Może ktoś pamięta taki wierszyk

[kaj122]

Jeśli ktoś pamięta co było dalej:
Pośród malin, kalin, jeżyn i tych innych drobnych ścieżyn, które wiodły w
lasu głąb ..... tam wiewiórka dziuplę miała ......
nie pamiętam co było dalej
Pozdrawiam Agnieszka

[janusz58]

Proszę, od prawie 100 - letniej Pani Profesor z Nowego Targu. Z pamięci:

Pośród kalin, malin, jeżyn i tych licznych drobnych ścieżyn,
Które wiodą w lasu głąb ponad drzewin świat ten cały,
Rozłożysty okazały, wyrósł niegdyś piękny dąb.
A w tym dębie dziuple były, kędy ptaki się gnieździły
A gniazd była moc.

Tu wiewiórka też mieszkała co jak z rana susa dała,
Powracała gdy szła noc.
Pod konarem , pod osłoną miała sowa sówkę płoną
No i dzięcioł dzieci pstre.
Zresztą któżby tam spamiętał te turkawki i sowięta
Co w sąsiedztwie wiodły dnie.

Jedno tylko wzmianki godne, że to ptactwo różnorodne
Lokatorzy dębu, żyli z sobą przez lat wiele jak najlepsi przyjaciele
Bez zawiści w zgodzie cnej.
Raz na wiosnę czy też latem, kiedy świat się okrył kwiatem
I piosenka brzmiała w krąg ,łoskot powstał wśród dąbrowy
Aż zadrżały w dziuplach sowy aż się stary dzięcioł zląkł.

To do boru przyszli drwale, no i jęli ciąć zuchwale,
Dąb co w koło rzucał cień. Nie turkały turkaweczki nie gruchały gołąbeczki
Nawet dzięcioł przestał kłuć , nawet puchacz stara sowa,
Co to we dnie gdzieś się chowa nie zawołał puć , puć puć.
Słowem ścichła wrzawa słodka a co kraska sójkę spotka
Lub dzięcioła w kniei hen, to ze łzami doń powiada
Tak mi bardzo żal sąsiada bodaj to był dąbek ten.

No i wreszcie koniec z końcem, uradziła sroka z dzwońcem
By wyszukać w borze znów, takie drzewo choćby dąbek,
Gdzie by mieszkać mógł gołąbek a i innych ptaków huk.
Jak mówiono tak zrobiono a że było kilka pono do wyboru pięknych sztuk,
Więc komisja z trzech złożona , dla całego swego grona,
Wyznaczyła piękny buk.

Nie był młody nie był stary, miał i dziuple i konary
I pod niebo wznosił skroń. To też z pierwszym brzaskiem zorzy
Już ci z dębu lokatorzy, zlecieli się zewsząd doń.
Zaturkały turkaweczki, zagruchały gołąbeczki łzami zaszły oczy sów.
A drzewina z snu zbudzona rozchyliła swe ramiona
Dobrze było wszystkim znów.