kiedy decyzja o rozwodzie?

[samaosia]

witam jako nowa. Od razu wyskoczę z pytaniem, mimo, że miałam ogromną nadzieję
nigdy na tym forum nie pisać (bez urazy )
Jestesmy małżenństwem od kilkunastu lat, mamy dwoje dzieci, dzieci są już
"odchowane" aczkolwiek w tzw trudnym wieku (nastoletnie). W naszym małżeństwie
od lat dzieje sie coś złego. Najpierw byliśmy ze sobą wręcz symbiotycznie
związani, teraz jestesmy dwojgiem obcych ludzi mieszkających pod jednym
dachem, mających wspólne problemy, finanse i co najwazniejsze - dzieci.
Kocham mojego męża, on też ponoć mnie kocha, ale nie potrafimy ze sobą już
rozmawiać. jest między nami ogromna bariera pełna żalu, pretensji i czegoś
jeszcze, czegoś, czego nie potrafimy nazwać.
Nie wiem, w którym momencie zaczęlismy oddalać sie od siebie, nie potrafię
tego okreslić. On ma do mnie pretensję o czepialstwo i awanturowanie sie (no
zdarza mi sie czasami) ja mam żal o beztroskę,nieodpowiedzialnosć i egocentryzm.
Nie potrafię ot tak opisać całej złożoności naszej historii, bardzo mi zależy
na jakieś dobrej, mądrej radzie ale nawet nie do końca wiem, czego oczekuję.
Czy to pora aby się rozstać? Czy mamy jeszcze szanse na wspolne życie? Czy coś
co sie rozsypało da sie jescze poskładać? Jeśli tak, to jak? Żadne z nas nie
chce tak na prawdę rozstania, gdyby tak było rozwiedlibyśmy sie już dawno
temu, podejrzewam, że gros par na naszym miejscu dawno by o sobie zapomniało.
my, mimo, że jest bardzo cieżko nadal jestesmy razem (to chyba zbyt duże słowo
na okreslenie naszych relacji) Ale czy to ma sens? Może nie warto?
Czy jest tu ktoś kto ma podobne doświadczenia?
Przepraszam za chaotyczną wypowiedz, ale jestem strasznie rozbita, nie mam już
od dawna na nic siły, jestem psychicznie wykończona, ale jakby znalazł sie
ktoś kto zechciałby pogdać, chętnie odpowiem na "pytania pomocnicze"
dzieki

[samaosia]

nikt?

[aron95]

To "zmęczenie materiału " chwilowe rozstanie by Wam zapewne dobrze zrobiło .
Dziewczyny z forum zajęte "cukiernikiem " jutro może któraś Ci odpowie

[samaosia]

jutro? cukiernikiem? Rozumiem chociaz nie bardzo

Możesz coś więcej o tym zmęczeniu materiału napisac? Jakie chwilowe rozstanie? A
co powiedzieć dzieciom? Najbardziej na świecie nie chciałabym, żeby takie
rozstanie się odbiło na ich psychice.
Chwilowe to jakie? Tydzień? Miesiąc? Rok? Boże.....

[aron95]

Ja z EX robiliśmy np. osobne wakacje . Dzieciak na tym korzystał i dobrze takie
chwilowe rozstania na nas wpływały .
A ile komu potrzeba czasu ? trudno powiedzieć . Zależy od charakterów .

Cukiernik - patrz wątek obok

[samaosia]

wątek obok zauważyłam, dziękuję.
Ale jesli to twoja ex, znaczy, że osobne wakacje nie pomogły. Własnie tego się
boję, jesli oddalamy sie od siebie coraz bardziej, to może być tak, że takie
przerwy mogą to jeszcze pogłębić.
Strasznie za nim tęsknię jak go nie ma w pobliżu, a jak tylko pojawia sie to
ogarnia mnie wściekłość na niego. Dlaczego tak sie dzieje?
Może to uzależnienie? Czy komuś z was pomogła terapia małżenska? Rozważam taką
ewentualność

[aron95]

Strasznie za nim tęsknię jak go nie ma w pobliżu, a jak tylko pojawia sie to
> ogarnia mnie wściekłość na niego. Dlaczego tak sie dzieje?

Z moja Ex byliśmy razem na wakacjach a po odeszła
Rozstanie zapewne by Wam pomogło . Z tego co piszesz to nie jest tak źle . Jeśli
się kochacie to zatęsknicie za sobą .
O terapi nie chce się wypowiadać , nie znam zagadnienia

[samaosia]

skąd wnosisz, ze nie jest zle? DOpytuję sie bo szukam spojrzenia z boku,
potwierdzenia bądz zaprzeczenia moich odczuć.
Dzięki za odpowiedzi

[aron95]

Bo nie jest Ci obojętny gdy go nie ma myśli Twoje są przy nim .
Sa pewne rzeczy które Cię w nim denerwują bo jak sie pojawia psioczysz
Nie są to reakcje ludzi sobie obojętnych i dlatego sądzę że nie jest tak źle .
On prawdopodobnie podchodzi do tego ponad . Nie rozumie o co Ci chodzi.
Szuka świetego spokoju

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> się
> boję, jesli oddalamy sie od siebie coraz bardziej, to może być
tak, że takie
> przerwy mogą to jeszcze pogłębić.
Przynajmniej będziesz dokładnie wiedzieć, na czym stoisz. Dno sluży
także do tego, żeby się od niego odbić.
> Czy komuś z was pomogła terapia małżenska? Rozważam taką
> ewentualność
Próbuj, dopóki się kochacie, warto mieć nadzieję.

[a.niech.to]

aron95 napisał:

> Ja z EX robiliśmy np. osobne wakacje . Dzieciak na tym korzystał i
dobrze takie
> chwilowe rozstania na nas wpływały .
Można i tak.
Lepsze to niż wspólnie wyjechać po to, by poza domem się żreć.

[samaosia]

Ja tak bardzo potrzebuję z kimś porozmawiać

[nangaparbat3]

Dobry wieczór, Samaosiu, jestem
My rozstalismy sie w jakims podobnym momencie - mnóstwo zalow, pretensji,
nieumiejetność rozmawiania, kazdy, najbardziej błahy temat prowokował spiecie.
ktos tu kiedys pisał o takiej mgle, w której samemuu juz sie nie wie kim sie
jest - jakos tak, tak własnie było.
Minely lata, nie żaluję, ze sie rozstalismy, choć moze zbyt łatwo, za szybko?
Nie wiem i nigdy sie nie dowiem.

[samaosia]

Ano własnie, ja nie wiem tak naprawdę skąd te żale i pretensje sie wzięły, po
prostu narosły przez lata. Najłatwiej by było, jakbyśmy oboje podjęli decyzję -
rozstajemy się. Na razie żadne z nas nie potrafi tej decyzji podjąć. Ja nie chcę
jej podejmować, nie wiem czy on tez nie chce czy kieruje sie dobrem dziecim,
opinią otoczenia, poczuciem obowiązku, strachem... nie wiem.
Nie wiem jak sobie radzić w obecnej sytuacji, kiedy rozmawiamy codziennie do
pozna a potem nastepnego dnia jest tak samo. ustalamy coś , ja się stosuję do
ustaleń a mam wrażenie, że on czeka ze swoimi zmianami aż ja sie zmienię
ostatecznie.
Trochę, a własciwie najbardziej mnie boli to, że on ma własne życie (a
przynajmniej stara sie mieć) w którym nie ma miejsca dla mnie.
wiem, ze w normalnym związku to jest naturalne, że kazdy ma swoich znajomych,
ale w takiej sytuacji uważam, ze nie jest fair kiedy ja nie istnieję (mimo, że
twierdzi inaczej) a istnieje cała masa jego własnych rzeczy, spraw

[samaosia]

taki przykład, może ja histeryzuję, może nie mam racji.
rozmawialismy, a własciwie rozmawiamy od paru dni, ustalamy, ze będziemy sie
starać coś zmienić miedzy nami, kazde mówi czego oczekuje od drugiej osoby. mnie
zależało, żeby zaczął mnie zauważać, traktowac jak żonę, przynajmniej próbowac.
ja staram sie cos zrobic, on wiedząc, ze bardzo mnie boli ta jego nagła
"niezaleznosc" nic z tym nie robi. tak jak wychodził na spotkania ze znajomymi w
dwa weekendy z rzedu tak po tej całej rozmowie poinformował mnie, ze jego
wyjazdowe spotkanie ze znajomymi jest nadal aktualne i on sie wybiera. czyli
trzeci samotny weekend, no dobra, nie całe weekendy ale tu chodzi o zasade, że
woli kogos innego ode mnie.
czy ja sie czepiam, czy on po prostu połozył "laskę" juz na nasz związek i po
prostu mówi jedno robi drugie? Jednoczesnie wiedząc jak bardzo do żywego
dotykają mnie takie wyjazdy (zdradza czy nie? pewnie nie, ale ..., może pozna
kogos kto sie okaze lepszy, nie chce spedzac czasu ze mną..itd)

[nangaparbat3]

Takie weekendowe wyjazdy rzeczywiscie nieładnie wygladają, zwłaszcza jesli nie
wiesz z kim , dokąd. A może wiesz?
Własciwie to masz trzy wyjścia:
- nie robic nic i zobaczyc, co bedzie
- wszcząć śledztwo - sprawdzic komórke, pocztę, co sie da
- stworzyc sobie wlasne zycie - tez gdzieś wyjechać, zając się czymś - i
zobaczyć, co będzie
Pierwsze rozwiazanie jest okropnie dołujace, drugie zostawia co najmniej
niesmak i chyba nie daje szansy na pozostanie razem (ale kto wie? odkryc, ze ma
kochanke, i pobic ja parasolką w miejscu publicznym - nasza znajoma tak zrobiła
i uratowała małżenstwo, moja przyjaciołka pobiła dziewczynę, która jej odbiła
narzeczonego, i wrocił do niej, pobrali sie, więc kto wie?). Sama bym wybrała
trzecie - poza wszystkim to w razie rozstania masz sie czego uchwycić, żeby nie
zatonać.

[samaosia]

Sprawdzanie odpada - z jakichś powodów (prywatność?) bardzo dba o to, żebym nie
miała dostepu do komórki, komputera itp
Ma jakies swoje kolezanki, ale mówi, ze mnie nie zdradza, jakby to miał zrobić,
to najpierw bysmy sie rozstali. Tak mówi a ja nie mam innego wyjścia tylko mu
wierzyć.

[z_mazur]

Nie chcę być czarnowidzem, ale jeśli zmiana podejścia
do "prywatności" nastąpiła dosyć gwałtownie i w ostatnim okresie, to
ja bym to uznał za sygnał ostrzegawczy.

Nerwowe reakcje na dotknięcie telefonu lub skorzystanie z komputera,
to dla mnie jeden z pierwszych sygnałów na to, że partner(ka)
ma "coś" do ukrycia.

[a.niech.to]

nangaparbat3 napisała:

> - stworzyc sobie wlasne zycie - tez gdzieś wyjechać, zając się
czymś - i
> zobaczyć, co będzie
...
> w razie rozstania masz sie czego uchwycić, żeby nie
> zatonać.
Rozsądnie jak zawsze.

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> on wiedząc, ze bardzo mnie boli ta jego nagła
> "niezaleznosc" nic z tym nie robi. tak jak wychodził na spotkania
ze znajomymi
> w
> dwa weekendy z rzedu tak po tej całej rozmowie poinformował mnie,
ze jego
> wyjazdowe spotkanie ze znajomymi jest nadal aktualne i on sie
wybiera. czyli
> trzeci samotny weekend, no dobra, nie całe weekendy ale tu chodzi
o zasade, że
> woli kogos innego ode mnie.
Może zrezygnuj z zasad, czasami się je błędnie interpretuje, czasami
są za sztywne. Prócz tego mąż nie mąż nie może być całym Twoim
światem ani Ty jego, to byłoby niedobre dla związku i dla każdego z
Was z osobna. Nie znajdujesz niczego, co by Cię przekonało, że choć
jest z innymi bliskimi ludźmi, Ty jesteś pierwsza?
> (zdradza czy nie? pewnie nie, ale ..., może pozna
> kogos kto sie okaze lepszy, nie chce spedzac czasu ze mną..itd)
Jesteś zazdrośnicą? Brzydko.

[aron95]

Prócz tego mąż nie mąż nie może być całym Twoim
> światem ani Ty jego, to byłoby niedobre dla związku i dla każdego z
> Was z osobna.
Nie znajdujesz niczego, co by Cię przekonało, że choć
> jest z innymi bliskimi ludźmi, Ty jesteś pierwsza?

a.niech.to piekne słowa aby je zapamietać powinny być pisane osobno

[a.niech.to]

Dwa posty o tym samym? Nie bardzo Cię pewnie zrozumiałam.

[aron95]

a.niech.to napisała:

> Dwa posty o tym samym? Nie bardzo Cię pewnie zrozumiałam.

Zdanie pisane pojedynczo łatwiej się zapamiętuje . Dobre zdanie wyrażające super
myśl pisane wsród innych ble ble się poprostu gubi .

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> Ano własnie, ja nie wiem tak naprawdę skąd te żale i pretensje sie
wzięły, po
> prostu narosły przez lata.
Nie *słuchaliście* siebie latami.
> Najłatwiej by było, jakbyśmy oboje podjęli decyzję -
> rozstajemy się. Na razie żadne z nas nie potrafi tej decyzji
podjąć. Ja nie chc
> ę
> jej podejmować, nie wiem czy on tez nie chce czy kieruje sie
dobrem dziecim,
> opinią otoczenia, poczuciem obowiązku, strachem... nie wiem.
Rozmawiajcie, pytaj, może Ci odpowie. Jesteście na zakręcie,
powinien.
> Trochę, a własciwie najbardziej mnie boli to, że on ma własne
życie (a
> przynajmniej stara sie mieć) w którym nie ma miejsca dla mnie.
> wiem, ze w normalnym związku to jest naturalne, że kazdy ma swoich
znajomych,
> ale w takiej sytuacji uważam, ze nie jest fair kiedy ja nie
istnieję (mimo, że
> twierdzi inaczej) a istnieje cała masa jego własnych rzeczy, spraw
Albo on daje za malo, albo Ty chcesz za dużo. Nie da się tego
ustalić: komu? kiedy? ile?
W tym miejscu wątku dochodzą do wniosku, że zawaliliście z całą
pewnością komunikację. Nie informujecie siebie wzajemnie o swoich
potrzebach i możliwościach zaspokajania, alternatywne rozwiązania na
pewno istnieją, nie wolno milczeć. Jeśli ma być dobrze, najwyższy
czas ich poszukać.

[a.niech.to]

Zawsze będę Was podziwiać, że rozstaliscie się w przyjaźni i
wzajemnym szacunku. Było i się skończyło. Pozostało piękne.

[maslo-09]

Nigdy nie jest dobry moment. Jeśli już widzisz, ze wszystko zgasło,
nie ma współnych marzeń, to trzeba trochę siebie zresetować. Naa
pewno chwilowe odejście od siebie pozwoli wam ocenić na ile
jesteście dla siebie ważni i potrzebni.

[samaosia]

Wspólne marzenia są. Jest jedno. Takie nasze wspólne, bardzo. Ale co z tego jak
codziennosć nas wykańcza.
Nie ma między nami bliskości. Nawet mijając sie nie dotykamy się.

[a.niech.to]

Nie wiem dokładnie jak, lecz jest się o co bić.

[a.niech.to]

Łoooo matko!!! A może stwórzcie wspólną świąteczno/weekendową
rzeczywistość? Może dałoby się jego i Twój krąg znajomych/przyjaciół
zlepić w całość?

[nemezis_nike]

moze jakies wakacje od dzieci i codzinnosci. Chociaz wspolny weekend?

[a.niech.to]

nemezis_nike napisała:

> Chociaz wspolny weekend?
Jasne, mieliby wreszcie czas pogadać o tym, czego dotąd nie omówili.

[kasper254]

Po prostu walcz. Weż jednak przymiarkę na pomoc forumową. Od takich
problemów, jak Twoje, czy innych, wyrażanych tutaj czasami w
skrajnych formach pomocy o ratunek, forumowicze często uciekają.
Sama widzisz - pojawił się "cukiernik" i cała para poszła w gwizdek.
Onegdaj był ktoś taki jaki jak phokara, dla której wyznawane zasady
były probierzem miary człowieka, relacji między jednostkami i
bezlitosnej oceny, szyderstwa itd. Cienie takich postaw są tutaj
częste. Nie mają nic wspólnego z wiedzą a raczej np. z okultyzmem.
Myślałem, że takie forum to pomoc, to płaszczyzna wymiany myśli i
doświadczeń, jak unikać tragedii rozwodowej, traumy z tym związanej,
jak ratować małżeństwo i rodzinę, gdy jeszcze jest co ratować.
Czasami myślę, że ono pcha do rozwodu, bo daje
miraże "wolności", "samozadowolenia", "spełnienia się" itd. Są tutaj
różne postawy forumowiczów. Najgorsze są tzw."feministki", czyli te,
które nie umiały być pewnie matkami, a juz co najmniej żonami. Ich
przebiegłość nie równa się przebiegłości mężczyzn.Przy czym żona
dla mnie to partnerka, która umie stać przy swoim mężu na dobre i
złe, do granic, które nie zostały przekroczone ( inna miłość,
budowanie innego życia itd. Nie wiedzę tutaj miejsca np. na
alkoholizm, gdy nie prowadzi do niszczenia relacji rodzinnych).
Można to czytać odwrotnie.
Odemnie odeszła żona po dwudziestu paru latach. Powstałem,
odbudowałem dom, mam młodziutką żonę i czekamy na dziecko (pisałem o
tym, ale nie musiałaś czytać ). Dlaczego czytam forum? Interesuje
mnie, a także - inny człowiek, z poczuciem odrzucenia, na krawędzi
życia, przede wszystkim, dlaczego doszło do mojej osobistej klęski.
Rozwód to klęska. Całej rodziny. Po rozwodzie nic juz nie jest takie
samo, chociaż "feminizm" ma inne kolory.
Dlatego więc - po tym przydługim wstępie - walcz. Korzystaj z
wszystkich dostępnych środków. Najlepiej z udziałem psychologa i
wspólnej terapii. Próbuj z mężem rozmawiać, powtarzaj ile się da,
czego oczekujesz i egzekwuj pożdane zachowanie. Do znudzenia, do
wyczerpania, do bólu. Daj mu do przeczytania prace o rozwodzie, o
spustoszeniu, które czyni (są takie, zapomniane w cukiernianym
pudrze), wydrukuj niektóre słowa choćby z tego forum, które mówią o
pożarze całej rodziny. "Pozwól" mu wyjeżdżąć, niech szuka swojej
drogi nie zamykaj domu, niech wie, że czekasz, że jest dom, że jest
jego, wasza i twoja przystań. Nie rób nic na złość, czekaj, mądrze i
spokojnie. Mów, że go kochasz, każdego dnia. Jeśli on przechodzi
obojętnie, przytul się sama, weż jego rękę, odkryj obszary, w
których dzielisz jego zainteresowania itd. Sama mówisz, że się
kochanie. To w imię tej miłości rób wszystko, co możliwe. Nie
pytaj: "kiedy decyzja o rozwodzie", ale "jak odnależć wspólną
drogę". Mnie się nie udało, ale robiłem wszystko, co było możliwe.
Mimo mojej dumy, godności; pal licho z tym - tyle lat wspólnego
życia do czegoś zobowiązywało. A jak nie chcesz walczyć - dołącz
do "feministek" i szalej z cukiernikiem. Zobacz, ile ma już fanek -
pewnie siebie warci.

[z_mazur]

Kcprze wszystko ładnie pięknie, ale chyba zapomniałeś o jednej, ale
bardzo istotnej kwestii.

To jest forum tematyczne "Rozwód..i co dalej?" większość jego
uczestników to osoby starające się przetrwać rozwód lub poukładać
sobie życie po nim. Często osoby te mają za sobą lata zmagań
o "uratowanie" związku kosztem olbrzymiego wkładu energii i z
mizernym skutkiem, więc są bardzo sceptyczne jeśli chodzi o sens i
szansę takich starań. Ja też do nich należę.

Twój post byłby bardziej na miejscu na forum "jak uratować
małżeństwo", a tak w ogóle to z Twojego postu przebija straszne
poczucie żalu wobec kobiet. Skąd to określenie "feminizm"? Co ona ma
do rzeczy? Wiele uczestniczek tego forum, to kobiety które wyszły ze
związków przemocowych (nie chodzi tylko o przemoc fizyczną), w
których były pozbawione godności i poczucia własnej wartości. Jeśli
dla Ciebie walka o własną godność jest "feminizmem", to współczuję.

[kasper254]

Nie zapomniałem o niczym. To ty się mylisz - z całym szacunkiem dla
ciebie. Wiem, jakie to forum. Kto może najwięcej powiedzieć, jak
ratowac związek małżeński, jak nie kobiety, które przeszły ewolucję
jego konania? Kto wie najlepiej, jakich uzywać w tym celu środków?
Przecież sam mówisz o energii, którą w ten proces ratowania włożyły.
Jeśli więc pojawia się taki post, to powinien mieć on taka
oprawę, jaka towarzyszła cukiernikowi lub większą. Ta kobieta
przyszła po pomoc do "specjalistów" od ratowania upadających
związków małżeńskich.
Nie mam żalu do kobiet w ogóle - do byłej partnerki - tak. Ale
to nie ma nic do rzeczy.
Wiem, czym jest "feminizm" i feminizm; mogę ci to przedstawić w
różnych uwarunkowaniach kulturowych, prawnych itd., ale to też nie
ma nic do rzeczy.
Jedno jest najważniejsze - pomóżcie tej kobiecie, jak umiecie,
gdyż to jest właściwe forum. Mizerny skutek dla jednych może być
kamieniem milowym dla innych.

[z_mazur]

Ok, może zbyt ostro napisałem, nie miałem zamiaru Cię urazić.
Zresztą zgadzam się z Tobą w kwestii tego, że o związek warto
powalczyć. Jest jednak jeden podstawowy warunek, na tej walce
powinno zależeć obojgu małżonków. Gdy tylko jedno czyni starania
prowadzi to własnie do długotrwałej walki zakończonej najczęściej
porażką i poczuciem zmarnowanego czasu i energii. Takie poczucie ma
wiele osób obecnych na tym forum.

[aron95]

z_mazur kasper ma rację pisząc o feminizmie
Piszą tu inteligentne kobiety a ta połączona z feminizmem nie pomaga
w związku . A czasem wręcz uniemożliwia

[z_mazur]

Może to i błąd, ale dla mnie inteligencja (o czym pisałem w wątku
dotyczącym oczekiwań wobec kobiet) to rzecz u mojej partnerki
niezbędna.

A w tej dyskusji raczej chodzi o emancypację, a nie feminizm.
Kobiety stają się po prostu niezależne i oczekują od mężczyzny
czegoś więcej niż pełnej spiżarni.

[a.niech.to]

z_mazur napisał:

> Może to i błąd, ale dla mnie inteligencja (o czym pisałem w wątku
> dotyczącym oczekiwań wobec kobiet) to rzecz u mojej partnerki
> niezbędna.
Inteligencja do umiejętność plastycznego działania, rozumienia, a co
za tym idzie - kompromisu.

[samaosia]

A mój mąż uważał własnie, że ja od niego oczekuję tylko pełnej spiżarni.
I jak tu z tego wybrnąć? Czego oczekiwać od partnera, żeby wreszcie był
usatysfakcjonowany? Pewnie niczego, byłby najszczęśliwszy, ale jak długo....

[a.niech.to]

Spędziliście ze sobą tyle czasu, że chyba nietrudno określić, co kto
ma do zaoferowania, a czego oczekuje od partnera. Przyznam, trochę
nie rozumiem problemu, może gdybyś go inaczej ujęła, byłoby mi
łatwiej.

[samaosia]

Wiem, mętnie mówię, chaotycznie. Dlatego pisałam na początku, że pytania
pomocnicze by mi pomogły.
Nie potrafię całej sytuacji ogarnąć a co dopiero jasno i precyzyjnie ją opisać.

A problem jest jasny: oddaliliśmy sie od siebie o lata świetlne. Tylko tyle i aż
tyle. I pytanie jak to odkręcić, czy da się odkręcić i co zrobić, żeby sie nie
powtórzyło. No i najważniejsze - jak to zrobić. Zgłupiałam.

[maslo-09]

u mnie mur między nami narastał latami, on realizował swoje cele,
dałam mu swobodę, jeździł na swoje spotkanka. Zapewniał ze nie
zdradaza, bo nie potrafiłby. Stało się inaczej i od rpoku łapie
równowagę, między innymi na tym fotum. Ja walczyłam o związek nie
siłą a zrozumieniem jego potrzeb (22 lata małżeństwa) i pewnego
wieczoru poinformował , ze on chce nowego życia, że nigdy by sobie
nie darował, że nie dał sobie drugiej sznsy, on wie że nasze
małżeństwo nie jest azłe, ale on tak nie chce,...... Jestem od roku
zrównana z ziemią, bo rozstanie przeprowadził niszczą wszystko co
moglo byc wspomnieniem dobrego. Dużo pisać
Jeśli masz wątpliwości, widzisz, ze się oddala, to jest kwestią
czasu kiedy on złapie wiatr ale we własny żagiel.
Postaraj sie porozmawiać o oczekiwaniach, powiedz o co Tobie chodzi
i czy on jest w stanie to zaakceptować. Działaj w samoobronie, bo
inaczej przegrasz. A to bardzo boli. Twoje starania są tylko Twoimi,
moze on ich nawet nie dostrzega. Trzymaj się. Bądź silna, jesteś na
początku.

[samaosia]

A jeśli oboje walczą, tylko każde na swój sposób, nieakceptowalny przez drugą
stronę? to co wtedy? pat?
wygląda na to, że taka sytuacja jest własnie u mnie.

[z_mazur]

To mi przypomina bardziej walkę nie o związek, tylko o to kto kogo.

[a.niech.to]

Jedynewyjście - pełne rozbrojenie. W związku nigdy nie
wygranej/przegranej strony, jedno i drugie dotyczy zawsze pary.

[farrukh2]

Kazde uczucie predzej, czy pozniej zostaje wystawione na
probe.Rozczarowanie, zal,brak poczucia bezpieczenstwa...Ale u Ciebie
nie zdarzylo sie jeszcze nic zlego!Warto sprobowac, jest tyle
sposobow na odgrzanie wspanialych uczuc.Poszukaj takich porad, nie
rozwodowych.
Jestem w drugim zwiazku od kilku lat.Upewnilam sie, ze dobrze
zrobilam odchodzac od eksmeza, ale ja naprawde mialam powody.
Widze czasem gesty, zachowania ,ktore powtarza moj obecny partner,
ale na szczescie mowie o drobiazgach.Mysle, ze kazdy z nas ma
podobne oczekiwania, marzenia jesli chodzi o milosc i
partnerstwo.Ale jak niewiele z nas wie, ze milosc naprawde wymaga
ciaglej pracy,pielegnowania,podsycania.Szukaj takich rad, jak to
robic.NIe warto burzyc takiego zwiazku,mysle, ze sie pogubiliscie,
sa dzieci.Sprobuj, warto!

[a.niech.to]

Cały czas podkreślam, że podstawa, aby ratować związek to zaufanie,
zwane inaczej wiarą, poparte nakładem pracy z obu stron, czasem
gorzkich wyrzeczeń. Myślę, że jeśli Samosia i jej mąż się przyłożą,
będzie dobrze.
Życzę im siły.

[a.niech.to]

Przekręciłam nick, przepraszam. Jestem zmęczona. Ostatnio tak mi
idzie, że nie wiem, czy się poprawię.

[samaosia]

dziękuję wszystkim za odpowiedzi i podpowiedzi. Wczoraj byłam w kiepskim stanie
i stąd pewnie moje histeryczne nawoływania. Wybaczcie.
Po przeczytaniu wszystkiego, co napisaliście powyżej muszę przyznać (mimo, że
całe moje "ja" sie temu sprzeciwia), że muszę mieć własne życie. Tak jak on to
sobie uświadomił w pewnym momencie (i przerwał symbiozę) tak ja muszę do tego
dojrzeć. Bo w tej chwili czuję się porzucona, oszukana, rozżalona... a on ma do
mnie o to żal. Wściekam się bo się boję.
Wiem, ze to jeden z powodów naszego oddalenia, ale co zrobić, żeby "wilk był
syty i owca cała" czyli żebym i ja była szczęsliwa w takim związku i on? Tego
nie wiem.Ja potrzebuję mężczyzny i jego opiekuńczego ramienia, on mi tego nie
zapewnia (a zapewniał)
Sama już nie wiem. Jedno wiem, postaram sie na siłę zająć sobą i swoimi
sprawami, nie bede strzelać fochów w związku z wyjściami i wyjazdami, zobaczymy
moze będę potrafiła to zrobić. Jak? nie wiem. Muszę zmienić cały swój sposób
myslenia.
Jeszcze raz dziekuję, nie spodziewałam sie, że poczytanie odpowiedzi na forum da
taki szybki efekt (byc moze chwilowy, ale jednak) terapeutyczny.
Chętnie poczytam jeszcze. Czy jest tu ktoś komu udało sie jednak uratować
małżenstwo?

Do wszystkich

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> Wczoraj byłam w kiepskim stanie
> i stąd pewnie moje histeryczne nawoływania.
Przy okazji warto podkreślić, do jakich zachowań w związkach
prowadzi codzienny stres i długotrwałe zmęczenie. Gubimy to, co
najważniejsze, pozostaje rozczarowanie, znużenie i już jesteśmy o
krok od złożenia pozwu. Pragniemy odejść po spokój, czyli po
mniejsze zło jak nam się wydaje. W ilu przypadkach brak sił stał się
kresem małżeństwa? Sądzę, że to częsty finał.

[aron95]

Brak sił i brak chęci zrozumienia partnera
Małżeństwo to w końcu sztuka kompromisów .

[a.niech.to]

aron95 napisał:

> Brak sił i brak chęci zrozumienia partnera
Czsem umiejętności. Niektórzy korzystają z fachowej pomocy, mediacji
przyjaciół. Daje się tym sposobem wyeliminować błędy w komunikacji.
> Małżeństwo to w końcu sztuka kompromisów .
Wyobrażam sobie, idąc za Twoimi słowami, jakiś rachityczny twór,
ktory powali byle awantura. Małżeństwo to przede wszystkim miłość,
dopiero za nią kompromis, by móc jej dać żyć i kwitnąć.

[samaosia]

to prawda.
ale skąd wziąć te siły?

[a.niech.to]

Nie ma innego wyjścia jak zrzutka. On musi dołożyć coś od siebie,
jeżeli mu zależy tak samo jak Tobie na przszłości małżeństwa.
Podobno przegrywa zawsze ten, kto bardziej kocha. Miłość nie jest
walką, nie wiem, czy macie tego świadomość.

[samaosia]

samaosia napisała:


Jedno wiem, postaram sie na siłę zająć sobą i swoimi
> sprawami, nie bede strzelać fochów w związku z wyjściami i wyjazdami, zobaczymy
> moze będę potrafiła to zrobić. Jak? nie wiem. Muszę zmienić cały swój sposób
> myslenia.


HA HA HA. Nie będę strzelać fochów. DObre sobie. Sama z siebie się teraz śmieję.
Własnie jestesmy po kolejnym wieczorze wymówek i pretensji. No ja nie mogę
zdzierżyć tego jego wyjazdu. nie mogę i już!
Właśnie tego konkretnego, teraz kiedy jest tak zle między nami on postanawia sie
rozerwać.

[samaosia]

No dobrze, a jak znaleźć to swoje własne życie, to swoje hobby, swoją
odskocznię. Jeśli na normalne zycie rodzinne czasu ani siły nie starcza, o
pieniądzach nie wspomnę. Mnie szkoda kasy na własne przyjemnosci jesli wiem, że
mam nie zapłacone rachunki albo dzieci potrzebują czegos nowego do ubrania na
przykład. Dla męża nigdy nie ma złego momentu, żeby sobie coś kupić albo wyjść.
Jesli tylko ma kase na benzynę i piwo to jedzie i sie nie martwi.
Może ja za odpowiedzialna jestem? Ale ktoś musi przeciez...

ja jako feministka - tfu, "feministka"

[nangaparbat3]

Wiesz, Samaosiu, wyglada to wszystko kiepsko.
Facet wyjeżdża tydzień w tydzień, na benzyne ma, na piwo ma, a Ty sie martwisz,
czy starczy na wszystko co konieczne na co dzień.
Nie jestem za przegladaniem mezowi komórki, z roznych wzgledow, ale niepokoiłoby
mnie, gdybym widziała, ze boi się, ze moglabym do niej zajrzeć.
Szczerze - to wyglada paskudnie.
Pytasz, skad siły brać jeszcze - i tu jako "feministka" wlasnie powiem:
Jeśli przekroczysz granicę ratowania małzeństwa za wszelką cenę,
zostaniesz z niczym - poza oczywiscie goryczą, poczuciem nizszości, rozpaczą,
nienawiścią. To sie jakos tak robi - widziałam nie raz. Jeśli wszystkie siły
oddasz na ratowanie małzeństwa - jeśli sie ono jednak i tak rozpadnie, nie
zostanie Ci sił na ratowanie siebie i dzieci - a takze i męża czy ex-meża - po
rozstaniu.
Ja sama zdecydowalam sie na rozstanie - pomysl był meża, postanowil odejść, ale
jak to on wolal, zebym to ja podjeła decyzję, więc przez 1,5 roku tkwił w domu
(lub wyjeżdżal, nie mowiąc dokad), a ja ratowalam małżeństwo - więc zdecydowałam
sie na rozstanie, kiedy z jednej strony on dopiekł mi wyjatkowo jakos bolesnie
(wlasnie wyjazd), z drugiej - uswiadomiłam sobie nagle, ze jest w nas obojgu
jeszcze duzo dobrych uczuć do siebie nawzajem, ze te uczucia zanikaja z dnia na
dzień, i ze jedyna szansą, by je zachować, jest rozstanie.
Nie wiem, dlaczego zadne z nas nie pomyślalo wtedy o terapii - sama nie moge
tego pojąć, w żaden sposob nie mogę. Sadzę też, ze terapia pewnie uratowalaby
nasz związek, to bardzo prawdopodobne. A jednak żadne z nas nie wyszlo z tym
pomysłem - widac tak mialo być.
My jestesmy teraz dosyc zaprzyjaźnieni, te dobre uczucia rzeczywiscie
przetrwały, dzieki nim nie robimy dziecku piekła z zycia

Pytasz, jak znaleźć to swoje zycie, swoje hobby - nie wiem. Sądzę jednak, ze
kazdy ma coś, co kiedys robił, czy zawsze marzyl, by robić, a jakos nie było
kiedy, nie było jak, albo zabrakło odwagi - pogrzeb w pamieci, we wlasnej duszy,
znajdziesz cos na pewno. I nie zawszystko musisz płacic, naprawdę. Jest na
swiecie mnóstwo cudownych, dajacych radość zatrudnień, ktore zadnych pieniedzy
nie wymagają. Wsluchaj się w siebie - na pewno cos znajdziesz.

[samaosia]

No nie, niejasno sie wyraziłam, poprzednie dwie soboty spędził stacjonarnie -
wyszedł ze znajomymi (których ja nie znam) do knajpy. W ten weekend wyjeżdża.
Dlaczego ja nie potrafię zmusić sie do optymizmu, dlaczego nie potrafię
stwierdzić "dobrze, że jedziesz, dwa dni odpoczniemy od siebie, ja zajmę sie
sobą, ty się rozerwiesz, zobaczymy co z tego wyniknie" taki pies ogrodnika ze
mnie. Czasami wiem, że powinnam tak sie zachować a czasami wszystko we mnie
protestuje.

Hobby, własne życie, świetny plan, ale po pierwsze nie ma takiej rzeczy, którą
moznaby robić bez nakładów finansowych (chyba, że sprzątać, ale tego nie
traktuję jeszcze jak hobby) a po drugie i wazniejsze nie mam na to czasu a co za
tym idzie - siły.

Nie chcę się z nim rozstawać, najabrdziej się boję, że moją "walką o" sprowokuję
go do odejścia. A z drugiej strony czasami sie zastanawiam czy nie jest tak, że
on dawno by już odszedł ale sie boi zrobić ten pierwszy krok i na wszystkie
sposoby próbuje sprowokować mnie do tego.

Muszę coś z tym zrobić, z sobą, z nami. W przeciwnym razie ta sytuacja wykonczy
i nas i nasze dzieci.

Wiem też, widzę to po swoich reakcjach, że jakby przyszło co do czego to nie
potrafiłabym rozstać się z klasą, dlaczego tak jest? Dlaczego już teraz widzę,
czuję, że gdyby tylko zechciał odejsć to poniżałabym jego i siebie na zmianę,
próbowałabym go zniszczyć. Tak tera czuję, czy tak byłoby, mam nadzieję, ze
jednak nie bedzie mi dane się przekonac.

Seks zawsze mielismy do bani, własciwie nie tyle sam seks co jego częstotliwość,
teraz nie ma go wcale (w koncu przeciez nawet sie nie dotykamy)

Ja z atrakcyjnej kobiety robię się powoli zmęczonym, zapuszczonym babonem (boże,
godzina szczerości, jutro nie będę mogła spojrzeć w lustro)
Tak bardzo bym chciala mieć siłę zająć się sobą, znowu stać sie atrakcyjną (choć
młodsza juz nie bede) seksowną kobietą, która uwodzi go każdym ruchem i gestem.
Ale chcę tego, tylko po to, żeby móc go odtrącać. Zeby mu pokazać jak to jest
(mimo, że on mi czesto powtarza, że dobrze wie, jak to jest żebrać o uczucie)

Mam wrażenie, że mówimy w róznych językach, obok siebie, nie rozumiemy się.

Jak zmusić sie do życia? Jak zmobilizować się do pracy nad sobą, jesli wszystko
wokół mi mówi, że nie ma sensu ruszać sie z fotela.

A tak krótkoterminowo, co zrobić, żeby nie wyjechał?
Albo inaczej, tu odezwie się moja mniej podła natura, (i widać to cholerne
rozdwojenie) co zrobić, zeby nie zepsuć mu tego wyjazdu a siebie nie wykonczyc
nerwowym czekaniem?

No moja droga!

[nangaparbat3]

>>>>Tak bardzo bym chciala mieć siłę zająć się sobą, znowu stać sie atrakcyjną (choć
młodsza juz nie bede) seksowną kobietą, która uwodzi go każdym ruchem i gestem.
Ale chcę tego, tylko po to, żeby móc go odtrącać. Zeby mu pokazać jak to jest
(mimo, że on mi czesto powtarza, że dobrze wie, jak to jest żebrać o uczucie)


To Ty sie zastanawiasz, co masz robić?
Pognac do psychologa, powtórzyc mu dokładnie to, co tu napisałaś, i zająć sie sobą.
Nie wiem, czy to pomoze Waszemu malzeństwu, ale Tobie na pewno.

[a.niech.to]

Mas rację, w tle jakaś czarna głębia?

[akacjax]

No zgadzam się z z_mazurem to forum nie do końca rokuje szczęśliwe rozwiązania.
Jednak możemy z perspektywy własnych przejść coś wrzucić dla rozjaśnienia.
Mało piszesz szczegółów, ale mam wrażenie, że jesteś kobietą domową, zapewniasz opiekę nad mężęm, dziećmi itd.
Skupiona w tym małym świecie chcesz, by Twoim oknem na szerszy świat był mąż. A to błąd.
Sama musisz wyglądnąć na świat, ale nie ta drogą. No i znowu zaintrygować męża. A na pewno zyskasz dla siebie coś-z zaczerpnięcia świeżego powietrza.
Czy jest taka możliwość, ze ubierzesz się "wyjściowo" i pojedziesz z koleżanką do kina, a może po prostu sama wyjdziesz z domu może do rodziny, sąsiadki-choćby..a to mąż zostanie z dziećmi?

Wydaje mi się też, że tarcisz mnóstwo energii na czekanie i zatrzymywanie męża, a lepiej w tym czasie zając się sobą, poczytac, posłuchać muzyki, obejrzeć film.

[samaosia]

Kobietą domową już nie jestem. Kiedyś byłam, teraz gdy dzieci są duże z
powodzeniem prowadzę własną firmę.
Wychodzę z domu a mąż chętnie zostaje z dziećmi (zresztą z nimi nie trzeba już
zostawać), zdarza mi sie to, choć niezbyt często.
Masz rację tracę niepotrzebnie energię, ale to jest silniejsze ode mnie. Mam
pełną swiadomość (intelekt mówi jedno) sytuacji ale robię coś zupełnie
odwrotnego (emocje biorą górę)
I tak w kółko. Wieczorem obiecuję sobie, że odpuszczę a rano gdy sobie
przypominam (jak dziś), że wychodzi dostaję szału.
Tylko, żeby sie zaraz nie okazało, że wszystko to moja wina

[akacjax]

Otóż to. Nie szukaj winnego, to nie ważne.(wg mnie-teraz)
Nie dziwię się, ze dostajesz szału, bo on wychodzi-a wszystko dlatego, że on jest niespójny-bo albo chce leczyć związek, albo nie.

I tego pytania nie można zadać tuż przed jego wyjściem-bo w emocjach nic się nie załatwia.
On wychodzi-bądź szybsza-wyjdź przed nim, to pozwoli nie patrzeć Ci na jego wyjście.
I nie tłumacz się obowiązkami domowymi. Wyjdź dzieci z głodu nie padna, potem coś ew. szybko zrobisz.
Już samo takie działanie poprawi Twoje widzenie siebie.

[a.niech.to]

Akacja napisała:

> Już samo takie działanie poprawi Twoje widzenie siebie.
To brzmi rozsądnie, zyska poczucie, że zrobiła wszystko, co
potrafiła, a to oznacza spokój tak bardzo jej potrzebny, może
najbardziej? Stabilność uczuć to dobry punkt wyjścia.

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> Masz rację tracę niepotrzebnie energię, ale to jest silniejsze ode
mnie. Mam
> pełną swiadomość (intelekt mówi jedno) sytuacji ale robię coś
zupełnie
> odwrotnego (emocje biorą górę)
> I tak w kółko. Wieczorem obiecuję sobie, że odpuszczę a rano gdy
sobie
> przypominam (jak dziś), że wychodzi dostaję szału.
Jesteś trudnym człowiekiem, z sobą nieskomunikowanym, tak mi się
bynajmniej wydaje. Musisz się zdecydować, kto rządzi: emocje czy
rozum. A potem już jak po sznurku.
> Tylko, żeby sie zaraz nie okazało, że wszystko to moja wina
Ktoś Ci to kiedyś wmówił? Nie ty wymyśliłaś świat, nie musisz go
więc ratować, wystarczy go trochę poprawić, zaczynając od tego, co
najbliższe.

[a.niech.to]

A gdybyś tak zaczęła nie od pytań, ale od odpowiedzi. Ustal, co już
wiesz na pewno, żebyś nie omyliła ani jego, ani siebie, a
najważniejsze - dzieci. Z tak sporządzonym inwentarzem, łatwiej Ci
będzie powiedzieć, co dalej?

Duży błąd

[marek_gazeta]

> Mnie szkoda kasy na własne przyjemnosci jesli wiem, że
> mam nie zapłacone rachunki albo dzieci potrzebują czegos nowego do
> ubrania na przykład. Dla męża nigdy nie ma złego momentu, żeby
> sobie coś kupić albo wyjść.

Duży błąd, ja sobie wszystkiego żałowałem - bo żona, dzieci itp. W rezultacie miałem zawsze atrakcyjnie ubraną żonę, ja sam chodziłem w byle czym (a pewnie kobieta w pracy oglądała odpicowanych i sympatycznych kolegów), a przy wyprowadzce nie było czego zbierać. Musi być zachowana równowaga - nie mówię o liczeniu każdej złotówki - ale jakaś równowaga musi być. On ma kasę na siłownię, Ty idź na fitness. On kupił sobie skórzaną kurtkę za patyka, Ty zaszalej i zgarnij ekstra kieckę. Albo wydaj na swoje hobby.

odszedł

[samaosia]

powiedziałam mu dzis, że moze nie wracac.
i odszedł.
Spierdzieliłam sprawę, prawda?
Co teraz?
Życie mi sie skończyło własnie

[nangaparbat3]

Życie masz przed sobą.
Niczego nie spierdzieliłaś - nie wyszło Wam, jak i wiekszości (wszystkim?) nam
tutaj. To sie zdarza.
Nie wiń sie o nic.
Nie siedź sama - czy masz przyjaciołkę, ktora by przyszla, zeby z Tobą teraz być?
Acha, nie daj skusic, by źle o nim mowic dzieciom, nie warto.
Trzymaj się, pisz tu do nas.

[samaosia]

nie, nie mam zycia przed sobą.
nie mam nikogo.
to bezposrednio moja wina, muszę coś zrobić, żeby to odwrócić


tylko co? jechac do niego i błagac, żeby wrócił? przepraszac?

a moze wypiąc się na niego i tak jakpiszesz machnąć reką?
co ja mam zrobić

[nangaparbat3]

Masz dzieci, i to jest wielkie zobowiazanie.
Jeśli czujesz, ze powinnaś go przeprosic, ze masz za co go przeprosić - zrób to.
Ale moze lepiej napisać niż do niego jechac.
Jesli chcesz go przepraszać tylko po to, zeby wrocił - nie rob tego. To by była
manipulacja.
Jeśli Wasze małzeństwo ma jeszcze jakieś szanse, on wróci. Jeśli nie wróci -
trzeba uznac fakty.
Jestes dzielną osoba, masz firmę, poradzisz sobie - będziesz wreszcie wiedziała,
na czym stoisz, zaczniesz panować nad swoim zyciem. Zobaczysz, ile energii
traciłas na zastanawianie się i niepokoje - gdzie on jest, co robi, dlaczego sie
nie odzywa, czemu patrzy nie tak, jakbys chciała.
Jeśli macie jeszcze byc razem, to bedziecie.
Jeśli nie bedziecie - to nie ma sie o co rozbijać.
Teraz odetchnij, spróbuj sie wyciszyć, zastanowic, jak sobie ułozysz zycie bez
niego.
Jeśli on zechce wrocic - dobrze.
Jeśli nie zechce - zaczniesz nowe, wolne zycie.

[crazyrabbit]

Nie jechać , nie błagać. Dać sobie i jemu czas na przemyślenie.
Dzisiaj możesz się upić i ryczeć , ale nie zniżaj się do proszenia
go o powrót.

Czytałam Twoje posty , ale nie bardzo mogłam ogarnąć całą sytuację.
Teraz widzę - facet robił , co chciał , wyjeżdżał nie wiadomo z kim
i gdzie , pieniądze na paliwo i picie zawsze się znajdowały... A Ty?
Gdzie Ty byłaś w tym wszystkim?

Jak dla mnie , to on Cię po prostu olewał. Nie można tak żyć razem ,
ale osobno.

Rozstanie dobrze Wam zrobi. Jest szansa , że zatęsknicie za sobą ,
zaczniecie rozmawiać (bo trzeba będzie i tak ustalic sprawy związane
chociażby z dziećmi) , może zdecydujecie się na terapię małżeńską?

Na razie nie rób nic.

[aron95]

samaosia napisała:

> nie, nie mam zycia przed sobą.
> nie mam nikogo.
> to bezposrednio moja wina, muszę coś zrobić, żeby to odwrócić
>
>
> tylko co? jechac do niego i błagac, żeby wrócił? przepraszac?
>
> a moze wypiąc się na niego i tak jakpiszesz machnąć reką?
> co ja mam zrobić

Nic nie robić . Walnij sobie drinka nawet dwa

[samaosia]

Skąd w was tyle spokoju?
Skąd to pogodzenie?
Dlaczego czuję sie tak jakby własnie mi sie swiat skonczył


przeciez sie skończył

[aron95]

samaosia napisała:

> Skąd w was tyle spokoju?
> Skąd to pogodzenie?
> Dlaczego czuję sie tak jakby własnie mi sie swiat skonczył

Bo już wiemy jak to jest , mamy to za sobą . Bo to tylko pewien etap życia ,
przejściowy .
Świat istnieje i ma sie dobrze


>
>
> przeciez sie skończył

[nangaparbat3]

My juz przez to przeszlismy - i wiemy, ze swiat się nie konczy, nawet wiemy, ze
sie zaczyna.
Z czasem i Ty to zobaczysz.
Teraz musisz wypłakać, wycierpieć swoje - i dobrze.
potem zaczniesz dostrzegac inne strony.
Pewnie schudniesz i wyładniejesz.
Trzymaj sie, dobranoc - n.

[crazyrabbit]

samaosia napisała:

> Skąd w was tyle spokoju?
> Skąd to pogodzenie?

Bo my jesteśmy po... Przerabialiśmy to wszystko na własnej skórze ,
czasem po kilka razy.

> Dlaczego czuję sie tak jakby własnie mi sie swiat skonczył
>
>
> przeciez sie skończył

Nie skończył. Wyjrzyj przez okno - jest tam ciagle , co?
Tak jak pisała Nanga , musisz swoje wypłakać , wykrzyczeć ,
przeboleć.
I akurat dzisiaj polecałabym Ci jakiś alkohol w większych ilościach.
Jak wstaniesz rano z kacem-mordercą , zauważysz że teń cholerny
świat sie nie skończył , wręcz przeciwnie - że jest upierdliwie
głośny i jaskrawy

[akacjax]

Bardzo Ci współczuję.
Myślę, że było okoliczności znacznie więcej niż nam napisałaś i sytuacja bardziej napięta niz z twoich posów wynikało.

Skąd nasz spokój- przyzwyczajeni do takich sytuacji, bądź z autopsji, bądź z opowieści na forum-mamy już dystans.
Ty możesz zaufać nam i uwierzyć, że czas ukoi Twój ból.
Możesz podsycać rozpacz, nawet poza granicę, tego normalnego bólu i żalu..i wpaść w depresję.

Na takim etapie życia jak jesteś jest tylko tu i teraz i jakaś obciążająca przeszłość. Nie myśl o dalszej przyszłości -bo to projekcja skrzywiona dzisiejszym bólem.

Radzę poddać się upływowi czasu, przejść ten etap godzenia się z sytuacją. Może będzie Ci łatwiej pisząc z nami.

Powiem jeszcze-nie warto brać na siebie cała winę, nie warto rozpaczliwie padać do nóg z żebraniem powrotu.
Warto dać czas na zastanowienie i zostawić uchylone drzwi na rozmowę.

[a.niech.to]

akacjax napisała:

> Możesz podsycać rozpacz, nawet poza granicę, tego normalnego bólu
i żalu..i wpa
> ść w depresję.
Tylo po co?

[a.niech.to]

Myśmy już to przerobili, co Ty dopiero zaczynasz.
Nie spadł nawet liść...

[cathy_bum]

samaosia napisała:

> Skąd w was tyle spokoju?
> Skąd to pogodzenie?
> Dlaczego czuję sie tak jakby własnie mi sie swiat skonczył
>
>
> przeciez sie skończył

Chyba każdy z nas kiedy zawitał na forum był bardziej lub mniej
potrzaskany. Łatwo sprawdzić po starych postach...
Kiedy tu zawitałam byłam już po najgorszym etapie rozpaczy, ale
świat jawił mi się w bardzo ciemnych kolorach. Teraz jest zupełnie
inaczej. Rzeczywiście pogodziłam się z tym, co było. Dziwne, ale
czasem w ogóle o tym zapominam. I banalnie podsumuję: czas jednak
leczy rany. Mnie czas pomógł właśnie. I wspaniali ludzie, których tu
poznałam.
Musisz się wypłakać, przecierpieć. Tego nikt za Ciebie nie przeżyje:-
( Ale świat istnieje nadal i napewno ma Ci jeszcze wiele do
zaoferowania. Trudno Ci uwierzyć, wiem. Ale ja też nie wierzyłam...

[kasper254]

Dobrze zrobiłaś, mówiąc, żeby poszedł. Określiłaś nieprzekraczalną
granicę między wami, między tobą, nim i rodziną. Jest wszystko
dobrze. Tak dalej trzymaj - konsekwentnie i twardo. Ale bądż przy
tym dobra, ciepła i serdeczna. W taki piękny spsób tworzysz dalej
ognisko domowe, widoczne choćby z najdalszych krańców świata. Jeśli
nie ustąpisz, nie cofniesz się, jeśli będziesz mądra i silna i jeśli
on będzie silny i mądry - wróci. Z rozstaniem dwojga ludzi kończy
się na pewno pewna historia - masz rację, że coś się skończyło.
Myślę, że dla was dwojga ten koniec- paradoksalnie - to początek
czegoś nowego, trwalszego. Po rozwodzie - tym bardziej - już nic
nie jest takie, jak było. Nie słuchaj za bardzo nawiedzonych
wojujących, którzy widzą tylko swoje "szczęście", "nową drogę" itd.
Nasze indywidualne szczęście dzielimy także z dziećmi i innymi
członkami rodziny. Poza nimi nie ma świata. Jest - ale ułomny,
sprowadzony do form, do umizgów, do tandety.
Po prostu wytrwaj w tym kryzysie - jak znam życie , wszystko się
skończy dla was dobrze. Wierzę, że twój mąż nie jest pętakiem.

[z_mazur]

Kasprze, jakoś irytuje mnie Twoje negatywne nastawienie do innych
osób z tego forum.

> Nie słuchaj za bardzo nawiedzonych
> wojujących, którzy widzą tylko swoje "szczęście", "nową drogę"
itd.

Skąd Ci się biorą takie hasła? Czy tu ktokolwiek napisał coś na
temat tego, że to już koniec?

A co złego jest w swoim szczęściu? Dla każdego to jest coś innego,
dla jednych będzie to walka o całą rodzinę i jej utrzymanie za
wszelką cenę, dla kogoś innego niekoniecznie. Nie nam oceniać te
drogi do szczęścia.

Rodzina, dzieci? Wcześniej czy później stają się dorosłe i
samodzielne. Mało tego, często wystawiają rodzicom rachunek. Bardzo
często zaskakujący, typu: "Mamo jak mogłaś się na to godzić?".

Chya znasz inne życie niż ja, bo ja jakoś nie jestem tak
optymistyczny w ocenie tej sytuacji, że to tylko kryzys i trzeba
wytrwać.

Z irytowany z_mazur

[aron95]

Kasper zapewne jest na początku tej drogi z stąd takie jego wypowiedzi
I co w tym złego że radzi walczyć do samego końca ?
Ja sam wielokrotnie zwracałemn uwagę że dziewczyny robią komitet powitalny i
cieszą sie z każdej nowej kandydatki na rozwódkę . Już się do tego
przyzwyczaiłem ale na początku bardzo mi się to rzucało .

[z_mazur]

No właśnie, z innych postów Kaspra wynika, że on jest już w związku
z inną kobietą, w którym jest szczęśliwy, stąd trochę mnie dziwi to
jego podejście do tych kwestii.

A Twoje reakcje z początku pamiętam.

Jak zawsze podkreślam, to forum o rozwodzie i ewentualnie o tym co
po nim, a nie o ratowaniu związków. Jeśli komuś zależy na ratowaniu
związku i dyskusji na ten temat, to jest taka stronka i forum,
wystarczy wrzucić w wyszukiwarkę hasło "Sychar".

[samaosia]

dzięki, ale na wspólnoty i rekolekcje nie mam siły. sama mysl o tym wzbudza we
mnie dreszcze.
to nie dla mnie, tu moddlitwa nic nie pomoże, tu trzeba racjonalnie działac.

ale jak>? tego nie wiem.

dziwne, mam wrażenie, że jemu sprawia satysfakcję cała ta sytuacja, czuje sie
taki podniesiony tym, że sie odważył. tak to odbieram.
dzis analizuję wszystko i wcale nie jest tak pieknie jakby mężowi sie chciało
wydawac, obecna sytuacja jest wynikiem naszego wspolnego działania a nie tylko
mojego. czyli reasumując - nie jestem wszystkiemu winna.

Ale strasznie mi źle. Widzieliśmy się rano, rozmawialiśmy w ciągu dnia przez
telefon (łączą nas też relacje zawodowe) i on był strasznie sztywny, ale jakoś
tak nienaturalnie.

[z_mazur]

> Kasper zapewne jest na początku tej drogi z stąd takie jego
wypowiedzi
> I co w tym złego że radzi walczyć do samego końca ?

Bo walka o związek nie ma sensu. Sens ma praca nad związkiem.
Ale trudno pracować nad czymś, co przestało istnieć.

[kasper254]

Gdy w ciągu ponad dwóch lat walki o mój dwudziestoparoletni związek
odkryłem to forum, pierwsze, co mnie boleśnie dotknęło to fakt, że
tutaj jeden drugiemu nie chce pomóc, lecz wręcz podżega do rozwodu.
Szermowanie hasłami: "masz prawo do szczęścia", "twoje życie jest
jedyne" itd. miało wręcz wymiar karykaturalny. Jakby inni się
cieszyli, że oto komuś następnemu potknęła się noga. Phokara,
inteligentna przecież dziewczyna, była przykładem takie
triumfującego "gołębia" klęski.Ileż tutaj osób podobnego pokroju na
tym forum.
Rozwód to rozpacz wielu ludzi wokół,a jeśli przynosi zysk, to w
znikomej wielkości przypadków. Rozwód rozrywa rodzinę i pozostawia
piętno na całym życiu także czasami następnych pokoleń. Nieważne, o
co dzieci spytają; mają niezbywalne prawo do pełnej rodfziny, jeśli
nie jest patologiczną. Pewne rzeczy trzeba nazwać po imieniu: dobro
jest dobrem, a zło złem. Rozwód jest złem. I tak było zawsze,
niezależnie od tego, kto, kiedy i dlaczego wprowadził instytucję
małżeństwa.Rozwód tłumaczą tylko sytuacje ekstremalne. I tutaj nie
ma nic do rzeczy potrzeba poszukiwania szczęścia przez jedną ze
stron. To nie mieści się w kategorii ekstremalnych przypadków.
Mylisz się, z_mazur, że nie nam o ceniać cokolwiek czy kogokolwiek.
Przez porównania budujemy właściwe proporcje, zagospodarowujemy czas
i przestrzeń. Dzięki tej cesze staramy się komuś pomóc lub cieszymy
się z czyjejś klęski.
My nie tworzymy moralności, a tylko funkcjonujemy w tych
wzorcach, jakie są dane od wieków. Masz rację,że znam inne życie:
poznałem slamsy, bru i nędzę, ale także mglisty urok nauki, w tym -
filozofii, sztuki. Wierzę w miłość, szczęście, mądrość. Moją obecną
żoną jest dziewczyna, która mogłaby być moją córką. Pisałem już -
oczekujemy dziecka. Podniosłem się po dwóch latach cierpienia. Co
więc robię na forum - analizuję, jak być dobrym, jak nie krzywdzić i
nie być krzywdzonym, a także - pytam o symptomy klęski. Wtedy los
mnie powalił, teraz - nie boję się już niczego. Może dlatego
dostrzegam schizofrenię postaw na forum i jakąś cichą zgodę na
czyjeś cierpienie.
O związek trzeba walczyć, dopóki starczy sił, dopóki można, bo
to jest także walka o los bliskich.

















Pytasz, co złego jest w szczęściu? A więc dodaj: szczęściu kogo

Kasper

[nangaparbat3]

Strasznie mentorski jesteś.
Nie zgadzasz sie z pogladami wielu z nas - OK.
Rozumiem i akceptuję.
Ale nie rozumiem i nie akceptuje patrzenia z gory na innych - dyskusja, kłotnia
nawet - tak. Przyjmowanie postawy mędrca - no daj spokoj.

[crazyrabbit]

Nie zawsze rozwód jest złem.
Czasem lepiej się rozstać i żyć sobie samemu , niż pozwolić żeby
dzieci widziały przemoc , alkoholizm , słuchały wyzwisk i uczyły się
na przykład od ojca , że ich matka to szmata.

Myślisz że moje dziecko podziękowało mi za wyprowadzkę
z "rodzinnego" domu ot , tak sobie?

Nie zawsze warto ratowac za wszelką cenę , bo można mocno przepłacić.
Swoją godnością , depresją , nierzadko człowieczeństwem. I
zafundować dzieciom nienormalne dzieciństwo , w imię ratowania trupa.

Nie patrz na nas z góry. Mamy swoje przejścia i swoje racje , nie
jesteś od nas lepszy.

[samaosia]

dzięki Kasper.
Mam podobne odczucia, ale z drugiej strony boję się, że przegapię moment, w
którym walka o związek zamieni się w walkę dwóch obcych osób, albo gdy jedna z
nich nie będzie robiła nic dla związku a druga będzie sie z poczuciem
winy/żalu/klęski (niepotrzebne skreslić) przed nią czołgała.

[kasper254]

Nie przegapisz, samaosiu. Jeśli tak odbierasz to, co pisze ponad 50-
letni facet, który mimo wszystko wstał i mimo wszystko zbudował nowy
dom,to znaczy, że żyjesz. Jednak nie możesz się czołgać (nikt w
związku nie może tego czynić), chociaż ja to robiłem, ale nie
wstydzę się. Trwaj, przenieś symbol domu i dom, który teraz masz, na
pewno nie będziesz niczego żałowała. Zresztą - to twoja powinność
choćby wobec dzieci. Jeśli czegoś będziesz żałować to jednego -
zaniechania. Z zaniechania bierze się największe poczucie winy,
klęski, żalu. Wierzę głęboko, że przejdziesz ten kryzys. Wierzę że
to tylko kryzys i wierzę, że dobrze wybrałaś. Każdy ma prawo do
błędu.
Masz rację, crazy - rozwód nie zawsze jest złem, ale rozumiesz,
bo sama o tym piszesz -tylko wyjątki go usprawiedliwiają.
Nie masz racji, nanga, nie patrzę na nikogo z góry, ale z
ciepłem, z serdecznością. Mnie była żona zgotowała piekło przez
ostatnie ponad dwa lata. Wszystko jej wybaczyłem. Widzisz, jestem
ateistą, a patrzę na rozwód, jak patrzył Jan Paweł II. Ty natomiast,
posługując się w mottcie słowami księdza - posądzasz mnie o postawę,
której we mnie nie ma. A tak w ogóle - musisz być fajnym
człowiekiem - żyjesz, emocjonujesz się, czyli nie zaskorupiałaś się,
nie zobojętniały ci sprawy innych.

i nic. nie ma już nic

[samaosia]

Byłam, rozmawiałam, płakałam, błagałam. Nic. Tłumaczyłam, prosiłam, znowu
płakałam. Nic.
Kompletnie nie rozumiem, nie potrafię i chyba nie chcę zrozumieć tego ratowania
związku na odległośc.
Jak mamy coś robić dla nas, jeśli mamy mieszkać osobno?
Jak to strasznie boli, gdy on mówi, chcę zobaczyć czy będę za tobą tęsknił.
Ja za nim tęsknię. Każdego dnia gdy wyjeżdżał, zawsze.
Nie byłam bez winy, popełniałam błedy, karygodne i dla niektórych niewybaczalne.
Ale przecież każdy ma drugą szansę. On też przecież nie był wcieleniem anielskości.
Dzieci chyba robią dobrą minę do złej gry. Muszę dać radę i spokojnie z nimi o
tym rozmawiać, nie obwiniając nikogo za zaistniałą sytuację. On tak zrobił dzisiaj.
Jak straszliwie chciałabym cofnąć czas.
Jak strasznie chcę się zapaść w jakąś nicość. Chcę się obudzic, zeby przekonać
sie, że to zły sen. Ale to nie jest sen. to lata naszej wspólnej "pracy".
Nie rozumiem jego postępowania, ale nie ma w tej chwili innego wyjścia jak
czekać, pracować nad sobą i czekać.

Strasznie was zanudzam, ale nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Własciwie
poza nim nie mam nikogo. Przecież nie będę z dziećmi rozmawiała o tym, nie będę
się przed nimi wypłakiwać. A ja tak bardzo muszę sie wypłakać. Ale nawet tego
nie potrafię.

[crazyrabbit]

Samaosiu , wyprowadzka nie oznacza jeszcze rozstania na zawsze.
Rozumiem Twoją rozpacz , ale pomyśl sobie , że to rozstanie jest Wam
potrzebne.
Jeżeli on zatęskni - dobrze , jeśli nie - to znaczy że nie warto
walczyć. Do miłosci nikogo nie zmusisz.

Kochana , daj sobie teraz czas. Poukładaj wszystko w głowie. Zrób
sobie spis rzeczy za które go kochasz , i tych za które nienawidzisz.
Płacz. Wyzywaj. Klnij.

Poczekaj , niech opadną trochę emocje. Potrzebujesz dystansu i on
też.
Dla pocieszenia , na forum niedawno jedna z dziewczyn pogodziła się
z mężem po kilkumiesięcznym rozstaniu. Niektórym sie udaje ))

Kasprze

[z_mazur]

Oczywiście, że niektórym się udaje.
Tylko oni rzadko trafiają na to forum.
Jak już pisałem chyba 3 razy w tym wątku - to nie jest forum "kryzys
małżeński... jak go rozwiązać?".
Osoby które są na tym forum w większości mają za sobą "walkę" o
związek zakończoną porażką z wszystkimi jej negatywnymi
konsekwencjami, czyli poczuciem klęski, wypalenia, i zmarnowanego
czasu. Czego wymagać od ludzi z takim doświadczeniem? Żeby innym,
którzy są na początku tej drogi podpowiadali kolejne pomysły na
trwanie w tym stanie? To by dopiero było chore i świadczyłoby o
jakiejś chorej satysfakcji.

Chyba błędnie oceniasz Kasprze intencje, które kierują ludźmi
piszącymi tutaj. Ty doszukujesz się w tym jakiejś chorej satysfakcji
i radości z tego, że kolejna osoba wstępuje na tą samą ścieżkę, na
której większość z nas tutaj na tym forum już jest, albo nawet już
ją przeszła. A ja tego tak nie postrzegam.

Ludzie tutaj zdają sobie sprawę jak ciężka i trudna to ścieżka i
starają się tym nowym pomóc uniknąć potknięć na samym jej początku.

A zdabanie o siebie, o własne potrzeby i szczęście jeszcze nikomu
nie zaszkodziło. Jeśłi Ty nie potrafisz zadbać o własne szczęście,
jak możesz oczekiwać od innych, że będą o nie dbali???

[julka1800]

Jak obuchem w twarz uderzyla mnie odpowiedz Nangi
"Zycie masz przed sobą itd" na wpis autorki "odszedl".
Moge sobie tylko wyobrazic jak ona sama sie czula. Z jej postu az
kipi przeciez wolanie o pomoc. A tu w odpowiedzi dostaje zimne
stwierdzenie w stylu: zycie masz przed soba, nie zalamuj sie, wyjdz
do ludzi (Nango naprawde nie che mi sie wierzyc ze to wlasnie Ty
napisalas)
Samaosiu, jesli Ci zalezy, masz silę, to próbuj Was ratowac. Wez
sobie do serca to co napisal Kacper:
"Tak dalej trzymaj - konsekwentnie i twardo. Ale bądż przy
tym dobra, ciepła i serdeczna. W taki piękny spsób tworzysz dalej
ognisko domowe, widoczne choćby z najdalszych krańców świata. Jeśli
nie ustąpisz, nie cofniesz się, jeśli będziesz mądra i silna i jeśli
on będzie silny i mądry - wróci".
Dokladnie tak, nie wszystko przegralas, nawet jesli on odszedl.

Podobnie jak Kacper mam czasem uczucie ze to forum to "klika"
przytakujacych jednym glosem osob (bez urazy sama do tej kliki
naleze poniekad) i na posty w stylu: odszedl maz/zona, co mam robic
pada tuzin podobnych odpowiedzi: ratuj siebie, wyjdz do ludzi. Czyli
zadnej porady w stulu "RATUJ Was" tylko "RATUJ siebie" jakby klamka
zapadla.
Nie jest to forum tak jak napisal Z_mazur forum ludzi
rozwiedzionych, lub takich u ktorych decyzja juz zapadla a pozostaly
kwestie "formalne". Zagladaja tu tez osoby, u ktorych malzenstwo
mocno zgrzyta z roznych powodow, ale chce je ratowac. Coz znikaja z
reguly szybko (choc nie zawsze) otrzymujac w odpowiedzi takie
porady.

[a.niech.to]

Julko, zdaje się, że nie ja jedna radziłam podjęcie naprawy przede
wszystkim przez szukanie najodpowiedniejszej formy kominikacji.
Często to Forum bywa oceniane jako głos nawołujących do rozwodów, a
tak przecież nie jest. Rozwód to ostateczność, gdy wszystko zostało
zrobione, aby ratować małżeństwo,a co leżało w mocy rozchodzącej się
pary. Każdy rozwód to klęska, jeśli spojrzeć z punktu widzenia
przeszłości, ale życie toczy się dalej. Nie da się iść do przodu z
głową zwróconą w do tyłu, grozi skręceniem karku, dalej paraliż lub
śmierć.

[julka1800]

Drugi akapit mojej wypowiedzi odnosil sie nie tyle do postu Samaosi,
ile mowil generalnie o odczuciu jakie to forum czasami we mnie
wzbudza.

[z_mazur]

Juko, ale tak się dzieje na każdym forum. Zagladają na nie różni
ludzie i ci którym jego tematyka i podejście do problemu pomaga Ci
zostają, inni odchodzą.

Wyobrażasz sobie miłośnika motoryzacji uparcie piszącego na forum
dla cyklistów i dziwiącego się, że inni forumowicze mają sceptyczne
podejście do jego fascynacji?

Jak już pisałem i będę się tego trzymał: walka o związek nie ma
sensu, ma sens praca nad związkiem i to pod warunkiem, że tą pracę
wykonują oboje małżonkowie.

Walka o związek dla tej osoby, która ją podejmuje to najczęściej w
efekcie wyczerpanie psychiczne, frustracja i poczucie klęski, tym
silniejsze im bardziej się starało "walczyć" o związek.

> "Zycie masz przed sobą itd" na wpis autorki "odszedl".
> Moge sobie tylko wyobrazic jak ona sama sie czula. Z jej postu az
> kipi przeciez wolanie o pomoc. A tu w odpowiedzi dostaje zimne
> stwierdzenie w stylu: zycie masz przed soba, nie zalamuj sie,
wyjdz
> do ludzi (Nango naprawde nie che mi sie wierzyc ze to wlasnie Ty
> napisalas)

A co można napisać na wpis odszedł?

Walcz? Błagaj go o powrót? Zapewnij go, że zrobisz wszystko dla
niego i dla utrzymania związku?

Jeśli on odszedł to nie ma juz "ICH" jest ona i on. Być może nie do
końca życia, ale w tym momencie tak.
I moim zdaniem nie ma w takiej sytuacji lepszej rady niż: "zatroszcz
się o siebie, nie myśl o was".

> Podobnie jak Kacper mam czasem uczucie ze to forum to "klika"
> przytakujacych jednym glosem osob (bez urazy sama do tej kliki
> naleze poniekad) i na posty w stylu: odszedl maz/zona, co mam
robic
> pada tuzin podobnych odpowiedzi: ratuj siebie, wyjdz do ludzi.
Czyli
> zadnej porady w stulu "RATUJ Was" tylko "RATUJ siebie" jakby
klamka
> zapadla.

Niezależnie od tego czy klamka nie zapadła, czy zapadła, nie ma
sposobu, którym możnaby skutecznie zawalczyć o rozpadający sie
związek poza właśnie skupieniem się na sobie, odkryciem siebie i
tego czego się naprawdę chce.

Rozwód to nie panaceum na wszelkie bolączki, ale..

[betuana]

No właśnie. Jeśli nie ma już związku, jeśli jedna ze stron
definitywnie wypowiedziała kontrakt, to wszelkie starania drugiej
strony, włącznie ze stawaniem na głowie mają raczej niewiele sensu.
Pamiętam czas, kiedy sama usiłowałam ratować coś czego już nie było -
w rozmowie z panem specjalistą od rekolakcji małżeńskich usłyszałam,
że teraz JA mam się postarać swtorzyć ciepłą, domową atmosferę i
czekać aż wtedy jeszcze małżonek oprzytomnieje. Przy okazji
usłyszałam jeszcze, że w zasadzie to walnie przyczyniłam się do
rozpadu związku bo praca, bo brak dzieci, takie zrzucenie
odpowiedzialności na kobietę, bo przecież to kobieta ma być
strażniczką domowego ogniska, itp. - oczywiście "bardzo" mnie to
podbudowało w sytuacji kiedy moej poczucie wartości wynosiło mniej
niż zero.
W szaleńczym widzie ratowania robiłam co mogłam, żeby zatrzymać ex w
domu, żeby było mu miło i przyjmnie, zgodnie z zaleceniami. Aż w
końcu powiedziałam sobie DOŚĆ!! Dlaczego to tylko ja miałabym sie
starać, w końcu związek zakłada WSPÓŁistnienie i WSPÓŁdziałanie
dwóch osób. Odpuściłam sobie staranie o związek, którego już nie
było, w zamian za to powoli zaczęłam starać się o siebie. Nie było i
nie jest łatwo, ale wiem jedno: warto ratowac związek jeśli ten
związek jest, może pokaleczony, może nie najszczęśliwszy, ale jest.
Gdy jedna z osób z tego związku się wypisuje należy właśnie
zatroszczyć sie o siebie, bo jeśli sami się o siebie nie
zatroszczymy to nikt tego za nas nie zrobi...

[samaosia]

.....on się jeszcze definitywnie nie wypisał.....
chyba....

[julka1800]

z_mazur napisał:

> A co można napisać na wpis odszedł?
>
> Walcz? Błagaj go o powrót? Zapewnij go, że zrobisz wszystko dla
> niego i dla utrzymania związku? Jeśli on odszedł to nie ma
juz "ICH" jest ona i on. Być może nie do końca życia, ale w tym
momencie tak. I moim zdaniem nie ma w takiej sytuacji lepszej rady
niż: "zatroszcz się o siebie, nie myśl o was".

Nie nie i jeszcze raz nie. Jak to nie ma ICH. Sa. To ze ktos
odchodzi nie oznacza konca zwiazku. To moze byc proba, desperacka,
ratowania zwiazku, nie pomyslales o tym?
Zgadzam sie trzeba pomyslec o sobie ale nie na zasadzie teraz jestem
tylko ja sam-sama, nie ma nas, i bede sie o siebie troszczyc, ale na
zasadzie powinnam-powinienem sie zatroszczyc o siebie wtedy byc moze
uda sie odbudowac zwiazek (o ile oczwiscie druga strona tez bedzie
chciala)
>
> > Podobnie jak Kacper mam czasem uczucie ze to forum to "klika"
> > przytakujacych jednym glosem osob (bez urazy sama do tej kliki
> > naleze poniekad) i na posty w stylu: odszedl maz/zona, co mam
> robic
> > pada tuzin podobnych odpowiedzi: ratuj siebie, wyjdz do ludzi.
> Czyli
> > zadnej porady w stulu "RATUJ Was" tylko "RATUJ siebie" jakby
> klamka
> > zapadla.
>
> Niezależnie od tego czy klamka nie zapadła, czy zapadła, nie ma
> sposobu, którym możnaby skutecznie zawalczyć o rozpadający sie
> związek poza właśnie skupieniem się na sobie, odkryciem siebie i
> tego czego się naprawdę chce.
>

Julka

[nangaparbat3]

julka1800 napisała:

> Jak obuchem w twarz uderzyla mnie odpowiedz Nangi
> "Zycie masz przed sobą itd" na wpis autorki "odszedl".
> Moge sobie tylko wyobrazic jak ona sama sie czula. Z jej postu az
> kipi przeciez wolanie o pomoc. A tu w odpowiedzi dostaje zimne
> stwierdzenie w stylu: zycie masz przed soba, nie zalamuj sie, wyjdz
> do ludzi (Nango naprawde nie che mi sie wierzyc ze to wlasnie Ty
> napisalas)

To była moja odpowiedź na "Moje zycie się skończyło właśnie" - najprostsza, jaka
mi wtedy przyszla do glowy, i zresztą też teraz nic innego bym nie napisała.

"Wyjdź do ludzi?"
Pisałam - jesli masz przyjaciolke, dobrze, by teraz z Tobą była - to wręcz
przeciwieństwo "wyjscia do ludzi".

> Samaosiu, jesli Ci zalezy, masz silę, to próbuj Was ratowac. Wez
> sobie do serca to co napisal Kacper:
> "Tak dalej trzymaj - konsekwentnie i twardo. Ale bądż przy
> tym dobra, ciepła i serdeczna. W taki piękny spsób tworzysz dalej
> ognisko domowe, widoczne choćby z najdalszych krańców świata. Jeśli
> nie ustąpisz, nie cofniesz się, jeśli będziesz mądra i silna i jeśli
> on będzie silny i mądry - wróci".
> Dokladnie tak, nie wszystko przegralas, nawet jesli on odszedl.
>
> Podobnie jak Kacper mam czasem uczucie ze to forum to "klika"
> przytakujacych jednym glosem osob (bez urazy sama do tej kliki
> naleze poniekad) i na posty w stylu: odszedl maz/zona, co mam robic
> pada tuzin podobnych odpowiedzi: ratuj siebie, wyjdz do ludzi. Czyli
> zadnej porady w stulu "RATUJ Was" tylko "RATUJ siebie" jakby klamka
> zapadla.
> Nie jest to forum tak jak napisal Z_mazur forum ludzi
> rozwiedzionych, lub takich u ktorych decyzja juz zapadla a pozostaly
> kwestie "formalne". Zagladaja tu tez osoby, u ktorych malzenstwo
> mocno zgrzyta z roznych powodow, ale chce je ratowac. Coz znikaja z
> reguly szybko (choc nie zawsze) otrzymujac w odpowiedzi takie
> porady.

Julka,
wielu z nas - rozwiedzionych - próbowało ratować swoje malzeństwo. I wiele osob
przeczytało tu rady, JAK ratować - jak probowac ratować.
Ale jesli ktos pisze "odszedł" - to wydaje sie całkiem sensowne, zeby ułatwic mu
skonfrontowanie się z mozliwością, ze juz zostanie sam.
Że to własnie nie jest koniec swiata, koniec zycia, koniec wszystkiego.
Moja przyjaciołka porzucona przez męża probowala sie zabić - uratowała ją
przypadkowa wizyta matki.
To nie są zarty.
I jeszcze jedno - zbyt wysoka motywacja moze bardzo utrudnic albo nawet
uniemozliwić osiągniecie celu.
O tym pewnie dobrze wiedzą ci z nas, którzy zrobili wszystko, by uratować
zwiazek, i przegrali.
I jeszcze takie pytanie sie nasuwa: co tak naprawdę chcemy ratować? Małzeństwo
czy zwiazek? Mnie się zdaje, ze małżeństwo uratować o wiele łatwiej.
W ogole - wiecej pytań niż odpowiedzi, jak zawsze

[julka1800]

nangaparbat3 napisała:
> Julka,
> wielu z nas - rozwiedzionych - próbowało ratować swoje malzeństwo.
I wiele osob
> przeczytało tu rady, JAK ratować - jak probowac ratować.
> Ale jesli ktos pisze "odszedł" - to wydaje sie całkiem sensowne,
zeby ułatwic m
> u
> skonfrontowanie się z mozliwością, ze juz zostanie sam.
> Że to własnie nie jest koniec swiata, koniec zycia, koniec
wszystkiego.
> Moja przyjaciołka porzucona przez męża probowala sie zabić -
uratowała ją
> przypadkowa wizyta matki.
> To nie są zarty.
> I jeszcze jedno - zbyt wysoka motywacja moze bardzo utrudnic albo
nawet
> uniemozliwić osiągniecie celu.
> O tym pewnie dobrze wiedzą ci z nas, którzy zrobili wszystko, by
uratować
> zwiazek, i przegrali.
> I jeszcze takie pytanie sie nasuwa: co tak naprawdę chcemy
ratować? Małzeństwo
> czy zwiazek? Mnie się zdaje, ze małżeństwo uratować o wiele
łatwiej.
> W ogole - wiecej pytań niż odpowiedzi, jak zawsze
>
I tak i nie. Bo skad wiemy ze owe odejscie nie jest dla ratowania.
Oboje razem Z mazurem zakladacie, ze to koniec. Napisze tylko tyle,
ja sie wyprowadzlam z naszego domu, mozna powiedziec odeszlam, ale
rozwod byl wtedy ostatnia rzecza jaka chcialam. Odeszlam na chwile,
bo nie bylam w stanie uniesc ciezaru mieszkania razem i dlatego ze
chcialam wszystko przemyslec.
Ale tak masz racje czasem konfrontacja i sprowadzenie na ziemie jest
konieczne. Niekonieczne w tym wypadku, tak mi sie wydaje.

[a.niech.to]

julka1800 napisała:

> konfrontacja i sprowadzenie na ziemie jest
> konieczne.
Tego wymaga uczciwość i rozum, żeby komuś i sobie w pewnym momencie
powiedzieć: finito. Nie trzeba wszystkiego tłumaczyć,
niejednokrotnie przyjmuje się na drogę pocałunek bez pytań na
odpowiedzi, które i tak niczego nie tłumaczą do końca. Należy
natomiast zostawić po sobie porządek, tzn. zabrać ze sobą wszystkie
zabawki. To wymóg przyzwoitości, dać żyć temu, z kim się spędziło
parę ładnych lat.

[nangaparbat3]

Ale mnie nie chodziło o powiedzenie, ze "finito".
Tylko o to, że JESLI "finito", to i tak mozna żyć, i trzeba, i świat sie nie kończy.

Juleczko

[nangaparbat3]

no nie sądziłam, ze przyjdzie mi cytować samą siebie, ale dla Ciebie to zrobię

>>>Autor: nangaparbat3 28.10.07, 23:13
Dodaj do ulubionych
Odpowiedz cytując Odpowiedz

Masz dzieci, i to jest wielkie zobowiazanie.
Jeśli czujesz, ze powinnaś go przeprosic, ze masz za co go przeprosić - zrób to.
Ale moze lepiej napisać niż do niego jechac.
Jesli chcesz go przepraszać tylko po to, zeby wrocił - nie rob tego. To by była
manipulacja.
Jeśli Wasze małzeństwo ma jeszcze jakieś szanse, on wróci. Jeśli nie wróci -
trzeba uznac fakty.
Jestes dzielną osoba, masz firmę, poradzisz sobie - będziesz wreszcie wiedziała,
na czym stoisz, zaczniesz panować nad swoim zyciem. Zobaczysz, ile energii
traciłas na zastanawianie się i niepokoje - gdzie on jest, co robi, dlaczego sie
nie odzywa, czemu patrzy nie tak, jakbys chciała.
Jeśli macie jeszcze byc razem, to bedziecie.
Jeśli nie bedziecie - to nie ma sie o co rozbijać.
Teraz odetchnij, spróbuj sie wyciszyć, zastanowic, jak sobie ułozysz zycie bez
niego.
Jeśli on zechce wrocic - dobrze.
Jeśli nie zechce - zaczniesz nowe, wolne zycie.

[julka1800]

Nango, nadal twierdze ze gdyby Samaosia podjela madre kroki mogloby
to pomoc jej mezowi podjac decyzje o powrocie (choc kierunkek w
jakim to wszystko zmierza, widzac po ostatnich postach, jest zgola
inna)

[nangaparbat3]

Ale kto jest na tyle mądry, by wiedzieć, czym są te madre kroki?
Dla mnie mądrym krokiem jest wycofanie się, danie pola, danie oddechu. I
jednocześnie wzmacnianie samej siebie.
Ale wcale nie jestem pewna, ze mam rację.

[z_mazur]

Ależ oczywiście Nango, to najlepsza i jedyna skuteczna metoda i o to mi chodziło w tym wątku.

Jedyny sposób "walki" o związek w takiej sytuacji to odpuszczenie i danie pola do zastanowienia się, zatęsknienia (o czym nawet mówi mąż samoasi). Wywieranie jakiejkolwiek presji w tym momencie daje przeciwny skutek.

Dlatego dla mnie określenie "walka o związek" jest bez sensu, bo brzmi jakby zakładało jakieś spektakularne działania. A takie działania nie istnieją. Jedyny sposób to danie sobie czasu i odrobiny wytchnienia. Dla strony której bardziej zależy, to bardzo trudne, stąd te rady: "skup się na sobie i zadbaj o siebie".

[samaosia]

Dziękuję. No właśnie, według mnie cały problem jaki zaistniał w naszym
małżeństwie to to, że mąż nagle zaczął "ratować" siebie. Tak bardzo
skoncentrował się na wychodzeniu do ludzi, na zaspokajaniu swoich potrzeb, że ja
kompletnie się w tym zagubiłam.
A teraz też ratuje siebie nie chcąc ze mną rozmawiać o powrocie bo ON musi sam
sie przekonać.
Nie ma nawet z nim żadnego dialogu (choć o sprawach zwyczajnych albo służbowych
rozmawiamy zupełnie normalnie). Wczoraj mieliśmy rozmawiać o nas, ale co to za
rozmowa, jak ON już przed moim przyjazdem podjął wszystkie decyzje i nawet nie
planował ich zmieniać bądź weryfikowac.
To po co miała być ta rozmowa?
A ja się czuję tak bardzo samotna, potrzeba wygadania i wypłakania się jest we
mnie tak wielka, że czasami mam wrażenie, że eksploduję. Co gorsza nie mam
zwyczaju, nie potrafię obarczac innych moimi problemami, nie wiem nawet czy
jesli znalazłby sie chętny na wysłuchanie to czy potrafiłabym zacząc mówić albo
płakać.

Ale to dobrze, że sa takie głosy jak twoje julko albo kaspra, w przeciwnym razie
wbiłabym sobie do głowy, że to co robi mój mąż jest w 100% naturalne i normalne.
A ja jestem nienormalna bo tego nie akceptuję

Julka, julka, pamiętasz

[marek_gazeta]

Mnie się wydaje, że po pierwsze, każdy daje swoje rady ze swojego punktu widzenia, po drugie, w dobrej wierze. Kryterium może być takie - co mnie, w mojej (wtedy) sytuacji, pomogłoby najbardziej, zakładając, że takiej rady bym posłuchał?

Prawdą jest na przykład, że czas leczy rany, każde z nas tego doświadczyło. Ale gdyby ktoś coś takiego mi napisał w tydzień przed rozwodem, w sytuacji, gdy w ogóle nie wyobrażałem sobie dalszego życia (wegetacja do końca roku, potem czarna dziura), potraktowałbym to jako tekst z kosmosu.

I jeszcze jedno - każda sytuacja jest inna. Inaczej jest wtedy, gdy (dajmy na to) mąż odchodzi z kochanką, a inna - jak w tym wypadku się wydaje - kiedy małżeństwo znajduje się w głębokim kryzysie niezrozumienia, braku komunikacji i marazmu, ale nikt jeszcze nie postawił kropki nad i.

[julka1800]

marek_gazeta napisał:

Ale gdyby ktoś coś takiego mi napisał w tydzień przed rozwodem, w
sytuacji, gdy w ogóle nie wyobrażałem sobie dalszego życia
(wegetacja do końca roku, potem czar na dziura), potraktowałbym to
jako tekst z kosmosu.
Marku, nie bardzo wiem, ktory fragment miales na mysli

[a.niech.to]

Pomyśleć o sobie i najbliższych.

[a.niech.to]

Jesteś w desperacji. To minie.

[julka1800]

wieczorem napisze maila, pozdrawiam

[wojtekp67]

Z tego co pisałaś , wyłania sie obraz faceta-egoisty, takiegoo
Piotrusia Pana. , ale nie wiem czy za tym wszystkim nie kryje
sie coś ( jakaś platoniczna miłosć do zcegoś/kogoś) lub raczej ktoś,
kto rozumie i przytuli.
Jest takie powiedzenie: jak chce odejsc to puść, jesli jest twój to
wróci, jesli nie wróci to Twoj nie był.

[samaosia]

Nie dobijaj mnie bardziej. Jestem na etapie wierzenia, że nie ma żadnego "kogoś"
i niech tak zostanie. Co poza wierzeniem w jego słowa mi pozostało?

[z_mazur]

Ty pozostałaś.
I to wystarczy.

[samaosia]

z_mazur napisał:

> Ty pozostałaś.
> I to wystarczy.
>

a jakie to ma znaczenie?

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> z_mazur napisał:
>
> > Ty pozostałaś.
> > I to wystarczy.
A jakie to ma znaczenie?
Myślę, że zasadnicze móc o sobie powiedzieć "jestem".

[samaosia]

nie mam włączonej poczty na tym koncie. niestety.
Dla mnie ta cała sytuacja jest tak wstydliwa, tak krępująca, tak nie z tej
ziemi, że, czemu pewnie się nie dziwicie, na tę okolicznośc założyłam zupełnie
nowe konto. Nie chciałabym żeby ktokolwiek z jakiegokolwiek forum mnie rozpoznał

i jeszcze jedno

[samaosia]

Z przyczyn technicznych mąż chwilowo korzysta z wody u nas. Czyli ogólnie mówiąc
co rano przyjeżdża się wykąpać i zjeść śniadanie, Zmienić ubranie i pogadać z
dziećmi. Ja oczywiście, tak, jak do tej pory te jego ubrania (razem z naszymi,
jak zawsze) piorę i prasuję. On przyjeżdża, rozmawia z dziećmi i wychodzi po
jakimś czasie. Czy to jest takie w 100% normalne? Oczywiście nie kłócimy się w
tym czasie, normalnie rozmawiamy. Czy to dobrze czy źle rokuje? A może to
świadczy o jego skrajnej bezczelności i egoizmie? Oczywiście ja nie zamierzam
stwarzać mu trudności, przecież nie chodzi mi o jątrzenie tylko raczej o
łagodzenie sytuacji, ale tak sie zastanawiam...
W najbliższym czasie planuje coś wynająć w okolicy, żeby mieć blisko do dzieci.
Mam nadzieję, że jednak do tego nie dojdzie i wróci do domu, żebyśmy mogli
normalnie coś z nami robić

[a.niech.to]

samaosia napisała:

> Mam nadzieję, że jednak do tego nie dojdzie i wróci do domu,
żebyśmy mogli
> normalnie coś z nami robić
Jeśli dostrzegasz choć małą szansę na normalność, powinnaś ją
bezwzględnie wykorzystać.

[samaosia]

Dzieci zaczynają pękać, oglądają stare albumy, popłakują. on przyjeżdża,
przytula ale o powrocie nie myśli. Ja mam wrażenie, że to jakieś ambicjonalne.
Postanowiłem na tyle i tyle się wyprowadzić i żebym miał się skichać to tyle to
będzie trwało.

Czy powinno mnie interesować co robi wieczorami, gdzie chodzi? Czy w takiej
"separacji" to nie moja sprawa? On sie nie tłumaczy, choć wiem, że dziś wrócił
(bo wstąpił pogadac z dziecmi) prawie o północy. Według mnie powinno mnie to
interesowac, ale z drugiej strony popadam w paranoję i boję sie o cokolwiek
zapytać, żeby nie było "nie twoja sprawa, znowu zaczynasz, srutu tutu"
Sama już nie wiem. Nie chcę teraz zrobić z siebie uległej owcy, bo zdeptanie
drugiej osoby to nie jest sposób na naprawę małzenstwa.

Najbardziej mnie dziś bolało, że mimo iż miałam tragiczny dzień (i w pracy i
emocje związane z sytuacją) to nie miałam się komu wygadac, wypłakać. Siedziałam
w samochodzie sama i ryczałam, przywaliło mnie już wszystko

[a.niech.to]

Z tego co piszesz w kilku postach, to całkiem niezły ojciec. Szkoda,
że nie chce być równie dobrym mężem. Dziwna sytuacja, ale co w życiu
jest proste?

[nangaparbat3]

Zdecydowanie nie lepiej nie interesować się tym, o ktorej wraca i co robi.
Zdecydowanie pora przestać go kontrolować.
Pora tez zacząć się zastanawiać, na ile dla Ciebie to wszystko jest rozgrywka
ambicjonalną.

Kontrolowanie go nic Ci nie da poza Twoja frustracją, jego utwierdzeniem się w
przekonaniu, ze nie da sie z Tobą wytrzymać.
Przestaniesz go kontrolować - moze go to zafrapuje chociaż.

I daj mu czas. Im bardziej będziesz teraz nalegać na powrót, tym mniejsze szanse
- tak mi sie przynajmniej zdaje.

Acha - uważaj na dzieci. Powiedz im Ty - bo Tobie w tek kwestii łatwiej uwierzą
- ze ojciec rozstał sie z Tobą, nie z nimi.
Tudzież: staraj się nie obsadzać siebie samej w roli ofiary, bo to zgubne przede
wszystkim dla Ciebie i dla dzieci.

Gdzie mieszkasz?

[marek_gazeta]

Może ktoś z forum się z Tobą spotka? Zawsze to będzie spora ulga, jeśli ktoś wysłucha, zrozumie.

Co do faceta i osuszania łez - jest mu ciężko, sytuacja go przerasta, ale jeśli Cię wciąż kocha, to takiej, co mu osuszy łzy, szukał nie będzie. Wiem - jakby to ująć - z autopsji.

"Zająć się sobą" warto. Uczucia uczuciami, wspólne przeżycia przeżyciami, a fakt jest faktem, że do zadbanej kobiety facet szybciej wróci.

Z kolei, jeśli chodzi o jego wizyty, to moim zdaniem są dziwne i niepokojące. Jeśli chciał od Ciebie odpocząć, to powinien odpoczywać. Wygląda, jakby traktował dom jak hotel. Ale chyba nie warto teraz stawiać spraw na ostrzu noża. Trudno, pierz i prasuj.

[samaosia]

Warszawa.
Dziś błagałam.

....

[samaosia]

Mam już dość. Wszystkiego.

nie mam siły

[samaosia]

Mam dość. Dośc takiego traktowania. Zachowuje się jakbym mu wymordowała pół
rodziny. Nie rozumie, że jesteśmy jednakowo winni zaistniałej sytuacji. Ile
można to znosić? Czy ja muszę czekać aż on łaskawie przemyśli i zdecyduje czy
chce być ze mną czy nie? Jak można tak z zimną krwią upokarzać drugiego
człowieka tłumacząc to własnymi odczuciami.
Chyba mu dziś powiem, że musi się w końcu zadeklarować w którąś stronę
(oszaleję, jeśli podejmie decyzję o rozstaniu), ale nie można mnie tak
traktować. Nie chcę słuchać więcej "nie chcę cię na razie widzieć" "Nie chcę
jechać z tobą i dziećmi na groby, mogę wziąc dzieci" Przecież nie na tym polega
to pierdzielone ratowanie małżeństwa!!!!! Dla mnie to jest skrajny egoizm i
tyle. Z jednej strony wygodnictwo, z drugiej poczucie skrzywdzenia (oboje
jestesmy przecież skrzywdzeni), z jednej strony "nie wiem czy zatęsknię za tobą"
a z drugiej "dajmy sobie czas" i nic więcej, nic nie robi, nic się nie dzieje.
Nowe gniazdko sobie mości?? Zwariuję((((
O sprawach zwyczajnych codziennych rozmawiamy normalnie, gdy zaczynam rozmowę o
nas twarz mu tężeje i ja wyczuwam ogromną niechęć, jeśli nie nienawiść. A
przecież nie ma powodów do nienawiści, jeśli ma, to ja mam równie duże. Gubię
się, nic nie rozumiem. Straciłam grunt pod nogami kilka dni temu, teraz czuję
się jak leżący, którego jeszcze się kopie po twarzy.
Nie mogę już!!!

[julka1800]

Samaosiu, przeczytaj 5 razy to co napisze ponizej.

Tylko On w jego mniemaniu jest tu skrzywdzony, i to bardzo.
Nie widzi nie czuje Twojej krzywdy.
Jesli chcesz cokolwiek uratowac, schowaj swoja krzywde do kieszeni
na razie. Badz jak struna twarda i nieugieta, stanowcza i
konsekwentna, ale badz tez ciepla, przyjazna, kobieca dla niego. Nie
placz mu w mankiet, tylko osuszaj jego lzy, inaczej szybko ucieknie
do takiej ktora mu je otrze.
Sztuka trudna, aczkolwiek nie niewykonywalna.


pozdrawiam

[z_mazur]

Mnie się wydaje, że dla Samaosi mąż stał sie całym światem, a przez
to przestała być atrakcyjną parterką dla niego. Jeśli w ogóle chce
myśleć o ratowaniu małżeństwa musi sobie uświadomić, że jest odrębną
jednostką, a nie tylko elementem małżeństwa.

Jedynie zadbanie o to żeby stać się partnerką dla męża może
(podkreślam MOŻE) zmienić jego spojrzenie na nią i ich związek.
Natomiast ciągłe nastawienie na niego to najszybsza droga, żeby go
całkowicie zniechęcić.

Sam sobie przeczysz, Zmazurze

[nangaparbat3]

z_mazur napisał:

> Mnie się wydaje, że dla Samaosi mąż stał sie całym światem, a przez
> to przestała być atrakcyjną parterką dla niego. Jeśli w ogóle chce
> myśleć o ratowaniu małżeństwa musi sobie uświadomić, że jest odrębną
> jednostką, a nie tylko elementem małżeństwa.
>
> Jedynie zadbanie o to żeby stać się partnerką dla męża może
> (podkreślam MOŻE) zmienić jego spojrzenie na nią i ich związek.
> Natomiast ciągłe nastawienie na niego to najszybsza droga, żeby go
> całkowicie zniechęcić.
>


Ma się stac odrębna jednostką poprzez dbanie o to, by byc atrakcyjna partnerka
dla meża>

Ja się domyślam, ze nie to chciałeś powiedzieć, ale tak wyszło - bujda na resorach.

[z_mazur]

Chodziło mi o to, że ma się stać partnerką dla męża.
Teraz nie jest parterką.
Mąż nie traktuje jej jak parterki, bo jej nie szanuje.
Nie szanuje jej emocji, uczuć, bo ona sama ich nie szanuje i przez to nie potrafi żądać dla nich szacunku.

[samaosia]

A kto zobaczy moją krzywdę? Kto osuszy moje łzy? Czyli jak wróci to będzie
oznaczało akt łaski, bo przecież pan skrzywdzony raczył dać MI jeszcze jedną szansę?

To jest potwornie niesprawiedliwe, z jednej strony gotowa jestem na wszystko,
ale z drugiej nie godzę się z tym i mam przeczucie, ze jesli to taki własnie
będzie scenariusz to będę miała do niego żal o to do konca życia. A wiadomo, że
to nie jest dobra baza.

To jest właśnie stały nasz problem - jest on, sa jego decyzje, jego
przemyslenia, jego uczucia i jego emocje. A ja? Gdzie w tym wszystkim jest
miejsce na mnie??
Czuję się zdradzona. Tekst o tym, że musi sprawdzić, czy będzie tęsknił, czy
będzie chciał wrócić odebrałam jak policzek i cały czas mnie ten policzek pali,
nie przestaje

[a.niech.to]

Myślę, że potrzebny Wam ktoś z zewnątrz, żeby się rozeznać najpierw
w uczuciach każdego z Was osobno, uporządkować je, a potem podjąć
probę ratowania związku, o ile zgodnie uznacie, że jest o co
zawalczyć.

[a.niech.to]

Czy nie wymagasz fałszu?
Chowanie zawiedzionych nadziei mści się i tak nawet po pewnym
czasie. Rozmowa otwarta i szczera mogłaby wiele załatwić, ale skoro
facet nie chce, należy to przyjąć za pewne wskazanie w temacie: Co
dalej.

[a.niech.to]

Proponujesz jej próbę manipulacji, w której sama się zagubi. Masz
tego świadomość? Jeśli zdradzi siebie, czy coś jej jeszcze zostanie,
żeby mieć niezawodne oparcie, gdy się rozpadnie związek, czego nie
można wykluczyć. Stanowczo nie tak. Nade wszystko musi pozostać
sobą.

[kasper254]

Co to znaczy, że nie możesz? Co to znaczy, że masz dość takiego
traktowania? Jakiego? Bije cię, poniża, ubliża ci? Ile musisz i co
znosić? Miotasz się od ściany do ściany, od jednego jego widzenia do
drugiego. Zatrzymaj się. Przemyśl. Zrób sobie przerwę w ciągu dnia
na medytację, na pogodzenie z sobą.
Musisz być silną. Jest taki gatunek ludzi - małych ludzi,
należy dodać(mężczyzn czy kobiet) - którzy triumfują, gdy widzą
słabość innego człowieka. Jeśli on nie chce cię na razie widzieć,
okaż mu to samo, z szacunkiem, bez upokarzania, ale to samo i tak
samo. Gdy przyjdzie,powiedz, że nie masz czasu, niech sobie idzie do
dzieci, powiedz, że masz inne ważne sprawy. Bądż przy tym
uśmiechnięta na zewnątrz, zafrapowana setka innych drobiazgów, a w
tym np. telefonem w sprawie spotkania z inną osobą.
To gra (wybacz to słowo, ale ci, bezwzględni i cyniczni,
których w dłuższym swoim życiu poznałem, nie zasłużyli na inne
określenie ich ról i pozycji. Nie wiem, czy twój mąż się tutaj
zalicza, ale zachowuje się podobnie), dziewczyno, w której zwycięży
silniejszy. Bądż więc silna, nie pokazuj słabości, bólu,
cierpienia.Opanuj sytuację. Jesteś w przełomowym okresie życia, a
ten etap zaciązy na twoim i dzieci życiu. "Łąka nie jest zieleńsza
gdzie indziej", a słowa, że "jesteś" są jak poszukiwanie w czasie
pogrzebu najlepszego makijażu, dostosowanego do pogody.
On cię nie kopie, być może pogubił się, stracił grunt pod
nogami. Daj mu poczucie bezpieczeństwa: dom i gniazdo, ale nie proś
go o nic, nie błagaj, nie wypytuj o nic. Nie zwariujesz, ,jesteś
silna, szanuję cię, bo wiesz, że walczysz o coś bardzo cennego.
Wygrasz.