PRZYPADKI DYREKTORA BURAKA

[Gość: RIFUN]

Witam wszystkich, którzy zechcieli to przeczytać.
Zanim zdecydowałem się na napisanie tego tekstu przeczytałem inne, które
znajdują się na forum i dotyczą polskich Dilbertów. Zdałem sobie sprawę, że od
wielu lat mam do czynienia z jego bardziej chamską i prymitywną formą. Nie
oczekuję dyskusji, ale jedynie prezentuje historię firmy, w której pracuję i
ludzi w niej zatrudnionych, podkreślam, że wszystko, co opisuję zdarzyło się
naprawdę i w większości opisywanych zdarzeń występowałem w charakterze świadka
lub słuchacza. Choć historie te wydają się nieprawdopodobne to niestety miały
miejsce. Tekst ten traktuję trochę jako ujście dla mojej frustracji i
bezsilności.

[Gość: RIFUN]

Z wiadomych względów nie będę używał prawdziwych imion i nazw, zanim przejdę do
historii z udziałem głównego bohatera, czyli Dyrektora Buraka podam opis
(sytuacyjny) firmy abyście mogli spróbować zrozumieć pewne zachowania
niektórych bohaterów.

Firma powstała 10 lat temu jest polskim oddziałem niemieckiego
przedsiębiorstwa, zatrudnia ok. 300 osób – w większości są to niewykształceni
pracownicy fizyczni, blisko 90 % załogi to kobiety pochodzące z małych
miejscowości i wiosek. Charakter produkcji wymaga od pracownika jedynie
cierpliwości i po przeszkoleniu trwającym około tygodnia mamy gotowego
pracownika, który może obsługiwać maszynę. W okolicy miejscowości, w której
jest siedziba firmy panuje bezrobocie na poziomie 20-30 % i w dziale kadr
przedsiębiorstwa co miesiąc składane jest około 30 podań o pracę.

[Gość: Ira]

Co dalej?

Linki do wszystkich części

[Gość: dexterek011]

Dobra, skoro już niechcący podbiłem wątek, to tutaj zamieszczę linki do wszystkich części, tak aby młodzi i niecierpliwi sobie spokojnie mogli poczytać.

Część 1, "Początek kariery Dyrektora Buraka "
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,104545,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 2, "Pierwsza praca Dyrektora Buraka"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,105630,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 3, "Druga praca Dyrektora Buraka"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,108792,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 4, "Dyrektor Burak stawia pierwsze kroki w „wielkim biznesie”
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,110126,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 5, "Dyrektor Burak stawia pierwsze kroki w „wielkim biznesie” cd"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,116131,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 6, "Firma rusza"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,116861,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 7, "Wujek poznaje Dyr. Buraka (właściwie od niedawna Prezesa)"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,119107,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 8, "Dyr. Burak i przypadek z ciężarówką"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,121161,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 9, "Dyr. Buraka walka ze stresem"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,126283,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 10, "Dyr. Burak jako Kaowiec"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,130446,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 11, "Druga „rzecz”, która uratowała Dyr. Buraka"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,139697,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 12, "Dyrektor Burak zdobywa polski rynek"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,150400,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 13, "Dyrektor Burak i Gacek"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,178046,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html
i forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,179894,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 14, "Gacek przybywa"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,186295,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 15, "Kariera Dyr. Buraka zawisła na włosku"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,192165,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 16, "Ścieżka kariery według Buraka"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,211056,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 17, "Kilka słów o Gacku"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,216552,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 18, "Eksperyment Waldka"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,226180,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 19, "Przypadki Dyr. Buraka ze sponsoringiem i nie tylko"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,248143,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 20, "Dyr. Burak i tragedia z PKS-em"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,273436,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

Część 21, "Dyr. Burak i tragedia z PKS-em cd"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,332549,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA_Rifun_u_Waldka.html

Część 22, "Wielkie Zmiany"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,364829,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA_Rifun_u_Waldka.html

Część 23, "Wielkie Zmiany cd"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,404398,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA_Rifun_u_Waldka.html

Część 24, "Wielkie Zmiany Zakończone, Rozpoczęła się Rewolucja"
forum.gazeta.pl/forum/w,279,104037,1090116,Re_PRZYPADKI_DYREKTORA_BURAKA.html

[Gość: przerażona]

Po raz pierwszy czytam i uczestniczę w takiej dyskusji i mam nadzieję ostatni!
Przypadki Dyr Buraka przeczytałam jednym tchem!(gratuluję polotu literackiego i
lekkości pióra)Jestem przerażona!!!Nie zdawałam sobie sprawy z potęgi internetu!
Żyjesz sobie spokojnie lub niespokojnie,jesteś Burakiem,Marchewką Kurą lub
Myszką ;a tu na łamach tzw klubu dyskusyjnego jakiś Gość zamiast pracować
(większość wypowiedzi RIFUN pisze w godzinach pracy!)opisuje Twoje życie!Na
początku tylko po to by dać upust swoim frustracjom,ale potem tak się rozkręca
że opowiadanie przybiera postać lawiny obrazliwych epitetów ,dat, opisów coraz
bardziej prywatnych spraw!Opowiadanie o kradzieży auta z takim cynizmem i
drwiną to apogeum okrucieństwa!Nie jeżdżę Mercedesem(choć pewnie bardzo bym
chciała)ani Volvo ale na samą myśl o tym że ktoś napada na kogoś ,obojętnie czy
jest to rodzina Buraków czy Szczypiorków,ktoś wyciąga nóż,popycha czy bije
pasażerów,a dziecko jest świadkiem bezradności rodziców,budzić powinno
współczucie a nie drwinę!Jestem przerażona że na stronach internetu można
kogoś publicznie i bezkarnie oczerniać,obrażać i w dodatku znajdować aprobatę
czytelników żądnych coraz pikantniejszych szczegółów.RIFUN jeśli kiedyś
przeczytasz ten przydługi tekst to odpowiedz na pyt.czy jesteś z siebie dumny?Z
tego artykułu?A swoją drogą Burak nie jest wcale aż takim burakiem jak Go
opoisałeś;ma też wiele pozytywnych cech ale pewnie zabrakło czasu lub miejsca
na ich dodanie.
Kończę przestrogą:uważajcie bo kiedyś obudzicie się,otworzycie swój komp i
przeczytacie o sobie PRZYPADKi nie koniecznie te ,którymi chcielibyście się
dzielić z całą Polską!
Zegnam Przerażona

do przerażonej

[Gość: niewiadomo]

Masz rację. Ale jedno tylko ci powiem.
Nie kazdy pracuje tak jak RUFIN chociaż nie wiadomo czy pisze to w pracy. Jedno
wiem, sposób w jaki traktują nas pracodawcy to dopiero jest powód do
przerażenia. Dają nam najniższe place za caly dzień pracy, wykorzystują nas jak
mogą, obrażają, poniżają, mówią że jak nam się nie podoba to za bramą stoją
setki czekających na nasze stanowisko. I żerują na ludzkich tragediach, ludzie
chyrają na was ile wlezie często nie mając urlopu przez kilka lat a wy się
kąpiecie w dostatkach, wyjeżdżacie na wyspy kanaryjskie i nie wiadomo jeszcze
gdzie. A my za waszą najniższą krajową często nie mamy co do garnka wlożyć nie
mówiąc już o lekach dla naszych chorych dzieci. Sami często z gorączką idziemy
do pracy żeby nas nie wywalili przy najbliższej okazji. I taki jest żywot nas
biednych ludzi abyście wy mogli stawiać sobie kolejne wille i palace i jeździć
coraz to nowymi autami, a nas nawet często na bilet na autobus nie stać bo tak
nam marnie placicie. Najlatwiej jest oszczędzać na pracownikach. I tyle.

[Gość: przerażona]

Pewnie tak jest.Nie doświadczyłam wyzysku człowieka przez człowieka bo nigdy
nie miałam nikogo nad sobą;to ogromny komfort!Ale nie miałam też nikogo pod
sobą,nie mam pracowników których mogłabym poniżać czy wykorzystywać!Twoje "WY"
jest więc nadinterpretacją moich przemyśleń na temat swobody i bezkarności
wyrażania opinii poprzez internet.Dobre samochody ,wille,bajeczne wakacje są
małą rekompensatą za ciężką pracę bez urlopów,bez zwolnień gdy boli gardło czy
temperatura rośnie do 40st,za odpowiedzialność,za rozłąkę z rodziną!Myślę że
masz dużo racji ale wierz mi z racją jest jak z pupą-każdy ma swoją!I tyle

[Gość: RIFUN]

Część 1

Początek kariery Dyrektora Buraka
Dyrektor Burak pochodzi z małej pegeerowskiej miejscowości gdzieś w Polsce, w
latach osiemdziesiątych doszedł do wniosku, że nasz kraj nie oferuje takim
obiecującym młodym ludziom (wykształcenie średnie, podobno rozpoczął studia,
ale ma problemy ze sprecyzowaniem nazwy uczelni i kierunku) jak on możliwości
zrobienia kariery i postanowił wyemigrować do „NRF-u” (cytat). Trudno się z nim
nie zgodzić, bo okres komuny to nie były raczej lata prosperity. Więc wyruszył
wraz z całym majątkiem (żona i dziecko) do niemieckojęzycznego eldorado. Po
dotarciu na miejsce przeszedł standardową procedurę – obóz uchodźców,
zrzeczenie się obywatelstwa, wniosek o przyznanie obywatelstwa niemieckiego,
wreszcie samo obywatelstwo. Lata te niestety osnute są mgłą tajemnicy, ponieważ
sam bohater niechętnie wspomina, że jego Vaterland wymagał od swojego syna
takich poświęceń (jak obóz przesiedleńców) i nie do końca dawał wiarę jego
zapewnieniom o czysto niemieckich korzeniach. Wreszcie jednak nastąpił
upragniony dzień i Dyrektor Burak otrzymał swój pierwszy i prawdziwie niemiecki
Ausweis (czy jak oni nazywają Dowód Osobisty) z jego świeżo zdeformowanym
(zniemczonym) imieniem i nazwiskiem. Obecnie Dyrektor Burak i jego rodzina ma
ogromny problem, ponieważ okazało się że jego tłumaczenia na pytanie dlaczego
zmienił imię i nazwisko to kłamstwo. Zawsze twierdził, że Niemcy go do tego
zmusili, teraz rząd federalny postanowił że wszystkie imiona i nazwiska
krzyżaków mają być pisane w oryginale, przy okazji okazało się że wszyscy o
zmienionych nazwiskach specjalnie sobie tego życzyli.

Cdn.

[Gość: Ira]

Czyli już wiemy, że jest dość "obrotny" i kryształowo uczciwy.

[Gość: adam_ski]

i postanowił wyemigrować do „NRF-u” (cytat)

Akurat cytat jest dobry. Swego czasu (lata 70. i początek 80.) mówiło się
Niemiecka Republika Federalna (NRF, eneref, do enerefu). RFN to lata 80.

Może ktoś wie, skąd ta zmiana? Do Schultza i od Schultza?

adam

[Gość: Ira]

Z tłumaczenia. NRF niedokładnie odzwierciedla nazwę. BRD - Bundesrepublik
Deutchland naczy Republika Federalna Niemiec (RFN), a nie Niemiecka Republika
Federalna (NRF). Różnica niby drobna, a jednak istotna, zwłaszcza dla Niemców.
W pierwszym wypadku nacisk kładzie się na "republikę", w drugim na "Niemcy".
Nietrudno zrozumieć pamiętając powojenną historię RFN. Pozdrowienia!

[Gość: adam_ski]

> Z tłumaczenia. NRF niedokładnie odzwierciedla nazwę. BRD - Bundesrepublik
> Deutchland naczy Republika Federalna Niemiec (RFN), a nie Niemiecka Republika
> Federalna (NRF). Różnica niby drobna, a jednak istotna, zwłaszcza dla Niemców.
> W pierwszym wypadku nacisk kładzie się na "republikę", w drugim na "Niemcy".
> Nietrudno zrozumieć pamiętając powojenną historię RFN. Pozdrowienia!
Moze... mi się jednak wydaje, że chodziło o różnicę NRFederalna -
NRDemokratyczna. I za czasów odprężenia zaczęto w Polsce używać inaczej brzmiącej
nazwy. Tak czy tak - to już historia...

Adam

[Gość: Ira]

To właśnie miałam na myśli wspominając o powojennej historii. Ale to
tłumaczenię faktycznie miało swoją wagę.

[Gość: Alcest]

Gość portalu: Ira napisał(a):

> Z tłumaczenia. NRF niedokładnie odzwierciedla nazwę. BRD - Bundesrepublik
> Deutchland naczy Republika Federalna Niemiec (RFN), a nie Niemiecka Republika
> Federalna (NRF). Różnica niby drobna, a jednak istotna, zwłaszcza dla Niemców.
> W pierwszym wypadku nacisk kładzie się na "republikę", w drugim na "Niemcy".
> Nietrudno zrozumieć pamiętając powojenną historię RFN. Pozdrowienia!

Chodziło o to, że nazwa "Republika Federalna Niemiec" sugeruje obejmowanie
całosci niemieckiego terytorium. Dlatego propaganda wolała u nas używać
określenia Niemiecka Republika Federalna, jako mającej inny wydźwięk i niejako
"równorzędnej" z nazwą NRD - Niemiecka Republika Demokratyczna. Niemieckich
republik może być wiele - republika Niemiec raczej tylko jedna.

[Gość: adam_ski]

> Chodziło o to, że nazwa "Republika Federalna Niemiec" sugeruje obejmowanie
> całosci niemieckiego terytorium. Dlatego propaganda wolała u nas używać
> określenia Niemiecka Republika Federalna, jako mającej inny wydźwięk i niejako
> "równorzędnej" z nazwą NRD - Niemiecka Republika Demokratyczna.

o, o właśnie. Sedno zostało nader precyzyjnie trafione ;-))

Pozdrawiam

a

[Gość: ona]

o, o wlasnie, SPISKOWA TEORIA DZIEJOW!
hahahahahaha....

[Gość: Alcest]

Gość portalu: ona napisał(a):

> o, o wlasnie, SPISKOWA TEORIA DZIEJOW!
> hahahahahaha....

To nie hahaha, tylko prosty fakt.Jeśli sądzisz, że nazwa państwa nie może mieć
wydźwięku propagandowego, to spójrz np. na kłopoty, jakie mają obywatele tzw.
FYROM z uznaniem ich państwa za Macedonię albo trochę wcześniej; na problemy,
jakie miała Irlandia z doborem nazwy w czasie wybijania się na niepodległość,
kiedy W. Brytania nie chciała zaakceptować nazwy Republika Irlandzka, sugerującej
całkowite zerwanie związków z dawną metropolią.A jeśli uważasz, że uporczywe
określanie w dawnej prasie i TV RFN jako NRF miało inne powody, to napisz;
ciekaw jestem twoich, zupełnie nie spiskowych teorii.

[Gość: piotell]

Bingo Alcest!
To nie spiskowa teoria dziejów tylko zwykła manipulacja propagandy. Tak samo
jak z nazwą terrorystów z RAF-u. Propaganda uporczywie tłumaczyła to jako
Frakcja Czerwonej Armii, podczas gdy Rote Armee to po prostu Armia Czerwona.
Tym sposobem starano się odsunąć wszelkie skojarzenia z wojskiem naszego
ukochanego, miłującego pokój i brzydzącego się przemocą ZSRR. Każdy chyba
przyzna, że Czerwona Armia brzmi abstrakcyjnie, natomiast Frakcja Armii
Czerwonej... Co ciekawe - sporo osób nie zwracało na to uwagi

Pozdrowienia :)))

[Gość: ona]

Gość portalu: Alcest napisał(a):

> Gość portalu: ona napisał(a):
>
> > o, o wlasnie, SPISKOWA TEORIA DZIEJOW!
> > hahahahahaha....
>
> To nie hahaha, tylko prosty fakt.Jeśli sądzisz, że nazwa państwa nie może mieć
>
> wydźwięku propagandowego, to spójrz np. na kłopoty, jakie mają obywatele tzw.
> FYROM z uznaniem ich państwa za Macedonię albo trochę wcześniej; na problemy,
> jakie miała Irlandia z doborem nazwy w czasie wybijania się na niepodległość,
> kiedy W. Brytania nie chciała zaakceptować nazwy Republika Irlandzka, sugerując
> ej
> całkowite zerwanie związków z dawną metropolią.A jeśli uważasz, że uporczywe
> określanie w dawnej prasie i TV RFN jako NRF miało inne powody, to napisz;
> ciekaw jestem twoich, zupełnie nie spiskowych teorii.


HEHEHEHEHEHEHEHEHE

[Gość: adam_ski]

Gość portalu: Alcest napisał(a):
> spójrz np. na kłopoty, jakie mają obywatele tzw.
> FYROM z uznaniem ich państwa za Macedonię

Dokładnie - byłem w północnej Grecji na wczasach; pelno nalepek i haseł w
stylu "Macedonia is Greek" - aż zdumiewające. Podkreślanie greckiej własności
tzw. gwiazdy z Verginy (symbol który jest na fladze Macedonii).

adam

[Gość: RIFUN]

Część 2

Pierwsza praca Dyrektora Buraka.
Pierwszym etatem, jaki otrzymał (zdobył) nasz bohater na łonie kapitalizmu była
posada kelnera. Co do miejsca pracy pojawiają się pewne wątpliwości w jednej
opowieści jest to „najlepsza i bardzo ekskluzywna” francuska restauracja
(najlepsza w mieście zamieszkania Dyr. Buraka) innym razem jest to klub nocny –
równie „ekskluzywny i elegancki”. Gośćmi jednego i drugiego bywali możni świata
biznesu Niemiec i nie tylko (w jednej z opowieści pojawił się nawet arabski
szejk). Ekskluzywność, a przynajmniej profesjonalizm lokali należy poddać w
wątpliwość, – ponieważ w owym okresie Dyr. Burak jeszcze nie posługiwał się
swoim ojczystym językiem (niemieckim), ani żadnym innym europejskim (do
dzisiaj). Jeżeli nawet pracował w owych miejscach (miejscu?) to raczej w
charakterze pomywacza a nie kelnera. Niemniej jednak trzeba przyznać naszemu
Dilbertowi, że po otrzymaniu upragnionego prawa do zasiłku socjalnego nie
spoczął na laurach i nie zaczął korzystać z uciech kapitalizmu a zaczął szybko
wspinać się po szczeblach drabiny społecznej. W tedy też po raz pierwszy
zauważył u siebie nieprzeciętne zdolności do robienia złotych „interesów”.
Zauważył że loże w lokalu nocnym (tym „ekskluzywnym”) są tak skonstruowane że
pomiędzy oparciem i siedziskiem jest szpara w którą wpadają kluczyki, bilon i
drobiazgi które siedzący tam goście noszą w kieszeniach. Zaproponował więc
właścicielowi że będzie zostawał po godzinach i pomagał sprzątającym
doprowadzić do porządku salę – właściciel oczywiście się zgodził i jeszcze
wyraził zachwyt jaki to pracowity naród ci Polacy. Nie wiedział, że Dyr. Burak
to żaden Polak tylko krzyżak z dziada pradziada. Nasz bohater nie
przepracowywał się specjalnie ze sprzątaniem za to bardzo starannie przeglądał
szpary w lożach. Po jakimś czasie nasz strateg wpadł na genialny pomysł jak
zwielokrotnić zyski bez wkładu własnego. Pomysł był genialny w swojej prostocie
po prostu wydawał klientom resztę w możliwie największej ilości bilonu
tłumacząc, że w kasie niestety niema banknotów o niskich nominałach. Na uwagi
(opowiadał tę historię publicznie) swoich podwładnych, że takie działania można
nazwać (łagodnie) „uczciwymi inaczej” stwierdzał, że to żaden problem jak są
frajerzy, którzy aż się proszą o to żeby na nich „zarobić” (cyt.).

Cdn.

[Gość: Ira]

Uczciwych inaczej jest tak wielu...Ale nie każdy ma tak pasjonujący życiorys!
Dlatego czekam na cd.

[Gość: lolek]

> ponieważ w owym okresie Dyr. Burak jeszcze nie posługiwał się
> swoim ojczystym językiem (niemieckim), ani żadnym innym europejskim (do
> dzisiaj). Jeżeli nawet pracował w owych miejscach (miejscu?) to raczej w
> charakterze pomywacza a nie kelnera.
[...]
> po prostu wydawał klientom resztę w możliwie największej ilości bilonu
> tłumacząc, że w kasie niestety niema banknotów o niskich nominałach.

pomywacz wydawal?

[Gość: RIFUN]

Część 3

Druga praca Dyrektora Buraka.
Podtytułem powinno być przysłowie: Głupi ma szczęście. Otóż Dyr. Burak
postanowił rozwijać dalej swoją karierę w tym celu podjął pracę w koncernie
działającym w sektorze przemysłu ciężkiego. Niestety nie było to jeszcze
stanowisko wyższego szczebla kierowniczego, nie było niestety również to
stanowisko średniego szczebla kierowniczego, a co gorsza w ogóle nie było to
stanowisko kierownicze. Prawdę mówiąc był w tym koncernie zwykłym robotnikiem
(w pierwszym okresie nawet niewykwalifikowanym, co oznaczało, że nie mógł
obsługiwać żadnych maszyn – poza miotłą i impulsownikiem kinetycznym potocznie
zwanym młotkiem). Pierwsze zdarzenie nawiązujące do w/w przysłowia miało
miejsce już na samym początku, w ustach Dyrektora Buraka brzmi mniej więcej
tak: „Wiesz jak ja tam zacząłem robić to jeszcze ciągle zapier.......łem w tym
burdelu (ekskluzywny lokal z Części 1) i pracowało się całe noce to jak rano
szłem (celowo nie poprawiam) do fabryki to byłem strasznie zje...ny. Ale trzeba
było tylko wytrzymać do 10 i w tedy była przerwa a po przerwie tak żeby mnie
nikt nie widział szedłem (będę zawsze poprawiał – płynniej się pisze) do
magazynu opakowań, chowałem się pod kartony i spałem. I tak przez kilka
miesięcy aż tu kur...a, kiedyś jakiś ch..j z kierownictwa łaził po firmie i
zauważył że coś wystaje spod kartonów. Zawołał kierownika zmiany i zrobił
alarm, że kogoś przygniotły kartony, niezły głupek, jak mnie spod tych kartonów
wyciągnęli to nie wiedziałem, o co chodzi – kupa ludzi i wszyscy krzyczą i
pytają się jak się czuję, to się zorientowałem, że oni wszyscy naprawdę myślą,
że mnie przygniotło. A wiesz, co było dalej ci debile dali mi wolne do końca
tygodnia i jeszcze ekstra szmal żebym nic nie mówił, bo te kartony nie były
zabezpieczone. Najlepsze jest to, że nikt się nie zastanowił jak mogły mnie
przygnieść puste tekturowe pudełka”.
Minęło kolejnych kilka miesięcy (lat?) i Dyr. Burak awansował – został
robotnikiem wykwalifikowanym i zaczął obsługiwać maszynę do spółki, na jednej
zmianie z innym obywatelem Niemiec rodem z Turcji. Maszyna była podobno bardzo
długa i duża i coś tam toczyła, a sterował nią „komputer” (prawdopodobnie
chodzi o jakieś przełączniki elektromechaniczne, jak to w tokarkach), który
obsługiwał nasz Dilbert-Dyzma wraz z kolegom. Szybko nasz innowator zauważył,
że do obsługi tej skomplikowanej maszynerii wystarczy jeden człowiek, z czym
całkowicie zgadzał się Helmut z Istambułu, więc podzielili swoją zmianę na
jeszcze krótsze dyżury i kiedy jeden pracował (obsługiwał komputer) drugi mógł
odespać noc (Turek też był na dorobku i pracował w restauracji). Tak obu
stachanowcom upływały dni, miesiące (lata?), aż tu któregoś dnia Dyr. Burak
leżąc spokojnie pod maszyną (jakimś blokiem głównym) zauważył wyciek oleju.
Wykombinował, więc sobie, że jak to zgłosi do kierownictwa to na pewno trzeba
będzie to naprawić, jak przyślą kogoś, kto to będzie naprawiał to maszyna
będzie nieczynna, czyli on nie będzie miał, co obsługiwać a więc zupełnie
legalnie będzie mógł robić to, co robi, czyli odpoczywać po przepracowanych
nocach. Jak wymyślił tak też zrobił. I co się okazuje przyszedł Dyrektor
Techniczny popatrzył i kazał natychmiast zatrzymać sprzęt, wyciek był na tyle
groźny, że groził poważnym uszkodzeniem całej tokarki wartej (podobno) miliony
marek. Nasz, Dyr. Burak został pochwalony (mało istotne) i (co ważniejsze)
nagrodzony – finansowo. Otrzymał premię w wysokości 5.000 DM, co stanowiło jego
blisko dwumiesięczne wynagrodzenie.
Dyr. Burak po dziś dzień z łezką w oku wspomina prace w owym koncernie i ciągle
podkreśla, że to dopiero była FIRMA, nie przemawiają do niego argumenty, że w/w
firma zbankrutowała na początku lat dziewięćdziesiątych. Podejrzewam również,
że wtedy Dyr. Burak po raz pierwszy spotkał się z Dilbertowskim zarządzaniem i
sporo sobie przyswoił.

Cdn.

[Gość: Ewa]

dalej ..? dalej ???

:)))))
czekam co dalej ???? :))))))

[Gość: OLGIERD]

Masz talent opowiadaj dalej !!!!!

[Gość: Ira]

O! Coraz więcej czekających na ciąg dalszy! Robi się ciekawie!
No, to czekamy, co dalej?

[Gość: OLGIERD]

czekamy z utęsknieniem na dalszy ciąg

[dlugopis]

Jestes okrutny i wyrachowany porcjujac historie BURAKA

[Gość: Kapen]

Przecież to uniwersalna historia polskiego kapitalizmu. Cały rozwój tego kraju
na początku lat 90. to efekt ssącej suchej gąbki. Wtedy wszystko się
sprzedawało, bo lud polski cierpiał na przeogromny niedosyt towarów. Nie było
to zasługą ani genialnych strategii, ani produktów. Sam mialem wątpliwą
przyjemność otrzeć się o pewne duże wydawnictwo niemieckie w Polsce. Zaczęli od
zatrudnienia właściwego człowieka na właściwe miejsce, czyli ex-naczelnego NRD-
owskiego odpowiednika naszej "Trybuny Ludu" jako prezesa, ten zwerbował ex
redaktorów już polskiej "Trybuny Ludu" w roli redaktorów naczelnych. Ci dobrali
personel pod siebie (prawa Perkinsona)i jest bardzo przyjemna atmosfera
obecnie. Koniunktura wtedy była taka, że najgłupsza decyzja nie była w stanie
zatrzymać samonapędzającej się maszyny sprzedażowej. Kiedy koniunktura lat
ostatnich zmusiła ich do oszczędności zaczęli reglamentować papier toaletowy.
Natomiast umykało im, że płacą ogromne pieniądze agencjom za te same zdjecia,
które dostali za darmo - wraz z serwisami prasowymi. Jest taki chaos, że nikt
nie może tych zdjęć znaleźć, gdyż wobec braku systemu dystrybucji, każdy
redaktor kisi w szufladzie to, co wpadło mu w ręce, nie przyznając sie przed
innymi, że coś ma. Pojęcie skanu do wielokrotnego wykorzystania tam jeszcze nie
dotarło, więc każdy te slajdy czy odbitki ukrywa przed innymi.

[Gość: miodek]

> chodzi o jakieś przełączniki elektromechaniczne, jak to w tokarkach), który
> obsługiwał nasz Dilbert-Dyzma wraz z kolegom.
~~~~~~~~

nie kolegom, a kolegą, sam nie umiesz pisac ;p

[Gość: monia]

sam jesteś głupi, specjalnie przecież tak napisał!!!!!
od razu widać,że Rafi to inteligentny facet

[Gość: RIFUN]

Część 4

Dyrektor Burak stawia pierwsze kroki w „wielkim biznesie”.
Dokładnie kroniki (okresy, w których Dyr. Burak mówi prawdę) nie podają, kiedy
ostatecznie zerwane zostały kontakty naszego, Dyzmy z branżą restauracyjno-
rozrywkową i metalurgiczną (w domyśle informatyczną – obsługa komputera). Fakt
faktem przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych a szczególnie zmiany
w Polsce spowodował nagły przypływ genialnych pomysłów do głowy Buraka na
zrobienie interesu życia. Pierwszy i w konsekwencji ostatni (własny pomysł) to –
Firma Transportowa. Tradycyjnie jak Dyr. Burak pomyślał tak zrobił – kupił
samochód dostawczy (Mercedes z plandeką – lekko używany, co prawda, ale za to
długo, bo kilkanaście lat) i zaczął zdobywać trudny rynek na dzikim (wtedy
jeszcze) wschodzie. W zasadzie do końca nie jest jasne, co i gdzie woził, a
jedyne opowieści z tamtych czasów ograniczają się do barwnych relacji z pobytów
w agencjach (nie celnych), które wtedy powstawały jak grzyby po deszczu.
Zresztą z jego punktu widzenia miało to ekonomiczne uzasadnienie za jednorazową
(wcale nie wygórowaną) opłatą miał: nocleg (w tamtych czasach klient płacił za
noc a nie godzinę, podobno?), relaks, rozrywkę (jedyne zainteresowania do
dzisiaj) i miłe (czytaj niewymagające) towarzystwo.

W tym momencie w mojej opowieści pojawia się nowy bohater, nazwijmy go Wujek.
Wujek jest pracownikiem firmy do dzisiaj i można powiedzieć, że moim
przełożonym. Jest postacią równie istotną, choć oczywiście nie tak ważną jak
Dyr. Burak. Wujek będąc jeszcze studentem w latach siedemdziesiąt-osiemdziesiąt
uzyskał paszport i pozwolenie na wyjazd (w celach turystycznych oczywiście) do
RFN. Skwapliwie z niego skorzystał i po zwiedzeniu (w dwa dni) tego pięknego
kraju podjął pracę w firmie profilu, której nie będę opisywał, ponieważ jest to
Firma-Matka spółki, w której pracuję. Przygoda Wujka z pracą w tym
przedsiębiorstwie trwała dwa razy po trzy miesiące w przeciągu kilku lat w
trakcie wakacji. Po skończeniu studiów Wujek jak każdy przykładny obywatel PRL
podjął pracę w przedsiębiorstwie państwowym żeby oddać państwu, co jego
(sponsoring studiów). Już po rewolucji w roku 1989 Wujek wyczuwając szybką
dewaluację wartości nabywczej Marek Niemieckich postanowił po raz ostatni
wrócić do Państwa Krzyżackiego i zarobić, choć trochę twardej waluty, ot tak
żeby mieć, z czym wejść w kapitalizm. W zasadzie robił to samo, co zawsze, ale
o ile poprzednio żaden z właścicieli firmy ani żaden z Managerów nie zauważali
go to teraz żywo zaczęli wypytywać jak to teraz jest w Polsce: czy już można
otwierać firmy prywatne, czy są fachowcy tacy a tacy, czy to na przykład
problem założyć telefon, wynająć biura, halę produkcyjną. Wujek jako patriota
oczywiście przedstawił nasz kraj jako miejsce, w którym niedługo spełnią się
marzenia wszystkich kapitalistów i w ogóle krainę mlekiem i miodem płynącym, do
tego mlekiem i miodem bez właściciela i ten, kto będzie pierwszy to nachapie
się najwięcej (smutne jest to, że trochę w tym prawdy). Wujek popracował i
poopowiadał poczym wrócił do kraju nie przeczuwając nawet jak szybko i jak
bardzo zmieni się jego życie.

Cdn. (w poniedziałek – piszę to na bieżąco wspominając i obserwując, a przy tym
muszę jeszcze pracować, więc czasami mogą się pojawić dłuższe przerwy – często
wyjeżdżam)

[skowi]

Wlasnie tu zajrzalem i mnie wciagnelo. Czekam do poniedzialku :))

[slav_]

Wciąga jak dobry kryminał. Masz niezaprzeczalny talent. Dozowane napięcie
przyprawia o dreszczyk. Czekam niecierpliwie na dalszy ciąg.

[Gość: Gosia]

Czytam z duza przyjemnoscia

[Gość: lapa]

ja bym Ci doradzała nie pisać nic więcej dopóki nie dostaniesz bardzo
lukratywnej propozycji z "Gazety" dot. publikacji zamiast obecnego Dilberta!
Chociaż też z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy :)))

[Gość: ona]

Gość portalu: RIFUN napisał(a):

> Część 4
>
> Wujek jako patriota ... krainę mlekiem i miodem płynącym, do
> tego mlekiem i miodem bez właściciela i ten, kto będzie pierwszy to nachapie
> się najwięcej


mam nadzieje, ze to byla ironia... widziales kiedys patriote sprzedajacego swoj
kraj?...

[Gość: ewa]

poczekam :)))

[Gość: Ira]

Własnie minęła północ, to znaczy, że już dzisiaj ciąg dalszy! :)))

[slav_]

Coś czuję że RIFUN doczeka się grona wiernych fanów.

[acepl]

Co najmniej fanatycznie oddanych.... :)))))))))))

[Gość: Ewa]

eeee...... no juz jest poniedziałek .. a TU NADAL NIC :))

[Gość: RIFUN]

Część 5

Dyrektor Burak stawia pierwsze kroki w „wielkim biznesie” cd.

Tymczasem Dyr. Burak rozwijał nadal swoją firmę transportową.
W owym czasie rząd polski prowadził szeroko zakrojoną agitację wśród zachodnich
przedsiębiorców w celu przyciągnięcia kapitału do Rzeczypospolitej. Jeden z
konsulatów na terenie Państwa Krzyżackiego zorganizował spotkanie dla prezesów
firm myślących o inwestycjach w Polsce. I jak się domyślacie informacja ta
dotarła do Dyr. Buraka, no cóż w zasadzie spełniał wszystkie warunki –
niemiecki przedsiębiorca, prezes (szkoda, że jednoosobowej spółki, ale kto by
tam wnikał w takie drobiazgi) do tego posiadający kapitał (mercedesa opisałem
wyżej) i (co cenniejsze) wiedzę o realiach inwestycyjnych na wschodzie. Kiedyś
nad tym się zastanawiałem czy ja na jego miejscu zdecydowałbym się na taką
wizytę w konsulacie i doszedłem do wniosku, że bez wpływu środków odurzających
z pewnością – nie (maże to jest powód, dla którego to on a nie ja jest
dyrektorem). Ale to tylko dygresja (może niepotrzebna). Dość powiedzieć że Dyr.
Burak odpowiedział na ogłoszenie konsula i stanął pośród przedstawicieli takich
firm jak KLUDI (największy na świecie producent armatury), JADO (czołowy
niemiecki producent elektromechaniki i automatyki) jak równy między równymi. Na
spotkaniu tym zjawili się też dwaj spośród trzech współwłaścicieli firmy,
której losy opisuję. I cóż za zaskoczenie, Dyr. Burak został rozpoznany przez
jednego z nich jako przedsiębiorca z tego samego miasta (!!!). Po latach sprawa
się wyjaśniła – znajoma wydała się twarz Dyzmy. Swoją drogą jego wygląd jest
dość charakterystyczny (jak na warunki cywilizowanego kraju) – złoty sygnet,
(co najmniej jeden), kilka złotych bransolet (na obu nadgarstkach), no i do
kompletu złoty łańcuszek i lisie oczka, prawda, że szczególna charakteryzacja
jak na przedsiębiorcę. Ale wygląd o ile charakterystyczny jest, to w żadnym
razie nie tłumaczy skąd podejrzenie u mojego pryncypała, że spotkał Dyr. Buraka
w trakcie swojej działalności biznesowej. A tak naprawdę spotkał go w trakcie
wizyt w restauracji, w której Burak był kelnerem!!! (Wyroki boskie są
niezbadane). Co najciekawsze sam Dyr. Burak dopiero po latach zdał sobie sprawę
z okoliczności w których po raz pierwszy widział Waldka (tak będę określał
nowego bohatera – skoro Burak zniemczył swoje polskie imię to ja spolszczę
niemieckie Waldka). Tak, więc nieświadomi pomyłki (obaj) stanęli obok siebie i
wysłuchali, co do powiedzenia ma konsul na temat inwestycji w krainie mlekiem i
miodem płynącej. Instynkt, Dyr. Buraka podpowiedział mu, że jego potencjalny
partner w interesach ma szmal (nie mały) i poważnie myśli o inwestycji w
Polsce – w obu wypadkach nie mylił się. Kuł, więc żelazo póki gorące, opisał
(bez zbędnych szczegółów) tabor samochodowy, jakim dysponuje, i lata
doświadczeń na trudnym dla interesów polskim gruncie. Nie omieszkał również
napomknąć o znajomości języka polskiego (tak jakby nie było słychać, że mówi ze
wschodnim akcentem – do dzisiaj zresztą). Uwieńczył zaś negocjacje propozycją
podpisania kontraktu, w którym on (jego firma, przepraszam kompania
transportowa) świadczyłaby usługi przedsiębiorstwu Waldka, bo przecież coś tam
i z powrotem będzie woził. I niestety w tym wypadku się przeliczył.

Cdn.

[Gość: adam_ski]

Chce-my je-szcze! Chce-my je-szcze! Chce-my je-szcze!

[Gość: daag]

ja też czekam na cede. a w sumie to począwszy od czwartku od godz. 12:02 nic
tylko tak zaglądam i śledzę temat. nie można tego wydać w jednej części??

[Gość: OLGIERD]

czekając na buraka .... :))))

[blackmag]

nie ma rady; kto zacznie cd ;-(

[Gość: Ewa]

juz przeczytałam ..
POPIERAM POMYSŁ "PUBLIKACJI" PRZYPADKÓW BURAKA W CAŁOŚCI !!
wyrazy uznania dla Twórcy ( teraz to juz nie wiem czy dla tego co spisuje te
historię .. czy tez moze dla PIERWOTNEGO TWÓRCY .. DYR. BURAKA : )))

[Gość: omen]

no i gzie ten Burak ??
ile można czekać ??
Powinieneś zamieszczać co najmniej 4 odcinki dziennie !!!!

[Gość: Alek]

Historia dyr. Buraka mogłaby stanowić kanwę dla wspaniałego filmu opisującego
polską drogę do kapitalizmu. To nie Balcerowicz, to nie Kulczyk, tylko dyr.
Burak i jemu podobni tworzyli polski kapitalizm!!!

[Gość: KEDZIOR]

CO ZA STYL, CO ZA NARRACJA. MAM JAKIES DZIWNE WRAZENIE ZE DUZO OSOB ZAMIAST
DZIS PRACOWAC TO ZERKA CALY CZAS CZEKAJAC Z UTESKNIENIEM NA CIAG DALSZY ;-).
MYSLICIE ZE JESZCZE DZIS SIE COS POJAWI??????

[Gość: lapa]

Gość portalu: KEDZIOR napisał(a):

> CO ZA STYL, CO ZA NARRACJA. MAM JAKIES DZIWNE WRAZENIE ZE DUZO OSOB ZAMIAST
> DZIS PRACOWAC TO ZERKA CALY CZAS CZEKAJAC Z UTESKNIENIEM NA CIAG DALSZY ;-).
> MYSLICIE ZE JESZCZE DZIS SIE COS POJAWI??????

Liczę na to!!!! Nie wiem czy starczy mi sił, żeby wyjść z pracy bez zakończenia
tej historii!!!!!!

[Gość: Alek]

Pamiętacie, Tfurca czyli Rifun napisał, iż często podróżuje służbowo. Może
właśnie jedzie gdzieś nieświadmomy tego, że rzesze, tak nie kłamię, rzesze
ludzi czekają na opowieść o Herr Rot Burak (czy tak brzmiało jego zniemczone
imię?).

Apropos, czekam na propozycje prawdziwego imienia Pana Dyr. Buraka.

[bachuu]

Gość portalu: Alek napisał(a):

> Pamiętacie, Tfurca czyli Rifun napisał, iż często podróżuje służbowo. Może
> właśnie jedzie gdzieś nieświadmomy tego, że rzesze, tak nie kłamię, rzesze
> ludzi czekają na opowieść o Herr Rot Burak (czy tak brzmiało jego zniemczone
> imię?).
>
> Apropos, czekam na propozycje prawdziwego imienia Pana Dyr. Buraka.

moze nikodem vel nikos :-)))

[Gość: RIFUN]

Część 6

Firma rusza.
Dyr. Burak przeliczył się, jeżeli chodzi o (z pewnością) lukratywny kontrakt na
transport, jednak jakby na otarcie łez Waldek zaproponował mu posadę prezesa
(!!!) w nowo powstającej spółce j.v. (jak to Burak mówił „joint”). Waldek
zaprosił Buraka do siebie do firmy pokazał mu, co i jak i powiedział, że w
Polsce tu i tu mieszka taki chłopak (właściwsze będzie określenie facet –
Wujek, a o nim tu mowa miał już lata studenckie za sobą), co kiedyś pracował w
Niemczech i mniej więcej wie, o co chodzi, więc dobrze będzie jak Dilbert-Dyzma
pojedzie i skontaktuje się z nim, a przy okazji dowie się jak od strony prawnej
wygląda założenie spółki i poszuka lokalizacji. Jako motywację otrzymał
fundusze na wikt i opierunek (nie małe) i co najważniejsze ze wszystkiego
MERCEDESA, a musicie wiedzieć, że dla Dyr. Buraka nie istnieje marka
przedniejsza niż PKS, (co starsi czytelnicy pamiętają pewnie „logo” na
autobusach PKS – prawda, że podobne?), był to jego wymarzony i wyśniony pojazd,
cudowna zabawka, wspaniała maskotka, najbardziej charakterystyczna oznaka
statusu społecznego z jaką kojarzy polaczek bogactwo, a do tego wszystkiego był
jego i tylko jego (no może nie zupełnie jego, ale tylko on mógł go używać i
tylko on decydował gdzie nim pojedzie). W tej sytuacji Burak ochoczo wyruszył
do „Polen” jednak postanowił przełożyć wizytę u Wujka i poszukiwanie
lokalizacji o jeden dzień. Powód, jakże oczywisty, co prawda bywał już
w „Polen” wielokrotnie, ale niestety nigdy nie znalazł (z przepracowania) czasu
na odwiedziny u rodziny. Teraz, kiedy już był prezesem mógł swobodnie
dysponować swoim czasem, no i nareszcie miał, co (Mercedesa) pokazać rodzinie
na wsi, tudzież innym kołchoźnikom w rodzinnym pegeerze. Wizyta była nadzwyczaj
udana – rodzina uwierzyła nie tylko w to, że Mercedes jest jego, ale (o naiwni)
również w to, że niedługo Burak wróci tu już z kapitałem i otworzy firmę,
jakiej nawet w „Pogodzie dla Bogaczy” nie widzieli. Notabene w to, że firma
jest jego własnością wierzą do dzisiaj, (co niektórzy).

Cdn. (jutro)

[Gość: Oli]

Genialne. Miałem wyjść z pracy o 16.00, ale nie dałem rady. Jutro z samego rana
wskakuje na strone, licząc na ciąg dalszy. Jeszcze! jeszcze!... :)

No,nie!

[Gość: Ira]

Ja z każdym prawie odcinkiem miałabym kandydata na dopasowanie do WZORCA, a tu
nagle jakieś nowe szczegóły każą wątpić w trafność typowania. Chyba jednak
Dyrektora Buraka nie znam, ale coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że
naprawdę jest to jakiś WZORZEC, a nie jakiś tam wzorzec. Dlatego należy
poważnie pomysleć nad wnioskiem do Wysokiej Międzynarodowej Komisji Miar i Wag
od Międzynarodowego Systemu Miar i Wag w Sevres pod Paryżem o umieszczenie tam
znormalizowanego platynowego wzorca Dyr. Buraka.

[bachuu]

Gość portalu: Ira napisał(a):

> Ja z każdym prawie odcinkiem miałabym kandydata na dopasowanie do WZORCA, a tu
> nagle jakieś nowe szczegóły każą wątpić w trafność typowania. Chyba jednak
> Dyrektora Buraka nie znam, ale coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że
> naprawdę jest to jakiś WZORZEC, a nie jakiś tam wzorzec. Dlatego należy
> poważnie pomysleć nad wnioskiem do Wysokiej Międzynarodowej Komisji Miar i Wag
> od Międzynarodowego Systemu Miar i Wag w Sevres pod Paryżem o umieszczenie tam
> znormalizowanego platynowego wzorca Dyr. Buraka.

nie platynowy, przeciez jesli juz to zloty -> swoja droga francuzi by nas
przeklinali za przymus odlania w zlocie fredzelkow w mokasynach ze nie wspomne o
odzwzorowaniu KONIECZNIE bialych skarpetek pozdr

[Gość: CeGie]

Burak do Sejmu!!!
Burak na Prezydenta!!!

Tam go chyba jeszcze nie było ?!
Czekamy z niecierpliwoscią na dalsze burzliwe dzieje dzielnego wojaka (o sory,
nie ubliżajmy Szwejkowi), dzielnego Buraka!!!

[Gość: Ewa]

juz jest jutro :))))

[Gość: OLGIERD]

CZEKAMY .... czekamy !!!!

[Gość: lapa]

Mam nadzieję, że nasz buraczany bohater nie pozbył się w podejrzanych
okolicznościach autora jego biografii!!!!
ciekawe o której zaczyna pracę?

[Gość: kedzior]

wystepuje z wnioskiem racjonalizatorskim: autor powinien od jutra pojawiac sie
w pracy o 6 rano hehe.

[Gość: lapa]

Gość portalu: kedzior napisał(a):

> wystepuje z wnioskiem racjonalizatorskim: autor powinien od jutra pojawiac sie
> w pracy o 6 rano hehe.

A właściwie to dlaczego ma wychodzić? Niech zamówi żarcie przez telefon!!!!

[Gość: almek]

Jakby mnie szefowa przyłapała na tej stronie,to bym wyleciał z pracy.Za dużo
podobieństw.....Ale wieczorkami nadrabiam lektórę.

[Gość: RIFUN]

Część 7

Wujek poznaje Dyr. Buraka (właściwie od niedawna Prezesa).
Pierwsze „widzenie” Wujka i Buraka odbyło się bez sensacji, co jak poznacie
bliżej Buraka już jest sensacją.
Prezes Dilbert-Dyzma wystąpił, a jakże w roli kumpla Waldka i łaskawie
zaoferował Wujkowi posadę (kierowniczą) w nowym koncern-holdingu, który wraz z
Waldkiem i „kilkoma jeszcze inwestorami” ma zamiar uruchomić niebawem. Wujek
owszem łaskawie wysłuchał i podziękował Prezesowi za propozycję potwierdzając,
że będzie oczekiwał na konkrety. Najciekawsze jest to, że Dyr. Burak wydał mu
się nawet rzeczowy (!!!) i godny zaufania (!!!), trochę tylko zdziwiło go że
był obywatelem Vaterlandu dopiero kilka lat a już tyle zapomniał z ojczystej
mowy. Bez przesady można powiedzieć, że do dzisiaj płaci za tamten błąd w
ocenie. A propos językowej ekwilibrystyki, Dyr. Buraka, co prawda nie zdołał
się on nauczyć języka, (w którym napisano „Moją Walkę”) w stopniu, który w
pełni pozwoliłby mu się z asymilować z Bawarczykami, ale nabrał tak
charakterystycznej maniery (charakterystycznej dla pewnej reprezentacji
polonii) „zapominania” polskich słów i zastępowania ich niemieckimi, nie zawsze
odpowiednikami. Nie rzadko w pierwszym okresie swojego pobytu na łonie
pierworodnej ojczyzny zadawał też pytanie: „Jak to się mówi po waszemu? (po
naszemu czyli po polsku).”
Po wykonaniu pierwszego polecenia Waldka (kontakt z Wujkiem) przystąpił do
wykonywania drugiego, rozpoczął szukanie miejsca, w którym można by
zlokalizować firmę. Rozpoczął oczywiście od miast wojewódzkich i ich
najbardziej reprezentacyjnych części, oczami wyobraźni widział siebie jako
nowego magnata, który jadąc swoim PKS-em jest z szacunkiem wytykany palcami
przez mieszczan. Waldek jednak szybko sprowadził go na ziemię i wyjaśnił, że
nie stawiają ani supermarketu ani butiku z ciuchami Diora tylko zakład
produkcyjny i potrzebują hali, najlepiej na zadupiu (będzie tania), i co gorsza
w pierwotnym założeniu nie będzie potrzebna nawet część biurowa (na początku),
a wystarczy tylko sanitarno-socjalny węzeł dla pracowników. Dyr. Burak nie mógł
uwierzyć!!!! Jak to nie będzie dwunastopiętrowego biurowca w centrum miasta i
stada sekretarek!?! Nie będzie nawet porządnego budynku biurowego przy hali
produkcyjnej. Trzeba pamiętać, że kiedy wyjeżdżał z PRL w kraju panowała moda
na kościelne budowanie w świeckim wydaniu (sześciopiętrowa plebania, a w jej
sąsiedztwie „ŚWIĄTYNIA” z nawą główną na 20-stu wiernych). Poza tym to już
ostateczny argument dla wyobraźni Buraka, ale nawet pegeer w jego rodzinnej
miejscowości miał „BIURA”, tak by się plebs nie mieszał z „Derektorami”. Cóż
chcąc nie chcąc musiał wysłuchać argumentów Waldka (a nawet udać, że je
rozumie), że na początku firma będzie miała charakter wyłącznie produkcyjny i
nie ma potrzeby budowania reprezentacyjnych gabinetów. Pogodzony z myślą, że
jego cudowny prezesowski gabinet, cały w marmurach odsuną się w bliżej
nieokreśloną przyszłość Dyr. Burak znalazł halę na terenie dawnego gospodarstwa
rolnego. Chciałoby się powiedzieć: Co się martwisz co się smucisz ze wsi jesteś
na wieś wrócisz.

Cdn.

[Gość: P]

Dobre
ale
zaczyna nabierac stylu wenezuelskiego.

[Gość: a.b]

a ja czytam i czytam... i tylko sie boje, zeby sie jeszcze nie konczylo.... I
kto mi teraz spokojny urlaub upssss po naszemu urlop zapewni....:-)))Dzien bez
Buraka jest niewatpliwie dniem straconym....Jeszcze, jeszcze.....!!!!!

[Gość: RIFUN]

Część 8

Dyr. Burak i przypadek z ciężarówką.
Dyrektor Burak zadomowił się już na dobre w „swojej” firmie, co prawda była to
na początku właściwie manufaktura. Zatrudniała (ta manufaktura) około
dziesięciu osób w tym 8 kobiet, jednego mechanika do obsługi maszyn, Wujka
(wdepnął już w bagno) jako kierownika i oczywiście Prezesa (niedługo pojawię
się ja). Proces technologiczny jest (pisałem o tym wcześniej) niezwykle prosty –
przyjeżdża TIR z produktami biali murzyni robią z nimi to, czego nie opłaca
się robić w Marchii, bo tam za dużo trzeba płacić Rumunom, Turkom, Arabom,
krewnym Olisadebe i Polakom, po czym wraca z powrotem. W początkowym okresie
było tylko pięć maszyn, więc TIR zapełniał kalendarz produkcyjny na cały
tydzień, z reguły nie wyłączając sobót i niedziel. W soboty i niedziele firma
pracowała bynajmniej nie z potrzeby dotrzymania terminów, ale raczej z powodu
widzimisie Prezesa Buraka, w myśl, bowiem nowoczesnych zasad zarządzania
personelem uważał on, że jeżeli każe przychodzić pracownikom w dni wolne od
pracy to będą czuli przed nim respekt, (dlaczego!?!). No dobrze, ale miało być
o ciężarówce (stosunek do pracowników będzie często pojawiał się w tekście),
tak, więc w tamtym okresie w firmie transportowej (niemieckiej, a jakże, ale
nie Buraka), która podpisała kontrakt z Waldkiem na obsługę dostaw pracował
kierowca, który pochodził z Hiszpanii. Swego czasu Hiszpania też nie była
najbogatsza i jej obywatele wyjeżdżali za chlebem na wschód (z racji położenia
geograficznego). Jak na Hiszpana przystało miał gorący temperament i ciekawy
zwyczaj podjeżdżania pod firmę na piszczących kołach (wszystkich osiemnastu).
Przyznaję, że trzydziesto tonowa ciężarówka parkująca na parkingu firmowym w
obłoku dymu z rozgrzanych opon robi wrażenie. Tego dnia Burak siedział w swojej
kanciapie wraz z zapoznanym kilka miesięcy wcześniej oficerem Wojska Polskiego –
nazwijmy go Generałem, kiedy usłyszał od pracownika, że od strony Urzędu
Celnego zbliża się Hiszpan w swojej ciężarówce. Zwrócił się, więc do Generała
tymi słowy: „Choć a zobaczysz coś zajeb....ego. Kierowców, co robią takie
numery możesz zobaczyć tylko u mnie.” (dla niewtajemniczonych – wszyscy
oczywiście byli przez Buraka informowani o tym że nie tylko jedna ale i druga
firma jest jego własnością). Poszli, więc i stanęli przed firmą czekając na
obiecany przez Dyr. Buraka pokaz. Hiszpan faktycznie nadjechał z fasonem,
widząc, że ma publiczność docisnął jeszcze gaz i wszedł w zakręt na podjeździe.
Koła piszczą. Dym unosi się wokół samochodu. Naczepa się wypina. Przelatuje
obok Buraka i Generała. Wpada między samochody (niestety nie uszkodziła
Burakowego PKS-u). I uderza z impetem w ścianę hali produkcyjnej. Wybija dziurę
mniej więcej metr na metr (suma sumarum nic się nikomu nie stało). Burak i
Generał stoją jak skamieniali z rozdziawionymi gębami, wreszcie ten drugi
odzywa się: „Ja pier....lę skąd wiedziałeś !?!”. Burak niestety nie wiedział. A
właściwie nie podejrzewał, że coś takiego może się stać. I w zasadzie cofam
słowa o braku ofiar, uszczerbku (nie pierwszego) na umyśle doznał Dyr. Burak.

Cdn.

[Gość: Alek]

Czy ten kierowca nie nazywał się np. Roberto Sainz - brat Carlosa Sainz''a?

Historia robi się coraz ciekawsza - pczekuję, że w nastepnych odcinkach pojawi
się trup!

Pa

[Gość: pingu]

Ludzie, najgorsze przeciez, ze ta historia pewnie sie kiedys skonczy,
pomyslmy o tym zawczasu.
A moze by tak Rufina wypozyczac po kolei do naszych firm, zeby opisal to co
sie u nas dzieje ze swoim prawdziwym talentem, a nie tak grafomansko jak
my to probujemy robic ?
I wogole zrobmy cos dla niego. Czy nie czyta tego przypadkiem ktos, kto
proacuje w jakims wydawnictwie (a to o ile sie nie myle tez sa kopalnie
tematow) i moglby pomoc mu to wydac ?
A wogole to proponuje odwolac dla Rufina wszystkie swieta i dni wolne od
pracy, dopoki historia sie nie zakonczy - przeciez co my zrobimy jutro ???

[Gość: Ira]

Jutro trzeba zanosić modły do Matki Boskiej Zielnej(jutro znowu wolne), żeby
nam Rifuna uchowała do piątku. Rifun, chyba nie będziesz taki perfidny, żeby
bez uprzedzenia do poniedziałku migać się od roboty? Bo ja się spodziewam
nowego odcinka w piątek. Obawiam się tylko naszego narodowego zamiłowania do
świętowania. Ja pracuję właściwie non stop. Oczywiście, z różnym natężeniem,
ale mam ten luksus (często wątpliwy), że pracuję w domu. Dlatego mnie tak
niepokoi Twoja prawdopodobna absencja.

[Gość: Mina]

Sluchajcie, jak Rifun ma to wydac, skoro prawie kazda gazeta i wydawnictwo
zwiazane jest dzis z jakims Dyr. Burakiem? Oglaszam sciepe. Wydajmy to sami.

[Gość: Ewa]

POPIERAM POPIERAM ...

[Gość: pingu]

Ja sie dorzucam. A zyski proponuje przeznaczyc na pomoc dlaofiar Burakow i
Dilbertow.

[maksiarzboro]

...uffffffffFFF.
Przeczytalem jednym tchem...
Czekam na kontynuacje!

[Gość: Ewa]

juz jestem i czekam ...; )
w koncu jestesmy juz po jednym dniu bez przypadków Buraka ... i mysle ze nalezy
nam sie dzisiaj "podwójna dawka" tej historii

[Gość: omen]

AAAAAAAaaaaaa... On najwyraźniej ma dzisiaj wolne !!!!!!! I co teraz będzie ??!!

[Gość: ww]

pojechal z Dyr. Burakiem ciezarowka do Niemiec "na biznes"...

w

[Gość: RIFUN]

Część 9

Dyr. Buraka walka ze stresem.
Przez całe dotychczasowe życie zawodowe Burak wykonywał czyjeś polecenia, nagle
ta sytuacja zmieniła się z dnia na dzień. Teraz to jego zadaniem było
kierowanie (zarządzanie) i wydawanie poleceń. Czego efektem był w pierwszej
fazie stan kompletnego zagubienia. Następnie była to bezsilność spowodowana
ograniczoną (zerową) wiedzą i całkowitym brakiem kompetencji. Obecnie Burak
jest pewną odmianą Rainmana żyjącego w wirtualnej rzeczywistości, którą sobie
sam stworzył. Ale cofnijmy się w przeszłość. Poniżej przytaczam jeden z
nowoczesnych standardów zarządzania:
Zarządzanie Produkcją –
Mechanik przychodzi do Buraka i mówi: „Panie Prezesie (tak Trzeba było się do
Buraka zwracać) maszyna się zepsuła.”
Burak: „Więc ją ku...wa napraw”.
Mechanik: „Tak, ale potrzebuję taką a taką część”.
Burak: „Dobra jutro ci przywiozę.”
Następnego dnia Mechanik przychodzi po obiecaną część (Burak oczywiście jej nie
kupił, bo zapomniał).
Burak: „Czego ku..wa znowu chcesz”.
Mechanik: „No właśnie ja eee.. Panie Prezesie eee.. przyszedłem po tą część do
maszyny eee.. co to się zepsuła.”
Burak: „Jaką część!?! Aha!?!” (tu olśnienie) i nagły zwrot akcji – „Co ty
ku..wa myślisz że ja nie mam co robić tylko jeździć i szukać jakiś pier....nych
części? Masz to naprawić bez nich a jak nie to cię wypier....lę i znajdę se
takiego co to potrafi naprawić bez nowych części!!!.”
Niektórym może się wydawać, że przesadziłem z liczbą wulgaryzmów, niestety nie,
a właściwie to mocno ją ograniczyłem, Dyr. Burak, bowiem pośród swoich
niezliczonych talentów ma jeden bardzo szczególny: Potrafi mówić całymi
zdaniami używając tylko przekleństw w różnych przypadkach i odmianach (ja
takiego daru nie mam, więc chcąc nie chcąc muszę stosować polszczyznę). Ze
szczególnym zaś upodobaniem stosuje ten swego rodzaju dialekt w stosunku do
swoich podwładnych (bez względu na stanowisko, wiek i co najbardziej chore
płeć). Pewnie mu się wydaje, że wzbudza tym powszechny respekt i szacunek (o
żałosny), a może myśli, że przez to przechodzi na bardziej nieformalną
(koleżeńską) stopę. A swoją drogą tą brakującą część kupił Wujek.
Miesiące mijały i nawet do Buraka zaczęło docierać, że nie nadaje się do tego,
co mu kazano robić (zarządzania, kierowania, reprezentowania, itp., itd.).
Stres związany z faktem, że uświadomił sobie, iż jest kompletnym idiotą i
prymitywem był tak duży, że Dyr. Burak marniał w oczach. Wreszcie wpadł na
cudowny pomysł postanowił codziennie zakładać „różowe okulary” w celu
upiększenia świata i siebie. A robił to w następujący (jakże prosty) sposób,
przychodził do firmy zamykał się w swojej kanciapie i upijał się (czasami do
nieprzytomności).

Cdn. (Po przeczytaniu tego, co napisałem zastanawiam się czy pisać dalej, bo
brzmi to dość niesmacznie i obawiam się, że dalej jest gorzej, absurdalny
horror z tragikomicznymi wątkami. Czekam na sugestie. I dziękuję za
dotychczasowe opinie.)

[Gość: Ynga]

Jasne, ze pisac.... choc nie moge sie oprzec wrazeniu, ze nieco podkoloryzowana
jest ta historia ;)

[Gość: Ewa]

Gość portalu: Ynga napisał(a):

> Jasne, ze pisac.... choc nie moge sie oprzec wrazeniu, ze nieco podkoloryzowana
>
> jest ta historia ;)

eee tam.. MOZE I BYC NAWET PODKOLORYZOWANA .. tylko podziwiac umiejętność z
jaką nasz RIFUN opisuje wszystkie wydarzenia ... WIELKIE BRAWA ; ))))!!!

( i w tym miejscu ..w moim pokoju rozlegają się brawa .. mniej gromkie brawa 2
osób )
POZDRAWIAM ....
AUTORA I WSZYSTKICH "CZYTELNIKÓW"

[Gość: Alek]

Obawiam się, że RIFUN nie koloryzuje. Niestety znam podobne przypadki "karier"
ludzi z tzw. branży budowlanej, którzy (zupełnie przypadkowo) są obecnie na
czołówkach gazet jako ofiary wojen gangów lub jako osoby poszukiwane.
Początkowa faza kapitalizmu w Polsce (niektórzy mówią, że wcale z niej jeszcze
nie wyszliśmy) charakteryzowała się całkowitym brakiem podejżliwości wobec
kogokolwiek. Jeśli dodamy do tego brak procedur sprawdzania klientów w bankach
oraz pokusę szybkiej forsy to dojdziemy do przyczyn powszechnej korupcji w
Polsce.

Pa

Ps. Herr Rote Beete (burak czerwony)na pewno zwiąże się późniejszej części
opowieści z mafią wołomińską!!! Ewentualnie zostanie radnym (lub co gorsze
posłem) z ramienia AWS-u.

[Gość: ma]

Gość portalu: Alek napisał(a):

> Początkowa faza kapitalizmu w Polsce (niektórzy mówią, że wcale z niej jeszcze
> nie wyszliśmy) charakteryzowała się całkowitym brakiem podejżliwości wobec

Miejmy nadzieję, że nie przynajmniej PODEJRZLIWOŚCI dzisiaj nie brakuje.
>
>
> Ps. Herr Rote Beete (burak czerwony)na pewno zwiąże się późniejszej części
> opowieści z mafią wołomińską!!! Ewentualnie zostanie radnym (lub co gorsze
> posłem) z ramienia AWS-u.

Albo SLD & PSL...nie to chyba niemożliwe, bo tam są sami prawi ludzie.

[Gość: kapson]

I tu stary masz calkowita i kompletna pod kazdym wzgledem racje:ludzi tego
pokroju spotykam codzien na mojej drodze(wlasciwie spotykalem, gdyz od wyjazdu
na studia widze MOJEGO OJCA raz na dwa miesiace) Gosc zajmuje wysokie
kierowniczo stanowisko w pokaznej "klerykowskiej" drukarni. Coz, rodzicow sie
nie wybiera.

[Gość: Ynga]

Nie straszcie mnie, prosze..... powiedzcie, ze to tylko poczatek dobrej
powiesci!

[Gość: omen]

a spróbuj tylko przerwać... Zamiast nas straszyć lepiej kontynuuj (tym
bardziej, że jeszcze sam nie wystąpiłeś na "burakowej" scenie, a obiecałeś, że
to zrobisz). Swoją drogą chciałąbym być tak beztroska i bezmyślna...

[Gość: daag]

no staaaaaary... jak już zdecydowałeś się pisać to pisz po całości. nie może
być tak, że to co w jakiś tam sposób może bawić, zostaje wyrwane z kontekstu i
opisane. nawet jeśli z komedii robi się tragedia to chcemy znać zakończenie tej
historii. z czego mamy wyciągnąć wnioski z niedopowiedzianej, niekompletnej
historii?? pisz dalej!

[Gość: Marcin T]

Więcej, Więcej, Więcej, Więcej, Więcej, Więcej, Więcej, Więcej,

[Gość: lapa]

Chyba nie chcesz, by rozemocjonowany tłum czytelników Cię wyśledził i
rozszarpał na kawałki domagając się kolejnych części :)))

Jak się zaczęło bawić w Hitchcock-a to do końca!!!!!

[Gość: Cudaczek]

UFFFFFFFFFFFF jednym ciagiem, to jest jak horror, ale niestety taka jest polska
rzeczywistosc. Z utesknieniem czekam na ciag dalszy.

[Gość: pingu]

Nawet jezeli to wsdzystko od poczatku do konca wymysliles, to juz za pozno,
zeby sie wycofac. Wsiakles na dobre, wiec wytez swoja niemala wyobraznie i
do roboty. A jezeli to jest naprawde oparte na faktach - to sie rozejrzyj
dokokola uwaznie i... JUTRO CZEKAM NA DALSZY CIAG, BO INACZEJ NIE
PRZETRWAM KOLEJNYCH DWOCH WOLNYCH DNI !!! NIE ROB MI TEGO -
PROSZE.

[Gość: omen]

A jeśli do tego rozemocjonowany tłum by odkrył, że Dyr. Burak to np. tatuś
Szanownego Autora ?? Pomyślcie, co za wstyd !!!

Chyba nie pękasz?

[Gość: Ira]

Gość portalu: RIFUN napisał(a):
> Cdn. (Po przeczytaniu tego, co napisałem zastanawiam się czy pisać dalej, bo
> brzmi to dość niesmacznie i obawiam się, że dalej jest gorzej, absurdalny
> horror z tragikomicznymi wątkami. Czekam na sugestie. I dziękuję za
> dotychczasowe opinie.)

Nasza rzeczywistość jest absurdalna i tragikomiczna, więc chyba nieco
przywykliśmy do drastyczności. Zatem -czekamy na cd. Pozdrowienia!

[Gość: Cudaczek]

GDZIE JEST CIAG DALSZY???????????????????????????

[Gość: Ewa]

Gość portalu: Cudaczek napisał(a):

> GDZIE JEST CIAG DALSZY???????????????????????????

właśnie ??
GDZIE ? GDZIE ? GDZIE ?

CZEKAMY .. a tu nadal nic ??
czyżby nasz pisarz nabrał " maniery" .. i czeka na błagania wiernych czytelników

[whasup]

proponuję zamiast piątkowego "komiksowa" dawać "przypadki dyrektora Buraka",
chociaż może lepiej dyrektorowi Burakowi może nie odbierać ulubionej wkładki ;-
), żeby RIFUN mógł spokojnie pisać dalej :-)

[Gość: RIFUN]

Część 10

Dyr. Burak jako Kaowiec.

Zastanawiające – on pije gorzałę całymi dniami a ci z Helmutowa (centrali) nic.
Rozwiązanie zagadki bardzo ciekawe i proste (większość działań Buraka jest
nieskomplikowana) otóż Dyr. Burak nawiązał nieformalne stosunki ze wszystkimi,
którzy mają coś do powiedzenia w Firmie (tam nie tu, bo tu rządził tylko on).
Szybko się zorientował, że większość z Helmutów zna obraz Polski tylko z
opowiadań dziadków (żołnierzy Wermahtu), czyli ładne i tanie kobiety, wóda i
żarcie za darmo a w pesymistycznej wersji za niewielkie pieniądze. Większość
wizyt wyglądała, więc następująco: Burak odbiera gości z lotniska. Wiezie ich
do Hotelu (z reguły wynajmował od razu pokój dla siebie). Wieczorem poi ich
wódą, aż im bańki nosem wychodzą. Kolejny punkt programu to Dyskoteka. Jak się
chłopcy rozochocą hajda do burdelu zobaczyć co nasz kraj oferuje najlepszego
(towar ceniony w całej europie). Następnego dnia spanie do południa. Śniadanko
i wizyta kontrolna w firmie z reguły mają przed odlotem czas na kawę (jedynie
ci ciekawscy na dwu trzy minutowy spacer po hali). O czternastej wypad na
lotnisko. I życie wraca do normy. Kaowiec wraca do Firmy i na rozładowanie
nerwów wypija ćwiarteczkę (gwoli jasności dla młodszych czytelników Kaowiec to
relikt PRL był to człowiek, który na wczasach pracowniczych za zadanie miał
organizować przedstawicielom klasy robotniczej rozrywkę kulturalno-oświatową).
Schemat tych wizyt kontrolnych powtarzał się regularnie jakieś osiem lat, co
było potem to napisze później.
Przez te osiem lat raz tylko powiało sensacją. Sam Bóg postanowił nawiedzić
Buraka i zobaczyć jak zarządza jego szmalem. Wszyscy byli pewni, że nadszedł
kres jego błyskotliwej kariery. Znaki na niebie i ziemi na to wskazywały. Boss
nie chciał wieczornej kolacji, ani dyskoteki, ani (argument ostateczny)
burdelu. Mało tego prosto z lotniska kazał się przywieść do firmy. Następnego
dnia (o zgrozo) siedział w niej od rana, i zadawał niewygodne i bardzo trudne
pytania. Kto to jest ta kobieta w biurze (w tym czasie Burak postawił już sobie
zaczątek kompleksu biurowego)? Po co tyle osób obsługuje tą maszynę i w ogóle,
co to za maszyna. Czemu jest taki bałagan na hali? Dlaczego pracownicy nie mają
wody mineralnej? Czemu nie mają przerwy na śniadanie (najlepsze jest to że
zwykle mieli, ale Burak myślał że jak Boss zobaczy że kazał im pracować bez
przerwy to się ucieszy) itp. Itd. Burak był załamany wszystkie jego standardy
zarządzania personelem legły w gruzach. Uratowały go dwie rzeczy. Pierwsza
Burak konsekwentnie od początku przy zatrudnianiu nowych pracowników kierował
się jedną zasadą – nie ważne wykształcenie, doświadczenie, wiek i płeć, ważne
abyś nie mówił po niemiecku. I tak jako jedyny tłumacz występował on. Rozmowy
Boga z pracownikami wyglądały na przykład tak:
Bóg: „Czy czegoś wam brakuje”.
Pracownik: „Przydałyby się większe szatnie i więcej pryszniców”.
Tłumaczenie Dyr. Buraka: „Nie, wszystko mamy. W poprzedniej firmie, w której
pracowałem nie było nawet połowy tego, co tu.”
Bóg: „To dobrze wracaj proszę do pracy.”
Tłumaczenie Buraka: „Spi....dalaj do roboty.”
Generalnie obraz polskich pracowników (nie zapominajmy, że 90 % to prości
niewykształceni ludzie z małych miasteczek lub wsi), który przedstawiał
Krzyżakom Burak wyglądał mniej więcej tak: leń, złodziej i kombinator, który
cały czas zastanawia się jak nic nie robić a zarobić. Potwierdzenie tych słów
to fakt, że jeden z udziałowców znał tylko jedno polskie słowo (nie wcale nie
ku...wa, ani dziękuję, czy dzień dobry), to słowo to „leniwi”. A skąd, Dyr.
Burak odpowiadając na pytania, dlaczego to nie jest zrobione zawsze odpowiadał
(on wielki Niemiec), dlatego bo ci Polacy są tacy leniwi (całe zdanie mówił po
niemiecku niestety nie wiedział jak jest leniwi w języku Goethego).
Druga rzecz, która uratował Buraka to opowieść na osobny rozdział.
Tak sobie myślę i dochodzę do wniosku, że nudzić się u nas w Firmie jest
naprawdę trudno i to nawet, wtedy jak nie ma nic do roboty (w sensie zawodowym).

Cdn.

[Gość: Ewa]

doczekałam się : ))))))
dzieki

[skowi]

Ufff...

Ja to sie dopiero wyczekalem na Buraka... Bylem odciety od sieci przez jakis
czas i nie mialem jak ani kiedy przeczytac. Ale za to dostalem dzisiaj solidna
porcje buraczanej story :-))

Widze, ze od ostatniej mojej tu wizyty zrobil sie calkiem sympatyczny tlumek?

pozdrawiam wszystkich (zwlaszcza RIFUNA) i czekam na nastepne porcje :-))

[Gość: kuba]

a ja mysle, ze on to z czegos przepisuje.
Ale tak, czy inaczej niezle.

wydajemy????

[Gość: Ynga]

Hej! jak juz dojdziemy do konca tej fascynujacej opowiesci, zrzucamy sie i
wydajemy ja drukiem!
a potem tom drugi, potem trzeci... ostatecznie jest to biografia, a te
sprzedaja sie niezle.... zwlaszcza biografie takich ludzi.... mam nadzieje, ze
nasz bohater bedzie zyl dlugo i dlugo bedzie nam dostarczal rozrywki... no i
mam nadzieje, ze naszemu autorowi starczy cierpliwosci :) do bohatera i do
czytelnikow ;)

[Gość: alfstar]

Woow !!! Mialem to szczescie, ze dopiero teraz odkrylem ta historie i moglem
wszystko przeczytac za jednym zamachem. Ale teraz, niestety, musze czekac z
innymi ... :-( Ale nie dziwmy sie Autorowi za przerwy - czekanie w napieciu na
rozwoj wydarzen to najlepsza czesc literatury kryminalnej (jak rowniez dobrych
westernow - ten bezruch przed pojedynkiem...). Mozna powiedziec, ze Autor
nawiazuje do najlepszych wzorcow starych mistrzow, z rozmyslem odrzucajac
bezmyslna papke szybkiej akcji, jaka serwuja nam wspolczesne kino i pseudo-
literatura...
Obawiam sie, ze w chwili obecnej wydac to mozna tylko w drugim obiegu ...
Pozdrawiam i czekam !

RIFUN!

[Gość: Ira]

Gość portalu: RIFUN napisał(a):


> Druga rzecz, która uratował Buraka to opowieść na osobny rozdział.
> Tak sobie myślę i dochodzę do wniosku, że nudzić się u nas w Firmie jest
> naprawdę trudno i to nawet, wtedy jak nie ma nic do roboty (w sensie zawodowym)
> .
>
> Cdn.

Znowu podniosłeś napięcie dramatyczne, więc musisz teraz wyjaśnić, na czym
polegała druga rzecz, która uratowała Buraka. Koniecznie. PZDR!

[nettoyen]

Bouraque c'est village pittoresue sur la Cote de la Riviere, n'est ce pas?

Glupie to....

[Gość: ji]

..tyle o tym slyszalem, przeczytalem i wzruszylem ramionami.
Nic nowego; widzimy tu pokrzywdzona przez los inteligencje 'ktora skonczyla
studia' a ktorej ktos swiata drzwi zamknal noga obuta w gumofilce wyscielane
sianem 'cham' z ludu.

Czym ze zasluzyli sobie na to ci wszycy 'po studiach'!?

PS
Polecam Polactwo Ziemkiewicza by przejzec sie w lustrze.

[Gość: gonzor]

śledzę ten wątek od 2 części, sprawdzam dwa razy dziennie czy nie pojawiła się
następna część, muszę przyznać, że jako inżynierek nie mam większego pojęcia o
słowie pisanym - literaturze - ale to co pisze Rifun wciągnęło mnie, nie
powiem, chyba jak większość fantastycznych ludzi na tym forum,
RIFUN czy to nie jest Pan K. P. z firmy S. przećwiczył mnie w podobnym stylu
jak piszesz gdy byłem u niego z wizytą w sprawie dostaw maszyn.
Z niecierpliwością czekam na następne częśći dozowanej jak lek
homeopatyczny "opowiastki".

[Gość: pingu]

RIFUN, litosci, juz poniedzialek, a Burak gdzie ?

RIFUN czekamy na cd....

[Gość: OLGIERD]

czekamy.....

[Gość: Ewa]

ja tez juz czekam : ))

[Gość: Wadziu]

Przeczytałem za jednym zamachem - EKSTRA,
RIFUN - cos sie stało ze nie piszesz?

[Gość: livia]

Wlasnie. Czekamy z niecierpliwoscia... Twoje opowiesci o dyrektorze czyta sie
jak ksiazke. Ciezko mi okreslic jej gatunek - chyba obyczajowa to by bylo to.
Jeszcze zadne forum, ktore dane mi bylo odwiedzic nie zaskoczylo mnie tak
bardzo jak to wlasnie i zadnego forum z taka checia nie czytalam. Pisz wiec
wiele i czesto. Historia Dyr. Buraka jest wysmienita.
Co do tropienia Dilbertow w naszych firmach. Pracuje i wiele historyjek
przedstawinych przez Scotta ma miejsce i w "mojej firmie". Ale daje sie tu zyc
i pracowac. To mi wystarcza.
Tak wiec raz jeszcze zachecam do pisania.
Pozdrawiam.

[ynga]

Gość portalu: pingu napisał(a):

> RIFUN, litosci, juz poniedzialek, a Burak gdzie ?

jak dla mnie to juz 2003 rok... wrocilam tu po latach, mialam nadzieje, ze
jakas kontynuacje zastane, a tu nic :(
jest tu kto?....

[kasiarafal]

haj! Ja miałam szczęście, bo dopiero dziś dotarłam do opowieści i Dyr. Buraku i
do dnia dzisiejszego mogłam przeczytać ją za jednym zamachem - dobra lektura
(ba! rewelacyjna). W pierwszych wersach opowieść o Dyzmie dostarczała mi
śmiechu do łez, ale zagłębiając się w kolejne smutniałam, smutniałam, że tacy
ludzie kreują wizerunek Naszego Karaju i ludzi w nim żyjących Żal, że właśnie
takim ludziom (którzy bez wiedzy o swojej głupocie pną się w górę) się udaje.
Mam nadzieję, że to się zmieni kiedyś - pobożne zyczenia, bo w naszym Kraju
jest dużo Dyr. Buraków, a może nie tylko w Naszym... Po tej małej dygresji
czekam na dalsze losy SUPER PREZESA
pozdrawiam i życzę wytrwałości;o)))

[Gość: RIFUN]

Część 11

Druga „rzecz”, która uratowała Dyr. Buraka.

Okazało się po (jakimś czasie), że Bóg też lubi skosztować, co nieco z
polskiego towaru eksportowego, a co już chyba jasne doświadczenie w organizacji
konsumpcji (tych „towarów”) Dyr. Burak miał niemałe. Tak, więc co wyszło po
jakimś czasie na jaw Bóg w czasie tamtej wizyty wykorzystał i (podobno) docenił
talenty Kaowca. Decyzja Boga była taka, że Burak dostaje kolejną szansę i
lepiej żeby teraz jej nie spieprzył. W zasadzie tylko z naszego punktu widzenia
wizyta w jakikolwiek sposób stanowiła zagrożenie dla posady Prezesa, tak
naprawdę Helmuty byli z niego zadowoleni (!!!) firma przynosiła zyski, a o to
przecież chodzi.
Kaowiec łoił gorzałę nadal i organizował wizyty dla Krzyżaków, które po jakimś
czasie zaczęły przypominać Sex wczasy. Zresztą często i bez specjalnego
skrępowania opowiadał o wyczynach swoich i swoich kolegów. Jedna z opowieści
brzmiała mniej więcej tak a dotyczyła, Dyr. Buraka i Boga (nie wiem czy było to
w czasie pamiętnej wizyty):
„No wiesz dobrze ochlaliśmy się wódy no i ku...wa wracamy do Hotelu i przy
drodze stoją ruskie ku....wy. Bóg się pyta ile kosztuje taka. To ja mówię, że
mu postawię (znając Buraka wydaje mi się to nieprawdopodobne, ale z drugiej
strony Tirówki chyba nie wystawiają faktur). No i wiesz na początku nie chciał,
ale ja mu mówię, że człowiek musi ku...wa wszystkiego w życiu spróbować. No i
wiesz w końcu się dał namówić. To ja sobie, myśle co tak będę stał i też sobie
jedną taką ruską ku...wę wziąłem (mam nadzieję że nie do Hotelu – czasem w nim
bywam i obsługa wie gdzie pracuję). A później to znaczy rano pojechaliśmy do
domu, (czyli do Vaterlandu). Wieczorem Bóg do mnie dzwoni i mówi, że go
strasznie jaja swędzą (!!!). No i ja tak sobie pomyślałem, że mnie w sumie też
(!!!). To od razu pojechaliśmy do lekarza, ku...wa jak ja się człowieku bałem,
że nas te dziwki czymś zaraziły. A wiesz, co się okazało, że to były zwykłe
mendy (!!!! Jak to zwykłe mendy?!!!! dla mnie byłoby czymś raczej niezwykłym
mieć mendy !!!). Najlepsze, że ten lekarz powiedział, że raz coś takiego
widział, a wiesz gdzie na zdjęciu w trakcie studiów (tu gromki śmiech) a nie u
pacjenta (znowu gromki śmiech).” Uprzedzałem wcześniej, że będzie niesmacznie i
nieprzyjemnie a gwarantuje, że to wcale nie jest jeszcze szczyt (a może
bardziej pasuje określenie – dno). Czasami jak widzę Boga, który (mnie z reguły
nie zauważa) to sobie myślę „Chłopie żebyś ty wiedział, co ja wiem” (i nie
tylko ja).

Cdn. (za kilka dni)

[Gość: Wiera]

Dopiero dziś odkryłam tę perełkę i dołączam się do grona chwalących. Nie często
można w sieci poczytać tak perfekcyjnie po polsku napisane opowiadania.
A że to jest prawdziwe... nie wiadomo czy sie smiać czy płakać...

No i teraz czekam. Co robić?

[Gość: dzahar]

trafiłem tutaj dopiero dzisiaj i przeczytałem w całości. warsztatu literackiego
nie komentuję, bo czytam to forum nie po to, żeby zaspokoić swój wyrafinowany
gust ;)

tekst jest świetny. i wierze, że to prawda.

sam straciłem rok w takiej firmie. w zasadzie podobnej. właśnie udało mi się
wyrwać i czeka mnie jescze tylko kilka dni do końca miesiąca z moim "genialnym"
szefem. chłopak przyjechał z okolic olsztyna do warszawy i założył firmę
komputerową. na początku nawet dobrze mu szło. schody zaczęły się w momencie,
kiedy firma rozrosła się do tego stopnia, że trzeba było zacząć zatrudniać
ludzi i nimi rządzić. i przestać uprawiać chałturę, a zacząć dostarczać
prawdziwe usługi. rotacja szybsza niż obroty silnika F1. facet wykorzystuuje
ludzi, którzy przyjeżdżają do warszawy z małych miasteczek w poszukiwaniu
pracy. nie płaci ZUS /albo szczątkowy, nie mający nic wspólnego z rzeczywistymi
zarobkami/, potrącenia z pensji za wyimaginowane uchybienia regulamniowi
firmy /który nota bene nie istnieje, jest tylko zbiorem mejli wysyłanych przez
szefa, do pracowników, w sytuacjach, kiedy nie podoba mu się coś, lub ktoś/,
telefony komórkowe, remonty służbowych samochodów itepe sięgają połowy wypłat.
jedynymi w miarę poważanymi pracownikami są specjaliści w serwisie. operator
sieci, programista /ja/, specjaliści od Windy, Novella i Unixa. w sumie pięć
osób. oczywiście to poważanie nie przeszkadza na potrącenia z pensji np. za
nieodebranie telefonu, który dzwonił na biurku niepobecnego kolegi w sąsiednim
pokoju. i stwierdzenie, że jesteśmy głusi, ślepi i niepotrzebni.
wiceprezesem firmy jest kobieta, która z informatyką ma tyle wspólnego, że po
godzinach pracy jest kochanką prezesa /firmy informatycznej/. chyba jeszcze
nigdy nie udało mi się z nią dogadać na tematy służbowe, bo ona nie rozumie co
ja robię i do niej mówię, a ja nie rozumiem jej pomysłów i idei, które nie mają
nic wspólnego z realnymi możliwościami.
w tym punkcie zobowiązany jestem dodać, że przez rok pracy w tej firmie nie
udało mi się ukończyć, żadnego projektu. zawsze najdalej w fazie testów mój
szef wpada na nowy pomysł i każe mi projektować coś innego. z kolei jego
handlowcy /tani, bo z małych miasteczek, niewykształceni i nigdy nie
wyszkoleni/ nie mają pojęcia o sprzedawaniu tego co ja robię i nigdy niczego
nie sprzedali. dzięki temu przez pół roku znosiłem uwagi, że nie generuję
sprzedaży i to co robię nie przynosi zysku firmie. doszło do tego, że
jednocześnie programując aplikacje, pisałem oferty i szukałem klientów. z
drugiej strony jako osoba, która "nic przecież nie robi" /brak sprzedaży/ byłem
zmuszany do wożenia towaru do klientów, składania szaf w serwerowniach
rozwiązywania problemów z drukarkami u klientówe itp. bilans roku mojej pracy w
tej firmie to kilkanaście nigdy nie wdrożonych aplikacji, poczucie bezsensu i
niespełnienia.
zaczynając współpracę z nim nigdy nie sądziłem, że zamienia się to w koszmar
mego życia. codziennie rano miałem ochotę zwymiotować na klawiaturę.
a zapomniałem jeszcze dodać, że kultura osobista nie jest mocną stroną mojego
szefa.
przykład:
jesteśmy u klienta z ofertą. rozmawiamy z prezesem jakiejś całkiem sporawej
firmy. na wstępie prezes pyta nas czy chcemy coś do picia. mój
szef /"żartobliwie"/: "wódkę z lodem poprosimy".
przystępuję do prezentacji naszych aplikacji /oczywiście sprzedajemy coś co
jeszcze w ogóle nie zostało ukończone, nie do końca działa i nie wiadomo jak
rozwiązać kilka szczegółów technicznych, ale w ustach mojego szefa jest to
najlepsza na świecie i prawie za darmo w pełni działająca i wdrożona w wielu
wielkich firmach aplikacja/, w tym momencie dzwoni komórka mojego szefa.
rozmawia z jakimś swoim kontrahentem. my /ja i klient/ czekamy aż skończy.
rozmowa się przeciąga. trwa już jakieś pięć minut. w pewnym momencie mój szef
mówi /właściwie krzyczy/do telefonu. : " z wami nie można współpracować!! czuy
pan wie, że ja zawsze muszę dawać w łapę pańskim monterom, żeby cokolwiek
zrobili!!!???". w tym momencie nasz klient mówi : "ja chyba panom przeszkadzam"
i wychodzi ze swojego gabinetu. robię się czerwony ze wstydu. mój szef
nieskrępowany kontynuuje rozmowę dalej......

to tylko drobne fragmenty. niestety nie mam talentu literackiego i czuję, że
nie jestem w stanie oddać tego co panuje w tej firmie. jako podsumowanie dodam
fragment mojej rozmowy telefonicznej z innym potencjalnym klientem:
gość dzwoni pyta o jakieś tam nasze aplikacje, co to je próbujemy sprzedawać.
na koniec rozmowy pyta : "a kto tam u was jest prezesem?" ja dopowiadam a on na
to : "o! dalej ten sam idiota." ja go pytam o to skąd ta opinia. odpowiedź:
"mój brat tam pracował. pewnego dnia miał tak dosyć, że wyszedł na przerwę
obiadową i nigdy już nie wrócił".
wielu pracowników, tak się pżegnało z tą firmą. w pewnym momencie nie
wytrzymywali, wstawali od biurka i wychodzili.

przepraszam, że wcinam się w tak zajmującą prozę, ale uznałem, że to dobre
miejsce do wyrzucenia w końcu z siebie tego wszystkiego. za kilka dni będę
wolny.

[Gość: adam_ski]

Współczuję... sa kiedyś byłem w podobnej sytuacji; moim szefem był Amerykanin,
który charkał publicznie jak gruźliczy górnik dołowy z Chin...
... a potem Amerykanka, która na każde pytanie reagowała podobnie "See, I need to
double check this with ... (Tony, Dennis, Bob, czy kto tam był szefem). To trochę
żałosne, kiedy dyrektorka ds administracyjnych nie wie, co ma zrobic z fakturą,
którą przyniósł landlord i chciałby dostać podpis na kopii...

pzdr

Adam

[Gość: daag]

dża, zachodzę w głowę dlaczego, jako zdolny programista, skazałeś się na taką
masakrę? przecież przed informatykami cały świat stoi otworem.
pzdr

[Gość: dzahar]

wiesz daagu to nie takie proste. nie jestem już młodym wojownikiem po studiach.
nigdy nie byłem. więcej, nie mam studiuff informatycznych. jestem samoukiem.
przychodząc do tej firmy myślałem, że czegoś się nauczę, rozwinę się, popchnę
do przodu karierę /w sensie - osiągnę stabilną pozycję na dosyć płytkim rynku
programistów Lotus Notes/. niestety rzeczywistość była inna. oczywiście dużo
się nauczyłem, moja znajomość warsztatu pracy bardzo się podniosła, ale moja
pozycja się nie zmieniła. z powodu nieudolności handlowców, w dalszym ciągu nie
mam na koncie jakichś spektakularnych, dużych wdrożeń. aplikacje, które
napisałem pozostały tylko rzadko wykorzystywanymi plikami na moim kompie. a
firma w której pracuję znana jest na rynku usług informatycznych jako
nieuczciwy kontrahent z którym nie warto współpracować, i którego szef jest
psychicznie chory. przez pierwsze pół roku walczyłem. przez drugie pół roku
szukałem nowej pracy. niestety na to wszystko nałożyła się recesja dość
poważnie odczuwalna na rynku IT. dostawałem różne oferty, ale żadna z nich nie
była lepsza finansowo od tego co mam w tej chwili, w tej pojebanej, zwariowanej
firmie. długo czekałem, zanim pogodziłem się, że rynek nie jest w stanie
zapłacić za moje umiejętności więcej niż zarabiam dotychczas. w końcu odchodzę
za mniejsze pieniądze i pozostaje mi tylko nadzieja, że już nigdy szef, który
nie ma pojęcia, jak wykorzystać moją wiedzę, nie będzie o mnie mówił "ten
kutas" w mojej obecności. pozdrawiam cię ;)

[Gość: daag]

> wiesz daagu to nie takie proste. nie jestem już młodym wojownikiem po studiach.
> nigdy nie byłem. więcej, nie mam studiuff informatycznych. jestem samoukiem.
> przychodząc do tej firmy myślałem, że czegoś się nauczę, rozwinę się, popchnę
> do przodu karierę /w sensie - osiągnę stabilną pozycję na dosyć płytkim rynku
> programistów Lotus Notes/. niestety rzeczywistość była inna. oczywiście dużo
> się nauczyłem, moja znajomość warsztatu pracy bardzo się podniosła, ale moja
> pozycja się nie zmieniła. z powodu nieudolności handlowców, w dalszym ciągu nie
>
> mam na koncie jakichś spektakularnych, dużych wdrożeń. aplikacje, które
> napisałem pozostały tylko rzadko wykorzystywanymi plikami na moim kompie. a
> firma w której pracuję znana jest na rynku usług informatycznych jako
> nieuczciwy kontrahent z którym nie warto współpracować, i którego szef jest
> psychicznie chory. przez pierwsze pół roku walczyłem. przez drugie pół roku
> szukałem nowej pracy. niestety na to wszystko nałożyła się recesja dość
> poważnie odczuwalna na rynku IT. dostawałem różne oferty, ale żadna z nich nie
> była lepsza finansowo od tego co mam w tej chwili, w tej pojebanej, zwariowanej
>
> firmie. długo czekałem, zanim pogodziłem się, że rynek nie jest w stanie
> zapłacić za moje umiejętności więcej niż zarabiam dotychczas. w końcu odchodzę
> za mniejsze pieniądze i pozostaje mi tylko nadzieja, że już nigdy szef, który
> nie ma pojęcia, jak wykorzystać moją wiedzę, nie będzie o mnie mówił "ten
> kutas" w mojej obecności. pozdrawiam cię ;)

no tak, klasyczne zduszenie entuzjazmu. ale prawdę powiedziawszy to dziwię ci
się, że kiedy wyczułeś pismo nosem jak ci się dzieje w twojej firmie, to przy
porównaniu ofert pracy patrzyłeś na kepę. sam napisałeś, że podejmując pracę
chciałeś się wyrwać naprzód i mieć dobrze skrojony arkusik z osiągnięciami i
referencjami. firma ci tego nie dała więc trzeba było ją zmienić na taką, która
ci pozwoli to osiągnąć i nie patrzyć na kasę (wiesz tak piszę ale tak do końca
nie znam twojej sytuacji i przesłanek twojego pro-pieniężnego zorientowania).
a studia? dla pracodawcy to chyba sprawa drugorzędna. jak będziesz "tym
człowiekiem" to z błogosławieństwem swoich mocodawców pokończysz takie kursy, że
waga takiego certyfikatu przyprawi o ból głowy niejednego żądnego wiedzy wilczka.
a pomimo spowolnienia w it masz jednak przed sobą niezłe prespektywy. fachowcy
zgodnie potwierdzają, że deficyt na informatyków w całej europie potrwa jeszcze
dłuuugie lata.
ps. lotus notes? znajomo brzmi.. ; ) i jak patrzę dookoła siebie (moja firemka na
tym pracuje) to praktycznie nikt nie wykorzystuje więciej niż 20 proc. możliwości
jakie daje lotus. większość używa go jako programu pocztowego...

[Gość: pawel]

Zostań dyrektorem, a wytykać ci błędy będzie kolega z kolegom.

[Gość: M.]

Gość portalu: pawel napisał(a):

> Zostań dyrektorem, a wytykać ci błędy będzie kolega z kolegom.

To ja pierwszy ! Pisze się "z kolegą" !

[Gość: pawel]

> > Zostań dyrektorem, a wytykać ci błędy będzie kolega z kolegom.
>
> To ja pierwszy ! Pisze się "z kolegą" !
>
Nie płosz Rufiego, bo nigdy nie zostanie dyektorem.

[Gość: Ewa]

>
> Cdn. (za kilka dni)

dopiero ? za kilka dni ??????

[Gość: Krzysiek]

Dlaczego dopiero dziś ktoś życzliwy podesłał mi link do tego wątku ??? !!!
Przeceż mało nie padłem po takiej dawce !!!
RIFUN, pisz dalej !!!
Pozdrawiam

[Gość: Maksior]

Sorry za truizm, ale historia jest absolutnie GENIALNA !!! RIFUN, nie moglbys
zwiekszyc czestotliwosci publikowania kolejnych odcinkow ? Prosimy...

Nic dodać, nic ująć!

[Gość: Ira]

Gość portalu: RIFUN napisał(a):

to były zwykłe
> mendy (!!!! Jak to zwykłe mendy?!!!!

pewnie mnie zamordujecie.....

[Gość: Ynga]

1. Ciekawa opowiastka, ale podtrzymuję swoją opinię. Wiem, że są tacy ludzie,
wiem, ze niektórzy w ten sposób dochodzili do władzy i pieniędzy. Ciągle jednak
uważam, że Rifun się zagalopował i w swej wyobraźni zaczął już dodawać
wymyślone wątki. Sądze, że jest ich więcej niż prawdziwych. Dla mnie to jest
prawdziwa fikcja literacka. Nie przeczę... nie jest zla ;) ale nigdy nie
uwierzę, że to prawda...
2. Poza tym... czasem jak się zacznie robić coś, co się podoba innym, to potem
trudno skonczyć w odpowiednim czasie. Rifun wpadł w taką pętelkę.
3. Mam też wrażenie (powtarzam: wrażenie), że żaden z czytelnikow Rifuna nie
przeczytal dobrej ksiazki. Wyjaśniałoby to te zachwyty nad jego opowiadaniem.
4. Ponadto: "Nie ma takiego dzieła, które nie zyskałoby na doskonałości po
skróceniu go do połowy". I to jest prawda.

[Gość: pingu]

Nie, nie zamordujemy, tylko zyczliwie polecamy przejscie do lektury ''lepszej
literatury'' i pozostawienie naszego lokalnego mistrza w spokoju, bo sie
sploszy, a my chcemy jeszcze.

[Gość: ecik]

Jezeli tak lubisz dobre ksiazki, to po co czytasz RIFUNA ? A tak na marginesie,
zycie niesie za soba duzo wiecej niespodzianek niz fikcja literacja, wiec
prosze sie nie czepiac. Ja tez znam "dyrektora Buraka" - skonczyl zaledwie
zawodowke, a jest wielkim prezesem, tyle tylko ze okrada wlasna firme, mowi do
pracownikow "czysta polszczyzna" w stylu dyr. Buraka; gdy ma spotkanie z
klientem, to w jego imieniu mowi dyrektor, a on nudzi sie, przeglada wizytowki,
podzwoni do roznych dzialow, poobjezdza ze nikt nie pracuje i ma pretensje, ze
spotkanie trwa tak dlugo. przecietna dlugosc pracy w jego firmie to 1 rok.
Rotacja 100%. I co Ty na to?

[Gość: omen]

Nawet jeśli Rifun trochę koloryzsuje, no to co? Bardzo przyjemnie się czyta,
facet ma poczucie humoru i "łatwość" pisania, a to się chyba liczy
najbardziej ! A co do "literatury pięknej" - pokaż mi firmę, w której bezkarnie
możesz czytać książkę w godzinach pracy... Ano właśnie... A Buraków jest,
niestety, mnóstwo na kierowniczych stanowiskach. I większość z nich nie ma
kompleksów, za to ma świetne samopoczucie + niesamowite szczęście ("plecy"?)
przy podejmowaniu chybionych decyzji...