Zmarnowany potencjał

[black-apple]

Wątek tyczy się wszystkiego (postaci, wątków, scen, fragmentów, stylów,
książek) które waszym zdaniem zawierały w sobie potencjał, który został
koncertowo zaprzepaszczony. W moim prywatnym rankingu na czele wysunął się
wątek pyziaczy, a właściwie jego finał. Od czasu, kiedy Pyziak zniknął na amen
bodajże w Brulionie wyczekiwałam na jego powrót i konfrontację z coraz to
bardziej świętą Gabrielą i jej rodziną. Zastanawiałam się co się z nim dzieje,
co spowodowało jego odejście i czemu tak fajnie zapowiadający się chłopak
(pomijając kwiaty jabłoni i wąsik) zamienił się w potwora, jakim go chcą
widzieć Gaba z matką. Pierwsza wzmianka o spotkaniu trzeciego stopnia z
Pyziakiem nie zachęcała. Pijak, awanturnik i do tego burak. Niemniej wciąż
trzymała mnie nadzieja, że autorka trzyma coś w zanadrzu. Niespodzianka
ujrzała światło dzienne i Pyziak wyskoczył z kapelusza w całej swej pyziaczej
glorii. I tutaj moje oczekiwania spadły na ziemie z przerażającym stęknięciem
rozczarowania. Zdegustowanie irytującą sceną z herbatką Róży czy pojawieniem
się komitetu w składzie z Jasiem Juliuszem P. na ślubie angstującej córki to
nic, nic w porównaniu z zawodem, jakim był dla mnie brak jakiejkolwiek
konfrontacji na linii Pyziak-Gaba. Ha, sam Grzesiu Turnau pewnie wkręciłby się
do rozmowy, jako ten mąż na doczepkę, który musiał znosić gabrysiowe
zawodzenie za utraconym stalowookim brunetem. Całe to napięcie, cały ten
kunszt literacki i artystyczny, z jakim Musierowicz mogłaby podejść do tematu
zostało zaprzepaszczone, nie, brutalnie zamordowane. Krótką wzmiankę o
wyjaśnieniu wszystkiego w Sprężynie biorę nie za akt dobrej woli, tylko za
zbywanie czytelników na tej samej zasadzie, na której nie dane nam było
wiedzieć, co było powodem ucieczki Pyziaka. I już się nie dowiemy. To samo z
rozmową, która mogłaby urosnąć do rangi najlepszej sceny w Jeżycjadzie.
Autorka dmuchała balonik oczekiwań, dmuchała i dmuchała, a dmuchając
wspominała Pyziaka, głównie obarczając go winą za bezsenne noce i płacz
Gabrieli, później za podły charakter Laury, dmuchała i dmuchała, a jak już się
nadmuchał i to z pyziaczą głową, to go nie tyle co przekłuła, ale pociachała
na drobne kawałeczki i wyrzuciła do śmieci z miną: "A czego się wyście
spodziewali?". No właśnie, czego? Odrobiny dorosłego spojrzenia na sprawy i
sceny będącej sprawdzianem dla pisarza w Neobachoriadzie? Głupcy z nas i tyle!

[verdana]

Dla mnie rekordem są Lisieccy. Chłopcy, ktorzy pod wpływem lektury i tzw "dobrego przykladu"
zaczynają się troche zmieniać, pokazuje się, ze nawet mlodzi "chuligani" nie sa tacy źli, ze wybryki
dzieci to nie to samo, co podly charakter...
A potem - kicha. I wiadomo, ze niegrzecznym dzieckiem nie warto się zajmować, bo i tak wyrosnie
z niego bandyta, ze przemalowanie psa w latach mlodości to pewnik, ze z takiego dziecka wyrosnie
zły człowiek. Bardzo niewychowawcze, bardzo szkodliwe i bardzo nieprawdziwe.

[the_dzidka]

O, tak. Zwłaszcza, że jak się tak zastanowić, to nie wiadomo, gdzie się to zło w Lisieckich kryło.
Przecież to nie była jakaś zdegenerowana rodzina. No bo co? Ojciec pracował w Niemczech. Matka -
no powiedzmy, że nie była tęczowym kucyponkiem z długimi rzęsami, ale po ludzku tez się
zachowywała (zrobiło jej się głupio przy rozliczaniu z mamą Borejko, potem łzami oblała Idę po
uratowaniu życia Jarka/Marka). Wszystko mogło wskazywać raczej na to, że z Lisieckich wyrosną
jacyś proste chłopaki po zawodówce, może i bez wielikich ambicji, lubiące rozrywkę, dziewczyny,
piwo i dyskotekę - ale nie takie bandziory przecież! Czyli co, wracamy do stereotypu prostaka z
wielkiej płyty?...

[maryboo]

the_dzidka napisała:

Czyli co, wracamy do stere
> otypu prostaka z
> wielkiej płyty?...
>

No bo mieszkanie w bloku to zUo! Z takich szarych, ponurych kloców to się
wywodzą tylko degeneraty - Lisieccy, przygłupawi nauczyciele w stylu pani
Sznytek i ponure Schoppy. A jak ktoś jest inteligentny i oczytany, to się musowo
wychowywał w starej kamienicy, panie tego.
a co najgorsze - ja tez blokowe dziecko jestem...

[ananke666]

> a co najgorsze - ja tez blokowe dziecko jestem...

Jak połowa stąd. Ja też.

[tygrys2112]

Konrad lata z nożem (czy bagnetem), a wcale nie jest z blokowiska :P Ale on nie jest
przedstawiany jako degenerat.
A do postaci pani Sznytek nie mam aż tylu zastrzeżeń. Raczej mi jej bardziej żal.

[maryboo]

tygrys2112 napisała:

> A do postaci pani Sznytek nie mam aż tylu zastrzeżeń. Raczej mi jej bardziej żal.

mnie też. Ale nie zmienia to faktu, że MM stworzyła ją w konkretnym celu -
pokazac, jacy to beznadziejni pedagodzy chodzą po tym świecie.

[tygrys2112]

podobnie jak Pościkową. Do dziś nie rozumiem, czemu naganne jest odbieranie uczniom
ściągaczek.

[black-apple]

Odnośnie p. Sznytek, to rozczarowana, zasmucona, zirytowana, rozgniewana, zła
jak osa jestem tylko jednym faktem: nadaniem jej takiego imienia!

[tygrys2112]

a jak miała na imię, bo zapomniałam? w mojej świadomości funkcjonuje jako pani Sznytek...

[black-apple]

Bogna Sznytek :)
Bodajże w Żabie był spis wszystkich bohaterów i tam też po raz pierwszy padło
imię p. Sznytek. Nie wiem czemu; nigdzie w treści nie ma o tym wzmianki a
rzeczonej postaci wystarczy tylko nazwisko. Zawsze miałam nadzieję na jakąś
fajniejszą postać, choćby i epizodyczną, a trafiłam na nauczycielkę ze śledziem
i ekstremantami ;(

[nessie-jp]

tygrys2112 napisała:

> Konrad lata z nożem (czy bagnetem), a wcale nie
> jest z blokowiska :P

I dlatego właśnie Konrad jest mądry i nad wiek dorosły, że biega z bagnetem, a
pani Sznytek jest tępawa, niedorozwinięta, z lekką amnezją i na dodatek jada
śledzie, bo mieszka w blokach.

Gdyby pani Sznytek nie mieszkała w blokach, toby wiedziała, że wychowany w
kamienicy Konrad nie podlega żadnym zwykłym ocenom wychowawczym i może sobie
biegać z dowolną liczbą bagnetów, natomiast pańszczyźniane chłopstwo vel.
mieszkańcy bloków powinni kamienicznemu paniczowi z ukłonem schodzić z drogi lub
nadstawiać tętniczki do popodrzynnania. Ponieważ jednak pani Sznytek mieszka w
blokach, jest durna i ośmiela się podnieść krytykę kamienicznego panicza
Konrada. I to jest złe i głupie, nieprawda. I to zostaje wyśmiane autorki usty.

[tygrys2112]

I to muszę doda do irytacji w Jeżycjadzie.

[black-apple]

O, Jedwabińscy jeszcze. Chore, toksyczne, złe małżeństwo. A asystentka Almy nie
mieszkała w bloku? To mamy kolejną do kolekcji. Ciekawe, czy pani policjantka i
feministka z pociągu mieszkały w blokach?

[anutek115]

black-apple napisała:

A asystentka Almy nie
> mieszkała w bloku? To mamy kolejną do kolekcji.

Nie, mieszkała w domu po babci, zresztą w przeuroczej dzielnicy (torunianka to
mówi). Ale była bezdzietną starą panną (niewątpliwie NIE kobietą z wyboru
samotną), która gotowa jest rzucić się na każdego faceta, który stanie w jej
progu, choćby był Robrojkiem, więc to wystarczy, by ją dołączyć do grona
nieprawdziwych, obowiązkowo nieudanych kobiet.

Ciekawe, czy pani policjantka i
> feministka z pociągu mieszkały w blokach?

Nie musiały. I tak są wrednymi, bezdzietnymi feministkami i nie masz dla nich
nadziei ;P.

[the_dzidka]

> Ale była bezdzietną starą panną (niewątpliwie NIE kobietą z wyboru
> samotną),

Przecież gdyby była kobietą z wyboru samotną, byłaby jeszcze gorszym wypadkiem. No bo jakże
tak, z premedytacją pozbawiać się możliwości wypełnienia pustych ramion i stworzenia wspólnego
domu, nieprawda. Kobieta samotna z wyboru ma defekt genetyczny i dlatego zaczyna palić i
farbować się na czerwono. A w ogóle to kobiet samotnych z wyboru nie ma, jest tylko robienie
dobrej miny do złej gry. ;)

[ssssen]

"Kobieta samotna z wyboru ma defekt genetyczny" - ale wiesz, w tym jest sporo prawdy :) Zresztą nie tylko kobieta ale mężczyzna tak samo. Teoretycznie samotność powoduje niemożność przekazania genów, a naturze właśnie zależy na tym, żeby "genu samotności nie przekazać. Nie czepiać mi się, napisałem "t e o r e t y c z n i e"... bo natura często nie nadąża za kulturą ;)

[the_dzidka]

ssssen napisał:

> "Kobieta samotna z wyboru ma defekt genetyczny" - ale wiesz, w tym jest sporo p
> rawdy :) Zresztą nie tylko kobieta ale mężczyzna tak samo. Teoretycznie samotno
> ść powoduje niemożność przekazania genów, a naturze właśnie zależy na tym, żeby
> "genu samotności nie przekazać. Nie czepiać mi się, napisałem "t e o r e t y c
> z n i e"... bo natura często nie nadąża za kulturą ;)

Ojojoj, czuję nadciągającą dyskusję offtopiczną ;)
Zacznijmy od tego, że ja tylko trochę ironizowałam mówiąc, że wg MM nie ma kobiet samotnych z wyboru; IMHO takich to jest naprawde niewiele. Częściej jest tak, że w ich życiu po prostu "tak wyszło", po czym odkryły, że jest im dobrze i całkiem sympatycznie w takim stanie i że spokojnie można tak żyć (vide pisząca te słowa). Czyli teoretycznie "genu samotności" nie posiadają, i w sprzyjających warunkach mogą z tego singlostwa wyjść. Oraz przekazać dalej geny ;)

[nessie-jp]

> Teoretycznie samotno
> ść powoduje niemożność przekazania genów, a
> naturze właśnie zależy na tym,

Lepiej poczytaj jeszcze kilka podręczników do biologii, zrozumiesz może wtedy rolę osobników bezdzietnych dla bezpieczeńswa stada.

Nie wiem, skąd to powszechne przekonanie, że człowiek jest muszką owocówką?

[lezbobimbo]

the_dzidka napisała:
> O, tak. Zwłaszcza, że jak się tak zastanowić, to nie wiadomo, gdzie się to zło
> w Lisieckich kryło.
> Przecież to nie była jakaś zdegenerowana rodzina.

Cale zlo krylo sie w malych Lisieckich, bo im przeciez nikt Nie Czytal Glosno
Ksiazek! (a lekturami szkolnymi MM gardzi, jak tez przy nieszczesnej Paulince,
która przez to nieczytanie jest robaczywa)

Gdy tylko Ida z Krysiem zaczeli robinodchudzac Lisieckich, odkryli jak
spragnione te biedne, zapuszczone dzieciatka byly literatury jakiejkolwiek! A
jak wiemy juz z innego watku na forum, nieczytanie tworzy patologie i upadek
moralny. Tak wiec balsam basni zlagodzil okrucienstwo malych synów zmijowych i
juz nie przesladowali duzej Idy ani malych zwierzat. Ale potem Idusi deklaracje
szwungszajbiane sie skonczyly, przestala im czytac i tak Liseccy bezradnie
stoczyli sie calkiem w czelusc rynsztoka.

No bo co? Ojciec pracował w N
> iemczech. Matka -> no powiedzmy, że nie była tęczowym kucyponkiem z długimi
rzęsami, ale po ludzku tez się> zachowywała

No i to przeciez jak najbardziej niewlasciwe priorytety zyciowe! Od KK w
Jezycjadzie zarabiaja tylko kryminalisci i swinie, nie to co ludzie porzundni,
oczytani..
Ojciec Lisiecki smial zarabiac na swoja rodzine i na tym tez polegalo zepsucie
tej rodziny. Wlozyl wysilek w to, aby nie siedziec pasywnie na etaciku
panstwowym i przeputywac grosze z tego tytulu, nie tlumaczyl glodnym dzieciom,
ze tylko biedowanie jest uczciwoscia w PRLu, tylko sie zakrecil, zlapal legalna
fuche i korzystal za granica z obcego, acz zywego jezyka, zamiast powtarzac
cytaty w niezyjacym narzeczu..
I ta zua, wyrodna matka Lisiecka, zamiast wydawac na Ksiazki, na Woluminy,
wolala wydawac cala kase na siebie, na bistory, na zloto i na mieszkanie, na
jakies peleryny enerdowskie dla swoich dzieci! Pewnie jeszcze mieli co jesc! Nie
musieli sobie krasc z talerza i chadzac na darmowa wyzerke do bogatszych
krewnych! Skrajna ohizda i obrzydliwosci po prostu niegodna. No i przez to
Lisieckim nie czytano..

[the_dzidka]

Hihi :)
A przecież Lisieckich mozna było tak fajnie dalej poprowadzić! Nawet można było zostawić to
nieszczęsne wyłudzanie kasy od dzieciaków. Nastoletnie matołectwo tak zwane. Ale potem Lisieccy
dorastają, i poważnieją. Wyobraźcie sobie Lisieckiego, który odrywa się spod budki z piwem, żeby
pomóc mamie Borejko zatachać do domu ciężkie siatki z zakupami. Albo drugiego Lisieckiego, który
pomaga naprawic rozkraczonego malucha Turnauów i za to bierze sobie trzy złote na browarka.
Albo rozpędza stado troglodytów goniących Ignasia. I tak dalej, i tak dalej. Jak to ktoś kiedyś
powiedział, "warto miec swojego własnego menela" ;)
Ale nie. Zamiast tego mamy, w BBB i DP Lisieckich jako - o, juz wiem - prototypy dresiarzy.

[ssssen]

> prototypy dresiarzy.

Żadnym tam prototypem, żulerka istniała już wcześniej ("Uważaj, harcerz, bo się usmarczesz!")

[the_dzidka]

ssssen napisał:

> > prototypy dresiarzy.
>
> Żadnym tam prototypem, żulerka istniała już wcześniej ("Uważaj, harcerz, bo się
> usmarczesz!")

Żulerka tak, ale dla mnie Lisieccy to ewidentni pre-dresiarze :D

[ananke666]

> Żadnym tam prototypem, żulerka istniała już wcześniej ("Uważaj, harcerz, bo się
> usmarczesz!")

Tytus?

[the_dzidka]

Tytus. Optycola i pesycola, o ile kojarzę :) Z tej historyjki pochodzi też jedno z moich ulubionych "Tak się [zabytkiem] opiekujecie, jak bocian żabą".

[tygrys2112]

Ja z Tytusa pamiętam: "Serce mi pika jak klapa od śmietnika"

[tygrys2112]

A ja wyobrażam sobie scenę następującą: zatłoczony tramwaj. Ignaś siedzi mężnie, nieco dalej siedzi jeden z dorosłych już Lisieckich. Owszem, nosi dresy i jest łysy, popija piwo. Wchodzi staruszka. Ignaś siedzi dalej mężnie w garniturku, a Lisiecki wstaje i mówi - proszę, niech pani usiądzie.

[the_dzidka]

> Wchodzi staruszka. Ignaś siedzi dalej mężnie w garniturku,
> a Lisiecki wstaje i mówi - proszę, niech pani usiądzie.

Chyba raczej: "Niech se babcia p***dolnie" jak w tej Urban Legend :D
Ale scenka owszem, miodna :)

[ananke666]

> Chyba raczej: "Niech se babcia p***dolnie" jak w tej Urban Legend :D
> Ale scenka owszem, miodna :)

Swoją drogą, byłam bohaterką podobnej, chociażem nie babcia. Wstał młody koleś w stanie wskazującym na spożycie, jadący z kolegami w stanie podobnym. Byłam co prawda młoda, ale i w zaawansowanej ciąży i w związku z tym nieszczególnie urodziwa.

[molly_bloom]

No właśnie! Kto mi miejsca najczęściej ustępował, gdy byłam w stanie wyraźnie wskazującym na pożycie (małżeńskie) ?? Warszawskie cwaniaczki lekko podchmielone, chłopcy w gustownych dresach oraz panie-na-pierwszy-rzut-oka-Szczepańskie. Żadna Gaba z grzywką, elegancki Ignac, czy Fryc w okularkach tyłków nie ruszyli, za przeproszeniem.

[truscaveczka]

Święta prawda! Jakkolwiek mam takiego znajomego pana - emeryta, który staje jako lew w mojej obronie ;) Ale generalnie to raczej ci z gorszą opinią zachowują się lepiej ;)

[maryboo]

truscaveczka napisała:
Ale generalnie to raczej ci z gorszą opinią zachowują
> się lepiej ;)

Otóż to. Moja mama, szkolny pedagog, nim przeniosła się do dosyć dobrego liceum, pracowała rok w rejonowym gimnazjum. Gdy kilka lat później spotykała na ulicach dawne "porządne dzieci", grzeczne i ułożone, w większości udawały, że jej nie poznają. Natomiast chuligani w typie Lisieckich, których wiecznie zgarniała z wagarów i próbowała zmotywować do skończenia szkoły, już z daleka ryczeli: "O! Pani pedagog! Dzień dobry!".

[truscaveczka]

Moja była bibliotekarką - i mówiła to samo :)

[verdana]

O, ja sobie przypominam, z nauczycielskich czasów, , jak jechałam tramwajem. I do tramwaju wsiedli podpici kibole w szaliczkach klubowych. I nagle jeden z tychże uklonił się szarmancko, mowiac "O dzień dobry, pani profesor". Kibole grzecznie się ukłonili do towarzystwa. Cały tramwaj jechał skulony ze strachu, a ja, jak krolowa, luksusowo, otoczona wianuszkiem sympatycznych, podpitych fanów.

[ananke666]

molly_bloom napisała:

> No właśnie! Kto mi miejsca najczęściej ustępował, gdy byłam w stanie wyraźnie w
> skazującym na pożycie (małżeńskie) ??

Nieco offtopicznie: naczytałam się swego czasu o chamstwie Polaków wobec ciężarnych i młodych matek, narzekań na ludzi i tym podobnych. Nie wiem, jak gdzie indziej, ale w Lublinie i Wrocławiu nic takiego mnie nie spotkało. Wiele razy wręcz przeciwnie, widziałam miłą i niekonieczną uprzejmość. Np. polazłam raz do okulisty, turlając się przez dwa wysokie piętra, jeszcze dobrze nie wlazłam na ostatnie, a już znalazł się facet i to nie z personelu, który spytał gdzie idę i wskazał drogę do gabinetu... Przytrzymywania drzwi przed wózkiem nie sposób zliczyć. I cholera, niektórzy się nawet przy tym uśmiechali :)

[molly_bloom]

w stolicy podobnie, zawsze znajdzie się ktoś kto, spontanicznie i nawet nieproszony, pomoże wnieść wózek do tramwaju, ustąpi miejsca itp
co prawda, zazwyczaj nie są to młodzi ludzie, tylko raczej 45+, ale tłumaczę to sobie tym, że młodzi single mają blade pojęcie o tym, jak najeżone trudnościami potrafi być życie Matki w Wielkim Mieście

[ananke666]

> co prawda, zazwyczaj nie są to młodzi ludzie, tylko raczej 45+

U mnie bez różnicy, nawet z przewagą młodych, bo akurat tu gdzie mieszkam, młodych jest więcej. Z wózkiem starałam się nie jeździć, więc doświadczenie mam mierne, ale przytrzymanie drzwi, przepuszczenie do windy itp. - mnóstwo przypadków.

Zapomniałam wcześniej dopisać - czasem, nie mówię że zawsze, ale dość często - miałam wrażenie, że najgorzej oceniają rodaków osoby, które same są niezbyt uprzejme i/lub nastawione roszczeniowo.

[truscaveczka]

No niestety - ja słodka i uprzejmiutka jestem w takich sytuacjach a mimo to pytanie "czy mogłabym bez kolejki kupić (...), ciężko mi stać, bo jestem w ciązy" nie działa - zdarzyło mi sie z zakupowej desperacji zemdleć w sklepie. O, i wtedy wszyscy sie nagle rzucili do pomocy i wzywania karetki :/

[croyance]

Wyobrazam sobie Lisieckiego mowiacego do Idy 'to jak szefowo, naprawic wozik?'.

[ssssen]

>z Lisi
> eckich wyrosną
> jacyś proste chłopaki po zawodówce, może i bez wielikich ambicji, lubiące rozry
> wkę, dziewczyny,
> piwo i dyskotekę - ale nie takie bandziory przecież!

A to jest jakaś sprzeczność? Właśnie tacy podblokowi bandziorkowie to chłopaki o jakich piszesz wyżej.

A co do samego wątku - to mi się podoba. Właśnie tak wygląda życie, a nie jak przesłodzona laurka, czy historia z książki. Czytanie dziecku o przygodach Robin Hooda nie gwarantuje przecież, że wyrośnie z niego przyzwoity obywatel, gdyby tak było, to byłby to doskonały i od dawna stosowany sposób na resocjalizację...

[the_dzidka]

> A to jest jakaś sprzeczność? Właśnie tacy podblokowi bandziorkowie to chłopaki
> o jakich piszesz wyżej.

Tak, ale to nie musi działać w drugą strone, prawda? W sensie: podblokowi bandziorkowie to proste chłopaki spod budki z piwem, ale nie kazdy chłopak spod budki z piwem musi być podblokowym bandziorkiem.

[ananke666]

> A to jest jakaś sprzeczność? Właśnie tacy podblokowi bandziorkowie to chłopaki
> o jakich piszesz wyżej.

Bardzo przepraszam, ale proste chłopaki, "lubiące rozrywkę, dziewczyny, piwo i dyskotekę" to wcale nie muszą być bandziorkowie. To nie są cechy wzajemnie się warunkujące.

Może mniej widzę Lisieckich w warsztacie, a bardziej na dużym targowisku, handlujących np. skórzaną odzieżą. Jakoś mi się ten handel narzuca bardziej, może po "doświadczeniu starego handlowca" starszego Lisieckiego.

[tygrys2112]

a wiesz, ja ich w warsztacie widzę. również jako pracowników w fabryce, w sklepie, sprzedawców, jak piszesz. A nawet widzę możliwość, że np. po szkole zawodowej zrobili liceum wieczorowe i poszli na studia zaoczne i mogą mieć własny mini-biznes.

[szprota]

tygrys2112 napisała:

> a wiesz, ja ich w warsztacie widzę. również jako pracowników w fabryce, w sklepie, sprzedawców, jak piszesz. A nawet widzę możliwość, że np. po szkole zawodowej zrobili liceum wieczorowe i poszli na studia zaoczne i mogą mieć własny mini -biznes.

Mon Dieu, mogli nawet pójść w ślady tatusia, na fali emigracyjnej dorobić się w UK i wrócić tutaj z wystarczającym kapitałem, by otworzyć własne przedsiębiorstwo, np. powiązane z branżą budowlaną. Lelujkowie mogli, a Lisieccy nie?

Tak jak sobie teraz myślę o nich, to zaczynam dochodzić do przekonania, że ci Lisieccy z IS rozrabiali w głównej mierze z nudów. To nawet nie chodziło o to, że nikt im nie czytał, tylko że nikt im nie pokazał, co robić z wolnym czasem poza oglądaniem telewizji, co w latach 70-tych nie musiało być aż tak rozwijającym zajęciem, jak teraz, z milionem programów w kablówce.

[nessie-jp]

> Właśnie tak wygląda życie, a nie jak p
> rzesłodzona laurka, czy historia z książki. Czytanie dziecku o przygodach Robin
> Hooda nie gwarantuje

To po kiego licha MM wypisywała słodziutkie bzdety w IS? O tym, jak to Lisieccy nagle Idę pokochali?

Jedno z dwojga

[kkokos]

> MM natomiast prezentuje jakieś dziwne rozdwojenie jaźni: w obrębie jednej książ
> ki pisze optymistycznie i słodko, a pomiędzy książkami bohaterowie wracają do s
> wojej obrzydliwej natury.

ja myśle, że tym razem to była całkiem świadoma rezygnacja: bo wszyscyśmy rzygaliby jak koty na opisy wieczorów dobrowolnie oddawanych przez idę i spółkę na rzecz lisieckich i ich matki (bo chłopcy to jeszcze byli do uratowania, ale matka raczej nie, więc tylko malowałaby paznokcie i po pewnym czasie uważała zajmowanie się jej dziećmi za obowiązek idy i reszty).
więc raczej poznalibyśmy wersję bliższą realiom: że idzie i spółce znudziło się czytanie robin hooda i praca charytatywna na rzecz ubogich duchem. ale czy o tym można by napisać w książce mającej ambicje wychowania młodych-dzielnych-inteligentów-czujących-obowiązek-wobec-społeczeństwa? no przecież nie.

[nessie-jp]

> ja myśle, że tym razem to była całkiem
> świadoma rezygnacja: bo wszyscyśmy rzyga
> liby jak koty na opisy wieczorów dobrowolnie
> oddawanych przez idę i spółkę

Ale przecież wcale nie trzeba opisywać tych wieczorów! Wystarczyłoby nie robić z Lisieckich jednej, jedynej rodziny potworów na całym osiedlu, co to biednego Gustawka zmuszają do wyłudzania pieniędzy od koleżanek, terroryzują panie Sznytek, biją brodaczy z misiami na plecach i dają się spacyfikować wyłącznie dżudokom dentystycznym.

Bo niby dlaczego z Lisieckich, wychowanych dość surowo, w niezbyt może intelektualnym i ciepłym, ale jednak nie patologicznym domu, miałyby wyrosnąć akurat bandziory?

A nawet gdyby, nawet gdyby już koniecznie Lisieccy mieli być tą sztandarową patologią Norwida

[verdana]

Ale to jest jednak, jak by nie paytrzeć, nie ksiązka dla znudzonych intelektualistow, tylko dla dorastających panienek. Nie twierdzę ja wprawdzie, ze ksiązki takowe winny mieć morał, ale twierdzę - jednakże - ze nie powinny zawierać przeciwieństwa morału. A zaierają. Bo jeśli zajęcie się zaniedbanymi (w opinii autorki, ale i jak sadzę, większosci nieletnich czytelniczek) Lisieckimi, ktore wydaje się przynosić owoce - w gruncie rzeczy jest absolutnie nieistotne - to po prostu nie warto nawet zaczynać. Para w gwizdek. Widzimy dziecię nieco zdemoralizowane - kopnijmy je w ..., bo jemu i tak nic już nie pomoże, nie warto tracic energii.
Nawet skrajny pesymista mialby trudności z przełknięciem losów latorosli rodu Lisieckich. Ich straszna rodzina i straszne dziecięce wybryki w gruncie rzeczy absolutnie niczego nie przesadzają. Mój przyjaciel, bawiący się w dzieciństwie z kolegami tak, ze jeden z przeciwników w walce padł, więc go schowano pod schodami, zeby rodzice za szybko trupa nie znaleźli(dla wrazliwych - trup ma się dobrze), jest obecnie szacownym profesorem z brzuszkiem, wasami i rozdętym ego. Przyjaciółka, córka niecnego alkoholika, sama niezbyt cnotliwa - znaną tlumaczką i wzorową matką dzieciom.

[szprota]

Sama postać Pyziaka została zaprzepaszczona. Gdyby ją poprowadzić w sposób
dojrzały, mogłoby się okazać, że Pyziak nie był kryminalistą i pijakiem, lecz -
tak jak tłumaczono Tygryskowi - młodym, nieodpowiedzialnym człowiekiem, którego
po prostu przytłoczyło małżeństwo i ojcostwo. Można go było napisać
niejednoznacznie, tak jak to uczyniono w Kwiecie Kalafiora; z jednej strony
Casanova Barów Mlecznych, z drugiej jednak inteligentny, bystry, atrakcyjny
mężczyzna. Można go było zrobić taką właśnie złożoną postacią.
Niestety, od Neobachoriady M.M. wyraźnie unika takich postaci, woli nakreślać
podział czarni - biali, zapominając, że osadzenie w realiach sprawia, iż jej
książek nie czyta się jednak jako baśni.

[kkokos]

Pierwsza wzmianka o spotkaniu trzeciego stopnia z
> Pyziakiem nie zachęcała. Pijak, awanturnik i do tego burak. Niemniej wciąż
> trzymała mnie nadzieja, że autorka trzyma coś w zanadrzu.

a to podziwiam za tę nadzieję - ja scenę na szosie uważam za jedną z najbardziej
żenujących w całej jeżycjadzie i już po niej nie miałam siły na jakąkolwiek
nadzieję, że autorka coś sensownego z pyziakiem zrobi.

[black-apple]

Widzisz, tym większe moje rozczarowanie, gdy skończyło się to na herbatce i
(za)krótkiej wzmiance Gabrysi. Zgadzam się, że to była mocno żenująca scena i
zupełnie niepotrzebna. Wstawiona chyba tylko z myślą o następującym procesie
borejkowienia Laury. Co, kontynuując myśl przewodnią wątku, uważam za
zmarnowanie potencjału postaci Tygryska. Jak się jeszcze dowiem, że ona już jest
mężatką z dzieckiem (a pewnie kolejnym rosnącym w brzuszku), co porzuciła swą
karierą sopranistki dla rodziny i gnieżdżącą się w dobudowanym pokoiku do
gumowego mieszkania na Roosevelta 5, to ze wściekłości powyrywam swe wszystkie
włosy (a że mam bujną czuprynę, to będzie mnie to kosztować sporo zachodu) i
wyślę je w prezencie pani Musierowicz.

[croyance]

Ja bym chciala, zeby Pyziak sie pojawil, bynajmniej nie skruszony, i zaskoczona Gabrysia poznalaby historie ich malzenstwa z jego perspektywy. Przezylaby wstrzas, a potem zrozumiala, ze ona tez ponosi odpowiedzialnosc za rozpad zwiazku. Gabrysia, mimo wszystko, jest uczciwa: wyobrazam ja sobie, jak mowi 'w taki sposob nigdy o tym nie myslalam'. Bardzo by to dobrze na wszystkich wplynelo.

[szprota]

Tu
jeszcze Kkokos fajnie napisała o zmarnowanym potencjale Elki (jednej z moich
ulubionych postaci). W sumie to nawet jestem zadowolona, że M.M. o niej
zapomniała, bo z zażywnego orzeszka pewnie stałaby się stetryczałą firaną, jak
większość bohaterek.

[black-apple]

Otóż to! Bardzo lubiłam Elkę i jej charakterek, na podobnej zasadzie uwielbiałam
Laurę (z wyjątkiem JT, Żaby i CP) i może dobrze się stało, że została
zapomniana. Nie zniosłabym jej jako łagodnej pani domu albo kolejnej nadziei
polskiej polonistyki.

[black-apple]

Gdyby tu była Łusia, pewnie krzyknęłaby "tautologia!". Niech będzie, że to przez
te słoneczko taki byk mi się machnął, no! :D

NaziŁusia says

[szprota]

black-apple napisała:

>Niech będzie, że to przez te słoneczko taki byk mi się machnął, no! :D

To słoneczko :)

[black-apple]

To ja ze wstydu schowam głowę w piasek :D Dzięki za poprawę!

[szprota]

black-apple napisała:

> Otóż to! Bardzo lubiłam Elkę i jej charakterek, na podobnej zasadzie
uwielbiałam Laurę (z wyjątkiem JT, Żaby i CP) i może dobrze się stało, że
została zapomniana. Nie zniosłabym jej jako łagodnej pani domu albo kolejnej
nadziei polskiej polonistyki.

Laura miała potencjał właśnie jako buntownicze, rogate enfant terrible Borejków.
Schyłek zaczął się w Imieninach czy w JT, gdy nagle okazało się, że samodzielne,
niezależne dziewczę lgnie do facetów i marzy o ołtarzu. A można było tę jej
niezależność wykorzystać, zrobić z niej wieczną samotnicę (wszak urodzona z niej
solistka) - byłoby to takie spójne z jej postacią! To nie, zborejkowiała nam i
stała się słodkim dziewczątkiem gruchającym do niemowlęcia.

(żeby chociaż gruchała do kociątka lub szczeniaka!)

[tygrys2112]

dla mnie jeszcze imieninowa była spójna - to jej uczucie do Wiktora nie było z cyklu - do ołtarza.
Wiktor był po prostu "kwintesencją seksapilu" i ją pociągał i po prostu chciała z nim być. Parcie na
ślub zaczęło się w Czarnej Polewce. I doprowadziło do zerwania z całkiem fajnym Luckiem.

[szprota]

tygrys2112 napisała:

> dla mnie jeszcze imieninowa była spójna - to jej uczucie do Wiktora nie było z
cyklu - do ołtarza.
> Wiktor był po prostu "kwintesencją seksapilu" i ją pociągał i po prostu
chciała z nim być. Parcie na ślub zaczęło się w Czarnej Polewce. I
doprowadziło do zerwania z całkiem fajnym Luckiem.

Masz rację, w JT dopiero Laura spotyka się przypadkiem z Luckiem. I tak, póki
sobie po prostu leciała na Lelujków, nie zgrzytało mi, zwłaszcza wobec Wiktora,
który był starszy, pasowało to do tej wyobcowanej panny. Ale ślub po maturze? Na
Jowisza, toż to żaden przejaw buntu, tylko zborejkowienie do sześcianu.

[nessie-jp]

> Ale ślub po maturze? Na
> Jowisza, toż to żaden przejaw buntu,
> tylko zborejkowienie do sześcianu.

A pamiętacie, jak Kłamczucha ściemnia Pawełkowi złośliwie, że ma fatyganta
("Miły, rudy") i w pewnym momencie, cały czas zgrywając niedouczoną, prymitywną
i naiwną Wyrobek, mówi "Zamierzamy się pobrać zaraz po maturze"

[anutek115]

szprota napisała:

Ale ślub po maturze? N
> a
> Jowisza, toż to żaden przejaw buntu, tylko zborejkowienie do sześcianu.

Ona nawet mówi coś, co mnie zawsze doprowadza do skrętu kiszek i spazmów,
wybaczcie, że nie podam dokładnego cytatu, ale na samą myśl, że miałabym go
szukać ręce mi się trzęsą, coś w stylu, że tylko ślub, bo po maturze będzie już
stara i nikt na nią nie spojrzy. No, ratujcie mnie ludzie!!!!! Już pomijam, że
tak może myśleć dwunastolatka, dla której po osiemnastce zaczyna się odchodzenie
w strefę cienia, ale osoba wychowana w "zbabiałej" rodzinie, której własna matka
wyszła za mąż drugi raz i urodziła dziecko po trzydziestce, jedna z ciotek
poślubiła swego neurochirurga w dwudziestej ósmej wiośnie, a druga w dwudziestej
siódmej zrywała zaręczyny! I która musiała po prostu wiedzieć, że po maturze to
się nic szczególnego nie dzieje, raczej dopiero wtedy się robi ciekawie. No,
wyjątkowo, excusez, kretyński tekst.

[black-apple]

Też to pamiętam. Gdyby to mówiła Pyza albo bardzo konserwatywna, bardzo
religijna dziewoja z typowo katolickiego domu, to może bym uwierzyła. Ale Laura?
Parodia, bo inaczej tego nie mogę nazwać.

[szprota]

anutek115 napisała:

> Ona nawet mówi coś, co mnie zawsze doprowadza do skrętu kiszek i spazmów, wybaczcie, że nie podam dokładnego cytatu, ale na samą myśl, że miałabym go szukać ręce mi się trzęsą, coś w stylu, że tylko ślub, bo po maturze będzie już stara i nikt na nią nie spojrzy.
>

Niestety, nie mam w aktualnie używanym komputerze e-bookowej wersji "Żaby" (miałam kiedyś na chomiku, ale przyszedł Zły Pan Mecenas i uciął proceder). Ale dość dobrze pamiętam ten fragment i pamiętam też swój opad witek jako reakcję.
OK, rozumiem, że Tygrys czuje się wyobcowany w Borejkowskim gnieździe i chce się wyrwać z domu, a przyszło jej wzrastać w takim środowisku, w którym wyprowadzka z domu rodzinnego jest usprawiedliwiona wyłącznie małżeństwem (a i to nie zawsze). Jestem w stanie sobie wyobrazić, że dla Borejków wynajęcie kawalerki przez studiującą pannę jest niepojętą fanaberią. Ba, rozumiem nawet to, że Tygrys szuka akceptacji, bo krucho ma z nią w domu.
Ale włożenie w jej mowę pozornie zależną tekstu o wieku to dla mnie wpadka. Jest to niespójne z postacią, niekonsekwentne wobec jej rysu psychologicznego, po prostu z czapy wzięte. Tak myśleć może NaziŁusia, nie osiemnastoletni Tygrys.

[tygrys2112]

Zgadzam się, to myślenie też mi nie pasuje do Tygrysa.

[szprota]

szprota napisała:

> Niestety, nie mam w aktualnie używanym komputerze e-bookowej wersji "Żaby" (miałam kiedyś na chomiku, ale przyszedł Zły Pan Mecenas i uciął proceder)

O, Filifionka posłużyła się tym cytatem w innym wątku:
Mija oto dziewiętnasty rok jej życia. Za dwa lata będzie już staruszką, tak mu powiedziała. Zaraz więc po maturze powinna wyjść za mąż, bo potem może być za późno.

[filifionka-listopadowa]

Na brudne i stare gacie z luźną gumką Ignacego!!! Cóżem ja uczynił?! Chciałam być mundra i fajna i oczytana, rzuciłam cytatem, ale na próżno bo do złego wątku. Ten cytat miał być właśnie tutaj, a nie w Irytacjach.

Ach! Idę w wstydzie piec dalej ciasteczka...
Miodowo cynamonowe, gdyby ktoś się zainteresował

[szprota]

filifionka-listopadowa napisała:

> Na brudne i stare gacie z luźną gumką Ignacego!!! Cóżem ja uczynił?! Chciałam być mundra i fajna i oczytana, rzuciłam cytatem, ale na próżno bo do złego wątku. Ten cytat miał być właśnie tutaj, a nie w Irytacjach.
>
> Ach! Idę w wstydzie piec dalej ciasteczka...
> Miodowo cynamonowe, gdyby ktoś się zainteresował

Ja się interesuję, gdyż mam powody. Albowiem ciasteczka są po to, bym się nimi interesowała.

Aha, tak mi trochę nie pasował ten cycat tam, ale ponieważ Filifionka jest oczytana i mundra, pomyślałam, że Ma w Tym Cel.

Swoją drogą mam teraz wizję starych gaci Ignacego i muszę ją jakoś odegnać, bo to tak nie można.

[kkokos]

szprota napisała:

> Albowiem ciasteczka są po to, bym się nimi
> interesowała.

naciskam "lubię to!" i się przyłanczam. o.

[nessie-jp]

Luźna gumka Ignacego mnie rozłożyła na łopatki. Podryguję słabiutko i rzężę ze śmiechu ostatnimi siłami.

[szprota]

nessie-jp napisała:

> Luźna gumka Ignacego mnie rozłożyła na łopatki. Podryguję słabiutko i rzężę ze
> śmiechu ostatnimi siłami.
>
Właśnie, nie dość, że brudne gacie, to jeszcze Ignacy z luźną gumką. Filfionka jest dziś Bronią Średniego R(a)żenia.

[ewaty]

Gumka musiała być luźna, inaczej skąd cztery dziewoje by się wzięły?:)

[the_dzidka]

Ja przepraszam, ale nie mogę się nie przyznać. Wyobraziłam sobie w tym momencie erekcję Ignacego. W otoczeniu rudych kędziorków.

[szprota]

the_dzidka napisała:

> Ja przepraszam, ale nie mogę się nie przyznać. Wyobraziłam sobie w tym momencie
> erekcję Ignacego. W otoczeniu rudych kędziorków.
>

Dzidu, Ty zwyrolu. Jeszcze mi się przyśni, a tfu!

[black-apple]

Chciałabym zobaczyć którąś z bohaterek dla odmiany gruchająca do kociątka lub
szczeniaka, ale w wyobraźni p. Musierowicz brakuje miejsca dla słodkich,
posiadających charakter zwierząt, które pełniłyby inną rolę niż dekoracji (jak
np. psy Pulpy). Pamiętam jej wpis na blogu i pamiętam dyskusję, jaka się
rozpętała na forum. Sama żałuję, bo kocham psy i koty, i na pewno ubarwiłyby
życie na borejkowskiej hacjendzie.

Natomiast wczesna Laura to dla mnie był materiał na niezależną, trochę zagubioną
i nadwrażliwą, ale posiadającą "jaja" dziewczynę, która wolałaby się realizować
w pasji czy zawodzie niż ganiać po ołtarzach. A faceci sami by do niej legli,
przecież miała urodę, wdzięk i umiała brylować w towarzystwie, o czym wspomniał
Filip.

[tygrys2112]

Właśnie, dla mnie jeszcze w TiR postać Pyziaka była ciekawie budowana. Te zdjęcia, które Laura
znajdywałau Almy. Żałowałam, że np. Laura spała, a nie słuchała z zamkniętymi oczyma i dowiedziała
się prawdy. Byłoby to ciekawsze. I wtedy nawet końcowa scena miałaby dla mnie większy sens -
Laura która stwierdza, że jej ojciec jest kryminalistą i wtedy jest jej przykro, że nie doceniła matki.
Ok, rozumiem, że to przepraszam było za to co naopowiadała Myszce. Ale mimo wszystko końcowa
scena była dla mnie mało wiarygodna.
Po co było potem robić z Pyziaka buraka, przecież można było sprawę rozwiązać w lepszy sposób?
No i ta rozmowa wyjaśniająca, szkoda, że ją w ogóle pominięto.

[ananke666]

Dwa pierwsze miejsca ex aequo - Pyziak i Lisieccy. Black-apple i Verdana
napisały co trzeba.

[soova]

W sumie nie wiem, czy poprowadzenie Pyziaka w taki sposób, jak zrobiła to
autorka, to zmarnowanie potencjału. Może i racja. Dla mnie uczynienie z niego
dyżurnego czarnego charakteru, podobnie jak z Mamerta zadufanego w sobie
ordynatora, a z Anieli wrednej egoistki, to pójście po linii najmniejszego
oporu, bo jest jakaś tam koncepcja wątku powieściowego: tu konfrontacja dzieci
opuszczonych przez matkę z niechcianą sublokatorką, a tu konflikt wrażliwego
syna z ojcem - filistrem, to nie przejmujemy się, że w poprzednich częściach
Aniela sama była wrażliwą nastolatką, a Mamert w sumie zdroworozsądkowym ojcem,
bach, robimy z nich tych złych, w końcu w wyobraźni wszystko jest możliwe.

[tygrys2112]

Mamerta też nie mogę przeboleć. Tosia i Mamert to było moje ulubione małżeństwo obok Żaczka i
mamy Żakowej z Jeżycjadowych rodziców. Dobrze, że chociaż Żaczka MM nie popsuła.
Zmarnowany potencjał Romy, skoro o Kowalikach mowa. Przecież ją można było wyprowadzić w
inny sposób. Skoro już uciekała, to niech wyjechałaby, poznała fajnych ludzi i poczuła się szczęśliwa,
a nie wychodziła za lekarza bez uczucia. Zresztą można ją było zostawić i wymyślić jakąś ciekawą
opowieść o niej. Ale na forum już też kilka z Was się zrzymało.

[black-apple]

Dla tych, którzy czytają książki psychologiczne o toksycznych rodzicach nie ma
ratunku!

[szprota]

tygrys2112 napisała:

> Zmarnowany potencjał Romy, skoro o Kowalikach mowa. Przecież ją można było
wyprowadzić w inny sposób. Skoro już uciekała, to niech wyjechałaby, poznała
fajnych ludzi i poczuła się szczęśliwa, a nie wychodziła za lekarza bez
uczucia. Zresztą można ją było zostawić i wymyślić jakąś ciekawą opowieść o
niej. Ale na forum już też kilka z Was się zżymało.

Roma! Romę też lubiłam. Też postać z gniewem, z jajem, z jakimś fajnym powerem.
Mogła spokojnie zaprowadzić jakąś knajpkę w południowej Francji (z menu
sylwestrowego pamiętam, że chyba nieźle gotowała?), a nie wydawać się za
jakiegoś lekarza. Z drugiej strony, o tym braku uczucia spekulował głównie
Baltona, więc...

Baltona jako syty dźwiedź to też zmarnowany potencjał. Już te wykryte ostatnio
skarpetki do klapek litościwie przemilczę..

[tygrys2112]

przepraszam za błąd ortograficzny (nie pierwszy zresztą).

[ananke666]

Po Pulpecji oczekiwałam książki właśnie o Romie, o jej szukaniu swojego miejsca
na świecie. Lubię Romę za niejednoznaczność, z wyjątkiem bzdetów o toksycznych
rodzicach ( MM chyba nie widziała na oczy tej książki. OK, jest to popularne
dziełko-poradnik, ale jednocześnie pełne historii ludzi skrzywdzonych - od
opowieści nieprzyjemnych, do tragicznych.) To był materiał na ciekawą postać,
nawet z tym narzeczonym wyjętym z kapelusza - do czego może posunąć się
dziewczyna, żeby stracić z oczu zawiedzioną miłość i zmienić środowisko. Acz to
chyba nie temat dla MM, więc skończyło się na odstających uszach na nk.

[ssssen]

> a nie wychodziła za lekarza bez uczucia.

I znów te forumowe spekulacje... Jedna strzeli takim pomysłem, druga podchwyci i bzdura staje się prawdą dla kolejnych użytkowniczek.

[szprota]

ssssen napisał:

> > a nie wychodziła za lekarza bez uczucia.
>
> I znów te forumowe spekulacje... Jedna strzeli takim pomysłem, druga podchwyci
> i bzdura staje się prawdą dla kolejnych użytkowniczek.
Chopie, aleś Ty marudny :P

[tygrys2112]

bzdury to pleciesz ty.
twoim zdaniem dziewczyna, która cierpi po jednej miłości (a że cierpi wiadomo w Pulpecji - po jej reakcjach wobec Pulpecji, po tym, że zrywają kontakt) i wskakuje błyskawicznie w nowy związek rzeczywiście kocha mężczyznę, z którym jest? muszę cię zmartwić, ale nie. bo żeby wyleczyć się z jednego uczucia trzeba czasu.

[croyance]

A mnie sie nie wydaje, ze ona az tak Baltone kochala, ze musiala sie leczyc. Leciala na niego, podkochiwala sie w nim mocno, ale to nie byl przeciez zwiazek, ktory sie rozpadl, tylko nieszczesliwe, mlodociane zakochanie. Moze jak poznala lekarza, to zdala sobie od razu sprawe z tego, ze zauroczenie Baltona nie bylo niczym szczegolnym, i zapomniala o nim natychmiast, w ramionach realnej relacji.

Osobiscie spedzilam kiedys trzy lata piszac wiersze i przezywajac dramatycznie nieszczesliwa milosc do swojego historyka, a niedawno nawet jego nazwiska sobie przypomniec nie moglam. No i zapomnialabym o nim w piec minut, gdyby zainteresowal sie mna ktos tak na zywo :-)

[tygrys2112]

nie tylko rozpad związku może być bolesny. wieloletnie nieodwzajemnione uczucie też może się skończyć traumą (bo takie przeżyłam, minął ponad rok, zanim się z niego otrząsnęłam, w międzyczasie miewałam przelotne uczucia, ale dopiero po roku byłam wolna od przeszłości, w tej chwili to już dla mnie przeszłość, ale pamiętam, jakie były fazy "żałoby") i dla mnie to jak MM opisuje Romę i jest po prostu właśnie obrazem takiego uczucia, a nie takiej sobie ot chwilowej zachcianki. to, że Roma nie utrzymuje kontaktów z Patrycją i Baltoną to też jest dla mnie obraz nieprzepracowania sprawy, przynajmniej w tej fazie Pulpecji- Noelki.

[tygrys2112]

Tfu co ja piszę, Pulpecji, przecież Noelka była wcześniej

[croyance]

Tygrysie, masz rację, ale nie zawsze tak musi być. Ja sobie założyłam, że akurat u Romy nie skończyło się to jakimś emocjonalnym urazem. Tak też mogło się zdarzyć. A to, że Roma nie utrzymuje kontaktów z Patrycją - czy z każdą koleżanką z liceum trzeba utrzymywać kontakt?

[tygrys2112]

no jeśli spojrzeć w taki sposób ok. mnie wkurza tylko podejście sssena - ot baby se naplotły, i teraz powtarzają - nie, to jest moje doświadczenie. Jeśli ktoś ma inne - rozumiem, że może odczytać historię Romy w inny sposób. Tylko szkoda, że historia Romy została tak ucięta, bo przecież można jej było poświęcić jedną część J, lub po prostu przybliżyć jako jedną z postaci, a przy okazji wprowadzić nowe. a tak - zostają rozważania czy była, czy nie była szczęśliwa. Dla mnie sam fakt wejścia jej w nowy związek nie oznacza, że była szczęśliwa - ludzie wchodzą w związki z różnych powodów - jedni, bo kogoś kochają i są kochani, inni bo są samotni, inni chcą coś leczyć co się nie zagoiło, jeszcze inni dla zabawy itp. Ale może faktycznie jest tak, że w zależności od doświadczeń nawet między linijkami książki dopowiadamy to, co nam się wydaje prawdziwe, choć wcale nie musi być zgodne z zamierzeniem autora.

[croyance]

Alez ja nie neguje Twojego doswiadczenia! Pewnie, ze tak moze byc. Ja bym jednak chciala wierzyc, ze w przypadku Romy tak nie bylo, i ze - jesli nie utrzymuje kontaktow z Pulpecja - to dlatego, ze ma nowe, fajne zycie i Pulpecja licealna 'przyjaciolka' jej po nic. Nie zakladajmy od razu najgorszego mozliwego scenariusza (ha, ironia losu, ze akurat ja to mowie :-D

[black-apple]

Aniele okrutnie zamordowano i tyle :) Podobnie z Idą, która robi za comic relief
przy pełnych obrotach, zahaczając o parodię (monologi w CR) i jakiś cholerny
komizm. Wszystkie cztery babki z charakterem (Aniela, Laura, Elka, Ida) zostały
spłycone i albo głęboko zakopane w ziemi, albo skarykaturalizowane.

[maryboo]

A dla mnie najbardziej zarżniętym wątkiem w całej Jeżycjadzie jest klan Borejków.
Bo tak - mamy rodzinę Żaczków w SK, Kowalików w "Kłamczusze", Bitnerów w BBB,
kilka różnych familii w OwR. Na każdą z nich poświęcona jest jedna książka, w
której poznajemy bohaterów, ich sposób myślenia, charaktery, relacje z
otoczeniem. W późniejszych tomach pojawiają się sporadycznie, a nawet, jeśli
stają się tematem przewodnim (vide Córka Robroja czy Dziecko piątku), to ma to
miejsce po wielu latach od pierwszego, oryginalnego "spotkania", w związku z
czym mieli czas się rozwinąc, dojrzec, zmienic.
Był to - moim zdaniem - świetny system. Niestety, MM stwierdziła, że musi z
niewiadomego powodu namaścic Borejków na Przewodnią Rodzinę Serii. I tak, miast
zostac z wrażeniem, powstałym w KK, ewentualnie IS czy Noelce - obserwujemy, jak
kochająca, acz nieco niezaradna familia zmienia się w jakiegoś psychologicznego
potworka, gnębiącego swych członków i płodzącego coraz to dziwniejsze wybryki
natury; od Ignasia geniusza począwszy, przez kibola Józinka i Grammar Nazi
Pałysównę, po mojego faworyta Kaziutka, który istnieje tylko po to, by ulewac. W
dodatku, ponieważ każdy kolejny tom jest pisany z perspektywy tych samych ludzi,
nie ma rady - bohaterowie nie mają szans zbytnio się zmienic w przeciągu kilku
lat. Mamy więc trzy rozwiązania:
a) amputujemy charakter postaci i dopisujemy nowe cechy, w zależności od tego,
czego akurat potrzeba dla fabuły książki (wszechstronna Natalia, święta Gabriela)
b) zmieniamy sympatyczną serię w literacki odpowiednik "Mody na sukces", ze
szczególnym naciskiem na zdrady i konflikty rodzinne (niechciane ciąże,
dziwaczny pęd do ślubu wszystkich żeńskich bohaterek, bezsensowny konflikt na
linii Gaba-Laura, który nie miałby miejsca, gdyby Gabrysia zachowywała się jak
dojrzały człowiek)
c) zmuszamy do mówienia coraz to młodszych bohaterów - 9-letniego Józefa, mającą
tyleż lat Łusię....(czekam z niecierpliwością na wspomnienia trzyletniego Kazia).

Naprawde, ciesze się, że powstaje McDusia. Może wreszcie Borejkowie bedą mogli
odsapnąc i pojawic się tylko jako drobny wątek poboczny....

[black-apple]

Mogę tylko przyklasnąć za wspaniałe podsumowanie, również i moich odczuć na
temat straszliwej rodzinki. Niestety, obawiam się, że w McDusi nadal będą
kontynuowane wątki borejkowskie, ze szczególnym naciskiem na rekonwalescencję
św. Gabrieli (i pielgrzymki do boleściwej, cierpiącej za grzechy narodu
borejkowskiej córy), związek naszpańsko-tygryskowy i oczywiście dalszy ciąg
Neobachoriady. Implikuje to nie tylko bliskie sąsiedztwo, ale też swoisty
parasol ochronny, który chciała nad głową McDusi trzymać Gaba, a w jej
zastępstwo zrobiła to już Ida.

A swoją droga, o stylu i tendencjach to już parę wątków było, w tym mój "a może
by tak", niestety ciemnymi siłami zamieniony na dyskusję polityczno-społeczną.

[jarotka.net]

Co do umiłowania przez MM rodziny Borejków i poświęcania jej kolejnych tomów, to przeczytałam
kiedyś wywiad z pisarką i ona tłumaczyła to tym, że jej czytelniczki w szczególności ukochały tę
rodzinkę i ona dostaje mnóstwo listów z prośbami o kontynuowanie dziejów Borejków:)

[maryboo]

jarotka.net napisała:

> Co do umiłowania przez MM rodziny Borejków i poświęcania jej kolejnych tomów, t
> o przeczytałam
> kiedyś wywiad z pisarką i ona tłumaczyła to tym, że jej czytelniczki w szczegól
> ności ukochały tę
> rodzinkę i ona dostaje mnóstwo listów z prośbami o kontynuowanie dziejów Borejk
> ów:)

Pytanie, czy te listy były wysyłane na etapie Noelki/Pulpecji, czy...No właśnie.
Jakoś trudno mi uwierzyc, by od czasu JT ktoś nadal usilnie dopominał się o
coraz bardziej pokręconą i toksyczną rodzinę B.

[black-apple]

I tutaj ośmielę się zadać często dręczące mnie pytanie: Czy pisarz pisze o
swoich myślach, o swoich poglądach, generalnie - o tym, co lubi - czy też ma
pisać pod publiczkę, dla fanów, przelewając na papier ich zachcianki i marzenia?

[soova]

Podobno jednak Sienkiewicz wbrew błaganiom czytelników uśmiercił Podbipiętę, ale
wiedziony tymże błaganiem nie uśmiercił pod Częstochową Kmicica. ;)

[nessie-jp]

black-apple napisała:

> I tutaj ośmielę się zadać często dręczące mnie pytanie: Czy pisarz pisze o
> swoich myślach, o swoich poglądach, generalnie - o tym, co lubi - czy też ma
> pisać pod publiczkę, dla fanów,

Ależ dla wydawców! Dla wydawców. Pisze to, co się sprzedaje... Sprzedają się
Borejki? To doimy Borejków do suchego. Sprzedają się telenowelowe konflikty
matka-córka, zaciążona-stypendysta, porzucona-porzucający? To piszemy o tych
banałach rodem z Esmeraldy w książkach pozornie przeznaczonych dla dzieci.

[kkokos]

> Ależ dla wydawców! Dla wydawców. Pisze to, co się sprzedaje... Sprzedają się
> Borejki? To doimy Borejków do suchego.

e tam, nowe rodzinki z borejkami w tle sprzedawałyby się równie dobrze. borejków
doimy, bo to łatwiejsze.
ale podejrzewam, że autorka śmiertelnie by się obraziła czytając to:

Sprzedają się telenowelowe konflikty
> matka-córka, zaciążona-stypendysta, porzucona-porzucający? To piszemy o tych
> banałach rodem z Esmeraldy w książkach pozornie przeznaczonych dla dzieci.
>

bo na pewno jest święcie przekonana, że jest oryginalna i że się nad każdym
tomem napracowała.

i ja się z tobą nie zgadzam, że to są telenowelowe konflikty :)
konflikt gaba-laura wcale nie jest sztuczny. jest oczywiście wyhodowany przez
gabę na własne życzenie, ale generalnie w życiu spotyka się mnóstwo
matek-manipulantek wmawiających w dziecko, że jest zue, bo podobne do ojca (sama
to przeżyłam). sęk w tym, że pani MM przedstawia tę matkę-manipulantkę jako tę
idealną, choć powinna potępić - ale to nie ma nic wspólnego z telenowelą :)
konflikt zaciążona-stypendysta też życiowy jest - choć w kwestii jego
rozwiązania mogę się z tą telenowelą zgodzić ostatecznie, z tym że w szanującej
się esmeraldzie on odjechałby na studia do europy przekonany, ze ona nosi cudze
dziecko :)
porzucający-porzucona - a to już kochana jest kwintesencja życia miłosnego :).
wszak do tej pory zarzucałyśmy pani MM, że wszystkie bohaterki wydaje za
licealne miłości, co zupełnie nie zgadza się z obserwacją realu, więc niech się
wreszcie trochę porzucają nawzajem, jak w życiu, niech leczą złamane serca i
zdobywają miłosne doświadczenia, tak być powinno. chyba że miałaś na myśli
którąś konkretną parę?

[nessie-jp]

> konflikt gaba-laura wcale nie jest sztuczny

Uściślę

I jeszcze dodam...

[nessie-jp]

(pardon że tak cykam postami, smażę placki ziemniaczane i mi się przypalają)

Otóż dodam, że telenowelowe ujęcie konfliktu polega na tym, że bohaterka
porzucona na początku serialu pozostaje w roli "nieszczęsnej porzuconej przez
podłego" przez kolejne 238 odcinków

... dalej

[nessie-jp]

Przypaliły się :(

Dalej: wydaje mi się, że autorka nie odczuwa potrzeby zapanowania nad bohaterami
swoich powieści. Kiedyś umiała ładnie prowadzić przemiany bohaterów przynajmniej
w obrębie jednego tomu. Kłamczucha dojrzewa, dorasta, wyrasta z cielęcego
zakochania i nabiera godności. Gaba dorasta do roli starszej siostry, przestaje
bardzo wrzeszczeć, próbuje odkryć w sobie kobiecość i stwierdza, że chociaż
romantyczne motyle i kolory ziemi ma w nosie, to jednak pewne aspekty bycia
dziewczyną nie są jej niemiłe. Pyziak zaczyna doceniać zalety kalafiorów. Ida
wyrasta z kompleksów, zaczyna zmieniać nie tylko siebie, ale i świat wokół.

Niestety od "BBB" zaczyna się upadek serii. Od tego tomu począwszy, wszystkie
postacie nagle się resetują do jakiejś linii wzorcowej i od tamtego momentu są
już takie same, tylko bardziej.

Aniela traci godność i życzliwość, której nauczyła się w Kłamczusze. Pyziak
okazuje się skrajnie Pyziaczy i stoczony na samo dno pokryte gęsto kwiatami
jabłoni. Cesia przewija niemowlęta, jakby nigdy nie zamykała się w wieży.
Lisieccy

[maryboo]

nessie-jp napisała:

>
> Niestety od "BBB" zaczyna się upadek serii. Od tego tomu począwszy, wszystkie
> postacie nagle się resetują do jakiejś linii wzorcowej i od tamtego momentu są
> już takie same, tylko bardziej.

> Nic się nie zmienia w Jeżycjadzie. Zapewne gdyby było nam dane poczytać o
> dalszych losach Elki, to co tom wywalałaby z domu jakąś biedną staruszkę.

To jest jedna linia działania. Druga brzmi następująco: bierzemy wszystkie
dotychczasowe cechy charakteru bohatera i robimy zwrot o 180 stopni.

I tak Gaba, która marudzącej Pulpie dawała w tyłek i potrafiła zwymyślać niemal
kompletnie obcego Ogorzałkę, zmienia się w anioła, który wszystkim zsyła tęcze
swego uśmiechu i opanowania, a najbardziej drastyczne akcje wychowawcze
ograniczają się u niej do chlipania w kącie.
Robrojek, który był duszą towarzystwa, optymistą i człowiekiem z wielkim
poczuciem humoru na wieki wieków przeistacza się w (ekskjuz le mła)
stetryczałego dziadka, mimo nie przekroczonych lat czterdziestu. Od czasów CR,
nawet po zażegnaniu kryzysu i całkiem niezłych perspektyw na przyszłość z jego
ust nie pada ani jedna zabawna wypowiedź - zapewne ze strachu, żeby mu się
cierpiętnicza aureola od śmiechu nie przekrzywiła...
Dmuchawiec, beznadziejny pedagog i zapominalski nauczyciel pod koniec serii
ewoluuje do postaci santo subito, i to jeszcze za życia.
O Pyziaku, Postrachu Jeżyc nawet nie zamierzam pisać.

Itd, itp. MM zdaje się znać tylko dwie drogi rozwoju postaci - cofamy się do
punktu wyjścia albo kreujemy zupełnie nowego bohatera w tym samym opakowaniu.

[croyance]

... w Gandalfa! Dobre! :-DDDD

[kkokos]

> Otóż dodam, że telenowelowe ujęcie konfliktu polega na tym, że bohaterka
> porzucona na początku serialu pozostaje w roli "nieszczęsnej porzuconej przez
> podłego" przez kolejne 238 odcinków

[kkokos]

Ta dobra jest zawsze dobra i bez skazy, ta zła jest zawsze okropna
> i
> okrutna, chociaż z czasem może zroumieć bezmiar swego zła i poczuć się dodatkow
> o
> strasznie nieszczęśliwa.

i pójdzie się utopić albo trafi do psychiatryka. tak, w telenoweli to musi być
grubą kreską i jednoznaczne

> święta mamusia, która wszystko robi dobrze i
> szatańska córeczka, która wszystko robi źle. Takie rzeczy to tylko w... telenow
> eli.

z tego punktu widzenia masz rację

> To samo w przypadku porzucających i porzucanych

[nessie-jp]

Co do telenoweli

[kkokos]

> Co do telenoweli

[anutek115]

nessie-jp napisała:
To w CR Aniela jest przedstawiona jako
> niewrażliwa i nieczuła idiotka, szczebiocząca nad odzianym w gazetową czapeczkę
> Robrojkiem, że może by ich odwiedził

[kkokos]

gwarantuję, że dobrze pamięt
> amm, że ona go do siebie zaprosiła nie tylko z wizytą, ale mieszkanie zapropono
> wała). Ach, gdyby Gabunia coś podobnego wyartykułowała! Byłby temat do wspomine
> k na piętnascie następnych tomów, zachwyt nad wielkim sercem, taktem itepe, ite
> de! A tutaj Robcio faktycznie myśli sobie, że nie ma ochoty odwiedzać pani Ż
> eromskiej na jej poddaszu.
>
> Nie wiem jak komu, ale mnie nie Aniela się tu wydaje antypatyczną, dość wredną
> i niewdzięczną jednostką.

dobrze pamiętasz. nie wklejam tej sceny, bo jak na forum to długa.
ale tam chodzi o uczucie, o to, że aniela powiedziała to nieuważnie, swoimi dziećmi się pochwaliła, o dzieci roberta zapytała z rozpędu, ale już odpowiedzi nie słuchała, a potem bardzo, ale to bardzo dużo mówiła o sobie, nie zwracając uwagi na to, czy temat słuchacza fascynuje czy nie, a potem jeszcze miała czelność powiedzieć robrojkowi, że jest jej potrzebny. że zawsze był. dlatego przywitała go tak czule - ale nie zauważyła, że robroj w depresji.
zaproszenie od gaby zapewne wypłynęłoby z głębi jej trzewi i jeszcze bardziej przepastnej potrzeby pomocy, a nie byłoby rzucone ot tak sobie bezmyślnie.
anielce autorka włożyła to zaproszenie w usta, by jeszcze bardziej podkreślić jej pustotę, narwaność (narwaństwo?) i doskonałą impregnację na świat poza nią.

[filifionka-listopadowa]

A ja jednak wrzucę, trochę też na wypadek gdyby ktoś miał ochotę zgłosić votum separatum, bo ja trochę mniej negatywnie ten fragment, ale nie mam czasu na głębszą analizę.
Wydaje mi się to zdanie z tym, że nie ma zamiaru odwiedzić Pani Żeromskiej miało raczej sugerować, że nie jest ona już w jego życiu tak ważna, jak była kiedyś. Jest już Panią Żeromską, w gruncie rzeczy obcą osobą, bo oddalili się przez te lata, a nie Aniellą za którą tęsknił i do której go ciągnęło. Często osoby nieszczęśliwe zakochane (tak było np. w moim przypadku) łapią się każdego pretekstu by być blisko obiektu uczuć, nawet jeśli wiedzą, że sytuacja jest beznadziejna. A tu Dzieciorobrojek implikuje (może ku swojemu zdziwieniu), że nie ma już tej pokusy, nie chce "łapać okazji". I śmieje się z ulgą bo to już koniec.

Obejrzał się. Po drugiej stronie ulicy stała wysmukła kobieta w bieli, w towarzystwie dwóch identycznych chłopczyków.
I była to Aniela.
Szła ku niemu przez wąską jezdnię, śmiejąc się z daleka i wymachując pęczkiem marchwi. Dzieci podążały za nią bez zastanowienia, miały czarne włosy, jak ona, i patrzały takimi samymi czarnymi, świdrującymi oczami.
- Nie wierzę! Robciu! To naprawdę ty! - zawołała Aniela, zatrzymując się przed nim i kładąc mu ręce na ramionach. Nać marchewki załaskotała go w ucho i Robertowi zachciało się śmiać. Aniela wcale się nie zmieniła! - jeśli nie liczyć makijażu. Kiedyś nie malowała powiek na brązowo, a ust - na czerwono. Poza tym wszystko było jak zawsze: charakterystyczny nos, hiszpańskie oczy, olśniewające zęby, brwi jak aksamitne tasiemki - zabawne i zaskakujące było to, że nic a nic go nie obchodziła!
Uprzytomnił sobie, że stoi wciąż z tymi wiadrami gruzu i bolą go ramiona. Postawił ciężar na chodniku i otrzepał ręce.
- Anielka! - powiedział. - Co za spotkanie. Nic się nie zmieniła. Uśmiechnął się do niej, czując jak z wąsów osypuje mu się cementowy pył. Tak, naprawdę miło było na nią spojrzeć. Była elegancka pewna siebie i ładna. I miała śliczny kapelusik. Tak się bał, że kiedyś ją spotka. A teraz - nic.
Nic nie bolało.
- Co tu robisz? Kiedy przyjechałeś? Gdzie byłeś? - zasypywała go pytaniami Aniela. Nagle pochyliła się ku niemu (zawsze była wyższa o głowę, a teraz doszły jeszcze wysokie obcasy) i ucałowała serdecznie w oba policzki. Potem mocno go poklepała po ramionach i odsunęła się, żeby go sobie obejrzeć. - Wcale się nie zmieniłeś - stwierdziła z radosnym zdziwieniem. - Trochę posiwiałeś. Ale to ty! Robcio! Boże kochany, jak to dobrze cię widzieć! Tyle lat - ile właściwie?
- Dokładnie szesnaście - powiedział Robert, wciąż się uśmiechając. Ciekawe, że nic nie czuł nadal - żadnego wzruszenia, przede wszystkim. - Miło, że mnie poznałaś - powiedział.
- Phi! Miałabym nie poznać najlepszego kumpla?
- Tak, to byłoby dziwne - przyznał.
- Co ty tu robisz, z tymi wiadrami? Mieszkasz tu? - obrzuciła wzrokiem krzywy dom z pruskiego muru.
- Nie, remontuję komuś kuchnię.
- No, tak. Jak zwykle. Robert, gdzieś ty się podziewał? Wszyscy mówili, że nie ma cię w kraju.
- Mieszkałem przez ten czas w Łodzi - wyjaśnił. - Teraz wróciłem. Nie wiem, czy na długo.
- Ożeniłeś się? Popatrz, to są moje bliźniaki, Piotruś i Pawełek. Nawet nie próbuj zapamiętać, który jest który, bo ja sama nie wiem. A ty? Masz dzieci?
- Córkę - krótko odpowiedział Robert, czując na samą myśl o Belli przypływ dumy i radości.
- Aha - powiedziała nieuważnie Aniela. - Robciu, a gdzie mieszkasz?
- Na razie nic stałego - odparł. - Szukam mieszkania.
- Ale gdzie ja ciebie mogę znaleźć? Ja chcę z tobą pogadać, wypić herbatę! Masz, tu jest moja wizytówka, musisz wpaść do nas na Mickiewicza. Wykupiliśmy całe poddasze, mamy teraz piękne duże mieszkanie. Możesz u nas zamieszkać, jeśli chcesz.
- Z córką.
- Dziękuję, ale - nie - zaśmiał się Robert. - Moja córka już mieszka u Borejków, do czasu, kiedy ja coś znajdę. To był pomysł Gabrysi i Natalii. - Schował wizytówkę, chociaż wcale nie mial zamiaru odwiedzać pani Żeromskiej na jej poddaszu. W dalszym ciągu nic go nie bolało i nie mógł się temu nadziwić. Zupełnie, jakby go ktoś odczarował. - Natalia bardzo wyrosła i wypiękniała - powiedział, nie wiadomo dlaczego.
- I u nich można cię spotkać? Często tam bywasz? – dopytywała się Aniela. - Ja muszę cię zobaczyć, jesteś mi potrzebny. Zawsze mi byłeś potrzebny, pamiętasz?
- Tak - odparł Robert. - Pamiętam.
- Przyjdę do Borejków. Pogadamy, co? Opowiem ci wszystko, opowiem ci całe szesnaście lat. Jestem teraz aktorką.
- Wszystko wiem. Nawet widziałem cię na Malcie.
- Widziałeś? - rozpromieniła się Aniela. - Niezła rólka, co? Szkoda, że teraz przerwa urlopowa, zabrałabym cię na spektakl. W tym sezonie grałam jeszcze Maszę w "Trzech siostrach" i Kasię w "Poskromieniu złośnicy". No, nic, wszystko obejrzysz, wszystko ci opowiem. Oj, jak to dobrze, żeśmy nie wyjechali nad morze - Już - już chcieliśmy, ale pogoda tak się popsuła, że Bernard (to mój mąż) się rozmyślił. I całe szczęście - tam teraz wszyscy marzną, a ja tu właśnie, niespodziewanie, dostałam propozycję z radia:
wielkie słuchowisko w odcinkach, gram jedną z głównych ról, ach, wszystko ci opowiem. Teraz widzę, jak mi ciebie brakowało, tobie zawsze tak wspaniale się opowiada. A wiesz dlaczego? Bo ty umiesz słuchać. Byłam na festiwalu w Awinionie, wiesz? Nasz teatr dostał tam wyróżnienie. Dzieci, przestańcie podskakiwać! - zwróciła się Aniela do bliźniaków, którzy obiegali ją, odkąd trwała rozmowa, usiłując klepnąć jeden drugiego. - W tej chwili się uspokójcie, przeszkadzacie nam. - Ale oni zignorowali jej polecenie i biegali nadal, więc złapała każdego z synów za rękę, przytrzymała i oświadczyła: - Muszę iść. Robert, pamiętaj - u Borejków! Wpadnę bez tych drapichrustów. Pogadamy sobie.
- Z przyjemnością - powiedział Robert.
Ucałowała go w policzek i odeszła w słoneczną dal ulicy.
Robert pokręcił głową i zaśmiał się krótko, a pył cementowy posypał się także i z czapeczki. Potrząsnął głową mocniej, żeby już osypało się wszystko.
Koniec sceny

[nessie-jp]

Kiedyś nie malowała powiek na brązowo, a ust - na czerwono.

Och, no coś podobnego, cóż za dogłębny esteta kolorystyczny z tego Robrojka! Doprawdy nie dziwię się, że nie chce mieć nic wspólnego z kobietą, która maluje powieki na brązowo, a usta na czerwono. To wiadomy znak pustoty i zbabsztylenia. Robrojka godna byłaby tylko kobieta malująca powieki na czerwono, a usta na brązowo!

[szprota]

nessie-jp napisała:

> Kiedyś nie malowała powiek na brązowo, a ust - na czerwono.
>
> Och, no coś podobnego, cóż za dogłębny esteta kolorystyczny z tego Robrojka! Doprawdy nie dziwię się, że nie chce mieć nic wspólnego z kobietą, która maluje powieki na brązowo, a usta na czerwono. To wiadomy znak pustoty i zbabsztylenia.
> Robrojka godna byłaby tylko kobieta malująca powieki na czerwono, a usta na brązowo!
>
NIE CHCĘ WIEDZIEĆ, czym.
Właśnie, bo ja nie bardzo rozumiem, o co chodzi z tym brązem i czerwienią? Że nie pasują do siebie czy że było widać mocny makijaż?
(BTW "Dzieciorobrojek" - bardzo śliczne!)

[filifionka-listopadowa]

A to Szefowa nasza boska uknuła(jest w Forumnych Cycuszkach), borze liściasty błogosław jej kotom miękkim futerkiem, wygodną poduszką i pełną miseczką co rano.

[the_dzidka]

Dziękuję, dziękuję *kłania się, rozrzucając w tłum podpisane fotosy*

[szprota]

the_dzidka napisała:

> Dziękuję, dziękuję *kłania się, rozrzucając w tłum podpisane fotosy*
>

Obywatelu, proszę się rozjeść! - rzekła Szpro łasując drożdżówki.

[the_dzidka]

> Obywatelu, proszę się rozjeść!

*rozjeżdża się*

Pozdrowienia z Białegostoku!

[verdana]

Bo kobieta, ktora się maluje to zaiste Nierzadnica Babilońska. Robrojkowi żal tej uroczej naturalnsci, ktora cechuje kobiety Dobre i Szlachetne, ktore nie malują się ani w mlodosci, ani w latach dojrzalych, wiedzac, że makijaż to zuo.
Gabrysia jest tego przykladem - porzadna kobieta sie nie maluje, ew. tak dyskretnie, aby nikt tego nie zauwazył.

[paszczakowna1]

> Bo kobieta, ktora się maluje to zaiste Nierzadnica Babilońska. Robrojkowi żal t
> ej uroczej naturalnsci, ktora cechuje kobiety Dobre i Szlachetne, ktore nie mal
> ują się ani w mlodosci, ani w latach dojrzalych, wiedzac, że makijaż to zuo.
> Gabrysia jest tego przykladem - porzadna kobieta sie nie maluje, ew. tak dyskre
> tnie, aby nikt tego nie zauwazył.

Coś w tym może i jest, ale kiedy ten trynd zaistniał? Cesia maluje się, i jest to jak najbardziej przedstawione pozytywnie (szlachetny dar Julii w postaci tuszu do rzęs), Aniela jakoś sobie nie przypominam (poza charakteryzacją do roli Franciszki Wyrobek), ale chyba też, Ida (lat 14) pacykuje się "zielonym mazidłem" i nikogo to nie bulwersuje, nawet Gaba czyni w tym kierunku jakieś kroki (choć w końcu natura zwycięża), później jakoś słabo, ale chyba Natalia też używa szminki z racji poznania żeglarza. Post-N&N faktycznie chyba nic.

[mankencja]

Laura w "Tygrysie i Róży" albo w "Imieninach" maluje rzęsy. Nie pamiętam dokładnie, ale chyba jest to przedstawione jako objaw próżności i upodobania do zbyt długiego zajmowania łazienki.

[szprota]

mankencja napisała:

> Laura w "Tygrysie i Róży" albo w "Imieninach" maluje rzęsy. Nie pamiętam dokładnie, ale chyba jest to przedstawione jako objaw próżności i upodobania do zbyt długiego zajmowania łazienki.
>

Miałam wrażenie, że było to postrzegane przez domowników (i narratorkę) negatywnie raczej ze względu na wiek Tygryska - miała wówczas czternaście lat.

[mankencja]

> Miałam wrażenie, że było to postrzegane przez domowników (i narratorkę) negatyw
> nie raczej ze względu na wiek Tygryska - miała wówczas czternaście lat.

Możliwe. Niemniej, jeśli już ktoś musi się zachowywać niestosownie do wieku, powinien sobie wybrać inne miejsce, niż łazienka o poranku :)

[nessie-jp]

> miał
> o raczej sugerować, że nie jest ona już w
> jego życiu tak ważna, jak była kiedyś
> . Jest już Panią Żeromską, w gruncie rzeczy obcą osobą

Zapewne tak MIAŁO być, ale autorce wyszło jak zwykle

[croyance]

Tam bylo 'patrzala'? Nie powinno byc 'patrzyla'? Nie wiem, wie ktos, jaka jest poprawna forma?

IMHO nieprzyjemna scena. Aniella jest otwarta, wesola, autentycznie sie cieszy - troche moze nieuwazna jest, ale to cala ona - i przyjmuje Roberta z otwartymi ramionami. A Robert sie zachowuje IMHO jak burak. No dobra, odkochal sie, ale moglby dac sobie na luz z tym ałtoreczkowym zachowaniem i ripostami w stylu 'tak, to byłoby dziwnie' (powiedział ironicznie rusowlosy).

[alitzja]

croyance napisała:

> Tam bylo 'patrzala'? Nie powinno byc 'patrzyla'? Nie wiem, wie ktos, jaka jest
> poprawna forma?
Obie dobre:
poradnia.pwn.pl/lista.php?szukaj=patrza%B3&kat=18

[szprota]

alitzja napisała:

> croyance napisała:
>
> > Tam bylo 'patrzala'? Nie powinno byc 'patrzyla'? Nie wiem, wie ktos, jaka
> jest poprawna forma?
> Obie dobre:
> poradnia.pwn.pl/lista.php?szukaj=patrza%B3&kat=18

Poza tym to regionalizm, już w 6k było, że "patrzała".

[nessie-jp]

> A Robert sie zachowuje IMHO jak burak.
> No dobra, odkochal sie,

W dodatku, co mnie uderzyło, to odkochał się, przyjrzawszy się z bliska dawnej ukochanej. I stwierdziwszy, że no przyjemnie spojrzeć, ale nic specjalnego

[croyance]

Rozmawialam w tym watku z Tygrysem o Romie I jakkolwiek zgadzam sie, ze uczuciowe sprawy roznie sie ukladaja I mlodocianych milosci nie mozna lekcewazyc jako z zalozenia nieistotnych, tak denerwuje mnie, ze u MM wszystkie, WSZYSTKIE licealne zakochania klada sie ciemnym cieniem na calym pozniejszym zyciu bohatera.

W rzeczywistosci spotkanie Roberta I Anielli wygladaloby raczej tak:
- Robciu, stary koniu, to naprawde ty?
- Aniella! Co za spotkanie! Nic sie nie zmienilas! To Twoje chlopaki? Alez podobne!
- No, bo kope lat sie nie widzielismy. Ostatni raz chyba zaraz po maturze. Poligrafia, eh?
- O, nasze slynne liceum. To byly czasy! Alez sie wtedy w robie
kochalem! Chlopaki, wasza mama byla najpopularniejsza dziewczyna w szkole. Aniella, ty wiesz, ze ja do tej pory nie moge patrzec na paczki?
(oboje wybuchaja smiechem)

[marslo55]

croyance napisała:
"I jakkolwiek zgadzam sie, ze uczuciowe sprawy roznie sie ukladaja I mlodocianych milosci nie mozna lekcewazyc jako z zalozenia nieistotnych, tak denerwuje mnie, ze u MM wszystkie, WSZYSTKIE licealne zakochania klada sie ciemnym cieniem na calym pozniejszym zyciu bohatera."
Chwalebnym wyjątkiem jest Ida, która za to kładzie się cieniem na Sławku Lewandowskim..

[kkokos]

> - O, nasze slynne liceum. To byly czasy! Alez sie wtedy w robie
> kochalem! Chlopaki, wasza mama byla najpopularniejsza dziewczyna w szkole. Ani
> ella, ty wiesz, ze ja do tej pory nie moge patrzec na paczki?
> (oboje wybuchaja smiechem)

a przypomnijcie mi, bo mnie zaćmiło, czy robrojek spotkał się z panem żeromskim, czy niechęć do poddasza objęła także jego?

[ananke666]

Spotkał się, dowcipasy o lustrach i magnetofonach opowiadali.

[kkokos]

> W dodatku, co mnie uderzyło, to odkochał się, przyjrzawszy się z bliska
> dawnej ukochanej. I stwierdziwszy, że no przyjemnie spojrzeć, ale nic specjalne
> go

[tygrys2112]

ja też to uważam za dużą nadinterpretację. Robrojek stwierdza, że Aniela nic się nie zmieniła, tylko tyle, że się maluje, ale nawet w tym nie widzę zgryźliwości. Po prostu stwierdza, że się odkochał. Chociaż scena Croyance dużo bardziej mi się podobała.

[szprota]

tygrys2112 napisała:

> ja też to uważam za dużą nadinterpretację. Robrojek stwierdza, że Aniela nic się nie zmieniła, tylko tyle, że się maluje, ale nawet w tym nie widzę zgryźliwości. Po prostu stwierdza, że się odkochał. Chociaż scena Croyance dużo bardziej mi się podobała.

Zwracam uwagę, że stwierdza to, zanim jeszcze zaczynają rozmawiać. Zrozumiałabym tę refleksję, że już go ona nic a nic nie obchodzi w trakcie rozmowy, gdy Aniella tak wyraźnie podkreśla, że brakuje jej u boku wiernego rycerza, jakim Robrojek był w dawnych czasach. Cała rozmowa uwidacznia Anieliny egocentryzm i jakby poczucie wyższości ("Ja muszę cię zobaczyć, jesteś mi potrzebny. Zawsze mi byłeś potrzebny, pamiętasz?", "- Remontuję komuś kuchnię. - No, tak. Jak zwykle."). Zatem, gdyby po tej rozmowie Robcio skonstatował z niesmakiem, że tak, Anielka się nie zmieniła, jest jak zawsze uroczą egoistką, w związku z powyższym on się odkochał - byłoby to dla mnie logiczne. Tymczasem odkochanie nastąpiło właściwie w momencie, gdy ją ujrzał.

[nessie-jp]

Tygrys2112 napisała:

> ja też to uważam za dużą nadinterpretację

Być może

[croyance]

Ta scena jest faktycznie nieprzyjemna. Aniela normalnie serce na dloni do Robcia wyciaga, widac, ze autentycznie i prawdziwie sie cieszy, zaprasza go do siebie - a w sumie, kim on dla niej jest, dawnym kolega z liceum jeno. W tej scenie Aniela pokazuje IMO wielkie serce i otwartosc, a Robert wypada jak, przepraszam za okreslenie, stary nadety pierdziel. No i nie wierze, ze Aniela mowi 'potrzebuje cie, zawsze cie potrzebowalam' - z doopy ten tekst i ma chyba tylko pokazac, ze zawsze wykorzystywala biednego Robrojka.

Robert ma pretensje, ze Aniela o corke malo pyta (tam wywnioskowalam z tekstu), ale czy on jej dziecmi zainteresowal? Odezwal sie do nich milo, chociazby jakies 'czesc chlopaki'? Jak on sie w ogole zachowuje? Uuuu, alez mnie ta scena denerwuje.

[maryboo]

A mnie w tej scenie zawsze uderza jedna rzecz, podobnie jak w "Noelce" - Aniela za każdym razem, gdy przedstawia swoje dzieci, informuje (bezpośrednio lub nie), że nie odróżnia Piotra od Pawła. I w ogóle jej to nie przeszkadza!
Matką nie jestem, bliźniąt tym bardziej, więc niech mi ktoś powie - to w ogóle możliwe, żeby mama nie poznawała swoich dzieci, czy kolejna próba MM mająca na celu pokazać, jak to mało rodzinna i empatyczna jest Kłamczucha? Pytam, bo ten motyw Macierzy Niezorientowanej zawsze mi się wydawał jakiś strasznie sztuczny - w mojej własnej klasie w podstawówce miałam dwóch autentycznie identycznych braci i nikt z braci koleżeńskiej nie miał problemu z ich zidentyfikowaniem, o matce nie mówiąc...

[turzyca]

Ja tam zakladam, ze to tylko taki zart, majacy na celu zdjecie oniesmielenia z (nowo poznanego) znajomego, ktory na pewno pare razy sie rabnie, wiec zawczasu jest uspokajany normalnoscia tego zjawiska. Chyba w "Noelce" byla taka scena, z ktorej dla mnie wynikalo, ze Aniela chlopakow rozpoznaje, ale udaje, ze jest zupelnie zagubiona.

[maryboo]

turzyca napisała:

> Ja tam zakladam, ze to tylko taki zart, majacy na celu zdjecie oniesmielenia z
> (nowo poznanego) znajomego, ktory na pewno pare razy sie rabnie, wiec zawczasu
> jest uspokajany normalnoscia tego zjawiska. Chyba w "Noelce" byla taka scena, z
> ktorej dla mnie wynikalo, ze Aniela chlopakow rozpoznaje, ale udaje, ze jest z
> upelnie zagubiona.

No ale właśnie nie. W "Noelce" Piotruś, siedzący na dywaniku, zostaje przez matkę stanowczo przechrzczony na Pawła, który w tym czasie znajduje się za szafą i Aniela nie zachowuje się bynajmniej, jakby grała. Pewnie się niepotrzebnie czepiam, bo to mógłby być oczywiście inside joke Żeromskich, tylko coś mi się widzi, że dla MM to jest kolejna próba ukazania, jaką daleką od perfekcji mamą jest Kłamczucha - zwłaszcza w porównaniu do Robroja, który to, nieprawda, talerze dokładnie Arabelli zmywa, żeby się dziecko nie nabawiło uczulenia od chemikaliów.

[grimma]

a mi sie wydaje ze Rob tak reaguje bo nagle sobie uswiadamia ze Aniela nigdy nie zdawala sobie sprawy z glebi jego uczucia i ze to ze troaktuje go jak kolege/przyjaciela jest dla niego bolesne, bo on by chcial ją do ołtarza poprowadzic

[tygrys2112]

w tej scenie nie ma bólu Robrojka jest tylko pokazane, że ona jest mu już obojętna.