Ciąża po 40 a aborcja

[bellale]

Jestem juz po 40 i prawdopodobnie w kolejnej ciąży. Niestety. Chciałabym, aby to były początki menopauzy, ale dotychczas jeszcze miałam miesiączki regularnie, więc podejrzewam to pierwsze. Dzisiaj miałam kupić test i zrobić, ale chyba nadal się boję zobaczyć, jaki będzie wynik. Wiem, że to nie jest dobre i mądre, bo w końcu i tak wszystko wyjdzie na jaw, ale chyba narazie jeszcze nie potrafie go zrobić. Na poniedziałek jestem umówiona na wizyte u ginekologa. Okres sie spóźnia już ponad dwa tygodnie, a były okoliczności, które bez problemu mogły się zakończyć ciążą. I tak, nie stosowałam żadnej antykoncepcji, przyznaję. W czym rzecz w tym wszystkim. Mam już jednak ponad 40 lat, nastoletnie już dziecko. Z wiekiem ryzyko urodzenia niepełnosprawnego dziecka rośnie. Jednak nie tylko o to chodzi. Po prostu nie jestem psychicznie gotowe na ew ciąże. Od nowa zajmowanie się niemowlęciem, kupowanie ponownie ciuszków, pieluch i zabawek juz mnie nie bawi. Nie wyobrażam sobie być matką w tym wieku, mając na stanie nastolatka. I w naszym kraju to jest nielegalne, wiem. Ale nie wiem, czy nie usune, jeżeli okaże się, że moje obawy są prawdziwe. Nie wiem, czy tak nie będzie nawet lepiej dla tego dziecka. W końcu kiedy ono będzie miało 10 lat, ja będe juz po 50. Wiem, że wczesniej musze wykonać test, poniewaz do wizyty u lekarza jeszcze pare dni. Ale różne rzeczy mi chodza po głowie.

[wiesia140]

Witaj, najpierw potwierdź ciążę u lekarza. Pozytywny test niekoniecznie oznacza , że zaszłaś.

[bellale]

Narazie nawet testu nie wykonałam. Kupiłam go, ale nie zrobiłam. Zrobię jutro. Musze mieć jakikolwiek obraz sytuacji, bo do wizyty jeszcze pare dni, a już się denerwuje, co i jak. Mam nadzieje, że to nie ciąża, ale intuicja mi mówi co innego, niestety.

[twoj_aniol_stroz]

Nawet jeśli to jest ciąża to po pierwsze: tylko Ci się wydaje, że dla tego dziecka będzie lepiej. Po drugie: wiele z nas nie wyobrażało sobie życia z nowym maluchem, ale na to masz 9 miesięcy by się przyzwyczaić.
A teraz powiem tak: mój mąż jest najwspanialszym człowiekiem na ziemi i kiedy powiedziałaś, że dla Twojego dziecka byłoby lepiej gdyby się nie narodziło, pomyślałam właśnie o moim mężu. On urodził się, gdy jego mama miała 42 lata. Dziś ta kobieta ma 83 lata i cieszy się z kazdej wizyty wnucząt. Myślę, że gdyby wówczas pomyślała, że lepiej dla mojego męża byłoby gdyby się nie urodził (a wówczas aborcja była legalna w Polsce) to dziś ja nie miałabym męża, nie byłoby moich dzieci, a ona nie miałaby fajnych wnuków. Mój mąż nigdy nie wstydził się mamy, która była trochę starsza od innych mam w klasie, cieszył się z niej takiej jaka jest i już. i jestem pewna, że nie przeszło mu nawet przez myśl, że żałuje, że ona go urodziła.
Nie myśl w ten sposób, bo nie jesteś w stanie przewidzieć co dla tego małego człowieka jest dobre

[bellale]

Ja mam 43 lata, dziecko w zasadzie urodziłoby się, jakbym miała 44.
Boję się drugiej ciąży z kilku powodów: pierwszą ciąże okupiłam cięzko depresją poporodową, nie byłam w stanie przez kilka miesięcy zajmować się dzieckiem. Drugi powód: jak już wspomniałam wcześniej: wiek. Do tego ryzyko, że dziecko urodzi się upośledzone pod względem umysłowym/fizycznym. Dochodzi jeszcze nastolatek, który raczej nigdy nie chciał mieć rodzeństwa, i na którym skupiała się od samego początku cała uwaga. Pewnie, ciesze się, że go mam, ale obawiam się, że przy drugim dziecku nie podołam.

[iktoto]

to co piszesz to czysta teoria. nie możesz wiedzieć jak zareaguje Twoje dizecko na brata czy siostrę. nawet jeśli teraz mógłby twierdzić, że nie chce to też jest tylko teoria. po narodzinach może je pokochać dużą miłością, bo do tej pory był sam. bycie jedynakiem wcale nie jest takie słodkie. fajnie, że uwaga rodziców skupia się na Nim, ale jedynak uczy się wielu rzeczy od mlodszego brata, np podziału rodzicem.
ja jestem po aborcji, na szczęscie mam 10latka i 2,5 latka. kiedy patrzę z perspektywy czasu, to syn był samotnym jedynakiem, nawet jeśli wkurza sie na siotrę, bo znowu coś Mu skubnęła z pokoju to kocha Ją bardzo i są sobie potrzebni. teraz uczą sie siebie, kiedyś będą dla siebie wsparciem.
ja mam rodzeństwo, nawet jeśli nie utrzymujemy ze sobą kontaktu to dobrze, że są.
skąd możesz wiedzieć, czy będziesz miała depresję, przecież jesteś zupełnie innym człowiekiem niz wtedy, nie możesz wiedzieć, jak zareaguje Twój organizm.
44 lata to nie starość!!!!!!!!!!
skoro zaszłaś w ciążę to znaczy, że masz w sobie odpowiednio dużo siły
czy sądzisz, że ucieczka Ci w czymś pomoże?
nie możesz również sobie wyobrazić, co będzie po aborcji, to tylko Twoje domysly, co by było gdyby. niejedna twardzielka pękała jak bańka mydlana, wiele spycha tę traumę głęboko w zapomnienie, ale prędzej czy później wszystko z nas wypłwa w różnej postaci

pozdrawiam
monika

[bellale]

Zrobiłam test, i niestety moja intuicja mnie nie zwiodła. Jestem w ciąży.
Po depresji poporodowej zawsze zostaje ślad na psychice. Zresztą, jak po każdej depresji. Boję sie powtórki. Wiem, że to nie jest regułą, ale też nie mogę tego całkowicie wykluczyć. Z tego też lęku nigdy nie chciałam drugiego dziecka. Tym bardziej nie planowałam dziecka w tym wieku. Nie oszukujmy się z jeszcze jedną rzeczą: ryzyko, że dziecko będzie niepełnosprawne wzrasta.
Jak w ogóle o tym powiedzieć reszcie rodziny (przede wszystkim mężowi i synowi), znajomym?
Cały czas też pracuję, bo praca daje mi spora satysfakcję.
To nie jest czas na dziecko. Wiem, ze są kobiety, które po 40 roku życia dopiero rodzą pierwsze dzieci. Ale ja się tego boje. I wiem, czuje to po prostu, że tego dziecka nie bede w stanie pokochać. Zwłaszcza, że ciąża nieplanowana. W poniedziałek ide do lekarza, więc zobacze, co z tym robić dalej.

[mamaanieli]

wybacz, ale piszesz histerycznie. a ponieważ histerycznie - to niezbyt mądrze nie znam matki która "wpadła", nie chciała dziecka, zamartwiała się, ale potem w końcu urodziła, a która nie pokochałaby dziecka. czasem dopiero po porodzie przychodziło uczucie, fakt. ale nie ma możliwości, zebys dziecka nie pokochała. niezaleznie czy jest planowane czy nie. teraz go nie chcesz, bo ci przewraca zycie. tyle ze nawet jak go nie bedzie - to i tak zycie ci sie zmieniło.
weź spróbuj się zdystansować, uspokoić. bo brzmisz jak 16 letnia dziewuszka a nie dojrzała kobieta.
dziekco już jest. jeśli nawet je zabijesz, to i tak - będziesz 50 latką z 10 letnim dzieckiem (zabitym) na sumieniu. ja wolałabym miec zdrowe, żywe.
ps. znam natomiast kobiety które usuwały. ŻADNA nie pogodziła się z tą decyzją. i wszystkie zalowały. niezależnie od wieku.


nie zmieni osła w mustanga...

[lestrange_e]

Na innym forum (o ciąży) pisze pod tym nickiem, ale nie chciałam, aby ktoś z tamtego forum wiedział, że pisze tutaj.
Wiem, że to pewnie ni jest najlepsze rozwiązanie, że to jest swego rodzaju, jak to dobrze ujęłaś, ucieczka, ale myśle że mimo wszystko jest to mniejsze zło i w mojej sytuacji najlepsze. Finansowo sobie poradzimy, bo oboje pracujemy, ale co z resztą? Kolejne przerabianie materiału? Kolejne lata pewnego uwiązania z dzieckiem? Odeszłam już od tego etapu, zamknęłam za sobą mysli o drugiej ciązy juz kilka lat temu.
Oczywiście zdaje sobie sprawe, że sami zawalilismy i zaliczylismy głupią, naiwna wpadkę, ale to nie zmienia mojego nastawienia do ciąży.

[lestrange_e]

Ani maż, ani syn nie wiedzą o ciąży.

[wiesia140]

> Na innym forum (o ciąży) pisze pod tym nickiem, ale nie chciałam, aby ktoś z ta
> mtego forum wiedział, że pisze tutaj.
> Wiem, że to pewnie ni jest najlepsze rozwiązanie, że to jest swego rodzaju, jak
> to dobrze ujęłaś, ucieczka, ale myśle że mimo wszystko jest to mniejsze zło i
> w mojej sytuacji najlepsze. Finansowo sobie poradzimy, bo oboje pracujemy, ale
> co z resztą? Kolejne przerabianie materiału? Kolejne lata pewnego uwiązania z d
> zieckiem? Odeszłam już od tego etapu, zamknęłam za sobą mysli o drugiej ciązy j
> uz kilka lat temu.
> Oczywiście zdaje sobie sprawe, że sami zawalilismy i zaliczylismy głupią, naiwn
> a wpadkę, ale to nie zmienia mojego nastawienia do ci

dobrze ,ale pomyśl sobie co to dziecko może ci dać. Dostaniesz bezgraniczną miłość , sama dobrze wiesz ,że macierzyństwo nawet te trudne z przejściami to nie tylko obowiązki.

[lestrange_e]

Aborcja jest w pewnym sensie mniejszym złem. Mniejszym, niż pozostawienie dziecka w szpitalu czy oddanie do domu dziecka. W domu dziecka tym bardziej nie zazna bezpieczeństwa czy miłości.
Nawet jeżeli się na to zdecyduje, to będzie to jedna z najtrudniejszych decyzji.

[bellagnos]

Myślisz jako matka o bezpieczeństwie dziecka a sama go mu planujesz nie dać, takie malutkie w Twoim łonie czuje się bezpiecznie bo czas ciąży dla dziecka jest najlepszym najcieplejszym czasem a Ty chcesz to przerwać. Trzeba umieć się postawić w miejscu takiego dzieciątka. Proponuje :
1 Powiedzieć mężowi, nie możesz decydować za niego
2 Poczytaj historie dziewczyn tu na forum, a co jeśli dopadnie Cię depresja po aborcji?? Jaką matką i żoną będziesz?? Tego nie da się cofnąć.

3 Dziś masz starsze dziecko a jutro możesz nie mieć, życie jest nieprzewidywalne
4 Dlaczego oddanie dziecka komuś, kto je pokocha jest złem?? Proponuje poczytać o małżeństwach które czekają na adopcje jak bardzo cierpią, ja to jakiś czas temu przechodziłam i realnie myślałam o adopcji ale nam się udało począć dziecko innym nie.
5 Jeśli dziecko by u was zostało zawsze można zatrudnić kogoś do pomocy choć na 3 godziny.
6 Ciąża odmładza, i z tego co widać nie ma dwóch takich samych, więc nie sądzę byś miała drugi raz depresje poporodową.

[twoj_aniol_stroz]

Napisałaś,że aborcja jest mniejszym złem. Proponuję byś zastanowiła się jakie zło nastąpi po narodzinach tego dziecka a jakie po aborcji. Z całą pewnością po narodzinach dziecka czeka Cię wysiłek związany z obecnością malucha w domu. Tylko jak długo ten wysiłek trwa? Najwyżej 3 lata, bo potem dziecko idzie do przedszkola, a jeśli zdecydujesz się na opcję żłobek/niania to jeszcze krócej. Myślisz, że najwyżej 3 lata wysiłku to dużo? Myślę, że każda z dziewczyn po aborcji, które tu piszą, może podpisać się pod stwierdzeniem, że te 3 lata to jest pikuś wobec cierpienia jakie przechodzą w ramach syndromu poaborcyjnego. Na cholerę Ci to doświadczenie?
To teraz aborcja wydaje się być cudownym działaniem przycisku komputerowego "cofnij", ale to tak nie działa. Aborcja nie cofa czasu do momentu sprzed zapłodnienia. To dziecko już jest, niezależnie od tego czy tego chcesz, czy nie. I nie ma możliwości zlikwidowania go na zasadzie wytarcia gumką ołówka. Ślad zostaje zawsze.
Istnieje ryzyko, że dziecko urodzi się chore. Zgoda, ale to ryzyko jest naprawdę niewielkie, a metody rehabilitacji są już na takim poziomie, że jakość życia nawet chorych dzieci jest niewspółmiernie wyższa do tej, która była jeszcze 30 lat temu. Mój mąż (wspomniany tutaj zresztą) ma starszą siostrę z porażeniem mózgowym. Popatrz co zrobiła moja teściowa: mając dziecko chore, niepełnosprawne, w wieku 42 lat zdecydowała się urodzić drugie dziecko mimo, że przecież nie jest idiotką (nie sadziłam, że kiedykolwiek to napiszę (żart, rzecz jasna) ) i doskonale zdawała sobie sprawę, że ryzyko się zwiększa, a dodatkowo wiedziała jak ciężko było z dzieckiem niepełnosprawnym (Ewa ma 53 lata). Urodziła zdrowego chłopaka, który elegancko skończył studia znalazł wspaniałą kobietę (to ja oczywiście (znów żart) ) i ma dwoje wspaniałych, mądrych dzieci (i to nie jest żart). Z Toba tez tak będzie, po co myślisz negatywnie?
Oddać dziecko do adopcji. To tez jakieś wyjście. W Polsce jest tak wiele rodzin, które chcą przyjąć dziecko, stworzyć mu kochający dom, że warto i to wziąć pod uwagę, gdybyś stwierdziła, że nie dasz rady wychować. Mam w swoim otoczeniu sporo rodzin z dziećmi przysposobionymi i powiem Ci, że te dzieciaki są szczęśliwe.
Ja wiem, że teraz wszystko widzisz w czarnych barwach, a aborcja jawi Ci się jako idealne rozwiązanie. To jest pozornie najłatwiejsze wyjście i najmniejsze zło. Wiem też, że chodzi Ci po głowie myśl, że w ten sposób tylko Ty będziesz dźwigała ten problem a syn i mąż będą lżejsi. Nie bierz tego na siebie, pozwól im dzielić z Tobą ten problem. Szczególnie mąż powinien wiedzieć o ciąży, bo w równym stopniu jest za to dziecko odpowiedzialny.

[kaskazadowolona]

" Finansowo sobie poradzimy, bo oboje pracujemy, ale
> co z resztą? Kolejne przerabianie materiału? Kolejne lata pewnego uwiązania z d
> zieckiem? Odeszłam już od tego etapu, zamknęłam za sobą mysli o drugiej ciązy j
> uz kilka lat temu. "

Mogę napisać, jak poradziłam sobie z podobną sytuacją.

Mam kilkoro dzieci, pierwsze dziecko strasznie dało mi się we znaki, strasznie to przeżyłam. Siedziałam i płakałam że już nigdy nie dam się tak załatwić. Zero czasu dla siebie, ryk i wrzask non-stop. Mało co nie zwariowałam. Są mamusie z powołania-szacunek, ale ja muszę mieć co najmniej pół dnia spokoju od dziecka żeby odreagować i nabrać dystansu.

A potem dwie wpadki, mała różnica wieku.

Do roczku dziećmi przez pół dnia zajmowała się opiekunka, potem chodziły do żłobka. Tym sposobem nie byłam wymęczona psychicznie i miałam czas dla siebie.
Może rozważ taką opcję?
Lepsze to niż zabić.

Mam ich z powrotem w domu o 16-18.00. Już się zdążyłam stęsknić.
I jestem zadowolona że nie zabiłam.
Nie dałabym rady z nimi wszystkimi naraz, nawet z jednym maluchem bym nie dała rady, naprawdę to wiem, dlatego nie mam wyrzutów sumienia że korzystam z pomocy.
Mają mamę wypoczętą i uśmiechniętą, właśnie nie-uwiązaną i nie-sfrustrowaną.

I żałuję, że pierwszego dziecka nie posłałam do żłobka. Było źle bo chodziłam ciągle wnerwiona, odbijało się to na dziecku. W żłobku miałby spokój, kolegów a potem normalną matkę.

Można chodzić przecież do pracy, część wypłaty oddawać opiekunce, ale nie będziesz się czuła taka uwiązana. A kilkulatek nie jest już przecież taki upierdliwy.

Ale bez poświęcenia też się nie obejdzie. Karmienie w nocy, zajmowanie się po pracy, jeżdżenie do lekarza itd. Ale to przecież lepsze niż zafundowanie sobie aborcji-czytałaś o syndromie poaborcyjnym? Mój stosunek do dzieci jest po części tym właśnie spowodowany. Czasem czuję się jak kaleka.
Ja co prawda nie dokonałam aborcji, ale była w mojej rodzinie jak byłam dzieckiem. Skutki ciągną się do dziś-jakie to ciężkie! Cała rodzina rozbita, z rodzeństwem nie mam kontaktu. Ciężko znoszę długą obecność dzieci. A ci, którzy do aborcji doprowadzili, mają jeszcze gorzej psychicznie.

Zdaniem nastolatka się nie kieruj. Chyba jest zazdrosny o twoją uwagę i boi się konkurencji. Ale to przecież życie. Uszanuj je i nie zabijaj.

Życzę Ci jak najlepiej.

[wiesia140]

Powiedz mężowi, synowi też mają prawo o tym wiedzieć, nie sugeruj się pierwszą ciążą , bo każda jest , to że po pierwszej miałaś depresję , nie znaczy ,że teraz też będziesz miała , już wygląda macierzyństwo jak to wygląda , więc teraz może być łatwiej jest to jak najbardziej realne, t o nie musi być tak jak w pierwszej ciąży. Życzę ci żeby teraz było łatwiej.Jesteś mądrą i odpowiedzialną . Wybierz życie , daj szansę sobie i temu dziecku.

[lestrange_e]

Raczej podjęłam decyzje w tej sprawie

[lestrange_e]

Ja jednak potrzebuje czasu na przemyślenia, na przeanalizowanie tego wszystkiego, co się teraz dzieje. Ja to pisze na świeżo, pod wpływem strachu i emocji. Dzisiaj nie potrafie sie skupić na niczym. Nawet nie porozmawiałam z mężem. Płacze już od jakiegoś czasu. Dla mnie aborcja to też nie jest bułka z masłem. Mnie też jest szkoda tego dziecka. Ale po prostu sie boje.

[twoj_aniol_stroz]

To jest normalne, że się boisz. To bardzo dobry pomysł, że chcesz spokojnie pomyśleć i nie działać pod wpływem emocji.
A powiedz mi, jesteś osobą wierzącą? Obiecuję nie czepiać się przykazań i nie mówić o grzechu, nie straszyć, odwoływac się do czegokolwiek itd. Byłam ostatnio na spotkaniu, gdzie pewien bardzo mądry ksiądz powiedział, że lęk pojawia się w życiu człowieka często i jeśli skupimy się na lęku to stajemy w miejscu, natomiast jeśli z tym lękiem pójdziemy do Jezusa to ruszamy z miejsca. Jeśli jesteś wierzaca to spróbuj zastosować ten pomysł.

[wiesia140]

Jesteś może ze śląska? Chcesz osobiście porozmawiać?

[mamaanieli]

no jasne ze sie boisz. a kto by sie nie bał. ale strach to durny doradca. i co? może sobie nie poradzisz z kolejnym dzieckiem? oczywiśćie ze sobie poradzisz, i doskonale o tym wiesz. jasne też, ze wygodniej sobie zyc bez noworodka. ale noworodek, niemowlak to jest chwila. potem wystara super dzieciak, do którego nie trzeba wstawać po nocy i z reguły takie dzieci wpadkowe, starszych rodziców, sa dla nich największą pociechą na przyszłość. skoro zaszłaś w ciążę, to po coś to dziecko jest. nie szalej i daj sobie dojrzeć do mysli o kolejnym macierzyństwie. na spokojnie. nie ty pierwsza - nie ostatnia. u mnie w rodzinie jest taka sytuacja - ciotka urodziła ostatnią córkę w wieku 45 lat. i chociaż wtedy była w szoku, to teraz najbarzdiej jest związana z tym wlasnie dzieckiem.

[lestrange_e]

Trochę sie uspokoiłam po wczesniejszej nerwówce.
Rozmawiałam z mężem na temat ciąży. W końcu zdecydowałam się na to. On się z tego cieszy, ku mojemu zaskoczeniu. I już jest ciekaw poniedziałkowej wizyty u ginekologa. Cieszy się chyba narazie bardziej ode mnie. To mi troche dodało otuchy o tyle, że wiem, że bede mogła na niego liczyć, w razie czego. Kilka lat wcześniej sam namawiał mnie do ponownej ciaży, ale w końcu zrezygnowaliśmy. Ale teraz widze, że jego naprawde to cieszy. Gorszy problem z synem, ale troche mu sie nie dziwie. Ale on sam musi ten fakt przyjąc i zaakceptować. Troche mi lepiej (nawet o wiele lepiej) po tej rozmowe. Przede wszystkim dlatego, że wyrzuciłam do z siebie. Że już powiedziałam, jak się sprawy mają. Reszte zobacze na poniedziałkowej wizycie.

[lestrange_e]

Byłam wtedy (tj. przy depresji poporodowej) pod opieka psychologa, a przez długi czas także pod opieka lekarza psychiatry. Dośc długo trwało wychodzenie z depresji, nie funkcjonowałam normalnie przez kilka miesięcy, w zasadzie na najbliższych spadła opieka nad dzieckiem, miałam za soba także nieudaną próbe samobójcza. Na pewno to zostawiło głęboki ślad na psychice, zamknęło mnie to całkiem na kolejne ciąże (ale tak: zdarzyło mi się ten jeden jedyny raz nie użyć żadnej antykoncepcji), niby kiedyś była myśl o drugim dziecku, ale ze strachu to odkładałam z roku na rok. Potem zrezygnowałam ze spotkań z psychologiem, może za wczesnie. Wiem, że druga ciąza nie musi być powtórką z pierwszej, ale pewnie tamte wspomnienia powodują, że ja narazie się z tego nie ciesze. Nie potrafie. Jestem teraz spokojniejsza, ale nadal rozważam rozne opcje. Narazie nie czuje nic pozytywnego. Tak po prostu nic. Nie wiem, czy spotkania z psychologiem teraz sa dobrym rozwiązaniem. Cięzko w ogóle znaleźć dobrego psychologa teraz.

[nati1011]

Ale ta depresja to kolejny argument PRZECIW. Skoro raz cie dopadła, to znaczy, ze jesteś osobą wrażliwą - wiesz, osoby niewrażliwe są na depresję odporne. Ale ta wrażliwość nie pomoże ci po aborcji. Aborcja to droga w jedną stronę. Tak jak nie cofa ciąży tylko ją przerywa (to nie to samo) tak samo po niej nie ma już powrotu. Masz pewnośc, ze bedzie łatwiej niż z depresją po porodzie?

[iktoto]

dobrze, że rozmawialaś z mężem.
jeśli nic nie czujesz to nie próbuj nic czuć na siłę. przyjdzie czas to poczujesz, daj sobie czas.
widać narazie musi Wam wystarczyć radości męża

pozdrawiam
monika

[nati1011]

Tu pośpiech jest złym doradzcą. Do myśłi o ciaży trzeba się przyzwyczaić. Ochłonąć. Natura przewidziała na to 9 miesięcy. Potem ludzie wymyślili aborcję i kobiety poczuły presję czasu - w pod tą presją czasem podejmuja złą decyzję. ALe wiesz? paradoksalnie z ewentualną aborcją jeszcze zdążysz. Daj sobie czas. Spróbuj po kolei wyobrazić sobie te wszystkie straszne problemy jaki rodzi nowe dziecko i sposób ich rozwiazania. A na deser wyobraź sobie wszystkie te piękne chwile, które też nieodłącznie wiążą sie z nowym dzieckiem w naszym życiu. Czy naprawdę nie warto?

A syn? Nie wiem ile ma lat, ale ja też mam nastolatka w domu. Nastolatke dokładnie. I powiem tak: to już chyba ciaża nie jest tak rozchwiana emocjonalnie jak okres dojrzewania

[mamaanieli]

Depresji poporodowej sie nie bój. Bo juz teraz wiesz, jakie sa początki. jeśli się okaze, ze coś się dzieje złego - zareagujesz w pore, weźmiesz leki, i po depresji. najgorzej jest z depresją gdy przez dlugi czas sie jej nie leczy. i czeka "az przejdzie". ale ty to wiesz.
co do starszego dziecka: tym sie nie przejmuj. może i focha robić. ale urodzi mu sie brat lub siostra, i tyle. ja tam wolalabym mieć siostrę czy brata niż nie mieć.

[wiesia140]

Dobrze, że porozmawiałaś z mężem, zawsze to lżej wyrzucić to z siebie.

[lestrange_e]

Albo wynik testu był błędy, albo po prostu dziecko wie, że go nie chce, bo w nocy trochę krwawiłam.

[nowako-wa]

No to jeszcze kawałek mojej histori...
Dziś kończę 39 lat
Mam półtoraroczną córeczkę i 2 synów 18 lat i 27 ( ten drugi z 1 małżeństwa męża, mieszka osobno od 8 lat ) i meża 47 lat...
Wychowywanie syna szło mi topornie obiecywałam sobie nigdy więcej...
no więc potem były aborcje i dłuuugo , dluuugo nic,aż dostałam łaskę nawrócenia- dotarło do mnie co zrobiłam- koszmar- depresja, pobyty w psychiatryku, leki - tak z półtorej roku...
Potem ciąża (chciana) zakończona przedwczesnym porodem, walką o życie synka niestety przegraną...
Miałam już nie mieć dzieci, uważaliśmy- wpadka- strach czy donosze , czy będzie zdrowe...
Dziś jest niesamowita radość w domu, mam siłę , chęć życia i czuję się młodo jak nigdy dotąd
Syn się bulwersował a dziś chętnie się bawi z siostrą i pewnie iedyś będzie bardzo nam wdzięczny ,że ma siostrę....
Też z początku krwawiłam, lekarz nie dawał szans- miałam szew , pesar , min chodzenia, ale udało sie ...
Zawierzyłam się Bogu, Maryji i dziekuję że tak pokierowały niebiosa moim życiem....
Zaufaj ,że to dar od Boga, że na pewne rzeczy nie mamy wpływu i spróbuj pokochać choć troszkę tą istotę - chocby miała być z Tobą tylko kilka dni ( jeśli by doszło do poronienia... ) ale jej nie zabijaj , bo zbudujesz sobie piekło z którym nawet nie można z nikim się podzielić- to dramat wewnętrzny kobiety....
Pisz tutaj , bo wiele z nas Cię zrozumie i da wirtualne wsparcie...

[lestrange_e]

Zacznijmy od tego, że ja nie jestem wierząca, więc nie uważam tego za dar boski, tylko po prostu zwykłą biologię.
Teraz nie darze tego dziecka żadnym uczuciem, nie czuje miłości, taka nicość. Powiedziałam o wszystkim mężowi, i dlatego mam ulge. Czuję ulge bo wiem, że jakby co, to mam na kogo liczyć. Wiem też, że jakby co, to on to dziecko kocha, i go chce. Jest mi z tym o wiele łatwiej.
Ja teraz musze poszukac pomocy psychologicznej dla siebie, ponieważ poprzednia depresja poporodowa zostawiła ślad w mojej psychice, i to na pewno przysłania mi radość z macierzyństwa, i to powoduje, że się w ogóle nie ciesze. Jest mi troche szkoda tego dziecka, jakbym ew. dokonała aborcji. Zresztą, wszystko sie okaże na poniedziałkowej wizycie. Wiem jedno - jeżeli ciąża się okaże zagrożona, nie będe na siłe przyjmowała leków na jej podtrzymanie. Teraz co prawda nie krwawie, ale w nocy trochę krwi się pojawiło. Zobaczymy, jak sie to dalej potoczy.
Mnie syn narazie robi awantury i umoralnia .

[iktoto]

a jak Twój syn Cię umoralnia.

depresja poporodowa? skoro wiesz, co się działo po pierwszej ciąży, możesz temu zapobiec. poprosić kogoś o pomoc już wcześniej, zanim zacznie się problem, ktoś Cię wyręczy, ktoś doda otuchy, należy chuchać na zimne

nieraz krwawienia utrzymują się przez wiele pierwszych miesięcy i dzidzia rodzi sie zdrowa.

[iktoto]

piszesz, że dziecko wie, że Go nie chcesz i stąd krwawienie. dzieci chcą za wszelką cenę tutaj zostać, to nie jest wina dziecka.

[iktoto]

myślisz, że jak pozostaniesz w ciąży to uwiąrzesz się? obojętnie co się stanie, to i tak jesteś "uwiązana", i tak dziecko już istnieje i czeka na Ciebie. nawet jesli Je usuniesz, to do serca trzeba Je przyjąć, bo tego potrzebuje i Ono i Ty. taka jest kolej. każde z Twoich dzieci potrzebuje przyjęcia do Twojego serca, i kilkunatoletnie dziecko i to maleńkie. jeśli Je wyrwiesz to Ono będzie gdzieś w "zawieszeniu", z zalegającym smutkiem, oczekujące na Ciebie. rozumiem, że nie chciałaś tej ciąży, ale ciąża już jest. masz prawo być wkurzona, że zaliczyłaś wpadkę

[lestrange_e]

Jak mnie umoralnia?
To już jest teraz nieważne.
Pierwszego syna kocham.
Teraz nie mam kogo kochać. To jest narazie embrion. Nawet nie wiadomo, czy się zdąży rozwinąć.

[iktoto]

piszesz, że depresja poporodowa zostawia ślad w psychice. depresja poporodowa ile trwa? to bardzo krótki czas.
a myślisz, że aborcja nie pozostwai śladu? to dopiero jest rana na sercu nieporównywalnie większa od kilkudniowej depresji. to jest nie do porownania, depresję poporodową też miałam, minęła bez echa. a aborcja odbiła sie na mnie i moich wszystkich dzieciach.

[lestrange_e]

Bez urazy, oczywiście, ale to chyba nie była depresja poporodowa.
o u mnie to nie było wydarzenie bez echa, u mnie to nie trwało kilka dni (kilka dni to możns mieć chandre, a nie depresje). U mnie ta depresja trwała KILKA MIESIĘCY, przez ten czas synem zajmowały sie inne osoby, bo ja nie byłam w stanie. Byłam pod opieką lekarza psychiatry i psychologa, korzystałam z terapii i leków, i przez długi, długi czas nic. Kompletnie nic, jakby mi się zycie zatrzymało. Pomijam fakt, że mnie uratowano w ostatniej chwili, bo nie widziałam żadnej radości w życiu. A na syna to nie mogłam spojrzec, każdy jego krzyk czy płacz, od razy wywoływał krzyk i płacz we mnie.

[wiesia140]

Nie wiem, czy spotkania z psychologiem teraz sa dobrym rozwiązaniem. Cięzko w ogóle znaleźć dobrego psychologa teraz

może warto spróbować

tu ludzie polecają psychoterapeutów , psychologów, forum.gazeta.pl/forum/w,99,36038178,36038178,Biala_lista_psychiatrow_psychologow_terapeuto_w.html może znajdziesz kogoś dla siebie jeśli się zdecydujesz na terapię.

[lestrange_e]

Napisałam do pewnej osoby. Ona, mam nadzieję, da mi namiary na dobrego psychologa/dobrego lekarza psychiatre.
Mnie naprawdę jest ciężko. Wykonuje nie do końca ten zawód, który mi się podoba (jestem po kierunku lekarsko-dentystycznym). Dobrze zarabiam, mąż też ma niezła pensje, więc jeśli chodzi o finanse - jestem zupełnie spokojna. Ale w moim zawodzie jest mi ciężko, chyba dopiero teraz zdałam sobie sprawe z tego, że to nie jest to, co chce wykonywać.
Druga sprawa dotycząca tego dziecka - nic do niego nie czuje. Wiadome, my sami zawalilismy sprawe - nie stosowaliśmy antykoncepcji, ale teraz biadolenie w tym wymiarze nic nie da, czasu się nie cofnie. Boję się kolejnego dziecka. Boje się, że sobie z dzieckiem nie poradze. Jestem już po 40, mam dostęp do badań prenatalnych, a to bardzo dużo, jeżeli tlyko okaże się, że dziecko jest niepełnosprawne - wtedy ciąże przerwe, przynajmniej zrobie to legalnie. W poniedziałek mam badanie u ginekologa, wtedy sie okaże, co dalej z dzieckiem. Czy się w ogóle dobrze rozwija, czy czasem ciąża nie jest zagrożona. Już nie ma teraz plamienia. Niby nie chce tego dziecka, nie kocham go, ale z drugiej strony troche mi go szkoda. Widze też, że mąć się naprawdę cieszy, sam chce iść na badanie. Gorzej z nastolatkiem, bo on tego nie prrzyjmuje do wiadomości. Ja tez się boję.

mąż n/t

[lestrange_e]

[iktoto]

a myślisz, że ja pokochałam moje dzieci tak od razu jak dowiedziałam się, że jestem w ciąży? ile kobiet czuje miłość do swoich niedawno poczętych dzieci?
wcale Ci sie nie dziwię, ze się boisz, też bym się bała.

nie podejmuj decyzji pod wpływem syna, niech to będzie decyzja Twoja i męża.

czy jesteś w stanie utrzymać w dobrym stanie małżeństwo po aborcji? czy wierzysz, że aborcja nie wniesie rozłamu między Was? ja rozumiem, że to Twoje ciało, Twoje umęczenie nie męża.
ja na szczęście nie dokonałam aborcji na dziecku mojego męża. kiedyś Go o to zapytałam i twierdzi, że nie umiałby mi przebaczyć a jest dobrym człowiekiem

pozdrawiam

[gosia.w40]

Miałam prawie 40 lat i troje dzieci, męża na rencie, gdy zorientowałam sie, ze jestem w czwartej ciąży. Przerażenie, w 6 tygodniu - wypadek samochodowy, 2 miesiace później ciężka grypa - bałam się i nie potrafiłam sie cieszyć. Dzis mała ma trzy lata i nie wyobrażam sobie, by jej nie było, a to, że przedszkolne koleżaneczki, biorą mnie za babcię, smieszy mnie, a nie wkurza. Głowa do góry

[lestrange_e]

Byłam dzisiaj na USG. Pisząc w skrócie: ciąża jest zagrożona, co raczej utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie ma sensu ratować tego dziecka.

[lestrange_e]

Nie. Nie będe zażywała leków na podtrzymanie ciąży. Już podjęłam decyzję. Skoro ciąża jest zagrożona, widocznie tak miało być.

[lestrange_e]

Świadczy o tym, że tak ma być. Natura tak po prostu chce. Nie zamierzam na siłę utrzymywać dziecka przy życiu. Skoro uważasz, że jestem niedojrzała - trudno. Nie znasz mnie, więc możesz uważać, co chcesz.
To nie jest dla mnie całkiem łatwe, ale uważam, że teraz najlepsze.
Z dziecka cieszy się tylko mąż, nastolatek robi mi awantury. Mąż już wie, że ciąża jest zagrożona.
Tak musi być, niestety.

[mamaanieli]

moje ciąże tez były zagrozone. i o czym to świadczy. mam czworo cudownych dzieci. i nie wyobrażam sobie zeby którekolwiek dziecko "robiło mi awantury" pt. nie chcę rodzeństwa. współczuję, serio.

[lestrange_e]

To dla mnie jest naprawdę trudna decyzja.
To nie są ,,zwykłe'' awantury, syn takich słów używa, że już mam dość. Jestem stomatologiem, dzisiaj w pracy przed badaniem u ginekologa nie mogłam się skupić, jestem zdenerwowana, cały czas o tej całej sytuacji myśle. W swojej pracy nie mogę sobie pozwolić na nerwy i trudności ze skupieniem.
Mąż też już nie wytrzymuje humorów syna, co chwile kłótnie.
Mąż się cieszy z dziecka bardzo, ale powiedziałam mu już, że ciąża jest zagrożona. Jest załamany. Mnie też nie jest łatwo, ale nie mam chyba innego wyboru.

[lestrange_e]

Mnie jest naprawde bardzo ciężko. Nie chce tego. Chciałabym, aby to
dziecko sie urodziło. Ale obawiam się tego wszystkiego. W domu ciągłe
awantury, bo mąz juz nie wytrzymuje humorów syna. Mąż tego dziecka
chce, a i ja już sie powoli tez oswajam z myślą o ciąży. Ale obawiam się,
że nie mam wyjścia.
Ale cholernie trudno mi podjąć taką decyzję.
Nie jestem taka bezduszna, jak wszyscy myślą.

[lestrange_e]

Chce dać szanse temu dziecku.
Nadal mam wiele obaw i wątpliwości, ale naprawde chciałabym, aby się urodziło.

[panna_z_nikad]

Obserwuje ten watek i wyobrazam sobie siebie w tej sytuacji i tak sobie mysle,ze:
- dziecko jest - maz jest szczesliwy, synowi w koncu przechodza humory, bo jak dlugo mozna (albo i nie, bo dojrzewa), Ty z dzieckiem pod dobra opieka psychologa wymlodniala piekna mama,
- dziecka nie ma - maz zalamany, syn moze ma humory lub nie (dojrzewa), Ty z kazdym nastepnym dniem coraz starsza i coraz bardziej zgorzkniala-sama.
Dla mnie istotne byloby szczescie mojego meza, dziecko, ktore mialoby sie pojawic, syn takze, ale mysle, ze nastolatek tak czy siak bedzie juz mial te swoje fochy.

myślę, że będzie ok :)

[madzia1708]

że będziesz miała, zdrowego ślicznego dzidziusia

a Młodego nie słuchaj, znaczy słuchaj, ale nie bierz do głowy finał będzie taki, że pokocha swoje rodzeństwo, przeciez tak naprawdę nie ma innej opcji
Masz jedno dziecko. Skoro układa Wam sie wszystko, to fajnie, że będziecie mieli drugie. Dobrze dla wszystkich.
Ja też miałam depresję poporodową po urodzeniu mojego pierwszego syna, a z drugim.... 6 lat różnicy, dziś wiem, że po prostu dorosłam nie zapomnę jak Go urodziłam, jaki On był piękny, duży, te piekne, otwarte oczyska, no cudo

Kocham tych moich chlopaków, jak nikogo na świecie i wiem, że ich miłości nikt, nigdy mi nie odbierze, żeby nie wiem, co się działo

Mam nadzieję, że zdrowo donosisz tego Gagatka, co zamieszkał w Twoim brzuchu
Zdrowia życzę Tobie i nowemu człowiekowi
---
kAcPeRkIsĄoK ;O) kRzYsZtOfKiTeŻ ;O)
Moje osobiste K2:
1. Kacper 17.08.2003
2. Krzysztof Jakub 10.08.2009

[mamaanieli]

weż leki, zwolnienie. leż. rób to, co mozesz. zrób wszystko co w twojej mocy. jesli sie nie uda, przynajmniej nie bedziesz miala wyrzutów sumienia.

[iktoto]

nie myślę, że jesteś bezduszna. skoro tu piszesz, to znacz, że wciąż rozważasz.

syn może skapitulować, kiedy Ty podejmiesz decyzję

[eureka8]

Hej Kochana Kobieto po 40 !
Masz zdaje sie 43 lata a ja 40 .Mam dwoje dzieci,20 i 12 lat i od dawna wiedziałam ,ze bede chciała mieć dziecko po 40 .
Raz poroniłam , potem zaszłam w zaplanowaną ciążę i okazało się , że to byl pech , wada genetyczna , terminowałam 2 tygodnie temu.
Trzymam sie ale jest mi ciężko i wiem już , że jak tylko się pozbieram chcę znowu spróbować .
Dziecko w tym wieku to dar , dar , którego w ciaży , którą poroniłam nie doceniłam .Poroniłam , bo przeraziła mnie ta ciaża z powodu wielu ówczesnych okoliczności i sytuacji finansowej .Nie chciałam tamtej ciązy a potem popadłam w przygnebienie ,żal , handry i prawie depresję .
Myślę , ze mój stan psychiczny po poronieniu można nazwać obsesją posiadania dziecka ...więc zaszłam w tę planowaną ciażę w czasie i okolicznościach , które już wydawały się w porządku , rok później .
I co... w 20 tygodniu terminacja z konieczności , wada trisomia prosta ZE , brak szans na przeżycie dziecka.
Jakie mysli..to kara .Ból .
Dlatego pisze do Ciebie 43 latko,bo stan depresji , którą przeszłas ileś tam lat temu nie wskazuje absolutnie na nic .Jesteś teraz dojrzała dużo bardziej i świadoma.Tamto to absolutnie mógł być stan spowodowany hormonami i jakąś traumą.
Pomyśl na spokojnie...czy zdarzy sie Tobie taka szansa jeszcze raz?
Może to będzie córeczka? Nie chciałabys mieć córki?
To błogosławieństwo w Naszym wieku!
Przyjmij ten dar i spróbuj ratować ciażę , bo Ty ją odrzucasz psychicznie.
A syn... jedynak , który nie zaznał w przeszlosci wczesnej miłości matki jest zazdrosny o to , że będzie patrzyl na to w odniesieniu do rodzeństwa. Jeśli pojawi sie w Waszym domu dziecko może uratować jego ...egoizm.
Zrobisz co będziesz uważała , bo jesteś dojrzala i wyksztalconą kobietą .. tak jak ja ...ale ból , który noszę teraz w sobie i żal za tę pierwsza decyzję nie rozróżnia ani wykształcenia , ani doświadczenia , ani pieniedzy... dosięga uczuć , ktorymi Wszyscy jesteśmy obdarzeni od urodzenia . Twój syn też, porozmawiaj z nim .Wydaje mi sie ,że on sie czegoś boi.
Pozdrawiam !
Bez wzgledu na to co sie stanie , czy na to co wybierzesz , dobrze ,żebyś umiała sobie z tym poradzic.

[iktoto]

Zazwyczaj za czymś takim stoi strach. Dobrze, że on wyszedł, masz szansę pomóc swojemu synowi. Może nadrobić jakieś zaległości, jeśli takowe są?

[iktoto]

jak możesz pozwolić na to, aby nastolatek decydował za Ciebie, dojrzałą kobietę? Jego niedojrzałe wybuchy miną, za kilka lat przyjdzie czas refleksji i co wtedy?

[0oo.oo0]

To, że ciąża jest zagrożona to chyba już norma. Mi się na szczęście udaje szcześliwie, finisz niedaleko i leki nie były potrzebne, ale na forum rówieśniczych mam w ciąży nie wiem, czy więcej niż 10 kobiet na ponad sto nie jest na żadnych lekach. 19-latka od początku ciązy musi ją podtrzymywać, więc to już nawet nie jest kwestia wieku. Ale bierze te leki od początku i już 37 tydzień jej mija, wiec prawie się udało. Mam sąsiadkę, została mamą właśnie w okolicach 40. Ma dwóch nastoletnich synów i wiesz co, wyglada teraz 10 lat młodziej. Taka z niej fajna kobieta się zrobiła, zadbana, uśmiechnięta, szczęśliwa. Od wielu kobiet słyszałam, ze późna ciąża to błogosławieństwo, że już zupełnie inaczej się ją przeżywa, dojrzalej i pełniej. I pomyśl też o tym, ze Twój nastolatek za kilka lat odejdzie, studia, praca, jego dom. A Ty zostaniesz z mężem sama i będziesz się ciagle zastanawiać i dręczyć, że mogło być teraz inaczej. Ciąża jest zagrożona, może się nie udać, możesz ją stracić, ale czy nie warto spróbować i dopiero wtedy powiedzieć, że tak miało być?

[nowako-wa]

Proszę spróbuj przeanalizować sytuację i ewentualne scenariusze na "trzezwo"....
I uwierz - nawet jeśli ciaża sie nie utrzyma problem z nastoletnim synem zostanie- i żadne pieniądze ani wykształcenie go nie rozwiąża , bo rośnie Ci mały hedonista, narcyz, czy egoista- nazwijmy jak chcemy....
Mam w domu 18-latka i na wieść o mojej ciąży dwa lata temu był oburzony, bo podświadomie chciał żeby wszystko było dla Niego, żeby liczyć się tylko z Nim...a my z mężem co? Stare dziady co maja tylko kase zarabiać i dbać o dom? On dzis żyje pomału swoim życiem a my paplalibyśmy się w nudnym, smutnym dobrobycie , a tak mała gwiazda z Nas wyciska soki
Naprawdę wyglądam 10 lat młodziej- bez kremów, spa, botoksu i najważniejsze tak się tez czuję...
Nie pozwól nikomu decydowac o swoim życiu- a już napewno nie synowi , bo kiedyś w życiu tak da Ci popalić ,że nieraz łzami się bedziesz zalewać....Siostra ( cudownie jest mieć córeczke ) byłaby może rozwiązaniem na jego problemy z szacunkiem, dzieleniem, tolerancją...

[lestrange_e]

Myśle, że raczej urodzę to dziecko. Coraz bardziej przekonuje się do posiadania kolejnego potomka, i chyba powoli osawajam się z myślą o powiększeniu rodziny.

[iktoto]

Ja mam 38 lat, moja córka ma 2,5 roku. Dziecko w tym wieku to zupełnie inne doświadczenie, inna świadomość, dojrzałość. Teraz bardziej doceniam dar macierzyństwa, czego nie umiałam zobaczyć przy synu.

pozdrawiam
Monika

nastolatek

[nati1011]

Dziewczyny napisałay już chyba wszystko ja tylko zadam ci jedno pytanie:

Czy naprawde awantury syna są w stanie spowodować rezygnację z młodszego dziecka? Czy naprawdę potrafiłabyś za parę lat powiedzieć synowi: zabiłam twojego brata/siostrę bo zrobiłeś mi awanturę i byłeś nieznośny? Chcesz Jego obarczyć wina za SWOJĄ decyzję? Zdajesz sobie sprawę jak to zaciaży na jego życiu?

Dojrzewanie jest jak ospa - trzeba ją przetrzymać choć wkurza potwornie i jest uciażliwe dla całego otoczenia. ALe to ty jesteś matką i odpowiadasz za oboje swoich dzieci.

[lestrange_e]

Mój syn jest w ogóle bardzo problemowym nastolatkiem. Nie chodzi tylko o awantury związane z moja ciąża, ale ogólnie o wiele innych spraw. Mówiąc krótko: mamy z nim problemy, i to dość duże. Podejrzewam, że kłopoty, jakie z nim teraz mamy wzięły się po części z naszej winy: pozwalalismy mu w zasadzie na wszystko, oczko w głowie całej rodziny, jego potrzeby, także te materialne zawsze były spełniane i najważniejsze, i przez te lata rósł typowy, rozpieszczony jednak, a dopiero obserwując jego reakcje na moja ciążę zauważyłam, że tak właśnie jest. Ale nie o tym chciałam pisać.
Mój starszak chce, abym usunęła ciąże. Wczoraj cieszył się (bo inaczej nie moge chyba opisac jego reakcji), jak się dowiedział, że ciąża jest zagrożona. Dzisiaj, całkiem niedawno powiedziałam mu, że dziecko prawdopodobnie się urodzi, i że musi zaakceptować fakt, że będzie miał rodzeństwo. Koniec, kropka. Na razie nie powiedział nic. Siedzi w swoim pokoju i w ogóle sie nie odzywa. Mąż się cieszy, że chce dać szanse temu dziecku.
A i ja powoli sama dochodzę do wniosku, ze narodziny tego dziecka mogą być najlepszą decyzją.
Nadal mam wiele obaw i leków, ale coraz bardziej akceptuje fakt bycia w ciąży.

lestrange_e

[nowako-wa]

Pamiętaj ,że masz prawo do skrajnych emocji- Twój syn także- ciąża to informacja która wywraca życie do góry nogami- ZAWSZE....
Sama poczytaj Twoje pierwsze wpisy i zobacz jak zmieniają siue Twoje odczucia...
Dokładając huśtawkę hormonalną , która sie zacznie to będzie normalny stan ,że będziesz wpadała w skrajne myślenie- dlatego warto nabrać dystansu i ...po prostu przeczekać to co trudne i niemiłe choćby ze strony syna...
Piszą tu dziewczyny które absolutnie nie chciały swoich ciąż i były o krok od aborcji a dzis ...oglądają swoje brzuszki i z nadzieją wyczekują porodów...Twój wiek i mądrość dojrzałej kobiety powinny Ci pomóc przez trudne początki i ...czekać co będzie dalej.
Bardzo się ciesze z Twojej decyzji i mam nadzieję ,że wszystko powoli będzie się układać...
Mój nastolatek też jest trudny ale przez to ,że ma siostrę uczy się przede wszystkim dzielić i myśleć o innych...może to najlepsze rozwiązanie żeby syn nie czuł się jedyny i przez to nie szantażował was miłością ...

[mamaanieli]

nie chce ci pisać, ze zachowanie syna jest niedopuszczalne i nie swiadczy o was, jako o rodzicach, dobrze. nie wyobrażam sobie, zeby dziecko chciało śmierci własnego brata! to straszne. myślę, ze sama zdajesz sobie z tego sprawe...
myśle ze kolejne dziecko - może wnieść dużo dobrego do waszej rodziny. choć pewnie najpierw bedziesz MUSIAŁA przepracować wiele spraw ze starszym dzieckiem. dla dobra jego samego. inaczej wyrośnie na aspołecznego, egocentrycznego i... nieszczesliwego człowieka.
musisz walczyc o malucha w brzuchu ale i o starszego syna. jeszcze nie jest za późno. ale wydaje mi sie, ze powinnas poszukać dobrego terapeuty rodzinnego. bo sama nie dasz rady. i koniecznie powinien wkroczyć mąż! w tej sytuacji to on powinien cie bronić przed koszmarnym i zupełnie niedopuszczalnym zachowaniem nastolatka. on po prostu nie ma prawa ingerowac w ten sposób w Twoje zycie i decyzje! Twoje i męza! pozdrawiam ciepło. A

[iktoto]

Myślę, że drugie dziecko i Twoja ciąża, czas wolny (domowy) z tym związany może być dużą szansą dla nastolatka. Masz szansę poświęcić Mu czas, nadrobić zaległości, porozmawiać, pójść gdzieś razem, poukladać Mu w głowie na spokojnie, nie w międzyczasie kolejnych pacjentów. Ja będąc w ciąży dużo czytałam synowi, bardzo wiele. To mogą być bardzo ważne chwile dla Was, nie prezenty a wspólny czas, mówienie Mu o miłości, zapewnianie Go o niej. On będzie miał szansę wykazać się, zaopiekować się Tobą czy kiedyś dzieckiem.
Spójrz, podjęłaś decyzję i na chwilę obecną przestał robić awantury, nie postawił na swoim. Dziecko walczy dopóki wie, że ma jakieś szanse coś wygrać.

pozdrawiam
Monika

[bellagnos]

Dokładnie to samo chciałam napisać ,to jest szansa dla starszego te 9 miesięcy, podejrzewam że jako lekarz pracowałaś popołudniami a wiadomo jak to jest..

[lestrange_e]

Różnie pracuję w przychodni, czasami na ranne zmiany, czasami po południu. W centrum jest, oprócz mnie, jeszcze jeden stomatolog, więc chodzimy na zmiany.
Zastanawiam się już od jakiegoś czasu nad zmianą pracy, ponieważ powoli chyba tracę swego rodzaju miłość do wykonywanego zawodu. Kiedyś wykonywałam wszystkie zabiegi z pasją (nawet, jeżeli dla kogoś to dziwnie brzmi), ale coraz częściej dochodzę do wniosku, że sprawia mi to coraz mniej satysfakcji.
Może szkoda medycznego wykształcenia i marnowania go, ale uważam, że wykonywanie zawodu z pewnego rodzaju przymusu też niczego dobrego nie wnosi.

[iktoto]

cieszę się, że istnieją stomatolodzy, jeśli nie Ty, to ktoś inny wyleczy nam zęby

Ciąża po 40 a aborcja

[lestrange_e]

Do końca tego tygodnia pracuję w przychodni, potem biorę zwolnienie. Musze
odpocząć, ochłonąć po wydarzeniach z ostatnich dni. Po prostu
potrzebuję trochę spokoju.
Syn - cóż, jak się nie odzywał, tak sie nie odzywa, ale już nie
zwracam uwagi na jego humory. Za dużo się ostatnio kręciło wokół
niego, teraz chce się przede wszystkim skupić na sobie. Wyjeżdżam sama
na kilka dni.

[iktoto]

przyda Ci się trochę spokoju, żeby nabrać sił.
Jeśli nie wychodzi Ci rozmowa z synem, napisz list do Niego, opowiedz, co czujesz, a On niech go przeczyta, kiedy będzie sam. Może to skłoni Go do refleksji

pozdrawiam
Monika

[lestrange_e]

Jak się uda i wszystko będzie w porządku, to urodzę to dziecko. Aborcja
odpada, to już jest pewne. Może wcześniej to rozważałam, nawet na
samym początku nie widziałam innego lepszego wyjścia, tylko zabieg, ale
boję się, co byłoby po (na zabieg zdecyduję się wtedy, kiedy badania prenatalne wykażą wady genetyczne płodu, tj. np trisomię 13 lub 18 chromosomu). Wierzę w to, że to dziecko przyniesie dużo
dobrego, i że dzięki niemu sama wreszcie zdecyduję się na pewne zmiany,
chociażby zmianę pracy. Powoli patrzę coraz pozytywniej na całą
sytuację, ale zapewne obawy całkiem nie miną

[iktoto]

obawy powoli rozwieją się.
trzymam kciuki.
dawaj nam znać, jak Ci się układa, mam nadzieję, że badania wyjdą pomyślnie dla Was
Pozdrawiam
Monika

[wiesia140]

Mam nadzieję , że w twoim wypadku nie dojdzie do zespołu Edwardsa , ani Pataua, wiem , co te zespoły ze sobą niosą i dla dziecka i dla matki, tu w tym względzie cię rozumiem , choć jako katoliczka nie mogę powiedzieć , że popieram aborcji , ale mogę powiedzieć ,że zrozumiałabym twoją decyzję, mam nadzieję ,że twoje dziecko będzie zdrowe i tego ci życzę.

[wiesia140]

Jak chcesz pogadać , tak ,żeby ci ten czas do wyników przeleciał to napisz na priv , albo tu ja wolisz.

Jestem w końcówce 3ciązy i mam 38lat

[immer.sonne]

Nie mogę teraz przeczytac całego tematu wiec opiszę Ci w skrócie swoją sytuację.Mam tez duża córkę-ma prawie 19lat,2,5letniego syna i pod koniec listopada urodzę 3dziecko.Nie bój się ciazy w tym wieku.Jesli chcesz to podam Ci linka do kafeterii,tam jest forum dla kobiet po 40 ,które są w ciaży lub niedawno urodziły.Moja ciaża tez była zagrozona,pierwsze usg wykazało podejrzenie martwej ciaży,potem był duży krwiak na kosmówce.Teraz to 34tydzień.I bedziemy miec kolejnego chłopczyka
Daj Wam szansę,jesli chcesz porozmawiac to napisz do mnie.Pozdrawiam-Joanna

Ciąża po 40 a aborcja

[lestrange_e]

Przekazałam reszcie rodziny informację. Nie są zachwyceni, od razu pojawiły się pytanie: W Twoim wieku? Po co Ci dziecko? Przy stabilnej sytuacji w życiu prywatnym, przy dobrej pracy?
Rodzina nie zareagowała dobrze na taką informację, nie podzielają zachwytu i radości męża. Starszy dziecko odzywa sie do mnie, jak musi, ogólnie moje kontakty z nim od tych paru dni polegają tylko na wymianie kilku zdań, syn i tak spędza coraz wiecej czasu poza domem. Mąż pociesza i mówi, aby się tym nie przejmowała, i że to w koncu minie. Że to pewnie zaskoczenie dla wszystkich, ale w końcu każdy to zaakceptuje. A ja nie jestem tego taka pewna. Wie o tym w zasadzie cała rodzina, wszyscy Ci najbliżsi członkowie, i niestety - wszyscy zareagowali tak samo. Nie obyło się bez ww pytań. W pracy wzięłam zwolnienie, od wtorku wyjeżdżam, i wracam dopiero na początku kolejnego tygodnia. Musze odpocząc od tego wszystkiego.
Ale po tych wszystkich wydarzeniach myślę, że jednak aborcja byłaby najlepsza.

[mamaanieli]

Współczuję koszmarnej rodzinki! to nie ich sprawa! jeśli nie umieją cię wesprzec - niech nie psują, nie przeszkadzają, nie dręczą! okropne!
Ciesz sie ze masz cudownego męza, ojca dziecka. To wy jestescie rodzicami, to wasza sprawa i zycie.
Twoja rodzina wtargnęła w Twoje zycie. Nie mają do tego prawa! I nie wierz im, ze dziecko to jest jakis dopust! oni niestety są dopustem. okropne.
ps. Ciesz sie z meza! Fajny facet. stanął na wysokosci zadania. nie wszystkie kobiety mają takie szczescie. dziecko da wam wiele, wiele radosci, przekonasz sie.

[lestrange_e]

To, ogólnie rzecz biorąć, nie jest zła rodzina. Naprawdę. Pomagali mojemu mężowi przy pierwszym dziecku, kiedy ja sie leczyłam, zajmowali się malutkim synem, więc ogólnie jestem im wdzięczna. Wtedy bardzo nam pomagali, i to przez wiele miesięcy. Patrząc też na ogólne kontakty - normalnie ze sobą rozmawialismy, kiedy komuś trzeba było pomóc - nie odwracaliśmy się, tylko staraliśmy się pomóc tej osobie. W święta zawszye spotykalismy się w dużym gronie, i zawsze były to serdeczne spotkania. Myślę, ze rodzina zaakceptowała fakt z przed lat - że ja już nigdy w życiu nie będę miała dzieci. Dla nich to było oczywiste. Prade powiedziawszy - dla mnie też. Nigdy dziecka nie chciałam. Ale, niestetu, poniosły nas emocje i wyszło jak wyszło. Na pcozątku nie wiedziałam w ogóle, jak im o tym powiedzieć, ale wiedziałam, ze dlasze ukrywanie nie ma sensu, więc powiedziałam. I niestety - ich reakcje były ostre. Męża nie było przy tym, bo był w pracy. Niektórym powiedziałam przez telefon, więc reakcje podobne. Ogólnie - troche mnie to boli. Kilka razy już mi puściły nerwy przez te kilka dni i płakałam. Nie potrafie sie wyciszyć i ochłonąć. Takie reakcje rodziny, zachowanie syna nie ułatwiają mi życia. Na razie ja sama się nie ciesze z teh ciązy, już ją akceptuje, ale bez radości. I takie sytuacje i reakcje wokół otuchy i humoru mi nie dodają.

[mamaanieli]

To, że ci pomagali nie daje im prawa do dołowania Ciebie teraz! Nie piszę, ze sa źli. Uświadamiam ci po prostu, ze w tej chwili ich postepowanie jest skrajnie złe. Jesli jestes z Warszawy lub okolic - zapraszam gdzies na kawę. w realu. pogadamy, wypijemy kawę. mam nadzieje, ze w realu masz kogos jeszcze, procz męza (cudownie ze jest jaki jest) - kto cie wspiera. 3 maj sie. jak masz ochote na kawe - zapraszam. A
ps. a to, ze ONI nie planowali dla ciebie kolejnego dziecka, to jakas paranoja. A co ONI mają do tego? NIC. ty tez nie planowałaś. ok. ale zycia sie nie da zaplanowac z ołówkiem w reku. i - pisze tutaj z wlasnego doswiadczenia - zwykle te nieprzewidziane sytuacje, trudne i obarczone lekiem, jesli je mądrze przezyjemy, wbrew lękowi - sa dla nas najlepsze. pozdrawiam ciepło.


Największa stajenna ranga
nie zmieni osła w mustanga...

[lestrange_e]

Ja akurat z Gdańska jestem. O ciaży, oprócz rodziny - nie wie nikt. Nawet w pracy. Nie wie moja przyjaciółka, ani bliskie koleżanki. I przy takiej sytuacji, jaka jest teraz, na razie o niczym się nie dowiedzą. Czas sam pokaże, jak to się dalej potoczy.

[mamaanieli]

mysle ze byłoby ci duzo latwiej, gdybys miala jeszcze kogos, kto ci naprawde pomoze. a nie zdołuje...

[lestrange_e]

Na to chyba nie mam co liczyć teraz. Sama nie wiem, jak dalej będzie z ciąża, bo krwawienie się pojawia regularnie, a do ginekologa ide dopiero po dwudziestym, jak wróce z wyjazdu.

[mamaanieli]

bierzesz duphaston? to podstawa. krwawienie w poczatkach ciazy jest bardzo czesto. ja mialam w 3 ciazach z 4 3 maj sie.

[mama.rozy]

tak sobie czytam ten wątek i myślę,czy gdyby chodziło o kolor włosów,długośc paznokci,wysokośc obcasów-pytałabyś innych o zdanie do tego stopnia,żeby to inni decydowali?Czy ich niechęc do Twoich wyborów w tych tematów byłaby dla Ciebie tak wazna,żeby odmówic sobie jakiejś przyjemności?A to poddajesz się zdaniu innych a tak ważnej sprawie,jak życie Twojego/Waszego dziecka...Przecież to nie oni są w ciąży,nie oni będą ponosic jej konsekwencje.Możesz wprost zapytac,czy boją się Twojej ewentualnej depresji-warto wiedziec na przyszłośc...Nie daj się,walcz o siebie.Niezależnie od tego,jak się ta ciąża skończy,nie daj się złamac,że sobie nie poradzisz.Wychowałaś już jedno dziecko i nie zwariowałaśTeraz jesteś o dobrych kilka lat mądrzejsza.
Znalazłam Ci taki artykuł,może coś wyjaśni
falvitmama.pl/Falvit-mama/Chce-zostac-mama/Pozne-macierzynstwo/Ciaza-po-40-tce-czy-tez-jest-bezpieczna
trzymaj się

[wiesia140]

Daj rodzinie trochę czasu , zwyczajnie są w szoku , emocje opadną , to może inaczej do tego podejdą. Sama piszesz ,że to nie jest zła rodzina , więc jest całkiem możliwe, że potrzebują czasu. Pierwsze reakcje nie zawsze bywają pozytywne , ale w upływie czasu mogą się zmienić i tego ci życzę. Korzystaj z ciepła jakie daje ci mąż , to naprawdę bardzo ważne . Chcesz pogadać się , choćby o takich zwyczajnych, prostych , codziennych, rzeczach odstresować się napisz na priv.

[0oo.oo0]

A ja myślę, że ludzie tacy są, żeby plotkować, a ciąża to najlepszy temat. o Tobie z mężem i po 40 plotkują, o mnie bez męża i po 20 też plotkują, bierzesz ślub w ciązy gadają, że przez dziecko, nie bierzesz to od razu facet Cię zostawił przez ciąże, masz 3 dziecko to na pewno wpadka, bo kto normalny wychowuje trójkę, a o większej ilości nie wspomnę. Zachodzisz w ciąże rok po ślubie, to też źle, bo za mało się dorobiliście i na co się spieszyć, a jak nie ma dziecka do 30 to coś jest nie tak, pewnie jesteście bezpłodni. Ciąża jest po prostu dobrym tematem do gadania i komentowania i dlatego nie należy się tym przejmować. Potem będziesz od jednych słyszeć, że dużo przytyłaś i masz ogromny brzuch, od drugich, że chyba nic nie jesz i tak nie można, ktoś zapyta czy to bliżniaki, albo w 7 miesiacu czy już końcówka, a w ciązy denerwuje wszystko. Ja mam zdanie ludzi z mojej małej wioski gdzieś, Ja jestem szczęśliwa, mój chłopak też, rodzice już się cieszą na bycie dziadkami, wyprawka już powoli skompletowana, a tamci niech mi potem zazdroszczą cudownego bobasa i już!

[mamaanieli]

z cyklu usmiechnij sie - bedzie na wesoło zeby rozluźnic atmosferę to autentyczne odpowiedzi na wrednawe komentarze (zaczerpniete z pewnego zaprzyjaźnionego forum)
- jak sie ludzie kochają, to mają dzieci
- mój mąż jeszcze chce ze mną to robić, no i moze. to i są miłosne skutki
- mamy ładne i zdolne pierwsze dziecko, to dlaczego nie mamy miec drugiego )))
to takie troche glupawe ale mam nadzieje ze sie chociaz troche usmiechnelas

[summerspring]

"Przekazałam reszcie rodziny informację. Nie są zachwyceni, od razu pojawiły się pytanie: W Twoim wieku? Po co Ci dziecko? Przy stabilnej sytuacji w życiu prywatnym, przy dobrej pracy?"


Nie rozumiem jaka musiałaby być ta sytuacja żeby im dogodzić. Masz ułożone życie, stabilizację finansową, wspaniałego męża który Cię wspiera. To przecież idealne warunki dla dziecka.
To co lepiej jakbyś pracy nie miała a mąż odszedł? Dziwna ich logika.

Podejrzewam że wiele kobiet nie poddałoby się aborcji gdyby miały pieniądze i tak fantastyczne wsparcie w mężu. To jest tak wiele.

[lestrange_e]

Raczej chodzi im o inny fakt: że chce po raz kolejny ,,zatonąć'' w pieluchach i krzyku dziecka, zamiast korzystać z życia i przyjemności. Dla nich to dziwne, że jednak chce wychowywać teraz dziecko. Myślę, że raczej spodziewali się tego, co sama chciałam zrobić: aborcji.

[mamaanieli]

a ty myslisz ze chwilowe pieluchy pozbawiają radosci zycia? pracuje, ciesze sie zyciem, rozwijam zawodowo. jestem laska (no moze nie taka jak kiedys, ale zawsze I mam 4 dzieci. nie rozumiem zwiazku. to taka mentalnosc peerelowska: dwoje dzieci rowna sie kierat i tragedia. g... prawda. rodzina jest super. a w rodzinie rodza sie dzieci. i dobrze.

[lestrange_e]

I dlatego, jak tylko wszystko się dalej dobrze potoczy, to dziecko sie urodzi.
Mam nadzieję, że w końcu syn też to zaakceptuje.

[twoj_aniol_stroz]

Im dłużej o tym młodym facecie myślę tym bardziej jestem pewna, że to dziecko mu na zdrowie wyjdzie Co najmniej z kilku powodów:
1. zobaczy czym jest odpowiedzialność za wcześniejsze działania (dość bezboleśnie, bo nie na sobie, ale na rodzicach)
2. będzie miał okazję być kimś bezgranicznie wielbionym (tak ma młodsze rodzeństwo względem starszego dość często)
3. zobaczy, że rodzice nie są wyłącznie na jego żądanie
4. zobaczy, że są granice spełniania jego żądań
To sa dość ważne elementy dorastania i dobrze, że on je zaliczy

[wiesia140]

Nie dziw się nastolatkowi do tej pory był jedynym twoim dzieckiem, przyzwyczaił się do tego. Ta zmiana nauczy , go jeszcze jednego ,że życia nie da się od a do z zaplanować i że zawsze może się zdarzyć sytuacja ,która je wywróci do góry nogami ( może nauczy przez to się odnajdywania w takich sytuacjach, to też bardzo cenna rzecz).

[wiesia140]

Myślę, że raczej spodziewali się tego, co sama chciałam zrobić: aborcji.

Z twojego opisu sytuacji wiele by na to wskazywało, ale to co oni by chcieli jest w tej sytuacji najmniej ważne, liczy się to co wy z mężem chcecie.

[lestrange_e]

Miałam tego nie pisać, ale..
Czy to, że jest jedynakiem ,,upoważnia'' go do uderzenia mnie w twarz, bo mu czegoś odmawiam?

[bellagnos]

Niezależnie czy jest jedynakiem czy nie nie upoważnia żadnego dziecka do uderzenia kogokolwiek, rozumiem emocje kłótnia gdzie ktoś poważnie jest poraniony przez drugą osobę i nie wytrzymał.

[mamaanieli]

nie. według mnie - jesli sprawy poszly az tak daleko (TO JEST STRASZNE!) potrzebujecie profesjonalnej pomocy. jesli chcesz - mam kontakty rowniez w gdańsku - znajde jakąs dobrą terapię rodzinną. i to jak najszybciej. bardzo ci wspólczuje. twoj maz powinien to wiedziec i bardzo konrketnie zareagowac!

[mama.rozy]

nic nie upoważnia nastolatka do podniesienia ręki na matkę.sytuacje skrajne,owszem.
ale ciąż nie jest sytuacją skrajną.chociaż Twoje starsze dziecko reaguje,jakby sie broniło przed sytuacją skrajną...
jakie były Wasze dotychczasowe rozmowy?pisałaś wcześniej,że były problemy.ok.problemy są nierozerwalnie dołączone do pakietu z dzieckiem.ALE-jak z tego wychodziliście?na zasadzie-rozejdzie się po kościach?nie rozmawiajmy,bo będzie gorzej?zróbmy,jak chce,bo ...?czy rozmawialiście,żeby problem rozpracowac i zapobiegac na przyszłośc?
widzisz,my tu najczęściej rozmowy z dziewczynami zaczynamy od aborcji,a potem sie okazuje,że problem leży gdzie indziej.że takie małe dziecko,co to nawet tego świata nie zobaczyło,potrafi dokonac takiej rewolucji w rodzinie,że wszystkie brudy,zepchnięte emocje wychodzą na świat.taki poród,tylko bardziej bolesny...
słuchaj,pogadamy sobie tutaj i coś powymyślamy.ale-zachowuj swoją godnośc rodzica i się po prostu nie daj.Ty jesteś rodzicem,masz władzę i nie jesteś bezradna.ciąż daje dużo siły,niejedna z nas się o tym przekonała.
może faktycznie ta terapia byłaby dobra?na początek-jak młodego usadzic...bo na siłę go chyba nie możecie zaciągnąc.ale może pomożecie sobie,jako rodziciom?
ściskam mocno.dasz radę.

[nati1011]

lestrange_e napisała:

> Miałam tego nie pisać, ale..
> Czy to, że jest jedynakiem ,,upoważnia'' go do uderzenia mnie w twarz, bo mu cz
> egoś odmawiam?

Nic nie upoważnia dziecka do podniesienia ręki na rodziców. To nie jest ani normalne, ani dopuszczalne. ALe to nie jest wina twojej ciaży. NIe wiem, czy ona tylko ujawniła problem, czy może wcześciej go nie dostrzegliście.
Czy twój mąż wie o tym? Czy to był ten jeden raz? A mozę zdarzało się to już wcześniej? Ja te uważam, ze powinniście skorzystać z pomocy terapeuty. NIe dlatego, ze jesteście złymi rodzicami - czasem takie dziecko funkcjonuje w dobrej rodzinie - ale dlatego, ze w takich sytuacjach porzebne jest obiektywne spojrzenie z boku i dlatego, że z taką sytuacją cholernie trudno poradzić sobie samemu.

Jeżlei twój syn jest zdolny do tego, to chyba jest juz zdolny do wszystkiego.

[lestrange_e]

To był tylko jeden jedyny raz. Wcześniej urządzał mi awantury, ale bez takich akcji. On sam nigdy w życiu nie dostał, więc tym bardziej szokuje mnie jego reakcja. To trudne dziecko, ma wiele problemów w szkole, myslelismy o psychologu dla niego, ale nie ma mowy, żeby on tam poszedł. Ja jestem umówiona, ale nie z psychologiem, a z lekarzem psychiatrą w mojej sprawie. I teraz zastanawiam się, czy nie doradzić się psychologa, jak postepować ze starszakiem. Mąż o niczym kompletnie nie wie, teraz jest w pracy, i wróci dopiero koło 22. Już powoli wysiadam. Jutro rzekomo miałam wyjechać. Zaczęłam sie już pakować, szykować, mam zamówione kwatery, ale w tej sytuacji nie wiem, czy pojade. Po prostu zaczynam się powoli wykańczac psychiczne, te ostatnie dni kompletnie mnie dobijają i się nam mnie odbijają. Na razie sytuacje przyniera coraz gorszy obrót.

[lestrange_e]

Lekarz kazał mi unikać stresujących sytuacji i ogólnie, żebym sie nie denerwowała, ale tak się po prostu nie da. Nie w takiej chorej sytuacji.

[mama.rozy]

chroń siebie/Was
jeśli na tym wyjeździe odpoczniesz,jedź jak najszybciej
szantaż,jakiego używa Twój starszak,jest nie do przyjęcia.ale-zobacz-dajesz się sama wpędzic w pułapkę.a on Cię najzwyczajniej w świecie testuje.wiem,co piszę.sama tak robiłam ze swoją matką...
nie wygrasz,jeśli się nie postawisz,nie zadbasz o siebie.nie pokażesz,że są granice,za które dzieciom wstęp wzbroniony.Twoje terytorium,Twój świat.
a jaka była ta pierwsza ciąża?przepraszam,że tak pytam,ale bunt dziecka jest czasem testem na miłośc.po prostu.czy będziesz kochac pomimo tego wszystkiego,co Ci robi.ja się zawsze zastanawiałam,kiedy moja matka się ugnie,kiedy przyzna,że jednak mnie nie chciała...
a u młodego może jeszcze dochodzic rywalizacja o pierwsze miejsce.dlatego zawsze trzeba dbac o relacje między małżonkami,a potem dopiero w hierarchii stoją dzieci...
jedź,odpocznij,zadbaj o siebie.a przed wyjazdem powiedz młodemu,ze bardzo go kochasz.

[nati1011]

Sama mam nastolatka (tkę dokłądnie) w domu i wiem, że to nie jest łatwa sprawa. Teraz dzieci są inne niż kiedyś. Bardziej pobudliwe, mniej pokorne.... Porozmawiaj z psychologiem (psychiatra to już kinicysta, a to raczej potrzeba terapii słownej a nie farmnakologicznej) o starszym. Nie ty jedna masz problem z dzieckiem. Może też być tak, ze on ma jakieś problemy w szkole czy z kolegami, moze też ktoś go krzywdzi, a w ten sposób chce dać ci do zrozumienia, ze ma problem. Powinnaś też porozmawiać z meżem. On musi wiedzieć o takim zachowaniu i musi ci pomóc. Oboje jesteście rodzicami. I wiesz, bywa, ze chłopcy potrzebują twardej ręki. Może maż był za mało zaangażowany w wychowanie syna? I mam na myśli nie codzienną troskę, ale właśnie ustalanie i egzekwowanie regół.

Są dzieci łatwe, które nie potrzebują wielu wysiłków ze strony rodziców - chowają sie jakby same, ale są też trudne egzemplarze. Wychowanie ich to katorga, ale rezultaty bywają wspaniałe. Z takich trudnych dzieci wyrastają ciekawi i wspaniali dorośli. Trzeba im tylko trochę w tym pomóc.
Swoją drogą nic tak nie leczy małego egoisty jak młodsze rodzeństwo

[lestrange_e]

Psychiatra jest dla mnie, muszę do niego iść.
Jeżeli chodzi o syna - to tylko i wyłącznie psycholog. Ale co najwyżej będziemy musieli isć sami, bez niego, bo on nie pójdzie, ale może psycholog doradzić coś w jego sprawie (chociaż teraz coraz trudniej znaleźc dobrych psychologów).
Niestety, mysli o aborcji zamiast odchodzić, wracają.
A mężowi o tym nie mogę powiedzieć. Syn już mnie przeprosił.

[mamaanieli]

MUSISZ powiedziec mezowi. Bo to jego dziecko i jest za syna odpowiedzialny! to jest jakies błędne (obłędne!) koło. Razem musicie zastanowic sie jak skorygowac błedy wychowawcze. sama NIC nie zrobisz. NIC.
Tobie moze jest potrzebny psychiatra. Ale wg mnie to całej rodzinie potrzebna jest terapia. CAŁEJ> zmiana relacji, oczekiwać, komunikowania. Jesli tego nie przepracujecie - bedzie coraz gorzej. i w ciazy i bez niej. Syn nie bedzie lepszy bez tego przepracowania. Nie bedzie. Nawet jak mu braciszka (na jego wyraźne zyczenie...) uśmiercisz. bardzo ci współczuje. ale weź sie w garsc i zawalcz o rodzine. moze i wtedy psychiatra nie bedzie potrzebny.

[wiesia140]

mamaanieli ma rację

Całej waszej rodzinie przyda się pomoc, nawet jeśli syn nie pójdzie na spotkanie, zawsze możecie pójść sami, przynajmniej na pierwsze spotkanie.
Ja znalazłam ten namiar .
Gabinet psychologiczny - Terapia Rodzin
Karolina Talarczyk
Kamila Szyntar
Gdańsk Wrzeszcz
ul. Fiszera 14 IV piętro p. 417
(budynek Instytutu Maszyn Przepływowych PAN)
Ustalenie terminu spotkania:
tel. [phone]
[phone]

wizyta płatna 150 zł

Syn nie może na ciebie podnosić ręki, nie pozostawiaj tego bez echa. Niech mąż się dowie, masz prawo oczekiwać od niego pomocy w tym temacie jest twoim mężem.

[wiesia140]

znalazłam jeszcze to

Ośrodek Doradztwa Rodzinnego
adres:
Sopot, Królowej Jadwigi 7/1
tel:
661-198-339, 507-848-941
e-mail:
[e-mail]

link do nich

www.trojmiasto.pl/Osrodek-Doradztwa-Rodzinnego-o23761.html?l=1
Pomoc w trudnych sytuacjach rodzinnych takich jak konflikty z partnerem, trudności wychowawcze z dziećmi. Nasza oferta obejmuje: poradnictwo, psychoterapię indywidualną, spotkania z rodzinami w warunkach domowych.

Nikt nie obieca wam cudów, ale przynajmniej spróbujcie warto powalczyć o swoją rodzinę.

[iktoto]

syna nic nie upoważnia, aby matkę uderzyć. jednak pamiętaj, że taka sytuacja nie może nakierować Cię na aborcję, bo aborcja tu nie jest rozwiązaniem. za kilka lat może Cię uderzyć za to, że zabiłaś Jego rodzeństwo! nie wiesz, co Twój syn będzie czuł za kilka lat. jest to dla Niego bardzo trudna sytuacja, czuje się pewnie zagrożony, nawet jeśli nie okazuje strachu, może nawet nie jest jego świadomy, może ubrał wszystko w agresję? może powrócił do Niego jakiś lęk? lęki lubią ubrać się w agresję.
myślę, że warto znaleźć dla Ciebie dobrego psychologa, abyś poukładała sobie w głowie tę trudną relację z synem.
gdybyś była z Łodzi poleciłabym Ci bardzo dobrego sprawdzonego psychologa, do którego mam pełne zaufanie. jeśli chcesz zapytam Go, może zna kogoś w Warszawie? to psycholog chrześcijański, ale podczas terapii nie ma mowy o wierze, jest poruszany tylko problem pacjenta, także jesli nie jesteś wierząca, to nie stoi nic na przeszkodzie aby do takowego się zgłosić. czy psychiatra oprócz dobrania leków wesprze Cię terapią? namawiam Cię na takie spotkania, bo warto to zrobić ze względu na Was wszystkich. taka terapia naprawdę daje dobre efekty i pomaga odbudować to co się zawaliło.

monika

[nowako-wa]

Sytuacja przybiera coraz gorszy obrót....dlatego ,że wychodzą na jaw sprawy dotychczas zamiatane pod dywan. Cóz takie porządki są bolesne ale jak chcesz mieć kiedyś "pociechę" z syna wzięcie sie za Niego teraz to może ostatnia szansa zanim osiągnie pełnoletność i powie - wara ode mnie...
Błędy tego wieku są bardzo bolesne dla obydwu stron- mamy 27 letniego syna i przeszliśmy z Nim przez piekło- też był trudny, po 18-tce wyprowadził się do babci i zaczęła się dopiero jazda- narkotyki, dilerka, kradzieże, wyroki,więzienie,poczęcie syna- nawet z dwiema siostrami był....Przetrzymaliśmy to- dziś wije gniazdo i jest wdzięczny ,że jesteśmy - mądrzy... że to my mieliśmy rację....
Twój syn jest ofiarą dzisiejszych czasów - presji konsumpcjonizmu, hedonizmu i wygody za wszelka cenę- to drugie dziecko może być najlepszą droga do wyjścia z tej sytuacji- On to czuje ,że mu się coś zabiera, cos traci i dlatego tak wojuje...

Jeśli chcesz zapanować nad synem zastanów sie jakie masz możliwosci -zaproponowałabym najprostsze i najprzyziemniejsze- odetnij od kasy i jeśli chce- postaw warunki i coś do wykonania- dopiero daj kase- będzie wojna i bunt, ale może to go nauczy że jest na waszym garnuszku i musi szanować wasze decyzje.

Poza tym Twoja rodzina poszła na łatwizna - uważa że sam dobrobyt i wygodne życie zapewnią szczęście i samospełnienie- a to jednak ten trud w życiu i jego pokonanie dają największą satysfakcję- nie bój sie pieluch- dziś są tanie jednorazówki

[lestrange_e]

Jednak wyjechałam, już jestem na miejscu. Mężowi o niczym nie powiedziałam, bo zaczęłaby się kolejna awantury, a tego mam dosyć, wystarczą mi codzienne humory syna i pretensje rodziny. Wczoraj przesadził i to bardzo, i tego tak nie zostawie, ale załatwie to sama.
Najbliższe dni pokażą, co z tym nienarodzonym dzieckiem. Źle się czuje, więc nie spodziewam się niczego dobrego. Plamienie się nasiliło. Nie wiem, czy ten wyjazd wyjdzie mi na dobre, bo i tak o jednym myśle.

[mama.rozy]

Kochana,nie damy rady zagwarantowac,że ciąża się utrzyma,życie jest różne.Jak będziesz miała chwilę poczytaj wątek dziewczyny z tego forum,która będą za granicą,zaszła w ciążę.Miała myśli samobójcze,nie wychodziła z domu.I dałyśmy rade do niej dotrzec.Dziewczyna poroniła i bardzo się obwiniała,że to przez nią,przez jej niechęc.A jednocześnie wtedy,kiedy sobie rozmawiałyśmy na forum,przekopałyśmy jej życie,relacje z matką,z innymi ludźmi.Coś w niej drgnęło,coś się zmieniło.Mam nadzieję,że kiedyś da znak życia i że wszystko u niej w porządku.
Wyjechałaś,odpocznij.Zobacz,nawet jeśli to dziecko było Ci dane tylko na chwilę,tylko na te kilka tygodni,ile już swoim pojawieniem się wniosło.To,co teraz dzieje się z Twoim starszakiem może wreszcie byc przełomem,może coś w tego sie urodzi.Rodzina-zaczyna wychodzic,komu naprawdę możesz zaufac,na kom polegac.Bolesne,ale dobre na przyszłośc.Mąż-jest mężczyzną,na którym możesz polegac.Nie dystansuj go od problemów,daj mu wejśc w pełnię waszego związku...
Trzymaj się dzielnie,cały czas jesteśmy z Tobą.

[lestrange_e]

Nawet nie wiem czy chce, aby ta ciąża się utrzymała.
I tak dziękuję za to, ze piszecie.

[nomya]

Może się okazać, że jeżeli się utrzyma, to dziecko będzie dla Ciebie największą pociechą w życiu biorąc pod uwagę skandaliczne zachowanie pierworodnego.

[nati1011]

Słuchaj, nikt z nas nie wie, czy uda ci sie to dziecko urodzić. ALe jeżeli je stracisz będzie ci na pewno żal. Nikt nie oczekuje od ciebie ani wielkiej radości, ani ogromnych uczuć macieżyńskich. Nawet chciana ciaża na początku rodzi strach i przerażenie, chęć ucieczki... To normalne, burza chormonów, strach, niepewnośc.... wiele z nas to przechodziło. Staraj się wykorzystac każdy dzień tej ciaży. Powiedz temu dziecku, ze go kochasz i starasz sie cieszyć, ze jest wam dane. Obiecaj jemu i sobie, że się postarsz, ze zrobisz to co dasz radę... nikt nie oczekuje od ciebie bohaterstwa. Czasami nie dajemy rady. Ale gdyby czasem okazało się, ze stracisz tą ciaże (a nie oszukujmy się, po 40-tce to ryzyko jest troche wiesze niż wcześniej) te dni, i to twoje pozytywne nastawienie bedzie ci pomocne. Pewnie dziś wydajie ci się to niemożliwe, ale nie ucieszysz się gdy to dziecko stracisz.

Postaraj się trochę wyciszyć i pozbierać myśli. Wsłuchaj sie w swoje serce i uczciwie powiedz sama sobie, czego pragniesz.

[wiesia140]

Najbliższe dni pokażą, co z tym nienarodzonym dzieckiem. Źle się czuje, więc ni
> e spodziewam się niczego dobrego. Plamienie się nasiliło. Nie wiem, czy ten wyj
> azd wyjdzie mi na dobre, bo i tak o jednym myśle.

Co będzie tego nikt nie wie, mam nadzieję , że będzie dobrze i tego ci życzę, a to myślenie zostaw , po prostu nie myśl , spróbuj odpocząć , niczego teraz nie zmienisz, czasu nie cofniesz, postaraj się odpocząć i wyizolować od tego wszystkiego. Nerwy tu niczemu nie służą. Wiem ,że dla ciebie to teraz wydaje się niemożliwe , ale spróbuj wyciszyć swoją głowę. Tobie jest potrzebny przede wszystkim spokój.

[nati1011]

Nastolatki potrafią być bardzo okrótne. Czesto mówią coś czego tak naprawdę nie myślą. Sa jak małe dzieci, które nie potrafią zapanować nad swoimi emocjami.

Nienawiść oznacza jakiś brak miłości. NIe można nienawidzieć kogoś, kogo nie pragnie sie kochać. Najgorsza jest obojętność.

[iktoto]

po prostu postaraj się odpocząć

[lestrange_e]

Dzisiaj z samego rana wróciłam do domu. Jutro mam wizyte u lekarza, więc okaże się, co i jak z ciąża.
Na wyjeździe chociaż trochę odpoczęłam.
Sytuacja w domu - niestety, ale nie poprawiła się.

[wiesia140]

dobrze ,że odpoczęłaś

Sytuacja w domu - niestety, ale nie poprawiła się.

Wychodzi na to ,że potrzebna będzie praca nad waszymi relacjami , problem sięga dużo głębiej...

[iktoto]

trzymam kciuki

[mamaanieli]

aborcja (czyli zabicie malego czlowieka) bylaby lepsza bo duzi ludzie zachowują sie strasznie? to ich problem ze są nieempatyczni, bardzo egoistyczni i wtracaja sie w twoje zycie. ja ci moge tylko wspolczuc i zyczyc, zeby maluch byl dla ciebie kiedys wsparciem. bo zupelnie szczerze sie obawiam, ze od starszego syna nie mozesz tego oczekiwac. pomijajac dalsza rodzinke...
litosci! przeciez dziecko to nie jest jakies obciazenie typu rak czy inny kataklizm! to jest RADOSC. I mam nadzieje, ze gdy urodzisz, bedziesz szczesliwa jak nigdy przedtem
natomiast co do duzego syna: nie bedzie lepiej jesli nic nie zrobisz. on potrzebuje WYCHOWANIA, ktorego mam wrazenie nie otrzymal. i serio - nie jest zbyt pozno.

[lestrange_e]

Nie jest łatwo usunąć ciąże. To zawsze jest trudna decyzja, i myśle że nikomu łatwo nie przychodzi.
Jutro podczas wizyty u ginekologa dowiem się, jak ciąża się rozwija, czy wszystko w porządku, plamienia trochę ustały, od dwóch dni nie ma ich w zasadzie w ogóle.
Starszy jak się odnosił, tak się odnosi. Mąż o niczym nie wie, nie wie tez o tym przykrym incydencie zanim wyjechałam. Mam namiary na psychologa, do którego pójdę razem z mężem w sprawie syna.
Jutro czas pokaże, co z ciążą.
Ogólnie nie chce sie umartwiac, i narazie planuje wrócić do pracy w przychodni.
O ciąży dużo osób jeszcze w ogóle nie wie.

[mamaanieli]

wiesz co, rozmawialam ze znajomym terapeutą i psychologiem o Twojej sprawie. oczywiscie, z jasnych wzgledow - incognito, bez podawania szczegolow (ktorych nie znam. powiedzial mi - ze to wyglada na formę przemocy w ogole w stosunku do twojej osoby. nie tylko od syna, gdzie byla przemoc fizyczna. ale i od dalszej rodziny - to jest forma przemocy psychicznej. nacisk, powodowanie stresu u zagubienia. dlaczego tak robia? nawet jesli ci kiedys pomagali - nie mają do tego prawa. nikt nie ma prawa ponizac w jakikolwiek sposob innej osoby.
Jesli chcesz - pomoge ci znaleźć odpowiedniego terapeute akurat w twoim miescie. bylejaki psycholog moze nic tu nie zadzialac. bo sprawa jest bardzo mocno skomplikowana. a ty jestes ofiarą i chyba boisz sie powiedziec wszystkim NIE. pozdrawiam cieplo.

[bellagnos]

Mamaanieli ma racje ( od dwóch miesięcy też jestem mamą Anieli ) Chciałam zwrócić jeszcze uwagę na sprawę uderzenia Ciebie, moim zdaniem jak idzie się do lekarza nie powinno się nic ukrywać a Ty biorąc męża pewnie ukryjesz uderzenie Cię, uważam że jakoś powinnaś Ty albo psycholog męża przygotować na tę informację i ją przekazać mu tak by nie wpadł z furię.

Tak po za tym to trzymaj się twardo i nie daj po sobie jeździć, w końcu walczy się o prawa kobiet, więc mas prawo kierować swoim życiem.

[mama.rozy]

myślę,że to dziecko nareszcie pomoże Ci myślec o sobie.o swoim samopoczuciu,pragnieniach,marzeniach.o swoim dobru.paradoksalnie-przez to,że rośnie Ci w brzuchu mały kurczak,musisz zwrócic uwagę na otoczenia i jego relacje z nim.wcześniej dało się to spychac w pracę,wyjazdy,zabieganie.teraz musisz się zatrzymac i to,co jest wokół,nie wygląda za fajnie.ale-może jest właśnie dobry czas,żeby to uporządkowac,wyprostowac...pewnie nie będzie to ot tak,jak machnięcie czarodziejską różdżką.ale warto.
trzymam kciuki za wizytę-tę i następną

[lestrange_e]

Byłam na badaniu, i niestety nie mam dobrych wieść.
O tym może napisze dopiero wiczorem, bo teraz nie mam czasu.

[lestrange_e]

W zasadzie nie ma o czym pisać.
Dziecka po prostu nie ma.
Widocznie miało tak być, widocznie za wcześnie się wszyscy nastawili.
Syn pewnie będzie zadowolony, szkoda mi tylko męża. Ale tak czasami bywa.

[nowako-wa]

Wiesz ostatnio miałam takie zdarzenie,że myślałam ,że zgubiłam portfel- z dokumentami, sporo kasy , bo ponad 2000zł...i przez kilka godz żyłam ze swiadomościa straty...fakt portfel się znalazł, ale ja swoje przeżyłam....
Nawet jeśli dziecka nie ma COŚ sie wydarzyło w Twoim życiu, przez jakiś czas byłaś znów mamą- dowiedziałaś się PRAWDY o swoich bliskich i dalszych, a przede wszystkim o sobie...
Warto to wszystko dokładnie przemyśleć, uporządkować, może zastanowić sie co zmienic w swoim życiu.....
Pamięć o ciąży zostanie na zawsze...
I czas się przyjrzeć synowi, póki nie jest za pózno ...i poświęcać więcej czasu dla męża, bo masz cudownego

[lestrange_e]

No cóż, nie oceniam dalszych bliskich przez pryzmat kilkunastu ostatnich dni.
Bardziej mnie martwi mój syn, niż oni.
Może to coś zmieni.
Dziecka nie ma, ale masz w pewnym sensie rację, że może dzieki temu coś zmienie.

[iktoto]

ale w ciąży byłaś?

[lestrange_e]

Byłam, ale poszło nie tak. Od samego początku była poważnie zagrożona, cały stres jaki przeżywałam tylko pogarszał sytuację.

[chwila_prawdy]

Nie wiem, ale odnoszę nieodparte wrażenie, że lestrange_e pozbyła się tej ciąży

[lestrange_e]

To złe wrażenie odnosisz.
Nie pozbyłam się ciąży.

[nati1011]

zdajesz sobie sprawę jak bardzo krzywdząca dla kobiety moze być towje podejrzenie?

Nie usunę twojego postu tylko dlatego, żeby następnym razem nikt wiecej nie napisłą czegoś takiego.

czemu miało służyć to co napisłaś? chciałaś jej dokopać? To pomyliłaś forum.

[mamaanieli]

coz. dbaj o siebie. i zadbaj o syna. co nie oznacza dalszych lat dawania wszystkiego - procz konkretnego wychowania. jeszcze nie jest za pozno choć latwo nie bedzie... pozdrawiam cieplo.
ps. idz jeszcze za jakis miesiac do gina. niech wszystko sprawdzi dokladnie.

[ela696]

Nati 1011 dobrze, że ufasz ludziom, którzy tu piszą, że w nich wierzysz. Są jednak wśród nas i te bardziej podejrzliwe. Nikt nie chce dokopać autorce wątku, życzymy jej jak najlepiej Ja osobiście też miałam takie przeczucie, że jak wróci z wyjazdu ciąży już nie będzie...
Żeby nie było (nic nie sugeruje). Niech się kobiecie życie układa jak najlepiej.

[napieralska]

nie sadzisz ze kogos ubylo?

[lestrange_e]

Jak to nic nie sugerujesz? Ewidentnie sugerujesz, że dokonałam aborcji, tyle tylko że nie chcesz tego wprost napisać. No cóż, ja Ci niczego nie jestem w stanie udowodnić. Od samego ooczątku krwawiłam. Ale o czym tu teraz pisać? Niektórzy tutaj i tak wiedzą swoje i najlepiej.
Myślisz, że ja nie chciałam tego dziecka? Na początku - owszem, nie, bo przerażał mnie ten fakt, powrót do przeszłości. Ale potem coraz bardziej się przekonywałam. Powoli zaczynałam akceptować fakt, że rodzina sie powiększy.
Niestety, nic z tego.