Depresja u meza

[fasolka3]

Mam wrazenie ze moj maz ma depresje. Wyglada jakby mu ktos wygumowal emocje,
kolory, mimike twarzy. Mnostwo spi, praktycznie sie nie odzywa, jest przygaszony,
je raz na dzien, siedzi caly dzien przed komputerem, na wszystkie zagaduszki
reaguje rozdrazniony i mowi " Zostaw mnie w spokoju". Jak tak dalej pojdzie,to
go naprawde zostawie, i to na zawsze.

Wlasciwie nie wiem, jak do niego dotrzec, co powiedziec...

Macie pomysly?

Dzieki wszystkie sugestie, czuje sie potwornie przygnieciona ta sytuacja..

FFF

Depresja u meza

[astralis7]

Zapytaj go czy ma moze powazne problemy w pracy, bo te z reguly (oprocz
seksualnych) powoduja depresje u mezczyzn. W takich sytuacjach nalezy
powaznie, rzeczowo i spokojnie ze soba porozmawiac, ale jesli wyczuwasz, ze on
nie jest do tego chetny, napisz do niego list i zostaw na biurku, aby
przeczytal. W liscie, bron Boze go nie atakuj, tylko podziel sie swoimi
odczuciami na temat jego stanu psychicznego i zaproponuj szczera, otwarta
rozmowe zaznaczajac, ze chcesz go wesprzec, ale musisz znac powod jego
zmienionego zachowania. Zaznacz tez, ze jesli nie jest gotowy na rozmowe z
Toba, to byloby wskazane dla dobra Waszego zwiazku zwrocic sie z problemem do
psychologa, a jesli i ta alternatywa nie wchodzi dla niego w rachube, to
uswiadom mu, ze Ty dluzej nie jetses w stanie znosic tej uciazliwej sytuacji,
a co za tym idzie, powinniscie porozmawiac o przyszlosci waszego zwiazku (w tym
o jego ewentualnym zakonczeniu). Jednym slowem trzymaj sie tego oto schematu:
1.Przedstaw swoje odczucia 2.Zaproponuj rozwiazanie z okazaniem wsparcia
3.Uswiadom mu granice Twojej tolerancji i cierpliwosci tudziez gotowosc
odejscia, jesli nie zamierza nic zrobic, aby poprawic Wasza komunikacje i
ogolnie wspolzycie.

[kszynka]

ten 3 punkt jest moim zdaniem ryzykowny, ale każdy jest inny i może na to samo
zareagować zupełnie inaczej - życzę cierpliwości i wytrwałości :-)

Spakuj mu szmaty !!

[posampas]

Zobaczysz jak sie zmieni.....
Odsun do loza i michy !!
A tak na powaznie to przygladnij sie mezowi i nie badz tK wyrozumiala.
Zastanow sie nad przyczyna ktora wcale nie musi oznaczac depresji. Moze juz nie chce z Toba zyc, moze znalazl sobie inna...tylko nie wie jak Ci to powiedziec i ma chlopak problem. Uwierz mi.. ja sam borykam sie z tego typu problemem... Nie wiem jak odejsc !!!

[zigzaur]

Na 99 % kłopoty w pracy!

Prawdopodobnie szef zrobił "ocenę pracowników" i go trochę podeptał.

Jeśli są kłopoty seksualne, to również dowodzą kłopotów w pracy.

[pinezka35]

a ja uwazam , ze kubel zimnej wody na leb wylej.. facet jest rozkapryszony .ja
tez to przerabialam , dziwne ze kobieta nie moze sobie pozwolic na depresje ,
szczesciarze faceci maja ten luksus ze stac na to aby miec wszystko daleko w
nosie... Nie wiem jak Ty , ale ja mam dzieci i to bardziej o nich sie martwie
niz o faceta ktory ma muchy w nosie..... moze jeszcze kapcie mu na nozki
zakladasz , bo jemu si enie chce??? a jedzenia za niego nie gryziesz bo
biedactwo tez nie ma sily????

[unkhas]

Co za ignorancja, czy alkoholizm jest dla ciebie równie abstrakcyjną chorobą, w
której wystarczy przestać pić? Tak samo jak człowiek owładnięty alkoholem nie ma
siły żeby powiedzieć NIE tak samo człowiek w depresji zamknięty jest w sidłach
choroby, z których sam nie może się wydostać. Widać, że nie masz bladego
pojęcia, na czym polega depresja. Jaki ból sprawia zwykłe umycie zębów, o
zwleczeniu się z łóżka nie wspomnę. Nie wież, jaki szary jest świat dookoła i
jak bardzo człowiek pragnie od tego wszystkiego w końcu uciec. Rzeczony mąż
ucieka w komputer, ucieka od obowiązków, które są jak szpilki wbijane pod
paznokcie. Depresja to straszny potwór, choć dla ignorantów wygląda jak "muchy w
nosie". Aha, i dosięga również kobiety - tu nie ma wyjątków.

[lucyna_n]

ja jestem kobietą i choruję na depresję, depresja to nie luksus na ktory sobie pozwalasz albo nie , tylko
choroba.
jeżeli mi zazdrościsz to z całego serca życzę ci takiego luksusu.

[pinezka35]

wybacz , ale komputer nie przeraza Ciebie. Wiem co to jest depresja , nic sie
nie chce , i widzi sie tylko jeden kolor . czarny.... nie ma sie ochoty na nic
i wszystko przeraza , doslownie wszystko .To tak samo jak z dysleksja i
dysortografia , kiedys to sie nazywalo lenistwo a teraz co drugi dyslektyk bo
tak wygodnie.

[tanhauser]

Jesteś bezdennie głupia pinezka35. Nie wiesz o czym piszesz i nie masz bladego
pojęcia co czuje człowiek w stanie depresji.
Może to przerasta twój mały rozumek, ale człowiek w depresji może pracować i
funkcjonować bez większych objawów choroby. To, że żona trafnie zdiagnozowała
męża świadczy tylko o jej zaangażowaniu w związek, co dla ciebie pewnie jest
pojęciem obcym.

[rufin_r]

pinezka.... plytka idiotka z ciebie.

[trojanka2]

stanowczo uważać, by Go nie urazić i zrazić !!!
Beznadzieja, i jeszcze przepros , że żyjesz
bez zbednego rozczulania - nie chce, to niech nie mówi

Jak ty masz doła to on chodzi wkoło jak pies ?

[pokeo2]

Jestes chora z nienawisci.

[mskaiq]

Mysle ze pojawil sie strach, moze brac sie z problemow w pracy, poczucie
zagrozenia wywoluje strach ze moze stracic prace. Moze byc to uczucie
niedoceniania, zwykle wywoluje zlosc i zagrozenie. Moze byc cos zupelnie
innego ale zawsze jest to zwiazane ze strachem, zalem, zloscia lub nienawiscia.
Jesli chcesz pomoc to masz szanse wplywac na Niego tylko kiedy jest pozytywny,
Kazda proba zmiany kiedy jest negatywny jest bardzo trudna. Jego negatywizm
zabije kazde rozwiazanie.
Sprobuj stworzyc cos co mogloby zmienic Jego nastroj, jesli Ci sie uda wtedy
mozesz miec wplyw na Niego.
Taki wplyw nie trwa dlugo, znika kiedy pojawia sie negatywizm, dlatego jesli
chcesz Mu pomoc musisz tworzyc jak najwiecej takich chwil. Duzo snu oznacza
utrate kontroli nad cialem, jest slabe reaguje niezwykle silnie na strach, zal,
zlosc bo jest bardzo emocjonalne.
Jesli udaloby Ci sie wyciagac Go codziennie na spacer to po paru dniach
zobaczylabys bardzo wiele zmian na lepsze. Pojawialaby sie pozytywnosc,
szczegolnie zaraz po spacerze.
Wtedy moglabys zaczac dyskutowac z Nim o przyczynie, przyczyna jego zachowania
jest moim zdaniem strach. Jesli odbierzesz ten strach, wszystko wroci do normy,
zniknie Jego negatywne zachowanie.
Serdeczne pozdrowienia

[marzpol1]

Bierz pod uwage tez to,ze moze znudzilo mu sie zycie rodzinne i ma wszystko
gdzies i nie wie co z tym zrobić sam sie zalamal ,bo targaja nim mieszane
uczucia. U mojego męza tez tak sie to zaczęło jak u Twojego.Moze Twoj poznal
kogos i wszystko jest w fazie przemysliwań. i w ktoryms momencie wybuchnie ze
ma wszystkiego dosyc i chce nowego zycie , Tak bylo u mojego męza - ja
szalałam ,popadlam w depreche ,zyc mi sie nie chcialo bo nie rozumialam tego -
przeciez kochalam go ponad zycie i dlaczego on tak mowi do mnie i tak robi -
bolalo to jak cholera-mowilam mu o moich uczuciach ze nie moge tak zyc w
stresie ,ze go kocham,ze chce z nim byc,chcialam sie przytulac ,byc przy nim -
odrzycal mnie mowiąc ze mu się niedobrze robi od mojej namolności, olał
wszystko. Mial i nadal ma wszystko w d. zajął sie sobą swoimi potrzebami,lata
teraz po pubach,na koncerty itd Mamusia jego jest za nim,ja jestem ta zla
ktorej nie pasuje zachowanie męza i mam się z jego zycia wynosić. Mamy dwoje
dzieci 12 i 8 lat - jestsmy 16 lat po slubie- malzenstwo rozpada się,juz go
wlasciwie nie ma . Ja cierpie ale nikogo to nie obchodzi-mąz ma swoje nowe
zycie >

[zarembski]

A ja myślę, że to wszystko przez pogodę panującą za oknem. Sam nie mam
skłonności do depresji, ale widok za oknem nie powoduje we mnie radości...

[zigzaur]

W Polsce listopad trwa 10 miesięcy.

[shwa]

fasolko! sama nie wiem, bo ja jestem ta chora.
Może powiedz mu, że się martwisz o niego bo masz wrażenie, że coś złego się
dzieje (powiedz mu co zaobserwowałaś) i że może to jest depresja. I powiedz też
o sobie, że jest Ci ciężko i dlaczego.
Nie wiem jak się proponuje wizytę u psychiatry/terapeuty i jak ludzie na to
reagują. u mnie to byłą dłuuuuga/ciężka ale jednak moja samodzielna decyzja -
po prostu już nie mogłam wytrzymać. Poczułam wtedy ulgę - że to wszystko co się
ze mną dzieje ma jakiś powód i że mogę coś z tym zrobić. że nie muszę się czuć
winna w stosunku do innych, bo "obiektywnie nie mam powodu to takiego
zachowania".
Nie wiem czy to jest dobry sposób. i czy pomoże. Trzymaj się. i dbaj też o
siebie.

[fasolka3]

Dzieki za odpowiedzi. Naprawde dziekuje, jakos otoczenie nie potrafi nam pomoc,
mimo ze matka mojego meza tez jest chora.
Jezeli chodzi o przyczyny, to sa dla mnie jasne: rozgrzebana praca doktorska,
bezrobocie (czas umowy, w trakcie ktorej praca miala byc napisana minal, praca
nie byla skonczona, wiec umowy nie przedluzono). Teraz moj maz wyglada jakby z
niego powietrze uszlo. Na pewno nikogo nie ma, bo w ogole nie wychodzi z domu,
nie ubiera sie, zaniedbal higiene-musze go naprawde gonic do mycia. O lekarzu
nie chce slyszec, on nie jest chory, to ja jestem chora. W pewne dni nie wstaje
z lozka, drazni go swiatlo ( spuszcza w swoim pokoju zaluzje, a ze mamy te
ciezkie, metalowe, w pokoju jest ciemno jak noca.

Przerazajace to wszystko! Czy takie stany mijaja same, jak dlugo moga trwac? Jak
tak dalej pojdzie to tez zwariuje.

FFF

[dellek]

To wygląda na depresję. Każda depresja wcześniej lub później mija samoistnie.
Ale raczej zdecydowanie później niż wcześniej. Z tego co pamiętam średnio po
1,5-2 latach. Niestety po drodze może się zdecydowanie pogłębić, z próbą
samobójczą włącznie. Stąd potrzeba leczenia. Profesjonalnego leczenia. Jeśli
kochasz swojego męża (to, że masz już tego dosyć, czujesz się załamana jest
normalną reakcją - depresja u bliskiej osoby wzbudza podobne odczucia) musisz z
nim rozmawiać, tłumaczyć, poprosić o pomoc przyjaciół, znajomych, rodzinę i
nakłonić go do wizyty u dobrego terapeuty (psychiatry, psychologa).

[donella]

Dellek, depresja nie mija samoistnie. Mija leczona.
Jeśli na dłuższa chwilę daje ulgę w cierpieniu to nie znaczy, że mija.
Depresja mija tylko leczona.
Innej prawdy nie ma.

depresyjna

[marzpol1]

Doczytalam do końca objawy,no coz jak się nie zglosi do lekarza to bedzie coraz
gorzej -to napewno depresja,skoro nie wychodzi i jest w takim stanie :( musisz
go jakos przekonac.
wiem ze bedzie to niezwykle trudne ,ale nie masz wyjscia .pozdrawiam

[prazanin78]

Póki co musisz go zmusić do działania, niech coś robi. Pogadaj ze znajomymi,
niech go wyciągną na spacer, czy coś takiego. Znajdź mu zajęcie w domu. Po
prostu trzeba mu jakoś zapełnić czas i misi czuć się do czegoś potrzebny. Wiem
jak to wygląda, bo mój ojciec jak stracił pracę, to też tak się zachowywał.
Oczywiście porada specjalisty jest potrzebna, choć w moim przypadku obeszło się
bez, bo ojciec znalazł nową pracę, ale to co napisałem, to jest to, co możesz
Ty i twoi znajomi zrobić w swoim zakresie. Życzę powodzenia.

[lucyna_n]

ee, nieleczona depresja też czasem mija, tylko nie leczyć jej to trochę tak jakby nie brać antybiotyku na
zapalenie płuc, bo niektórzy też sami z tego wychodzą.

[navaira]

dellek:
> To wygląda na depresję. Każda depresja wcześniej lub później mija samoistnie.
Wybacz, ale pierwsze słyszę. Na spotkaniach osób chorych na depresję spotkałem
kobietę, która choruje na depresję od 50 lat. Chyba, że chcesz powiedzieć, że
mija samoistnie w momencie udanej próby samobójczej, to w sumie prawda, ale
przyznasz, że to nie najlepsza kuracja.

fasolka: Chory na depresję często nie chce wierzyć, że jest chory. Przyznanie
się przed sobą do depresji czy nerwicy oznacza przyznanie się do choroby
psychicznej i potrzeby pomocy psychiatry; w Polsce coś takiego może oznaczać np.
utratę pracy, odsunięcie się przyjaciół, małżonka... Ale alternatywą jest
trwanie w chorobie dopóki się nie skończy. Samoistnie.

[alter50]

Błędna teza,żadna depresja nie mija sama,może zmieniac swoje nasilenie ,ale nie
mija.Przez takie obiegowe opinie ludzie z depresją nie chodzą do lekarzy,a
depresja jest niestety chorobą śmiertelną,nie leczona w większości przypadków
kończy sie samobójstwem.

[icek20]

A jak dlugo taki zyje z ta depresja czy sa jakies normy-mojej znajomej maz ma
juz 8 lat depresje i nie chce sie leczyc facet po 2 fakultetach nagle wrocil z
pracy i polozyl sie na kanapie i tak lerzy do dzis,na jakiekolwiek proby
kumunikacji straszy zone ze pojdzie do lasu i tam dokonczy zywota-wyglasza tez
teorie ze sie brzydzi robolami i pieniedzmi ale zona go utrzymuje.co panstwo na
to

[shwa]

fasolko, to brzmi poważnie. skoro mąż nie chce, to może Ty sama idź najpierw do
poradni zdrowia psychicznego porozmawiać z psychiatrą i terapeutą o tym, co się
z nim dzieje. Pewnie mają więcej doświadczenia i wiedzą jak podejść do tematu
pierwszej wizyty czy negatywnej reakcji chorego na sugestię leczenia. Poza tym,
z tego co piszesz wynika, że Tobie też jest potrzebne wsparcie - może byłoby Ci
troszkę łatwiej ogarnąć tę sytuację i nabrać sił.
Trzymam kciuki za Was oboje.

[chodziarka1]

nie on pierwszy i ostatni tak się zachowuje. Nie cackaj się z nim. Wymuś aby
przejął część twoich obowiązków w domu. Jak popracuje to mu się poprawi krążenie
i depresja przejdzie. Po prostu sama siadaj przed komputerem, a on niech w tym
czasie gotuje obiad zamówiony przez Ciebie. Wybieraj specjalnie potrawy, których
przygotowanie jest pracochłonne. Jak się sprawdzi to go pochwal i w nagrodę
zabierz na spacer lup przejażdżkę rowerową lub w inny aktywny sposób spędźcie
czas wolny(może być sex) Ale jeżeli jego depresja jest tak silna że ma myśli
samobójcze i pranie mózgu żądaniami aby się nad soba nie rozczulał bo nie jest
babą, to siłą zaciągnij go do psychiatry i niech mu wypisze antydepresanty.
Pamiętaj że zimny kubeł często jest skuteczniejszy niż delikatne dopytywanie się
i zamartwianie jego stanem. Nawet jak to nie w Twoim stylu to dla dobra was
obojga postaraj się dać mu takiego "kopa" aby go z tej depresji wyrwać. To
sprawdzony sposób.

[ollaboga77]

Ja dorzuce moje 5 groszy ok?

Mam brata 25latka, na ktorego mamusia chuchała całe zycie. Tomciuu ma nie
sprzatać, bo od tegp Ona mamusia ma córeczke Olę. A Ola wiedząc, że to jest nie
wporzadku zawsze sie stawiała i miała z mamusia na pieńku. Poporostu lepiej
wiedziałam jak powinnam nas wychowywać niż on to robiła.


Mnie to chyba chciała wychować na kurę domowaa a mojego brata hmmm no cóż jest
chory i lekarze nie wiedza co mu jest.... był leczony na depresje schizofrenie
itd. Nieźle nie? A dla mnie to jest jego sposob na zycie.

Zresztą obecny mój sposob jest podobny do jego sposobu. Ale ja mam powody by
nie chcieć zyć. Wszem i wobec będę powtarzać SAMODZIELNOŚC OD MAŁEGO I
ODPOWIEDZIALNOŚĆ OD NASTOLATKA !!!

iNACZEJ JEST TO CHOWANIE POD KLOSZEM, KTÓRE CZYNI Z CZŁOWIEKA NIEDORAJDE
ŻYCIOWEGO.

No ja z osoby bardzo wesołej energicznej itd przeistoczyłam się w wielkie nic.

[ollaboga77]

Posta wyżej napisałam trochę ku przestrodze innych !!

Więc czasem sama rodzinka wpędza w kłopoty. A młody człowiek nawet nie czuje,
że je bedzie miał.

Swoją drogą widok mojego brata - jego tryb zycia wieloletni mnie
przygnębnębiał. Żeby wstać to trzeba albo kłótki albo batona jako szantażu!!

No nie chciała nigdy tak żyć ale jednak już od jakiegoś czasu żyje.

===========================
*** www.wegetarianie.pl ***
~~~ www.miau.pl ~~~

[misuszatekmusiumrzec]

No to witamy w klubie. Ja tez mam brata, wprawdzie młodszego niż twój, którego
sposobem na "zycie" jest popadanie w schizofrenię, deprsję i wszystkie inne
mentalne choroby jakie wymyślił człowiek. I tez od małego był chowany pod kloszem.

[navaira]

> nie on pierwszy i ostatni tak się zachowuje. Nie cackaj się z nim. Wymuś aby
> przejął część twoich obowiązków w domu. Jak popracuje to mu się poprawi
> krążenie i depresja przejdzie.
Tak, jeśli chce się doprowadzić człowieka do szybszego samobójstwa, to jest
doskonały pomysł, mi tak pomagał współlokator, zachęcając, abym wziął się w
garść i posprzątał mieszkanie. Depresja to ciężka choroba; określenie "rak
duszy" jest bardzo bliskie prawdy

[prazanin78]

> Tak, jeśli chce się doprowadzić człowieka do szybszego samobójstwa, to jest
> doskonały pomysł, mi tak pomagał współlokator, zachęcając, abym wziął się w
> garść i posprzątał mieszkanie.

A ja jestem za, ale trzeba to zrobić w odpowiedni sposób, żeby człowiek czuł
się potrzebny, żeby się ruszał i miał jakiś cel w życiu. Nawet malutki, np.
odkurzenie mieszkania czy naprawienie cieknącego kranu. Jeśli jej mąż całymi
dniami siedzi przed komputerem,leży w łóżku itp, to jego stan się tylko
pogarszał.

A mnie kobieta namowila na psychiatre

[herrkumut]

biore leki i jest ok

[mariosoares]

Dla mnie to nie jest depresja. Gość się po prostu załamał, bo nie widzi wyjścia
z sytuacji. Nie wiem z czego pisał doktorat, ale albo jest za cienki na
doktorat, albo za dobry na tak głupi doktorat. Tak czy owak tego doktoratu nie
zrobi. I to mu musisz powiedzieć prosto w oczy. I to, że dalej dotychczasowego
życia tak nie będzie mógł ciągnąć. Dalej tą drogą nie pójdzie. Musi się
zatrzymać w tym miejscu, gdzie jest, albo pójść w innym kierunku. Podkreśl, że
to miejsce, w którym jest też jest dobre, że i tak go kochasz nawet bez
doktoratu, że życie nie polega tylko na doktoracie, że bez tego też może być
fajnie. W końcu magistra ma. Z tym może mieć większe kokosy (i/lub lepsze życie)
niż z doktoratem. Ale przed rozmową lepiej wymyśl co dalej. Ale przerwij tę
drogę, bo będzie źle, i tak dalej nią nie zajdzie.

[iluminacja256]

Tak czy owak tego doktoratu nie
> zrobi. I to mu musisz powiedzieć prosto w oczy. I to, że dalej dotychczasowego
> życia tak nie będzie mógł ciągnąć. Dalej tą drogą nie pójdzie.

A niby to dlaczego? Doktorat to nei termin od -do. Jesli to jest naprawdę dla
człwoeika wazne, to zabierając mu to, mozna go całkiem rozpie..ć -
dosłownie. Zwłaszcza w takim momencie. miał umowę o pracę na czas doktoratu -
sprawa jak dla mnei ejst prosta - albo nei umiał się wykłócić jeszcze o rok,
albo rzecz trwała już za długo - o ile kojarzę to jest to osiem lat. Nie znam
sprawy, wiec nei wyrokuję. Wiem natomiast jedno - jesli dotarł w nim daleko, to
odpuszczenei będzie głupotą - znam kolesia, który to cholerstwo obronił majac
37 lat. Zresztą uwaza, z eodkąd szuka pracy jako doktor to jest gozrej niz
pzred:))))))))))))))))))

No neiwazne, wazne, zeby goscia wyciągnać z lózka na wiosnę i pogadać, a potem
pomysleć co dalej. I wcale neikoniecznei na dzień dobry psychiatra, jakiś mądry
psycholog byłby lepszy.

[prazanin78]

> Dla mnie to nie jest depresja. Gość się po prostu załamał, bo nie widzi
wyjścia
> z sytuacji

Uwież mi, to może być przyczyną głębokiej depresji.

[mentice]

Dzisiaj mozna pisac doktorat i za darmo. Niech skonczy doktorat, to mu ulzy i
poczuje sie ze jednak skonczyl co zaczal. A jesli mu na doktoracie nie zalezy,
to niech znajdzie inna pasje.

Uwazaj....

[gosiekkk]

Sama bylam w takiej sytuacji. Borykalam sie samotnie z choroba bylego meza, nikt
z jego rodziny nawet nie raczyl pomoc, udawali, ze nie ma zadnego problemu...
Trwalo to wszystko 8 koszmarnych lat, a w koncu skonczylo sie rozwodem - nie na
moja prosbe - kiedy pan poczul sie chwilowo lepiej... Zmarnowalam tyle lat
zycia, nikt mi tego nie wroci... Poza tym - sama musialam walczyc nie tylko z
deprecha faceta, ale rowniez z ogaraniajacymi mnie takimi nastrojami. Ciezkie
przezycie. Deprecha partnera jest jak wir - podstepnie wciaga i absorbuje, caly
czas praktycznie myslslsm, jak pomoc, naganialam do lekarza, usilowalam
rozruszac, rozweselic... W koncu nie masz wlasnego zycia, jestes poswiecajaca
sie maskotka. Zaluje, ze to tyle czasu robilam... NIKOMU TAKIEGO ZYCIA NIE
ZYCZE, nawej jakiemus wrogowi. To jak dlugoletnia odsiadka za niewinnosc.

Jezeli moge cos poradzic - sprobuj przez jakis rok, pol roku cos zmienic,
porozmawiac i namowic meza do leczenia. Jezeli sie nie uda - spasuj. Lepiej
teraz, niz kiedy sie wypalisz , bo bedziesz sie miotac bezskutecznie i walzyc z
jego inercja wbrew jemu samemu, chcac mu pomoc.

[malgmari]

staraj się trzymać i nie załamuj się...Bardzo Ci współczuję. Nie spodziewaj się
pomocy ze strony rodziny męża - to, jak tam było w jego dzieciństwie jest jedną
z istotnych przyczyn depresji.Nie dasz też rady sama wyciągnąć go z
choroby.Jesteś za blisko i nie umiesz tego. On M U S I skorzystać z pomocy
psychiatry, na początek może to być dobry psycholog (może prędzej się zgodzi).
Jeśli oskarża Ciebie o problem - wykorzystaj to i poproś go, żeby z Tobą
poszedł, bo chcesz się leczyć i zmienić waszą sytuację. Może pójdzie;kiedyś na
pewno już nie pójdzie, "żeby Ci pomóc". Nic go nie będzie obchodziło. Zrozum
jedno:dla niego to wszystko,cały świat się zmienił i jest przeciwko niemu. Ty
też.Uważam, że problemy z pracą są wtórne i są następstwem,a nie przyczyną
depresji.
W takiej sytuacji,jak Ty,byłam kilka lat temu.Jeśli chcesz, odezwij się.

[trzydziestoletnia]

fasolka3 napisała:

> Jezeli chodzi o przyczyny, to sa dla mnie jasne: rozgrzebana praca doktorska,
> bezrobocie (czas umowy, w trakcie ktorej praca miala byc napisana minal, praca
> nie byla skonczona, wiec umowy nie przedluzono). (..)

Fasolko, to NIE SA PRZYCZYNY depresji, to nadal sa jej objawy. Nie dlatego ma depresje, ze nie skonczyl pracy doktorskiej (bezrobocie jest tego konsekwencja), ale nie wywiazal sie z zadan bo ma depresje. Tak samo jak nie mozna powiedziec, ze przyczyna jego depresji sa zaniedbania higieniczne. Ja bym raczej szukala zrodel w tym co napisalas o jego matce,atmosferze w domu gdzie sie wychowywal i ksztaltowal osobowosc.
To jasne, ze ma duzą znizke nastroju, byc moze depresje, jasne ze masz tego dosc i ze to mozna zmienic/leczyc. Tylko pozostaje najwiekszy problem - co zrobic zeby sklonic go do leczenia.

[marr467]

Jestem mężczyzną dotkniętym depresją. Podziwiam mądrość większości piszących tu
Pań. Proszę tylko o jedno - nie namawiajcie mężów na wizytę u PSYCHIATRY !!!
Psycholog jak najbardziej wskazany, ale psychiatra NIE - on zapisze cały zestaw
leków psychotropowych, po których mózg nie będzie już funkcjonował jak
dawniej.Wiem, bo sam tego doświadczyłem. Myślę, że z mojej depresji wyszedłbym
przy pomocy psychologa, ale ja niestety wybrałem drogę farmakologiczną i teraz
jestem wrakiem człowieka. Straciłem pracę, dzieci mówią do mnie "ty śmieciu", o
żonie nie wspomnę.Proszę, nie bierzcie leków, to droga do piekła! Droga bez
odwrotu.Psychiatrzy nie wiedzą, jak te leki działają, to jest metoda prób i
błędów - po dwóch tygodniach zapytaja, czy pomogło; jeśli powiesz "nie",
zapiszą następny lek. Mózg to "terra incognita", lepiej na nim nie
eksperymentować, a niczym innym , jak eksperymentem, jest kuracja
psychiatryczna. A już broń Boże szpital(ja go niestety zaliczyłem) - tam
przewalają się tabuny studentów, lekarze to w większości stażyści, co jakiś
czas rozmawiał ze mną - nie przerywając żuć gumy - jakiś "profesor".Po prostu
koszmar. Proszę Was - Wasi bliscy muszą po prostu "wziąć się w garść" lub
zdecydować na jakąś psychoterapię, ale BEZ LEKÓW !!!

[malgmari]

skąd wiesz,co działoby się z Tobą,gdybyś się nie zaczął leczyć...?

[marr467]

Masz rację, malgmari, nie wiem tego, ale czuję. Po lekach czułem się okropnie,
przytyłem 30 kilogramów (nie żartuję - wpiszcie proszę do google'a
słowo "depresja", a znajdziecie dziesiątki wypowiedzi potwierdzających to co
mówię o tyciu po lekach antydepresyjnych - jedynym wyjątkiem jest prozac (w
Polsce nazywa się bioxetin), po którym podobno się chudnie).Właśnie wtedy, gdy
zacząłem brać leki przepisane przez psychiatrę (nazwy przeciwdepresyjnego nie
pamiętam, oprócz niego miałem afobam i zolpic na sen)znalazłem dobrą pracę, ale
nie mogłem jej podjąć, bo kompletnie się rozkleiłem. Trudno to opisać -
problemem jest wstanie z łóżka,umycie się jest nieosiągalne (śmieszne, co?).I
stało się to, co opisujecie - kompletny rozkład życia rodzinnego, cierpienie
bliskich trudniejsze do wytrzymania od własnego - jedynym marzeniem jest
samobójstwo (tylko mi nie mówcie, że to tchórzostwo, bo jest taki ból, który
przekracza siłę do walki z nim). Proszę Was, zaklinam - nie namawiajcie Waszych
mężów na leki, tu potrzebny jest psycholog, nigdy psychiatra !

[malgmari]

to, co opisujesz - pomijając przytycie- to są objawy choroby a nie działania
ubocznego leków. Podziwiam Cię, że się zdobyłeś na leczenie, bo dzięki temu
jesteś jednym z tych, którym się udało.
Psycholog całkowicie wystarczyć może w depresji "zimowej",związanej z brakiem
słońca albo w depresji będącej reakcją na jakieś przykre wydarzenie, np.śmierć
kogoś bliskiego. Ale nie ma szans w depresji endogennej.Jest tylko
uzupełnieniem (psychoterapia) leczenia farmakologicznego.

[marr467]

Nie mogę teraz pisać, bo żona krzyczy - proszę, bądź jutro rano, bo chcę
podyskutować. Ja w każdym razie napiszę, co o tym wszystkim myślę.

[marr467]

Magmari - nie jestem jednym z tych, którym się udało.Jestem jednym z tych,
którym się nie udało. Teraz nie nadaję się już do niczego - całe dnie spędzam w
łóżku. Jestem pewien, że gdybym nie zaczął brać leków, jakoś - przy pomocy
rodziny (bo wtedy żona chciała mi jeszcze pomagać) i psychologa doszedłbym do
siebie. Po lekach robiłem rzeczy, na których wspomnienie ciarki przechodzą mi
po plecach (na przykład wsiadałem - tak sobie, bez potrzeby - do samochodu i
jechałem przed siebie, po czym nic nie pamiętałem. Szczęście, że nikogo nie
zabiłem). A teraz myślę już tylko o samobójstwie - nic już nie jestem w stanie
dać ani dzieciom, ani żonie. Po prostu - katastrofa. Pewnie jesteś teraz w
pracy - to tylko ja nie pracuję od półtora roku - bo chętnie bym z Tobą
podyskutował. Może gg? 5354122

[marr467]

Trochę się tu nieswojo czuję - forum przeznaczone jest dla żon, nie mężów. Ale
może takie spojrzenie z drugiej strony wniesie coś wartościowego do dyskusji.

[malgmari]

nie mogę tyle czasu spęszać przed komputerem, ale jeśli chcesz, odezwij się na
[e-mail].
Jestem żoną męża, który od ponad 8 lat choruje na depresję.

[marr467]

malgmari, proszę, odezwij się

[marr467]

Nie ma Cię na [e-mail]ęc gdzie Cię znależć?

[ollaboga77]

marr467 napisał:

> Nie ma Cię na [e-mail]ęc gdzie Cię znależć?


O bosze nie mam jej pod tym adresem bot o meil.. skrobnij jej czułę słówko to
może przezuci się z depresyjnego jego na Ciebie ;)

no dobra to był żart..

A tak na serio... to jestes wierzacy w BOga?

[marr467]

Mam nadzieję, że to był żart - trochę niestosowny, bo to jakby z deszczu pod
rynnę.Nie po to szukam malgmari. Ale gratuluję poczucia humoru.

[ollaboga77]

nei staraj się na siłę uszczesliwiac ludzi... mozesz tylko pokazac co robić by
być szcześliwym ale metodą metodami, które ktoś wczesniej wymyslił...

a TY marr zainteresuj się vipassaną, ale niezrazaj się, ze pochodzi ze
wschodu.. to jest metoda która nie wymaga wiary w Boga... ani nie ma nic
wspolnego z wierzeniem... jest metodą pracy z umysłem... najlepiej by był
nauczyciel ...
polecam... ja nawet pojechałam na kurs...

[marr467]

ollaboga, nie wiem co to takiego vipassana, ale ja raczej nie wierzę w takie
rzeczy. Tobie pomógł ten kurs? Kto właściwie jest chory - Ty czy Twój mąż?

[szpilkaaa]

tylko,że czasem leki muszą być przepisane.

[yrrah]

To naprawde wygląda na ostrą depresję. Zapisz go do psychiatry i pójdźcie
razem. Gdyby oporował, to powiedz, że się o niego martwisz i żeby zrobił to dla
Ciebie i dla Waszego związku. Powiedz też, że skoro anginę się leczy, to
depresję tym bardziej warto. A leczenie jest skuteczne. Wciąż wchodzą coraz
nowsze generacje leków, mające coraz mniej skutków ubocznych. Powiem Ci
jeszcze, że ta niemożność (aktywności), o której piszesz jest naprawdę
niemożnością. Porównuje się ją z niemożnością aktywności u osób po zawale. Ale
faktycznie nie ma nic bardziej nudnego i trudnego do zniesienia niż cudza
depresja. Trzymam kciuki i życzę powodzenia.

[yrrah]

Zapomniałam o najważniejszym - praktycznie nie ma sensu podejmowanie samego
leczenia farmaceutycznego. Żeby osiągnąć sukces w walce z depresją, konieczna
jest psychoterapia. Z moich doświadczeń wynika, że lekarze psychiatrzy rzadko
ją jednak poważają. Ja chętnie polecę uważną lekarkę, która przyjmuje w
enelmedzie (dr Szafrańska)i serio traktuje współdziałanie obu form
leczenia,jako że tylko taki duet pomaga zapobiec nawrotom. Po pierwsze
koniecznie zaciągnij mężą do lekarza. Pamiętaj, że depresja jest zaraźliwa -
wpływa na otoczenie chorego, zwłaszcza na najbliższych, bo wypada on z ról
społecznych. Szczególnie trudno radzą sobie z tym dzieci osób chorych. No i
towarzysze życia. Na koniec pociecha - z dobrze leczoną depresją (nie
obawianiem się leków i świadomą decyzją o podjęciu terapii) można dobrze żyć i
funkcjonować.

[navaira]

> Zapomniałam o najważniejszym - praktycznie nie ma sensu podejmowanie samego
> leczenia farmaceutycznego.
Tu lekko się wtrącę

[sneeper_1]

Ollaboga ,bardzo wesołe te twoje łzy z przymrużeniem oka,
ale uważaj n te kotke,bo za któryms razem sztuczka się nie uda, a szkoda bo
naprawde fajnie piszesz ale wszystko ma swoje granice

[ollaboga77]

sneeper_1 napisał:

> Ollaboga ,bardzo wesołe te twoje łzy z przymrużeniem oka,
> ale uważaj n te kotke,bo za któryms razem sztuczka się nie uda, a szkoda bo
> naprawde fajnie piszesz ale wszystko ma swoje granice


Co Sneeper? jakie łzy i jakie wesołe?

[dariiia]

Droga fasolko.Moje zdanie jest zupelnie inne.Moze i to depresja albo mozemy to
nazwac czyms innym.Na podstawie moich przezyc mysle ze jest to to samo co ja
mialam.Brak zajecia i pracy wyrzuty sumienia ze sie nie pracuje a jednoczesnie
coraz wiekszy brak samozaparcia do szukania tej pracy i coraz mniej wiary w
siebie.Do tego dochodzi siedzenie przed komputerem co wciaga i niechec do
wychodzenia gdziekolwiek-rozumiesz? kólko sie zamyka...wspolczuje ci...to ty
musisz byc silniejsza.. psychoterapeuta owszem, moze pomoc, ale przede
wszystkim postaraj sie mu pomoc poszukac zajecia, pracy, zeby sie czyms zajal,
ale bardzo delikatnie zeby sie znow nie rozdraznil i nie zniechecil...moim
zdaniem to metoda ktorej ty sama mozesz sie podjac, zadne tam pisanie listow
czy chec rozmowy-to nie poskutkuje...

[the.gypsy]

"wygumowal emocje" znakomite.
ps. na razie daj mu spokoj.

[mitchum]

musisz silno kopnac go kilka razy w krocze!!

[lokomotywa333]

twoje wrażenie jest chyba jak najbardziej słuszne. Najważniejsze to zrozumieć,
zrozumieć osobę dotkniętą depresją, chociaż to bardzo trudne. Zrozumieć i
wykazać bardzo dużo cierpliwości- to jest jeszcze trudniejsze. Musisz być przy
nim i robić wszystko żeby wiedział ze naprawdę jesteś i przekonaj go że nie
nawalił, co tam doktorat, chwilowa utrata pracy, musisz pomóc mu znaleść nowy
punkt zaczepienia. Wiem też że musisz zrobić wszystko aby przekonać go do
wspólnej wizyty u lekarza, niekoniecznie od razu psychatry, lekarza pierwszego
kontaktu.nie zostawiaj go teraz jesteś mu potrzebna.

[sotomajor]

może sprubuj wyłączyć komputer

[slayer13]

Jak chce żebyś dała mu spokój to zrób to. Baby co miesiąc są przez pare
dni "nietykalne", facet przechodzi "męski okres" raz na parę lat. A to, że
jakiś bogaty psychol nazwał to "depresją" i zbił na swojej książce niezłą kase
to jego.

[wiechu27]

Chciałbym dodać, że lekarzem, którego Twój mąż powinien odwiedzić, nie musi być
psychiatra. Może też być neurolog. Również przepisze leki. Rozreklamowany
prozac, w Polsce jego odpowiednikiem jest bioxetin, wcale nie jest lekiem na
całe zło. Mi nie pomógł. Efekty terapii farmakologicznej pojawiają się dopiero
po 2 tygodniach (najwcześniej). Na psychoterapię jest najlepiej pójść po kilku
tygodniach. Zdumiewają mnie diagnozy i zalecenia innych forumowiczów, ich
kategoryczny ton, pryncypialność i pewność. Pamiętaj,że ta choroba dotyka, poza
chorym, także jego rodzinę. Potrzebujecie oboje wsparcia.

[konwerterbwcz]

Poproś go niech poczyta to forum.

[balbina112]

droga fasolko
nie chce cie martwić ale jeżeli nei "wymusisz" u meza checi leczenia to nicic z
poprawy jego stanu - samo nie minie :( a szkoda...
moja tesciwa choruje na depresje juz 11 lat. w poczatkowym okresie zrozumiala
ze jest chora i poszla razem z mezem do lekarza, ten przepisał leki, po ktorych
pcozula sie dobrze.
ale neistety tak dobrze, że stwierdzila ze jest już zdrowa po pólrocznym
leczeniu i tak uważa do dziś. jej stan jest obcnie tragiczny!
nie pomogly ukradkiem podawane leki, teściu nie ma na nią wpływu, jedynie mój
maż a jej syn jeszcze jakoś pozytywnei na nią działał.
nie ukrywam, że teściowa znalazła w tej chorobei sposób na zycie bo
jak "choruje" ( celowo napisałąm w cudzyslowiu, bo to są ataki gorszego stanu)
to w domu jest ciemno, brudno, wszystko porozrzucane, mozna sie pozabijac o
różne przedmioty, a w atakach kłóni potrafi nawet siegnąc po niebezpieczne
narzedzie i straszyć.
a w dobrych dniach: gotuje, pierze, sprzata, jezdzi po cąłym wojewóztwie na
zkaupy, wydaje pieniądze (to lubi najbardziej) owywisice nie pracuje bo :oczy
ją bolą" i tak ludziom nie może pokazać, unika małych sklepów gdzie jest
bezpośrendi kontakt z ludzmi,
ponadto spi całymi dnaimi, wszędzie gdzie popadnie i robi ciemnice w odmu jak w
grobie.
moze moje opisy sa drastyczne ale niestety to prawda.

mój teściu nic z tym nie robi tylko siedzi cicho i sie cieeszy jak nei ma
awantur, zmusić ja do leczenia nei można a ubezwłasnowolnić teściu jej nie chce
bo twierdzi że ma tylko drobne kłopoty
więc nie ukrywam, ze on sam juz zaczął wierzyc ze to taki normalny stan z
przejsciowymi gorszymi dniami, mi zawsze tłumaczy, zę ona tka jużjest albo "no
troszeczkę jest zestrowana i ma swoje nawyki"
moj mąż tez tak juz zaczynał podobnei myśleć, że mama jest tylko trochę chorą
bo jest poprawa np. od tygodnia sie nei kłoci, albo ugotuej obiad -
rzeczywisćie traktuja to jak święto, albo eni spi całymi danimi tylko noce i
popołudnia hmm

najgroszejst to ze jak tesciu bedzie neidomagał to mi zostanei ten problem- a
ja niestety nei potrafie sobie z tym poradzic, nie moge z nia mieskzac, bo mi
działa na nerwy, poza tym nei chce mieć w domu piekłą i grobowaca, a skoro jej
mąż nie dał sobie rady przez tyel lat to co ja mam zrobić, zniszczyc sobie
zycie bo ktos nei wykazał sie, nei pomógł, nei miał lub nie chciał mieć wpływu
i dlatego moej zycie musi byc zmarnowane??!!

najgorsze to to, że ona swoją chorobę traktuje jako sposób na życie-
oan sobie życje w swoim świecie, a cała rodizna cierpii, a najbliższa osoba
czyli maż olewa wszystko, a jak mój mąż naciskana ojca, żęby coś podziałał, to
jest odpowiedź : wiesz jaka matka jest, lepiej zostawićją w spokoju, bo znowu
będą awantury.

wsparcie rodizny dla chorego jest najważneisjze, ale proponuej abyś najepierw
udała sie do psycholga aby prozmowaic o tym problemie i uzyskac wspracie jak
postępować
ponieważ to ty musisz jesli chcesz miec duzo sily i wytrwalości!!!
mam nadzieje ze Tobie się uda bo widze jakie sa efekty małżeństwa, któe trwa by
trwać, ale skutki są opłakane
a na dodatek na straośc, zresztą już nie tak daleka i ogólen ijuż mam niezły
ciężar

pozdrawiam i zycze powodzenia

[zimowa1]

Depresja plus narkotyki ew.inne poważne problemy zdrowotne. Sama sobie nie
poradzisz z tym tematem - uwierz mi. Proponuję Ci z całego serca jedno:
1/ koniecznie poproś do domu lekarza psychiatrę (koniecznie niech przeprowadzi
szczegółową rozmowę z Twoim mężem mimo jego protestów),
2/ koniecznie zaobserwuj zachowanie swojego męża pod względem brania narkotyków
jest ich wiele i wystarczy zrobić dokładne badania pod tym kontem.
3/ jeśli nie będzie chciał się poddać ani przebadaniu przez lekarza i zrobieniu
koniecznych badań - zostaw go ! SZKODA TWOJEGO ZDROWIA I ŻYCIA. Pozdrawiam i
życzę Ci dużo uśmiechu - nie martw się i nie zamartwiaj się - nie warto ! MYŚL
O SOBIE.

eepewnie chce zebys go zostawila a nie chce

[alterpars]

sie czuc winny ze Cie zostawil. Dobry sposob zeby odswiezyc model kobiety na
mlodszy albo zostac singlem. Kobiet anie robi scen a facet wygrywa swoje.

odwieczny problem wiecznych studentów

[decymka]

Niestety.

Bardzo duży wplyw na to co się dzieje, może mieć uczelnia i otoczenie. Nie iwem
na jakiej studjuje i kto się nim opiekuje, ale to może mieć wielki wpływ.

Dowiedz się.

Bywają także mobbingi na uczelni i sabotaże przez profesorów - tak mogło być.
Facet poświęcił czas i pracę na coś, i ktoś go podkopał. Teraz nie wie jak się
odnaleźć.

Pogadaj z jego środowiskiem, zaryzykuj, może jacyś znajomi z uczelni - ktoś na
pewno coś wie.

I rozmawiaj. Konfrontacja. Nie pozwalaj by zamykał się przed sobą , tobą,
zamykał żaluzje i siedział przed kompem (możesz zabrać kable).

Wiem - zaraz się odezwą Ci co będą mówić o samobójstwie. Nie w tym przypadku.
Terapia szokowa - musi się przebudzić a nie trwać w maraźmie.

Nie wiem czym się zajmuje, ale możesz mu podsuwać rozwiązania, praca, wyjazd,
nauka gdzieś indziej. Przecież mgr to już coś.

[gosc_nie_dzielny]

> I rozmawiaj. Konfrontacja. Nie pozwalaj by zamykał się przed sobą , tobą,
> zamykał żaluzje i siedział przed kompem (możesz zabrać kable).
> Wiem - zaraz się odezwą Ci co będą mówić o samobójstwie. Nie w tym przypadku.
> Terapia szokowa - musi się przebudzić a nie trwać w maraźmie.

Bzdury gadasz - totalne i niebiezpieczne do tego. Zabieranie kabli... Puknij
sie w czolo, dziewczyno, nie mowimy tu o starobabowym manieryzmie na chandre i
spleen, tylko o chorobie.

Moze zamkniecie w piecu na trzy zdrowaski pomoze? Terapia szokowa... Pfff,
ciemnogrod totalny.

Do autorki watku - zdecydowanie rozmowa ze specjalista. Kilka godzin terapii -
polegajacej na zwyklej rozmowie z dobrym psychologiem, pytaniach i
odpowiedziach, moze naprawde duzo zmienic. Na pewno nie rewolucyjnie, z dnia na
dzien, ale stopniowo zdecydowanie tak.

I najgorsze, co mozna zrobic, to wlasnie podejscie jakie proponuje autorka
postu wyzej - zadne terapie szokowe, zadne 'wez sie w garsc', zadne 'walnij
setke, poczujesz sie lepiej' etc.
Rozmowa owszem - ale musisz miec _wielkie_ poklady ciepliwosci i wyrozumialosci.

Z wlasnego, bolesnego, doswiadczenia mowie.

pozdrawiam,
M.

[gosiekkk]

Taaa... Tytul - ni przypial, ni przylatal... BZDURA...

Poza tym - dziewczyna PROBUJE ROZMAWIAC, ale facet NIE CHCE. Myslisz, ze to taka
proscizna?...

A zabierania kabli i innych rozwiazan silowych nie polecam, bo w przypadku
faceta z problemami psychicznymi moze sie to skonczyc na przyklad przepychanka i
proba wkomponowania polowicy w sciane. A potem - pogo pogo - pogotowiem.

rozczulać się ?

[decymka]

Słowa kluczowe - siedzi przed komputerem.
Że to jest depresja to tylko przypuszczenie a nie diagnoza.

Facet ma problem, zamknął się w sobie i ucieka do kompa. I to trzeba
skonfrontować a nie chodzić wokół niego na paluszkach.

Jak ma rozmawiać jak siedzi wślepiony w monitor...

Właśnie tak się kończy chuchanie na mamusiowatych facetów.

Może coś mu nie poszło na uczelni, ale nie on pierwszy i nie ostatni.

Byka łapie się za rogi. A jak jest się w związku, tym bardziej w małżeństwie
trzeba się liczyć się z drugą osobą a nie ślepić w monitor bo coś nie wyszło.

DObrze niedzielny, że miałeś jaja by wydorośleć.

[davidek1]

pewnie najlepiej zostawic, jak bezuzyteczny sprzet!!!!
moze trzeba pomóc, ale na forum nie uzyskasz takiej odpowiedz, porozmawiaj z
psychiatrą, wtedy upewnisz się, czy to depresja czy nie, chodzby częsciowo.....

[pawel3891]

a moze ma romans z jakas kobieta, albo przelotny seks i ma wyrzuty sumienia i odtraca cie

[athman]

Fasolko, ja jestem mężem, który miał depresję, a właściwie byłym mężem, bo moje
małżeństwo właśnie z tego powodu się rozpadło. Zona przez wiele lat mnie
wspierała, ale rok temu poprosiła, żebym sie wyprowadził - właśnie wtedy, kiedy
poczułem się lepiej. Jak wedle praw historii: rewolucje wybuchają nie wtedy,
kiedy jest najgorzej, ale gdy zaczyna się poprawiać. Nie wytrzymała. Chorowałem
jakieś 8-9 lat, przez pierwszych kilka żaden lekarz nie zdjagnozował
podejrzenia depresji i nie wysłał mnie do psychiatry. To były troche inne
czasy, a i ja nie wpadłem na to, że to depresja. Przez kolejnych parę lat
chodziłem do kilku lekarzy - bez skutku. W końcu tafiłem do fachowca -lekarza
kompletnego, który widzi wszystko (w Warszawie, chętnie polecę).
Na tym forum napisano kilka głupot, więc się wymądrzę z racji mojego
doświadczenia.
Twój mąż zapewne ma depresję, i to nielekką. Miałem te same objawy - i wiele
innych, w tym somatyczne - z dwoma różnicami: nie odburkiwałem i chciałem się
leczyć, bo już prawie nie żyłem.
Najgorsze, co możesz zrobić, to zagonić go do roboty, jak tu jakaś mądra osoba
proponowała; twój mąż nie jest w stanie ruszyć ani ręką, ani nogą.
Organizowanie rozrywek i uprzyjemnianie życia - też bez sensu, w tym stanie nic
nie pomoże, tylko będzie go irytować i męczyć. Jedyne co możesz zrobić, to
wpłynąć, zeby poszedł do lekarza (moja pani doktor z zasady spotyka się z
obojgiem małżonków albo z kimś z rodziny) oraz dać mu poczucie, że go rozumiesz
i wspierasz, ale nie można tego robić natrętnie. Pomysł, żeby go szantażować,
że odejdziesz, jest bez sensu - on nie będzie cię w stanie zatrzymywać.
Bez leczenia depresja, oczywiście, nie przejdzie. Psychoterapia nie wystarczy,
może wspierać, tak jak tolerancja i ciepło, bezpieczeństwo w otoczeniu chorego.
Chory musi podjąć leczenie farmakologiczne, które może trwac nawet tyle, ile
sama depresja. Rezultat może być chwiejny. Ja,chociaż jestem już po dobrej
stronie, to tylko jedną nogą - i mam tego świadomość, więc unikam
depresjogennych sytuacji. Z drugiej strony jestem na tyle już silny, że rozpad
małżeństwa, nie zepchnął mnie znów w kompletną depresję,i chyba jakoś się
powoli z tego podnoszę. Jeszcze jedno, alkohol często towarzyszy depresji, więc
jeśli pije albo zacznie pić, to nie dlatego, że jest menelem, ale dlatego, że
alkohol mu chwilowo pomaga - w rzeczywistości jednak pogłębia depresję.
Chyba cię nie pocieszyłem, ale wszystko zależy od was obojga: od niego, czy
pójdzie dolekarza i trafi na dobrego, i od ciebie, jak dużo i długo będziesz w
stanie wytrzymać. Może wam się powiedzie lepiej niż mnie i mojej żonie.

[randalkk]

Zamiast zastanawiać się czy opóścić męża czy nie, musisz do niego dotrzeć.
Moim zdaniem ma kolosalne kłopoty w pracy i z kasą na utrzymanie domu. To jest
przyczyna takiego zachowania.

Zapraszam na blog, tam będzie więcej:

randlak.blox.pl/html

[yavorius]

fasolka3 napisała:
> Mam wrazenie ze moj maz ma depresje.

> Jak tak dalej pojdzie,to
> go naprawde zostawie, i to na zawsze.

Gratuluję Twojemu mężowi wspierającej żony.

Gratuluje czarno-bialego widzenia swiata

[gosiekkk]

Widocznie masz nijaka zdolnosc empatii, skoro wyskakujesz z takimi tekstami.
Pewnie sam nigdy nie byles w takiej sytuacji. Tym lepiej dla Ciebie, bo nie
wiem, ile bys wytrzymal w takim piekle. W przeciwienstwie do Ciebie ja
przynajmniej wiem, jak to jest.

[yavorius]

Nijaką zdolność empatii to ma autorka wątku, nie ja.

[comp1974]

Sprawa jest bardzo poważna. Mój brat zakończył to samobójstwem. Ludzie w
depresji wymagają szczególnej opieki, są bardzo wrażliwi przeważnie z niską
samooceną.
Szantażowanie, że go opuścisz nic tu nie da a jedynie pogłębi stan choroby.
Mówienie do niego, żeby wziął się w garść też odpada. On się czuje naprawdę
okropnie i jest spowodowane to bardzo ciężką (śmiertelną) chorobą.
Idź z nim do psychiatry a jeżeli nie chce to idź sama i porozmawiaj, poproś o
radę. Jeżeli jeden nie pomoże idź do innego lekarza. Choroba sama nie przejdzie
musi być leczona bo inaczej może się zakończyć tak jak u mojego brata.

[zdziwiona_swiatem]

Moj chłopak ma depresję. Przez długi czas ani on ani ja niewiedzieismy co sie
dzialo. Poczatek byl straszny, to co sie z nim dzialo bylo koszmarem.
Doprowadzilo to do tego ze chcial sie zabic - naparwde niewiele brakowalo.
Takiemu czlowiekowi trzeba dawac duzo milosci, pokazywac ze jest sie z nim. Moj
chlopak poszedl do psychologa. Jednak pierwszy poan psycholog nie byl zbytnio
kompetentny poniewaz pzrepisal jakies tabletki i go zbyl. tabletki wywolaly
jeszcze gorsze reakcje. Potem poszedł prywatnie do pleconego pzrez kogos
psychologa i on mu pomogl i nadala pomaga. teraz jest tak jak bylo kiedys.
wszytsko normalnie. nie powiem, ma jeszcze czasem dziwne stany, wpada w rozne
dolki ale ogolnie jest dobrze:) Tabletki "Asentra" bardzo pomagają:) Powinien
iśc do psychologa.

[uff999]

z przerażeniem przeczytałam niektóre wpisy,tak jak miesci mi sie w głowie,że
można nie końca znac specyfikę tej choroby, to nie sądzilam , ze rady niektórych
pogłębiają wprost depresję.np:

Zobaczysz jak sie zmieni.....
Odsun do loza i michy !!

Każda depresja wcześniej lub później mija samoistnie.
Nie cackaj się z nim. Wymuś aby
przejął część twoich obowiązków w domu. Jak popracuje to mu się poprawi krążenie
i depresja przejdzie.

Dla mnie to nie jest depresja. Gość się po prostu załamał, bo nie widzi wyjścia
z sytuacji.
...............................................................................

I wiele innych w podobnym stylu, ludzie, czy wy jesteście slepi?
Depresja jest chorobą, nieleczona,często prowadzi do samobójstwa, to naprawdę w
tej chorobie nie takie to dalekie, zmusic do czegokolwiek nie można bo to
choroba objawijąca się brakiem woli,powodów mogą byc setki. Leczenie trzeba
zacząc od lekow, antydepresantów+ terapia +pomoc i zrozumienie najbliższych.
Jeśli samemu sie nie przeżyło napadu lęku panicznego-egzystencjalnego, często
występującego w depresji to słowa tego nie opiszą i wiem ,ze tak jest i
rozumiem, że moi bliscy mają pewne wyobrażenie o depresji a tak naprawdę nie
czują istoty tej choroby, dlatego tak się przeraziłam , a jeśli ich
niezrozumienie jest tak dalekie jak u niektorych wyzej cytowanych? Zaczęłam się
bac o siebie i przepraszam za tak osobisty wątek w tym momencie, to jest
silniejsze ode mnie, naprawde trudno mi to wytłumaczyc ale serce mi wali ręce
trzęsą i się boję, wiem ze taki stan minie, bo juz jakis czas się leczę i wiele
wiem o depresji, juz od kilku miesięcy nie miałam takiego niepokoju.
Fasolka3, pewnie moglabym wiecej ci pomoc i napisac o depresji ale teraz nie
moge. Pomozesz mezowi serdecznoscia i byciem z nim a wizyta u lekarza jest
konieczna. Trzymaj sie i duzo wytrwalosci

w wolnej chwili zajrzyj tam, to nie twoj temat, ale wiele sie
dowiesz,f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=2554135&start=27780

[dzana7]

Nie jestem zaskoczona niektórymi opiniami, bo zdaję sobie sprawę, jak wielka
jest niewiedza na temat depresji. Mój mąż cierpi na nią od kilu lat, dopiero od
ponad roku jest leczony, wiem że jeszcze długa droga przed nami. Wiem też jak
wiele wysiłku, cierpliwości i miłości trzeba okazać. I nie poddawać się. Ta
choroba jest jak "nowotwór duszy", z tą różnicą, że trudno liczyć na
zrozumienie i wsparcie nawet najbliższych osób.
Pozdrawiam wszystkie żony cierpiących na depresję mężów i życzę im wielkiej
wiary i siły.

[depresjonistka]

rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać.
JEŚLI to depresja - dotrzeć, być. pomóc. Sam nie da rady.

kasia. depresjonistka u końca leczenia.

[jacekp6]

Sam przez nia przeszedlem, to ze jestem lekarzem nie mialo znaczenia. Nie
wierzylem, ze mozna w ogole z tego wyjsc. Osoba chora na depresje nie 2widzi"
przyszlosci, nie ma cienia nadziei. Skutkuja tylko leki i pomoc dobrego
psychiatry. Wszystki mdotknietym szybkiego wyzdrowienia :)))

[pumra]

Depresja jest chorobą nie fanaberią nieudaczników! Niestety też przechodziłem
przez ten koszmar w sytuacji nieco podobnej do przedstawionej. Również pracuję
na uczelni i przed trzema laty w wyniku nadmiaru obowiązków, stresu związanego
z pracą twórczą (tym właśnie jest pisanie doktoratu) wylądowałem u psychiatry z
objawiami depresji. Przez ponad rok nie napisałem nawet zdania. Przekonany
byłem, że nie nadaję sie do niczego, że nie jestem w stanie sprostać swoim
obowiązkom. Potem pojawiły sięmyśli samobójcze, najprostsze obowiązki wydawały
się pracami dla Herkulesa. Żyłem tylko czytając (na pisanie nie miałem sił)
fora nt. depresji. Zawsze jednak walczyłem, aby nie odizolować sięcałkowicie od
świata. Było to niezmiernie trudne, ale miałem świadomość, że to wstrętne
realizowanie "normalnego planu dnia" jest ostatnią rzeczą, jaka łączy mnie ze
światem zdrowych. Twój mąż musi sobie uświadomić, że jest chory i że czeka go
trudna walka o powrót do normalności. Co sięzaś tyczy przyczyn, to mam
wrażenie, że wykonywanie twóczej pracy, jej nieregularność (można przez miesiąc
napisać dwa rozdziały, można dwa zdania) sprzyja rozwojowi tej choroby. (Choć u
mnie wiązało sięto także z chorobą mamy - tym samym depresja była trudniejsza
do uleczenia, bo miała genetyczne podłoże)Nie mam jednak wątpliwści, że
depresja Twojego męża na pewno ma właśnie takie przyczyny, żadnych romansów,
cieplarnianego wychowania itp. Moja obecna żona z trudem to akceptowała, ale to
jej zawdzięczam powrót do normalności. Jestem zdania, że w poprawie (właściwie
wyleczeniu - tak, nie biorę już leków i nie czuję się chory) to ona odegrała
najważniejszą rolę. Nie leki, nie psychoterapia, tylko autentyczne wsparcie
najbliższych mi osób. Kiedy widzi się, że tyle osób wciąż w ciebie wierzy, to
można znaleźć motywację, aby walczyc ze swoimi słabościami. Na knoiec chciałbym
Cię pocieszyć. Choć byłem przekonany, że doktoratu nigdy nie napiszę, kilka
miesięcy temu obroniłem go z wyróżnieniem. Po chorobie też prawie nie ma śladu.

depresja....hmmmm

[kuba272]

moja żona razem ze swoja mamusią ustaliły ,że od 11 marca ide na urlop
wychowawczy..i popołudniami będe dorabiał jako magazynier lub ogólnie mam coś
znaleśc do roboty....bo do niczego innego sie nie nadaje:)
dlatego moj stosunek do trzech punktów z pierwszego postu jest mówiac
delikatnie....leciutko mietki!I znowu pozostaje mi obejrzenie "Placu
Zbawiciela" i "Takiego pięknego syna urodziłam" wtedy może nie zeświruje do
końca..
czas depresji nadchodzi nieubłaganie......

[ollaboga77]

no chyba jedna nadajesz się... do płodzenia...

jak masz ok sperme to ja sprzedaj do banku spermy ! powodzenia...

ciekawostka.

[lucyna_n]

siedemdziesiąt wpisów a ze znanych nickow tylko Mask , fascynujące.

[ollaboga77]

lucyna_n napisała:

> siedemdziesiąt wpisów a ze znanych nickow tylko Mask , fascynujące.


jesscze ja Luca!
A zgadnij czemu??? no bo ktosik wyjał ten temat na stronę główną :)

depresja u męża

[do42]

kup książkę pt. "Anatomia depresji". Polecam. Warto przeczytac. Dla Ciebie, a
także, aby...podrzucić mężowi.Jeśli na rozmowy trudno go namówić. tam zresztą
takie wypieranie jest opisane, a także różne stany depresyjne, w których i mąż
się odnajdzie. Może, nawet jeśli przed Tobą nie od razu się przyzna, to zacznie
kiełkować myśl o leczeniu. Bo sam sobie nie poradzi. I nie mów mu, że go
zostawisz, bo się utwierdzi w przekonaniu, że jest taki do niczego, że Ty już
też go nie chcesz. Mów mu, że go nie zostawisz,cokolwiek mu jest, choć i tak
będzie uważał, że to nieprawda, bo on wie, że Ty nie znasz tej "prawdy", o nim,
że jest tak beznadziejnym ze tracisz z nim czas itp.
Mój brat popadł w taki stan, uważał, że jest beznadziejnym człowiekiem(
nieprawda!!!), że jest przekonany, że nastąpi ten dzień, w którym wszyscy dojrzą
tę prawdę, że jest obciążeniem dla żony, dzieci własnych, rodziny, że wszystko,
czego dokonał do tej pory to przypadek, zbieg okoliczności, na który sobie nie
zasłużył...leżał, patrzył w sufit, wypicie pół szklanki herbaty było
niebotycznym wyczynem...umycie sie, ogolenie...jak się podniósł, dokonał
ostatniego wysiłku w życiu.Popełnił samobójstwo. Zwiódł nas. Wydawało się, że
się uspokoił, zaczął rozmawiać, umył się. Myśleliśmy, że wraca do normy...a On
nas "uwolnił" od siebie...
Zajmij się męzem. Nie krytykuj, nie każ mu, jak radzą tu inni wstać i koniecznie
coś zrobić. On NAPRAWDĘ nie ma siły.To nie jest wymysł, to ciężka choroba duszy.

[lucyna_n]

depresja jest jak najbardziej chorobą ciała, no chyba że uznać neuroprzekaźniki za element duszy.

[do42]

nie wiadomo dokładnie, co jest przyczyną, a co skutkiem. Czy to spadek
np.serotoniny wpływa na obniżenie nastroju, czy obniżony nastrój powoduje spadek
serotoniny...itd.Stres powoduje choroby, ale i choroby powodują
stres.Somatopsychika. Zamknięte koło.Kiedy jesteś radosna, uaktywniają się inne
neuroprzekażniki, kiedy popadasz w złość - inne, a kiedy musisz stawić czoła
czemuś "wysokoenergetycznemu", np. niebezpieczeństwu,jeszcze inne, np.
adrenalina napływa w dużych ilościach, podwyższając choćby próg odporności na
ból i zmieniając ocenę ryzyka.Gdyby to tylko była zakłócona gospodarka
neuroprzekażnikami, to wystarczyłaby sama ich suplementacja. Po co więc terapie,
porady, wsparcie, rozmowy,...na choroby ciała daje się pigułki, mniej lub
bardziej zaawansowane fermakologicznie. Ale nawet wtedy skutki leczenia są
uzaleznione od bliżej nieokreślonej duszy czyli wiary w sukces, nastawienia,
oczekiwań, otoczenia. Są i tacy, którym sama wiara wystarcza - tzw. efekt placebo.

[marr467]

Nie wierz tak bardzo w chemię. Mózg do tej pory nie jest poznany i chyba tak
szybko nie będzie.Tu potrzeba pomocy bliskich-żony,dzieci,przyjaciół.

[lucyna_n]

serio? no to wszystko jasne, no prawie bo nie wiem dlaczego akurat ten wątek tam wylądował.
nigdy nie bywam na stronie głównej
sory za pominięcie, byłaś pod koniec wątku jakoś tak mi umknęłaś, ale JESTEŚ, oczywiście że jesteś.

[sneeper_1]

jeeah ...bardzo fajnie sformułowane sugestie, czyli ktos mnie nie lubi , a`la
psychologia ,i programowanie neurolingwistyczne

[sneeper_1]

uroczystość rodzinną uczcimy zbiorową fotografią w świetle ulicznej świetlówki
rentgenowskiej diużej mocy

[sneeper_1]

w razie czego wyłącze telewizor chocia ciekawe czy działa , bo cyfrowy

[ollaboga77]

sneeper ale co Ci wlasciwie jest? jestes niepoczytalny czy jaki?

[sneeper_1]

może to skutek wycięcia niektórych sensownych postów a zostawienia tych
najgłupszych,
ale to przeszłość.

[sneeper_1]

uzytkownik forum,który podpadł jest przesladowany "spadającymi postami"

do rzeczy:
marr napisał
<Trochę się tu nieswojo czuję - forum przeznaczone jest dla żon, nie mężów.

czyli twoim zdaniem miejsce kobiety jest przed komputerem a mężczyzny w psychiatryku

[marr467]

Przedni żart. Ale rzeczywiście można odnieść takie wrażenie - zobacz tytuł
forum - depresja u męża. Forum: depresja u żony nie widziałem.

[basiab_f]

Moja droga nie lekceważ tego stanu jeżeli Ci zależy na mężu.Mój w zeszłym roku
stracił prace po 20 latach(likwidacja zakładu) Bardzo się bałam że nie dam rady
sobie z zachowaniem męża,potrafił siedzieć godzinami w fotelu i być całkiem
nieobecny.Ani moja złość ani wśćiekłość nie pomogły dopiero ciągłe rozmowy i
pokazanie jak bardzo jest potrzebny że bez niego nie mogę sobie dać rady.Po pół
roku znalazł lepszą prace ale jeszcze zdażają mu się momenty wyłączenia z życia
, ale jak się jest naprawde razem to można pokonać wszystko .Zyczę Ci aby
wszystko ułożyło się po twojej myśli .Uwież że kobieta może z facetem zrobić
wszystko sposobem i uczuciem .

[amstaff23]

Mam dobrą rodzinę i kochającą Kobietę(to ona namówiła mnie do przeczytania tego
forum), wszystko jest super. Ale nie do końca. Nie mam ochoty na nic, widzę
ciągle tylko jeden kolor (szary) od czasu do czasu zrobię parę rzeczy żeby zabić
nudę, ale szybko zniechęcam się do tego co robiłem. I przestaje to już być miłe
i przyjemne a zaczyna być denerwujące i męczące. Dziś zauważyłem, że coraz
dłużej śpię. Zajęcia, które kiedyś sprawiały mi przyjemność dziś są bez sensowne
i szkoda mi na nie czasu zwłaszcza, że mam go sporo. Wszystko zaczęło się po
moim powrocie z pracy gdzie byłem 7miesięcy i nie za bardzo mi się powiodło.
Wiele wypowiedzi zgadza się z obecnym stanem mojej osoby, nie wiem, co mam
robić. Jak wydostać się z tej sieci?!

[ollaboga77]

amstaff23 napisał:
Jak wydostać się z tej sieci?!

OJ z sieci wyjscie jest łatwe.. tylko wyłącz kompa i bedzie ok!! życze silnej
woli by wywalić kompa na smietnik :)

[sneeper_1]

wystarczy zlikwidować portal Agory i juz bedzie dobrze,
po co od razu kompa niszczyć
--
stowarzyszenie psychiatrów polskich jest organizacją przestępczą

Sneeper co ja mam z Toba wspólnego ?

[ollaboga77]

Sneeper czy ja mam coś z Tobą wspolnego ? bo jeśli tak to nie jest ze mną
dobrze :(

na poje posty odpowiadasz jakoś dziwnie dobrze i zrozumiale!

[carrara]

Bardzo poważnie potraktowałam twoje słowa. zawodowo zajmuję się pomaganiem. I z
tego , co wywnioskowałam jesteś na dobrej drodze do zmiany. uśwaidomiłeś sobie
swój stan, znasz przyczynę. Masz wsparcie .Podejmij walkę o powrót do
normalnocśi.Wyznacz sobie drobne cele do osiągnięcia.Początkowo niewielkie,
zwyczajne sprawy.Z czasem, więcej , poważniejsze. I jestem pewna, że dasz radę.
ALLEEEE Bądz uczciwy w stosunku do siebie.Rozliczaj się z każdej porażki i
sukcesu.Zaprogramowany, uczciwy - wygrasz!!!!!Jestem z wami!!!!!!

[wichta]

Witam
Ja tez choruje na depresje. od ponad 2 tygodni chodze do psychologa. Nie chce
się leczyć farmakologicznie. Na rynku są rózne środki, ale wole inaczej. Myśle
że powinnas poprosić męża aby udał się do psychologa, może przydałyby się jaieś
wakacje, może przeprowadzka, ale kogo teraz na to stać. Życze powodzenia.
Pozdrawiam

[marr467]

I to jest dobre podejście - może trafisz na dobrego psychologa (czy już
trafiłeś)- to plus pomoc rodziny jest najważniejsze. Leki to loteria i
ostateczność, ja niestety zacząłem od nich i już w zasadzie po mnie.

[krismal1]

fasolka3 napisała:

> Mam wrazenie ze moj maz ma depresje. Wyglada jakby mu ktos wygumowal emocje,
> kolory, mimike twarzy. Mnostwo spi, praktycznie sie nie odzywa, jest
przygaszon
> y,
> je raz na dzien, siedzi caly dzien przed komputerem, na wszystkie zagaduszki
> reaguje rozdrazniony i mowi " Zostaw mnie w spokoju". Jak tak dalej pojdzie,to
> go naprawde zostawie, i to na zawsze.
>
> Wlasciwie nie wiem, jak do niego dotrzec, co powiedziec...
>
> Macie pomysly?
>
> Dzieki wszystkie sugestie, czuje sie potwornie przygnieciona ta sytuacja..
>
> FFF

[cfield]

Równie dobrze to samo mogłaby napisac moja żona