Wakacje na Synaju

78dario Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 15:34

HOTELOWE PLAŻE

Plaża Marhba znajduje się w Maya Bay. Wstęp na nią jest bezpłatny. Z
jej zalet korzystają zarówno turyści jak i Egipcjanie. Na tej
piaszczystej plaży pierwszy raz wypróbowałem moją maskę i rurkę. Po
pokonaniu kilkunastu metrów zobaczyłem pierwsze kolorowe rybki i
małą skrzydlicę, która widocznie zabłądziła, gdyż w tych okolicach
rybek było jak na lekarstwo. Jednak na trening w snurkowaniu plaża
była znakomita. Po udanych początkach, udało się nie utonąć po
wlaniu wody do rurki, mogłem się nieco zrelaksować na leżaku. Widok
na zatoczkę był naprawdę niezły, do pełni szczęścia brakowało mi
tylko sziszy o aromacie jabłuszka. Ale za 20 LE i to dało się
zorganizować. Reasumując na pewno warto się wybrać na tą plażę.

Plaża z Rafami znajduje się w Hadabie niedaleko hotelu Shores Aloha.
Wstęp jest płatny i kosztuje 15 LE. Jest to najlepsza plaża, na
której byłem w Sharmie. Posiada dwa zejścia do wody pełnej
kolorowych rybek. Leżaki i materace są bezpłatne. Największą zaletą
tej plaży jest wspaniała rafa koralowa, przylegająca tuż pod
powierzchnią wody do skalnych półek. Z prawej strony do wody można
zejść ze specjalnego pomostu. Pierwsze wrażenie jakie zrobiło na
takim szczurze lądowym jak ja włożenie głowy pod wodę było
piorunujące. Zaraz za ostatnim szczebelkiem drabiny rozciągała się
głębia morza. Z początku nie miałem ochoty wpłynąć w tą niebieską
czeluść, lecz po godzinie obserwacji małych dzieci zrobiło się mi
wstyd i –raz kozie śmierć –bach do wody. O dziwo nie tonąłem lecz
unosiłem się na wodzie i bez większych problemów mogłem płynąc
wzdłuż rafy oglądając ten przepiękny podwodny świat. I muszę
przyznać, że spodobało mi się jak diabli. Z wody wyszedłem dopiero
po godzinie jak do maski zaczęła wlewać się woda i doszła już do
oczu.

Plaża Wind znajdowała się w Naama Bay. Wstęp na nią również był
płatny i kosztował 15 LE. Plaża ta była swoistą hybrydą dwóch
poprzednich. Posiadała łagodne zejście do wody, była piaszczysta a
kilka metrów od brzegu można było się natknąć na dwie martwe rafy ze
spora ilością pięknych rybek. Sporo frajdy sprawiało mi opływanie
tych niewielkich raf i obserwowanie treningu nurków. Plaża była
dosyć mocno zatłoczona. Oprócz opalania i snurkowania można było
również zjeść obiad w pobliskiej restauracji. Jednak gdy usłyszałem,
że za puszkę coli te barrakudy wołają 60 LE, to przeszedł mi głód i
pragnienie razem wzięte. Jednak ogólne wrażenie pomimo zbójeckich
cen było bardzo pozytywne, cała okolica tętniła życiem,. Poza tym
zaraz przy plaży znajdowało się centrum Naama Bay, które jednak o
tej porze nie robiło większego wrażenia.

SHARM EL SHEIKH

Na pierwszy rozpoznawczy spacer udaliśmy się już pierwszego dnia
pobytu. W hotelu nie było kantoru więc chcąc nie chcąc musiałem
znaleźć takowy na mieście. Zaraz po wyjściu z klimatyzowanego holu
znaleźliśmy się w piekarniku, który ograniczał popołudniowe spacery
do minimum. Po przejściu kilkuset metrów w oddali zamajaczył przed
nami bank. Po wymianie dolarów na funciaki poszliśmy zerknąć na
Morze Czerwone, które niczym błękitna wstęga opasało całe miasto.
Pomimo, iż spacer nie był wcale długi wróciliśmy do hotelu
wykończeni, co najmniej jakbyśmy zdobyli Kilimandżaro. Kilka
chłodnych drinków w hotelowym barze szybko przywróciło nas jednak do
życia.

Wieczorem zgodnie z wcześniej podjętym postanowieniem pojechaliśmy
do Naama Bay by rozejrzeć się w ofertach tamtejszych biur podróży.
Za taksówkę zawsze płaciliśmy 10 LE.
Uzbrojeni w ulotkę z Aaba Sharm wkroczyliśmy do tej turystycznej
wyspy pośrodku pustyni. Chcieliśmy również odwiedzić biuro Ciao
Carlo i inne jaki się znajdą na naszej trasie. Naama Bay tętniło
życiem, na każdym kroku restauracje, dyskoteki, bazary i centra
handlowe wabiły turystów. Naganiacze na każdym kroku polowali na
turystów usiłując wciągnąć blade twarze do sklepów czy kawiarni.
Osobiście nie lubię takich miejsc, wolę bardziej klimatyczne.
Najpierw odwiedziłem Aaba Sharm, które zrobiło na mnie dobre
wrażenie. Z szerokiej oferty wycieczek, wybrałem dwie, które miały
się odbyć za dwa dni. Pierwsza z nich wybrana dość spontanicznie to
rejs statkiem z sekcją podwodną, umożliwiającą oglądanie podwodnego
świata fauny i flory w cenie 40 $ od osoby, druga to nocne wejście
na Górę Mojżesza i zwiedzanie klasztoru Św. Katarzyny za 25 $. W
kolejnym biurze Ciao Carlo, zastaliśmy zamknięte drzwi i śpiącego na
podłodze jakiegoś jegomościa. Już mieliśmy odejść gdy inny jegomość
zaciągnął nas z powrotem i dość intensywnie zaczął budzić tego
pierwszego. Po chwili zaspany biedaczek otworzył podwoje biura i
zaprosił nas do środka. Mówił nawet nienajgorzej po polsku, czym
nieco zrekompensował kiepskie pierwsze wrażenie jakie wywarło na nas
to biuro. Wzięliśmy ulotkę i obiecaliśmy wrócić tu gdy sobie na
spokojnie coś wybierzemy. Oferta była podobna do poprzedniczki a
wybraliśmy z niej wycieczkę do Parku Narodowego Ras Mohammed drogą
lądową za 25 $. Jednak tylko dzięki naszej determinacji udało się
nam ja wykupić, gdyż biuro było przeważnie zamknięte. Udało się
dopiero za trzecim razem, gdy już na dobre miałem zamiar sobie
odpuścić. Ostatnim biurem jakie tego dnia odwiedziliśmy był Orbis,
który pomimo, że otwarty i ładnie oświetlony zrobił na mnie
najgorsze wrażenie, a to za sprawą pani sprzedającej tam wycieczki,
która kompletnie nie była zainteresowana rozmową z nami i traktowała
nas jak intruzów, którzy przeszkadzają jej w rokoszowaniu się nocnym
życiem Sharm. Początkowo miałem zamiar z każdego biura wykupić
jakieś wycieczki by porównać je pod względem organizacyjnym i mieć
jakąś skalę odniesienia, ale tym razem sobie odpuściłem.

Następnego dnia na kolejnym spotkaniu z panią rezydent pomimo, iż
wycieczki z Exim Tours były najdroższe postanowiliśmy i im dać
szansę. Kupiliśmy wycieczkę Super Safari + Kolorowy Kanion za 55$.
Wycieczka była zaplanowana na końcówkę naszego pobytu, gdyż w
czerwcu w kanionie temperatury są naprawdę wysokie, a my
potrzebowaliśmy nieco czasu by się przyzwyczaić.
Zwiedzanie Sharmu odbywało się głównie wieczorami gdy temperatury
spadały do trzydziestu stopni. Kilkaset metrów od naszego hotelu
znajdowała się nowo otwarta ulica El Marcato, stylizowana na styl
włoski. Po przekroczeniu bramy głównej turystów witała wspaniała
fontanna i kolejna brama, za którą rozciągało się morze luksusowych
sklepów, restauracji i kawiarni. Centralnym punktem ulicy był owalny
plac z grecką kolumnadą z jednej i ogromnym plazmowym ekranem z
drugiej strony. Całość miała przypominać chyba antyczny teatr w
arabskim kiczowatym stylu.

Kolejnym ciekawym miejscem był położony nieopodal kompleks hotelowo –
rozrywkowy Alf Leila Wa Leila, z dwóch stron oblepiony
ponumerowanymi bazarami, z wszelakimi dobrami. Właśnie tam
postanowiliśmy zakupić pamiątki, na które składały się szklane kule
wypełnione różnokolorowym piaskiem przedstawiającym palmy i
wielbłądy, oraz okazała orientalna lampa w sam raz do dużego pokoju.
Co wieczór odbywały się tam pokazy dla turystów w różnych językach,
niestety nasz nie był uwzględniony.

Najstarszą częścią Sharmu był Old Market gdzie można było poczuć
nieco arabskiego klimatu. Jest to zlepek kilku ulic otoczonych przez
skały poza niezliczonymi sklepami dla turystów można było również
zauważyć typowo egipską knajpkę przypominającą te w Kairze. Podobało
mi się tam dużo bardziej niż w Naama Bay. Dla wiecznie spragnionych
turystów –dobra informacja jest tam sklep monopolowy nawet
nienajgorzej zaopatrzony.

Obecnie cały Sharm przechodzi intensywną rozbudowę. Ciągle powstają
nowe hotele i centra handlowe. Ulica za ulicą ta dawna rybacka
wioska przeistacza się w nowoczesny kurort, który wdziera się coraz
głębiej w pustynię.

REJS ŁODZIĄ WIDOKOWĄ

Początek wycieczki nie za

78dario Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 15:35

GÓRA SYNAJ I KLASZTOR ŚW. KATARZYNY

Wycieczka na Górę Mojżesza miała rozpocząć się o godzinie 2110 ale z
do tej pory niewyjaśnionych przyczyn zakodowałem sobie, że
startujemy o 2130. Tak więc po przyjściu do pokoju zamiast spokojnie
przygotować się do wyjazdu i odpowiednio przebrać pierwszą rzeczą
jaką zrobiłem było odebranie telefonu z recepcji. No nieźle wszyscy
już na nas czekają. W lekkim popłochu zabraliśmy tylko najważniejsze
rzeczy. W autokarze było kilka osób, które jednak nie wydawały się
zbytnio podenerwowane.

Przez następne dwie godziny krążyliśmy po Sharmie zbierając całą
wesołą gromadkę. Podczas podjeżdżania pod różne hotele po raz
kolejny te pięciogwiazdkowe utwierdziły mnie w przekonaniu, że
trzeba trzymać się od nich z daleka. Te kontrole, brak luzu i miny
tych ludzi...

Gdy w końcu wszyscy byli w komplecie ruszyliśmy w kierunku naszego
celu. Sama jazda nie trwała zbyt długo, a klimatyzacja tym razem
była ustawiona na umiarkowanym poziomie. Całe szczęście gdyż Górę
Mojżesza na przekór wszystkiemu postanowiłem zdobyć w klapkach i
koszulce. Ponieważ mieszkam w Beskidach i często chodzę po górach,
byłem pewny, że nie będzie żadnego problemu. Podczas jazdy mieliśmy
jeden postój, który moja żona wykorzystała na zakup koszmarnie
drogich kanapek. Nim dojechaliśmy do celu przejechaliśmy przez punk
kontrolny, gdzie sprawdzono nam paszporty i wizy.

Po wyjściu z autobusu z ulgą stwierdziłem, że na wysokości startowej
pod klasztorem jest przyjemnie i ciepło. Wszystkie zapasy, które
mieliśmy ze sobą ulokowaliśmy w jakimś pomieszczeniu obok klasztoru,
a od przewodnika (polskojęzycznego) dostaliśmy latarki. Jednak ich
światło było tak nikłe, że z włączoną czy nie włączoną latarką
widoczność była jednakowa. Tym razem jednak nie zapomniałem o moim
źródle światła, którego tak bardzo brakowało mi wewnątrz Piramidy
Łamanej w zeszłym roku. Latarka 18 ledowa dała wystarczająco
dużo światła by oświetlić drogę całej grupie, choć bardzo wkurzała
Beduinów, którzy mieli pecha i szli z przeciwnej strony.

Po chwili nasz przewodnik oznajmił nam, że na szczyt poprowadzi nas
jego pomocnik, a on będzie oczekiwał nas po powrocie. Pomocnik ów,
nie bardzo władający angielskim, był dość sympatyczny, choć dla
większości osób z naszej grupy stanowczo zbyt szybko maszerował.

Wspinaczka na szczyt odbywała się ścieżką wielbłądzią. Oprócz naszej
grupy na szczyt wchodzili chyba wszyscy turyści z Synaju. Czasem
panował tak wielki tłok, że trzeba się było normalnie przeciskać.
Mnie tam jednak niewiele rzeczy potrafi zniechęcić gdyż na wczasach
zawsze jestem bardzo pozytywnie nastawiony, nawet uciążliwi,
natrętni i do bólu nachalni poganiacze wielbłądów, nie byli w stanie
zepsuć mi nastroju. W pewnych miejscach wielbłądów było więcej niż
ludzi –dodatkowa atrakcja, ślizg na placku –dodatkowa atrakcja,
perfekcyjnie wyćwiczone LE SZOKRAN – dodatkowa atrakcja, poświecenie
w oczy temu najbardziej nachalnemu –mała złosliwość.

Podczas marszu mieliśmy kilka przerw na odpoczynek. Ciemności nie
pozwalały na podziwianie krajobrazu, ale tym bardziej niecierpliwie
oczekiwałem na to co zobaczę po wschodzie słońca. W końcu dotarliśmy
do miejsca gdzie wielbłądy nie mogły iść dalej, a ostatni kawałek na
szczyt trzeba było pokonać po wykutych w skale stopniach. Mimo, że
nie był to zbyt długi odcinek, to właśnie tam wraz z żoną poczuliśmy
całe trudy wspinaczki. Podczas gdy powoli noga za nogą wdrapywaliśmy
się na szczyt nasz niestrudzony ośmiolatek z trudem się hamował by
tam nie wbiec. Gdy zobaczyliśmy kaplicę św. Trójcy wiedzieliśmy, że
jesteśmy na miejscu.

Na szczycie po raz pierwszy poczułem lekki chłód. Początkowo była to
miła odmiana, po chwili jednak zaczęło mi być normalnie zimno. Na
szczycie gdzie tylko się dało rozłożyli się turyści oczekujący na
nastanie dnia. Trzeba było uważać by kogoś nie przydepnąć. Miejscowi
wielbłądy zamienili na koce i powoli zaczynali otwierać swoje
kramiki. Po drugiej stronie góry dumnie wznosił się najwyższy szczyt
Synaju –Góra Św. Katarzyny. Cóż innym razem pomyślałem i wróciłem na
nieco osłoniętą od wiatru pozycję za głazem.

Stopniowo stawało się coraz widniej a z otchłani nocy zaczęły
pojawiać się pierwsze zarysy gór. Wschód słońca był przepiękny i
rekompensował wszelkie trudy wspinaczki. Gdy rozwidniło się
całkowicie w końcu w pełni mogłem zobaczyć w jak pięknym miejscu się
znalazłem.

W drodze powrotnej postanowiliśmy zaproponować przewodnikowi by
wybrał drogę schodami pokutnymi, o której słyszeliśmy, że jest
bardziej atrakcyjna choć bardziej wymagająca. Ten choć niechętnie
spytał grupy czy chcą wracać schodami czy tą samą drogą, którą
przyszli. Wynik –trzy osoby poszły schodami, reszta ścieżką. Wśród
tych trzech osób byłem ja, żona i nasz synek. Schody w liczbie 3050
wykuł pokutnik w skale, a prowadziły one wprost do klasztoru. Trasa
była wspaniała. Przechodziliśmy przez malownicze bramy skalne,
mijaliśmy widowiskowe uskoki, w wielu miejscach skały mieniły się
wieloma kolorami. W marszu towarzyszyła nam garstka turystów oraz
całkowita cisza i spokój. Teraz naprawdę mogliśmy się w pełni
nacieszyć tym miejscem.

Wkrótce po tym jak minęliśmy przyklejoną do zbocza małą kapliczkę
ujrzeliśmy po raz pierwszy w całej krasie Klasztor św. Katarzyny
oraz otaczające go ogrody i zabudowania. Gdy minęliśmy kamiennego
Herkulesa zaczęli się pojawiać pierwsi mali sprzedawcy kolorowych
jajek. Postanowiliśmy wynagrodzić tego zucha, który wspiął się
najwyżej i kupiliśmy od niego trzy jajka. Po kilkunastu minutach
doszliśmy do klasztoru, przy którym zaczęły pojawiać się również
przednie straże turystów idących ścieżką wielbłądów.

Choć nogi trzęsły się podemną jak galaretka, byłem bardzo
zadowolony, że to właśnie tą drogę wybrałem. Po chwili pojawił się
nasz górski przewodnik i reszta wycieczki. Ponieważ do otwarcia
klasztoru mieliśmy jeszcze chwilkę rozsiedliśmy się wygodnie w
przyklasztornych włościach i wykorzystując fakt, że nie było jeszcze
zbyt wiele osób zajęliśmy najlepsze ocienione pozycje. Słońce bowiem
coraz mocniej dawało o sobie znać, a uczucie chłodu towarzyszące mi
na szczycie dawno się ulotniło. W oczekiwaniu na zwiedzenie
klasztoru syn postanowił się zdrzemnąć a i mi niewiele brakowało bym
do niego dołączył.

Po jakiejś godzinie pierwsi turyści zaczęli wchodzić do klasztoru a
po naszym przewodniku ślad zaginął. Pomocnik mocno zestresowany
poszedł na poszukiwania. Po trzydziestu minutach przewodnik się
odnalazł (przysnęło się boroczkowi).

Można było rozpocząć zwiedzanie tego pięknego przybytku. Najpierw
kaplica z czaszkami dawnych mnichów, następnie studnia Mojżesza,
kościół Świętej Katarzyny i na końcu główna atrakcja kaplica Krzewu
Gorejącego. Dla chętnych za dodatkową opłatą mała wystawa ikon. Poza
wnętrzem kościoła wszędzie można było robić zdjęcia i filmować.

Reasumując wycieczka była bardzo udana i polecam ją każdemu. Trzeba
być tylko dobrze nastawionym i mieć w sobie chęć przeżycia czegoś
nowego.
- 78dario Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 15:37
  
  RAS MOHAMMED
  
  Ras Mohammed to wizytówka Synaju. Wspaniałe rafy koralowe, woda
  mieniąca się wszystkimi odcieniami błękitu, uskoki tektoniczne,
  unikalne drzewa namorzynowe, wspaniałe plaże –słowem wszystko czego
  turysta może zapragnąć. Z dwóch opcji zwiedzania parku –ze statku
  (opcja dla podziwiających rafy) i drogą lądową –wybrałem tą drugą.
  Jak już wspomniałem wycieczkę organizowało biuro Ciao Carlo.
  
  Zgodnie z planem przed dziewiątą pod hotel podjechał niewielki
  busik, w którym oprócz kierowcy i przewodnika (angielskojęzycznego)
  znajdowały się jeszcze dwie osoby z Włoch. Cała ekipa liczyła więc
  sześć osób co znacznie ułatwiło zwiedzanie.
  
  Po pierwszym krótkim postoju przy wjeździe do parku, ruszyliśmy w
  kierunku pierwszego punktu widokowego. Było na co popatrzeć. Strome
  piaszczyste zbocza okalały spokojną zatoczkę wdzierając się w jej
  turkusowe wody. Daleko na horyzoncie mała flotylla stateczków
  właśnie zajmowała miejsca nad rafami. Był to jeden z piękniejszych
  widoków jakie do tej pory widziałem. Nim zdążyłem ochłonąć z
  wrażenia już zdążyliśmy minąć bramę Allacha i znaleźliśmy się w
  najbardziej na południe wysuniętym kawałku półwyspu Synaj. Tutaj
  opuściliśmy nasze pojazdy i dalsze zwiedzanie kontynuowaliśmy już
  pieszo.
  
  Nadszedł czas na największą atrakcję lądowej części parku –na drzewa
  namorzynowe. Porastały one spokojną zatoczkę, tworząc niezwykły
  widok. Korzenie zanurzone były w słonej wodzie Morza Czerwonego, a
  na liściach znajdowały się maleńkie grudki soli. Każde drzewo miało
  system filtrujący wodę morską (to te małe patyczki wystające na
  kilka centymetrów z wody). Myślałem, że widziałem już wszystkie
  odcienie wody morskiej – ale szybko się przekonałem, że jeszcze mi
  do tego daleko. W tym niewielkim kanaliku błękit mieszał się z
  turkusem tworząc nowe odcienie.
  
  Po zapoznaniu się z tymi unikatowymi na skalę światową tworami
  natury poszliśmy zobaczyć kilka miejsc po trzęsieniu ziemi, w
  których nagromadziła się woda. Szczeliny nie były zbyt wielkie, ale
  na wszelki wypadek otoczono je kamieniami, ponieważ urzeczony
  pięknem krajobrazu turysta mógłby przypadkiem, którejś nie zauważyć.
  Kilkadziesiąt metrów od uskoków, znajduje się Magiczne Jezioro,
  będące kolejną spokojną zatoczką otoczoną skałami i piaskiem. Owa
  magiczność bierze się stąd, że na dnie znajduje się dużo żelaza, co
  powoduje z kolei zmianę barwy wody w zależności od pory dnia. Cóż my
  nie mieliśmy aż tyle czasu by to sprawdzić, ale wystarczająco dużo
  by się nieco ochłodzić.
  
  Ostatnim punktem zwiedzania była wizyta na wspaniałej piaszczystej
  plaży, gdzie mogliśmy podejrzeć nieco podwodne atrakcje parku. Po
  wejściu do wody trzeba było przejść jakieś trzydzieści metrów by
  dojść do głębiny przy której zaczynały się rafy. Jednak tego dnia
  prąd był dosyć silny więc nie szalałem zbytnio, trzymając się raczej
  płycizny. Ale mimo to udało się mi zaobserwować kilka ciekawych
  okazów, wśród których najokazalsza była duża skrzydlica, pływająca
  tuż podemną. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że może być bardzo
  niebezpieczna, dobrze że jej nie głaskałem.
  
  Reasumując wycieczka jest absolutnie punktem obowiązkowym, dla
  każdego turysty odpoczywającego w Sharm.
  
  KOLOROWY KANION I BLUE HOLE
  
  Wycieczka do Kolorowego Kanionu była ostatnią przygodą na Synaju.
  Celowo zostawiliśmy tą przyjemność na sam koniec pobytu, aby się
  nieco zaaklimatyzować. Pod koniec czerwca w kanionie jest naprawdę
  gorąco, a my chcieliśmy się tam dobrze bawić, a nie chować się w
  cieniu.
  
  Wcześnie rano pod hotel podjechała Toyota z napędem na cztery koła,
  w której oprócz naszej trójki i dwojga znajomych siedział również
  kamerzysta z przedpotopową kamerą i przewodnik. Przewodników było w
  sumie dwóch –niestety odniosłem wrażenie, ze strasznie się męczyli
  na tej wycieczce. Całościowo nasza karawana liczyła dwa pojazdy. Do
  kanionu jechaliśmy przez większość trasy asfaltową drogą, która w
  drodze powrotnej się zaczęła topić. Prawdziwe atrakcje zaczęły się
  kiedy minęliśmy Nuwajbę i zjechaliśmy z drogi. Zaczęła się prawdziwa
  jazda terenowa, podczas której kierowcy wyprzedzali się na przemian,
  a my lataliśmy po całym samochodzie. Syn był wniebowzięty, reszta
  pasażerów -różnie. Mijaliśmy zasieki z drutu kolczastego, który był
  pozostałością po wojnie z Izraelem. Podobno w okolicy znajdują się
  jeszcze miny z tamtego okresu. Po szaleńczej jeździe mogliśmy w
  końcu rozprostować nogi i spojrzeć na rozciągający się pod nami
  przepiękny widok kolorowych skał.
  
  Jeszcze tylko zapakowanie do torby termoizolacyjnej butelek z wodą i
  można ruszać. Cały spacer po kanionie trwa około dwóch godzin. Zaraz
  po zejściu na dno kanionu zobaczyliśmy pierwsze kolorowe skały,
  których intensywność barw była zdumiewająca. W pobliży czerwonej
  skały natknęliśmy się na zielony krzak, który jakby ignorował
  warunki panujące wokoło i rósł sobie beztrosko. Ponoć jego liście są
  trujące i dlatego się ostał. Tuż obok zobaczyłem piękną zielono-
  żółtą jaszczurkę, która beztrosko wylegiwała się na kamieniu. Z
  każdym metrem stawało się coraz ciekawiej. Skały zaczęły się zbliżać
  do siebie i piąć coraz wyżej do góry. Po chwili byliśmy już w wąskim
  skalnym kanionie, gdzie miejscami było tak wąsko, że trzeba było iść
  gęsiego. Skały mieniły się coraz to nowymi barwami i wzorami, które
  w wielu miejscach przypominały malowidła naskalne z epoki kamienia
  łupanego.
  
  Po kilkunastu minutach karawana się zatrzymała. Przed nami pierwsza
  przeszkoda. W najwęższym miejscu kanionu dalszą drogę zagradzał
  wielki głaz, który zawisł pół metra nad ziemią. Był na tyle wielki,
  że przejście nad nim było niemożliwe, jedyną alternatywą było
  przeciśniecie się pod nim. Dobrze, że byłem przed obiadem –jakoś
  mnie przepchali. Kilkanaście minut później kolejna atrakcja, tym
  razem trzeba skakać.
  
  W pewnym momencie kanion nagle się otworzył i ponownie wyszliśmy na
  otwartą przestrzeń. Ponownie pojawiły się krzewy, tym razem w
  większej ilości. Po opróżnieniu trzeciej butelki wody ruszyliśmy
  dalej. Skały zaczęły się zmieniać. Co róż widziałem jakieś
  fantastyczne kształty, przypominające zwierzęta, rośliny, ludzkie
  twarze. Szczególnie jedna skała utkwiła mi w pamięci – do złudzenia
  przypominała ona głowę węża. Widok był niesamowity, przestałem nawet
  zwracać uwagę na wspaniałe kolory.
  
  Podczas ostatniego postoju przy wyschniętym drzewie, zobaczyłem
  siedzącą pod skałą beduinkę przy której spacerowała mała koza. Była
  to pierwsza mieszkanka tych terenów, jaką spotkałem podczas tej
  wycieczki.
  
  Ostatnim wyzwaniem była krótka wspinaczka po skałach, które
  oddzielały nas od naszych pojazdów. Cała grupa sprostała wyzwaniu,
  choć były osoby, które na górze miały wszystkiego dość. Pomimo, iż
  rezydentka odradzała ta wycieczkę w czerwcu, uważam że warto się tam
  wybrać nawet w okresie największych upałów. Jeżeli tylko jest się
  odpowiednio ubranym, posiada nakrycie głowy, okulary
  przeciwsłoneczne i odpowiedni zapas wody (najlepiej schłodzonej) to
  nie ma żadnego problemu. Trudy wędrówki sa niczym w porównaniu z
  wrażeniami jakie dostarcza to wspaniałe miejsce.
  
  Kolejnym punktem była Nuwajba, w której zaplanowany był obiad.
  Zatrzymaliśmy się w knajpce tuż przy morzu. A że mieliśmy tu około
  godzinki czasu to nie tylko zjeść obiad zdążyliśmy ale również
  nacieszyliśmy się tutejszą kamienistą plażą. Po drugiej stronie
  zatoki rysowały się przed nami góry Arabii Saudyjskiej, a przez sam
  jej środek przepływał wielki transportowiec. Woda była wspaniała,
  ciepła, przeźroczysta i zachęcająca do kąpieli.
  
  Ostatnim punktem wycieczki była wizyta w osławionym Blue Hole w
  Dahab. Dużo słyszałem o tym miejscu i z niecierpliwością wyglądałem
  przez okno wyglądając słynnej dziury w morzy. Po drodze widziałem
  kilka innych wspaniałych miejsc przy brzegu gdzie woda
  - 78dario Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 15:39
    
    Po drodze widziałem kilka innych wspaniałych miejsc przy brzegu
    gdzie woda mieniła się wieloma kolorami. W końcu dotarliśmy. Dla
    potrzeb naszej grupy przygotowany został jeden z pawilonów przy
    plaży, gdzie mogliśmy się przebrać i zostawić nasze torby. Uzbrojony
    w maskę i aparat do zdjęć podwodnych ruszyłem na podbój Blue Hole.
    Po drodze mijałem nurków, którzy jak mrówki na przemian wchodzili i
    wychodzili z wody.
    
    Rafy zaczynają się tuż przy brzegu, do wody wszedłem po
    zaimprowizowanym drewnianym podeście (Easy Entry). Jeszcze tylko
    kilka kroków i chlup jestem pod wodą. To co tam zobaczyłem ciężko
    opisać w słowach – to nie rafy to prawdziwe podwodne ogrody, które
    chciało by się oglądać bez końca. Sam nie wiem kiedy wypstrykałem
    cały film. Wtedy obiecałem sobie, że wrócę w to miejsce jeszcze raz –
    ale na dłużej i zgłębie je w całości. Ta niecała godzinka, która
    mieliśmy na snurkowanie to stanowczo za mało jak na te wspaniałości.
    Przed wyjściem na brzeg zafundowałem sobie jeszcze mały masarz
    tlenowy przepływając nad nurkami pływającymi kilka metrów podemną.
    
    W drodze powrotnej chcąc nie chcąc wstąpiłem do sklepu z papirusami
    i perfumami, ale po stwierdzeniu że w Hurghadzie za dużo mniejsze
    pieniądze mogę kupić kilka papirusów i to takich prawdziwych a nie
    bananowców jak tu –przestano się mną interesować.
    
    Myślałem, że po opuszczeniu Dahab wszystkie atrakcje dnia są już za
    mną, ale nic bardziej mylnego. Tuż przed Sharm, blokada policyjna
    uniemożliwiła nam przejazd do hotelu normalną drogą. Przewodnik
    wyjaśnił nam, że w kurorcie bawi Mubarak, który przyjmuje delegacje
    państw afrykańskich z okazji jakiegoś szczytu i droga jest
    zamknięta. Cały Egipt.
    
    Na szczęście dysponowaliśmy odpowiednim pojazdem i pojechaliśmy na
    przełaj- gorzej mieli ci, którzy utknęli w autobusach. Po kolejnym
    odcinku specjalnym znaleźliśmy się w końcu przed hotelem. Z całą
    pewnością była to pomimo najsłabszych przewodników najlepsza
    wycieczka, która jest punktem obowiązkowym dla wszystkich turystów
    na Synaju.
    
    ******
78dario Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 19:37

REJS ŁODZIĄ WIDOKOWĄ

Początek wycieczki nie zaczął się najlepiej –od dwudziestominutowego
spóźnienia kierowcy. Cóż Egipcjanom się tak nie śpieszy jak nam. Po
krótkiej jeździe busikiem dotarliśmy do nabrzeża gdzie już czekał na
nas wspaniały U-Boot. Podczas pierwszej części rejsu mogliśmy
podziwiać widoki z pokładu, na którym kłębiło się towarzystwo z
całego świata. Po kilkunastu minutach w końcu mogliśmy zejść do
sekcji podwodnej. Początkowo poza zanurzoną burtą statki i błękitną
wodą nic nie widziałem- no pięknie a w folderze takie piękne rybki
pokazywali. Z każdą minutą robiło się jednak coraz ciekawiej. Powoli
zaczęły pojawiać się rafy i rybki, które coraz śmielej podpływały do
okien. Po kilku minutach tuż nad dnem śmignęła płaszczka, której
niestety nie udało uchwycić w kadrze. Kilka razy przepływaliśmy obok
snurkujących turystów nazywanych na okręcie grubymi rybkami. Jeszcze
tylko ostry zwrot i wracamy z powrotem. Gdy już wydawało się, że
wszystkie atrakcje za nami wydarzyło się coś nieoczekiwanego –nawet
dla załogi. Na całym pokładzie zapanowało poruszenie gdyż dosłownie
z nikąd pojawił się tuż obok rekin wielorybi. Ostre spienienie wody,
korekta kursu i już płyniemy tuż obok największego z wielorybów. Aby
zrobić dobre ujęcie musiałem przejść na początek sekcji, gdyż nie
sposób było tego kolosa z mojego miejsca objąć w całości. Przez
chwile niemal dotykał okien łodzi –wrażenie było piorunujące. Po
wyjściu na pokład zobaczyliśmy kilka innych łodzi zapewne też
szukających naszego rekina.
- 8magda8 Re: Wakacje na Synaju 15.02.09, 20:10
  
  Rewelacja! Dziękuje ślicznie za takie opisy. Myślałam o 1 tygodni i
  tylko wejściu na gore Mojzesza ale widze że trzeba zostac tam na dwa
  tyg i zobaczyc wszystko co opisałes :-)
  
  Prosze tylko o info nt cen wykupowanych wycieczek - u rezydenta sa
  droższe niz z lokalnego biura, prawda? przy wejściu na góre M.
  chyba znajomośc języka nie jest potrzebna bo głownie sie idzie i
  przewodnik nie bedzie nic opowiadał za to kanion i lasy to chyba
  lepiej z polskojęzycznym przewodnikiem zwiedzac
  - halomy14042009 Re: Wakacje na Synaju 16.02.09, 13:38
    
    Ojejku,po prostu rewelacja. Bardzo wielkie podziękowanie za tak obszerny opis.
    Jadę do Sharmu w kwietniu i mam w planie Górę Mojżesza i Klasztor św.Katarzyny.
    Chcę też zobaczyć kolorowy kanion. Dzięki Tobie wiem czego mogę się spodziewać,i
    wiem że nie będę żałowała. Planuję jeszcze Kair, ale to bardzo daleko i trochę
    się obawiam o mój kręgosłup-wiedząc jednak, że muszę to zobaczyć pokonam te
    przeciwności i zobaczę piramidy na własne oczy. Gorące pozdrowienia.

kasia_p45 Re: Wakacje na Synaju 16.02.09, 15:34

Normalnie rewelacja :)) Az sie chce tam pojechac i wszystko przezyc
jak w opisie :)))

ggw1 Re: Wakacje na Synaju 19.02.09, 00:26

Super opis, bardzo dokładny i wyczerpujący. Jadę z rodziną w
podobnym terminie (tylko w 2009), więc myślę, że wrażenia będziemy
mieli podobne (oby). Planuję jeszcze Kair (moje dzieci nie widziały
jeszcze Piramid i Muzeum), ale marzy mi się też Petra, ale w tym
przypadku ceny są bajońskie (zobaczymy, czy będzie nas stać na tę
wycieczkę). Bardzo dziękuję za tak wspaniały opis wakacji.
Gosia

Najnowsze z forum Egipt

Zaloguj się