Porażka-sprawiłam lanie

[aguska262]

Mojemu czteroletniemu synkowi. Czułam się póżniej podle, ale nie potrafiłam zapanować nad sobą. Opiszę może całą sytuację. Mieliśmy gości(syn ich doskonale zna i lubi)była moja przyjaciółka z córką w jego wieku. Mały dostał w prezencie wafelek. Zaczął jeść i w pewnym momencie rzucił go na podłogę. Prosiłam żeby podniósł, a on nie i nie. Tłumaczyłam spokojnie,że jedzeniem nie wolno rzucać. Nie pomogło, rozkazałam, ze ma podnieść, też nie było rezultatu. Wyprowadził mnie z równowagi... i dostał pierwszy raz w swoim życiu lanie. Płakał przez następna godzinę i było mi go szkoda. Co robić w takich sytuacjach proszę o rady, jak złamać upór u czterolatka. Pomocy, nie chcę aby taka sytuacja się powtórzyła.

[roman.gawron]

Mój niespełna trzyletni syn podarł przedwczoraj kartkę i rzucił na podłogę.
Kazałem podnieść.
- Nie! Nie chcę się tak bawić!
Podniosłem nieco ton:
- Podnieś!
- Nie!
- Wrócimy do tej rozmowy, tych papierków ci nie daruję, zapamiętaj sobie.
Minęło 5 minut.
- Papierki wciąż leżą na podłodze. Podnieś je.
- Nie podniosę.
- Zobaczysz, nie upiecze ci się. - pogroziłem palcem.
Minęło 5 minut.
- Papierki! Ale już!
- Nie!
- Pamiętaj, ja poczekam na ciebie!
Za chwilę:
- Papierki do kosza!
- Nie!
- Ja poczekam, aż ty po coś do mnie przyjdziesz. Zanim nie podniesiesz, nie
dostaniesz ani pić, ani jeść!
Podreptał i zaniósł ścinki do kosza.
- Bardzo dobrze. - i na tym sprawa się skończyła.

Łagodnie, stanowczo, konsekwentnie.

[marghe_72]

nie dostaniesz ani pic ani jesc?
faktycznie łagodnie ;-/

[roman.gawron]

marghe_72 napisała:

> nie dostaniesz ani pic ani jesc?
> faktycznie łagodnie ;-/

Tak myślałem, że ktoś się przyczepi
Jakoś dziecko się nie przeraziło.

[marghe_72]

piszesz na forum publicznym..zatem mam prawo komentowac Twoje słowa

a to co powiedziałes dziecku nijak sie ma do przewinienia.
straszenie glodem za smiecenie jest żenujące.
RZecz jasna - moim zdaniem..
Ale jak wiesz, nie pierwszy raz komentuję Twoje poczynania.. za duza między
naszymi poglądami rozbieżność. Nie dogadamy sie.

[nangaparbat3]

roman.gawron napisał:

> marghe_72 napisała:
>
> > nie dostaniesz ani pic ani jesc?
> > faktycznie łagodnie ;-/
>
> Tak myślałem, że ktoś się przyczepi
Ja tez się przyczepiam - Marhe dosłownie z ust mi wyjęła to, co napisała.

> Jakoś dziecko się nie przeraziło.
>
No chyba sie jednak przeraziło, bo podniosło ))
Moje po takiej groźbie tym bardziej by nie podnioslo. Nigdy, ale to dosłownie
nigdy nie udało mi sie jej zaszantażowac.
I jestem z niej dumna :}}

[roman.gawron]

nangaparbat3 napisała:

> > Jakoś dziecko się nie przeraziło.
> No chyba sie jednak przeraziło, bo podniosło ))
> Moje po takiej groźbie tym bardziej by nie podnioslo. Nigdy, ale to dosłownie
> nigdy nie udało mi sie jej zaszantażowac.

Niepotrzebnie napisałem o tym na forum internetowym. Zapomniałem, że nie znacie
całego kontekstu, dziecka, nie słyszałyście tonu głosu (normalnego) i że z
pewnością źle to odbierzecie.
Forum to niestety tylko forum.

Groźba nie była realna i miała tylko skłonić do uświadomienia sobie: ja też za
chwilę mogę czegoś od taty potrzebować. Dziecko - w odróżnieniu od was -
doskonale to zrozumiało.

Ale zaczynam się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby, gdybym przylał.

[marghe_72]

roman.gawron napisał:


> Groźba nie była realna i miała tylko skłonić do uświadomienia sobie: ja też
za
> chwilę mogę czegoś od taty potrzebować. Dziecko - w odróżnieniu od was -
> doskonale to zrozumiało.

głupsze od dziecka jesteśmy )

Grożba nierealna.. Czyli takie strachy na lachy. To zupełnie pozbawione sensu.
Tak samo jak straszenie dziecka tym,ze ktoś je zabierze.. czy tym, ze zły tatuś
wyjdzie z domu i nie wróci (vide wątki na e-mamie)

> Ale zaczynam się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby, gdybym przylał.

czyli nie jesteś pewien słusznosci swojego postępowania ..

do marge_72

[linka9]

Na razie krytykujesz, pójdź krok dalej i przedstaw swoje metody.

[nangaparbat3]

Groźba nie była realna i miała tylko skłonić do uświadomienia sobie: ja też za
chwilę mogę czegoś od taty potrzebować. Dziecko - w odróżnieniu od was -
doskonale to zrozumiało.
Nie, naprawdę sądzisz, ze myslalam, że go zaczniesz głosdzić?
Ale za to wcale nie wiem, CO właściwie dziecko zrozumiało.
Moje naprawde bystre i wówczas na pewno starsze niż 4 lata dziecko (miała
jakieś 6) uslyszalo od nas, że "idziemy nad rzeke ogladać powódź". To był zart
i do głowy nam nie przyszło, zeby straszyć. A tu - opór, płacz, zapieranie się,
ona nie pójdzie na spacer i koniec. TRwało to z pół godziny, bosmy nie
wiedzieli, o co chodzi, i wreszcie wykrzyczała: Nie chce patrzeć na powódź! Nie
chcę sie utopić!
Inny przypadek - zażartowałam sobie z naprawdę inteligentnego osiemnastolatka,
bedąc przekonaną, że nie ma cienia wątpliwosci że to żart - a potem sie
dowiedziałam, że on z tym chodził przez poł roku, gryząc sie, martwiąc i nie
prosząc o wyjasnenia, tak sie przejął. A chłopak madry i zupełnie normalny.
własciwie nie chlopak, tylko dorosły meżczyzna.
No to co Ty mówisz, ze dziecko zrozumiało?

A że przez to pudło ciężko się czasem dogadać, to fakt.

[roman.gawron]

nangaparbat3 napisała:

> Nie, naprawdę sądzisz, ze myslalam, że go zaczniesz głosdzić?
> Ale za to wcale nie wiem, CO właściwie dziecko zrozumiało.

Po prostu poszło i zrobiło to, czego odmawiało zrobić, i sprawa się na tym
zakończyła. Widziałem ten błysk zrozumienia w oku.
Nie będę straszył malucha odebraniem kieszonkowego, szlabanem na komputer itp.,
bo to są rzeczy, których od dorosłego potrzebują dzieci starsze. Maluch
niespełna trzyletni potrzebuje pić i jeść - w sposób tak bardzo dla niego
oczywisty, że jest już w stanie w mgnieniu oka zrozumieć, że _naprawdę_ tego
potrzebuje i że to _naprawdę_ JA mu to daję (albo nie

do nanga...

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> A że przez to pudło ciężko się czasem dogadać, to fakt.

Dlaczego sądzisz, że dziecko odbiera słowa o jedzeniu jako groźbę?
Mamy tutaj naturalną konsekwencję: najpierw umyjesz rece, a potem dostaniesz
jedzenie, najpierw pozbierasz papierki, a potem dopiero mozesz dostać jeść i pić.

Powódź=przerażenie dla wrażliwego dzieciaka i jest to zupełnie inna sytuacja.
Żadnemu trzylatkowi nie przejdzie natomiast przez myśl groźba smierci głodowej w
opisywanej sytuacji.

[roman.gawron]

linka9 napisała:

> Mamy tutaj naturalną konsekwencję: najpierw umyjesz rece, a potem dostaniesz
> jedzenie, najpierw pozbierasz papierki, a potem dopiero mozesz dostać jeść
> i pić.

Dzięki Widzisz, ta klapka w mózgu mi nie chciała zaskoczyć

[nangaparbat3]

roman.gawron napisał:

> linka9 napisała:
>
> > Mamy tutaj naturalną konsekwencję: najpierw umyjesz rece, a potem dostani
> esz
> > jedzenie, najpierw pozbierasz papierki, a potem dopiero mozesz dostać jeś
> ć
> > i pić.
>
> Dzięki Widzisz, ta klapka w mózgu mi nie chciała zaskoczyć
>
Słusznie nie chciała, bozwiązek między jedzeniem a myciem rąk ma zupełnie, ale
to zupełnie innycharakter niż mięsdzy sprzątaniem a jedzeniem.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Słusznie nie chciała, bozwiązek między jedzeniem a myciem rąk ma zupełnie, ale
> to zupełnie innycharakter niż mięsdzy sprzątaniem a jedzeniem.

Dla Ciebie - tak. Dla 3-latka już niekoniecznie. Inny sposób myślenia. Wydaje mi
się, ze niektórym chyba zbytnio wyobraźnia pracuje: biedny dzieciak i warczący
nad nim ojciec, ktory nie da mu jedzenia, bo papierek ...

[nangaparbat3]

Dlaczego sądzisz, że dziecko odbiera słowa o jedzeniu jako groźbę?
Mamy tutaj naturalną konsekwencję: najpierw umyjesz rece, a potem dostaniesz
jedzenie, najpierw pozbierasz papierki, a potem dopiero mozesz dostać jeść i
pić.
Bo to jest groźba. Bo to znaczy: niedostaniesz jeść ani pić jesli nie zrobisz
tego, co ci każę.
Szantaż.

[gaika]

Romanie, to nie ta klapka

Wygląda na to, ze nastąpiło pomieszanie z poplątaniem. A mianowicie : czym
innym jest stosowanie przywilejów ( i ich ograniczanie), a czym innym karanie
poprzez odbieranie niezbywalnych praw dziecka. Takim prawem, miedzy innymi,
jest prawo do opieki (zapewnienia schronienia, jedzenia oraz picia, poczucia
bezpieczeństwa .itd). Jeżeli prosimy dziecko, aby sprzątnęło zabawki zanim
zacznie oglądać dobranockę, to w razie odmowy logiczną konsekwencją jest
odebranie przywileju oglądania tejże, ale już nie wystawienia dziecka na mróz .
Rzecz w tym, aby nie mylić praw z przywilejami i ustalać konsekwencje w taki
sposób, by manipulowanie przywilejami i karami nie wpływało na realizację
zasadniczych praw dziecka.

[roman.gawron]

gaika napisała:

> Romanie, to nie ta klapka

Ta, ta

> czym innym jest stosowanie przywilejów (i ich ograniczanie), a czym innym
> karanie poprzez odbieranie niezbywalnych praw dziecka.

Korzystanie z praw nierozerwalnie łączy się z wypełnianiem obowiązków, obie te
rzeczy odbywają się na płaszczyźnie równorzędnej. Nie widzę niczego złego w
wymogu, aby dziecko najpierw wypełniło swój obowiązek, a zaraz potem
zrealizowało swoje prawo.
Podobnie jest z prawem do zabawy i wypoczynku. Najpierw pozbieraj papierki,
potem możesz się iść bawić.

W świecie dorosłych tak to właśnie funkcjonuje i dziecko, aspirując do
dorosłości, musi się do tego przyzwyczaić.

[gaika]

roman.gawron napisał:

>Korzystanie z praw nierozerwalnie łączy się z wypełnianiem obowiązków, obie te
>rzeczy odbywają się na płaszczyźnie równorzędnej. Nie widzę niczego złego w
>wymogu, aby dziecko najpierw wypełniło swój obowiązek, a zaraz potem
>zrealizowało swoje prawo.
>Podobnie jest z prawem do zabawy i wypoczynku. Najpierw pozbieraj papierki,
>potem możesz się iść bawić.

Mówisz o dwóch niezależnych sferach. Pisałam poprzednio o prawach
niezbywalnych, fundamentalnych, którymi my, dorośli, nie powinniśmy
manipulować. Przecież nie dajesz opieki dziecku tylko wtedy, gdy jest
posłuszne. A wiec nie najpierw obowiązek, potem prawo, ale najpierw obowiązek
później przywilej. Dziecko ma prawa nadane w dniu urodzenia i to nie my
rodzice (czy nauczyciele decydujemy o ich nadawaniu i odbieraniu.
Jeżeli dziecko nie posprząta zabawek to nie obejrzy bajki, jest oczywistą i
logiczną konsekwencją przy nauce wypełniania obowiązków. Czym innym jest
powiedzenie dziecku : jak nie posprzątasz przestanę cię kochać, nie dam ci
jeść, czy pozostawię na zimnie.
Chodzi o rozróżnienie miedzy prawami ( człowieka) i przywilejami, karami czy
nagrodami. Nie jest wszystko jedno jakimi metodami uczymy dziecko
odpowiedzialności i poczucia obowiązku. Nie to, ze nie zgadzam się co do zasady
i oczywistym jest, ze przymus w wychowaniu istnieje. Uważam natomiast, ze
stosowanie metod naruszających prawa przysługujące człowiekowi (tu małemu) jest
i nie w porządku i stanowi skutek potocznego myślenia, ze można odbierać prawa
za niewykonane obowiązki. Można karać, można zabrać przywilej, ale nie prawo.

[roman.gawron]

gaika napisała:

> Mówisz o dwóch niezależnych sferach. Pisałam poprzednio o prawach
> niezbywalnych, fundamentalnych, którymi my, dorośli, nie powinniśmy
> manipulować.

Ale prawo do zabawy to też fundamentalne prawo dziecka. Czy mogę powiedzieć
wobec tego: najpierw odrobisz lekcje, potem pójdziesz się bawić?

> Czym innym jest powiedzenie dziecku : jak nie posprzątasz przestanę
> cię kochać

Nigdy bym tak nie powiedział.

> Można karać, można zabrać przywilej, ale nie prawo.

Nadal nie widzę, bym odbierał dziecku jego prawo do jedzenia.

[gaika]

roman.gawron napisał:


>> Czym innym jest powiedzenie dziecku : jak nie posprzątasz przestanę
>>cię kochać

>Nigdy bym tak nie powiedział.

To był przykład

>Nadal nie widzę, bym odbierał dziecku jego prawo do jedzenia.

Zakładając teoretycznie, ze dziecko idzie w zaparte i nie sprząta, jak długo
pozostawisz je bez jedzenia?


Jeszcze raz podkreślam różnicę miedzy przywilejem, nagrodą i karą a prawem.

[roman.gawron]

gaika napisała:

> >Nadal nie widzę, bym odbierał dziecku jego prawo do jedzenia.
> Zakładając teoretycznie, ze dziecko idzie w zaparte i nie sprząta, jak długo
> pozostawisz je bez jedzenia?

Aż zobaczę, że jeszcze trochę i będzie można powiedzieć, że je krzywdzę. Czyli
niedługo - aż naprawdę zgłodnieje, a upór nie osłabnie. Ale wtedy rozumiem, że
z zapałem i wdzięcznością wbije ząbki w kromkę _suchego_ chlebka.

PS. Nie sądzę, aby w praktyce doszło do aż takiego uporu u tak małego dziecka.

[gaika]

> >Zakładając teoretycznie, ze dziecko idzie w zaparte i nie sprząta, jak długo
> >pozostawisz je bez jedzenia?
roman.gawron napisał:

>Aż zobaczę, że jeszcze trochę i będzie można powiedzieć, że je krzywdzę. Czyli
>niedługo - aż naprawdę zgłodnieje, a upór nie osłabnie.

Czyli mówisz o metodach nierealizowalnych w praktyce (pomijając już
ich "fairność").
Dziecko nieco starsze na brak jedzenia już się nie nabierze, a więc trzylatka
można zrobić w regularnego konia. Mam jednak duże wątpliwości, czy nauczy się
w ten sposób czym jest konsekwencja.

To, co dziecku przynależne z racji urodzenia nie może podlegać naszej,
dorosłych manipulacji. A jeśli podlega, jest wobec dziecka głęboko nie w
porządku, a dodatkowo nie ma logicznego związku przyczynowo-skutkowego.

Jeszcze raz się powtórzę : musisz po sobie posprzątać (takie reguły panują w
naszym domu), a jeśli nie to np. nie obejrzysz ulubionej bajki (odebranie
przywileju). Dziecko uczy się ponoszenia konsekwencji.

do Gaiki

[linka9]

Gaika, dzieci są różne, rodzice - też i jeszcze nikomu na świecie nie udało się
wypracować tej jedynie słusznej i zawsze idealnej metody. Choć oczywiście
większość mówi o konsekwencji i przejrzystych zasadach, tylko w rózny sposób to
kazdy rozumie. Idąc dalej, nie znajdziesz takiej konsekwencji złego zachowania,
do której ktoś dobroduszny nie przyczepi się, że krzywdzisz dziecko, każda na
swój sposób może być odebrana jako mało humanitarna.

gaika napisała:

> Dziecko nieco starsze na brak jedzenia już się nie nabierze, a więc trzylatka
> można zrobić w regularnego konia

O to chodzi, że trzylatek nie będzie robił doktoratu na temat związku papierka z
kolacją, tylko go podniesie. A starsze dziecko? Też jak najbardziej praktycznie
może ponieść konsekwencje "jedzeniowe", co z głodzeniem nie musi mieć nic wspólnego.

> A jeśli podlega, jest wobec dziecka głęboko nie w
> porządku, a dodatkowo nie ma logicznego związku przyczynowo-skutkowego.

Podobnie jak dobranocka z papierkiemTo juz lepiej nie dać zawartości papierka
na przyszłość, choć to może być zbyt odległa kara.

> Jeszcze raz się powtórzę : musisz po sobie posprzątać (takie reguły panują w
> naszym domu), a jeśli nie to np. nie obejrzysz ulubionej bajki (odebranie
> przywileju). Dziecko uczy się ponoszenia konsekwencji.

A jeśli nie ogląda dobranocek, albo mu nie zależy, to co proponujesz?

[gaika]

linka9 napisała:

>Gaika, dzieci są różne, rodzice - też i jeszcze nikomu na świecie nie udało się
>wypracować tej jedynie słusznej i zawsze idealnej metody.

Nie dyskutujemy o idealnej metodzie. Raczej o zasadach.

>Choć oczywiście
>większość mówi o konsekwencji i przejrzystych zasadach, tylko w rózny sposób to
>kazdy rozumie.

No właśnie. Ja rozumiem, ze nie wszystkie chwyty są dozwolone.

> Idąc dalej, nie znajdziesz takiej konsekwencji złego zachowania,
>do której ktoś dobroduszny nie przyczepi się, że krzywdzisz dziecko, każda na
>swój sposób może być odebrana jako mało humanitarna.

Dokonałam przejrzystej (tak mi się wydawało ) kategoryzacji. Nie ma to nic
wspólnego z dobrodusznością.

>Podobnie jak dobranocka z papierkiemTo juz lepiej nie dać zawartości papierka
>na przyszłość, choć to może być zbyt odległa kara.

Jest. Najpierw sprzątanie, potem przywilej (dobranocka).

Już lepiej chyba nie umiem wyjaśnić na czym polega różnica miedzy odbieraniem
praw a pozbawianiem przywilejów.

>A jeśli nie ogląda dobranocek, albo mu nie zależy, to co proponujesz?

Inny przywilej, który jest nadany w konkretnej rodzinie.

[roman.gawron]

gaika napisała:

> Dziecko nieco starsze na brak jedzenia już się nie nabierze, a więc trzylatka
> można zrobić w regularnego konia.

Nie bardziej niż podkładając mu prezenty "od Świętego Mikołaja".

> Mam jednak duże wątpliwości, czy nauczy się w ten sposób czym jest
> konsekwencja.

Wg moich obserwacji tak, nauczy się.

> To, co dziecku przynależne z racji urodzenia nie może podlegać naszej,
> dorosłych manipulacji.

Z przynależnych człowiekowi praw trzeba korzystać jednocześnie wypełniając
wszystkie swoje obowiązki. Niedobrze jest przeintelektualizowywać wychowanie,
bo mózg dziecka funkcjonuje całkiem inaczej.

Pozbawieniem dziecka prawa do jedzenia byłoby dopiero głodzenie go. Póki
odczuwa tylko apetyt, a nie głód, mam jako ojciec całe pole do "manipulacji"

[gaika]

roman.gawron napisał:

>Wg moich obserwacji tak, nauczy się.

Nauczy się, ze w tym układzie nie ma szans(nie mówię tu o jednorazowej
sytuacji, tylko konsekwentnym stosowaniu tego typu argumentów).

Dzieci bite tez robią to, czego się od nich oczekuje(celowo wyolbrzymiam, żeby
nie było


>Z przynależnych człowiekowi praw trzeba korzystać jednocześnie wypełniając
>wszystkie swoje obowiązki. Niedobrze jest przeintelektualizowywać wychowanie,
>bo mózg dziecka funkcjonuje całkiem inaczej.

Mózg dziecka nie funkcjonuje "całkiem" inaczej Nie ma to jednak w tym
przypadku nic do rzeczy. Nie chodzi o to czy dziecko przyłapie nas na
nadużyciu, tylko w jaki sposób traktujemy dzieci w ogóle.
Wykorzystanie tego typu przewagi wobec dziecka jest w porządku, a zauważenie,
ze to człowiek (bez górnolotności-przeintelektualizowaniem? Nie rozumiem
zarzutu, bo wcześniej pisałam o klarownych zasadach, których i Ty jesteś
zwolennikiem. Zatem w czym rzecz?
Sporo problemów (również w szkole) wynika z pomylenia tego czym jest prawo,
obowiązek, przywilej, kara i nagroda. Nikt nie robi łaski uczniom nadając im
prawa. Oni już je dawno posiadają. Tak samo z naszymi dziećmi. Egzekwujemy
obowiązki, uczymy relacji społecznych, odpowiedzialności za swoje czyny, ale
nie nadamy im praw dopiero wtedy, gdy się tego wszystkiego wyuczą.
Państwo ukaże Cię jeśli się nie wywiążesz z obowiązku płacenia podatków. Nie
nadaje Ci jednak zasadniczych praw dopiero wtedy, gdy je zapłacisz. Masz je
zagwarantowane w dniu urodzenia.

>Pozbawieniem dziecka prawa do jedzenia byłoby dopiero głodzenie go. Póki
>odczuwa tylko apetyt, a nie głód, mam jako ojciec całe pole do "manipulacji"

Jest to groźba, której nie jesteś w stanie wypełnić. Dlatego wg wszelkich zasad
wychowawczych (o tym tu mówimy)jest ona nieodpowiednia. Nie twierdzę, ze nie
może być doraźnie skuteczna, ale chyba nie o to chodzi.

Koniec i bomba. Niczego nowego już nie napiszę. Rozumiem, ze dla Ciebie dorosły
jest uprawniony do nadawania i odbierania dzieciom fundamentalnych praw. I nie
chodzi mi o Twój przykład z synem (to był dobry przyczynek do dyskusji, ale
generalną zasadę, która w relacjach dorośli -dzieci jest dla mnie nie do
przyjęcia. Nie ma to związku ani z pobłażliwością, ani z równouprawnieniem, bo
to dorosły i tak "rządzi"(i powinien). Problem dotyczy tego, w jaki sposób z
tej władzy korzysta.

[roman.gawron]

gaika napisała:

> Dzieci bite tez robią to, czego się od nich oczekuje(celowo wyolbrzymiam,
> żeby nie było

Ależ dzieci często bite reagują ślepą uległością przy wewnętrznym stanowczym
sprzeciwie oraz chęci odwetu. Nie zaobserwowałem takiej reakcji u syna.
Zastanowił się, przemyślał i _sam_ podjął decyzję - poszedł i pozbierał.
Tak rozumiem zdrowe posłuszeństwo.

> Państwo ukarze Cię jeśli się nie wywiążesz z obowiązku płacenia podatków. Nie
> nadaje Ci jednak zasadniczych praw dopiero wtedy, gdy je zapłacisz. Masz je
> zagwarantowane w dniu urodzenia.

Ale czy państwo nie określa warunków na jakich z przynależnych praw możesz
korzystać?
Masz prawo odwiedzić chorą mamę w szpitalu? Tak, jeśli założysz obuwie ochronne.
Masz prawo do głosowania? Tak, jeśli wcześniej okażesz dowód tożsamości.

> >Pozbawieniem dziecka prawa do jedzenia byłoby dopiero głodzenie go. Póki
> >odczuwa tylko apetyt, a nie głód, mam jako ojciec całe pole do "manipulacji"
> Jest to groźba, której nie jesteś w stanie wypełnić.

Ależ jestem. Nie grożę, że zagłodzę małego na śmierć, ale że najpierw
doświadczy lekkiego apetytu, zanim dostanie jeść. Apetytu na tyle dotkliwego,
że posmakuje mu suchy chlebek. Bo przysmaczków nie będzie, skoro papierki nadal
leżą na podłodze.

> Koniec i bomba. Niczego nowego już nie napiszę.

Ja chyba też

> Rozumiem, ze dla Ciebie dorosły jest uprawniony do nadawania i odbierania
> dzieciom fundamentalnych praw.

Ja tego nie interpretuję w tych kategoriach i do tej interpretacji mnie nie
przekonałaś.

> generalną zasadę, która w relacjach dorośli - dzieci jest dla mnie nie do
> przyjęcia. Nie ma to związku ani z pobłażliwością, ani z równouprawnieniem,
> bo to dorosły i tak "rządzi"(i powinien). Problem dotyczy tego, w jaki sposób
> z tej władzy korzysta.

Chociaż generalnie bliscyśmy jednak w poglądach na relacje dorosły-dziecko.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Bo to jest groźba. Bo to znaczy: niedostaniesz jeść ani pić jesli nie zrobisz
> tego, co ci każę.
> Szantaż.

W sumie ten świat chyba nie jest aż tak źle urządzony, bo 3-4 latki mają inny
sposób rozumowania
Nawet nie wiedzą, co to szantaż, dla nich ważna jest kolejność: najpierw
papierek, potem papu, no i jasne reguły gry: rodzic wydaje polecenie - maluszek
je wypełnia. Incydentalne przypadki (np dziecko śpiące i głodne) i głodzący
dzieciaka rodzic za papierka - pomińmy.

[gaika]

linka9 napisała:

>Nawet nie wiedzą, co to szantaż, dla nich ważna jest kolejność: najpierw
>papierek, potem papu, no i jasne reguły gry: rodzic wydaje polecenie - maluszek
>je wypełnia. Incydentalne przypadki (np dziecko śpiące i głodne) i głodzący
>dzieciaka rodzic za papierka - pomińmy.


Mogą nie wiedzieć co to szantaż, ale czują, ze cos jest nie fair i bardzo
szybko się orientują co to strachy na lachy a co kara prawdziwa. Odebranie
przywileju grania na komputerze jest czymś realnym i możliwym do spełnienia, a
głodzenie -nie.
Nie jest jasną regułą nawet teoretyczna możliwość odebrania jedzenia. Ani to
naturalne, ani logiczne, ani nie jest w porządku. Nie tylko chodzi o kolejność,
ale i sens.

A w przypadku mycia rąk przed jedzeniem wystarczy powiedzieć, ze brudnymi
rękami jeść nie możesz, wobec tego nakarmię Cię jak dzidziusia. Zazwyczaj to
ujma na honorze

[linka9]

gaika napisała:

> Mogą nie wiedzieć co to szantaż, ale czują, ze cos jest nie fair i bardzo
> szybko się orientują co to strachy na lachy a co kara prawdziwa.

Jakie strachy na lachy? Przecież zakładamy sytuację, kiedy znamy swoje dziecko i
jego reakcje, a nie - kiedy do bólu z satysfakcją sadysty czy dyktatora
wypowiadamy słowa o braku jedzenia.

>Odebranie
> przywileju grania na komputerze jest czymś realnym i możliwym do spełnienia, a
> głodzenie -nie.

Będę upierać się, w takiej sytuacji 3-4 latek nie przeprowadza szczegółowej
analizy i nie tworzy teorii. To my dorośli wymyślamy dodatkową tutaj fabułę. Nie
chodzi o to , aby karać go głodem (zrób to, bo nie dam ci jedzenia - to byłoby
okrutne), tylko pokazać naturalną kolej rzeczy (najpierw należy podnieść
papierek, a dopiero potem usiąść do kolacji)i zmierzać do tego, aby wykonywanie
pewnych poleceń stało się odruchem.

> Nie jest jasną regułą nawet teoretyczna możliwość odebrania jedzenia.

Jedzenie to nie tylko obowiązkowe posiłki

> A w przypadku mycia rąk przed jedzeniem wystarczy powiedzieć, ze brudnymi
> rękami jeść nie możesz, wobec tego nakarmię Cię jak dzidziusia. Zazwyczaj to
> ujma na honorze

Dla 3 latka??? Ucieszy sie, że go będziesz karmić.

[nangaparbat3]

linka9 napisała: >
zmierzać do tego, aby wykonywanie
> pewnych poleceń stało się odruchem.

Aaaaa... - to sie przecież nazywa musztra )
>
Przypomniała mi sie taka historia: córka miała 3 lata, wracalismy z zoo, nagle
zaczęła okropnie plakać, długo nie mogliśmy pojać, o co chodzi. w koncu udało
nam sie zrozumieć: chciała ssać palec, a nie miała możliwości umycia rąk.
Naprawde nikt nigdy jej pilnował, zeby przed ssaniem kciuka myła ręce - ale
wyjasnilismy jej kiedys, co to bakterie i dlaczego myje sie rączki przed
jedzeniem. I potem zawsze sama o to dbała, nie trzeba było przypominać ani
sprawdzać.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Aaaaa... - to sie przecież nazywa musztra )

W skali społecznej lepsza musztra niż anarchia i pełna samowola.

> I potem zawsze sama o to dbała, nie trzeba było przypominać ani
> sprawdzać.

I bardzo dobrze, tylko nie widzę tu morału na większą skalę.
Twojej córce wystarczyło tłumaczenie (niektóre dzieci nawet bez ingerencji
dorosłych bardzo przestrzegają higieny, czystości ubrań, itp), a innym - nie
wystarcza.

Odnośnie spacerów, przypomiała mi się taka sytuacja. Siedziałam na ławce w parku
pilnując swoich dzieci. Po drugiej stronie alejki siedziała starsza pani, do
której co chwilę podbiegał ok. 3 -4-latek; rzucał an nią liście,papierki z
cukierków kładł brudne zabawki, zaglądał do torebki. Babcia chciała być miła i
nie potrafiła zdecydowania pozbyć się intruza. Ojciec chłopca, co jakiś czas
PROSIŁ i TŁUMACZYŁ chłopcu, że tak nie można, że przeszkadza, itd. dzieciak
robił swoje. W pewnym momencie ojciec zdecydował zabrać syna w inne miejsce, ale
wrzask malca odwiódł go od zamiaru. Cała ta sytuacja trwało ponad pól godziny i
widać było, że zaczyna coraz bardziej przeszkadzać owej pani. W pewnym momencie
dosiadła się do faceta matka chłopca i widząc, co się dzieje dała zdecydowaną
reprymendę chłopcu. Nie poskutkowało. Odciągnęła więc syna, dała kilka klapsów,
skończyło się krótkimi spazmami, a po kilku minutach - ogólnym spokojem.
Chłopiec zajął się inną zabawą i było po sprawie.

[nangaparbat3]

No naprawdę nie wiem.

W takiej sytuacji jak ta z parku natychmiast pewnie dałabym klapsa, zabrała
dziecko, przeprosiła panią. Teraz przychodzi mi do głowy, ze być może
najskuteczniejsze byłoby to, że sama byłabym tak zawstydzona sytuacją, że
dziecko nie mogłoby tego przeoczyć - niezaleznie od tego, czy dałabym klapsa,
czy tylko powiedziała, że dość, czy wziela za rękę i odprowadziła - ten moj
wstyd by zobaczyła i mysle, że to własnie byłoby najskuteczniejszą bronią, bo
nie skierowaną przeciwko niej, tylko naturalną konsekwencją tego, co sie stało.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:
> Teraz przychodzi mi do głowy, ze być może
> najskuteczniejsze byłoby to, że sama byłabym tak zawstydzona sytuacją, że
> dziecko nie mogłoby tego przeoczyć

To zapewne zależy od dziecka, ale też od wieku i sytuacji. Tutaj w grę wchodziła
zbyt duża przestrzeń, aby malec, który ewidentnie miał inne zainteresowania,
zwrócił na to uwagę. Nie chodzi mi jednak o to, aby rozwodzić się, jaka metoda
byłaby najlepsza w tym wypadku. Istotny jest natomiast skutek naszych działań, a
więc to, że jednak czasami to rodzice muszą bezwzględnie dyktować warunki gry.

[nangaparbat3]

Istotny jest natomiast skutek naszych działań, a
więc to, że jednak czasami to rodzice muszą bezwzględnie dyktować warunki gry.

Jakiej gry? Ja z moim dzieckiem w nic nie gram, chyba ze w ping ponga.
Nie mam potrzeby udowodnienia swojemu dziecku, ze jestem górą.
Mogę jej bezwzględnie zakazać wbiegania pod auto, ale z żadną gra nie ma to nic
wspólnego.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Jakiej gry? Ja z moim dzieckiem w nic nie gram,

Spokojnie, nie wszystkie słowa w jezyku polskim w każdej wypowiedzi nalezy
rozumieć dosłownie

> Mogę jej bezwzględnie zakazać wbiegania pod auto

I tym się różnimy w poglądach, gdyż ja uważam, że masz OBOWIĄZEK zakazać i
WYEGZEKWOWAĆ również kilka innych rzeczy (niekoniecznie bezpośrednio związanych
z bezpieczeństwem), a nie czekać aż dzieciak z własnej woli łaskawie zgodzi się
wykonać polecenie (bo przecież ma prawo odmówić).
Bezstresowe wychowanie było już przerabiane i nie sprawdziło się. I nie chodzi
tu bynajmniej o musztrę i kształtowanie bezwolnego człowieka, który wszystko
będzie robił wg naszego wyobrażenia.

[nangaparbat3]

linka9 napisała:

> nangaparbat3 napisała:
>
> > Jakiej gry? Ja z moim dzieckiem w nic nie gram,
>
> Spokojnie, nie wszystkie słowa w jezyku polskim w każdej wypowiedzi nalezy
> rozumieć dosłownie
>
A jednak słowa, jakich uzyjemy, wiele mówią. Więcej mówi język, jakim się
posługujemy, niż nasze deklaracje.

> Bezstresowe wychowanie było już przerabiane i nie sprawdziło się.
Nie wiem, co było sprawdzane, ani co się nie sprawdziło. Nie wiem, co masz na
mysli pisząc "bezstresowe wychowanie".

[porta2]

Czytam, czytam czytam... i nie mogę znaleźć odpowiedzi na pytanie postawione
przez forumowiczkę zaczynającą ten wątek! Robicie sobie osobiste wycieczki,
zwalczając się nawzajem zamiast dać konstruktywną odpowiedź osobie jej
oczekującej! W życiu są tak różne sytuacje, dzieci są tak odmienne, odmiennie
też zachowują się w najróżniejszych sytuacjach te same dzieci, uważam wasze
dysputy za puste wymądrzanie się!!! Co jeden to większy fachowiec od
wychowania!!! Dlaczego wobec tego m. in. i dzieci psychologów też lądują w
więzieniach? Nie ma recepty na wychowanie! Są metody, które mogą doskonale
wspomagać rodziców, są dzieci, na których w 100% sprawdzają się rady Gordona
czy Faber i Mazlih... ale są dzieci odporne na oddziaływania rodziców bez
względu na stopień doskonałości stosowanych przez nich metod. Podam Wam banalny
przykład: w autobusie siedzą naprzeciw siebie: mama z sześciolatkiem, starsza
kobieta i ktoś tam jeszcze. Dziecko kołysząc nogą kopie starszą panią, kobieta
zwraca uwagę mamie - mama: synuś, tak nie wolno. Dziecko kopie mocniej. Starsza
pani: słyszałeś, co mama ci mówiła? Dziecko jeszcze mocniej. Starsza pani:
słuchaj,jak mama nie ma na ciebie wpływu, to jak ja cię kopnę, szybko
przestaniesz! Mama: proszę nie krzyczeć na moje dziecko! Ja go wychowuję
bezstresowo!!! Stojący w pobliżu młodzieniec wyjmuje gumę do żucia, wgniata ją
we włosy matce, a ta jak nie wrzaśnie: co robisz gó..arzu!! A ten: prosze na
mnie nie krzyczeć. Mnie też wychowywano bezstresowo!!!" Co wy na to? Mało to
razy w miejscach publicznych dane jest nam oglądać podobne sceny? Podobne, tzn.
kiedy dziecko pokazuje, "kto tu rządzi"! Dziecko szanownego Pana Gawrona jest
jeszcze na etapie, że można nim manipulować. I uważam, że słusznie stosuje
metody, które skutkują. Gdyby nie poskutkowało, musiałby się napocić w
wymyśleniu sposobu wyegzekwowania żądania, by nie musieć urealniać groźby
pozostawienia dziecka bez posiłków. Ale nie przesadzajcie z tym bezstresowym
wychowywaniem dzieci, bo tylko do czasu należą do rodziców, później już do
społeczeństwa!!! To ono albo będzie cieszyć się współżyjąc z tym człowiekiem
albo też przeklinać rodziców, którzy go spłodzili! W Niemczech funkcjonuje
moralnie wątpliwy system uświadamiania dzieci o zakazie dania klapsa! Wierzcie
mi, miałam do czynienia z chłopcem, który bezwzględnie korzystał z prawa
ochraniającego go, ale tylko do pełnoletności! To, co wyprawiał w domu, z
matką, młodszym rodzeństwem już od czternastego roku życia, nadawałoby się na
fabułę horroru. Matce chcieli zabrać młodsze dzieci, skoro nie potrafi
wychowywać najstarszego! Do tego okresu "opiekowali się nim z
wydziału "młodzieżówki", w momencie uzyskania pełnoletności przeszedł pod
kuratele policji i prokuratury! I nikt go nie uprzedzał, że do dnia przed
pełnoletnością może wszystko, ale w dniu jej uzyskania nie wolno mu nic!!!
Dosłownie! Już siedzi pół roku za rozboje na osiedlu! Owszem, matka popełniła
wiele błędów wychowawczych, ale kto z Was jest bez błędu, niech pierwszy rzuci
w nią... Dlatego mam nadzieję, że będę miała okazję przyczytać w dalszych
postach masę propozycji, jak radzić sobie w chwilach buntu szkraba tak, by nie
odbierać godnosci jemu i sobie
Pozdrawiam

do linka9 - skutek jest istotny w tresurze

[vialle]

na przyklad tresurze psow. W wychowaniu malych ludzi wchodzi w gre jeszcze
motywacja. Wyglada mi, ze kompletnie nie rozumiesz roznicy i wazne jest zeby
Twoje bylo na wierzchu - wyegzekwowac na dziecku to czego Ty chcesz (z
powodu???) a nie zeby rozumialo przy okazji dlaczego pewne rzeczy nalezy robic
a innych nalezy zaprzestac.

[linka9]

vialle napisała:

> W wychowaniu malych ludzi wchodzi w gre jeszcze
> motywacja.

Motywuj, motywuj, przecież nie bronię.

> Wyglada mi, ze kompletnie nie rozumiesz roznicy i wazne jest zeby
> Twoje bylo na wierzchu - wyegzekwowac na dziecku to czego Ty chcesz (z
> powodu???)

Są sytuacje (jak ta opisana przeze mnie w parku), kiedy istotny jest jedynie
SKUTEK. Ponieważ coraz mniej rodziców to rozumie, społeczeństwo mamy takie, a
nie inne. Na razie pięknie teoretyzujesz, tymczasem dzieciak dalej przeszkadza
babci na ławce.

>a nie zeby rozumialo przy okazji dlaczego pewne rzeczy nalezy robic
> a innych nalezy zaprzestac.

Chcesz mi wmówić, że to moja dewiza???

[roman.gawron]

Stanowcze egzekwowanie pewnych rzeczy od dziecka nie wyklucza tłumaczenia.

[linka9]

roman.gawron napisał:

> Stanowcze egzekwowanie pewnych rzeczy od dziecka nie wyklucza tłumaczenia.

No, właśnie. Dlaczego więc co poniektórzy zakładają, że rodzice egzekwujący
stanowczo i do końca nie tłumaczą?

Jeszcze kilka postów napiszemy w tym wątku, a wnioski zostaną wyciągnięte:
jesteśmy zwolennikami pastwienia się nad dziećmi, jakiekolwiek nieposłuszeństwo,
bez dyskusji - lanie lub głodówka

[roman.gawron]

linka9 napisała:

> Jeszcze kilka postów napiszemy w tym wątku, a wnioski zostaną wyciągnięte:
> jesteśmy zwolennikami pastwienia się nad dziećmi, jakiekolwiek
> nieposłuszeństwo, bez dyskusji - lanie lub głodówka

[gaika]

linka9 napisała:

>Jeszcze kilka postów napiszemy w tym wątku, a wnioski zostaną wyciągnięte:
>jesteśmy zwolennikami pastwienia się nad dziećmi, jakiekolwiek
nieposłuszeństwo,
>bez dyskusji - lanie lub głodówka

Nie ma obawy

Natomiast rzecz w tym, ze kiedy piszesz o zajściu w parku : zadziałał
skutecznie (przylał i pomogło), to wygląda na to, ze widzisz rozwydrzone
dziecko a nie "rozwydrzonych" rodziców.

[linka9]

gaika napisała:

> Natomiast rzecz w tym, ze kiedy piszesz o zajściu w parku : zadziałał
> skutecznie (przylał i pomogło), to wygląda na to, ze widzisz rozwydrzone
> dziecko a nie "rozwydrzonych" rodziców.

Chyba przykre dla wielu będzie stwierdzenie, że nieposłuszene dzieci mają tylko
"rozwydrzeni" rodzice, bo taki wniosek nasuwa sie z Twojej wypowiedzi.
Do konsensusu nie dojdziemy, choc spór tak naprawdę dotyczy tylko niewielkiego
wycinka. Mnie bliższe są poglądy Dobsona niż Twoja argumentacja.

[gaika]

linka9 napisała:

>Chyba przykre dla wielu będzie stwierdzenie, że nieposłuszene dzieci mają tylko
>"rozwydrzeni" rodzice, bo taki wniosek nasuwa sie z Twojej wypowiedzi.

Dlaczego dla wielu? Czyżby większość nie wychowywała?

Zwykle "nierozwydrzeni" rodzice nie mają nieposłusznych dzieci. Ich dzieci
*bywają* nieposłuszne
To chyba oczywiste, ze "rozwydrzeni" mają więcej problemów, a nie mniej.

>Do konsensusu nie dojdziemy, choc spór tak naprawdę dotyczy tylko niewielkiego
>wycinka. Mnie bliższe są poglądy Dobsona niż Twoja argumentacja.

Sposób zaangażowania politycznego Dobsona wraz z kontrowersyjnymi poglądami (na
temat roli kobiety włącznie), są mi bez wątpienia obce.
Co do wychowania (nie wnikając w szczegóły dotyczące starszych dzieci), nie
widzę sprzeczności z tym co głosi, a tym o czym piszemy(jako zasadzie
generalnej).

[linka9]

gaika napisała:

> Co do wychowania (nie wnikając w szczegóły dotyczące starszych dzieci), nie
> widzę sprzeczności z tym co głosi, a tym o czym piszemy(jako zasadzie
> generalnej).

Jego podejście na pewnych płaszczyznach, w tym dopuszczenie owych klapsów,
odbieram jako inne od Twojego; wynika ono zapewne z jego dużego doświadczenia.

[gaika]

linka9 napisała:

>Jego podejście na pewnych płaszczyznach, w tym dopuszczenie owych klapsów,
>odbieram jako inne od Twojego; wynika ono zapewne z jego dużego doświadczenia.


W USA za bicie dzieci można być aresztowanym, więc jego zalecenia mogą
sprowadzić na niektórych kłopoty.

Pisząc o zasadzie generalnej miałam na myśli relacje miedzy rodzicem a
dzieckiem, czyli kto tu "rządzi".
Jeśli zaś chodzi o klapsy...., on nie mówi o klapsach, ale regularnym biciu.
Proponuje miedzy innymi, żeby używać tzw. dyscypliny lub innego przedmiotu do
bicia dziecka, ponieważ ręka rodzicielska może być spostrzegana jako obiekt
miłości(!). Opowiada tez o tym jak przy pomocy pasa uczył swego psa karności, a
potem porównuje dziecko do zwierzęcia. W swoim miłosierdziu stwierdza jednak,
ze do 15-tego lub 18-tego miesiąca życia dzieci bić nie należy (ani nimi
potrząsać), bo można im uszkodzić mózg, a nawet spowodować śmierć. Z kilkoma
współautorami spłodził tez artykuł, w którym miedzy innymi padają takie
stwierdzenia: dzieci z natury są grzeszne i uparte, dziecko można wychować
dobrze tylko wówczas, gdy ojciec żąda bezdyskusyjnego posłuszeństwa, a
kwestionowanie jego autorytetu powinno być boleśnie karane; posłuszeństwa można
uczyć przez dotkliwe kary cielesne-bicie paskiem, kijkiem lub innym
przedmiotem. Przedłużające się nieposłuszeństwo wymaga mocniejszego bicia. Itd.
Już nie będę pisać o tym, co w tym artykule stoi na temat wychowywania
dziewczynek. Powiem tylko, ze maja bardziej przechlapane niż chłopcy. Brrr.

Rzeczywiście podejście Dobsona jest zasadniczo inne od mojego. Zapewne z powodu
jego dużego doświadczenia.

[linka9]

gaika napisała:

> Jeśli zaś chodzi o klapsy...., on nie mówi o klapsach, ale regularnym biciu.

Widocznie czytałyśmy różne publikacje.

[gaika]

linka9 napisała:

> Odnośnie spacerów, przypomiała mi się taka sytuacja.

Twój przykład z parkiem pokazał dobitnie, ze bicie jest wyrazem bezradności.
Opisałaś szczegółowo totalną bezsilność ojca wobec 3-4 latka(sic!). Problem
dorosłego taty uzewnętrznił się przetrzepaniem skóry dziecku: nie znam innej
metody (lub nie umiem jej zastosować), wiec leję, straszę i terroryzuję. Chyba
nie o taką naukę chodzi?

[linka9]

gaika napisała:

> linka9 napisała:
>
> > Odnośnie spacerów, przypomiała mi się taka sytuacja.
>
> Twój przykład z parkiem pokazał dobitnie, ze bicie jest wyrazem bezradności.

Pokazał to, że niektóre dzieciaki będą chodzic po głowie, dokąd nie poczują kto
jest przewodnikiem w "stadzie".

> Opisałaś szczegółowo totalną bezsilność ojca wobec 3-4 latka(sic!).

Nie rozumiem podkreślenia; bezradność rodziców nie jest wcale rzadkością.

>Problem
> dorosłego taty uzewnętrznił się przetrzepaniem skóry dziecku: nie znam innej
> metody (lub nie umiem jej zastosować), wiec leję, straszę i terroryzuję. Chyba
> nie o taką naukę chodzi?

Dorosłych też się straszy, jak zakłócają spokój
Gaika, jak to dobrze, że dzieciaki nie mają Twej mądrości, tylko rozumują na
swój sposób! A tak w ogóle,czy Ty kiedykolwiek w życiu spotkałaś siez
rozbrykanym kilkulatkiem, dla którego swego rodzaju ulgą jest zdecydowana
postawa rodziców?
Ja nie wnikam w to, czy lanie było najlepszą metodą w opisywanym przypadku,
faktem natomiast jest, że było najlepszą i najskuteczniejszą z zastosowanych
(tłumaczenie, próba odejścia w inne miejsce).

Gaika, znowu pięknie teoretyzujesz, a dziecko dalej zachowuje się niewłaściwie.
Jeśli dyskusja ma być merytoryczna i przynieść korzyść, to napisz konkretnie,
jaka powinna być reakcja tego ojca, tu i teraz.

[gaika]

linka9 napisała:

>Pokazał to, że niektóre dzieciaki będą chodzic po głowie, dokąd nie poczują kto
>jest przewodnikiem w "stadzie".

Raczej kto nie umie postawić dziecku granic.

>>Opisałaś szczegółowo totalną bezsilność ojca wobec 3-4 latka(sic!).

>Nie rozumiem podkreślenia; bezradność rodziców nie jest wcale rzadkością.

Nie jest rzadkością i dlatego dzieciak dostaje w skórę. Za to, ze dorośli są
bezradni. Chodzi o to, ze to nie metoda wychowawcza.

> Ja nie wnikam w to, czy lanie było najlepszą metodą w opisywanym przypadku,
>faktem natomiast jest, że było najlepszą i najskuteczniejszą z zastosowanych
>tłumaczenie, próba odejścia w inne miejsce).

Żadne metody nie zostały zastosowane. To dziecko kontrolowało sytuację (za
zgodą ojca). Napisałaś:

"Ojciec chłopca, co jakiś czas
PROSIŁ i TŁUMACZYŁ chłopcu, że tak nie można, że przeszkadza, itd. dzieciak
robił swoje. W pewnym momencie ojciec zdecydował zabrać syna w inne miejsce, ale
wrzask malca odwiódł go od zamiaru. Cała ta sytuacja trwało ponad pól godziny i
widać było, że zaczyna coraz bardziej przeszkadzać owej pani."

Pół godziny woził się z 4-latkiem? Zaakceptował, ze młody nie zgodził się(!)
odejść w inne miejsce. A potem za karę dał mu lanie.

>Gaika, znowu pięknie teoretyzujesz, a dziecko dalej zachowuje się niewłaściwie.

W jakim dalszym ciągu? Nie było żadnego początku.

W którym miejscu teoretyzuję? Konkretnie. Już całkiem wyłożyłam kawę na ławę.

>Jeśli dyskusja ma być merytoryczna i przynieść korzyść, to napisz konkretnie,
>jaka powinna być reakcja tego ojca, tu i teraz.

Wziąć dziecko pod pachę i iść do domu. Po pięciu minutach, co najwyżej.

[linka9]

gaika napisała:
> Napisałaś:
>
> "Ojciec chłopca, co jakiś czas
> PROSIŁ i TŁUMACZYŁ chłopcu, że tak nie można, że przeszkadza, itd. dzieciak
> robił swoje. W pewnym momencie ojciec zdecydował zabrać syna w inne miejsce,
>ale wrzask malca odwiódł go od zamiaru. Cała ta sytuacja trwało ponad pól
godziny i widać było, że zaczyna coraz bardziej przeszkadzać owej pani."

> Pół godziny woził się z 4-latkiem? Zaakceptował, ze młody nie zgodził się(!)
> odejść w inne miejsce. A potem za karę dał mu lanie.

Lanie sprawiła mu akurat matka.


> W którym miejscu teoretyzuję? Konkretnie. Już całkiem wyłożyłam kawę na ławę.

Tylko Twoja kawa na ławę sprawdzi się jedynie przy większości relacji
rodzice-dzieci.

> Wziąć dziecko pod pachę i iść do domu. Po pięciu minutach, co najwyżej.

Już widzę Ciebie i szarpiącego się obok ojca (bo tak to wyglądało - walka
wręcz)z wrzeszczącym 4-latkiem, aby odciągnąć go od miejsca zabawy i tak wlec
(nieść? ciągnąć?)przez kilkanaście minut na oczach przechodnów. Już słyszę Twój
komentrz w stylu: siłować się z dzieckiem? dopuścić do takich wrzasków? nie
postawić mu granic? rozwydrzony rodzic ...

Ja obserwowałam tę scenkę i twierdzę, że zdecydowanie lepszą metodą okazał się w
tym wypadku klaps, co oczywiście nie znaczy, ze Twoja propozycja jest zła.

[gaika]

linka9 napisała:

>Lanie sprawiła mu akurat matka.

Wiem, pamiętam. To nie ma żadnego znaczenia. Chodzi o mechanizm.

>Tylko Twoja kawa na ławę sprawdzi się jedynie przy większości relacji
>rodzice-dzieci.

To znaczy, ze w mniejszości należy zaakceptować metody typu wystawienie dziecka
nago na klatkę schodową? Prawdziwe. Celowo wyolbrzymiam.

Przecież ja nie piszę, ze jeden klaps złamie dziecku życie, a rodzice stają
przez to potworami. Piszę o podejściu, pewnym założeniu, z którego niektórzy
wychodzą.
Nie ma równowagi w tej relacji. Jako dorośli wykorzystujemy siłę (szeroko
rozumianą). Pytanie-jak? Ten punkt wyjściowy jest dla mnie zasadniczy.

Najwięcej problemów sprawiają dzieci, które nie zaznały dyscypliny i te, które
miały jej za wiele, a także przy nieprzewidywalnych i przypadkowych
konsekwencjach. Jasne, ze trudno znaleźć złoty środek, ale dobrze mieć
świadomość jakich granic nie przekroczymy, przy wszystkich naszych
niedoskonałościach i słabościach.

>> Wziąć dziecko pod pachę i iść do domu. Po pięciu minutach, co najwyżej.

>Już widzę Ciebie i szarpiącego się obok ojca (bo tak to wyglądało - walka
>wręcz)z wrzeszczącym 4-latkiem, aby odciągnąć go od miejsca zabawy i tak wlec
>nieść? ciągnąć?)przez kilkanaście minut na oczach przechodnów.

Czysty opis wskazuje na to, o czym pisałam. Nie biorę pod uwagę zmęczenia i
uznaję, ze było zdrowe (bez ADHD np.). Twierdzisz, ze rodzice stawiający swemu
dziecku granice, po prostu wychowujący je, przygotowujący do życia w
społeczeństwie(tak jak wszyscy tego chcemy), tolerują przez pół godziny takie
zachowanie swojego dziecka?

Zdarzyło mi się pędzić z ryczącym dzieckiem do domu, bo przegapiliśmy na
spacerze moment, kiedy trzeba wrócić na drzemkę. Do "parkowej" sytuacji nigdy
bym nie dopuściła i w związku z tym moje dzieci by się tak nie zachowały.
Oczywiście bywają różne chwile, kryzysy, złe samopoczucie. Nikt nie jest
święty. Mam jednak wrażenie, ze choć odnosimy się do pewnych konkretnych
sytuacji, dyskutujemy tu o zasadach ogólnych.

>Już słyszę Twój
>komentrz w stylu: siłować się z dzieckiem? dopuścić do takich wrzasków? nie
>postawić mu granic? rozwydrzony rodzic ...

Trzeba naprawdę złej woli, żeby to wyczytać (wymyślić?).

[linka9]

gaika napisała:

> Przecież ja nie piszę, ze jeden klaps złamie dziecku życie, a rodzice stają
> przez to potworami.

Ale tak to można odebrać.

>Piszę o podejściu, pewnym założeniu, z którego niektórzy
> wychodzą.

Ale dyskutujesz w tym momencie ze mną i z Romanem. A my nie wychodzimy z
założnia, że dziecko należy generalnie bić i głodzić za nieposłuszeństwo.

> Najwięcej problemów sprawiają dzieci, które nie zaznały dyscypliny i te, które
> miały jej za wiele, a także przy nieprzewidywalnych i przypadkowych
> konsekwencjach.

Tu zgadzam się całkowicie.

>Jasne, ze trudno znaleźć złoty środek, ale dobrze mieć
> świadomość jakich granic nie przekroczymy, przy wszystkich naszych
> niedoskonałościach i słabościach.

Twoje granice są inne, moje - inne.

> Czysty opis wskazuje na to, o czym pisałam. Nie biorę pod uwagę zmęczenia i
> uznaję, ze było zdrowe (bez ADHD np.).

Ja nie wiem czy dziecko cierpiało na ADHD tudzież inne dolegliwości, czy było
zmęczone. Dla postronnego obserwatora nie ma to znaczenia.

> Twierdzisz, ze rodzice stawiający swemu
> dziecku granice, po prostu wychowujący je, przygotowujący do życia w
> społeczeństwie(tak jak wszyscy tego chcemy), tolerują przez pół godziny takie
> zachowanie swojego dziecka?

Nie tolerują. Przeciez pisałam, że ojciec TŁUMACZYŁ, własciwie stawiał granice,
o których Ty piszesz. Nie mnie oceniać, dlaczego dziecko nie słuchało. Ty
natomiast postawiłaś już diagnozę: to wina "rozwydrzonego" ojca. Być może
rzeczywiście był "rozwydrzony", bo powinien dać tego klapsa po drugim upomnieniu.

> Do "parkowej" sytuacji nigdy
> bym nie dopuściła i w związku z tym moje dzieci by się tak nie zachowały.

Może Ty jesteś idealna, może dzieci masz idealne

> >Już słyszę Twój
> >komentrz w stylu: siłować się z dzieckiem? dopuścić do takich wrzasków? ni
> e
> >postawić mu granic? rozwydrzony rodzic ...
>
> Trzeba naprawdę złej woli, żeby to wyczytać (wymyślić?).

To nie zła wola, to wnioski wysunięte na podstawie Twoich wypowiedzi. Chłopak
wydzierał się w niebogłosy, prawie dostał szału, kopał, wzbudzał zainteresowanie
przechodniów. Wtedy ojciec go puścił, a ten pobiegł do placyku. Pomyśłałam, że
gdybyś Ty była jednym z oberwatorów (nie całego zajścia, ale momentu niesienia
chłopca), w oka mgnieniu w myślach ( a może nie tylko) skrytykowałabyś ojca za
szamotaninę z synem.

Co powinien zrobić ojciec? Teoretycznie wydaje się, że odejść. Praktyka pokazała
jednak tudności tego kroku (choć przecież było to możiwe). Pokazała również to,
że klaps szybko doprowadził chłopca do porządku; płacz w miarę szybko ustąpił i
nie był tak przeraźliwy, jak przy odciąganiu. Może należałoby jeszcze przed
klapsem spróbować zainteresować dzieciaka czymś innym. Ale tu juz teoretyzuję.

Skoro, jak pisałaś, mówisz o ogólnych zasadach, a jeden klaps (czy zagrożenie
brakiem jedzenia zanim podniesiony zostanie papierek) nie zrujnuje dziecku
psychiki, możesz chyba przyjąc do wiadomości, że w opisanym tu przeze mnie (i
Romana) przypadku podjęte ostatecznie kroki okazały się właściwe.

[nangaparbat3]

> W sumie ten świat chyba nie jest aż tak źle urządzony, bo 3-4 latki mają inny
> sposób rozumowania
Nie wiem, czy tak inny, przynajmniej w tych sprawach, zresztą nie o rozumowanie
tu idzie, a o odczucie presji, groźby, szntażu, i o to, czy jest sie gotowym
temu poddać.
Pamietam, ze moje dziecko nie było, nigdy.Nie skutkowało nawet przekupstwo
(jesli zrobisz co ś tam, dostaniesz ulubiony batonik - "nie ciem" - i
szybciutko zarzuciłam takie metody.)
> Nawet nie wiedzą, co to szantaż,
Moze nie znaja tego slowa - ale wiedzą na pewno.
dla nich ważna jest kolejność: najpierw
> papierek, potem papu, no i jasne reguły gry: rodzic wydaje polecenie -
maluszek
> je wypełnia.
Tu chyba jest mój problem. Nie wydawałam dziecku poleceń, tylko zawsze je
prosiłam, zeby zrobiło to czy tamto - z reguły robiło, bez problemu.
Zastanawiam sie, czy jest jakaś różnica miedzy prosbą a poleceniem, i chyba
jednak jest, prosba jest otwarta, proszony ma prawo odmowic. Szczerze mowiac
nie wydaje mi sie, zeby moje dziecko cześciej odmawiało spełnienia prosby niz
normalne dziecko wykonania polecenia.
Dla scisłości: polecenia też wydawałam, ale bardzo rzadko, w sytuacjach
wyjątkowych, w wiekszości wtedy, kiedy chodziło o bezpieczeństwo.


Incydentalne przypadki (np dziecko śpiące i głodne) i głodzący
> dzieciaka rodzic za papierka - pomińmy.
Pomińmy.

[roman.gawron]

nangaparbat3 napisała:

> Zastanawiam sie, czy jest jakaś różnica miedzy prosbą a poleceniem, i chyba
> jednak jest, prosba jest otwarta, proszony ma prawo odmowic.

Dziecko proszone przez ojca czy matkę o posprzątanie papierków, które samo
porozrzucało, co do zasady nie ma prawa odmówić.

[linka9]

nangaparbat3 napisała:
> Nie wydawałam dziecku poleceń, tylko zawsze je
> prosiłam,

Twój wybór Ja nie ingeruję w metody w stosunku do Twojej córki, jezeli sie
sprawdzają - OK. Dla mnie jedynie żałosna jest bezsilność rodziców, na własne
życzenie.
Kiedyś na wywiadówce bodajże w 4 klasie szk.podst wychowawczyni rozmawiała na
temat skandalicznego zachowania dzieci w teatrze (m.in. chodziło własnie o
rozrzucanie papierków i niepodniesienie na prośbę nauczyciela, ale nie tylko).
Po zakonczeniu zebrania jedna matka - bardzo kulturalna i ułożona kobieta -
podeszła do stolika i ze skrucha powiedziała: ja wiem, że to chodzi o mojego
syna, ale ja go tyle razy PROSZĘ ...

> Zastanawiam sie, czy jest jakaś różnica miedzy prosbą a poleceniem, i chyba
> jednak jest, prosba jest otwarta, proszony ma prawo odmowic.

Przykro mi, ale nie zgadzam się. Są sytuacje, kiedy NIE ma PRAWA odmówić,
chociaż odmawia. I dotyczy to zarówno dziecka, jak i dorosłego, choć w innym
kontekscie.

[fatalna_jendza]

Ja bym się ucieszyła - jak byłam mała, byłam strasznym niejadkiem i najbnardziej
się cieszyłam, jak w dzień dziecka mam pozwoliła mi nie mieć obiadu

chcesz chipsa? zjedz kromkę :)

[hanonim]

ja w ten sposob "szantazuje" moje pięcioletnie malenstwo. Trzy platki chipsow (wybranych z paczki samodzielnie! za jedną kromkę ciemnego chleba lub 3 kromki jasnego. Coca-coli już młoda nie pija, bo wie ze to niedobre jest...

Pozdrawiam

PS Zgadzam się z "szantazem" : sprzatanie papierka za chleb

[marghe_72]

aguska262 napisał:

> Mojemu czteroletniemu synkowi. Czułam się póżniej podle, ale nie potrafiłam
zap
> anować nad sobą. Opiszę może całą sytuację. Mieliśmy gości(syn ich doskonale
zn
> a i lubi)była moja przyjaciółka z córką w jego wieku. Mały dostał w prezencie
w
> afelek. Zaczął jeść i w pewnym momencie rzucił go na podłogę. Prosiłam żeby
pod
> niósł, a on nie i nie. Tłumaczyłam spokojnie,że jedzeniem nie wolno rzucać.
Nie
> pomogło, rozkazałam, ze ma podnieść, też nie było rezultatu. Wyprowadził
mnie
> z równowagi... i dostał pierwszy raz w swoim życiu lanie. Płakał przez
następna
> godzinę i było mi go szkoda. Co robić w takich sytuacjach proszę o rady, jak
z
> łamać upór u czterolatka. Pomocy, nie chcę aby taka sytuacja się powtórzyła.


faktycznie Cię poniosło.
Zwłaszcza,ze chodziło tylkoo wafelek.
Nie twierdzę, ze powinnas była Mu darować..ale lanie jakoś nieadekwatne do
przewinienia

porażka podwójna

[tynia3]

bo nie dosć, ze wlałaś (piszesz o laniu, czyli rozumiem nie był to 1 klaps) i
to za bzdurę, to jeszcze upokorzyłaś
szczególnie to drugie boli

[bukacz]

nie mow ze zrobilas to na oczach znajomych i ich corki?
ostro

[k_j_z]

bo chyba chodziło włąśnie o to, ze przy znajomych wylazło z syna
nieposłuszeństwo.
A upór u czterolatka łamac włsnym uporem.
Tzn. konsekwencją w egzekwowaniu prósb i poleceń.

[nangaparbat3]

k_j_z napisała:

> bo chyba chodziło włąśnie o to, ze przy znajomych wylazło z syna
> nieposłuszeństwo.
Też myslę, ze wlaśnie to tak Cie wzięło.

> A upór u czterolatka łamac włsnym uporem.
Nie łamać. Z łamania jeszcze nigdy nic dobrego nie wynikło (najwyżej doraźne
zwycięstwo, za które potem słono sie płaci, często po latach, czasem wielu.
Upór (tępy) jest dość typowy dla czterolatka. Jesli rodzice zedja na ten
poziom, czego sie podziewać?
> Tzn. konsekwencją w egzekwowaniu prósb i poleceń.
A co to takiego ta "konsekwencja w egzekwowaniu"? W ogóle brzydkie
słowo "egzekwować", jakos paskudnie sie kojarzy.

Aguska, nie daj się zwariować. przylałaś małemu, świat się od jednego lania nie
zawali, moze i dobrze, ze wie, ze i tak bywa, nie wiem.
A jak Cie nie słucha od razu, masz mnostwo możliwości: po pierwsze powtórzyc
prośbe w zmienionej formie, po drugie powtórzyć ją jako żart (do rymu,
spiewając, szeptem, etc.), po trzecie zaproponować pomoc w wykonaniu polecenia,
mozna też czasem odpuscić, naprawde świat się nie zawali, zwłaszcza jeśli
polecenie było głupie, nie na miejscu, niepotrzebne - przecież, do diaska, i
rodzice popełniaja pomyłki, więc czasem rozum nakazuje odpuscić.

[sasha3]

Następnym razem zrób tak jak napisał Roman - to jest naprawdę dobra metoda. Też
ją stosuję, tylko zamiast gróźb o tym niejedzeniu i niepiciu (bo moje dziecko
jest naprawdę baaardzo uparte, on by po prostu nie jadł i nie pił, czy też nie
oglądał bajki, czy siedział w swoim pokoju do usranej śmierci lub coś jeszcze
innego), ja czekam, aż przyjdzie do mnie z jakąś sprawą (kwestia godziny
najwyżej), wtedy mówię "ja cię prosiłam i nie spełniłeś mojej prośby, teraz
proszę mnie O NIC nie prosić". Jeśli te przykładowe papierki nadal leżą na
podłodze, są sprzątane migiem
Takie rzeczy w ogóle nie wyprowadzają mnie z równowagi

[nangaparbat3]

ja czekam, aż przyjdzie do mnie z jakąś sprawą (kwestia godziny
> najwyżej), wtedy mówię "ja cię prosiłam i nie spełniłeś mojej prośby, teraz
> proszę mnie O NIC nie prosić".

Znaczy, wet za wet?

[sasha3]

Czy ja wiem? Nawet o czymś takim nie myślę w trakcie. Myślę za to, że taki
właśnie sposób uświadamia dziecku, jak to niefajnie jest mieć w nosie czyjeś
prośby. Bo z mojej strony zawsze są to prośby - wszelkie groźby, kategoryczne
nakazy mój uparty 3,5-letni osioł ma gdzieś - łagodność i spokój to
najskuteczniejsza metoda na niego - póki co

[roman.gawron]

nangaparbat3 napisała:

> > ja czekam, aż przyjdzie do mnie z jakąś sprawą (kwestia godziny
> > najwyżej), wtedy mówię "ja cię prosiłam i nie spełniłeś mojej prośby, teraz
> > proszę mnie O NIC nie prosić".
> Znaczy, wet za wet?

Nie. Po prostu _wymuszenie_ na dziecku wykonania polecenia.

[nangaparbat3]

roman.gawron napisał:

> nangaparbat3 napisała:
>
> > > ja czekam, aż przyjdzie do mnie z jakąś sprawą (kwestia godziny
> > > najwyżej), wtedy mówię "ja cię prosiłam i nie spełniłeś mojej prośb
> y, teraz
> > > proszę mnie O NIC nie prosić".
> > Znaczy, wet za wet?
>
> Nie. Po prostu _wymuszenie_ na dziecku wykonania polecenia.
>

PO PROSTU WYMUSZENIE NA DZIECKU WYKONANIA POLECENIA.

Dawno sie tak serdecznie nie usmiałam.
I w ogóle to myslałam, ze wymuszanie jest karalne. Mylę się?

[roman.gawron]

nangaparbat3 napisała:

> > Nie. Po prostu _wymuszenie_ na dziecku wykonania polecenia.
> PO PROSTU WYMUSZENIE NA DZIECKU WYKONANIA POLECENIA.
> Dawno sie tak serdecznie nie usmiałam.

A czemu? Czasem tak trzeba, z małym dzieckiem szczególnie. Jeśli towarzyszy
temu miłość, nie widzę nic zdrożnego.

> I w ogóle to myslałam, ze wymuszanie jest karalne. Mylę się?

W tym przypadku tak

[artyn]

Mówiąc szczerze czytając o twoich metodach wychowawczych (również w innych
wątkach) mam przed oczyma bohaterów Stephena Kinga Okropne jest zwłaszcza
łączenie przemocy fizycznej i psychicznej z podkreslaniem miłości do dziecka.
Bardzo bym nie chciał wychowywać się w takiej rodzinie.

[roman.gawron]

artyn napisał:

> Okropne jest zwłaszcza łączenie przemocy fizycznej i psychicznej
> z podkreslaniem miłości do dziecka.

Zgłoś mnie do Niebieskiej Linii
Dla nich przemocą jest nawet to, że mężczyzna nie umyje się przed stosunkiem.

[gaika]

roman.gawron napisał:

>Dla nich przemocą jest nawet to, że mężczyzna nie umyje się przed stosunkiem.


Jeżeli kobieta jest zmuszana do stosunku, to jest to przemoc, natomiast jeśli
nieumyty partner jej nie przeszkadza – nie ma tematu.

[k_j_z]

sasha3 napisała:

> Następnym razem zrób tak jak napisał Roman - to jest naprawdę dobra metoda.
Też
>
> ją stosuję, tylko zamiast gróźb o tym niejedzeniu i niepiciu (bo moje dziecko
> jest naprawdę baaardzo uparte, on by po prostu nie jadł i nie pił, czy też
nie
> oglądał bajki, czy siedział w swoim pokoju do usranej śmierci lub coś jeszcze
> innego), ja czekam, aż przyjdzie do mnie z jakąś sprawą (kwestia godziny
> najwyżej), wtedy mówię "ja cię prosiłam i nie spełniłeś mojej prośby, teraz
> proszę mnie O NIC nie prosić". Jeśli te przykładowe papierki nadal leżą na
> podłodze, są sprzątane migiem
> Takie rzeczy w ogóle nie wyprowadzają mnie z równowagi

właśnie to miałąm na myśli pisząc o konsekwencji.
ja uważam, że nie mozna czterolatkowi pozwolić na "typowy upór" bo to jest
tylko krok od ulegania dziecku we wszystkim.
A stosuje od lat metody Takie jakie opisała sasha i działa bardzo dobrze.

[triss_merigold6]

Aż tak Ci zależało na udowodnieniu kto rządzi?

[tylkonietenis]

... a może należałoby się zastanowić dlaczego rzucił tym wafelkiem?

[betty_julcia]

A moze tak od razu na terapię z dzieckiem ???
Mam wrazenie że albo tutaj niektóre osoby powariowały i im przydałby się
psycholog albo są szczególnie upierdliwe i czepialskie czego nie zazdroszczę
ich otoczeniu.
Kazdy ma jakiś swój sprawdzony sposób na dziecko. Autorka raz uderzyła,
widziała konsekwencję swego czynu i pewnie następnym razem tak nie zrobi tylko
spróbuje innego sposobu.
Mi tez zdazyło się dać kalpsa przy gościach bo moja 2,5 latka zdzieliła
szufelka kolegę po głowie. Nawet nie zdając sobie sprawy ze zrobiła mu w ten
sposób krzywdę bo nie był to żaden akt agresji z jej strony. JA nie myśląć
dałam jej klapsa. Do tej pory nie wiem czy dobrze czy nie. Wiem na pewno że
więcej tego nie zrobi. Było jej bardzo wstyd, tym bardziej ze zrobiłąm to przy
znajomych. Czułąm się chyba gorzej od niej. Wiele nas to nauczyło ale też to że
ludzie popełniają błędy. Jedno jest pewne. Druga taka sytuacja się nie powtórzy
na pewno ani z jej strony ani z mojej. Ale jak każdy mamy prawo popełniać błędy
i mamy swój własny rozum po to zeby się nad nimi zastanowić. Grunt to zdawać
sobie z tego sprawę, nie tragzować i nie wyciągać daleko posuniętych, wręcz
chorych wniosków.
------------------------------------------------------
Betty to mama a to jestem ja:
GWIAZDECZKA

[aguska262]

rzucił ponieważ mu nie smakował, nie sądzicie że powinien był go odłożyć na stół bądz powiedzieć <mamo nie smakuje mi> Zdenerwowało mnie to, że rzucił jedzeniem oraz to,że nie chciał podnieść.

[wieczna-gosia]

a moze trzeba bylo zabrac i powiedziec- ok wiecej wafelkow dla ciebie nie ma? Po
co ta demonstracja przy znajomych? Z moich doswiadczen wynika ze dzieci lubia
sie "popisac" przy gosciach jak to one umieja z rodzicow wariata zrobic. Ale my
jestesmy dorosli i nie musimhy brac udziaju w ich gierkach "i co mi zrobisz"
szczegolnie przy widowni ))

TU lezy sedno twojej poerazki- a nie w tym ze wlalas. Dalas sie idealnie wkrecic
w sytuacje.

[mama.ludzika]

Ostatnio zauważyłam taką rzecz. Mianowicie mój syn zaczął do siostry nadawać
takie teksty: "pożycz mi, jak nie, to cie walnę". Albo: "albo mi dasz kanapkę,
albo rozwalę to krzesło". I w ten deseń.
Jestem przerażona. Nagle zdałam sobie sprawę, że ja sama właśnie to
robię. "ubierz się, albo będę zła i spóźniona", "jedz, albo nie będzie
bajki", "pospiesz się, bo jak nie, to nici z czytania".
wydawało mi sie to takie naturalne, a tak naprawdę to ja cały czas mu grożę
jakąś stratą. Teraz chcę się z tego jakoś wywikłać, i nie znajduję słów. Bo w
sytuacjach, kiedy się spieszę, albo jestem poddenerwowana, a napotykam jego
opór, po prostu już nie wiem, co mówić((((

To tak apropos: pozbieraj papierki, bo nici z jedzenia i picia.

Mamoludzika, jesteś wielka -

[nangaparbat3]

I powiedz, dlaczego tak trudno nam to pojąć - ze dzieci będą innych , a z
czasem i nas samych, traktować dokładnie tak, jak my je traktujemy?

[mama.ludzika]

Właśnie podałam przykład, jak niewiele sięgam wyobraźnią naprzód...

[lola211]

P o
> co ta demonstracja przy znajomych

NAjczesciej z koniecznosci obawy,ze zostaniemy uznani przez znajomych za
niewydolnych wychowawczo rodziców, którym wstretny bachor wlazl na glowe.O ile
wiele z przewinien popelnionych przez dziecko bez udzialu widowni zostanie mu
darowanych lub kara, owszem bedzie, ale nie fizyczna, o tyle w sytuacji, gdy
swiadkiem jest osoba postronna, rodzic moze ulec pewnej presji i wlasnie
zastosowac te nieszczesne lanie czy klapsy.
Ile razy widzialam pelne dezaprobaty spojrzenia, gdy córa fiksowala, a ja nie
dalam klapsa, mimo wyraźnych sugestii swiadka zajscia.

[aw271]

Pierwszy raz w zyciu przylalas? No to podziwiam, mnie juz dawno powinny zezrec
wyrzuty sumienia) Ja tam jestem normalna, sfrustrowana matka i od czasu do
czasu tez mi sie zdarza walnac w dupsko moich dwoch synow.

[linka9]

wieczna-gosia napisała:

> a moze trzeba bylo zabrac i powiedziec- ok wiecej wafelkow dla ciebie nie ma? P
> o
> co ta demonstracja przy znajomych? Z moich doswiadczen wynika ze dzieci lubia
> sie "popisac" przy gosciach jak to one umieja z rodzicow wariata zrobic.

Oczywiście, że i tak można, wszystko zależy od kontekstu, dziecka.
Problem zaczyna się wtedy, gdy dziecko w ogóle ma w nosie polecenia rodziców.

[g_oska01]

Jak mi się zdarzyło przylać to przepraszałam. Zawsze tłumaczyłam dzieciom ( w
tej chwili 11-letnie bliźniaki), że bicie jest złe, że to oznaka mojej
słabości, że pomimo tego,że zrobiły coś nie tak nie powinnam ich uderzyć. Nie
wiem jakie będą tego efekty. Mają dopiero 11 lat. Biłam bardzo rzadko, od kilku
lat w ogóle.
Tak jest na razie u mnie.Pozdrawiam.

[gaika]

Często trudno nam spojrzeć na to co stoi za niesubordynacja naszego dziecka.
Dlaczego zachowało się agresywnie, albo dlaczego nie reaguje na polecenie. W
sytuacji z wafelkiem hipotezy mogą być różne, np. chęć zwrócenia na siebie
uwagi. Są goście, zainteresowanie mamy jest ściśle ukierunkowane, wiec trzeba
jakoś zaznaczyć swoja obecność. Jest to wiec rodzaj trochę zakamuflowanego
przekazu. Jeżeli umiemy odczytać emocje naszego dziecka, które kryją się za
konkretnym zachowaniem, dużo łatwiej zareagować racjonalnie i odpowiednio do
sytuacji. Istnieje duża szansa, ze jeśli zwerbalizujemy za dziecko emocje,
których doświadcza, to najpewniej wafelek zostanie podniesiony.

[linka9]

gaika napisała:

> Często trudno nam spojrzeć na to co stoi za niesubordynacja naszego dziecka.

Nie generalizowałabym.

>Jeżeli umiemy odczytać emocje naszego dziecka, które kryją się za
> konkretnym zachowaniem, dużo łatwiej zareagować racjonalnie i odpowiednio do
> sytuacji.

Oczywiście.

>Istnieje duża szansa, ze jeśli zwerbalizujemy za dziecko emocje,
> których doświadcza, to najpewniej wafelek zostanie podniesiony.

Oj, naiwności ...

[gaika]

>> Często trudno nam spojrzeć na to co stoi za niesubordynacja naszego dziecka.

linka9 napisała:

>Nie generalizowałabym.

Gdybym napisała : "bywa, ze trudno nam ...", byłoby ok.? Albo: "niektórym
rodzicom trudno..."

A może masz doświadczenia wskazujące na to, ze większość rodziców prawidłowo
odczytuje zachowania swych dzieci i zgodnie z nimi reaguje?


>>Istnieje duża szansa, ze jeśli zwerbalizujemy za dziecko emocje,
>> których doświadcza, to najpewniej wafelek zostanie podniesiony.

>Oj, naiwności ...

Bogata w treść argumentacja, można rzec

Twierdzisz zatem, ze pomoc w uświadomieniu doświadczanych przez dziecko emocji
nie pomaga rozwiązać konfliktu?

[linka9]

gaika napisała:

> Gdybym napisała : "bywa, ze trudno nam ...", byłoby ok.? Albo: "niektórym
> rodzicom trudno..."

OK

> A może masz doświadczenia wskazujące na to, ze większość rodziców prawidłowo
> odczytuje zachowania swych dzieci i zgodnie z nimi reaguje?

W ogóle boję się tutaj u posługiwać pojęciami większość/mniejszość. Chciałam
jedynie podkreślić to, że prawidłowe odczytanie emocji, to dopiero pierwszy krok
i wcale nie jest to równoznaczne z możliwością wyegzekwowania od dziecka
odpowiedniego zachowania drogą negocjacji.

> >>Istnieje duża szansa, ze jeśli zwerbalizujemy za dziecko emocje,
> >> których doświadcza, to najpewniej wafelek zostanie podniesiony.
>
> >Oj, naiwności ...
>
> Bogata w treść argumentacja, można rzec

Uważam, że teoria musi służyć praktyce. W tym wypadku praktyka obala teorię; cóż
tu więc argumentować

> Twierdzisz zatem, ze pomoc w uświadomieniu doświadczanych przez dziecko emocji
> nie pomaga rozwiązać konfliktu?

Ależ oczywiście, że pomaga. Podkreślę: POMAGA a nie automatycznie rozwiązuję.

[gaika]

linka9 napisała:

>W ogóle boję się tutaj u posługiwać pojęciami większość/mniejszość.

Odbieram to jako ewidentne czepianie się. Często dokonujemy pewnych uogólnień w
wypowiedziach. Forma dyskusji na forach to narzuca. Ty właśnie napisałaś:
"bezradność rodziców nie jest wcale rzadkością."
Ja napisałam : "często trudno nam spojrzeć na to co stoi za niesubordynacja
naszego dziecka".
Taka różnica?

>Chciałam jedynie podkreślić to, że prawidłowe odczytanie emocji, to dopiero
pierwszy krok
>i wcale nie jest to równoznaczne z możliwością wyegzekwowania od dziecka
>odpowiedniego zachowania drogą negocjacji.

Praca psychologów wskazuje, ze jest to zasadniczy krok.

>Uważam, że teoria musi służyć praktyce.

Jaka teoria? I dlaczego nie służy?

>W tym wypadku praktyka obala teorię; cóż
>tu więc argumentować

W którym przypadku? W jaki sposób? Nie rozumiem.

>Ależ oczywiście, że pomaga. Podkreślę: POMAGA a nie automatycznie rozwiązuję.

A gdzie padło, ze rozwiązuje w 100%?

[nangaparbat3]

linka9 napisała:
> Chciałam
> jedynie podkreślić to, że prawidłowe odczytanie emocji, to dopiero pierwszy
kroki wcale nie jest to równoznaczne z możliwością wyegzekwowania od dziecka
> odpowiedniego zachowania drogą negocjacji.

Rzecz jeszcze w tym, ze ktoś, kto naprawdę potrafi odczytać uczucia innej osoby
i pomóc je zwerbalizować, nie "egzekwuje od dziecka odpowiedniego zachowania".
Owszem, czepiam sie słów, ale one odzwierciedlaja nasz stosunek do życia i
innych ludzi. Tudzoeż pozostałych istot.

egzekwowanie odpowiedniego zachowania

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Rzecz jeszcze w tym, ze ktoś, kto naprawdę potrafi odczytać uczucia innej osoby
> i pomóc je zwerbalizować, nie "egzekwuje od dziecka odpowiedniego zachowania".
> Owszem, czepiam sie słów, ale one odzwierciedlaja nasz stosunek do życia i
> innych ludzi. Tudzoeż pozostałych istot.

Dokładnie: pozostałych Bo dziecko nie jest pępkiem świata (jedyną osobą,
której należy się szacunek?) i nawet znając jego emocje nie zgodzę się na to,
aby np szarpał kogoś w sklepie, bo .. zasłania mu zabawkę i nie chce odejść
dalej. I ja chylę czoła przed rodzicami, którzy jednak "egzekwują od dziecka
odpowiednie zachowanie"

[gaika]

linka9 napisała:

>Dokładnie: pozostałych Bo dziecko nie jest pępkiem świata (jedyną osobą,
>której należy się szacunek?) i nawet znając jego emocje nie zgodzę się na to,
>aby np szarpał kogoś w sklepie, bo .. zasłania mu zabawkę i nie chce odejść
>dalej. I ja chylę czoła przed rodzicami, którzy jednak "egzekwują od dziecka
>odpowiednie zachowanie"


W jaki sposób to stoi w sprzeczności z wypowiedziami na forum? Cała dyskusja
dotyczy "odpowiedniego zachowania". Szacunek nie należy się nikomu z klucza,
natomiast należy się uczciwy układ. My nie *wykorzystujemy* wobec ciebie swojej
pozycji, ty wypełniasz ustalone zasady. Mamy określone narzędzia i w razie
potrzeby "nie zawahamy się ich użyć", ale ty znasz reguły.
I przede wszystkim dlaczego ze zrozumienia emocji dziecka ma wynikać akceptacja
nagannego zachowania? Tego nie pojmuję.

[linka9]

gaika napisała:
>I ja chylę czoła przed rodzicami, którzy jednak "egzekwują od dziec
> ka
> >odpowiednie zachowanie"

> W jaki sposób to stoi w sprzeczności z wypowiedziami na forum?

Odsyłam do analizy poprzedniej wypowiedzi naga...

>Cała dyskusja
> dotyczy "odpowiedniego zachowania". Szacunek nie należy się nikomu z klucza,
> natomiast należy się uczciwy układ. My nie *wykorzystujemy* wobec ciebie
>swojej pozycji, ty wypełniasz ustalone zasady.

Brzmi, jak piękna bajka

>Mamy określone narzędzia i w razie
> potrzeby "nie zawahamy się ich użyć", ale ty znasz reguły.

Problem w tym, ze proponowane przez Ciebie narzędzia nie do końca są sprawne.

> I przede wszystkim dlaczego ze zrozumienia emocji dziecka ma wynikać
>akceptacja nagannego zachowania? Tego nie pojmuję.

Ja też nie

[gaika]

linka9 napisała:

>Odsyłam do analizy poprzedniej wypowiedzi naga...

Oczywiście czytałam tę wypowiedź i nie ma tam twierdzenia, ze dziecko ma być
pępkiem świata, a jedynie podkreślenie tego jaki my, dorośli miewamy stosunek
do dzieci, jakich używamy metod do osiągnięcia celu.
Nikt w tej dyskusji nie namawiał do tolerowania nagannego zachowania dzieci.

>>Cała dyskusja
>> dotyczy "odpowiedniego zachowania". Szacunek nie należy się nikomu z klucza,
>> natomiast należy się uczciwy układ. My nie *wykorzystujemy* wobec ciebie
>>swojej pozycji, ty wypełniasz ustalone zasady.

>Brzmi, jak piękna bajka

Sporo ludzi z tej bajki korzysta, bo oprócz doświadczonego Dobsona są "na
rynku" inni doświadczeni. Trochę ta bajka trudniejsza w realizacji niż
wymachiwanie rózgą, ale na dłuższą metę daje lepsze efekty.

>Problem w tym, ze proponowane przez Ciebie narzędzia nie do końca są sprawne.

Które narzędzie konkretnie nie jest sprawne? To stwierdzenie nic nie oznacza,
bo nie wiadomo do czego się odnosi. Kolejny raz to piszesz, ale trudno zgadnąć
co masz na myśli.
I które narzędzia są sprawne *do końca*?

>> I przede wszystkim dlaczego ze zrozumienia emocji dziecka ma wynikać
>>akceptacja nagannego zachowania? Tego nie pojmuję.

>Ja też nie

To dlaczego to napisałaś?

[nangaparbat3]

linka9 napisała
>>>Dokładnie: pozostałych Bo dziecko nie jest pępkiem świata (jedyną osobą,
>>>której należy się szacunek?) i nawet znając jego emocje nie zgodzę się na to,
>>aby np szarpał kogoś w sklepie, bo .. zasłania mu zabawkę i nie chce odejść
>>dalej. I ja chylę czoła przed rodzicami, którzy jednak "egzekwują od dziecka
odpowiednie zachowanie"

Dobrze, spróbuje usciślić: na co dzień pełny szacunek, akceptacja uczuć,
tłumaczenie i stawianie granic w sposób jasny, stanowczy, ale łagodny (JA WIEM,
ŻE TO TRUDNO - STANOWCZO I Z AUTENTYCZNĄ ŁAGODNOŚCIĄ, ALE SIĘ DA), ale jeśli
niesłucha - brać pod pachę i wynieść (i znowu - stanowczo, ale bez złości, to
ma byc nie przeciwko dziecku, ale przeciwko jego konkretnemu zachowaniu), a
jeśli zrobi coś strasznego - nie zawahałam sie zlać (ręką po pupie), ale to juz
był koniec świata.
Natomiast niedopuszczalne jest dla mnie mocowanie się z dzieckiem, kto kogo,
kto postawi na swoim - bo coś takiego w ogóle stawia pod znakiem zapytania całą
relacje dziecko/rodzic. A zeby tego mocowania się uniknąć, naprawdę wystarczy
najcześciej zrozumieć tę drugą stronę, zobaczyć konflikt z jej punktu widzenia -
wtedy problem jakoś bezbolesnie sie rozwiązuje, nie ma zwycięzcy i
pokonanego,nie ma upokorzanego, jest wzajemny szacunek i więź, Obie strony maja
satysfakcję, czegoś sie uczą. Tak wychowywane dziecko nie tylko nie terroryzuje
otoczenia, ale szanuje uczucia innych,nie przyłącza sie do nagonki na kozły
ofiarne, ma odwagę cywilną.


>>>

[linka9]

nangaparbat3 napisała:
> Dobrze, spróbuje usciślić: na co dzień pełny szacunek, akceptacja uczuć,
> tłumaczenie i stawianie granic w sposób jasny, stanowczy, ale łagodny (JA WIEM,
>
> ŻE TO TRUDNO - STANOWCZO I Z AUTENTYCZNĄ ŁAGODNOŚCIĄ, ALE SIĘ DA), ale jeśli
> niesłucha - brać pod pachę i wynieść (i znowu - stanowczo, ale bez złości, to
> ma byc nie przeciwko dziecku, ale przeciwko jego konkretnemu zachowaniu), a
> jeśli zrobi coś strasznego - nie zawahałam sie zlać (ręką po pupie), ale to
>juz był koniec świata.

Czyli właściwie nie mamy o co się spierać
Aha, stanowcze wzięcie pod pachę w przypadku niektórych dzieci to PRZEMOC
FIZYCZNA na większą skalę niż klaps, zdajesz sobie chyba z tego sprawę.

> Natomiast niedopuszczalne jest dla mnie mocowanie się z dzieckiem, kto kogo,
> kto postawi na swoim - bo coś takiego w ogóle stawia pod znakiem zapytania
>całą relacje dziecko/rodzic.

Wzięcie pod pachę to czasami właśnie mocowanie się.

> A zeby tego mocowania się uniknąć, naprawdę wystarczy
> najcześciej zrozumieć tę drugą stronę,

Najczęściej tzn w 80, 90 %, a co dalej?

>zobaczyć konflikt z jej punktu widzenia

To dotyczy nie tylko dzieci.

> wtedy problem jakoś bezbolesnie sie rozwiązuje,

No, to gratulacje, że tak dobrze Ci się w życiu układa.

>nie ma zwycięzcy i
> pokonanego,nie ma upokorzanego, jest wzajemny szacunek i więź,

Nie przeczę, że należy do tego dążyć.
Mam jednak nadzieję, że nie agitujesz przeciwko sądom i więzieniom, które
pokazują nam tych pokonanych.

Po nitce, do kłębka i chyba wyjdzie, że w gruncie rzeczy aż tak bardzo nasze
stanowiska nie różnią się od siebie.

[gaika]

linka9 napisała:

>Po nitce, do kłębka i chyba wyjdzie, że w gruncie rzeczy aż tak bardzo nasze
>stanowiska nie różnią się od siebie.

Skoro moje stanowisko jest takie jak Nangaparbat, a Ty jesteś blisko Jej
stanowiska, to jak może Ci być bliżej do Dobsona niż do mnie? Zasady logiki nie
wytrzymują tej próby

[nangaparbat3]

Tak, ja też sie zdziwiłam.
Z Dobsona zapamiętałam tylko jedno - że zaleca bicie dzieci na zimno. Nawet nie
potrafię sobie siebie w takiej roli wyobrazić.
Co do wynoszenia pod pachą - stosowałam to jak miała rok i ociupinkę, nauczyła
się chodzić i ciągle uciekała. Myślę, że czy to jest przemoc czy nie zależy w
dużej mierze od emocji, od tego, co sie przekazuje dotknieciem - we mnie zawsze
dominowała czułość. (Poza tym jednym razem jak ja zlałam, bo zdawało mi się, że
zabiła kolegę.)

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Co do wynoszenia pod pachą - stosowałam to jak miała rok i ociupinkę, nauczyła
> się chodzić i ciągle uciekała. Myślę, że czy to jest przemoc czy nie zależy w
> dużej mierze od emocji, od tego, co sie przekazuje dotknieciem - we mnie
>zawsze dominowała czułość.

W moim odczuciu jest to naginanie teorii do własnych potrzeb. Powiedzmy wprost,
nie owijając w bawełnę: zarówno bicie, jak i wynoszenie na siłę przy wrzaskach i
dużym oporze to po prostu PRZEMOC FIZYCZNA. Ponadto niektóre Twoje metody w
stosunku do córki, o których pisałaś na forum, przez wielu psychologów (nie
przeze mnie)uważane są jako PRZEMOC PSYCHICZNA. Większość dzieci da się
prowadzić nie używając żadnej przemocy, która sama w sobie jest ZŁEM, czasami
jednak jest to wybór mniejszego zła, podobnie jak bolesny zastrzyk czy borowanie
zęba.
A tak w ogóle to też jestem zwolenniczką rozmów i pokojowego załatwiania spraw
również z dziećmi, do pewnych jednak granic

[nangaparbat3]

Ponadto niektóre Twoje metody w
stosunku do córki, o których pisałaś na forum, przez wielu psychologów (nie
przeze mnie)uważane są jako PRZEMOC PSYCHICZNA.

To znaczy które?

[linka9]

nangaparbat3 napisała:

> Ponadto niektóre Twoje metody w
> stosunku do córki, o których pisałaś na forum, przez wielu psychologów (nie
> przeze mnie)uważane są jako PRZEMOC PSYCHICZNA.
>
> To znaczy które?

Nie chce mi sie teraz specjalnie rozpisywać na ten temat, ani szukać
odpowiedniego wątku, ale jeśli kiedyś jeszcze o nich napiszesz, a ja zauważę to
wskażę na bieżąco

[nangaparbat3]

linka9 napisała:

> nangaparbat3 napisała:
>
> > Ponadto niektóre Twoje metody w
> > stosunku do córki, o których pisałaś na forum, przez wielu psychologów (n
> ie
> > przeze mnie)uważane są jako PRZEMOC PSYCHICZNA.
> >
> > To znaczy które?
>
> Nie chce mi sie teraz specjalnie rozpisywać na ten temat, ani szukać
> odpowiedniego wątku, ale jeśli kiedyś jeszcze o nich napiszesz, a ja zauważę
to
> wskażę na bieżąco

Naprawdę się przejęłam, a Ty teraz robisz unik.

[linka9]

gaika napisała:
>to jak może Ci być bliżej do Dobsona niż do mnie? Zasady logiki nie
> wytrzymują tej próby

Wytrzymują, wytrzymują: Gaika, w pewnych sprawach różnimy się ( i jak pokazują
dyskusje każda z nas mocno obstaje przy swoim), sporo poglądów mamy podobnych. I
tyle

[gaika]

>>to jak może Ci być bliżej do Dobsona niż do mnie? Zasady logiki nie
>> wytrzymują tej próby

linka9 napisała:

>Wytrzymują, wytrzymują


Chyba, ze się je podważy

A tak już po za wszystkim

[chalsia]

mnie jako rodzica interesuje, czy zachowanie mojego dziecka nie jest niemiłe,
uciązliwe dla innych (jak zachowanie tego chłopca mogło być odbierane przez
starszą panią na ławce). Natomiast mam głeboko gdzieś, co inni pomyślą (czy
powiedzą) o mnie czy moim dziecku jak je będę np. niosła pod pachą wyrywające
się bo je inną metodą nie dałam rady odciągnąc od pani z ławki. Bo wolę je
odnieść pod pachą niż dać mu klapsa.
Chalsia

Bo jest jeszcze taka mozliwość:

[nangaparbat3]

Przypomniała mi sie pewna wypowiedź mojej mamy: Muszę kupić nową suszarkę,
rozleciała się, bo mi dwa razy spadła, a raz córka rzuciła.
Więc może wcale nie było tak, że mały rzucił wafelek, moze wafelek mu spadł,
mama myslała, ze rzucił, nieco za ostro kazała ponieść, no i wszystko się
zaczęło nakręcać?
Nie wiem, jak bylo w tym przypadku, ale w zyciu niezmiernie często sie tak
zdarza, niesłusznie przypisujemy złe intencje, zachowujemy się zgodnie z
nacszymi przypuszczeniami, i to budzi bardzo silny opór.

[mama.ludzika]

Takich zdarzeń jest mnóstwo. podnieś- nie podniosę- podnieś!- zabij, a nie
podniosę!
Kiedyś pani pediatra powiedziała mi tak: NIGDY NIE NALEŻY STAWIAĆ SPRAWY NA
OSTRZU NOŻA. I nie chodzi o to, żeby pozwalać dziecku na zachowanie, którego
nie aprobujemy. Niech ono wie, że to nieładnie, że nie pochwalamy tego, że nam
przykro, że każde zdarzenie może mieć niemiłe konsekwencje. Ale nie ma sensu
siłować się z 3 czy 5-latkiem. To nie są zapasy przedszkolaków.
I jeszcze jedno: po każdej takiej siłówce najgorsza dla mnie zawsze była mina
mojego przegranego dziecka. Za każdym razem po takim incydencie czułam sie jak
ostatnia świnia

[nangaparbat3]

Ano właśnie. Z moją córką mechanizm jest taki: odmawia czegoś czy zaniedbuje,
ja odpuszczam, mowiąc jednak, że jestem niezadowolona, że mi przykro, że źle
postąpiła - coś z tych rzeczy, ale krótko i węzłowato, raz, nie wygłaszam nigdy
kazań, nie wracam do sprawy, zresztą najczęściej po prostu zapominam naprawdę.
Po jakimś czasie okazuje się, że ona sama robi dokładnie to, czego wcześniej
odmowiła, z własnej inicjatywy, sama dba o to, by nie powtórzyć błędu.

[linka9]

mama.ludzika napisała:

> Kiedyś pani pediatra powiedziała mi tak: NIGDY NIE NALEŻY STAWIAĆ SPRAWY NA
> OSTRZU NOŻA.

Oczywiscie, że czasami trzeba odpuścić. Stawianie sprawy na ostrzu noża zawsze i
bezwzględnie jako następstwo mylnie pojetej konsekwencji obraca się
niejednokrotnie przeciwko rodzicom.

>I nie chodzi o to, żeby pozwalać dziecku na zachowanie, którego
> nie aprobujemy.

Nie pozwalać to nie znaczy: pozwalać, ale nie pochwalać.

>Niech ono wie, że to nieładnie, że nie pochwalamy tego, że nam
> przykro, że każde zdarzenie może mieć niemiłe konsekwencje.

Problem w tym, że jeśi nie postawisz granic, nie określisz konsekwencji
(kary?)to wielokrotnie zachowanie, którego nie pochwalasz nie będzie miało
żadnych niemiłych konsekwencji dla dzieciaka.

>Ale nie ma sensu
> siłować się z 3 czy 5-latkiem.

Niestety, czasami jest to niezbędne.

> Za każdym razem po takim incydencie czułam sie jak
> ostatnia świnia

Całe szczęście, że nie wsadzasz dorosłych przestępców za kratki (czasami siłą)...

[mmmmm]

zgadzam sie z mama ludzika
uderzyć to przegrać

[mama.ludzika]

Nie pozwalać to nie znaczy: pozwalać, ale nie pochwalać.

No tak, zasady byc muszą, ale chodzi mi raczej o formę ich egzekwowania.
Są różne dzieci. Jednemu wystarczy, ż mamie jest przykro. W inne trzeba
zainwestować pół godziny gadki i ćwiczeń na przykładach, żeby wzbudzić jakiąś
empatię. Inne powie, że umrze, a nie podniesie papierka.
Generalnie siłowanie sie z 4 latkiem o podniesienie wafelka, to więcej strat
niż korzyści. Już wolę (tzn. staram sie) nie darować wafelka systemem
upierdliwości i podchodów (gadki, tłumaczenie, przykłady itp), a łamanie
dziecka siłą, szantażem, wymuszeniem itp. na chłopski rozum wydaje mi się
bardzo niewychowawcze i krzywdzące.
Sęk w tym, że nie zawsze mamy czas i cierpliwość na tłumaczenie. Ja też jak się
spieszę mówię: ma być tak jak mówię, ja rządzę i kropka.

[linka9]

mama.ludzika napisała:

> Są różne dzieci.

Dokładnie.

> Generalnie siłowanie sie z 4 latkiem o podniesienie wafelka, to więcej strat
> niż korzyści.

Ja uważam, że wiele zalezy od sytuacji. W przypadku gości, rozdrażnienia
dziecka, można czasami odpuścić, nie stawiać w ogóle sprawy na ostrzu noża. Ale
też trzeba mieć na uwadzę charakter dziecka, które chce po prostu zwrócić na
siebie uwagę. Nie mozna odpuszczać, jeśli dzieciak błaznuje i rozrzuca nam
wszędzie papierki z cukierków, aby to goscie nim się zajmowali, a nie sobą. I tu
znowu rodzi się następne pytanie, czy takie zachowanie jest podyktowane nasza
postawą (dziecko w odstawkę na kilka godzin, ma bawić się samo, a my z goścmi),
czy jest efektem rozpuszczenia dziecka.

> Sęk w tym, że nie zawsze mamy czas i cierpliwość na tłumaczenie. Ja też jak
>się spieszę mówię: ma być tak jak mówię, ja rządzę i kropka.

No, właśnie. Jeżeli np. ja widziałabym rodzica z 7-8 latkiem rzucającym papierki
na ulicy, które nie reaguje na polecenie matki/ojca, to wniosek dla mnie byłby
jeden, niestety.

[gaika]

linka9 napisała:

>Ale też trzeba mieć na uwadzę charakter dziecka, które chce po prostu zwrócić
na
>siebie uwagę. Nie mozna odpuszczać, jeśli dzieciak błaznuje i rozrzuca nam
>wszędzie papierki z cukierków, aby to goscie nim się zajmowali, a nie sobą. I
tu
>znowu rodzi się następne pytanie, czy takie zachowanie jest podyktowane nasza
>postawą (dziecko w odstawkę na kilka godzin, ma bawić się samo, a my z goścmi),
>czy jest efektem rozpuszczenia dziecka.

Weźmy zatem pod uwagę charakter dziecka : jest spokojne, kooperujące, zwykle
posłuszne. Albo wiercipięta, nie usiedzi na miejscu, lubi towarzystwo wszelkiej
maści.
A może błaznuje, chcąc zwrócić na siebie uwagę, bo np. mama jest z nim całymi
dniami w domu i to zupełnie nowa sytuacja, w której zainteresowanie matki
skierowane jest na inne osoby. Albo manifestuje, bo goście siedzą już bardzo
długo i dziecko jest zmęczone bądź znudzone. A może chce na chwilę zaistnieć,
bo poczuło się nieważne. Jeszcze może chcieć dogryźć własnej rodzicielce i
skompromitować przed znajomymi (nie wie wprawdzie co to szantaż, ale umie z
premedytacją rozłożyć dorosłym spotkanie. Konstatujemy, ze dziecko jest
rozpuszczone.

Rzuca wafelkiem.

W której sytuacji należą się klapsy?

[agnesa27]

mamo ludzika a czy wobec tego pani pediatra powiedziała jak postepowac z
upartym dzieckiem?Bardzo łatwo sie udziela rad.Pozdrawiam

[wojtow]

Ja bym go zostawiła w spokoju a po wyjściu gosci zaciągnęła do tego
nieszczęsnego wafelka i kazała mu podnieść ewentualnie później klaps.

[lusia8]

Nie czytałam wcześniejszych odpowiedzi więc nie wiem czy moja odpowiedź się już
wcześniej nie pojawiła. W obecnej sytuacji nie ma co już gdybać i oceniać-
wiadomo wyszło źle, nie wolno tak robić. Ale można ten błąd troszke naprawić
tzn. przytulić synka i przeprosić za to, że go uderzyłaś i wiesz, że było mu
wtedy bardzo źle, w obecności koleżanki. Nie ma to jak przyznanie się do błędu!
Powiedz mu, że również było ci bardzo przykro kiedy był niegrzeczny. Mnie też
kiedyś poniosło, uderzyłam synka, i przeprosiłam. Wtedy mój cztero letni synek
powiedział'' Wiesz mamo, dzieci trzeba szanować". Dla mnie było to kompletne
zaskoczenie. Ale było mi dużo lepiej na sercu, że przeprosiłam.

[bazylea1]

poczytałam sobie odpowiedzi i chyba ci którzy krytykują groźby i szantaże mają
wyjatkowo spokojne dzieci. ja mam takie sytuacje jak opisana w głównym poscie
mniej więcej co 3 minuty z moim niespełna 3-latkiem. nie biję, ale krzyczę,
grożę, wymuszam, przekupiam. gdybym nie piła melisy litrami to chyba bym go
wyrzuciła przez okno nie chcę wychować "Januszka". dodam że nie oczekuję od
niego cudów i nie wymagam jakos bardzo dużo, ale nawet najprostsze rutynowe
poleceni są kwestionowane. ponoc to normalne zachowanie - bunt 2,5 latka...

[lucerka]

nie mam jeszcze wlasnych dzieci ale pracuje w przedszkolu i mam spore
doswiadczenie jako opiekunka.
mialam chlopca (wiek: 2,5) ktory potrafil podczas jedzenia z premedytacja rzucic
jedzenie na podloge i tak jak opsujesz w ty tez najpierw prosilam a potem
krzyczalam...bez skutku.
u innych pan przedszkolanek podpatrzylam nastepujaca metode:

najpierw prosisz normalnym tonem o podniesienie, czy sprzatniecie balaganu.

dziecko: NIE!!!

nie reagujesz zloscia tylku probujesz przekonac ARGUMENTEM do podniesienia.

jesli to nie skutkuje (a skutkuje rzadko) zostawiasz balagan zrobiony przez
dziecko i zajmujesz sie dalej wlasnymi sprawami...predzej czy pozniej, kiedy
dziecko przeydzie po cos do ciebie, rzucasz mimochodem: pewnie, ze sie
pobawimy/poogladasz bajke/dostaniesz czekolade/ jak tylko posprzatasz wlacze ci
twoja ulubiona.

zaczelam to wyprobowywac na malym i...poskutkowalo!!!!

moze wniosek z tego, zeby nie dac sie dziecku do nerwow sprowokowac i nie dac po
sobie poznac, ze maly czlowiek wlasnie cie wyprowadza z rownowagi.

[linka9]

lucerka napisała:

> zaczelam to wyprobowywac na malym i...poskutkowalo!!!!

Oczywiście, że jest to dobra metoda, która w pewnych okolicznościach może
sprowadzić się do tego: usiądziesz z dziećmi do jedzenia, jak wcześniej np.
schowasz zabawkę.

[gaika]

linka9 napisała:

>>Przecież ja nie piszę, ze jeden klaps złamie dziecku życie, a rodzice stają
>> przez to potworami.

>Ale tak to można odebrać.

Z której wypowiedzi?

>Ale dyskutujesz w tym momencie ze mną i z Romanem. A my nie wychodzimy z
>założenia, że dziecko należy generalnie bić i głodzić za nieposłuszeństwo.

Trudno żebym dyskutowała z tymi, z którymi się zgadzam

Linko, przecież nie rozmawiamy o tym, ze nie można głodzić dzieci. Nikt przy
zdrowych zmysłach nie uzna, ze jesteś zwolenniczką maltretowania niewiniątek.
Zupełnie nie tego dotyczy dyskusja. Jeszcze raz : piszę o podejściu do dzieci,
założeniu dorosłych do czego w tej relacji jesteśmy uprawnieni. Czytając moje
posty do Romana chyba widzisz, ze nie insynuuję mu, ze głodzi dziecko. *Nie o
tym mowa*.
O tym samym (choć innymi słowami) pisze m.in. Nangaparbat, Mamaludzika...

>Twoje granice są inne, moje - inne.

No są, ale co z tego wynika? Znów wracamy do istoty dyskusji na forach. Opiera
się ona w głównej mierze na tym, ze ludzie różnią poglądami.

>Ja nie wiem czy dziecko cierpiało na ADHD tudzież inne dolegliwości, czy było
>zmęczone. Dla postronnego obserwatora nie ma to znaczenia.

No właśnie napisałam, ze nie biorę tego pod uwagę

>Nie tolerują. Przeciez pisałam, że ojciec TŁUMACZYŁ, własciwie stawiał granice,
>o których Ty piszesz. Nie mnie oceniać, dlaczego dziecko nie słuchało.

Ja nie oceniam dlaczego dziecko nie słuchało.
Ojciec nie stawiał granic, bo sytuację powinien był spacyfikować po pięciu
minutach, gdy tylko okazało się, ze próby tłumaczenia nie dają rezultatu.
Rozpoczął działanie, którego nie dokończył. *Nie* postawił zatem klarownej
granicy.

>Ty natomiast postawiłaś już diagnozę: to wina "rozwydrzonego" ojca. Być może
>rzeczywiście był "rozwydrzony", bo powinien dać tego klapsa po drugim
upomnieniu.

W tym kontekście chodziło o to, ze dziecko dostało lanie za bezradność
rodziców. Rodzice zbili dziecko z braku umiejętności, chęci, cokolwiek to było.
Tu "rozwydrzenie"= bezradność. Gdybym rzeczywiście miała orzekać o winie to
oczywiste, ze "winny" byłby ojciec, a nie 3-4-latek. Ty uważasz, ze dziecko?
Nikogo nie odsądzam od czci i wiary, co usiłujesz mi przypisać. Nie napisałam,
ze ojca na szafot, tylko ze bicie najczęściej jest objawem naszej bezradności
lub niepohamowanego gniewu. (Analizuję sytuację bez dopatrywania się powodów).
Zdarza się, ze dorosły nie zapanuje nad swoimi emocjami, ale to na nas spoczywa
odpowiedzialność za radzenie sobie z trudami rozwojowymi dzieci. To one nie
potrafią werbalnie wyrazić swojego stanu, wiec zamiast mówić, "zachowują się".
Jeżeli zakładamy, ze malutkie dziecko ma złe wobec nas intencje ( zamiast tego,
ze nie radzi sobie z własnym światem emocjonalnym), to efektem będzie walka, w
której *do pewnego momentu* zwycięża rodzic.

>Może Ty jesteś idealna, może dzieci masz idealne
>To nie zła wola, to wnioski wysunięte na podstawie Twoich wypowiedzi. Chłopak
>wydzierał się w niebogłosy, prawie dostał szału, kopał, wzbudzał
zainteresowanie
>przechodniów. Wtedy ojciec go puścił, a ten pobiegł do placyku. Pomyśłałam, że
>gdybyś Ty była jednym z oberwatorów (nie całego zajścia, ale momentu niesienia
>chłopca), w oka mgnieniu w myślach ( a może nie tylko) skrytykowałabyś ojca za
>szamotaninę z synem.

Albo ja wyrażam się wyjątkowo niejasno, albo celowo nadinterpretujesz.

Nie zamierzam się tłumaczyć z tego co Ci się wydaje, ze ja myślę, albo chciałam
powiedzieć, czy zrobiłabym. Albo odnosimy się do tekstu, albo doszukujemy
ukrytych intencji. Nie komentujesz treści merytorycznej, tylko oceniasz moje
domniemane zachowanie. Gdy pytam o konkrety, nabierasz wody w usta. Rozumiem,
ze się nie zgadzasz z moimi opiniami, ale ja nie wmawiam Ci, ze z Twoich postów
wynika, iż bicie dzieci, bezwzględny rygor i terror jest Twoją dewizą. "Tak to
można odebrać (tym bardziej ze akceptujesz poglądy Dobsona)". Wynika cos z tego
dla naszej rozmowy?

>Co powinien zrobić ojciec?

Już pisałam.

>Pokazała również to,że klaps szybko doprowadził chłopca do porządku;

Czy to znaczy, ze w ten sposób możemy reagować zawsze, skoro znosi to
niepożądane zachowanie? A co jeśli dziecko odstawia taki numer codziennie? A
jeśli chłopiec zignorowałby klapsy?

> płacz w miarę szybko ustąpił i
>nie był tak przeraźliwy, jak przy odciąganiu.

A gdyby był po klapsie głośniejszy niż przy zabieraniu z "miejsca zbrodni", czy
ta kara przestałaby być skuteczną metodą ?

>Może należałoby jeszcze przed
>klapsem spróbować zainteresować dzieciaka czymś innym. Ale tu juz teoretyzuję.

Doskonały sposób. Dlaczego piszesz, ze teoretyzujesz. To właśnie jest praktyka.

>Skoro, jak pisałaś, mówisz o ogólnych zasadach, a jeden klaps (czy zagrożenie
>brakiem jedzenia zanim podniesiony zostanie papierek) nie zrujnuje dziecku
>psychiki, możesz chyba przyjąc do wiadomości, że w opisanym tu przeze mnie (i
>Romana) przypadku podjęte ostatecznie kroki okazały się właściwe.

Przyjmuję pierwszą część tego zdania, ale nie drugą. Dla Ciebie właściwe, dla
mnie –nie. Właśnie z powodu wspomnianych ogólnych zasad.


*********
Trochę z innej beczki.
Generalnie rzecz biorąc uznajemy bicie za cos złego. Nie pozwalamy dzieciom na
agresję fizyczną (należy ona do kategorii "złe zachowanie"). Sami jednak
twierdzimy, ze dziecko uderzone od czasu do czasu nie ucierpi. A zatem, czy
także pozwolimy uderzyć własnemu dziecku mniejsze dziecko? Nasze może uznać
(całkiem obiektywnie), ze tamto zachowało się karygodnie, a więc jest w prawie
żeby przyłożyć. Zastanawiam się jak z tego wybrnąć. Jak wytłumaczyć, ze
większy (dorosły) ma prawo uderzyć mniejszego (dziecko), a ono już jest tego
prawa pozbawione(kategorycznie w dodatku). Sama tez twierdzę, ze kilka klapsów
w życiu nikogo nie okaleczy. Ale : jaka częstotliwość tychże jest jeszcze
dopuszczalna? W jaki sposób obiektywnie uznać ile i w stosunku do kogo jest w
porządku, a co już jest przekroczeniem granicy (włączam tu tez stosowanie
gróźb). Myślę, ze choćby z tego względu "wygodniej" sobie powiedzieć jak
rozumiem relacje z dzieckiem.
Jeśli rodzic mówi : biję cię dla twojego dobra, żebyś wyrósł na porządnego
człowieka; biję, bo cię kocham, wtedy przypomina mi się jak ktoś ładnie
powiedział : dzieci nie wierzą w to co mówimy, ale w to co robimy.

[linka9]

gaika napisała:
> Jeszcze raz : piszę o podejściu do dzieci,
> założeniu dorosłych do czego w tej relacji jesteśmy uprawnieni.

Ależ ja doskonale rozumiem o czym piszesz, jednak nie zgadzam się do końca z
takim podejściem.

> W tym kontekście chodziło o to, ze dziecko dostało lanie za bezradność
> rodziców.

NIE, za nieposłuszeństwo i przeszkadzanie innym.

>Rodzice zbili dziecko z braku umiejętności, chęci, cokolwiek to było.
> Tu "rozwydrzenie"= bezradność.

Dokładnie: bezradnośc, nie przyłożył od razu; szybko byłoby po sprawie.

> Gdybym rzeczywiście miała orzekać o winie to
> oczywiste, ze "winny" byłby ojciec, a nie 3-4-latek. Ty uważasz, ze dziecko?

Tak właśnie uważam.

> Nikogo nie odsądzam od czci i wiary, co usiłujesz mi przypisać.

No i kto komu tu wkłada w usta różne słowa?
Obwiniasz ojca ( usprawiedliwiając dziecko), i tyle.
Tymczasem niektóre dzieci są tudne i nieposłuszne, bez winy rodziców (to zdanie
kolejnego terapeuty, nie pamiętam nazwiska)

> Zdarza się, ze dorosły nie zapanuje nad swoimi emocjami, ale to na nas
>spoczywa odpowiedzialność za radzenie sobie z trudami rozwojowymi dzieci.

Fajnie wpedziłabyś w dołek niejednego rodzica u kresu wytrzymałości z
niegrzecznym dzieckiem.

> Jeżeli zakładamy, ze malutkie dziecko ma złe wobec nas intencje ( zamiast
tego, ze nie radzi sobie z własnym światem emocjonalnym),

A kto tak zakłada? Ja bynajmniej nie.
Emocje emocjami, ale od 4-latka można i należy już wymagać pewnych "manier"

> Albo ja wyrażam się wyjątkowo niejasno, albo celowo nadinterpretujesz.

Ani jedno, ani drugie

> Albo odnosimy się do tekstu, albo doszukujemy
> ukrytych intencji.

Odnoszę sie do tekstu, jak najbardziej. Jedynie ze względów czasowych (no i zeby
nie zanudzać innych) nie replikuję wszystkiego.

>Nie komentujesz treści merytorycznej, tylko oceniasz moje
> domniemane zachowanie.

Stwierdzam fakt, że nawet gdyby ojciec postąpił po Twojemu, też by Ci się
naraził, zważwszy na reakcję syna. Czy nie mam racji?

> Czy to znaczy, ze w ten sposób możemy reagować zawsze, skoro znosi to
> niepożądane zachowanie?

Po, co zawsze? Dziecko swój rozum też ma.

>A co jeśli dziecko odstawia taki numer codziennie?

Należałoby poszukać tego przyczyn. Niewykluczone jednak takie zachowanie i
codziennie, przez krótki okres, jedynie po to, aby zbadać granice, do których
może się posunąć.

> jeśli chłopiec zignorowałby klapsy?

Ale nie zignorował.

> Przyjmuję pierwszą część tego zdania, ale nie drugą. Dla Ciebie właściwe, dla
> mnie –nie. Właśnie z powodu wspomnianych ogólnych zasad.

OK, Twoje prawo.

> Generalnie rzecz biorąc uznajemy bicie za cos złego. Nie pozwalamy dzieciom na
> agresję fizyczną (należy ona do kategorii "złe zachowanie"). Sami jednak
> twierdzimy, ze dziecko uderzone od czasu do czasu nie ucierpi. A zatem, czy
> także pozwolimy uderzyć własnemu dziecku mniejsze dziecko?

Dziecko nie ma ani prawa, ani obowiązku egzekwowania odpowiedniego zachowania od
rówieśnika.

> Nasze może uznać
> (całkiem obiektywnie), ze tamto zachowało się karygodnie, a więc jest w prawie
> żeby przyłożyć.

No sorki, ale cały czas właśnie neguję stawianie znaku równości pomiędzy
dzieckiem a rodzicem (który jest za swoje dziecko i jego czyny odpowiedzialny,
również w świetle prawa).

> Zastanawiam się jak z tego wybrnąć. Jak wytłumaczyć, ze
> większy (dorosły) ma prawo uderzyć mniejszego (dziecko), a ono już jest tego
> prawa pozbawione(kategorycznie w dodatku).

Nie widzę powodów aż do takiego rozdrabniania sprawy. Policjant może mnie
zamknąć do aresztu, a ja nie mam prawa uwięzić sąsiada, chociażby nasze
"zbrodnie" były identyczne. Tak już jest, że nie każdy ma te same przywileje.
Rodzic ma obowiązek egzekwowania odpowiedniego zachowania, chociaż klaps na co
dzień jest oczywiście bez sensu.

> Sama tez twierdzę, ze kilka klapsów
> w życiu nikogo nie okaleczy. Ale : jaka częstotliwość tychże jest jeszcze
> dopuszczalna?

Przecież teoretycznie tego nie ustalimy
Im mniej - tym lepiej.

> Jeśli rodzic mówi : biję cię dla twojego dobra, żebyś wyrósł na porządnego
> człowieka; biję, bo cię kocham,

Mnie się to nie podoba.

[roman.gawron]

linka9 napisała:

> > W tym kontekście chodziło o to, ze dziecko dostało lanie za bezradność
> > rodziców.
> NIE, za nieposłuszeństwo i przeszkadzanie innym.

Tak właśnie.

> > Gdybym rzeczywiście miała orzekać o winie to oczywiste, ze "winny" byłby
> > ojciec, a nie 3-4-latek. Ty uważasz, ze dziecko?
> Tak właśnie uważam.

Ja takoż.

> Tymczasem niektóre dzieci są tudne i nieposłuszne, bez winy rodziców (to
> zdanie kolejnego terapeuty

I obserwacje z życia.

> Emocje emocjami, ale od 4-latka można i należy już wymagać pewnych "manier"

Tak właśnie.

> > Czy to znaczy, ze w ten sposób możemy reagować zawsze, skoro znosi to
> > niepożądane zachowanie?
> Po co zawsze? Dziecko swój rozum też ma.

Też uważam, że tego rozumu należy wymagać od dość wczesnego dzieciństwa.

> No sorki, ale cały czas właśnie neguję stawianie znaku równości pomiędzy
> dzieckiem a rodzicem

Ja również.

[gaika]

linka9 napisała:

>> W tym kontekście chodziło o to, ze dziecko dostało lanie za bezradność
> >rodziców.

>NIE, za nieposłuszeństwo i przeszkadzanie innym.

Nie, za to, ze rodzice nie wiedzieli co innego zrobić.

>> Nikogo nie odsądzam od czci i wiary, co usiłujesz mi przypisać.

>No i kto komu tu wkłada w usta różne słowa?

Żeby nie być gołosłowną :

„Pomyśłałam, że
gdybyś Ty była jednym z oberwatorów (nie całego zajścia, ale momentu niesienia
chłopca), w oka mgnieniu w myślach ( a może nie tylko) skrytykowałabyś ojca za
szamotaninę z synem.”
„Już słyszę Twój
komentrz w stylu: siłować się z dzieckiem? dopuścić do takich wrzasków? nie
postawić mu granic? rozwydrzony rodzic ...”
„Fajnie wpedziłabyś w dołek niejednego rodzica”

>Obwiniasz ojca ( usprawiedliwiając dziecko), i tyle.

Nie usprawiedliwiam dziecka (gdzie i kiedy to wyczytałaś?). Uważam tylko, ze
lepiej wynieść pod pachą niż lać i reagować szybciej niż po pół godzinie.

>Tymczasem niektóre dzieci są tudne i nieposłuszne, bez winy rodziców (to zdanie
>kolejnego terapeuty, nie pamiętam nazwiska)

Ty użyłaś słowa wina. Ja napisałam w „”, bo się z takim określeniem nie
zgadzam. Nie szukam tu winnego.
A ojciec nie jest "winny" ze dziecko jest nieposłuszne, tylko ze nie reaguje.
W ogóle sporo nawiązujesz w postach o dzieciach do winy i kary oraz
przestępczości i wsadzania za kratki. Dla mnie to inna kategoria.

>Fajnie wpedziłabyś w dołek niejednego rodzica u kresu wytrzymałości z
>niegrzecznym dzieckiem.

Uznając, ze to dorosły jest stroną bardziej dojrzałą???

>A kto tak zakłada? Ja bynajmniej nie.

Nie napisałam : Linka zakłada.

>Emocje emocjami, ale od 4-latka można i należy już wymagać pewnych "manier"

A ktoś pisał, żeby nie wymagać? Oczywiście, ze trzeba (napisałam, ze nie
dopuściłabym do takiego zachowania moich dzieci właśnie dlatego, ze wymagam
manier).

>Odnoszę sie do tekstu, jak najbardziej.

Ale nie mojego

>Stwierdzam fakt, że nawet gdyby ojciec postąpił po Twojemu, też by Ci się
>naraził, zważwszy na reakcję syna. Czy nie mam racji?

Znowu to samo! Pytam po raz kolejny, jak możesz stwierdzić ten "fakt"? Na
podstawie czego?
Najpierw namawiam na wyniesienie, a potem potępiam?
Ta dyskusja nie ma sensu. Ty chcesz mi udowodnić, ze potępiam rodziców, a ja
się tłumaczę z tych wyimaginowanych zarzutów.

>> jeśli chłopiec zignorowałby klapsy?

>Ale nie zignorował.

Ty również zadajesz tego typu pytania, co by było gdyby? Pytam więc co dalej?

>Dziecko nie ma ani prawa, ani obowiązku egzekwowania odpowiedniego zachowania
od
>rówieśnika.

Teraz przypisujesz małemu dziecku możliwości analizy sytuacji, a na początku
dyskusji mówiłaś, ze to zupełnie niemożliwe. Dziecko słyszy, ze bić nie wolno,
a dostaje. Tyle wie na pewno.

> właśnie neguję stawianie znaku równości pomiędzy
>dzieckiem a rodzicem

Nie stawiam znaku równości, mówię o sprzecznych komunikatach. Nie było ani
jednej osoby w tym wątku, która uznałaby relację rodzic-dziecko za równorzędną.
Dyskutujesz z czymś, wobec czego nie ma różnicy zdań.

> Policjant może mnie zamknąć do aresztu, a ja nie mam prawa uwięzić sąsiada,
chociażby nasze
>"zbrodnie" były identyczne. Tak już jest, że nie każdy ma te same przywileje.

Bicie nie jest przywilejem. Jest kontrowersyjnym instrumentem do egzekwowania
posłuszeństwa. I nawet więźniów nie wolno bić.

>Rodzic ma obowiązek egzekwowania odpowiedniego zachowania, chociaż klaps na co
>dzień jest oczywiście bez sensu.

Wszyscy co do tego są zgodni. Dlatego sytuacja w parku wymagała albo zmiany
zachowania dziecka, albo zmiany sytuacji (zabranie dziecka).

>>jaka częstotliwość tychże jest jeszcze dopuszczalna?

>Przecież teoretycznie tego nie ustalimy

Ani praktycznie. Nie da się tego zrobić i stąd miedzy innymi kłopot. To były
pytania retoryczne .

[gaika]

Uważam, ze ponieważ rodzic tez człowiek, zdarza mu się uderzyć dziecko, ale
wówczas gdy jest bezsilny, wściekły, przerażony, zapędzony w kozi róg, a nie
wtedy gdy z pełną świadomością, pod pełną kontrolą stwierdza : teraz jest
odpowiedni moment, żeby przyłożyć. Można odmówić dziecku deseru np.za niemycie
zębów(bo tak ustaliliśmy wcześniej), ale przecież nikt nie bije z wyrachowania
(nie mowię o patologii), tylko na skutek reakcji emocjonalnej. Nie twierdzę, ze
to zbrodnia, tylko słabość, której zapewne ulega większość (znów nieodpowiednie
słowo, zaraz mi się dostanie). Jest jednak różnica między wypracowanymi w
każdym domu metodami wychowawczymi a biciem. Uważam tez, ze bicie jest
sposobem całkiem doraźnym, bez długofalowych skutków wychowawczych. Dziecko
może nie powtórzyć jakiegoś zachowania, ale dlatego, ze się boi, ze źle znosi
gniew rodzica, czy nie chce być upokorzone, a nie dlatego ze
odczuło "naturalne" konsekwencje lub zrozumiało swój błąd. Oczekujemy, ze
dziecko najpierw odrobi lekcje, a potem zaprosi gości nie dlatego, ze jesteśmy
na nie wściekli, ale dlatego, ze takie ustaliliśmy reguły. Uderzamy dlatego, ze
nas ponosi. Rodzic w parku uderza z bezsilności właśnie. To nie zarzut, tylko
stwierdzenie faktu.

[linka9]

gaika napisała:

> Uważam, ze ponieważ rodzic tez człowiek, zdarza mu się uderzyć dziecko, ale
> wówczas gdy jest bezsilny, wściekły, przerażony, zapędzony w kozi róg,

Nie tylko wtedy.

>Można odmówić dziecku deseru np.za niemycie
> zębów(bo tak ustaliliśmy wcześniej), ale przecież nikt nie bije z wyrachowania
> (nie mowię o patologii), tylko na skutek reakcji emocjona