowana została cała osada...

11 lipca 1943 r. BISKUPICZE, wieś, gm. Mikulczyce, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy dokonali masowego mordu
ludności spędzonej do budynku szkolnego...

11 lipca 1943 r. OKTAWIN, kolonia, gm. Mikulicze, pow.
włodzimierski... grupa oprawców (UPA) dokonała mordu w
oktawińskim kościele. Po rzezi wewnątrz kościoła podpalono go
granatami...

11 lipca 1943 r. DOMINOPOL, wieś, gm. Werba, pow. włodzimierski,
upowcy wymordowali całą ludność Dominopola liczącą około 60
rodzin (około 490 osób)... Mordowali nożami, siekierami, widłami
itp...

11 lipca 1943 r. TERESIN, gm. Werba, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali w kolonii Teresin 88 osób
dorosłych i 28 dzieci narodowości polskiej, razem 116 osób...

11 lipca 1943 r. KRYWNO, wieś, gm. Krymno, pow. kowelski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali ludność polską zgromadzoną w
kościele na niedzielnym nabożeństwie.

11 lipca 1943 r. TURÓWKA, kolonia, gm. Korytnica, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy wymordowali 49 osób
ludności polskiej. 22 osoby wrzucono do studni.

11 lipca 1943 r. ORZESZYN, kolonia, gm. Poryck, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy wymordowali 306 osób
narodowości polskiej...

11 lipca 1943 r. WYDRANKA, wieś, gm. Korytnica, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy wymordowali kilkadziesiąt
osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. ZYGMUNTÓWKA, kolonia, gm. Mikulicze, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy wymordowali sto
kilkadziesiąt osób narodowości polskiej...

11 lipca 1943 r. WITOLDÓWKA, kolonia, gm. Poryck, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy wymordowali kilkadziesiąt
osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. CHRYNÓW, wieś, gm. Grzybowica, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy zaatakowali w czasie
nabożeństwa rzymskokatolicki kościoł-kaplicę. Księdza Jana
Kotwickiego zabili przy ołtarzu... W innym miejscu Chrynowa, w
dwóch stodołach oprawcy wymordowali około 200 osób.

11 lipca 1943 r. NOWINY, wieś, gm. Korytnica, pow.
włodzimierski... Tego dnia (z rąk UPA) zginęło w Nowinach 66
osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. STĘZARZYCE, wieś, gm. Korytnica, pow.
wtodzimierski, oddział UPA dowodzony przez „Krwawego Potapa"
zamordował 80 Polaków.

11 lipca 1943 r. SMOŁOWA, wieś, gm. Mikulicze, pow.
włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy dokonali zbiorowego mordu
na Polakach. Pośród ofiar była rodzina Jana Wargackiego... żonie
w ciąży rozcięto brzuch, aby „pomóc | urodzić proklatoho
Lacha"... Ogółem wymordowano 19 osób.

11 lipca 1943 r. PORYCK, miasteczko, siedziba gminy, pow.
włodzimierski. Podczas nabożeństwa niedzielnego o godz. 11.30
banderowcy napadli na ludność polską zgromadzoną w miejscowym
kościele. Nawę kościelną obrzucili granatami, a do ludzi
otworzyli ogień z broni ręcznej i maszynowej powodując masakrę,
pokotem kładąc w

[Gość: 2p]

to obrzydliwe nie mogłem przeczytać do końca. dlaczego ofiary
mają przepraszać katów?

[Gość: Bronek]

Bo prezydent nie ma jaj , nie mowiąc juz o honorze

[bonobo44]

Gość portalu: bronek napisał(a):

> Najkrwawsza niedziela...

Moja zona rozplakala sie, gdy zaczela czytac ten wykaz...
(zamiesciles go niekompletny - urwal sie w polowie...
dluzsze posty do forum GW trzeba dzielic na czesci...
dajesz swiadectwo prawdzie - to szalenie wazne...
ja np. nie mialem pojecia o Wolyniu 8(
- zawsze sadzilem, ze byly to tylko kwestie
naszego pogranicza zaraz po wojnie.)
Zamiesc prosze reszte listy, ktora przygotowales,
jesli to dla Ciebie nie klopot.


bonobo44

[Gość: bronek]

to straszne , nie pokazuj zonie , pozdrawiam
www.naszdziennik.pl/data/20030711/photo/0bmy11.jpg
www.naszdziennik.pl/data/20030711/photo/0bmy11.jpg

Tzw. wianuszki z zamordowanych przez OUN-UPA polskich dzieci.
Zdjęcie przedstawia jedno z drzew polnej alei, nad którą upowcy
zawiesili transparent z napisem w przekładzie na język
polski: "Droga do wolnej Ukrainy", Tarnopol, prawdopodobnie 1943
r.
Fot. "Ludobójstwo UPA na ludności polskiej"

[bonobo44]

bronek, twoj pierwszy post urywa sie w polowie:

"11 lipca 1943 r. PORYCK, miasteczko, siedziba gminy, pow.
włodzimierski. Podczas nabożeństwa niedzielnego o godz. 11.30
banderowcy napadli na ludność polską zgromadzoną w miejscowym
kościele. Nawę kościelną obrzucili granatami, a do ludzi
otworzyli ogień z broni ręcznej i maszynowej powodując masakrę,
pokotem kładąc w
"

???

tu Twoj post sie urywa, bo to forum ma limitowana dlugosc postow...
zamiesc prosze reszte, jesli to dla Ciebie nie klopot...
lub podaj namiar sieciowy, jesli dane zaczerpnales z sieci...

[bonobo44]

Sladem linku bromka:

11VII:

www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/zz50.txt

Pozostal tylko zal...
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/cz01.txt

Zycie i zaglada Wolynia
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/kl11.txt

Prawda o ludobojstwie na Wolyniu
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/my11.txt

Lipcowy pogrom
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/my12.txt


Fragmenty z ksiazki "Dzieci Kresow"
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/my13.txt
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/my15.txt


Kto i dlaczego mordowal ludnosc polska na Wolyniu?
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/my14.txt

Zaglosowali przeciwko prawdzie
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/po22.txt

KOMUNIKAT ZE SPOTKANIA ZESPOLOW DO SPRAW WZAJEMNYCH KONTAKTOW KOSCIOLA
GRECKOKATOLICKIEGO NA UKRAINIE I KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/po30.txt

Ukrainski parlament przyjal ustawe ograniczajaca wolnosc mediow
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/sw64.txt

We wtorek
"Jako i my odpuszczamy naszym winowajcom"
Przebaczenie nie moze byc przekresleniem zaistnialych faktow, a juz, bron Boze,
pamieci o setkach tysiecy polskich ofiar ludobojstwa na Wschodzie. Rozmowa z
ojcem prof. dr. hab. Mieczyslawem Albertem Krapcem.
www.naszdziennik.pl/data/20030711/bpl/zz60.txt

12VII:

Wstyd przed ofiarami ludobojstwa
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/cz01.txt


Falsz pojednania
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/po01.txt

Domagaja sie prawdy
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/po23.txt

Uroczystosci upamietniajace 60. rocznice ludobojstwa dokonanego przez
nacjonalistow ukrainskich OUN-UPA na Polakach na Wolyniu
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/po60.txt


Inne:
__________________________
Rocznica masakry (Srebrenica)
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/sw68.txt

Totalna wojna (Izrael)
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/sw69.txt

Mroki nienawisci
www.naszdziennik.pl/data/20030712/bpl/wi22.txt

[bonobo44]

Sladem linku Bronka:

10VII:

Przebaczyc nie znaczy zapomniec
www.naszdziennik.pl/data/20030710/bpl/po21.txt

Trzy ludobojstwa
www.naszdziennik.pl/data/20030710/bpl/zz50.txt

Czy Ukraina stanie sie czlonkiem NATO?
Amerykanie nie widza przeszkod
www.naszdziennik.pl/data/20030710/bpl/sw67.txt

9VII

Na Ukrainie klamstwo od lat bylo sposobem na przetrwanie
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/dd15.txt

W piatek dodatek specjalny w 60. rocznice(...)
Prawda o ludobojstwie na Wolyniu
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/zz80.txt

Spojrzec wzrokiem pojednania
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/ii11.txt



Inne:
________________
Dramat w bylym Zairze
www.naszdziennik.pl/data/20030710/bpl/wi12.txt

Demokraci zadaja sledztwa w sprawie falszowania raportow o Iraku
www.naszdziennik.pl/data/20030710/bpl/sw61.txt

Znak niepamieci
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/dd14.txt

Andrzej Kolakowski - Okupacja duszi umyslow
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/my11.txt

30 tysiecy kandydatow ubiega sie o przyjecie na studia na najstarszej polskiej
uczelni - Uniwersytecie Jagiellonskim
www.naszdziennik.pl/data/20030709/bpl/po32.txt

[bonobo44]

Waldemar Michalski - poeta:
Wieś moich dziadków w majowe wieczory rozbrzmiewała śpiewem, na przemian
polskim i ukraińskim. Na "wieczorynkach" młodzi wiązali się w pary "na całe
życie" i nie stanowiła tu bariery ani odmienna religia, ani różnice językowe.
Także w mojej rodzinie były mieszane narodowościowo małżeństwa. Nikogo to nie
dziwiło, ani gorszyło.
free.art.pl/akcent_lublin/pliki/nr4.01/moklycia.html
Wolyn naszych przodkow:
www.kresowianie.prv.pl/
www.idn.org.pl/medykon/wolyn/

Genocide - serwis poświęcony ludobójstwu dokonanemu na ludności polskiej przez
nacjonalistów ukraińskich w latach 1939-45.
www.genocide-pl.prv.pl/

Wołyń - nasz wspólny ból
www1.gazeta.pl/wyborcza/1,34475,1440694.html

Historia Ukrainy w skrócie
www.suputnyk.site.pl/strony.php?poz1=kulturahistoria&poz2=historiaskrot

[Gość: bronek]

http://www.kki.krakow.pl/piojar/polemiki/rubiez/niedziela/niedziela.html

POPRZEDNIA STRONA
Najkrwawsza niedziela
w dziejach polskiego narodu

11 lipca 1943

Jak doniosły ostatnio media prezydent Kwaśniewski zapowiedział, że w dniu 10
lipca 2001,w czasie uroczystości upamiętniającej 60 lecie mordu w Jedwabnem ,
przeprosi Żydów za tę zbrodnie, jak zwykle zresztą "w imieniu narodu
polskiego". Podkreślając całkowitą bezzasadność takich "przeprosin" można
dodatkowo stwierdzić, że od razu znalazły się spore środki finansowe na projekt
i budowę nowego pomnika, przeprowadzenie licznych ekspertyz, nagłośnienie całej
sprawy w środkach masowego przekazu i zorganizowanie odpowiednich urczystości.
Warto wspomnieć, że akurat następnego dnia, bo 11 lipca, mija inna tragiczna
rocznica, o której od wielu już lat panuje głuche milczenie we wszelkich
oficjalnych mediach i podręcznikach. Rocznica ta jest związana z ludobójstwem
jakiego dopuściłi się nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA na ludności polskiej.
Tylko na Wołyniu w 1943 r. wymordowali oni ponad 60 000 osób, głównie dzieci ,
kobiet i starców. W 1944 masowe rzezie objęły następne województwa:
tarnopolskie, stanisławowskie i lwowskie oraz wschodnie powiaty województw :
lubelskiego i rzeszowskiego. Wedle szacunków całkowite straty ludności polskiej
poniesione na Kresach Wschodnich na skutek ludobójczej działalności
nacjonalistów ukraińskich wyniosły 500 000 osób. Apogeum tych zbrodni przypadło
właśnie na dzień 11 lipca 1943.

Jak pisze F.Budzisz - "w latach 1943-1944 trudno jest znaleźć dzień w którym
by nie dokonano mordów na ludności polskiej , a były to dni w których zabito
tysiące np. 10, 11, 12 lipca i 30 sierpnia 1943 r. Na 11 lipca 1943 przypada
apogeum zbrodni ludobójstwa. Była to NAJKRWAWSZA NIEDZIELA w historii polskiego
narodu. Pod względem zasięgu terytorialnego , ilości ofiar i barbarzyństwa
oprawców - zbrodnie dokonane w tę niedzielę przewyższają wszystkie inne,
dokonane kiedykolwiek na ludności polskiej w ciągu jednego dnia. W blisko 100
miejscowościach Wołynia, wsiach i osadach, w tę niedzielę najbardziej
bestialskimi metodami wymordowano ponad 10 000 osób ." W siedmiu wołyńskich
kościołach nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zabili ponad 1000 wiernych, nie
oszczędzając dzieci przystępujących do Pierwszej Komunii św. ani księży.
Rozległość obszaru na którym dokonano tych zbrodni i wybór momentu ich
dokonania (niedziela) świadczy o tym, że była to starannie zaplanowana i
skoodrynowana, przez kierownictwo OUN, akcja.

A oto jedynie kilka przykładów:

11 lipca 1943 r. W okolicach RADZIWIŁŁÓW, pow. dubieński, spalono kilkanaście
osiedli polskich oraz wymordowano ich mieszkańców.

11 lipca 1943 r. JEZIORANY SZLACHECKIE, pow. dubieński, nacjonaliści ukraińscy
wymordowali 43 osoby narodowości polskiej .

11 lipca. 1943 r. LINIÓW, wieś, gm. Świniuchy, pow. horochowski nacjonaliści
ukraińscy wymordowali całą wieś...

11 lipca 1943 r. KISIELIN, siedziba gminy, pow. horochowski. Duża liczebnie
banda nacjonalistów ukraińskich otoczyła zgromadzoną w tamtejszym kościele
ludność polską... Cześć ludzi wyszła z kościoła, wówczas zamordowane zostały 62
osoby. Pozostali — około 200 osób — przeszli na plebanię... podjęli na piętrze
desperacką obronę... Po północy napastnicy wycofali się... Pomocy rannym
udzielili miejscowi Ukraińcy, przeciwnicy UPA.

11 lipca 1943 r. RUDNIA, wieś, gm. Kisielin, pow. horochowski, ludność polska
napadnięta przez ukraińskich nacjonalistów... cała wieś została doszczętnie
spalona. Zginęło około 100 osób.

11 lipca 1943 r. ZAMLICZE, wieś, folwark, gm. Chórów, pow. horochowski...
Ukraińcy wymordowali 118 osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. GUCIN, kolonia polska, gm. Grzybowica, pow. włodzimierski,
kilkusetosobowa grupa nacjonalistów ukraińskich dokonała o świcie napadu na
kolonię. Wszystkich mieszkańców około 140 osób (35 rodzin) oprawcy spędzili do
starej, nie używanej kuźni, którą zaryglowano, oblano obficie benzyną i
podpalono. Pośród dantejskich scen w palącej się kuźni, kilku mężczyzn zdołało
zrobić wyłom w ścianie i część ludzi uciekła... Większość jednak zginęła w
płomieniach. Troje dzieci Jana Krzysztonia uratowała stara Ukrainka. Następnego
dnia dzieci zostały siłą zabrane i żywcem utopione w studni...

11 lipca 1943 r. KALUSÓW, kolonia polska, gm. Grzybowica, pow. włodzimierski.
Grupa upowców spędziła do stodoły gospodarza Grabowskiego wszystkie kobiety,
mężczyzn zaś do stodoły Urbaniaka, gdzie wszyscy zostali wymordowani. Ogółem
wymordowano 107 osób... Podczas rzezi... kilku oprawców wpadło do domu Józefa
Fili, gdzie zamordowali jego żonę lat 23, paromiesięczne dziecko rozerwali za
nóżki, a szczątki położyli na stole.

11 lipca 1943 r. MIKULICZE, siedziba gminy, pow. włodzimierski, przyjechał tam
na ponad 80 furmankach oddział UPA (około 600 ludzi)... Kolejno mordowali ludzi
w poszczególnych domach, bądź wyprowadzali całe rodziny do lasu i tam je
zabijali. W ten sposób wymordowana została cała osada...

11 lipca 1943 r. BISKUPICZE, wieś, gm. Mikulczyce, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy dokonali masowego mordu ludności spędzonej do budynku
szkolnego...

11 lipca 1943 r. OKTAWIN, kolonia, gm. Mikulicze, pow. włodzimierski... grupa
oprawców (UPA) dokonała mordu w oktawińskim kościele. Po rzezi wewnątrz
kościoła podpalono go granatami...

11 lipca 1943 r. DOMINOPOL, wieś, gm. Werba, pow. włodzimierski, upowcy
wymordowali całą ludność Dominopola liczącą około 60 rodzin (około 490 osób)...
Mordowali nożami, siekierami, widłami itp...

11 lipca 1943 r. TERESIN, gm. Werba, pow. włodzimierski, nacjonaliści ukraińscy
wymordowali w kolonii Teresin 88 osób dorosłych i 28 dzieci narodowości
polskiej, razem 116 osób...

11 lipca 1943 r. KRYWNO, wieś, gm. Krymno, pow. kowelski, nacjonaliści
ukraińscy wymordowali ludność polską zgromadzoną w kościele na niedzielnym
nabożeństwie.

11 lipca 1943 r. TURÓWKA, kolonia, gm. Korytnica, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali 49 osób ludności polskiej. 22 osoby wrzucono
do studni.

11 lipca 1943 r. ORZESZYN, kolonia, gm. Poryck, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali 306 osób narodowości polskiej...

11 lipca 1943 r. WYDRANKA, wieś, gm. Korytnica, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali kilkadziesiąt osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. ZYGMUNTÓWKA, kolonia, gm. Mikulicze, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali sto kilkadziesiąt osób narodowości
polskiej...

11 lipca 1943 r. WITOLDÓWKA, kolonia, gm. Poryck, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy wymordowali kilkadziesiąt osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. CHRYNÓW, wieś, gm. Grzybowica, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy zaatakowali w czasie nabożeństwa rzymskokatolicki
kościoł-kaplicę. Księdza Jana Kotwickiego zabili przy ołtarzu... W innym
miejscu Chrynowa, w dwóch stodołach oprawcy wymordowali około 200 osób.

11 lipca 1943 r. NOWINY, wieś, gm. Korytnica, pow. włodzimierski... Tego dnia
(z rąk UPA) zginęło w Nowinach 66 osób narodowości polskiej.

11 lipca 1943 r. STĘZARZYCE, wieś, gm. Korytnica, pow. wtodzimierski, oddział
UPA dowodzony przez „Krwawego Potapa" zamordował 80 Polaków.

11 lipca 1943 r. SMOŁOWA, wieś, gm. Mikulicze, pow. włodzimierski,
nacjonaliści ukraińscy dokonali zbiorowego mordu na Polakach. Pośród ofiar była
rodzina Jana Wargackiego... żonie w ciąży rozcięto brzuch, aby „pomóc | urodzić
proklatoho Lacha"... Ogółem wymordowano 19 osób.

11 lipca 1943 r. PORYCK, miasteczko, siedziba gminy, pow. włodzimierski.
Podczas nabożeństwa niedzielnego o godz. 11.30 banderowcy napadli na ludność
polską zgromadzoną w miejscowym kościele. Nawę kościelną obrzucili granatami, a
do ludzi otworzyli ogień z broni ręcznej i maszy

[Gość: bronek]

http://www.lwow.com.pl/semper/wolyn.html

Władysław Filar


Antypolskie akcje nacjonalistów ukraińskich




--------------------------------------------------------------------------------


Ukraiński nich nacjonalistyczny na Wołyniu od samego początku był wrogo
nastawiony do Polaków. Wynikało to m.in. z uprzedzeń nawarstwionych jeszcze w
okresie międzywojennym oraz ideologii przyjętej przez OUN.

Celem walki nacjonalistów ukraińskich było utworzenie państwa ukraińskiego
rządzonego przez nacjonalistów. O celu walki mówi ulotka -"wskazań
propagandowych" OUN-B w której zawarte są następujące słowa: "(.-.) Nie chcemy
pracować dla Moskwy. Żydów, Niemców i innych obcych, lecz dla nas. My utworzymy
samodzielne, ukraińskie państwo, albo zginiemy za nie (...)"1. Ostrze walki
skierowano przeciwko władzom i ludności tych państw, które zajmowały obszary
etnicznie ukraińskie. W związku z tym za wroga nr l uważano ZSRR, wrogiem nr 2
była Polska, ale dopiero na trzecim miejscu wymieniano Niemców. Z władzami
niemieckimi, policją i Wehrmachtem prowadzono obustronnie współpracę
w "koniecznych rozmiarach"2. W 1943 r. rozszalał się terror i masowe mordy
ludności polskiej na Wołyniu. Ale akcje antypolskie na Wołyniu i Polesiu
rozpoczęły się już wcześniej.

Trudno powiedzieć kiedy kierownictwo OUN-SD3 podjęło decyzję o przeprowadzeniu
eksterminacji ludności polskiej, bowiem dyrektywa w tej sprawie nie została
dotychczas opublikowana- ale rozwój wydarzeń wskazuje na to, iż nastąpiło to
pod koniec 1942 r. Do grudnia 1942r. miały miejsce mordy na pojedynczych
osobach i rodzinach polskich. Masowe mordy w tym okresie były jeszcze
rzadkością. Akcja skierowana była początkowo przeciwko Polakom zatrudnionym w
niemieckiej administracji rolnej i leśnej, a następnie rozszerzyła się na
ludność wiejską, głównie we wschodnich powiatach Wołynia.4

Pierwszy mord zbiorowy miał miejsce 13 listopada 1942 r. w Obórkach, pow.
łucki. którego ofiarą padło około 50 osób narodowości polskiej5

Narastanie wystąpień antypolskich nabiera na sile od stycznia 1943 W tym
okresie mnożą się zabójstwa poszczególnych osób i rodzin, ale coraz częściej
pojawiają się także mordy masowe. Krwawy mord miał miejsce 9 lutego 1943 r. w
polskiej kolonii Parośle (gm. Antonówka. Pow. sarneński). gdzie zamordowano 173
osoby.6. W dniu 23 kwietnia 1943 r., oddziały UPA dokonały jednego z
najbardziej krwawych mordów w tym okresie w Janowej Dolinie (gm. Bereźne, pow.
kostopolski). Zginęło wówczas około 600 osób. Nacjonalistów ukraińskich nie
powstrzymała obecność garnizonu Wehrmachtu liczącego około 1000 żołnierzy.
Niemcy zachowali się biernie, co może nasuwać przypuszczenie, że Ukraińcy
działali w porozumieniu z nimi.

Potwierdzeniem lego krwawego mordu w Janowej Dolinie jest zapis w litopysie UPA
t. 5: "(...) Przy zdobywaniu silnego polskiego gniazda- a raczej centrum
Polaków, Janowej Doliny w pow. kostopolskim spalono dwie trzecie zabudowań. Bój
trwał kilka godzin. Polacy podają liczbę swoich strat na 500 ludzi. Liczba
zabitych Niemców niewiadoma. Nasze straty niewielkie.7

Od maja 1943 r. notujemy zorganizowane masowe ataki oddziałów UPA na wsie
polskie i ośrodki samoobrony na terenie całego Wołynia, Oto niektóre dane
obrazujące eskalację antypolskich akcji: 12 maja 1943 r, w powiecie sarneńskim
spalono wsie: Mgły, Konstantynówkę, Osty, Ubereż; 8. 24 maja 1943 r. we wsi
Niemodlin (pow. kostopolski) zamordowano 170 osób; 9 w nocy z 24 na 25 maja
1943 r. spalono wszystkie dwory i folwarki w powiecie włodzimierskim; 10 28
maja 1943 r. 600 osobowy oddział UPA spalił wieś Staryki i wymordował
wszystkich jej mieszkańców;11 12 Eksterminacja ludności polskiej rozpoczęta w
powiatach sarneńskim, kostopolskim, rówieńskim i zdołbunowskim w czerwcu 1943
r. rozszerzyła się na powiaty dubieński i łucki, w lipcu objęła powiaty
horochowski, kowelski i włodzimierski, a w sierpniu także powiat lubomelski 13.

Liczba zamordowanych Polaków na Wołyniu do lipca 1943 r. oceniana jest na około
15 tysięcy osób. a łączne straty ludności polskiej obejmujące zabitych,
rannych, wywiezionych na roboty do Niemiec i uciekinierów wyniosła około 150
tysięcy osób-t4) Do lipca 1943 r. w powiecie horochowskim dokonano napadów na
23 wsie polskie. w powiece dubieńskim - na 15, w powiecie włodzimierskim -na
28. 15.

Szczególnie krwawy był lipiec 1943 r. Oddziały UPA wchodzące w skład Północno-
Zachodniego OW "Turiw" przy aktywnym wsparciu miejscowej ludności ukraińskiej
zorganizowanej w tzw "Samooboronne Kuszczewyje Widdiły", 11 lipca 1943 r. o
świcie otoczyły i zaatakowały uśpione wsie i osady polskie jednocześnie w
trzeci) powiatach: kowelskim, horochowskim i włodzimierskim. Doszło do
nieludzkich rzezi i zniszczenia.

Ludność polska ginęła od kul, siekier, wideł, kos, pił, noży, młotków i innych
narzędzi zbrodni - płonęły wsie polskie. Była to akcja dobrze przygotowana i
zaplanowana w najdrobniejszych szczegółach. Na przykład, akcję w pow.
Włodzimierskim poprzedziła koncentracja oddziałów UPA w lasach zawidowskich (na
zachód od Porycka). w rejonie Marysin Dolinka, Lachów oraz w rejonie Zdżary,
Litowież, Grzybowica. Na cztery dni przed rozpoczęciem akcji we wsiach
ukraińskich odbyły się spotkania, na których uświadamiano miejscową ludność o
konieczności wymordowania wszystkich Polaków. Posługiwano się przy tym
hasłem: "Wyrżnąć Lachów aż do 7. pokolenia, nie wyłączając tych. którzy nie
mówią już po polsku".

Agitatorami byli Ukraińcy pochodzący z Małopolski Wschodniej. Dla uśpienia
czujności ludności polskiej, na dwa dni przed napadem w polskich zagrodach
pojawiły się ulotki w języku polskim i ukraińskim nawołujące do zjednoczenia
się Polaków z Ukraińcami do walki przeciwko wspólnym wrogom, jakimi są Niemcy i
Moskale. W rozmowach uspokajali Polaków, aby się niczego nie obawiali, gdyż
nikt im nie zrobi krzywdy - opuszczenie zaś wsi świadczyć będzie o tym, że są
wrogiem Ukraińców: Rzeź rozpoczęła się około godz. 3 rano 11 lipca 1943 r. od
polskiej wsi Gurów. obejmując swoim zasięgiem: Gurów Wielki, Gurów Mały,
Wygrankę, Zdżary, Zabłoćce- Sądową, Nowiny, Zagaję, Poryck, Oleń, Orzeszyn,
Romanówkę, Lachów, Gucin i inne. O rozmiarach zbrodni dokonanych w powiecie
włodzimierskim świadczą następujące dane; we wsi Gurów na 480 Polaków ocalało
tylko 70 osób; w Porycku wymordowano prawie całą ludność polską - ponad 200
osób; w kolonii Orzeszyn na ogólną liczbę 340 mieszkańców zginęło 270 Polaków;
we wsi Sądowa spośród 600 Polaków tylko 20 udało się ujść z życiem, w kolonii
Zagaje na 350 Polaków uratowało się tylko kilkunastu. Zabójstwa dokonywano z
wielkim okrucieństwem. Wsie i osady polskie ograbiono i spalono, 16.

Przytoczone wyżej fragmentaryczne fakty, pochodzące tylko z jednego powiatu,
świadczą niezbicie o tym, że rozpoczęta 11 lipca 1943 r. akcja nie mogła być
akcją przypadkową, przeprowadzoną przez luźne niezorganizowane grupy. Była to
dobrze zaplanowana akcja wykonana na rozkaz wyższego kierownictwa OUN-UPA,
uzgodniona w czasie i przestrzeni. Dla Polaków mieszkających w zachodnich
powiatach Wołynia był to pogrom, który przyniósł ogromne straty" ludzkie i
materialne.

W okresie świąt Bożego Narodzenia 1943 r. przez tereny całego Wołynia
przetoczyła się nowa fala antypolskich akcji. Silne oddziały UPA. wspomagane
przez miejscową ludność ukraińską, uderzyły niespodziewanie na skupiska
ludności polskiej i bazy samoobrony w powiatach: rówieńskim, łuckim, kowelskim
i włodzimierskim.

Przeprowadzane akcje antypolskie łączono często z określonymi rocznicami. Na
przykład masowe mordy w nocy z 29 na 30 czerwca 1943 r. dokonano w drugą
rocznicę proklamowania niepodległości Ukrainy we Lwowie; masowe akcje przeciwko
ludności polskiej w dniu 11 lipca 1943 r. przypadały na prawosławne święto
Piotra i Pawła. Ta ostatnia akcja rozpoczęła się napad

[Gość: bronek]

Materiały pochodzą z książki Władysława i Ewy Siemaszków pt. "Ludobójstwo".

http://nowy0002.republika.pl/zarys_1943.htm

Zarys ogólny wydarzeń w latach 1943-1945.



III okres - rok 1943 - ludobójstwo na Wołyniu
Właściwy okres likwidacji biologicznej ludności polskiej przypada na cały 1943
r. W I połowie 1943 r., jeszcze intensywniej niż w 1942, odbywały się po wsiach
zebrania mobilizujące do walki o samostijną Ukrainę bez Lachów. Ukraińcy
niekiedy otwarcie powtarzali z tych zebrań głoszone tam hasła: „Ukraina dla
Ukraińców", „Ukraina ma być czysta jak szklanka wody" (lub jak łza). W
cerkwiach odprawiane były nabożeństwa, podczas których przed napadami na całe
polskie osiedla w danej okolicy duchowni prawosławni święcili narzędzia
zbrodni, a nawet wygłaszali kazania, w których wyrzynanie Polaków podbudowywane
było ewangelicznymi przypowieściami, jak np. o pszenicy i kąkolu, z której
miałoby wynikać, że Polacy są kąkolem, który trzeba oddzielić (wyrwać i spalić)
od pszenicy, czyli Ukraińców. Toteż zdarzało się, że Ukraińcy powoływali się
nawet na Biblię dla wytłumaczenia konieczności wymordowania Polaków. Po wsiach
krążył poświęcany w cerkwi chleb objednania (zjednoczenia), który miał
jednoczyć lud ukraiński do usunięcia Lachów (zob. np. w powiecie kowelskim:
Gończy Bród i Nowa Dąbrowa /gm. Hołoby/, Stare Koszary /gm. Stare Koszary/) 14.
\ie wszyscy duchowni prawosławni uczestniczyli w „uświęcaniu" ludobójstwa,
niektórzy czynili to pod terrorem, z obawy o własne życie, o czym świadczą
występujące w tej grupie ofiary śmiertelne.
Codziennym zjawiskiem stały się przejazdy z jednego lasu do
drugiego, z jednej wsi ukraińskiej do drugiej, kawalkad furmanek z uzbrojonymi
nacjonalistycznymi bojówkami ukraińskimi. Bojówki zatrzymywały się często w
osiedlach polskich i stosując terror, nieraz bijąc gospodarza lub grożąc
zabiciem, rabowały żywność, odzież, zwierzęta gospodarskie. Wzmogły się
wszelkie akty terroru, trwające cały 1943 r., z których część stanowiły
nieudane próby zabójstw pojedynczych osób i rodzin, niezależnie od napadów na
całe osiedla. Nagminnie bojówkarze ukraińscy dokonywali rewizji polskich domów
w poszukiwaniu broni, podczas których poniżali i bili domowników. Bojówki
upowskie zabierały poza tym gospodarzy na tzw podwody, z których przeważnie już
nie wracali.
Napady nacjonalistów na pojedyncze osoby i rodziny, przed napadami
na całe osiedla polskie, dotyczyły w 1943 r.: nauczycieli, podoficerów,
członków konspiracji ZWZ, pracowników leśnictwa, zarządców i buchalterów
majątków oraz osób, w jakiś sposób wyróżniających się w lokalnych
społecznościach, tj. osób, które mogły odegrać jakąś rolę w obronie.
Zachowania Ukraińców wobec Polaków przed wystąpieniem w określonych
rejonach masowych mordów były różne - od całkowitego odseparowywania się
Ukraińców od Polaków (które w rzeczywistości i tak istniało, bowiem Ukraińcy
mieli swoje wewnętrzne życie społeczne) i demonstrowania wrogości, do pozornie
normalnych stosunków, w których były utrzymywane nawet przyjacielskie kontakty.
Tak więc z jednej strony było unikanie i uchylanie się od rozmów z Polakami,
nie odpowiadanie na pozdrowienia, pogardliwe i groźne aluzje, agresywne
zachowania dzieci ukraińskich wobec polskich, słowne poniżania, a z drugiej
strony - świadczenie sąsiedzkich przysług, zwyczajne kontakty bez atmosfery
wrogości, zapewnianie o bezpieczeństwie i ochronie lub ostrzeżeniu w razie
potrzeby i szereg innych przyjaznych gestów, okazywanych nieraz przez
późniejszych morderców.

W przebiegu mordów na Polakach można wyróżnić trzy typy napadów
Pierwszy typ napadów dotyczył dużych kolonii czysto polskich lub z
przewagą ludności polskiej, podczas których dążono do unicestwienia w całości
mieszkającej w nich ludności polskiej. Ponieważ wymagało to koncentrowania
większych sił napastników i dobrej organizacji, w jednym czasie dokonywano tego
typu napadów na kilka blisko położonych kolonii, a także, niejako przy okazji,
starano się wymordować Polaków mieszkających jeszcze w okolicznych wsiach
ukraińskich i sąsiedzkich niewielkich futorach polskich. Jeżeli nie udało się
wymordować wszystkich mieszkańców w jednym napadzie, a mimo zagrożenia nie
uciekli, następował napad drugi (zob. np. wieś Złoczówka /gm. Boremel, pow.
Dubno/; wieś Zamlicze /gm. Chorów, pow. Horochów/; kolonie Aleksandrówka i
Adamówka /gm. Kupiczów, pow. Kowel/; kolonia Stanisławów /gm. Olesk, pow.
Włodzimierz Woł. /).
Napady na większe miejscowości polskie przebiegały według
następującego schematu. Działano z zaskoczenia i wybierano porę, gdy prawie
wszyscy znajdowali się na terenie swoich gospodarstw - o świcie, w nocy, a gdy
mieszkańcy nie nocowali w domach, to w dzień podczas prac gospodarskich. Często
rozpuszczano pogłoski, że do Polaków żyjących w określonej miejscowości nikt
nie ma zastrzeżeń i żaden napad nie grozi, a nawet grożono, że opuszczający
swoje siedziby i przenoszący się do miast, zostaną uznani za wrogów Ukrainy.
Wieś lub kolonia były otaczane kordonem striłciw UPA, tj. uzbrojonych w broń
palną, których zadaniem było strzelanie do uciekających. Byli oni ubrani w
różne mundury: policji ukraińskiej, niemieckie, przedwojenne polskie,
sowieckie. Pozostali napastnicy, członkowie SKW (Samoobronnyje Kuszczowy
Widdiiy) oraz Ukraińcy formalnie nie należący do nacjonalistycznej formacji,
wyposażeni w siekiery, noże, widły, kosy ustawione na sztorc, bagnety, kołki,
łomy i różne narzędzia gospodarskie, jak np. młotki do zabijania zwierząt
gospodarskich, rozchodzili się po osadzie i ludzi zastanych w domach,
obejściach, ogrodach mordowali, stosując okrucieństwa. Mordom towarzyszyły
wyzwiska. Wśród napastników Polacy rozpoznawali znanych im Ukraińców, w tym
nawet kobiety i wyrostków. W wielu przypadkach w celu usprawnienia mordu
większej liczby osób gromadzono ludzi w jednym miejscu - szkole, stodole, albo
korzystano z obecności ludzi w kościele, przybyłych na mszę św. (np.
Kisielin /gm. Kisielin, pow. Horochów/, Krymno /gm. Krymno, pow. Kowel/, w pow.
włodzimierskim: Chrynów i Zabłoćce /gm. Grzybowica/, Przewały /gm. Olesk/,
Poryck /gm. Poryck/) czy też zgromadzonych w kościele lub kaplicy w celu
schronienia się tam lub obrony (np. Międzyrzec /gm. Międzyrzec, pow. Równe/,
Włodzimierzec /gm. Włodzimierzec, pow. Sarny/). W takich okolicznościach
zginęli Polacy w 14 obiektach sakralnych, natomiast podczas napadów na 6
obiektów sakralnych wypełnionych uchodźcami obyło się bez ofiar dzięki
skutecznej obronie. Budynki z pomordowanymi i rannymi były podpalane.
Teren wsi czy kolonii był starannie przeszukiwany, a ofiary
wyciągane z różnych kryjówek. Na uciekinierów urządzano obławy w polach, lasach
i na drogach. W południowej części pow. włodzimierskiego, w celu utrudnienia
ucieczki, przed likwidacją polskich osiedli w dniach 11-12 lipca 1943 r.,
pozrywano mosty i kładki na rzekach. Tropienie niedobitków trwało wiele dni po
likwidacji polskich osiedli. Ludzie „cudem uratowani" w jednym miejscu, ginęli
nieraz w innym. Z jednej strony sposób dokonywania rzezi wskazywał na pośpiech,
a z drugiej strony nie żałowano czasu na pastwienie się nad ofiarami.
Barbarzyńskie, odrażające sposoby mordowania stosowano nawet wobec dzieci 15.
Wiele ofiar konało długo w straszliwych męczarniach, a ciężko okaleczeni ludzie
niejednokrotnie przeżyli jakby wbrew prawom biologii. Ofiarami mordów byli
wszyscy Polacy bez względu na wiek i płeć. Dla nacjonalistów nie miały
znaczenia długi wdzięczności wobec ofiar, czyjeś zasługi dla ukraińskiej
społeczności lokalnej, uprzednie przyjazne stosunki 16. Mordowani byli również
Polacy wyznania prawosławnego (na Wołyniu nieliczni) oraz osoby, które przeszły
z prawosławia na katolicyzrn, a więc uznane za Ukraińców-

[Gość: bronek]

www.szzak-wolyn.pl/strona2.php

KORZENIE...

[Gość: Rysiek]

Gość portalu: bronek napisał(a):

) to straszne, pozdrawiam

Korzenie tragedii wołyńskiej
Gazeta Wyborcza 11.07.2003
Wołyńską tragedię poprzedziły dziesiątki lat konfliktu i liczne
błędy popełniane po obu stronach. A większa odpowiedzialność
spoczywa zawsze na tej stronie, która sprawuje władzę - mówi
prof. Ryszard Torzeckim w rozmowie z Izą Chruślińską

Od redakcji

Dla ludzi, którym leży na sercu przyjaźń ukraińsko-polska,
rzezie wołyńskie rozpoczęte nocą 11 lipca 1943 r. są tematem
najtrudniejszym. Wedle szacunków polskich historyków zginęło
wówczas około 60 tys. Polaków, zaś wedle obliczeń historyków
ukraińskich - 20 tys. Ukraińców. Prof. Ryszard Torzecki jest
polskim przyjacielem Ukrainy. Prof. Jarosław Hrycak jest
ukraińskim przyjacielem Polski. Obaj wielokrotnie wracali do
tragedii wołyńskiej. Obaj byli strażnikami prawdy, pamiętając
jednocześnie, by język opisujący mord wołyński uwzględniał
historyczny kontekst zbrodni i nie ranił pamięci niegdysiejszych
wrogów, a dziś przyjaciół. Wreszcie obaj dawali partnerowi w
debacie prawo do własnego zdania, nie przekonywali na siłę, nie
dowodzili, że w sprawie Wołynia istnieje tylko jedna racja.
Warto zwrócić uwagę na obustronną ostrożność w interpretacjach.
Czy był rozkaz centralnego dowództwa Ukraińskiej Powstańczej
Armii nakazujący mordowanie polskiej ludności? Zdaniem polskiego
historyka - raczej nie. Chyba jednak był - sądzi Ukrainiec. Obaj
narażają się tymi słowami wielu swoim rodakom.

Przez długie dziesięciolecia nad mordami wołyńskimi panowało
milczenie. Polacy nie mogli o tym mówić głośno. Większość
Ukraińców - jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało - nie miała
pojęcia, że na Wołyniu zdarzyło się coś tak potwornego.

Upadek dyktatury otworzył Polakom usta, pozwolił też Ukraińcom
przyjrzeć się własnej historii. Na Ukrainie Wołyń stał się
tematem najpełniejszej i najburzliwszej publicznej debaty
ostatnich 12 lat. Polakom trudno w to uwierzyć, lecz dyskusje na
temat Wołynia bardziej skupiały uwagę niż roztrząsanie
największej tragedii współczesnej Ukrainy - zaplanowanego przez
Stalina Wielkiego Głodu lat 30.

Wołyń jest wielką sprawą dla obu narodów. Po obu stronach
padały - i pewnie będą padać - słowa gniewu i oburzenia. Ale
byli też ludzie wzywający do pojednania, tacy jak Ryszard
Torzecki i Jarosław Hrycak. W tych szczególnych dniach warto
posłuchać ich głosu.

Paweł Smoleński

Iza Chruślińska: Jak Pan, historyk, a więc człowiek patrzący na
wydarzenia z pewnego dystansu, widzi kontekst konfliktu polsko-
ukraińskiego w okresie II wojny światowej?

Prof. Ryszard Torzecki: Uważam, że Polacy, oceniając ten
konflikt, a zwłaszcza wydarzenia na Wołyniu, zbyt łatwo
zapominają o jego przyczynach, o błędach, jakie popełniła strona
polska. Mówią tylko o odpowiedzialności strony ukraińskiej, a
dokładniej - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i
Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Procesy polityczne rzadko kiedy powstają deus ex machina. Nie
sposób patrzeć na wydarzenia na Wołyniu, nie biorąc pod uwagę
konfliktu polsko-ukraińskiego, który od końca XIX w., od momentu
odrzucenia przez Polaków z Galicji ukraińskich postulatów ugody,
narastał aż do punku kulminacyjnego w latach okupacji i zaraz po
niej. Nie należy zapominać, że na początku XX w. stosunki polsko-
ukraińskie zaostrzyły się pod wpływem wzrastających w
społeczeństwie wpływów Narodowej Demokracji. Potem wojna polsko-
ukraińska z lat 1918-19 skłóciła oba narody jeszcze bardziej.

Sprawa skomplikowała się po powstaniu II RP, kiedy około 5 mln
Ukraińców znalazło się w państwie polskim. Próby pozytywnej
wobec nich polityki nie udały się, od samego początku po
polskiej stronie przewagę miały opcje wyrastające z endecji. Na
różne sposoby ograniczano wszelkie ukraińskie ruchy społeczne
lub narodowe, wzniecając tłumione potem siłą niepokoje. Niektóre
z tych działań można wytłumaczyć koniecznością utrzymania
porządku w młodym, wielonarodowościowym kraju. Jednak połączenie
parcelacji wielkiej własności ziemskiej z polską kolonizacją,
przede wszystkim na Wołyniu, było wymierzone bezpośrednio
przeciwko Ukraińcom. Tam przecież panował straszliwy głód ziemi.
Antagonizm polsko-ukraiński zaostrzyły też ustawy o szkolnictwie
i języku urzędowania z 1924 r. Doprowadziły one do
marginalizowania szkolnictwa ukraińskiego powstałego w wyniku
pracy u podstaw kilku pokoleń Ukraińców. Z kategoryczną odmową,
wręcz masowymi protestami, spotykały się próby powołania we
Lwowie uniwersytetu ukraińskiego. Było to kolejne wyzwanie
rzucane Ukraińcom. W 1929 r. powstała Organizacja Ukraińskich
Nacjonalistów. To była w znacznym stopniu reakcja na polską
politykę. OUN odpowiadała na nią akcjami sabotażu i terrorem,
zabijając polskich polityków i ukraińskich ugodowców. W odwecie
rząd polski przeprowadzał pacyfikacje, akcje represyjne z
wieloma ofiarami, apogeum tamtych wydarzeń stanowiło palenie
cerkwi.

Jednak przyczyną krańcowego nasilenia wrogości Ukraińców do
Polaków była polityka narodowościowa polskich rządów po śmierci
Piłsudskiego, polityka niezgodna z linią Marszałka. Główną
odpowiedzialność za tzw. politykę wzmacniania polszczyzny na
Wschodzie ponoszą marszałek Edward Rydz-Śmigły i gen. Tadeusz
Kasprzycki, minister spraw wojskowych.

Co składało się na tę politykę?

- Popierano regionalizmy: Łemków, Bojków, Hucułów. Ze służby
leśnej, łączności, komunikacji, poczty usuwano element niepewny,
czyli Ukraińców. Burzono cerkwie, a nawet przy pomocy żołnierzy
Korpusu Ochrony Pogranicza starano się siłą nawrócić część
Ukraińców na katolicyzm.

W warunkach narastającego zagrożenia była to polityka
samobójcza. Ani działania z lat 20., ani polityka z lat 1935-39
nie przyniosły oczekiwanych przez rząd rezultatów. Wręcz
przeciwnie, przyczyniły się do konsolidacji obozu narodowego
Ukraińców i do spotęgowania nastrojów nacjonalistycznych, które
kryły również zapowiedź odwetu.

Wspomniał Pan o innej wizji polityki wobec Ukraińców -
Piłsudskiego. Co się na nią składało?

- Piłsudski był zwolennikiem polityki asymilacji państwowej, a
nie narodowościowej, ale zabrakło mu konsekwencji w jej
wprowadzaniu pomimo całej sympatii do Ukraińców.

W 1927 i w 1928 r. miały miejsce dwie nominacje, które zostały
uznane za wyzwanie rzucone endecji. Wojewodą lwowskim został
Piotr Dunin-Bąkowski, a Henryk Józewski wojewodą wołyńskim. Ten
ostatni przygotował tzw. tezy wołyńskie, czyli wytyczne dla
polskiej polityki wobec mniejszości ukraińskiej. Chodziło o to,
aby wprowadzić inną politykę na Wołyniu niż w Galicji. Wśród
osób zajmujących się tymi kwestiami istniała świadomość, że na
Wołyniu nie było trudno wzniecić pożar. Dlatego Józewski
zaproponował odtworzenie granicy pomiędzy Wołyniem a Galicją
Wschodnią, czyli tzw. kordonu Sokala, tak aby nie przenikały tam
wpływy nacjonalistyczne z Galicji. Wychodził z założenia, że
ludność ukraińską powinno się różnymi metodami pozyskać dla
spraw państwa. Temu celowi miały być podporządkowane zarówno
administracja, jak i szkolnictwo, a także polityka wobec
spółdzielczości i organizacji społecznych. W zamian za lojalność
państwową dopuszczano np. język ukraiński w administracji
publicznej, propagowano potrzebę rozwoju kultury ukraińskiej.

To była jakaś próba wyjścia naprzeciw postulatom Ukraińców, choć
z ukraińskiego punktu widzenia bardzo kontrowersyjna. W praktyce
polityka Józewskiego polegała przede wszystkim na zabieraniu z
ruchu ukraińskiego najbardziej wartościowych ludzi i próbie ich
asymilacji. Wszelkie inicjatywy podlegały kontroli
administracyjnej, odstępstwo od założeń kończyło się zazwyczaj
rozwiązaniem organizacji, a nawet policyjnymi represjami. To nie
była polityka licząca się z interesami Ukraińców, nawet
umiarkowani nie godzili się na złudne często i zależne od
kaprysu lokalne

Bonobo. Teksty z Rzeczpospolitej on-line dzieki

[gabrielacasey]

naszemu tomcatowi (odsyla do publikacji nieco nizej)

www.rzeczpospolita.pl/dodatki/specjal_030712/index.html
Tak tez i sobie myslalam, ze nie miales pojecia - jestes za uczciwy na glupi
humanizm.

[bonobo44]

gabrielacasey napisała:

> naszemu tomcatowi (odsyla do publikacji nieco nizej)
www.rzeczpospolita.pl/dodatki/specjal_030712/index.html

za link dzieki

> Tak tez i sobie myslalam, ze nie miales pojecia - jestes za uczciwy na glupi
> humanizm.


to jednak sobie wypraszam...
moim zdaniem nie istnieje nic takiego jak glupi humanizm...
(jesli naprawde w to wierzysz, podaj 2 przyklady)
podtrzymuje wszystko, co powiedzialem na tym watku (no, moze wycofalbyn jedynie
to pod adresem pewnego rycerza, bo chociaz istotnie zachowal sie - jak na
rycerza - strange as hell, to jednak kazdemu moze sie zdarzyc mala wpadka;
rycerz nie od razu przeciez oznacza Zawisze Czarnego)

glupi militaryzm - i owszem...
(2 przyklady: 1 - wojna w Iraku, 2 - brak wojny z wojna w Kongo)

musisz zaakceptowac to, ze w tej materii mocno sie roznimy...
uczciwie to po prostu przyznaj, ze inni (przynajmniej niektorzy 8) tez maja
prawo do wlasnych pogladow, ich obrony i wyrazania...
niczego tak nie znosze, jak gdy ktos paternalistycznie probuje zdyskredytowac
moje na gruncie wlasnych (dokonujac proby projekcji/przeniesienia na mnie tych
wlasnych, jak gdyby wiedzial lepiej ode mnie, co ja mysle)...

ja tego w kazdym razie staram sie unikac...

to nie jest sposob na bonobo, Gabrielo

pozdr

bonobo44

Klasycznym przykladem (ba, dluga lista przykladow)

[gabrielacasey]

sa przedterminowe zwolnienia z wiezien i przywieziennych szpitali
psychiatrycznych niebezpiecznych przestepcow. I UK tu moze posluzyc dluga lista
przykladow: zwolniony po paru miesiacach uwodziciel nieletnich gwalci i morduje
zaraz po wyjsciu 6-latke itd.itp. Inna rzecz, ze brytyjski system przegina
takze w druga strone: 2 matki oskarzone o zamordowanie kilkorga swych dzieci,
ktore zmarly w jednym przypadku (mama-prawniczka)z powodu wrodzonej wady serca,
w drugim (Hinduska) tez cos na tle genetycznym. Nb. ostatnie tez mozna uznac za
glupi humanizm, bo chodzilo o "obrone dzieci". Glupim humasnizmem jest tez
postawa Kwasniewskiego (jesli kogos w jego rodzaju mozna oceniac pod katem
uczuc ludzkich) w sprawie Wolynia.

[bonobo44]

gabrielacasey napisała:

> sa przedterminowe zwolnienia z wiezien i przywieziennych szpitali
> psychiatrycznych niebezpiecznych przestepcow. I UK tu moze posluzyc dluga
> lista przykladow: zwolniony po paru miesiacach uwodziciel nieletnich gwalci i
> morduje zaraz po wyjsciu 6-latke itd.itp.

to jest dobry przyklad glupiego zastosowania w praktyce
wcale nie tak glupiej zasady humanitarnej...
pedofile i mordercy powinni z niej byc bezwglednie wylaczeni
(pelna i permanentna izolacja od spoleczenstwa do konca zycia powinna byc
szczytem humanitaryzmu w stosunku do takich indywiduow;
przyznaje, ze sa pewne granice zdrowego rozsadku...
w tym wypadku nalezy uznac, ze zwolnienie ich od kary smierci
jest juz wystarczajaco humanitarne - cos wiecej po prostu jest nieludzkie w
stosunku do reszty spoleczenstwa...

twoj przyklad nie jest zatem przykladem glupiego humanitaryzmu
- jest przykladem glupoty rodzaju ludzkiego wynikajacej
z prob szukania oszczednosci na systemie penitencjarnym
pod plaszczykiem humanitaryzmu, a to roznica
( nie mowmy o przeginaniu )

> Inna rzecz, ze brytyjski system przegina
> takze w druga strone: 2 matki oskarzone o zamordowanie kilkorga swych dzieci,
> ktore zmarly w jednym przypadku (mama-prawniczka)z powodu wrodzonej wady
> serca, w drugim (Hinduska) tez cos na tle genetycznym. Nb. ostatnie tez mozna
> uznac za glupi humanizm, bo chodzilo o "obrone dzieci".

Obrona dzieci to najglupszy do wyobrazenia z przykladow na glupi humanitaryzm...
potraktowanie tych kobiet samo w sobie bylo niehumanitarne
i niewiele mialo wspolnego z obrona dzieci...
w takich wypadkach karac nalezy jedynie w przypadkach udowodnionych ponad
wszelka watpliwosc (a nie 'dla przykladu' - gdzie ty tu widzisz m-ce na
humanitaryzm tych sedziow?)
znowu podajesz przyklad niedoskonalosci systemu, tym razem sadowniczego, ktory
gdyby byl humanitarny, tj. dla ludzi, to nie dopuscilby do nieslusznego
skazania...
( znowu nie mowmy o przeginaniu )

> Glupim humasnizmem jest tez
> postawa Kwasniewskiego (jesli kogos w jego rodzaju mozna oceniac pod katem
> uczuc ludzkich) w sprawie Wolynia.

Mozna... to, ze kogos nie lubimy, nie upowaznia nas do dyskredytowania go jako
czlowieka... dla mnie ta jego postawa przynajmniej po czesci rehabilituje jego
wiele innych dyskredytujacych go jako Prezydenta poczynan...
Najwyrazniej inaczej niz Ty oceniam ten gest... jestem przekonany, ze historia
rozsadzi to na jego korzysc...
jesli komus wybaczasz zbrodnie najwyzsza to jest to akt w najwiekszym stopniu
humanitarny... stanowi on bowiem zaprzeczenie zasady oko za oko zab za zab...
nie kazdego na to stac... chociaz to jest najglebsza istota nauki
chrzescijanskiej... ponadto mozna wybaczyc i zarazem wyegzekwowac
sprawiedliwosc... to ostanie nawet nalezy...
oczywiscie Prezydentowi latwo jest wybaczyc cos w czym nie odniosl
bezposrednich strat...

podobnie mnie... ja nie jestem bowiem wcale takim najbardziej humanitarnym
sposrod bonobo, jak by sie moglo z tego co pisze komus wydawac...
nie zawahalbym sie bowiem uzyc tej ostatniej zasady, gdyby w gre wchodzili moi
najblizsi... w tym wzgledzie przypominam bardziej goryla lub... czlowieka

jednak to, co od biedy zrozumiale i do przezycia w przypadku zemsty jednego
czlowieka (ktory przy okazji usuwa ze spoleczenstwa zwykle scierwo), przestaje
byc takim w przypadku calych narodow...
tu ZAWSZE prowadzi to do najwiekszego zla, jakim jest kolejne ludobojstwo...
a gdy w gre wchodzi ludobojstwo, to oprocz scierwa gina setki i tysiace
niewinnych (takze dzieci)...
(stad nigdy nie pogodze sie z opinia, ze wojna w Iraku byla czyms dobrym lub
nawet mniejszym zlem - byla i jest usankcjonowanym przez sile ludobojstwem,
na ktore nie wyrazila zgody spolecznosc swiatowa, wlasnie dlatego, ze bylo to
zapowiedziane bezmyslne i bezsensowne ludobojstwo)

bonobo44
www.bonobo.org/

Bonobo, ci ty mnie imputujesz? Nie mysle dobijac

[gabrielacasey]

klonica dziadkow od Stepana Bandery, ale ZADAM mowienia o tym, CO im mamy
wybaczyc. I to po OBU stronach granicy.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> psychiatrycznych przestepcow.

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

PS: Po doswiadczeniach z lat 60-tych ONZ moze miec

[gabrielacasey]

uzasadnione obawy przed interwencja w Kongo.

[bonobo44]

gabrielacasey napisała:

> uzasadnione obawy przed interwencja w Kongo.


obawy sa zawsze... interwencje jednak podjela... jest zapowiedziana na lato...
i mam nadzieje, ze zostanie podjeta, zanim mandat na nia nie wygasnie...

bonobo44

Tych"Balubas"nalezaloby calkowicie rozbroic. Nawet

[gabrielacasey]

z ...maczet.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> naszemu

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Gość portalu: 2p napisał(a):

> to obrzydliwe

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

KORZENIE...

[Gość: rysiek]

Gość portalu: bronek napisał(a):

) Najkrwawsza niedziela
) w dziejach polskiego narodu
)
) 11 lipca 1943
Korzenie tragedii wołyńskiej
Gazeta Wyborcza 11.07.2003
Wołyńską tragedię poprzedziły dziesiątki lat konfliktu i liczne
błędy popełniane po obu stronach. A większa odpowiedzialność
spoczywa zawsze na tej stronie, która sprawuje władzę - mówi
prof. Ryszard Torzeckim w rozmowie z Izą Chruślińską

Od redakcji

Dla ludzi, którym leży na sercu przyjaźń ukraińsko-polska,
rzezie wołyńskie rozpoczęte nocą 11 lipca 1943 r. są tematem
najtrudniejszym. Wedle szacunków polskich historyków zginęło
wówczas około 60 tys. Polaków, zaś wedle obliczeń historyków
ukraińskich - 20 tys. Ukraińców. Prof. Ryszard Torzecki jest
polskim przyjacielem Ukrainy. Prof. Jarosław Hrycak jest
ukraińskim przyjacielem Polski. Obaj wielokrotnie wracali do
tragedii wołyńskiej. Obaj byli strażnikami prawdy, pamiętając
jednocześnie, by język opisujący mord wołyński uwzględniał
historyczny kontekst zbrodni i nie ranił pamięci niegdysiejszych
wrogów, a dziś przyjaciół. Wreszcie obaj dawali partnerowi w
debacie prawo do własnego zdania, nie przekonywali na siłę, nie
dowodzili, że w sprawie Wołynia istnieje tylko jedna racja.
Warto zwrócić uwagę na obustronną ostrożność w interpretacjach.
Czy był rozkaz centralnego dowództwa Ukraińskiej Powstańczej
Armii nakazujący mordowanie polskiej ludności? Zdaniem polskiego
historyka - raczej nie. Chyba jednak był - sądzi Ukrainiec. Obaj
narażają się tymi słowami wielu swoim rodakom.

Przez długie dziesięciolecia nad mordami wołyńskimi panowało
milczenie. Polacy nie mogli o tym mówić głośno. Większość
Ukraińców - jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało - nie miała
pojęcia, że na Wołyniu zdarzyło się coś tak potwornego.

Upadek dyktatury otworzył Polakom usta, pozwolił też Ukraińcom
przyjrzeć się własnej historii. Na Ukrainie Wołyń stał się
tematem najpełniejszej i najburzliwszej publicznej debaty
ostatnich 12 lat. Polakom trudno w to uwierzyć, lecz dyskusje na
temat Wołynia bardziej skupiały uwagę niż roztrząsanie
największej tragedii współczesnej Ukrainy - zaplanowanego przez
Stalina Wielkiego Głodu lat 30.

Wołyń jest wielką sprawą dla obu narodów. Po obu stronach
padały - i pewnie będą padać - słowa gniewu i oburzenia. Ale
byli też ludzie wzywający do pojednania, tacy jak Ryszard
Torzecki i Jarosław Hrycak. W tych szczególnych dniach warto
posłuchać ich głosu.

Paweł Smoleński

Iza Chruślińska: Jak Pan, historyk, a więc człowiek patrzący na
wydarzenia z pewnego dystansu, widzi kontekst konfliktu polsko-
ukraińskiego w okresie II wojny światowej?

Prof. Ryszard Torzecki: Uważam, że Polacy, oceniając ten
konflikt, a zwłaszcza wydarzenia na Wołyniu, zbyt łatwo
zapominają o jego przyczynach, o błędach, jakie popełniła strona
polska. Mówią tylko o odpowiedzialności strony ukraińskiej, a
dokładniej - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i
Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Procesy polityczne rzadko kiedy powstają deus ex machina. Nie
sposób patrzeć na wydarzenia na Wołyniu, nie biorąc pod uwagę
konfliktu polsko-ukraińskiego, który od końca XIX w., od momentu
odrzucenia przez Polaków z Galicji ukraińskich postulatów ugody,
narastał aż do punku kulminacyjnego w latach okupacji i zaraz po
niej. Nie należy zapominać, że na początku XX w. stosunki polsko-
ukraińskie zaostrzyły się pod wpływem wzrastających w
społeczeństwie wpływów Narodowej Demokracji. Potem wojna polsko-
ukraińska z lat 1918-19 skłóciła oba narody jeszcze bardziej.

Sprawa skomplikowała się po powstaniu II RP, kiedy około 5 mln
Ukraińców znalazło się w państwie polskim. Próby pozytywnej
wobec nich polityki nie udały się, od samego początku po
polskiej stronie przewagę miały opcje wyrastające z endecji. Na
różne sposoby ograniczano wszelkie ukraińskie ruchy społeczne
lub narodowe, wzniecając tłumione potem siłą niepokoje. Niektóre
z tych działań można wytłumaczyć koniecznością utrzymania
porządku w młodym, wielonarodowościowym kraju. Jednak połączenie
parcelacji wielkiej własności ziemskiej z polską kolonizacją,
przede wszystkim na Wołyniu, było wymierzone bezpośrednio
przeciwko Ukraińcom. Tam przecież panował straszliwy głód ziemi.
Antagonizm polsko-ukraiński zaostrzyły też ustawy o szkolnictwie
i języku urzędowania z 1924 r. Doprowadziły one do
marginalizowania szkolnictwa ukraińskiego powstałego w wyniku
pracy u podstaw kilku pokoleń Ukraińców. Z kategoryczną odmową,
wręcz masowymi protestami, spotykały się próby powołania we
Lwowie uniwersytetu ukraińskiego. Było to kolejne wyzwanie
rzucane Ukraińcom. W 1929 r. powstała Organizacja Ukraińskich
Nacjonalistów. To była w znacznym stopniu reakcja na polską
politykę. OUN odpowiadała na nią akcjami sabotażu i terrorem,
zabijając polskich polityków i ukraińskich ugodowców. W odwecie
rząd polski przeprowadzał pacyfikacje, akcje represyjne z
wieloma ofiarami, apogeum tamtych wydarzeń stanowiło palenie
cerkwi.

Jednak przyczyną krańcowego nasilenia wrogości Ukraińców do
Polaków była polityka narodowościowa polskich rządów po śmierci
Piłsudskiego, polityka niezgodna z linią Marszałka. Główną
odpowiedzialność za tzw. politykę wzmacniania polszczyzny na
Wschodzie ponoszą marszałek Edward Rydz-Śmigły i gen. Tadeusz
Kasprzycki, minister spraw wojskowych.

Co składało się na tę politykę?

- Popierano regionalizmy: Łemków, Bojków, Hucułów. Ze służby
leśnej, łączności, komunikacji, poczty usuwano element niepewny,
czyli Ukraińców. Burzono cerkwie, a nawet przy pomocy żołnierzy
Korpusu Ochrony Pogranicza starano się siłą nawrócić część
Ukraińców na katolicyzm.

W warunkach narastającego zagrożenia była to polityka
samobójcza. Ani działania z lat 20., ani polityka z lat 1935-39
nie przyniosły oczekiwanych przez rząd rezultatów. Wręcz
przeciwnie, przyczyniły się do konsolidacji obozu narodowego
Ukraińców i do spotęgowania nastrojów nacjonalistycznych, które
kryły również zapowiedź odwetu.

Wspomniał Pan o innej wizji polityki wobec Ukraińców -
Piłsudskiego. Co się na nią składało?

- Piłsudski był zwolennikiem polityki asymilacji państwowej, a
nie narodowościowej, ale zabrakło mu konsekwencji w jej
wprowadzaniu pomimo całej sympatii do Ukraińców.

W 1927 i w 1928 r. miały miejsce dwie nominacje, które zostały
uznane za wyzwanie rzucone endecji. Wojewodą lwowskim został
Piotr Dunin-Bąkowski, a Henryk Józewski wojewodą wołyńskim. Ten
ostatni przygotował tzw. tezy wołyńskie, czyli wytyczne dla
polskiej polityki wobec mniejszości ukraińskiej. Chodziło o to,
aby wprowadzić inną politykę na Wołyniu niż w Galicji. Wśród
osób zajmujących się tymi kwestiami istniała świadomość, że na
Wołyniu nie było trudno wzniecić pożar. Dlatego Józewski
zaproponował odtworzenie granicy pomiędzy Wołyniem a Galicją
Wschodnią, czyli tzw. kordonu Sokala, tak aby nie przenikały tam
wpływy nacjonalistyczne z Galicji. Wychodził z założenia, że
ludność ukraińską powinno się różnymi metodami pozyskać dla
spraw państwa. Temu celowi miały być podporządkowane zarówno
administracja, jak i szkolnictwo, a także polityka wobec
spółdzielczości i organizacji społecznych. W zamian za lojalność
państwową dopuszczano np. język ukraiński w administracji
publicznej, propagowano potrzebę rozwoju kultury ukraińskiej.

To była jakaś próba wyjścia naprzeciw postulatom Ukraińców, choć
z ukraińskiego punktu widzenia bardzo kontrowersyjna. W praktyce
polityka Józewskiego polegała przede wszystkim na zabieraniu z
ruchu ukraińskiego najbardziej wartościowych ludzi i próbie ich
asymilacji. Wszelkie inicjatywy podlegały kontroli
administracyjnej, odstępstwo od założeń kończyło się zazwyczaj
rozwiązaniem organizacji, a nawet policyjnymi represjami. To nie
była polityka licząca się z interesami Ukraińców, nawet
umiarkowani nie godzili

Rysiu, powtarzasz ten tekst GW jak PACIOREK...

[gabrielacasey]

Takis ty "wierujaszczij"? A mowiac powaznie, to skoro GW o tym nie wspomina, to
ja sie spytam wprost ciebie: JAKA CZESC tych 20.000 pomordowanych Ukraincow (w
liczbe od biedy uwierze, dlaczego-dalej)stanowili MELNYKOWCY, wurzynani przez
tych samych "chlopcow" Stepana Bandery? I CZEMU NIKT nie wspomina, ze i Oun i
UPA nie byly jednolite (vide: melnykowcy)?

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:

> Takis ty "wierujaszczij"?

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

"Droga do wolnej Ukrainy"

[Gość: Syn Lwowiaka]

www.naszdziennik.pl/data/20030711/photo/0bmy11.jpg
Tzw. wianuszki z zamordowanych przez OUN-UPA polskich dzieci.
Zdjęcie przedstawia jedno z drzew polnej alei, nad którą upowcy
zawiesili transparent z napisem w przekładzie na język
polski: "Droga do wolnej Ukrainy", Tarnopol, prawdopodobnie 1943
r.
Fot. "Ludobójstwo UPA na ludności polskiej"

Uroczyście przepraszam

[Gość: Polak]

wszystkich bratnich sąsiadów i gości, że ŻYJĘ!

[Gość: Syn Lwowiaka]

Gość portalu: Polak napisał(a):

> wszystkich bratnich sąsiadów i gości, że ŻYJĘ!

Ty nie przepraszaj ale dziekuj Bogu ze zyje....

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Gość portalu: Syn Lwowiaka napisał(a):

> Gość portalu: Polak napisał(a):
>
> > wszystkich bratnich sąsiadów i gości, że ŻYJĘ!

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

w jednym aucie? może popili sobie razem?

[Gość: falafel]

och te gesty przyjaźni, a na tablicach wciąż brak potrzebnych
tam słów. Wywalenie gorzały z Kuczmą to napewno pojednawczy
gest, tym bardziej że tam jest taka kultura (u nas niewiele inna
i na dodatek lubiana przez pana prezydenta). Ale to za mało.
Moja rodzina w 80% zginęła właśnie na Wołyniu i kurwa paru spraw
nie daruję. należy nam się skrucha bandytów. Wszystko tam
straciliśmy. jeżeli kwach będzie nawalony nad tymi grobami to go
osobiście walnę w mordę przy pierwszej okazji.

[Gość: Syn lwowiaka]

Gość portalu: falafel napisał(a):

> och te gesty przyjaźni, a na tablicach wciąż brak potrzebnych
> tam słów. Wywalenie gorzały z Kuczmą to napewno pojednawczy
> gest, tym bardziej że tam jest taka kultura (u nas niewiele inna
> i na dodatek lubiana przez pana prezydenta). Ale to za mało.
> Moja rodzina w 80% zginęła właśnie na Wołyniu i kurwa paru spraw
> nie daruję. należy nam się skrucha bandytów. Wszystko tam
> straciliśmy. jeżeli kwach będzie nawalony nad tymi grobami to go
> osobiście walnę w mordę przy pierwszej okazji.

Przylaczam sie do tego...a moja rodzinna z okolic Lwowa...

Wybacz Kwachowi,on ma slaby leb do picia,ale te

[Gość: stb]

dyscypline sportowa on bardzo lubi.

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: Jacek napisał(a):

> Ale kto z kim i dlaczego się jedna skoro na pomniku nie ma ani
> informacji że pochowani tu Polacy, ani kiedy i przez kogo
> zostali zamordowani?

A o tym ze w 1941 Ukraincy wymordowali setki tysiecy zydkow
parchatych (w tym moja rodzine) wogole sie nie mowi.

[Gość: Baruch]

Gość portalu: zydek parchaty napisał(a):

> A o tym ze w 1941 Ukraincy wymordowali setki tysiecy zydkow
> parchatych (w tym moja rodzine) wogole sie nie mowi.


Sadzac po poziomie twojego wpisu,to raczej twoja rodzinka mordowala
tych Zydow...

To ktos kto sie podszywa. Ciekawe czy Rosjanin

[Gość: ANka]

Gość portalu: Baruch napisał(a):


> Sadzac po poziomie twojego wpisu,to raczej
twoja rodzinka mordowala
> tych Zydow...
I nie tylko poziom ale i jezyk

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: ANka napisał(a):

> Gość portalu: Baruch napisał(a):
>
>
> > Sadzac po poziomie twojego wpisu,to raczej
> twoja rodzinka mordowala
> > tych Zydow...
> I nie tylko poziom ale i jezyk

Ludzie, ironia tonu do Was nie dociera?

Nie dociera

[Gość: ANka]

Bo nie rozumiem tego pojecia. Nie mialam stycznosci.
Jasne? O semityzm, antysemityzm walcz sobie Pan gdzie
indziej tu akurat w tym momencie nie o to chodzi..

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: ANka napisał(a):

> Bo nie rozumiem tego pojecia. Nie mialam stycznosci.
> Jasne? O semityzm, antysemityzm walcz sobie Pan gdzie
> indziej tu akurat w tym momencie nie o to chodzi..

no tak, bo juz nikogo nie obchodzi i "nie o to chodzi"
ze znacznie wiecej zydkow parchatych wumordowano na Ukrainie niz mosci Polakow
:-P

[Gość: pytek]

> no tak, bo juz nikogo nie obchodzi i "nie o to chodzi"
> ze znacznie wiecej zydkow parchatych wumordowano na Ukrainie niz mosci Polakow
> :-P
Nikt nie twierdzi,ze moglo byc inaczej,bo jakze by moglo byc.Zydzi
przywlaszczyli sobie cala tragedie tego okresu i ich zdaniem cierpienia innych
to byl margines.Jednakowoz,jezeli chodzi o polskie straty to Polacy chca to
miec za soba i zyc w zgodzie z Ukraincami.Bo sa to nasi sasiedzi..Podobnie jak
zydzi chca zyc w zgodzie z Palestynczykami.:-)))...Rozumiesz???...:-))))))

Pytku, fredzio z Izraela ma nieco inne zdanie. Na

[gabrielacasey]

temat tych palestynskich sasiadow. A z Utah to mozna kochac nawet sasiadowanie
rezunow z Polska - wystarczajaco DALEKO.

bardzo dobrze wyczulas moj sarkazm..:-)

[Gość: pytek]

..co mnie w kontekscie dogadania sie Polakow z Ukraincami- zydzi i ich polityka
bliskowschodnia obchodzi?Nie widze tez zwiazku z Utah..:-)Co jest z toba
Gabryska...?!Zacma jakas czy co??

Nawzajem. Chyba...za goraco!!!

[gabrielacasey]

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

gabrielacasey napisała:


> rezunow z Polska

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: pytek napisał(a):

> > no tak, bo juz nikogo nie obchodzi i "nie o to chodzi"
> > ze znacznie wiecej zydkow parchatych wumordowano na Ukrainie niz mosci Pol
> akow
> > :-P
> Nikt nie twierdzi,ze moglo byc inaczej,bo jakze by moglo byc.Zydzi
> przywlaszczyli sobie cala tragedie tego okresu i ich zdaniem cierpienia
innych
> to byl margines.Jednakowoz,jezeli chodzi o polskie straty to Polacy chca to
> miec za soba i zyc w zgodzie z Ukraincami.Bo sa to nasi sasiedzi..Podobnie
jak
> zydzi chca zyc w zgodzie z Palestynczykami.:-)))...Rozumiesz???...:-))))))

Prawde mowiac, nie wiedzialem ze Ukraincy i Polacy zyja w stanie wojny, ze
ukraincy wysadzaja sie w warszawskich budynkach publicznych :-)
ale to ze oni caly czas do Polski za praca sie piora jak arabowie do Izraela -
to prawda...

[Gość: pytek]

>
> Prawde mowiac, nie wiedzialem ze Ukraincy i Polacy zyja w stanie wojny, ze
> ukraincy wysadzaja sie w warszawskich budynkach publicznych :-)
> ale to ze oni caly czas do Polski za praca sie piora jak arabowie do Izraela -

> to prawda...

Czyli sam widzisz,ze wy macie duzo wiecej do zrobienia. Nie trac czasu i bierz
sie do roboty.Jatrzenie i sianie nienawisci niczego nie zmieni...Bo jak stare
zydowskie :-) powiedzenie mowi "zgoda buduje,niezgoda rujnuje"..

Pytku zydek nie pojal

[Gość: ANka]

Gość portalu: pytek napisał(a):

> Czyli sam widzisz,ze wy macie duzo wiecej do zrobienia.
Nie trac czasu i bierz
> sie do roboty.Jatrzenie i sianie nienawisci niczego nie
zmieni...Bo jak stare
> zydowskie :-) powiedzenie mowi "zgoda buduje,niezgoda
rujnuje"..

Wlasnie o czym mowie... Razi go nie to ze zapomina sie o
zbrodniach ale ze ludzie przyjezdzaja do pracy.. Ciekawe
podejscie.. A ja to wlasnie zauwazylam..
Masz absolutna racje..

nie przejmu sie ANka...

[Gość: pytek]

..zadre ktora to pokolenie (zydka p..) ma, zabiora ze soba do grobu.
Oni po prostu nie umieja wybaczac.U nich nie ma kompromisu..albo wszystko albo
nic.Nadzieja w dzieciach,ze te beda umialy lepiej zyc... :-)

Ale to wlasnie generuje nowe trupy dzieci!!!

[Gość: ANka]

Gość portalu: pytek napisał(a):

> ..zadre ktora to pokolenie (zydka p..) ma, zabiora ze
soba do grobu.
> Oni po prostu nie umieja wybaczac.U nich nie ma
kompromisu..albo wszystko albo
> nic.Nadzieja w dzieciach,ze te beda umialy lepiej
zyc... :-)
Czy ten czlowiek jest w stanie to pojac?
Czy mozna pamietac bez obcinania reki za reke?
Ja tez jestem za napietnowaniem zbrodniarzy. Na pewno to
zle ze sobie spokojnie zyja. Tylko nie wiem jakie sa
realne mozliwosci.. Liznelam troche trzeciego swiata. Ba
bylismy z rodzina ofiarami ataku w Afryce. Wiec wiem
troche jak to jest.. Nie wiem jak na Ukrainie ale kto wie
czy poki co nie podobnie...

[Gość: ficino]

Gość portalu: ANka napisał(a):

> Gość portalu: pytek napisał(a):
>
> > ..zadre ktora to pokolenie (zydka p..) ma, zabiora ze
> soba do grobu.
> > Oni po prostu nie umieja wybaczac.U nich nie ma
> kompromisu..albo wszystko albo
> > nic.Nadzieja w dzieciach,ze te beda umialy lepiej
> zyc... :-)
> Czy ten czlowiek jest w stanie to pojac?
> Czy mozna pamietac bez obcinania reki za reke?
> Ja tez jestem za napietnowaniem zbrodniarzy. Na pewno to
> zle ze sobie spokojnie zyja. Tylko nie wiem jakie sa
> realne mozliwosci.. Liznelam troche trzeciego swiata. Ba
> bylismy z rodzina ofiarami ataku w Afryce. Wiec wiem
> troche jak to jest.. Nie wiem jak na Ukrainie ale kto wie
> czy poki co nie podobnie...

Afryka w porownaniu z Ukraina to oaza pokoju i spokoju.

Jaka czesc afryki Pan poznal

[Gość: ANka]

Rycerzu?!

[Gość: ficino]

Gość portalu: ANka napisał(a):

> Rycerzu?!

projects na Bronksie!

Och jaki szybki

[Gość: ANka]

Gość portalu: ficino napisał(a):

> Gość portalu: ANka napisał(a):
>
> > Rycerzu?!
>
> projects na Bronksie!

To nie to samo co walki plemienne i mordowanie calych
Campusow europejczykow np w takiej NIgerii, gwalcenie
kobiet. A dokladnie za to samo. Masz pieniadze - nie masz
- nie wazne... Bo tam zycie wartosc ma niska...

[Gość: ficino]

> To nie to samo co walki plemienne i mordowanie calych
> Campusow europejczykow np w takiej NIgerii, gwalcenie
> kobiet. A dokladnie za to samo. Masz pieniadze - nie masz
> - nie wazne... Bo tam zycie wartosc ma niska...

mylisz sie...tutaj tez trup pada gesto choc moze nie tak bardzo jak w Afryce
czy na Ukrainie :)

Ale nie zawsze w takich okolicznosciach

[Gość: ANka]

Gość portalu: ficino napisał(a):


> mylisz sie...tutaj tez trup pada gesto choc moze nie
tak bardzo jak w Afryce
> czy na Ukrainie :)

A bardzo przypominaly te ukrainskie nieprawdaz?
NO jesli dzieci nie czytaja to moge opisac - prosze
bardzo napastnicy najpierw gwalcili kobiety - mezczyzn
trzymali w zamknieciu aby mogli na to patrzec, potem
zabijali kobiety, na koncu mezczyzn.. Ach i jeszcze
wywozili tirami caly sprzet z tych campusow.. To stare
historie - ale prawdziwe..
I co - sa tam jakies pomniki? Nie sadze..
Nie twierdze ze to ma byc przyklad..
Ale powtarzam chodzi o te CELE.
Jesli celem ma byc wzajemnie okladanie sie szpicruta a
potem nowa wojna to ja z tego pociagu wysiadam...

[Gość: ficino]

> A bardzo przypominaly te ukrainskie nieprawdaz?
> NO jesli dzieci nie czytaja to moge opisac - prosze
> bardzo napastnicy najpierw gwalcili kobiety - mezczyzn
> trzymali w zamknieciu aby mogli na to patrzec, potem
> zabijali kobiety, na koncu mezczyzn.. Ach i jeszcze
> wywozili tirami caly sprzet z tych campusow.. To stare
> historie - ale prawdziwe..
> I co - sa tam jakies pomniki? Nie sadze..
> Nie twierdze ze to ma byc przyklad..
> Ale powtarzam chodzi o te CELE.
> Jesli celem ma byc wzajemnie okladanie sie szpicruta a
> potem nowa wojna to ja z tego pociagu wysiadam...

Rozumiem proponujesz nam model ukrainski...zaorac cmentarze, wymordowac,
zniszczyc, spalic...tak aby pamiec o wszystkim co polskie zaginela...to samo
robili hitlerowcy...twoje faszystowskie teorie jakos do mnie nie trafiaja :)

NIc nie rozumiesz grafie

[Gość: ANka]

Przeczytaj ostatnie zdanie.
A boli Cie bo dotknelam czulego punktu. Mam te
swiadomosc. Kobietom sie czasem zdarza...
I opowiedz wierzacemu zydkowi o tym czego oczekujesz od
Ukrainek ktore u ciebie pracuja...

[Gość: ficino]

Gość portalu: ANka napisał(a):

> Przeczytaj ostatnie zdanie.
> A boli Cie bo dotknelam czulego punktu. Mam te
> swiadomosc. Kobietom sie czasem zdarza...
> I opowiedz wierzacemu zydkowi o tym czego oczekujesz od
> Ukrainek ktore u ciebie pracuja...
ty chyba nie rozumiesz co ja mowie????? Ja nie mam zamiaru okladac sie z
Ukraincem szpicruta...to ukrainiec bedzie okladany a nie ja!

TO PODOBNO WIELKI POLAK i AUTORYTET MORALNY.

[Gość: rysiek]

Gość portalu: ficino napisał(a):

> > nieprawdaz?

Czy rzeczywiście??? A może nie! To przyznajcie to otwarcie!! Dlaczego Go
oszukujecie kadząc Mu podczas Kolejnych Pielgrzymek do Ojczyzny (tudzież na
Placu św. Piotra), składając tony darów serca, wyhukując z garedł i na
plakatach wszelkie możliwe panegiryki... Dobrze Wam z tym????

Do Czcigodnych Księży Kardynałów:
Ks. Józefa Kardynała Glempa
Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego
Prymasa Polski w Warszawie
Ks. Mariana Kardynała Jaworskiego
Arcybiskupa Metropolity Lwowskiego Obrządku Łacińskiego we Lwowie
Ks. Lubomyra Kardynała Huzara
Arcybiskupa Większego Lwowskiego Obrządku Greckokatolickiego we
Lwowie

Umiłowani Synowie bratnich Narodów Ukrainy i Polski!

1. Zostałem poinformowany, że dnia 11 lipca, bieżącego roku, w
60. rocznicy tragicznych wydarzeń na Wołyniu, których pamięć
jest do dziś żywa wśród Was, mieszkańców obydwóch Narodów tak
bardzo mi drogich, odbędą się oficjalne obchody pojednania
ukraińsko-polskiego.

W zawierusze drugiej wojny światowej, gdy pilniejsza powinna być
potrzeba solidarności i wzajemnej pomocy, mroczne działanie zła
zatruło serca, a oręż doprowadził do rozlewu niewinnej krwi.
Teraz, w sześćdziesiąt lat od tamtych smutnych wydarzeń, w
sercach większości Polaków i Ukraińców utwierdza się coraz
bardziej potrzeba głębokiego rachunku sumienia. Odczuwa się
konieczność pojednania, które pozwoliłoby spojrzeć na
teraźniejszość i przyszłość w nowym duchu. To skłania mnie do
wdzięczności wobec Boga razem z tymi, którzy w zadumie i w
modlitwie wspominają wszystkie ofiary tamtych aktów przemocy.

Nowe tysiąclecie, w które niedawno wkroczyliśmy, wymaga, aby
Ukraińcy i Polacy nie pozostawali zniewoleni swymi smutnymi
wspomnieniami przeszłości. Rozważając minione wydarzenia w nowej
perspektywie i podejmując się budowania lepszej przyszłości dla
wszystkich, niech spojrzą na siebie nawzajem wzrokiem pojednania.

Skoro Bóg przebaczył nam w Chrystusie, trzeba, aby wierzący
umieli przebaczać sobie nawzajem doznane krzywdy i prosić o
przebaczenie własnych uchybień, i w ten sposób przyczyniać się
do budowania świata, w którym respektuje się życie,
sprawiedliwość, zgodę i pokój. Ponadto chrześcijanie, wiedząc,
że Bóg "dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu"
(2 Kor 5, 21), wezwani są, by uznać błędy przeszłości, aby
obudzić własne sumienia wobec obecnych kompromisów i otworzyć
serca na autentyczne, trwałe nawrócenie.

2. W czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Kościół w sposób
uroczysty i ze świadomością tego wszystkiego, co zaszło w
przeszłości, prosił wobec świata o przebaczenie win swoich
synów, przebaczając równocześnie wszystkim, którzy wyrządzili mu
różnorakie krzywdy. Pragnął przez to oczyścić pamięć ze smutnych
wydarzeń z wszelkiego poczucia urazy i odwetu, aby pokrzepiony i
ufny rozpoczął na nowo dzieło budowania cywilizacji miłości.

Tę samą postawę Kościół proponuje społeczności świeckiej,
zachęcając wszystkich do szczerego pojednania, będąc świadom, że
nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia, a współpraca bez
wzajemnego otwarcia byłaby krucha. Jest to tym pilniejsze, gdy
rozważa się potrzebę wychowania młodych pokoleń w duchu
pojednania i budowania przyszłości bez uwarunkowań historii,
nawarstwionej nieufności, bez uprzedzeń i przemocy.

Polska i Ukraina - ziemie, które od długich wieków znają
ewangeliczne orędzie i dały niezliczone świadectwa świętości
tylu swoich córek i synów - obecnie, na początku nowego
tysiąclecia, pragną, umocnić swą przyjaźń, uwalniając się od
goryczy przeszłości i otworzyć się na braterskie relacje w
blasku Chrystusowej miłości.

3. Wyrażam radość, że wspólnoty chrześcijańskie Ukrainy i Polski
podjęły się organizowania tych obchodów, by przyczynić się do
zabliźnienia i uleczenia ran przeszłości. Zachęcam oba bratnie
Narody, by niezmiennie i wytrwale dążyły do poszukiwania
współpracy i pokoju.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia dla całego Episkopatu,
Duchowieństwa oraz Wiernych obydwóch krajów; przekazuję wyrazy
szacunku dla Panów Prezydentów i władz świeckich, a za ich
pośrednictwem dla Narodów Polski i Ukrainy, które są zawsze
obecne w moim sercu i modlitwie, życząc ustawicznego postępu w
budowaniu zgody i pokoju.

Tym życzeniom towarzyszy moje specjalne Błogosławieństwo
Apostolskie, którego udzielam wszystkim uczestnikom uroczystości.

Jan Paweł II

Watykan, 7 lipca 2003 r.

[Gość: Ojejku]

Przywlaszczyli Pytku? Cos ci sie pomytlalo. Musze ci wiec przypomniec, ze
nacjonalisci ukrainscy mordowali nie tylko Polakow lecz przede wszystkim Zydow
i to od pierwszego dnia wejscia Niemcow na obszar Ukrainy w 1941r. Uzywajac
okreslenia przywlaszczyli, chcac nie chcac, zaprzeczasz temu, ergo - klamiesz.
Wiesz Pytku co to byl/jest Czarci Jar? Nie wiesz? To sobie poczytaj. Jesli juz
ktos sobie cos przywlaszcza to Polacy zydowski holokaust nieustannie wymachujac
liczba 6 mln zamordowanych rodakow. Skoro jestes tak niechetny Zydom to od tej
liczby odejmij 3 mln. To bylo Zydzi a nie etniczni Polacy.
I zeby nie bylo zadnych nieporozumien: mord wolynski to porazajace, zwierzece i
niewybaczalne ludobojstwo ktorego nic nie tlumaczy. Tak jak porazajace,
zwierzece i niewybaczalne byly mordy w Jedwabnem, Radzilowie, Monkach, Lapach,
Bielsku Podlaskim..... na Zydach.

ANko, obudz sie. Tym razem obie nacje, Polacy i

[gabrielacasey]

"zydki parchate" moga sobie nawzajem posluzyc swiadectwem zbrodni ukrainskich
na nie-ukrainskich obywatelach polskich. "Zydek parchaty" JEST ZYDEM (a co, ty
Zyda w zyciu nie widzialas? Nie znasz ich mechanizmu obronnego ala "wuj Tom"?
Moze i nie...), podobnie jak Fredzio z Izraela, ocalony przez - jak to sam
napisal - "pieknego Polaka Wisnickiego" z jednego z poprzedzajacych
banderowskie rzezie POGROMOW. Zachowujesz sie czasem, jakby typowo niemiecki
brak poczucia jakiegokolwiek humoru (jedyny tu dopuszczalny to czarna ironia,
jak u zydka parchatego)i tobie sie udzielil. Przykro mi, ale nie bylo cie tu
kilka dni temu, gdy i fredzio, i zydek zabierali glos w sposob madry,
zyczliwy, "sojuszniczy" i odpowiedzialny.

[Gość: ficino]

gabrielacasey napisała:

> "zydki parchate" moga sobie nawzajem posluzyc swiadectwem zbrodni ukrainskich
> na nie-ukrainskich obywatelach polskich. "Zydek parchaty" JEST ZYDEM (a co,
ty
> Zyda w zyciu nie widzialas? Nie znasz ich mechanizmu obronnego ala "wuj Tom"?
> Moze i nie...), podobnie jak Fredzio z Izraela, ocalony przez - jak to sam
> napisal - "pieknego Polaka Wisnickiego" z jednego z poprzedzajacych
> banderowskie rzezie POGROMOW. Zachowujesz sie czasem, jakby typowo niemiecki
> brak poczucia jakiegokolwiek humoru (jedyny tu dopuszczalny to czarna ironia,
> jak u zydka parchatego)i tobie sie udzielil. Przykro mi, ale nie bylo cie tu
> kilka dni temu, gdy i fredzio, i zydek zabierali glos w sposob madry,
> zyczliwy, "sojuszniczy" i odpowiedzialny.

Co mnie najbarziej razi to bezmyslne pojednanie dla samego pojednania!
Pojednac mozna sie z kims kto zrozumial swoje bledy i szczerze za nie
zaluje...licza sie czyny a nie puste deklaracje!
Dlaczego uczy sie w szkolach ukrainskich ze UPA byla ok i mordowanie Polakow i
ZYdow to cos nienagannego...oni ucza swoje dzieci nienawisci do nas a my swoje
milosci do nich...cos tu jest nie tak!!!!!

[Gość: zydek parchaty]

Gość portalu: ficino napisał(a):

> gabrielacasey napisała:
>
> > "zydki parchate" moga sobie nawzajem posluzyc swiadectwem zbrodni ukrainsk
> ich
> > na nie-ukrainskich obywatelach polskich. "Zydek parchaty" JEST ZYDEM (a co
> ,
> ty
> > Zyda w zyciu nie widzialas? Nie znasz ich mechanizmu obronnego ala "wuj To
> m"?
> > Moze i nie...), podobnie jak Fredzio z Izraela, ocalony przez - jak to sam
>
> > napisal - "pieknego Polaka Wisnickiego" z jednego z poprzedzajacych
> > banderowskie rzezie POGROMOW. Zachowujesz sie czasem, jakby typowo niemiec
> ki
> > brak poczucia jakiegokolwiek humoru (jedyny tu dopuszczalny to czarna iron
> ia,
> > jak u zydka parchatego)i tobie sie udzielil. Przykro mi, ale nie bylo cie
> tu
> > kilka dni temu, gdy i fredzio, i zydek zabierali glos w sposob madry,
> > zyczliwy, "sojuszniczy" i odpowiedzialny.
>
> Co mnie najbarziej razi to bezmyslne pojednanie dla samego pojednania!
> Pojednac mozna sie z kims kto zrozumial swoje bledy i szczerze za nie
> zaluje...licza sie czyny a nie puste deklaracje!
> Dlaczego uczy sie w szkolach ukrainskich ze UPA byla ok i mordowanie Polakow
i
> ZYdow to cos nienagannego...oni ucza swoje dzieci nienawisci do nas a my
swoje
> milosci do nich...cos tu jest nie tak!!!!!

"oni ucza swoje dzieci nienawisci do nas a my swoje
milosci do nich...cos tu jest nie tak!!!!!"
Witaj! - to zupelnie jak u nas i arabow :-)
u nas w podrecznikach ze my - zydki parchaty - musimy ich kochac jak braci
semitow, a u nich ze zydki parchate to imigranci z Polski i trzeba ich wybic
jak cala niemuzulmanska reszte