A Passion Play

[pomer_anya]

Słucham tego albumu od jakiegoś czasu, trochę zachęcona Thick As A Brick i na początku odebrałam to jako coś wtórnego do tej poprzedniej płyty i faktycznie występują podobne motywy muzyczne... Słusznie ktoś zauważył, że naprawdę dobrą muzę można docenić dopiero po którymś z kolei słuchaniu. I to się sprawdza w tym przypadku. Na tej płycie: niesamowity kawałek o zającu, który zgubił okulary!

[lotam]

"Premiera" tej płyty w naszym kraju miała miejsce w niedzielny wieczór 19 sierpnia 1973 roku, w audycji Mini Max. Pan Piotr Kaczkowski zaprezentował wówczas pierwszą stronę (druga strona "leciała" za tydzień, w niedzielę 26 sierpnia) tego wydawnictwa, dyskretnie powstrzymując się od komentarzy.

Pierwsze przesłuchanie mogło być rzeczywiście powodem małego rozczarowania. To była inna muzyka od tej, jaka znaliśmy z TAAB. Przede wszystkim mniej dynamiczna i jakby pozbawiona lekkości swej poprzedniczki. Ale to było jedynie pierwsze wrażenie.
Najładniejsze moim zdaniem są fragmety, nazwane później przez Iana Andersona "Forest Dance #2", "The Foot of Our Stairs" oraz "Overseer Overture".

Po latach widać, że to był Jethro Tull w szczytowej formie. Takiej muzyki Ian i spółka nigdy już nie nagrali. Jakimś nawiązaniem do tego utworu mogłaby być jedynie "Baker Street Muse" z albumu Minstrel In The Gallery.

[bartos29]

Odsluchawszy. I wynudziwszy się nieco (najbardziej na tej rzekomo genialnej bajce o zającu). Ale się nie poddaję. Jakoś lubię tych ekscentrycznych efekciarzy i drani Staram sie wierzyć w formułę: prawdziwe arcydzieło docenia sie po "którymś-tam" słuchaniu (tylko nie wiadomo ktorym)

Kilkanaście tysięcy słuchaczy na każdym

[lotam]

z koncertów trasy APP w roku 1973 jakoś się nie nudziło. Wręcz przeciwnie, co słychać wyraźnie na każdym nagraniu z tej trasy.

Dodajmy do tego pierwsze miejsce na amerykańskiej liście najlepiej sprzedawanych płyt (co prawda, jak Ian Anderson uczciwie podaje, tylko przez jeden tydzień) i mamy obraz tego "nudnego arcydzieła".

Pierwsze wykonanie "na żywo" A Passion Play miało miejsce prawdopodobnie 18 maja 1973 oku w sali Coliseum Richmond w stanie Wirginia. Do końca trasy, czyli do 29 września 1973 roku (Boston), zespół wykonał APP kilkadziesiąt razy, w tym dwa razy na stadionie Wembley w Londynie. Każdemu zespołowi wypadałoby życzyć tak "nieudanej" płyty i trasy koncertowej.

[bartos29]

Tak, ci co byli wtedy na koncertach Jethro Tull, opowiadali, że na żywo ta muza dwa razy lepsza od płytowej.
Ja niedawno kupiłem sobie CD i slucham po raz któryś i generalnie zgadzam się z tą uwagą, że najlepsza muza to nie ta co od razu "wpada w ucho" ( bo wtedy szybko "wypada" ). JT z początku kariery (te bałkańskie rytmy w Living in the past ,czy Sweet Dreams) i wszystko aż do APP - mogę sluchać bez przerwy, ale docenia się dopiero po "którymś" sluchaniu!

[basilisque]

To niesamowicie odważna muzyka. Miesza żart i metafizykę, nie jest potocznie "melodyjna", ale ma w sobie tę energię, ktora sprawia, że chce się do niej powracać.

[sexilola_automatic]

Tia... Odważna, awangardowa muzyka, ale przy tym sukces komercyjny (dzisiaj to chyba niemożliwe) APP - nr. 1 w USA. Co ciekawe - większy sukces w Stanach niż w kraju rodzinnym, gdzie album przeszedł bez echa, albo razej ze złym echem. Recenzenci (nawet w NME) ostro się przejechali.

[essor]

Chciałbym pochwalić Wasze forum za zwrócenie uwagi na naprawdę wartościowe rzeczy. Ja zachęcony kupiłem wszystkie albumy Jethro Tull i nie załuję. Załuję tylko, że teraz nie ma tak dobrej i oryginalnej muzy.

[krol-czy-krolik]

Wysłuchałem w końcu. No nie wiem. Trudno dyskutować o tym co się podoba. Mnie nie. Nuuuuu ddaaaaa.... na 4 fajery.

[czarny-kelvin]

Pełen najlepszej woli zakupiłem CD (9 eurosów, nie bedę ściągał od ruskich ani chińczyków) i zasiadłem do nabożnego wysłuchania. niestety, rozczarowanie. Wysilone, wymęczone. Wtórne do Bricka, rzeczywiście dobrego. I Acqualunga, ktory dla mnie był rewelacją. Trzeba powiedzieć, że Ian był (i jest ) niezłym showmanem.

Aha. Niedługo JT ma wystąpić w Bundeslandzie (np. 31.07 w Erfurcie). Rozumiem, że z oryginalnego składu został tylko Ian!

To Ian Anderson katował w sumie ponad 500 tysięcy

[lotam]

widzów(75 koncertów podczas trasy APP `73, o ile dobrze obliczyłem) swoim "wtórnym dziełem"?

Pewnie na te występy przychodzili sami masochiści

Jedno mnie dziwi, a mianowicie fakt, że bilety na koncerty podczas tej trasy rozchodziły się jak świeże bułeczki. Dodajmy do tego, lekko licząc, kilkanaście milionów sprzedanych egzemplarzy płyty studyjnej, i od razu widzimy jak zespół Jethro Tull potrafił manipulować gustami słuchaczy w roku 1973.

Organizatorzy pewnie też dali się ogłupić, udostępniając na koncerty podczas tej trasy takie sale koncertowe, jak nowojorski MSG. LA Forum, Cobo Hall (Detroit) czy Boston Tea Party.
O londyńskim Empire Pool (Wembley, 2 koncerty) już nie wspomnę.

Charyzmat

[basilisque]

Liczy się, oprócz samej muzyki, też charyzmat Iana.

[pomer_anya]

basilisque napisał:

> Liczy się, oprócz samej muzyki, też charyzmat Iana.

Fakt, bardzo ekspresyjny. Trochę w stylu czarodzieja Merlina, pewnie nie całkiem serio.

A Different Play

[krol-czy-krolik]

To inaczej Coldplay. Który jest owszem owszem ale jednak cold, czyli "PLAY WITHOUT PASSION".

[basilisque]

Po dłuższym czasie odsłuchalem i cały czas mimo, że jestem wielbicielem JT nie mogę się przekonać. Muzycznie wtórne wobec TAAB mniej ciekawe.