KLUB POLONIJNEJ SZUFLANDII

[aniouek1]

W gronie Listopisów, są Szufludkowie, którzy z różnych powodów, mieszkają
poza swoim ojczystym krajem.

Jedni są z tego powodu zadowoleni bardziej, Ktoś mniej, a jeszcze Komuś
innemu tęsknota do rodzinnych stron boleśnie doskwiera.

Może zechcecie opowiedzieć o swoich emigracyjnych losach, doświadczeniach,
słowami Tym co TU, przybliżyć Wasze emigracyjne doświadczenia, czy wrażenia
ze spotkań z kulturami odmiennymi od rodzimej.

"Co kraj to obyczaj"... opowiedzcie o obyczajach krajów, w których obecnie
żyjecie, i jak żyjecie opowiedzcie,Kto zechce, a z całą pewnością Ktoś
z zainteresowaniem chętnie to przeczyta.

A może pomożecie Komuś własne wybrać miejsce na mapie świata?
A może to decyzja z kategorii DECYZJI ŻYCIOWYCH?

Wszystkich serduszkowo pozdrawiam

[ellenai]

anioouek1,przede wszystkim pragne podzekowac za zaproszenie mnie tutaj.Forum
jest wasze jest wyjatkowe i piekne.Czuje sie zaszczycona tym ,ze moge tu
przebywac z wami))))))
Rozne sa powody emigracji, smutne,wesole,piekne,brzydkie ale emigracja jest
wartosciowa rzecza ktora pozwala nauczyc sie wiele o sobie i innych.W pewnym
momencie zycia podjelam taka decyzje i nie zaluje.Mimo to jednak jest
trudno,ale to nauczylo mnie to docenic co mialam, to co bylo.Jezeli do czegos
tesknie to tylko do tego czego juz nie ma,- do przeszlosci))))))))ciekawa
jestem jak inni"emigracyjni" patrza na swoje zycie)))))pozdrawiam)))

[tradycja1]

Ja jestem do tego stopnia rozdarta od lat, ze do dzis nie wiem gdzie jest moje
miejsce.Jak jestem jakis czas w USA to ciagnie mnie niemilosiernie do Polski,
jak do niej przylatuje to poczatkowe jest jakos dziwne, potem sie oswajam i
jest normalnie swojsko i u siebie, potem jednak dopada mnie jakas nicosc i
uciekam do USA.Tam wszystko wydaje sie niby prostsze, minie kilka miesiecy i
zaczne sie dusic wtedy znowu lece do kraju nad Wisla.
I byc tu madrym?

[kendo]

Witajcie Dziewczatka

Tradycje,juz poznalam

Ellenai ,Cie witam cieplutko ciesze sie ze bedziesz chciala byc z nami

No ja wypadlam z kraju, raczej z nieplanowanego wyjazdu.
Ciekawie bylo wyjechac na urlop
do obcego kraju .
teraz teskno ,jak Tradycji
za wszystkim ,,,,to nie zycie uslane rozami,
zyc i jesc trzeba....
zyje juz wiecej za granica niz w kraju.

[ellenai]

kendo witam ciebie))) tradycje tez znam z innych forow))kochana
witaj))))))obie emigrantki jestesmy)))eh zycie)) nie zaluje go ,jest
piekne, ale w kraju nie bylam od ponad trzech lat......jak bedzie jak pojade w
odwiedziny to sobie nie wyobrazam,bedzie to szok!!!)))))

[kendo]

Ellenai
ja bywam w kraju 2-3 razy do roku,
za kazdym raze widze jakies zmiany,
czasami cos przeocze,ale cos tam zauwaze,
przewaznie w ludzkim zachowaniu,
w sklepach-zaopatrzenie,
ludziska sie buduja,
no jest inaczej niz to co pamietam,
jak opuscilam Polske

Ellenai a mozna wiedziec w jakim kraju mieszkasz????(jak to nie tajemnica)
ja w Szwecj,jak sie jeszcze nie zdazylas doczytac tu w tematach,
a w kraju mieszkalam na Dolnym Slasku

[tradycja1]

Za kazdym razem jak planuje wyjazd do Polski to sobie obiecuje co ja zrobie,w
jakie miejsca pojde....a jak juz jestem i mam to wszystko na wyciagniecie
reki, to podchodzac do okna, mysle: eh jutro..albo pojutrze tam pojde...nie
zawsze udaje mi sie dotrzymac sobie samej obietnicy.A potem wracam jakas
niespelniona i mysle czy jade do domu czy dom zostawiam za soba....

[kendo]

Tradycjo
ja tak niemam,wszedzie bym poszla a czasami niemam z kim
bo jezdze sama,
a nie zawsze samej jest dobrze gdzies isc
teraz na Wszystkich Swietych bylo lepiej
bo latem zmowilam sie ze znajomymi i bylo przyjemnie.

stuku-puku wpuście mnie do Klubu :)

[aniouek1]

i jak Was nie kochać sercem całym, duszą całą?

Dziewczyny jesteście po prostu wspaniałe! Bardzo się cieszę, że..KLUB jest WASZ!

A może jakieś dyżurki sobie ustalicie?
Gdzieś jest dzionek, słońce świeci, a gdzieś księżyc snów pilnuje, wiec...

Życzę KLUBOWI żywotności i wielu, wielu miłych gości )))))

[kendo]

Ciebie Anioueczku zawsze bedziemy milusinsko witac i goscic,,,
przeciez "wypozyczamy u Ciebie podloge"
tak sie chyba mowi,jak cos sie w sklepie wynajmuje czy dzierzawi hi,hi,
a dyzorow chyba nie bedzie trzeba ustalac,
jak bedziemy wiedzic z jakiej stefy zegarowej jestesmy ,to sie napewno
zejdziemy....PA;..

[tradycja1]

Ja jestem o 7h przed czasem w Polsce.

[kendo]

czyli u Ciebie jest teraz 17:25 a u mnie 23:25 czas europejski

[tradycja1]

16:40 - w tej chwili.

[kendo]

no,widzisz zle sobie na paluszkach obliczylam hi,hi,

to gybys tak miala czas o tej godzinie lub wczesniej
to zawsze sie tu spotkamy,,,,
milego wieczoru/nocy zycze

teraz ide nana=spac,bo cos z moimi oczetami sie dzieje
poloze znow kompresiki z rumianku to przejdzie do jutra...PA;..

przyznam Wam się do czegoś...

[aniouek1]

Nie wiem właściwie dlaczego, zakładając ten watek spodziewałam się, że od tego
gdzie teraz jesteście rozpoczniecie w KLUBIE postowanie. Ale nie...
Tym razem pomyliłam się moim przypuszczaniem, bo... Wasza opowieść
w szufladowym Klubie od Waszych korzeni się rozpoczyna...TU, gdzie Wasi bliscy
czy dalsi krewni, rodzinne domy, strony, ziemia i polski kawałek nieba.
Wiecie co? Wzruszyłyście mnie i... muszę po Nictosiową kraciastą sięgnąć.
Dziękuję że TAKIE jesteście jak jesteście i za wzruszenia dziękuję

[kendo]

nie rozrzewniaj sie Anioueczku....
to chyba normala reakcja ,,,,
przeciez, ze mieszkamy gdzie indziej
zawsze w serduszkach naszych/moim jest wszystko to co zostawilam
w kraju;tesknota za wszystkim
rodzina,znajomymi,jedzeniem,zapachami,za kraiobrazem,za rzeczami,ktorch nieda
sie zabrac za soba,o i wiele innych rzeczy a na koncu,
smutne ale prawdziwe(i tu zakerci Ci sie lezka w oku naprawde)
teskno za mogilami ,ze nie mozemy isci kiedy chcemy i zapalic swiatelka
o! i mi tez perelki teraz polecialy.

[tradycja1]

Zdjecia utrwalaja nam wspomnienia.
A kalendarz przypomina o kolejny okazjach by odwiedzic kraj.

Tradycjo, a gdzie Twoja dusza czuje się pełniej,

[aniouek1]

piękniej i bezpieczniej?
Oczywiście nie musisz odpowiadać jeśli nie chcesz.

[tradycja1]

piekniej w Polsce
bezpieczniej w USA

czyli ciag dalszy rozdarcia ehhh

czuję, że...

[aniouek1]

...boli Cię to rozdarcie... a ty gdzie czujesz się jak w domu, a gdzie jak
w hotelowym pokoju?

[kendo]

aniouek1 napisała:

> ...boli Cię to rozdarcie...

a ty gdzie czujesz się jak w domu, a gdzie jak
> w hotelowym pokoju?
** jezeli moge to doloze swoje trzy grosze;;;;;

** nie mozna porownac chyba tak,
** obydwa domy sa nasze-tu jestesmy "bogatsi" ale nie w sensie materialnym

**Dom Rodzinny bedzie zawsze ta "baza" naszym wlasnym,
** gdzie sa nasze wspomnienia/radosci/smutki/wszystko

**dom drugi-pokoj hotelowy
** to tez nasz dom,urzadzony po naszemu
** z przerwa jakby w zyciorysie
** bez wspomnien/smotkow/radosci=dom "biedniejszy"

niewiem czy dobrze to wyrazilam co chcialam,
ale nie chciala bym byc zle zrozumiana....

[tradycja1]

Kendo,dziekuje za podpowiedz...wlasnie to nie czuje sie nigdzie jak w hotelu,
to sa dwa domy bliskie mojemu sercu.
Nie bede wam marudzic...moze we wlasciwym czasie sie odnajde.

[kendo]

Tradycjo,
niemarudzisz wcale
ciesze sie,ze mnie zrozumialas,myslimy tak samo
ten drugi dom jest zawsze naszym i tez sie teskni do niego
jak sie jest u swoich na urlopie....
przeciez cieszylismy sie jak go zanlezlsmy,
meblowali ,ustawiali dokupywali ...

Tradycjo, Ty wcale nie marudzisz

[aniouek1]

Właściwy czas.. masz chyba rację. Wszystko ma sobie jakiś tam "właściwy czas".

[tradycja1]

Oby go tylko nie przegapic, albo sie zwyczajnie nie doczekac.

Kendo, ja myslę, że to chyba jak prawie

[aniouek1]

ze wszystkim - kwestia indywidualnych odczuć... bo ja wiem zresztą jak to
nazwać?
Kiedys KTOŚ powiedział do mnie, że Jego dom jest tam, gdzie jest Jego rodzina,
nie myśląc - co na moją prośbę wyjaśnił - o swoim przodkach, rodzicach, ale
o swojej żonie i swoich dzieciach.
Ten sam człowiek absolutnie nie potrafił się odnieść do pojęcia typu patriotyzm.
Nie jest Polakiem. Jest Romem i wspaniałym człowiekiem.

[kendo]

chyba masz racje,
ze to bardzo indywidualne,,,,
w moim przypadku ,majac dwa domy,
to jeden z nich bedzie tym nawiekszym skarbem,
ktory oposcilam ,i tesknie ,i wracam caly czas
mowiac,ze to MOJ DOM W MOIM KRAJU

Kendo, nawet nie wiesz jaką strunę trąciłaś...

[aniouek1]

dziękuję

Pamiętacie poczatkowy okres Waszego życia

[aniouek1]

w obcym sobie kulturowo środowisku?
Jak "znajdowałyście się" w nim. Co Wam pomagało, a co przeszkadzało?

[kendo]

O!!!!! temat bardzo szeroki....
ciezko bylo na poczatku-bariera jezykowa,
robilo sie smieszne pomylki,uczac sie zarazem nowych slow.
Dzieci najszybciej asymiluja sie i ucza jezyka.
Czasami dziecie moje bylo tlumaczem w sklepie.


kultura rowniez ,tu nie mozna wpasci do kogos,
* bo sie ma akurat ochote na ploteczki = trzeba dzwonic i sie umuwic.
* po przyjeciu w innej szwedzkiej rodzinie
,gdy zostalo na stole naszego trunku,polskim zwyczajem idziemy do domu.
Nastepnego dnia przysylaja swoje dziecie z butelka nasza bo jeszcze tam cosik
zostalo,oni by zabrali reszte do domu.

Przeszkadza mi w dalszym ciagu;
ich zazdrosc
i rywalizacja .
brak uczuci miedzyludzkich-nie pomoga sami od siebie,tylko trzeba ich prosic i
placic za pomoc-choc nie wszyscy tak robia,sa wyjatki.
To jest u nich choroba nacji-sami mowia o tym.

[aniouek1]

kendo napisała:


> * po przyjeciu w innej szwedzkiej rodzinie
> ,gdy zostalo na stole naszego trunku,polskim zwyczajem idziemy do domu.
> Nastepnego dnia przysylaja swoje dziecie z butelka nasza bo jeszcze tam cosik
> zostalo,oni by zabrali reszte do domu.

to mnie chyba najbardziej rozbawiło

> To jest u nich choroba nacji-sami mowia o tym.

niestety... wygląda na to, że zaraźliwa dla innych... u nast też staje się
coraz jakby bardziej zauważalna

KLUB POLONIJNEJ SZUFLANDII

[aniouek1]

czas najwyzszy tu odkurzyc troszku...a może Polonusy zechcą to miejsce
w Szuflandii sobą i swoimi myślami ubranymi w słowa wypełnić?

[mala20033]

Oooo..to cusik dlamnie..dzis juz nic wiecej nie napisze bo mi oczki do snu
kleja,ale jutro jak psiunke odbiore od lekarza to napisze...

[kendo]

najbardziej mnie irytuje nacja arabow,
oni wogole sie niechca zaasymilowac do "europejskich"obyczajow,
zyja wedlug swych tradycji,pomijam ich tu scisle tradycje religijne.

[kendo]

ostane sie sama od poniedzialku w Szufladuni(
malenka na wojaze do Europy sie wybiera....

[odin-2]

zapraszam na forum poloni szwedzkiej :-

www.poloniainfo.se
wiekszosc forumowiczów to ludzie mlodzi , z szwecji i z polski,
ludzie szukajacy pracy,kontaktu etc.-jednym slowe "mydlo & powidlo".

Najtrudniej maja polonusi po 50-tce odpowiednie,spokojne forum znalezdz
moze "Szuflada Listopisów" ?

Pzdr. Wsiech

[kendo]

a o vistuli zapomnial co??
tez tam namy cichunio(bez pyskowek)i cieplunio o)

[aniouek1]

Kenduniu...pewnikiem Odinek nie zapomniał o Vistuli, bo to nie do pojęcia i nie
do wiary żeby zapomnieć o takim urokliwym, cieplutkim miejscu jakim jest
Vistula z Vistulankami i Vistulakami.
Wszystkiego najlepszego Kenduniu

P.S.
nie udaj żeś zazdrosna

Chorzy na emigrację

[aniouek1]

O tym się głośno nie mówi.

Choroby psychiczne u emigrantów mogłyby zburzyć wiele polskich mitów
o dobrodziejstwach czekających na Zachodzie

Pakujemy swoje życie do walizek, wierząc że czeka na nas kraj spełniających się
marzeń. Jesteśmy w stanie zmierzyć się ze wszystkim: nowym językiem, kulturą,
klimatem. Tylko nie z samym sobą...

Wszyscy wjeżdżamy do nowego kraju z bagażem pełnym nadziei. I nieważne, czy
chcemy poprawić swoją sytuację ekonomiczną, jedziemy za „głosem serca“ czy
podejmujemy naukę na zagranicznym uniwersytecie.

Wprawdzie już w Polsce pojawiają się pierwsze obawy, ale skutecznie je od
siebie odganiamy. W końcu nie jesteśmy pierwsi, nie ostatni.

Na miejscu czeka nas wiele wrażeń. Chłoniemy z ciekawością nowy świat, uczymy
się jego reguł. Wkrótce okres pierwszej fascynacji mija.

Uświadamiamy sobie z niepokojem, że wciąż jesteśmy „tylko“ emigrantami.

Przypominają nam o tym nieprzychylni obcokrajowcom tubylcy, bardziej
skomplikowane dla naszego statusu prawnego sprawy urzędowe - jak posłanie
dziecka do szkoły, wizyta u lekarza czy zdobycie legalnej pracy.

- Założyłam konto w banku. Pan był bardzo miły, procedury proste. Problem
pojawił się, kiedy chciałam wybrać w Polsce pieniądze. Bankomat odmawiał
wypłaty. Ponownie zjawiłam się u miłego pana. Wyjaśnił mi, że po pierwsze
dopiero po pół roku od założenia konta mogę wybierać pieniądze za granicą,
ale ponieważ Polska nie jest w Unii mój okres karencyjny trwać będzie co
najmniej rok. Zaprotestowałam, że przecież Polska jest w Unii, na co pan odparł
z cierpkim uśmiechem, że jeszcze nie całkiem... A przecież moje pieniądze są
takie same jak innych. Może to głupie, ale wyszłam z banku z płaczem.
Poczuciem, że jestem kimś drugiej kategorii, To nie była pierwsza taka myśl,
ale chyba o jedną za dużo…- wspomina Agnieszka.
W jej przypadku szala goryczy przepełniła się po roku mieszkania w Austrii, ale
jak wykazują badania, pierwsze uczucie zmęczenia i zniechęcenia może pojawić
się już po kilku tygodniach, miesiącach, czasami latach.

– Raz na ulicy zapytałem starszego człowieka o drogę. Źle wymówiłem nazwę
ulicy. Ten Austriak potraktował mnie jak gówniarza, zaczął krzyczeć na mnie,
że takiej ulicy nie ma i że powinienem się nauczyć mówić, zanim otworzę „gębę“.
Ludzie się gapili, a ja czułem, że chcę zniknąć – wspomina Romek, który
z Polski do Austrii wyemigrował 12 lat temu. Romek już nie prosi o pomoc
nieznajomych. Przykry incydent zaowocował tygodniami nieprzespanych nocy
i kolejnym kursem niemieckiego. Wciąż wierzy, wbrew opinii specjalistów,
że zdoła się wtopić w tłum.

– Weszłam z koleżanką do sklepu z kosmetykami. Chciałam kupić dobry krem.
Rozmawiałyśmy po polsku. Kiedy stanęłam przy jednej z półek, poczułam na
plecach wzrok sprzedawczyni.Niemal deptała nam po piętach, udając, że tak się
troszczy o klientki. A tak naprawdę wciąż patrzyła nam na ręce. Wyszłam ze
sklepu bez zakupów. Całą drogę do domu czułam, jak palę się ze wstydu
i wściekłości. W życiu niczego nie ukradłam!- denerwuje się Dorota, która
w Wiedniu stawia dopiero pierwsze kroki.

Po setkach sytuacji podobnych do tych, jakich doświadczyli nasi bohaterowie,
zaczynamy powoli rozumieć, że dom, przyjaciele, rodzina - wszystko zostało
w Polsce. I że wcale nie jesteśmy „u siebie“...

c.d.n.
----
Artykuł "Chorzy na emigrację" Anna Gołębiowska w: Polonika z 02.11.2005 10:38
wiadomosci.onet.pl/1257184,242,1,1,kioskart.html

Emigracja - amputacja?

[aniouek1]

- Kiedy o stresie emigracyjnym mówię do amerykańskiej publiczności, staram się
uświadomić im, czym jest stres emigranta. Mówię wówczas: wyobraźcie sobie, że
zostaliście wybrani do sztafety w stylu klasycznym na zawody, w których bierze
udział wasz uniwersytet. Potraficie pływać tylko żabką, i to tylko tak sobie.
Lub, że wasze magisterium zostało zignorowane i zaproponowano wam rozpoczęcie
studiów licencjackich. Lub, że jesteście imigrantami w Stanach Zjednoczonych,
którzy niedawno przybyli z Polski - tłumaczy profesor Janusz Wróbel.

Stres, o którym mówi jest zdaniem specjalistów porównywalny do utraty kogoś
bliskiego, w przypadku emigrantów tym bliskim jest cała jego przeszłość,
tożsamość i znany porządek świata.

Na początku naszego emigracyjnego życia staramy się zachować dwa światy - ten
zostawiony w Polsce i ten, do którego przybyliśmy. Próbujemy tą „ziemię
obiecaną”- Austrię, Amerykę, Anglię...- dopasować do naszych wyobrażeń, systemu
wartości.

Takie rozdwojenie bywa jednak niebezpieczne. Stajemy się coraz bardziej
sfrustrowani, bowiem obrazy, które nosimy w sobie, nijak się mają do
otaczającej rzeczywistości.

Tak losy jednej z polskich rodzin opisuje Krystyna Piotrowska- Breger:

„Wiśniewscy wygrali prawo stałego pobytu na loterii wizowej pięć lat temu.
Sprzedali mieszkanie i samochód. Przylecieli do Nowego Jorku, gdzie stanęli
w obliczu niewyobrażalnych problemów. Standard dotychczasowego życia w Polsce
gwałtownie się obniżył, co dotkliwie odczuła cała rodzina. Rozdrażnienie
rodziców, czujących się winnymi zaistniałej sytuacji, tak innej od wyobrażanej
sobie w Polsce, udzielało się dzieciom. Z kochającej i szanującej się gromadki
stali się sześciorgiem ludzi kłócących się i obwiniających za wszystko. Pan
Wiśniewski wracał coraz częściej do domu pijany. U jego żony wystąpiły objawy
nerwicy wymagającej leczenia. Jedno z dzieci weszło w konflikt z prawem. Ślady
kochającej się rodziny pozostały tylko na zdjęciach.”

Duże rozczarowanie emigracją przeżyła również Ewa, świeżo upieczona magister
marketingu i zarządzania, która przyjechała do Wiednia za namową austriackiego
przyjaciela.

– Jak każda zakochana osoba bardzo optymistycznie patrzyłam w przyszłość.
Po pół roku bezowocnego odpowiadania na oferty pracy w moim zawodzie,
zatrudniłam się jako sprzątaczka. Nie mogłam już dłużej wytrzymać siedzenia
w czterech ścianach i proszenia o każdy grosz. Pojawiły się problemy.
Mój austriacki przyjaciel jest niezadowolony z tego, co robię. Ja też nie, ale
staram się wytrzymać. Codzienne kłótnie w domu nie pomagają. Płaczę co noc. Mam
ochotę spakować się i wyjść.
Tylko dokąd?... Przecież zamknęłam za sobą w Polsce drzwi...- zastanawia się
kobieta.

Rozczarowanie zastaną rzeczywistością to tylko jeden z elementów, które atakują
psychikę emigranta. Jak zauważa profesor Wróbel, niebagatelną rolę odgrywają
również problemy komunikacyjne.

–Podczas jednej z konferencji na tematy polskie, gdy doszło do pytań
zgłaszanych z widowni, wystąpił mężczyzna, który obwieścił sali w języku
angielskim, że, według jego żony, gdy wypowiada się w języku polskim, wydaje
się być inteligentnym, elokwentnym i wykształconym dżentelmenem; podczas gdy
wypowiadając się po angielsku, stwarza on wrażenie raczej prymitywnego
ignoranta - wspomina profesor, pokazując tym samym jak wiele możemy stracić na
swojej osobowości, posługując się językiem, który nie do końca czujemy.

– Na początku śmiałam się z innymi, kiedy popełniłam „językowy lapsus”. Później
to ciągłe nabijanie się ze mnie zaczynało mnie irytować. I te ekspedientki,
które słysząc obcy akcent, traktowały mnie jak głuchą albo niedorozwiniętą.
W Polsce byłam bardzo „wyszczekana”, rodzina wiedziała, że załatwię wszystko
w urzędach, sklepach, w pracy. Tu nie mam ochoty otwierać ust. Niedouczony
pijak wychodzi na bardziej elokwentnego niż ja...- ostro stwierdza Magda, która
przyjechała trzy lata temu do Austrii, by podreperować rodzinny budżet.
Dziewczyna najchętniej przebywa w otoczeniu Polaków. Nie ma już ochoty na
nawiązywanie znajomości z „tubylcami”.

Ale czy perfekcyjna znajomość języka jest w stanie zapewnić nam łagodne
lądowanie na nowej ziemi?

Teresa Podemska twierdzi, że nie. „Ani płynność i znajomość języka, ani stała
praca na stanowisku odpowiadającym kwalifikacjom i wykształceniu, ani wejście
w nowe społeczeństwo za pomocą małżeństwa z tubylcem (co w rzeczy samej wydaje
się być wielką premią) nie zapewniają emigrantom pomyślnego życia na emigracji
i tym bardziej nie gwarantują bezbolesnego przejścia z jednego społeczeństwa
w drugie”.

Musi boleć - jednogłośnie potwierdzają eksperci. Czasami ból ten jest jednak
nie do opanowania...

Gdy boli życie

[aniouek1]

„Najpierw emigrantom coraz bardziej obce staje się ciało; mają bóle w krzyżu,
skurcze w mięśniach, kolki w piersiach. Miewają nieuzasadnione napady lęku,
niepewności, obaw. Boli ich często głowa, przeziębiają się raz po raz, chorują
na coś, o istnieniu czego dowiadują się po raz pierwszy od lekarza, który
stawia diagnozę bez dokładnego przebadania. Nie pobiera krwi, nie osłuchuje
klatki piersiowej, nie przepisuje żadnych lekarstw. Po wywiadzie środowiskowym
lekarz, w zależności od danych jakie uzyskał, zaleca spokojny tryb życia, inną
dietę, podjęcie aktywności zawodowej albo zaprzestanie niesatysfakcjonującej
lub zbyt ciężkiej pracy. Zaleca konsultacje u psychologa lub psychiatry
w poważniejszych przypadkach”- opisuje Podemska.

Ból fizyczny bardzo często jest wynikiem stałego napięcia psychicznego, jakie
towarzyszy nam w pokonywaniu trudów życia na emigracji. Często ten sygnał
naszej duszy jest ignorowany lub źle interpretowany. Zaczynamy odwiedzać
następnych lekarzy, po kolei oskarżając ich o dyletanctwo i niezrozumienie. -
Przed wyjazdem byłem zdrowy jak koń. Tu posypało się wszystko. Przeziębienie
goni przeziębienie, często mam zatrucia pokarmowe.

Każdy wyjazd do Polski to pielgrzymka po lekarzach. Wracam obładowany lekami
i historia znów się powtarza - opowiada Andrzej, stypendysta jednego
z naukowych programów, który umożliwił mu zaliczenie semestru na Wiedeńskim
Uniwersytecie. Andrzej nie myśli o wizycie u psychologa. Winą obarcza złą
pogodę i nadmiar nauki. Wierzy, że poradzi sobie sam.

Podobnego zdania jest Marta, chociaż ostatnio zaczyna w to wątpić. – Miałam
wyjść po zakupy. Kiedy byłam już przy drzwiach, dopadł mnie jakiś irracjonalny
lęk, że sobie nie poradzę. Stałam jak skamieniała, a przed oczami miałam obrazy
tłumu przez jaki będę musiała się przecisnąć w tym sklepie. W końcu wysłałam
sms do chłopaka, żeby zrobił zakupy, bo źle się czuję. Okłamałam go, że
strasznie boli mnie żołądek. Chociaż nie miałam kolejnego „ataku” tego typu,
wciąż boję się, że nadejdzie i już nie odpuści, a ja skończę w szpitalu dla
psychicznie chorych...- zdradza swoją najskrytszą tajemnicę.

Strach przed opuszczeniem mieszkania pojawił się również u jednej z bohaterek
książki Krystyny Piotrowskiej- Breger. Pani Łącka wyjechała do Stanów z całą
rodziną. Mąż od razu podjął pracę, ona miała najpierw zająć się urządzeniem
domu i opieką nad dwójką dzieci. Kiedy wszystko układało się według planów
i przyszedł czas na szukanie przez nią pracy, pojawił się ostry kryzys. „Coraz
bardziej lekceważyła obowiązki domowe, zaniedbywała samą siebie, cierpiała na
bóle głowy, których dotąd nie miała, zaczęła narzekać na bezsenność. Przestała
jeść, bo uważała, że nie zasługuje na jedzenie. Wreszcie przestała wychodzić
z łóżka.” Za namową męża trafiła w końcu do lekarza. Diagnoza była
natychmiastowa- depresja.

Depresja jest reakcją na stres, który pojawia się w wyniku intensywnego wysiłku
fizycznego i psychicznego. Takim wysiłkiem jest organizowanie życia na
emigracji, próba odnalezienia swojego miejsca. Każdy z nas ma inny próg
odporności, a piętrzące się problemy, niepowodzenia po kolei pokonują kolejne
tamy ochronne w naszej psychice.

Dla innej bohaterki książki Ameryka to nie tak miało być powodem depresji stała
się mało satysfakcjonująca praca. „Pani Sypniewska nie może zaakceptować faktu,
że pracodawczynie traktują ją wyłącznie jako sprzątaczkę.
Bierze czasem uspokajające leki, uczy się angielskiego, wraca myślami do
warunków w Polsce. Nie lubi Ameryki, ale do Polski nie zamierza wracać.
Przecież „wygrała los na loterii”.

Los na loterii czy też przekleństwo?- chciałoby się zapytać. Niestety,
pokutujące w Polsce przekonania o dobrobycie na Zachodzie czy też złotym śnie
o Ameryce wciąż zbierają żniwo wśród słabszych psychicznie.

Jak bowiem samemu obalić ten mit i wrócić do Polski?
Jak dobrowolnie postawić się w roli nieudacznika, ofiary losu?

Nie pomaga też w tym mieszkająca w Polsce rodzina, która bagatelizuje nasze
problemy i kwituje je: „ Na pewno sobie poradzisz. Wiesz ile ludzi chciałoby
być na twoim miejscu?”. Zapewne niewielu, ale tego mieszkający w Polsce nie
chcą wiedzieć. Zamiast pocieszenia emigrant zostaje więc wręcz wypchany przez
najbliższych w „krainę mlekiem i miodem płynącą”, z której najchętniej by
uciekł, nie oglądając się za siebie. Na tym etapie przychodzi też nowa
refleksja, że rodzina i przyjaciele z Polski już go nie rozumieją. Nie należy
już do tamtej rzeczywistości, do tej również nie... Dla niektórych zaczyna się
prawdziwy dramat: ”Dziewczynka większość czasu spędzała z matka. Była obecna
przy różnych domowych czynnościach - gotowaniu, sprzątaniu, prasowaniu. Przy
wszystkich tych i innych czynnościach towarzyszyła pani Kawkowej obsesyjna
idea - zabić córkę. Nadawały się do tego wszystkie domowe sprzęty- sznur od
żelazka - do jej uduszenia, nóż- do śmiertelnego ugodzenia, napuszczona do
wanny woda- do jej utopienia. Po takim spokojnym wyjaśnieniu na jednej z sesji
terapeutycznych, pani Kawkowa równie spokojnie stwierdziła, że nie wie,
dlaczego dotąd tego nie zrobiła i nie wie też, dlaczego też chce to zrobić”-
relacjonuje w swej książce Krystyna Piotrowska- Breger.
Jak okazało się w trakcie terapii, pani Kawkowa podświadomie uznała, że
mordując własną córkę, oszczędzi jej własnych cierpień, których doświadczała
w obcym kraju...

[kendo]

duzo w tym prawdy,
czesto slyszalam podobne opowiadania,
choc tu 30 lat temu bylo zupelnie inaczej,tubylcy lubili "nowych"starali sie im
pomoc,
oczywisie duzo zalezy od nas samych ,jakie granice wytrzymalosci psychicznej i
fizycznej posiadamy.

Walka o siebie

[aniouek1]

Być może nie doszłoby do wielu tragedii, gdyby zarówno ci wyjeżdżający, jak
i ich najbliżsi, którzy zostają w Polsce, zdali sobie sprawę z ceny, jaką musi
zapłacić emigrant.

Jak ostrzega Rene Dubos w książce Człowiek, środowisko, adaptacja : „emigranci
stają w obliczu niemal wszystkich opisywanych w psychologii trudnych sytuacji,
od zakłócenia normalnego dotąd trybu życia, zagrożenia swej zawodowej pozycji
w nowym kraju, po szeroko rozumianą deprywację”.

Takie zmiany nie pozostają bez wpływu na psychikę człowieka i prowadzą nie
tylko do depresji czy innych rodzajów psychoz, ale także rozmaitych rodzajów
nerwic, schizofrenii.

A czasami wystarczyłaby sumienna „spowiedź” przed terapeutą. Wyrzucenie
z siebie nagromadzonych żali, niespełnienia i strachu. Lekarz nie tylko
obiektywniej jest w stanie ocenić naszą sytuację, ale pomóc również przejść
przez okres żałoby za utraconą ojczyzną i docenić to, co oferuje nam emigracja.

- Zacząć trzeba od przyznania się przed samym sobą i najbliższymi, że problem
istnieje. Kolejnym ważnym etapem jest zrozumienie, że dezintegracyjny proces,
któremu jest się poddanym, a który wyraża się kryzysami tożsamości,
porozumiewania się i systemu wartości, jest nieunikniony i normalny, a jego
brak byłby nienaturalny.
Następnie należy uznać, że zmiana jest możliwa, czyli problem możliwy do
pokonania. Trzeba jednak przyjąć do wiadomości, że nie da się zmienić ani
otaczającej nas rzeczywistości, ani ludzi, z którymi przyszło nam żyć, ale że
możemy zmienić siebie.
Następny krok, to pogodzenie się z tym, że dokonanie zmiany wymaga determinacji
i cierpliwości, i polega na pozytywnym, integracyjnym przystosowaniu się do
nowej rzeczywistości, ale bez wyrzekania się najcenniejszych dla nas duchowych
i etycznych wartości, które ukształtowały się przed wyemigrowaniem. Istotne
jest tu zrozumienie, że pozyskanie nowego zwykle wiąże się z utratą starego.

Trzeba pogodzić się z tym, że nie można tortu i mieć, i go zjeść - tłumaczy
profesor Wróbel. Nam wypada uwierzyć mu na słowo. W końcu jesteśmy emigrantami
i wygraliśmy „los na loterii”, czyż nie?

Cytaty w tekście pochodzą z książek: Teresy Podemskiej, „Czym naprawdę jest
emigracja?”, prof. Janusza Wróbla, „Emigracja musi boleć”, Krystyny
Piotrowskiej- Breger, „Ameryka to nie tak miało być”.
---
Artykuł Anny Gołębiowskiej w: Polonika z 02.11.2005 10:38
wiadomosci.onet.pl/1257184,242,1,1,kioskart.html

za miesiąc i ...kilka dni...Ktoś mi znany

[aniouek1]

po raz pierwszy wyjedzie z DOMU by ...zycie układać sobie (i nie tylko sobie)
poza DOMEM.
Co będzie dalej? Wróci? ...czy...polecą za nim inne ptaki z "gniazda"?
Nie wiem.
WIEM, że...smutno mi i niech tam...że perpektywy itd...mnie po prostu okropnie
smutno i źle...a najbardziej przykro, że...mogę NIC

[kendo]

znam ten bol Anioueczku,
gdy sie dzieciecia ma przy boku i nagle znikaja to boli serducho,
nasze choc pare km od nas sie wyprowadzilo majac osiemnascie lat,powstala
pustka straszna,przybywalo przez pare weekendow do domu na obiadki a pozniej
coraz rzadziej pokazywalo sie w domku...przyzwyczailam sie do "pustki"
niemniej jednak kontakt jest przez rozne komunikatory.
zycze szczesliwosci na "obcej ziemi" bo to roznie moze byc.

[aniouek1]

Kendo...dla mnie DOM to Polska, a "gniazdem" - rodzinny dom nazywam.

[kendo]

tez tak mowie,o swoim rodzinnym i tu obecnym,
tak samo tesknie do nich ,jak jestem w kraju i na odwrot.

[mala20033]

Pada sniezek..jestem teraz w kraju..ide jutro a moze dzis do ksiegarni!

witaj w DOMU Mala!

[aniouek1]

tak miło Cię widzieć. Nie wiem w którym "pokoiku" mieszkasz, czy w centralnej,
wschodniej, zachodniej, polnocnej czy poludniowej stronie DOMU, ale...ważne,
że jesteś i że o Szuflandii pamiętałaś.

[mala20033]

Tam gdzie miasto ma dwa rynki..piekne...wiele fos..PIEKNE!
Dzieki za tytul ksiazeczki...Cudnego Dnia,,

[kendo]

no przybywajcie i szufladki sprzatajcie na powitanie wiosny

[1111zbe]

Hej! to ja co z wlasnej woli opuscila kraj.
Jest teskno i nostalgicznie ale jak sie powie: A....
Mowia, ze cos za cos i dlatego wciaz szukam kontaktu z normalnymi ludzmi.
Nasza szufladka jast dla mnie namiastka tego czego mi brak.
Pozdrawiam wszystkich na obczyznie ))

[kendo]

o!?,
111zbe,
to Cie tez wiatry rzucily na obca ziemie?
ja to juz ponad trzydziesci lat....z roznymi uczuciami.

[1111zbe]

Jestem tu od szesciu lat, ale wierze, ze to nie dozywocie.
VIVA POLONIA!!! Na imie mam Basia )

a TU to się znaczy z której strony mojego świata?

[aniouek1]

Kendo na Północy a Ty gdzie?

[1111zbe]

Tzn. za Odra, daleko pod holenderska granica. Jacy "oni" sa wszyscy wiemy. Na
szczescie mam meza, co ma domieszke polskiej krwi i troszke rodziny przy sobie.
Pozdrowionka tak cieplutkie jak powiew "naszego" wiaterku)

uuuuu to bardzowato daleko krokami mierząc, ale...

[aniouek1]

jesteśmy w jednej SZUFLADZIE, a tu już tak daleko nie jest i...bardzo dobrze

[kendo]

porozrzucalo nas po swiecie...
Basiu,ja na poludniu szwecji,jak to sie mowi,ze w dobra zime morza by Baltyk na
lyzwach przemierzyc i juz w kraju sie jest)
wspominasz o Odrze..czyli cos z dolnego slaska??,bylybysmy zatem sasiadkami

pozdrawiam cieplutko.

[1111zbe]

Jestem z kartoflandii, a dokladnie z Pily. Czy czujesz sie jeszcze obco czy
moze to przechodzi z czasem??????????????? i kiedy bo nie wiem czy warto czekac.

[kendo]

1111zbe napisała:

Czy czujesz sie jeszcze obco czy
> moze to przechodzi z czasem??????????????? i kiedy bo nie wiem czy warto
czekac
> .
nie bardzo zrozumialam o co Ci chodzi,
ale sprobuje ....z chwila poznania jezyka i ich obyczajow/zwyczajow czuje
sie,jak w domu,niemniej tesknota powraca za krajem zwlaszcza w nasze sw.Bozego
Narodzenia/Wielkanocy.
wiesz,kazdy moze sobie "stworzyc" swoje miejsce"w kaciku" danaego kraju i czuc
sie dobrze,choc znam osoby mieszkajace niemal tal dlugo jak ja i w dalszym
ciagu psiocza na wszystko i chca wracac,i jakos nie widac by czynili jakies ku
temu kroki,bo przeciz trzeba zaczac od nowa zycie po powrocie,zmienilo sie tak
duzo na roznych frontach.

[1111zbe]

Dzieki, zrozumialas mnie dobrze.Ja tez wyscielilam sobie poslanko i ogrzewam
sie dobrymi wspomnieniami.Jestem tu bo tak wybralam, czasami tylko wraca
tesknota. Jeszcze raz dzieki, milych snow - dobranoc ))

[kendo]

o! i jeszcze raz sprawdza sie moje zrozumienie ludzi na obczysnie)
ja to sie zaczelam chwalic,ze mam "dwa domy"..a co??,tak jest naprawde,
ten rodzinny w kraju i tu na obczyznie,
o!,nawet jestesmy bogatsi w rozne doswiadczenia

pieknych snow zycze.

[rzulw]

Dobry wieczór (noc właściwie)
postanowiłem tutaj się przywitać. Znowu należę do grona polonusów, których
pozdrawiam serdecznie - "normalnych" Polaków też pozdrawiam

Ooo..oczy przecieram...no ale...dobrze widzę!

[aniouek1]

Rzulwik drogę do Szuflandii odnalazł!!!!!

[kendo]

ja tez zadziwiona wielce Rzulwiku ...ale milo bylo poczytac co i gdzie
sie "obracasz",
mam nadzieje,ze masz sobie dobrze tam gdzie jestes i nic Ci niebrakuje...no
moze tylko tesknota za krajem drazy serducho....bo to dopada wszystkich poza
krajem.
miej sobie tam dobrze.

[rzulw]

z tą tęsknotą, to bym nie przesadzał

[1111zbe]

Witaj w polonijnym kaciku naszej przyjaznej szuflady. A gdzie cie wiatry
rzucily??????

[mala20033]

To o mnie..
Ja jestem poza Polska.
Dzien Dobry Rzulwiku!

<jupi>! Mala się znalazla!

[aniouek1]

<jupi>! <jupi>! <jupi>! <jupi>! <jupi>! <jupi>! <jupi>!

rozsypani po świecie jak...korale mojej mamy

[aniouek1]

a w szufladzie...jak roznizane koraliki w mamusinej szkatułce

[aniouek1]

gdzie jest Mala? Tradycja? Basia?

Ponoć tak wielu wyjechało z Polski ostatnimi laty, a do Klubu Polonii
w Szuflandii jakoś nie trafiają

[henryk245]

[e-mail]

.. taki sobie Bialy Mis
polarny wolnomysliciel

Pozdrawiam Wszystkich Forumowiczow

O!

[aniouek1]

miło Cię "Misiu" widzieć!

[henryk245]

Misi wypelzl z gawry
glodny i zly
wiecej turystow prosze ...
musze sie odezrec

[kendo]

: -)))))))))))))))))))))),
mysle,ze juz wiecej nie potrzebujesz papusiania
bo jak bys wygladal jeszcze lepiej odrzywiony??,
wystarczy,ze wygladasz,jak wygladasz)

;) no...jak misio to pewnikiem niedzwiedziowaty!

[aniouek1]

przynajmniej tak powinno być O! i JUZ!

[aniouek1]

i gdzie TEN Klub? gdzie TA POLONIA?

[kendo]

)))))))))))))))))))))))
ech,
wszyscy jakos na rozjazdach ostanio
tradycja/mala - no One powinny sie tu troszke poudzielac
ja dolacze gdy wroce

[aniouek1]

[marucha1]

Trzeba chyba bedzie pomyslec o klubie dawnej szuflandii.

[aniouek1]

tak mi się myśli,że..Klubowicze stanowią trzon SZUFLADY i...chyba dobrze myślę

[aniouek1]

"posypał" się na amen?