============aQUaNET=2996==============

[drf]

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=13&w=741459&wv.x=2&a=17916880&t=1103475058612

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=13&w=18004870
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=13&w=18559819
na gwiazdke

[marianna.rokita]

hej

sciskam

============aQUaNET=2998==============

[zupagrzybowa]

www.dailyzen.com/meditate.asp

[marianna.rokita]

zaraz zajrze na to co tam podajesz


ale teraz z kompem walcze, bo mam wrednego zlosliwca w systemie!
q.....chyba se linuxa zainstaluje!

============aQUaNET=3000==============

[Gość: drfQt]

yes NewA9E well... uniX
linuX
spie9o5iBillyGAYTa?czy UsB?
regards

[marianna.rokita]

ufff. jak na razie ok. durnota jestem straszna, bo otworzylam maila z
nieznanego zrodla.coz ciekawosc pierwszy stopien do klopotow ze sprzetem

[mariannarokita]

q...najpierw trojan i robal, teraz wlam do skrzynki.
pasuje. dzwonie po informatykow,bo zaraz mnie szlag trafi.

============aQUaNET=3003==============

[Gość: .]

www.chaoskitty.com/webzen/
www.ant-zen.com/
wspolczuje
drfqt!-)

[marianna.rokita]

spokojnie winowajca sie znalazl
nie zdazyl nic nawydziwiac.

============aQUaNET=3005==============

[Gość: %\%\%\%\%\%\%]

芸者
.
.
.
.
.
.
.
女芸者

global responsibility.....................

[Gość: li8ido]

"Now I will try to speak directly to you through my broken English. In this
solemn ceremony I think my broken English may not suit, but in order to save
time and in order to communicate directly, I want to increase my courage to
speak my broken English to you.

"One of the unique things about humanity is the special human brain. We have
the capacity to think and to memorize. We have something that can have very
very special qualities.

"Because of that, education becomes very important. I believe that education is
like an instrument. Whether that instrument, that device, is used properly or
constructively or in a different way depends on the user. We have education on
the one hand; on the other hand, we have a good person. A good person means
someone with a good heart, a sense of commitment, a sense of responsibility.
Education and the warm heart, the compassion heart - if you combine these two,
then your education, your knowledge, will be constructive. Then you are
yourself then becoming a happy person.

"If you have only education and knowledge and a lack of the other side, then
you may not be a happy person, but a person of mental unrest, of frustration.
This will always happen. Not only that, but if you combine these two, your
whole life will be a constructive and happy life. And certainly you can make
immense benefit for society and the betterment of humanity. That is one of my
fundamental beliefs: that a good heart, a warm heart, a compassionate heart, is
still teachable. Please combine these two.

"Then there is another thing I want to tell you. You have achieved your goal,
and now you are ready to begin another chapter. Now you really start real life.
Real life may be more complicated. It is bound to face some unhappy things and
hindrance and obstacles, complications. So it is important to have
determination and optimism and patience. If you lack patience, even when you
face some small obstacle, you lose courage. There is a Tibetan saying, 'Even if
you have failed at something nine times, you have still given it effort nine
times.' I think that's important. Use your brain to analyze the situation. Do
not rush through it, but think. Once you decide what to do about that obstacle,
then there's a possibility that you will achieve your goal.

"Here we are now entering another new century. I believe humanity during this
century has experienced some surprising and great achievements in the fields of
technology and science. Then in the meantime, there are other experiences that
have been awful. In this century, the greatest number of humanity have been
killed through violence, including war and other forms of violence [then in any
previous century]. And I think the ecological damage has been very serious. But
through these experiences, humanity is becoming more mature.

"I think one indication of that maturity is the evident concern for peace,
nonviolence, and human rights. Even in the politicians' statements now, you
hear the words 'compassion' and 'reconciliation.' Peace is now becoming more
mainstream. I think these are the signs. Everywhere we hear of unhappy things
in every part of the world, but if we judge all, I think there are many signs
of hope. But in any case, the future of humanity entirely depends on our own
shoulders. You have completed a good preparation for a better future. You must
have what I call a sense of global responsibility.

www.humanity.org/voices/commencements/speeches/index.php?page=dalailama_at_emory

T___S___U___N___A___M___I

[Gość: drf]

www.geophys.washington.edu/tsunami/movies/globe.mov
library.thinkquest.org/C0115522/images/illustrations/34.2.jpg
Tsunami Research

www.geophys.washington.edu/tsunami/specialized/research/research.html
How big do they get?
In the open ocean tsunamis may appear very small with a height of less than 1
meter (3 feet). Tsunamis will sometimes go undetected until they approach
shallow waters along a coast. These waves have a very large wavelength (up to
several hundred miles) that is a function of the depth of the water where they
were formed. Although these waves have a small height, there is a tremendous
amount of energy associated with them. As a result of this huge amount of
energy, these waves can become gigantic as they approach shallow water. Their
height, as they crash upon the shore, depends on the underwater surface
features. They can be as high as 30 m (100 feet) or more. In 1737 , a huge wave
estimated to be 64m (210 feet) in height hit Cape Lopatka, Kamchatka (NE
Russia). The largest Tsunami ever recorded occurred in July of 1958 in Lituya
Bay, Alaska. A huge rock and ice fall sent water surging up to a high water
mark of 500m (1640 feet). It's no wonder that these waves can cause such
massive destruction and loss of life.

www.frontiernet.net/~docbob/waves.htm
Tsunami from Asteroid/Comet Impacts

We have begun a systematic study of tsunami produced by the impacts of
asteroids and comets on Earth. As the first phase of this work, we have looked
at tsunami produced by the impacts of moderately large asteroids, 5-6 km in
diameter, in the middle of the large ocean basins. This work is to identify
coastal areas that are most susceptible to impact tsunami. We find that areas
with gradual continental shelves such as the British Isles in Europe and
Florida in the United States are less susceptible to impact tsunami while
regions with little continental shelf are the more exposed. Gradual continental
shelves tend to reflect the tsunami back into the ocean. An asteroid 5-6
kilometers in diameter hitting in mid Atlantic would produce tsunami that would
travel all the way to the Appalachian Mountains in the upper two-thirds of the
United States; e.g., Washington, D.C. would be washed out. In Florida, the
damage would be much less except in the area from West Palm Beach through Ft.
Lauderdale to Palm Beach where a deepwater shipping channel would funnel the
tsunami energy to shore. In Europe, the most susceptible area is the Spain-
Portugal peninsula, which has very little continental shelf. In retrospect,
this result is not surprising as this peninsula has been subject to earthquake
tsunami during the last few hundred years. An asteroid 5-6 kilometers in
diameter impacting between Hawaii and the West Coast would wash out the coastal
cities. The area between Los Angelos and San Diego is particularly vulnerable.
This same impact would produce tsunami that would cover most of the land area
of Oahu, the most populous Hawaiian island.

www.aas.org/publications/baas/v29n5/aas191/abs/S033007.html
www.tsunami.org/links.htm#Movies,%20Animations,%20and%20Simulations
www.pbs.org/wnet/savageseas/multimedia/wavemachine.html
dsc.discovery.com/news/briefs/20030602/tsunami.html
neat.jpl.nasa.gov/
-

[marianna.rokita]

Co do Szwecji, widzialam dzisiaj w TNV 24 fragment sztokholmskiego Sylwestra. Z
tego, co wiadomo na obecna chwile jest okolo 1000 ofiar prawda?

Zamiast petard swiece, zamiast dyskoteki placz. Biedne rodziny i przyjaciele
ofiar
Jabym sie zalamala,gdyby ktos mi bliski pojechal wypoczac i nie wrocil juz
nigdy...

K___A___T___A___S___T___R___O___F___A

[Gość: drf]

NAJWIEKSZA TRAUMA SZWECJI wciagu 300 lat
spoleczenstwo dziala niezaleznie od wladz
solidarnosc spoleczna jest nieslychana
tajlandzczycy sa wspaniali w pomocy


2915 osoby jeszcze nie zidintyfikowane,
wladze poddane sa nieslychanie ostrej krytyce
/niekompetencja , brakiem empatii ,biurokracja,klamstwa i wykrety
.............................................................

Take under your motherly protection the whole human family
...........................................................

Traumatic experiences shake the foundations of our beliefs about safety, and
shatter our assumptions of trust.

Because they are so far outside what we would expect, these events provoke
reactions that feel strange and "crazy". Perhaps the most helpful thing I can
say here is that even though these reactions are unusual and disturbing, they
are typical and expectable. By and large, these are normal responses to
abnormal events.

www.trauma-pages.com/pg2.htm

[marianna.rokita]

Tak Katastrofa.Prze duze K
Ostatnio najwiecej obywateli kraju, gdzie zyjesz zginelo okolo 300 lat temu,
gdy wojska szwedzkie zostaly rozbite na Ukrainie.Historia mowi nawet o duzo
mniejszej liczbie ofiar niz teraz....
Naprawde, tak jak pisalam chyba bym sie nie pozbierala, gdybym wyslala
ukochanego na urlop, albo kogos bardzo bliskiego i nie wrocilby z niego.

bardzo wspolczuje....

MEMENTO_MORI

[drf]

memento.ieor.berkeley.edu/links.html
... All that tread
The globe are but a handful to the tribes
That slumber in its bosom.--Take the wings
Of morning--and the Barcan desert pierce,
Or lose thyself in the continuous woods
Where rolls the Oregan, and hears no sound,
Save his own dashings--yet--the dead are there;
And millions in those solitudes, since first
The flight of years began, have laid them down
In their last sleep--the dead reign there alone.
So shalt thou rest--and what if thou withdraw
Unheeded by the living--and no friend
Take note of thy departure? All that breathe
Will share thy destiny....

cmp1.ucr.edu/terminals/memento_mori/intro.html
-

============= MEMENTO_MORI=================== =====

[Gość: ).)((.w&]

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=13&w=18722627&wv.x=2&a=19753816

=============CARPE DIEM===================

[zupagrzybowa]

Welcome to General Petro Grigorenko Foundation

[drf]

The General Petro Grigorenko Foundation was established with the purpose to study totalitarianism and preserve history without any state interference.
The Foundation bears the name of one of the leading human rights activists of XX century, well known defender of ethnic and religious minorities who gave up the life of a privileged one to follow the call of his conscience.
Petro Grigorenko was born in Ukraine in 1907. As a youth he witnessed the atrocities of the Reds and Whites. Drawn to the ideals of international-socialism (communism), he became a communist party member in 1927, a loyal officer in the Red Army during 1930s, and, as a general in World War II, a much-decorated hero.
It was after the death of Stalin that Grigorenko found himself at odds with Soviet regime. Unable to remain silent about the injustices he saw around him, he moved into open opposition to many of Soviet policies. That was more than a totalitarian state would permit. In 1964, he was stripped of his rank and imprisoned in a “special” psychiatric hospital. When released he became a leading figure in Soviet human rights movement along with his fellow celebrated dissidents Bukovsky, Sakharov, Yesenin-Volpin and others. In 1969, he was incarcerated again for five years, and in 1977, while visiting his son Andrew in the United States, his Soviet citizenship was revoked making him the only Soviet general ever exiled.
Living in exile, he continued his defense of human rights. He also wrote a unique inside view of Soviet history, the vigor, honesty, and passion of which is reminiscent of the great novels. The book under the title “Memoirs” was published by W .W. Norton in 1982 and was translated and published in several languages through out the world.

groups.yahoo.com/group/grigorenko_foundation_us/

[patience]

Dzisiaj ok 13 30 Kot Komandos postanowil, ze bedzie kicac po drugiej stronie
Teczowego Mostu. Co mozna o nim powiedziec, albo w ogole o zwierzaku nie za
madrym, ale i nie za glupim, ktory ma swoje wlasne pomysly na zycie?

Urodzil sie 2o lipca 2005, odszedl za Teczowy Most dzisiaj, wtedy, gdy inne koty
ledwie zaczynaja smakowac doroslosc. Ale mial wspaniale zycie. Wachal i zjadal
trawe. Tarzal sie w kocimiętce, polował na muchy i chrabąszcze. Bił się z
kocurami, śpiewal bojowo niemal na każdym wieczornym spacerze. Biegał za
kotkami. Usiłował zaadoptować każdego młodego kociaka, który mu sie przytrafił
po drodze i potrafił godzinami wyć pod drzwiami, poki Olbrzym nie wstał i nie
zaniósł karmy tam, gdzie ostatnio był widziany jakiś mały dzikus. Jego kocia
żona siedzi teraz przy jego ciele i wyje tak, że pęka serce. Olbrzymy może są
Olbrzymami, ale w pewnych sytuacjach nic nie są w stanie zrobić....

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=525&w=82043306&a=82168605

Jeśli się czegoś można nauczyć od Kota, to aby żyć tak, jakby każdy dzień był
ostatnim. Żyj. Wąchaj. Poluj. Śpiewaj. Niech każdy Twoj dzień będzie wypełniony
ciekawością i chęcią życia...

Carpe Diem

[drf]

Życie jest pełne niespodzianek...
Pojawił się Dziki Felix...
Zadziwiajacy jest ten Matrix...

Cisza

[terran]

www.youtube.com/watch?v=kEvE_04x-xI

[marianna.rokita]

ciekawy watek doc.
zapraszam.

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=13&w=19064283

..............................The Butterfly Effect

[Gość: 00000000 00000000]

...nie chce mi sie ..marianna


www.cmp.caltech.edu/~mcc/chaos_new/Lorenz.html
www.apple.com/trailers/newline/the_butterfly_effect/BE_trailer_large.html

..The Butterfly E..test

[drf]

www.loc.gov/rr/international/european/poland/pl.html
-

.test...ability of constituting time ;)

[drf]

Maria Bielawka writes on the discovery of inner time-constituting consciousness
in an essay in Studia Filozoficzne, 1990. In that paper, she shows a possible
way of explaining the epistemological paradox of our consciousness, which is
timeless but has the ability of constituting time. She accepts the thesis that
Husserl's opening up of the domain of inner consciousness was possible because
of a momentary, apodictically certain, transcendental or critical
self-reflection. Bielawka sides with Husserl in the conclusion that it is a
necessity of reason to accept the existence of a divine being (the absolutely
creative consciousness). Her strong statement about the meaning of
"constitution" by Husserl as co-creation of reality through the agency of the
structure of our mind somewhat summarizes the years of discussions Polish
phenomenologists have had on the nature of human being and of human actions. By
saying that the human being is the co-creator of reality, and by tracing this
view back to Husserl, she places the achievements of Polish Roman Catholic
phenomenologists in the legitimate Husserlian tradition.

Die VerFolGungSStruktur des NationalSozialismus

[zupagrzybowa]

Die Verfolgungsstruktur des Nationalsozialismus bezweckte die Ausschaltung von
Feindgruppen, neben politischen Gegnern und potentiellen Volksfeinden waren es
vor allem die Juden. Nach 1936 wurde die Verfolgung von politischen Gegnern auf
Asoziale, Zeugen Jehovas, Homosexuelle, Zigeuner und Juden ausgedehnt.
Ab 1942 stellten die Juden die mit Abstand größte Häftlingsgruppe.

Durch das ständige Anwachsen der Aufgaben war die Lagerführung auf die
Mitwirkung der Häftlinge angewiesen. Das System der kontrollierten
Häftlingsselbstverwaltung war nach dem "Führerprinzip" aufgebaut -
Lagerälterster, Blockältester, Capos der Arbeitskommandos. Dadurch entwickelte
sich unter den Häftlingen eine Hierarchie, die der Struktur der SS ähnlich war.
Die SS versuchte, die kriminellen Häftlinge als Funktionshäftlinge
heranzuziehen, wodurch es zu ständigen Konflikten mit den politischen Häftlingen
kam. In Auschwitz vermochten die politischen Häftlinge die kriminellen aus ihren
Funktionen zu verdrängen. Durch die offizielle Zuteilung von Funktionen und
Sonderstellungen durch die SS entstand eine Klasseneinteilung der Häftlinge:

* Die Häftlingsoberschicht oder "Lagerprominenz", ca. 1 - 2 % der Gefangenen
(Lagerälteste, Blockälteste, Häftlingsärzte etc.), waren vorwiegend deutsche
Häftlinge mit nahezu unbeschränkten Vollmachten gegenüber den unterstellten
Häftlingen.
* Die Mittelschicht oder der "Mittelstand" (kleinere Funktionshäftlinge, wie
Stubenälteste, Krankenpfleger, etc.) wiesen bessere Lebensbedingungen als die
Masse der Normalhäftlinge auf, etwa 8 - 9 % der Häftlinge.
* Normalhäftlinge und "Muselmänner" stellten die große Masse unter meist
katastrophalen Lebensbedingungen. Infolge harter Arbeit, mangelnder Ernährung
und harter Lagerbedingungen war für ein Überleben ein rascher Aufstieg in den
Mittelstand oder in die "Prominenz" wichtig.

Der Großteil der Opfer, die in Auschwitz ermordet wurden, waren Juden, gefolgt
von russischen Kriegsgefangenen und Zigeunern, die nach dem Auschwitzerlaß vom
29. Januar 1943 verschleppt wurden.

info.onet.pl/4322,spec.html
info.onet.pl/1,15,11,9270627,27750196,1422881,0,forum.html

largest mass murder in the history of the world

[Gość: アニメ]

Auschwitz,
the site of the largest mass murder in the history of the world
............................... ............................... .......

“True opponents of the state had to be securely locked up... Only the SS were
capable of protecting the National Socialist State from all internal danger. All
other organizations lacked the necessary toughness.”

– Memoirs of Rudolf Höss, Commandant of Auschwitz
............................... ............................... ................

www.pbs.org/auschwitz/40-45/victims/victims.html#stenkin
On January 20, 1942, a strategy for the mass murder of the Jews was fully
articulated at an infamous meeting at 56/58 Am Grossen Wannsee, an SS villa in a
fashionable Berlin suburb. With Reinhard Heydrich in charge and Adolf Eichmann
taking the minutes, the Nazis’ “Final Solution” was articulated: All Jews under
Nazi control were to die...

............................... ............................... ........

56/58 Am Grossen Wannsee

www.mtsu.edu/~baustin/wannsee.html

Gauleiter Dr. Meyer Reich Ministry for the Occupied
and Reichsamtleiter Eastern territories
Dr. Leibbrandt

Secretary of State Dr. Stuckart Reich Ministry for the Interior

Secretary of State Neumann Plenipotentiary for the
Four Year Plan

Secretary of State Dr. Freisler Reich Ministry of Justice

Secretary of State Dr. Bühler Office of the Government General

Under Secretary of State Foreign Office
Dr. Luther

SS-Oberführer Klopfer Party Chancellery

Ministerialdirektor Kritzinger Reich Chancellery

SS-Gruppenführer Hofmann Race and Settlement Main Office

SS-Gruppenführer Müller Reich Main Security Office
SS-Obersturmbannführer Eichmann

SS-Oberführer Dr. Schöngarth Security Police and SD
Commander of the Security Police
and the SD in the
Government General

SS-Sturmbannführer Dr. Lange Security Police and SD
Commander of the Security Police
and the SD for the General-District
Latvia, as deputy of the Commander
of the Security Police and the SD
for the Reich Commissariat "Eastland".

II.
At the beginning of the discussion Chief of the Security Police and of the SD,
SS-Obergruppenführer Heydrich, reported that the Reich Marshal had appointed him
delegate for the preparations for the final solution of the Jewish question in
Europe and pointed out that this discussion had been called for the purpose of
clarifying fundamental questions. The wish of the Reich Marshal to have a draft
sent to him concerning organizational, factual and material interests in
relation to the final solution of the Jewish question in Europe makes necessary
an initial common action of all central offices immediately concerned with these
questions in order to bring their general activities into line. The
Reichsführer-SS and the Chief of the German Police (Chief of the Security Police
and the SD) was entrusted with the official central handling of the final
solution of the Jewish question without regard to geographic borders. The Chief
of the Security Police and the SD then gave a short report of the struggle which
has been carried on thus far against this enemy, the essential points being the
following...

www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Holocaust/WannseeTour.html

...................................playingwithtime

[terran]

www.playingwithtime.org/


Blink

Actual Elapsed Time: 5/10ths of a second

The blink of the eye protects the eye from injury and wipes it clean of dirt
particles. The movement of the lids across the surface also spreads a layer of
tears to keep the eye surface moist. By slowing down the action of a blink, we
can see that the upper eyelid does most of the work. However, the lower lid
moves, too. Notice that the shutting of the eye is much faster - almost twice as
fast - as the opening of the blink.

[pozarski]

heheh

©

[sanatorium_psychiatryczne]

www.weblee.com/_sound/2/Leon%20Redbone%20-%20I%20Want%20to%20Be%20Seduced.mp3©

[drf]

www.holocaust-history.org/himmler-poznan/himmler-poznan-small.mov
Heinrich Himmler's Speech at Poznan (Posen)

"we're eliminating the Jews,
exterminating them,
ha!, a small matter."

On October 4, 1943, Reischsführer-SS Heinrich Himmler gave a speech to a secret
meeting of SS officers, in Poznan, Poland. In this speech, he spoke frankly
about the ongoing extermination of the Jewish people.

This is one of the most chilling documents of the Holocaust.

What you are hearing

To understand what Himmler is saying in this five and a half minutes, it may
help to read a quick outline of his meaning. This paraphrase may perhaps be too
colloquial, but the structure may aid understanding:

A. I will talk openly about difficult secrets
1. The "Night of the Long Knives" (June 30) was difficult too
2. But we naturally knew to keep it secret
3. Everyone knew his duty
B. The "Jewish evacuation" is the extermination of the Jews
C. Some take it too lightly
1. Some want to make exceptions for "good Jews"
2. They have not witnessed the killing and the corpses
3. We've seen it, we're strong, it is our secret glory
D. The Jews would cripple Germany, so this is important
1. The Jews betrayed us in the First World War
E. The Jewish riches are all for the State
1. We (individuals) do not take them
2. A few have, and they have been executed
3. Anyone who does, will be executed
4. We have a duty to kill, but no right to profit
5. Jewish riches would infect us
6. We do this for love of Germany, not for personal gain
7. So we remain strong and pure

Спецназ

[drf]

Specnaz

Specnaz (ros. Спецназ - potoczne określenie sił specjalnych wojsk radzieckich, następnie Federacji Rosyjskiej. Termin Specnaz jest zbitką słów "specjalnoje naznaczenije", co znaczy "specjalne przeznaczenie". W Federacji Rosyjskiej słowo "specnaz" to właściwie synonim określenia "jednostki specjalne", choć głównie używa się tego terminu w odniesieniu do rozmaitych oddziałów rosyjskich bądź z większości byłych republik Radzieckich. Pododdziały podległe wywiadowi wojskowemu GRU nazywane były SPECNAZem zaś te podległe KGB nosiły nazwę OSNAZ co brało się z ich nazwy "Osobnyje naznaczenije".

Na świecie jako "Specnaz" określa się przede wszystkim wojskowe siły specjalne podległe wcześniej radzieckiemu, a obecnie rosyjskiemu zarządowi wywiadu wojskowego GRU. Po raz pierwszy użyte zostały podczas wojny domowej w Hiszpanii. Działały także podczas II wojny światowej, jednak ich największy rozwój rozpoczął się w latach 50. Według Wiktora Suworowa z czasem miały składać się z 20 brygad (po ok. 700-1000 ludzi) i 41 samodzielnych kompanii, łącznie ok. 30 tys żołnierzy. Każda flota, armia i front dysponowały własnymi oddziałami komandosów. W czasie zimnej wojny doradcy ze Specnazu wspierali promoskiewskie ruchy niepodległościowe, niekiedy biorąc czynny udział w walkach. Najkrwawsze walki Specnaz prowadził podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie, gdzie jego żołnierze zasłynęli zarówno odwagą, sprawnością w walce, jak i okrucieństwem.

Po upadku ZSRR Specnaz mocno podupadł, o czym świadczyły porażki w czasie I wojny czeczeńskiej. Miano elity przejęły jednostki podporządkowane FSB, mianowicie "Alfa", "Wympieł" czy "Zenit" i mimo że nie są to jednostki Specnazu to wiekszość ich żołnierzy pochodzi właśnie z tej formacji. Również oddziały specjalne rosyjskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych chętnie nazywają się Specnazem.

Спецназ trzeba brac na serio

[drf]

Specnaz

Specnaz (ros. Спецназ - potoczne określenie sił specjalnych wojsk radzieckich,
następnie Federacji Rosyjskiej. Termin Specnaz jest zbitką słów "specjalnoje
naznaczenije", co znaczy "specjalne przeznaczenie". W Federacji Rosyjskiej słowo
"specnaz" to właściwie synonim określenia "jednostki specjalne", choć głównie
używa się tego terminu w odniesieniu do rozmaitych oddziałów rosyjskich bądź z
większości byłych republik Radzieckich. Pododdziały podległe wywiadowi
wojskowemu GRU nazywane były SPECNAZem zaś te podległe KGB nosiły nazwę OSNAZ co
brało się z ich nazwy "Osobnyje naznaczenije".

czlowiek honoru

[pozarski]

<©>

[dajczgewand]

<1u©z>

z te0rii k0d0w

[drf]

Rock Dust Grows Extra-Big Vegetables (and Might Save Us from Global Warming)
by Paul Kelbie, Scotland Correspondent


For years scientists have been warning of an apocalyptic future facing the
world. With the prospect of an earth made infertile from over-production and
mass reliance on chemicals, coupled with an atmosphere polluted by greenhouse
gases there seems little to celebrate. But belief is growing that an answer to
some of the earth's problems are not only at hand, but under our feet.

Specialists have just met in Perth to discuss the secrets of rock dust, a
quarrying by-product that is at the heart of government-sponsored scientific
trials and which, it is claimed, could revitalise barren soil and reverse
climate change.

The recognition of the healing powers of rock dust comes after a 20-year
campaign by two former schoolteachers, Cameron and Moira Thomson. They have been
battling to prove that rock dust can replace the minerals that have been lost to
the earth over the past 10,000 years and, as a result, rejuvenate the land and
halt climate change.

To prove their point, the couple have converted six acres of open, infertile
land in the Grampian foothills near Pitlochry into a modern Eden. Using little
more than rock dust mixed with compost, they have created rich, deep soils
capable of producing cabbages the size of footballs, onions bigger than coconuts
and gooseberries as big as plums.

"This is a simple answer which doesn't involve drastic life changes by anyone,"
Ms Thomson said. "People don't have to stop driving cars to do this, just spread
some rock dust on their gardens. We could cover the earth with rock dust and
start to absorb carbon in a more natural fashion which, along with reducing
emissions and using a combination of other initiatives, will have a better and
faster response."

Before the Thomsons began their "good life" experiment, erosion and leaching
were so severe in the glen where they set up home that nothing had been grown
there for almost 50 years. The basis of their theory is simple. By spreading a
thin layer of the dust over the land, they are able to mimic the earth's glacial
cycles which naturally fertilise the land.

Since the last ice age three million years ago, the earth has gone through 25
similar glaciations, each lasting about 90,000 years. "We are 10,000 years into
an interglacial - a hiatus between ice ages - meaning modern soils are
relatively barren and artificial fertilisers are needed," Mr Thomson said.

"By spreading the dust we are doing in minutes what the earth takes thousands of
years to do - putting essential minerals in the rocks back into the earth."

Over the years the couple, who established the Sustainable Ecological Earth
Regeneration (Seer) Centre charitable trust in 1997 to test their ideas, have
slowly convinced others of their theory. They recently won a grant of almost
£100,000 from the Scottish Executive to conduct Britain's first official rock
dust trials.

The couple claim the technique may also play a significant role in the fight
against climate change as calcium and magnesium in the dust converts carbon in
the air into carbonates. Such is the interest in the theory that Nasa in the US
is examining it in preparation for growing plants on other planets.

The couple say that the rock dust means that crops don't need water to produce
harvests of magnificent vegetables. "It would be perfect for Third World
countries that are usually unable to grow crops because the land is so dry," Ms
Thomson said. "This could hold the solution for them."

"There is no doubt that, when rock dust is mixed with compost, it has a dramatic
effect on crop yields," said Alistair Lamont, president of the Chartered
Institution of Waste Management, who is impressed by the Seer experiment.
"Future waste strategy is going to rely heavily on the diversion of
biodegradable municipal waste from landfill, and one of the treatments involved
is composting so we need to find a home for that compost.

"Agricultural land is something we need to work on and the benefits of rock dust
in combination with compost can be seen at the Seer Centre at harvest time. We
need to get farming to take on board the value of remineralisation and
re-fertilisation.

Mr Lamont added that evidence showed that, since 1940, the mineral content of
vegetables had fallen dramatically in this country. "We might be encouraged to
eat a lot of vegetables but many don't contain the quantities of minerals that
we need," he said.

© 2005 Independent Digital (UK) Ltd

www.remineralize.org/

Rock Dust_OuLiPo.Georges Perec

[dajczgewand]

Georges Perec (ur. 7 marca 1936 w Paryżu, zm. 3 marca 1982 w Ivry-sur-Seine),
francuski eseista, pisarz i filmowiec eksperymentalny, zaliczany do grona
najważniejszych współczesnych twórców. Członek grupy literackiej OuLiPo.

Perec urodził się we Francji w rodzinie polskich Żydów (pierwotne nazwisko
Peretz). Jego rodzice zginęli w czasie II wojny światowej, jego samego
wychowywała ciotka. Ukończył historię i socjologię na Sorbonie, kilka lat
pracował jako nauczyciel w Tunisie, by w 1962 rozpocząć pracę w archiwum jednego
z paryskich szpitali. Zawód archiwisty wykonywał do 1979 roku, następnie
przebywał w Australii.
Perec jest uważany za najważniejszego eksperymentatora formalnego w literaturze
II połowy XX wieku. Udanie łączył wątki autobiograficzne (jak w Rzeczach) z
eksperymentami (najbardziej skrajny przykład to La Disparition, utwór napisany
bez użycia samogłoski e), zachowując przy tym zwartą, logicznie zamkniętą,
fabułę dzieła. Przyjęta przez Pereca koncepcja literatury powoduje olbrzymie
problemy przy przekładzie - niektóre z jego utworów mogą funcjonować praktycznie
jedynie w języku francuskim, co jest główną przyczyną słabej znajomości
twórczości Pereca w Polsce - z bogatego dorobku pisarza przetłumaczono na język
polski ledwie kilka pozycji.

Dzieła

* Rzeczy (Les Choses. Une histoire des années soixante 1965)
* Człowiek, który śpi (Un Homme qui dort 1967)
* La Disparition (1969)
* W ou le souvenir d'enfance (1975)
* Je me souviens (1978)
* Życie. Instrukcja obsługi (La Vie mode d'emploi. Romans 1978)
* Un Cabinet d'amateur (1979)
.........................................
Georges Perec: zapisywanie pustki

Michał Paweł Markowski



Ukazała się właśnie po polsku powieść Georgesa Pereca (1936–1982) „Życie
instrukcja obsługi”. Wydana w roku 1979, księga ta jest dziełem wielkim we
wszystkich możliwych znaczeniach: 700 stron gęstego druku, dziesiątki opowieści
(dlatego w podtytule widnieje rzeczownik w liczbie mnogiej: romans, czyli
powieści), setki postaci pierwszo-, drugo-, trzecio-, n-to planowych, tysiące
przedmiotów, dziesiątki tysięcy przymiotników. Kim jednak był jej autor?



Georges Perec urodził się 7 marca 1936 roku, jako pierworodny syn dwojga
polskich Żydów osiadłych w Paryżu. Ojciec, Icek Judko Perec, pochodził z
Lubartowa, matka, Cyrla (Cecylia) Szulewicz – z Warszawy. W autobiograficznej
książce „W, albo wspomnienie z dzieciństwa” Perec napisał: „Moje nazwisko rodowe
to Perec. Wywodzi się z Biblii. Po hebrajsku oznacza to »dziurę«”. Trzy
hebrajskie litery pe, resz i cadek („p”, „r” i „c” tworzą rdzeń słowa, którego
znaczenie jest wielorakie: może to być rzeczywiście – jak twierdził Perec –
„dziura”, może to być – jak tłumaczą komentatorzy biblijni – „przerwanie” (lub
„szpara”, ale może to być także „przesunięcie”. Perec całkiem świadomie
wybierał tę wersję, która już w nazwisku pozwalała dostrzec okropne
przeznaczenie, jakie zgotowała mu Historia.
Ojciec, żołnierz armii francuskiej, zmarł od przypadkowego postrzału w brzuch 16
czerwca 1940 roku, w dniu zawieszenia broni między Francją a Niemcami. Georges
miał wówczas lat 4 i ojca prawie nie pamiętał. Matka została aresztowana (wraz z
siostrą i ojcem) w łapance 23 stycznia 1943 roku i 11 lutego wywieziona do
Oświęcimia. „Przed śmiercią zobaczyła raz jeszcze swój kraj rodzinny. Zmarła,
nie rozumiejąc”. Georges miał wtedy lat 7. Dzięki konwojowi Czerwonego Krzyża
udało mu się uciec przed prześladowaniami. Ochrzczony w październiku 1943,
wychowywał się w katolickim internacie w Vercors, a po wojnie został
„zaadoptowany” (ówczesne prawo nie pozwalało na formalną adopcję członków tej
samej rodziny) przez siostrę ojca, Esterę, żonę Davida Bienenfelda, która przed
laty ściągnęła jego rodziców do Paryża, a teraz zajęła się jego wychowaniem. Dla
młodego chłopca rozpoczęło się nowe życie.

Nieobecność
Nie było ono łatwe. Cóż bowiem ma zrobić człowiek, który powiada, jak Perec:
„Mam w sobie poczucie pustki”? W 1981 roku, tuż przed śmiercią, pisarz odwiedził
rodzinne strony swoich rodziców: Lubartów i Puławy. Gdy po całodziennej
wycieczce wrócił do hotelu, jego znajomy zapytał: „Znalazłeś coś?”. Perec
odpowiedział: „Nic. Ani śladu”. To samo powtórzył w wywiadzie: „Nie mam korzeni.
Nie znam swoich korzeni. Odwiedziłem miasto, które było »kolebką« mojej rodziny,
ale niczego nie znalazłem. Tam nie ma już nic”. Podobnie napisał kilka lat
wcześniej we wspomnianej już autobiograficznej powieści „W, albo wspomnienie z
dzieciństwa”: „Naszukałem się śladów, które by wsparły moją opowieść,
przeglądałem mapy, roczniki, stosy archiwalnych zapisków. Niczego jednak nie
znalazłem”.
Owo nic, to brak śladów, czarna dziura przeszłości wydrążona po śmierci
rodziców, dziura, którą Perec na próżno starał się zasypać tekstami
pozostawionych dokumentów. Była to jednak także dziura wydrążona w tradycji
żydowskiej, które przez całe lata była dla Pereca martwym, nic nie znaczącym
zbiorem znaków. Przeszłość nie jest dana zawczasu, jako coś, co dziedziczy się w
sposób naturalny i dlatego dla Pereca nieoczywiste było także jego żydostwo.
Jeden z krytyków słusznie pisał, że biografia Pereca-
-Żyda rozwijała się od „względnej wygody wynikającej z niewiedzy i odrzucenia do
niewygody związanej z poczuciem zerwania, nieprzynależności, braku”.
W rozmowie opublikowanej w 1979 roku Perec przyznawał: „Jestem Żydem. Przez
bardzo długi czas nie było to dla mnie oczywiste; nie chodziło o przywiązanie do
religii, do narodu, do historii, języka, kultury; to było w ogóle nieobecne w
moim codziennym życiu, nie było zapisane ani w moim nazwisku, ani w moim
imieniu. (...) W istocie było to piętno nieobecności, jakiegoś braku (zaginięcie
moich rodziców w czasie wojny) a nie tożsamości”.
Pod koniec lat 70. wraz z ekipą filmową Perec spędził kilka tygodni w Nowym
Jorku, realizując projekt zatytułowany „Ellis Island”. Składały się nań między
innymi rozmowy z żyjącymi jeszcze imigrantami, którzy właśnie na Ellis Island
stawiali pierwsze kroki na ziemi obiecanej, jaką była dla nich w latach 20. i
30. Ameryka. W opisie projektu Perec przyznawał, że nie interesuje go tak
naprawdę los milionów wygnańców ani okoliczności, które sprawiły, że będzie
kręcił film, ale jego własne związki z tym miejscem. „Dla mnie – pisał – jest to
miejsce wygnania, to jest miejsce nieobecności miejsca, miejsce rozproszenia”.
Miejsce, które dawało szansę na scalenie własnej tożsamości, jak gdyby wpisana
była w to miejsce historia życia, która mogłaby się stać historią życia Georgesa
Pereca, jakby pamięć zachowana w tym miejscu mogła stać się pamięcią
francuskiego pisarza tropiącego swą żydowsko-polską przeszłość. Miejsce to
jednak na zawsze pozostało wydrążone, nieme.
„Tym, co można tu znaleźć, nie są z pewnością korzenie lub ślady, lecz wręcz
przeciwnie: coś bezkształtnego, na granicy wypowiadalnego, co mógłbym nazwać
zamknięciem, pęknięciem lub wyrwą i co dla mnie bardzo ściśle i w sposób
zawikłany wiąże się z tym, że jest się Żydem.
Nie wiem dokładnie, co to znaczy być Żydem, czym jest to dla mnie. Jest to (...)
znak, który nie łączy mnie z niczym konkretnym. Nie jest to znak przynależności,
który odsyłałby do wiary, religii, praktyki, kultury, folkloru, historii,
przeznaczenia, języka. Jest to raczej nieobecność, pytanie, (...) lęk,
niepokojąca pewność, poza którą czai się zarys innej pewności, abstrakcyjnej,
ciężkiej, nieznośnej: pewność, że zostało się Żydem, a więc ofiarą, która
zawdzięcza swe życie jedynie przypadkowi i wygnaniu”.
Perec nie urodził się w Polsce i nie z

poszukiwanie śladów, słowa, Innego

[dajczgewand]

....
Perec nie urodził się w Polsce i nie został – powiedzmy – Mordechajem Peretzem.
Urodził się w Paryżu i jego nazwisko wymawia się z bretońska, bez akcentu na
pierwszą sylabę. To choćby sprawiło, że będąc Żydem, Perec jednocześnie nim nie
był, że czuł się podzielony sam w sobie, wyobcowany we własnej tożsamości. „Nie
mówię językiem, którym mówili moi rodzice, nie dzielę z nimi żadnych wspomnień.
Coś, co należało do nich, co uczyniło z nich tych, kim byli, ich historia, ich
kultura, ich wiara, ich nadzieja, nie zostało mi przekazane”.
Perec jednak nie zmierzał ku Ellis Island w poszukiwaniu utraconej przeszłości,
nie kierowała nim nostalgia za utraconym dziedzictwem. Wręcz odwrotnie: „Tym,
czego szukałem na Ellis Island, był obecny obraz tego punktu bez powrotu,
świadomość tego radykalnego pęknięcia. Tym, co chciałem tam zbadać, o co
chciałem pytać, co zamierzałem sprawdzić, były moje własne korzenie w tym
nie-miejscu, owa nieobecność, owo pęknięcie, na którym opiera się wszelkie
poszukiwanie śladów, słowa, Innego”.
Są to według mnie słowa kluczowe do zrozumienia pisarstwa Georgesa Pereca,
człowieka, dla którego literatura nie była jednym z wielu możliwych zatrudnień,
lecz samą substancją jego istnienia: schronieniem, obietnicą, poręką, ucieczką,
przekleństwem, namiętnością, przyjemnością, wygnaniem, zbawieniem. „Pisanie mnie
chroni – napisał w latach 70. – Kroczę pod osłoną mych słów, zdań, zręcznie
powiązanych akapitów, sprytnie obmyślanych rozdziałów. Nie brak mi inwencji”.
Z tego właśnie powodu pisarstwo Pereca nie wydaje mi się osobliwe. Wręcz
przeciwnie: odczytać je można jako kwintesencję pisania w ogóle, jako znak
odsyłający do wspólnego podłoża, z którego wiele wyrasta dzieł, choć każde z
nich inaczej zostało pomyślane i inaczej spisane. Gdyby ten wspólny grunt
opisać, naprędce powiedzieć można by tak oto. Pisanie nie jest możliwe bez
pierwotnego pęknięcia, które oddziela nas od świata, szukanie śladów nie jest
możliwe bez utraconej obecności, słowa nie mogą nakładać się na pełną i
doskonałą substancję świata, a Inny – choć przywoływany – zawsze przychodzi nie
w porę. U źródeł pisania nie pełnia tkwi, lecz pustka, w której trzeba się
przejrzeć i wytrzymać moment, w którym nie odnajdzie się tam własnego oblicza. U
źródeł pisania tkwi różnica między tym, co było, a tym, czego jeszcze nie ma,
różnica zwana czasem, który składając obietnicę spełnienia jednocześnie ją
unieważnia. U źródeł pisania tkwi poczucie wykorzenienia, któremu miałoby
zaradzić czernienie papieru, najprostsza forma opanowywania przestrzeni.
Odzyskiwanie przeszłości było dla Pereca ocalaniem śladów, których nie ma, a
które powinny być. Było jednak także odzyskiwaniem, a raczej budowaniem
przestrzeni, która nigdy nie była i nie jest dana, lecz zawsze stanowi zadanie
do podjęcia. Perec tak pisał o tym w zakończeniu swojej książki „Espčces
d’espace” z 1974 roku: „Chciałbym, by istniały miejsca stałe, nieruchome,
nienaruszalne, nietknięte, a nawet nietykalne, niezmienne, głęboko zakorzenione;
miejsca, które mogłyby służyć za punkty odniesienia, wyjścia, początku: Moje
miejsce urodzenia, kolebka mojej rodziny, dom, w którym mógłbym się urodzić,
drzewo, które widziałbym jak rośnie (i które może zasadził ojciec, gdy się
urodziłem), strych mojego dzieciństwa wypełniony nietkniętymi wspomnieniami...
Takie miejsca nie istnieją i dlatego, że nie istnieją, przestrzeń staje się
problematyczna, przestaje być samooczywista, przestaje być uwewnętrzniona,
przestaje być zawłaszczona. Przestrzeń jest wątpliwa: muszę nieustannie ją
znaczyć i zaznaczać. Nigdy nie jest moja, nigdy nie jest mi dana, muszę ją podbić”.
W wywiadzie udzielonym w 1979 roku Perec mówił, że „praca pisania zawsze
dokonuje się w stosunku do czegoś, co już nie istnieje, co może być na chwilę
utrwalone w pisaniu jako ślad, choć właśnie znikło”. Nie ma różnicy – o czym
doskonale wiedział już Proust – między pisaniem a pamięcią: to, co pozostało,
jest tylko śladem tego, czego już nie ma i jedynym rozwiązaniem jest tylko
rozmnożenie owych śladów, wypowiedzenie wszystkiego, które i tak okaże się
wielkim zatajeniem. W przypadku Prou-sta było to budowanie katedry, w której
nigdy nie zamontowano ostatniego przęsła, w przypadku Pereca było to układanie
puzzla, którego nie sposób do końca ułożyć.
Pustka po Icku i Cyrli, dziura, w którą zapadły się ich ciała, ich gesty, ich
słowa, jest jednocześnie źródłem gestu, w którym oni sami nie mogą się pojawić.
„Wszystko, co wypowiadam, jest bezbarwne, nijakie, jest i będzie raz na zawsze
znakiem nieodwołalnego unicestwienia”. Dlatego właśnie „wspominanie ich jest
czymś po prostu zabójczym dla aktu pisania. Pisanie jest wspominaniem ich
śmierci i potwierdzeniem mojego życia”. Umarli zostawiają ślady, po których nie
można pójść. A jednak bez nich, bez śladów, które zamazują się w tej samej
chwili, w której zostają odciśnięte, pisanie, rozgrywające się na granicy
obecności i nieobecności, pełni i pustki, nie byłoby możliwe. W tekstach Pereca
to zderzenie upragnionego i niemożliwego, tęsknoty i rozpaczy, tworzy podskórną
warstwę pisania.

Utrwalanie codzienności
Gdy jeden z krytyków zapytał Pereca, czy nie myśli, że „pragnienie znalezienia
korzeni, przymus do pracy na podstawie wspomnień lub pamięci, jest przede
wszystkim chęcią wystąpienia przeciwko śmierci, lecz także przeciwko
milczeniu?”, pisarz odpowiedział: „Z pewnością ma to coś wspólnego z ideą śladu,
zapisu, potrzebą zapisywania”. Jak u Pereca przejawiała się owa „potrzeba
zapisywania”? W licznych książkach przede wszystkim chciał utrwalić na piśmie
„to, co przepływa, gdy nic nie przepływa, poza czasem, ludźmi, samochodami i
chmurami”. A jeszcze bardziej chciał wydać wojnę zapomnieniu.
„Nie chcę zapomnieć – pisał w jednym z tekstów – być może to jest sedno [mojego
pisania]: zachować w nietkniętej postaci, powtarzać każdego roku te same
wspomnienia, przywoływać te same twarze, te same najdrobniejsze zdarzenia,
wszystko zebrać w suwerennej, słabnącej wyobraźni”.
W 1978 roku Perec opublikował osobliwą książkę, zatytułowaną „Je me souviens”
(„Pamiętam”, złożoną z ponad czterystu zdań o tej samej strukturze: „Pamiętam
stare numery »Illustration«”, „Pamiętam czasy, gdy najmodniejsze były czarne
koszule”, „Pamiętam, że kierowca wyścigowy Sommer miał przezwisko dzik Ardenów”,
i tak dalej. Jej „tematem” były nie „wydarzenia” z pierwszych stron gazet, lecz
właśnie „okruchy codzienności” z lat 1946-61: drugorzędni artyści i ich miłosne
perypetie, zapomniane przedmioty użytkowe, nieistniejące już miejsca w Paryżu,
stare filmy, gazety i książki, migawki z życia, „czy jeszcze coś wątlejszego,
bez znaczenia, całkiem banalnego, w jakiś cudowny sposób wyrwanego ze swej
błahości, odzyskanego na chwilę”. W „Postscriptum” pisał Perec tak: „Zapiski te
nie są tak naprawdę wspomnieniami, a już zwłaszcza nie są to wspomnienia
osobiste, lecz drobne okruchy codzienności, sprawy, których ludzie tego samego
pokolenia byli w tym czy innym roku świadkami, wspólnie je przeżywali i
dzielili, a które następnie znikły, popadły w zapomnienie”.
Perec panicznie bał się zapomnienia. O latach 60. mówił: „w tym samym czasie
moja pamięć znacznie podupadła. Zacząłem się bać, że zapomnę i że jeśli nie będę
wszystkiego zapisywał, nie będę w stanie niczego zachować z uciekającego życia”.
Z tego nieposkromionego strachu przed całkowitą amnezją wynikła szaleńcza
potrzeba zachowywania i sporządzania klasyfikacji. Perec wspominał, że
zachowywał wszystko: listy wraz z kopertami, bilety do kina, bilety lotnicze,

***

[drf]

"Wybierz mądrość, cierpliwość i rozwagę....
Unikaj oszołomstwa, niecierpliwości i duszonej kaszanki.."
www.kuria.gliwice.pl/czytelnia/modlitwy/narody.php?numer=&art=660

Henryk Grynberg odzyskał wolność

[zupagrzybowa]

[ŻW] Grynberg: proszę kolegów, by również ujawnili swoją przeszłość
autor: Rafał Pasztelański, tp, 2006-12-02, Ostatnia aktualizacja: 2006-12-02
Z Henrykiem Grynbergiem rozmawia Rafał Pasztelański

www.zw.com.pl/zw2/index.jsp?place=Lead25&news_cat_id=351&news_id=130975&layout=5&forum_id=16169&page=text

11 października 1956 r. został Pan zarejestrowany jako tajny współpracownik o
pseudonimie Reporter...
Rzeczywiście, podpisałem coś takiego. Studiowałem wtedy dziennikarstwo. Zrobiłem
to z dwóch powodów: szantażu i strachu. Moja matka razem z ojczymem próbowali
wtedy wyjechać za granicę. Ojczymowi grunt palił się pod nogami, bo robił
półlegalne interesy. Gdyby nie wyjechał, zostałby po raz drugi przyskrzyniony.
Gdy się do mnie zgłosili ludzie z bezpieki, to dali do zrozumienia, że jeżeli
zależy mi na tym, aby oni wyjechali, to muszę współpracować. Po drugie, w czasie
studium wojskowego byłem szykanowany. Stawałem do raportu i groziło mi
relegowanie. Było dla mnie jasne, że jeżeli odmówię, to będę leżał. I wtedy
podpisałem.

Jak doszło do pierwszego spotkania?
Pamiętam, że tam gdzie mieszkałem, przyszedł jakiś mężczyzna i powiedział, że
chciałby się ze mną spotkać. Pokazał legitymację, zaprosił na spotkanie i
powiedział, żebym nikomu o tym nie mówił. Mieszkałem z kolegą, który pytał mnie,
o co chodzi, kto to jest, ale nic mu nie powiedziałem. Wychodząc, poprosiłem
jednak go, by powiadomił moją matkę, gdybym za długo nie wracał. Na spotkaniu
ten mężczyzna powiedział, żebym się uspokoił, bo nic mi nie grozi. To była
spokojna rozmowa.

Co SB chciała od Pana?
Powiedzieli, że mają nadzieję, iż im pomogę w obronie Polski Ludowej przed
wrogami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Co ciekawe, nie domagali się żadnych
donosów, dali mi tylko jakąś formułkę pod dyktando, abym napisał i podpisał.
Potem ten facet przekazał mnie drugiemu panu, który był z wywiadu wojskowego. On
mnie przejął.

Chcieli zrobić z Pana rasowego szpiega?
Chyba tak. Ten człowiek z wywiadu chciał mnie nauczyć mikrofilmów. Ze trzy razy
spotkałem się z nim we Flisie, bo tam były najlepsze flaki w Warszawie. Można
więc powiedzieć, że otrzymałem od polskiego wywiadu dwie setki wódki i dwie albo
trzy porcje flaków.

Jak długo spotykał się Pan z oficerem wywiadu?
W pewnym momencie ten facet z wywiadu, to było gdzieś w 1957 r., zaproponował,
abym poszedł na zabawę do sali kolumnowej Pałacu Kazimierzowskiego na
uniwersytecie i poznał jakąś panią Barbarę. Nie miałem czystego sumienia, jeśli
chodzi o dziewczyny, ale takiego numeru to bym nie zrobił. To ja sobie
pomyślałem, że tu się żarty skończyły. I przestałem się zjawiać na jakichkolwiek
spotkaniach.

W archiwach IPN jest zapis archiwisty SB, że udzielał Pan informacji o znajomych
i rodzinie...
Nikt mnie nigdy o to nie pytał. Nie byłem szpiclem. Nie donosiłem na nikogo.
Nigdy nie wziąłem od nich ani grosza, chociaż proponowali mi pieniądze. Nie
miałem też żadnych przywilejów. Niczego się też ode mnie nie dowiedzieli.

I co? Służby dały Panu spokój?
Przysłali kilka listów, ale telefonów wówczas nie było, a ja zmieniłem parę razy
adresy. Ostatni raz dopadli mnie w listopadzie 1959 r. w moim mieszkaniu w
Łodzi. Złożyłem wówczas podanie o paszport, bo chciałem odwiedzić matkę w
Izraelu. Wtedy ten facet przyszedł i powiedział, abym zabrał ze sobą list do
Izraela. Powiedziałem mu, że ja się takimi sprawami nie zajmuję, że jestem
pisarzem i nawet jeśli nie wyjadę do Izraela, to nic dla nich nie zrobię.
Liczyłem się z tym, że po odmowie nie wyjadę. Miałem jednak dobrego znajomego w
urzędzie paszportowym w Łodzi i dostałem ten paszport. Od tamtej pory nie miałem
absolutnie żadnych kontaktów.

W notatce SB jest informacja, że 11 grudnia 1967 r. wyjechał Pan do USA i
odmówił powrotu, co było powodem rezygnacji z agenta „Reportera”.
Ta notatka jest kłamliwa. Wyjechałem do USA w październiku z Teatrem Żydowskim,
a 30 grudnia, będąc już w Stanach, oświadczyłem, że nie zamierzam wracać do
Polski. W istocie nie uciekłem do USA, tylko zostałem zmuszony do wyjazdu na
fali antysemickich nastrojów w Polsce. Pierwsza rzecz, jaką zrobiłem w USA, to
powiedziałem FBI o kontaktach ze służbami specjalnymi PRL. Mówiłem, że próbowano
mnie zwerbować, ale ja nic dla nich nie zrobiłem. FBI pytało mnie po prostu, czy
jest coś takiego, czym można mnie szantażować. Opowiadałem o tym, gdy miałem
otrzymać obywatelstwo USA.

Nie zastanawiał się Pan nigdy nad tym, aby opowiedzieć o współpracy z SB czy
wywiadem?
Podpisanie tej lojalki jest niechlubne i dlatego o tym nie mówiłem. Bałem się
wtedy odmówić, ale wiedziałem, że żadnym szpiclem nie będę. Od jakiegoś czasu
zastanawiałem się jednak, czy nie opowiedzieć o tym. Piszę teraz coś w rodzaju
takich wyznań. Myślałem, żeby wspomnieć w nich i o tym. Wahałem się, ale teraz
to zrobię. Pamiętajmy, że w tych archiwach są ludzie niewinni, trochę winni i
bardzo winni, i dlatego trzeba pokazać wszystkie dokumenty.

Nie uważa Pan, że najwyższy czas, aby otworzyć archiwa SB i skończyć z grami
teczkami i dziką lustracją?
Zdecydowanie. Uważam, że trzeba otworzyć te archiwa i pokazać, jak to wszystko
wyglądało. Niech pan sobie wyobrazi, że prawie wszyscy moi bliscy koledzy ze
studiów znaleźli się później na tej liście Wildsteina. Znam też analogiczne
przypadki do mojego. Spotykam się z takim Polakiem, który mieszka niedaleko. On
powiedział mi, że w latach 60. podpisał zobowiązanie i chodził regularnie na
spotkania, bo bał się im odmówić. Mówił, że jego koledze złamano życie, kiedy
odmówił SB. A ja uwikłałem się, będąc studentem, też z powodu strachu.

Nie boi się Pan ostracyzmu środowiska za to, że umieszczono Pana na listach
agentów SB?
Chciałbym, aby otworzono i pokazano wszystko, co jest na mój temat, ponieważ
jestem osobą publiczną i ludzie mają prawo wiedzieć, co mnie dotyczyło. Chcę, by
ujawniono każde słowo, każdy dokument. Wzywam moich kolegów pisarzy,
dziennikarzy, by uczynili to samo. Wiem, że wielu z nich, znanych mi osobiście,
znajduje się na listach tajnych współpracowników. Mówię im: „pokazuję swoje, a
wy pokażcie swoje."
.............................
terra.blox.pl/html

Bez rozgrzeszenia

[patience]

W nienapisanym jeszcze bilansie strat, jakie polskie życie umysłowe poniosło w
wyniku 45-letnich rządów komunizmu, będzie trzeba odnotować odcięcie Polaków od
wielu najważniejszych dzieł myśli światowej

Do twórców, którzy do PRL mieli wstęp surowo wzbroniony, należała Hannah Arendt.
Jej prace fragmentarycznie ukazywały się jedynie w obiegu niezależnym -poza
zasięgiem cenzury. W 1984 roku wydawnictwo Zbliżenia opublikowało tom I słynnych
" The Origins of totalitarianism" pod tytułem "Źródła totalitaryzmu". Dwa lata
później CDN wydało inny fragment tej pracy - "Propaganda totalitarna". Nawiasem
mówiąc, przetłumaczony i opatrzony wstępem przez Adama Rysiewicza, redaktora
także najnowszej edycji tekstów Arendt. W całości klasyczne dzieło o
totalitaryzmie ukazało się - dzięki Niezależnej Oficynie Wydawniczej - w Polsce
dopiero w 1989 roku,a więc 38 lat po pierwszym wydaniu. Te cztery dekady
spóźnienia są miarą intelektualnego zacofania, w jakie wepchnął nas system
reklamujący się jako najbardziej postępowy ustrój w historii.

www.rzeczpospolita.pl/dodatki/plus_minus_061202/plus_minus_a_9.html

W tym, że książki Hannah Arendt nie miały szans na przejście przez sito
PRL-owskiej cenzury, nie było, oczywiście, żadnego przypadku. Napisane przez nią
zaraz po wojnie i opublikowane w1951 roku przenikliwe studium systemów
totalitarnych, do których jako pierwsza zaliczyła zarówno nazizm, jak i
komunizm, odsłaniało prawdę o zbrodniczej naturze sowietyzmu, która dla wielu
zafascynowanych marksizmem intelektualistów była w owym czasie obrazoburcza.
Największy rozgłos przyniosła jej wszakże książka " Eichmann w Jerozolimie.
Rzecz o banalności zła" z1963 roku, będąca relacją z procesu zbrodniarza
hitlerowskiego porwanego przez izraelskie służby specjalne z Argentyny i
skazanego na śmierć. Tytułowa teza o "banalności zła" stała się przedmiotem
bardzo wielu analiz i polemik, a sama Arendt wracała do niej jeszcze
wielokrotnie. Wokół niej krążą także teksty z właśnie wydanego zbioru pt.
"Odpowiedzialność i władza sądzenia".

Kwestia odpowiedzialności za zbrodniczą przeszłość była dla
niemiecko-amerykańskiej uczonej podstawowa. "Uporamy się z naszą przeszłością
jedynie pod tym warunkiem, że zaczniemy ją osądzać i zdobędziemy się wobec niej
na uczciwość" - napisała w liście do jednego ze swych polemistów. Trudno sobie
wyobrazić, by przemówiła do niej tzw. filozofia grubej kreski czy propozycja
hurtowej amnestii dla funkcjonariuszy systemu totalitarnego. Zamiast łatwego
rozgrzeszenia Arendt proponowała uczciwy namysł nad postępowaniem wczasach
dyktatury, a w miejsce odpowiedzialności zbiorowej - odpowiedzialność osobistą.
Największy problem moralny stanowiły dla niej nie tyle zbrodnie dyktatury, ile
zdumiewająca łatwość, z jaką do przestępczego systemu włączali się zwyczajni,
ukształtowani w tradycyjnych normach ludzie, którzy "nie potrafili przeciwstawić
własnego osądu temu, co odczytywali jako wyrok historii".

W systemach totalitarnych, które niszczyły starą hierarchię wartości i równie
sprawnie posługiwały się terrorem co ideologią, ludzka władza sądzenia została
poddana najtrudniejszej próbie. Ludzie działali bowiem "w warunkach, w których
każdy czyn moralny był nielegalny, a każdy legalny czyn był przestępstwem". W
takich czasach uznanie muszą budzić nie tylko bohaterowie, którzy przeciwstawili
się czynnie reżimowi, ale także ci, którzy po prostu odmówili współpracy i
uczestnictwa w życiu publicznym. Bo jako jedyni, pisze Arendt, ośmielili się oni
samodzielnie osądzić sytuację. Nie dlatego, że mieli lepszy system wartości, ani
dlatego, że byli bardziej przywiązani do dawnych kryteriów tego, co słuszne i
niesłuszne. Najważniejsza była zdolność domyślenia, czyli "dialogu pomiędzy mną
a moim "ja"". "Stawiali oni sobie pytanie, do jakiego stopnia będę mógł żyć w
pokoju ze sobą po popełnieniu pewnych czynów, i uznali, że lepiej nie robić nic,
nie dlatego, że świat stanie się od tego lepszy, ale po prostu dlatego, że tylko
pod tym warunkiem będą mogli żyć i akceptować siebie. Dlatego też woleli umrzeć,
kiedy zmuszano ich do uczestnictwa. Mówiąc krótko, nie chcieli zabijać nie
dlatego, że tak ważne było dla nich przykazanie: "Nie zabijaj", ale dlatego, że
nie chcieli żyć z mordercą - z samym sobą".

Autorka "Korzeni totalitaryzmu" zajmowała się osobistą odpowiedzialnością w
warunkach dyktatury także dlatego, że odrzucała odpowiedzialność zbiorową. "Nie
ma czegoś takiego jak wina zbiorowa. Pojęcia winy i niewinności mają sens tylko
w odniesieniu do jednostek". Arendt z aprobatą pisze o postępowaniu sądu w
Jerozolimie, który oświadczył, że proces Eichmanna nie dotyczy systemu
politycznego czy "jakiegoś "izmu"", na przykład antysemityzmu, lecz osoby; i
jeśli oskarżony był funkcjonariuszem, podlega zarzutom właśnie dlatego, że nawet
funkcjonariusz jest wciąż człowiekiem i właśnie jako taki staje przed sądem".
Człowiek idący na służbę zbrodniczego systemu totalitarnego nie może zrzucić z
siebie brzemienia winy za popełnione w tej służbie przestępstwa, obwiniając o to
władzę, której się podporządkował.

Zamazaniu jednostkowej odpowiedzialności służy także postrzeganie całych
narodów, przede wszystkim Niemców i ich przeszłości, jako współwinnych zbrodni.
"Zawsze wydawało mi się to kwintesencją konfuzji moralnej, że w okresie
powojennym w Niemczech ci, którzy osobiście byli absolutnie niewinni, zapewniali
siebie nawzajem i świat o swojej winie, natomiast bardzo niewielu prawdziwych
zbrodniarzy było gotowych na choćby odrobinę skruchy. Rezultatem tego
spontanicznego przyznania się do winy zbiorowej było oczywiście bardzo
skuteczne, choć niezamierzone, wybielenie tych, którzy jednak mieli coś na
sumieniu: tam, gdzie wszyscy są winni, nikt nie jest winny". Konfuzja moralna, o
jakiej pisze autorka "Odpowiedzialności i władzy sądzenia", znamionowała również
sytuację w Polsce po upadku PRL. Komunistyczna dyktatura została w1989 roku
odrzucona, ale nie osądzona. Komunizm nie miał swojej Norymbergi ani swego
procesu Eichmanna. Na pojawiające się na progu polskiej demokracji nieśmiałe
postulaty pociągnięcia funkcjonariuszy i przywódców systemu do prawnej i
politycznej odpowiedzialności można było usłyszeć odpowiedź, że przecież wszyscy
byli tak czy inaczej wciągnięci w tryby systemu, a więc współwinni. Tak jakby
nie było fundamentalnej różnicy między udziałem w takich rytualnych
manifestacjach poparcia dla reżimu, jak pochody pierwszomajowe, a służbą w
strukturach władzy. Dzieje zaniechania rozliczeń z PRL potwierdzają diagnozę
Arendt -odpowiedzialność za dyktaturę musi być indywidualna albo nie będzie jej
wcale.

Łódż XXVII Liceum im Pereca 1959

[drf]

picasaweb.google.com/Henry.Lewkowicz/SpotkanieUMarylkiBorensztajn20080110/photo?authkey=Bwx4UnTh_oA#s5170000903386481938

Rudi_Dutschke...o Polskiej Rewolucji Studenckiej?

[terran]

en.wikipedia.org/wiki/Rudi_Dutschke
pl.youtube.com/watch?v=jPmyIT_wphU
pl.youtube.com/watch?v=sqnQQv4C2j8&feature=related
po przeczytaniu listu otwartego jacka i karola...

pl.youtube.com/watch?v=vqN2uUg6RFw&feature=related

Szwedzko_Polska Kultura

[drf]

www.immi.se/kultur/authors/polacker/lapter.htm
pl.youtube.com/watch?v=hg5uP6k6zYw

(1934) classic Russian musical comedy...

[terran]

nz.youtube.com/watch?v=RhhlVxCdqz4

tęcza...

[datsh]

wlasnie:

[marianna.rokita]

na CNN material o dzieciach indonezyjskich
i wplywie tragedii na ich psychike.
"Living with the stress of surviving"
"Hope childrens cope with a traumatic experience"
Obejrzyj jak masz mozliwosc. Pewnie beda powtarzac.

[patience]

> Because they are so far outside what we would expect, these events provoke
> reactions that feel strange and "crazy". Perhaps the most helpful thing I can
> say here is that even though these reactions are unusual and disturbing, they
> are typical and expectable. By and large, these are normal responses to
> abnormal events.


PS. Ja tak sobie wyobrazam mniej wiecej od wakacji...

300

[drf]

wszystko ok.pozdrow billego odemnie i od janka ktorego billy zna ma tez problemy
z forsakringskassa ...to pomylka osoby ...billy to nie janek...janek jedzie do
pragi..a billy jest w wroclawie...he he buzi...

[patience]

zwariuje
mam stan przedzawalowy

[patience]

Suddenly, younger members of the group seemed to come from all areas, gathering
toward him. All smiling those silent smiles, as if they had been watching his
reaction, and his movement had triggered some unanimous response in them. He
wasn't sure whether it was favorable or not. he was feeling uncomfortably
crowded. Carl didn't like being pressed into anythng, whether it be by fact or
phantom ! Now he heard only a jumble of words; a flood of rushing sound, spoken
by a converging tide of the 'Unknown' ! Strange sounds, mingling into a
confusion in which he couldn't understand any of it ! It was now an enclosing
babble that began to suggest something ominous to him.

Some ancient form of panic began to tremble inside him. He couldn't understand
why, but it was mounting. Carl had been required by his career as Journalist to
adjust to many different environments, and had always done so. He was perplexed
now,and was also bewildered by that very fact. One young man had taken hold of
his arm, and was pointing toward the roadway. It was all becoming a blur. The
young man just kept smiling, and pointing toward a gleaming vehicle sitting on
the road. He kept repeating an unfamiliar word over and over, always smiling -
smiling - smiling -

The panic broke through ! Carl's head began to spin ! The smiles - the strange
words - the faces - collected into a great threatening wave, lunging toard
him ! Converging confusions of the whole unreal day, like huge ocean waves,
were bearing down on him - towering - about to break on him in full force ! His
arms thrashed of themselves, pushing his way through the smiling faces ! His
legs carried him wildly through the crowd of strangers ! His eyes did not see !
His mind could not comprehend ! Blind panic propelled him through archways and
doors ! In and out of buildings ! Weaving past pillars and walls !

How to forget the things that did not happen;
the bud, that never escaped the itching bark;
the hope
that never rode down the moment's slope;
the frozen rivers that never tasted thaw;
the spacial lights that never unfurled their law ?

How to forget the country road that ran
peacefully parallel the highway's span ?
How to solace losses that cannot be;
the unmourned love that never sang; the leaf
that knew no Spring;
the unsown grain, that finds no sheaf -
no budding - no flower - no seeding -
no grim relief ?

How to heal wounds that were not wrought;
dormant dreams; unuttered thought;
stillborn grief ?

roadsong.tripod.com/SJChapterThree.html


Anxiety Disorders

Signified by Panic Attacks in which there is the sudden onset of intense fear
and apprehension. During these attacks, people experience shortness of breath
and the feelings of a heart attack—palpitations, chest pain, and losing
control. Anxiety disorders involve phobias (fears) of height, social
interaction, or an unknown cause.
Post-Traumatic Stress Disorders (PTSD)

An anxiety disorder in which symptoms develop following a psychologically
distressing event or traumas (military combat, sexual assault, natural
disasters, or severe auto accidents). These may cause the individual to be
hyper-aware of this trauma happening again and may cause them to isolate and
fear everyday outings.

www.hhinc.org/AdminHome.asp?ArticleID=315

..........................hijackingcatastrophe...?

[drf]

A brief history of pirates, with emphasis on the centuries-long rivalry between
the Cookes and the Hoods:


Piracy is as old as the art of transportation by water. The first Phoenician
boatmen feared pirates even more than they did resentful sea gods, vicious sea
monsters, and spiteful giant sea rocks who ganged up to crush ships—a common
nemesis, if Phoenician maritime annals are to be believed.

But it was not until the Sixteenth Century, and the onset of transatlantic
imperialism, that piracy entered the realm of common dinnertime topic.
“Imperialism,” in that day, meant countless Spanish galleons returning home
along the “Spanish Main” listing from tons of gold stolen (or, according to some
Spanish sources, received as part of fair business transactions) from the Aztecs
and Incas.

The growing number of sailors in turn stealing the stolen gold problem became
for all of the Colonial Empires. According to British Royal Navy, in 1563, there
were four hundred such pirates known to be sailing the Four Seas, and the number
was increasing daily. In naval service, as well as on merchant ships, pay was
poor and rations worse. The menu consisted solely of cold hardtack biscuits
accompanied by salt beef, salt pork or salt fish—called “Hairy Willy.” But it
was the puny ration of grog (rum diluted with water to stretch supplies) that
irked the men most of all, and ranked among their chief motivations for going
“on the account” (pirate for “pirating”. Ironically, many of these men had
enlisted in the Navy in hope that the very same grog limit, as well as the job’s
regular hours and strenuous exercise, might provide an asylum for their alcoholism.

Then there were the conditions. Hard work was the least of it. On overcrowded
man o’ wars—frequently crewed by five hundred—space was so limited that a man
could scarcely move without brushing against another. Something as simple as how
a man gargled could, over time, so grate on a shipmate’s nerves that no one
would be shocked if the gargler “fell overboard” on a dark night, never to be
found. On the infrequent occasions the men were given the respite of sleep, they
had to do so in hammocks eighteen inches wide, to a lullaby of the snoring of
dozens of others who hadn’t bathed in months and were crammed side to side and
above and below one another. On hot nights, the hammocks proved veritable frying
pans. On cold, the men longed for the hot.

Many more sailors suffered—though they likely wouldn’t have put is as
such—psychologically. The frequent summons of “All hands witness punishment
ahoy!” sent a shudder through all but the stoutest of hearts. Incessant
floggings made many sailors feel like beasts, rather than men. And the long
lists of rules made the sailors who still felt like men feel like children. Most
man o’ war captains forbade the sordid game of draughts (checkers).

As consequence of all this, many a cold nasty night was warmed by tales of
pirate voyages to places where the weather was fair, the water easy and the
lasses both fair and easy. Furthermore, there was tobacco, grub aplenty, and
rivers of grog, and the only time quarters were cramped was because they were
stacked starboard to larboard with gold doubloons.

Others, for whom grub and lasses held less appeal, found themselves persuaded to
go on the account simply by the increasing occupational hazard of being an
honest sailorman. For instance, between 1569 and 1616, nearly five hundred
British ships were captured by the Barbary pirates, who cut the throats of those
captives deemed not worth the trouble of feeding and transporting to the slave
market. It is due to such practices, some historians theorize, that the term
“barbarian” came to mean more than simply a native of Barbary.

piratesofpensacola.com/id6.html
blog.tripod.lycos.com/
.......................................................................

www.chem.uni.wroc.pl/8_Trzec.htm

))

grype mialem wracam do swiata, zbliza sie teczka z ipnu,wiec napiecie rosnie..
ale bez przesady...w koncu sa pozytywne zmiany...

[gini]

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=28&w=2010408&a=2010770

[drf]

www.joemonster.org/
• czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ?
wesoly3 28.05.2002 22:23 zarchiwizowany



• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.upc.chello.be
Gość: Ania 28.05.2002 22:40 zarchiwizowany

A co myslisz glupku,ze tak za darmo w ta klawiature klepie?




• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.fastres.net
Gość: tato 28.05.2002 22:45 zarchiwizowany

Gość portalu: Ania napisał(a):

> A co myslisz glupku,ze tak za darmo w ta klawiature klepie?
>
>

>Nooo,spowiadac sie,bo wesoly bedzie stukal.


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ?
wesoly3 28.05.2002 22:47 zarchiwizowany

ale premii chyba nie dostajesz ???
bo kiepsko klepiesz
klepnij sie w czolko


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.acn.waw.pl
Gość: snajper 28.05.2002 22:53 zarchiwizowany

wesoly3 napisał(a):

> ale premii chyba nie dostajesz ???
> bo kiepsko klepiesz
> klepnij sie w czolko

A co, Ty darmo klepiesz ?????? Ale frajer !!!!!!


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.upc.chello.be
Gość: Ania 29.05.2002 08:17 zarchiwizowany

wesoly3 napisał(a):

> ale premii chyba nie dostajesz ???
> bo kiepsko klepiesz
> klepnij sie w czolko

Dostaje premie.A od dzisiaj dostalam podwyzke za czytanie tego co piszesz.Doszedl
do tego jeszcze dodatek specjalny za odpisywanie na Twoje posty takze pisz dalej
im wiecej tym lepiej
.


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.szeptel.net.pl
Gość: Jaceq 28.05.2002 22:49 zarchiwizowany

Gość portalu: tato napisał(a):

> >Nooo,spowiadac sie,bo wesoly bedzie stukal.

A wesoły (inaczej) to czym będzie stukał?


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.fastres.net
Gość: tato 28.05.2002 22:54 zarchiwizowany

Gość portalu: Jaceq napisał(a):

> Gość portalu: tato napisał(a):
>
> > >Nooo,spowiadac sie,bo wesoly bedzie stukal.
>
> A wesoły (inaczej) to czym będzie stukał?

>Wesoly,ten na J,pyta sie o twojego kutasa.


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.szeptel.net.pl
Gość: Jaceq 28.05.2002 23:01 zarchiwizowany

Gość portalu: tato napisał(a):

> >Wesoly,ten na J,pyta sie o twojego kutasa.

To niech uważa, by ci, tato, oka nie wypukał.


• Re:Czy to fajna baba?
_szwedka 28.05.2002 23:01 zarchiwizowany

Przyjze sie tej Ani. Musi to byc fajna dziewucha jezeli wesolka tak
rozjatrzyla
Pozdrawiam Anie!


• Re:Czy to fajna baba? IP: *.szeptel.net.pl
Gość: Jaceq 28.05.2002 23:03 zarchiwizowany

_szfetka napisał(a):

> Przyjze sie

a co to za najazd "światowców"?


• Re:Czy to fajna baba? IP: *.fastres.net
Gość: tato 28.05.2002 23:04 zarchiwizowany

_szwedka napisał(a):

> Przyjze sie tej Ani. Musi to byc fajna dziewucha jezeli wesolka tak
> rozjatrzyla
> Pozdrawiam Anie!

>Daj,Szwedka,czy ty zawsze musisz tak?
>Ja tu sie rozkrecam,a ty wiadro z woda!


• Re:Czy to fajna baba?
wesoly3 28.05.2002 23:07 zarchiwizowany

Ania mieszka w UE
Olala Polske
To dlaczego tak agituje ???
Agentka - ani chybi


• Re:Czy to fajna baba?
_szwedka 28.05.2002 23:08 zarchiwizowany

A to Ty jestes tym wesolkiem, tato?


• Re:Czy to fajna baba? IP: *.fastres.net
Gość: tato 28.05.2002 23:15 zarchiwizowany

_szwedka napisał(a):

> A to Ty jestes tym wesolkiem, tato?

>Nigdy sie nie loguje!


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: 202.67.116.*
Gość: Commo 29.05.2002 08:20 zarchiwizowany

Pytanie jest przez kogo wynajeta????


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: 217.11.142.*
Gość: ania 29.05.2002 08:32 zarchiwizowany

nie wiesz - przeciez mieszka w belgii - wiec przez bruksele (a i mnie troche
odpala)
Aniu, pozdrow mocodawcow!


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.upc.chello.be
Gość: Ania 29.05.2002 08:44 zarchiwizowany

Gość portalu: ania napisał(a):

> nie wiesz - przeciez mieszka w belgii - wiec przez bruksele (a i mnie troche
> odpala)
> Aniu, pozdrow mocodawcow!

Dostalysmy podwyzke!!!!!!!!!!!! i dodatek specjalny!!!!!!!!!!!


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.acn.waw.pl
Gość: snajper 29.05.2002 16:00 zarchiwizowany

Gość portalu: Ania napisał(a):

> Gość portalu: ania napisał(a):
>
> > nie wiesz - przeciez mieszka w belgii - wiec przez bruksele (a i mnie troche
> > odpala)
> > Aniu, pozdrow mocodawcow!
>
> Dostalysmy podwyzke!!!!!!!!!!!! i dodatek specjalny!!!!!!!!!!!

A ja jestem wynajęty przez określone siły (krajowe), które za tym wszystkim
stoją. Ale też mi płacą w Euro. Jakie macie stawki ? Ja od postu dostaję 28 Euro
plus premia za pracę nocną - +50%. Dlatego tak często piszę późnym wieczorem. To
się dużo bardziej opłaca. Niezła fucha, prawda ? )

Pozdrawiam serdecznie.


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.upc.chello.be
Gość: Ania 29.05.2002 16:09 zarchiwizowany

Gość portalu: snajper napisał(a):

> Gość portalu: Ania napisał(a):
>
> > Gość portalu: ania napisał(a):
> >
> > > nie wiesz - przeciez mieszka w belgii - wiec przez bruksele (a i mnie
> troche
> > > odpala)
> > > Aniu, pozdrow mocodawcow!
> >
> > Dostalysmy podwyzke!!!!!!!!!!!! i dodatek specjalny!!!!!!!!!!!
>
> A ja jestem wynajęty przez określone siły (krajowe), które za tym wszystkim
> stoją. Ale też mi płacą w Euro. Jakie macie stawki ? Ja od postu dostaję 28 Eur
> o
> plus premia za pracę nocną - +50%. Dlatego tak często piszę późnym wieczorem. T
> o
> się dużo bardziej opłaca. Niezła fucha, prawda ? )
>
> Pozdrawiam serdecznie.

My z ania mamy wiekszy problem bo placa nam Zydzi ,masoni ,cyklisci
UE ,feministki ,antyklerykalowie,wegetarianie,obroncy
zwierzat,faszysci ,komunisci,sadysci i masochisci ,takze tez sie musimy niezle
natyrac.Placa nam w euro w dolarach w funtach takze rozumiesz,ze musimy
zatrudniac jeszcze osobno ksiegowych itd...
A poniewaz mamy juz wyrobiona marke to ilosc zleceniodawcow naplywa.
Teraz zastanawiamy sie czy nie przyjac propozycji z Watykanu ale daja za malo
kasy wiec chyba odrzucimy ich propozycje.
Tez pozdrawiamy


• Re: czy Ania jest wynajeta i pisze na forum za szmal ? IP: *.upc.chello.be
Gość: Ania 29.05.2002 16:12 zarchiwizowany

Gość portalu: Commo napisał(a):

> Pytanie jest przez kogo wynajeta????

Odpowiedzialam na dole.

---------------------------------------

wesoly3 zostales zlustrowany... 003



intrygujace.....

[marianna.rokita]

Nie dosc ,ze wynajeta hi hi to jeszcze prowadzi dyskusje sama z soba....

[drf]

to sie kazdemu moze zdarzyc... forma wewnetrznego monologu , dialogu ?

przy literackich uzdolnieniach moze byc nawet interesujace...

a dla psychiatrykow nowe teorie umyslu?


pzdr

YoDa

KRYTYCZNE STUDIUM ISLAMU

[zupagrzybowa]

Zakazana muzyka
Muzyka jest haram.

Prorok powiedział, "Wśród mojej Ummy będą ludzie, którzy będą chcieli zezwolić
na pozamałżeńskie stosunki seksualne, noszenie jedwabiu, picie alkoholu i
używanie instrumentów muzycznych. Będą także ludzie u zbocza góry, a na wieczór
ich pasterz przyjdzie do nich z ich owcami i poprosi ich o coś, lecz oni mu
odpowiedzą, 'Wróć do nas jutro.' Alllâh zniszczy ich podczas nocy powodując, że
góra się na nich zawali, a innych zmieni w małpy i świnie. Pozostaną w tym
stanie aż do Dnia Zmartwychwstania." (Fathul Bâri) hadith sahih.

Prorok powiedział, "Zaprawdę, Allah zakazał wina, hazardu i al-kucirc'bah; i
każdy napój alkoholowy jest zakazany." Sufyân powiedział, "Spytałem narratora,
Ali bin Badhîmah, 'Co to jest al-kucirc'bah?' odpowiedział, 'To jest bęben.'"
(musnad Ahmad Sahih)

Wysłannik Allâha powiedział, "Zaprawdę, Allâh zakazał dla mej Ummy: wina,
hazardu, trunku pędzonego na zbożu, bębna i lutni, podczas gdy dodał jeszcze
jedną modlitwę, witr." (musnad Ahmad Sahih)

Prorok powiedział, "Dwa przeklęte odgłosy to mizmâr grany w chwilach radości,
oraz przygnębiające zawodzenie w niedoli." (musnad szafi Sahih)

Wielcy uczeni z pośród Salaf, tacy jak Ikrimah, Mudżahid, al-Hasan al-Basri i
inni byli zgodni co do tego że muzyka jest zakazana. Śpiew (ghînah) jako taki
nie został zakazany chyba, że to co jest śpiewane jest nieposłuszeństwem
względem Allâha. Muzyka jest zabroniona i to opinie ulama: ibn Tajmija, Ibn
Kathîr, At-Tabarî, Abu Hanifah, Imâm Ahmad, Ibn ul-Qaiyym, Ibn ul-Dżawzi, Imâm
Szafi`i, Ibn Abbâs, al-Hasan al-Basrî, Imâm Mâlik. Ibn Hazm al-Andalucirc'si i
też Ibn al-Arabi sie pomylili, nie byli uczonymi z dziedziny hadisów, a ich
wątpliwości odnośnie autentyczności hadisów zakazujących muzykę rozwiał między
innymi Ibn-us-Salâh i Ibn Hadżar al-Asqalâni. Za wahabickim forum


raport.blox.pl/html/1310721,262146,13.html?185248

"How to avoid speaking"

[dajczgewand]

en.wikipedia.org/wiki/Image:Georges_Perec.jpg
Georges Perec's `Negative' Autobiography


Codesto solo oggi
possiamo dirti:
Ciò che non siamo,
ciò che non vogliamo
[Today this only
may we tell you:
What we are not,
what we do not want.]
— Eugenio Montale

I begin this presentation on the `negative' autobiography of Georges Perec with
a citation from the Italian poet Montale in part to indicate that the trope of
inexpressibility, or what in French is most often referred to as l'indicible, is
not the invention of one Georges Perec, but is rather one condition of literary
production in the twentieth century. Also, in exploring the connection between
Perec's ‘negative' autobiography and the arguably similar approach taken to
autobiography by Jacques Derrida in his recent works, I am not making any claims
for priority, influence, or even shared background. What I am trying to do is
to go beyond the approach that says Perec's autobiographical works skirt the
unsayable and then concentrates on their genesis, strategies, and models of
production, as for instance in the exemplary work of Philippe Lejeune. Despite
Perec's repeated claim not to have any childhood memories, "Je n'ai pas de
souvenirs d'enfance" ("I have no memories of childhood," W 13), he returns
repeatedly to aspects of his early life in his writings, utilizing various
strategies as he acknowledges (cf. Jsn 86). How to speak the unspeakable, or in
Derrida's formulation "Comment ne pas parler," is not an empty or rhetorical
question, nor is it a means of simply pointing to a limit to expression around
which other kinds of expression are then organized. "Comment ne pas parler" or
how to say the unsayable is an approach to how to speak (or write) of what is
not, what has been but has disappeared, what is dead but interiorized by the
subject as crypte. Like the via negativa of the medieval Christian theologians
(Derrida's ostensible subject in "Comment ne pas parler") the ‘negative'
autobiography of Georges Perec is not a non-autobiography, but an autobiography
written under the sign of the not, the absent, the disappeared.

Perec himself gives the briefest possible account of his early life, in W ou le
souvenir d'enfance, saying:

Jusqu'à ma douzième année à peu près, mon histoire tient en quelques
lignes: j'ai perdu mon père à quatre ans, ma mère à six; j'ai passé la guerre
dans diverses pensions de Villard-de-Lans. En 1945, la sœur de mon père et son
mari m'adoptèrent.
Until about my twelfth year, my history only takes a couple lines: I
lost my father when I was four, my mother when I was six; I spent the war in
various boarding-schools in Villard-de-Lans. In 1945, my father's sister and
her husband adopted me. (W 13; my trans.)

What he describes here has recently been given much greater amplication by David
Bellos in his monumental biography of Perec, the first hundred or so pages of
which detail his family background, the fate of his parents, his own extremely
fortuitous escape to the haven of Villard. Perec's father Idcek, or Izzie, was
killed as a soldier during the German invasion of France in June 1940; his
mother, Cyrla, was rounded up in Paris, and deported via Drancy to Auschwitz,
where she was murdered. Georges Perec himself was sent on a Red Cross train to
the safe haven of Villard-de-Lans, east of Grenoble—it would seem because of his
status as an "orphelin de guerre"—or he almost certainly would have perished, as
well. One of the great strengths of the Bellos biography is the thoroughness
with which he treats Perec's family background and the extended family that took
him in after his immediate family disappeared. Another of the strengths of the
Bellos work is the persistent reminders of the effects of this "disappearance"
throughout the rest of Perec's life and literary production.

How one can not speak of these things, or "Comment ne pas parler" ("How to avoid
speaking"), is a question Derrida interrogates in his essay of that title, first
delivered at the Hebrew University in Jerusalem (Psyché 535-595; trans. DNT
73-142). This essay addresses negative theology, an area of philosophical
inquiry Derrida has often been associated with because of what critics view as
the negative capacity of deconstruction. But, as he says in the essay, this is
paradoxically an area he had never consciously attempted, for complex reasons,
to study. This idea of being somehow forced, or backed into, talking about the
topic leads to an unsettling autobiographical turn. In a cryptic footnote, he
says that this is his most auto-biographical essay, because he is not talking
about important areas of his personal experience. He confines himself in this
essay to discussing negative theology in the Greek and Christian contexts,
leaving out those of Jewish and Muslim thought. Derrida explains this decision:

Malgré ce silence, en vérité à cause de lui, on me permettra peut-être de
relire cette conférence comme le discours le plus «autobiographique» que j'aie
jamais risqué. On mettra à ce mot tous les guillemets qu'on pourra. Il faut
entourer de précautions l'hypothèse d'une présentation de soi passant par un
discours sur la théologie négative des autres. Mais si je devais un jour me
raconter, rien dans ce récit ne commencerait à parler de la chose même si je ne
butais sur ce fait: je n'ai encore jamais pu, faute de capacité, de compétence
ou d'auto-autorisation, parler de ce que ma naissance, comme on dit, aurait dû
me donner de plus proche: le Juif, l'Arabe.
Ce petit morceau d'autobiographie le confirme obliquement. Il est
joué dans toutes mes langues étrangères: le français, l'anglais, l'allemand, le
grec, le latin, le philosophique, le méta-philosophique, le chrétien, etc.
Bref: comment ne pas parler de soi? Mais aussi bien: comment le
faire sans se laisser inventer par l'autre? ou sans inventer l'autre?

Despite this silence, or in fact because of it, one will perhaps permit me
to interpret this lecture as the most "autobiographical" speech I have ever
risked. One will attach to this word as many quotation marks as possible. It
is necessary to surround with precautions the hypothesis of a self-presentation
passing through a speech on the negative theology of others. But if one day I
had to tell my story, nothing in this narrative would start to speak of the
thing itself if I did not come up against this fact; for lack of capacity,
competence or self-authorizations, I have never yet been able to speak of wht my
birth, as one says, should have made closest to me: the Jew, the Arab.
This small piece of autobiography confirms it obliquely. It is
performed in all of my foreign languages: French, English, German, Greek, Latin,
the philosophic, Christian, etc.
In brief: how not to speak of oneself? But also: how to do it
without allowing oneself to be invented by the other? or without inventing the
other? (Psyché 562n; trans. DNT 135-6n; cf. Baker, DET 119)

Certainly one way to connect this statement of ‘negative' autobiography with
that of Georges Perec would be through a comparison of their shared Jewish
backgrounds, as well e never ye their common lack of ease in seeing themselves
in this context (cf. Benabou 82).

But since I have said that I won't

.... Orwell by tego nie wymyslil

[terran]

“We have come seriously and for a long time.
Nobody and nothing can stop us, because the rhythms of
Russia (Eurasia) sovereignly and imperiously beat in our hearts.
Eurasianism embodies a new triumphal stage
in the development of the national idea, of national history.
We are confident of our victory, because
for us ‘Eurasia is above all’ ”.
Alexander Dugin

www.evrazia.info/index.php?newlang=english

..........................hijackingcatastroph

[drf]

client.webshots.com/photo/218921888/345076259JcgxDK

prosto z kranu?

[terran]

www.planetaislam.com/koran_bielawski.html

[pozarski]

prosto z mostu

Borat?

[drf]

SONDAŻ
Co sądzisz o Boracie?

47%
Jest świetny, uwielbiam go (1628)

21%
Niektóre żarty ma udane, inne do bani (726)

20%
Pierwszy raz słyszę o tej postaci (690)

11%
To błazen, robi z siebie durnia (389)

Liczba oddanych głosów: 3433


blogfm.blox.pl/2006/11/Kim-jest-Borat-Sagdiyev.html

"jak pan mi da kwity, to to ja opublikuję to,no"

[terran]

(...)

Adam Michnik: Nie, no ja wtedy była mowa o czym innym w ogóle. Wtedy była mowa o
tym, że jak pan mi da kwity, to to ja opublikuję to, no. O tym żeśmy...

Aleksander Gudzowaty: ...nie, to to nie. Mówiliśmy o tym, że pan... mówiliśmy o
tym, że pan mi da swoje... Prowadziłem rozmowę z panem... pana o tym, co było
powodem tej agresji „Gazety Wyborczej”. To pan mi powiedział, że pan dostał
inspiracje od jakiegoś tam oficera tam z kontrwywiadu czy wywiadu. I to
wszystko. Natomiast w sytuacji, kiedy by się okazało, że jest śledztwo w sprawie
mojego zabójstwa, które przebiega w ten sposób, że...

A.M.: ... pan chyba sobie nie wyobraża, że...

(...)

A.M.: ... że ja powiem w sądzie, kto mnie inspirował. To tajemnica dziennikarska
jest - prawda. Ja panu powiedziałem...

(...)

A.M.: ... nie... Ja panu powiem - być może ja wtedy byłem nieprecyzyjny...

A.G.: ... ale potem mi pan to sprecyzował drugi raz... Ja pana traktuję jako
człowieka z wielką klasą...

A.M.: ... ja panu precyzyjnie powiem, że myśmy do dostali przeciek i to nie ja
osobiście z kół, do których istniało domniemanie, że są związane ze służbami
stricte w sprawie światłowodu. O tym była mowa. I ja nie bardzo wiem, jak ja
miałbym...

(...)

A.G.: ... to niech pan posłucha. Ja ja pana wprowadzę w sytuację. To śledztwo
trwa już kilka miesięcy. Okazało się, że była - ze świadków już wynika - że była
agresja przeciwko nam i że one kojarzą się ze służbami, także. I to jest banda.
To co ja mówiłem o loży minus pięć to jest pełna prawda. Politycy, służby i ktoś
jeszcze. I pan jako prawy człowiek jest zainteresowany zwalczaniem tego,
przecież pan sam pan powiedział przed chwilą przy... że pan... a oni przecież
fałszowali na nasz temat.

A.M.: Tak, tak. Tylko że...

A.G.: ... Jak pan nie może podać nazwiska, to trudno. Ale ja myślę, że pan może
podać nazwisko...

A.M.: ... nie mogę...

A.G.: Ale co... no to...

A.M.: ... proszę pana...

A.G.: ... na sto punktów straci pan u mnie jeden - no.

A.M.: Ma pan to... Panie Aleksandrze - niech pan zrozumie, że każda profesja ma
swoją specyfikę - prawda? I specyfiką...

A.G.: Oj, kochany panie redaktorze... dwieście trzydzieści sześć razy.... dalej
nieprawdę. To co? Tylko to. Wiadomo wszystkim, publiczną tajemnicą warszawską
jest, że Kublik (?) - że tak powiem - nie pisze wyłącznie z woli dziennikarskiej.

A.M.: ...

A.G.: ... no dwieście trzydzieści sześć razy...

A.M.: ... to niech Kublika przesłuchają. Ja na ten temat nie mam... ale on...

A.G.: ... no ale to niech pan przesłucha Kublika. Kto mu kazał?

A.M.: .. Z samym Kublikiem na ten temat rozmawiałem. Mówi, mi powiedział, że
prawda, że o tobie wie z informacji...

A.G.: ... i on panu mówił prawdę - tak?...

A.M.: ... prawdopodobnie jest tak, że on się wstydził mi powiedzieć, że on to
dostał z przecieku. Że Kublik...

(...)

A.M.: ... Wtedy myśmy uważali...

A.G.: ... ale nie mogliście, bo to jest... wystarczyło do aktu notarialnego sięgnąć.

A.M.: Można powiedzieć, że myśmy nie dopełnili dziennikarskiej...

A.G.: ... dwieście trzydzieści sześć razy? Pan w to uwierzył, a pan na pewno nie.

A.M.: Nie, ja w to wierzę, absolutnie...

A.G.: ... nie, no no panie redaktorze...

A.M.: ... na maksa...

A.G.: ... kochany, no. My tak się zagubiliśmy w tym braku klasy, że...

A.M.: ... to niech pan, k..., przeczyta, cośmy pisali o Prokomie - no!

A.G.: A co mnie to obchodzi, k...!...

A.M.: ... a jak jak jak pana nie obchodzi...

A.G.: ... ja o Prokomie to i może pisaliście prawdę, a o mnie kłamaliście.


(...)


A.G.: ... bezpieka puściła te nieprawdziwe informacje. Oczywiście pański
ulubieniec - pan Kublik - miał rację, mówiąc o tym, żeby się nie przekonywać
do... bo przez to nie ma gazu w Polsce innego. Jesteśmy już tak uzależnieni od
Rosji, że możemy robić przyjazne imperium słowiańskie, tylko że my weźmiemy na
te parę... niżej... wyżej. Bo już nie możemy skąd, bo nie ma jak przesłać. A
rzecz dotyczyła tylko długości odcinka jak stąd do Bronisz, do Bronisz - giełda
warzywno-owocowa jest. Jest dokładnie dwadzieścia osiem kilometrów. I temu
poświęcił pański Kublik kilkadziesiąt artykułów, mówiąc o tym, że to jest dla
Polski złe. No przecież to trzeba mieć...

A.M.: ... Nie, no to pan tak...

A.G.: ... wiej pan - ja czytam pańskie eseje, czytam pańskie rozważania o etyce.
Ja nie wierzę, że pan ze mną rozmawia serio. Że...
(...)
A.G.: ... tylko niech pan nie, niech pan... w biurze pan nie ma... Odchodzą
tamci ludzie. Niech pan się przesiądzie do innego tramwaju. No niech pan niech
pan będzie pozytywny - no...

(...)

A.M.: ... jak czegoś nie wiem, to ja zawieszam swój temat. I ja...

A.G.: ... pańskie zdrowie!

A.M.: A rzeczywiście...

A.G.: ... dobre wino?...

A.M.: ... pana zdrowie. Bardzo dobre. Świetne wino. Jak rzeczywiście
przypuszczałem, że takie miałem głębokie wewnętrzne przekonanie, że mamy tutaj
do czynienia ze zjawiskiem złym dla Polski. Mianowicie z pewną ekspansją
nieformalną prorosyjskiego lobby. Ja się chętnie zgodzę z panem, że ja myliłem
się...

(...)

A.G.: Dobre?

A.M.: Bardzo dobre.

A.G.: Jest super - no...

A.M.: ... winko doskonałe... To, że miałem stale jakieś interwencje, a to od
ludzi z SLD, a to od ludzi ze służb. Dlaczego my pana niszczymy? No to mnie
jeszcze bardziej utwierdziło...

A.G.: ... ze służb? Co pan? To oni nas zniszczyli.

A.M.: Przecież pan doskonale wie i ja wiem, że w Polsce nie ma jednych służb.
Fakty są inne, no...

A.G.: ...

A.M.: Co?

A.G.: Skąd ja mam to wiedzieć?...

A.M.: Z księżyca, z gwiazd, no.

A.G.: Z gwiazd to pan czyta. Ja czytam z papieru.

A.M.: No to z papieru... No to tak, że wie... bo gdyby były tylko jedne służby,
to Kaczyński by nie posyłał Macierewicza do WSI, żeby to wszystko rozpieprzył, no.

A.G.: Panie redaktorze, już niedługo nie będzie jak... wie pan? Tak wszyscy
ciągną w swoją stronę.

A.M.: Ja nigdzie nie ciągnę! Pan to doskona...

A.G.: ... co panu szkodzi ujawnić nazwisko łobuza?!

A.M.: Proszę pana...

(...)

A.G.: ... ale ja wiem... a sąd chce, prokurator chce to ustalić, no. Według m.
nie jest, bo oni się podobnie zachowywali. Pan uważa, że tylko pan? Z panem?

A.M.: ... Z tego co do mnie doszło, bo ze mną osobiście nikt nie rozmawiał...
jak ta historia wybuchła, mnie nie było w kraju w ogóle... do mnie zadzwonili.
To wtedy przeciekło. To jest przeciek - moim zdaniem - od faceta czy od kogoś,
kto - moim zdaniem - jest powiązany ze służbami. To jest...

A.G.: ... y...

A.M.: ... to jest prawdopodobieństwo graniczące z pewnością. Ale to nie tak, że
zatrudniony w służbach. Rozumie pan.

A.G.: Bez znaczenia.

A.M.: Z punktu widzenia mojego wtedy to nie miało znaczenia. Ma pan rację.
Natomiast z punktu widzenia - no - zeznawać... Dlatego - po prostu - nie mogę,
no. Ja nie zrobię tego.

A.G.: No to powiedz pan, że pan nie może. No pańska sprawa. Pańska moralność w
ogóle, no.

A.M.: Ja powiem tak. Powiem... a tak było. Dużo... światłowodu. Uznałem, że na
tyle wiarygodne, żeby z panem zweryfikować. Po weryfikacji okazało się, że z tym
światłowodem jest tak, jak to nam powiedziano. Oczywiście więcej z panem o tym
już nie będę mówił, bo wydam się idiotą - po prostu. Dlatego, że... nie zdała se
sprawy z tego, jak bardzo te służby są poza wszystkim innym. A - przeżarte
korupcją, B - nieprofesjonalne...

(...)

A.M.: ... ja byłem człowiekiem bardzo naiwnym. Moja naiwność polegała na tym, że
w gruncie rzeczy - no dlaczego ja dałem tak d... przy sprawie Rywina? Z
naiwności. Mnie się nie mieściło w głowie, żeby coś podobnego w ogóle było
możliwe, no. Nie mieściło mi się to w głowie w ogóle...

A.G.: Czy pan wie, że ludziom w naszym wieku - pan jest trochę młodszy na
szczęście - to się już nie wierzy w naiwność?

A.M.: ... Ja wiem, wiem...

(...)

A.G.: ... ale - wie pan, to, że gazeta - prawda - prosz

"No już - qrwa.- nie wiem teraz! No rzeczywiście."

[terran]

A.G.: ... ale - wie pan, to, że gazeta - prawda - proszę pana, przepraszam...
A.M.: ... ma pan rację...
A.G.: ... napisała dwieście trzydzieści sześć razy nieprawdę i źle, to niech pan
nie mówi, że że redaktor naczelny nie nie zwrócił na to uwagi, do cholery.
A.M.: Proszę pana - ja tego typu, co były, ma materiały, jeżeli weźmiemy w
nawias w tej chwili...
A.G.: ... merytorycznie zawsze nieprawdziwe. O o ropo-gazie, o naszej tej...

(...)

A.M.: ... jeżeli wziąć, jeżeli wziąć... to ja mam prostsze wyjaśnienie.
A.G.: Że brał kasę.
A.M.: Skąd?
A.G.: No jak to nie?!
A.M.: Nie no, nie wy... proszę pana...
A.G.: ... taką ma opinię u wielu dziennikarzy. To nie ja mu to zrobiłem.
A.M.: Proszę pana - a tak jak panu powiem tak, jeżeliby pan mi pół roku temu
powiedział, że ksiądz Michał Czajkowski był agentem, to bym panu dał po twarzy.
Rozumie pan. No już - k... - nie wiem teraz! No rzeczywiście po pogłupiałem. Ja
już nie wiem teraz! Jeżeli...
A.G.: ... to niech pan pomoże wytępić to g..., a nie rozdziera szaty...
A.M.: ... zaraz. Jeżeli ja w ciągu ostatnich dwóch miesięcy dowiedziałem się...
pan też się dowiedział... że dwóch najbliższych politycznych doradców dwóch
prymasów było agentami. Dwóch najbliższych politycznych, za których oni ręczyli,
których oni mianowali!...
A.G.: To to znaczy, że były zawodowo dobre służby i nic więcej.
A.M.: Wie pan, to ja już teraz, jak pan mi mówi, że...
A.G.: ... a że ludzie są skundleni, to jest inna bajka...
A.M.: ... że ktoś brał pieniądze, to ja w tej chwili głowy pod Ewangelię już za
niego nie położę. Nie położę...

(...)

A.G.: Teraz was wyrówna Niesiołowski... on jest dokładny, jak walec wyrówna.
Przecież Niesiołowski, a ten ten głupi, no...
A.M.: ... pan mówi...
A.G.: ... no jak się nazywa?
A.M.: ... Macierewicz...
A.G.: ... Macierewicz, no. Niesiołowski to mądry człowiek...
A.M.: ... no tak, no, no.
A.G.: Tak was wyprowadzi was inte.... ideologicznie na prostą i będzie Rzym.
A.M.: To jest możliwe.
A.G.: No to jest pewne.
(...)
A.M.: Ja mam nadzieję, że oni skręcą kark. A jeżeli nie skręcą, to przecież...
A.G.: Nie skręcą, bo lud jest za nimi.
A.M.: Jak długo jeszcze?
A.G.: Lud? Bardzo długo.
A.M.: No jak długo?
A.G.: No jak się lud dostanie igrzyska, no to...
A.M.: ... ale jak długo?...
A.G.: No dziesięć lat, dwadzieścia.
A.M.: Dwadzieścia lat?
A.G.: No dwadzieścia może nie. Dziesięć.
A.M.: Śmieszne.
A.G.: Pan jest śmieszny, bo pan ma dziewczęce marzenia.

(...)

A.G.: ... ta zupka?
A.M.: Świetna.
A.G.: No.
A.M.: Ona jest taka tajska.
A.G.: Rybna.
A.M.: Ale taka - wie pan - że...
A.G.: ... z tamtych stron - tak.

(...)
A.M.: ... świetnie wie. Natomiast my się z tej Czwartej Rzeczypospolitej
wyśmiewamy po prostu.
A.G.: Nie wiem, bo nie czytam tej waszej gazety...
A.M.: ... sąd nieskażony znajomością tematu...
A.G.: ... mam brak... Nie czyta się gazety, która... manipulowanej...
A.M.: ... takie najciekawsze są, takie najciekawsze są. Ja ja ja ja czytam,
proszę pana, tą tą springerowską gazetę, czytam „Wprost” dlatego, że wi...
A.G.: ... jak doczekamy się tej lustracji dziennikarzy, których... to będzie
prościej. A tak to nie...
A.M.: ... g... będzie, a nie prościej...
(...)
A.G.:É tak, tak, tak...
A.M.: ... g... będzie. Nic nie będzie...
A.G.: ... to to będzie. To w tym będzie w tej kwestii będzie g...
A.M.: ... proszę pana - u u mnie pracował taki dziennikarz od spraw śledczych.
Taki krzyż pański. Teraz on pracuje w „Newsweeku”. Wczoraj go widziałem w
telewizji, jak komentował tą sprawę Gilowskiej. No, k..., myślałem, że pawia
puszczę, no. No, że pawia puszczę, po prostu, no. To tak koszmarne było, no. Wie
pan, tylko że... no nic nie ma...
(...)
A.M.: ... ale ja nie mówię, kto go inspirował, no. Ja nie mówię, kto go
inspirował. Ja tego nie wiem. Ja tylko po... Teraz... Jak było z Kublikiem.
Dramat tego, że nikt z nas się na tym nie zna. Nikt. Nam łatwo było przyjąć jego
hipotezę, że to, co jest dobre dla Gudzowatego, to dobre dla dla Rosji jest, a
nie dla Polski.
A.G.: No i za to powinien na jajach wisieć, aż...
A.M.: ... dobrze...
A.G.: ... aż uschnie...
A.M.: ... ale to jest...
A.G.: ... ale to jest g..., nie dziennikarz...
A.M.: ... to inna historia...
A.G.: ... no nie inna, no przecież...
A.M.:...
A.G.: ... pan mu dawał swoje nazwisko, do cholery! Nie, nie, ja mu dałem? I to
ja go...
A.M.: ... myśmy w ogóle byli nie nieufni generalnie...
A.G.: ... a, tak, jasne...
A.M.: ... jeśli chodzi o biznes...
A.G.: ... kolesiom wierzyliście - tak. Innych nie zaczepialiście, ku.., tylko mnie.
A.M.: Jak toście nie zaczepiali...
A.G.: ... nie zaczepialiście...
A.M.: ... no, panie...
A.G.: ... no, nie zaczepialiście...
A.M.: ...
A.G.: ... mam statystykę - do cholery - waszą...
A.M.: ... no jak można...
A.G.: ... pokazali ,jak na tle innych kluczowych biznesmenów wygląda...
A.M.: ... no i co pan chce powiedzieć, że żeśmy nie zaczepiali Kulczyka?
A.G.: ... nie w tej skali i nie wtenczas...
A.M.: ...
A.G.: Później tylko nawet była... bohaterowie - cholera...
A.M.: ... wie pan - bohaterowie, nie bohaterowie.
A.G.: No tak.
A.M.: Faktem jest, faktem jest, że wielka krzywda się panu nie stała. Jak ja się
tutaj... rozglądam. Daj Boże biednemu Żydowi w każdy piątek...
(...)

A.M.: I czy to jest teraz, czy oni teraz wzywają - ja rozumiem...
A.G.: ... wszystkich...
A.M.: ... do prokuratury - tak? Do prokuratury?...
A.G.: ... tak, wszystkich. Tych, których już... Jeszcze będzie Barcikowski.
A.M.: Ba...
A.G.: ... Barcikowski.
A.M.: Barcikowski?
A.G.: Jeszcze będzie pan Siemiątkowski. Już było mnóstwo oficerów. Jak się
konfrontuje ich zeznania, to świadczy o tym, że oni mają, mają... nawet nie
potrafią ukryć swoich świństw. Że są na tyle nieprofesjonalni. Zarozumiali,
próżni. Przecież pan Pruszyński, taki Pruszyński - generał, to gadał na nas
Rosjanom - no.
A.M.: Czy ja do dobrze teraz mó...
A.G.: ... dobrze...
A.M.: ... mówię, to był ten, który był przez jakiś czas w NIK-u?
A.G.: Nie, nie. To był wiceszefem UOP-u.
A.M.: On był wiceszefem UOP-u?...
A.G.: ... tak tak...
A.M.: ... przy kim?...
A.G.: teraz był przy tym...
A.M.: on był wiceszefem UOP-u przy Barcikowskim?
A.G.: Tak. A tamten to się nazywa Sztarawarski, inaczej.
A.M.: Nie Szarawarski, to jest ten od...
A.G.: tak. Inaczej, też... wielki taki, jak... i też naprawdę pisał i powtarzał
- walczyli. Prawdę interpretowali, oczywistą prawdę. Kłamali. Po co oni to
robili? Przecież za co... za co ja tą mapę dostałem? Na przeprosiny, no.
A.M.: No wie pan, ale jeżeli, jeżeli... Wie pan - ja tych papierów nie nie
widziałem. Ja...
(...)

A.G.: Natomiast teraz niedawno jeden z jego kolegów się ujawnił. On przyszedł i
mówi, że chętnie będzie współpracował ze mnąÉ Ale teraz znowu sprawa przycichła,
bo Naimski nie kolega, a Naimski rządzi energetyką i w ogóle ch... wie, o co
chodzi już teraz.
A.M.: ... bardzo inteligentny.
A.G.: Ale...
A.M.: ... i absolutnie...
A.G.: ... nie chcą wariata, mu zaufali - no. Oni mają swoją mądrość, mają - no.
A.M.: Powiedzą zręczny, sprytny albo głupi.
A.G.: No wiesz.
A.M.: A już na energetyce to oni się znają tak jak ja, czyli w ogóle.
A.G.: No ale, tylko że Naimski się też nie zna.
A.M.: Na czym się zna Naimski, to ja po prostu nie wiem. Nie wiem po prostu.
A.G.: On bardzo eksponuje swoją nienawiść i niechęć, nienawiść do Rosji, ale
wszystko, co robi, jest na korzyść Rosji. Naprawdę.
A.M.: MÉ można pie..a dostać - no. Jak się...
A.G.: Bo to, że nie ma Bernau - Szczecin, to teraz my jesteśmy bezradni jak
dzieci. I teraz jak nam będą ucinać albo łaskawie dodawać, to razem z... i to
jest to, czego myśmy chcieli uniknąć.
A.M.: Myśmy to znaczy kto?
A.G.: Bartimpex na przykład, który był bardzo czynny... w polityce gazowej...
A.M.: ... ale oprócz pana...
A.G.: ... moi koledzy, no.
A.M.: Rozumiem.
A.G.: Dużo osób ze mną, fachowców, profesorów... to je

po prostu pan mnie tak wzrusza - panie prezesie...

[terran]

to jest znana sprawa i w Unii Europejskiej, na przykład szefowa energetyki tej
Unii Europejskiej, taka pani miła... się nie może nadziwić... Andrzej będzie
jechał z jakimś gościem miłym do Żelazowej Woli, to ten, to to jest po drodze do
Bronisz się jedzie. To ten gazociąg byłby takiej długości - no. A nie z żądaniem
jeszcze... Można go było dla zabawy zakopać, wkopać, wykopać, po... wysadzić w
powietrze, no, można było go zalać wodą. No, wszystko by można było. Zabawa za
małe pieniądze. A pański Kublik stanął na czele przodującej gazety i jeszcze
przedtem taka jedna pani, najładniejsza u pana, ta, która teraz jest w
„Rzeczpospolitej”. Kochała się w panu.
(...)
A.G.: Też ekspert od energetyki. K... no. Także ktoś na tym po prostu miał
interes, żeby to wszystko storpedować. I to, jak myśmy im przeszkadzali, to
naj... najnormalniej, ja myślę, że głównie dla kasy, tak że myśmy to przeżyli
wszystko z powodu właśnie genów przedwojennych. Nie pieniliśmy się, nie tego...
Stosowaliśmy metodę łagodnego oporu, ale wszystko dokumentowaliśmy. I to
wszystko jest w prokura... znaczy nie wszystko jeszcze, ale dużo jest w
prokuraturze. I jesteśmy przekonani, że prokuratura nawet teraz chyba nie będzie
zainteresowana, żeby, żeby. Zobaczymy - no. I forma kłamstwa. Muszą zareagować...
A.M.: ...
A.G.: ... zresztą, my nie szukamy zemsty, my szukamy takiej...
A.M.: ...
A.G.: ... sytuacji, żeby się odpie..li od nas...
A.M.: ... wie pan - ja jestem w bardzo trudnej sytuacji, bo oni mnie mnie wezwą
teraz...
A.G.: ... nie, oni pana...
A.M.: ... na to przesłuchanie...
A.G.: ... oni pana zapytają tylko o jedno...
A.M.: ... o...
A.G.: Nazwisko tego pana, który...
A.M.: ... ja ja mówię, że...
A.G.: ... no i mamy czystą sprawę. A ja powiem, że straciłem drugi punkt w skali
stuprocentowej...
A.M.: ... to trudno, no to pan stracił. Żeby pan żeby pan stracił nawet sto
punktów w skali stuprocentowej...
A.G.: ...
A.M.: ... no to ja nazwiska nie podam...
A.G.: ... mówi pan jak człowiek zarozumiały i pyszny.
A.M.: Trudno, nie mam innego wyjścia. To jest sprawa zasad. To jest sprawa
zasad. Ja mam zasadę taką, którą stosuje się w sposób - po prostu -
ortodoksyjny. Ja nigdy nie robię publicznego użytku z prywatnych rozmów. Nigdy!
Nigdy! To mi się nigdy nie zdarzyło. Jeżeli...
A.G.: ... no, ale to są naprawdę zbrodniarze.
A.M.: A może, tylko że ja ze zbrodnią nic wspólnego nie mam. Ja wiem tylko
jedno. Mnie nie wolno ujawniać nazwiska...
A.G.: ... tak, rozumiem - no.
A.M.: Po prostu - mnie nie wolno...
A.G.: ... ale przyjąłem to do wiadomości, bo przekonać mnie pan nie przekonał,
ale nawet szanuję takie stanowisko.
A.M.: To jest to jest - po prostu - trudno, ja to pozwoliłem wydrukować...
A.G.: ... wy w redakcji nie sprawdzacie?...
A.M.: ... nie...
A.G.: ... skąd gość, skąd Kublik miał informacje?
A.M.: Sprawdzaliśmy to.
A.G.: No i co?
A.M.: No więc to jest to, co co omawiałem panu. Że wedle mojej oceny to była
informacja od kogoś, kto był w taki czy inny sposób, pośredni czy bezpośredni,
związany ze służbami.
A.G.: Będzie miał pan chociaż jedną satysfakcję, bo pani prokurator - w
rekompensacie... Bo pani prokurator jest wyjątkowo piękną kobietą.
A.M.: O!
A.G.: Nie wiem, jest chyba taka zawodowo zimna, ale urodę ma królowej. Piękna
jest - po prostu - piękna.

(...)

A.M.: ... Ja się czuję jak człowiek, zawodnik na boisku, który dostał czerwoną
kartkę. Bo jeżeli o tym wszystkim ja pisałem... Kaczyńscy, o tym, co oni przez
ten rok nawyrabiali. W ciągu roku tak spier... wizerunek Polski, to jest talent
- wie pan. To jest talent! To trzeba umieć!
A.G.: Polska nigdy nie miała dobrego wizerunku.
A.M.: Proszę pana...
A.G.: ... także oni za bardzo nie mieli co spier...
A.M.: ... mieli, mieli, mieli, mieli.
A.G.: Mogli spieprzyć swój wizerunek.
A.M.: Swój to właśnie oni tutaj, oni właśnie nie, nie mieli co spieprzyć, bo nie
mieli nigdy dobrego.
A.G.: Nie, oni nigdy nie...
A.M.: A Polska miała.
A.G.: Dobry?
A.M.: Bardzo dobry.
A.G.: Gdzie?
A.M.: W Ameryce, w Europie, wszędzie, w całej Europie, w Rosji - wszędzie.
A.G.: Wszędzie się z nas śmiali... Krzyżówka pawia z zarozumialcem.
A.M.: W dziewiętnastym wieku, ale nie teraz.
A.G.: Nie teraz? Skąd! Teraz są sami za zarozumialcy. Jedni są tam w obozie
amerykańskim, drudzy w rosyjskim, trzeci w brytyjskim, niemieckim, francuskim -
k... - nikogo nie ma w obozie polskim. No - makabra - no. Początkowo chciałem
ten pomnik wystawić w Polsce - tolerancja - ale postanowiłem w Jerozolimie, bo
to jest jednak miasto bliżej Boga.

(...)

DRUGA ROZMOWA

(...)

A.G.: Jakieś alkohole pan pije?
A.M.: No jak, jakbym się z panem nie napił?
A.G.: ... a ja nie piję... więc będzie pan musiał za mnie wypić, dobrze?...
A.M.: ... w ogóle nic?
A.G.: Mam, na razie mam zakaz. Jestem po operacji.
(...)

A.G.: ... ja chciałem tylko panu powiedzieć o tym, że kolejny raz mnie z powodu
tego, no, może nie użyję... ale powodu tej gazety spotkałem świństwa.
A.M.: O co chodzi? Bo ja przejrzałem...
A.G.: ... tak, że...
A.M.: ... o Kaczmarku, napisali?...
A.G.: ... o Kaczmarku, tak...
A.M.: ... ale mu mu dali odpowiedzieć, przecież, no to...
A.G.: ... dali odpowiedzieć Kaczmarkowi. Natomiast ponieważ my nie robimy
szwindli, to nas to ubodło. I to jest złamanie, że tak powiem, ugody, którą
mieliśmy...
A.M.: ... tu, wie pan, ja tego, tej sprawy nie nie śledziłem. Więc, więc...
A.G.: ... ta panienka z Wrocławia, która to pisała...

(...)

A.G.: ... dlaczego powiedziałem dupa? Bo zachowała się... jeszcze gorzej, no. Po
pierwsze... ponieważ napisała całą nieprawdę... miała pięćdziesiąt procent...
ale ona napisała sto procent nieprawdy. A ta wasza gazeta... praktykowała
jeszcze, ale to nie dziwi to mnie tym bardziej. Ale to ja...
A.M.: ... to pan mu mu musi na ten temat porozmawiać, ale nie ze mną...
A.G.: ... ale ja wiem, ale pan mnie pytał, więc panu odpowiadam...
A.M.:...
A.G.: I nieładnie się zachowali. Ja napisałem list do pana, bo ja byłem
przekonany, że pan tam pracuje.
A.M.: Ale gdzie gdzie ten list jest?...
A.G.: ... ja napisałem list z prawnikiem pani Łuczywo.
A.M.: A, to może ona to to dostała. To...
A.G.: ... list był... list otwarty, który poszedł do wszystkich dziennikarzy, bo...
A.M.: I oni co zrobili?
(...)
A.G.: Daliśmy to do wiadomości wszystkim redaktorom naczelnym gazet, żeby znali
zachowanie się „Gazety Wyborczej”, no, tak nie można pisać. Szczerze mówiąc, ja
wierzę w to, że to ktoś kazał napisać, bo to...
A.M.: ... być może jej ktoś kazał, ale...
A.G.: É z Kaczmarkiem to była taka sprawa, że Kaczmarek już dawno u nas
pracował. Ci, co mieli napisać, to napisali... i tak dalej...
(...)
A.G.: ... pierwszą stronę z odniesieniem na... artykułu na kolejnej stronie.
Czyli, jak gdyby wynikało... a dziennikarka była uprzedzona, że to jest wszystko
nieprawda. Więc albo jest to siła pieniądza albo siła intrygi. W przypadku
Kublika, myślę, że to były siły pieniądza także, nie tylko... A w przypadku tej
pani nie wiem, bo jej nie znam. Poza tym, że jest arogancka i głupia chyba...
A.M.: ... ja jej też nie znam, więc w ogóle nie wiem, o co chodzi...
A.G.: ... ale to chciałem tylko powiedzieć panu, ponieważ ja słowa... jako
przedwojenny człowiek szanuję, że potraktowałem to jako zwolnienie mnie ze słowa
i...
A.M.: Ale to pan musiał rozmawiać z panią Łuczywo, a nie...
A.G.: ... i nie będę z nią rozmawiał. Po prostu damy sprawę do sądu i... gazetę,
pieprzę. Mamy mamy stare sprawy, które...
A.M.: ... o Boże, panie prezesie, no. Co ja panu mogę...
A.G.: ... no nic, no...
A.M.: ... miałem zerowy wpływ na to.
A.G.: Tak. I miał pan dobre intencje. Nawet w tym liście to chyba wpierw
powiedziałem...

(...)

A.G.: Myśmy nie kupili tego zasranego Polmosu na lewo, tylko na prawo,
zapłaciliśmy (?)... Ja... Myśmy nawet nie..., bo myśmy wiedzieli, w jakim
państwie żyjemy, z jakimi między

"tak? Z pewnością. Niesamowite!..."

[terran]

A.G.: Myśmy nie kupili tego zasranego Polmosu na lewo, tylko na prawo,
zapłaciliśmy (?)... Ja... Myśmy nawet nie..., bo myśmy wiedzieli, w jakim
państwie żyjemy, z jakimi między innymi dziennikarzami mamy do czynienia. (...)
Mnie natomiast dokuczyło, że „Gazeta Wyborcza” to ciągle po mnie jeździ. Nikt im
nie dał takiego prawa. Ponieważ ja wiem, że nie napisali jeszcze ani razu prawdy
na mój temat.
A.M.: No dobrze dobrze. No?...
A.G.: ... to zaczynam szukać teorii spiskowej.
A.M.: E, ...
A.G.: To co? Głupota dziennikarzy? Ktoś im za to zapłacił? Jak to jest?
(...)
A.G.: É nie napisali prawdy, no. Za dwieście trzydzieści cztery Ate...
A.M.: Niech pan da spokój, no...
A.G.: ... no, daję spokój, no. Ani ani razu. To już sobie wyjaśniliśmy...
A.M.: É ja nie mogę, ja nie mogę wykluczyć złej woli u dziennikarki, której w
dodatku nazwiska nie znam. Nie, nie potrafię tego...
A.G.: ... ona Lewandowska... coś takiego...
A.M.: ... nie znam nazwiska, więc się nie będę tu z panem spierał, dlatego że po
prostu nie... Co więcej, nie umiem wykluczyć i tego, że dziennikarka się dała
wpuścić w kanał. Za długo w tym zawodzie pracowałem.

(...)

(...)

A.G.: ... każdy materiał wydrukowany o nas w ,,Gazecie Wyborczej” był
nieprawdziwy. Skończyliśmy pewną epokę naszą rozmową, bo ja nie mogę się
zachowywać nieładnie, jeżeli ktoś mi mówi, że został świadomie wprowadzony - jak
się potem okazało - w błąd. Ale już teraz ten czas minął. I się znowu zaczynają
do nas te panie obie przypie.... To niech się zajmą uczuciem, a nie targaniem
mojej osoby, bo ja im niczego nie zrobiłem - w imię Ojca i Syna. Poza tym płacę
podatki, staram. się mieć, że tak powiem, porządne stosunki, nikogo nie
przekupiłem. Nawet wszystkich lubię. Niech się ode mnie odpie... Muszą kłamać?
Te panienki potrafią to zrobić?
A.M.: Cały czas panu mówię. Ja nie wiem, jakie panienki...
A.G.: ... o pani Łuczywo i tej jej zastępczyni. A ta pani z Wrocławia, wie pan,
co mi powiedziała? Ja mówię pani mi zadaje nieprawidłowe pytanie. A ona mówi:
„Nie ma nieprawidłowych pytań, tylko są głupie odpowiedzi” Boże!... nie mamy o
czym rozmawiać.
A.M.: Panie prezesie, ona panu odpowiedziała prawdę.
(...)
A.M.: ... wszystkie pytania są dobre...
A.G.: ... nie, a tu pan żartuje...
A.M.: ... nie, nie żartuję.
(...)
A.G.: To na przyszłość poślę ją...
A.M.: Mówię panu...
A.G.: ... no.
A.M.: Nie ma złych pytań. Dziennikarz jest od tego, żeby stawiać pytania
najgłupsze i najmądrzejsze. Najbardziej brutalne i najuprzejmiejsze. Wszystko
zależy od odpowiedzi.
A.G.: ... dowiedziałem się o tej regule na początku rozmowy.
A.M.: Oczywiście inna sprawa jest, że czasem są takie pytania, które mogą sugerować.
A.G.: Niech pan da trochę szansę, bo przecież ja pana nie przegadam, nie jestem
w stanie...
A.M.: ... po prostu pan mnie tak wzrusza - panie prezesie...
A.G.: ... tak? Z pewnością. Niesamowite!...
(...)
A.G.: Panie redaktorze - ja jestem naprawdę skromny, ja nie nie baluję, nie
chodzę na dwory. Mieszkam w ciszy, mam swoje, że tak powiem...
A.M.: ... w ciszy...
A.G.: ... pasje...
A.M.: ... i w kółko na dwory...
A.G.: ... ja nigdy nie byłem na żadnym dworze...
A.M.: ... kiedyś pana widziano - zdaje się - na dworze u króla Hiszpanii, u
królowej brytyjskiej, w Belgii - panie prezesie - tak mówią - no. Co mogę
zrobić, żeby...
A.G.: ... nic, nic, ja tylko chciałem być przed panem w porządku. Nie mam do
pana żadnej sprawy. Chciałem tylko panu powiedzieć, że wróciło stare...
(...)

A.G.: .... proszę zobaczyć, pamięta pan, był taki show - nie wiem, czy pan był w
Polsce - ze startem giełdowym PGNiG. Wyraźne oszustwo. Ale...
A.M.: ... jeszcze raz - z czym?
A.G.: PGNiG. Start giełdowy PGNiG.
A.M.: ...
A.G.: ... gazownictwa.
A.M.: Nie, nie! Ja wiem, co to jest PGNiG. Ja się na tym nie znam.
A.G.: Wyceniono na przykład jeden z elementów tej wyceny, EuRoPol Gaz, bo o nim
mówię, wyceniono na sto pięćdziesiąt milionów euro albo pół miliarda złotych -
no, to będzie lepiej, jak zysk w tym roku poprzedzającym wycenę wyniósł miliard
złotych. A wartość... jest dwa miliardy trzysta. A przepustowość gazu... gazu
wzrosła dwukrotnie. ...
A.M.: ...
A.G.: To prywatyzowali...
A.M.: ...
A.G.: No, kto? No, ten...
A.M.: ...
A.G.: ...
A.M.: Socha?
A.G.: ...
A.M.: ... wie pan - Socha nie nie jest oszustem żadnym.
A.G.: Ja nie wiem, czy jest oszustem, k... - to zrobili. A zaakceptował to ...
Myśmy im dali dokumentację, z której wynika że wycena EuRoPol Gazu, ta różnica
była taka, jak wycena całego PGNiG. Wówczas. Pan Marcinkiewicz rozdzierał
szaty... takie świństwo. Doszli do władzy, zrobiła się cisza, prokuratura
uznała, że sprawa jest w porządku. Czyli wszystko zależy od tego, z jakim
akcentem się co mówi.
A.M.: ... te rzeczy to my wiemy od dawna, wie pan...
A.G.: ... ale do czego zmierzam? Tam szwindle, tu rozgrzeszenie. Czyli świat ...
jest coś trochę poza systemem, który sprowadza się zapewne do funkcji języka
pozornego i przymrużenia oka.
A.M.: Ale nie wiemy, o czyim rozgrzeszeniu pan mówi. Natomiast nie ulega żadnej
kwestii...
A.G.: ... że on rozgrzeszył tam ten szwindel - no. Co to ... ten go atakował. O
czym to... pański Kublik tego nie zauważył. Może się boi, biedak.
www.monitorpolski.com/artykuly/Gudzowaty-transkrypt.html

SyONIsci Do SyJAmu

[zupagrzybowa]

“SJONISCI Do SYJAMU
czyli Polskie slady na cmentarzu zydowskim w Kopenhadze”

Jerry Bergman, fotoreporter

Pare slow wprowadzenia do wystawy w Tarnowie


Wystawa niniejsza ma znamienny tytul "Syjonisci do Syjamu, czyli Polskie slady
na zydowskim cmentarzu w Kopenhadze” (?)
Jeszcze jeden wycinek z historii Zydów Polskich
Na kopenhaskim cmentarzu zydowskim i innych miastach swiata jest coraz wiecej
grobów Zydów Polskich. Ludzie tam pochowani, to ci, którzy przezyli opresje
zaglady, wiezienia i lagry Sowieckie, którzy po wojnie pozostali w Polsce,
odbudowywali kraj, ci, który uwazali Polske za swoja Ojczyzne, i którzy opuscili
ten kraj 30 lat temu, uciekajac po raz którys przed opresja antysemityzmu. Nikt
do dzisiaj nie zdazyl powiedziec im "przepraszam". Daleko od bliskich i znanych
stron, daleko od ziemi i powietrza, które byly i sa cmentarzem ich rodzin we
wszystkich generacjach, pochowani zostali na cmentarzu zydowskim w Kopenhadze.
Cmentarz ten czysty i zadbany. Tu nagrobki nie zarastaja trawa, nie leza wyrwane
z ziemi i rzucone bezladnie, napisy sa czytelne. Miejsce urodzenia bezblednie
wskazuje na kraj pochodzenia. Kopenhaga dba o swój zydowski cmentarz dla
przyszlych pokolen, aby pamietaly, aby szanowaly, aby wiedzialy i nigdy nie
zapomnialy.
Wystawa dzisiejsza jest konsekwencja historii, z ktora tak mola kto chce sie w
Polsce skonfrontowac, niezaleznie od szczebla spoleczenstwa zaczynajac od
jednostki, poprzez rodzine, wioske, miasteczko, miasto, a konczac na
demokratycznie wybranymi organami wladzy - sejmie i rzadzie wolnej
Rzeczypospolitej....
•

O ile pamiec mnie nie zawodzi, pierwsze transparenty z napisem “Syjonisci do
Syjamu” pojawily sie w okolicach 11. marca na jednej ze “spontanicznych”
manifestacji w Warszawie. Moze byla to Warszawska Fabryka Samochodow FSO albo
huta Warszawa.

......” Te zalosne i smieszne wyrazy spolecznego potepienia syjonistow i ich
sojusznikow byly jednak zaledwie zapowiedzia tego, co mialo nastapic. Zaczelo
sie usuwanie z uniwersytetow studentow uznanych za prowodyrow manifestacji. Na
listach proskrypcyjnych znalezli sie przede wszystkim ludzie okreslonego
pochodzenia, “nananowa mlodziez”; obok Adama Michnika i Barbary Torunczyk -
Henryk Szlajfer, Seweryn Blumsztajn, Jozef Dajczgewand, nazwiska, ktore nie
pozostawialy watpliwosci co do przynaleznosci rasowej. W slad za tym rozpoczelo
sie publiczne wytykanie Zydow, wskazywanie ich palcem. Kazdy maly urzednik
uwazal za swoj bez mala obowiazek doniesc na kogos, zasluzyc sie przypomnieniem,
ze ten i ow cos dobrego o Zydach powiedzial czy napisal. Nie o Izraelu , lecz o
Zydach.....(...).....Mali, nie znani nikomu “dzialacze” robili w ciagu nocy
oszalamiajace kariery. Dziennikarskie miernoty wysuwaly sie na front sceny
swoimi rewelacjami przepisanymi doslownie z glosnych “Protokolow medrcow
Syjonu”. Mali urzednicy odpowiednich urzedow dorabiali sie rangi naukowcow na
podstawie artykulow, przepisywanych z hitlerowskiego “Stürmera”, o
miedzynarodowym sprzysiezeniu zydowskim. Adamowi Rapackiemu, czlonkowi Biura
Politycznego i ministrowi spraw zagranicznych, przedstawiono do zatwierdzenia
liste osob zydowskiego pochodzenia przewidzianych do usuniecia z ministerstwa.
Dopisal do tej listy swoje szlacheckie nazwisko i opuscil gmach, by juz nigdy do
niego nie wrocic....(...).... Wkrotce rozpoczal sie ostatni akt tragedii -
exodus. Ludzie zaczeli uciekac z tego piekla.... (...)....Wyjazdy odbywaly sie
przewazne z Dworca Gdanskiego w Warszawie, tego samego, skad dwadziescia piec
lat temu wczesniej odchodzily transporty do Tremblinki. Swietny reportek, polski
Egon Erwin Kisch, Jozef Kusmierek, dzielny partzant AL z czasow wojny, pozniej
milicjant walczacy o demokratyczna Polske, chlop z pochodzenia, czysty aryjczyk,
wolal glosno, odprowadzajac ktoregos z przyjaciol: “Odchodzi kolejny transport
do Treblinki”. Maciej Slomczynski, dawny AK-owiec, ktory ratowal Zydow w czasie
wojny, swietny

tlumacz Szekspira i Joyce’a, sentencjonalnie stwierdzil: “Jezeli sie wam wydaje,
ze oni jada na Zachod, to sie mylicie, to my sie cofamy na Wschod”.”.....
Andrzej Wroblewski “Byc Zydem..... Rozmowa z Dagiem
Halvorsenem z Zydach i antysemityzmie Polakow” NOW-1992


......"Aby moc wyjechac, trzeba bylo oddac mieszkanie, zrzec sie pracy, zdobyc
sto papierkow stwierdzajacych, ze nie zalegasz z podatkami, ze nic nie jestes
winny panstwu, przedstawic dokladny wykaz rzeczy, ktore chcesz wywiesc: wszystko
to objete bylo przepisami, ktore - jak zawsze u nas - oczywiscie mialy
niewielkie znaczenie i zalezne byly od kazdorazowego widzimisie urzednika.
Zlozywszy na samym koncu prosbe o przyjecie do wiadomosci, ze zrzekaja sie
obywatelstwa, mogli byli udac sie - papierek wyraznie mowil o tym - do j e d y
n e g o kraju na swiecie. Naturalnie, odpadali po drodze, starali sie zaczepic,
gdzie kto mogl, gdzie kto mial kogos bliskiego. Rodzina, przyjaciele okazali sie
bezcennym skarbem.
O tym, co przezyli, napisali potem ksiazki, ktore istnieja na swiecie, choc
kraj ich nie chce znac. Skladali usprawiedliwione chwila sprawozdania
dziennikarzom, ktorzy wszedzie na nich czyhali. "......
Adolf Rudnicki "Teatr zawsze grany" (czytelnik 1987)


•

Emocje marca 68 i jego konsekwencje jeszcze zywe, ale zatarla sie troche ostrosc
wydarzen i wyleciala z glowy statystyka. Ilu nas wtedy wyjechalo ? Wladze
owczenej Polski podawaly cyfre 13.000 widocznie liczylo sie rodzine za jednostke.
Wedlug naszych ocen wyjechalo wiecej niz 20.000.
Jeszcze nie tak dawno rozproszeni po mniejszych lub wiekszych miastach swiata,
dzis co raz czesciej spoczywaja rozsiani po cmentarzach roznych krajow.
Smutno czasami, ze czas tak szybko mknie. Smutne jest rowniez, ze po raz ktorys
na przestrzeni ostatniego stulecia - cmentarze staja sie historia Zydow polskich.
To boli, to tak bardzo boli, ze czlowiek starzeje sie i odchodzi, a ludzie
ciagle nie madrzeja......


Te 30 lat przelecialy niespodziewanie szybko. Tak jakgdyby to rozegralo sie
w niedalekiej przeszlosci. Dawno nie wracalem pamiecia do tamtych dni, nie
analizowalem. Nie wiem, moze tylko nie chcialem grzebac sie w tym brudzie.
Wydarzenia z marca 1968 i zydowski akcent tych wydarzen do dzis stawiaja
pytania. Jak i dlaczego doszlo do tej niepohamowywanej fali antysemityzmu?
Jak wytlumaczyc zjawisko "antysemityzmu bez Zydów" po 68 roku? Jak wytlumaczyc,
ze dzis, gdy spaceruje ulicami rodzinnego Tarnowa mam mozliwosc przekonania sie
o tym, ze niewiele sie zmienilo. Wiem, ze wiekszosc tarnowiaków nie zauwaza
pewnych zjawisk, ale ja je dostrzegam, bo sa o mnie, choc mnie w Tarnowie juz
nie ma. Nawet jezeli na scianie napisano "Cyganie do gazu". Jesli na rogu
Malych Schodow i Walowej napisano "Chwala Wielkiemu Hitlerowi", czy cos w tym
rodzaju, to przede wszystkim dotyczy to mnie. Ja widze zawsze i wyrazniej
wierszyk na scianie domu na Lwowskiej; "Nie pij wodki, nie pij wina. Kup karabin
zabij zyda". Nie zdziwi mnie jezeli tekst zdobi sciane do dzisiejszego dnia.
Widzialem go pierwszy raz w 1990 i pozniej przez pare kolejnych lat. Masy
tarnowiakow przechodza obok tych napisow obojetnie, mam wrazenie, ze wiekszoac
ich nie zauwaza (nawet jak je czyta w przelocie) lub nie poswieca im chwili
zastanowienia. Moi bliscy przyjaciele i znajomi w Polsce probuja mnie uspakajac,
ze to nie jest az taki wielki problem jak go maluja, ze to dzieciarnia
bezmyslnie bazgrze po scianach, ze tego tak nie widac i na pewno tego sie nie
czuje i ze mozna to spokojnie przezyc. Moze nie jest tak zle dla Was, ktorych to
bezposrednio nie dotyczy, dotyczy mnie - Zyda. Zgadzam sie - jak to niektorzy z
Was optymistycznie mysla - ze i w Polsce mozna przezyc cale zycie nie
sp

SyONIsci_Do_SyJAmu_2

[zupagrzybowa]

. Moze nie jest tak zle dla Was, ktorych to bezposrednio nie dotyczy, dotyczy
mnie - Zyda. Zgadzam sie - jak to niektorzy z Was optymistycznie mysla - ze i
w Polsce mozna przezyc cale zycie nie spotkawszy sie z antysemityzmem. Jest

jednak jeden warunek, ktory musi byc spelniony a mianowicie, ze sie nie jest Zydem !


Grob mojego ojca, Aharona, znajduje sie na tarnowskim cmentarzu zydowskim.
Nie dbam o ten grob celowo, aby nikomu nie wpadlo do glowy rozmyslnie go
zdewastowac. Akty wandalizmu wobec grobow zydowskich to jeszcze jeden sposob
dokniecia tych nielicznych w Tarnowie czy Polsce i tych rozproszonych po swiecie.
A wszystko to na dwa lata przed zakonczeniem 20 wieku, w miescie zamieszkalym
przez, o ile sie nie myle, ponad 130.000 obywateli, gdzie na doliczenie sie
wszystkich Zydow wystarczy palcow u jednej reki pracownika miejscowego tartaku.
Tak to jest w Tarnowie i tak to jest w wielu innych miastach i miasteczkach w
calej Polsce. I wszystko m.in. dlatego, ze w dalszym ciagu nie ma odwaznych
na frontalne zajecie sie tym wstydliwym i do dzis nie rozwiazanym problemem.
Zastanawiajac sie glebiej mozna by przypuszczac, ze gdyby którykolwiek rzad lub
sejm wolnej Rzeczypospolitej Polskiej wzial na wokande ta niezagojona rane
stosunków polsko-zydowskich, moze by sie cos zmienilo.
Mozna by zaczac Marcem 68 i wreszcie oficjalnie stwierdzic, ze to bylo
nielegalne i niezgodne, nie tylko z prawami miedzynarodowymi, ale nawet
prawami polskiej wladzy tamtych czasow i moze chociaz...... przeprosic.
Ale nikt z ludzi wladzy, jakakolwiek ona by nie byla, nie odwazy sie do
konfrontacji spoleczenstwa polskiego z prawda o jego roli w przeszlosci, a nawet
najnowszej historii wolnej Polski, jesli chce pozostac przy “korycie”. A
chociazby wyrazy ubolewania bylyby na miejscu.

- Pamietaj Jerry, ze to juz 30 lat temu. Moze dla ciebie to jest to zywe i
dopiero co mialo miejsce, ale podczas tych 30 lat wyroslo tu cale nowe 1,5
pokolenia tarnowian, w ogole Polakow, dla ktorych jest to, jezelic wiedza cos na
ten temat, jeszcze jeden maly epizod historii, ktorego nikt nie podejmuje, bo
tylko wstydu mozna sie najesc..... powiedzial mi nie tak dawno znajomy w
Polsce. Aby nie bylo watpliwosci, czlowiek ten ma porzadne aryskie papiery
siegajace wstecz 6-go pokolenia, a wiec duzo czystsze rasowo niz metryka
obecnej Krolowej Polski.
Wspomnienie rasistowskich napisow na murach Tarnowa i innych miast Polski pisane
rekoma wlasnie tej nowej generacji, a wiec tych ktorzy nawet nie przezyli Marca
68, nie mowiac juz o Kielcach, czy okresie Treblinki i Oswiecimia. Jest to
pokolenie, ktore w zyciu nie widzialo Zyda na oczy, a ich przekonanie o tym, ze
Zyd jest uosobieniem tego co najgorsze nauczyla ich ulica, dom, kosciol.....
Zaraza sie przenosi niekontrolowanie z pokolenia na pokolenie.
"Zarazaja swoje dzieci ta brzydka choroba zeby sie przed nimi nie wstydzic"
napisal kiedys o antysemitach pisarz Henryk Grynberg.
Czy znajdzie sie na ta chorobe lekarstwo, czy ktos odkryje szczepionke ?

Ja przez ta chorobe wyjechalem po 68-mym ale jak to krotko opisac i
zwiezle wyjasnic. Jak przejsc do tych polskich akcentow na kopenhaskim
cmentarzu zydowskim bez rozweklego rozpisywanie sie? Musialem sobie odswiezyc
pamiec. Siegnalem wiec do starej i zakurzonej teczki, do ktorej w latach
80-tych wkladalem rozne wycinki z prasy na tematy polsko-zydowskie i
antysemityzmu. Wkladalem zdjecia z historii Zydow polskich, z marca 68-go roku,
przedstawicieli swiata polsko-zydowskiego, indywidualnie lub grupowo ze mna
samym, zdjecia dokumenty, itp. Nie zdazylem jeszcze wsadzic reki, gdy wypadly z
niej fotografie. Portret Idy kaminskiej i zdjecie na ktorym jestesmy razem,
unikalne zdjecie Moczara w... kompielowkach, Aleksandera Forda, Leca i znajomych
z okretu-hotelu Sct. Lawrance, ktory byl pierwszym miejscem zamieszkania
wiekszosci polskich Zydow, emigrantow pomarcowych, przybylych do Danii. (Aby
ironii stalo sie zadosc, statek ten zostal pozniej sprzadany szejkowi
arabskiemu, a polski holownik doprowadzil go do jednego z arabskich Emiratow.)

W moich zbiorach takze i artykul z Tyg.Powszechnego popelniony przez Jana
Blonskiego "Biedni Polacy patrza na getto" ze stycznia 87. Byla to dla nas Zydow
z Polski szczera odwazna proba skonfrontowania Polakow z ich rola w
eksterminacji Zydow. Nieudana proba. I znow brak konfrontacji i spojrzenia
prawdzie w oczy.. Moze obecne procesy ujawniania prawdy np. o francuskiej,
szwajcarskiej czy szwedzkiej

kolaboracji z hitlerowcami beda nowym bodzcem do postawienia pytania o role
spoleczenstwa polskiego nie tylko w okresie eksterminacji, ale takze w okresie
powojennym poprzez rozne ustroje i nastroje....
Moze juz czas rozprawic sie z paradoksalnym polskim zjawiskiem okreslanym przez
swiat jako “antysemityzm bez Zydow”, bo po marcu 68 populacja Zydow w Polsce
spadla do okolo 5.000, biorac pod uwage, ze w dniu wybuchu Drugiej Wojny
Swiatowej populacja ta wynosila 3,5 miliona....


Moj ojciec urodzil sie w niedalekiej Szczurowej, mniej niz 30 km od Tarnowa.
Nie przypominam sobie aby choc raz tam pojechal po wojnie. Jedynym kolega z
rodzinnego miasteczka z ktorym utrzymywal kontakt byl mieszkajacy tez w Tarnowie
prof. Rasak, ten od laciny w tarnowskim gimnazjum przy Brodzinskiego.
Moj wujek, Henryk Braun wrocil do Tarnowa w 1945 po przymusowych “wizytach” w
Plaszowie, Oswiecimiu i Mauthausen. Nie minal rok a ktos zaczal strzelac do
niego; wyladowal w szpitalu w kula w brzuchu. Stalo to sie w samym centrum
Tarnowa. Byl to niespelna rok po Zagladzie. Ilu tarnowiakow chce o tym pamietac?
Ilu opowiedzialo o tym i wielu podobnych faktach w tarnowskiem swoim dzieciom ?
Ludnosc Kielc tez wolalaby nie byc konfrontowana z prawda o pogromie 1946 roku i
o swoim wlasnym udziale w nim.
Rodzina mojego ojca liczyla w 1939 okolo 50-60 osob, z dziadkami, synami,
zonami, dziecmi, wnukami.... W 1945 bylo ich tylko dwoch; moj ojciec i syn
jednego z braci ojca. Podobnie bylo z rodzina matki z ta tylko roznica, ze wojne
przyzyla ich trojka, moja matki i dwojka jej braci, w tym wspomniany wyzej
wujek.....

•

Papieska komisja "Iustitia et Pax" zadeklarowala 3. listopada 1988 r. m.in. ze:
"Posrod systematycznie wystepujacych przejawow uprzedzen rasowych nalezy w tym
miejscu wymienic antysemityzm. Stanowil on, wraz z potwornosciami Holocaustu,
najbardziej tragiczna postac rasistowskiej
ideologii naszego wieku i, niestety, dotad jeszcze calkowicie nie zanikl.
(...) Antysyjonizm (....) czesto sluzy za parawan dla antysemityzmu, karmi sie
nim i do niego podaza."
Ilu ludzi w Polsce czytalo te slowa ? Ilu z okolo 26.000 tysiecy duchownych w
ponad 17.000 kosciolow, kaplic i swiatyn w prawie 10.000 parafiach
rzymsko-katolickich przeczytalo te slowa i wzielo je sobie do serca ?

Z cala pewnoscia, rzadko i i tylko w wyjatkowych sytuacjach zdarza sie aby
Kosciol katolicki jednoznacznie i zdecydowanie odcinal sie od pewnego fragmentu
swojej tradycji i historii i aby uznawal postawy wielu swoich przedstawicieli
z urzedu i wiernych za sprzeczne z podstawami wiary. Takim wyjatkiem byl tez
list pasterski polskiego Episkopatu z 30 listopada 1990, ktory mial byc
odczytany z ambon w calym kraju w dniu 20 stycznia 1991 r. i zakladam, ze byl
tez odczytany w wiekszosci kosciolow (?)
....." Kosciol zakorzeniony jest w narodzie zydowskim i w wierze Zydow
przede wszystkim przez fakt, ze Jezus Chrystus wedle ciala wywodzi sie z tego
narodu.......(...) ......Szczegolnie bolejemy nad tymi sposrod
katolikow, ktorzy w jakikolwiek sposob przyczynili sie do smierci Zydow.
Pozostana oni zawsze wyrzutem sumienia takze w wymiarze spolecznym. Chocby tylko
jeden chrzescijanin mogl pomoc, a nie podal pomocnej reki Zydowi w czasie
zagrozenia lub przyczynil sie do jego smierci, kaze to nam prosic nasze Siostry
i Braci Zy

SyONIsci_Do_SyJAmu_3

[zupagrzybowa]

Podobnie bylo z rodzina matki z ta tylko roznica, ze wojne przyzyla ich trojka,
moja matki i dwojka jej braci, w tym wspomniany wyzej wujek.....

•

Papieska komisja "Iustitia et Pax" zadeklarowala 3. listopada 1988 r. m.in. ze:
"Posrod systematycznie wystepujacych przejawow uprzedzen rasowych nalezy w tym
miejscu wymienic antysemityzm. Stanowil on, wraz z potwornosciami Holocaustu,
najbardziej tragiczna postac rasistowskiej
ideologii naszego wieku i, niestety, dotad jeszcze calkowicie nie zanikl.
(...) Antysyjonizm (....) czesto sluzy za parawan dla antysemityzmu, karmi sie
nim i do niego podaza."
Ilu ludzi w Polsce czytalo te slowa ? Ilu z okolo 26.000 tysiecy duchownych w
ponad 17.000 kosciolow, kaplic i swiatyn w prawie 10.000 parafiach
rzymsko-katolickich przeczytalo te slowa i wzielo je sobie do serca ?

Z cala pewnoscia, rzadko i i tylko w wyjatkowych sytuacjach zdarza sie aby
Kosciol katolicki jednoznacznie i zdecydowanie odcinal sie od pewnego fragmentu
swojej tradycji i historii i aby uznawal postawy wielu swoich przedstawicieli
z urzedu i wiernych za sprzeczne z podstawami wiary. Takim wyjatkiem byl tez
list pasterski polskiego Episkopatu z 30 listopada 1990, ktory mial byc
odczytany z ambon w calym kraju w dniu 20 stycznia 1991 r. i zakladam, ze byl
tez odczytany w wiekszosci kosciolow (?)
....." Kosciol zakorzeniony jest w narodzie zydowskim i w wierze Zydow
przede wszystkim przez fakt, ze Jezus Chrystus wedle ciala wywodzi sie z tego
narodu.......(...) ......Szczegolnie bolejemy nad tymi sposrod
katolikow, ktorzy w jakikolwiek sposob przyczynili sie do smierci Zydow.
Pozostana oni zawsze wyrzutem sumienia takze w wymiarze spolecznym. Chocby tylko
jeden chrzescijanin mogl pomoc, a nie podal pomocnej reki Zydowi w czasie
zagrozenia lub przyczynil sie do jego smierci, kaze to nam prosic nasze Siostry
i Braci Zydow o przebaczenie"........(...).......Wyrazamy takze szczere
ubolewanie z powodu wszystkich wypadkow antysemityzmu, ktore kiedykolwiek lub
przez kogokolwiek na polskiej ziemi zostaly dokonane."....
Ilu ksiezy Jankowskich, na roznych szczeblach herarchii koscielnej, wyrzucilo
sobie ten list pasterski Episkopatu do kosza ? Wspominam o tym bo w Polsce
wielu glosicieli hasel antysemickich podkresla swoja gleboka wiare katolicka
iprzestrzeganie wszystkich zasad moralno-etycznych gloszonych przez Kosciol.
Wyglada na to, ze biskupi polscy zatrzymali sie gdzies w polowie drogi;
potepili antysemityzm jako swiatopoglad, ale zabraklo im zdecydowania, moze
odwagi, aby konsekwentnie, jednoznacznie i publicznie odciac sie od tych
wszystkich tych, ktorzy gloszac teorie o jaskrawo antysemickiej tresci
uzasadniaja ich slusznosc powolujac sie na nauki Kosciola.

•

........" To do Polski ciagneli niegdys tulacze z wielu krajow i w Polsce z
czasem powstala najwieksza gmina w Europie.
Tulacze zatrzymali sie tam, gdzie mogli, gdzie chciano ich, to nie oni
wybierali, to ich wybierano, taki zawsze jest los tulaczy.
Wszystkie te nieszczesne wypowiedzi na temat nieudanego malzenstwa
zydowsko-polskiego. Naleza one juz do historii, choc poklosy dlugo jeszcze beda
zywe, kwasy ciagnac sie beda jeszcze dlugo, historia umiera powoli.
Ten kraj, ktory niegdys byl najwiekszym skupiskiem Zydow, teraz, i to na wieki
juz, pozostanie najwiekszym ich cmentarzem. Zespolenie trwac wiec bedzie jeszcze
scislejsze i na dlugo, czy chcemy, czy nie, czy chcecie, czy nie.
Zydzi sa bezbronni. Ten zdobedzie ich serca, kto zapewni im bezpieczenstwo.
Jak mogli Polacy zapewnic komukolwiek bezpieczenstwo podczas drugiej
wojny swiatowej ? Jakie tu w ogole bylo mozliwe bezpieczenstwo ?
Ale byla to Polska i Polacy byli zobowiazani zapewnic im bezpieczenstwo.
Nie mogli ?
Ten wlasnie byl ich wielki grzech.
Pochodne tego grzechu zyja i dlugo zyc beda w ksiazkach, w filmach.
Teraz kraj czeka walka z fantomem historii . "......
Adolf Rudnicki "Teatr zawsze grany"


Przegladam dalej moja teczke, przegladam fragmenty wypadajacych z niej papierow
i.... teraz widze, ze juz nie musze pisac wiece.

Na konic chcialbym dodac, ze czesc mlodosci Adolfa Rudnickiego (Aharona
Hirszhorna) zwiazana byla z historia tarnowskich Zydow icytowanym autorom
podziekowac za wybawienie mnie z trudnego zadania przed jakim postawilo mnie
tarnowskie Muzeum Okregowe.

Jerry Bergman

Kopenhaga, dnia 3.3.98

Jerry Bergman - Hatikva68-Kopenhaga06-Wroclaw07

[drf]

info:Hatikva68

1.Rejestracja ... w najblizszym czasie we Wroclawiu

2.Wystawa w Marcu2007 we Wroclawiu

3.SeminariumMarzece68 Lodz 2008

4.ViceNadzieji

entertainment.webshots.com/album/553461163SiBgNC
pozdrawiam

- Private vs Public face-

[drf]

www.youtube.com/watch?v=9BI9v42UEWI&mode=related&search=
www.youtube.com/watch?v=gNTNWf5Q2Zo&mode=related&search=
www.icjs-online.org/orig.php?eid=2188&ICJS=5576&article=1136

back to 2001....i spowrotem

[drf]

Jako Podróżowanie w czasie określa się przemieszczanie się w przód (odbiegające od naturalnego tempa upływu czasu) oraz przemieszczanie się w tył w czasie, w sposób podobny do przemieszczania się w przestrzeni. Współczesne teorie fizyczne dopuszczają możliwość takiej podróży w przód w czasie, zmniejszając szybkość upływu czasu. Uzyskanie znaczącej zmiany upływu czasu dla ciała o masie człowieka przekracza jednak obecne możliwości techniczne. Istnieje rozbieżność w stosunku do podróży wstecz w czasie. Nigdy nie zaobserwowano eksperymentalnie przeniesienia energii, materii lub informacji wstecz w czasie, co jest niezbędnym warunkiem pełnego podróżowania w czasie. Nie udowodniono jednak, iż jest to niemożliwe. W kręgach naukowych trwają dyskusje na ten temat, choć unika się nienaukowego określenia podróży i przeniesienia w czasie na rzecz terminów jak zamknięte krzywe czasowe ....

TIME©TRAVEL

[zupagrzybowa]

Budowa Pyramidy Khufu

Pozarski o Polakach... i milosci Zydow

[drf]

Wyrozniaja sie nieustannym dopominaniem sie milosci Zydow...

General Semantics

[drf]

The most important premise of General Semantics has been succinctly expressed as
"The map is not the territory; the word is not the thing defined".[1] While
Aristotle wrote that a true definition gives the essence of the thing defined
(in Greek to ti ên einai, literally “the what it was to be”, General Semantics
denies the possibility of describing such an essence. The non-Aristotelian
nature of General Semantics represents an evolution in human evaluative
orientation much as non-Euclidean geometry represents an evolution in
mathematical representation of spacial relationships.

[edit] Other aspects of the system

There are more elements, but these three in particular stand out:

* Time binding: The human ability to pass information and knowledge between
generations at an accelerating rate. Korzybski claimed this to be a unique
capacity, separating us from other animals. Animals pass knowledge, but not at
an exponential rate, i.e. each generation of animals does things pretty much in
the same way as the previous generation. For example, at one time most human
societies were hunter-gatherers, but now more advanced means of food production
(growing, raising, or buying it) predominate. Excepting some insects (e.g.
ants), other animals are still looking, i.e. they don't grow or raise food.

* Silence on the objective levels: As 'the word is not the thing it
represents,' Korzybski stressed the nonverbal experiencing of our inner and
outer environments. During these periods of training, one would become
"outwardly and inwardly silent."

* The system advocates a general orientation by extension rather than
intension, by relational facts rather than assumed properties, an attitude,
regardless of how expressed in words, that, for example, George 'does things
that seem foolish to me,' rather than that he is 'a fool.'




esgs.free.fr/uk/art/sands.htm

<©>

[dajczgewand]

news.webshots.com/photo/2236205980011069545nHvsvZ

Glosy w Kosmosie...od prezydenta USA...

[datsh]

Jets on the moon Enceladus: Are they wet or just wild?

Na księżycu Saturna...

Scientists continue to search for the cause of the geysers on Saturn's moon Enceladus. The geysers are visible as a large plume of water vapor and ice particles escaping the moon. Inside the plume are jets of dust and gas. What causes and controls the jets is a mystery. The Cassini spacecraft continues to collect new data to look for clues.

www.spaceflightnow.com/

Red Tsunami, paid by Germans

[patience]

It was not until the Bolsheviks had received from us a steady flow of funds
through various channels and under varying labels that they were in a position
to be able to build up their main organ Pravda, to conduct energetic propaganda
and appreciably to extend the originally narrow base of their party.

Von Kühlmann, minister of foreign affairs, to the kaiser, December 3, 1917

While Lenin himself did not know the precise source of the assistance, he
certainly knew that the German government was providing some funding. There
were, however, intermediate links between the German foreign ministry and Lenin,
as the following shows:

LENIN'S TRANSFER TO RUSSIA IN APRIL 1917
Final decision - BETHMANN-HOLLWEG - (Chancellor)
Intermediary I - ARTHUR ZIMMERMANN (State Secretary)
Intermediary II - BROCKDORFF-RANTZAU (German Minister in Copenhagen)
Intermediary III - ALEXANDER ISRAEL HELPHAND (alias PARVUS)
Intermediary IV - JACOB FURSTENBERG (alias GANETSKY) LENIN, in Switzerland

From Berlin Zimmermann and Bethmann-Hollweg communicated with the German
minister in Copenhagen, Brockdorff-Rantzau. In turn, Brockdorff-Rantzau was in
touch with Alexander Israel Helphand (more commonly known by his alias, Parvus),
who was located in Copenhagen.2 Parvus was the connection to Jacob Furstenberg,
a Pole descended from a wealthy family but better known by his alias, Ganetsky.
And Jacob Furstenberg was the immediate link to Lenin.

Although Chancellor Bethmann-Hollweg was the final authority for Lenin's
transfer, and although Lenin was probably aware of the German origins of the
assistance, Lenin cannot be termed a German agent. The German Foreign Ministry
assessed Lenin's probable actions in Russia as being consistent with their own
objectives in the dissolution of the existing power structure in Russia. Yet
both parties also had hidden objectives: Germany wanted priority access to the
postwar markets in Russia, and Lenin intended to establish a Marxist dictatorship.

...

A subsequent document5 outlined the terms demanded by Lenin, of which the most
interesting was point number seven, which allowed "Russian troops to move into
India"; this suggested that Lenin intended to continue the tsarist expansionist
program. ...
reformed-theology.org/html/books/bolshevik_revolution/chapter_03.htm

Pattern: Tuwa, Siberia

PLAŻA_CZASU

[zupagrzybowa]

PLAŻA CZASU

Kiedy stosujesz w praktyce zdolności parapsychiczne, nie ograniczają Cię żadne
ramy czasowe. Jeśli fizycznie żyjesz w teraźniejszości i konkretnym miejscu, w
świecie parapsychicznym jest zupełnie inaczej. Twój psychiczny umysł może
podróżować w dowolny punkt świata w teraźniejszości przyszłości i przeszłości.
Żeby ułatwić odbywanie takich podróży przedstawię teraz "Plażę Czasu" na
wybrzeżach "Morza Kosmicznej Świadomości". Gdy znajdziesz się tam, będziesz mógł
funkcjonować parapsychicznie w dowolnym miejscu, czasie i przestrzeni. Plaża
czasu istnieje na psychicznym poziomie umysłu, który nie jest tym samym, co
poziom podstawowy.

alfatet2.webpark.pl/6.htm

Plaża czasu. Two man dead. Time, Mar.15,1943

[patience]

Victor Alter and Henryk Ehrlich were two Poles whom most people had never heard
of. Yet the news of their executions in Russia raised an international rumpus
last week.

Both were Socialists. Ehrlich was leader of the Jewish Workers Federation in
pre-war Poland; Alter was president of the Polish National Council of Trade
Unions. Both were also avowed antiFascists, anti-Stalinists.

According to Polish accounts, the Russian secret police caught them when Russia
and Germany split up Poland in 1939. They were still in Russian prisons when
Moscow and the Polish Government in exile signed a "friendship pact" in 1941—an
agreement which by no means established complete friendship between the Russians
and the Poles (see p. 34).

Exiled Premier Wladyslaw Sikorski made the two men members (in absentia) of his
temporary Polish Parliament. Poles in London and the U.S. tried to obtain the
pair's release, and arranged for visas to the U.S. Trade-union leaders, Jewish
organizations and such U.S. figures as Raymond Gram Swing, Eleanor Roosevelt and
Wendell Willkie also urged the Russians to release the two Poles. During his
trip to Russia in September 1942, Willkie made his plea direct to Stalin, and
four weeks ago cabled another plea to Russia's Foreign Commissar Viacheslav
Molotov. Last week Moscow gave its answer: Victor Alter and Henryk Ehrlich were
already dead.

Lost Cause. In a heavy-handed manner which did U.S.-Russian understanding no
good, Soviet Ambassador Maxim Litvinoff announced the deaths in a letter to A.F.
of L. President William Green. Litvinoff said the two men fled to Moscow in
1939. They were sentenced to death in August 1941 for subversive activities, but
were released at the Polish Government's request.

"However," said Litvinoff, "after they were set free, and at a time of the most
desperate battle of the Soviet troops with the Hitlerite armies, they resumed
their hostile attitude, including appeals to Soviet troops to stop fighting and
conclude peace with Germany. For this they were again tried before the Soviet
Supreme

Tribunal in December 1942, and convicted and once more sentenced to capital
punishment. The sentence has been carried out. . . ."

www.time.com/time/magazine/article/0,9171,884835,00.html


Henryk Ehrlich (ur. 1882, zm. 15 maja 1942) - redaktor wydawanego w języku
jidysz dziennika Fołks-Cajtung, członek rady miejskiej Warszawy i członek
żydowskiej partii socjalistycznej Bund. Członek egzekutywy II Międzynarodówki.

Po wybuchu II wojny światowej Ehrlich przedostał się do strefy sowieckiej, gdzie
został aresztowany w Brześciu już 4 października 1939 roku. 2 sierpnia 1940 roku
został skazany na śmierć przez "trójkę" NKWD w Saratowie; 27 sierpnia wyrok
został zamieniony na 10 lat łagru. We wrześniu 1941 roku na mocy układu
Sikorski-Majski Ehrlich został zwolniony. Zaproponowano mu uczestnictwo w
tworzonym w ZSRR Żydowskim Komitecie Antyfaszystowskim (powstałym ostatecznie w
lutym 1942) , na którego czele Józef Stalin postawił Salomona Michoelsa) i który
miał prowadzić - i prowadził- prosowiecką propagandę w krajach zachodnich
(przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych).

Tymczasem Ehrlich miał odlecieć do Londynu razem z generałem Sikorskim (którego
wizyta w Moskwie była wyznaczona na grudzień), by wejść w skład władz RP na
emigracji. Jednak 4 grudnia 1941 Ehrlich i Wiktor Alter zostali ponownie
aresztowani przez NKWD w Kujbyszewie, gdzie przebywali w ambasadzie RP,
właściwie bez wyjaśnienia. Według krążących poufnie informacji zostali oni
oskarżeni o bliżej nie wyjaśnione szpiegostwo na rzecz wrogów ZSRR. Aresztowanie
Ehrlicha i Altera nastąpiło bezpośrednio po Nocie ZSRR do Rządu RP z dnia 1
grudnia 1941 roku, uznającej Białorusinów i Żydów za obywateli radzieckich i
zabraniającej im wstępowania do armii polskiej.

Uwięzienie wybitnych działaczy II Międzynarodówki wywołało burzę w kręgach
socjalistycznych na Zachodzie i oficjalne interpelacje do władz sowieckich. Te
przez cały 1942 rok zachowywały milczenie, by w lutym 1943, po zwycięstwie pod
Stalingradem, ogłosić, że Ehrlich i Alter zostali oni rozstrzelani, jako
"szpiedzy Hitlera."

W rzeczywistości po kolejnym aresztowaniu Henryk Ehrlich stał się więźniem nr 42
i już 23 grudnia 1941 roku został skazany na śmierć za "zdradę". Według jednych
relacji wyroku nie wykonano, gdyż Henryk Ehrlich popełnił samobójstwo wieszając
się na kracie okna w celi 15 maja 1942, według innych został on podobnie jak
Wiktor Alter rozstrzelany od razu po procesie, w grudniu 1941 roku.

Wydaje się, że władze radzieckie nie przewidziały fali protestów na świecie po
aresztowaniu obu socjalistów za współpracę z Rządem Polski, a więc kraju którego
byli obaj obywatelami. Stąd wersja o ich dużo późniejszej śmierci, informacje o
samobójstwie Ehrlicha, oraz późniejsze wyjaśnienie o szpiegostwie na rzecz
Hitlera. Jeszcze latem 1943 roku pojawiły się w Polsce pośród prześladowanych
Żydów listy od Henryka Wiktorskiego, rzekomo pisane poza gettem do Żydów -
socjalistów w getcie w Warszawie, przez ich przywódców - Henryka Ehrlicha i
Wiktora Altera.
pl.wikipedia.org/wiki/Henryk_Ehrlich

[patience]

Biografia Ehrlicha mogłaby posłużyć za przykład, jak w Lublinie, gdzie
dominowały chasydzkie i talmudyczne idee, pojawiały się nowoczesne kręgi
inteligencji. Henryk Ehrlich, a w zasadzie Hersz-Wolf Ehrlich, pochodził z
zamożnej, ale chasydzkiej rodziny, w której ojciec całkowicie był przeciwny
świeckiemu wykształceniu syna. Ojciec Henryka, Mosze Ehrlich był zwolennikiem
cadyka z Góry Kalwarii. Natomiast to matka starała się, by oprócz wiedzy
religijnej, jej dzieci posiadały podstawy innego wykształcenia. W tajemnicy
przed mężem, posłała syna do gimnazjum. Normalnie, chłopak chodził w chałacie "
w gimnazjum wymagano mundurków szkolnych, więc po wyjściu z domu, młody Henryk
Ehrlich musiał przebierać się w mundurek w jednej z bram.
Fakt wychodzenia syna do świeckiej szkoły odkrył ojciec i w złości zniszczył mu
gimnazjalny mundurek. Ehrlich za namową matki ze szkoły jednak nie zrezygnował.
Potem dostał się na studia do Warszawy, gdzie związał się z działaczami
bundowskimi. Uczestniczył w rewolucji 1905 r., która była także wielkim
przełomem w żydowskim życiu społecznym, politycznym i kulturalnym na terenie
Królestwa Polskiego. Pod wpływem syna, na początku XX w. nowymi ideałami
zainteresował się jego ojciec, Mosze Ehrlich. Zerwał z konserwatyzmem religijnym
i związał się z ruchem syjonistycznym (socjalizm był dla tego zamożnego kupca
lubelskiego zbyt radykalny). Był współtwórcą lubelskiej organizacji Chibbat Cion
(Miłośników Syjonu) i uchodził za jej głównego ideologa. Utrzymywał też bliskie
kontakty z najwybitniejszymi działaczami syjonistycznymi na świecie, między
innymi z Ahadem-Haamem, głównym ideologiem tego ruchu, nazywanym także twórcą
syjonizmu duchowego. Rodzina Ehrlichów uchodziła za typowy przykład lubelskiej
elity finansowej i społeczno-politycznej. Bardzo zamożni i bardzo aktywni. Z
rodziną tą związani byli także i inni ludzie, którzy aktywnie włączali się w
życie społeczne nie tylko lubelskich Żydów, ale także i całego miasta, jak
chociażby Izaak Słobodkin, zięć Mosze Ehrlicha, mąż jego córki Gitel (to właśnie
dzięki jej pomocy Henryk Ehrlich uczęszczał do lubelskiego gimnazjum). Sam
Słobodkin pochodził również z religijnej rodziny, ale w przeciwieństwie do
teścia, był przeciwnikiem chasydyzmu. Jego rodzina stanowiła typowy przykład
Żydów litewskich " tzw. litwaków " przeciwnicy chasydyzmu, ale jako misnagdzi
bardzo religijni. Izaak Słobodkin sam był absolwentem słynnej jesziwy w
Wołożynie. Jako już zamożny człowiek przybył z Nowogródka do Lublina, gdzie stał
się znanym przemysłowcem " był tutaj właścicielem garbarni i zarazem poślubił
Gitel Ehrlich, siostrę Henryka. Mimo, że Żydzi z Królestwa Polskiego bardzo
negatywnie postrzegali litwaków, to jednak Izaak Słobodkin cieszył się w
Lublinie dużym uznaniem. Niezwiązany z żadnym ruchem politycznym, udzielał się
na polu gospodarczym. Był założycielem Banku Spółdzielczego, członkiem Izby
Przemysłowo-Handlowej i wreszcie radnym miejskim. Co ciekawe, jako jeden z
nielicznych lubelskich Żydów, cieszył się także uznaniem ludności
chrześcijańskiej, zwłaszcza wśród polskich kupców i przemysłowców, tradycyjnie
postrzegających Żydów jako naturalną konkurencję.
Wracając do samego Henryka Ehrlicha, jego biografia obfitowała w wiele
interesujących momentów, które mogłyby być kanwą dla kilku biografii. Po
relegowaniu go za działalność socjalistyczną na Uniwersytecie Warszawskim,
musiał na trzy lata wyjechać przymusowo do Rosji. Trzy lata zesłania, na
szczęście nie na Syberii, ale w Petersburgu, wykorzystał do zakończenia studiów
prawniczych. Tam ożenił się z Zofią Dubnow, córką jednego z najsłynniejszych
historyków żydowskich, Szymona Dubnowa.
Od 1912 r. Henryk Ehrlich był jednym z najwybitniejszych liderów Bundu w
carskiej Rosji. Później aktywnie włączył się w działania rewolucji lutowej w
Rosji, gdzie działał w Piotrogrodzkiej Radzie Delegatów. Po bolszewickim
przewrocie październikowym, na znak protestu wobec dyktatury Lenina, wystąpił z
Rady. Jeszcze przez pewien czas usiłował działać w ramach rosyjskiego Bundu, ale
fala bolszewickiego terroru, skierowana także przeciwko socjalistycznym
opozycjonistom, zmusiła go do ucieczki do Polski. Powrócił wraz z żoną i dwoma
synami do rodzinnego Lublina i zamieszkał w domu ojca.
Jego sława działacza, który odżegnywał się od radykalizmu politycznego i
potrafił godzić zwaśnione strony, zapewniła mu czołową pozycję w polskim
Bundzie. W 1919 r., na zaproszenie Komitetu Centralnego Bundu, przeniósł się do
Warszawy, gdzie zdobył mandat radnego miejskiego i jednocześnie był członkiem
Rady stołecznej Żydowskiej Gminy Wyznaniowej. Zajmował się jednocześnie
działalnością polityczną, publicystyką i adwokaturą " był jednym z wziętych
obrońców w czasie procesów politycznych.
W 1939 r., po agresji hitlerowskiej, wraz z Wiktorem Alterem i innymi
działaczami bundowskimi zbiegł do Brześcia nad Bugiem. Tu w ręce NKWD wydał go
jeden z żydowskich komunistów (w okresie międzywojennym Ehrlich zasłynął między
innymi dzięki sądowym obronom żydowskich komunistów, chociaż w działalności
politycznej był przeciwnikiem współpracy z nimi). Początkowo on i Alter zostali
skazani na karę śmierci. Potem wyrok zamieniono im na 10 lat więzienia. Po
agresji niemieckiej na ZSRR, na mocy amnestii dla obywateli polskich zostali
zwolnieni i od razy zaangażowali się zarówno w działalność na rzecz
niepodległości Polski, jak i próbowali reaktywować żydowskie życie polityczne.
Weszli w skład między innymi Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego.
Pewnego, grudniowego dnia 1941 r., zostali zaproszeni na jakiś kongres
organizowany przez władze radzieckie i tam przepadli bez wieści. W poszukiwania
Ehrlicha i Altera zaangażowały się żydowskie organizacje na całym świecie oraz
rząd polski gen. Sikorskiego.

~O~~~C~~~E~~~A~~~N~~~~~~C~~~Z~~~A ~~S~~U~~~

[datsh]

Faktycznie.....

r...e...p...o...w...e...r. a..m..e..r..i..c..a

[drf]

www.repoweramerica.org/

WIELKIe litery? ?????

[sanatorium_psychiatryczne]

Gość portalu: %\%\%\%\%\%\% napisał(a):

> 芸者
> .
> .
> .
> .
> .
> .
> .
> 女芸者

Ile WIELKICH liter W TEMACIE?

============aQUaNET=3115======= ======

[Gość: a20v]

hubblesource.stsci.edu/sources/video/dome/details/images/cosmic_cruising.mpeg

=======SATURNALIA============

[Gość: dr FrÖid]

www.nasa.gov/55644main_NASATV_Windows.asx
............................... .....................

ten jeden biczly to nie ja... to experyment...,

ूीगकोू

[dajczgewand]

पगल्ग

============aQUaNET=2008========= =====

[drf]

Tempus TBit

formacja.blogspot.com/

[pozarski]

heheh

[sanatorium_psychiatryczne]

))


©

[pozarski]

Nawet sie porzadnie schowac nie potrafisz. Gonisz w pietke, bohaterze acram.

[pozarski]

I jak sie Helga rozbestwila! Faktyczny Tarzan z ciebie. A wlasnie sie
dowiedzialem ile Helga naprawde ma lat. Zgroza! Warto bylo z taka starszyna w
ogole cos zaczynac?

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> I jak sie Helga rozbestwila! Faktyczny Tarzan z ciebie. A wlasnie sie
> dowiedzialem ile Helga naprawde ma lat. Zgroza! Warto bylo z taka starszyna w
> ogole cos zaczynac?

Dlaczego to robisz Pozarski? Dlaczego wypisujesz rzeczy, które zdroworozsądkowo
nie powinny Ciebie obchodzić. Opanuj się chłopie i weź na wstrzymanie!

[pozarski]

Bumblebee? Nie mam zamiaru brac na wstrzymanie. Trzeba bylo brac na wstrzymanie,
kiedy wyciagales sprawy MOJE i MOJEJ rodziny. Znasz to: U nas stara historia -
oko za oko, zab za zab.

::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::

[drf]

entertainment.webshots.com/photo/2562871640011069545QJZkad

oko za oko, zab za zab

[drf]

krwawe galy?

W O D A

[drf]

Imperium Eurazjatyckie jako imperium lądowe, o charakterze tradycyjnym, stałym i pierwotnym, którego zdaniem Dugina symbolem jest Ziemia, jest w myśli filozofa wyraźnie przeciwstawione innej cywilizacji - cywilizacji Morza, którą jest kontynent amerykański. Morze to element będący cały czas w ruchu, spoglądający pragmatycznie i realistycznie przed siebie, a więc zwalczający wszelka stałość, odwieczność i tradycję. Dąży też do narzucenia reszcie świata swojej własnej drogi myślenia. Dugin wyraźnie odrzuca tutaj cywilizacyjny paradygmat Feliksa Konecznego, Arnolda Toynbee czy Samuela Huntingtona, dzielący cywilizację według klucza religijnego. Istnieją dla niego w zasadzie tylko dwie główne cywilizacje - eurazjatycka i amerykańska. Pojęcie cywilizacji łacińskiej de facto dla Dugina (co jest dość zaskakującym punktem jego poglądów) nie istnieje samodzielnie, ale jest po prostu częścią składową zachodniej cywilizacji morskiej, na równi z protestantyzmem i światopoglądem laickim. Dla Dugina protestantyzm to dziecko katolicyzmu, istniejący obecnie kryzys obydwu wyznań ma swoje korzenie w schizmie ze Wschodem w 1054 r. Dochodzimy tu do trzeciego poziomu myśli filozofa - religii.

Dla Dugina zarówno protestantyzm, jak i katolicyzm nie są sojusznikami w budowie Imperium Eurazjatyckiego. Lepiej, by Europa Zachodnia przyjęła prawosławie bądź islam. Imperium Eurazjatyckie to konieczność współpracy z tą drugą religią, która jest miła poglądom Dugina i jest w zasadzie dla niego uproszczoną formą prawosławia dla "ludzi Pustyni", czyli dużej części Arabów i Azjatów, i tak samo przechowuje szerszą od pojęcia religii Tradycję (powołuje się przy tym na szacunek, jakim darzyli islam Fryderyk II Hohenstauf, Goethe, Nietzsche czy myśliciele chrześcijańscy w wiekach przed wyprawami krzyżowymi).

Dugin deklaruje swoje wielkie przywiązanie do prawosławia, aczkolwiek bliższy jest mu odłam starowierców (raskolników), którzy w XVII w. weszli w konflikt z Rosyjskim Patriarchatem na tle zmian liturgicznych i do dzisiaj pozostają w stanie nieuregulowanych z nim stosunków. Jednak formalnie Dugin należy do Patriarchatu Moskiewskiego. Filozof nie chce jednak zawężać pojęcia prawosławia li tylko do religii i kultu, ale podobnie jak w islamie czy judaizmie do systemu społeczno-prawnego i Tradycji.

Na kolejne stopnie myśli Dugina składają się wynikające z takiego modelu cywilizacyjno-geopolitycznego konsekwencje ideowe, polityczne i społeczne. Dualistyczny układ cywilizacji na świecie musi prowadzić do nieuchronnego starcia z dwóch zasadniczych powodów - jedną z naczelnych zasad żywotności cywilizacji jest według Dugina umiejętność ekspansji i agresji. Mogą one przejawiać się bardzo różnie - od wojny, działań militarnych i terroryzmu po ekspansję kulturową. Drugim powodem jest to, ze zdaniem filozofa, tylko jedna strona konfliktu może mieć rację.

Antytradycyjna cywilizacja Morza i Zachodu, reprezentowana przez USA i ich sojuszników, stara się według Dugina narzucić światu swój punkt widzenia, a więc globalizm, filozofię kartezjańską i oświeceniową, indywidualistyczny styl życia, kapitalizm, materializm i dominację pierwiastka ekonomicznego w życiu, hierarchię opartą tylko na sile ciała z pominięciem ducha, konformizm i intelektualna stagnację. Mondialistyczną cywilizację atlantycką znakomicie sportretował zdaniem Dugina Karol Popper w książce Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie - gdzie stwierdził, że społeczeństwo wolnego Zachodu cechuje umiłowanie filozofii realistycznej (Arystoteles, Kartezjusz, Kant) w przeciwieństwie do wywodzonej przez niego od Platona aż po Hegla i Marksa filozofii idealistycznej. Filozofii, którą zresztą Popper obwinił o stworzenie gruntu pod niedemokratyczne systemy polityczne. Dugin, korzystając wydatnie z prac tego myśliciela, określa się właśnie jako zdecydowany wróg zachodniego "społeczeństwa otwartego".


haggard.w.interia.pl/dugin.html

[rycho7]

drf napisał:

> Imperium Eurazjatyckie

A w jakim formacie jest ten testowy obrazek?

[drf]

format APNG
addons.mozilla.org/sv-SE/firefox/addon/5519
Animated Portable Network Graphics (APNG) - rozszerzenie formatu Portable Network Graphics (PNG), które pozwala tworzyć animowane pliki PNG działające podobnie jak animowane pliki GIF, zachowujące zgodność ze klasycznymi PNG - pierwsza ramka APNG jest zwykłym plikiem PNG.

Zaproponowali je Stuart Parmenter i Vladimir Vukicevic z Mozilla Corporation. Specyfikacja APNG powstała w 2004, została uzupełniona dwa lata później. Obsługa APNG w Mozilla Firefox 3 pojawiła się 23 marca 2007, natomiast 14 września 2007 zostało ono dodane do Opery 9.5 post-alpha.

20 kwietnia 2007 grupa PNG odrzuciła oficjalnie APNG jako rozszerzenie PNG.

Pozdrawiam
JD

Emanuel Rahm

[drf]

www.house.gov/emanuel/

poprawka

[drf]

5. Every Emanuel is Extremely Successful

While Rahm may be the one currently in the political limelight, the Emanuel
brothers are all extremely accomplished.

His older brother Ezekial is a well-regarded bioethisist. His younger brother
Ari is a high-powered Hollywood agent who served as the role model for the
character Ari Gold on Entourage. (Rahm also has a TV counterpart

[...]

[sanatorium_psychiatryczne]

)))

©

[pozarski]

Ktos mnie chcial wziac na "zdrowy rozsadek". Ciekawe kto. Chyba nie umre, jak
sie nie dowiem, ale kto to jest ten bumble? Chcialbym wiedziec. Ciekaw jestem.
Interesuje mnie to. Ktos kto czyta Al Ahram? Gazete Polska? Oglada TV Trwam?
Czyta Nasz dziennik? Kto to? Powiedz staremu ex koledze.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Ktos mnie chcial wziac na "zdrowy rozsadek". Ciekawe kto. Chyba nie umre, jak
> sie nie dowiem, ale kto to jest ten bumble? Chcialbym wiedziec. Ciekaw jestem.
> Interesuje mnie to. Ktos kto czyta Al Ahram? Gazete Polska? Oglada TV Trwam?
> Czyta Nasz dziennik? Kto to? Powiedz staremu ex koledze.

Nie umieraj, w każdym wieku życie jest piękne.

[pozarski]

Zaczynam sie domyslac. Takie wojny, jak moja z Jozkiem, maja to do siebie, ze
rannych bywa wiecej, niz adwersarzy. Raczej nie wtracaj sie.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Zaczynam sie domyslac.

Wątpię.

>Takie wojny, jak moja z Jozkiem, maja to do siebie, ze
> rannych bywa wiecej, niz adwersarzy.

Jestem obserwatoram z ramienia ONZ, aby zapobiec wojnie domowej.

Raczej nie wtracaj sie.

Why?

[pozarski]

Patamu szto patamu akanczajetsa na u.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Patamu szto patamu akanczajetsa na u.

reehheeehehe a możet patamu szto Misza, Grisza i Anton - podpizdili patafon.
i bez pół litra nie razbieriosz w cziom dzieło.

[pozarski]

Pije wylacznie piwo.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Pije wylacznie piwo.

Stawiam kolejkę

krasnall.firmadelta.pl/wp-content/photo/strona/zywiec.jpg

[pozarski]

W piatek pije w Pradze prawdziwe piwo.

[pozarski]

Cholllllera! Tu cie mam! No, nie, z Joziem trzymasz? Przeciez on kompletnie
odlecial. Ze tez mi to nie przyszlo do glowy. Bumblebee! Wczoraj poslales mi jej
mowe wiazana.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Cholllllera! Tu cie mam!

Ha!

> No, nie, z Joziem trzymasz?

Z nikim nie trzymam, jestem obserwatorem.

> Bumblebee!

Co?

Wczoraj poslales mi jej
> mowe wiazana.


Nic o tym mi nie wiadomo.

[pozarski]

Mam cie w garsci.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Mam cie w garsci.

Strasznie miąchasz tymi postami.

[bumblebee5]

pozarski napisał:

> Cholllllera! Tu cie mam!

Taaaaaak?

> No, nie, z Joziem trzymasz?

Sztamę? Jestem równiutko pośrodku wydarzeń, jak ten supeł na przeciąganej linie.


> Przeciez on kompletnie
> odlecial. Ze tez mi to nie przyszlo do glowy.


trauma 68?


>Bumblebee!


cooooooooooo?


Wczoraj poslales mi je
> j
> mowe wiazana.


Życie różne płata figle, czyżby zaczęło igrać z moją pamięcią?

How to keep an idiot busy...

[drf]