Niechec do dziecka

[Gość: Ewa]

.Jestem mama 3 letniego chlopca i musze napisac ,ze te 3 lata byly dla
mnie ,b.trudne.Syna urodzilam zaraz po studiach,potem nie moglam znalezc pracy
(wiadomo,kto zatrudni matke z dzieckiem).Nigdy nie mialam, ani zbyt wielu
chceci na zabawe z dzieckiem,ani na caly ten "cud macierzynstwa''.Nudzilo mnie
potwornie wychodzenie na spacery itp.Zauwazylam,ze obarczam wina za moje
niepowodzenia w szukaniu pracy dziecko,snuje plany co by bylo gdybym miala go
troche pozniej lub jeszcze lepiej w ogole?? Wiem ,ze to glupie ,miewam potem
wyrzuty sumienia i tak w kolo macieju.Nie potrafie sie cieszyc samym byciem
matka,a na prace w zawodzie nie mam nadal szans.Czuje sie sfrustrowana i nie
moge uwierzyc ,ze moja sutuacja kiedys sie zmieni.Co powinnam zrobic??Jak
postarac sie byc lepsza matka,kiedy checi niezbyt wiele?? Ewa

[Gość: Smik]

Dlaczego mowisz, że na pracę w zawodzie nie masz szans?

[Gość: Ewa]

bo nie mam ,taki zawod a na dodatek plec:kobieta.Nie chce pisac jaki
konkretnie mam zawod ,ale jak b.cie to interesuje.to prywatnie.A ja liczylam na
pomoc lekarza:((

[Gość: mama emi]

powiem krotko bo czas online to pieniadz a ten jest b. wazny jesli jest tylko
jedna pensja :-)
NADAL JESTES CZLOWIEKIEM,a nie tylko matka. nie mozesz ciagle byc czara pelna
milosci i akceptacji. masz swoje indywidualne potrzeby w zaspokojeniu
ktorych "przeszkadzaja" potrzeby twojego dziecka. a poniewaz te ostatnie czesto
musza miec priorytet to powstaje konflikt. to naturalne chyba ze odczuwasz
wtedy niechec do dziecka - chociaz dosc popularny jest wsrod fachowcow poglad
ze nalezy rozgraniczyc "nie akceptuje tego co robi/powoduje w moim zyciu moje
dziecko" od "nie akceptuje mojego dziecka" i starac sie dziecku dawac do
odczucia tylko to pierwsze, niby zeby czulo sie kochane. tylko 1. kto to
potrafi (znam 20 mlodych matek i zadna z nich) 2. jesli to tyko "zagrasz" to
dziecko sie wystraszy sprzecznosci w tym co mu podpowiada empatia a tym co
mowisz. moze jesli "wydasz sobie pozwolenie" na, czeste lub rzadkie, momenty
niecheci do dziecka to zniknie motyw poczucia winy, ktore jest kolejna
nieprzyjemnoscia, ktorej zrodlem jest dziecko. i to tez zdanie - innych -
fachowcow.
wazne jest chyba tylko jedno,jesli niechec konczy sie przemoca. bo gotowosc do
przemocy ma zrodla przewaznie zupelnie gdzie indziej i wymaga terapii bo jest
NIEBEZPIECZNA.
nie jestem fachowcem ale chetnie bym z toba podyskutowala, mailem lub ircem
[e-mail]

[Gość: za]

Polecam forum www.edziecko.pl (emama)

[joanna.markiewicz]

Jest takie powiedzenie „żeby dać, trzeba mieć, żeby mieć trzeba brać”.
Jeżeli nie ma niczego, co przynosi Ci radość, sprawia przyjemność, jeżeli nie
masz, czy nie dostrzegasz wokół siebie osób Ci życzliwych, oddanych, którzy są
wrażliwi na Twoje potrzeby, jeżeli sama nie dbasz o swoje potrzeby, czyli
jeżeli nic się nie bierze - to niełatwo jest coś komuś dać. Dzieci potrzebują
dostawać miłość, bliskość, akceptację, zainteresowanie, ale żeby można im było
to dać - najpierw samemu trzeba coś dostać lub wziąć coś dla siebie.
Macierzyństwo to nie wyłącznie pasmo szczęśliwych wydarzeń, to wiele
rozczarowań i ograniczeń, trudnych zadań i wyborów. Dodatkowo dzieci wymagają
od nas stałego dawania, ciągle czegoś potrzebują - trzeba mieć dużo siły,
wsparcia i wytrwałości, żeby to wytrzymać.
Pomyśl, może możesz coś zrobić, żeby być bardziej zadowoloną z życia, nie
myśląc od razu o dużych sprawach, a o drobnych przyjemnościach, o czasie dla
siebie, spędzonym tak jak lubisz.

[Gość: mika]

Miałam to samo (przerwana kariera zawodowa), a jeszcze dziecko trafiło się z
gatunku "trudnych" tj. nadpobudliwe, nie dało się zostawić z opiekunką.
Kochałam, ale częściej z rozsądku, niż prosto z serca. Pewnie wyda Ci sie to
idiotyczne, ale gdy urodziłam drugie, nagle dzieci przestały mi przeszkadzać w
życiu. Po prostu robię dla siebie to, co jest w tej chwili możliwe. Gdyby nie
to drugie, do końca życia uważałabym macierzyństwo za koszmar i więzienie, a
nie coś trudnego, ale cudownego. A i na starsze patrzę teraz innym okiem

[Gość: a]

ja miałem inny problem(i nadal go mam). Koniecznie chciałem mieć syna, a
urodziła się córka. Nie potrafię kochać tego dziecka, mimo że chciałbym. Czuję
wuraźną niechęć do córki.

[Gość: Ada]

Gość portalu: a napisał(a):

> ja miałem inny problem(i nadal go mam). Koniecznie chciałem mieć syna, a
> urodziła się córka. Nie potrafię kochać tego dziecka, mimo że chciałbym. Czuję
> wuraźną niechęć do córki.

Oj biedne to Twoje dzieciątko. Ty jesteś człowieku dorosły i możesz nad swoimi
emocjami pracować. Nie wiem, pójść na przykład do psychoterapeuty
skoro "chciałbyś" to dziecko kochać. Ona jest malutka i bierze to co jej dajesz
czyli niechęć i odrzucenie.

[Gość: !!!]

WLASNIE!!JA TAK TLYKO CZYTALM I CZYTAM TE WYPOWIEDZI I JESTEM ZALAMANA.WSZYSCY
PISZA ABY TOBIE(TO A PROPOS 1WYPOWIEDZI I LUDZI Z PODOBNYM PROBLEMEM)BYLO
DOBRZE, NIKT NIE MYSLI O TYM DZIECKU!!!PRZECIEZ ONO NA PEWNO CZUJE,ZE JEST,DO
CHOLERY JASNEJ NIEKOCHANE!!!!!!A POTEM RODZA SIE DZIECI Z OGROMNYMI
PROBLEMAMI,MOZIWE ZE TACY KTORZY SWOICH DZIECKI NIE POTRAFIA POKOCHAC!!CZYZBYS
TY MIALA PODOBNY PROBLEM ZE SWOIMI RODZICMAI,JAK TWOJE DZIECKO Z TOBA???????TY
JESTES SFRUSTROWANA,A TO WSZYSTKO PRZENOSSZ NA DZIECKO!!POMYSL!!!!!!!I TERAZ
POWIEM PO CHAMSKU:CHCIALAS TO MASZ!NIE TRZEBA BYLO SIE PIEPRZYC,TO
BY ''PRBLEMU''NIE BYLO!A TAK KOPIESZ ZYCIE I SOBIE I NOWEMU ZYCIU.PO TAKIM
DZIECINSTWIE Z TEGO DZIECKA MOZE WYROSNAC NASTEPNY MORDERCA.NAPRAWDE,TRZEBA
BYLO POMYSLEC WCZESNIEJ.TERAZ MASZ PROBLEM.ALBO TRZEBA BYLO 3LATA TEMU ODDAC
DZIEKCO DO ADOPCJI,TAM NA PEWNO ZNALALZOBY RODZINE,KTORA OCZEKIWALA BY GO Z
NIECEIRPLIWOSCIA I BY GO KOCHALA!!!!!
TERAZ DO TEGO,KTOREMU URODZILA SIE DZIEWCZYNKA:CZLOWIEKU,GDZIE TY MASZ ROZUM????
DZIECKO TO DZIECKO,NOWE ZYCIE A TY JEJ NIE KOCHASZ BO JEST DZIEWCYZNKA???????
TAKIE SYTUACJE ZAWAA NA PSYCHICE TEGO DZIECKA!!!!UWAZACIE,ZE ONO NIC NIE
ROZUMIE,ALE TO NIEPRAWDA....BANDA ********
I TO MAJA BYC DOROSLI LUDZIE..SMIECH NA SALI...

[Gość: Malwina]

przestan pisac duzymi literami bo to nie do odczytania !

[Gość: Kaśka]

Zastanów się ty psychologu z bożej łaski co mówisz. Postaw się w sytuacji tych
ludzi. Może on naprawdę nie potrafi jeszcze kochać tego dziecka. Z moim kolegą
było tak samo. Też miał podobny problem, ale nauczył się kochać swoje dziecko.
To przyjdzie z wiekiem.

[Gość: rychu]

a ja nie mam na wódkę

do a

[Gość: Marta]

Chyba nie jesteś człowiekiem, idź się leczyć a nie marnuj życia swojej córce,
nie kalecz jej psychiki. Jak teraz czegoś nie zrobisz, to kiedyś córka może Ci
się odpłacić za krzywdę.

[Gość: kaśka]

Po przeczytaniu tego wszystkiego widzę, że ludzi z problemami tylko się
krytykuje. Niechciane dzieci, córka zamiast syna itd.- tych co dają takie dobre
rady(mowa gł. o osobie, która pisała dużymi literami)problemy z dziećmi pewnie
nie dotyczą. Po co więc robicie z siebie psychologów. Zapraszam na moje studia
(psychologia). Może tam wyjaśnią Wam, że to wszystko nie jest takie proste jak
się Wam wydaje.

[Gość: Ada]

Żeby wiedzieć, że nie wszystko jest takie proste jak się wydaje nie trzeba
studiować psychologii. Skoro jednak uważaszasz się za fachowca powinnaś
wypowiedzieć się merytorycznie na temat a nie rzucać ogólniki w rodzaju "Zycie
jest trudne". Ja zachęcałam do podjęcia terapii przez takich rodziców, którzy
nie potrafią kochać swoich dzieci ponieważ tylko jeżeli chcesz coś z tym zrobić
mogą być jakieś rezultaty.Takie dziecko to nowe życie i my dorośli powinniśmy
się starać aby nasze dzieci czuły się kochane. Oczywiście nie zawsze się to
udaje ale trzeba próbować a nie propagować bierność. Jeszcze raz powtórzę , ze
dzieci nie mają wyboru i nie jest to skierowane przeciwko rodzicom tylko w
obronie dzieci.

[Gość: kaśka]

Jest sporo prawdy w tym co mówisz. Porady u specjalisty faktycznie mogłyby
przynieść jakieś efekty. Rodzice może uświadomiliby sobie, że wyrządzają
dziecku krzywdę.

[Gość: kaśka]

ps do mojej wypowiedzi sprzed paru chwil. Osoba, która pisała o psychologu z
bożej łaski to inna Kaśka.

[Gość: renka]

Dziecko zjawia sie w naszym zyciu przewaznie z przypadku.Kazdy dzien zycia
dziecka to cos co zostanie na zawsze w nim.Chwile zabawy z dzieckiem,
pielegnacja dziecka , wychodzenie do kina do teatru z dzieckiem, sposob
zwracania sie do dziecka (mowienie miekkkim , spokojnym glosem lub wrzaskiem),
to wszystko w nim zostaje zapamietane , jak w pamieci komputera.Psychika
czlowieka ksztaltuje sie przez pierwsze 5 lat zycia. Wtedy uczymy sie KODOW.
Pozniej tych KODOW uzywamy CALE ZYCIE. Niechec jest rezultatem stresu, w jakim
zyje matka.Pozbadz sie stresu, CIESZ SIE ZYCIEM, ten czas jaki spedzasz z
dzieckiem jest w twoim zyciu najwazniejszym i najbardziej sensownym. Spojrz na
to filozoficznie, jakby z kosmosu.Zobaczysz miliony swiatelek gasnacych(smierc)
i zapalajacych sie(narodziny).Kazda z nas to takie swiatelko, ktore rodzi
nastepne itd w nieskonczonosc. To jest nasza rola, matek.Nasz instynkt
przekazywania zycia. Wypelnilas swoja role, niekoniecznie ty musisz wychowywac
swoje dziecko.Sa osoby, ktore dalyby mu wszystko co tylko zapragnie, kochalyby
je, nawet gdyby byl kaleka.Bo to jest MILOSC.Bezinteresowna.Prawdziwa.Poszukaj
tej milosci w sobie i pokaz ja dziecku. Moje dziecko mialo 5 lat , kiedy
robilam kariere naukowa i przeszkadzalo mi zwyczajnie domagajac sie wspolnej
zabawy. Zaluje , ze nie przerwalam wtedy mojej pracy. Dzis moje dziecko ma
problemy,nad ktorymi ja placze, tak jakby byly moja zasluga.BO MY, MATKI
jestesmy odpowiedzialne za wychowanie naszych dzieci.Statystyki nie
klamia:dzieci wychowywane w atmosferze milosci i akceptacji(nawet przez
samotnych rodzicow) wyrastaja na szczesliwych ludzi.Twoje dziecko moze zostac
kiedys slawnym czlowiekiem, ministrem, lekarzem moze prezydentem.Nie wstyd by
ci bylo wtedy dzisiejszych watpliwosci i uczuc?

[Gość: fi]

A to ojcowie nie wychowują swoich dzieci???

[Gość: nunu]

Dzieci nie zjawiaja sie w naszym zyciu 'z przypadku',
no chyba, ze ktos nie do konca nauczyl sie jak powstaje
nowe zycie...

[Gość: isabelle]

Czasami niechęć wynika po prostu ze zmęczenia, ale jeśli to stan przewlekły to
coś zupełnie innego. Jesteś pewna, że bez dziecka zrobiłabyś karierę? Według
mnie, odczuwasz przede wszystkim niechęć do siebie i dlatego nie potrafisz
cieszyć się życiem i synkiem. Mam wrażenie, że dziecko urodziłaś sobie na
złość. Lepiej znajdź dobrą opiekunkę albo przedszkole, to będzie dla niego
lepsze w tej chwili. Poświęć się pracy jeśli na tym najbardziej ci zależy. Może
gdy uzyskasz pewność siebie, zaakceptujesz się, to będziesz umiała okazać
dziecku uczucie. Działaj szybko, szukaj porady u psychoterapeuty, może uda ci
się nie skrzywdzić dziecka.