Toksyczna matka, co robic?

[Gość: elka]

Mam toksyczna matke, z ktora na skutek roznych zakretow zyciowych dziele
mieszkanie, a jak sie okazuje i zycie. Sama jestem matka dwojga nastoletnich
corek i widze potrojny koszmar toksycznej rodzicielskiej/babcinej milosci.
Poczynajac od faktu poczucia obcosci we wlasnym domu i wobec wlasnej matki, a
konczac na codziennej szamotaninie o najdrobniejszy przejaw niezaleznosci czy
to mojej, czy dzieci, tocze ciagla walke a dom stal sie jej arena, miast azylem.
Nie pomagaja zadne dyskusje, tlumaczenia, ze mam prawo zyc wlasnym zyciem z
dziecmi. Matka nie przyjmuje do wiadomosci mozliwosci nie tylko mojego
wyprowadzenia sie z dziecmi, ale w ogole niewtracania sie do moich spraw, zycia
moim zyciem. Stosuje wszelkie mozliwe techniki wywolywania u nas poczucia winy,
a to wypominania, ze tyle pracowala/pracuje na rzecz domu, a to, ze chora, a
to, ze za pozno, zeby zaczynala zycie sama, a to, ze dala nam dzieciom wszystko
co mogla, a teraz doswiadcza od nich niewdziecznosci, w koncu straszy
samobojstwem. Od grozb do placzu, ja coraz bardziej zaszczuta (matka kontroluje
nawet moja korespondencje, rzeczy osobiste) a dzieci coraz bardziej
zobojetniale i pasywne, niesamodzielne. Na haslo wyprowadzenia sie protestuja i
miedzy jednym wybuchem/klotnia z babcia, a drugim twierdza, ze im dobrze jak
jest.
Czuje sie bezradna i osamotniona chociaz wiem, ze mam racje, a obecna sytuacja
zabija tak samo mnie jak i dzieci.
Co robic?

[Gość: Józef K]

Gość portalu: elka napisał(a):
> Co robic?

Wyprowadź się.
Jeśli ciągle słyszysz zarzuty ile dla Ciebie zrobiła to tylko po to żeby osiągać
własne cele. Jesteś dorosła i masz prawo do swoich błędów.

Ja wyprowadziłem się z domu jak miałem 22 lata. Ile było marudzenia, a że sobie
nie poradzę sam, a że co mi grozi, a że ojciec matkę po alkoholu zabije (sama też
za kołnierz nie wylewała). Ja za to całe dzieciństwo słyszałem jakim to potworem
jest mój ojciec i że on jej życie zmarnował. A prawda jest taka, że moja mam
całkowicie go zdominowała. Kiedy to zrozumiałem powiedziałem, że jestem dorosły i
będę żył tak jak chcę, a skoro ona sobie dotąd życia nie ułożyła to ja tego za
nią nie zrobię.

Teraz po wielu latach nic nie żałuję swojej decyzji. Skończyłem studia, nieźle
zarabiam, mam jeszcze lepsze perspektywy, a tak tkwiłbym w tej pipdówie dbając o
moją matkę. Teraz im czasami trochę kaski podrzucę, przyjadę z ich ukochaną
wnóczką i jest wspaniale.

Pozdrawiam i życzę wytrwałości

[Gość: renka]

Matka twoja jest wspaniala.Prawdziwa.Kochaj ja i akceptuj.Jezeli masz stres z
powodu ze nie masz wlasnego mieszkania, nie mieszaj w to matki i jej wielkiej
milosci do ciebie i wnuczat.Postaraj sie raczej o dobra prace.Wez matke na
obiad do restauracji, wez ja do teatru.Zafunduj jej fryzjera lub
kosmetyczke.Nie stac cie na to? Moze to jest ta toksyna???

[Gość: re]

[Gość: Momo]

Gość portalu: renka napisał(a):

> Matka twoja jest wspaniala.Prawdziwa.Kochaj ja i akceptuj.Jezeli masz stres z
> powodu ze nie masz wlasnego mieszkania, nie mieszaj w to matki i jej wielkiej
> milosci do ciebie i wnuczat.Postaraj sie raczej o dobra prace.Wez matke na
> obiad do restauracji, wez ja do teatru.Zafunduj jej fryzjera lub
> kosmetyczke.Nie stac cie na to? Moze to jest ta toksyna???


A moze ty też masz taka mamę lub sama jesteś taką mamą. Jeśli nie to chyba nie
wiesz co mówisz, z całym szacunkiem, ale nie tak wygląda zdrowe kontakty miadzy
pokoleniami.

[Gość: elka]

Gość portalu: renka napisał(a):

> Matka twoja jest wspaniala.Prawdziwa.Kochaj ja i akceptuj.Jezeli masz stres z
> powodu ze nie masz wlasnego mieszkania, nie mieszaj w to matki i jej wielkiej
> milosci do ciebie i wnuczat.Postaraj sie raczej o dobra prace.Wez matke na
> obiad do restauracji, wez ja do teatru.Zafunduj jej fryzjera lub
> kosmetyczke.Nie stac cie na to? Moze to jest ta toksyna???

Nie mam stresu z powodu własnego mieszkania ani pieniędzy, w ogóle nic nie rozumiem z twojej
wypowiedzi. Owszem, wierzę, że matka mnie kocha i moje dzieci, ale kocha miłością tak zaborczą, ze nie
ma w niej miejsca na moje potrzeby, na moje własne życie. Nie mam szans z nikim się związać, bo każdy
jest rywalem dla niej. Nie mogę normalnie wychowywać dzieci, bo ona zawsze wie lepiej, skutek jest taki,
że dzieci przywykły każdy ruch, każdą decyzję warunkować "a co powie na to babcia". Mój autorytet u dzieci
jest stale torpedowany i chociaż rozumiemy się z dziećmi jak dotąd bez problemu, to boję sie, że kropla
drąży skałę. Jak dotąd nie miałam żadnych problemów wychowawczych, staram się poświęcać im
maksimum czasu, rozmawiać, tłumaczyć i wyjaśniać, także sytuacje konfliktowe z moją matką i między
nimi a nią. Trudno w kilku zdaniach opisać jak wygląda życie na codzień w takich warunkach. Jeśli chodzi
o mnie to możnaby opisać jednym słowem: więzienie. Jeśli uda mi się gdzieś wyjść raz na ruski rok,
spotkać się z przyjaciółmi to w tym czasie matka mówi dzieciom jaka to jestem wyrodna, że zostawiam je
w domu same (?). Po każdym takim wyjściu (chocby do kina) słyszę miesiącami komentarze jaką to
jestem wyrodną córką. Wystarczy, że usiądę przy komputerze, albo książce, albo wrócę zmęczona z pracy
i polożę się po odrobieniu pracy w domu spać, a już słyszę wyrzuty, pretensje i obrazę, że nie spędziłam z
nia wieczora (wariant 1: oglądając telenowele czy plotkując o znajomych), ba, pretensje nawet o to, że
spędziłam czas z dziećmi (że też nie żal mi czasu na głupoty - wariant 2: mogłabym przecież zamiast tego
posprzątać, ew wariant 1). Chcę mieć prawo do własnego życia, ponosić za nie odpowiedzialność, także
za błędy, chcę wychować dzieci po swojemu, decydować chocby o tym, gdzie powiesić półkę na książki,
postawić wazon czy położyć tubkę z pasta do zębów albo swobodnie porozmawiać przez telefon.
Jak można się czuć będąc stale pod kontrolą, czy dzieci będą widzieć we mnie "dorosłego", gdy matka
traktuje mnie jak dziecko, stosując regułę czego mi wg niej wolno a czego nie?

Nie muszę się przekonywać do tego, że powinnam oderwać od matki, ale jak to zrobić skoro dzieci boją
się tego "co powie babcia" oraz tego, że musiałyby zacząć być bardziej samodzielne? Mam je zabrać
wbrew nim z tego domu? Jak je przekonać? Dodam, że od czasu kiedy problemy z matką zaczęły sie
nasilać obserwuję u dzieci zamykanie się, odizolowywanie od tego co się dzieje między mną i matką,
obojętnienie na awantury. Kiedy ich to dotyczy mówią trudno i dla świetego spokoju siedzą cicho.
Jak ja kiedyś.

[malwinamalwina]

swiat tego nie widzial ! dziewczyno, oprocz funkcji grzecznej corki, masz inna : bycie matka ! I o ile mi
wiadomo to wiele decyzji zyciowych podejmuja JESZCZE rodzice i o zadnym przekonywaniu nie ma
mowy ! Tak ma byc a nie inaczej ! wyprowadzcie sie . Koniec kropka. Dystans geograficzny.
Przeciez to decyzja nalezaca do rodzicow ! tu nie chodzi o nowa fryzure corki czy szerokie gacie syna !
A gdybys byla zmuszona zawodowo ? Wyslalabys dzieci do szefa aby mu wytlumaczyly ze sie nie
zgadzaja ? Nie szukaj pretekstow w dzieciakach - to ty hamujesz. To jest twoja odpowiedzialnosc i sie
"dobrem dzieci" nie wykrecaj. Zwlaszcza ze wyglada na to ze to slawetne "dobro dzieci" jest wlasnie w
przeprowadzce. Nie ma nic lepszego jak wizyty u babci, ktora wreszcie bedzie musiala sie starac, jesli
chce by wnuki z latami utrzymywaly kontakt.
Nie jest normalne i latwe zyc przy wlasnych rodzicach bedac dorosla osoba. Przetnij pepowine, ciach,
ciach ! Powodzenia.

[Gość: córka]

Czytając Twój post miałam wrażenie ze ktoś opisuje moje życie. Przeżyłam
dokładnie to samo a nawet więcej. Kiedy moja mama zażądała abym rozeszła się z
moim mężem i wspaniałym ojcem moich dzieci wtedy oprzytomniałam i po prostu z
całą rodziną odeszłam od niej. Mieszkalismy wspólnie nie z konieczności ale z
wyboru. Powiekszylismy mieszkanie, przez 10 lat urządzaliśmy je tak, żeby każdy
miał w nim swoje miejsce do którego chetnie wraca. Niestety mojej mamie nikt
nie był i nie jest w stanie dogodzić. Kiedy na świat przyszły dzieci i nie
byłam już w stanie poświęcić jej bez reszty mojego czasu wtedy zaczęły się
pretensje, krytykowanie mnie i męża we wszystkim. Dyktowanie najdrobniejszych
spraw. Kto nie przytaknął mojej mamie stawał się jej wrogiem. Żeby uratować
swoją rodzinę, zostawiliśmy dorobek naszego zycia i wyprowadziliśmy się.
Dla matki był to taki szok,że do tej pory nie utrzymuje z nami kontaktu.
Przypłaciłam to silną depresją ale dzięki rodzeństwu i męzowi jakoś
funkcjonuję. Bardzo to przeżywam ale muszę się z tym pogodzić, bo mam do
wychowania dzieci. Najważniejsze, że wrócił dla nich spokój.Z całego serca
życzę Ci wytrwałości. Decyzja o rozstaniu z "toksyczną" matką jest niezwykle
ciężka.Poczucie winy jakim jesteś karmiona od lat nie pozwala normalnie
funkcjonować. Ale jesli nie przetniesz tej "toksycznej" pępowiny zmarnujesz
życie swoje i swojej rodziny.

Dziekuję :)

[Gość: elka]

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy zabrali głos. Co tu dużo gadać, lżej mi się zrobiło na duszy. Może
jeszcze nie jest za późno żeby zacząć zyć od nowa :).

Serdecznie pozdrawiam

elka

[joanna.markiewicz]

Przepraszam, że tak długo nie odpowiadałam na pytanie, widzę, że wiele osób
zabrało głos w Twojej sprawie, więc być może będę się powtarzać. Jeżeli
chciałabyś czegoś innego proszę napisz. Ważnym posunięciem w tej sytuacji może
być oddzielenie się, a co z tym się wiąże wyprowadzenie się od matki, może
nawet wyjazd. Ale to z pewnością nie wystarczy, jeśli tak długo byłaś od niej
zależna, podporządkowana jej, będziesz potrzebowała czasu, żeby nauczyć się żyć
samodzielnie. Możesz najpierw wzmocnić się, tak, żeby umieć się jej
przeciwstawić i oddzielić od niej, albo wynieść się i równolegle postarać się o
wsparcie i pomoc ze strony innych . Masz prawo żyć własnym życiem, nawet jeśli
Twoja matka tego nie rozumie. Ta sytuacja jest niedobra dla Ciebie i Twoich
dzieci, pomyśl czego one się uczą i jaką mają szansę na przyszłe, własne,
niezależne i zdrowe życie. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie, zrób to dla
nich. Rozumiem, że taka decyzja, a jeszcze bardziej doprowadzenie jej do końca,
nie jest łatwe i dlatego będziesz potrzebowała dużo wsparcia ze strony innych
ludzi.
Czy masz takie osoby, które są Ci życzliwe, rozumieją Twoje potrzeby i są lub
byłyby gotowe wspierać Cię. Czy inni wiedzą o Twojej sytuacji, czy rozmawiasz z
nimi, jeśli nie, pomyśl o tym komu mogłabyś zaufać i powierzać swoje problemy,
rozterki, do kogo mogłabyś mówić o tym czego się boisz. Potrzebna jest Ci
osoba, jeszcze lepiej osoby, która nie przestraszą się tego o czym będziesz
mówiła, nie będą udzielały Ci rad, a będą umiały słuchać Cię i będą stały za
Tobą.
Jeżeli nie masz takich przyjaciół, zorientuj się w swoim miejscu zamieszkania,
jakie są możliwości skorzystania z profesjonalnej pomocy. Może jakaś poradnia
zdrowia psychicznego, organizacja pozarządowa / może działającą na rzecz
kobiet/ lub ośrodek udzielający pomocy osobom dorosłym będącym w trudnej
sytuacji, jednym słowem miejsce, gdzie uzyskasz pomoc i wsparcie, wzmocnienie
i upewnienia, że decyzje, które podejmujesz są słuszne. Z tego o czym piszesz
wynika, że od wielu lat doświadczasz ze strony swojej matki przemocy
psychicznej, możesz więc skorzystać z grupy dla ofiar przemocy.

[Gość: renka]

Nie zgadzam sie z pania EKSPERT.Rozdzielenie tych kobiet dzisiaj jest
niemozliwe bez duzych strat emocjonalnych, nawet MATKE taki stres moglby zabic.
Ja uwazam, ze MATKA nie jest toksyczna, trzeba jej poswiecic wiecej czasu,
chociazby na pogawedki, a nie ciagle ze skwaszona mina wloczyc sie po domu lub
po znajomych i robic za ofiare "TOKSYCZNEJ"(?) Matki.Dzieci wiedza najlepiej
jak to jest. One nie spekuluja, one ZAWSZE WYBIERAJA MILOSC!!!
One wiedza, ze jak wyprowadza sie, w ich nowym domu bedzie ciagly niepokoj i
wyrzuty sumienia, dlatego nie chca tego.Wyglada, ze ty Elka masz stres,wyluzuj
sie i ciesz sie , ze masz taka fantastyczna MILOSC kolo siebie.Ja osobiscie
zazdroszcze ci takiej MATKI.Taka byla moja babcia i wszyscy ja za to
kochalismy.Nie rozumiem, jak mozna martwic sie z powodu NADMIARU MILOSCI?
Nie wyglada,aby twoja matka kochala cie zaborcza miloscia. Ty odbierasz tak te
sytuacje , bo jestes rozdrazniona, zestresowana.KOntrola korespondencji to moze
byc zwyczajne otwarcie urzedowego listu do ciebie, no i co z tego.Przeciez
nikomu przez to nic sie nie stalo.Ja uwazam, ze powinnyscie sie cieszyc byciem
ze soba, bo pomysl sobie , ze kiedys wrocisz do pustego domu i nie uslyszysz
kochanego glosu i kochanego zrzedzenia.Bedzie cicho i zimno.Bez emocji.

[Gość: córka]

Odnoszę wrażenie, że nie masz pojecia o temacie tutaj poruszonym.To nie jest
sprawa otwarcia listu czy zrzędzenia.To ze strony "toksycznej" matki jest
brutalne wchodzenie z butami w życie dorosłego dziecka, tak jak w moim
przypadku nawet w życie intymne. To są próby manipulacji wnukami przeciwko
rodzicom. To nie jest miłosć matki do dziecka ale egocentryzm. Są pewne
granice, których nawet matce nie wolno przekraczać. Jesli zachowanie matki
prowadzi do destukcji w rodzinie a ona sama uważa się za ofiarę wszystkich,
którzy myslą i robią inaczej niż ona to jak najszybciej należy się rozstac.

[Gość: isabelle]

Prawdziwa miłość to akceptacja, wsparcie. Jeśli matka nieustannie jest
niezadowolona i krytykuje to z każdym dniem jest w tobie mniej pewności siebie,
samoakceptacji, może nawet przestajesz wierzyć,że umiesz dobrze wychować swoje
dzieci i podejmować słuszne decyzje. Trzeba się wyprowadzić, mieć własny kąt,
ale tak jak napisała pani psycholog musisz mieć na to siły i być dobrze
przygotowana. Rozumiem przez to: być przekonaną do tego co robisz,zebrać
odpowiednie finanse, przygotować przytulne, nowe mieszkanko, najlepiej z
udziałem dzieci, mieć kilka osób, które cię wesprą bo początki będą bardzo
trudne (mimo wszystko matka trochę pomagała w domu). Swojej pasywności nie
zasłaniaj dobrem dzieci - one mają dosyć konfliktów więc robią się "głuche" i
pasywne. Czy chcesz żeby miały takie życie jak twoje? Przede wszystkim trzeba
uwierzyć w siebie i swoje prawo do życia. Jestem córką toksycznego ojca i wiem
jakie to trudne.