nadpobudliwe dziecko

[Gość: Dara]

Jak mozna stwierdzic, czy dwuletnie dziecko jest nadpobudliwe, czy tez tylko bardzo energiczne ? Mam
powody, by przypuszczac, ze moj syn jest dzieckiem nadpobudliwym, chcialabym mu w fachowy
sposob pomoc, ale nie bardzo wiem, jak to zrobic. Jego nadpobudliwosc wyraza sie w niemoznosci
skoncentrowania sie nad jakas zabawka dluzej niz kilka minut. Nie jest tez w stanie spokojnie
wysiedziec przy obiedzie, musi ciagle biegac. Poza tym od pewnego czasu jest tez agresywny, np. bije
nas, rozrzuca zabawki, nie reaguje na uwagi. Bardzo mnie to niepokoi, prosze o odpowiedz

Pani Doktor proszę o odpowiedź

[Gość: romulus]

Podobny problem mamy z naszym 13-to miesięcznym synem. Pani Doktor proszę o
odpowiedź.

Czy Pani Doktor czyta niekiedy nasze listy ?

[Gość: Dara]

Bo mam wrazenie, ze jest dokladnie odwrotnie...
Wobec tego pytanie do Romulusa - czy Twoje dziecko bylo od poczatku dzieckiem nieco bardziej
pobudzonym, niz jego rowiesnicy ? Z moim synem to troche dziwna historia, zrobil sie taki ok.
drugiego roku zycia. Zupelnie nie domyslam sie przyczyny, moze niepotrzebnie wiaze rozne fakty, ale
agresja obudzila sie w nim, kiedy przestalam go karmic piersia (mial wtedy dwa lata, wiec chyba byl
czas po temu). Napisz, jak to wyglada u Ciebie.
Z niecierpliwoscia czekam tez na wypowiedz eksperta
Pozdrawiam
Dara

[Gość: romulus]

Dwuletnie karmienie piersią zasługuje na uznanie – brawo Daro. Czytałem gdzieś,
że ludy żyjące w zgodzie z naturą karmią do 5-7-go a nierzadko i 15-go roku
życia dziecka, więc nie może to być złe. Nie jestem specjalistą ale myślę, że
samo odstawienie od piersi nie mogło być przyczyną tak dużych zmian w
zachowaniach Twojego dziecka. W każdym razie my (żona karmiła 7 m-cy) nie
zauważyliśmy specjalnych różnic w zachowaniu naszego bąbla po odstawieniu od
piersi.
Syn od urodzenia jest bardzo żywy. Pierwsze 7 tygodni wrzeszczał ile wlezie
całymi nocami. Próbowaliśmy różnych sposobów żeby go uspokoić: noszenie,
dodatkowe karmienie, muzyka. Czasem nie reagowaliśmy czekając żeby sam się
uspokoił – nic nie pomagało - syn musiał se przed zaśnięciem 2-3 godziny
powrzeszczeć. W międzyczasie przesypia najczęściej całą noc jednak wierci się
okrutnie i odkopuje. W dzień sprawia wrażenie pełnego temperamentu. Nie potrafi
spokojnie usiedzieć. Wszystko oprócz zabawek go interesuje. Wszędzie musi
wsadzić swój nos i wszystkiego dotknąć by po paru sekundach znaleźć sobie inny
objekt zainteresowania. Biega tam i z powrotem do utraty tchu. Ciągle się
gdzieś uderzy. Po godzinnym baraszkowaniu mieszkanie wygląda jak po wybuchu
bomby. O zabawie w łóżeczku nie ma mowy. Spokojniejszy jest na spacerach i w
czasie jazdy samochodem. Zaczynam poważnie się martwić i myślę o wizycie w
poradni.

Napisz coś więcej o Twojej pociesze. Co na to Twój mąż/partner?
Pozdrawiam

Ciekawe witryny na temat Zespołu nadpobudliwości psychoruchowej znalazłem na:
http://www.twoje-dziecko.pl/06-2001/tematm_lo.html oraz
http://www.amwaw.edu.pl/~artuwis/adhd.htm

do Romulusa

[Gość: Dara]

Dlugo nie zagladalam na forum, ale teraz postaram sie odpowiedziec na twoje
pytania.
Nasz syn tez od poczatku byl bardzo energicznym dzieckiem, moze nie wreszczal
tak bardzo, ale nigdy dluzej niz kilka minut nie polezal w lozeczku po
przebudzeniu - zawsze domagal sie towarzystwa i zabawy.
Jak czytalam o Twoim brzdacu, mialam wrazenie, ze ktos opisuje zachowanie
mojego dziecka. Jest tak samo - on nie interesuje sie prawie niczym poza
bieganiem, przerwacaniem, rozrzucaniem zabawek, itp. Na pewno jest o wiele
spokojniejszy, kiedy mozemy poswiecic mu wiecej czasu, kiedy sie nim zajmujemy,
tak, jakby chcial zwrocic uwage na siebie. Ale przeciez nie mozna robic
wszystkiego w domu nocami, kiedy malu juz zasnie ! Obydwoje pracujemy, ja
wrocilam do pracy po urlopie macierzynskim (takie czasy). Juz mysle tylko, ze
moze po prostu zycie jest nerwowe, na kazdym kroku stres, ktorego nie brak i u
nas i dziecko po prostu to odreagowuje. Co ciekawe, nasz maly w nocy spi dosyc
spokojnie, rzadko placze, czasem cos gada, ale zasypia ok. 20.00 bez zadnego
problemu i przesypia do 6.30-7.00 (o tej porze musimy juz wyjsc z domu, zeby
zdazyc do pracy). Potrafi tez z uwaga wysluchac kilkunast wierszykow czytanych
przez nas i bardzo je lubi, ma ulubiona dobranocke, ktora oglada z otwarta
buzia i wtedy nie widac po nim tej nadpobudliwosci. Ale wystarczy, ze mamy
gosci i zaczyna sie wtedy popisywac, mnie uszczypnie, babcie opluje, itp. Ja
tez nosze sie z zamiarem pojscia do specjalisty, ale moj maz uwaza, ze troche
przesadzam. Sama nie wiem, co o tym myslec. Chcialabym jakos dziecku pomoc lub
nie popelniac bledow w jego wychowaniu. Czy wiesz, gdzie w takich wypadkach
zwrocic sie w warszawie ?
Pozdrawiam

Dara

[Gość: romulus]

Hallo Dara
Opinię pani doktor możemy chyba zapomnieć.
Niestety nie mam pojęcia do kogo mogłabyś się zwrócić o pomoc w W-wie -
mieszkam za granicą. Chyba masz rację, że ten nerwowy tryb życia dziecko po
prostu odreagowuje. Jedno jest pewne, nie jesteśmy jedynymi rodzicami, którzy
mają takie problemy. Zajrzyj na wątek "okropny dwulatek - rodzice pomózcie !"
na forum "Wszystko o zdrowiu i wychowaniu dzieci"
pzdr

[Gość: Dara]

Dzieki za posty ; nie ukrywam, ze milo wiedziec, iz nie jset sie jedynym rodzicem z problemami.
Bardzo mi pomogla lektura tekstu ze strony, ktora podales w poprzednim poscie. Uznalam,ze moj
synek wymaga moze wiecej cierpliwosci iczasu z naszej strony, moze w ten sposob uda sie go nieco
"utemperowac" - po prostu nie dac mu okazji do agresji i organizowac jakies zajecia wyciszjace.
Zastanawiajace jest to, ze kiedy zostajemy tylko we dwoje, on jest w stanie bawic sie spokojnie,
uwielbia czytanie wierszykow, wiele z nich zna juz na pamiec, a wiec potrafi sie czegos nauczyc w
przeciwienstwie o do dzieci typowo pobudzonych, ktore nie moga sie skoncentrowac.
Mam nadzieje, ze Cie nie zanudzam ? Napisz cos o Waszym potomku.
Pozdrawiam
Dara

[Gość: romulus]

Też zauważyłem, że nasz bąk jest mniej dziki gdy jest tylko z jedną osobą.
Niańka, która przychodzi rano do małego twierdzi wręcz, że jest grzeczny i
TAAAKI kochany. Nie wiem, może to wszystko jest kwestią nastawienia i własnego
spokoju wewnętrznego - nerwowa atmosfera w domu produkuje nerwowe dzieci. Gdy u
nas jest głośno - mały stara się być jeszcze głośniejszy i krzyczy jak opętany.
Choć czasem krzyczy też (wg. mnie) bez powodu. Albo gdy mu się coś nie uda i
jest zły na samego siebie. Czasem bawi się skoncentrowany dłuższą chwilę, by
nagle z wrzaskiem wstać i gonić kota. To jest wszystko takie niejednoznaczne.
Na pewno czytałaś, że granica miedzy hiperaktywnością a energicznością jest
płynna. Dlatego dołączyłem się do Twojego pytania o opinię experta.
A może trzeba tylko uczyć się cierpliwości i powtarzać sobie słowa babć: każde
dziecko jest inne ale wszystkie trzeba kochać.
Pozdrawiam Cię Daro serdecznie
romulus

[Gość: Dara]

Dlugo mnie tu nie bylo, dlatego nie odpowiadalam.
Coraz bardziej utwierdzam sie w przekonaniu, ze trzeba ten trudny czas przeczekac, starajac sie
mozliwei jak najspokojniej podchodzic do zachowania malucha. U nas cos powoli zaczyna sie
zmieniac (syn skonczy w lutym trzy latka - moze to wiek?), wiec nie trace nadziei.
Zgadzam sie z twierdzeniem, ze nerwowa atmosfera sprzyja nerwowosci dzieci, niestety w
dzisiejszych czasach coraz trudniej o spokojne, bezstresowe zycie. Bo jak tu sie nie stresowac, jak na
decyzje o urodzeniu drugiego dziecka najwiekszy wplyw ma strach przed utrata pracy, calkiem realny,
bo mialo to juz w mojej firmie miejsce ? Cos tu stoi na glowie
Pozdrawiam serdecznie, zycze cierpliwosci
Dara

[Gość: mimi]

Koniecznie do dobrego psychologa!!mIAŁAM TEN SAM PROBLEM, WIEM , ZE BEZ POMOCY
TERAPEUTY NIE DAŁABYM RADY. dZISIAJ MOJ SYNEK 2,4 JEST WESOŁY I PEŁEN ENERGII -
ALE JEST GRZECZNY!! - TZN NIE BIJE RODZICOW, NIE RZUCA ZABAWEK CO CHWILE,
POTRAFI SKUPIC SIE NA SAMODZIELNEJ ZABAWIE, CHOC OCZYWISCIE NAJBARDZIEJ LUBI
SIE BAWIC Z NAMI
pOZDRAWIAM
a.

do Mimi

[Gość: Dara]

Mam prosbe, czy moglabys mi napisac na czym polegala terapia ? W miom miescie nie bardzo mam
sie gdzie udac, co prawda do warszawy niedaleko, ale chyba jedna wizyta nue wystarczy ? Prosze,
napisz cos wiecej.
Pzdr

[Gość: mimi]

Najbardziej zaskakujace było to, ze dziecko, ktor ledwie mowilo nawiazalo
kontakt z psychoterapeuta i ona i ono doskonale sie rozumieli, odpowiadal na
pytania i po 5 minutach w obcym miejscu pokazal co potrafi.
Terapia trwala 2 miesiace (raz na tydzien, raz na dwa)i to byl holding
(przytulanie, przytrzymywanie)i bardzo konkretne wskazowki dla nas. Jestem
entuzjastka tej metody. Doskonale pokazuje relacje mamy i taty i malucha.
Genialne. Pisze z pracy, wiec troche mi niezrecznie opisywac szczegoly na
forum, jesli chcesz podaj mi swoj e-mail, napisze co i jak. Moim zdaniem warto
poszukac terapeuty gdzies niedaleko, bo potem z dzieckiem mozna sobie nie
poradzic. Nie mysl, ze strasze. Ale dzisiaj, kiedy wszystko jest ok, nie moge
zrozumiec, jak moglismy przez te pare miesiecy wytrzymywac to wszystko.
Pozdrawiam bardzo, glowa do gory
m.