I kolejny nastolatek- tym razem Warszawa

[18lipcowa3]

wiadomosci.wp.pl/tragedia-w-szkole-16-latek-wyszedl-do-toalety-i-juz-z-niej-nie-wrocil-6906090742344192a

Powiesił się.
Co za koszmar.
Niedawno Gdańsk- plecak pełen kamieni..,
Teraz Warszawa....


Czy tego rodzice nie widzą.???
Czy faktycznie to w przypadku młodych ludzi jest impuls?

[ggrr.ruu]

Czego nie widzą? Że dziecko jest w kiepskim stanie psychicznym? Czy że akurat tego dnia o 13:15 podejmie decyzję o samobójstwie?

[grey_delphinum]

O matko...

[nuka_2]

Żeby to takie proste było, ze można by było przewidzieć, że dziecko targnie się na życie. Popełniają samobójstwo dzieci z rozpoznaną depresją wypuszczone na przepustkę ze szpitala, jak i dzieci, o których nawet najbliżsi nie wiedzą, ze są w takim złym stanie psychicznym

[ggrr.ruu]

Swoją drogą to jest wybitnie podłe, żeby w obliczu samobójstwa dziecka pytać: ojej, no ale jak mogliście się nie spodziewać

[18lipcowa3]

W gdańskim przypadku mogli . Ale nie chcieli. Tam nawet samopoczucie nastolatka to było na ostatnim miejscu.

[triss_merigold6]

Nie chcę niszczyć Ci złudzeń, ale w wielu wypadkach rodzice albo poświęcają uwagę na jakieś pierdoły i dziecko jest na ostatnim miejscu albo doskonale wiedzą, że nastolatek ćpa (głośny swego czasu przypadek z niepublicznej szkoły i mamunia udzielająca wywiadów).

[18lipcowa3]

Dokładnie.

[18lipcowa3]

Mamunia karmiąca meneli już nawet słynna na trójmiasto.pl

[ggrr.ruu]

Nie mam złudzeń, wręcz przeciwnie. Chodzi o sam fakt, że świadomość problemu i próba poradzenia sobie z nim nie oznacza, że rodzic zapobiegnie samobójstwu. Więc może to Ty się pozbądź złudzeń o wszechpotedze rodzica.

[triss_merigold6]

Nie mam złudzeń na temat wszechmocy rodzica, za to widzę przestrzeń między olewaniem dziecka, a próbami poradzenia sobie z problemami.

[ggrr.ruu]

I w tej przestrzeni może dość do samobójstwa. I o tym piszę.

[cisco1800]

Widzą, ale psychiatria nasza leży. Nawet prywatnie ciężko dostać się do specjalisty. Ja jestem przerażona

[kandyzowana3x]

Nie wiem jak w innych miastach, ale w Krakowie termin oczekiwania na diagnozę w dziecięcej przychodni zdrowia psychicznego to dwa, trzy tygodnie. Diagnozę przeprowadza psycholog, przychodnia współpracuje ze szpitalem. Warto mimo wszystko szukać i próbować.

[jdylag75]

Jesli tak jest, to podaj prosze namiar, bardzo mi zależ.

[kandyzowana3x]

Poradnia przy szpitalu babinskiego, najlepiej dzwonic w pt, wtedy uwalniane sa nowe terminy.

[jdylag75]

Dzięki wielkie!

[kandyzowana3x]

powodzenia

[awf-33]

18lipcowa3 napisała:

> wiadomosci.wp.pl/tragedia-w-szkole-16-latek-wyszedl-do-toalety-i-juz-z-niej-nie-wrocil-6906090742344192a
>

>
>
> Czy tego rodzice nie widzą.???
> Czy faktycznie to w przypadku młodych ludzi jest impuls?
>

Może są tacy, co nie widzą. Ale uwierz mi, można widzieć i czasem nie zdążyć zapobiec

Poszłam na wojnę z całym światem. Moje dziecko było nękane i miało wszystkiego dość. Ale to 8 klasa, chciał chodzić na lekcje, bo to ostatni rok razem...Agresorzy są z równoległej klasy. Wielokrotnie zrywalismy się z pracy i jechaliśmy go odebrać ze szkoły, albo załatwić jakąś sytuację.

Skończyło się wizytą na policji i sprawą w sądzie. Ojciec jednego z nich stał pod moim blokiem i mnie wyzywał, groził. Matka najgorszego z agresorow groziła pobiciem.
Wyprowadzam się z osiedla, żeby tych ludzi już nie oglądać. Nie ma balu osmoklasisty, bo klasy się podzieliły z uwagi na nasz konflikt. Naprawdę wydaje mi się, że zrobiłam wszystko co mogłam.

Koleżanki syn w drodze do szkoły wszedł do przypadkowej kamienicy i skoczył. Zmarł na miejscu. Wydawało się, że zrobili wszystko jako rodzice. Psychiatra, psycholog, dym w szkole. Chłopak mówił, że jest okej, że ma spokój. Jednak zrobił wszystko, by tego dnia nie dotrzeć do szkoly.


Jeśli konflikt jest w środowisku szkolnym, to rodzic może jedynie przenosić dziecko jeśli ma gdzie, ale w każdej szkole są jakieś psychole.

[marianna211272]

wspolczuje

[alfa36]

Przerażające, co piszesz. Współczuję Wam.

[18lipcowa3]

Zrobiłaś wszystko co mogłaś.

[triss_merigold6]

Bardzo współczuję, zrobiliście wszystko co mogliście jako rodzice i syn o tym wie, ma w was oparcie.

[anilorak174]

Boże, współczuję Ci...

[panna.nasturcja]

Pamiętam Twoje wątki, straszne, ze szkoła jest tak bezradna.
Dobrze, że syn wie, że zrobiliście wszystko by stanąć po jego stronie.

[nellamari]

Zadałam Ci pytanie w sąsiednim wątku, ale odpowiem Ci jeszcze tutaj : podziwiam Cie, naprawdę podziwiam Cie jako matkę. I macie rację, że się wyprowadzacie i zostawiacie ten cały syf za sobą. Zrobiłabym to samo, żeby ratować dziecko.

[niemcyy]

Ja tez podziwiam. I przerazajace, ze nie ma bata na te patologie.

[nellamari]

Nie ma, bo patola jest agresywna i każda eskalacja wywołuje jeszcze gorsza reakcje. Na całym świecie nikt nie znalazł innego rozwiązania niż grodzenie się wysokim płotem i pospieszne oddalanie od agresorów.

[anilorak174]

Na patolstwo tylko izolacja, i bat pieniężny /sądowy.
Rozmowy nic nie dadzą. Dla ratowania swojego dziecka trzeba wiać z takiego środowiska.
Współczuję.

[la_mujer75]

Jesteś dla mnie wzorem matki, która chce walczyć o swoje dziecko. Taka matka (ojciec też) to skarb dla dziecka.

[alfa36]

A co z tym chłopcem z Gdańska?

[18lipcowa3]

Niestety odebrał sobie życie.

[zuzanna_a]

Mysle ze duzo zalezy od dziecka.
Ja mam takie dzieci, ze mówią, zwierzają sie, rozmawiają, jeden syn wprost poprosil o wsparcie psychologa. Zalatwilam, chodzi, jest lepiej.
Jesli cokolwiek sie dzieje, jakis zawod milosny czy klotnia z kolegą - walą jak w dym, mowia, zwierzają sie z najtrudniejszych emocji, pokazuja telefon, smsy, pytają „a dobrze ze tak napisalem” itd.
Czuwam wiec i jestem.
Ale przyjaciolka ma dzieci w tym samym wieku, ktore sa calkowicie zamkniete na rozmowe, dialog. Zdystansowane, milczace, unikajace trudnych rozmow. Wielokrotnie mowila ze czuje ze niewiele o nich wie i poniewaz znam te dzieci od malenkosci pamietam, ze od zawsze takie byly, jako takie maluchy obrazaly sie, tupaly nogą ale milczaly jak grob. Nie wchodzily w dialog. Unikaly rozmow, co najwyzej sluchaly. Sa mega komunikatywne w codziennej rozmowe, zadowolone, wesole. Ale jak jest jakas trudnosc / to jak kamienie.
Wiec wierze, ze sa dzieci ktore wybuduja taki mur, ze rodzic chocby na rzesach stal / nie wejdzie.

[youngagain]

Moja córeczka chyba trochę taka jest. Jest ogólnie pogodna i rozmowna ale jak coś ją dręczy to mieli w sobie i milczy, trzeba wyciągać wołami. A ogólnie dusza towarzystwa w szkole. Paradoksalnie synek - Aspergerowiec, bardzo nękany w szkole (zmieniamy dlatego), wysokowrazliwy, mający problemy w relacjach - mówi o swoich emocjach, nie dusi w sobie. Ci sami rodzice, to samo wychowanie

[fogito]

I jak tu wypuszczać uczniów do toalety

[volta2]

czekam na fankę umarłych statutów, odezwała się już czy czeka na przekaz dnia? nie przeczytałam jeszcze całego wątku, nicka nie pamiętam

[hanusinamama]

A mogłaś milczeć

[dni_minione]

Bardzo trzymam kciuki za powrót Krzyśka Dymińskiego, wypowiedź jego taty w Uwadze rozdziera serce

[volta2]

chętnie bym odszukała tę dyskusję, w której jematki gardłowały, że niewypuszczenie ucznia do toalety w czasie lekcji to tortury.

fanka umarłych statutów może by coś nakreśliła na temat, ciekawe jak szybko zawieszą nauczyciela? i kiedy skończą się jego tortury, bo pewnie dziś jeszcze z przesłuchania do domu nie wrócił?

[ewa_mama_jasia]

Jeśli to samoboj, to chłopak i tak by to zrobił. Nie w czasie lekcji w toalecie, to skoczyłby z wieżowca albo poszedł na tory.

[volta2]

powiedz, że to żadna różnica dla nauczyciela
bo dla rodziców, to faktycznie, jakby średnio duża różnica (no, może lekko im przekierować uwagę i zamiast obwiniać siebie rozpoczną bitwę prawną ze szkołą)

[cegehana]

No, niewypuszczenie ucznia do klopa na pewno rozwiązaloby problem.

[volta2]

nauczycielowi? sugerujesz że nie?

ciekawe, też jesteś na umarłych statutach?

[cegehana]

Sugeruję, że nie, bo w takich sytuacjach często potrzebny jest kozioł ofiarny.

[volta2]

myślisz, że skok wieczorkiem z pobliskiego bloku też by spowodował prokuratora dla nauczyciela?

pozwolę sobie wątpić.

[cegehana]

Coraz więcej nowych szczegółów w tym scenariuszu.

[volta2]

no, sama je z pomocą kozła ofiarnego tworzysz, to chyba wiesz co robisz.

[cegehana]

Wiem co robię, słuszna uwaga.

[volta2]

zawsze mam słuszne uwagi.

[hanusinamama]

Jakby nie wyszedł do toalety to by sie rzucił pod samochód w drodze do domu...

[pitupitt]

No ale co sugerujesz? Że siedzenie z pełnym pęcherzem rozwiąże problem?

[bi_scotti]

Dwie uwagi:
* Niestety (niestety!) nihil novi ... kazda generation przechodzi przez podobne doswiadczenia - swoje pamietam zarowno z LO, jak i z uni RIP ... chlopak, ktory sie powiesil kolo Dworca Powisle | dziewczyna, ktora skoczyla z Mostu Poniatowskiego | dziewczyna, ktora odkrecila gaz w budynku przy Chelmskiej | chlopak, ktory sie powiesil w Lazienkach ... wszyscy mieli po 16-17-18 lat RIP ... dziewczyny (studentki), ktore skads mialy srodki nasenne i pozegnaly sie z zyciem w kilku znajomych akademikach | chlopak, ktory sie powiesil w lazience innego akademika | dziewczyny, ktore w kolejnych latach skoczyly z 15 pietra jeszcze innego akademika ... i inni, ktorych tu juz wymieniac nie bede. Jestesmy latwopalni, jak pisala Agnieszka Osiecka - so easy zeby nie ugasic takiego ognia, zeby go na czas nie zauwazyc ...
* Bylam bullied. W sposob straszny, cruel, vicious, zarowno przez classmates jak i przez ... nauczycieli ALE nigdy-przenigdy nie myslalam o samobojstwie - mialam amazing rodzicow, ktorzy zawsze byli my advocates i zawsze dawali mi poczucie, ze sa po mojej stronie no matter what - moze komus to da nadzieje i sile w walce o jego wlasne dziecko
A tak w ogole to nie jestem do konca pewna na ile media publikujac okreslone info nie robia tego wylacznie w poczuciu, ze "if it bleeds, it leads" Peace.

[ga-ti]

O cholera...

Mam dwójkę nastolatków, jeden jest otwarty, gadatliwy, sam z siebie rozmawia, opowiada, żali się, chwali, radzi, czasem pokrzyczy, wyrzuci trudne emocje. Drugi przeciwieństwo, najlepiej mu jest w swoim pokoju, żeby się czegoś dowiedzieć, trzeba zadać mnóstwo pytań, niemal jak na przesłuchaniu, gdy widzę, że coś się dzieje nie tak (a często nie widać, bo się maskuje) to muszę nieźle drążyć, żeby się czegokolwiek dowiedzieć. Dodając do tego mało czasu w tygodniu, bo dziecko ma lekcje, długie dojazdy, prace domowe, lektury, masę sprawdzianów i nauki do nich, jakieś swoje zainteresowania, a ja wracam późno z pracy, też zmęczona i z obowiązkami domowymi to na wspólnie spędzany czas zostaje malutko czasu.Tak, można coś przeoczyć

[login.na.raz]

Coś mi się kojarzy, że kiedyś media nie mogły że bardzo pisać, że ktoś tam popełnił samobójstwo - bo to niestety "zachęca" innych. Oczywiście nie tych, którzy o tym nie myślą, ale tych, którym to chodzi po glowie.
A teraz co rusz info o kolejnym samobójstwie.

[login.na.raz]

Odszukalam, pierwszy lepszy artykuł o tym mówi, by nie podawać za dużo informacji, zdjęć itd.
A my już wiemy, że ten nastolatek powiesił się w łazience podczas lekcji kiedy wyszedł do toalety. Brak szczegółów 🤦

[login.na.raz]

Zapomniałam linka: zobaczznikam.pl/jak-informowac-o-samobojstwie-informacja-dla-dziennikarzy-reporterow-organizacji-pozarzadowych-i-wszystkich-ktorzy-przekazuja-infor/

[nellamari]

Tego się nie da przewidzieć, to impuls.

W poniedziałek był pogrzeb ematkowej rówieśniczki 40+, matki dziewczynki z klasy mojego syna.

E. Mieszkała kilka domów dalej, miała bardzo dobrą prace, dość kasy, dużo wolnego, dwójkę rodziców do pomocy, była inteligentna i atrakcyjna fizycznie, no i miała swoją ukochana jedynaczkę. Zawsze jak rozmawiałyśmy była uśmiechnięta i wyglądała na zadowolona z życia, a znaliśmy się 6 lat, od początku przedszkola naszych dzieci.

We wtorek widziałam ją przed szkołą, a w czwartek znalazła ją jej własna matka. Najpierw na szybko, ze to atak serca, potem policja, zabezpieczony dom, autopsja, info, ze samobójstwo. Szok.

[la_mujer75]

Wiele lat temu najlepszy przyjaciel mojego kumpla się zabił. Nikt niczego nie podejrzewał. Chłopak miał już indeks na studia, był mega zdolny, przystojny, miał super dziewczynę, fajnych rodziców. Tego dnia świętowali imieniny mojego kumpla, chłopak był w normalnym, czyli dobrym nastroju, snuli plany (jakoś za dwa tygodnie mieli mieć matury). Rozstali się i tamten niby pojechał do siebie. Pojechal w przeciwną stronę...
Kumpel przez lata zastanawiał się, dlaczego on niczego nie widział i nie domyślał się. Czuł się winny.

W zeszłym roku córka mojej dawnej znajomej ze studiów się zabiła. Miała 15 lat. Depresja. Była na prochach, była obięta pomocą specjalistów, rodzice wspierający, a jednak jej się "udało'

Jakoś przestałam wierzyć, że ja - jako matka- byłabym wstanie zapobiec takiej tragedii. Zwłaszcza jeżeli dziecko ma depresję.
Ja cały czas swoim mówię, że jestem z nimi, że gdyby cokolwiek, zawsze mogą na mnie liczyć, że wszyscy miewają różne problemy, które przy pomocy innych da się rozwiązać, że nie należy wstydzić się wołać o pomoc, bo to świadczy jedynie o dojrzałości, etc.
Ale dużo zależy od dziecka. Sama mam dwóch. Starszy ma "łatwość" w komunikowaniu swoich problemów, Młodszy jest dużo bardziej zamknięty w sobie.
Pisałam, jak sie o niego martwię, bo widzę, że ma problemy społeczne/lęki społeczne. Cały czas mu tłukłam /tłuke do głowy, żeby się zgodzil pójśc do psychologa, etc.
Pojechał na wycieczkę szkolną, z której wrócil bardzo zadowolony. Bo okazało się, że na tej wycieczce był jego kumpel z klasy wyżej (znaja się jeszcze z podstawówki, tamten to przyjaciel jego kuzyna i starszy brat koleżanki z dawnej klasy).
I ten kumpel ma jeszcze większe problemy społeczne niż mój. Przez te kilka dni mój mówił temu kumplowi, aby poszedł do psychologa :"moja mama mnie ciągle namawia, to żaden wstyd zwrócić się o pomoc"
Chłopak jak wrócił z wycieczki, to powiedzial swojej mamie, że gdyby nie Ziutek (ten mój) to z nikim by nie rozmawiał przez te 5 dni. I że on prosi o psychologa.
Matka w szoku, bo nie miała pojęcia, że jest tak źle z jej synem. A ja ją znam. I jej męża też. Mega wspierający rodzice, mający dobry kontakt z dziećmi. Wydawało im się, że jest wszystko w porządku. Chłopak mówił, że lubi swoją klasę , swoją szkołe, chodzi na zbiórki harcerskie, wyjeżdża na obozy. Byli pewni, że ich syn nie ma żadnych takich problemów.
Zdziwieni byli jedynie, że lekko opuścił sie w ocenach, ale tłumaczyli sobie, że II klasa w liceum to sporo godzin, dużo nadal przedmiotów, etc.

[niemcyy]

Jakie dobre, troskliwe dziecko wychowalas

[anilorak174]

Fajny dzieciak. Brawo!

[la_mujer75]

Obaj są tacy fajni
Pisałam, jak ten mój z ZA założył w czasie pandemii serwer. I tam pojawiło się sporo dzieciaków z problemami- częśc ze spektrum, częśc z LGBT+. Nie do końca przypadek, bo syn nie trawi wszelich prawicowych grup, stąd założyl taki lewacki serwer.
Wśród tych ludzi był chłopak (starszy, bo koło 25 lat), chyba z Austrii lub Szwajcarii.
I syn zauważył, że on jest w cięzkim stanie psychicznym. Sporo gadali i syn zasugerował mu, że on jest zapewne ze spektrum. Wiecie- swój swego wyczuje
Chłopak zrobił sobie diagnozę i powiedział, że mój syn mu życie uratował. Bo on cały czas nie wiedział, skąd się biora jego problemy. Wiadomo, że sama diagnoza problemów nie rozwiąże, ale pozwala przyjąć jakąs strategię dzialania.

Mówię- ja dużo czasu spędzam ze swoimi. Mam taką możliwość. Dużo z nimi rozmawiam (na ile oni chcą), nigdy nie wyśmiewałam ich problemów, nie negowałam, nie bagatelizowałam, starałam się pokazac im wyjście z kłopotów. Zawsze wiedzieli, że jestem i im pomogę.
A i tak nie wierzę, że mam na tyle siły sprawczej, że na pewno bym mogła zapobiec jakies tragedii.

[anilorak174]

Łudzimy się, że mamy dobry kontakt z dziećmi, że przyjdą po pomoc, że powiedzą, że zauważymy...
A potem nagle szok i ciężar poczucia winy. Przypomni się każda przerwana rozmowa, późniejsze pozostanie w pracy, wyjście z domu...
Słyszałam o tej sprawie więcej niż było w mediach. Przerażające to jest, że ktoś jest i nagle go juz nie ma...

W szkole starszaka kilka lat temu popełniła samobojstwo dziewczyna, weszła pod pociąg...
Patrzę na swoje dzieci i cały czas się zastanawiam czy niczego nie przegapiam...

[malaperspektywa]

Myślisz, że to można przewidzieć? Gdyby to było takie proste. Jak odróżnić czy kiepski nastrój z powodu zawodu miłosnego czy innych problemów to etap "zaraz coś sobie zrobię" od "pocierpię jakiś czas i poradzę sobie". Pamiętam jak jeden z synów doznał zawodu miłosnego. Nawet rozmawiałam z nim o tym. O dziwo, pozwolił mi na to, co też nie jest częste. Tylko tyle mogłam zrobić. I szczerze, nie byłam wtedy w stanie określić, w którą stronę to pójdzie i jak sobie z tym poradzi. Ile dni czy tygodni będzie trwało jego cierpienie, na ile to jest głębokie. Bardzo współczuję rodzicom. Bardzo. W takiej sytuacji kiedy dziecko cierpi możesz tylko być, czuwać, obserwować, ale nigdy nie wiesz na ile rana jest głęboka i jak sobie z nią poradzi. Nie wiesz na ile i jak ingerować żeby pomóc. Na ile włazisz z butami w nieswoje, intymne sprawy. Gdzie jest granica między pomocą, a psychiczną przemocą. Jak pomóc? Czy twoje działania będą dobre czy odwrotnie? Czy lepiej się wtrącać czy nie? Może przeczekać? To nie jest proste, nawet jeżeli masz dobre relacje i jesteś uważnym rodzicem.