Nieudacznicy

[czarny-kelvin]

Nonkonformiści to ludzie niezadowoleni z tego co jest.
Czy czasem nie wynika to po prostu ze zwykłego nieudacznictwa? Np.
jak ktoś potępia wielkie korporacje, to może to być ze zwykłej
zawiści, że ten ktoś tam nie pracuje i nie trzepie tej kasiory, nie
ma tego poczucia bezpieczeństwa, jakie daje zatrudnienie w poważnej
i dobrze stojącej finansowo firmie.
Sam znam przypadek takiej osoby: jak nie miała dobrej pracy, to
klęła na wielkie korporacje, co to wszystkich wyzyskują i wysysają,
ale w końcu jak dostała stanowisko w firmie ubezpieczeniowej,
zaczęła chwalić się jak tam ma super, świetna organizacja, co prawda
pracuje po godzinach bez dodatkowej zapłaty, ale trzeba się
poświęcić czasami dla firmy itp. bzdety. A przedtem była
nonkonformistką

[ole-na]

Nie wiem, czy tę wypowiedź traktować jako prima aprilis, ale była
dzień wcześniej.
Ja tylko mogę powiedzieć, że sama właśnie pracuję w takiej firmie i
ani nie uważam, że to raj na ziemi ani piekło wyzysku. Owszem daje
jakieś poczucie stabilizacji, ale nic więcej.
Niebezpieczeństwa są gdzie indziej, ale to temat na zupełnie inną
rozmowę...

[ilnyckyj]

Czy stawianie pytań, wątpienie nazywasz nieudacznictwem? To bez
sensu.
Proszę o dodatkowe wyjaśnienia. IL

[krol-czy-krolik]

Zgadza się. Ja się przyznaję że jestem nieudacznikiem. Ale wcale nie
znaczy, że nie znoszę korporacji. Jestem nieudacznikiem pracującym w
korporacji .
Z korporacyjnym pozdrowieniem KiK

[ilnyckyj]

Postanowiłem powrócić do tego wątku, ponieważ po zastanowieniu
doszedłem do wniosku, że faktycznie jestem nieudacznikiem. Być może
wszyscy są, ci nawet którzy uważają się za ludzi sukcesu. Po prostu
ludzki los polega na nieudacznictwie.
I to nie zależy od tego ile się zarabia, jaką się posiada furę, czy
inne dobra.
Nieudacznictwo polega m.in. na rym, że bez przerwy musisz walczyć. I
często po prostu przegrywasz, a nawet jak wygrywasz, to ponosisz
straty.
Nieudacznictwo wpisane jest w nasz ludzki los.

Z optymistycznym pozdrowieniem. Il

[basilisque]

Chcę bronić nieudaczników, dlatego że oni reprezentują 90% (a może
więcej ) ludzkości. Zresztą sam się do nich zaliczam i wcale się
tego nie wstydzę. Co chwila przegrywam, a najbardziej walkę z
upływającym czasem. Mogę czuć się nawet dumny, tj. może nie z mojego
nieudacznictwa, ale z tego, że mam odwagę by się do tego przyznać!



Nieudacznie pozdrawiam - Baz

[krol-czy-krolik]

Co to za jakiś-taki pesymistyczny fatalizm. Typowo polskie
malkontenctwo.
Ja to uważam odwrotnie: że nawet jak coś się nie udaje, to jednak
nie nalezy sie poddawać i iść do przodu, próbować. I wtedy czasami
coś wychodzi i masz poczucie, że warto żyć!

Czuwaj! Królik

[pomer_anya]

Iść do przodu - Tak!
Ale uwaga: patrzeć pod nogi.

Ann

[ilnyckyj]

Co za ciekawa dyskusja. Nie - "pyskusja", by powtorzyć ten ciekawy
neologizm z tego forum.

Trzeba próbować, jak najbardziej, do przodu, patrząc pod nogi. Nie
szykować sie na sukces, ale czerpać satysfakcję z tego, że coś się
zrobiło dobrze i uczciwie. Albo przynajmniej - dołożyło się starań.
Nie musi się wszystko udać, tym bardziej nam, nieudacznikom.

z nieudacznickimi życzeniami świątecznymi. Il - Gł. Administrator

[basilisque]

Jesteśmy nieudacznikami przede wszystkim dlatego, że nie jesteśmy nieśmiertelni...


Cheers. Baz

[ole-na]

basilisque napisał:

> Jesteśmy nieudacznikami przede wszystkim dlatego, że nie jesteśmy nieśmiertelni

+++++++++++
Ja z taką pseudofilozoficzną postawą się nie zgadzam. Uważam, że życie jest
pewną szansą dla każdego człowieka i żyje się wlaśnie m.in. po to, żeby się coś
udało. Z nastawieniem, ze życie jest zawsze klęską, ze względu na jego
koniec, nie warto w ogóle żyć.

Może najpierw zastanów się -dlaczego w ogóle żyjesz i chcesz żyć.

Pozdrawiam z całego serca . Olena

Wyśrubowane wymagania

[apersona]

ilnyckyj napisał:

> Postanowiłem powrócić do tego wątku, ponieważ po zastanowieniu
> doszedłem do wniosku, że faktycznie jestem nieudacznikiem. Być może
> wszyscy są, ci nawet którzy uważają się za ludzi sukcesu. Po prostu
> ludzki los polega na nieudacznictwie.
> I to nie zależy od tego ile się zarabia, jaką się posiada furę, czy
> inne dobra.
> Nieudacznictwo polega m.in. na rym, że bez przerwy musisz walczyć. I
> często po prostu przegrywasz, a nawet jak wygrywasz, to ponosisz
> straty.

Strasznie wyśrubowane wymagania. Jeśli nie jesteś człowiekiem sukcesu (100% sukcesu, zero porażek) to od razu nieudacznikiem? I kompletnie nierealistyczne cele - same zwycięstwa, bez ponoszenia strat czyli chcę mieć wszystko i żeby to nic mnie nie kosztowało

Może by tak stonować te klasyfikację do
-ludzie sukcesu (mała grupka u góry, dopuszczalna pewna ilość porażek, żeby liczność nie była zero),
-normalni (duża grupa pośrodku),
-nieudacznicy (mała grupka tych, którym się kompletnie nie wiedzie)

[dziwny_ten_swiat]

A co będzie jak tej grupie pośrodku przestanie "się wieść"? Zreszta oni najbardziej narzekają (nawet na wczasach na Kanarach)

Punkt widzenia

[ilnyckyj]

czarny-kelvin napisał:

> Sam znam przypadek takiej osoby: jak nie miała dobrej pracy, to
> klęła na wielkie korporacje, co to wszystkich wyzyskują i wysysają,
> ale w końcu jak dostała stanowisko w firmie ubezpieczeniowej,
> zaczęła chwalić się jak tam ma super, świetna organizacja, co prawda
> pracuje po godzinach bez dodatkowej zapłaty, ale trzeba się
> poświęcić czasami dla firmy itp. bzdety. A przedtem była
> nonkonformistką

To się właśnie nazywa: punkt widzenia zależny od punktu siedzenia.

[ole-na]

Wydaje mi się, że to nietrafione określenie. Lepszym słowem byłoby outsiderzy. Tzn. osoby stojące z boku, nie włączające się w mainstream (główny nurt, żeby uniknąć zbyt dużej liczby anglicyzmów). Przy okazji: słowo outsider też u nas nabrało innego znaczenia niż w strefie anglo... To ktoś, kto się wlecze na końcu. A tak naprawdę - to właśnie ktoś z boku, nie identyfikujący się z tłumem.

[dziwny_ten_swiat]

Widzę, że pierwszy post ma już ponad 3 lata...
Ale jest przewrotnie aktualny: czy obecni oburzeni na całym świecie - to nie właśnie ci - nieudacznicy?

[basilisque]

Ci ludzie protestujący- oburzeni to taka mieszanka jak - mniej więcej partia Palikota. Mieć pretensje do bankierów, to za mało na program dla jakiegoś ruchu społecznego. Na razie ci oburzeni to raczej - rozwydrzeni, którzy mają żal, że im się poziom zycia nieco obniżył...

[zawle]

Nie pracuję w korporacji. Nie jestem nieudacznikiem. cele które sobie postawiłam-osiągnięte. Świat wielkich firm i stanowisk jest mi obojętny. Tak jak telenowele brazylijskie

[dziwny_ten_swiat]

zawle napisała:

> Nie pracuję w korporacji. Nie jestem nieudacznikiem. cele które sobie postawiła
> m-osiągnięte. Świat wielkich firm i stanowisk jest mi obojętny. Tak jak telenow
> ele brazylijskie
Chyba między skrajnościami są możliwe stany pośrednie. Ja np. nie czuję się ani spełniony ani też - nieudacznikiem, z tego powodu, że nie wszystko co zaplanowałem udało mi się (jak do tej pory) osiągnąć. Są dni, kiedy nic ci nie wychodzi, ale z doświadczenia wiem, że jak człek się nie załamuje i dąży do czegoś to jednak coś osiąga. nie wszystko - ale coś. I to juz jest dużo.

[zawle]

Lubię dni w których nic mi nie wychodzi. Zazwyczaj dotyczy to drobnostek, ale pozwala sprowadzić się na ziemię i usiąść spokojnie.

[krol-czy-krolik]

To tak apropos jednego z sąsiednich wątów. Najlepszym kandydatem na wzorowego nieudacznika jest perfekcjonista.

[basilisque]

Ha, ha.
No tak: perfekcjonista zawsze będzie niezadowolony z tego co jest, więc zawsze będzie malkontentem zatruwającym innym życie!

[krol-czy-krolik]

basilisque napisał:

> Ha, ha.
> No tak: perfekcjonista zawsze będzie niezadowolony z tego co jest, więc zawsze
> będzie malkontentem zatruwającym innym życie!
____
Niezupełnie. Przyczyna niezadowolenia inna u perfekcjonisty a inna u nieudacznika. Nieudacznik - niezadowolony głównie z siebie. Perfekcjonista - z innych